Η ΚΟΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Η ΚΟΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ως Σκανδιναβία, ορίζεται ιστορικά η γεωγραφική εκείνη περιοχή στην Βόρεια Ευρώπη, στην οποία βρίσκονται οι Σκανδιναβικές χώρες, και συγκεκριμένα η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, καθώς και η Φινλανδία.

Όλες οι χώρες αυτές (με εξαίρεση την Φινλανδία), κατοικήθηκαν από συγγενικούς πληθυσμούς, Γερμανικής καταγωγής, οι οποίοι στην συνέχεια αυξήθηκαν πληθυσμιακά και εξαπλωθήκαν στις περιοχές αυτές.

Οι λαοί αυτοί, υπήρξαν προγονοί των Βίκινγκς, των διάσημων σε όλους μας αιμοχαρών πειρατών, εμπόρων και εξερευνητών, οι οποίοι στην συνέχεια πραγματοποίησαν πολλές καταστροφικές εκστρατείες λεηλασίας σε Ασία, Ευρώπη και Αφρική (π.χ. Αίγυπτος).

Συγκεκριμένα, οι Βίκινγκς εξαπλώθηκαν σε μία έκταση που ξεκινά από την σημερινή Ευρωπαϊκή Ρωσία, περνά στην και την Σκωτία, την Ισλανδία, την Γροιλανδία, ακόμα και την Βίλαντ (τον σημερινό ανατολικό Καναδά). Επίσης επιτέθηκαν στο Βυζάντιο, την Βόρεια Αφρική, την Ιταλία, την Ισπανία, καθώς και την Γαλλία.

Για τρεις σχεδόν αιώνες, ο λαός αυτός έσπειρε τον τρόμο σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, αλλά μετά το πέρας του χρονικού αυτού διαστήματος, η δύναμη τους περιορίστηκε, οι εχθροί τους ισχυροποιήθηκαν, ενώ ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στις χώρες αυτές, αλλάζοντας τα βάρβαρα και πολεμοχαρή ήθη των λαών αυτών (π.χ. τις ανθρωποθυσίες και την αποκρουστική χρήση των «χασικλήδων» Μπερσέκερς), οι οποίοι σύντομα εντάχθηκαν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και έγιναν πιο φιλειρηνικοί.

Μάλιστα, ο εκχριστιανισμός των κρατών αυτών, βοήθησε και στην πολιτική ενοποίηση αυτών, καθώς οι πρώτοι Χριστιανοί βασιλείς, έχοντας ένα ξεκάθαρο όραμα και στόχους, πολέμησαν με τους αντίπαλους τους νικηφόρα, καταφέρνοντας να ενώσουν τα κράτη τους υπό την ηγεσία τους (Δανία, Νορβηγία, Σουηδία), επεκτείνοντας μάλιστα περαιτέρω τα εδάφη τους και οδηγώντας σε μεγάλη οικονομική ακμή.

Ουσιαστικά, οι βασιλείς αυτοί, χρησιμοποίησαν τον Χριστιανισμό ως ενοποιητική δύναμη (όπως και ο Μεγάλος Κωνσταντίνος πριν από αυτούς), ενώ χρησιμοποιώντας ορθά τις ναυτικές γνώσεις του λαού τους, καθώς και τα εμπορικά μονοπάτια και περιοχές που είχαν ανακαλυφθεί στις εισβολές των Βίκινγκς, κατάφεραν να αναπτύξουν την οικονομία και το εμπόριο των κρατών τους, πλουτίζοντας τα υπέρμετρα.

Ο δε Δανός βασιλιάς, Κανούτος ο Μέγας, κατάφερε μάλιστα να ενώσει όλη την Αγγλία, την Σκωτία, την Ιρλανδία, την Δανία και την Σκανδιναβία σε ένα ισχυρό και μεγάλο κράτος το 1016 μ.Χ.

Όμως, μετά τον θάνατο του βασιλιά αυτού, το μεγάλο κράτος που αυτός ίδρυσε διαλύθηκε.

Το 1319, ο Νορβηγός βασιλιάς Χάκον ο Ε΄, πέθανε χωρίς να αφήσει άρρενες απογόνους, και στην συνέχεια, η κόρη του παντρεύτηκε έναν Σουηδό πρίγκιπα, ενώ ο γιος της, ο Μάγκνους Έρικσον κληρονόμησε και τα δύο βασίλεια.

Αργότερα και συγκεκριμένα το έτος 1397, το κοινό βασίλειο Σουηδίας-Νορβηγίας, ενώθηκε και με την Δανία, σχηματίζοντας την Ένωση του Καλμάρ, η οποία διατηρήθηκε για σχεδόν δυο αιώνες, ενώ την μεγαλύτερη δύναμη μέσα στην Ένωση, την διατηρούσε η Δανία.

Όμως, το έτος 1523 μ.Χ., η Σουηδία αποχώρησε οριστικα από την Ένωση του Καλμάρ (και για πολλά χρόνια βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γείτονές της, τους Νορβηγούς και τους Δανούς), ενώ η Νορβηγία, συνέχισε να παραμένει ενωμένη με την Δανία μέχρι και το έτος 1814 μ.Χ.

[Η Σουηδία, κατάφερε να γίνει η ισχυρότερη δύναμη της Βαλτικής και της Βορείας Ευρώπης, επιώ βασιλείας του Γουσταύου Αδόλφου, νικώντας μάλιστα συνεχόμενα τον ισχυρό στρατό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους στον Τριακονταετή Πόλεμο (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_64.html).

Επιώ δε της βασιλείας του νεαρού βασιλιά Καρόλου του ΙΒ’, και συγκεκριμένα στην διάρκεια του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου, η ισχυρή Σουηδία κατέλαβε ακόμα και την Δανία, την Πολωνία, καθώς και πολλά Γερμανικά εδάφη, ενώ νίκησε επανειλημμένα πολλούς Ρωσικούς στρατούς του Μεγάλου Πέτρου.

Όμως, η απρονοησία του Κάρολο και η εισβολή του στην Ρωσία, εν μέσω Ρωσικού χειμώνα καθώς και η διακήρυξη της θέλησης του να καταλάβει την Μόσχα, να την κάψει και να διαλύσει σε πολλά κράτη την Ρωσία, ξεσήκωσε εναντίον του τους Ρώσους, που ύστερα από ανταρτοπόλεμο και χρήση της τακτικής της καμένης γης, τον νίκησαν αποφασιστικά στην Πολτάβα το 1709.

Τελική συνέπεια των γεγονότων αυτών, ήταν ο Κάρολος να είναι ο πρώτος που είχε την «τιμή», να πάθει ότι και άλλοι εισβολείς στην Ρωσία ύστερα από αυτόν (Ναπολέοντας, Χίτλερ), ενώ μετά την ήττα αυτή, η Σουηδία έπαψε οριστικά να είναι υπερδύναμη στην περιοχή, υποβιβαζόμενη σε μια στρατιωτική δύναμη Β’ κατηγορίας].

Το έτος αυτό, η Ένωση Δανίας-Νορβηγίας (σύμμαχος της Γαλλίας), η οποία είχε ηττηθεί  στους Ναπολεόντειους Πολέμους, αναγκάστηκε να παραδώσει την Νορβηγία στους Σουηδούς με την Συνθήκη του Κιέλου (1814 μ.Χ.), ενώ η  Γροιλανδία, η Ισλανδία και οι Νήσοι Φερόε, που προηγουμένως ανήκαν στην Νορβηγία, παραχωρήθηκαν στην Δανία.

Έτσι, μέσω της Συνθήκης αυτής, η Ένωση Δανίας-Νορβηγίας, που ήταν ότι είχε απομείνει από την Ένωση του Καλμάρ, διαλύθηκε οριστικά (Η δε ομοσπονδία Νορβηγίας-Σουηδίας, διαλύθηκε ειρηνικά το έτος 1905 μ.Χ., οπότε η Νορβηγία απέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία της).

Τα εδάφη της σημερινής Φιλανδίας, κατελήφθησαν τον 1^ο μετά Χριστόν αιώνα, από τον λαό των Φίννων, οι οποίοι προέρχονταν από την Εσθονία, και ήταν οι άμεσοι προγονοί των σημερινών Φιλανδών.

Τον 11^ο αιώνα μ.Χ., την Φιλανδία αρχίζουν να αποικίζουν σποραδικά οι Βίκινγκς, ενώ τον επόμενο αιώνα, η χώρα αυτή, καταλήφθηκε από το βασιλιά της Σουηδίας Έρικ Θ’ τον Άγιο, γενομένη τμήμα του βασιλείου του.

Η χώρα αποτελούσε ως έδαφος της Σουηδίας, μέλος της Ένωσης του Καλμάρ, αλλά με την αποχώρηση της Σουηδίας από αυτή, μαζί της έφυγε και η Φιλανδία.

Μετά τον ρωσοσουηδικό πόλεμο των ετών 1713-1721, η Φινλανδία γνώρισε την ρωσική κατοχή και στην συνέχεια, τμήμα της Φινλανδίας παραχωρήθηκε στην Ρωσική Αυτοκρατορία (1743 μ.Χ.), ενώ οι Ρώσοι, κατέλαβαν όλη την περιοχή, ύστερα από τον νικηφόρο για αυτούς πόλεμο το έτος 1809 μ.Χ. και την υπογραφή της Συνθήκης του Φρεντριχάμν.

Μετά το πέρας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Ρωσική κυβέρνηση του Κερένσκι, η Φιλανδία ανακήρυξε της ανεξαρτησία από την Ρωσία, ενώ το 1918, ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ κομμουνιστών (κόκκινων) και δημοκρατών Φιλανδών (λευκοί).

Τον πόλεμο αυτό, τον κέρδισαν οι λευκοί, χάρις στις μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες του Φιλανδού στρατηγού, Καρλ Γκούσταφ Μάνερχαϊμ.

Στην συνέχεια και συγκεκριμένα το έτος 1919, ψηφίστηκε το πρώτο δημοκρατικό σύνταγμα της χώρας, της οποίας πρώτος πρόεδρος, εκλέχτηκε ο Κάαρλο Στώλμπερυ, ενώ και η Σοβιετική κυβέρνηση αναγνώρισε την Φινλανδική ανεξαρτησία το 1929 με την Συνθήκη του Τράτου.

Οι υπόλοιπες Σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία, Δανία), παρέμειναν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ουδέτερες.

Όμως, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο η Σουηδία κατάφερε να μείνει «ουδέτερη» (στην πραγματικότητα ήταν υπέρ των Γερμανών και μετέφερε σε αυτούς πολύτιμα ορυκτά, απαραίτητα για την πολεμική τους προσπάθεια), ενώ οι υπόλοιπες, είτε καταλήφθηκαν από τους Γερμανούς (Δανία, Νορβηγία), είτε συμμάχησαν μαζί τους (Φιλανδία).

[Η συμμετοχή της Φιλανδίας, στον πόλεμο κατά των Γερμανών, ήταν αποτέλεσμα της πρότερης επίθεσης των Σοβιετικών, οι οποίοι το 1939, ύστερα από τι σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ-(http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%89%CF%86-%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/), εισέβαλαν στη Φινλανδία, δίχως να της κηρύξουν επίσημα τον πόλεμο.

Και αυτό, με σκοπό να την καταλάβουν πλήρως, έχοντας ως πρόφαση, την άρνηση των Φινλανδών, υπό την διοίκηση του στρατηγού Μάνερχαϊμ, να δεχτούν την (εκβιαστική) απόδοση φινλανδικών εδαφών στην ΕΣΣΔ.

Ο πόλεμος αυτός εξελίχθηκε καταστροφικά για την ΕΣΣΔ (είχε 250.000 νεκρούς), χάρις στις ικανότητες και τον ανταρτοπόλεμο του ικανού Μάνερχαϊμ, και μόνο η απόδοση της διοίκησης των Σοβιετικών δυνάμεων στον ικανό Ζούκωφ, μπόρεσε να αλλάξει τον ρου του πολέμου και οι Σοβιετικοί να καταφέρουν τελικά να καταλάβουν αρκετά Φιλανδικά εδάφη.

Οπότε, οι Φιλανδοί υπό τον Μάνερχαϊμ, συμμάχησαν με τους Γερμανούς το 1940, προκειμένου να καταλάβουν τα χαμένα τους εδάφη, όμως το 1944, οι Σοβιετικοί αντεπιτέθηκαν και η Φιλανδία, αναγκάστηκε να  υπογράψει ανακωχή, αναγνωρίζοντας τις μερί τότε Σοβιετικές κατακτήσεις.

Επίσης, η Φιλανδία, εκτός των πολεμικών αποζημιώσεων σε βιομηχανικό υλικό, υποχρεώθηκε επίσης και σε αυστηρή ουδετερότητα και διπλωματική δορυφοροποίηση υπό την πίεση της ισχυρότατης ΕΣΣΔ, από την οποία δημιουργήθηκε ο πολίτικος όρος της «φιλανδοποίησης»].

Η Δανία και η Νορβηγία, απελευθερώθηκαν από την κτηνώδη ναζιστική κατοχή των Γερμανών του Χίτλερ το έτος 1945 η από τα συμμαχικά στρατεύματα, ενώ το 1949, οι δυο αυτές χώρες, έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ, συμμαχώντας με την Δύση κατά της ΕΣΣΔ.

Αντίθετα, η Φιλανδία και η Σουηδία, προτίμησαν να ακολουθήσουν μια πολιτική αυστηρής ουδετερότητας και αποστάσεων μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου.

Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Σκανδιναβικές χώρες, σημείωσαν μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, ενώ δημιουργήσαν και τα πιο επιτυχημένα συνταξιοδοτικά συστήματα κοινωνικής προνοίας σε όλη την Ευρώπη

(Χάρις στα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που ανακαλυφθήκαν στην περιοχή, καθώς και στην δίκαιη φορολογία, όπως επίσης και λόγω της αποκλειστικής διοχέτευσης των εσοδών του κράτους σε αυτό τον τομέα, και όχι σε άλλους, όπως π.χ. τον πολεμικό, λόγω έλλειψης στρατιωτών απειλών).

Μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, οι Σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Φιλανδία, Δανία, Νορβηγία) έγιναν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ υιοθέτησαν το ευρώ το 2002, οντάς παράλληλα και μέλη του Σκανδιναβικού Συμβουλίου, το οποίο ιδρύθηκε το 1952.

Όμως, στις μέρες μας, αυτή η «ειδυλλιακή κατάσταση» των κρατών αυτών, άρχισε να αλλάζει ραγδαία:

Λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, αλλά και της παράλληλης μαζικής ισλαμικής λαθρομετανάστευσης στα κράτη αυτά (στα οποία πολλοί μουσουλμάνοι, όχι μόνο αρνούνται να ενσωματωθούν, αλλά διαπράττουν κιόλας θρησκευτικά εγκλήματα ή και βασανίζουν τις γυναίκες, ντόπιες και μη), είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο ισχυρών εκλογικά αντιισλαμικών και ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στις χώρες αυτές (όπως ακριβώς συνέβη και στην υπόλοιπη ΕΕ).

Ως συνέπεια των γεγονότων αυτών, ο εθνικισμός αυξήθηκε έντονα στις χώρες αυτές, ενώ οι πολίτικες τους ηγεσίες (http://www.iefimerida.gr/news/392389/finlandia-epaneklehthike-o-niinisto-stin-proedria,http://www.zougla.gr/kosmos/article/finlandia-anigoun-i-kalpes-gia-tis-proedrikes-ekloges), αρχίσαν να φλερτάρουν έντονα με την Δύση, εγκαταλείποντας την «ουδετερότητα» τους και στρεφόμενοι ανοιχτά κατά της Ρωσίας (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/01/blog-post_973.html).

Έτσι, το 2015, Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία και Ισλανδία υπέγραψαν μια συμφωνία για στενότερη στρατιωτική (αμυντική) συνεργασία, η οποία και θα περιλαμβάνει την αύξηση του αριθμού των κοινών στρατιωτικών  ασκήσεων, την επέκταση της στρατιωτικό-τεχνικής συνεργασίας, την ανταλλαγή πληροφοριών και των κοινών δραστηριοτήτων στον τομέα της τεχνολογίας των πληροφοριών (πάντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ).

 Η απόφαση δε αυτή των Σκανδιναβικών κρατών, ελήφθη, κατά την δήλωση των ιδίων, ύστερα από την επιτυχημένη (και αναίμακτη) στρατιωτική  επιχείρηση των Ρώσων στην Κριμαία, η αποτελεσματικότητα της οποίας, προβλημάτισε έντονα τα κράτη αυτά, τόσο ώστε συμφωνήσαν να αυξήσουν άμεσα τις δαπάνες τους για την άμυνα (https://www.pentapostagma.gr/2015/04/%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%BD%CE%B1.html).

 Επίσης, όλες αυτές οι χώρες, ανταγωνίζονται με την Ρωσία, για την οριοθέτηση της ΑΟΖ στην Αρκτική θάλασσα (οι οποία κατέχει το 25% των παγκοσμίων κοιτασμάτων φυσικού αεριού και πετρελαίου), ενώ κάποιες από αυτές έχουν δεχτεί και τμήματα της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ, καθώς και πολλά νατοϊκά στρατεύματα, τα οποία στρέφονται κατά της Ρωσίας στα εδάφη τους.

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, οι Σκανδιναβικές χώρες, βρίσκονται άμεσα στο στόχαστρο των στρατιωτικών και πυραυλικών δυνάμεων της Ρωσίας, συμβατικών και μη (ως επικίνδυνες για τον άμαχο Ρωσικό πληθυσμό, αφού από αυτές, μπορεί ανετά να εκδηλωθεί επίθεση εναντίον του με πολλά θύματα), και σε περίπτωση πολέμου, αυτές μπορούν να διαλυθούν ή να σαρωθούν από τον Ρωσικό στρατό.

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον των Σκανδιναβικών κρατών; Άγνωστο, αλλά τίποτε δεν αποκλείει για άλλη μια φορά μία τραγική επανάληψη της ιστορίας, με μόνα θύματα πάντοτε τους λαούς, οι οποίοι πολύ συχνά άγονται, φέρονται και καταπιέζονται από τους αδίστακτους πολιτικούς που τους κυβερνούν.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:

(1) http://www.pronews.gr/istoria/278574_8-exofrenikes-theories-synomosies-poy-apodeihtike-oti-itan-pragmatikotita

(2) http://www.pronews.gr/istoria/271390_22-istories-provokatsias-poy-odigisan-akoma-kai-ston-polemo

(3)http://www.triklopodia.gr/%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB-%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C/#

(4) http://www.pronews.gr/istoria/283559_500-hronia-apo-tote-poy-me-papiki-voyla-i-tokoglyfia-stin-dysi-epapse-na-einai

(5) http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/spy-news/668550_mk-ultra-mystiko-programma-tis-cia-gia-ton-elegho-toy-myaloy

καθώς και το Άρθρο για το μυθικό νησί των θρύλων των Αζτέκων, της Αζτλάν, το οποίο βρισκόταν ανατολικά του Μεξικού και ήταν μια μεγάλη Αυτοκρατορία, η οποία και βυθίστηκε στον Ωκεανό, και οι επιζώντες από αυτή αποίκησαν το Μεξικό και ήταν οι προγονοί των Αζτέκων.

Ο θρύλος αυτός, θυμίζει έντονα αυτόν της Ατλαντίδας (Αζτλάν-Ατλαντίδα), ενώ η γεωγραφία των δυο νησιών (ανατολικά του Μεξικού η Αζτλάν και δυτικά των Ηράκλειων στηλών-Γιβραλτάρ η Ατλαντίδα) ταυτίζεται σχεδόν απολυτά, καθώς και η ιστορία και το κοινό τέλος αυτών-(5) http://www.pronews.gr/istoria/354028_i-hameni-poli-tis-aztlan-i-thryliki-patrida-ton-aztekon-foto.

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΕΝΤΟΝ ΓΟΥΤΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΕΝΤΟΝ ΓΟΥΤΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ, ως μια πανίσχυρη πια νικητήρια δύναμη του πολέμου αυτού, η οποία μαζί με την ΕΣΣΔ, αποτελούσε μια από τις δυο υπερδυνάμεις, οι οποίες ελέγχαν τον μεταπολεμικό κόσμο, ανάγκασαν όλες της χώρες της Δύσης, που είχαν υπό την επιρροή τους, να υπογράψουν την συμφωνία του Μπρέντον Γουτς.

Με βάση την συμφωνία αυτή, αφενός μεν, όλες οι οικονομίες των δυτικών κρατών, θα έπρεπε να συνδέονται με το δολάριο, ενώ το νόμισμα αυτό, θα έπρεπε να συνδέεται άμεσα στις διακυμάνσεις και την αξία του με την τιμή του χρυσού.

Όλες οι δυτικές χώρες, μέσω της συμφωνίας του Μπρέντον Γουτς, θα έπρεπε να παραδίδουν το 25% του κρατικού τους χρυσού προς φύλαξη σε ειδικά διαμορφωμένα θησαυροφυλάκια στις ΗΠΑ, τάχα ως εχέγγυα, αλλά και δήθεν για να έχει το ΔΝΤ χρηματικά κεφάλαια σε περίπτωση ανάγκης.

Και με βάση τις συμφωνίες που υπεγράφησαν, οι ΗΠΑ, θα έπρεπε όταν τα δυτικά κράτη, τα οποία τους παρέδωσαν τον χρυσό τους, τον ζητούσαν σε κάποια στιγμή πίσω, αυτές, θα έπρεπε να τους τον παραδώσουν άμεσα.

[Φυσικά, όπως είναι γνωστό, οι ΗΠΑ δεν παρέδωσαν ποτέ πίσω τον χρυσό αυτό σε κανένα κράτος και αρνήθηκαν οποιονδήποτε έλεγχο σε σχέση με τα αποθέματα που φυλάνε. Το πιθανότερο είναι ότι ξοδέψαν όλα τα χρήματα αυτά για την πάρτη τους, ενώ σε όσα κράτη (ακόμα και μεγάλα), τον ζήτησαν πίσω, συνέβησαν ξαφνικές εξεγέρσεις και πτώση των κυβερνητών τους από την εξουσία.

(π.χ. ο Μάης του 1968 στην Γαλλία, ο οποίος στρεφόταν κατά του προέδρου Ντε Γκολ, την ιδιά ακριβώς χρονιά που ζήτησε τον επαναπατρισμό του γαλλικού χρυσού από τις ΗΠΑ. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία της χώρας του)].

Το δε δολάριο, θα μπορούσε να παραμένει μετατρέψιμο σε χρυσό, όσο οι ΗΠΑ, θα είχαν την δυνατότητα να επιτύχουν την μετατροπή αυτή. Παράλληλα όμως οι ΗΠΑ, ως αρχιτέκτονες της συμφωνίας του Μπρέντον Γουτς, αλλά και ως αρχηγοί του ΔΝΤ, μπορούσαν αν ήθελαν, να επικαλεστούν πολίτικους ή εθνικούς λογούς, προκειμένου να αποφύγουν την επιστροφή του χρυσού των δυτικών κρατών που είχαν στην κατοχή τους.

Επίσης, μόνο οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών, μπορούσαν να μετατρέψουν τα δολάρια σε χρυσό, ενώ οι απλοί πολίτες, δεν είχαν (ούτε έχουν) το δικαίωμα αυτό, κάτι που αν συνέβαινε, θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο για τις ΗΠΑ. Φυσικά, τα κράτη του ΔΝΤ, δεν μπορούσαν, ούτε να χρησιμοποιήσουν τον χρυσό τους, προκειμένου να κόψουν χρυσά νομίσματα.

Και αυτό, λόγω του γεγονότος, πως οι ΗΠΑ, βάση του συστήματος αυτού, θα έπρεπε να έχουν ακριβώς την ποσότητα του χρυσού που αντιστοιχεί στα δημοσιά έσοδα τους, αλλά ακόμα και στο δημόσιο χρέος τους.

Φυσικά, αυτό είναι κάτι αδύνατο, αφού όπως είναι γνωστό σε όλους μας, οι ΗΠΑ εκτυπώνουν συνεχώς καινούργια δολάρια, ενώ το δημόσιο χρέος τους έχει φτάσει στις μέρες μας τα εικοσιένα τρις δολάρια.

[Οι ΗΠΑ, τύπωναν συνεχώς νέα δολάρια, για να μπορούν να δίνουν τοκογλυφικά δάνεια σε λαούς ή να καλύπτουν τις ανάγκες εξόδων του προϋπολογισμού τους, ή ακόμα και να κερδοσκοπούν, αφού η θεωρητική παραγωγή περισσοτέρων δολαρίων, σήμαινε θεωρητικά και την αύξηση της ποσότητας του από τις ΗΠΑ, οπότε σε μια τέτοια περίπτωση, αυξανόταν και η τιμή του χρυσού παγκοσμίως].

Όπως ευκολά καταλαβαίνει κάνεις, οι ΗΠΑ, δεν έχουν σε καμμιά περίπτωση τόσο πολύ χρυσό στα θησαυροφυλάκια τους, που να φτάνει τόσο τεράστια αξία, οπότε μόνο η τεχνητή διακήρυξη αυτών, πως τάχα τον έχουν στην κατοχή τους, γλιτώνει τις ΗΠΑ, από την ανακάλυψη της απάτης, την πτώση της αξίας του νομίσματος τους και πιθανώς μια χρεωκοπία χειρότερη από αυτή του 1929.

Γιατί αν γίνει έλεγχος στα αποθεματικά των ΗΠΑ και βρεθεί πως δεν διαθέτουν τόσες ποσότητες χρυσού, ενώ έχουν ξοδέψει και τον χρυσό των άλλων κρατών που υποτίθεται ότι φυλάνε, και ταυτόχρονα οι πολίτες των κρατών αυτών, αρχίσουν να ζητάνε τον χρυσό που τους αναλογεί ατομικά από τις ΗΠΑ (γιατί μπορεί οι ΗΠΑ να μπορούν να λαδώνουν και να ελέγχουν πολλές κυβερνήσεις κρατών, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο και με δεκάδες εκατομμύρια λαών), αυτές αν αναγκαστούν να τον γυρίσουν πίσω, θα χρεωκοπήσουν.

Ή θα ανακαλυφθεί η απατή τους και πως έχουν ξοδέψει πλήρως τον χρυσό αυτό, ενώ θα καταρρεύσει και η αξία του δολαρίου (μαζί με την οικονομική και πολιτική αξιοπιστία των ΗΠΑ), όταν βρεθεί ότι τα δολάρια τα οποία έχουν στην κατοχή τους οι ΗΠΑ, σε καμμιά περίπτωση δεν αντιστοιχούν με την ποσότητα του χρυσού που έχουν αντίστοιχα στην κατοχή τους.

Οπότε, οι ΗΠΑ, προκειμένου να μπορέσουν να «αλαφρύνουν κάπως» την κατάσταση αυτή, προχώρησαν στην αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό (συνδέοντας το με το πετρέλαιο, όπως ισχύει μέχρι σήμερα), εγκαταλείποντας και παραβιάζοντας την Συμφωνία του Μπρέντον Γουτς, που οι ίδιες δημιούργησαν, χωρίς όμως να εγκαταλείψουν το ΔΝΤ.

Ή να επιστρέψουν πίσω τον χρυσό που είχαν προς φύλαξη από τα δυτικά κράτη και χωρίς την σιφώνια των άλλων δυτικών κρατών, τα οποία είχαν λόγω σε αυτή την ενέργεια, αφού οι οποίες αλλαγές έκαναν οι ΗΠΑ στο δολάριο, επηρέαζαν άμεσα και την δική τους οικονομία.

Επίσης, απότοκος της συμφωνίας του Μπρέντον Γουτς, ήταν η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ενός χρηματιστικού και δανειοληπτικού οργανισμού, ο οποίος ήταν ελεγχόμενος άμεσα από τις ΗΠΑ, ενώ ο οποίος πρόεδρος του, θα έπρεπε προκειμένου να εκλεγεί, να έχει πάντα την σύμφωνη γνώμη του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ.

Το ΔΝΤ, δεχόταν να παρέχει μεγάλα χρηματικά δάνεια σε αναπτυσσόμενες χώρες με μεγάλα οικονομικά (αλλά και κοινωνικά-πολιτικά) προβλήματα (οι οποίες όμως ήταν πάντα πλούσιες σε ορυκτούς πόρους), πάντα με άκρως τοκογλυφικούς ορούς και σε αντάλλαγμα αυτές, θα έπρεπε να εφαρμόσουν στους λαούς τους, μια άκρως αντιλαϊκή πολιτική οικονομικών περικοπών και ιδιωτικοποιήσεως του δημοσίου πλούτου.

Όλος, ο δημόσιος πλούτος των χωρών αυτών, δίνονταν ως εχέγγυο-ενέχυρο-εγγύηση έναντί των δανειστών, οι οποίοι φρόντιζαν εξεπίτηδες, το χρέος δανεισμού αυτών των κρατών να εκτοξευτεί τόσο πολύ, έτσι ώστε να καθίσταται ανέφικτη η αποπληρωμή του και ως συνέπεια αυτού, τα κράτη αυτά αναγκαζόταν να προβούν σε στάση πληρωμών.

Ένεκα τούτου, ενεργοποιούταν οι ρήτρες σχετικά με την αποπληρωμή των δάνειων στο ΔΝΤ, τις οποίες είχαν υπογράψει τα κράτη αυτά, οπότε λόγω της κατάστασης αυτής που είχε διαμορφωθεί, οι δανειστές, οικειοποιούταν τον πλούτο των κρατών αυτών, τα οποία χωρίς τις πλουτοπαραγωγικές πήγες τους, φτωχοποιούταν ακόμα περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα βυθιζόταν ακόμα περισσότερο σε άγριες κοινωνικές και πολικές συγκρούσεις.

Για να μπορούν όμως να κρατούν τους λαούς αυτούς υποταγμένους, υποστήριζαν όλες τις εντόπιες άγριες δικτατορίες, οι οποίες κατάστελλαν με ακρατή βιαιότητα τις οποίες αντιδράσεις των ντόπιων, ενώ οι ίδιοι εκμεταλλευόταν ατιμώρητοι τον πλούτο των λαών αυτών.

[Επίσης, για να επιτύχουν το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου των κρατών αυτών, βοηθούσαν χρηματικά την ανέλιξη ντόπιων φιλοδοξών και αδίστακτων πολιτικών, οι οποίοι για το χρήμα και την καρεκλά, φρόντιζαν να υπογράψουν συμβόλαια, με τα οποία ξεπούλαγαν την ιδιά τους την χώρα.

Ενώ σε άλλους διεφθαρμένους πολίτικους, στους οποίους γνώριζαν τα άθλια προσωπικά, ηθικά, οικονομικά ή πολιτικά τους σφάλματα, τους εκβίαζαν ότι θα τα αποκάλυπταν, αν αυτοί δεν υπέκυπταν στην Αμερικανική πολιτική.

Εννοείται, πως και στο Ανατολικό μπλοκ, επικρατούσε επακριβώς παρόμοια κατάσταση, αφού η ΕΣΣΔ, μέσω του δικού τους οικονομικού συμφώνου, παρείχε στα κράτη που είχε υπό την επιρροή της (Ανατολική Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική), εξίσου άθλια τοκογλυφικά δάνεια με εξίσου βαριές και ανηλεείς τόκους, στηρίζοντας και αυτή εντόπιες ανηλεείς δικτατορίες, προκειμένου να κλέβει τον πλούτο των λαών αυτών, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα εθνικά της συμφέροντα].

Είναι η ιδιά ακριβώς μέθοδος, με αυτή που χρησιμοποιήθηκε στην χώρα μας, μέσω του ΔΝΤ, από ΗΠΑ και Γερμάνια, προκειμένου μέσω των μνημονίων, αυτή να υποταγεί πλήρως στις δυνάμεις αυτές, αλλά και να διαρπαχτεί ταυτόχρονα, όλος ο εθνικός μας πλούτος.

Είναι γεγονός, πως χωρίς τα μνημόνια, τα έσοδα του κράτους μας και ο εθνικός μας πλούτος, φτάνουν, προκειμένου να καλυφθούν όλες οι αναγκαίες προς τον λαό πληρωμές.

Όμως, λόγω των μνημονίων, όλα τα παραγόμενα έσοδα του κράτους, διοχετεύονται μόνο στα τοκοχρεολύσια και στην αποπληρωμή των τεράστιων τόκων άκρως βάρβαρων και συνέχων δανειακών συμβάσεων που αναγκάζεται να υπογραφεί συνεχώς η χώρα μας, στα τραπεζικά χρέη και στο δημόσιο χρέος, το οποίο αυξάνουν συνεχώς τεχνικά οι ΗΠΑ-ΕΕ-Γερμανία-ΔΝΤ, μέσω και της βοήθειας των δωσίλογων πολιτικών μας.

Έτσι, το κράτος, ουσιαστικά δεν έχει καθόλου έσοδα (λόγω αυτών των δανειακών συμβάσεων που υπογράφονται, των υπέρογκων τόκων αυτών, καθώς και λόγω της αποκλειστικής διοχέτευσης όλων των εσοδών του κράτους στην πληρωμή αυτών) και προκειμένου να βρει χρήματα προκειμένου να πληρώσει τις δημοσιές δαπάνες, αναγκάζεται να δανείζεται από ΔΝΤ και ΕΕ, συνεχώς νέα χρηματικά ποσά.

Όμως, όπως είναι γνωστό σε όλους μας, το δημόσιο χρέος, έχει αυξηθεί τεχνητά από τις ΗΠΑ και ΕΕ, μέσω των μνημονίων, αλλά και τους πολίτικους μας, οι οποίοι, ξοδεύουν το δημόσιο χρήμα, προκειμένου να περνούν καλά, ενώ άλλοι, κλέβουν τα χρήματα του λαού και τα τοποθετούν σε λογαριασμούς στο εξωτερικό.

Πιο πριν, τον καιρό των δάνειων Ντελόρ, οι πολιτικοί μας, φρόντισαν να «αρπάξουν» τα χρήματα αυτά και να τα βάλουν στους λογαριασμούς τους, αλλά προκειμένου να έχουν χρήματα για να τα δώσουν στο εκλογικό τους κοινό για την έμμεση εξαγορά της ψήφου τους, δανείστηκαν από μεγάλες δυτικές τράπεζες αντίστοιχα ποσά με τεράστιους τόκους.

Και αυτό το έκαναν, αδιαφορώντας πλήρως για το γεγονός, πως μέσω αυτής της τακτικής το δημόσιο χρέος θα αυξανόταν στο μέλλον υπέρμετρα λόγω των συνεχών δάνειων και των τεράστιων τόκων, κοιτώντας μόνο το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους.

Φροντίζοντας μόνο να μεταθέσουν την αποπληρωμή των δάνειων που πήραν με τοκογλυφικούς ορούς (χωρίς φυσικά να ρωτήσουν ποτέ τον Ελληνικό λαό) στο κράτος (ουσιαστικά στον Ελληνικό λαό τότε, αλλά και στις μελλοντικές γενιές που θα ακολουθούσαν) και να καλοπερνούν οι ίδιοι, τρώγοντας και πίνοντας στην υγειά των αποκαλουμένων από αυτούς κοροΐδων (του λαού).

Φυσικά, και σε αυτή την περίπτωση, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, που παρίσταναν και τις τάχα ηθικές και αδιάφθορες, χρησιμοποίησαν εκτενώς απείρους χρηματισμούς ντόπιων διεφθαρμένων πολιτικών, και ειδικά η Γερμανία, (σκάνδαλο Siemens, Χριστοφοράκος, σκάνδαλο ΟΤΕ, λίστα Λαγκάρντ κ.λ.π.

Οπότε, όπως ευκολά μπορεί να καταλάβει κάνεις, οι ΗΠΑ και γενικότερα η Δύση, όπως φυσικά και η Ανατολή (Ρωσία και Κίνα μέσω των BRICS και των δάνειων που αυτός ο οργανισμός χορηγεί σε αναπτυσσόμενα κράτη), χρησιμοποιεί τις ιδίες τοκογλυφικές μεθόδους για την υποταγή των κρατών.

Είναι στο χέρι μας, να μην υποκύψουμε στις ανηλεείς και καταστροφικές απαιτήσεις τους προς την χώρα μας (τόσο εθνικά, όσο και πολιτικά), και να φροντίσουμε για την σωτήρια αυτής, εγκαταλείποντας πλήρως τα μνημόνια.

Και αρνούμενοι το παράνομο-τεχνητό χρέος που δημιούργησαν και είναι υπεύθυνοι για την αποπληρωμή του, μόνο οι προδότες πολιτικοί μας και όχι φυσικά ο λαός, αναπτύσσοντας παράλληλα μια αναζωογονητική και σωτήρια εθνική και οικονομική πολιτική, η οποία θα αναστηλώσει ξανά την χώρα μας στα ποδιά της και θα της φέρει ξανά ειρήνη και ευημερία.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η πειρατεία, θεωρείται μαζί με την πορνεία, το εμπόριο, την κατασκοπία, την αλιεία, την γεωργία, την κτηνοτροφία, καθώς και την δουλειά των στρατιωτικών, ένα από τα αρχαιοτέρα επαγγέλματα που υπάρχουν στον κόσμο μας. 

Ήδη από την αρχαιότητα, ο «θεσμός της πειρατείας», «ευδοκιμούσε» σε πολλές χώρες της Μεσογείου.  Έτσι, στην Αρχαιά Ελλάδα, ήδη από τους Μυκηναϊκούς χρόνους (αλλά και στους Γεωμετρικούς και στους Αρχαϊκούς), η πειρατεία εφαρμοζόταν εκτενέστατα και μάλιστα θεωρούταν από τις τότε κοινωνίες, ένας ιδιαίτερα τιμητικός και ηρωικός τρόπος ζωής (όπως ακριβώς έκαναν και οι Τρώες).

Οι εισβολές των πειρατών σε άλλα πλοία (κυρίως εμπορικά), με στόχο την κλοπή των προϊόντων και των χρήματων που αυτά μετέφεραν ήταν συνέχεις, όπως και οι επιθέσεις σε λιμάνια και πόλεις, ενώ οι πειρατές, ορισμένες φορές ανάβαν μέσα στις νύκτες σε διαφορά σημεία φωτιές, προκειμένου να παραπλανήσουν τους καπετάνιους των διερχομένων πλοίων.

Με κύριο σκοπό, να τους κάνουν μέσω των φωτιών αυτών, να νομίσουν ότι πλησιάζουν σε λιμάνια και να τους κατευθύνουν προς τα μέρη που βρισκόταν αυτοί, και έτσι να τους ληστέψουν ευκολότερα.

Μάλιστα, την πειρατεία σε πολλές περιπτώσεις, δεν την εφάρμοζαν μόνο μεμονωμένα κράτη, αλλα την χρηματοδοτούσαν και την προωθήσαν ακόμα και ολόκληρες πόλεις και βασίλεια, με σκοπό τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό των ιδίων, συνάμα με την αποδυνάμωση (πολιτική, οικονομική και στρατιωτική) των εχθρικών έναντι των ιδίων κρατών.

Έτσι, στην Αρχαιότητα, ήταν γνωστές οι περιπτώσεις της επιδοτούμενης πειρατείας από την Σάμο (επί τυράννου Πολυκράτη), την Ιωνία, τους Αιτωλοακαρνάνες και τους Κρητικούς.

Η μεγάλη ανάπτυξη της πειρατείας στην Αρχαιότητα στην Αρχαιά Ελλάδα, είχε ως συνέπεια, πολλά Ελληνικά κράτη, εκτός των οχυρώσεων και της ναυπήγησης ισχυρών στολών και οπλών, να αναλάβουν στρατιωτικές εκστρατείες για την εξόντωση των πειρατών.

Πρώτη προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή ήταν σύμφωνα με τον ιστορικό Θουκυδίδη, οι εκστρατείες των Μινωιτών, τις οποίες ακολούθησαν στα μετέπειτα χρονιά, οι εκστρατείες της Α’ Αθηναϊκής συμμαχίας έναντι των πειρατών (με σκοπό αυτοί να παύσουν την παρεμπόδιση του επικερδούς για την Αθηνά εμπορίου στην Μεσόγειο), των Ροδίων, καθώς και του Μεγάλου Αλέξανδρου και των διαδόχων του.

[Παρόλα αυτά, κάποιοι βασιλείς της Μακεδονίας στα μετέπειτα χρονιά, όπως π.χ. ο Φίλιππος ο Ε’ και ο Πέρσες, επιδοτούσαν κουρσάρους για να εισβάλουν σε Ελληνικά και μη εδάφη, στήνοντας μάλιστα και βωμούς στην ασέβεια και στην παρανομία, με σκοπό με τρόπο αυτό, να δικαιολογήσου τις πράξεις τους].

Παράλληλα, στην αρχαιότητα, ιδιαίτερα βίαιοι και ικανοί πειρατές, θεωρούταν οι Φοίνικες, οι Ετρούσκοι και οι Ιλλυριοί. Οι Φοίνικες πειρατές όμως, ηττήθηκαν τελικά από τους Έλληνες και περιορίστηκε η δύναμη τους, οι Ετρούσκοι από τους Κυμαίους (ναυμαχία της Κυμης-https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/04/23/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82-524-%CF%80-%CF%87/), καθώς και τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο τον Α’ (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9/), ενώ οι Ιλλυριοί, συντρίφτηκαν οριστικά από τους Ρωμαίους στον Α' Ιλλυρικό Πόλεμο.

[Γνωστοί πειρατικοί λαοί στην Αρχαιότητα, ήταν και οι λεγόμενοι «λαοί της Θάλασσας», οι οποίοι, υστέρα από τις καταστροφές που έσπειραν για πολλά έτη στην Μεσόγειο, συντρίφτηκαν τελικά από τους Αιγυπτίους του Φαραώ Ραμσή του Γ’].

Η ίδια μοίρα (δηλαδή η στρατιωτική συντριβή από τους Ρωμαίους) έλαχε και στους διαβόητους Κιλικίους πειρατές από τον Πομπήιο τον Μέγα, επειδή αυτοί παρενοχλούσαν το ρωμαϊκό εμπόριο στην περιοχή και απαγάγανε συχνά Ρωμαίους πολίτες (ενώ στην διάρκεια των Μιθριδατικών πολέμων-http://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%BA/-,οι πειρατές της περιοχής αυτής, αποτέλεσαν συμμάχους του εχθρού τους, του Μιθριδάτη).

Έτσι, μετά την αποτυχημένη ναυτική εκστρατεία του στρατηγού Μάρκου Αντώνιου (πατερά του στρατηγού Μάρκου Αντώνιου της Β’ Τριανδρίας) και την συντριπτική ήττα και αιχμαλωσία του στην Κρήτη από τους πειρατές του νησιού, ανέλαβε την εκστρατεία έναντι αυτών και των πειρατών της Κιλικίας ο Πομπήιος (μέλος της Α’ Τριανδρίας), ο οποίος με την έξυπνη στρατηγική και τον ισχυρό στόλο του, τους διέλυσε πλήρως σε λίγους μόλις μήνες.

Συγκεκριμένα, χρησιμοποίησε 500 πλοία, 120.000 στρατιώτες και 6.000 τάλαντα (ένα ποσό μεγαλύτερο του μισού ετήσιου προϋπολογισμού των ΗΠΑ σε σημερινές συνθήκες), ενώ κατέστρεψε 120 πειρατικές βάσεις, 500 πλοία και θανάτωσε 10.000 πειρατές.

[Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Αρχαιότητας, η Δήλος, δεν πειράχτηκε ποτέ από τους Ρωμαίους, αφού σε αυτό κατέληγαν πολλές φορές ως σκλάβοι οι αιχμάλωτοι των πειρατών (όταν δεν δινόταν για αυτούς λύτρα), τους οποίους αγοράζαν πολύ συχνά, οι κατά τα άλλα υποτιθέμενοι Ρωμαίοι «διώκτες τους»].

Στην συνέχεια, η Μεσόγειος, αποτέλεσε για πολλούς αιώνες μια ασφαλή για το εμπόριο και την ναυσιπλοΐα «Ρωμαϊκή λίμνη», μέχρι και την εποχή της εισβολής των βάρβαρων στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (http://www.triklopodia.gr/400-%CE%BC-%CF%87-2018-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD/,http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF-406-%CE%BC%CF%87-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9/), με μοναδικές εξαιρέσεις τις πειρατικές εισβολές  των Γότθων και Μερούλων τον 3^ο μετά Χριστόν αιώνα.

Το δε σημαντικότερο πειρατικό βασίλειο που ιδρύθηκε μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Μεσόγειο, ήταν αυτό των βανδάλων στην Καρχηδόνα, το οποίο μετά από πολλές δεκαετίες πειρατικής δράσης, διαλύθηκε τελικά από τον Βυζαντινό στρατηγό Βελισάριο το 534 μ.Χ.

Μια νέα περίοδος πειρατείας στην Μεσόγειο, ξεκίνησε με την άνοδο του ισλάμ, όταν οι φανατισμένοι Άραβες μουσουλμάνοι, επιτιθόταν στα Χριστιανικά πλοία, όχι μόνο για να επιτύχουν εύκολο και ταχύ πλουτισμό μέσω της πειρατείας ή για να αποδυναμώσουν τους κρατικούς εχθρούς τους, αλλά και γιατί πίστευαν ότι με τον τρόπο αυτό έπλητταν τους «απίστους» αλλοθρήσκους εχθρούς τους, και συνάμα διατράνωναν την ισχύ του ισλάμ.

Έτσι, πολλοί από τους πειρατές αυτούς, ήταν κρατικά επιδοτούμενοι από πολλά αραβικά ισλαμικά κράτη, με στόχο να πλήξουν τους Χριστιανούς ανταγωνιστές τους γεωπολιτικά και εμπορικά (αποκόπτοντας τους από διαδρομές εμπορίου και αποδυναμώνοντας την οικονομία τους μέσω κλοπής των εμπορικών τους προϊόντων και της καταστροφής πλοίων ή της αιχμαλωσίας υπηκόων τους).

Διαβόητο δε πειρατικό κράτος την περίοδο του Μεσαίωνα, ήταν το Αραβικό εμιράτο της Κρήτης, το οποίο διαλύθηκε και οι κάτοικοι του απελευθερωθήκαν από την κυριαρχία των Αράβων υστέρα από επιτυχή εκστρατεία του Βυζαντινού στρατηγού (και μετέπειτα Αυτοκράτορα) Νικηφόρου Φωκά, 

Επίσης, γνωστό πειρατικό κράτος, ήταν και το Αραβικό εμιράτο της Σικελίας, το οποίο διαλύθηκε από τους Νορμανδούς, οι οποίοι και συνέχισαν τις πειρατικές εκστρατείες του έναντι του Χριστιανικού Βυζάντιου (και των Αράβων).

Αλλά το πιο διάσημο Αραβικό πειρατικό κράτος, ήταν το Σελτζουκικό ισλαμικό κράτος του εμίρη Τζαχά, με πρωτεύουσα την Σμύρνη, το οποίο διεξήγαγε συνέχεις ναυτικές (και όχι μόνο) επιθέσεις κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 11^ο αιώνα μετά Χριστόν, αιχμαλωτίζοντας τους  κάτοικους των περιοχών με στόχο τα λύτρα ή την απόκτηση σκλάβων, ενώ ήθελε να καταλάβει ακόμα και την ίδια την Κων/λη και να στεφθεί Αυτοκράτορας της.

Με την βοήθεια δε ενός Βυζαντινού πλοιοκτήτη, δημιούργησε ισχυρό πολεμικό στόλο, και μέσω αυτού, κατέλαβε την Λέσβο, την Χίο, την Σάμο και την Ρόδο, και στην συνέχεια, συμμάχησε με τους Πετσενέγκους, με σκοπό να επιτεθούν από κοινού οι δυο σύμμαχοι στην Κων/λη και να την καταλάβουν.

Όμως ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας  Αλέξιος ο Α’ ο Κομνηνός, εκστράτευσε με 100.000 στρατιώτες έναντι 120.000 Πετσενέγκων, νικώντας τους στην μάχη στο Λεβούνιου (και ματαιώνοντας με τον τρόπο αυτό οριστικά τα σχέδια του Τζαχά), ενώ η μετέπειτα προσπάθεια του Τζαχά να συμμαχήσει με τον Σουλτάνο του Ρουμ, Κιλίτς (ή Κιλίτζ) Αρσλάν τον Α΄ έναντι των Βυζαντινών, απέτυχε χάρις την ικανή διπλωματία του Βυζαντινού Αυτοκράτορα.

Και μάλιστα, το 1094, μ.Χ., ο μεθυσμένος Τζαχά, δολοφονήθηκε από τον Κιλίτς Αρσλάν κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου στη Σμύρνη, ενώ ο γιος του, που τον διαδέχθηκε, έχασε πολλά εδάφη από τους Βυζαντινούς μετά την μάχη του Δορυλαίου.

[Βέβαια, υπήρχαν και λίγα ευρωπαϊκά πειρατικά σταυροφορικά κράτη, όπως π.χ. ήταν το κράτος των Ιωαννιτών ιπποτών στην Μάλτα, το οποίο επιτιθόταν στους Μουσουλμανικούς στόλους, εκτελώντας με τον τρόπο αυτό μια «ναυτική Σταυροφορία» κατά των ισλαμιστών εχθρών του].

Στα νεότερα χρονιά, ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε η πειρατεία κατά τον 16^ο, 17^ο, καθώς και τον 18^ο αιώνα, ο οποίοι και θεωρούνται ως η «χρυσή εποχή της πειρατείας». Τα έτη αυτά, η πειρατές (και κυρίως οι κουρσάροι), αυξήθηκαν αριθμητικά δε πολύ μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη, οντάς επιδοτούμενοι μάλιστα από τα ίδια τα ευρωπαϊκά κράτη.

Αυτό συνέβη, εξαιτίας του γεγονότος, του ότι πολλά ευρωπαϊκά κράτη, βρισκόταν σε πόλεμο μεταξύ τους (π.χ. οι προτεστάντες Άγγλοι και Ολλανδοί με τους καθολικούς Ισπανούς και Πορτογάλους, οι οποίοι εξουσίαζαν τον νέο Κόσμο (Αμερική), καθώς και τον πλούτο που αυτός περίεχε.

Οπότε οι Άγγλοι (κυρίως), χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν πειρατές, οι οποίοι επιτίθοταν σε ισπανικά πλοία που μετέφεραν πλούσια εμπορεύματα και χρυσό, και σε αντάλλαγμα αυτοί, έδιναν το σημαντικότερο μέρος των λάφυρων τους στους χρηματοδότες τους.

Επίσης, οι πειρατές αυτοί, επιτιθόταν σε εχθρούς και λιμάνια των Άγγλων σε παγκόσμια κλίμακα (π.χ. το παγκόσμιο πειρατικό ταξίδι και λεηλασίες του Σερ Φράνσις Ντέρεκ υστέρα από διαταγή της βασίλισσας Ελισάβετ και η διάλυση πολλών ισπανικών αποικιών και λιμανιών που αποδιοργάνωσε το ισπανικό εμπόριο και οικονομία ή η επιδρομή του ιδίου στην ισπανική πολεμική ναυτική βάση του Καδίξ).

Στην συνέχεια, οι ίδιοι πειρατές, ευδοκίμησαν στην Καραϊβική, και πάλι χάρις στην υποστήριξη των Μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες τους χρησιμοποιούσαν για να πληγούν τους εχθρούς τους, ενώ μέσω των λάφυρων από τις πειρατείες, έγιναν και οι ιδίες Μεγάλες δυνάμεις, χρηματοδοτώντας μεγάλες κατασκευές στις πρωτεύουσες τους και δυναμώνοντας τον στρατό και τον στόλο τους.

[Και φυσικά, έγιναν και οι ίδιοι οι πειρατές πλούσιοι, όπως ο διαβόητος Άγγλος κουρσάρος; Χένρι Μόργκαν, με τον πλούτο του οποίου από την πειρατεία, δημιούργησε ο συνονόματος απόγονος του την γνώση τράπεζα Μόργκαν, η οποία συνεχίζει να κουρσεύει τους λαούς μέσα από απάτες και τοκογλυφικά δάνεια, συνεχίζοντας επάξια με τον τρόπο αυτό το έργο του διάσημου πειρατή «προγονού» της].

Το ίδιο χρονικό διάστημα, οι Άγγλοι πειρατές, επιτίθονταν κατά Μουσουλμανικών στόχων, όπως  επίσης και στις ακτές της Υεμένης και της Ινδίας, πάντα με την σύμφωνη γνώμη των Άγγλων βασιλέων.

Όμως, η περίοδος αυτή έφτασε στο τέλος της, όταν οι πειρατές αρχίσαν να στρέφονται εναντίον ακόμα και των χρηματοδοτών τους, παρεμποδίζοντας το εμπόριο και την μεταφορά πρώτων υλών από τις αποικίες και τότε αυτοί, οργάνωσαν εναντίον τους ναυτική εκστρατεία και τους διέλυσαν.

Τα ίδια έπαθαν και οι κουρσάροι της Μπαρμπαλιάς (Αλγερία, Μαρόκο, Τυνήσια), όταν επιτέθηκαν εναντίον αμερικάνικων πλοίων και οι Αμερικανοί έστειλαν ισχυρό στόλο και στρατό στα κράτη αυτά, διαλύοντας τις πειρατικές βάσεις αυτών και τερματίζοντας οριστικά την «δράση» τους αυτή (όπως ακριβώς έκανε ο Πομπήιος παλαιοτέρα).

[Αλλά και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, στα νεότερα χρόνια, χρησιμοποίησαν πειρατές κατά των εχθρών τους στα νεότερα χρόνια (π.χ. τους αδερφούς Μπαρμπαρόσα), αλλά αυτή μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό, υστέρα από την καταστροφή του οθωμανικού στόλου στην ναυμαχία της Ναύπακτου].

Στις μέρες μας, η διάλυση κρατών, όπως και η τεράστια φτώχεια άλλων, αποτελεί έναν καίριο παράγοντα για την ανάπτυξη της πειρατείας, καθώς και η τάση κάποιων ανθρώπων για εύκολο πλουτισμό, για «περιπέτεια», ο εθνικισμός, ή ο θρησκευτικός φανατισμός, όπως και η τάση κάποιων κρατών να χρησιμοποιούν τους πειρατές για την καταστροφή του εμπορίου και της οικονομίας άλλων κρατών.

[Και φυσικά, στις μέρες μας, έχουν αναπτυχθεί και νέα είδη πειρατείας, όπως π.χ. η αεροπειρατεία, η οποία μπορεί να διενεργείται τόσο με στόχο την απόκτηση λύτρων, αλλα συνάμα και για ιδεολογικούς λογούς (π.χ. οι αεροπειρατείες των Παλαιστίνιων στον Ψυχρό Πόλεμο), ή ακόμα και για «θρησκευτικούς λογούς» (π.χ. οι επιθέσεις αεροπλάνων στους δίδυμους πύργους τις 11 Σεπτέμβριου του 2001)].

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στον αιώνα μας, είναι ραγδαία αύξηση της πειρατείας στον  Ινδικό Ωκεανό, και κυρίως στην  ευρύτερη την Υεμένης και της Σομαλίας, οπού λόγω των εμφυλίων, της φτώχειας και της απολυτής κρατικής διάλυσης των χωρών αυτών, έχει αναπτυχθεί ραγδαία η πειρατεία και οι επιθέσεις των πειρατών στα εμπορικά πλοία στην κρίσιμη (οικονομικά και εμπορικά) περιοχή των Στενών του Άντεν.

Και εξαιτίας του γεγονότος, πως οι ντόπιοι ισλαμικοί πολέμαρχοι (εκ των οποίων κάποιοι συνδέονται με την Αλ Κάιντα και τον ISIS) επιτέθηκαν και πλοία δυτικών συμφερόντων, συνέλαβαν ομήρους και παρεμποδίζουν το διεθνές εμπόριο στην περιοχή, το 2008, υστέρα από απόφαση του ΟΗΕ, αποφασίστηκε εκστρατεία κατά των πειρατών στην περιοχή, η οποία συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

 Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και την πιο πρόσφατη πειρατική πράξη ενός πολύ γνωστού γειτονικού κράτους προς την χωρά μας, το οποίο, παραβίασε τα σύνορα μας και απήγαγε δυο συμπατριώτες μας στρατιωτικούς με στόχο τα «πολιτικά λύτρα».

Και όλα αυτά, υπό την ηγεσία ενός επηρμένου Τούρκου ηγέτη, ενός «νέου Τζαχά», ο οποίος, «μεθυσμένος» τις μέχρι τώρα επιτυχίες του, και έχοντας συμμαχήσει αρχικά με τους ισλαμιστές του ISIS (τους οποίους και χρηματοδοτούσε), και στην συνέχεια άλλοτε με τους Ρώσους και το ΝΑΤΟ, φαντασιώνεται την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για άλλη μια φορά (http://kokkinignosi.blogspot.gr/2016/10/blog-post_970.html).

Όμως, είναι πολύ πιθανό, οι δήθεν σύμμαχοι του (είτε αυτοί λέγονται Ρώσοι, είτε Αμερικανοί), όταν κρίνουν ότι δεν τους είναι πια χρήσιμος, να φροντίσουν να τους εξοντώσουν οριστικά πολιτικά ή βιολογικά (http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B4/), και στην θέση του να αναδείξουν άλλους Τούρκους ηγέτες, πιο υπάκουους στους ίδιους, και με τον τρόπο αυτό, ο Ερντογάν να πάθει, ότι και ο εξίσου αλαζόνας εμίρης Τζαχάς.

Γιατί δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η ιστορία μπορεί πολλές φορές να επαναληφθεί και όπως έλεγε και ο ιστορικός Πολύβιος σε ένα γνωστό ρητό: του «Από την ιστορία μαθαίνουμε πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αλλά όλα έχουν τις αιτίες τους».

[Το άρθρο αυτό, αφιερώνεται στους δυο συμπατριώτες μας που αιχμαλώτισαν οι Τούρκοι στον Έβρο και που ακόμα αναμένεται η απελευθέρωση τους από τις Τουρκικές φυλακές και η ασφαλής επιστροφή τους στην πατρίδα μας].

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, αμέσως μετά την διάλυση της τεράστιας Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλέξανδρου, αρχίσαν κατευθείαν οι μάχες μεταξύ των στρατηγών του για την απόκτηση της απολυτής εξουσίας, οι οποίοι υποκρινόταν ότι ενδιαφερόταν για την ενότητα του κράτους, αλλά στην πραγματικότητα, ήθελαν ή να ενώσουν όλο το κράτος υπό την ατομική ηγεσία τους, ειδάλλως, να ιδρύσει ο καθένας τους ένα ανεξάρτητο κράτος.

Τελικά, μετρά από πολλές συγκρούσεις και μάχες που ακολουθήσαν μεταξύ των διάδοχων, σχηματίστηκαν τελικά οριστικά υστέρα από σαράντα χρονιά, τέσσερα ανεξάρτητα μεταξύ τους κράτη με δικό του βασιλιά το καθένα (το βασίλειο των Αντιγονιδών στην κυρίως Ελλάδα, των Ατταλίδων στην Πέργαμο-τα εδάφη της σημερινής Τουρκίας, των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, καθώς και των Σελευκιδών στα εδάφη Συρίας-Μεσοποταμίας-Ιράν).

Στην συνέχεια, τα ανεξάρτητα πια αυτά κράτη, πολέμησαν με πολύ βίαιο τρόπο μεταξύ τους:

Έτσι, η Πέργαμος, πολέμησε πολλές φορές με τους Σελευκίδες στην Συρία, και πολλοί περγαμηνή βασιλείς (π.χ. ο Ατταλός ο Γ’), προσπάθησαν να καταλάβουν συριακά εδάφη των Σελευκιδών, ακόμα και να προσπαθήσουν να ανεβάσουν με μισθοφορικό στρατό, φιλικές προς τους ιδίους ηγεσίες στον θρόνο των Σελευκιδών, έχοντας πολλές φορές στις προσπάθειες τους αυτές και την βοήθεια δυνάμεων από την Δύση (των Ρωμαίων).

Τελικά, οι Σελευκίδες κατάντησαν τελικά ένα προτεκτοράτο των Ρωμαίων, ενώ στην Πέργαμο, η οποία αποτελούσε τον καλύτερο σύμμαχο των Ρωμαίων, από τους οποίους έλαβε και πολλά εδάφη στην Ασία, ως αμοιβή για την βοήθεια που τους προσέφερε, οι Ρωμαίοι, όταν νίκησαν τους Σελευκίδες, προσπάθησαν να την αποδυναμώσουν και αυτή, εκδιώκοντας μη φιλικούς στους ιδίους ηγέτες και μειώνοντας τα εδάφη της.

Είναι αλώστε γνωστή η ιστορία της διαθήκης του βασιλιά της Περγάμου, ο Ατταλός ο Γ’, ο οποίος με την διαθήκη του κληροδότησε το κράτος του στην Ρώμη, ενώ παράλληλα με την διαθήκη αυτή, το τεράστιο κράτος της Περγάμου, περιοριζόταν στην μικρασιάτικες κτήσεις και στην κυρίως πόλη της Περγάμου, ενώ οι υπόλοιπες κτήσεις δινόταν στους Ρωμαίους.

Επίσης, ιδιαίτερα βίαιοι υπήρξαν και οι πόλεμοι μεταξύ Πτολεμαίων της Αιγύπτου και των Σελευκιδών για τα εδάφη της Συρίας και της Φοινίκης-Παλαιστίνης, ενώ οι πρόσκαιρες προσπάθειες ένωσης των βασιλείων αυτών (π.χ. επί Πτολεμαίου του ΣΤ΄ του Φιλομήτωρος), απείχαν και λύθηκαν βίαια. 

Στην δε περιοχή της Κυρήνης (και μέρος της σημερινής Λιβύης), ηγέτης της περιοχής αυτής, ήταν ο Μάγας, έμεινε επικεφαλής της για πενήντα περίπου χρόνια, ενώ ανακηρύχτηκε βασιλιάς το 276 π.Χ., αμέσως μετά το θάνατο του Πτολεμαίου Σωτήριος.

Ο Μάγας, στην συνέχεια συνήψε συμμαχία με τους Σελευκίδες, προκειμένου να επιτύχει την ανεξαρτησία της Κυρήνης, ενώ λίγο μετά το 276 π.Χ., άρχισε εχθροπραξίες εναντίον του Πτολεμαίου του Β΄, επιτιθέμενος στην Αίγυπτο από τα δυτικά, ενώ ο Αντίοχος έκανε επίθεση στην Παλαιστίνη.

Τελικά όμως, ο Μάγας αναγκάστηκε να διακόψει την προσπάθειά του εξαιτίας της επανάστασης των Λιβύων νομάδων Μαρμαριδών. Στην δε ανατολή, ο Αντίοχος Α΄ ηττήθηκε από τα στρατεύματα του Πτολεμαίου.

Ο Μάγας, κατάφερε τελικά τουλάχιστον να διατηρήσει την ανεξαρτησία της Κυρήνης μέχρι τον θάνατό του το 250 π.Χ., αλλά λίγο αργότερα το κράτος του απορρίφθηκε εκ νέου από την Πτολεμαικό Αίγυπτο, οι ηγέτες της οποίας ενσωμάτωσαν τα εδάφη, τις εμπορικές οδούς και τις αποικίες της περιοχής στο Πτολεμαικό βασίλειο.

Στην κυρίως Ελλάδα, υπήρχε τότε μεγάλο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ενώ οι Έλληνες βρισκόταν μεταξύ τους σε συνέχεις διαμάχες.

Οι δε πολίτικες ηγεσίας της Ελλάδας τότε ήταν ιδιαίτερα ασεβείς και καταπιεστικές στον απλό λαό, ενώ ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος ο Ε’, λεηλατούσε με πειρατικά πλοία τα Ελληνικά νησιά και ιερά και έχτιζε βωμούς στην ασέβεια και την παρανομία, δείχνοντας με τον τρόπο του αυτό, απολυτή περιφρόνηση στο δωδεκάθεο.

Οι δε πολιτικοί των υπολοίπων Ελληνικών κρατών, ήταν πλήρως υποταγμένοι στους Ρωμαίους, υπάκουαν ασυζητητί σε όλες τις εντολές τους, τους καλούσαν να τους λύσουν αυτοί τα εσωτερικά τους προβλήματα, στήριζαν μόνο τα συμφέροντα της Ρώμης και των πλουσίων, αντί των Ελλήνων και των φτωχών, και γενικά, ήταν μεγάλοι προδότες και λακέδες των Ρωμαίων.

Την ιδιά περίοδο, στην περιοχή της Παλαιστίνης, ο διωγμός που εξαπέλυσε ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής έναντι των Εβραίων της περιοχής, είχε σαν αποτέλεσμα την έκρηξη της Επανάστασης των Μακκαβαίων (https://alophx.blogspot.gr/2017/04/blog-post_1.html) και την τελική ίδρυση του Ισραηλιτικού βασιλείου των Ασμοναίων στην περιοχή της Παλαιστίνης, Ισραήλ και μερών του Λίβανου κατά περιόδους.

Ο πόλεμοι αυτοί με τους Μακκαβαίους, αποδυνάμωσαν σημαντικά τους Σελευκίδες που είχαν πια περιοριστεί στην περιοχή της Συρίας (έχοντας κατά καιρούς τον Λίβανο υπό την κατοχή τους), ενώ έχασαν τα εδάφη της Μεσοποτάμιας υπέρ των Παρθών.

[Τα συνεχή πραξικοπήματα, οι δυναστικές διαμάχες, οι εναλλαγές βασιλιάδων, καθώς και η φυσική εξόντωση πολλών από αυτούς, αποδυνάμωσαν ακόμα περισσότερο το ήδη αποδυναμωμένο κράτος των Σελευκιδών].

Οι Ασμοναίοι, φρόντισαν επίσης έξυπνα να ενισχυόσουν στρατιωτικά τους διάφορους σφετεριστές που ήθελαν να καταλάβουν τον θρόνο των Σελευκιδών, αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τους εχθρούς τους.

Παράλληλα, συμμάχησαν από τα δυτικά με τους Σπαρτιάτες και τους Ρωμαίους, ενώ χάρις στην δύναμη τους, κατάφεραν να κρατήσουν και τους Πτολεμαίους σε μια πολιτική ευμενούς ουδετερότητας προς τους ίδιους (την κατάσταση αυτή, βοήθησε πολύ και η πολιτική αναταραχή που επικρατούσε τότε στην Αίγυπτο με εξεγέρσεις του λαού, και πτώση των τότε τυραννικών κυβερνώντων από αυτές, όπως π.χ. του Πτολεμαίου ο ΙΑ' Αλέξανδρου Β').

Τέλος, μετρά από πολλά έτη συγκρούσεων των κρατών αυτών, εμφανίστηκαν στην περιοχή οι Ρωμαίοι, οι οποίοι, ερχόμενοι από την Δύση, υπό τις εντολές του Πομπηίου του Μέγα, μέλους της  Πρώτης Τριανδρίας μαζί με τον Καίσαρα και τον Κράσσο (https://alophx.blogspot.gr/2017/06/blog-post_54.html), εισέβαλαν στην περιοχή και κατέλαβαν σταδιακά τα εδάφη της κυρίως Ελλάδας.

Επίσης, κατέστησαν την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Πέργαμο προτεκτοράτα τους, εισβάλοντας παράλληλα και καταλαμβάνοντας την Συρία, τον Πόντο και την Αρμένια, ενώ έστειλαν στρατό και στο Ισραήλ, με το οποίο είχαν συνάψει παλαιοτέρα συμμαχία (τότε το Ισραήλ, βρισκόταν υπό την κυριαρχία της μη Εβραϊκής, αλλά Αραβικής-Ιδουμαικής δυναστείας του Ηρώδη).

Αργότερα, οι Ρωμαίοι υπό την ηγεσία του Κράσσου, προσπάθησαν να εισβάλουν στα εδάφη των Παρθών, αλλά τελικά απέτυχαν πλήρως στην  προσπάθεια τους αυτή, ενώ ο ίδιος ο Κράσσος και το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του, σκοτώθηκε στην μάχη των Καρρών.

Η δε μετέπειτα σχεδιαζόμενη εκστρατεία του Καίσαρα έναντι των Παρθών, δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω της δολοφονίας του ιδίου.

Αντίθετα κιόλας, ήταν οι Πάρθοι αυτοί που τελικά εισέβαλαν αργότερα στην περιοχή της Παλαιστίνης και της Συρίας, ενώ οι Ρωμαίοι κατάφεραν να τους εκδιώξουν από αυτές, μόνο υστέρα από σκληρούς πολέμους.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, αμέσως μετά την διάλυση της τεράστιας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (https://alophx.blogspot.gr/2016/10/blog-post_12.html), αρχίσαν κατευθείαν οι μάχες μεταξύ των διάφορων Αράβων φυλάρχων για την απόκτηση της απολυτής εξουσίας (π.χ. Σαούντ, Χασεμιτών), οι οποίοι υποκρινόταν ότι ενδιαφερόταν για την ενότητα των Αράβων και του ισλάμ (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_52.html), αλλά στην πραγματικότητα, ήθελαν ή να ενώσουν όλους τους Άραβες υπό την ατομική ηγεσία τους, ειδάλλως, να ιδρύσει ο καθένας τους ένα ανεξάρτητο κράτος.

Τελικά, μετά από πολλές συγκρούσεις και μάχες που ακολούθησαν μεταξύ τους, σχηματίστηκαν τελικά οριστικά υστέρα από πολλά χρονιά πολέμων, πολλά και ανεξάρτητα μεταξύ τους Αραβικά κράτη με δικό του βασιλιά ή ηγέτη το καθένα (π.χ. το κράτος της Συρίας, του Ιράκ, της Αιγύπτου, ή της Τουρκίας, απέναντι από την Ελλάδα).

Στην συνέχεια, τα ανεξάρτητα πια αυτά κράτη, πολέμησαν με πολύ βίαιο τρόπο μεταξύ τους:

Έτσι, η Τουρκιά, πολέμησε πολλές φορές με την Συρία για την κατοχή της Αλεξανδρέττας, και πολλοί Τούρκοι ηγέτες (π.χ. ο Ερντογάν-https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_20.html), προσπάθησαν να καταλάβουν συριακά εδάφη, ακόμα και να προσπαθήσουν να ανεβάσουν με μισθοφορικό στρατό, φιλικές προς τους ίδιους ηγεσίες στον «θρόνο» της Συρίας, έχοντας πολλές φορές στις προσπάθειες τους αυτές και την βοήθεια δυνάμεων από την Δύση (π.χ. ΗΠΑ-Γερμανίας).

Τελικά, η Συρία,  κατάντησε τελικά στις μέρες μας ένα προτεκτοράτο των Ρώσων (τους ηγέτες της «Τρίτης Ρώμης», της Μόσχας), ενώ η Τουρκία, η οποία αποτελεί (παροδικό) σύμμαχο τους, κατέλαβε πολλά εδάφη στην Συρία, ως αμοιβή για την βοήθεια που τους προσέφερε.

Παρόλα αυτά, τόσο οι Ρώσοι, όσο και οι ΗΠΑ, είναι πιθανό, όταν τελειώσουν τον πόλεμο στην Συρία, να προσπαθήσουν να την αποδυναμώσουν την Τουρκιά, εκδιώκοντας μη φιλικούς στους ίδιους ηγέτες (π.χ. τον Ερντογάν-https://alophx.blogspot.gr/2017/04/16-2017.html) και μειώνοντας τα εδάφη της (https://alophx.blogspot.gr/2017/11/blog-post_5.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_8.html).

Επίσης, ιδιαίτερα βίαιοι υπήρξαν και οι πόλεμοι μεταξύ Αίγυπτου και Συρίας, ιδιαίτερα την περίοδο της διακυβέρνησης του ισλαμιστή Μόρσι, όταν αυτός, με την συμμαχία και χρηματοδότηση του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, έστειλε ισλαμιστές μισθοφόρους στην Συρία, προκειμένου να ρίξει τον Άσαντ, να εγκαθιδρύσει ένα φιλικό προς την συμμαχία καθεστώς, όπως επίσης και να δημιουργήσει και σημαντικούς ενεργειακούς αγωγούς που τους αρνούνταν το καθεστώς αυτό.

Ενώ ακόμα και ενώ οι πρόσκαιρες προσπάθειες ένωσης των κρατών αυτών (Συρίας-Αιγύπτου, π.χ. επί Νάσερ το 1962), απέτυχαν και λυθήκαν τελικά βίαια. 

Στην δε περιοχή της Κυρήνης και της σημερινής Λιβύης (https://alophx.blogspot.gr/2017/03/blog-post_23.html), ηγέτης της περιοχής αυτής, ήταν ο Καντάφι, έμεινε επικεφαλής της για σαρανταδύο περίπου χρόνια, ενώ ανακηρύχτηκε ηγέτης της χώρας αυτής το 1969 μ.Χ.

Ο Καντάφι, ο οποίος αρχικά ήταν θαυμαστής του Νάσερ της Αιγύπτου, τον οποίο και θεωρούσε αρχηγό του, μετά τον θάνατο του, απομακρύνθηκε από την επιρροή της Αιγύπτου και συνήψε συμμαχία με τους ανταγωνιστές της στον Παναραβισμό, Σύρους.

Τελικά όμως, ο Καντάφι, αναγκάστηκε να διακόψει την προσπάθειά του εξαιτίας της ισχύς της Αιγύπτου, ενώ κατάφερε να μείνει ηγέτης της χώρας, μέχρι τον θάνατό του το 2011 μ.Χ., ενώ το κράτος του, κινδυνεύει σήμερα να απορροφήσει από την Αίγυπτο (https://hellenicsunrise2.blogspot.gr/2018/03/blog-post_10.html#more), οι ηγέτες της οποίας θέλουν να ενσωματώσουν τα εδάφη του, τις εμπορικές οδούς και το πετρέλαιο της περιοχής στο κράτος τους.  

Στην κυρίως Ελλάδα αντίστοιχα, υπάρχει στις μέρες, μεγάλο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ενώ οι Έλληνες βρίσκονται σε συνέχεις διαμάχες μεταξύ τους.

Οι δε πολίτικες ηγεσίας της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα ασεβείς και καταπιεστικές στον απλό λαό, ενώ όλοι οι πρωθυπουργοί της χώρας, λεηλατούν οικονομικά τους Έλληνες μέσω των «πειρατικών μνημονίων», ενώ το ίδιο κάνουν και με την Εκκλησία και τους ναούς, χτίζοντας μέσω ασεβών νόμων, «βωμούς στην ασέβεια και την παρανομία», δείχνοντας με τον τρόπο του αυτό, και την απολυτή περιφρόνηση τους στην πίστη του λαού μας, την Ορθοδοξία.

Οι δε πολιτικοί των Ελληνικών κομμάτων, είναι πλήρως υποταγμένοι στους Αμερικάνους και την Γερμανία, και υπακούσουν ασυζητητί σε όλες τις εντολές τους, ενώ τους καλούν να τους λύσουν αυτοί τα εσωτερικά τους προβλήματα, στηρίζουν μόνο τα συμφέροντα τους και των πλουσίων, αντί των Ελλήνων και των φτωχών, και γενικά, είναι μεγάλοι προδότες και λακέδες των δυτικών (π.χ. στο Μακεδονικό, αλλά και σε όλα τα άλλα εθνικά θεματα).

Την ιδιά περίοδο, στην περιοχή της Παλαιστίνης, εξαιτίας του Ολοκαυτώματος του Χίτλερ, δημιουργήθηκε σε αυτή υστέρα από τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, το κράτος του Ισραήλ, το οποίο είχε υπό την κατοχή του επίσης την Παλαιστίνη, καθώς και διάφορων μερών του Λίβανου κατά περιόδους.

Ο πόλεμοι των Αράβων τους Ισραηλινούς (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_68.html), αποδυνάμωσαν σημαντικά τους Σύρους που είχαν πια περιοριστεί στην περιοχή της Συρίας (έχοντας κατά καιρούς τον Λιβανό υπό την κατοχή τους-https://alophx.blogspot.gr/2017/11/blog-post_17.html), ενώ τα εδάφη του Ιράκ, έπεσαν υπό την επιρροή των Ιρανών.

[Όπως αντίστοιχα τα συνεχή πραξικοπήματα, οι πολιτικές διαμάχες, οι εναλλαγές κυβερνήσεων, καθώς και η φυσική εξόντωση πολλών από αυτούς, αποδυνάμωσαν ακόμα περισσότερο το κράτος της Συρίας, ήδη από την ίδρυση του].

Οι Ισραηλινοί, φρόντισαν επίσης έξυπνα να ενισχυόσουν στρατιωτικά τους διάφορους σφετεριστές που ήθελαν να καταλάβουν τον «θρόνο» της Συρίας (π.χ. τους αντικαθεστωτικούς ισλαμιστές αντάρτες που μάχονται το καθεστώς Άσαντ), αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τους εχθρούς τους.

Παράλληλα, συμμάχησαν από τα δυτικά με τους Έλληνες (για την κατασκευή του ενεργειακού αγωγού East Med-https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_4.html) και τις ΗΠΑ, ενώ χάρις στην δύναμη τους, κατάφεραν να κρατήσουν και τους Αιγυπτίους σε μια πολιτική ευμενούς ουδετερότητας προς τους ίδιους (την κατάσταση αυτή, βοήθησε πολύ και η πολιτική αναταραχή που επικρατεί στην Αίγυπτο με εξεγέρσεις του λαού, και πτώση των τότε τυραννικών κυβερνώντων από αυτές, λόγω της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης»-https://alophx.blogspot.gr/2017/05/blog-post_39.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/05/blog-post_21.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/06/game-of-thrones_7.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_73.html).

Τέλος, μετά από πολλά έτη συγκρούσεων των κρατών αυτών, εμφανίστηκαν στην περιοχή οι ΗΠΑ (ως νέοι Ρωμαίοι), οι οποίοι, ερχόμενοι από την Δύση, εισέβαλαν στην περιοχή και έκαναν μέσω των μνημονίων την Ελλάδα προτεκτοράτο τους (μαζί με τους Γερμανούς).

Επίσης, οι ΗΠΑ (οι Αγγλοαμερικανοί γενικότερα) κατέστησαν την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκιά προτεκτοράτα τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, εισβάλοντας παράλληλα στην Συρία, ενώ έστειλαν στρατό και στο Ισραήλ, με το οποίο είχαν συνάψει συμμαχία επιώ προεδρίας του Τραμπ.

Είναι πιθανό, οι ΗΠΑ, υπό την ηγεσία του Τραμπ, ο οποίος ζηλεύοντας την δόξα του Κράσσου, να προσπαθήσουν να εισβάλουν στα εδάφη των νέων Παρθών, του Ιράν, σε συμμαχία με το Ισραήλ (https://alophx.blogspot.gr/2016/11/blog-post_37.html).

Όμως, είναι πιθανόν, το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας τους, να είναι η πλήρης αποτυχία τους.

Και αντίθετα κιόλας, στην συνέχεια, οι Ιρανοί να είναι αυτοί που στην συνέχεια θα αντεπιτεθούν και με την βοήθεια των συμμάχων τους (Συρίας, Χεσμπολάχ, Ρωσίας, Κίνας), και θα εισβάλουν αργότερα στο Ισραηλίτης, μέσω της Συρίας-Λιβάνου-Παλαιστίνης, ενώ οι ΗΠΑ να καταφέρουν να τους εκδιώξουν από την περιοχή αυτή, μόνο υστέρα από σκληρούς πολέμους (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_95.html, https://alophx.blogspot.gr/2018/01/blog-post_95.html, https://alophx.blogspot.gr/2018/01/y.html).

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής; Τίποτε δεν αποκλείεται, και μόνο η λήψη των σωστών μέτρων από μέρους μας θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε οποιονδήποτε τον κίνδυνο ενός πολέμου, ο οποίος ενδέχεται να καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνος για την χώρα μας.

Γιατί όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι Ρωμαίοι: «Όποιος θέλει ειρήνη (στην χώρα του), προετοιμάζεται  (να αποκρούσει έναν) για (ενδεχόμενο) πόλεμο (εναντίον του από τους εχθρούς του)».