Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η Ρουμανία κατοικήθηκε στην Αρχαιότητα από τον λαό των Δακών, οι οποίοι και είχαν εξαπλωθεί σχεδόν στα εδάφη που καταλαμβάνουν σήμερα τα κράτη των Ρουμάνων και των Μολδαβών.

Ο πιο ισχυρός ηγέτης της Δακίας, ήταν ο Μπερεμπίστα, ο οποίος και ήταν ο πρώτος μονάρχης που συνένωσε την Δακία σε ένα ενιαίο κράτος, και μάλιστα το επέκτεινε σημαντικά μέσω νέων κατακτήσεων.

Το βασίλειο της Δακίας, κατάφερε να γίνει πολύ ισχυρή δύναμη, τόσο χάρις στα κέρδη από το εμπόριο που διεξήγαγαν οι έμποροι της χώρας αυτής στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκάνιων και της Δυτικής Ευρώπης, όσο και χάρις στην εκμετάλλευση των πλουσίων ορυχείων χρυσού και ασημιού, τα οποία υπήρχαν στο κράτος αυτό.

Όταν ο Μπερεμπίστα δολοφονήθηκε από αντίπαλους προς αυτόν ηγέτες, νέος ηγέτης της χώρας, έγινε ο Δεκέβαλος, ο οποίος συνέχισε την επεκτατική πολιτική του προκάτοχου του και έκανε το λάθος να έρθει σε σύγκρουση με την Ρώμη.

Ο Δεκέβαλος, κατάφερε να νικήσει πολλές φορές τον ανελέητο Ρωμαίο Αυτοκράτορα Δομιτιανό, αλλα όταν στον Αυτοκρατορικό θρόνο, ανήλθε ο ικανός Τραϊανός, τα πράγματα αλλάξαν και μετά από δυο νικηφόρους δακικούς πολέμους, ο Τραϊανός κατέλαβε ολόκληρη την Δακία, ενώ ο Δεκέβαλος αυτοκτόνησε (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1/).

Φυσικά, εννοείται, πως ο πραγματικός λόγος των εκστρατειών  του Τραϊανού και της κατάληψης της Δακίας, δεν ήταν φυσικά για να εκδικηθεί για τις εισβολές του Δεκέβαλου σε ρωμαϊκά εδάφη, αλλα να καταλάβει τα πλούσια ορυχεία της  περιοχής προς όφελος της Ρώμης, να αποκτήσει νέους δούλους και υπηκόους-στρατιώτες, καθώς και νέα εδάφη προς αποικισμό από την Ρώμη.

Επιπλέον, με την κατάκτηση της χώρας αυτής, η Ρώμη, αποκτούσε ένα επιπλέον φυσικό αμυντικό σύστημα, αφού στα βορειότερα μέρη της Δακίας, απλωνόταν τα Καρπάθια όρη, τα οποία εμπόδιζαν λόγω του μεγάλου όγκου τους, την εύκολη πρόσβαση και εισβολές εχθρών στην Δακία.

Στην Δακία, δημιουργήθηκαν πολλές Ρωμαϊκές αποικίες και πόλεις, ενώ οι άποικοι, καθώς και οι Ρωμαίοι στρατιώτες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή αυτή, παντρευτήκαν ντόπιες γυναίκες, και από την μίξη των δυο αυτών λαών, προήλθαν οι προγονοί των σημερινών Ρουμάνων.

Αργότερα όμως, η περιοχή της Ρωμαϊκής επαρχίας της Δακίας εγκαταλείφθηκε μαζικά από τον  Ρωμαϊκό στρατό, την περίοδο της βασιλείας του Αυτοκράτορα Απριλιανού τα έτη 271 με 275 μ.Χ., και πολλοί Ρωμαίοι άποικοι, αποχωρήσαν από την περιοχή και εγκαταστάθηκαν σε αλλα Ρωμαϊκά εδάφη. 

Όμως, πολλοί αυτόχθονες Δάκες, καθώς και μικτοί Δακορωμαικοί πληθυσμοί, ανεξάρτητα την εγκατάλειψη των εδαφών αυτών από την Ρώμη, παρέμεναν σταθερά στην περιοχή αυτή, πάρα τους κίνδυνους εισβολών βαρβαρικών λαών και την παύση της Ρωμαϊκής στρατιωτικής παρουσίας-προστασίας.

Η Δακία, ανακαταλήφθηκε ύστερα από νικηφόρα εκστρατεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου για την Αυτοκρατορία (πρώτα Ρωμαϊκή και ύστερα Βυζαντινή), αλλα η ανικανότητα των διάδοχων του, είχε ως συνέπεια, αυτή η περιοχή, να χαθεί στην συνέχεια, οριστικά για την Αυτοκρατορία.

Στην συνέχεια, μετά την οριστική αποχώρηση των Ρωμαίων από την περιοχή, η Δακία και ο λαός της, καταλήφθηκαν από πολλούς βαρβαρικούς λαούς, όπως τους Βικτόλους, τους Ταϊφάλους και τους Θερβίγγιους το  350 μ.Χ., τους Γέπιδες,  τους Ταϊφάλους, τους Θερβίγγιους, αλλα και τους Γότθους.

Το 376 μ.Χ., η περιοχή κατακτήθηκε από τους Ούννους, οι οποίοι και την κράτησαν στην κατοχή τους, μέχρι και τον θάνατο του Αττίλα το 453 μ.Χ., ενώ στην συνέχεια, η χώρα αυτή, κατακτήθηκε από τους Γέπιδες ως το 566 μ.Χ., οπότε καταλήφθηκε από τους Λομβαρδούς.

ΜΕΤΚΑ τους Λομβαρδούς, την Δακία την κατέλαβαν οι Άβαροι, οι οποίοι και κυριάρχησαν σε αυτή ως το  791 μ.Χ., έτος κατά το οποίο κατέφθασαν στην περιοχή αυτή Σλαβικοί λαοί, που κατέλαβαν αρκετά εδάφη της.

[Καθόλο το διάστημα των εισβολών όλων αυτών των βαρβαρικών λαών, οι οποίοι ήταν πολύ κατώτεροι πάντα αριθμητικά των ντόπιων, ο λαός των Ρωμαιοδακών, κατέφευγε, ζούσε και επιβίωνε στις ορεινές περιοχές της Δακίας, οι οποίες δεν ενδιέφεραν τους κατακτητές της, οι οποίοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους τις εύφορες πεδινές περιοχές.

Αντίθετα, τα ορεινά, δεν είχαν για αυτούς καμμιά οικονομική αξία και δεν ασχολούταν πολύ με αυτά, ενώ οι ντόπιοι, κατέβαιναν από αυτά, όταν τέλειωναν οι βαρβαρικές επιθέσεις ή έφευγε ο βαρβαρικός κατακτητής από την χώρα αυτή].

Στην συνέχεια, την περιοχή αυτή, κατέλαβαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα Βούλγαροι, οι Μαγυάροι και οι Πετσενέγκοι, ενώ ύστερα από αυτούς, ακολουθήσε και η βραχυχρόνια εισβολή των Μογγόλων (13ος αιώνας μ.Χ.).

Κατά τον Μεσαίωνα, μετά το πέρας των βαρβαρικών εισβολών, οι Ρουμάνοι ζούσαν σε τρία Ρουμανικά πριγκιπάτα: την Βλαχία, την Μολδαβία, καθώς και την Τρανσυλβανία. Οι δυο πρώτες, ήταν ανεξάρτητες ηγεμονίες, αλλα η Τρανσυλβανία, αποτελούσε ένα αυτόνομο κρατίδιο, εντός του Βασιλείου της Ουγγαρίας.

Τα κράτη αυτά, βρισκόταν άλλοτε σε συνεργασία και άλλοτε σε σύγκρουση μεταξύ τους, ενώ σε αυτά, αναδείχθηκαν ηρωικές φυσιογνωμίες, οι οποίες στην συνέχεια, πολέμησαν για την εθνική ανεξαρτησία των κρατών τους.

Τέτοιες ήταν ηρωικοί πολεμιστές ηγεμόνες της Μολδαβίας και της Βλαχίας, όπως ο Στέφανος ο Μέγας της Μολδαβίας, ο Βλαντ Γ΄ Τσέπες ο Ανασκαλοπιστής (ο γνωστός σε όλους μας Δράκουλας) στην Βλαχία, ο ηρωικός Βλάχος στρατηγός της Αυστρίας, Παύλος Γκίνης, καθώς και ο Βλάχος στρατηγός της Ουγγαρίας Ιωάννης Ονυάδης, όπως ο Ματθίας Κορβίνος στην Τρανσυλβανία.

Τελικά, όλες αυτές οι περιοχές, υποτάχτηκαν μετά από πολλούς (νικηφόρους και μη) αγώνες στους βάρβαρους Οθωμανούς Τούρκους το 1541 μ.Χ.

Παρόλα αυτά, σε όλο το διάστημα της Οθωμανικής κατοχής, σημειώθηκαν πολλά επαναστατικά κινήματα εναντίον της βάρβαρης Τουρκικής κυριαρχίας, όπως π.χ.  του Δημητρίου Καντεμίρ ή του μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Άνθιμου, τα οποία πάρα τον ηρωισμό των Ρουμάνων-Μολδαβών, απέτυχαν τελικά.

[Το 1600 μ.Χ., τα τρία πριγκιπάτα (Βλαχία, Μολδαβία, Τρανσυλβανία) κυβερνήθηκαν ταυτόχρονα από τον πρίγκιπα της Βλαχίας, Μιχαήλ το Γενναίο, που σε μετέπειτα εποχές θεωρήθηκε ο πρόδρομος της ενωμένης Ρουμανίας].

Τελικά, τα πριγκιπάτα της Βλαχίας και Μολδαβίας, απέκτησαν αυτονομία το έτος 1856,   αμέσως μετά το πέρας του Κριμαϊκού πολέμου, ενώ το  1859, εκλέχτηκε ηγεμόνας της Βλαχίας και της Μολδαβίας ο Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζας, υπό το όνομα Ιωάννης Α', και τα δύο πριγκιπάτα ενώθηκαν το 1862, σε ένα κράτος με το όνομα Ρουμανία.

Μετά από πραξικόπημα ο 1866 ο Ιωάννης Α’ εκθρονίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον Πρίγκιπα Κάρολο Α΄ της Ρουμανίας του Οίκου Χοεντσόλερν-Ζιγκμαρίγκεν.

Μετά δε το τέλος του Ρωσοτουρκικού Πόλεμου των ετών 1877-1878, η Ρουμανία, η οποία πολέμησε ως σύμμαχος των Ρώσων σε αυτόν,  απέκτησε την ανεξαρτησία της, η οποία και αναγνωρίστηκε από όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις, με την Συνθήκη του Βερολίνου.

Η νότιας Βεσσαραβία, αποδόθηκε στην Ρωσία, ενώ η Ρουμανία σε αντάλλαγμα, προσάρτησε την Βόρεια Δοβρουτσά από την Βουλγαρία.

Στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο, η Ρουμανία πολέμησε εναντίον των Βουλγάρων και κατέλαβε μέρος της Νότιας Δοβρουτσάς από αυτούς, ενώ το 1916, εισήλθε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παίρνοντας το μέρος των Συμμάχων, κηρύσσοντας τον πόλεμο στις Κεντρικές δυνάμεις.

Ως αποτέλεσμα του πολέμου αυτού, η Ρουμανία προσάρτησε και την υπόλοιπη Νότια Δοβρουτσά από την Βουλγαρία, και το Βανάτο και την Τρανσυλβανίας από την Ουγγαρία τα έτη 1919-1920, καθώς και την Βεσσαραβία από την Ρωσία (όμως, η Ρωσία δεν αναγνώρισε την ενσωμάτωση της Βεσσαραβίας στη Ρουμανία και την ανακατέλαβε στην διάρκεια του Μεσοπολέμου).

Το 1919, η Ρουμανία εισέβαλε στην Ουγγαρία και ανατρέψει το τυραννικό κομμουνιστικό καθεστώς του Μπέλα Κουν, το οποίο είχε καταλάβει με αιματηρό πραξικόπημα την εξουσία στην χώρα αυτή, με την χρηματική υποστήριξη του Λένιν.

Το 1940, η Ρουμανία,  δέχθηκε ένα Σοβιετικό τελεσίγραφο, στο οποίο η ΕΣΣΔ, ζητούσε την απόδοση σε αυτή της τη Βεσσαραβίας, καθώς και της Βόρειας Μπουκοβίνας, υπαινισσόμενη απειλή εισβολής σε περίπτωση μη συμμόρφωσης.

Οι Ρουμάνοι, ύστερα από την πίεση και των Γερμανών (συμμάχων τότε της ΕΣΣΔ, εξαιτίας του γερμανοσοβιετικού Συμφώνου, γνωστού ως Σύμφωνο Μολοτωφ-Ριμπεντροπ-http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%89%CF%86-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/), αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τις εκβιαστικές σοβιετικές απειλές και απαιτήσεις.

[Επίσης, οι Γερμανοί «σύμμαχοι των Ρουμάνων», υποχρέωσαν την Ρουμανία να δώσει την Νότια Δοβρουτσά στην Βουλγαρία, όπως και την Βόρεια Τρανσυλβανία στην Ουγγαρία.

Όσο για τους Σοβιετικούς, στα εδάφη που είχαν καταλάβει από τους Ρουμάνους, δημιουργήσαν την «δημοκρατία της Μολδαβίας», στην οποία προσπάθησαν μέσω ψευδούς εκπαίδευσης, να πείσουν τους κάτοικους της, ότι δεν είχαν ποτέ καμμιά εθνική σχέση με τους Ρουμάνους.

Και πως αντίθετα, αποτελούσαν πάντα ξεχωριστό λαό από αυτούς, στην προσπάθεια τους να καταπνίξουν την θέληση των ντόπιων για ανεξαρτησία τους από την ΕΣΣΔ και την προσπάθεια επανένωσης τους με τους ομοεθνείς τους Ρουμάνους.

Ότι ακριβώς δηλαδή έπραξε και ο Κροάτης Τίτο με τα Σκόπια-Βαρντάσκα, προσπαθώντας μέσω ψευδούς εκπαίδευσης να πείσει τους Σλάβους της επαρχίας αυτής, πως δεν έχουν Βουλγαρική και Σερβική καταγωγή, και πως αποτελούσαν πάντα ξεχωριστό λαό από αυτούς, στην προσπάθεια του να καταπνίξει την θέληση των ντόπιων για ανεξαρτησία τους από την Γιουγκοσλαβία και την προσπάθεια επανένωσης τους με τους ομοεθνείς τους.

Και για τον λόγο αυτό, τους κατασκεύασε την πλαστή ταυτότητα των δήθεν «Μακεδόνων και απογόνων του Μεγάλου Αλέξανδρου», καπηλευόμενος και σφετεριζόμενος την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας, αλλα και για να διεκδικήσει τα εδάφη της πραγματικής και μονής αληθινής Μακεδονίας (της Ελληνικής) για να τα προσαρτήσει στο κράτος του].

Αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών, ήταν στην Ρουμανία να εκδηλωθεί πραξικόπημα, υπό τον στρατηγού Ίων Αντονέσκου το 1940, ο οποίος και οδήγησε την χώρα του στο στρατόπεδο του Άξονα, με την προοπτική να ανακαταλάβει τα απολεσθέντα εξαιτίας της ΕΣΣΔ εδάφη της χώρας του.

Όμως, στον πόλεμο αυτό, οι δυνάμεις του Άξονα και μαζί με αυτές η Ρουμανία ηττήθηκε, η χώρα κατελήφθη από την ΕΣΣΔ, ενώ στην χώρα αυτή, εγκαθιδρύθηκε μέσω νοθευμένων εκλογών και την υποστηρικτή των Σοβιετικών, ένα αιματηρό κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο κατέρρευσε τελικά το 1989, ύστερα από επανάσταση του Ρουμανικού λαού κατά του τότε ανήλεους κομμουνιστή δικτάτορα Τσαουτσέσκου (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1/). 

 Όσο για την Μολδαβία, αυτή, μετά την οριστική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από την ΕΣΣΔ και έγινε μέλος της ΚΑΚ (Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών), που συγκροτήθηκε από τις χώρες τις πρώην ΕΣΣΔ στα εδάφη της Ένωσης αυτής.

Στην Μολδαβία, διεξήχθη και ο αυτονομιστικός πόλεμος της Υπερδνειστερίας εναντίον της (που είχαν την υποστήριξη της Μοσχας-http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF/), με συνέπεια, μετά το πέρας αυτού (το έτος 1992), η Μολδαβία να χάσει οριστικά τον έλεγχο και την επιρροή στην περιοχή αυτή.

Στην μεταψυχροπολεμική περίοδο, η Ρουμανία και η Μολδαβία, ακολουθήσαν ξεχωριστές πολίτικες πορείες:

Η Ρουμανία εντάχθηκε στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ (το έτος 2004), προσεγγίζοντας την Δύση, ενώ η Μολδαβία, συμμάχησε με την Ρωσία, τόσο για λογούς πολιτισμικούς (κοινή Πιστή), όσο και για το γεγονός πως το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας, καθώς και η οικονομία της χώρας αυτής εξαρτιόνταν από την Μόσχα (ίσως επίσης και ευελπιστώντας σε μια μελλοντική βοήθεια της Μόσχας, για επανενσωμάτωση της Υπερδνειστερίας στην Μολδαβία).

Στις μέρες μας, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ένα κοινό εθνικιστικό κίνημα για την επανένωση των δυο αυτών κρατών (Ρουμανίας, Μολδαβίας), ενώ υπάρχουν ακόμα και περιοχές στις δυο αυτές χώρες που κάνουν προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση-http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/01/7_31.html).

Στην Ρουμανία, η τεράστια φτώχεια και διαφθορά των πολιτικών, μαζί με τις μνημονιακές πολίτικες που επιβάλλει η ΕΕ στην χώρα, βγάζει συνεχώς στους δρόμους τον Ρουμανικό λαό, με αποτέλεσμα να υπάρχει συνεχής πολιτική αναταραχή.

Το συνεχές ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων στην χώρα αυτή (http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/85827/roymania-epese-i-kyvernisi-epeita-apo-protasi-momfis-kata-toy-prothypoyrgoy, http://corfiatiko.blogspot.gr/2017/11/blog-post_215.html ), η δεινή οικονομική κρίση (και ίσως και μελλοντική χρεωκοπία), οι διεκδικήσεις της Ουγγαρίας, που εποφθαλμιά ακόμα την Τρανσυλβανία (ισχυριζόμενη πως θέλει να προστατέψει την ουγγρική μειονότητα της Ρουμανίας), κάτι που μπορεί μελλοντικά να την απομακρύνει από την Δύση και να την κάνει και αυτή να προσεγγίσει την Ρωσία (όπως κάνει η Μολδαβία).

Σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχει η πιθανότητα, να υπάρξει κάποια είδους ένωση των δυο αυτών χωρών υπό την πάντα υψηλή εποπτεία και έλεγχο της Μόσχας, και μόνο φυσικά αν κάτι τέτοιο ευνοεί την εθνική πολιτική της χώρας αυτής.

[Και παρά τις προσπάθειες διάφορων κέντρων η ένωση αυτή να επιτευχθεί η ένωση αυτή με άλλο τρόπο (http://www.pronews.gr/kosmos/676485_erhontai-geopolitikes-allages-megalo-pososto-moldavon-epithymei-tin-enosi-me-ti, http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/03/blog-post_271.html)].

Θα είναι άραγε αυτό  το μέλλον των δυο αυτών χωρών;

Άγνωστο, αλλά καλό είναι, τόσο οι Ρουμάνοι, όσο και οι Μολδαβοί να μην μεγαλοπιάνονται και να προσέξουν καλύτερα τις αντιδράσεις των Μεγάλων δυνάμεων σε μια ενδεχόμενη ένωση τους, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, τέτοιες πολιτικές μπορεί να φέρουν καταστροφή και στις δύο, γιατί όπως λέει και σοφός λαός μας σε τέτοιες περιπτώσεις: «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς».

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ρουμανίας στις μέρες μας, θεωρείται ο Βλαντ Γ’ ο Ανασκαλοπιστής, ο  οποιος είναι γνωστός σε όλους μας ως Δράκουλας (που σημαίνει ο γιος του Δράκου, ο οποιος ήταν ο τίτλος του πατερά του, ο οποίος που ήταν μέλος του ουγγρικού ιπποτικού τάγματος του Αγίου Γεωργίου, το οποίο είχε ως έμβλημα τον Άγιο να φονεύει τον Δράκο).

Αυτός, όταν ήταν μικρός μαζί με τον αδερφό (μετέπειτα γνωστός ως ο Ραντού ο Ωραίος) του, είχαν αποσταλεί ως αιχμάλωτοι-όμηροι στους Τούρκους, από τους οποίους είχαν βασανιστεί και βιαστεί επανειλημμένα (ο Ραντού ειδικά ήταν το γιουσουφάκι του πατερά του Μωάμεθ, του Β’ του Πορθητή, του Μουράτ).

Εκεί, έβλεπαν παράλληλα και τα βασανιστήρια πολλών και αναμεσά σε αυτά και του παλουκώματος, το οποίο έμεινε ιδιαίτερα στην μνήμη του μικρού Βλαντ και συντέλεσε σημαντικά στην διαμόρφωση του μετέπειτα βίαιου χαρακτήρα του.

Παρόλα αυτά, ο Δράκουλας, σε αντίθεση με τον αδερφό του, ο οποιος έγινε πιστός υπηρέτης των Τούρκων, παρέμεινε πιστός στην πατρίδα του, όταν κατάφερε να γυρίσει σε αυτήν και να ανακαταλάβει με την βοήθεια των Τούρκων (τους οποίους και έπεισε πως δήθεν θα ήταν πιστός σύμμαχος τους) και των πιστών υποστηρικτών της δυναστείας του τον θρόνο της Βλαχίας.

Στην συνέχεια, στράφηκε άμεσα εναντίον τους και εκτέλεσε βίαια δυο πρεσβευτές τους, καρφώνοντας καρφιά στα κεφαλιά τους, όταν αυτοί αρνήθηκαν να τα βγάλουν όταν τους το ζήτησε.

Τότε, ο Μωάμεθ ο Β’, οργισμένος επιτέθηκε στην χώρα του Δράκουλα με 200.000 στρατό, αλλα αυτός του έκανε βίαιο και συνεχή ανταρτοπόλεμο, επιστρατεύοντας κάθε είδους τεχνική για την επιτυχία του σκοπού αυτού.

Έτσι, άρχισε να καίει τα χωράφια της Βλαχίας, να δηλητηριάζει τα πηγάδια νερού, να στέλνει επίτηδες πανουκλιασμένους (αυτό αλώσατε σημαίνει και η λέξη Νοσφεράτου από την ομώνυμη ταινία) στο στρατόπεδο των Τούρκων για να τους μεταφέρει αρρώστιες.

Ταυτόχρονα, ο ίδιος, μεταμφιεσμένος σε Οθωμανό  εισήλθε στο στρατόπεδο των Τούρκων για να τους κατασκοπεύσει (να μετρήσει τις δυνάμεις τους) καθώς και για να ανακαλύψει που βρισκόταν η σκηνή του Σουλτάνου.

Την ίδια νύχτα, ο Δράκουλας εξαπέλυσε μια θυελλώδη και ιδιαίτερα βίαιη νυχτερινή εισβολή στο Οθωμανικό στρατόπεδο, με σκοπό να βρει την σκηνή του σουλτάνου και να τον δολοφονήσει (αποκεφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό τον Οθωμανικό στρατό που χωρίς τον αρχηγό του θα διαλυόταν).

Όμως, λόγω του σκοταδιού, έγινε λάθος και έφτασαν σε λάθος σκηνή (του Μεγάλου Βεζίρη, καθώς και των υπολοίπων Βεζίρηδων) και στρατεύματα, τα οποία κατέσφαξαν.

Αναγκάστηκε τελικά να φύγει λίγο πριν ξημερώσει, προκειμένου να  μην τον  πριν περικυκλώσουν οι Τούρκοι, οι οποίοι λόγω της ημέρας θα είχαν πλήρη ορατότητα και   από τότε βγήκε η φράση (που ήταν ιστορικά σωστή, αλλα όχι για τον λόγο που λένε οι ταινίες) που λέει ότι: «ο δράκουλας φεύγει πάντα λίγο πριν ξημερώσει».

Ο Σουλτάνος, τρομοκρατημένος, προσπάθησε να το σκάσει μετά την απόπειρα δολοφονίας του, αλλα τον συγκράτησαν οι στρατηγοί του, οι οποίοι του τόνισαν ότι κάτι τέτοιο θα έπληττε το ηθικό του στρατού, πείθοντας τον να παραμείνει και να διατάξει συνέχιση της προέλασης.

Όμως το θάρρος του Μωάμεθ του Β’ τον εγκατέλειψε όταν έφτασε στην πρωτεύουσα του Δράκουλα και αντίκρυσε τα 20.000 κουφάρια νεκρών Οθωμανών (τους οποίους ο Δράκουλας είχε αιχμαλωτίσει σε μια πρότερη εισβολή του στην Τουρκοκρατούμενη Βουλγαρία).

Ο ίδιος ο βίαιος Σουλτάνος φρικάρισε, οι Τούρκοι στρατιώτες έλεγαν πως μόνο ο ίδιος  ο διάβολος θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο, με συνέπεια ο Μωάμεθ να διατάξει άμεσα  ατακτεί υποχώρηση.

Όμως, πιο πριν, άφησε τον αδίστακτο και φιλότουρκο αδερφό του Βλαντ, Ραντού, με μισθοφόρους να συνεχίσει τον πόλεμο εναντίον του αδελφού του, με στόχο να καταλάβει τον θρόνο της και να γίνει υποτελής των Τούρκων.

Ο Δράκουλας, συνέχισε να χτυπά αλύπητα τους Τούρκους στην υποχώρηση τους και τους κατάφερε σχεδόν 120.000 απώλειες, και αν δεν δεχόταν τότε επίθεση από την Μολδαβία (κάτι που τον ανάγκασε να στραφεί εναντίον της εγκαταλείποντας τον αγώνα κατά του Σουλτάνου), πολλοί λένε πως θα είχε διαλύσει πλήρως τον Οθωμανικό στρατό.

Τότε, οι αριστοκράτες τον προδώσαν και συμμάχησαν με τον αδερφό του, ο οποιος και κατάλαβε τον θρόνο της Βλαχίας (από τον οποίο σύντομα εκδιώχθηκε) και ο Βλαντ, κατέφυγε στην Ουγγαρία οπού και συνελήφθη.

Εκεί, υστέρα από δέκα χρονιά εξορίας, απελευθερώθηκε, όταν οι Ούγγροι ήθελαν έναν σύμμαχο κατά των Τούρκων, ανακατέλαβε τον θρόνο του και συνέχισε τον πόλεμο κατά των Τούρκων.

Με τον στρατό τους, μεταμφιεσμένοι σε Οθωμανούς εισερχόταν  σε Τουρκικά κάστρα και τα καταλάβανε, παλουκώνοντας τους πάντες, αλλα στο τέλος, προδόθηκε ξανά από τους Βιάρους (αριστοκράτες), όταν μετά την επίθεση του κατά ενός Τουρκικού φρουρίου (που για να καταλάβει είχε μεταμφιεστεί σε Τούρκο), δέκα άντρες αυτών, τον περάσαν (δήθεν κατάλαλος) για Τούρκο και του επιτέθηκαν.

Αυτός, αν και μονός, κατάφερε να σκοτώσει έξι τους δέκα επιτιθέμενους, αλλα τελικά σκοτώθηκε και στην συνέχεια, κάποιες (όχι σίγουρες) πήγες λένε, ότι το τελικά το κεφάλι (ή το «σκαλί» του) στάλθηκε στους Οθωμανούς Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη και κρεμάστηκε στα τείχη της.

Αργότερα, όταν άνοιξαν τον τάφο του βρήκαν μέσα του έναν σκελετό αλόγου, ενώ κατά τα αλλα, αυτός ήταν εντελώς  άδειος, ενώ πολλοί σήμερα συν Ρουμανία (όπου τον θεωρούν εθνικό ηρώα), περιμένουν την επιστροφή του, (στο στυλ που εμείς αναμένουμε την επιστροφή του Μαρμαρωμένου βασιλιά), για να συνεχίσει τους Αγώνες του κατά Τούρκων και Σαξώνων (Γερμανών) και να εγκαθιδρύσει μια βασίλεια τρόμου, ως και την Δευτερά Παρουσία.

Η μετέπειτα εικόνα του ως τέρας, δημιουργήθηκε τόσο λόγω των αποτρόπαιων πράξεων του ιδίου, όσο και λόγω των συνεχών δυσφημιστικών κείμενων, τα οποία έγραφαν οι Γερμανοί εμπόριο εναντίον του.

(π.χ., ο Βλαντ, παλούκωσε όλους τους 100.000 φτωχούς της χώρας του, καλώντας τους αρχικά για δείπνο και λέγοντας πως είχε βρει την «λύση στα βάσανα τους», έβαλε τους αριστοκράτες να σκάβουν με τα χεριά τους το έδαφος για να χτιστούν τα κάστρα του μέχρι να λιώσουν τα ρούχα τους και οι ίδιοι να πεθάνουν από την πείνα).

Αυτοί τότε (πως ακριβώς και σήμερα), είχαν επιβάλει ένα οικονομικό καθεστώς ανάλογα με τα μνημόνια σήμερα (σαν τις «διομολογήσεις» των Βένετων και Γενουατών με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία) και καταπίεζαν βάναυσα τον ντόπιο πληθυσμό.

Ο Βλαντ, όταν ανέβηκε στην εξουσία, σκότωσε όλους τους Γερμανούς εμπόρους, και ανακάλεσε τα προνομία τους, κερδίζοντας την ευγνωμοσύνη του λαού του, ενώ αυτοί και οι ντόπιοι αριστοκράτες (οντάς και φιλότουρκοι), οι οποίοι επίσης καταπίεζαν τον λαό, ήταν υπεύθυνοι για την σύλληψη του από τους Ούγγρους μετέπειτα.

Ο Βλαντ, ήταν όντως πολύ σκληρός με τους πλούσιους, οι οποίοι όμως είχαν σκοτώσει τον πατερά του, αλλα και δίκαιος (οποιος δεν τηρούσε τους νομούς ή τεμπέλιαζε παλουκωνόταν, ενώ στις βρύσες, υπήρχαν αφύλακτα χρυσά ποτήρια, τα οποία κάνεις δεν τολμούσε να κλέψει υπό τον φόβο της οργής του Βλαντ.

Είναι γνωστή η ιστορία, όπου το ζήτησε σε δυο καθολικούς ιερείς, να του πουν την αλήθεια για το πίστευαν για αυτόν. Ο ένας του είπε ψέματα, πως δεν είναι σκληρός, αλλα εντελώς δίκαιος για να τον «γλύψει», ενώ ο άλλος θαρραλέα του είπε το αντίθετο. Και λένε ότι τον πρώτο τον παλούκωσε, ενώ τον δεύτερο τον αντάμειψε (αν και άλλοι λένε ότι έκανε ακριβώς το αντίθετο).

Γνωστή είναι επίσης και η ιστορία για έναν έμπορο, του οποίου είχαν κλαπεί τα χρήματά. Ο Βλαντ, του είπε, ότι θα βρει ποιος τα είχε κλέψει και θα του τα επιστρέψει.

Όντως, την επόμενη μέρα, επιστραφεί το κουτί με τα 1.000 φλορίνια που είχαν κλαπεί. Όμως, μέσα του, αντί για 1.000, βρισκόταν 1.001 φλορίνια. Όταν το είδε αυτό ο τίμιος έμπορος, επέστρεψε το περισσευούμενο φλορίνι στον Δράκουλα. Τότε, αυτός γελώντας του είπε, ότι έκανε καλά που το επέστρεψε, γιατί αν δεν το έκανε, θα είχε ίδια τύχη με τον άντρα που του είχε κλέψει τα χρήματα, που βρισκόταν παλουκωμένος, πίσω από το κάστρο του Δράκουλα.

Ένας επίσης πολύ προσιτός ικανός και γνωστός Ρουμάνος στρατηγός, στην υπηρεσία των Ούγγρων, ήταν ο Παύλος Κίνης, του οποίου οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν σκοτώσει τους γονείς.

Αυτός, όταν νικούσε τους Τούρκους (σε πάρα πολλές μάχες), ασκούσε πάνω τους ακόμα χειρότερα βασανιστήρια από τον Δράκουλα (σε στυλ ψυχολογικού τρόμου),  πετώντας τους δεμένους και πετώντας τους σε πεινασμένα γουρούνια, τα οποία τους καταβρόχθιζαν, ή τους έβαζε να φανέ τα ίδια τους τα μέλη (χέρια, ποδιά ή των συμπολεμιστών τους), ενώ πολλές φορές προΐστατο ο ίδιος στα βασανιστήρια τους.

Μάλιστα ο Παύλος Κίνης, ήταν τόσο δυνατός, που μια φορά, άρπαξε έναν νεκρό Τούρκο με το στόμα από τη ζώνη του και τον κράτησε με στόμα του όρθιο, χορεύοντας ταυτόχρονα,  θέλοντας να δείξει την δύναμή του μπροστά σε όλους τους συμπολεμιστές και τους συμμάχους του.

Τελικά, ο Παύλος Κίνης, πέθανε αργότερα στο σπίτι του από εγκεφαλικό, έχοντας κερδίσει τους Τούρκους σε πάρα πολλές μάχες, ενώ το όνομα του και μόνο, τους έφερνε τον απολυτό τρόμο (το χρησιμοποιούσαν μάλιστα οι Τουρκάλες στα παιδιά τους σαν «μπαμπούλα»).

[Εξίσου ηρωικοί, αλλα χωρίς ίχνος βίας και ανωφελούς σκληρότητας, ήταν οι ηρωικοί ηγέτες Στέφανος ο Μεγάλος της Μολδαβίας (http://www.diakonima.gr/2009/07/02/%EF%BB%BF%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-1439-1504-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CE%B5%CE%B2%CF%8C%CE%B4/), καθώς και ο Έλληνας Γεώργιος Καστριώτης της Βορείου Ηπείρου (γνωστός και ως Σκεντερμπέης (https://www.himara.gr/istoria/4775-georgios-kastriotis-prigipas-ton-ipiroton), δηλαδή Ισκαντάρ-Μπέης, που ήταν ένας τίτλος που του έδωσαν οι Τούρκοι, επειδή νικούσε σε πολλές μάχες και θύμιζε και εμφανισιακά τον Μέγα Αλέξανδρο-Ισκαντάρ στα τουρκικά-αραβικά, σημαίνει Αλέξανδρος].

Στις μέρες μας, οι συνθήκες που επικρατούν, τόσο στην Ρουμανία, όσο και στην χωρά μας, είναι σχεδόν παρεμφερείς με τότε (οικονομικά μνημόνια και καταπίεση από τους Γερμανούς σε συνεργασία με εγχωρίους δωσίλογους-πολιτικούς «αριστοκράτες», καθώς και απειλές ξένων εχθρικών κρατών για βίαιη κατάληψη των εδαφών των χωρών αυτών, ιδίων των Τούρκων στην Ελλάδα).

Και οι λαοί των καταπιεσμένων αυτών εθνών, αναμένουν την εμφάνιση του «ήρωα-λυτρωτή», ο οποιος θα παύσει όλη αυτή την τυραννία, θα τιμωρήσει τους ενόχους (ντόπιους και ξένους) και θα ανορθώσει ξανά τις υπόδουλες πατρίδες.

Θα γίνει άραγε αυτή η προσδοκία των λαών πραγματικότητα; Θα εμφανιστεί άραγε ένας αντιήρωας (Βλαντ, Παύλος Κίνης) ή ήρωας (Γεώργιος Καστριώτης, Στέφανος ο Μέγας), ο οποίος ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος θα κόψει τον «Γόρδιο δεσμό της τυραννίας»;

Άγνωστο, αλλα δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η καταπίεση οδήγησε τελικά στην ανάδειξη πολλών ηγετών, οι οποίοι, αρκετές φορές, προσπάθησαν να βοηθήσουν τους λαούς τους, τόσο για να πάρουν την εξουσία, επειδή τον κατανοούσαν ή ακόμα και για προσωπικούς λογούς.

Μόνο όμως η συνεχής επαγρύπνηση μας ως λαός συνολικά, αλλά και του καθενός ατομικά, θα μπορέσει να «βοηθήσει» στην ανάδειξη ενός ηγέτη (αν αυτός εμφανιστεί κάποια στιγμή), ο οποίος θα προάγει την δικαιοσύνη και αντίθετα με τον Βλαντ, δεν θα εξοντώνει βιαιότατα και αλύπητα δίκαιους και αδίκους (π.χ. φτωχούς-πλουσίους), και ως μια λύση για την εκτόνωση των προσωπικών ψυχολογικών του προβλημάτων.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΧΘΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΧΘΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά το έτος 1923, οι στρατιώτες του  Ιταλού φασίστα δικτάτορα, Μπενίτο Μουσολίνι, εισέβαλαν στο νησί της Κέρκυρας και το κατέλαβαν με αφορμή την δολοφονία του Ιταλού στρατηγού Τελλίνι κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Εκείνη την χρονική περίοδο, η Ελλάδα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση, αφού είχε περάσει ένας μόλις ένας χρόνος μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε και πολλά δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα.

Τη χρονιά αυτή επίσης, είχε υπογραφεί η Συνθήκη της Λωζάνης μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, η οποία αντικατέστησε την συνθήκη των Σεβρών, που ισχύει από τότε και χάρις σε αυτήν, διαμορφώθηκαν τα σύνορα τα οποία υπάρχουν μεταξύ των δύο χωρών έως τις μέρες μας.

Η εχθρική αυτή στάση την οποία επέδειξε Ιταλία έναντι της χώρας μας, δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές εκείνη την περίοδο, αφού η  Ιταλία είχε βοηθήσει  τόσο στην ίδρυση του αλβανικού κράτους, όπως και την μη επικύρωση των  πάντα Ελληνικών  και τρισάκις απελευθερωμένων Βορειοηπειρωτικών εδαφών στην Ελλάδα, και ταυτόχρονα, φρόντισε αυτά να δοθούν στο νεοσύστατο τότε κράτος της Αλβανίας.

Κι όλα αυτά Ιταλία τα έπραξε, γιατί από τη μία,  ήθελε να δημιουργήσει ένα απόλυτα υποταγμένο σε αυτήν προτεκτοράτο στην Αλβανία,  το οποίο θα χρησιμοποιούσε ως βάση, προκειμένου να επιτεθεί προς την Ελλάδα, καταλαμβάνοντας αρχικά τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, προκειμένου στην συνέχεια να εισβάλει μέσω αυτών και στην Νότια Ήπειρο.

Και στην συνέχεια να εισβάλει στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως ακριβώς προσπάθησε ο Μουσολίνι  κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και οι βλέψεις της Ιταλίας έναντι της χώρας μας τόσο στην περιοχή της Ηπείρου, όσο ακόμα και των Επτανήσων δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει, αφού ακόμα από την  περίοδο  της Ιταλικής ενοποίησης και συγκεκριμένα κατά το έτος 1861, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας αυτής, ο Καμίλο Καβούρ, είχε δηλώσει ότι τόσο Κέρκυρα όσο και οι Παξοί,  όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, αποτελούσαν τμήμα της Ιταλίας και θα έπρεπε να ενωθούν μαζί της.

Μάλιστα, το έτος 1915, εν μέσω πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί με την άδεια των υπολοίπων Συμμάχων και εκμεταλλευόμενοι τον Εθνικό διχασμό που επικρατούσε στην χώρα μας (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-1914-1917-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD/), αποβίβασαν στρατεύματα στην Κέρκυρα και  φέρθηκαν πολύ βάρβαρο τρόπο στους ντόπιους κατοίκους.

Η τυραννική τους αυτή στάση,  μαζί με την απαίτησή τους να ενωθούν τα Επτάνησα με την Ιταλία, προκάλεσε την άμεση αντίδραση των Κερκυραίων οι οποίοι προσπάθησαν να αντισταθούν εναντίον τους ενώ αυτοί τελικά αποχώρησαν από το νησί το έτος 1919, ύστερα από συμφωνία με την Ελλάδα και μετά το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Επίσης, κατά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία  απείλησε την Ελλάδα να μην προελάσει  με τον στρατό  με το στρατό της ως την Αυλώνα, γιατί σε μία τέτοια περίπτωση,  θα δέχονταν την άμεση επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων.

Παράλληλα δε, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι οι Ιταλοί καθόλου δεν ικανοποιήθηκαν με την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και της Ηπείρου από τα Ελληνικά στρατεύματα, και κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέλαβαν την Βόρειο Ήπειρο, την οποία είχε απελευθερώσει Ελληνικός Στρατός, διώχνοντας τον με την βία από αυτή.

Ενώ, εκμεταλλευόμενοι τον Εθνικό διχασμό στην χώρα μας, προέλασαν στην συνέχεια ως τα Γιάννενα, τα οποία και κατέλαβαν και δεν έφυγαν από αυτά, παρά με το τέλος του πολέμου αυτού και ύστερα από τις σφοδρές πιέσεις των υπολοίπων δυτικών Συμμάχων.

Επιπλέον, στις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη που έγιναν τόσο μετά το πέρας των δύο Βαλκανικών πολέμων, όσο και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί υποστήριξαν φανατικά  την ίδρυση του Αλβανικού κράτους, όπως και την μη απόδοση Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα και ταυτόχρονα προσπάθησαν να θέσουν και θέμα (δήθεν) Αλβανικής μειονότητας στην  πατρίδα μας. 

Με την δημιουργία του Αλβανικού κράτους, η  Ιταλία πίστευε ότι θα εμπόδιζε και την άνοδο των εχθρικών και ανταγωνιστικών για την ίδια, ναυτικών-εμπορικών δυνάμεων της Ελλάδος και της Σερβίας στην περιοχή της Αδριατικής.

Η Αδριατική θάλασσα, ήταν (και είναι) καίριας οικονομικής και πολιτικής σημασίας για την ανάπτυξη της γεωπολιτικής και στρατιωτικής δύναμης των Ιταλών, ενώ με τον τρόπο αυτό, αυτοί πίστευαν ότι θα εξασφαλιζόταν η απόλυτη κυριαρχία τους στην περιοχή αυτή.

Επίσης, με το κράτος αυτό ως προτεκτοράτο, οι Ιταλοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να έχουν μία οικονομική πολιτική και στρατιωτική βάση από την οποία θα μπορούσαν να εφορμήσουν στις γύρω περιοχές με τις οποίες η Αλβανία γειτόνευε, όπως λόγου χάρη την Σερβία ή την Ελλάδα, ενώ θα εμπόδιζαν και την συνοριακή ένωση και αλληλοβοήθεια αυτών των δύο κρατών, αν αυτά  στρεφόταν ποτέ εναντίον τους.

Εκείνη την περίοδο, η Ελλάδα βρισκόταν οικονομικά κατεστραμμένη και ηττημένη από την Μικρασιατική εκστρατεία, ενώ πιο πριν είχε προηγηθεί στην χώρα η επανάσταση των στρατηγών Πλαστήρα και Γονατά, η δικτατορία τους, καθώς επίσης και η εκτέλεση των έξι  αντιβενιζελικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχηγών.

Και τότε ήταν που συνέβη δολοφονία του του Ιταλού στρατηγού Τελλίνι στα Ελληνοαλβανικά σύνορα.

Την περίοδο εκείνη,  η κυβέρνηση του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, η οποία είχε μόλις συμπληρώσει ένα χρόνο στην εξουσία και δεν  είχε σταθεροποιηθεί πλήρως σε αυτή,  χρειαζόταν επειγόντως ένα γεγονός το οποίο θα τις ανέβαζε την δημοτικότητά και θα συσπείρωνε τους Ιταλούς γύρω από αυτήν.

Και όλως τυχαίως, τότε συνέβη αυτό το περιστατικό τότε συνέβη αυτό περιστατικό. Εδώ θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε, ότι ο στρατηγός Τελλίνι, είχε οριστεί υπεύθυνος της Ιταλικής αντιπροσωπείας στην κοινή Ελληνοιταλική επιτροπή, που είχε οριστεί για την χάραξη των συνόρων Ελλάδας-Αλβανίας.

Στις 27 Αυγούστου του 1923, οι δύο πλευρές είχαν κανονίσει να συναντηθούν κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, προκειμένου να καθορίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για την χάραξη αυτών.

Όμως, ο Ιταλός ο στρατηγός δεν έφτασε ποτέ στην συνάντηση αυτή ζωντανός,  αφού ο ίδιος και όσοι επέβαιναν στο αυτοκίνητο του, βρέθηκαν νεκροί εντός των Ελληνικών συνόρων, και συγκεκριμένα κοντά στην περιοχή της Κακαβιάς.

Ο Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι όμως, χωρίς να έχει αποδείξεις,  κατηγόρησε την Ελληνική κυβέρνηση για το περιστατικό αυτό, ισχυριζόμενος ότι τάχα αυτή, σε συνεργασία με τους Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι ήθελαν την  ανεξαρτησία τους από την Αλβανία, είχε κανονίσει την εκτέλεση του στρατηγού.

Στη συνέχεια, ο Ιταλός πρέσβης στην χώρα μας, ζήτησε παράλογες απαιτήσεις από την τότε κυβέρνηση και συγκεκριμένα, εκτός των ανακρίσεων που θα έπρεπε αυτή να κάνει για την εύρεση των ενόχων (παρουσία μάλιστα Ιταλών αξιωματικών), θα έπρεπε επίσης  μόλις τους βρει να τους καταδικάσει άμεσα σε θάνατο.

Επίσης, θα έπρεπε να γίνει επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα αυτής της επίθεσης, παρουσία όλου του κυβερνητικού συμβουλίου  ριχτούν εικοσιένας κανονιοβολισμοί από τα Ελληνικά πολεμικά πλοία ως φόρος τιμής στον νεκρό στρατηγό, αλλά και να δοθεί μία τεράστια οικονομική αποζημίωση στην Ιταλία, ύψους πενήντα εκατομμυρίων ιταλικών λιρέτων.

Η Ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε τα περισσότερα από τα παραπάνω αιτήματα, όπως επίσης και ότι ήταν υπεύθυνη αυτή για την δολοφονία του Ιταλού στρατηγού, ενώ ανακοίνωσε ότι θα μπορούσε να δοθεί αποζημίωση τις οικογένειες των θυμάτων, εξαιτίας και μόνο του  γεγονότος, ότι το έγκλημα  διαπράχθηκε σε Ελληνικό έδαφος.

Και παράλληλα, διαμήνυσε ότι υπεύθυνοι για την άγρια δολοφονία του  Ιταλού στρατηγού δεν ήταν οι Έλληνες, τόσο της Ελεύθερης Ελλάδας όσο και της υπόδουλης  στους  Αλβανούς, Βορείου Ηπείρου, αλλά οι Αλβανοί εγκληματίες και ληστές που δρούσαν στην περιοχή,  πλησίον των Ελληνοαλβανικών συνόρων.

Τέλος, οι Έλληνες τόνισαν ότι αν Ιταλοί δεν έβρισκαν αυτές τις δράσεις ικανοποιητικές, θα μπορούσαν και οι δύο χώρες  από κοινού να απευθυνθούν στην Κοινωνία των Εθνών, προκειμένου να βρεθεί μία κοινά αποδεκτή  και για τις δύο λύση.

Οι Ιταλοί όμως, αρνήθηκαν τις εξηγήσεις των Ελλήνων, και στην συνέχεια έστειλαν στρατό και στόλο στην Κέρκυρα,  όποιος και βομβαρδίσει το νησί, σκοτώνοντας 15 Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία (και τραυματίζοντας αλλα τριάντα άτομα) και στην συνέχεια  αποβίβασαν σε αυτό στρατεύματα τα οποία και το κατέλαβαν.

Όσο δε καιρό είχαν υπό την κατοχή τους το νησί,  φέρθηκαν με πολύ μεγάλη βαρβαρότητα στους κατοίκους του νησιού, ενώ αρχίσαν τις συλλήψεις  και βασανιστήρια, όπως  και να εκτελούν ενέργειες οι οποίες έδειχναν ότι επίκειται η προσάρτηση του νησιού στην  φασιστική Ιταλία.

[Ουσιαστικά εφάρμοσαν στο νησί την επακριβώς παρόμοια βάρβαρη και ανθελληνική τακτική που εφάρμοζαν ως τότε και τα κατεχόμενα από αυτούς εκείνη την χρονική περίοδο Δωδεκάνησα].

Αμέσως μετά, οι Ιταλοί κατέλαβαν τους Παξούς, τους Αντίπαξους, καθώς και τα Διαπόντια νησιά. Όμως, οι βάρβαρες πράξεις αυτές των Ιταλών, έστρεψαν την  παγκόσμιο κοινή γνώμη εναντίον τους, με συνέπεια στην σύνοδο της Κοινωνίας των Εθνών, αυτοί να βρεθούν σε δεινή θέση, και τελικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από όλα τα Ελληνικά εδάφη, πετυχαίνοντας μόνο την καταβολή πολεμικής αποζημίωσης σε αυτούς.

Τελικά, ο πιθανότερος ένοχος για την δολοφονία αυτή, φαίνεται ότι είναι ο ίδιος Μουσολίνι, ο όποιος και ενορχήστρωσε όλο αυτό το περιστατικό, προκειμένου να έχει μια δικαιολογία για να εισβάλει στην χώρα μας και να καταλάβει εδάφη της.

Και παράλληλα, να συσπειρώσει την κοινή γνώμη της χώρας του υπέρ του και να σταθεροποιήσει το καθεστώς του, ενοχοποιώντας και ταπεινώνοντας παράλληλα την χώρα μας,  αλλά και εξοντώνοντας ταυτόχρονα τον εχθρικό προς αυτόν και αντιφασίστα στρατηγό Τελλίνι.

Και στις μέρες μας, βλέπουμε μία παρεμφερή επανάληψη της τότε καταστάσεως.  

Οι Ιταλοί, για άλλη μία φορά στηρίζουν την Αλβανία, την οποία προσπαθούν να κάνουν ξανά προτεκτοράτο τους, αφού έχουν επεκταθεί  σε αυτήν σε πολύ μεγάλο βαθμό, τόσο σε οικονομικό, όσο σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, αμέσως μετά την λήξη του ψυχρού πολέμου.

Και μάλιστα, την στηρίζουν παρέχοντας της μεγάλες ποσότητες πολεμικού εξοπλισμού και εκπαιδεύοντας τον στρατό της,  ενώ υποστηρίζουν για άλλη μία φορά τις ανθελληνικές θέσεις των Αλβανών εις βάρος της χώρας (η Ιταλία, στέλνει όπλα και στην εχθρική για εμάς Τουρκία-https://hellenicsunrise2.blogspot.gr/2018/03/blog-post_26.html,http://www.triklopodia.gr/%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%83-%CF%80%CE%BB%CE%B1/, ).

Μετά δε και την ανακάλυψη πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή της Αδριατικής, η Ιταλία, φρόντισε να κάνει να καταρρεύσουν προσπάθειες για  την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας,

Όλα αυτά, με σκοπό πάντα, καταφέρει να καρπωθεί την ίδια το μεγαλύτερο μέρος του θαλάσσιου πλούτου, που βρίσκεται εντός της κοινής ΑΟΖ των τριών παραπάνω χωρών (Ελλάδας, Ιταλίας και, Αλβανίας),  εφαρμόζοντας έξυπνα την τακτική του «διαίρει και βασίλευε».

Μάλιστα, μετά τις εκλογές της 4ης Μαρτίου του 2018, όπου στην Ιταλία, αναδείχθηκε η άλλη μία φορά ο εθνικισμός στην χώρα αυτή, δεν θα είναι καθόλου παράλογο αν εκτός από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς και  τους Βούλγαρους, έχουμε τώρα να αντιμετωπίσουμε και μία καθαρά εχθρική προς την χώρα μας  εθνικιστική Ιταλία, όπως ακριβώς συνέβη και στο μεσοπόλεμο.

Κάτι που είναι εξαιρετικά πιθανό να συμβεί, ειδικά αν σε αυτή,  αναλάβουν την ηγεσία, είτε οι ακροδεξιοί της Λέγκας του Bορρά, είτε το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα του Γκρίλο, ή ακόμα και οι δύο μαζί (http://www.alphatv.gr/news/international/italia-symmahia-akrodexion-mpepe-gkrilo).

Θα είναι άραγε αυτό ένα σενάριο που το μέλλον που θα συμβεί σύντομα μεταξύ  της χώρας μας και της Ιταλίας;  Άγνωστο, αλλά καλό θα είναι να λάβουμε τα μέτρα μας, γιατί η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται όταν υπάρχουν παρεμφερείς αιτίες και συμπεριφορές, ατόμων, κρατικών φορέων και λαών.

Και εμείς θα πρέπει να φροντίσουμε  να μάθουμε τα μαθήματα του παρελθόντος, έτσι ώστε αντιμετωπίσουμε ορθά  τις οποιεσδήποτε δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να εμφανιστούν ξανά μεταξύ της χώρας μας και της Ιταλίας,  φροντίζοντας για την προώθηση των Εθνικών μας δικαίων, καθώς και την αναδιοργάνωση και εκ νέου ακμή της πολυαγαπημένης μας πατρίδας.