ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δεκεμβρίου 22, 2014

                                                                                                                                        Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό ότι καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας σε πολλές διαφορετικές χώρες, έθνη και πολιτισμούς συνέβαιναν πόλεμοι, οι οποίοι είχαν να κάνουν με θρησκευτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ διαφορετικών εθνών ή και ομοεθνών πόλεων και ιστορικά ονομάστηκαν ιεροί. Αυτοί συνέβησαν όχι μόνο σε μία αλλά σε πολλές χώρες.

Μία από τις χώρες που πρωτοστάτησαν σε αυτούς τους πολέμους ήταν και η πατρίδα μας η Ελλάδα. Σε αυτή πρώτοι διεξήχθηκαν τέσσερις πόλεμοι, ονομαζόμενοι από τους αρχαίους ως «ιεροί πόλεμοι» και την εποχή που αυτοί ξεκίνησαν κυριαρχούσαν στην χώρα έντονα  κοινωνικά προβλήματα, εμφύλιοι πόλεμοι, δουλεία, αδιάκοπες εμφύλιες συρράξεις, διώξεις και δολοφονίες των σοφών,  πλήρη απαξίωση της γυναίκας και θρησκευτικός φανατισμός.

Ο πρώτος ιερός πόλεμος διεξήχθη το 600 π.Χ. κατά των πόλεων Κρίσας και Κίρρας, όταν η Δελφική Αμφικτυονία αποφάσισε την τιμωρία της, επειδή άρχισε να εκμεταλλεύεται τους προσκυνητές, και ξέσπασε ο πρώτος ιερός πόλεμος για τον έλεγχο του μαντείου. Τελείωσε το 590 πΧ με την πλήρη καταστροφή της Κίρρας και της Κρίσας, καθώς και των κατοίκων τους, όταν οι πολιορκητές δηλητηρίασαν τις πήγες που τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη με δηλητήριο από το δηλητηριώδες φυτό ελλέβορο. Οργανωτές αυτού του σχεδίου φαίνεται πως ήταν ο Κλεισθένης της Σικυώνας αλλά και ο Αθηναίος Σόλων. Οι Δελφοί απέκτησαν νέα εδάφη, ενώ η Αμφικτυονία απαγόρευσε κάθε δραστηριότητα στο Κρισαίο Πεδίο και κάθε νέα εγκατάσταση στην Κίρρα.

Ο δεύτερος ιερός πόλεμος διεξήχθη το  458 π.Χ., όταν οι Φωκείς ανέλαβαν τον έλεγχο του ιερού και ενέταξαν τους Δελφούς στην ομοσπονδία των φωκικών πόλεων. Αλλά τότε όμως παρενέβησαν οι Σπαρτιάτες και ξέσπασε ο δεύτερος ιερός πόλεμος. Οι Φωκείς με την βοήθεια των Αθηναίων επανήλθαν και έμειναν μέχρι τη Νικίειο ειρήνη το 421 π.Χ., όταν οι Δελφοί ανακηρύχθηκαν ανεξάρτητη πόλη.

Ο τρίτος ιερός πόλεμος διεξήχθη το  356  π.Χ., όταν οι Φωκείς αρνήθηκαν, όμως, να πάρουν μέρος στην εκστρατεία της Θήβας στην Πελοπόννησο, και σε αντίποινα οι Θηβαίοι τους κατηγόρησαν στο Αμφικτυονικό συνέδριο ότι είχαν καλλιεργήσει ιερά κτήματα των Δελφών. Το 356 π.Χ. τους επιβλήθηκε βαρύ πρόστιμο. Δεν μπορούσαν να το πληρώσουν και με την βοήθεια της Σπάρτης κατέλαβαν το μαντείο. Ήταν το ξέσπασμα του τρίτου ιερού πολέμου. Κατά τη διάρκειά του, θέλοντας να αποκλείσουν την επέμβαση των Μακεδόνων στη Νότια Ελλάδα, συμμάχησαν με τους Φωκείς οι Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι και οι τύραννοι των Φερών.

Το 354 π.Χ. οι Φωκείς χρησιμοποίησαν τους θησαυρούς των Δελφών για να συγκροτήσουν μεγάλο μισθοφορικό στρατό και εκστράτευσαν εναντίον της Λοκρίδας, της Δωρίδας και της Βοιωτίας. Όταν, όμως, στράφηκαν εναντίον της Θεσσαλίας, προκάλεσαν την επέμβαση των Μακεδόνων. Τους νίκησαν δύο φορές, αλλά την τρίτη ηττήθηκαν. Ο αρχηγός των Φωκέων Ονόμαρχος, ύστερα από κοινή απόφαση των συμμάχων σταυρώθηκε ως ιερόσυλος, ενώ  και οι αιχμάλωτοι φωκείς στρατιώτες καταποντίστηκαν στον Παγασητικό, επίσης ως ιερόσυλοι. Το 346 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ απελευθέρωσε τους Δελφούς και οι Φωκείς τιμωρήθηκαν σκληρά. Υποχρεώθηκαν να πληρώσουν βαρύτατο πρόστιμο για να ξεπληρώσουν τους θησαυρούς των Δελφών, οι πόλεις τους καταστράφηκαν και οι ψήφοι τους στο Αμφικτυονικό συνέδριο δόθηκαν στους Μακεδόνες, που έλεγχαν πλέον την Αμφικτυονία.

Τέλος ο τέταρτος ιερός πόλεμος, ο οποίος διεξήχθη το  339  π.Χ., όταν οι Λοκροί της Άμφισσας άρχισαν να καλλιεργούν εκτάσεις στο Κρισαίο πεδίο και να χτίζουν στην απαγορευμένη πόλη Κίρρα και παρασυρμένοι από τους Θηβαίους, κατηγόρησαν στο Αμφικτυονικό Συνέδριο τους Αθηναίους για ιεροσυλία. Ο ρήτορας Αισχίνης, πυλαγόρας της Αθήνας, αντέστρεψε τις κατηγορίες και ο τέταρτος ιερός πόλεμος ξέσπασε. Ήταν ο πιο σύντομος. Το 338 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ κατέλαβε την Άμφισσα και τις φωκικές πόλεις που συμμετείχαν.

Επίσης εκείνη την περίοδο, όταν οι Πέρσες ήρθαν στην Ελλάδα, έκαψαν τους ναούς των ξένων για αυτούς θεών. Το ίδιο έκαναν και σε άλλες χώρες κατακτημένες, όπου καταπίεζαν τη θρησκεία τους. Αντίστοιχα ένας από τους λόγους για τους οποίους η Ελληνική συμμαχία που δημιουργήθηκε και διοικήθηκε από τον Φίλλιπο και τον Μέγα Αλέξανδρο συνέστησε τον πόλεμο κατά της Περσίας, ήταν πέραν των άλλων και για την ανέφερε την τιμωρία των Περσών για τις καταστροφές ελληνικών ιερών από τον Ξέρξη στην χώρα, ένας κατά κάποιον τρόπο ιερός πόλεμος.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η εξόντωση από μέρους του Αλεξάνδρου του ανώτατου ιερατείου του Ζωροαστρισμού, της θρησκείας δηλαδή των Περσών, η σύληση αρκετών ναών και το κάψιμο πολλών ιερών τους βιβλίων ήταν επίσης θρησκευτικός πόλεμος, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι αφού ο Αλέξανδρος το έπραξε αυτό γιατί οι πέρσες ιερείς, όπως και οι Έλληνες των καιρό της εθνεγερσίας παρότρυναν τον λαό τους να ξεσηκωθεί κατά των κατακτητών του και να πολεμήσει για την ελευθερία του και για αυτό τον λόγο κυνηγήθηκαν από αυτόν και όχι από φανατισμό, αν και ο Αλέξανδρος ήταν ευσεβές άτομο και έδειξε τον θυμό του για ότι είχαν κάνει οι Πέρσες στην Ελλάδα, όταν βοήθησε και αυτός (μεθυσμένος όμως) στην πυρπόληση της Περσέπολης, πράγμα που μετάνιωσε όταν συνήλθε.

Οι Πέρσες επίσης έκαναν ιερό πόλεμο στο όνομα του ζωροαστρισμού εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπό τον Χοσρόη τον Β’ και κατέλαβαν την Αίγυπτο και την Μ. Ανατολή από το Βυζάντιο, με αποτέλεσμα αυτό να εκστρατεύσει με σκοπό την ανακατάληψη των χαμένων επαρχιών του. Φυσικά, οι Πέρσες είχαν πάρει και τον Τίμιο Σταυρό, αλλά δεν ήταν αυτή η κλοπή αιτία των εκστρατειών του Ηρακλείου. Το Βυζάντιο δεν επεδίωξε θρησκευτικό πόλεμο, αλλά  σκοπός των νικηφόρων εκστρατειών του Αυτοκράτορα ήταν να απελευθερωθούν από την περσική κατοχή την Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μ. Ασία τα κατεχόμενα Βυζαντινά εδάφη.

Το Τζιχάντ επίσης ο «ιερός πόλεμος» των μουσουλμάνων που έδινε δικαίωμα στην ιερή βία των Μουσουλμάνων να εξοντώνουν, να υποδουλώνουν αθώους πολίτες που ήταν μη Μουσουλμάνοι, και να καταλαμβάνουν εδάφη άλλων χωρών ήταν ένα αντίστοιχο ιστορικό παράδειγμα. Το τζιχάντ (στην Αραβική, «αγώνας, πάλη», «μάχη») είναι θρησκευτικό καθήκον το οποίο επιβάλλει στους μουσουλμάνους τον πόλεμο για τη διάδοση του Ισλάμ. Η λέξη με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να σημαίνει οποιαδήποτε σύγκρουση η οποία προκαλείται για λόγους αρχής ή πίστης, και συχνά μεταφράζεται ως «ιερός πόλεμος».

 Το Ισλάμ διακρίνει τέσσερις τρόπους με τους οποίους ο πιστός μπορεί να επιτελέσει το καθήκον του τζιχάντ: με την καρδιά, με τη γλώσσα, με το χέρι ή με το σπαθί. Ο πρώτος τρόπος σημαίνει ότι ο πιστός πρέπει να εξαγνίσει την καρδιά του αντιπαλεύοντας τον διάβολο και υπερνικώντας τις προτροπές του να πράξει το κακό. Η διάδοση του Ισλάμ με τη γλώσσα ή με το χέρι επιτελείται κυρίως υποστηρίζοντας το ορθό και δίκαιο και διορθώνοντας το σφάλμα και το άδικο. Ο τέταρτος τρόπος για να εκπληρώσει κανείς αυτό το καθήκον είναι να εξαπολύσει πραγματικό πόλεμο εναντίον των απίστων και των εχθρών της ισλαμικής πίστης. Ειδική μεταχείριση επιφυλάσσεται για όσους ομολογούν πίστη σε μια θεία αποκάλυψη -ιδιαίτερα για τους χριστιανούς και τους Εβραίους- οι οποίοι έχουν την επιλογή είτε να ασπασθούν το Ισλάμ ή να υποταχθούν στην ισλαμική κυριαρχία και να καταβάλλουν κεφαλικό και έγγειο φόρο.

Αν απορριφθούν και οι δύο αυτές επιλογές, τότε κηρύσσεται τζιχάντ. Το σύγχρονο Ισλάμ προσδίδει ιδιαίτερη σημασία στον αγώνα του πιστού με τον ίδιο τον εαυτό του και δικαιώνει τον πόλεμο εναντίον άλλων εθνών μόνον ως μέσο άμυνας, όταν η πίστη διατρέχει κίνδυνο. Σε ολόκληρη την ιστορία του Ισλάμ, οι πόλεμοι εναντίον μη μουσουλμάνων, ακόμη και αν είχαν πολιτική χροιά, ονομάζονταν τζιχάντ, ώστε να εκφράζεται ο θρησκευτικός τους τόνος. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα κατά τον 18ο και 19ο αιώνα στην Ισλαμική Αφρική νότια της Σαχάρας, όπου θεωρούσαν τις θρησκευτικοπολιτικές κατακτήσεις ως τζιχάντ.

Η αυστηρή αυτή αντίληψη, της προληπτικής επίθεσης σε εχθρούς του ισλάμ προκαλεί διάφορα προβλήματα. Έτσι, μπορεί να δικαιολογήσει, εν ονόματι της υπεράσπισης της «ούμμα», κάθε προληπτική επίθεση, δηλαδή την καταστροφή ενός εχθρού που θα μπορούσε να στραφεί εναντίον της. Η θεωρία αυτή είναι δυνατόν να εφαρμοστεί προκειμένου για μουσουλμάνους και για να δικαιολογήσει επίσης και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράττει η ισλαμική τρομοκρατία.

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http%3A%2F

Θα πρέπει εδώ να τονιστεί ότι το Βυζάντιο ποτέ δεν βρισκόταν σε «ιερό πόλεμο» κατά του Ισλάμ, ενώ αντίθετα επέτρεπε και χτίσιμο τζαμιών στην Κωνσταντινούπολη για χάρη των μουσουλμάνων επισκεπτών της και παράλληλα πολλές φορές παρεχόταν και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους αιχμαλώτους πολέμου και γινόταν ανταλλαγές αιχμαλώτων όχι μονό με λύτρα, αλλά πολλές φορές και δωρεάν. Το Βυζάντιο πολεμούσε τους Άραβες χαλίφηδες ως κράτος εναντίον κράτους, όχι ως Ορθοδοξία κατά Ισλάμ.

Στα πιο πρόσφατα χρόνια με την «ισλαμική» ιρανική επανάσταση ιερός πόλεμος ονομάστηκε από τον ηγέτη της χώρας Χομεϊνί ο πόλεμος της χώρας του κατά του Ιράκ, ενώ και η  σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, νομιμοποιούσε την επίκληση του αμυντικού τζιχάντ από τις πολυάριθμες ισλαμικές παρατάξεις. Γενικά η Σαρία και ο ισλαμικός ιερός πόλεμος είναι αυταρχικές ιδεολογίες, οι οποίες ελέγχουν κάθε πλευρά της ζωής ενός ανθρώπου, ενώ και το ίδιο το Ισλάμ ταυτόχρονα ως θρησκεία και πολιτική ιδεολογία, επιβάλλει στους πιστούς της να διεξάγουν μόνιμα Ιερό Πόλεμο…

Στην Δυτική Ευρώπη σαν ιερός πόλεμος θεωρήθηκαν οι Σταυροφορίες, οι οποίες ήταν στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία του Πάπα της Ρώμης κατά τον Μεσαίωνα αλλά και την νεότερη ακόμα εποχή με στόχο αρχικά την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους μουσουλμάνους. Πέρα από τις γνωστές Σταυροφορίες στην Μέση Ανατολή υπήρξαν και άλλες που πραγματοποιήθηκαν για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους όπως η Σταυροφορία των Αλβιγηνών, η Σταυροφορία της Αραγωνίας, η Reconquista (Ανακατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου) και οι Βόρειες Σταυροφορίες.

Μετά την Α΄ Σταυροφορία ξεκίνησε ένας βίαιος  αγώνας για τον έλεγχο των Αγίων Τόπων που κράτησε σχεδόν 200 χρόνια. Η σύγκρουση αυτή έληξε το 1291 μετά την πτώση του τελευταίου της Άκρας που ήταν το τελευταίο προπύργιο των Σταυροφόρων στην Μέση Ανατολή.

Οι πιο γνωστές Σταυροφορίες στην ιστορία είναι οι εξής: Η Α΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία του λαού, η Γερμανική Σταυροφορία του 1096, η Σταυροφορία του 1101, η Β΄ Σταυροφορία, η Γ΄ Σταυροφορία, η Δ΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία των Αλβιγηνών, η Σταυροφορία των παιδιών, η Ε΄ Σταυροφορία, η ΣΤ΄ Σταυροφορία, η Ζ΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία των βοσκών, η Η΄ Σταυροφορία, η Θ΄ Σταυροφορία, η Σταυροφορία της Αραγωνίας, η Σταυροφορία της Αλεξάνδρειας, η Σταυροφορία της Νικόπολης, η Σταυροφορία των Χουσσιτών, η Σταυροφορία της Βάρνας καθώς και οι Βόρειες Σταυροφορίες.

Η αρχή του κακού (για τους θρησκευτικούς πολέμους) έγινε το 800 μ.Χ. όταν ο τότε πάπας Λέων ο Γ’ έστεψε πραξικοπηματικά και αντικανονικά τον Καρλομάγνο «Αυτοκράτορα των Ρωμαίων» δίνοντας του έτσι την θεωρητική δικαιοδοσία που ήθελε στην υποτιθέμενη κυριότητα από τον ίδιο όλου του (και του Ανατολικού) Ρωμαϊκού κράτους (του Βυζαντίου) σαν θεωρητικός ηγέτης όλων των Ρωμαίων (παρέχοντας του έτσι την νομιμοποίηση σε περίπτωση επίθεσης του κατά του Βυζαντίου με σκοπό την κατάκτηση του ως «επανένωση» των δύο κομματιών του Ρωμαϊκού κράτους υπό τον κοινό «νόμιμο» ηγεμόνα τους, κάτι που συνέβη στην Δ’ Σταυροφορία), ενώ παράλληλα αποξένωνε και τους Ρωμαίους της Δύσης από αυτούς της Ανατολής μέσω της αναγνώρισης ως «νόμιμου ηγεμόνα» των Ρωμαίων τον Καρλομάγνο (από τον υποτιθέμενα «δογματικά αλάθητο» πάπα) και όχι τον πραγματικό Αυτοκράτορα και ηγέτη των Ρωμαίων, τον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, αφού κατά την θεωρεία του Καρλομάγνου και του πάπα (που ήταν τόσο συνεργός αλλά και υποχείριο του), μόνο ο πάπας και όχι η πολιτική συνέχεια μπορεί να κρίνει ποιος είναι ο αληθινός ηγέτης όλων των Ρωμαίων.

Η πρώτη ανεπίσημη Σταυροφορία του Πάπα πραγματοποιήθηκε το 1066 στην Μεγάλη Βρετανία, όταν ο καθολικός δούκας της Νορμανδίας Γουλιέλμος, γνωστός ως κατακτητής, φέροντας το λάβαρο, την υποστήριξη και την ευλογία του Πάπα,  εισέβαλε και κατέκτησε την Ορθόδοξη και μη υποταγμένη στην Παπική εξουσία Σαξονική Βρετανία του βασιλιά Χάρολντ, με την δικαιολογία ότι ήταν ο «νόμιμος» διάδοχος του θρόνου και θα έφερνε «κάθαρση» στην χώρα από τους Ορθόδοξους «αιρετικούς», σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη των ιερών πολέμων της Δύσης με πρώτο στόχο την Ορθοδοξία, 29 ολόκληρα χρόνια πριν την πρώτη «επίσημη» Σταυροφορία.

Στα νεότερα χρόνια πραγματοποιήθηκαν  διάφορες σταυροφορίες το 14ο και 15ο αιώνα για να εμποδίσουν την επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αρχίζοντας το 1296 με το Σιγισμούνδο του Λουξεμβούργου, βασιλιά της Ουγγαρίας αλλά οι  τους σταυροφόροι ηττήθηκαν στην μάχη της Νικόπολης το 1396.

Η Χουσιτική Σταυροφορία, γνωστή και ως "Πόλεμοι των Χουσιτών", η "Βοημικοί Πόλεμοι", περιελάμβαναν τις στρατιωτικές ενέργειες κατά των οπαδών του Γιαν Χους στη Βοημία την περίοδο από το 1420 μέχρι το 1431. Την περίοδο αυτή κηρύχθηκαν σταυροφορίες πέντε φορές - 1420, 1421, 1422, 1427 και 1431. Το τελικό αποτέλεσμα των εκστρατειών αυτών ήταν να αναγκάσει τις δυνάμεις των Χουσιτών, που διαφωνούσαν σε πολλά δογματικά θέματα, να ενωθούν για να εκδιώξουν τους εισβολείς. Οι πόλεμοι έληξαν το 1436 με την επικύρωση από την Εκκλησία των Συμφωνιών του Ιγκλάου (σημερινή Γιχλάβα της Τσεχίας).

Τον Απρίλιο του 1487 ο Πάπας Ινοκέντιος Η΄ κήρυξε μια σταυροφορία κατά των Βαλδένσιων αιρετικών της Σαβοίας, του Πεδεμοντίου και της Ντοφινέ, στη νότια Γαλλία και τη βόρεια Ιταλία. Οι μόνες ενέργειες που πράγματι έγιναν ήταν κατά των αιρετικών στη Ντοφινέ, με ελάχιστο αποτέλεσμα.

Ο βασιλιάς Πολωνίας και Ουγγαρίας Βλάντισλαβ Βαρνέντσικ εισέβαλε στα εδάφη που είχαν πρόσφατα καταλάβει οι Οθωμανοί και έφτασε στο Βελιγράδι τον Ιανουάριο του 1444. Οι διαπραγματεύσεις για ανακωχή οδήγησαν τελικά σε μια συμφωνία που αποκηρύχθηκε από το Σουλτάνο Μουράτ Β΄, μέρες μόνο μετά την επικύρωσή της. Περαιτέρω προσπάθειες των σταυροφόρων τερματίστηκαν με τη Μάχη της Βάρνας, στις 10 Νοεμβρίου 1444, που ήταν μια αποφασιστική νίκη των Οθωμανών, κάνοντας τους σταυροφόρους να αποχωρήσουν. Η αποχώρηση αυτή οδήγησε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης, καθώς αυτή ήταν η τελευταία Δυτική προσπάθεια βοήθειας προς τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Το 1456 ο Ιωάννης Ουνιάδης και ο Τζιοβάνι ντα Καπιστράνο οργάνωσαν μια σταυροφορία για να άρουν την Οθωμανική πολιορκία του Βελιγραδίου.

Ακόμα και η αποτυχημένη ναυτική εισβολή της «Αήττητης Αρμάδας» του καθολικού βασιλιά Φιλίππου Β’ της Ισπανίας στο βασίλειο της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, χαρακτηρίστηκε ως Σταυροφορία από τον Πάπα. Το ίδιο έγινε και με την ναυμαχία της Ναυπάκτου, τους θρησκευτικούς πολέμους της Γαλλίας (νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου), τον Τριακονταετή πόλεμο και τον καιρό της αντιμεταρρύθμισης με τους θρησκευτικούς πολέμους του Κάρολου του Ε’ του Κουίντου της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και με την Ιερά εξέταση.

Στην πιο σύγχρονη εποχή ο Πάπας υποστήριξε ενεργά σαν Σταυροφορίες τα κράτη που συμμετείχαν εναντίον της Ρωσίας στον Κριμαϊκό πόλεμο (προκειμένου να υφαρπάξει τα Ιερά προσκυνήματα των Ορθοδόξων στους Αγίους Τόπους), την Κροατία τόσο στον Β’ Παγκόσμιο και επίσης την ίδια χώρα το 1992 κατά την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο κατά των Σέρβων Ορθοδόξων (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η πρώτες χώρες που αναγνώρισαν και υποκίνησαν σε ανεξαρτησία τους Κροάτες ήταν το Βατικανό, η Γερμανία και η Ιταλία, ακριβώς όπως συνέβη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ μετέπειτα το Βατικανό παρείχε σε αυτή την χώρα την πλήρη διπλωματική, οικονομική και πολιτική στήριξη του και παρακίνησε τα καθολικά έθνη στην υποστήριξη της Κροατίας, ενώ παράλληλα συμμάχησε με τους μουσουλμάνους κατά των Ορθοδόξων κάτι το οποίο φαίνεται καθαρά και στην κοινή «δημοκρατία» των μουσουλμάνων της Βοσνίας, αλλά και των καθολικών της ίδιας χώρας άλλωστε), τα Νατοϊκά στρατεύματα στον πόλεμο της Σερβίας το 1999 (όταν ο Πάπας αρνήθηκε την πρόταση των Σέρβων για εκεχειρία την ημέρα του Πάσχα υποστηρίζοντας ουσιαστικά τις πολεμικές ενέργειες του ΝΑΤΟ κατά της χωράς αυτής), αλλά και τα Αμερικάνικα στο Αφγανιστάν το 2001 (ευλογώντας τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» του Μπους, προκειμένου όλα τα έθνη, μαζί με όλες τις θρησκείες του κόσμου, τρομοκρατημένα και φοβούμενα για την ασφάλεια τους και λόγω της  μεγάλης επιθυμίας τους για ειρήνη να ενωθούν υπό την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ και την θρησκευτική του Πάπα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους κακούς πράκτορες της Δύσης-«τρομοκράτες», αλλά εισβάλλοντας παράλληλα και σε άλλα κράτη ισλαμικά κυρίως αρχικά, αλλά και Ορθόδοξα κυρίως μετέπειτα, καταλαμβάνοντας τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές και εξολοθρεύοντας τον πληθυσμό τους).

Στην διάρκεια του Ψυχρού πολέμου ο Πάπας διαδραμάτισε καίριο ρόλο διότι υποστήριξε τα κατεχόμενα από τους σοβιετικούς καθολικά κράτη του συμφώνου της Βαρσοβίας προκειμένου αυτά να επαναστατήσουν κατά της  Σοβιετικής καταπίεσης ενώ παράλληλα και  υποστήριξε ενεργά και τα κινήματα των καθολικών ακτιβιστών Λεχ Βαλέσα και Πάβελ σε Πολώνια και Τσεχοσλοβακία, βοηθώντας έτσι  σημαντικά στην τελική επικράτηση τους, με αποτέλεσμα αυτά να γίνουν  παράδειγμα για τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κράτη της περιοχής, τα οποία σύντομα ακολούθησαν το παράδειγμα τους και εκδίωξαν τις τυραννικές κομμουνιστικές μειοψηφίες που τα κυβερνούσαν.

Έτσι η Καθολική Εκκλησία εξήλθε νικήτρια από τον Ψυχρό πόλεμο, φυσικά και με την αμέριστη συνεργασία και υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, που είχαν κάθε λόγο να υποστηρίζουν μία τέτοια πολιτική.  Μετά από λίγο από την διπλή πίεση (ισλάμ στο νότο και κυρίως στο Αφγανιστάν με παράλληλες καθολικές εξεγέρσεις στην Ευρώπη με παράλληλη πίεση των ΗΠΑ και των σύμμαχων τους) η ΕΣΣΔ κατέρρευσε και οι ΗΠΑ κέρδισαν με τους συμμάχους τους τον Ψυχρό πόλεμο.

Παράλληλα στην περιοχή της Ουκρανίας υποστηρίζουν την καθολική μειονότητα της Δύσης στην επανάσταση που έλαβε χώρα κατά της νόμιμης φιλορωσικής κυβέρνησης με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη του τωρινού Πάπα της Ρώμης Φραγκίσκου μέσω των τεράστιων γιγαντοοθονών που είχαν στηθεί και καλούσαν τον κόσμο σε συμμετοχή στο πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης του.

Έτσι φαίνεται ότι για μία ακόμα φορά οι ΗΠΑ συμμαχούν με το ισλάμ στον κοινό αγώνα κατά της Ρωσίας και χρησιμοποιούν τα κοινά συμφέροντα τους με τον Πάπα, προκειμένου μέσω της συμμαχίας και της από κοινού συνεργασία τους να καταφέρουν ακόμα μία φορά μέσω μίας διπλής πίεσης (ισλάμ στο νότο και καθολικές εξεγέρσεις στην Ουκρανία και όλες τις φιλορωσικές χώρες με παράλληλη πίεση των ΗΠΑ και των σύμμαχων τους) η Ρωσία να καταρρεύσει άλλη μία φορά και οι ΗΠΑ να κερδίσουν μαζί με τους συμμάχους τους τον νέο αυτό Ψυχρό πόλεμο.

Για αυτό τον λόγο προσπαθεί ο Πάπας για άλλη μία φορά με υποσχέσεις όπως παλιότερα να πείσει τα διάφορα χριστιανικά αρχικά δόγματα (και μετά όλες τις θρησκείες) να ενωθούν μαζί του και υπό την εξουσία του, γινόμενος έτσι θρησκευτικός αυτοκράτορας και να μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να τα στρέψει όλα έναντι των Ορθοδόξων (τώρα Ρώσων) και οποιονδήποτε άλλων   (π.χ. στο Φανάρι προσπαθούν να το δελεάσουν υποσχόμενος την αμέριστη βοήθεια και επιρροή που έχει αυτός διεθνώς, προκειμένου να λύσει τα προβλήματα που έχει το Πατριαρχείο εντός της Τουρκίας).

Είναι άραγε τυχαίο ότι ο οικουμενισμός ο οποίος παρόλο που εμφανίστηκε νωρίτερα εντάθηκε και υποστηρίχτηκε ενεργά και από τις ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, προκειμένου να ενώσει όλες τις απειλούμενες από τον κομμουνισμό θρησκείες απέναντι του και είναι άραγε τυχαίο ότι και σήμερα στον νέο Ψυχρό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, οι ΗΠΑ και ο Πάπας προσπαθούν και πάλι να  ενώσουν όλες τις θρησκείες και τα Χριστιανικά δόγματα κατά της Ρωσίας;

Τώρα όμως οι καταστάσεις είναι διαφορετικές και ο πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν δεν είναι πρόθυμος να ξανακάνει τα ίδια λάθη που έκαναν οι προκάτοχοι του στο παρελθόν και το πιθανότερο που θα συμβεί είναι ότι όταν ο Πάπας δει πως οι Ορθόδοξοι λαοί απορρίψουν στο τέλος τα σχέδια του για μία θρησκευτική και πολιτική ένωση υπό την εξουσία του, θα δείξει το αληθινό του πρόσωπο και θα στραφεί εναντίον τους, μην διστάζοντας να κηρύξει ακόμα μία Σταυροφορία από κοινού με τους συμμάχους του Νατοϊκούς και μουσουλμάνους (που έχουν ήδη κηρύξει ιερό πόλεμο στην Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και σε πολλά άλλα μέρη εναντίον των ορθοδόξων) εναντίον τους με σκοπό να τους υποδουλώσει ή αν αυτό δεν είναι εφικτό να τους αφανίσει.

Φυσικά τίποτε δεν εγγυάται ότι θα επιτύχει στην πραγμάτωση των άνομων σχεδίων του και το πιθανότερο είναι  ότι όλες οι στρατηγικές θα του γυρίσουν στ τέλος μπούμερανγκ, και η Ρωσία και οι Ορθόδοξοι λαοί γενικότερα πιθανότατα δεν θα κάτσουν να κοιτούν και  να περιμένουν παθητικά τις πράξεις των εχθρών τους και τον αφανισμό τους, αλλά με μεγάλη δύναμη, σιγουριά και αυτοπεποίθηση θα αντιδράσουν δυναμικά και με την πιθανή σύσταση κοινής συμμαχίας και στρατιωτικά σε αυτές και τότε πιθανώς η Ρωσία θα προχωρήσει είτε σε μία εισβολή στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή (η οποία θα αποσταθεροποιήσει το διεθνές σύστημα και επιφέρει την ολική κατάρρευση των συμμάχων των ΗΠΑ, της Δύσης και του Πάπα στο έδαφος της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης), είτε σε έναν απευθείας πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό πόλεμο με το Βατικανό που θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα την πλήρη αποδυνάμωση του, ειδικά μετά την αρχική τουλάχιστον νικηφόρα προέλαση των Ρώσων και των συμμάχων τους σε όλα τα μέτωπα του πολέμου παρά την λυσσαλέα αντίσταση του Πάπα και των Νατοϊκών και ισλαμιστών συμμάχων του (και την ενίσχυση της εμβέλειας της σφαίρας επιρροής της Ρωσίας και όλων των Ορθοδόξων λαών γενικότερα) κάτι το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα την πτώση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης του Βατικανού και των συμμάχων του και μετά την ολοσχερή ή και μερική ήττα τους, την απελευθέρωση της Ορθοδοξίας, της Ανθρωπότητας και του κόσμου γενικότερα από την μάστιγα του αντίθεου και ανίερου «ιερού πολέμου» τόσο των Σταυροφόρων, όσο και των Τζιχαντιστών.