ΟΙ ΤΩΡΙΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥΣ-ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΩΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΜΕΛΛΟΝ

ΟΙ ΤΩΡΙΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥΣ-ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΩΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΜΕΛΛΟΝ

Οκτωβρίου 30, 2014

                                                                                                                                  Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Θα μπορούσε κανείς εύλογα να υποστηρίξει, ότι στις μέρες μας, με βάση τα μέχρι τώρα υπάρχοντα γεωπολιτικά στρατηγικά στοιχεία καθώς και τα αντίστοιχα γεωοικονομικά, ενεργειακά και τοπογραφικά δεδομένα,  η υπάρχουσα ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο (σε συνδυασμό με τα συμφέροντα της κάθε μεγάλης δύναμης ξεχωριστά), έχει διαμορφώσει στην δημιουργία και αποκρυστάλλωση δύο κατά βάση μεγάλων πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών συνασπισμών.  Ο πρώτος αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπου κυριαρχεί η Γερμανία) και το ΝΑΤΟ(όπου επικρατούν αντίστοιχα οι ΗΠΑ) από την μεριά της Δύσης, ενώ στην πλευρά της Ανατολής υπάρχουν αντίστοιχα το Σύμφωνο της Σανγκάης (Συγκυριαρχία Κίνας-Ρωσίας), η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (καθοδηγούμενη από την Μόσχα) και το Σύμφωνο Συλλογικής Ασφαλείας (και πάλι υπό την κυριαρχία της Ρωσίας).

Άρα με πρακτικά φαίνεται να έχουν δημιουργηθεί δύο αντίπαλες συμμαχίες: Από την μία πλευρά οι ΗΠΑ με την Ευρωπαϊκή Ένωση έναντι της Ρωσίας και της Κίνας. Και εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς  ότι αυτό είναι κάτι το λογικό και το αναμενόμενο, αφού σε αυτές τις στρατηγικού χαρακτήρα ενώσεις υπάρχουν πολλά στοιχεία που οδηγούν προς αυτήν την εξέλιξη. 

Η συμμαχία Ρωσίας και Κίνας λόγου χάρη θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι είναι αναγκαία και αμοιβαία επωφελής και για τις δύο πλευρές. Αυτό συμβαίνει για πολλούς και σημαντικούς λόγους: Ο πρώτος είναι ότι και οι δύο πλευρές απειλούνται συνολικά από την Δύση. Στην μεν Ρωσία οι ΗΠΑ και η ΕΕ πριμοδότησαν και υποστήριξαν ενεργά, είτε μέσω στημένων χρωματιστών επαναστάσεων είτε μέσω πραξικοπημάτων την αποσκίρτηση και άμεση και βίαιη σύγκρουση πολλών κρατών της επικράτειας της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με την Ρωσία, είτε υπό μορφή πολιτικής είτε στρατιωτικής σύγκρουσης. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι αυτά της Γεωργίας και της Ουκρανίας, όπου οι ΗΠΑ και η Γερμανία όχι μόνο βοήθησαν την αιματηρή, πραξικοπηματική και παντελώς ανατροπή των ηγεσιών των χωρών αυτών, αλλά παράλληλα τις εξόπλισαν σαν αστακούς στέλνοντας σε αυτές όχι μόνο πολεμικά εφόδια και πυρομαχικά, αλλά και άπειρους μυστικούς πράκτορες από Νατοϊκές χώρες και μισθοφόρους, προκειμένου να προβούν στην εθνοκάθαρση ρωσόφωνων ή ρωσόφιλων πληθυσμών (χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά των πληθυσμών της Αμπχαζίας και Οσετίας στην Γεωργία και της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας). Παράλληλα θα μπορούσαν να εκδιώξουν αυτούς τους πληθυσμούς που ήταν κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία Ορθόδοξοι (και άρα φιλικοί προς την Ρωσία) και να τους αντικαταστήσουν με άλλους πληθυσμούς από τις γύρω περιοχές που ήταν είτε διτικόφιλοι πολιτικά, είτε  Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα (και άρα εντελώς εχθρικοί προς την Ρωσία), είτε Ρωμαιοκαθολικοί (είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στο ένοπλο πραξικόπημα που πραγματοποιήθηκε στην Ουκρανία, πρωταγωνίστησαν πέρα από τους ακροδεξιούς νεοναζί, τις ΜΚΟ, τους ισλαμιστές Τατάρους και τους Αμερικανούς και Γερμανούς μυστικούς πράκτορες, και οι καθολικοί είτε ουνίτες ιερείς οι οποίοι είχαν στήσει γιγαντοοθόνες, όπου καρδινάλιοι του Βατικανού προέτρεπαν τον κόσμο να στραφεί εναντίον της νόμιμης τότε κυβέρνησης του Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, καθώς κατά και των Ορθοδόξων Χριστιανικών πληθυσμών, σκηνικό που είχαν επαναλάβει και στην «πορτοκαλί» επανάσταση του 2004).

Αν σε αυτά προστεθούν και η απώλεια για την Ρωσία και οικειοποίηση για την Δύση των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου των χωρών αυτών, των ορυκτών και μεταλλευμάτων τους, των εκτεταμένων εύφορων καλλιεργήσιμων εδαφών τους, της στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας και την πολύ πιθανή και επικείμενη εγκατάσταση από τις καθοδηγούμενες από την Δύση πραξικοπηματικές κυβερνήσεις των χωρών αυτών,   πλησίον των συνόρων της,  Νατοϊκών στρατευμάτων και της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τις οικονομικές κυρώσεις από το εμπάργκο με άμεσο στόχο την καταστροφή της Ρωσικής οικονομίας, την συστηματική λασπολογία και προπαγάνδα κατά της ηγεσίας του Πούτιν και των εξεγερμένων πληθυσμών της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας σε σχέση με την υπόθεση του Boeing, την προσπάθεια πλήρους πολιτικής απομόνωσης καθώς και την χρηματοδότηση εντεταλμένων ΜΚΟ για την διοργάνωση «χρωματιστής» επανάστασης για την πτώση του Πούτιν και την εγκατάσταση ενός υποταγμένου «δυτικόφιλου» πολιτικού τύπου Γιέλτσιν στην ηγεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας,  εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η πίεση που ασκήθηκε στην Ρωσία ήταν ασφυκτική. Αντίστοιχα προσπάθησαν πρόσφατα ανεπιτυχώς να στήσουν παρόμοιο περιστατικό «χρωματιστής» επανάστασης και στην Κίνα στην περιοχή του Χονγκ Κονγκ.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι και οι δύο χώρες υποφέρουν από την χορηγούμενη από τις χώρες του Κόλπου και υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ ισλαμική τρομοκρατία, καθώς και από αυτονομιστικά κινήματα (και αυτά με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη και χορηγία των ΗΠΑ, ΕΕ και των μοναρχιών της Αραβικής Χερσονήσου). Οι ισλαμιστές δρουν στις περιοχές της Τσετσενίας στην Ρωσία και τους Ξιν Γιανγκ στην Κίνα και λαμβάνουν τροφοδοσία σε όπλα και πυρομαχικά, οι μεν Τσετσένοι από την Μέση Ανατολή μέσω Τουρκίας, Γεωργίας και Αζερμπαιτζάν, οι δε Ουιγουοίροι του Ξιν Γιανγκ μέσω Αφγανιστάν και Πακιστάν. Τα οπλικά συστήματα δίνονται από τις ΗΠΑ στις μυστικές υπηρεσίες της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας και του Κατάρ (οι οποίες διατηρούν παράλληλα και στρατόπεδα τζιχαντιστών στα εδάφη τους), οι οποίες αφού αγοράσουν αυτόν τον οπλισμό, τον διοχετεύουν άμεσα στις υποστηριζόμενες από αυτούς ισλαμικές οργανώσεις (οι οποίες είναι επίσης πολύ χρήσιμες και στην  δημιουργία σαμποτάζ και στην παύση λειτουργίας ενεργειακών αγωγών που περνούν από τα εδάφη που αυτές δραστηριοποιούνται).

Ένας τρίτος λόγος είναι η οικονομική, η ενεργειακή  «αληλεγγύη» και ο στρατιωτικός εξοπλισμός αυτών των δύο χωρών μεταξύ τους. Η μεν Κίνα δεν έχει εκτενώς ανεπτυγμένη στρατιωτική βιομηχανία και χρειάζεται την Ρωσία, αφού οι ΗΠΑ δεν επιτρέπουν σε αυτήν την πώληση αρκετών εξελιγμένων στρατιωτικών συστημάτων (από φόβο να μην χρησιμοποιηθούν σε μία μελλοντική πιθανή επίθεση κατά της Ταιβάν), ενώ παράλληλα δεν διαθέτει επαρκείς ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου προκειμένου να τροφοδοτήσει την συνεχώς αναπτυσσομένη οικονομία της και να παρέχει καύσιμα στον στρατό της.

Εκτός αυτού, και οι πιθανές εναλλακτικές πηγές της Μέσης Ανατολής, είτε ελέγχονται από τις ΗΠΑ, είτε από φιλικά προς αυτήν κράτη (Σαουδική Αραβία, Κατάρ), είτε από ισλαμιστικές οργανώσεις (ISIS), είτε είναι εκτός λειτουργίας, είτε υπολειτουργούν (Λιβύη, Συρία, Ιράκ). Η Ρωσία αντίστοιχα μετά το εμπάργκο χρειάζεται μία νέα αγορά για να αναπληρώσει τις οικονομικές της απώλειες (και η Κίνα αποτελεί την εγγύτερη και φαινομενικώς αποτελεσματικότερη λύση), ενώ παράλληλα χρειάζεται και πολιτική στήριξη (π.χ. ψήφους στον ΟΗΕ) προκειμένου να προωθήσει την εθνική πολιτική της. 

Επιπρόσθετα η ίδρυση πολιτικοστρατιωτικών και οικονομικών οργανισμών από μέρους της  (Σύμφωνο της Σανγκάης, Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, Σύμφωνο Συλλογικής Ασφαλείας, BRICS), αυξάνει την αίγλη της και αποτελεί παράλληλα μία ελκυστική εναλλακτική λύση έναντι των αντίστοιχων Δυτικών οργανισμών, σε όσες χώρες θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτούς (Δεν πρέπει παράλληλα να ξεχνάει κανείς ότι η Ρωσία έχει παγκόσμια υπεροπλία στα πυρηνικά ενώ η Κίνα τον μεγαλύτερο στρατό και στρατιωτικές εφεδρείες).

Επίσης και οι δύο χρειάζονται έναν ισχυρό σύμμαχο έναντι των Δυτικών που έχουν δώσει «εγγυήσεις αμυντικής υποστήριξης σε ορισμένες χώρες, με τις οποίες Ρωσία και Κίνα δεν έχουν καλές σχέσεις (Ουκρανία, Γεωργία και Μολδαβία για την πρώτη, και Ταιβάν και Ιαπωνία για την δεύτερη).

Θα πρέπει τέλος να αναφερθεί, ότι κάποιες από αυτές της παραπάνω χώρες ζητούν να προσαρτήσουν εδάφη από την Κίνα και την Ρωσία (Η Ιαπωνία διεκδικεί τις Κουρίλες νήσους από την Ρωσία και εδάφη της Κινέζικης ΑΟΖ, ενώ η Ουκρανία την Κριμαία, και η  Γεωργία την Αμπχαζία και την Νότια Οσετία).

Αντίστοιχα συμφέροντα υπάρχουν και στο Δυτικό στρατόπεδο, δηλαδή τις ΗΠΑ, την ΕΕ (υπό γερμανική ηγεμονία) και την επικείμενο να δημιουργηθεί οργανισμό Διαντλαντικής Οικονομικής Ένωσης και Εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Αυτός θα συμβάλλει στο ελεύθερο εμπόριο χωρίς οικονομικούς περιορισμούς και δασμούς μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού (κάτι το οποίο θα είναι προσοδοφόρο για τις επιχειρήσεις αλλά όχι και για τους πολίτες των δύο μεγάλων αυτών ενώσεων και χωρών), στην ευκολότερη μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, χωρίς να χρειάζονται πια εκτενείς βίζες και διαβατήρια, ενώ παράλληλα η δημιουργία ενός τόσο μεγάλου πολιτικοοικονομικού οργανισμού, θα συμβάλλει την ένωση των ΗΠΑ και ΕΕ και σε αυτόν τον τομέα και την μεγαλύτερη εμβάθυνση των σχέσεων τους (με την ίδρυση κατά κάποιον τρόπο ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ»), ενώ αυτό θα αποτελέσει και μία απάντηση της Δύσης έναντι της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης και του οργανισμού της Σανγκάης.

 Παράλληλα η συνεργασία των ΗΠΑ και της ΕΕ, θα συμβάλλει είτε μέσω οικονομικών και πολιτικών υποσχέσεων σε  πιθανές υποψήφιες χώρες, είτε μέσω πιέσεων και σε ορισμένες περιπτώσεις «βίαιης προώθησης» (π.χ. «χρωματιστές επαναστάσεις»)  στην περαιτέρω επέκταση των συνόρων των οργανισμών στους οποίους συμμετέχουν.

Επίσης όπως προαναφέρθηκε παραπάνω για την Ρωσία θα δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στο αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ παράλληλα θα αποκτήσουν νέους εργατικούς πληθυσμούς, εδάφη και αγορές. Προσαρτώντας ουσιαστικά μέσω πραξικοπημάτων και επαναστάσεων χώρες και εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωση (Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία) ουσιαστικά η Δύση παίρνει υπό τον έλεγχο της τα πλούσια ορυκτά και τα κοιτάσματα των χωρών αυτών, τους πληθυσμούς της, τον έλεγχο των αγωγών της, και φέρνει την πίεση στα σύνορα του αντιπάλου της (Ρωσία),  κάτι παράλληλα που ειδικά για τις  ΗΠΑ είναι και οικονομικά απαραίτητο, αφού φέρνουν μία νέα παγκόσμια κούρσα εξοπλισμών για να χρηματοδοτήσουν την οικονομία τους, όπως έγινε και κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Γερμανία επεκτείνει και φαινομενικά παγιώνει τον οικονομικό και πολιτικό της έλεγχο και σε νέες περιοχές της Ευρώπης.

Επίσης η ΕΕ απεξαρτείται από τον οικονομικό εναγκαλισμό και τις πιέσεις της Μόσχας, σαν αυτές που συνέβησαν όταν το 2006 η Μόσχα προχώρησε σε εμπάργκο στο φυσικό αέριο στην τότε κυβέρνηση της Ουκρανίας και την ΕΕ, με αποτέλεσμα να παγώσει η ΕΕ και η Ουκρανία, ενώ παράλληλα πολλές επιχειρήσεις υπολειτουργούσαν λόγω έλλειψης πρώτων υλών και ενέργειας.

Τέλος σε συνδυασμό με τις παράλληλες ενέργειες της Δύσης για την πτώση του καθεστώτος Άσαντ για να περάσει από εκεί ο σχεδιαζόμενος αγωγός Σαουδική Αραβία-Κατάρ-Συρία-Τουρκία-Ευρώπη, καθώς και με την σχεδιαζόμενη δημιουργία των αγωγών Μπακού-Τσειχάν και TAP, θα μπορέσει η Δύση να απεξαρτηθεί πλήρως από το Ρωσικό αέριο και πετρέλαιο, ενώ παράλληλα η Μόσχα θα χάσει πέρα από έναν στρατηγικό σύμμαχο (Άσαντ), μία ναυτική βάση στην χώρα του (Λατάκεια), έναν σταθερό προμηθευτή όπλων και την πρόσβαση στην Μεσόγειο, και εκτενή ενεργειακά έσοδα, αφού το πετρέλαιο και οι πρώτες ύλες θα τα προμηθεύεται η Δύση από αλλού (αυτό ήταν βασικά το σχέδιο αλλά όπως είναι ευρύτερα γνωστό απέτυχε ως προς το πρώτο μέρος του, ενώ οι αγωγοί Μπακού-Τσειχάν και TAP δεν φτάνουν για να επιτευχθεί επαρκής αποσύνδεση της ΕΕ από τις πρώτες ύλες της Ρωσίας).

Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που θα αποκομίσει κανείς, βλέποντας τα μέχρι τώρα διαμορφωθέντα δεδομένα. Από μια δεύτερη ματιά θα μπορούσε όμως κανείς να δει και μία διαφορετική εικόνα. Στις σχέσεις της Ρωσίας και της Κίνας δεν φαίνονται όμως με την πρώτη ματιά κάποια σημαντικά δεδομένα.

Καταρχάς στην περιοχή της Σιβηρίας στην Ρωσία, έχουν διεισδύσει εκατομμύρια παράνομοι λαθρομετανάστες Κινέζικης καταγωγής, οι οποίοι αλλοιώνουν τον ντόπιο πληθυσμό και με τον αύξοντα αριθμό γεννήσεων τους, θα έχουν καταστεί η πλειοψηφία του πληθυσμού σε μερικά χρόνια, ιδίως σε μια περιοχή που όπως και αυτή του ποταμού Αμούρ διεκδικούταν ανέκαθεν από την Κίνα.

 Επίσης η Κίνα θα ήθελε να αναπτύξει την δική της αμυντική βιομηχανία, προκειμένου να μην αναγκάζεται να αγοράζει και να πληρώνει πανάκριβα αμυντικά συστήματα εξελιγμένης τεχνολογίας, ενώ και  η Ρωσία θα ήθελε να αποκτήσει νέες αγορές για την διάθεση των πολικών συστημάτων της προκειμένου να μην εξαρτάται μόνο από μία αγορά.

Παράλληλα και το γεγονός ότι η Ρωσία και η Κίνα ότι θα θελήσουν μελλοντικά να απεξαρτηθούν η μία από την άλλη, είτε στρατιωτικά, είτε ενεργειακά, καθώς και η αντίστοιχη φιλοδοξία τους να διεκδικήσουν τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής, όταν είτε τελειώσουν τα κοιτάσματα της Ρωσίας, είτε γιατί θα θέλει απλά μέσω μιας εισβολής της στην Μέση Ανατολή για να διατηρήσει ψηλά τις τιμές του πετρελαίου και να «ξεφορτωθεί» χώρες που υποστηρίζουν την ισλαμική τρομοκρατία στο έδαφος της (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ), ενώ στην Κίνα τόσο για την αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας, όσο και για την απεξάρτηση της από τον ενεργειακό εναγκαλισμό από την Μόσχα, προκειμένου να μην υπάρχει πιθανότητα για ενεργειακό εκβιασμό από τους Ρώσους σε περίπτωση πολιτικών διαφωνιών, καθώς κα ι  για την κατάκτηση, αποίκηση και απόκτηση νέων εδαφών και γυναικών (όσο παράξενο και αν ακούγεται αρχικά, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Κίνας αποτελείται από άντρες, οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν γυναίκες για την απόκτηση οικογένειας, τόσο λόγω της πολιτικής του ενός παιδιού στην Κίνα, όσο και στην προτίμηση των ζευγαριών να αποκτούν κυρίως αρσενικά τέκνα).

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι πρόσφατα η Κίνα εισήλθε σε σύγκρουση με την Μογγολία για το ποιος είναι ο πραγματικός κληρονόμος του Τζένγκις Χαν (με την Κίνα να υποστηρίζει τον εαυτό της με το σκεπτικό ότι κάποτε είχε Μογγολική δυναστεία από τους απογόνους του, και έχει μογγολικό πληθυσμό στο έδαφος της, ενώ η Μογγολία ισχυρίζεται από την πλευρά της ότι η πλειοψηφία του Μογγολικού πληθυσμού βρίσκεται εντός των συνόρων της, από εκεί ξεκίνησε ο Τζένγκις Χαν τις κατακτήσεις του, ενώ το ότι η Κίνα είχε Μογγολική δυναστεία δεν την καθιστά κληρονόμο του, αφού οι Κινέζοι ήταν ουσιαστικά σκλάβοι, ενώ κάποια στιγμή ξεσηκώθηκαν και έδιωξαν την δυναστεία αυτή, την οποία δεν θεώρησαν ποτέ δική τους). Αυτή η διαμάχη θυμίζει σε πολλά τις ανιστόρητες απόψεις και τις αλυτρωτικές βλέψεις της ηγεσίας των Σκοπίων και τους απαράδεκτους και ανιστόρητους ισχυρισμούς τους, για την καπήλευση και οικειοποίηση του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας από την Ελλάδα. Και αυτό έχει σημασία γατί διεκδικώντας την κληρονομιά του Τζένγκις Χαν, διεκδικούν παράλληλα και την ιστορία και τις κατακτήσεις αυτού, άρα και εδάφη εις βάρος των χωρών που αυτός και οι διάδοχοι του κατέκτησαν (Όλη σχεδόν την Ασία και σχεδόν την μισή Ευρώπη).

Αντίστοιχα στις σχέσεις ΗΠΑ και ΕΕ, υπάρχουν βασικοί σημαντικοί τομείς σύγκρουσης. Η μεν δημιουργία του Οργανισμού Διαντλαντικής Οικονομικής Ένωσης και Εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, θα είναι επίσης για τις ΗΠΑ ένας μηχανισμός εγκλωβισμού και ελέγχου της Γερμανίας αλλά και της υπόλοιπης ΕΕ, αφού οι κανόνες λειτουργίας του διαμορφώθηκαν αποκλειστικά από αυτές και για αυτόν τον λόγο.

Παράλληλα η μη πλήρης επικράτηση της Δύσης στην Ουκρανία καθώς και ο μη απόλυτος έλεγχος των αγωγών και των ορυκτών της χώρας αυτής, θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την μη άμεση  απαλλαγή και απεξάρτηση της χώρας αυτής από την ΕΕ. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό μακροπρόθεσμα για τα συμφέροντα των  ΗΠΑ, αφού η Γερμανοκρατούμενη ΕΕ θα αναγκαστεί να στραφεί στις χώρες της Μέσης Ανατολής, οι οποίες είτε είναι φιλικές προς τις ΗΠΑ (Σαουδική Αραβία), είτε ελέγχονται από αυτήν και τους συμμάχους της ισλαμιστές (Ιράκ, Λιβύη), αναγκαζόμενη να δέχεται τον ίδιο οικονομικό εκβιασμό που δεχόταν από τους Ρώσους, δηλαδή την πλήρη διακοπή στην ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου, όταν δεν συμμορφώνεται με τις εντολές τους.

Επίσης η Γερμανία που ήθελε ενεργειακή αυτονομία τόσο από την Ρωσία όσο και από τις ΗΠΑ, δεν θα μπορέσει να επιτύχει κανέναν από τους στόχους της, ενώ και η προσπάθεια και για πολιτική ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ πάει περίπατο, αφού δεν θα έχει τα μέσα και τα καύσιμα για να αναπτυχθεί από μόνη της.

Επιπροσθέτως τόσο λόγω της σκληρής, επεκτατικής οικονομικής πολιτικής  που εφάρμοσε σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και των τραγικών αποτελεσμάτων της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, σε συνδυασμό με την εκτεταμένη λαθρομετανάστευση και την τεράστια διαφθορά και την πολιτική κρίση, βλέπει με τρόμο την άνοδο αντιευρωπαϊκών κινημάτων ακροδεξιάς ή μη προέλευσης, τόσο στην υπόλοιπη Ευρώπη όσο και στην χώρα της (όπου άρχισε και αυτή να έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα) και τα οποία τηρούν είτε φιλοαμερικάνικη, είτε φιλορωσική στάση. Αυτό μπορεί να επιφέρει, αν πραγματοποιηθεί παράλληλα και εμπάργκο πρώτων υλών από την Ρωσία τον χειμώνα, πολιτική κρίση σε όλη την ΕΕ, πιθανή αποχώρηση χωρών από αυτήν και πιθανή διάλυση της προς τέρψιν τόσο των Αμερικανών όσο και των Ρώσων αντιπάλων της, με παράλληλη οριστική απώλεια των αγορών στις οποίες γίνεται η πώληση των γερμανικών προϊόντων καθώς και την πολιτική επιρροή στις χώρες αυτές.

Βλέπουμε λοιπόν ότι όταν μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός αντιτιθεμένων συμφερόντων αυτών των συνασπισμών μπορεί να ενεργήσει διαλυτικά και για την συνοχή των ιδίων, κάτι το οποίο σημαίνει ότι το πιθανότερο είναι αυτοί οι οργανισμοί να συνεχίσουν να λειτουργούν μέχρι τα μέλη τους να κρίνουν ότι έχουν επιτύχει την επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει και την επίτευξη των συμφερόντων τους, και μετά να αυτοδιαλυθούν και να στραφούν ο ένας πρώην σύμμαχος εναντίον του άλλου, και να φτάσουν στο σημείο πρώην μέλη ενός διαλυμένου συνασπισμού να κάνουν συμμαχία με μέλη του αντίστοιχου αντίπαλου διαλυμένου συνασπισμού εναντίον των πρώην συμμάχων τους!!! Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μέλλον μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις!!!