ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΙΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΟΥΝΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΙΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΟΥΝΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Δεκεμβρίου 26, 2015

http://www.geopolitics.com.gr/2013/08/blog-post_8.html

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ
26-12-2015

Στην εποχή που εμφανίζεται ο Μωάμεθ η Αραβία είναι χωρισμένη σε φυλές των οποίων τα μέλη τους είναι "ειδωλολάτρες". Η βόρεια Αραβία - στα σύνορα με τη Συρία είχε εκχριστιανισθεί, ενώ υπήρχαν κυρίως στη περιοχή γύρω απο τη Μεδίνα, εβραϊκές φυλές. Ο κυρίως Αλλάχ (= θεός), ο Αλιλάτ ή Διόνυσος κατά Ηρόδοτο είχε πλέον λησμονηθεί, κάθε φυλή κατάντησε να έχει το δικό της θεό.

 Το 610 αρχίζει την διδασκαλία του ο Μωάμεθ ως ο έσχατος των Προφητών (Χατίμ-ουλ-ινμπίγια) και απεσταλμένος του Θεού (ρεσούλ-ουλ-λλαχ) όπως ισχυρίζονται οι Άραβες. Με τον προσηλυτισμό όμως αυτό άρχισε σιγά σιγά να αφυπνίζεται η ψυχή του αραβικού έθνους. Οι δε Εβραίοι στην αρχή δέχθηκαν τον Μωάμεθ ως τον αναμενόμενο Μεσσία και συμφώνησαν σε σύμπραξη. Οι πρώτοι προσήλυτοι με εθνική αραβική συνείδηση ήταν οι πρόσφυγες από τη Μέκκα, οι Μοχατζιρούν και οι προσήλυτοι της Μεδίνας οι Άνσαρ.

Με αυτούς ο Μωάμεθ στρέφεται πρώτα εναντίον των Βυζαντινών που τα σύνορά τους άγγιζαν της Αραβίας. Έτσι οι Άραβες στη συνάντηση με το τακτικό στρατό των Βυζαντινών υπό το Θεόδωρο, αδελφό του Αυτοκράτορα Ηράκλειου νικήθηκαν και διασκορπίστηκαν, ο δε τόπος αυτής της συμπλοκής τιμάται σήμερα από τους Άραβες ως τόπος μαρτυρίου. Στη συνέχεια ο Μωάμεθ κυριεύει τη Μέκκα.

Όταν πέθανε ο Μωάμεθ το 632 ολόκληρη η Αραβική χερσόνησος, μέχρι τα σύνορα της Συρίας, της Αιγύπτου και του σημερινού Ιράκ είχαν προσηλυτιστθεί στο Ισλάμ. Η προσδοκία των απολαύσεων στο παράδεισο με άφθονα φαγητά και παρθένες (ουρί) που έδινε το Κοράνιο στους υπέρ πίστεως μάρτυρες σε σχέση με τις πλούσιες λείες των επιδρομών ασκούσαν σημαντική επιθετική ορμή στους προσήλυτους άραβες.

http://www.geopolitics.com.gr/2013/08/blog-post_8.html

Τον Μωάμεθ διαδέχθηκαν οι Χαλίφες. Ο δεύτερος Χαλίφης ο Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ καταλαμβάνοντας τη Συρία το 636 νικά κατά κράτος τους Πέρσες το 637, καταλαμβάνει την πρωτεύουσά τους Κτησιφώντα και η Περσία παύει να υπάρχει πλέον. Στη συνέχεια αρχίζουν οι επιδρομές κατά της Κύπρου, της Ρόδου και των ακτών της Μικράς Ασίας με κίνδυνο και για την Κωνσταντινούπολη αν δεν είχε καταστραφεί ο αραβικός στόλος από τρικυμία στις ακτές της Χαλκηδόνας το 653.

Οι Άραβες προσπάθησαν πολλές φορές να καταλύσουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και να αφανίσουν τον Χριστιανισμό, αλλά στο τέλος απέτυχαν (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/12/7-8-21.html). Μεσολάβησε ένα διάστημα ειρήνευσης, με τον Μοάβια να προετοιμάζει εκστρατεία κατά των Βυζαντινών· η εκστρατεία όμως δεν ξεκίνησε καν, καθώς ο Βυζαντινός στόλος μετά από πληροφορίες, κατέπλευσε στα παράλια της Συρίας και κατέστρεψε τα πλοία που ετοίμαζε ο φιλόδοξος χαλίφης.

Στο μεταξύ το 643 ο Ουμάρ με 16.000 άνδρες καταλαμβάνει την Αλεξάνδρεια και η Αίγυπτος από βυζαντινή επαρχία γίνεται επαρχία των Χαλίφων, μέχρι το 968. Το 644 ο Ουμάρ ή Ομάρ δολοφονείται από ένα σκλάβο του και τον διαδέχεται ο Οθμάν ιμπν Αφφάν που δολοφονείται στο ανάκτορό του στη Μεδίνα.

Αυτόν διαδέχεται ο Αλής που δολοφονείται και αυτός το 661 την ώρα που έβγαινε από το Τέμενος της Κούφας - πρωτεύουσα του χαλιφάτου του. Και ενώ αυτόν τον διαδεχόταν ο γιος του Χασάν ιμπν Αλί, ο Μωαβίας Α' το 661 αυτοανακηρύχθηκε Χαλίφης της Δαμασκού ιδρύοντας τοΧαλιφάτο των Ομεϋαδών . Αυτή ήταν η αρχή της διάσπασης του ισλαμικού κόσμου σε σουνίτες και σιίτες και της συνεχούς διαμάχης των δύο αυτών μουσουλμανικών δογμάτων, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα

Επί της Χαλιφείας του Ουαλίντ Α' ή Βαλίντ Α' (705-715) συνέβη ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην Ιστορία όχι μόνο των Αράβων αλλά και της Ευρώπης και μάλιστα με τα δεδομένα της εποχής ίσως και παγκόσμια.

http://www.geopolitics.com.gr/2015/12/blog-post_486.html

Ο νόμιμα διεκδικών τον ισπανικό Θρόνο Ακύλλας εκάλεσε τους Άραβες για να τον βοηθήσουν εναντίον του σφετεριστή βασιλέως των Βησιγότθων του Ροδρίγου (ή Ροδερίχου). Έτσι οι Άραβες εισέβαλαν στην Ισπανία καταλαμβάνοντας το Γιβραλτάρ. Αφού νίκησαν τους Βησιγότθους έγιναν κύριοι πολλών περιοχών (716). Συνέχισαν όμως τις εκστρατείες τους και εντός των Γαλλικών εδαφών φθάνοντας μέχρι τη Ναρμπόν (720). Γρήγορα όμως εκδιώχθηκαν μετά την ήττα που υπέστησαν στη μάχη της Πουατιέ.

Παρά ταύτα στην Ισπανία εδραιώθηκαν πολύ καιρό, επηρεάζοντας τον τοπικό πολιτισμό και τη τέχνη έντονα. Όλα τα μνημεία αυτής της περιόδου σήμερα στη Ισπανία αποτελούν πόλο έλξης ιδιαίτερου θαυμασμού. Επίσης μέσω των Αράβων έφτασε στην Ευρώπη το σκάκι. Τότε εμφανίζονται στο προσκήνιο οι Σελτζούκοι Τούρκοι και το απέραντο κράτος των Αράβων άρχισε σιγά σιγά να φθίνει μέχρι την ολική κατάλυσή του το (1258).

Επειδή από το 800 και μετά, μέχρι το 1258 ο αραβικός κόσμος διασπάται σε ανεξάρτητες Δυναστείες. H ιστορική έρευνα ακολουθεί την ιστορία των Χαλιφικών Δυναστειών κάθε μίας χωριστά μέχρι της οριστικής κατάλυσης το 1258 του χαλιφάτου των Αββασιδών από τους Μογγόλους του Ουλεγκού Χαν όπου και ακολουθεί η περίοδος της τουρκικής κατάκτησης και εκείνης των εθνικών ανεξαρτησιών.

Η εξουσία των Αββασιδών διακόπηκε για τρία χρόνια το 1258, όταν ο Ουλαγκού χαν, ο Μογγόλος χάνος, λεηλάτησε και ερήμωσε τη Βαγδάτη. Επανήλθε όμως στην Αίγυπτο των Μαμελούκων το 1261, απ΄ όπου συνέχισε να διεκδικεί την ηγεσία και πρωτοκαθεδρία σε θρησκευτικά θέματα του μουσουλμανικού κόσμου μέχρι το 1519, όταν η θρησκευτική εξουσία μεταφέρθηκε επίσημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και η πρωτεύουσα του Χαλιφάτου στην Κωνσταντινούπολη.

Αντίστοιχα στην Περσική Ιστορία, τον 4ο αιώνα μ.Χ., τη δυναστεία των Πάρθων τη διαδέχτηκε αυτή των Σασσανιδών. Οι μουσουλμάνοι Άραβες κατέλυσαν το περσικό βασίλειο τον 7ο αιώνα και από τότε σταδιακά ξεκίνησε ο εξισλαμισμός της περιοχής. Η περιοχή καταλήφθηκε δύο φορές πρόσκαιρα από τους Μογγόλους, το 13ο και το 14ο αιώνα.

Μετά την εξάπλωση του ισλαμισμού στην Περσία, οι περισσότερες πόλεις της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, εκτός από τις επαρχίες της Κασπίας Θάλασσας και την Υπερωξιανή, προσχώρησαν στο νέο καθεστώς. Αρκετές επαρχίες στο Ιράν αρχικά αντιστάθηκαν στους Άραβες κατακτητές, αν και καμία δεν κατάφερε τελικά να τους απωθήσει.

Όταν όμως η επικράτηση των Αράβων ήταν οριστική, αρκετές πόλεις στασίασαν, σκοτώνοντας τους κυβερνήτες, για να επανέλθει η τάξη με την αποστολή ενισχύσεων. Η μετάβαση του Ιράν στον Ισλαμισμό ήταν γενικά μία σύνθετη διαδικασία και θεωρείται ότι έγινε και με χρήση βίας. Βέβαια, ενώ καταγράφονται καταστροφές μνημείων του ζωροαστρισμού και εκτελέσεις ιερέων.

https://parisis.wordpress.com/2014/06/30/%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%83%CE%B9%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B8/

Μέχρι τον 9ο αιώνα, το Ισλάμ ήταν πλέον η επικρατούσα θρησκεία στην Περσία και οι αλλαγές που επέφερε στον πολιτισμό και τη ζωή των Ιρανών ήταν σημαντικές. Σε ορισμένες περιοχές, όπως στη Φαρς, ο ζωροαστρισμός παρέμενε ακόμα ισχυρός κατά τον 9ο αιώνα, ενώ μαζικές προσχωρήσεις στον ισλαμισμό καταγράφονται ακόμα και τον 10ο αιώνα.

Κατά την περίοδο παρακμής του Πατριαρχικού Χαλιφάτου, παρατηρείται η ανάδυση ανεξάρτητων και ημι-ανεξάρτητων δυναστειών σε διάφορα μέρη της Περσίας, όπως οι Ταχιρίδες, οι Σαφαρίδες, οι Σαμανίδες, οι Αφριγίδες, οι Γκουρίδες, οι Σαλαρίδες, οι Ιουστανίδες, οι Σαδαδίδες και οι Βουγίδες.

Σε κοινωνικό επίπεδο, οι Άραβες κατήργησαν το ταξικό κοινωνικό σύστημα των Σασσανιδών, ενώ αργότερα, κυρίως κάτω από την εξουσία των Ομαγιαδών, αναπτύχθηκε μία άλλη μορφή διακρίσεων και αποκλεισμού των μη-Αράβων (αυτό σε συνδυασμό με την θρησκευτική καταπίεση και τις διώξεις είχε σαν συνέπεια την άνοδο του περσικού-ιρανικού εθνικισμού και την παράλληλη δημιουργία του σιιτικού δόγματος, με αρκετά στοιχεία του ζωροαστρισμού, ως μία αντίδραση στην καταπίεση των αράβων ).

 Αντιδρώντας σε αυτή την εξέλιξη, ο Ιρανός στρατηγός Αμπού Μοσλέμ εξόρισε τους Ομαγιάδες από τη Δαμασκό και υποστήριξε τους Αββασίδες χαλίφηδες για την κατάκτηση της Βαγδάτης. Οι τελευταίοι συχνά επέλεγαν Ιρανούς για βεζίρηδες τους, και οι Ιρανοί κυβερνήτες είχαν έτσι έναν σχετικό βαθμό αυτονομίας. Έτσι, το 822, ο κυβερνήτης του Χορασάν, Ταχίρ, διακήρυξε την ανεξαρτησία του και ίδρυσε τη νέα περσική δυναστεία των Ταχιριδών. Μέχρι την εποχή των Σαμανιδών, οι προσπάθειες του Ιράν για ανάκτηση της ανεξαρτησίας του ήταν πλέον γόνιμες.

Η πολιτιστική αναγέννηση της ύστερης των Αββασιδών περιόδου οδήγησε στην αναβίωση μίας εθνικής ιρανικής ταυτότητας. Το κίνημα αυτό έφτασε στην ακμή του κατά τον 9ο και τον 10ο αιώνα, με πιο γνωστό αποτέλεσμα τη συνέχιση της περσικής γλώσσας, επίσημης γλώσσας του Ιράν ακόμα και σήμερα. Ο Φερντουσί, ο μεγαλύτερος επικός ποιητής της χώρας, θεωρείται σήμερα ως η πιο σημαντική μορφή στην επιβίωση της περσικής γλώσσας. Μετά από μία περίοδο καταστολής, το ιρανικό στοιχείο επανέκαμψε ως ένα ιδιαίτερο, διαφορετικό και διακριτό στοιχείο μέσα στο Ισλάμ.

https://www.google.gr/imgres?imgurl=http://archive.in.gr/news/septem/images/map1big.jpg&imgrefurl=http://archive.in.gr/news/septem/read4b.htm&h=586&w=800&tbnid=o8HoaDk8-LKLJM:&docid=6wXvReOvJpbAeM&ei=4EV4VrX_IsXwUPeEgrAK&tbm=isch&ved=0ahUKEwi17_fBy-3JAhVFOBQKHXeCAKYQMwgiKAcwBw

Το 1218 οι ανατολικές επαρχίες της Υπερωξιανής και του Χορασάν δέχθηκαν την εισβολή των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν. Στην πλεινότητά τους, οι πόλεις της Υπερωξιανής και της Περσίας αρνήθηκαν να υποταχθούν, με αποτέλεσμα να υποστούν ολοσχερή καταστροφή. Σύμφωνα με τις περιγραφές ιστορικών, οι ορδές των Μογγόλων δεν άφηναν ούτε τα ζώα ζωντανά στο πέρασμά τους ενώ σε σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στις πόλεις Μαρβ και Χεράτ, ο πληθυσμός υποβάλλονταν σε βασανιστήρια πριν σφαγιαστεί. Οι ιστορικές αναφορές δίνουν εκτιμήσεις του αριθμού των νεκρών σε επίπεδα ακόμα και άνω του συνολικού πληθυσμού των πόλεων, γεγονός που θεωρείται ενδεικτικό μιας απαράμιλλης μείωσης του πληθυσμού.

Σε μία επιστολή του στο βασιλιά Λουδοβίκο τον Θ', ο εγγονός του Τζεγκίς Χαν, Ουλαγκού χαν, αναφέρει ότι είναι ο αυτουργός 200.000 θανάτων στο Ιράν και το Χαλιφάτο, ενώ ακολούθησε αμέσως μετά ο Ταμερλάνος, ως επόμενος κατακτητής, με πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του τη Σαμαρκάνδη. Το 1387, ο Ταμερλάνος κατέστειλε μία εξέγερση στο Ισπαχάν σκοτώνοντας σχεδόν 70.000 άτομα. Οι διάδοχοι όμως τόσο του Ταμερλάνου, όσο και του Ουλαγκού, σταδιακά υιοθέτησαν τα ήθη και έθιμα των κατακτημένων πληθυσμών, επιλέγοντας τελικά τον περσικό πολιτισμό ως δικό τους. Η επιδημία χολέρας του 14ου αιώνα ήταν άλλη μία πληγή για το Ιράν, καθώς σκότωσε σχεδόν το 30% του πληθυσμού του.

https://www.google.gr/imgres?imgurl=https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjkZe4LOnAIlxWS94AH8zZgYtzgUpuFsQ8vGO-nXeIO5ovART_2DVV5FohvaclHlEvvVRxS_-GL4Xwe_2GWi-Rf4f1jUYvIxZHSmlulJ-RqcGOp2ohWHVnWIgz6R-TIvy9Bi5Y8HKFgww/s400/400px-Map_of_state_religions.svg.png&imgrefurl=http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2011/09/blog-post_5185.html&h=200&w=400&tbnid=-_nfxG-osCz6uM:&docid=6XfVYu_1mq5ITM&ei=4EV4VrX_IsXwUPeEgrAK&tbm=isch&ved=0ahUKEwi17_fBy-3JAhVFOBQKHXeCAKYQMwgnKAwwDA

Η Περσία ενώθηκε από τον Αμπού Σαΐντ σε ενιαία πολιτική οντότητα το 1452, όμως τα επόμενα χρόνια κατακτήθηκε για λίγα έτη από τους Οθωμανούς Τούρκους. Με το σάχη Ισμαήλ Α' τερματίστηκε η οθωμανική εξουσία, και η περιοχή έγινε και πάλι ανεξάρτητη (1502-1736). Την εποχή εκείνη το σιιτικό δόγμα καθιερώθηκε ως επίσημο.

Τον 18ο αιώνα η Περσία γνώρισε τις επιβουλές της Οθωμανικής και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που προσπαθούσαν να προσαρτήσουν τμήματά της, χωρίς όμως επιτυχία, ενώ επί σάχη Ναδίρ Α' ισχυροποιήθηκε η θέση της χώρας. Τον 19ο αιώνα η Ρωσία και η Βρετανική Αυτοκρατορία προσπαθούσαν να θέσουν την Περσία υπό τη σφαίρα επιρροής τους. Η ηγεμονική πολιτική αυτών των δυνάμεων έγινε πιο έντονη όταν το 1908 ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου.

Το 1925 ο Ρεζά Σαχ με πραξικόπημα ανέτρεψε την παρακμάζουσα δυναστεία των Καζάρων και ονομάστηκε σάχης. Η διακυβέρνησή του προώθησε την εκβιομηχάνιση της χώρας, τα σιδηροδρομικά δίκτυα, τις κατασκευές, αλλά και την καθιέρωση ενός εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Ο Ρεζά προσπάθησε να διατηρήσει τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην επιρροή της Βρετανίας και τη Ρωσίας στη χώρα, αλλά με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι κληρονομικοί του δεσμοί με τη Γερμανία προκάλεσαν την επιφύλαξη των Βρετανών και των Ρώσων. Το 1941 οι δύο αυτές χώρες ως σύμμαχοι κατέλυσαν τη χώρα με στόχο να χρησιμοποιήσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο μεταφορών κατά τον πόλεμο, προκαλώντας παράλληλα την παραίτηση του σάχη υπέρ του γιου του, Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί.

Το 1951, ο Μοχάμεντ Μοσαντέκ εκλέχθηκε πρωθυπουργός. Μετά την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας στη χώρα, η δημοτικότητά του αυξήθηκε έντονα. Η Βρετανία, με την πρωθυπουργία του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ως αντίδραση επέβαλε εμπάργκο στο ιρανικό πετρέλαιο, βρίσκοντας σύμμαχο και τις ΗΠΑ, σε μία μυστική επιχείρηση ανατροπής του Μοσαντέκ. Με εντολή του πρόεδρου των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, η επιχείρηση Αίας ξεκίνησε, προκαλώντας τελικά τη σύλληψη του Μοσαντέκ τον Αύγουστο του 1953. Το πραξικόπημα αυτό αποτελεί την πρώτη φορά κατά την οποία οι ΗΠΑ ανέτρεψαν μία ξένη, δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.

Μετά την κατάλυση του πρωθυπουργού, η διακυβέρνηση του Παχλαβί έγινε ιδιαίτερα αυταρχική, και με τη βοήθεια των ΗΠΑ, ο σάχης κατάφερε να εκσυγχρονίσει τις υποδομές της χώρας, αλλά παράλληλα επιβλήθηκε σε όλες τις μορφές πολιτικής αντιπαράθεσης με την πανίσχυρη εθνική μυστική υπηρεσία Σαβάκ.

https://www.google.gr/imgres?imgurl=https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP_BAWuxWxcm9milzniC4BUtEQytFlusycSDZffgoVB_XGkBkcTCtf1aW70nsznVMfqbXvS0cafNhz9pVXrcoCBbfW49fRXYhJlE1L72FohMA_dhaLJdi2C4vd0bAyIQh1H5wrNeOozfw/s1600/%252525CE%252525A7%252525CE%252525AC%252525CF%25252581%252525CF%25252584%252525CE%252525B7%252525CF%25252582%25252B%252525CE%252525A0%252525CF%25252581%252525CF%2525258C%252525CF%25252583%252525CF%25252586%252525CF%25252585%252525CE%252525B3%252525CE%252525B5%252525CF%25252582.JPG&imgrefurl=http://iakovosal.blogspot.com/2015/08/blog-post_72.html&h=654&w=1132&tbnid=xl_45xoo6znOqM:&docid=CyBf7u-ykR4rYM&ei=4EV4VrX_IsXwUPeEgrAK&tbm=isch&ved=0ahUKEwi17_fBy-3JAhVFOBQKHXeCAKYQMwhTKC4wLg

Στις 2 Μαΐου του 1961, χιλιάδες Ιρανοί καθηγητές και μαθητές διαδήλωσαν μπροστά στο κτίριο του Κοινοβουλίου στην Τεχεράνη απαιτώντας αυξήσεις μισθών πέραν εκείνων που πρόσφερε η κυβέρνηση. Στα αιτήματα των διαδηλωτών δεν ήταν μόνο οι αυξήσεις, αλλά και οι καταγγελίες για όργιο νοθείας στις εκλογές του Ιανουαρίου, ενώ ένα όνομα ακουγόταν συχνά από το πλήθος: εκείνο του πρώην πρωθυπουργού Μοσαντέκ. Η αστυνομία απάντησε με καταιγισμό πυρών. Όταν σίγησαν τα όπλα, ένας καθηγητής ήταν νεκρός και τρεις βαριά τραυματισμένοι. Την επομένη το πλήθος που συγκεντρώθηκε ήταν ακόμα μεγαλύτερο -ξεπερνούσε τα 30.000 άτομα- και στις 5 Μαΐου η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.

Ενεργός κριτής της επονομαζόμενης «λευκής επανάστασης» του σάχη έγινε ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί, ο οποίος αποκήρυξε δημόσια την εξουσία του σάχη. Ο Χομεϊνί συνελήφθη και φυλακίστηκε για 18 μήνες, και μετά την αποφυλάκισή του το 1964 άσκησε έντονη δημόσια κριτική στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο σάχης υποχρεώθηκε να τον εξορίσει αρχικά στην Τουρκία, στη συνέχεια στο Ιράκ, και τελικά στη Γαλλία, χωρίς όμως να αλλάξει τη δημόσια κριτική που ασκούσε.

Η καταπίεση του Σάχη, η αντίδραση του Χομεϊνί και τα συμφέροντα των σουνιτικών αραβικών μοναρχιών, οδήγησαν στο τέλος στην Ιρανική Επανάσταση του 1979, και στην πτώση του Σάχη, και στην άνοδο του Χομεϊνί στην εξουσία (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/blog-post_72.html, http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/isis.html).

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbDaGXbx8shJKR9skNZVIS9OGDX_yfsMkUUX8gxe-33qEtRLV_8eA2vk5a5C8E_K24QHK5k3J8AwChFEGi2CNkfC6pfdUtkCkYVZ1CHFmng6Cf9F-XkQ-7lyUXpFnZAZt3b6Hxw7dyt7o/s1600/Baghdad+Railway+Qatar+TurkeyJPG.JPG

Στις μέρες μας για άλλη μία φορά οι σιίτες Ιρανοί (Πέρσες) και οι σουνίτες Άραβες (με προεξάρχοντα τα κράτη της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ και την «βοήθεια» και της Τουρκίας), βρίσκονται για άλλη μία φορά αντιμέτωποι στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/isis.html, http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/11/blog-post.html ).

http://kostasxan.blogspot.gr/2015/03/blog-post_705.html

Και η «νέα Περσική Αυτοκρατορία» (αποτελούμενη κατά τους ίδιους τους Ιρανούς από το Ιράν, Συρία, Ιράκ, Λίβανο, Υεμένη) συγκρούεται μετωπικά με την «νέα αραβική Αυτοκρατορία» υπό την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/12/7-8-21.html ), και τον νέο συνασπισμό-στρατιωτική συμμαχία 34 κρατών που αυτή δημιούργησε, για να πολεμήσει εναντίον των Ιρανών

Αλλά  αυτή την φορά οι δύο παραπάνω συμμαχίες στηρίζονται από άλλες μεγαλύτερες αυτοκρατορίες στην μεταξύ τους σύγκρουση,  η μεν πρώτη (Ιράν) από την Ρωσία στα Βόρεια και την Κίνα στα Ανατολικά, η δε δεύτερη (Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ) από ΗΠΑ  και ΕΕ στα δυτικά. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι αν δεν προσεχθεί η επέκταση της σύγκρουσης, και οι παραπάνω αναφερόμενες μεγάλες δυνάμεις  αναμειχθούν ενεργά στο μέλος της πλευράς που υποστηρίζουν, μπορεί να μετατρέψουν τον επικίνδυνο αυτό περιφερειακό πόλεμο διά αντιπροσώπων σε θερμό, ο οποίος θα οδηγήσει την περιοχή στο απόλυτο χάος, βία και καταστροφή και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ευρασίας, στον απόλυτο όλεθρο, μέσα από ένα τρομακτικό αιματηρό, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό και πιθανώς θερμοπυρηνικό ολοκαύτωμα.