Ο ΨΕΥΔΟΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΥΡΩΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΓΙΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Ο ΨΕΥΔΟΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΥΡΩΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΓΙΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Γραφεί ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η περίοδος από την κήρυξη του πολέμου των Αγγλογάλλων κατά των Γερμανών (διάρκειας οκτώ μηνών), λόγω της εισβολής του Χίτλερ στην Πολώνια το 1939 ως και την επίθεση του κατά της Γαλλίας το 1940, ονομάστηκε «ψευδοπόλεμος».

Και αυτό, λόγω του γεγονότος του ότι οι δυτικοί Σύμμαχοι το διάστημα αυτό, δεν πραγματοποίησαν καμία ουσιαστικά πολεμική επιχείρηση κατά των Γερμανών στο Δυτικό μέτωπο.

Μόνο στο μέτωπο του Σαάρ το έπραξαν μερικώς, το οποίο η Γάλλια εκείνη την χρονική στιγμή είχε υπεροπλία στα δυτικά σύνορα της με την Γερμάνια, μιας και ο Χίτλερ είχε μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του ανατολικά για την κατάκτηση της Πολωνίας και της Νορβηγίας,

Οι Γάλλοι λοιπόν, προέλασαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα στα απέναντι συνοριακά εδάφη της Γερμανίας, σε ένα μικρό μέρος των εδαφών της.

Κατά την διάρκεια δε της «προέλασης» των Γάλλων στο Σαάρ, οι Γερμανοί τους «τόνιζαν», φωνάζοντας τους με μεγάφωνα σε μια προσπάθεια προπαγάνδας, ότι δεν υπάρχει λόγος να τους επιτεθούν, αφού αυτοί ήταν (τάχα) «αδέρφια» τους και δεν τους επιτίθονταν, ενώ δεν υπήρχε κανένας λόγος να ξεκινήσει ένας νέος πόλεμος μεταξύ των δυο χωρών.

Οπότε τους «πρότειναν», ότι τα Γαλλικά στρατεύματα καλυτέρα θα ήταν να γυρίσουν πίσω στην χώρα τους και να μεταφέρουν τα «ειρηνόφιλα μηνύματα» των Γερμανών στην ηγεσία τους και στον λαό τους, «επιδιώκοντας» και αυτοί την «ειρήνη μεταξύ των δυο εθνών».

Οι Γερμανοί, μπορούσαν να τα «λένε αυτά», τόσο λέγω της πολίτικης του κατευνασμού, στην οποία είχαν πρότερα προχωρήσει οι Σύμμαχοι κατά των Γερμανών, όπως και στο «ειρηνόφιλο κλίμα» εντόνου πασιφισμού, το οποίο είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη, λόγω του εντόνου φόβου των λαών της Ευρώπης, για την επανάληψη ενός Παγκοσμίου Πολέμου.

Τελικά, όντως οι Γάλλοι, μετά από μόλις δυο μέρες προέλασης όντος του Γερμανικού εδάφους, αποχώρησαν από αυτή, ύστερα από διαταγές της πολιτικής ηγεσίας τους, αλλά και λόγω της δικής τους «έλλειψης ηθικού για πόλεμο», δείχνοντας με τον τρόπο αυτό, πως ένα «ηττοπαθές και δειλό ηθικό», μπορεί να νικήσει μια χώρα, πριν καν αυτή εμπλακεί πραγματικά σε πόλεμο. 

Σε αυτήν τους την «στρατηγική», συντέλεσε και η επίθεση των Σοβιετικών, πρώτα εναντίον της Πολωνίας και ύστερα εναντίον της Φιλανδίας, έναντι των οποίων, οι Σύμμαχοι άρχισαν να συγκεντρώνουν στρατεύματα (μιας και οι Σοβιετικοί εξαιτίας της εισβολής τους στην Πολωνία και του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (http://alophx.blogspot.gr/2017/02/blog-post_8.html), θεωρούνταν πια ουσιαστικά κοινοί σύμμαχοι με τους Γερμανούς.

Ταυτόχρονα, έκαναν και σχέδια για τον βομβαρδισμό των Σοβιετικών στρατευμάτων σε αυτές τις χώρες (όπως και των Γερμανών στις χώρες που είχαν καταλάβει αυτοί), τα οποία τελικά δεν πρόλαβαν να προχωρήσουν, λόγω της επίθεσης των Γερμανών εναντίον των ιδίων.

Σε αυτήν την επίθεση αυτή, προχώρησαν οι Γερμανοί, αφού πρώτα επιτεθήκαν στην Δανία και την Νορβηγία, φοβούμενοι ότι οι Σύμμαχοι, αμέσως μετά την επίθεση κατά των Σοβιετικών στην Φιλανδία, θα επιτίθονταν και στους ίδιους.

Οπότε, επιτάχυναν τα σχέδια επίθεσης έναντι των δυο αυτών χωρών, τα οποία είχαν (εννοείται) ήδη από πολύ καιρό πριν καταστρώσει.

Η ταχύτατη επίθεση των Γερμανών στην Δανία και την Νορβηγία (όπως στην συνεχεία και έναντι της Γαλλίας), έκανε τους Συμμάχους, να στραφούν εναντίον τους, αντί των Σοβιετικών.

Αυτό, ήταν ένα καίριο λάθος του Χίτλερ, αφού αν είχε περιμένει λίγο, «αφήνοντας» τους Συμμάχους να επιτεθούν πρώτα στον Στάλιν, αυτοί θα είχαν στην ουσία μπει σε πολεμική εμπλοκή ταυτόχρονα με την Γερμάνια και την ΕΣΣΔ, κάτι που θα τις καθιστούσε και επίσημα πια στρατιωτικούς συμμάχους, έναντι των Συμμάχων.

Και στην περίπτωση αυτή, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, θα πραγματοποιούταν με τον Άξονα από (Γερμάνια, Ιταλία, Ιαπωνία) και την ΕΣΣΔ από την μια πλευρά και τους Συμμάχους από την άλλη (Αγγλία-Γαλλία και ΗΠΑ, αν αυτές έμπαιναν τελικά στον πόλεμο).

Όμως, στην περίπτωση αυτή, οι Σύμμαχοι θα είχαν να αντιμετωπίσουν έναν συνασπισμό δυνάμεων, οι οποίες θα κυριαρχούσαν στην Ευρασία, διαθέτοντας εκτός από μια συνεχόμενη συνοριακή γραμμή από την μια άκρη της Ασίας ως την άλλη, και πλήρη αυτοτέλεια σε πετρέλαιο.

Και αυτό, λόγω του ότι οι «αναγκαστικά» Σύμμαχοι με τον Άξονα, Σοβιετικοί, θα προμήθευαν την Γερμάνια και την Ιαπωνία με το πετρέλαιο που αυτές θα χρειάζονταν, προκειμένου να την «βοηθήσουν» στον πόλεμο, χωρίς να χρειαστεί η Ιαπωνία να επιτεθεί τελικά, εξαιτίας της έλλειψης αυτού στην συνεχεία στις ΗΠΑ (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_92.html), ή η Γερμάνια στην ΕΣΣΔ.

Και στην περίπτωση αυτή, το πιθανότερο είναι η πορεία, όπως και το αποτέλεσμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε, με τελικό νικητή πιθανότατα την «ερυθρόμαυρη συμμαχία» των ολοκληρωτισμών, μια «εθνικομπολσεβικική συμμαχία» κατ’ ουσίαν, η οποία φαίνεται να αναβιώνει στις μέρες μας (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/e.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/06/blog-post_65.html).

[Ίσως το γεγονός, πως ο πρωθυπουργός της χώρας Βρετανίας, ήταν ο επιχειρηματίας Νέβιλ Τσάμπερλεν, είχε σημαντικά οικονομικά συμφέροντα στην Γερμανική εταιρεία της IG Farben, εξηγεί την γενικότερη πολιτική του «αδυναμίας και κατευνασμού» των Βρετανών έναντι των Γερμανών.

Όπως και για ποιον λόγο στην πραγματικότητα αυτός και η κυβέρνηση του, άφησε, προδοτικά για τον λαό του και την χώρα του, να ενωθεί η Αυστρία με την Γερμάνια, αλλά και να καταλάβει «άνετα» ο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία, χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά.

Αυτό, πιθανώς εξηγεί και το γιατί ο ίδιος, κατά τον «Ψευδοπόλεμο», δεν έπραξε τίποτε εναντίον του Χίτλερ, μιας και ένας ενδεχόμενος πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Μεγάλης Βρετανίας, θα έριχνε την αξία των μετοχών που κατείχε ο Τσαμπερλαίν στην χώρα αυτή, οπότε ο ίδιος θα είχε μεγάλες απώλειες κερδών].

Στην εποχή μας, βλέπουμε για άλλη μια φορά την προσπάθεια για την επαναδημιουργία της «εθνικομπολσεβικικής συμμαχίας», (η οποία δεν κατόρθωσε να διατηρηθεί για πολύ τότε, εξαιτίας της επίθεσης του Χίτλερ έναντι του Στάλιν), υπό την «εποπτεία και καθοδήγηση» της Ρωσίας του Πούτιν αυτή την φορά.

Αυτός, υπό την «σοφή καθοδήγηση» του Ντούγκιν (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/e.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/06/blog-post_65.html), προσπαθεί μέσω της Ευρασιατικής Ένωσης, της ιδεολογίας του Ευρασιανισμού, να δημιουργήσει μια «νέα Σοβιετική Ένωση», ενώ μέσω της χρηματοδότησης Ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_72.html), να διαλύσει την ΕΕ και να συμμαχήσει με τις «νέες ρωσόφιλες ηγεσίες» σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (π.χ. σε Γερμάνια, Ιταλία, Γάλλια, κ.λ.π.).

Ύστερα, να τις εντάξει και αυτές στην Ευρασιατική Ένωση, δημιουργώντας μια τεραστία πειραιώτικη Αυτοκρατορία, με τα σύνορα της συμμαχίας Χίτλερ-Στάλιν, εκτεινόμενη από το Βλαδιβοστόκ ως την Γαλικία, υπό την ηγεσία του.

Και στην συνεχεία, μέσω αυτής να μπορέσει να «ανταγωνιστεί» τους υπόλοιπους ανταγωνιστές της (π.χ. ΗΠΑ, Κίνα, Άραβες), τόσο στον στρατιωτικό, όσο και στον γεωπολιτικό τομέα (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/heartland.html).

Όμως αν και αυτοί, αν και ίσως «συμφωνήσουν» για την διάλυση της ΕΕ, δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσουν στην ηγεσία των Ρώσων, ενώ αν στην Ευρώπη αναδεχθούν ευρωσκεπτικιστικά και εθνικιστικά κινήματα, τα οποία θα την καταστρέψουν (μακροπρόθεσμα ή βραχυπροθέσμα) ολοσχερώς, τίποτε δεν εγγυάται στην Ρωσία, ότι και αυτά, δεν θα στραφούν και αυτά τελικά εναντίον της.

Όπως ακριβώς δηλαδή έκανε και ο Χίτλερ έναντι του Στάλιν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επαναφέροντας την Ρωσία και την Ευρώπη, στην ίδια ή και σε χειρότερη κατάσταση με τότε (άσχετα αν τώρα οι ευρωσκεπτικιστές παριστάνουν τους «ρωσόφίλους», γιατί χρειάζονται χρηματοδότηση από αύτη).

Γιατί το πιθανότερο είναι, εάν φανατικοί εθνικιστές καταλάβουν την εξουσία στις ευρωπαϊκές χώρες, αυτοί στην συνέχεια να στραφούν τάχιστα εναντίον ακόμα και όσων των «τους τοποθέτησαν στην θέση αύτη» (των Ρώσων στην περίπτωση αυτή), αν το κρίνουν συμφέρον για τους ίδιους, αφού, όπως είναι γνωστό: «Όταν το τζίνι βγει από το μπουκάλι, δεν ξαναμπαίνει μέσα σε αυτό».

Ο ΥΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΩΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ

Ο ΥΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΩΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ

Γραφεί ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο Στάλιν, σε αντίθεση με άλλους ισχυρούς δικτάτορες, δεν πήρε την εξουσία με πραξικόπημα (μετέπειτα μετονομαζόμενο τάχα σε «επανάσταση του λαού»), όπως ο Λένιν (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/siloviki-1999.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_1.html) ή ο Μουσολίνι (http://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_50.html)), ούτε με εκλογές που ψήφισε όλος ο λαός, όπως ο Χίτλερ (http://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_0.html).

Αντίθετα από αυτούς, ο ίδιος διορίστηκε από τον δικτάτορα Λένιν, ως υπουργός εθνοτήτων στον Ρωσικό εμφύλιο πόλεμο των ετών 1917-1922 (οπότε αποχώρησαν και οι Ιάπωνες από την χώρα αυτή) και αμέσως μετά κατέλαβε το νεοδημιουργηθέν αξίωμα του γενικού γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος Σοβιετικής Ένωσης.

Οι άλλοι σοβιετικοί ηγέτες (Τρότσκι, Μπουχάριν, Καμενέφ, Ζηνοβιέφ), θεώρησαν το αξίωμα αυτό, το οποίο ήταν κυρίως υπεύθυνο για τις γραφειοκρατικές υποθέσεις του κράτους εκείνη την περίοδο, αλλά  καθώς επίσης και για την συγκρότηση κομματικών επίτροπων και τον διορισμό κομματικών στελεχών σε αυτές, ως ιδιαίτερα «ανιαρό» και προτίμησαν άλλες θέσεις με «περισσότερη δράση» και ευκαιρίες για κέρδος.

Αυτό ήταν και το μεγάλο τους λάθος. Ο Στάλιν, κατάλαβε αμέσως την χρησιμότητα του αξιώματος αυτού, αφού στις εκλογικές κομματικές επιτροπές θα διόριζε ως επί το πλείστον άτομα, τα οποία θα ψήφιζαν τις δίκες του προτάσεις και όταν θα έφτανε η ώρα να διαδεχτεί τον Λένιν, τον ίδιο.

Εννοείται και πως αυτά τα κομματικά μέλη, θα διόριζαν δικά τους άτομα, σε άλλες επιτροπές των αρμοδιοτήτων τους, τα οποία θα ψήφιζαν και θα υποστήριζαν τις προτάσεις τους και μέσω αυτής της πυραμίδας, η «εκλογική και κομματική ισχύς» του Στάλιν στην ΕΣΣΔ, μεγάλωνε ταχύτατα.

Φρόντισε δε, να συμμαχήσει για σιγουριά και με αλλά μέλη του κόμματος έναντι των ισχυρότερων εχθρών του, προκειμένου να τους απομακρύνει από την εξουσία, φροντίζοντας παράλληλα να φαίνεται ως «μετριοπαθής» και «αδύναμος».

Έτσι, αρχικά συνέπτυξε Τριανδρία με τους Ζηνοβιέφ και Καμενέφ κατά του Τρότσκι (τον οποίο τελικά εδίωξε από το κόμμα, την ΕΣΣΔ και δολοφόνησε μέσω ενός πράκτορα του το 1941 στο Μεξικό).

Στην συνέχεια, ο Στάλιν σχημάτισε νέα Τριανδρία με τους Μπουχάριν και Κιρώφ κατά των Ζηνοβιέφ και Καμενέφ (τους οποίους στο τέλος εκδίωξε από το κόμμα και εκτέλεσε αργότερα), ενώ μετά στράφηκε κατά του Μπουχάριν (και αυτόν τον έδιωξε από το κόμμα και στο τέλος εκτέλεσε).

Ακόμα και ο θεωρούμενος, ως «στενός φίλος του», Κιρώφ, δολοφονήθηκε ξαφνικά «μυστηριωδώς» από «άγνωστους εχθρούς», όταν φαίνονταν ότι θα εκλεγόταν αρχηγός της ΕΣΣΔ στην θέση του Στάλιν το 1931.

Ο δολοφονία του Κιρώφ, έδωσε την ευκαιρία στον Στάλιν, να ξεκινήσει το πρώτο κύμα διώξεων κατά των αντιπάλων του στην ΕΣΣΔ, μιας και «χρέωσε» στους ίδιους την δολοφονία του Κιρώφ, την οποία πιθανότατα είχε οργανώσει ο ίδιος.

[Πριν την επικράτηση του κομμουνισμού στην Ρωσία με Γερμανικά χρήματα (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_53.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/siloviki-1999.html), την χρηματοδότηση τους οι κομμουνιστές στην Ρωσία, την αποκτούσαν, ληστεύοντας τράπεζες (από τις οποίες έκλεβαν φυσικά τις οικονομίες του λαού και όχι των πλούσιων) ή πολίτες, όπως και τρένα μεταφοράς χρυσού, ονομάζοντας τις παράνομες αυτές πράξεις τους ως «κοινωνική απαλλοτρίωση».

Επίσης, μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, παντρευόταν επίτηδες (πάντα κατ΄ εντολήν του) πλούσιες γεροντοκόρες, προκειμένου να «οικειοποιηθούν» τις περιουσίες τους και να τις «παραχωρήσουν» στο κόμμα, επίσης διενεργούσαν λαθρεμπόριο στην Μαύρη Αγορά, ενώ τέλος, άλλοι δούλευαν ακόμα και ως προαγωγοί, προκειμένου να αποκτήσουν χρήματα για το κόμμα τους.

Ο Στάλιν, ήταν υπεύθυνος για τις παραπάνω «δραστηριότητες του κόμματος» στην περιοχή του της Γεωργίας και του Καυκάσου, και ο πιο επιτυχημένος σε αυτές, ιδίως στις ληστείες τρένων και τραπεζών, με πολυβόλα και την χρήση δυναμίτη (όπου δολοφόνησε και πολλούς πολίτες εκτός των φρουρών φύλαξης τους), ενώ είχε συλληφθεί και σταλεί στην Σιβηρία έξι φόρες.

Ταυτόχρονα, είχε αποδράσει άλλες τόσες από αυτή, όπως λέγεται καταδίδοντας συντρόφους του στο κόμμα, οι οποίοι θα μπορούσαν να απειλήσουν την προσωπική του ανέλιξη και γεννώμενος παράλληλα και πράκτορας των τσαρικών μυστικών υπηρεσιών (http://alophx.blogspot.gr/2017/01/kai-meta.html).

Αυτό ήταν λοιπόν το βιογραφικό του πιο αιμοσταγούς δικτάτορα της ΕΣΣΔ:

Ένας καθαρός εγκληματίας, που θυμίζει περισσότερο τον Νονό στην γνωστή ταινία του Κόπολα ή ακόμα και τον Τζόκερ από την γνωστή ταινία «Dark Knight» του Κρίστοφερ Νολάν.

Άλλωστε και στην περίπτωση αυτή, ο «αναρχοκομουνιστής ήρωας μας» (όπως ο «αναρχικός» Τζόκερ στην ταινία), είχε και αυτός έναν μέθυσο πατερά που βασάνιζε συστηματικά αυτόν και την μητέρα του, όταν όταν ήταν μικρός.

Επίσης, στην συνεχεία, έχασε και αυτός την πρώτη του όμορφη γυναίκα, την Ορθόδοξη Χριστιανή Αικατερίνη, την οποία υπεραγαπούσε και μάλιστα παντρεύτηκε με θρησκευτικό γάμο προς μεγάλη ενόχληση των «συντρόφων» του στο κόμμα.

Την Αικατερίνη, την «έχασε» οριστικά από αρρώστια, λόγω έλλειψης χρημάτων από μέρους του για να την φροντίσει, αλλά και επειδή ασχολούταν κυρίως με την «δράση του» στο κομμουνιστικό κόμμα παρά με την άρρωστη γυναίκα του.

Κατά την διάρκεια της κηδείας της, ο Στάλιν δήλωσε στους φίλους του, πως: «αυτή η γυναίκα ήταν η μονή που κατάφερε να μαλακώσει την πέτρινη μου καρδιά και κάθε αγάπη μου για την ανθρωπότητα πέθανε οριστικά μαζί της».

Και τότε, η «μεταμόρφωση» του Στάλιν ξεκίνησε, ο χαρακτήρας του ιδίου σκλήρυνε υπερβολικά, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να πίνει πολύ.

Σύντομα, ο Στάλιν κατέστη ο γνωστός σε όλους μας Stalinator, ο όποιος εξολόθρευσε συστηματικά όλους όσους θεωρούσε εχθρούς του (https://www.youtube.com/watch?v=ZT2z0nrsQ8o).

[Είναι χαρακτηριστικό, πως όσες φόρες και αν συλλαμβανόταν οι κομμουνιστές και στέλνονταν στην Σιβηρία από τον «αιμοχαρή Τσάρο» Νικόλαο τον Β’, όταν απελευθερώνονταν (όταν έληγε η ποινή τους ή δραπέτευαν), αφού πρώτα περνούσαν αρκετές κακουχίες, γυρνούσαν πίσω στις πόλεις τους, ζωντανοί στην μεγάλη πλειοψηφία τους.

Αντίθετα, όταν ανέλαβαν οι ίδιοι την εξουσία, πρώτα επί Λένιν και κυρίως επί Στάλιν, ελάχιστοι από τους αντιπάλους τους κατάφεραν να γυρίσουν πίσω ζωντανοί από τα γκουλάγλκ, στα οποία βασανίζονταν ή εκτελούταν].

Όπως βλέπουμε λοιπόν, ο Στάλιν, δεν ήταν παρά ένας μικροδάχτυλος της Σοβιετικής Ένωσης, ο όποιος ανέβηκε με παρεμφερή τροπή ραδιουργιών στην εξουσία και είχε και αυτός πολλά ύπουλα για σχεδία για παγκόσμια κυριαρχία (http://alophx.blogspot.gr/2017/02/blog-post_8.html)- [(όπως ακριβώς και ο «συνάδελφος» του, ο αλλά Στάνις, Χίτλερ (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_42.html, http://alophx.blogspot.gr/2017/09/game-of-thrones-update-update.html)], και επέφερε το ίδιο χάος και καταστροφή τον κόσμο μέχρι τον θάνατο του και την μετέπειτα οριστική πτώση της Αυτοκρατορίας του.

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

Γραφεί ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι δίκες της Μόσχας από τον Στάλιν το 1937, θα μπορούσαν με βάση τα νέα ιστορικά έγγραφα τα οποία έχουν πια έρθει στο φως της δημοσιότητας, να χαρακτηριστούν πια, μέχρις ενός σημείου μία γερμανοσοβιετική συμπαιγνία.

Ο Στάλιν, την περίοδο αυτή, μισούσε τον στρατάρχη Τουχασέφσκι, ο οποίος ήταν ο πιο επιτυχημένος στρατηγός της ΕΣΣΔ (αλλά συνάμα και πρώην μικροαστός και τσαρικός αξιωματικός), πιο δημοφιλής από τον ίδιο και με έναν ευρύ κύκλο υποστηρικτών.

Αυτή ήταν η στιγμή, όπου το τέταρτο τμήμα των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών της SD (το οποίο δεν ταυτίζεται με την Γκεστάπο ή την Abwehr του Κανάρις), υπό την ηγεσία του Βάλτερ Σέλενμπεργκ, και συνεργασία με τον Χάιντριχ, διοχέτευσαν πολλά πλαστά έγγραφα στον πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας Έντουαρντ Μπένες (τα οποία είχαν ως «πηγή» τον παλαιό στρατηγό των Λευκών Ρώσων, Σκλομπίν, πρώην πράκτορα των Άγγλων).

Αυτά, τάχα «ενοχοποιούσαν» τον στρατηγό Τουχασέφσκι, αλλά ταυτόχρονα και άλλους ικανούς Σοβιετικούς αξιωματικούς, ως «συνωμότες», οι οποίοι σχεδίαζαν πραξικόπημα κατά του Στάλιν, προκείμενου να του πάρουν την εξουσία.

Επίσης, «κατονόμαζαν» τον Τουχασέφσκι και ως πράκτορα των δυτικών (Αγγλογάλλων), που σε συνεργασία με αυτούς, θα φρόντιζε να διοικεί την ΕΣΣΔ με βάση τα συμφέροντα τους, γεννώμενος στην ουσία μια μαριονέτα τους, επαναφέροντας παράλληλα τον καπιταλισμό στην χώρα.

Ο Μπένες, «διοχέτευσε» τα έγγραφα αυτά στον Στάλιν, ο όποιος έδωσε ως αμοιβή σε αυτόν και τον Χάιντριχ, τρία εκατομμύρια ρούβλια, μέσω ενός πράκτορα του στην πρεσβεία της ΕΣΣΔ στο Βερολίνο.

Φυσικά, εννοείται πως ο Στάλιν, δεν «έχαψε» το κόλπο και γνώριζε εξ’ αρχής ότι όλα  τα έγγραφα αυτά, ήταν τελείως πλαστά, όπως και από του ακριβώς αυτά προέρχονταν, μιας και εκείνη την περίοδο, οι μυστικές του υπηρεσίες, ήταν οι καλύτερες στον κόσμο.

Όμως, εκμεταλλεύτηκε «εφυώς» την περίσταση αυτή, προκειμένου μέσω αυτών, να ενοχοποιήσει όσους φοβόταν μέσα στην ΕΣΣΔ. Εκατομμύρια ανθρώπων εστάλησαν στα γκουλάγκ, όπου βασανιστήκαν, δούλεψαν ως σκλάβοι ή εκτελέστηκαν.

Την ίδια στιγμή, άρχισαν και οι λεγόμενες «δίκες της Μόσχας», όπου οι στρατάρχες Τουχασέφσκι, Γιεγκόροφ και Μπλίχερ εκτελέστηκαν, μαζί με εβδομήντα από τα ογδόντα μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου Άμυνας, δεκατρείς από τους δεκαπέντε διοικητές στρατών, όπως και τρακόσοι εξήντα εφτά στρατηγοί του σοβιετικού στρατού.

Συνολικά, τα έτη 1937-1938 εκτελέστηκαν συνολικά τριάντα δύο χιλιάδες σοβιετικοί αξιωματικοί, κάτι που δείχνει το τεράστιο μέγεθος των κενών του στρατού της ΕΣΣΔ, όταν της επιτέθηκε ο Χίτλερ, μιας και η αντικατάσταση ικανών αξιωματικών δεν γινόταν να επιτευχθεί από την μια μέρα στην άλλη, αφού ως γνωστόν χρειάζονται πολλά χρόνια συνεχούς εκπαίδευσης, προκειμένου να καταστεί ένας αξιωματικός ικανός προς διοίκηση.

Ο Τουχασέφσκι, ήταν από τους πρώτους που είχε υποστηρίξει την χρήση αρμάτων, καθώς και του πολεμικού δόγματος του «πολέμου αστραπή» για την ΕΣΣΔ, και ο θάνατος του ιδίου και πολλών άλλων ικανών σοβιετικών αξιωματικών (ή η φυλάκιση τους), επέφερε άμεση παύση των σχεδίων αυτών.

Η δε παράλληλη προαγωγή στην θέση τους, «ακίνδυνων-ανίκανων φίλων του δικτάτορα» (όπως ο Μπουντιένι), οι οποίοι ναι μεν δεν υπήρχε περίπτωση να στραφούν κατά του Στάλιν, αλλά από την άλλη δεν είχαν καθόλου στρατιωτικές ικανότητες, αποδυνάμωσε καίρια την σοβιετική άμυνα.

Αυτό φάνηκε καθαρά στην εισβολή των Γερμανών στην ΕΣΣΔ το 1941, όταν οι «διορισμένοι» από τον Στάλιν (και ανίκανοι) στρατηγοί, υπέστησαν μια σειρά εξευτελιστικών ηττών και ο γερμανικός στρατός, έφτασε ως τις πύλες του Λένινγκραντ, της Μόσχας και του Στάλινγκραντ.

Οπότε, στο τέλος, τα πλαστά αυτά έγγραφα, ωφέλησαν πιο πολύ και τα σχεδία των Γερμανών, αφού μέσω αυτών, εξόντωσαν πολλούς ικανούς αντιπάλους τους, και άφησαν αδύναμη σε τεράστιο βαθμό την Σοβιετική Ένωση στην εισβολή που σχεδίαζαν εναντίον της, η οποία φάνηκε καθαρά κατά τις αρχικές ταχύτατες επιτυχίες των Γερμανών στην εισβολή τους στην ΕΣΣΔ, το 1941.

Μόνο ο διορισμός στην θέση του αρχιστρατήγου του ικανού στρατηγού Ζουκώφ, κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση, νικώντας στο τέλος τους Γερμανούς (η δε «αμοιβή» του, ήταν να απομακρυνθεί μεταπολεμικά από την θέση του από τον Στάλιν, ο όποιος φοβόταν την δημοφιλία και αυτού του στρατηγού).

[Η δε «στρατιωτική πορεία» του Στάλιν δεν είχε την ίδια επιτυχή πορεία με του Τουχασέφσκι, μιας και εκτός των αποκρούσεων στρατιωτικών μικροεπιδρομών των Λεύκων στο Τσαρίτσιν τα έτη 1918-1920 (το οποίο μετονομάστηκε σε Στάλινγκραντ προς τιμήν του για τον λόγο αυτό, ενώ σήμερα ονομάζεται πια Βόλγκογκραντ), στην δεύτερη απόπειρα του να «παραστήσει» τον στρατηγό, απέτυχε παταγωδώς στην Βαρσοβία το 1920.

Τότε, και ενώ ο Τουχασέφσκι είχε σχεδόν καταφέρει να περικυκλώσει την Πολωνική πρωτεύουσα, και χρειαζόταν ένα ακόμα σώμα στρατού, προκειμένου να υλοποιήσει πλήρως το σχέδιο του αυτό, ζήτησε την βοήθεια του Στάλιν.

Αυτός, ήταν υπεύθυνος για το σοβιετικό σώμα στρατού, το οποίο φύλαγε τα σύνορα με την Ρουμάνια.

Η απάντηση του, στην πρόταση του Τουχασέφσκι να τον βοηθήσει, στέλνοντας μέρος του στρατού του, προκειμένου να περικυκλώσει τους Πολωνούς, εισέπραξε την άρνηση του Στάλιν, ο όποιος υποστήριξε, ότι θα ήταν πολύ επικίνδυνο να αφήσουν στα ρομανικά σύνορα λιγοστό στρατό.

Αυτό, κατά την γνώμη του, αυτό θα ήταν ιδιαίτερα «απειλητικό» για την ΕΣΣΔ (αντίθετα διέταξε και τον υπαγόμενο στον Τουχασέφσκι, ανίκανο στρατιωτικά, μα φίλο του Στάλιν, στρατηγό Μπουντιένι, να αποσύρει προδοτικά το σώμα ιππικού του στην κρισιμότερη στιγμή της μαχης-http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_82.html).

Η μη περικύκλωση της Βαρσοβίας, επέτρεψε επιπλέον στον Πολωνό Στρατάρχη Πλιδούσκι να λαμβάνει μέσω του «ελευθέρου αυτού διάδρομου», σταθερά ενισχύσεις σε πολεμοφόδια και άντρες από τους δυτικούς συμμάχους του (τους Αγγλογάλλους), κάτι που τον βοήθησε σημαντικά στην τελική απόκρουση της επίθεσης των Σοβιετικών.

Φυσικά, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο Στάλιν, δεν έστειλε στρατό στον Τουχασέφσκι, ήταν διότι φοβόταν πως μια ενδεχόμενη νίκη αυτού, θα τον έκανε πανίσχυρο πολιτικά και στρατιωτικά, και αυτός θα μπορούσε με αξιώσεις να διεκδικήσει ακόμα και την ηγεσία της ΕΣΣΔ, μετά το θάνατο του Λένιν, κάτι το οποίο θα κατέστρεφε τα σχεδία του Στάλιν να τον διαδεχτεί ο ίδιος.

Αυτό ήταν κάτι που ο Στάλιν δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να επιτρέψει να συμβεί.

Για τον ίδιο λόγο, δεν ενίσχυσε τον Τουχασέφσκι, ούτε όταν η επίθεση του στην Πολωνική πρωτεύουσα απέτυχε (κατά πρώτον λέγω έλλειψης επαρκούς στρατού-λόγω του Στάλιν και κατά δεύτερον, λόγω της ικανής διοίκησης του στρατάρχη Πλιδούσκι).

Στην συνέχεια, δεν φρόντισε ούτε να καλύψει την υποχώρηση του στρατού του «εσωκομματικού αντιπάλου του», ενώ απομάκρυνε ακόμα περισσότερο το σώμα ιππικού του Μπουντιένι από τον στρατό του Τουχασέφσκι.

Φυσικά, εννοείται πως ο Στάλιν καταχάρηκε με την ήττα του στρατηγού Τουχασέφσκι, μιας και λόγω αυτής, έπεσε προσωρινά το κύρος του στρατηγού, και φάνηκε πως δεν θα απειλούταν η θέση του ιδίου ως διαδόχου του Λένιν].

Η ιστορία αυτή, μας δείχνει το πώς η προσωπική εμπάθεια, οι εσωτερικές διαμάχες, οι εξωτερικοί εχθροί και ο φόβος, μπορούν να φέρουν μια χώρα ως και στην πλήρη καταστροφή, και το μόνο που μπορεί να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις να συμβούν, είναι η εθνική ομοψυχία, η διαλογή ικανών και έντιμων ηγετών, οι ισχυρές άξιες ενός λαού (π.χ. πίστη, πατρίδα), καθώς και η αποφασιστικότητα ενός λαού για την τελική νίκη.

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στον Ισπανικό εμφύλιο (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_47.html), έλαβαν μέρος εκτός από τους ίδιους τους Ισπανούς και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σοβιετική Ένωση) στο πλευρό και των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων στην Ισπανία, ενώ ο ρόλος τους στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αμφιλεγόμενος.

Στον πόλεμο αυτό, έγινε ταυτόχρονα εφαρμογή νέων πολεμικών δογμάτων και τεχνικών από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, οι οποίες απέκτησαν με τον τρόπο αυτό σημαντική πολεμική εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά και νέας τεχνολογίας πολεμικά όπλα (π.χ. άρματα μάχης και αεροπλάνα), τα οποία έπαιξαν καίριο ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που ακλούθησε.

Στους «δημοκρατικούς» οι Σοβιετικοί διέθεσαν έναν τεράστιο όγκο οπλισμού (εκατοντάδες πολεμικά αεροσκάφη, άρματα, βλήματα και πολυβόλα), τελευταίας μάλιστα τεχνολογίας (ίσης ή και ανώτερης των Γερμανικών), αλλά οι τελευταίοι έχασαν πάραυτα τον πόλεμο.

Αυτό συνέβη, εξαιτίας του γεγονότος του ότι φοβούταν τους επαγγελματίες αξιωματικούς του στρατού τους, θεωρώντας τους όλους συλλήβδην ως φασίστες και προχώρησαν στην συνέχεια σε αναίτιες καθαιρέσεις και διώξεις έναντι των περισσοτέρων από αυτούς, ενώ οι διωκόμενοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον Φράνκο.

Αμέσως μετά, αντικατέστησαν τους επαγγελματίες αξιωματικούς του στρατού, με κομματικά στελέχη, τα οποία εκλεγόταν μέσω κομματικών επίτροπων (και είχαν ως μόνο «προσόν» την πιστή τους στο κόμμα), αντί των στρατιωτικών γνώσεων, δήθεν στο όνομα της «ισότητας και της δημοκρατίας».

Αντίθετα, οι αντίπαλος τους, ο Φράνκο, χρησιμοποίησε όλους τους επαγγελματίες αξιωματικούς του στρατού του, μαζί με τις πιο προηγμένες πολεμικές μεθόδους στρατιωτικής τακτικής (που διδάχτηκε από τους Γερμανούς) και μέσω αυτών, νίκησε τους αντίπαλους του, οι οποίοι επιτιθόταν μαζικά και με γενναιότητα (όμως το θάρρος από μόνο του, χωρίς πολεμικές γνώσεις και ικανότητες δεν φτάνει για να επιφέρει την νίκη), αλλά τις περισσότερες φορές παντελώς ανοργάνωτα στον στρατό των εθνικιστών.

Επομένως οι «δημοκρατικοί» δεν έχασαν τον πόλεμο, ούτε λόγω της υπεροπλίας του Φράνκο, της έλλειψης πολεμικού υλικού από μέρους τους ή της τεχνολογικής ανωτερότητας των αντιπάλων τους, αλλά καθαρά για λόγους  κακής χρήσης των όπλων τους, καθώς και των σχεδόν ανύπαρκτων πολεμικών τακτικών τους. 

Η κάθε χώρα, υποστήριξε την κάθε πλευρά στον ισπανικό εμφύλιό πόλεμο για δικούς της λόγους.

Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, υπολόγιζαν ότι αν κέρδιζε ο Φράνκο, στην συνέχεια θα συμμαχούσε μαζί τους εναντίον των Γάλλων και των Άγγλων εχθρών τους σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο των ιδίων με αυτούς.

Τον περισσότερο αριθμητικά στρατό ενίσχυσης του Φράνκο, του τον απέστειλε ο Μουσολίνι, ο οποίος του απέστειλε επίσης (και του πούλησε) πολλά πολεμικά όπλα), ενώ ο Χίτλερ, του απέστειλε την μικρότερη αριθμητικά, αλλά ανώτερη ποιοτικά και πολεμικά «λεγεώνα του Κόνδορα» (επί χρήμασι πάντα).

Φυσικά, πάντα με το αζημίωτο, φροντίζοντας να του πουλήσει και όπλα σε πολύ υψηλές τιμές, πολύ πάνω από το κανονικού, ενώ σε πολλές περιπτώσεις απαιτούσε για την εμπλοκή του στον πόλεμο, πληρωμές απευθείας σε καθαρό χρυσό, δείχνοντας με το τρόπο αυτό, το ποσό πραγματικά «πολεμούσε» για την επικράτηση της ιδεολογίας του, αλλά και για ποιον λόγο στην πραγματικότητα εμπλέχτηκε στον πόλεμο αυτό.

Οι Γάλλοι από την πλευρά τους, υποστήριξαν τους «δημοκρατικούς» υπό τον φόβο, πως αν νικούσε ο Φράνκο, θα εμφανίζονταν ένα συμμαχικό στην Γερμανία και την Ιταλία φασιστικό καθεστώς στα νότα τους, ενώ οι ίδιοι θα περικυκλωνόταν πλήρως από τα δυτικά και τα νότια σύνορα τους. (Πηγή: Τα μεγάλα μυστικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της DNM Group).

Ιδιαίτερα, υπό την αριστερή κυβέρνηση Μπλουμ, οι Γάλλοι φρόντισαν να ενισχύσουν στρατιωτικά τους παρεμφερείς ιδεολογικά με αυτούς, «δημοκρατικούς» της Ισπανίας, πουλώντας τους όπλα (και αυτοί σε τιμές πολύ πάνω από το κανονικό), κρυφά όμως, μιας και η χώρα ήταν επισημά υπερ. της πολιτικής της «πλήρους ουδετερότητας», ενώ φοβόταν και τις αντιδράσεις της δεξιάς αντιπολίτευσης, αν αυτή ανακάλυπτε τις κρυφές της συμφωνίες με τους «δημοκρατικούς» της Ισπανίας.

Στο τέλος, όντως η δεξιά αντιπολίτευση τις ανακάλυψε, αναγκάζοντας τον Μπλουμ να τις ακυρώσει και να παύσει οριστικά να στηρίζει καθοιονδήποτε τρόπο τους «δημοκρατικούς» Ισπανούς, αφήνοντας τον όμως πρώτα να τους πουλήσει ότι αχρείαστα όπλα υπήρχαν στις Γαλλικές αποθήκες οπλισμού (οι οποίες περιείχαν κυρίως όπλα παλιάς τεχνολογίας).

Οι Άγγλοι. το έπαιζαν πάντα σε διπλό ταμπλό, πότε ενισχύοντας στρατιωτικά και πολιτικά τους «δημοκρατικούς», πότε τον Φράνκο (επιτρέποντας του μάλιστα να περάσει μέρος του στρατού του μέσω του Γιβραλτάρ, το οποίο οι Βρετανοί είχαν υπό την κατοχή τους, από την Αφρική στην κυρίως Ισπανία), ενώ σε όλη την διάρκεια του πολέμου, πουλούσαν όπλα και στις δυο πλευρές (ενώ επισημά ήταν υπέρ της πολιτικής της «πλήρους ουδετερότητας»).

Ταυτόχρονα, πολλές Αμερικάνικες εταιρείες χορηγούμασταν πετρέλαιο, χρήματα, οχήματα, και όπλα στον Φράνκο, όπως π.χ. του Φορντ ή  ΙΤΤ, πάντα σε τιμές πάρα πολύ ακριβότερες της αγοράς.  

Οι δε Σοβιετικοί, διέθεσαν έναν τεράστιο όγκο οπλισμού (εκατοντάδες πολεμικά αεροσκάφη, άρματα, βλήματα και πολυβόλα), τελευταίας μάλιστα τεχνολογίας (ίσης ή και ανώτερης των Γερμανικών), αλλά οι τελευταίοι έχασαν πάραυτα τον πόλεμο.

Μένοντας στο τέλος, το κύριο καθεστώς στήριξης των «δημοκρατικών» Ισπανών, η Σοβιετική Ένωση υπό τον Στάλιν, πωλούσε πετρέλαιο και όπλα στους «δημοκρατικούς», σε ιδιαίτερα υψηλές και τοκογλυφικές τιμές.

Ταυτόχρονα, μιας και οι ικανοί αξιωματικοί των «δημοκρατικών», είχαν σχεδόν εξαφανιστεί, ο Στάλιν τους απέστειλε 4.000 δικούς του αξιωματικούς για «βοήθεια» (καθώς και χιλιάδες «πολίτικους συμβούλους»), ενώ σύστησε και τις Διεθνείς κομμουνιστικές ταξιάρχες (με χιλιάδες κομμουνιστές εθελοντές από πολλά κράτη) για την ενίσχυση τους.

Ως αντάλλαγμα, τους ανάγκασε να «προσομοιάσουν» το καθεστώς τους με το δικό του (και να διορίσουν υποστηρικτές του στις πιο καίριες θέσεις της Ισπανικής «δημοκρατικής κυβέρνησης»), μεταμορφώνοντας με τον τρόπο αυτό την Ισπανική δημοκρατία, σε μία «δεύτερη Σοβιετία», ενώ ταυτόχρονα τους ζήτησε και άλλες «χάρες».

Ζήτησε λοιπόν καταρχάς από «δημοκρατικούς» Ισπανούς, να τους κρατήσει για ασφάλεια τα αποθέματα χρυσού της χώρας τους στην ΕΣΣΔ ως το τέλος του πολέμου (τα οποία και βούτηξε για τον ίδιο και δεν τα επέστρεψε ποτέ πίσω στην Ισπανία).

Στην συνέχεια, τους ζήτησε ογδόντα χιλιάδες δολάρια για την μεταφορά τους στην ΕΣΣΔ, εβδομήντα χιλιάδες δολάρια επιπλέον για την αποθήκευση τους, καθώς και άλλα εκατόν εβδομήντα τέσσερις χιλιάδες δολάρια πληρωμή κατ’ έτος για τα έξοδά φύλαξης τους!!!

Τυφλά να χουν οι καπιταλιστές ιμπεριαλιστές!!! Τους έκανε σκόνη στην τοκογλυφία και την απληστία. Πάντα φυσικά παγκόσμια απελευθέρωση και αδελφοσύνη των λαών!!!

Στην «χαριτωμένη» αυτή ατμόσφαιρα, από την μεν μια πλευρά, οι Ισπανοί στον εμφύλιό πόλεμο του 1936-1939 στην χώρα τους φώναζαν: «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες», ενώ στην απέναντι πλευρά απαντούσαν: «κομμούνια, κομμούνια, θα γίνετε σαπούνια» (όπως ακριβώς γινόταν και στον δικό μας εμφύλιό τα έτη 1946-1949).

[Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε εδώ, πως και η πολύ αγαπητή στον Στάλιν, «γενναία» Πασιονάρα, η οποία έλεγε πως ήταν έτοιμη να πεθάνει για την ιδεολογία της, έστειλε στην ΕΣΣΔ τον γιο της, προκειμένου αυτός να μην κινδυνεύσει να σκοτωθεί στον πόλεμο αυτό (αλώστε υπήρχαν πολλές άλλες μανές «ιδεαλιστικών κορόιδων» των Διεθνών ταξιαρχιών, οι οποίες θα μπορούσαν να χάσουν τους γιους τους), ενώ και η ίδια το έσκασε στην ΕΣΣΔ, όταν ο πόλεμος χάθηκε].

Ο Φράνκο στην συνέχεια, μετά την τελική επικράτηση του στον Ισπανικό εμφύλιο, κατέστη «ενδιάμεσος» για τον Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσω της παροχής προς τα γερμανικά πλοία και υποβρύχια, διυλιστηρίων ανεφοδιασμού και βάσεων ελλιμενισμού, ενώ έστειλε ελάχιστους «εθελοντές» ως ενίσχυση στον Χίτλερ κατά την εισβολή του στην ΕΣΣΔ, σοφά διαβλέποντας την τελική ήττα του Άξονα, και για τον λόγο αυτό, δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο αυτό.

[Επίσης, ο Φράνκο αρνήθηκε το σχέδιο «Φέλιξ» των Γερμανών, με το οποίο του πρότειναν κοινή εισβολή και κατάληψη του βρετανοκρατούμενου Γιβραλτάρ, της «πύλης της Μεσογείου», προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Χίτλερ].

Και από τότε, ο τρόπος εκμετάλλευσης μιας χώρας, από άλλες για το συμφέρον τους, ελάχιστα έχει αλλάξει, κάτι που θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς, δείχνοντας μας πως τους εμφυλίους και τις εσωτερικές διαμάχες κρατών, τα εκμεταλλεύονται επιδέξια ξένες δυνάμεις, κερδίζοντας οφέλη από αυτές, εφαρμόζοντας παράλληλα σε αυτές αριστοτεχνικά την γνωστή διχαστική τακτική του: «διαίρει και βασίλευε».