Θα έχει άραγε σύντομα η Τουρκία (όπως πιθανόν και η Συρία), την τύχη της Βοσνίας και του Ιράκ ;

Θα έχει άραγε σύντομα η Τουρκία (όπως πιθανόν και η Συρία), την τύχη της Βοσνίας και του Ιράκ ;

Ιουλίου 21, 2016

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΣΝΙΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ, Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

21-7-2016

Είναι γνωστό ότι ο πόλεμος της Βοσνίας και η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησε το 1992, με τον πόλεμο μεταξύ των Σέρβων Ορθοδόξων (υπό την ηγεσία του εθνικιστή Κάρατζις και με παρότρυνση του επίσης εθνικιστή και οπαδού της Μεγάλης Σερβίας Μιλόσεβιτς), των Κροατών (υπό την ηγεσία των Φασιστών Ουστάσι και οπαδού της Μεγάλης Κροατίας Ντούτσμαν) και μουσουλμάνων της Βοσνίας (υπό την ηγεσία του φανατικού ισλαμιστή Ιζμπεντέκοβιτς).

Οι πρώτες χώρες που αναγνώρισαν και υποκίνησαν σε ανεξαρτησία τους Καθολικούς Κροάτες από την υπόλοιπη Γιουκοσλαβία ήταν το Βατικανό, η Γερμανία και η Ιταλία, ακριβώς όπως συνέβη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (και μετέπειτα τους ακολούθησαν οι ΗΠΑ και όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης στέλνοντας όπλα, εθελοντές και στο τέλος και στρατό), ενώ τους Βόσνιους μουσουλμάνους η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία,  και το Ιράν υποστηρίζοντας ακόμα και αντιμαχόμενες μεταξύ τους πολεμικές φατρίες (π.χ. μουτζαχεντίν ή ακόμα και μέλη της Αλ-Κάιντα που για ακόμα μία φορά μετά το Αφγανιστάν, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, ΕΕ, Κατάρ, Σαουδικής Αραβίας και Τουρκίας, παρίσταναν τους μαχητές της Ελευθερίας). Αντίθετα τους Ορθόδοξους Σέρβους και την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας υποστήριξαν κυρίως οι Ρώσοι και κάποια Ορθόδοξα κράτη των Βαλκανίων.

Μετέπειτα οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, και το Βατικανό παρείχαν στους Κροάτες την πλήρη διπλωματική, οικονομική και πολιτική στήριξη τους και παρακίνησαν τα καθολικά έθνη στην υποστήριξη της Κροατίας, ενώ παράλληλα συμμάχησαν και με τους μουσουλμάνους κατά των Ορθοδόξων κάτι το οποίο φαίνεται καθαρά και στην κοινή «δημοκρατία» των μουσουλμάνων της Βοσνίας, αλλά και των καθολικών της ίδιας χώρας που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο αυτό, άλλωστε.

Ο πόλεμος αυτός είχε σαν τελικό αποτέλεσμα μετά από πολλές εναλλασσόμενες φάσεις και την αρχική σαρωτική προέλαση των Σερβοβόσνιων (με την υποστήριξη του Σέρβου πρόεδρου ΜΙλόσεβιτς), με την παρέμβαση του ΝΑΤΟ κατά των Σέρβων, την υποχώρηση όλων σχεδόν των πλευρών της σύγκρουσης στα αρχικά τους εδάφη (ενώ ενδιαμέσως όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν προβεί σε εγκλήματα πολέμου και πράξεις γενοκτονίας), με την παράλληλη δημιουργία ενός τεχνητού κράτους, χωρισμένου στα τρία (Σερβικό-Κροατικό-Μουσουλμανικό τμήμα), όπου όλες οι εθνότητες μισούνται θανάσιμα μεταξύ τους, είναι δυσλειτουργικό, και είναι υπό την κατοχή ουσιαστικά όλων των μεγάλων δυνάμεων που εμπλέχτηκαν στην δημιουργία του.

Τα αρχικά σχέδια των τριών πρωταγωνιστών, δηλαδή των προέδρων της Σερβίας, της Κροατίας και της μουσουλμανικής  Βόσνιας (Μιλόσεβιτς, Ντούτσμαν, Ιζμπεντέκοβιτς) για την δημιουργία μιας μεγάλης εκδοχής των κρατών τους δεν ευοδώθηκαν και όλοι τους αναγκάστηκαν να δεχτούν με την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης την δημιουργία του ασταθούς, τεχνητού, και παντελώς διεφθαρμένου κράτους προτεκτοράτου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (πρόσφατα τα μίση στο κράτος αυτό έφτασαν σε τόσο μεγάλο βαθμό που οι Σερβοβόσνιοι θέλουν να κάνουν δημοψήφισμα για ανεξαρτησία τους από την υπόλοιπη Βοσνία και να ενωθούν με την Σερβία).

 Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το Ιράκ το 1991, όταν το Ιράκ υπό την ηγεσία του Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο πλούσιο σε πετρελαϊκά Κουβέιτ, το οποίο θεωρούσε από παλιά επαρχία του την οποία ήθελε να προσαρτήσει, και παράλληλα του χρωστούσε πολλά δις (όπως και στα υπόλοιπα κράτη του Κόλπου που του χορήγησαν πολλά δις σαν δάνειο κατά την διάρκεια των πολέμου Ιράκ-Ιράν το 1980-1988, όταν είδαν μετά την επικράτηση του Χομεϊνί, ότι αυτός δεν αστειευόταν και δεν σκόπευε να γίνει υποχείριο κανενός και ιδιαίτερα των παντελώς εχθρικών και αιρετικών για αυτόν σουνιτών, παρόλο που και αυτοί χρηματοδότησαν σημαντικά την Ιρανική Επανάσταση, αλλά σκόπευε να εξάγει την επανάσταση του και στα εδάφη τους και να ιδρύσει μία νέα σιιτική περσική αυτοκρατορία, και τότε όταν διαπίστωσαν ότι ο «Φρανκενστάιν» που δημιούργησαν στράφηκε εναντίον τους, κατάλαβαν το λάθος τους και φρόντισαν να χρηματοδοτήσουν αδρά όλους τους αντιπάλους του, με κυριότερο παράδειγμα με τον πόλεμο που άρχισε ο σουνίτης Σαντάμ Χουσεΐν κατά του ισλαμικού Ιράν το 1980).

Η κύρια αφορμή της εισβολής ήταν για τον Σαντάμ η άρνηση του Κουβέιτ, να μειώσει ή και να διαγράψει τα χρέη του Ιράκ προς αυτό, όπως και να μειώσει την παραγωγή πετρελαίου του, έτσι ώστε να αυξηθούν οι τιμές του, καθώς και τα έσοδα του Ιράκ σημαντικά και αυτό να μπορέσει να ξεχρεώσει πιο εύκολα.  

Πιστεύοντας πως είχε την έγκριση και των ΗΠΑ (μετά την αόριστη προς θετική απάντηση που του έδωσε η πρέσβης τους στο Ιράκ), εισέβαλε στο Κουβέιτ, το προσάρτησε σαν 21^η επαρχία του και αρνήθηκε να αποχωρήσει από αυτό όταν του το ζήτησαν οι ΗΠΑ. Παράλληλα τα υπόλοιπα πετρελαιογωγά κράτη του Κόλπου (οι συνήθεις ύποπτοι Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιορδανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Ομάν) όταν είδαν την προέλαση του και ιδίως μετά από μία αρχικά αποτυχημένη απόπειρα του να προελάσει και στην Σαουδική Αραβία, πιστεύοντας πως θα επαναλάβει την εισβολή του και πάλι αυτή την φορά επιτυχώς,  αποφάσισαν να ζητήσουν την βοήθεια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στους οποίους είχαν κάνει επενδύσεις τρις δολαρίων στις οικονομίες τους, και λέγοντας τους πως θα πληρώσουν αυτοί όλα τα έξοδα του πολέμου για αυτούς. Φυσικά αυτοί δέχτηκαν και μετά από 5μηνη προετοιμασία εισέβαλαν στο Κουβέιτ, έδιωξαν τον Σαντάμ, κατέστρεψαν τον στρατό του που ήταν ως τότε ο πιο σημαντικός της Μέσης Ανατολής και έφεραν το Ιράκ σε τέτοια θέση αδυναμίας, ώστε αυτό αναγκάστηκε να δεχτεί θέλοντας και μη την ουσιαστική «αυτονόμηση» του Κουρδικού τμήματος του, που ήταν υπό την προστασία των ΗΠΑ.

Μετά και τον Β’ πόλεμο του Κόλπου, την πτώση του Σαντάμ, και τον Ιρακινό εμφύλιο που ακολούθησε στην χώρα και την εμφάνιση και επέκταση του ΙΣΙΣ,  το Ιρακινό Κουρδιστάν υπό τις ευλογίες και των ΗΠΑ, έγινε σχεδόν ανεξάρτητο και επειδή τα μίση στο κράτος αυτό, έφτασαν σε τόσο μεγάλο βαθμό, οι Κούρδοι του Ιράκ θέλουν να κάνουν δημοψήφισμα για ανεξαρτησία τους από το υπόλοιπο Ιράκ και να ενωθούν με τα αντίστοιχα πιθανώς μελλοντικά ανεξάρτητα κουρδικά  κρατίδια της Συρίας, της Τουρκίας και του Ιράν.

Στην εποχή μας η Τουρκία, ακολούθησε μία ακολούθησε μία ακραία εξωτερική-εθνικιστική και επιθετική-εχθρική πολιτική κατά της Συρίας. Ο αυτοαποκαλούμενος Χαλίφης-Σουλτάνος-Πρόεδρος Ερντογάν, με την αθρόα οικονομική υποστήριξη και τα συνεχή ισλαμικά δάνεια από τα πετρελαιογωγά κράτη του Κόλπου (κυρίως την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ), προσπάθησε να πραγματοποιήσει τα σχέδια αυτών και να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε σύγχρονη έκδοση.

Για αυτό τον λόγο υποστήριξε τα ισλαμικά κινήματα σε Ιράκ και Συρία (ΙΣΙΣ), με την πεποίθηση ότι αν αυτά τα καθεστώτα κατελάμβαναν την εξουσία και εδραιωνόταν, θα μπορούσε να δημιουργήσει μία ομοσπονδία με αυτά, που θα ελεγχόταν απόλυτα από τον ίδιο. Παράλληλα πίστεψε πως θα αναδεικνυόταν ο ίδιος (με την ευγενική πολιτική στήριξη και οικονομική χορηγία του Κατάρ) ως αρχηγός της κύριας ηγεμονεύουσας χώρας στον ισλαμικό κόσμο και θα απωθούσε όλους τους άλλους είτε Σουνίτες (Αίγυπτος), είτε Σιίτες αντιπάλους του (Ιράν).

Παράλληλα φυσικά θα μπορούσε μετά την πτώση του Άσσαντ στην Συρία να μπορέσει να δημιουργήσει τον αγωγό που τόσο ήθελε το Κατάρ (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/02/isis_24.html), ενώ παράλληλα θα μπορούσε να αποδυναμώσει και τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ, προσαρτώντας παράλληλα και εδάφη από τα κράτη αυτά. 

Φυσικά ως γνωστόν αυτό το σχέδιο στην Συρία και το Ιράκ απέτυχε με την άμεση και πλήρως αποτελεσματική στρατιωτική και όχι μόνο παρέμβαση της Ρωσίας (και την διπλωματική υποστήριξη της Κίνας), με αποτέλεσμα  η Τουρκία έξαλλη να στραφεί κατά πάντων και σαν συνέπεια αυτού αντί για την ηγεμονία και την ασφάλεια που ήθελε να είναι σχεδόν παντού περικυκλωμένη από παντού αντιπάλους  στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο (Ελλάδα, Κύπρος, Βουλγαρία, Αρμενία, Ιράκ, Συρία, Ισραήλ, Ιράν αλλά και Κίνα και Ρωσία, επειδή υποστήριξε με θράσος την «ανεξαρτησία» των Μουσουλμανικών μειονοτήτων σε αυτές τις χώρες). Όσο για την σχεδιαζόμενη δημιουργία του αγωγού του Κατάρ δεν γίνεται πια (με βάση τα έως τώρα δεδομένα στο μέτωπο της Συρίας) ούτε λόγος.

Εκτός αυτού οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας, όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκαν, αλλά με την υποστήριξη των ΗΠΑ-Ρωσίας (και λιγότερο κάποιων μεγάλων κρατών της ΕΕ), ετοιμάζονται να ανακηρύξουν ουσιαστικά την ανεξαρτησία τους (με δημοψηφίσματα ή χωρίς), και μετέπειτα ίσως και να ενωθούν σε ένα κράτος. Και φυσικά αυτή η κατάσταση δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο και το τουρκικό Κουρδιστάν που θα βλέπει τι θα γίνεται και θα θέλει να έρθει και η σειρά του για να ελευθερωθεί από την Τουρκική καταπίεση (με την βοήθεια τόσο των ανεξάρτητων Κουρδικών κρατιδίων, όσο και των Μεγάλων Δυνάμεων).

Θα έχει άραγε σύντομα η Τουρκία (όπως πιθανόν και η Συρία), την τύχη της Βοσνίας και του Ιράκ, όπου σύντομα οι Κούρδοι της επικράτειας της θα επιτύχουν μία ντε φάκτο πλήρη ανεξαρτησία ή τεράστια «αυτονομία» στην Τουρκία (μετά από το χύσιμο πολύ αίματος φυσικά), επιτυγχάνοντας τελικά την ίδρυση του κράτους που δεν κατόρθωσαν με την Συνθήκη των Σεβρών;  Τα γεγονότα στην περιοχή, και ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα (είτε ως «κίνημα οπερέτα» των στρατηγών ή προβοκάτσια του ίδιου του Ερντογάν) στην Τουρκία φαίνεται ότι προς τα εκεί βαδίζουν και καλό θα ήταν να προετοιμαστεί η χώρα μας για το σενάριο να δει σύντομα την γέννηση του Κουρδιστάν και την οριστική αποπομπή του Ερντογάν και του καθεστώτος του στον σκουπιδοτενεκέ και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.