Η ΜΑΥΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΠΑΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΜΑΥΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΠΑΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας, το Βατικανό χρησιμοποίησε πάντοτε τεράστια χρηματικά σκοπιά, τόσο για να πέτυχει τους δήθεν πνευματικούς, όσο και τους πολίτικους και στρατιωτικούς σκοπούς του.

Τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά, τα κέρδιζε αρχικά από τις δωρεές των Ρωμαίων Αυτοκράτορων, ενώ στην συνέχεια, μετά από την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα χεριά των Βάρβαρων, ο εκάστοτε πάπας, λάμβανε χορηγίες, κτήματα και χρήματα από τους βάρβαρους βασιλιάδες, που ιδρύσαν βασίλεια στα ερείπια της Δυτικής Αυτοκρατορίας της Ρώμης.

Αργότερα, με την άνοδο του Πεπίνου και γιου του, του Καρλομάγνου στην εξουσία και την οριστική νίκη αυτών επιώ των λομβαρδών εχθρών του πάπα, αυτοί του δωρίσαν την γη της κεντρικής Ιταλίας, προκειμένου να αποκτήσουν την εύνοια του.

Όμως, με τον τρόπο αυτό, ο πάπας, απέκτησε μόνιμη κτηματική περιουσία και εισοδήματα, και χάρις αυτά, δεν είχε πια την ανάγκη κανενός για χρηματοδότηση, ενώ με τα κέρδη του από τις κτήσεις αυτές και την φορολογία, θα μπορούσε να ενισχύσει την κοσμική του εξουσία, αλλά ακόμα και να χρηματοδοτήσει και στρατιωτικές εκστρατείες όταν το ήθελε.

Στην συνέχεια, χάρις στην αυταρχική και μονοκρατορική εξουσία που ασκούσε στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης, ο πάπας κατάφερε να επεκτείνει την εξουσία τους σε αυτούς, επιβάλλοντας τους έναν εκκλησιαστικό φόρο υπέρ του (πάντα σε συνδυασμό με την πώληση συγχωροχαρτιών).

Ακολουθήσε η διοργάνωση των Σταυροφοριών από μέρους του πάπα (και των βασιλιάδων της Δυτικής Ευρώπης), με τις οποίες κατακτήθηκε η Παλαιστίνη και πολλά εδάφη της περιοχής, δοθήκαν ως δώρο στον πάπα, αλλά και στα μοναστικά ιπποτικά τάγματα, τα οποία αυτός επέτρεψε να δημιουργηθούν και να εγκατασταθούν εκεί, πάντα υπό την απολυτή προσωπική εξουσία του (π.χ. Ναΐτες, Ιωαννίτες κ.λ.π.).

Με την πάροδο των αιώνων, ο παπισμός, κατάφερε να αποκτήσει όλο και περισσότερη κτηματική περιουσία σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, ο οποία μέσω των δωρεών (των βασιλέων, των αριστοκρατών, ακόμα και του απλού λαού), μεγάλωνε συνεχώς.

 Όταν δε αναλύφθηκε η Αμερική από τον Κολόμβο, ο τότε πάπας Αλέξανδρος Βοργίας, με την συνθήκες της Τορτσετίλας, μοίρασε όλη την Αμερικανική Ήπειρο ανάμεσα στους εκλεκτούς του, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, με αντάλλαγμα αυτοί να του χορηγούν το 10% των εσόδων  τους από τις κτήσεις τους (ανεξάρτητα αν τα κέρδη αυτά ερχόταν από δουλεία, λαφυραγώγηση ή σφαγές).

Επιπλέον, ο «καλόκαρδος και εμπνευσμένος» αυτός πάπας, όταν δεν δολοφονούσε καρδινάλιους για να τους κλέψει την περιουσία, φρόντισε να άρει και την αμαρτία της τοκογλυφίας.

Μάλιστα, την χαρακτήριζε ως ιδιαίτερα χρήσιμη δραστηριότητα, αφού τα κέρδη της μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για «κάλους σκοπούς» (και έτσι εφάρμοσε εκτενώς την πρακτική της τοκογλυφίας, για την οποία  οι Ναΐτες παλαιοτέρα είχαν καταδικαστεί από το Βατικανό).

Όμως, μετά την άνοδο του προτεσταντισμού στην Δυτική Ευρώπη, και κυρίως μετρά την πτώση της Ρώμης στον στρατό του Αυτοκράτορα Κάρολου του Ε’ του Κουίντου το 1527, η παπική οικονομική δύναμη και ισχύς άρχισε να φθίνει.

Το γεγονός αυτό, εντάθηκε ακόμα περισσότερο αμέσως μετρά την λήξη του Τριακονταετούς Πολέμου το 1648, όταν οι προτεστάντες ηγεμόνες της Γερμανίας, απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τον Αμβούργο Αυτοκράτορα και κατάσχεσαν οριστικά τις εκκλησιαστικές γαίες που ανήκαν στον πάπα για λογαριασμό τους.

Τα ίδια ακριβώς γεγονότα, επαναλήφθηκαν αργότερα, με την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης στην Γαλλία, την περίοδο της τρομοκρατίας που ακολούθησε, αλλά και την συνεχή κατάσχεση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας από το Γαλλικό κράτος.

Με το πέρας των Ναπολεόντειων πολέμων και την άνοδο του εθνικισμού σε πολλά κράτη (τόσο της Δυτικής Ευρώπης, όσο και της Λατινικής Αμερικής), η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε περαιτέρω σε βάρος του πάπα, ενώ, με την ενοποίηση της Ιταλίας, ο πάπας έχασε την κατοχή της Κεντρικής Ιταλίας και της Ρώμης (καθώς και των εσόδων που αυτές του επέφεραν) και περιορίστηκε στην περιοχή του Βατικανού.

Κατά την διάρκεια δε του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πάπας ελάχιστη επιρροή μπορούσε να ασκήσει, αλλά στην συνέχεια, επί της θητείας των παπών πάπα Πύου του ΙΑ’ και Πύου του ΙΒ’, οι πάπες ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα.

Υπέγραψαν κονκορδάτα με το χιτλερικό, το μουσολινικό και φρανκικό καθεστώς, αποκτώντας με τον τρόπο αυτό μεγάλη πολιτική και οικονομική επιρροή στις χώρες αυτές, ενώ τους χορηγούταν και έσοδα από τους καθολικούς των χωρών αυτών.

Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πάπας, υποστήριξε πολλά φασιστικά καθολικά καθεστώτα και τις γενοκτονίες που αυτά έπρατταν έναντι αλλόδοξων (π.χ. τους φασίστες Ουστάσι στην Κροατία κατά των Ορθοδόξων Σέρβων), τόσο γιατί αυτά προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν με την βία τους αλλόδοξους στο καθολικισμό, όσο και γιατί έδιναν ένα μεγάλο μέρος από την φορολογία και τα λάφυρα που αποκτούσαν στον πάπα.

Με τα πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την αρχή του Ψυχρού Πολέμου, ο πάπας φρόντισε μέσω των οργανισμών της καθολικής Εκκλησίάς που έλεγχε, να φυγαδεύσει πολλούς ναζιστές και φασίστες συνεργούς του σε φιλικές προς αυτόν χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.

Μια από τις χώρες αυτές, ήταν η φραγκική Ισπανία, οπού ο πάπας, μέσω της οργάνωσης Opus Dei που είχε ιδρυθεί στην χωρά αυτή, είχε καταφέρει να προωθήσει σε καίριες πολιτικά θέσεις, άτομα, τα οποία προωθούσαν πολικές συμφέρουσες για τον ίδιο και τον θεσμό του παπισμού.

Την περίοδο αυτή, ήταν που ξέσπασε και το γνωστό σκάνδαλο με την τράπεζα του Βατικανού. Πρωταγωνιστής του σκανδάλου αυτού, ήταν ο Ρομπέρτο Κάλβι, γνωστός και ως «ο τραπεζίτης του Θεού», πρόεδρος της δεύτερης μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της Ιταλίας, της Banco Ambrosiano, η οποία και κήρυξε πτώχευση το 1982.

Το έτος 1978, η τράπεζα της Ιταλίας εξέδωσε μια αναφορά σχετικά με την Banco Ambrosiano στην οποία ανέφερε ότι μερικά δισεκατομμύρια λίρες (σχεδόν ενάμιση δις), είχαν εξαχθεί παράνομα και κατά πάσα πιθανότητα σχετίζονται με εγκληματικές δραστηριότητες (και στην οποία το Βατικανό είχε τραπεζικό μερίδιο).

Ο Κάλβι, εμπλεκόταν και σε μια άλλη υπόθεση τραπεζικής απάτης, όπως και στην κατάρρευση της Franklin National Bank το 1974 (λόγω κακής διαχείρισης των δανείων και των δοσοληψίων συναλλάγματος), η οποία ανήκε στο Σικελιανό τραπεζίτη Michele Sindona (ο οποίος και δηλητηριάστηκε αργότερα στην φυλακή, πίνοντας καφέ που περιείχε κυανίδιο).

Η Banco Ambrosiano, κατέρρευσε τελικά τον Ιούνιο του 1982, μετά την αποκάλυψη χρεών μεταξύ 700 εκατομμύριών και 1.5 δισεκατομμυρίου δολαρίων.

Πολλά δε από τα χρήματα αυτά, είχαν αφαιρεθεί μέσω της Τράπεζας του Βατικανού (η οποία έχει το όνομα Istituto per le Opere Religiose), η οποία κατείχε το 10% της Banco Ambrosiano, και ήταν ο κύριος μέτοχος της.

Υπεύθυνος για όλες αυτές τις δοσοληψίες από πλευράς του Βατικανού, ήταν ο καθολικός αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Μαρσινσκους, ο οποίος αμέσως μετρά την αποκάλυψη του σκανδάλου αυτού, κατέφυγε και κρυβόταν στο Βατικανό για να μην συλληφθεί.

Στην συνέχεια, και αφού πλήρωσε τις αποζημιώσεις στους πιστωτές από τα συνταξιοδοτικά ταμεία του Βατικανού, ο Μαρσινσκους, πέθανε ήρεμα στις ΗΠΑ το 2000, στην οποία και επέστρεψε με την βοήθεια και προστασία των παπών Ιωάννη Παύλου του ΙΒ’ και του διάδοχου του Βενέδικτου.

[Ο Μαρσινσκους, την γλίτωσε φθηνά. Ο προκάτοχος του πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Α’, ο οποίος εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου ήθελε ειρήνη και συνεργία με το ανατολικό μπλοκ, αλλά και να ελέγξει και να εξυγιάνει την τράπεζα του Βατικανού, δεν είχε το αντίστοιχο τέλος.

Πέθανε μετρά από μόλις ένα μηνά στον παπικό θρόνο, ενώ την προηγουμένη του θανάτου του, είχε προσφέρει από ευγένεια, ένα ποτήρι χυμό (που προοριζόταν για τον ίδιο), σε έναν Ρώσο μητροπολίτη που τον είχε επισκεφθεί.

Ο Ρώσος μητροπολίτης, έπεσε αμέσως νεκρός αφού το ήπιε, ενώ την επόμενη μέρα πέθανε ξαφνικά και ο ίδιος ο πάπας (πολλοί υποστηρίζουν ότι ο πάπας αυτός πέθανε δηλητηριασμένος, γατί όσα σχεδίαζε δεν  συμβάδιζαν με τα συμφέροντα πολλών, οι οποίοι κινδυνεύαν από αυτά)].

Τελικά, το έτος 1984, η Τράπεζα του Βατικανού συμφώνησε να πληρώσει 224 εκατομμύρια δολάρια στους 120 πιστωτές της πτωχευμένης Banco Ambrosiano ως "αναγνώριση της ηθικής εμπλοκής" στην κατάρρευση της τράπεζας.

Όσο για τον Καλύβι (που ήταν μέλος της παράνομης φιλοφασιστικής μασονικής στοάς P2 του Licio Gelli, όπως ο Μπερλουσκόνι, η οποία και σχεδίαζε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ιταλία), αυτός, στις 18 Ιουνίου του 1982, βρέθηκε τελικά κρεμασμένος στην γέφυρα Blackfriars, στα σύνορα του οικονομικού προαστίου του Λονδίνου.

Στα ρούχα του Κάλβι είχαν τοποθετηθεί τούβλα, ενώ ο ίδιος είχε πάνω του περίπου χρήματα αξίας 15.000 δολαρίων σε 3 διαφορετικά συναλλάγματα.

Αρχικά, ο θάνατος του δηλώθηκε ως αυτοκτονία από την αστυνομία, αλλά μετέπειτα και συγκεκριμένα το 2002, σε μια νέα ιατροδικαστική εξέταση, αποδείχθηκε ότι ο θάνατος του Καλύβι, ήταν μια δολοφονία, σκηνοθετημένη με τέτοιο τρόπο, που να μοιάζει αυτοκτονία.

Ο πραγματικός ένοχος της δολοφονίας του δεν βρέθηκε ποτέ, αν και πολλοί επιθυμούσαν τον θάνατο του, αφού ήξερε πολλά και οι ιδού θα κινδυνεύαν αν μιλούσε.

[π.χ. η Μαφία, επειδή ο Κάλβι έχασε λεφτά της, όταν κατέρρευσε η τράπεζα Banco Ambrosiano, αλλά και για λογαριασμό της στοάς P2 και του Ινστιτούτου Θρησκευτικών Έργων του Βατικανού.

Και όλα αυτά, προκειμένου ο Κάλβι να μην μπορεί να εκβιάσει πολιτικές και θεσμικές προσωπικότητες τους, με τους οποίους είχε διαχειριστεί επενδύσεις και οικονομικές δραστηριότητες με τεράστια χρηματικά ποσά, μερικά από τα οποία προέρχονταν από την Cosa Nostra και άλλες δημόσιες υπηρεσίες].

Παράλληλα με τα γεγονότα αυτά, η τράπεζα του Βατικανού, είχε παράλληλα και θυγατρικές στο εξωτερικό, οι οποίες κατηγορούταν, ότι εμπλεκόταν σε παράνομο εμπόριο οπλών, ναρκωτικών, ακόμα και αντισυλληπτικών χαπιών!!!

Στα νεότερα χρονιά, σε ελέγχους που έγιναν από την ιταλική αστυνομία στην τράπεζα του Βατικανού, ανιχνεύθηκε η ύπαρξη μυστικών λογαριασμών, οι οποίοι προερχόταν από ύποπτες συναλλαγές, ενώ η εισδοχή τους στην τράπεζα αυτή, παράκαμπτε τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς για την καταπολέμηση μαύρου χρήματος.

Το δε σκάνδαλο αυτό, μαζί με τα σκάνδαλα παιδεραστίας στο Βατικανό, «βοήθησαν σημαντικά» στην παραίτηση του πάπα Βενέδικτου και στην αντικατάσταση του από τον τωρινό πάπα Φραγκίσκο.

Από αυτόν, έγινε μια δήθεν προσπάθεια για εξυγίανση της τράπεζάς του Βατικανού, άγου ο πάπας καταδίκαζε δημοσιά την τοκογλυφία και τους κερδοσκόπους τραπεζίτες, στην πραγματικότητα όμως, οι δραστηριότητές της τράπεζας, καθόλου δεν αλλάξαν (http://www.zougla.gr/kosmos/article/kala-krati-to-kseplima-vromikou-xrimatos-sto-vatikano).

Βλέπουμε λοιπόν, ότι και οι πάπες, άθολη την διάρκεια της ιστορίας του παπικού κράτους παλαιοτέρα και του Βατικανού σήμερα, ουδέποτε έπαψαν να χρησιμοποιών αδίστακτες οικονομικές συναλλαγές προκειμένου να πλουτίσουν.

Και δεν δίστασαν μπροστά σε τίποτα για το χρήμα και την εξουσία, κάτι που θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς σήμερα, όταν αυτοί παριστάνουν πως «μετανοούν, αλλάζουν και γίνονται ξαφνικά καλοί», γιατί όπως λέει και η λαϊκή ρήση: «Ο λύκος και αν εγέρασε και άλλαξε το μαλλί του, μήτε την γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΣΕΧΟΣΛΑΒΑΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ Η ΤΩΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΑΥΤΕΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΣΕΧΟΣΛΑΒΑΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ Η ΤΩΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΑΥΤΕΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η ιστορία των κρατών της Τσεχίας και της Σλοβακίας, ξεκίνησε τον έκτο μετά Χριστόν αιώνα, με την μαζική εισβολή και εγκατάσταση στην περιοχή που καταλαμβάνουν αυτά τα κράτη σήμερα συμπαγών σλαβικών φυλών.  

Τα σλαβικά αυτά φύλα, σύντομα υπήχθησαν υπό τον σκληρό Αβαρικό έλεγχο, γενόμενοι υποτελείς του χάνου των Αβάρων, και υποχρεώθηκαν από αυτόν, να του καταλαμβάνουν τόσο ένα μεγάλο φόρο υποτέλειας σε χρήματα, όσο και να τον ακολουθούν στις μάχες ως σύμμαχοι και στρατιώτες του.

Όμως, μετά την ραγδαία αποδυνάμωση του κράτους των Αβάρων (λόγω της συντριβής τους από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ηράκλειο αρχικά, αλλά και τον Καρλομάγνο στην συνέχεια), οι Σλάβοι αυτών των περιοχών, σύντομα επαναστάτησαν και κέρδισαν ξανά την ανεξαρτησία τους.

Έτσι, στην συνέχεια, ως ηγεμονεύουσα δυναστεία στην περιοχή της Βοημίας (σημερινή Τσεχία), αναδείχθηκε αυτή των Πρεμυσλιδών, η οποία και κυριάρχησε σε αυτή μέχρι και το 1306 μ.Χ.

Την ίδια περίοδο, παράλληλα και με τον ολοκλήρωση του εκχριστιανισμό της, η Βοημία ανέπτυξε στενές σχέσεις με το ανατολικό βασίλειο των Φράγκων, η οποία μετέπειτα αποτέλεσε τον πυρήνα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Όμως, στα μέσα του 13ου αιώνα μ.Χ., άρχισε πυκνή μετακίνηση γερμανικών πληθυσμών στην περιοχή της Βοημίας, κυρίως ως προσφύγων, κυρίως εξαιτίας της εισβολής των Μογγόλων το 1241 στην Γερμανία. Οι δε Γερμανικοί αυτοί πληθυσμοί, εγκαταστάθηκαν περιμετρικά (αλλά συνάμα και εντός κάποιων περιοχών της Βοημίας), ως έποικοι.

Στην συνέχεια, και συγκεκριμένα το έτος 1310, η δυναστεία των Λουξεμβούργων ανήλθε στην εξουσία στην  Βοημία, αλλά η περιοχή αυτή, μετά από την μικρή χρονική ηγεμονία των Λουξεμβούργων, πέρασε στον έλεγχο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Αυστριακών Αψβούργων.

Το δε έτος 1415 μ.Χ., ο Βοημός θεολόγος Γιαν Χους, ο οποίος είχε προσέλθει στην σύνοδο της Κωνσταντίας, για να παρουσιάσει τις απόψεις του, ενώ είχε την εγγύηση του Αυτοκράτορα Σιγισμούνδου, ότι δεν θα κινδυνεύσει η ζωή του, εκτελέστηκε παρόλα αυτά μετά από διαταγή του.

 Η εκτέλεσή του αυτή, μαζί και με την Σταυροφορία που κήρυξε ο πάπας κατά των αιρετικών στην περιοχή, όπως θεωρήθηκαν οι Χουσίτες, εξόργισαν τους Βοημούς, οι οποίοι και εξεγέρθηκαν κατά της εξουσίας  του πάπα και του Αυτοκράτορα, ξεκινώντας με τον τρόπο αυτό τους «Χουσιτικούς Πολέμους, οι οποίοι διήρκησαν από το 1419 έως και το 1436 μ.Χ.

Στους πολέμους αυτούς, οι επαναστατημένοι Βοημοί (Τσέχοι), νίκησαν πολλές φορές τα αυτοκρατορικά στρατεύματα υπό την διοίκηση του ικανότατου, αγριότατου και συνάμα φανατικού χουσίτη στρατηγού, Γιαν Ζίζκα.

Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, αναγκάστηκε τελικά να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Βοημίας, αλλά στο τέλος προέκυψε εμφύλιος μεταξύ των φανατικών και μετριοπαθών-συντηρητικών Χουσιτών, λόγω  ιδεολογικών διαφορών.

Τελικά, το έτος 1434 μ.Χ., ο στρατός των  φανατικών Χουσιτών ηττήθηκε κατά κράτος στην μάχη του Λίπανι από τους συντηρητικούς Χουσίτες (ο Γιαν Ζίζκα είχε πεθάνει αρκετά έτη νωρίτερα), ενώ το 1452 καταλήφθηκε και η πρωτεύουσα αυτών.

Βασιλιάς της Βοημίας, στέφθηκε ο μετριοπαθής χουσίτης Γεώργιος του Ποντιέμπραντι, ενώ εκτός του Αυτοκράτορα, ακόμα και ο πάπας αναγκάστηκε να συμβιβαστεί και επέτρεψε στους Χουσίτες να πιστεύουν ότι θέλανε.

Αργότερα, η Βοημία αποτέλεσε μέρος του βασιλείου της Ουγγαρίας, όμως μετά τον θάνατο του βασιλιά Λουδοβίκου του Β' της Ουγγαρίας και της Βοημίας το 1526, τον θρόνο της Βοημίας ανέλαβε η δυναστεία των Αψβούργων και στην συνέχεια, η ιστορία της χώρας αυτής, ταυτίστηκε με αυτή της Αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας που την διαδέχτηκε στην περιοχή.

Η ιστορία των Μοραβών (Σλοβάκων), ξεκινά και αυτή τον έκτο μετά Χριστόν αιώνα, με την μαζική εισβολή και εγκατάσταση στην περιοχή που καταλαμβάνουν αυτά τα κράτη σήμερα συμπαγών σλαβικών φυλών, προερχόμενων από περιοχές ανατολικά του Βιστούλα.

Στην συνέχεια, αυτά τα φύλα ενώθηκαν και επεκτάθηκαν, δημιουργώντας με συνεχείς κατακτήσεις το έτος 833 έως και το 890 μ.Χ., την Μεγάλη Μοραβία, η οποία αποτελούταν από εδάφη της σημερινής Σλοβακίας, της Βόρειας και Δυτικής Ουγγαρίας, μέρος της σημερινής Τσεχίας, μέρος της Λουσατίας και της Σιλεσίας στην σημερινή Γερμανία, αλλά και περιοχές της λεκάνης του Βίστουλα στην σημερινή Πολωνία.

[Η δε Μοραβία, είναι γνωστή στην ιστορία της χώρας μας, από την έκκληση του βασιλιά της Ραστισλάβου προς τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Γ’, να του στείλει ένα «δάσκαλο» για εξηγήσει ορθά τον Χριστιανισμό στην χώρα το, αλλά και για να εισάγει νομικό σύστημα και γραφή στην Μεγάλη Μοραβία.

Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ, απέστειλε τότε σε αυτόν, τους γνωστούς σε όλους μας αδερφούς Κύριλλο και Μεθόδιο, τους φωτιστές  των Σλάβων, οι οποίοι και εισήγαγαν εισήγαγαν στην Μοραβία το σλαβονικό σύστημα γραφής (την οποία και εφηύραν οι ίδιοι), ενώ τότε, η χώρα αυτή, γνώρισε και σημαντική πολιτιστική ανάπτυξη].

Όμως, η περίοδος αυτή της ακμής του κράτους της Μοραβίας, έληξε σύντομα άδοξα λόγω της βίαιης επιδρομή των Μαγυάρων (Ούγγρων) στην χώρα αυτή, τα έτη 906-907 μ.Χ., κάτι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα την διάλυση του κράτους της Μοραβίας.

Στην συνέχεια όμως, οι Ούγγροι εισβολείς ηττήθηκαν από τον Γερμανό Αυτοκράτορα Όθωνα Α΄ των Αψβούργων,  ενώ το 955 η Μοραβία πέρασε υπό την εξουσία της δυναστείας των Πρεμυσλίδων.

H Μοραβία έφτασε στο μεγαλύτερο καθεστώς αυτονομίας της το 1182, όταν ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ την κατέστησε ηγεμονία, ανεξάρτητη από την Βοημία και υποκείμενη κατευθείαν στον Αυτοκράτορα, αλλά το 1197 μ.Χ., ο Βλαδισλάβος Γ΄ της Βοημίας έλυσε το πρόβλημα διαδοχής με τον αδερφό του, Ότακαρ Α΄ και αποδέχθηκε την ηγεμονία της Μοραβίας υποτελή στην Βοημία.

Από τότε και στο εξής, Μοραβία (Σλοβακία) και Βοημία (Τσεχία) είχαν κοινή ιστορία, μέχρι που πέρασαν στην εξουσία του Άλφρεντ Β΄ των Αψβούργων το 1437 μ.Χ. και στην συνέχεια, η ιστορία των χωρών αυτών, ταυτίστηκε με αυτή της Αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας.

Το δε έτος 1918, αμέσως μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, ιδρύθηκε στις περιοχές της Μοραβίας και της Βοημίας που αυτή άλλοτε εξουσίαζε, το κράτος της Τσεχοσλοβακίας.

Η Τσεχοσλοβακία, αναδείχθηκε σε κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος υπό την ηγεσία του πρώτου προέδρου της χώρας Μαζαρύκ, το οποίο και  παρείχε αρκετά εκτεταμένα δικαιώματα στις μειονότητες της, ενώ παρέμεινε η μόνη δημοκρατία στην Κεντρική Ευρώπη καθόλη την τη διάρκεια του μεσοπολέμου.

Οι δε Τσέχοι και οι Σλοβάκοι στο χρονικό αυτό διάστημα, απολάμβαναν μια περίοδο ευημερίας, τόσο λόγω της ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας αυτής, όσο και λόγω της σχετικής ειρήνης που επικρατούσε τότε στην Ευρώπη.

Ωστόσο, το κραχ του 1929, που είχε ως συνέπεια Μεγάλη Οικονομική Ύφεση, προκάλεσε οικονομική κρίση, όπως και βίαιες κοινωνικές (και εθνοτικές) αναταραχές στην Τσεχοσλοβακία (όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη).

Η δε άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία της Ευρώπης, και η συμμαχία του με την Ουγγαρία του δικτάτορα Χόρτυ, τελικά οδήγησαν, υστέρα από συνεχείς πιέσεις και εκβιασμούς από πλευράς της Γερμανίας, στην Συμφωνία του Μονάχου, το Σεπτέμβριο του 1938.

Βάσει δε της επονείδιστης αυτής συμφωνίας, η Γερμανία, κατέλαβε την Σουντέτενλαντ της Τσεχοσλοβακίας, μία περιοχή με γερμανόφωνη πλειοψηφία, ενώ η υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία παρέμεινε τύποις ανεξάρτητη.

Όμως, τον Νοέμβριο του 1938, η Ανατολική Σλοβακία, κατελήφθη από την Ουγγαρία, ενώ τον Μάρτιο του 1939, η εναπομείνασα Σλοβακία, αποχώρησε από την Τσεχοσλοβακία και συμμάχησε με τον Χίτλερ, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό, το πρώτο Σλοβάκικο κράτος στην σύγχρονη ιστορία, υπό την ηγεσία του φιλοχιτλερικού καθολικού αρχιεπισκόπου, Γιόζεφ Τίσο.

 Η δε Τσεχία, κατελήφθη και αυτή από τον στρατό του Χίτλερ και προσαρτήθηκε στο Τρίτο Ράιχ.

Στην διάρκεια της στυγνής ναζιστικής κατοχής της περιοχής, διαπράχτηκαν στην χώρα αυτή, άπειρες θηριωδίες και ωμότητες κατά των αμάχων και των μειονοτήτων, από τους Γερμανούς κατακτητές.

Ως συνέπεια αυτών των εγκλημάτων, ξεκίνησε μια άγρια ένοπλη εξέγερση στην περιοχή (της Τσεχίας και της Σλοβακίας), το έτος 1944, ενάντια στον ναζιστικό στρατό του Αδόλφου Χίτλερ. Οι Γερμανοί, ως αντίποινα, κατέστρεψαν εντελώς 93 χωριά και έσφαξαν χιλιάδες πολίτες.

Τελικά, τα εδάφη της Τσεχοσλοβακίας, πέρασαν υπό την κατοχή των Σοβιετικών το 1945, αμέσως μετά την νίκη αυτών έναντι των Γερμανών, που είχε ως τελική συνέπεια την εκδίωξη των Ναζί από την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.

Ο δωσίλογος ηγέτης της Σλοβακίας, ο Τίσο, συνελήφθη από τις συμμαχικές δυνάμεις, δικάστηκε και εκτελέστηκε το έτος 1947.

Αμέσως μετά, η Τσεχοσλοβακία επανενώθηκε και πέρασε υπό την πολιτική, οικονομική, κοινωνική και στρατιωτική επιρροή της ΕΣΣΔ (κατά την Διάσκεψη του Πότσνταμ και ύστερα από την συμφωνία των ποσοστώσεων για την επιρροή των Μεγάλων δυνάμεων μεταπολεμικά στις χώρες της Ευρώπης).

Η Σοβιετική διοίκηση, η οποία και ήταν ιδιαίτερα καταπιεστική και ανηλεής στον ντόπιο πληθυσμό, επέβαλε με την βία και νόθες εκλογές το κομμουνιστικό σύστημα στην περιοχή (το 1948), ενώ όλοι οι κομμουνιστές ηγέτες της χώρας, δεν ήταν παρά μαριονέτες της ΕΣΣΔ.

Η προσπάθεια των Τσεχοσλοβάκων για ελευθερία και ανεξαρτησία από την ΕΣΣΔ, με την άνοιξη της Πράγας το 1968, καταπνίγει τάχιστα και βιαιότατα (με πολλές χιλιάδες νεκρών), ύστερα από την στρατιωτική εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας το ίδιο έτος στην χώρα τους.

Τελικά, όταν έφτασε το «πλήρωμα του χρόνου», το έτος 1989, με την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ στην Ευρώπη, πραγματοποιήθηκε και στην Τσεχοσλοβακία η «βελούδινη επανάσταση», η οποία σήμανε και  το τέλος της κομμουνιστικής κυριαρχίας, ενώ πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης για άλλη μία φορά Τσεχοσλοβακίας, εκλέχτηκε το 1989 ο  Βάτσλαβ Χάβελ.

Μετά δε την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, και την οριστική αποχώρηση της Τσεχοσλοβακίας από τη Σοβιετική σφαίρα επιρροής, οι Σλοβάκοι άρχισαν να διεκδικούν εντόνως την απόσχισή τους από την Τσεχοσλοβακία, η οποία και πραγματοποιήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1993, ύστερα από κοινή συναίνεση και των δύο πλευρών και έμεινε γνωστή ως το «βελούδινο διαζύγιο».

Στην θέση της Τσεχοσλοβακίας, αναδημιουργήθηκαν, ύστερα από πολλούς αιώνες, το 1993, τα κράτη της Τσεχίας και της Σλοβακίας, αν και τα δύο αυτά κράτη παρέμειναν στενά συνδεδεμένα πολιτικά και οικονομικά.

Και οι δύο αυτές χώρες, σύντομα συνεργάστηκαν με την Ουγγαρία και την Πολωνία, δημιουργώντας την ομάδα του Βίζεγκραντ.

Η Τσεχία, έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1999 και της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004, ενώ η Σλοβακία έγινε μέλος, τόσο του ΝΑΤΟ, όσο και της ΕΕ το 2004, ενώ το 2009, η Σλοβακία υιοθέτησε το ευρώ ως εθνικό νόμισμα (η Τσεχία, δεν έπραξε ποτέ κάτι τέτοιο).

Σε όλες τις μεταψυχροπολεμικές εκλογές και στις δύο χώρες, όλοι οι εκλεγόμενοι ηγέτες των δύο αυτών χωρών, ήταν συστηματικά Αμερικανόφιλοι, και είχαν εχθρικές σχέσεις, τόσο με την Γερμανία, όσο και με την Ρωσία, λόγω των δεινών που είχαν υποστεί οι Τσέχοι και οι Σλοβάκοι, εξαιτίας τους στον Μεσοπόλεμο, στον Β’ Παγκόσμιο και τον Ψυχρό Πόλεμο.

Όμως πρόσφατα, και με την «βοήθεια» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, η οποία προκάλεσε οικονομική κρίση, όπως και βίαιες πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές σε Τσεχία και Σλοβακία (όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη), η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει.

Αρχικά, στην Τσεχία (με την βοήθεια ίσως και της Ρωσίας), κέρδισε τις εθνικές βουλευτικές εκλογές του 2017 ο φιλορώσος επιχειρηματίας, λαϊκιστής και ευρωσκεπτικιστής, Αντρέι Μπάμπις, γνωστός και ως ο «Τραμπ ή Μπερλουσκόνι» της Τσεχίας, ο οποίος για πολλούς ήταν και πρώην πράκτορας της KGB.

Ο Μπάμπις (που είναι Τσέχικης καταγωγής), ορκίστηκε πρωθυπουργός της Τσεχίας τον Δεκέμβριο του 2017 από τον τωρινό πρόεδρο της χώρας, τον Μίλος Ζεμάν, ενώ στην διαδικασία για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση μειοψηφίας που επιθυμεί να δημιουργήσει στην χώρα, στα μέσα Ιανουαρίου, αυτή δεν ήταν τελικά θετική για τον ίδιο.   Ως συνέπεια των γεγονότων αυτών, η κυβέρνηση του Μπάμπις παραιτήθηκε.

Από τους βουλευτές του κοινοβουλίου της χώρας αυτής, υπέρ της κυβέρνησης, ψήφισαν 78 βουλευτές του κόμματος ΑΝΟ του Μπάμπις, ενώ εναντίον οι 117 βουλευτές της αντιπολίτευσης, ενώ άλλοι πέντε απείχαν από την ψηφοφορία.

Η κυβέρνηση του Μπάμπις, θα συνεχίσει να κυβερνά, μέχρι να σχηματιστεί μία νέα. Το δε Σύνταγμα της Τσεχίας, προβλέπει μέχρι και τρεις προσπάθειες σχηματισμού νέας κυβέρνησης, με τις δύο πρώτες να διευθύνονται από τον πρόεδρο της χώρας, ενώ η Τρίτη, από τον επικεφαλής της κάτω βουλής, θέση που αυτή την στιγμή κατέχει ένα μέλος του ANO, του κόμματος του Μπάμπις (αν και αναμένεται να δοθεί στον Μπάμπις, νέα ευκαιρία-http://www.zougla.gr/kosmos/article/tsexia-o-proedros-zeman-den-8a-afisi-tin-epilogi-tou-pro8ipourgou-ston-pi8ano-diadoxo-tou, http://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/662831_paraitithike-o-prothypoyrgos-tis-tsehias-dyo-imeres-prin-apo-ton).

Αντίστοιχα, στους δύο γύρους των προεδρικών εκλογών που έλαβαν χώρα στην Τσεχία (στις 12 Ιανουαρίου και στις 26 Ιανουαρίου του 2018), επανεξελέγη σε αυτές (http://www.zougla.gr/kosmos/article/ctk-o-aperxomenos-proedros-milos-zeman-kerdise-tis-proedrikes-ekloges, http://www.zougla.gr/kosmos/article/tsexia-o-giri-ntraxos-paradex8ike-tin-ita-tou-apo-ton-milos-zeman-1538390), ο ευρωσκεπτικιστής και αντιισλαμιστής και φιλορώσος νυν πρόεδρος της χώρας αυτής (και συνάμα σύμμαχος του Μπάμπις), ο Μίλος Ζέμαν, έστω και με δυσκολία, ο οποίος και αναμένεται (από κοινού με τον Μπάμπις), να κάνει την ζωή των (γερμανόδουλων) ηγετών της ΕΕ κόλαση.

Αυτή η εξέλιξη, συνιστά μία νίκη της Ρωσίας, ήττα της ΕΕ (αλλά και σοβαρή ήττα για ΗΠΑ-ΕΕ-Γερμανία), αλλά και μία πολιτική ενίσχυση του Μπάμπις (και για άλλη μία φορά, ο επανεκλεγμένος πρόεδρος Μίλος Ζεμάν, θα φροντίσει να γίνουν όλα μίλος).

Τέλος, στην Σλοβακία, το ακροδεξιό κόμμα «Λαϊκό κόμμα-Η Σλοβακία μας», του Μάριαν Κοτλέμπα (ο οποίος και δήλωσε πρόσφατα τον αμέριστο θαυμασμό του του για τον  «αρχιεπίσκοπο Τίσο»), έχει καταφέρει να διευρύνει την εκλογική του βάση στο 10%, έχοντας καταστεί το τρίτο σε δύναμη κόμμα στην Σλοβακία.

Ταυτόχρονα, προωθεί επιθετική εκστρατεία υπέρ ενός δημοψηφίσματος για την έξοδο της Σλοβακίας από την ΕΕ (Για πολλούς, ο φιλορώσος Κοτλέμπα, έχει και αυτός, την πλήρη πολιτική και οικονομική στήριξη της Μόσχας, όπως ακριβώς και ο Μπάμπις στην Τσεχία).

 Βλέπουμε λοιπόν, ότι υπάρχει για άλλη μία φορά, μία τάση ανόδου ακραίων πολιτικών κομμάτων στις δυο αυτές χώρες, ίσως τις οδηγήσει για άλλη μία φορά στην αυταρχισμό, όπως στον Μεσοπόλεμο.

Και ίσως μελλοντικά, τα δυο αυτά κράτη, με την παρότρυνση πολλών «καλοθελητών» (π.χ. Πούτιν ή Τραμπ), αποφασίσουν, όπως στον Μεσοπόλεμο, να εγκαταλείψουν τον «Ευρωπαϊκό (και δήθεν) Δημοκρατικό Άξονα του Βερολίνου» και να ενταχθούν σε κάποιον άλλο (π.χ. Ρωσικό ή Αμερικανικό).

Αυτό, είναι κάτι, το οποίο θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα για άλλες χώρες της ΕΕ (ή του Βίζενγκρατντ, με τις οποίες συνεργάζονται οι Τσέχοι και Σλοβάκοι όντας μέλη της ομάδας αυτής), οι οποίες, θα μπορούσαν να πράξουν ακριβώς το ίδιο, επιταχύνοντας με τον τρόπο αυτό την διάλυση της γερμανοκρατούμενης ΕΕ.

Θα είναι άραγε αυτή μια εικόνα από το ευρωπαϊκό μέλλον; Άγνωστό, αλλά το μόνο βέβαιο είναι, ότι η στυγνή καταπίεση οδηγεί πάντα νομοτελειακά τους καταπιεσμένους στην εξέγερση, κάτι που είναι πάντα η άμεση συνέπεια παρομοίων ιστορικά σκληρών συμπεριφορών από τα ισχυρά κράτη προς πιο ανίσχυρα, που οδηγούν αντίστοιχα τους λαούς σε παρόμοιες ιστορικά αντιδράσεις.

Η ΕΦΥΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Η ΕΦΥΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος, προχώρησε στην κατάκτηση του Περσικού κράτους, στην συνέχεια, φάνηκε ότι δεν έκανε κάτι (με μια πρώτη ματιά), τόσο για την διοικητική, όσο και την οικονομική οργάνωση της Αυτοκρατορίας που δημιούργησε.

Προέβη κυρίως, σε συμφιλιωτικές κινήσεις με τους ισχυρούς κατακτημένους λαούς (τους Πέρσες), π.χ. με το να φορά την περσική καλύπτρα και να αποδεχτεί την περσική «συνήθεια της προσκύνησης», τους οποίους μετρά την ένταξη στο κράτος του, χρησιμοποίησε και ως στρατιώτες, ενώ παράλληλα προέβη και στην σύναψη γάμων, μεταξύ Περσίδων (λαϊκών ή πριγκιπισσών) και Ελλήνων (Ευγενών ή λαϊκών).

Είναι όμως άραγε έτσι τα πράγματα;

Καταρχάς, θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ως γνωστόν, οι Έλληνες, όταν ενωθήκαν (από τον Φίλιππο και τον γιο του) τον Μεγάλο Αλέξανδρο στο κοινό (σήμερα θα το λέγαμε ομοσπονδία) των Ελλήνων, πιο γνωστό ως το «Συνέδριο της Κορίνθου», από την πόλη οπού έλαβε χώρα αυτό.

Το κοινό αυτό, ήταν σαν μια ομοσπονδία κρατών, υπό την ηγεσία του ίδιου (όπως π.χ. ήταν μέχρι σήμερα η ΕΕ, υπό την διοίκηση των ΗΠΑ, πριν την «επανάσταση» της εναντίον τους, υπό την ηγεσία των Γερμανών», η οποία φαίνεται πως δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως ακριβώς και η εξέγερση των Αθηναίων, υπό τον Δημοσθένη, κατά του Μεγάλου Αλέξανδρου δεν διήρκησε πολύ-http://alophx.blogspot.gr/2017/10/o-i_12.html).

Ταυτόχρονα, ο Μέγας Αλέξανδρος, διέθετε και ένα άριστο σύστημα εφοδιασμού, πληρωμών και επιμελητείας (http://www.triklopodia.gr/%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B5-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82/) του στρατού του.

Επίσης, το κοινό των Ελλήνων, ήταν μια στρατιωτική (αμυντική και επιθετική) συμμαχία, της οποίας κάθε μέλος σεβόταν το πολιτικό καθεστώς του αλλού, όπως και την εδαφική ακεραιότητα και το ελεύθερο εμπόριο, ενώ τυχόν επίθεση ενός ξένου κράτους κατά ενός μέλους της συμμαχίας, σήμαινε επίθεση εναντίον όλων (όπως ακριβώς λειτουργεί το ΝΑΤΟ σήμερα). 

 Ο στρατός του Μεγάλου Αλέξανδρου, ήταν ο καλυτέρα εξοπλισμένος της εποχής (και μπορούσε να διασχίσει μεγάλες αποστάσεις), ενώ η στρατιωτική τακτική του, η οποία είχε σχεδιαστεί αριστοτεχνικά από τον πατερά του Αλέξανδρου, τον Φίλιππο, είχε εμπεδωθεί πλήρως από τον στρατό του, παρόλο που ο ίδιος ήταν μικρότερος αριθμητικά των αντίπαλων του Περσών.

Αυτό συνέβη, και εξαιτίας των πολλών γυμνάσιων, όμως εκτοξεύτηκε κυριολεκτικά στα ύψη, χάρις στον ιδιοφυέστατο γιο του, τον Αλέξανδρο, μαζί το ικανότατο στρατιωτικά επιτελείο του (ότι δηλαδή σε μεταγενέστερα χρόνια, συνέβη μεταξύ του Μεγάλου Φρειδερίκου και του πατερά του, Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Α’).

Εκτός αυτών των πλεονεκτημάτων, ο Μέγας Αλέξανδρος, χρησιμοποίησε τελειά και τις πληροφορίες, οι οποίες προερχόταν από ένα άριστο δίκτυο κατάσκοπων (μεταμφιεσμένων π.χ. σε ντόπιους ή εμπόρους), για όλους τους αντίπαλους λαούς (για τους πολίτικους, οικονομικούς και στρατιωτικούς τομείς).

Ταυτόχρονα, ο ίδιος, προέβαινε και στην πραγματοποίηση προπαγάνδας στα αντίπαλα κράτη, καθώς και στους υποταγμένους λαούς τους, διαδίδοντας πως ερχόταν ως ελευθερωτής τους από τους καταπιεστές τους.

Χρησιμοποιούσε δε, άλλοτε την τακτική του «μαστίγιου» και άλλοτε του «καρότου», μέσω της διπλωματίας:

Κινούταν μαζί με τον στρατό του ταχύτατα, έδινε τις μάχες, όταν έπρεπε και στο σημείο που έπρεπε, φρόντιζε να καταστρέφει πλήρως τον στρατό των αντίπαλων (κυνηγώντας τον κατά την υποχώρηση και μην αφήνοντας τον να πάρει «καμμιά ανάσα» ή να αναδιοργανωθεί), μετά από όλες τις μάχες που έδινε, προελαύνοντας συνέχεια, σε έναν «πόλεμο αστραπή», που διεξήγαγε αριστοτεχνικά ο ίδιος.

Την ιδιά στιγμή, όπου δεν χρειαζόταν να γίνει μάχη, ο Αλέξανδρος προέβαινε σε διαπραγματεύσεις με τους αντίπαλους του, με ορούς μάλιστα ιδιαίτερα επωφελείς για αυτούς και τους λαούς τους.

Για τον λόγο του ότι οι Πέρσες, είχαν μεγαλύτερο στόλο από τον ίδιο, αφού αυτός αποτελούταν ως επιώ το πλείστον από τα πλοία των υποταγμένων σε αυτούς λαών, μιας και οι Πέρσες δεν ήταν κατά βάση ένας ναυτικός λαός, αποφάσισε, αντί να διακινδυνεύσει σε μια μάχη την ύπαρξη του δικού του, να αποφασίσει, μια άλλη τακτική.

[Μέσω του στόλου, γινόταν ο ανεφοδιασμός του χερσαίου στρατού του Μεγάλου Αλέξανδρου, όταν αυτός αποβιβάστηκε στην περσοκρατούμενη Μικρά Ασία, όπως και η μεταφορά στρατιωτικών ενισχύσεων από την Ελλάδα, ενώ με αυτόν, προστατευόταν και η ίδια από ενδεχόμενες περσικές αμφίβιες επιθέσεις.

Αν λοιπόν, γινόταν ναυμαχία με τους Πέρσες και οι Έλληνες ηττούταν, τότε όλοι οι παραπάνω παράγοντες θα έπαυαν να ισχύουν, ο ανεφοδιασμός του στρατού του Μεγάλου Αλέξανδρου στην Μικρά Ασία, θα καθίστατο αδύνατος, όπως και η μεταφορά στρατιωτικών ενισχύσεων από την Ελλάδα.

Επίσης, χωρίς αυτόν, οι Πέρσες θα μπορούσαν να διενεργήσουν ανετά  αμφίβιες επιθέσεις κατά της Ελλάδας, δημιουργώντας παράλληλο μέτωπο στους Έλληνες ή χρηματοδοτώντας τις «πρόθυμες Ελληνικές πόλεις» σε εξέγερση κατά του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Αυτό ήταν κάτι, το οποίο ο Αλέξανδρος σε καμμιά περίπτωση δεν θα επέτρεπε να συμβεί].

Αποφάσισε λοιπόν, να μειώσει τον στόλο του και αυτός να παραπλέει κοντά στα παράλια, διπλά από τον στρατό, έτσι ώστε αν οι Πέρσες επιτίθονταν, αυτός να μπορεί να τον ενίσχυση στην απόκρουση του (κάτι που συνέβη πολλές φορές).

Επίσης, προσδιόρισε και την ναυτική στρατηγική του: Αντί να δώσει ριψοκίνδυνες ναυμαχίες, θα κατακτούσε όλα τα (υπό περσική κατοχή) λιμάνια της Μεσογείου, καθώς και τους υπόδουλους λαούς των Περσών που διέθεταν στόλο, αφού οι λαοί αυτοί, βλέποντας τις πατρίδες τους να υποτάσσονται στον Αλέξανδρο, είτε θα λιποτακτούσαν, είτε θα ενώνονταν με τον Αλέξανδρο (όπως και έγινε).

Έτσι, θα διαλύθηκε πλήρως ο (σε συντριπτική πλειοψηφία μη) περσικός στόλος (μόνο οι διοικητές ήταν Πέρσες και όταν κατακτήθηκαν όλα τα περσοκρατούμενα λιμάνια της Μεσογείου, οι ναύτες εξεγέρθηκαν και εξόντωσαν τους Πέρσες αξιωματικούς).

Όταν δε η κατάληψη της ακτής της Μεσογείου, επιτυγχανόταν, τότε, ο Αλέξανδρος, θα μπορούσε να προχωρήσει ανετά προς το εσωτερικό της Περσικής Αυτοκρατορίας, δίχως να έχει καμμιά έγνοια για ναυτικό πόλεμο πια.

Ο Αλέξανδρος, ο οποίος εκτός από το να κατακτήσει όλο τον κόσμο, ήθελε παράλληλα να εξαπλώσει παντού τον Ελληνικό πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα και να ανακαλύψει νέες περιοχές, λαούς, πολιτισμούς και κουλτούρες.

Έτσι, εκτός των καταπληκτικών και ταχυτήτων εκστρατειών (και των μαχών του) του, οι οποίες κατέστρεφαν τους αντίπαλους τους σε τεράστιο βαθμό, που σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε ως «πόλεμο αστραπή», φρόντισε ταυτόχρονα να «φερθεί με το γάντι» στους κατακτημένους λαούς, σεβόμενος τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και την ζωή τους.

Ταυτόχρονα, δεν δίσταζε να δείχνει και τον σεβασμό του στα ιερατεία των διάφορων λαών που κατακτούσε (Αιγυπτίων, Εβραίων, Βαβυλωνίων), τόσο επειδή ο ίδιος ήταν ανεκτός σε θέματα πίστεως (αλλά είχε και τεράστιο ενδιαφέρον για τις άλλες θρησκείες).

Αλλά επίσης, και για να συμμαχήσει με αυτά και με τον τρόπο αυτό να γίνει ομαλή η διαδοχή της αποδοχής της εξουσίας του ίδιου από τους Πέρσες (για τον ίδιο λόγο, προέβη και στην οικονομική ενίσχυση τους ή στην ανοικοδόμηση ναών τους, τους οποίους είχαν καταστρέψει παλαιοτέρα οι Πέρσες).

Οι δε κατακτήσεις του, συνοδευτήκαν μόνο από την «απαραίτητη ποσότητα αίματος», και ο Αλέξανδρος, ο οποίος δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση «σφαγέας» όπως θέλουν κάποιοι «ξένοι ή εγχώριοι καλοθελητές» να μας παρουσιάσουν.

Αντίθετα, φρόντισε να διατηρήσει πλήρως ανέπαφα όταν μπορούσε τον πληθυσμό, τα κτίρια και τις πόλεις που κατακτούσε, έτσι ώστε να μπορέσει κατευθείαν να τα χρησιμοποιήσει  ο ίδιος, χωρίς να χρειάζονται αποικοδομήσεις πόλεων ή εύρεση νέων πληθυσμών για να τις κατοικήσουν.

Έτσι, όταν ο Αλέξανδρος κατέλαβε την Περσική Αυτοκρατορία, συγκέντρωσε από τα λάφυρα και περσικά θησαυροφυλάκια, το τεράστιο (και αναξιοποίητο από τους Πέρσες βασιλείς) ποσό των τριακοσίων χιλιάδων χρυσών τάλαντων (σχεδόν εκατό δις δολάρια σήμερα), το οποίο αξιοποίησε άμεσα.

Για τον λόγο αυτό, ξεκίνησε μια σειρά κατασκευής νέων (η ανακατασκευής παλαιών) δημοσίων έργων σε όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας που είχε δημιουργήσει (τόσο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες).

Μέσω αυτών, δεν ωφελήθηκαν μόνο οι ντόπιοι λαοί, αλλά και οι άλλοι (π.χ. μέσω των νέων δρόμων επικοινωνίας και εμπορίου που δημιουργήθηκαν ή της διάνοιξης διωρύγων), ενώ μέσω των δημοσίων έργων, πολλοί εργάτες και κατασκευαστές βρήκαν δουλειά (όχι φυσικά οι σκλάβοι).

Ταυτόχρονα, η διάχυση τόσο μεγάλων ποσών στην Μεσόγειο, βοήθησε στην ανάπτυξη του εμπορίου, αλλά και στην κατανάλωση, αφού όσοι διέθεταν μέρος των χρήματων αυτών, μπορούσαν να αγοράσουν πολλά προϊόντα (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/12/blog-post_350.html).

Ο Αλέξανδρος, ήξερε επίσης, ότι δεν θα μπορούσε να καταστήσει μονιμά δούλους τους Πέρσες (αφού σε μια τέτοια περίπτωση,  αυτοί, που ήταν ο πιο πολυάριθμος λαός της πια, θα επαναστατούσαν συνεχώς), και για τον λόγο αυτό, έκρινε, ότι θα έπρεπε να προχωρήσει σε μια «μερική συγκυβέρνηση» μαζί τους, προκειμένου να μπορεί να την διοικήσει.

Αλώστε, οι Έλληνες ήταν και λιγότεροι αριθμητικά και έπρεπε να αφήνουν συνεχώς φρουρές, στα σημεία που κατακτούσαν, οπότε, πάρα τις παροδικές ενισχύσεις από την Ελλάδα, δεν θα ήταν ποτέ εφικτή η μόνιμη ειρήνη.

Οπότε, μονή λύση, φαινόταν να είναι η συνύπαρξη και η συνεργασία (αναγκαστική φυσικά).

Πως όμως θα γινόταν αυτό; Καταρχάς, ο Αλέξανδρος, υιοθέτησε κάποια «οικεία στοιχεία» και έθιμα προς τους Πέρσες (περσική καλύπτρα, προσκύνηση), τα οποία τους ήταν ήδη γνωστά και συνήθη, «δείχνοντας» τάχα ότι άρχιζε να «γίνεται ένας από αυτούς», τόσο πολιτισμικά, όσο και πολιτικά (αυτή η κίνηση του από τους Έλληνες στρατιώτες του, οι οποίοι νόμισαν ότι τον Αλέξανδρο, άρχισε να «τον καταπίνει η Ασία», οπότε υπήρξαν αρκετές βίαιες αντιδράσεις σε αυτή).

Παράλληλα, προχώρησε και στην σύναψη γάμων, μεταξύ Περσίδων (λαϊκών ή πριγκιπισσών) και Ελλήνων (Ευγενών ή λαϊκών στρατιωτών).

Και αυτό το έκανε υπολογισμένα, ξέροντας, ότι όταν θα γεννιόνταν τα μεικτά παιδιά (και μεγάλωναν), θα ένωναν και τα συμφέροντα της «νέας αυτής Ελληνοπερσικής αριστοκρατίας», αφού οι νέοι σύζυγοι δεν θα τολμούσαν (από φόβο ή σεβασμό προς τον ίδιο), να εκδιώξουν τις νύφες τους ή να απομακρύνουν τα νέα τεκνά τους (κάτι που όντως συνέβη μετά από τον θάνατο του, αφού από όλους τους αξιωματούχους του, ο μονός που κράτησε την γυναικά που παντρεύτηκε, ήταν ο Σέλευκος).

Όμως, αν και φαινόταν προς όλους, πως τάχα ο Αλέξανδρος, συνένωνε την Περσική και την Ελληνική αριστοκρατία με ισότητα, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει μια «λεπτομέρεια» στο σχέδιο του αυτό:

Ο Αλέξανδρος (σοφά ή πονηρά ποιων) πάντρεψε περσίδες πριγκίπισσες με Έλληνες ευγενείς και όχι το ανάποδο. Και αυτό το έκανε, διότι στον Αρχαίο κόσμο, ως γνωστόν, την είχε ο πατέρας στην οικογένεια και όχι η μητέρα.

 Οπότε, τα παιδιά που θα γεννιόταν, θα λάμβαναν την μόρφωση (την Ελληνική κυρίως) που ήθελε ο πατέρας και όχι η μητέρα, και με τον τρόπο αυτό, δεν θα στρεφόταν ποτέ κατά του Αλέξανδρου ή θα επαναστατούσαν εναντίον του, αφού οι πατεράδες τους, οντάς πιστοί στον ίδιο, θα φρόντιζαν να μεταδώσουν την διοίκηση αυτή και στους γιους τους.

Έτσι, ενώ από την μια φαινόταν ότι ο Αλέξανδρος «προωθούσε την ισότητα» Ελλήνων-Περσών, από την άλλη, την «υπονόμευε» ταυτόχρονα.

[Αν ο Αλέξανδρος, ζούσε περισσότερο, μακροπρόθεσμα (όταν πια μεγάλωναν οι καρποί των γάμων Ελλήνων-Περσίδων), το σχέδιο του ίσως και να πετύχαινε, αλλά ο πρόωρος θάνατος του, είχε ως συνέπεια, την διάλυση όλων των «σχεδίων συνύπαρξης» που είχε σκεφτεί, όπως και του κράτους που είχε δημιουργήσει].

Την ιδιά περίοδο, ο Αλέξανδρος, διατήρησε σε πολλές περιπτώσεις, σε σημαντικές δημοσιές θέσεις της Αυτοκρατορίας, πολλούς Πέρσες διοικητές. Όμως, οι περισσότεροι από αυτούς, στην διάρκεια της απουσίας του στην Περσία, προέβησαν στην κλοπή τεράστιων ποσών από τους συμπατριώτες τους, τους οποίους καταπίεζαν βάναυσα, ενώ δεν δίστασαν να καταστρέψουν ακόμα και τον τάφο του ιδρυτή του κράτους τους, του Κύρου του Μέγα (τον οποίο επανοικοδόμησε μετέπειτα με μεγαλοπρέπεια ο Μέγας Αλέξανδρος).

Έτσι, όταν αυτός γύρισε από την Ινδική Εκστρατεία πίσω στην Βαβυλώνα και τους καθαίρεσε όλους (αντικαθιστώντας τους με Πέρσες ή ακόμα και Έλληνες), οι απηυδησμένοι Πέρσες συμπατριώτες τους, αποκαθιστώντας ταυτόχρονα όλες τις αδικίες, η διοίκηση του (και ο ίδιος) έγινε τόσο αγαπητή στην πλειοψηφία των λαών αυτών, ώστε ο ίδιος να καταστεί θρύλος στις ιστορίες αυτών και από πολλούς από αυτούς, να θεωρείται ακόμα ήρωας τους μέχρι και σήμερα!!!

Η Περσία δε, κατέστη από τότε, η πιο ήσυχη επαρχία της Αυτοκρατορίας του (ίσως και ο Αλέξανδρος να άφησε «επίτηδες» να επέλθει αυτή η κατάσταση, με σκοπό να μπορέσει να αντικαταστήσει λόγω αυτής, τους μη έμπιστους και διεφθαρμένους πρώην κυβερνήτες, με δικούς του).

Ουσιαστικά, ο Μέγας Αλέξανδρος έπραξε, ότι δεν έκαναν οι Αμερικανοί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν: Αν και αυτοί είχαν τεράστια πολεμική τεχνολογία, και στρατιωτικούς, οικονομικούς και πολίτικους συνασπισμούς (όπως και ο Αλέξανδρος) δεν τους χρησιμοποίησαν καθόλου σωστά.

Ούτε και σεβάστηκαν τον πολιτισμό και τους πολίτικους θεσμούς των λαών αυτών (θέλοντας να τους επιβάλλουν την «Δυτική δημοκρατία»), ούτε και διατήρησαν μέρος των προηγουμένων πολίτικων και στρατιωτικών καθεστώτων αυτών, ούτε και τα αντικατέστησαν σταδιακά, αλλά το διέλυσαν τελείως.

Επίσης, δεν φρόντισαν να διατηρήσουν τα κτίρια και τις πλουτοπαραγωγικές (πετρελαιοπηγές) του άθικτες (προς ιδίαν μάλιστα χρήση), δεν προχωρήσαν σε συμμαχίες με τις ντόπιες φυλές, ούτε και «υιοθέτησαν ντόπια πολιτισμικά στοιχεία».

Αντίθετα, τα έκαναν όλα ανάποδα με αποτέλεσμα, οι περιοχές αυτές να πέσουν στο απολυτό χάος, να γιγαντωθεί το ανταρτικό εναντίον τους και οι ίδιοι στο τέλος να αναγκαστούν να αποσυρθούν από τα κράτη αυτά στρατιωτικά.

Αν όμως, είχαν ακολουθήσει το σύστημα (καθώς και το παράδειγμα) του Μεγάλου Αλέξανδρου, ίσως τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί, αλλά ίσως και να μπορούσαν και να καταλάβουν (με όπλα και υιοθετώντας και σε αυτές το «Αλεξανδρινό σύστημα» ή με επανάσταση, χρηματοδοτουμένης από τους ιδίους), ακόμα και το Ιράν και την Συρία, μέσω των οποίων (όπως και της «πολιτικής κατοχής τους» σε Αίγυπτο, Ιορδανία, Ισραήλ και Πακιστάν), οι ΗΠΑ, θα κατόρθωναν, να «επαναδημιουργήσουν» ίσως, το κράτος του Μεγάλου Αλέξανδρου εδαφικά, για άλλη μια φορά.

[Και για όσους υποστηρίζουν στις μέρες μας ότι δεν πρέπει να γίνουν συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας, καλό είναι να τους θυμίσει κανείς, πως και ο ηρωικός Μακεδονικός Αγώνας, όταν ξεκίνησε, δεν είχε (αρχικά) την υποστήριξη των Ελλήνων πολιτικών της τότε εποχής.

Και αυτό, γιατί αυτοί φοβόταν να μην προκαλέσουν την οργή των (και τότε) δυτικών μας συμμάχων και πρότειναν την «συνεννόηση» με τους σφετεριστές (σφαγιαστές κομιτατζήδες) Βουλγάρους για την «λύση του προβλήματος αυτού».

(Όπως ακριβώς στις μέρες μας, οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι φοβούνται να μην προκαλέσουν την οργή των δυτικών μας συμμάχων-ΗΠΑ, Γερμανία, προτείνουν να μην λάβουν οι Έλληνες μέρος στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία και να προβεί η χώρα μας, σε συνεννόηση» με τους σφετεριστές Σκοπιανούς για την «λύση του προβλήματος αυτού»).

Αντίθετα, ο Μακεδονικός Αγώνας, ξεκίνησε από τον Ελληνικό λαό (πρώτα της Μακεδονίας και ύστερα από Έλληνες άλλων περιοχών, οι οποίοι και ήρθαν ως εθελοντές στην Μακεδονία μας, προκειμένου να την απελευθερώσουν από την μάστιγα των αιμοχαρών Βούλγαρων κομιτατζήδων, με ηγέτες τους Παύλο Μελά, Ίωνα Δραγούμη, Γερμανό Καραβαγγέλη, Τέλλο Αγρά και Σπύρο Κορομηλά).

 Για την ενίσχυση δε του σπουδαίου αυτού εθνικού Αγώνα ιδρύθηκαν πατριωτικές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες ενίσχυσαν μόνες τους αυτές (χωρίς κρατική υποστήριξη), τους αγωνιστές Έλληνες πατριώτες στην Μακεδονία.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο (αλλά και η τότε Ελλαδική Εκκλησία), φρόντισε να αποστείλει στην Μακεδονία άξιους ιερείς, όπως τον Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, τον μετέπειτα Σμύρνης Χρυσόστομο, αλλά και πολλούς άλλους που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Μακεδονίας, ενώ ενίσχυσε μαζικά τον Μακεδονικό αγώνα, όχι μόνο ηθικά και υλικά.

(Σε αντίθεση με τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος ζητά από τον λαό να μην πάει στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, αλλά να υποταχτεί χωρίς αντίσταση στα άνομα σχέδια της συγκυβέρνησης και των ξένων (σε αντίθση με όλους τους προκατόχους του), για τα «τριάντα χιλιάδες αργύρια των ΕΣΠΑ», τον κρατικά επιχορηγούμενο μισθό του, τις «παλιές φιλοαριστερές του απόψεις» και την οικογενειακή φιλιά του με τον Τσίπρα.

Τα ίδια ακριβώς, ισχύουν και για τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο, όπως και για τον Αναστασιάδη, που και αυτοί υποστηρίζουν προδοτικά για τον Ελληνισμό, πως δεν έχει σημασία αν στο όνομα του κράτους των Σκοπίων, εμπεριέχεται ως όρος η Μακεδονία.

Αλλά και για τους απογόνους των δωσίλογων, των οποίων οι πατέρες ή οι παππούδες στον καιρό της γερμανικής κατοχής, συνεργάστηκαν με αυτούς-Κων/νος Μητσοτάκης, Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος-μαζί με τους συνονόματους δικτάτορες παππούδες σημερινών πολιτικών-Θεόδωρος Πάγκαλος-, οι οποίοι, όπως και τα εγγόνια τους, ήταν έτοιμοι να ξεπουλήσουν την Μακεδονία μας.

[Ο παππούς Θεόδωρος Πάγκαλος, ήθελε να αποδώσει συγκυριαρχία στους Γιουγκοσλάβους στον λιμένα της Θες/νικης, αλλά και να αναγνωρίσει δήθεν Βουλγαρική μειονότητα στην Ελλάδα, όπως και ο εγγονός του στις μέρες μας, πέρα των συχνών παραληρηματικών και αντεθνικών λόγων του, θέλει προδοτικά να ξεπουλήσει το όνομα της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας στους Σκοπιανούς-http://www.pronews.gr/istoria/663459_100-logoi-poy-apodeiknyoyn-oti-oi-makedones-itan-ellines]).

Έτσι λοιπόν, στις μέρες μας, όπως και σε αυτές του Μακεδονικού Αγώνα, και πάλι ο λαός, μπορεί μονός του, να οργανωθεί και να πολεμήσει για την Μακεδονία, και όπως τότε, να αναγκάσει με την πίεση του, τους Έλληνες πολίτικους της εποχής μας να στοιχιθούν (θέλοντας και μη) μαζί του στον ηρωικό αυτό αγώνα, με το τελικό αποτέλεσμα (όπως έγινε με καταπληκτικό και μαζικότατο τρόπο από λαό μας, στο συλλαλητήριο για την Μακεδονία την 21^η Ιανουαρίου 2018, αλλά και όπως αναμένεται να γίνει αντίστοιχα και στο συλλαλητήριο της 4^ης Φεβρουαρίου του 2018), να είναι και πάλι η σωτήρια της (πάντα Ελληνικότατης) Μακεδονίας και της πατρίδας μας.

Γιατί, όπως έλεγε και ο Ιωνας Δραγγουμης: «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από τη βρώμα όπου κυλιόμαστε, θα μας σώσει από τη μετριότητα και την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε». Η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα»].

ΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΕΙΞΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ

ΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΕΙΞΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι ΗΠΑ, από την ίδρυση του πρώτου ελεύθερου κράτους τους ακόμα, φρόντιζαν να κρατούν υπό έλεγχο την Κεντρική και Νότια Αμερική (την οποία οι ίδιοι ονόμαζαν ως την «πίσω αυλή των Ηνωμένων Πολιτειών»), κηρύσσοντας με το «δόγμα Μονρόε».

Σύμφωνα με το «δόγμα» αυτό, η Αμερικάνικη Ήπειρος, θα πρέπει να βρίσκεται μόνιμα εκτός της σφαίρας πολιτικής επιρροής, καθώς και στρατιωτικών επεμβάσεων των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και οποιαδήποτε προσπάθεια αυτών να ελέγξουν την περιοχή αυτή, θα αντιμετωπιστεί από τις ΗΠΑ, είτε με πολιτικά, είτε με στρατιωτικά μέσα.

Πραγματικά, οι παρεμβάσεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή της Λατινικής Αμερικής μετρά την ανακοίνωση του δόγματος αυτού, υπήρξαν ελάχιστες, νέων οσίες χώρες έκαναν το λάθος να παρέμβουν (όπως π.χ. η Γαλλία του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα του Γ’ στο Μεξικό), αναγκάστηκαν στο τέλος να υποχωρήσουν ταπεινωμένες και ηττημένες από την περιοχή αυτή.

Είναι αδιαμφησβήτητο γεγονός, πως αμέσων μετρά την απελευθέρωση των δεκατριών Αμερικάνικων αποικιών από τον Αγγλικό ζυγό το 1783 (δηλαδή των ΗΠΑ), αυτές αρχίσαν άμεσά να επεκτείνονται εδαφικά και στρατιωτικά.

Πρώτα λοιπόν οι ΗΠΑ, επεκτάθηκαν προς την Δύση (καταλαμβάνοντας τις περιοχές των Ινδιάνων) και στην συνέχεια προς τον Βορρά (αγοράζοντας την Αλάσκα από τους Ρώσους και την Λουϊζιάνα από τους Γάλλους), καθώς και προς τον Νότο (νικώντας το Μεξικό και καταλαμβάνοντάς το Τέξας ή τους Ισπανούς, καταλαμβάνοντας την Χαβάη).

Ακόμα και όταν οι ΗΠΑ είχαν καταφέρει να καταλάβουν όλη την περιοχή την οποία κατέχουν σχεδόν και σήμερα, δεν σταμάτησαν τις στρατιωτικές επεμβάσεις τους σε άλλες χώρες της Αμερικάνικης Ηπείρου (π.χ. Κουβά, Μεξικό, Αϊτή, κ.λ.π.).

Όμως, παρόλο που οι ΗΠΑ από κάποια στιγμή και μετρά, είχαν αν ήθελαν την δυνατότητα να κατακτήσουν όλη σχεδόν την Αμερικανική Ήπειρο, σε πολλές περιπτώσεις, φρόντιζαν, αντί να προβαίνουν σε εξαιρετικά δαπανηρές οικονομικά και στρατιωτικά εισβολές σε άλλες χώρες, να στηρίζουν την άνοδο στην ηγεσία των υπολοίπων Αμερικανικών κρατών, δικτατοριών.

Αυτές, φρόντιζαν να είναι απολυτά πίστες στις ιδίες και έναντι μεγάλων χρηματικών αμoιβών, θα πρόδιδαν τους λαούς τους και θα ξεπουλούσαν σε εξευτελιστικούς ορούς, όλο τον εδαφικό πλούτο τους σε Αμερικάνικες επιχειρήσεις.

Για όσο καιρό αυτές κρατούσαν την εξουσία στις χώρες τους, οι ΗΠΑ συνεργαζόταν μαζί τους, ενώ όταν έπεφταν συνεργαζόταν με το διάδοχο καθεστώς. Αν αυτό ήταν ανυπάκουο προς τις ΗΠΑ, τότε κανονιζόταν η δολοφονία του ηγέτη του.

Αν κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό «στηριζόταν» η άνοδος μιας άλλης δικτατορίας στην «ανυπάκουη χωρά», ενώ αν ούτε και αυτή η μέθοδος έπιανε, τότε πραγματοποιούταν στρατιωτική εισβολή από τις ΗΠΑ με κάποια πρόφαση.

Οι μέθοδοι αυτές, χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, καθόλη την διάρκεια του 19^ου αλλά και του 20^ου αιώνα και ιδίως κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οπού μόνο στην Νικαράγουα (από τον Ντάνιελ Ρέγκα) και την Κουβά (από τον Φιντέλ Κάστρο), κατόρθωσαν οι αντίπαλοι τους οι Σοβιετικοί να εγκαθιδρύσουν φιλικές προς αυτούς κομμουνιστικές δικτατορίες.

Στην δε μεταψυχροπολεμική εποχή, το μόνο μη αμερικανόφιλο καθεστώς που απέμεινε στην Νοτιά και Κεντρική Αμερική, ήταν αυτό της Κουβάς, ενώ σε όλα τα αλλά κράτη, αναδείχθηκαν φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις, οι οποίες υπάκουαν τυφλά τις ΗΠΑ και τις οικονομικές ολιγαρχίες που αυτές στήριζαν στα κράτη αυτά (ντόπιες ή αμερικάνικες), και όχι τα συμφέροντα των λαών τους.

Όμως, οι αμερικανόδουλες αυτές κυβερνήσεις στην Λατινική Αμερική, εφάρμοσαν τόσο άδικες οικονομικές πολίτικες προς τα κατώτερα-φτωχότερα στρωματά των λαών τους, που αυτοί αρχίσαν να στρέφονται και να ψηφιζόταν κόμματα με ιδεολογίες με τις οποίες οι ΗΠΑ πάλεψαν με νυχιά και με δόντια, προκειμένου να μην επικρατήσουν στην περιοχή αυτή.

Τα κόμματα αυτά, είχαν κατά βάση αριστερή ιδεολογία (την οποία οι ΗΠΑ αντιμαχόταν στον Ψυχρό Πόλεμο), και ζητούσαν την δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου των λαών υπερ. των φτωχότερων στρωμάτων (ερχόμενοι με τον τρόπο αυτό σε σύγκρουση με τις ντόπιες και αμερικάνικες επιχειρήσεις που λυμαινόταν τον λαϊκό πλούτο).

Στην δε εξωτερική πολιτική τους, ήταν περισσότερο υπερ. των ίσων αποστάσεων από τις μεγάλες δυνάμεις ή ακόμα και υπερ. της συνεργασίας με την Ρωσία και την Κίνα στην θέση των ΗΠΑ.  

Ιδίως η διακυβέρνηση των ΗΠΑ από την στρατοκρατική, βίαιη και πολιτικά ανόητη πολιτική ομάδα του Τζωρτζ Μπους του νεότερου (αλλά και του Ομπάμα στην συνέχεια), όπως και η τεράστια φτώχεια και κοινωνική εξαθλίωση που υπήρχε στην Λατινική Αμερική την περίοδο αυτή, συντέλεσε στην άνοδο πολλών τέτοιων κομμάτων σε πολλά κράτη της.

Έτσι, αρχικά στην Βενεζουέλα ανέβηκε στην εξουσία ο αυταρχικός και φιλολαϊκός Ούγκο Τσάβες (και στην συνέχεια ο Μαδούρο), ο οποίος ήταν οπαδός της ιδεολογίας του Μπολιβαρισμού (δηλαδή της ένωσης όλων των κρατών της Λατινικής Αμερικής σε μια μεγάλη ομοσπονδία, ανεξάρτητη και αντιμαχόμενη με τις ΗΠΑ), ο οποίος στην συνέχεια συμμάχησε με τον Φιντέλ Κάστρο (όπως και με την Κίνα και την Ρωσία).

Στην Βραζιλία, την εξουσία ανέλαβε ο φιλολαϊκός πρόεδρος Λούλα (τον οποίο διαδέχτηκε η ομοϊδεάτισσά με αυτόν Ρουσέφ), ο οποίος και προέβη στην οικονομική και πολιτική συνεργασία με την Ρωσία και την Κίνα, μέσω του οργανισμού BRICS (Brazil-Russia-India-China-South Africa), προς μεγάλη δυσαρέσκεια των ΗΠΑ.

Αλλά αυτές δεν ήταν οι μονές χώρες που ανέβηκαν παρόμοια και εχθρικά προς τις ΗΠΑ καθεστώτα:

Στην Αργεντινή είχαμε την άνοδο του ζεύγους Κίχνερ στην εξουσία (πρώτα του Νέστωρ και μετρά της Χριστίνας), το οποίο και αντιτάχτηκε στις ΗΠΑ και συνεργάστηκε με τους εχθρούς της, στην Βολιβία του αντιαμερικανού Έβο Μοράλες, στην Παραγουάη του Φερνάγο Λούγο, στο Εκουαδόρ του Ραφαέλ Κορέα, στην Χιλή της Μιτσέλ Μπατσελέ, στην Νικαράγουα του Ντάνιελ Ορτέγκα, ενώ στο Περού του Ογιάντα Ουμάλα.

Φαινόταν λοιπόν, πως όλη σχεδόν η Λατινική μερική είχε πια χαθεί από την ηγεμονία των ΗΠΑ και σε αυτή, μετρά από δεκαετίες καταπίεσης αναδεικνυόταν αριστερά κόμματα εχθρικά προς αυτές και τις επιχειρήσεις τους, ενώ αυτά όχι μόνο αρχίσαν να συνεργάζονται με τους πολίτικους ανταγωνιστές τους, αλλά ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο τον οργανισμό Αμερικάνικων κρατών και αρχίσαν να αντιμάχονται πολιτικά ακόμα και με τις ιδίες τις ΗΠΑ (κατά την ιδεολογία του Μπολιβαρισμού του Τσάβες).

Οι ΗΠΑ, με μεγάλη ανησυχία, έβλεπαν πως αρχίσαν να χάνουν τον έλεγχο της πίσω αυλής τους  μάδα από δυο αιώνες απολυτής κυριαρχίας σε αυτή, κάτι που αν δεν αντιδρούσαν, θα έκανε εφικτή την «εισδοχή» στην περιοχή (είτε οικονομική, είτε πολιτική ή ακόμα και στρατιωτική) ξένων και εχθρικών δυνάμεων προς αυτές (ευρωπαϊκών και μη).

Αν αυτό συνέβαινε, και η Λατινική Αμερική ενώνονταν σε ένα ισχυρό ομόσπονδο κράτος (π.χ. μέσω της επέκτασης της Mecorsur), θα είχε ως αποτέλεσμα τον εξοβελισμό των ΗΠΑ από αυτή, ενώ θα δημιουργούταν διπλά στις Ηνωμένες Πολιτείες μια ισχυρή ανταγωνιστική πολιτική και οικονομική ένωση (αντίστοιχη της ΕΕ).

Μια τέτοια ένωση,  όχι μόνο θα έδιωχνε τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ από τις χώρες της (και θα έφερνε ίσως στην θέση τους ρωσικές ή κινέζικες), αλλά ίσως και να εθνικοποιούσε μελλοντικά τον πλούτο των επιχειρήσεων Αμερικάνικων συμφερόντων σε αυτές.

Έτσι, οι ΗΠΑ, μην μπορώντας να επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο, αποφάσισαν άμεσα να αντιδράσουν.

Στην Παραγουάη, φρόντισαν (μέσω της τοπικής αμερικανόφιλης Γερουσίας) να επιτύχουν το 2012, την αποπομπή του προέδρου της, Φερνάντο Λούγο, με την κατηγορία της «πλημμελούς άσκησης καθηκόντων», μετά τις αιματηρές συγκρούσεις με 17 νεκρούς που σημειώθηκαν τότε στην χώρα, μεταξύ της αστυνομίας και των αγροτών.

Νέος πρόεδρος της Παραγουάης ορκίστηκε ο Φεντερίκο Φράνκο, πρώην αντιπρόεδρος και σύμμαχος του Λούγο, ο οποίος είχε μεταπηδήσει στην αντιπολίτευση και μετατράπηκε σε ηγετικό της στέλεχος (από τότε μέχρι σήμερα επικρατεί στην χωρά αυτή αμερικανόφιλη κυβέρνηση).

Στην Βραζιλία, μετρά την ολοκλήρωση της θητείας του Λουλά, πηρέ την θέση του στις επόμενες εκλογές η ομοϊδεάτισσά του, Ντίλμα Ρουσέφ. Όμως και αυτή απεπέμφθη από την θέση της το 2016, όταν το κοινοβούλιο της Βραζιλίας, υπέρ της καθαίρεσης της Ρούσεφ από την προεδρική θέση.

Ο αντιπρόεδρος (και φιλοαμερικανός) Μισέλ Τεμέρ, ανέλαβε νέος πρόεδρος της χωράς, υστέρα από την καθαίρεση της Ρουσέφ, ενώ και αυτό το κράτος έχει από τότε μια αμερικανόφιλη κυβέρνηση).

[Επίσης, στην Βραζιλία, στις μέρες μας, υπάρχει ανάδειξη υποψήφιων τύπου Τραμπ, όπως του Ζοάο Ντόρια, εκατομμυριούχου μεγιστάνα των ΜΜΕ, εκλεκτού των επιχειρηματιών της χώρας, λαικστή και παρουσιαστή (όπως ο Τραμπ) του τηλεριάλιτι της Βραζιλίας «Ο Ασκούμενος» (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=893346).

Επίσης και του Σίρο Γκόμες, ενός σκληρού ρήτορα και τραχύ πολιτικού, ο οποίος είναι και αυτός, όπως ο Τραμπ,  φωνακλάς και προσβλητικός (οι δε δημοσκοπήσεις μέχρι σήμερα, δίνουν στους Γκόμες και Ντόρια, ισοψηφία σε μια υποθετική μονομαχία τους, στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών του 2018 στην Βραζιλία).

Όμως, ο σημαντικότερος υποψήφιος για «Βραζιλιάνος Τραμπ», τις έχει ο ακροδεξιός Ζαΐρ Μπολσονάρο, του οποίου το κόμμα με το όνομα «Σοσιαλιστικό Χριστιανικό Κόμμα», λαμβάνει το 15% των συνολικών ψήφων στην χώρα, με ανοδική τάση

(Το τωρινό ποσοστό του Μπολσονάρο για τις προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας ανέρχεται σε 17-18 % και, αν τελικά δεν επιτραπεί στον Λούλα ντα Σίλβα να κατεβεί ξανά για πρόεδρος, αναμένεται ο Μπολσονάρο να ανέβει στο 21-22 %).

Ο Μπολσoνάρο, γνωστός και ως ο «Τραμπ της Βραζιλίας», είναι πρώην στρατιωτικός (πρώην αλεξιπτωτιστής) και είναι γνωστός για τις δηλώσεις του υπέρ της δικτατορίας της Βραζιλίας (http://www.efsyn.gr/arthro/i-akrodexia-oikeiopoiithike-tin-aganaktisi), για τα συχνά σεξιστικά και προσβλητικά του σχόλια, τις επιθέσεις κατά των γκέι και των ναρκομανών.

 Παράλληλα, ο Μπολσoνάρο, ο οποίος είναι υπερ. της οπλοκατοχής, στηρίζει τα βασανιστήρια, και θέλει να απαγορεύσει το δικαίωμα ψήφου στους αναλφάβητους και τους άπορους Αφρικανικής καταγωγής, να καταργήσει όλες τις οικονομικές παροχές τους δίνονται, όπως επίσης και τους νομούς που εμποδίζουν τους «εθνικούς θησαυρούς» (ξυλεία, πετρέλαιο) να εξ ορυχθούν από τα εδάφη των ιθαγενών του Αμαζονίου.

Ο ίδιος, είναι επίσης ένας ζηλωτής καθολικός, ενώ ως ο λοχαγός, τοποθετούσε στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, βόμβες σε στρατόπεδα, διαμαρτυρόμενος για το γεγονός, πως οι μισθοί των στρατιωτικών δεν αυξανόταν.

Έχει επίσης, περισσότερα από 4,8 εκατ. Likes (ενώ ο Λούλα ντα Σίλβα έχει 3 εκατ. Likes) στο Facebook, ενώ στα κοινωνικά δίκτυα, έχει καταφέρει να κινητοποιεί 58 ομάδες, κατέχοντας σχεδόν 100 ιστοσελίδες (μέσω των Bolsominions, οι οποίοι και διαδίδουν τις επιθετικές απόψεις του σε πολυάριθμες ομάδες μέσω του διαδικτύου).

Πρόσφατα, ο γνωστός σε όλους μας πρώην ποδοσφαιριστής Ροναλντίνιο, φωτογραφήθηκε μαζί με τον Μπολσονάρο, κρατώντας ένα βιβλίο του πολιτικού αυτού, εν είδει υποστήριξης της προεκλογικής εκστρατείας του για τον προεδρικό θώκο, ενώ δεν διέψευσε τα δημοσιεύματα που τον θέλουν να κατεβαίνει ως υποψήφιος του ακροδεξιού κόμματος του Μπολσονάρο στην επαρχία της Μίνας Ζεράις (http://www.efsyn.gr/arthro/sta-dihtya-toy-mpolsonaro, http://menshouse.gr/bala/70112/o-ronalntinio-dialyi-mytho-tou-tin-gkela-tis-zois-tou).

(Όπως ακουγόταν παλαιοτέρα και για τον γνωστό τερματοφύλακα Μπουφόν στην Ιταλία, πως και αυτός έχει ακραίες πολίτικες θέσεις και σκέφτεται να κατεβεί ως υποψήφιος στις εκλογές, στις λίστες ενός ακραίου κόμματος της χώρας αυτής).

Πιθανώς, η στάση αυτή του Ροναλντίνιο, οφείλεται εν μέρει στην καταδίκη των σκανδάλων όλων των πολίτικων κομμάτων της χωράς του για την διαφθορά, την αρχομανία και την ανηλεή δυναστεία του λαού από αυτά, στην στροφή του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, καθώς και στην προσπάθεια αναζήτηση στην χωρά ενός αδιάφθορου πολιτικού (και ο Μπολσονάρο, θεωρείται αδιάφθορος).

Οι υποψηφιότητες για τις προεδρικές εκλογές του 2018 στην Βραζιλία, είναι αυτές των Μαρίνα Σίλβα, Σίρο Γκόμες, Ζοάο Ντόρια, και Ζαΐρ Μπολσονάρο (η υποψηφιότητα του πρώην προέδρου της χωράς αυτής, του Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, είναι αβέβαιη, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ενώ την ιδιά στιγμή, και το 20% του εκλογικού σώματος να δηλώνει αναποφάσιστο).

Η Μαρίνα Σίλβα, είναι μια άχρωμη πολίτικος, που προηγείται για την ώρα στις δημοσκοπήσεις (όμως οι εκλογικοί αναλυτές, τονίζουν ότι δεν έχει χάρισμα, δεν «ελκύει» τους ψηφοφόρους, ούτε και έχει γενικά δυνατότητα μεγάλης απήχησης στο εκλογικό κοινό).

Η εκλογική κούρσα, αναμένεται να έχει πολλές εκπλήξεις χωρίς την συμμετοχή του Λούλα, ενώ ο εκλογικός αγώνας αυτός αναμένεται να είναι ιδιαίτερα έντονος και αμφίρροπος.

Μετά την απαγγελία κατηγοριών στον Λούλα, για ξέπλυμα χρήματος, λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωσή του πως αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις θα είναι υποψήφιος για την προεδρία το 2018, ο Λούλα καταδικάστηκε από το Ανώτατο δικαστήριο της χωράς για σκάνδαλο οικονομικής διαφθοράς.

Ο ίδιος, προσέφυγε άμεσα κατά της απόφασης αυτής, αφού αν αυτή επικυρωθεί, δεν θα έχει δικαίωμα να διεκδικήσει πολιτικό αξίωμα για οκτώ χρόνια (όμως το εφετείο, αναμένεται να χρειαστεί τουλάχιστον οκτώ μήνες για να αποφανθεί, ενώ η προεκλογική εκστρατεία στην χωρά αυτή, έχει ήδη ξεκινήσει, αν και με βάση πρόσφατες, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών του 2018, ο Λούλα θα νικούσε άνετα όλους τους άλλους υποψηφίους).

Όσον αφορά τον λαό της Βραζιλίας, αυτός σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, το 83% των Βραζιλιάνων αποδοκιμάζει την τωρινή κυβέρνηση, ενώ το 78% αποδοκιμάζει όλα τα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς.

Τα ιδιά δε συμβαίνουν και στην Νοτιά Αφρική, οπού διάδοχος του σημερινού εθνικιστή προέδρου της χωράς Ζούμα, προαλείφεται να είναι και εδώ ο επιχειρηματίας, ο Σίριλ Ραμαπόζα, ο εκλεκτός των επιχειρηματιών της χώρας αυτής].

Στην Αργεντινή, νέος πρόεδρος ανέλαβε στις προεδρικές εκλογές του 2017 ο δεξιός φιλοαμερικανός επιχειρηματίας Μάκρη, ενώ το κόμμα της Κίχνερ, ηττήθηκε  συντριπτικά, αν και η ιδιά κατάφερε να εκλεγεί στην Γερουσία της χώρας.

Στο Περού, υστέρα από την λήξη της θητείας του αριστερού Ογιάντα Ουμάλα, την προεδρία, την προεδρία της χώρας ανέλαβε ο αμερικανόφιλος κεντροδεξιός Πέδρο Πάμπλο Κουτσίνσκι.

Στην Χιλή, την αριστερή Μιτσέλ Μπατσελέ, διαδέχτηκε στις προεδρικές εκλογές του 2017, ο δεξιός φιλοαμερικανός επιχειρηματίας, Σεμπαστιάν Πινιέρα, ο οποίος έχει δηλώσει ότι θα συμπορευτεί απολυτά με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ.

Ουσιαστικά, οι μονές «αριστερές χώρες» που έχουν απομείνει πια στην Λατινική Αμερική, είναι η Κουβά του Ραούλ Κάστρο, η Βολιβία του Μαδούρο, η Νικαράγουα του Ντάνιελ Ορτέγκα, και το Εκουαδόρ, υπό τον Μορένα (τον διάδοχο και ομοϊδεάτη του πρώην προέδρου της χώρας, Ραφαέλ Κορέα).

Οι ΗΠΑ, υπό τον Τράμπα, είναι βέβαιο ότι θα κάνουν το παν για να ρίξουν και αυτά τα καθεστώτα και να τα αντικαταστήσουν με φιλοαμερικανικά, όπως ακριβώς κάνουν στην ΕΕ, οπού στηριζόταν την άνοδο ευρωσκεπτικιστικών και αντιγερμανικών κομμάτων, προκειμένου να επιτύχουν την διάλυση τους.

Όμως εδώ, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι για την πτώση πολλών από αυτά τα καθεστώτα από την εξουσία, δεν είναι υπεύθυνες μόνο οι ΗΠΑ. Πολλές φορές, το κόμματα αυτά, όταν ανέλαβαν την εξουσία, όχι μόνο μπλέχτηκαν σε πάμπολα σκάνδαλα διαφθοράς (π.χ. καταχρήσεις χρήματων, ρουσφέτια κ.λ.π.), αλλά αρχίσαν να φέρονται καταπιεστικά στους λαούς τους, ενώ δεν τήρησαν και τις υποσχέσεις που τους είχαν δώσει (κατά το παράδειγμα των Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά-Τσίπρα στην Ελλάδα).

Ως συνέπεια, με την στάση τους αυτή, τα κόμματα αυτά αποξενωθήκαν από τον λαό που τους είχε εκλέξει, ο οποίος και αδιαφόρησε πλήρως όταν οι ηγέτες τους έχασαν την εξουσία (με καθαίρεση ή εκλογές), και στην θέση τους εκλέχτηκαν αντίπαλοι τους (από την Γερουσία ή και τον ίδιο τον λαό, που ψήφισε τους αντίπαλους τους, απυηδισμένος από τα άθλια καμώματα αυτών στην εξουσία).

Το πιθανότερο μάλιστα είναι πως η τάση αυτή (ιδίως μετρά την άνοδο του Τράμπα στην προεδρία των ΗΠΑ), θα συνεχιστεί στην Λατινική Αμερική (δηλαδή η άνοδος δηλαδή φιλοαμερικανικών δεξιών καθεστώτων στην θέση πρώην αριστερών).

Και αν οι εναπομείναντες «αριστεροί» κυβερνήτες των κρατών αυτών δεν προσέξουν, και ακολουθήσουν το κακό παράδειγμα των πρώην συνάδελφων τους (στην Λατινική Αμερική ή στην Ελλάδα), λέγοντας ψέματα στους λαούς τους, το πιθανότερο είναι να απαξιώσουν πλήρως την ιδεολογία τους, και να χάσουν οριστικά την εξουσία, τόσο οι ίδιοι, όσο και τα κόμματα τους.

Γιατί όπως λέει και η γνωστή λαϊκή φράση: «Μπορεί κάνεις να κοροϊδεύει πολλούς για λίγο, ή λίγους για πολύ, αλλά κάνεις δεν μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα».