ΠΩΣ Η ΔΥΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΔΟΛΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ-ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ-ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

ΠΩΣ Η ΔΥΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΔΟΛΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ-ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ-ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Οκτωβρίου 05, 2014

                                Γράφει ο  ΑΛΩΠΗΞ

 

Όπως είναι γνωστό, οι ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επέβαλαν, πριν την είσοδο τους στον πόλεμο, οικονομικό εμπάργκο κατά της επεκτατικής αυτοκρατορικής Ιαπωνίας. Αυτό επεβλήθη τόσο στον τραπεζικό τομέα, όσο επίσης και στην μετανάστευση, αλλά κυρίως στις πετρελαϊκές εξαγωγές από τις ΗΠΑ στην Ιαπωνία, μαζί με όποια υλικά και βιομηχανικά προϊόντα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για πολεμικούς σκοπούς. 

Με δεδομένο το ότι η τότε κυβέρνηση τις Ιαπωνίας δεν είχε πετρελαϊκά αποθέματα που να επαρκούσαν για πάνω από ένα εξάμηνο, και έχοντας επιδοθεί σε μία ξέφρενη εξοπλιστική κούρσα και πολεμικές εκστρατείες προκειμένου να επιβάλει την κυριαρχία της σε όλη την επικράτεια της Νοτιοανατολικής Ασίας, αρχής γενομένης από την κατάληψη της Κορέας, καθώς και την πλήρη κατάκτηση της Κίνας, σε συνδυασμό με το γεγονός του ότι τότε,  όπως και σήμερα δεν είχε δικές της πρώτες ύλες,  βρέθηκε να έχει μπροστά της ένα μεγάλο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό δίλημμα με δύο πιθανές λύσεις. 

Η πρώτη ήταν αυτή που ζητούσαν οι ΗΠΑ, δηλαδή εάν ήθελε η Ιαπωνία να σταματήσει το οικονομικό εμπάργκο θα έπρεπε να αποσυρθεί από όλα τα εδάφη που είχε καταλάβει στην Νοτιοανατολική Ασία, να πάψει τις όποιες συμμαχικές σχέσεις είχε με την Γερμανία και την Ιταλία, και να ακολουθήσει «ουδέτερη» φιλοσυμμαχική πολιτική.  

 Η δεύτερη επιλογή της ήταν να αντισταθεί στο τελεσίγραφο αυτό, και να επιχειρήσει με μία δυναμική στρατιωτική επέμβαση να αποκτήσει πρόσβαση σε άλλες περιοχές πλησίον αυτής που θα μπορούσαν να την προμηθεύσουν με τα απαραίτητα για την ίδια και την βιομηχανία της πετρελαϊκά προϊόντα, με τα οποία θα μπορούσε να συνεχίσει την επεκτατική της πολιτική και την κατάκτηση της Ασίας. Παράλληλα με τις κατακτήσεις θα έβρισκε εδάφη στα οποία θα μπορούσε να εγκαταστήσει ως αποίκους τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού της, να βρει πληθυσμούς τους οποίους θα χρησιμοποιούσε με την βία ως σκλάβους στα εργοστάσια της ή πειραματόζωα στις πολεμικές εργαστηριακές μονάδες της (όπως την διαβόητη μονάδα 731), ενώ καταλαμβάνοντας τις Βρετανικές αποικίες στην περιοχή θα μπορούσε να σταματήσει σε μεγάλο βαθμό και την ροή εφοδίων και οπλικών συστημάτων, που μέσω αυτών των περιοχών μεταφερόταν τότε στην αντιστεκόμενη στην Ιαπωνική εισβολή Κίνα. 

Εξάλλου και η διαπαιδαγώγηση και το πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα της χώρας τότε δεν προέβλεπε σε καμία περίπτωση υποχώρηση, αφού η κοινωνία που ήταν ακραία μιλιταριστική δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί ότι ποτέ υπήρχε περίπτωση να υπάρξει οποιαδήποτε δύναμη η οποία θα μπορούσε να αντισταθεί και να κερδίσει την Ιαπωνία και τον αυτοκράτορα της, ο οποίος θεωρούνταν από σύσσωμο σχεδόν τον Ιαπωνικό λαό σαν «Θεός».   

Οι φωνές για πιο σώφρονες σκέψεις με βάση τα συγκριτικά δεδομένα της εποχής για τους αντιπάλους της Ιαπωνίας, όπως αυτή του στρατηγού Γιαμαμότο ήταν ελάχιστες. Με βάση αυτά τα δεδομένα ελήφθη όπως ήταν αναμενόμενο η δεύτερη επιλογή  από την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ηγεσία της Ιαπωνίας. 

Όμως και εδώ οι επιλογές ήταν και πάλι δύο. Που να επιτεθούν; Προς τον Βορρά και την Μαντζουρία, όπου είχαν πρόσφατα ηττηθεί από τους Σοβιετικούς, προκειμένου να εκδικηθούν την ήττα τους, και να βοηθήσουν παράλληλα και τους συμμάχους τους Γερμανούς που επιτίθονταν παράλληλα από τα δυτικά, ή να επιτεθούν προς τον Νότο και να καταλάβουν τα αποικιακά εδάφη της κατεχόμενης Γαλλίας του Βίσυ και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας; 

Στην πρώτη περίπτωση αν και θα κέρδιζαν την «ηθική» ικανοποίηση της εκδίκησης, καθώς και κάποια εδάφη,  δεν θα είχαν κανένα πρακτικό όφελος αφού αυτή η περιοχή ούτε τόσο αναπτυγμένη ήταν, ούτε και θα επέφερε κανένα πρακτικό όφελος τόσο σε οικονομικό (πετρέλαιο) όσο και πολιτικό επίπεδο. Αντίθετα μία επίθεση προς τον Νότο θα ήταν πολύ πιο προσοδοφόρα, αφού εκτός από τους πληθυσμούς των κρατών της Νοτιανατολικής Ασίας, θα τις επέφερε και τα πλούσια πετρελαϊκά κοιτάσματα της περιοχής, προκειμένου να μπορεί απερίσπαστη να τροφοδοτεί την ενίσχυση των στρατιών της με καύσιμα. Παρά ταύτα υπήρχε ένα σοβαρό εμπόδιο που θα έπρεπε να ξεπεραστεί. Ο Αμερικανικός στόλος του Ειρηνικού, ο οποίος προστάτευε αυτή την περιοχή. Έτσι ξεκίνησαν οι διαδικασίες για να βρεθεί μία φόρμουλα αντιμετώπισης και εξουδετέρωσης του κινδύνου αυτού. Σαν πιο προσοδοφόρα λύση επιλέχθηκε η αεροπορική εισβολή (μέσω μιας εναέριας επίθεσης στον Αμερικάνικο στόλο στο Περλ Χάρμπορ). 

Ως γνωστόν αυτή η επίθεση αν και θεωρήθηκε επιτυχής, στην ουσία απέτυχε τον στόχο της, τόσο για το ότι τα αεροπλανοφόρα έλειπαν, πολλά από τα κατεστραμμένα σκάφη ανακατασκευάστηκαν, ενώ δεν χτυπήθηκαν και οι δεξαμενές καυσίμων του πολεμικού στόλου, κάτι που αν συνέβαινε θα μπορούσε να καθηλώσει τον στόλο του Ειρηνικού για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η συνέχεια που ακολούθησε απέδειξε πως το εγχείρημα των Ιαπώνων να αναγκάσουν τους Αμερικανούς μέσω ενός βίαιου πολεμικού επεισοδίου και του φόβου που θα προκαλούσε αυτό, να διαπραγματευθούν ή να δεχτούν την Ιαπωνική υπεροχή στην περιοχή απέτυχε παταγωδώς.  Αντίθετα οι ΗΠΑ κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους, και μέσω της μεγάλης βιομηχανικής, υλικής, τεχνολογικής, πολεμικής και πληθυσμιακής υπεροχής τους, κατάφεραν στο τέλος να κερδίσουν τον πόλεμο του Ειρηνικού και να κατακτήσουν την Ιαπωνία. 

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους (μαζί με νεότερα στοιχεία και έγγραφα που ήρθαν πρόσφατα στην δημοσιότητα) που πολλοί ερευνητές έχουν υποστηρίξει από τότε, πως οι Αμερικανοί, ήξεραν από πριν την Ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και την άφησαν επίτηδες να συμβεί, προκειμένου να έχουν την δικαιολογία να εισέλθουν στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και μέσω της υπέρμετρης υπεροχής τους, να καταφέρουν να κυριαρχήσουν πλήρως τόσο στην περιοχή του Ειρηνικού όσο και της Ευρώπης (όπου ως γνωστόν θα εμπλεκόταν, αφού είχαν «έμμεση» αρχικά συμμαχία με το Λονδίνο, όπως οι Ιάπωνες είχαν με την Γερμανία και την Ιταλία).

 Το ίδιο σενάριο προσπάθησαν να εφαρμόσουν και στην σύγχρονη εποχή αντίστοιχα οι ΗΠΑ. Μετά το υποκινούμενο από την Δύση (κυρίως τις ΗΠΑ και την Γερμανία) πραξικόπημα κατά του νόμιμου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς (μέσω της χρήσης ομάδων μισθοφόρων, ακροδεξιών ναζιστών, ισλαμιστών Τατάρων, «αναρχικών» και χρηματοδοτούμενων από την Δύση «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ), το καθεστώς ανδρεικέλων των Δυτικών που εγκαταστάθηκε στο Κίεβο άρχισε μία άγρια εκστρατεία γενοκτονίας και βίαιης εθνοκάθαρσης κατά των ρωσόφωνων (και ρωσόφιλων) περιοχών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας με σκοπό την πλήρη κατάληψη αυτών, την εκκένωση αυτών από τον Ρωσόφιλο πληθυσμό τους και την ιδιοποίηση από την νεοναζιστική κυβέρνηση στο Κίεβο και τους Δυτικούς υποστηρικτές της, των πρώτων υλών, των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου,  του ανθρώπινου δυναμικού, των καλλιεργειών και των εργοστασίων της περιοχής. 

Παράλληλα η Δυτικόφιλη κυβέρνηση θα προωθούσε την άμεση ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, φέρνοντας έτσι τα νατοϊκά στρατεύματα και την αντιπυραυλική ασπίδα των Αμερικανών στα σύνορα της Ρωσίας, οι οποίοι θα αποκτούσαν παράλληλα στα σύνορα τους έναν εχθρό με πληθυσμό 40 εκατομμυρίων κάτοικων, ενώ θα έχαναν παράλληλα και τις οικονομικές συμφωνίες και ανταλλαγές που υπήρχαν ήδη ανάμεσα στις δύο αυτές χώρες.  Παράλληλα οι ΗΠΑ θα κατάφερναν να πάρουν εκδίκηση για την αποτροπή της εισβολής τους στην Συρία, που είχαν επιτύχει οι Ρώσοι το 2013, ενώ παράλληλα θα ανάγκαζαν τους Ρώσους να στρέψουν την προσοχή τους στα σύνορα τους, μακριά από την περιοχή της Μέσης Ανατολής που αυτοί είχαν επιλέξει να επικεντρωθούν. 

Στον Πούτιν έμειναν έτσι δύο επιλογές: Είτε να αφήσει τους Ρωσόφωνους, τόσο της Κριμαίας όσο και της Ρωσόφιλης Νοτιανατολικής Ουκρανίας, οι οποίοι είχαν εν τω μεταξύ εξεγερθεί κατά της καταπίεσης της νεοναζιστικής κυβέρνησης του Κιέβου στην τύχη τους, χάνοντας παράλληλα και το κύρος τους και επιτρέποντας στους Δυτικούς να επιτύχουν μία πλήρη Γεωπολιτική νίκη και περικύκλωση της Ρωσίας (παράλληλα με μία πλήρη εκστρατεία λάσπης από τα ΜΜΕ της Δύσης που έκαναν τα πάντα για να πείσουν ότι είτε οι Ρώσοι ή οι Ρωσόφωνοι είχαν καταρρίψει το επιβατηγό αεροσκάφος στον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, έγκλημα που στην πραγματικότητα πραγματοποίησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου), είτε να βοηθήσει άμεσα τους συμπατριώτες του στην Ουκρανία που κινδύνευαν άμεσα με αφανισμό. Επέλεξε να κάνει το δεύτερο περιμένοντας όμως τον κατάλληλο χρόνο. Πρώτα μετά από την εξέγερση του ντόπιου κατά συντριπτική πλειοψηφία Ρωσόφωνου πληθυσμού της Κριμαίας, ο οποίος εξεγέρθηκε ενάντια στην καταπίεση και στον διωγμό που είχαν κηρύξει εναντίον του οι «κυβερνητικοί» του Κιέβου (σε πλήρη συνεργασία με νατοϊκούς πράκτορες, και ισλαμιστές και μισθοφόρους, χρηματοδοτούμενοι και εξοπλιζόμενοι παράλληλα από αυτούς) και τους εκδίωξε από τα μέρη αυτά,  και ζήτησε από τον Πούτιν την προσάρτηση της περιοχής στην Ρωσική ομοσπονδία, πραγματικά ο Ρωσικός στρατός εισήλθε  στην περιοχή, αφόπλισε τις εναπομείναντες ομάδες Ουκρανών, και μετά από την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος,  στο οποίο οι κάτοικοι κατά συντριπτική πλειοψηφία ψήφισαν την προσχώρηση στην Ρωσική ομοσπονδία, η περιοχή προσαρτήθηκε σε αυτήν. 

Ύστερα άρχισε μία εισροή πολεμοφοδίων, τροφίμων και εθελοντών στις πολιορκημένες περιοχές της μέχρι τώρα απελευθερωμένης Νέας Ρωσίας (Ντόνεσκ και Λουγκάνσκ) και όταν η Ρωσία υπέγραψε συμφωνία 400 δις δολαρίων με την Κίνα (σαν αντιστάθμισμα στις κυρώσεις του εμπάργκο που της είχαν εν τω μεταξύ επιβάλλει οι Δυτικοί με υποκίνηση των ΗΠΑ και οι οποίες με έναν πολύ έξυπνο τρόπο δεν επέφεραν ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα στις ΗΠΑ αλλά κυρίως στην ΕΕ και την Ρωσία), παράλληλα με την ίδρυση ενός νέου νομισματικού ταμείου από τα μέλη της BRICS με απόθεμα δις δολαρίων σε αποθεματικό, (προσέχοντας παράλληλα να μην έρθει η ίδια σε άμεση πολεμική σύγκρουση με τους Ουκρανούς, παρά τις έντονες προβοκάτσιες που επιχείρησαν αυτοί),  άρχισε να ενισχύει αποφασιστικά τους πατριώτες της Νέας Ρωσίας, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση ικανών ηγετών (όπως ο Συνταγματάρχης Ιγκόρ Ιργκίν Στρέλκοφ) κατάφεραν όχι μόνο να αποκρούσουν την εισβολή των νεοναζιστών του Κιέβου αλλά και να αντεπιτεθούν, απωθώντας τα στρατεύματα τους και φτάνοντας μέχρι την Μαριούπολη. 

Μόνο η εκεχειρία έσωσε τον ουκρανικό στρατό από την διάλυση και την προέλαση των στρατιωτών της Νέας Ρωσίας ως την Οδησσό. Έτσι το σχέδιο των ΗΠΑ απέτυχε. Αυτές ήλπιζαν, είτε την άμεση πλήρη αποχώρηση (υποχώρηση)  και ταπείνωση του Πούτιν από την περιοχή, μετά και από τις δυτικές απειλές και το εκτεταμένο οικονομικό εμπάργκο των Δυτικών δυνάμεων, με άμεση και καταστρεπτική επίδραση στην οικονομία της Ρωσικής ομοσπονδίας, που θα είχε παράλληλα ως αποτέλεσμα μια ακόμα πιο ταπεινωτική και βίαιη εκδοχή της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004 στην Ουκρανία, με συνέπειες, πέραν όλων όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, να χάσει ο Πούτιν την δημοφιλία και την υποστήριξη του από τον Ρωσικό πληθυσμό, κάτι που θα επέφερε την γρήγορη πτώση του από την εξουσία, είτε με εκλογές, είτε με πιο βίαιο τρόπο (βίαια χρηματοδοτούμενες και υποκινούμενες από την Δύση «χρωματιστές» επαναστάσεις-πραξικοπήματα), είτε την άμεση βίαιη εισβολή στην Ουκρανία από τους Ρώσους με σκοπό να αποτρέψουν την απώλεια της περιοχής από αυτούς, κάτι το οποίο θα επέτρεπε στους Αμερικανούς να υποστηρίξουν ότι οι Ρώσοι είναι οι επιτιθέμενοι, να επιτύχουν πλήρη παγκόσμια απομόνωση και κυρώσεις εναντίον αυτών, για να πιέσουν πολιτικά και οικονομικά τον Πούτιν, ενώ θα έπειθαν και όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους αμυντικούς τους προϋπολογισμούς, πείθοντας παράλληλα τόσο την Γερουσία όσο και το Κογκρέσο στις ΗΠΑ, να εγκρίνουν τεράστια ποσά για τον επανεξοπλισμό των ΗΠΑ, έναντι του «νέου Ψυχρού πολέμου» που θα φαινόταν στον ορίζοντα, προκειμένου οι ΗΠΑ να βγουν από την ύφεση με τον ίδιο τρόπο που είχαν καταφέρει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν εισήλθαν στην σύρραξη κατά της Ιαπωνίας.

Όμως αυτή την φορά το σχέδιο τους να εφαρμόσουν ασφυκτικές οικονομικές κυρώσεις έναντι ενός δυνητικού τους αντιπάλου, προκειμένου να τον κάνουν να εισέλθει σε ένα πόλεμο που αυτοί επιθυμούσαν, δεν ευδοκίμησαν. Ο Πούτιν δεν υποχώρησε, ούτε και εισήλθε άμεσα σε πόλεμο κατά των Ουκρανών όπως αυτοί επιθυμούσαν, ενώ σε αντίθεση με την Ιαπωνία, το οικονομικό εμπάργκο εδώ δεν έπιασε διότι η Ρωσία σε αντίθεση με τους Ιάπωνες είχε φροντίσει να αναπληρώσει τις όποιες συνέπειες από αυτό, μέσω των μεγάλων οικονομικών συμφωνιών που υπέγραψε με την Κίνα και τις χώρες των BRICS. 

Επίσης μέσω της εκεχειρίας στο Μινσκ, οι περιοχές της Νέας Ρωσίας ουσιαστικά έπαψαν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με το Κίεβο, κάτι που κάνει προβληματική την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αφού τα μέλη που εισέρχονται σε αυτό δεν πρέπει να έχουν καθόλου προβλήματα που να έχουν σχέση με την εδαφική ακεραιότητα τους. Παράλληλα, η Ουκρανία και η ΕΕ αναγκάστηκαν να αναβάλουν για έναν χρόνο την συμφωνία σύνδεσης τους, κάτι που θεωρείται άλλη μία νίκη του Πόυτιν. Αν σε αυτά προστεθούν η άμεση εξάρτηση της ΕΕ κατά άνω του 30% σε φυσικό αέριο από τους αγωγούς της, την μη υπαρκτή για την ώρα εναλλακτική λύση, το χειμώνα που έρχεται (winter is coming όπως λένε και στην ευρέως δημοφιλή τηλεοπτική σειρά Game of Thrones) και που όπως λένε οι μετεωρολόγοι θα είναι ο πιο κρύος των τελευταίων ετών, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ουκρανία, της οποίας η οικονομία καταρρέει και η οποία δεν θα έχει ως αποτέλεσμα των πολιτικών της καθόλου φυσικό αέριο για να ζεστάνει τον πληθυσμό της ή πετρέλαιο για τα οχήματα της (στρατιωτικά η πολιτικά), παράλληλα με την πλήρη πολιτική και στρατιωτική της ήττα, είναι επίσης πολύ πιθανό αν πραγματοποιηθεί παράλληλα επανέναρξη των συγκρούσεων και ρωσικό εμπάργκο, να προκληθεί λόγω της πλήρους εξαθλίωσης και εσωτερική εξέγερση κατά του Ουκρανικού καθεστώτος (και την οποία όπως είναι αναμενόμενο η νεοναζιστική εξουσία του Κιέβου θα αντιμετωπίσει με πλήρη βία και σφαγές),  που θα έχει ως  άμεσο αποτέλεσμα ακόμα και οι απηυδισμένοι Δυτικοί Ουκρανοί να ζητούν να έρθει ο Ρωσικός στρατός να τους λυτρώσει από την βίαιη, διεφθαρμένη και τυραννική εξουσία τους.  

 Αν έχει παράλληλα επιβληθεί και εμπάργκο στην ΕΕ, τότε είναι πολύ πιθανόν παρόμοια περιστατικά να εκδηλωθούν και σε πολλές χώρες της Κεντρικής και  Νοτιανατολικής Ευρώπης.    

Συμπερασματικά θα μπορούσε να πει κανείς, ότι σε αυτήν την περίπτωση η προσπάθεια των ΗΠΑ να μπλέξουν την Ρωσία σε πόλεμο απέτυχε, όπως και η προσπάθεια τους να δημιουργήσουν Δυτικά προτεκτοράτα στα εδάφη της Ουκρανίας και την Γεωργίας (όπως είχαν επιχειρήσει το 1918 οι Πολωνοί και οι Γερμανοί) θα αποτύχει, επιτυγχάνοντας όπως φαίνεται το πιθανότερο την πλήρη εξαθλίωση αυτών και την πιθανή άμεση κατάληψη και ενσωμάτωση αυτών στην Ευρασιατική Ένωση (όπως έγινε το 1921 από την Σοβιετική ένωση, με την θέληση των ίδιων των πληθυσμών αρχικά, πριν δουν αυτοί πόσο τραγικά θα στοίχιζε αυτό το γεγονός στις ζωές τους και τα έθνη τους).           ΠΗΓΗ http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/10/blog-post_5.html                                                                                                                                                    ΑΛΩΠΗΞ