ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕ ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΣΥΝΟΡΑ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ Ή ΚΟΝΤΕΨΑΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕ ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΣΥΝΟΡΑ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ Ή ΚΟΝΤΕΨΑΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό σε όλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν κράτη που είχαν εδάφη στην Ήπειρο που βρίσκονταν χωρίς όμως να έχουν συνεχόμενα σύνορα, αλλα ενδιάμεσα πολλές φορές βρίσκονταν αλλα κράτη και χρειάστηκε να γίνουν πόλεμοι για να ενωθούν αυτά.

Η πρώτη γνωστή περίπτωση του είδους αυτού ήταν ο Δεύτερος Πόλεμος του Σλέσβιχ, μία περιοχή με αποσχιστικό κίνημα της μεγάλης Γερμανικής πλειοψηφίας στο Χόλσταϊν και το Νότιο Σλέσβιχ που απέτυχε όμως στον Πρώτο Πόλεμο του Σλέσβιχ (1.848 μ.Χ.–51 μ.Χ.).

Η Δανία που κέρδισε τον πρώτο πόλεμο στην περιοχή προσπαθούσε να ενσωματώσει το Δουκάτο του Σλέσβιχ στο Δανικό βασίλειο, ενώ οι Γερμανοί αποσχιστές ήθελαν τα δουκάτα του Χόλσταϊν και του Σλέσβιχ να ενωθούν με μια Μεγάλη Γερμανία.

Το δε Δουκάτο Χόλσταϊν ήταν εντελώς ενωτικά Γερμανικό και επίσης ήταν και Γερμανικό φέουδο πριν από το 1.806 μ.Χ. και μέρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας από το 1815 μ.Χ., ενώ το Σλέσβιχ είχε και αυτό Γερμανική πλειοψηφία. Και παρόλο που οι Πρώσοι είχαν κοινά σύνορα με την Δάνια, αντίθετα οι Αυστριακοί (με την δικαιολογία πως ήταν παλαιό Γερμανικό φέουδο και μέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων) που διεκδικούσαν το Χόλσταϊν και την Σαξονίας-Λούξενμπουργκ δεν είχαν κοινά σύνορα με την περιοχή αυτή.

Η πόλη του Σλέσβιχ, το Φλένσμπουργκ, το Σόντερμποργκ και το Ντίμπελ συνδέονταν όλα με έναν δρόμο στρωμένο με θρυμματισμένο βράχο, τον οποίο ακολούθησε ο στρατός. Ο ίδιος δρόμος συνέχιζε από το Φλένσμπουργκ προς την Φρεντερίτσια και το Ώρχους και αυτόν τον δρόμο ακολούθησε αργότερα ο Πρωσικός στρατός όταν εισέβαλε στην Γιουτλάνδη.

[Οι μόνοι σιδηρόδρομοι το 1.864 μ.Χ. στην Δανία βόρεια του Κόνγκεο ήταν μια γραμμή στο Σγιέλαντ από την Κοπεγχάγη στο Κόρσερ και μία στην Βόρεια Γιουτλάνδη από το Ώρχους στα Βορειοδυτικά. Οποιεσδήποτε ενισχύσεις για το Ντάνεβιρκε από την Κοπεγχάγη θα είχαν μεταβεί σιδηροδρομικώς στο Κόρσερ και από εκεί με πλοίο στο Φλένσμπουργκ, διαρκώντας δύο ή τρεις ημέρες, αν δεν παρεμποδίζονταν από καταιγίδα ή θαλάσσιο πάγο. Υπήρχε ένα καλό σιδηροδρομικό σύστημα στα δουκάτα, αλλά όχι βορειότερα από το Φλένσμπουργκ και το Χούζουμ].

Ο Δεύτερος Πόλεμος του Σλέσβιχ, γνωστός και ως Δανοπρωσικός Πόλεμος ή Πρωσοδανικός Πόλεμος ξεκίνησε την 1^η Φεβρουαρίου 1.864 μ.Χ., όταν οι Πρωσικές και Αυστριακές δυνάμεις διέσχισαν τα σύνορα. Η Δανία πολέμησε στρατεύματα του Βασιλείου της Πρωσίας υπό τον ενοποιητή της Γερμανίας και δημιουργό του Β΄ Ράιχ Μπίσμαρκ και της Αυστριακής Αυτοκρατορίας του Φραγκίσκου Ιωσήφ (του συζύγου της γνωστής Αυστριακής πριγκίπισσάς Σίσι) που εκπροσωπούσαν την Γερμανική Συνομοσπονδία.

Ο πόλεμος έληξε στις 30 Οκτωβρίου 1.864 μ.Χ., με την Συνθήκη της Βιέννης και την παραχώρηση από τη Δανία των Δουκάτων του Σλέσβιχ (εκτός από το νησί Έρε, το οποίο παρέμεινε Δανικό), του Χόλσταϊν και της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ στην Πρωσία και την Αυστρία (https://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_23.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_44.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_76.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/1938-2015.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_5.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_64.html).

Μετά τον Α΄ΠΠ ιδρύθηκε η Ελεύθερη Πόλη του Ντάντσιχ που ήταν μία πόλη-κράτος υπό την προστασία και επίβλεψη της Κοινωνίας των Εθνών μεταξύ 1.920 μ.Χ. και 1.939 μ.Χ., που αποτελείτο από το λιμάνι Δάντσιχ (σήμερα Γκντανσκ της Πολωνίας) και άλλες σχεδόν 200 μικρές κοινότητες στην γύρω περιοχή.

Η Ελεύθερη Πόλη περιλάμβανε την πόλη Ντάντσιχ και άλλες κοντινές πόλεις, χωριά και οικισμούς που κατοικούνταν κυρίως από Γερμανούς. Όπως όριζε η συνθήκη, η περιοχή θα παρέμενε διαχωρισμένη από την μεταπολεμική Δημοκρατία της Βαϊμάρης και από την τότε πρόσφατα ανεξάρτητη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία, αλλά δεν θα ήταν κυρίαρχο κράτος. Η Ελεύθερη Πόλη ήταν υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών και τέθηκε σε δεσμευτική τελωνειακή ένωση με την Πολωνία.

Στην Πολωνία δόθηκαν ορισμένα δικαιώματα σχετικά με την επικοινωνία, τους σιδηροδρόμους και τις λιμενικές εγκαταστάσεις της πόλης. Η Ελεύθερη Πόλη δημιουργήθηκε για να δώσει στην Πολωνία πρόσβαση σε ένα μεγάλο λιμάνι.

Η ιστορική ονομασία Πολωνικός Διάδρομος ή Διάδρομος του Ντάντσιχ, ή του Γκντανσκ, δόθηκε σε μια λωρίδα εδάφους η οποία, κατά το μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων χρονικό διάστημα, εκτεινόταν προς Βορρά μέχρι την Βαλτική θάλασσα και χώριζε την Ανατολική Πρωσία από την υπόλοιπη Γερμανία.

Η λωρίδα αυτή περιελάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα του πολωνικού βοεβοδάτου (χωροδεσποτεία) του Πομόζε, και την πρώην Γερμανική επαρχία της Δυτικής Πρωσίας, την άλλοτε Πομερανία την οποία υποχρεώθηκαν οι Γερμανοί να παραχωρήσουν στη Πολωνία με την Συνθήκη των Βερσαλλιών, μετά το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου προκειμένου έτσι η Πολωνία να έχει διέξοδο στη θάλασσα.

 Το 1938 μ.Χ., ο πληθυσμός της Ελεύθερης Πόλης των 410.000 ήταν 98% Γερμανοί, 1% Πολωνοί και 1% άλλοι. Στις εκλογές για την Συντακτική Συνέλευση του 1.920 μ.Χ., το Πολωνικό Κόμμα έλαβε πάνω από 6% των ψήφων, αλλά το ποσοστό των ψήφων του αργότερα μειώθηκε σε περίπου 3%.

Το 1.921 μ.Χ., η Πολωνία άρχισε να αναπτύσσει την πόλη Γκντίνια, τότε μια μεσαίου μεγέθους πόλη αλιείας. Αυτό το εντελώς νέο λιμάνι βόρεια του Ντάντσιχ ιδρύθηκε στην περιοχή που απονεμήθηκε το 1.919 μ.Χ., τον λεγόμενο Πολωνικό Διάδρομο.

Μέχρι το 1.933 μ.Χ., το εμπόριο που περνούσε από τη Γκντίνια ξεπέρασε αυτό του Ντάντσιχ. Παρά το γεγονός αυτό, η Πολωνία αρνήθηκε να εγκαταλείψει το εμπόριο και άλλα δικαιώματα που της απονεμήθηκαν, αποξενώνοντας περαιτέρω τους κατοίκους του Ντάντσιχ.

Μέχρι το 1.936 μ.Χ., η γερουσία της πόλης είχε την πλειοψηφία των ντόπιων Ναζί και η κινητοποίηση για την επανένταξη της περιοχής αυτής με πλειοψηφικό Γερμανικό πληθυσμό στην Γερμανία εντάθηκε με την υποστήριξη των Ναζί, στην οποία οι Γερμανοί εισέβαλαν το 1.939 μ.Χ., γεγονός που έδωσε την αφορμή για την έκρηξη του Β΄ΠΠ.

Με την κατάκτησης της πόλης από την ΕΣΣΔ το 1.945 μ.Χ., ένας σημαντικός αριθμός πολιτών τράπηκε σε φυγή και το ίδιο έτος η πόλη έγινε επίσημα μέρος της Πολωνίας σύμφωνα με την Συμφωνία του Πότσνταμ.

Την περίοδο αμέσως μετά τον πόλεμο, πολλοί επιζώντες Γερμανοί εκδιώχθηκαν στην Δυτική ή Ανατολική Γερμανία, ενώ μέλη της προπολεμικής Πολωνικής εθνοτικής μειονότητας άρχισαν να επιστρέφουν και νέοι Πολωνοί έποικοι άρχισαν να έρχονται. Το Γκντανσκ υπέστη σοβαρή μείωση πληθυσμού από αυτά τα γεγονότα και δεν ανέκαμψε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1.950 μ.Χ.

Το 1.948 μ.Χ. ο Στάλιν επέβαλε Αποκλεισμό στο Βερολίνο, το οποίο βρίσκονταν στην Σοβιετική ζώνη κατοχής αλλά ήταν υπό διαιρεμένο σε τέσσερις ζώνες ελέγχου από τις νικήτριες δυνάμεις. Ο αποκλεισμός, που διήρκησε μέχρι τις 12 Μαΐου 1.949 μ.Χ., ήταν η πρώτη μεγάλη κρίση του Ψυχρού Πολέμου.

Οι Σοβιετικοί δεν επέτρεπαν την μεταφορά τροφίμων και εφοδίων στις ζώνες του Βερολίνου υπό δυτικό έλεγχο. Οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και άλλες χώρες ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση ξεκινώντας την μαζική μεταφορά εφοδίων και στο δυτικό Βερολίνο από αέρος, κάτι που παραλίγο να οδηγήσει σε σύγκρουση ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο ίδιο το Βερολίνο συνεχίστηκαν οι υποκινούμενες από τους Σοβιετικούς εντάσεις. Στο Ανατολικό Βερολίνο οι κομμουνιστές επιχείρησαν να παρεμποδίσουν την ομαλή διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών της 5^ης Δεκεμβρίου 1.948 μ.Χ. (όπως είχαν κάνει και στις εκλογές του 1.946 μ.Χ.), που έφεραν όμως συντριπτική νίκη (86,3%) των μη κομμουνιστικών δυνάμεων.

Τα αποτελέσματα των εκλογών χώρισαν επί της ουσίας το Βερολίνο στο διακριτό δυτικό και ανατολικό τμήμα. Τριακόσιες χιλιάδες Βερολινέζοι διαδήλωσαν υπέρ της συνέχισης της διεθνούς αερογέφυρας που μετέφερε προμήθειες στην πόλη. Τελικά τον Μάιο του 1.949 μ.Χ. ο Στάλιν υποχώρησε και διεκόπη ο αποκλεισμός της πόλης.

Αντίστοιχη κρίση ήταν και η λεγομένη Κρίση του Βερολίνου του 1.961 μ.Χ. και ήταν το τελευταίο σημαντικό Ευρωπαϊκό πολιτικοστρατιωτικό περιστατικό του Ψυχρού Πολέμου σχετικά με το κατοχικό καθεστώς της Γερμανικής πρωτεύουσας, του Βερολίνου, μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η κρίση του Βερολίνου ξεκίνησε όταν η Σοβιετική Ένωση εξέδωσε τελεσίγραφο απαιτώντας την απόσυρση όλων των ενόπλων δυνάμεων από το Βερολίνο, συμπεριλαμβανομένων των δυτικών ενόπλων δυνάμεων στο Δυτικό Βερολίνο. Η κρίση κορυφώθηκε με την ντε φάκτο διχοτόμηση της πόλης με την ανέγερση του Τείχος του Βερολίνου.

Στις 30 Αυγούστου 1.961 μ.Χ., ως απάντηση στις κινήσεις της Σοβιετικής Ένωσης να διακόψει την πρόσβαση στο Βερολίνο, ο Πρόεδρος Κένεντι διέταξε 148.000 Φρουρούς και Εφέδρους να ενεργήσουν.

Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, περισσότερες μονάδες της Εθνοφρουράς της Αεροπορίας κινητοποιήθηκαν και 216 αεροσκάφη από τις μονάδες τακτικών μαχητικών πέταξαν στην Ευρώπη στην επιχείρηση «Stair Step», την μεγαλύτερη ανάπτυξη αεριωθουμένων στην ιστορία των Αερομεταφερόμενων δυνάμεων.

Οι περισσότεροι από τους κινητοποιημένους στρατιώτες παρέμειναν στις ΗΠΑ, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν εκπαιδευτεί για την παράδοση τακτικών πυρηνικών όπλων και έπρεπε να επανεκπαιδευτούν στην Ευρώπη για συμβατικές επιχειρήσεις.

Τα γηρασμένα F-84 και F-86 της Εθνοφρουράς της Αεροπορίας απαιτούσαν ανταλλακτικά που έλειπαν στις μονάδες των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Αμερικανικά τανκς αντιμετώπισαν Ανατολικογερμανικό κανόνι νερού στο Σημείο ελέγχου Τσάρλι, ενώ και στην περίπτωση αυτή παραλίγο να οδηγήσει σε σύγκρουση ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το Καλίνινγκραντ, παλαιότερα γνωστό ως Κένιγκσμπεργκ ή είναι πόλη-λιμάνι και διοικητικό κέντρο της Περιφέρειας Καλίνινγκραντ, του Ρωσικού θύλακα που βρίσκεται μεταξύ της Πολωνίας και της Λιθουανίας στην Βαλτική Θάλασσα. Η περιοχή αυτή συνορεύει με εδάφη μελών του NATO και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ είναι γεωγραφικά αποκομμένη από την υπόλοιπη Ρωσία (αποτελεί δηλαδή εξκλάβιο ή αποσπασμένο έδαφος).

Στην περιοχή βρισκόταν παλαιά η Ανατολική Πρωσία και τό φρούριο Twangste που χτίστηκε στην από τους Τεύτονες Ιππότες στην διάρκεια των Βόρειων Σταυροφοριών (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html, https://alophx.blogspot.com/2019/11/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2025/01/blog-post_26.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_53.html). Η πόλη ήταν μέρος διαδοχικά του Κράτους του Τευτονικού Τάγματος, της Πολωνό-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, της Πρωσίας και της Γερμανίας (έως το 1.945 μ.Χ.).

Έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή αποτελούσε το Βόρειο τμήμα της πρώην Ανατολικής Πρωσίας. Η πόλη καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό το 1.945 μ.Χ. και ο Γερμανικός πληθυσμός διέφυγε ή εκδιώχθηκε. Μετονομάστηκε σε Καλίνινγκραντ στις 4 Ιουλίου 1.946 μ.Χ. προς τιμήν του Μιχαήλ Καλίνιν.

Το 2005 μ.Χ., το Καλίνινγκραντ γιόρτασε τα 750 χρόνια ύπαρξής του. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2010 μ.Χ., ο πληθυσμός του ήταν της τάξεως των 431.902 κατοίκων, μια αύξηση από τους 430.003 που είχαν καταγραφεί στην Απογραφή του 2002 μ.Χ.

Η πόλη του Μπάλτιγισκ, λίγο έξω από το Καλίνινγκραντ, είναι το μοναδικό Ρωσικό λιμάνι επί της Βαλτικής Θάλασσας το οποίο λέγεται ότι παραμένει «ελεύθερο πάγων» για όλη την διάρκεια του χρόνου, με την περιοχή να παίζει, ως εκ τούτου, σημαντικό ρόλο στη συντήρηση του Βαλτικού Στόλου.

Λόγω της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1.991 μ.Χ., η Περιφέρεια Καλίνινγκραντ μετατράπηκε σε θύλακα, γεωγραφικά αποκομμένο από το υπόλοιπο τμήμα της Ρωσίας. Η απομόνωση αυτή από την υπόλοιπη Ρωσία έγινε ακόμη πιο αισθητή σε πολιτικό επίπεδο όταν η Πολωνία και η Λιθουανία έγιναν μέλη του NATO και, στην συνέχεια, της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004 μ.Χ.

Κάθε στρατιωτικός και πολιτικός χερσαίος σύνδεσμος μεταξύ της περιοχής και της υπόλοιπης Ρωσίας θα πρέπει να διασχίζει εδάφη μελών του NATO και της ΕΕ. Ειδικές ταξιδιωτικές συμφωνίες για τους κατοίκους των εδαφών έχουν γίνει μέσω του Εγγράφου Διευκόλυνσης Διελεύσεως (FTD) και του Εγγράφου Διευκόλυνσης Σιδηροδρομικής Διελεύσεως (FRTD).

Ο «Διάδρομος Σουβάλκι» είναι μία στενή λωρίδα γης, μήκους περίπου 100 χιλιομέτρων, που ενώνει το Ρωσικό θύλακα Καλίνινγκραντ με την σύμμαχο της Ρωσίας, Λευκορωσία και είναι η μονή χερσαία οδός σύνδεσης και ανεφοδιασμού της συγκεκριμένης περιοχής από την Ρωσία και την Λευκορωσία.

Τον Ιούλιο του 2007 μ.Χ., ο Ρώσος Πρώτος Αναπληρωτής πρωθυπουργός Σεργκέι Ιβάνοφ είχε δηλώσει ότι εφόσον ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ συστήματα πυραυλικής άμυνας εγκαθίσταντο στην Πολωνία, τότε, πυρηνικά όπλα θα προωθούνταν στο Καλίνινγκραντ.

Στις 5 Νοεμβρίου 2008 μ.Χ., ο Ρώσος ηγέτης Ντμίτρι Μεντβέντεφ είχε δηλώσει ότι η εγκατάσταση πυραύλων στο Καλίνινγκραντ θα έπρεπε να θεωρείται βέβαιη. Τα σχέδια αυτά ματαιώθηκαν τον Ιανουάριο του 2009 μ.Χ.

Παρόλα αυτά, στα τέλη του 2011 μ.Χ., ανατέθηκε σε ένα ευρείας κλίμακας ραντάρ Βόρονεζ να παρακολουθεί την εκτόξευση πυραύλων εντός ακτίνας 6.000 χλμ. Βρίσκεται στον οικισμό του Πιονέρσκι (παλαιότερα γνωστό με την Γερμανική ονομασία Neukuhren) στην Περιφέρεια Καλίνινγκραντ.

Το Ναγκόρνο Καραμπάχ (δηλαδή «Ορεινό Καραμπάχ»), γνωστό και ως Αρτσάχ, ήταν περίκλειστη περιοχή στον Νότιο Καύκασο, που βρίσκεται μεταξύ των περιοχών του Κάτω Καραμπάχ και της Ζανγκεζούρ και καλύπτει την Νοτιοανατολική σειρά του Μικρότερου Καυκάσου.

Η περιοχή είναι κυρίως ορεινή και δασώδης. Αρχαίες Ελληνικές πηγές ονομάζουν την περιοχή Ορχιστηνή. Η περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ, η οποία υπήρξε αυτόνομη περιοχή στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.

Η περιοχή είναι αμφισβητούμενη, ενώ μεγάλο τμήμα της περιοχής συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Στεπανακέρτ, βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Δημοκρατίας του Αρτσάχ (έως τον Φεβρουάριο του 2017 μ.Χ. γνωστή ως Δημοκρατία του Ναγκόρνο Καραμπάχ), ένα de facto ανεξάρτητο κράτος με αρμενική πλειοψηφία.

Από το τέλος του Πολέμου του Ναγκόρνο Καραμπάχ το 1.994 μ.Χ., οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν διεξάγουν ειρηνευτικές συνομιλίες με την μεσολάβηση της Ομάδας του Μινσκ του ΟΑΣΕ.

Ο δε διάδρομος του Λατσίν ήταν ορεινό πέρασμα εντός των συνόρων του Αζερμπαϊτζάν. Ο διάδρομος αποτελούσε την συντομότερη διαδρομή μεταξύ της Αρμενίας και της δημοκρατίας του Αρτσάχ. Κατά την διάρκεια του πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ περιήλθε υπό τον έλεγχο της δημοκρατίας του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, παρόλο που επίσημα ανήκει στην επαρχία Λατσίν του Αζερμπαϊτζάν.

Στις 19 Σεπτεμβρίου 2023 μ.Χ., το Αζερμπαϊτζάν εξαπέλυσε μια μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επίθεση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, με αποτέλεσμα την νίκη του Αζερμπαϊτζάν, τον αφοπλισμό των δυνάμεων της Δημοκρατίας του Αρτσάχ, και την έξοδο των Αρμενίων από την περιοχή (https://alophx.blogspot.com/2020/10/2020-1940-1973.html).

Αλλα και στην Δημοκρατία της Υπερδνειστερίας πλησίον της Μολδαβίας που έχει Ρωσικό πληθυσμό δεν υπάρχει άμεσος διάδρομος σύνδεσης με την Ρωσία και αυτό μπορεί να ενισχυθεί είτε μέσω ξηράς από την Οδησσό αν δεχτεί επίθεση από Ουκρανία, Ρουμανία, Μολδαβία και ΝΑΤΟ και έτσι να ξεκινήσει από την περιοχή αυτή (https://alophx.blogspot.com/2019/11/blog-post.html, https://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_13.html, https://alophx.blogspot.com/2024/05/blog-post_71.html, https://alophx.blogspot.com/2024/12/blog-post_37.html, https://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_97.htm, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_61.html l, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html) ο Γ΄ΠΠ Ρωσίας και Δύσης.

[Αλλα και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και συγκεκριμένα στην μονιμά εμπόλεμη Παλαιστίνη και τα  εδάφη της, δηλαδή η Γάζα και η Δυτική Όχθη δεν έχουν άμεση σύνδεση μεταξύ τους και μπορεί κάνεις να φτάσει από το ένα σημείο στο άλλο από δρόμους μέσα στο Ισραήλ ή αεροπορικώς.

Κατά τις Συμφωνίες του Όσλο, είχε προβλεφθεί η δημιουργία ενός ασφαλούς διαδρόμου (safe passage) που θα συνέδεε την Γάζα με την Δυτική Όχθη, ώστε να υπάρχει ενιαία παλαιστινιακή επικράτεια υπό παλαιστινιακό έλεγχο. Όμως ο διάδρομος αυτός ποτέ δεν υλοποιήθηκε πλήρως. Για μικρά διαστήματα μεταξύ 1.999 μ.Χ.–2000 μ.Χ. υπήρξε ελεγχόμενη διέλευση οχημάτων μέσω Ισραήλ, αλλά αυτό σταμάτησε μετά το 2000 μ.Χ. (Δεύτερη Ιντιφάντα).

Σήμερα ο ι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να κινηθούν ελεύθερα μεταξύ Δυτικής Όχθης και Γάζας χωρίς Ισραηλινή άδεια. Οι μετακινήσεις (όταν επιτρέπονται) γίνονται μέσω Ισραήλ, υπό αυστηρό έλεγχο.  Δεν υπάρχει ούτε δρόμος, ούτε σιδηρόδρομος, ούτε αγωγός που να τα ενώνει απευθείας. Οποιαδήποτε μετακίνηση γίνεται μόνο μέσω Ισραηλινών σημείων διέλευσης].

Στις μέρες μας, η Λιθουανία αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα με την Λευκορωσία και με τον τρόπο αυτό αποκόπηκε κάθε χερσαία πρόσβαση της Ρωσίας στην περιοχή του Καλίνινγκραντ, ενώ η Βαλτική κατέστη Νατοϊκή λίμνη.

Είναι γνωστό ότι ο αποκλεισμός του Ντάντσιχ και η επίθεση των Γερμανών σε αυτό ήταν η αφορμή του Β΄ΠΠ, όπως και οι δύο αποκλεισμοί του Βερολίνου παραλίγο να φέρουν τον Γ΄ΠΠ και πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι ένας αποκλεισμός και επίθεση του ΝΑΤΟ στο Καλίνινγκραντ ή και στην Υπερδνειστερία μπορεί να είναι η αφορμή για τον Γ΄ΠΠ.

Δεν είναι αλώστε τυχαίο το γεγονός πως πρόσφατα Γερμανός στρατηγός είπε ότι θα γίνει πολεμική σύγκρουση με την Ρωσία για τον διάδρομο Σουβάλκι που μόνο από αυτόν εφοδιάζεται το Ρωσικό Καλίνινγκραντ, όπως και το γεγονός πως  οι ΗΠΑ αποσύρουν τον στρατό τους από την Ευρώπη για να επικεντρωθούν στην Κίνα και να αφήσουν τους Ευρωπαίους αν θέλουν να πολεμήσουν μονοί τους την Ρωσία.

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.