ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι Γερμανοί διαχρονικά ήταν σύμμαχοι με το φονταμελιστικό ισλάμ και τους Τούρκους και προσπάθησαν πάντα να αξιοποιήσουν τα δυο αυτά στοιχεία για να επεκτείνουν την επιρροή τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθώς και για να επιτύχουν την παγκόσμια ηγεμονία. 

 Και ήδη από το 1914, οι Νεότουρκοι, ως σύμμαχοι της Γερμανίας, το 1914 κήρυξαν τον πόλεμο στα κράτη της Αντάντ, εξαπολύοντας εναντίον τους Τζιχάντ (ιερό πόλεμο) με εντολή του Σουλτάνου-Χαλίφη (αλλά και παρότρυνση του Κάιζερ της Γερμανίας), ύστερα από φετφά που εξέδωσε δημοσιά ο σειχοισλάμης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μέσω της κήρυξης ιερού πολέμου, οι Νεότουρκοι φιλοδοξούσαν να συσπειρώσουν όλους τους μουσουλμάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία τους και παράλληλα να τους στρέψουν ενάντια στους Χριστιανούς (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή ενάντια στα Χριστιανικά κράτη της Αντάντ).

Παράλληλα, τόσο ο Κάιζερ, όσο και οι Νεότουρκοι ήλπιζαν ότι μέσω της τζιχάντ, όλοι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί των μουσουλμανικών κρατών που είχαν υπό την κατοχή τους οι Αγγλογάλλοι θα εξεγείρονταν εναντίον τους, και οι δυτικοί θα ήταν για τον λόγο αυτό αναγκασμένοι να αποστείλουν στρατεύματα από την Ευρώπη σε αυτές για να καταστείλουν τις επαναστάσεις αυτές, αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τον στρατό τους στην Ευρώπη.

Ανακουφίζοντας έτσι την Γερμανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία από την στρατιωτική πίεση αυτών στην Ευρώπη, και διευκολύνατε παράλληλα με τον τρόπο αυτό τα επιθετικά σχέδια των Γερμανών έναντι των συμμάχων της Αντάντ.

Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, οι Νεότουρκοι (όπως και οι Γερμανοί σύμμαχοι τους) είχαν έρθει σε επαφή με πολλούς μουσουλμάνους ηγέτες πολλών ισλαμικών κρατών, τα οποία ήταν υπό την διοίκηση των Αγγλογάλλοι και των Ιταλών.

Έτσι στην Σομαλία, οι Τούρκοι και οι Γερμανοί στήριζαν με όπλα και χρήματα τον Μοχάμεντ Αμπντάλ Αλ Χασάν, τον λεγόμενο και «τρελό μουλά» ο οποίος αντιστεκόταν με επιτυχία μαζί με τον στρατό των δερβίσηδων του ενάντια στους Ιταλούς από το 1890 έως το 1918, ενώ το 1914 οι Νεότουρκοι τον έχρισαν και «Εμίρη της Σομαλίας».

Στην Λιβύη, οι Νεότουρκοι είχαν συμμαχήσει με την ισλαμική και εθνικιστική αδελφότητα των Συνασίγια, η οποία είχε σχεδόν ένα εκατομμύριο μέλη και σχεδίασαν όταν οι Τούρκοι υπό τους Κεμάλ και Άλατά Πασά θα εισέβαλαν στην Αίγυπτο από το Σινά, οι Συνασίγια να επιτίθονταν από την Λιβύη προς την Αίγυπτο ταυτόχρονα.

Μια επίθεση που πραγματοποιήθηκε όντως ενάντια στην Αίγυπτο τόσο από τους Τούρκους, όσο και τους Λίβυους ισλαμιστές, αλλά τελικά απέτυχε, αφού οι Βρετανοί κατάφεραν να νικήσουν τους εχθρούς και στα δυο μέτωπα ταυτόχρονα.

Φυσικά, οι Νεότουρκοι δεν είχαν στηρίξει μόνο τότε τους ισλαμιστές στην Λιβύη. Έτσι, όταν εισέβαλαν οι Ιταλοί στην τότε υπό τουρκική κατοχή Λιβύη το 1911 υπό την κυβέρνηση του πλουσίου φιλελευθέρου Τζολίτι, ο Ενβέρ Πασάς και ο Κεμάλ οργάνωσαν έναν επιτυχημένο ανταρτοπόλεμο εναντίον τους.

Και παρόλο που οι Ιταλοί κατέλαβαν με ευκολία τις παραλιακές πόλεις, οι οποίες ήταν εντός της εμβέλειας των πυροβόλων των πλοίων τους, δεν κατέστη εφικτό να προχωρήσουν προς τα ενδότερα της Λιβύης και να την κατακτήσουν λόγω του ανταρτοπόλεμου των Τούρκων και των ντόπιων κάτοικων που τους στήριζαν πλειοψηφικά.

Μόνο η διατεινόμενη έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων ανάγκασε τότε τους Νεότουρκους να εγκαταλείψουν την Λιβύη, γιατί χρειαζόταν να μεταφέρουν εσπευσμένα τον στρατό τους στην χώρα αυτή στην Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν τον Βαλκανικό Συνασπισμό εναντίον τους.

Παρόλα αυτά, οι Νεότουρκοι άφησαν πολλά όπλα πίσω στους Λίβυους αντάρτες, λέγοντας τους ότι όσο αυτοί αντιστεκόταν στους Ιταλούς θα τους έστελναν όπλα (κάτι που όντως έπραξαν μαζί με τους Γερμανούς συμμάχους τους) και πως θα επέστρεφαν σύντομα για να ανακαταλάβουν την χώρα, όταν θα νίκαγαν τους εχθρούς τους στα Βαλκάνια και τους συμμάχους της Αντάντ στον Α ΠΠ.

Και όντως προσπάθησαν κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Α ΠΠ) να εισβάλουν και να καταλάβουν την Αίγυπτο σε συνεργασία με τους ισλαμιστές αντάρτες συμμάχους τους στην Λιβύη αλλά απέτυχαν.

[Τα ίδια ακριβώς προσπάθησαν να πράξουν στις ημέρες μας οι Τούρκοι στην Λιβύη και την Αίγυπτο μέσω της «Αραβικής Άνοιξης» και την άνοδο στην ηγεσία πολλών Αραβικών κρατών ισλαμιστών ηγετών, προερχόμενων από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά απέτυχαν και πάλι.

Έτσι, μετά την ήττα αυτή των Αδερφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, οι ίδιοι έχασαν την εξουσία στην Τυνησία, ενώ έχασαν και ένα μεγάλο μέρος της Λιβύης, όταν ο υποστηριζόμενος από την Αίγυπτο, Ρωσία και ΗΠΑ, Στρατάρχης Χάφταρ, ξεκίνησε μια αντεπίθεση στην περιοχή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CF%85%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83, https://www.huffingtonpost.gr/entry/o-emfelios-ste-livee-e-ellada-kai-e-toerkia-se-trito-pedio_gr_5d1f03dfe4b04c481411a650), εισβάλλοντας στην Λιβύη (με κατεύθυνση από την Κυρήνη προς την Τρίπολη).

Στην διάρκεια αυτής απελευθέρωσε πολλές περιοχές από την υποστηριζόμενη από τους ισλαμιστές, το Κατάρ και τους Τούρκους, κυβέρνησης της Τρίπολης του Σάρατζ, ο οποίος στηρίζει την εξουσία του σε ισλαμικές πολιτοφυλακές, εκδιώκοντας τους ισλαμιστές από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Λιβύης, και πολιορκώντας την πρωτεύουσα αυτής, την Τρίπολη.

Και κατά την διάρκεια της πολιορκίας αυτής, ο Στρατάρχης Χάφταρ έδωσε εντολή στις δυνάμεις του να βομβαρδίζουν τα πλοία και τα αεροπλάνα των Τούρκων, τα οποία μεταφέρουν στρατό, όπλα και χρήματα στην φιλοισλαμιστική κυβέρνηση του Σάρατζ (https://www.pentapostagma.gr/2019/06/%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b1-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b1.html).

Παράλληλα όμως, με την εισβολή των Τούρκων στην Λιβύη με όπλα, μισθοφόρους, ναυτικό και αεροπορία, και η Αίγυπτος του Σίσι στέλνει ως σύμμαχος του Λίβυου στρατάρχη Χάφταρ σε αυτόν όπλα, τεθωρακισμένα, ενώ παράλληλα τον προστατεύει και τον ενισχύει με την αντιαεροπορική ομπρελά και την αεροπορία της.

Φυσικά εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στην Λιβύη (Τουρκία, Κατάρ, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, ΗΠΑ, Ρωσία) κερδίζουν χρήματα με την αποστολή και πώληση οπλών στην πλευρά την οποία υποστηρίζουν.

Επιπλέον, όποια από τις δυο πλευρές αναδειχτεί νικήτρια (ο Χάφταρ ή ο Σάρατζ), ο σύμμαχος και κύριος υποστηρικτής της (Αίγυπτος ή Τουρκία) θα μπορέσει να οριοθετήσει με τον νικητή στον εμφύλιο της Λιβύης, ευνοϊκή για τον ίδιο ΑΟΖ, εις βάρος του ηττημένου και του δικού του υποστηρικτή, μια οριοθέτηση, η όποια αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά και τον καθορισμό της ΑΟΖ και της πατρίδας μας με όλες αυτές τις χώρες.

Την ίδια στιγμή, οι Τούρκοι σχεδιάζουν κατά κάποιους αναλυτές μια στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη, αφού αξιωματούχοι τους δήλωσαν πρόσφατα ότι η χώρα τους έχει από παλιά υπογράψει συνθήκη στρατιωτικής υποστήριξης και συμμαχίας με την κυβέρνηση του φιλοισλαμιστής Σάρατζ, ύστερα από πρόσκληση αυτού, στο πρότυπο της Συρίας, οπού η κυβέρνηση Άσαντ κάλεσε το συμμαχικό με τον ίδια Ιράν να επέμβει στρατιωτικά στην Συρία.

Και παράλληλα, λέγεται ότι ο Ερντογάν διάμεσου Λιβύης σκέφτεται να εισάγει μισθοφόρους, ισλαμιστές και πράκτορες στην Αίγυπτο του Σίσι, με στόχο να ξεσηκώσει ταυτόχρονα τα εκατομμύρια των οπαδών των Αδερφών Μουσουλμάνων σε Αίγυπτο και Λιβύη.

Με στόχο όχι μόνο να ρίξει τον Σίσι στην Αίγυπτο και να επαναφέρει τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στην διακυβέρνηση του κράτους αυτού, αλλά παράλληλα να ξεσηκώσει τους ισλαμιστές της Λιβύης ενάντια στον Αιγυπτιακό στρατό που εισήλθε στην χώρα για να βοηθήσει τον Χάφταρ, όπως φυσικά και για να αποδυναμώσει τον Λίβυου Στρατάρχη μέσω ανταρτοπόλεμου και πρακτόρων.

Βέβαια, το πιθανότερο είναι αυτή η τυχοδιωκτική στρατηγική του Ερντογάν να του γυρίσει τελικά μπούμερανγκ και τα σχέδια για ταυτόχρονη εισβολή των Τούρκων και των ισλαμιστών μισθοφόρων τους σε Λιβύη και Αίγυπτο να αποτύχουν παταγωδώς, όπως ακριβώς τα αντίστοιχα που είχαν οι Νεότουρκοι στην διάρκεια του Α’ ΠΠ για ταυτόχρονη εισβολή του στρατού τους και του στρατού των ισλαμιστών Λίβυων μισθοφόρων τους.

Και μακροπρόθεσμα, όπως οι στρατιωτικές αποτυχίες των Νεότουρκων σε πολλά μέτωπα (Βαλκάνια, Αίγυπτο, Λιβύη, Μεσοποταμία, Παλαιστίνη) σήμαναν την πτώση του καθεστώτος τους και του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ίσως αντίστοιχα μακροπρόθεσμα οι στρατιωτικές ήττες του Ερντογάν σε πολλά μέτωπα (Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ) να σήμαναν την πτώση του ισλαμικού καθεστώτος του και του Χαλιφάτου που ο ίδιος ονειρεύεται να ανασυστήσει.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, ο ISIS με την υποστήριξη των Καταριανών και των Τούρκων, έχει εξαπολύσει έναν άγριο ανταρτοπόλεμο στην Συρία και το Ιράκ στις μέρες μας, ύστερα από ήττα του από τις ΗΠΑ και την Ρωσία εκεί, ενώ προσπάθησε να ανακαταλάβει εδάφη στις χώρες αυτές και να εκδιώξει με ανταρτοπόλεμο τις δυο αυτές υπερδυνάμεις από την περιοχή αυτή, όπως έγινε με τους ισλαμιστές αντάρτες (τους μουτζαχεντίν) στο Αφγανιστάν με την ΕΣΣΔ και στο Βιετνάμ με τις ΗΠΑ παλαιοτέρα (από τους Βιετκόνγκ)].

Όσο για τις μάχες με τους Ιταλούς, οι ισλαμιστές αντάρτες της Λιβύης, σταύρωναν τους αιχμάλωτους Ιταλούς στρατιώτες, τους έκοβαν τα χέρια και ποδιά, τους ακρωτηρίαζαν, τους βασάνιζαν, ενώ στην διάρκεια του πολέμου, πολλοί Ιταλοί στρατιώτες βρέθηκαν σε πηγάδια νεκροί, με κομμένα τα λαρύγγια των λαιμών τους ή τα κεφαλιά τους και τα χέρια και τα ποδιά τους δεμένα (ακριβώς ότι κάνει δηλαδή και ο ISIS σήμερα στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχο του).

Για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή, οι Ιταλοί εφάρμοσαν εξίσου άγριες μεθόδους, με σφαγή του ντόπιου πληθυσμού, βασανιστήρια και κρεμάλες, πάρα το γεγονός πως αρχικά παρίσταναν τους σωτήρες των ντόπιων από τους Τούρκους (όπως ακριβώς παρίσταναν στις μέρες μας οι Αμερικανοί τους ελευθερωτές στο Ιράκ και την Λιβύη πριν αρχίσουν τις σφαγές κατά των ντόπιων).

[Φυσικά τότε, ο πόλεμος έγινε όπως και στις μέρες μας για την γη της Λιβύης, τον έλεγχο των εμπορικών και θαλάσσιων δρόμων της, για λάφυρα και την κατοχή των ορυκτών της πόρων, καθώς και για την απόκτηση νέων υπηκόων-δούλων στην ουσία.

Παράλληλα, η Ιταλία προσπαθούσε να δημιουργήσει όπως και οι Ρωμαίοι στην Αρχαιότητα αποικίες στην εύφορη αυτή περιοχή.

Στην προσπάθεια αυτή των Ιταλών βοηθούσε και η θεωρεία της «Τρίτης Ιταλίας» που είχε γίνει τότε πολύ διάσημη στην Ιταλία.

Σύμφωνα με αυτή, η πρώτη Ιταλία ήταν αυτή των Καισάρων και των Αυτοκρατόρων, η δεύτερη αυτή της Αναγέννησης και των Μεσαιωνικών Ιταλών ηγετών και η τρίτη η νέα Ιταλία μετά την ενοποίηση της χώρας αυτής το 1871, η οποία θα μεταμορφώνονταν με βάση την θεωρεία αυτή σταδιακά σε μια «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».

Το μόνο ίσως σωστό στην θεωρεία αυτή, είναι ότι όντως αρχικά οι Ιταλοί κυβερνήθηκαν από τους δικτάτορες στην ουσία Καίσαρες-Αυτοκράτορες, ύστερα από τους μεσαιωνικούς αυταρχικούς τυράννους-άρχοντες της Ιταλίας (https://www.triklopodia.gr/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83/, http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html), τους Δόγηδες και τον πάπα της Ρώμης, ενώ στα νεότερα έτη από τον δικτάτορα Μουσολίνι, ενώ στις μέρες μας από ακροδεξιούς ηγέτες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%83/)].

Αντίστοιχα, οι Νεότουρκοι παρά τις προσπάθειες τους, δεν κατάφεραν να κρατήσουν το Ιράκ και γενικότερα την Μεσοποταμία υπό τον έλεγχο τους, πάρα την τζιχάντ που κήρυξαν εκεί κατά των δυτικών (Αγγλογάλλοι), όπως αντίστοιχα και πάλι στις μέρες μας, ο Ερντογάν και οι ισλαμιστές σύμμαχοι του (ISIS), δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τα εδάφη που κατέλαβαν σε Ιράκ και Συρία έναντι των ΗΠΑ και της Ρωσίας.

Την ίδια περίοδο στην Παλαιστίνη και την Συρία, οι Νεότουρκοι, υπό τον υπεύθυνο για την περιοχή στρατηγό Μουστάφα Κεμάλ, άρχισαν να εκτελούν ντόπιους Άραβες ηγέτες και κάτοικους, πιστεύοντας ότι αυτοί θα συμμαχούσαν με τους δυτικούς εχθρούς τους.

(Εδώ μπορεί επίσης να αναφερθεί, ότι κατά έναν παράδοξο τρόπο, οι Νεότουρκοι είχαν εκδόσεις μαστική διαταγή πλήρους επιστράτευσης των ντόπιων στην Ταρσό, η οποία θα επεκτεινόταν σε όλη την Αυτοκρατορία σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, έναν μόλις μήνα πριν την επίσκεψη και δολοφονία του διάδοχου του Αυστριακού θρόνου, του Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, λες και ήξεραν ότι κάτι θα συμβεί).

Η καταπίεση αυτών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε σύντομα οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ξεσηκώθηκαν και ενώθηκαν με τον γνωστό σε όλους μας «Λόρενς της Αραβίας» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_36.html), ενάντια στους Τούρκους.

Στην εξέγερση αυτή βοήθησε και ένα άλλο γεγονός. Εν μέσω του πολέμου, έγινε μια επιδρομή πολλών δεκάδων χιλιάδων ακρίδων στην περιοχή, οι οποίες κατέστρεψαν όλα τα σπαρτά της περιοχής και προκλήθηκε λιμός και μεγάλη πεινά.

Ο Κεμάλ, ο οποίος από ότι φαίνεται πειραματίζονταν στην μετέπειτα πολιτική των γενοκτονιών του, αρνήθηκε να δώσει τρόφιμα από τις κρατικές αποθήκες στους ντόπιους, πάρα τον ναυτικό αποκλεισμό των Βρετανών, πιστεύοντας ότι μέσω της πείνας θα εξόντωνε όλους τους ντόπιους κατά τον ίδιο «ανυπάκουους φιλοδυτικούς πληθυσμούς».

Οι Βρετανοί από την πλευρά τους, δεν ήραν ότι στο ελάχιστο τον ναυτικό αποκλεισμό που είχαν επιβάλει στην περιοχή, πιστεύοντας ότι μέσω της πείνας θα ξεσηκώνονταν οι ντόπιοι κατά των Τούρκων όπως και έγινε στην συνέχεια. Οι δε απώλειες του ντόπιου πληθυσμού από τα «παιχνίδια θανάτου» του Κεμάλ και των Βρετανών ανήλθαν σε 500.000 ψυχές.

Παρόλες όμως τις προσπάθειες του, ο Κεμάλ ηττήθηκε από τον Βρετανό στρατηγό Αλενμπί το 1918 στην τελευταία μάχη της Μεγιδδούς, μέσω της οποίας οι Οθωμανοί έχασαν για πάντα την Παλαιστίνη, την Συρία και την Μεσοποταμία, ενώ ο ίδιος αναγκάστηκε να το σκάσει στην Κωνσταντινούπολη για να σωθεί.

Όσο για τους Βρετανούς, την δεκαετία του 1920, κατά την οποία κατέλαβαν το Ιράκ, κατέστειλαν με σφαγές καθώς και την χρήση χημικών όπλων, υπό τις διαταγές του Τσόρτσιλ, μια εθνικιστική εξέγερση που έλαβε χώρα εκείνη την χρονική περίοδο, όπως ακριβώς στις μέρες μας, οι ΗΠΑ υπό τον πρώην πρόεδρο αυτών, τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο κατέλαβαν το Ιράκ και κατέστειλαν με σφαγές την εξέγερση των εθνικιστών μπααθιστών εκεί.

Παράλληλα, εδώ μπορεί να αναφερθεί εδώ ότι τα προεόρτια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) ήταν αρχικά ο πόλεμος Ιταλίας-Νεότουρκων για την Λιβύη το 1911 και αμέσως μετά οι Βαλκανικοί Πόλεμοι των ετών 1912-1913, πριν ακολουθήσει το 1914 η είσοδος των Νεότουρκων στον Α’ ΠΠ με τον βομβαρδισμό εκ μέρους τους του λιμανιού της ρωσικής Οδησσού.

Υπάρχει και ακόμα μια ιστορική ομοιότητα της εποχής μας με αυτή των Νεότουρκων.

Πριν την άνοδο αυτών στην εξουσία, την ηγεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε αναλάβει ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ, ο λεγόμενος και «κόκκινος Σουλτάνος», ο οποίος, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, σύντομα έγινε απολυταρχικός, απολυτά καταπιεστικός, ενώ κατήργησε την Βουλή και προσπάθησε με την βία να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χωρά, όντας φανατικός ισλαμιστής.

Παράλληλα, κατάφερε να διαλύσει εν τη γένεσει του μια απόπειρα πραξικοπήματος από την «Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος» (πιο γνωστή με το όνομα Νεότουρκοι), μέλη της οποίας ήταν πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στο τέλος όμως, οι Νεότουρκοι κατάφεραν να ρίξουν τον Αβδούλ Χαμίτ το 1908 και να αναλάβουν την ηγεσία της Τουρκίας.

Όμως, οντάς φανατικοί, ανίκανοι, τυχοδιώκτες και γενοκτονία, καταπίεσαν τόσο πολύ και εξολόθρευσαν τις άλλες εθνικότητες της Αυτοκρατορίας, ώστε αυτές επαναστάτησαν στο τέλος, ενώ έσυραν και την χώρα τους στον καταστροφικό για την ίδια Α ΠΠ, ενάντια σε Αγγλογάλλοι, Ρωσία και ΗΠΑ, ο οποίος και κατάστρεψε παντελώς την Αυτοκρατορία τους. 

Αντίστοιχα στις μέρες μας, στην την ηγεσία της Τουρκίας έχει αναλάβει ο λεγόμενος και «Σουλτάνος», Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, σύντομα έγινε απολυταρχικός, απολυτά καταπιεστικός, και προσπάθησε με την βία να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χώρα, όντας φανατικός ισλαμιστής.

Παράλληλα, κατάφερε να διαλύσει εν τη γένεσει του μια απόπειρα πραξικοπήματος από Κεμαλιστές το 2016 (οι οποίοι είναι και οι «νόμιμοι» απόγονοι των Νεότουρκων), μέλη της οποίας ήταν πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Τουρκίας.

Είναι δε πολύ πιθανό σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, στο τέλος όμως, οι Κεμαλικοί να καταφέρουν να ρίξουν τον Ερντογάν και να αναλάβουν την ηγεσία της Τουρκίας, με την υποστήριξη των δυτικών, ιδιαίτερα εάν ο Ερντογάν (αυτός ο μανιακός ισλαμιστής «αρπαβούτας πειρατής-κουρσάρος»), στραφεί ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Όμως αυτοί, όντας φανατικοί, ανίκανοι, τυχοδιώκτες και γενοκτονία (όπως και ο ιδρυτής τους ο Κεμάλ), μπορεί να καταπιέσουν τόσο πολύ και εξολοθρεύσουν τις άλλες εθνικότητες της Τουρκίας, ώστε αυτές να επαναστατήσουν, ενώ στο τέλος, μπορεί να σύρουν και την χώρα τους σε έναν τον καταστροφικό για την πόλεμο (κανονικό ή γεωπολιτικό), ενάντια σε Αγγλογάλλοι, ακόμα και την Ρωσία ή τις ΗΠΑ, ο οποίος και θα καταστρέψει παντελώς το κράτος τους.

[Μάλιστα τώρα τελευταία ο Ερντογάν αθώωσε και αποφυλάκισε εκατοντάδες αξιωματικούς της Εργενεκόν, της παράνομης οργάνωσης των Κεμαλικών στρατιωτικών, η οποία σχεδίαζε στημένο πολεμικό επεισόδιο με την Ελλάδα, για να έχει αφορμή, με την δήθεν αυτή «έκτακτη κατάσταση», για να κάνει πραξικόπημα και να ρίξει τον Ερντογάν, με στόχο πιθανώς να τους χρησιμοποιήσει κατά της πατρίδας μας στο Αιγαίο.

Όμως ο Ερντογάν φαίνεται να παίζει με την φωτιά, αφού ξεχνάει ότι οι ίδιοι αξιωματικοί αν επανακτήσουν την ισχύ τους στον τουρκικό στρατό και επανέλθουν σε αυτόν, μπορεί να ξαναδοκιμάσουν επιτυχώς αυτή την φορά να εκτελέσουν πραξικόπημα κατά του Ερντογάν και να επανακαταβάλουν με την βία την εξουσία στην Τουρκία.

Ειδικά για αδίστακτους και αμετανόητους κεμαλικούς αξιωματικούς πραξικοπηματίες σαν τους παραπάνω ισχύει η γνωστή λαϊκή φράση: «Ο λύκος (γκρίζος στην περίπτωση αυτή) και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του, μήτε την γνώμμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του»]. 

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής; Δεν είναι καθόλου απίθανο, αλλά μόνο εάν γνωρίσουμε πλήρως το παρελθόν και τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό θα αποφύγουμε την επανάληψη του στο μέλλον, αφού όπως λέει και το γνωστό ρητό: «Η γνώση είναι δύναμη». 

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ 1997 ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΙΣΟΥ ΕΚΡΥΘΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ 1997 ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΙΣΟΥ ΕΚΡΥΘΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στην Αλβανία μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος του Αλία, του διάδοχου του διαβόητου Χότζα, επικράτησε πολιτική και οικονομική ταραχή, η οποία διέλυσε το κράτος αυτό.

Οι πρώην κομμουνιστικές ηγέτες εν μια νυκτί μεταμορφώθηκαν σε στυγνούς καπιταλιστές, οι οποίοι όπως και στην Ρωσία κατάκλεψαν την κρατική περιουσία και αποκτήσαν πολύ πλούτο, μετατρεπόμενοι είτε σε επιχειρηματίες, είτε σε μαφιόζους.

Όλοι αυτοί μαζί δημιούργησαν μια διεφθαρμένη επιχειρηματική και πολιτική ελίτ, η οποία παρίστανε άλλοτε την δεξιά και άλλοτε την αριστερά, όμως η πολιτική που εφάρμοζε ήταν ακριβώς η ίδια ανεξαρτήτως παρατάξεων.

Λόγω δε της μεγάλης οικονομικής αναταραχής που επικρατούσε στην χώρα, αλλά και λόγω της στροφής του κράτους αυτού προς την Δύση, η χώρα αιτήθηκε βοήθεια προς το ΔΝΤ, προκειμένου να αναδημιουργήσει την οικονομία της.

Εκείνη την περίοδο, την διακυβέρνηση της Αλβανίας την είχε ως πρωθυπουργός ο δεξιός ισλαμιστής και εθνικιστής ο Σαλί Μπερίσα. Αυτός ανέβηκε στην εξουσία με εκβιασμούς, νοθεία και βία, ενώ κυβερνούσε αυταρχικά την χώρα.

Παράλληλα, ο ίδιος είχε συνάψει πολιτική και στρατιωτική συμμαχία με την Τουρκία, δίνοντας της μάλιστα και ναυτική βάση στην Αυλώνα, προκειμένου το κράτος αυτό να απειλεί και από τον Βορρά (όπως και από την Ανατολή), την Ελλάδα.

Την ίδια περίοδο, ο ίδιος δίωκε με μεγάλη αγριότητα τον Ελληνισμό της πάντα Ελληνικής Βορείου Ηπείρου, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και στην διάρκεια του διωγμού αυτού πολλοί Έλληνες.

Επιπλέον, παντού στο κράτος κυριαρχούσε η βία, η διαφθορά και ο νεποτισμός, ενώ η μαφία είχε γίνει κράτος εν κράτει.

Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την τραγική κατάσταση, ο Σαλί Μπερίσα αποφάσισε, όπως ακριβώς και ο Σοσιαλιστές προκάτοχοι του, να πάρει βίαια φιλελεύθερα οικονομικά μέτρα έναντι των Αλβανών πολιτών, κατά παραγγελία των ΗΠΑ, ανάλογα με τα μνημόνια της Ελλάδας, τα οποία κατέστρεψαν πλήρως την Αλβανική οικονομία.

Οι καταθέσεις που είχαν αποθηκεύσει η Αλβανοί πολίτες στις τράπεζες παρακρατήθηκαν για να αποπληρωθούν τα χρέη της χώρας προς το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα εκατομμύρια Αλβανών να χάσουν τις καταθέσεις του, να πτωχεύσουν και να εξαθλιωθούν πλήρως.

Συνέπεια της κατάστασης αυτής ήταν να επαναστατήσουν οι Αλβανοί πολίτες, ο στρατός να στασιάσει, όπως και η αστυνομία, δεκάδες αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα όπως και ο οπλισμός τους να λεηλατηθούν, ενώ πολλές χιλιάδες πρόσφυγες κατέφυγαν στην Ελλάδα και στην Ιταλία, αφού στην χώρα ξεκίνησε ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος κράτησε κάποιες βδομάδες.

Την περίοδο εκείνη (συγκεκριμένα το έτος 1997), η Ιταλία υπό την πρωθυπουργία του Σοσιαλιστή Μάξιμο Ντ’Αλέμα πρότεινε στην Ελλάδα να εισβάλουν από κοινού στην Αλβανία, με αντάλλαγμα η Ελλάδα να απελευθερώσει και να ενωθεί με την αλύτρωτη Βόρεια Ήπειρο, ενώ η Ιταλία να καταλάβει την υπόλοιπη χώρα, όπως ακριβώς είχε κάνει και επί Μουσολίνι.

Η τότε Ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την πρόταση αυτή, όπως ακριβώς είχε αρνηθεί παλαιοτέρα και η κυβέρνηση Μητσοτάκη την πρόταση του Μιλόσεβιτς να εισβάλουν από κοινού στα Σκοπιά και η Ελλάδα να ενωθεί με την αλύτρωτη περιοχή του πάντα Ελληνικού Μοναστηριού, ενώ η Σερβία να καταλάβει την υπόλοιπη χώρα.

Τελικά, στην Αλβανία στάλθηκε στρατιωτική δύναμη από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, μέσω των οποίων σταμάτησαν οι συγκρούσεις, ενώ ο Μπερίσα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία της Αλβανίας, στην οποία διενεργήθηκαν εκλογές, τις οποίες κέρδισαν οι εχθροί του Μπερίσα.

 Αργότερα, ο Μπερίσα κατάφερε με τους ιδίους ακριβώς τρόπους που εκλέχθηκε την προηγουμένη φορά να εκλεγεί για άλλη μια φορά πρωθυπουργός, όμως το 2016 έχασε την εξουσία ύστερα από διαδηλώσεις που ξεκίνησε ο τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης Έντι Ράμα, κατηγορώντας τον Μπερίσα για βία, νοθεία στις εκλογές, καθώς και συνεργασία με την μαφία.

Έτσι, για άλλη μια φορά, ο Μπερίσα έχασε τις εκλογές στην Αλβανία, τις οποίες κέρδισε η αντιπολίτευση των Σοσιαλιστών υπό την ηγεσία του Ράμα, ο οποίος έγινε και ο νέος πρωθυπουργός της Αλβανίας.

Την περίοδο δε της πρωθυπουργίας του, ο Ράμα σύναψε πολιτική και στρατιωτική συμμαχία με την Τουρκία, δίνοντας της μάλιστα και άλλες στρατιωτικές βάσεις για το πεζικό της, εκτός από την ναυτική βάση στην Αυλώνα, προκειμένου το κράτος αυτό να απειλεί και από τον Βορρά (όπως και από την Ανατολή), την Ελλάδα.

Την ίδια περίοδο, ο ίδιος δίωξε με μεγάλη αγριότητα τον Ελληνισμό της πάντα Ελληνικής Βορείου Ηπείρου, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και στην διάρκεια του διωγμού αυτού πολλοί Έλληνες, όπως έγινε πρόσφατα με τον ηρωικό Εθνομάρτυρα Κατσίφα (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2017/11/blog-post_7.html).

Επιπλέον, παντού στο κράτος κυριαρχούσε η βία, η διαφθορά και ο νεποτισμός, ενώ η μαφία είχε γίνει κράτος εν κράτει.

Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την τραγική κατάσταση, ο Ράμα αποφάσισε, όπως ακριβώς και ο δεξιοί προκάτοχοι του, να πάρει βίαια φιλελεύθερα οικονομικά μέτρα έναντι των Αλβανών πολιτών, κατά παραγγελία των ΗΠΑ, ανάλογα με τα μνημόνια της Ελλάδας, τα οποία κατέστρεψαν πλήρως την Αλβανική οικονομία.

Οι καταθέσεις που έχουν αποθηκεύσει η Αλβανοί πολίτες στις τράπεζες φαίνεται ότι θα παρακρατήσουν για άλλη μια φορά για να αποπληρωθούν τα χρέη της χώρας προς το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα εκατομμύρια Αλβανών να χάσουν τις καταθέσεις τους, να πτωχεύσουν και να εξαθλιωθούν πλήρως.

Συνέπεια της κατάστασης αυτής θα είναι πιθανόν να επαναστατήσουν ξανά οι Αλβανοί πολίτες, ο στρατός να στασιάσει, όπως και η αστυνομία, δεκάδες αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα όπως και ο οπλισμός τους να λεηλατηθούν, ενώ πολλές χιλιάδες πρόσφυγες να καταφύγουν στην Ελλάδα και στην Ιταλία, εάν στην χώρα ξεκινήσει ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος μπορεί να κρατήσει κάποιες βδομάδες ή και μήνες.

Ήδη η κατάσταση στην Αλβανία είναι πολιτικά τεταμένη, αφού αποκαλύφθηκε πρόσφατα ότι και ο Ράμα, προκειμένου να εκλεγεί πρωθυπουργός, συνεργάστηκε και αυτός με την μαφία, χρησιμοποίησε νοθεία για να τις κερδίσει, εξαγόρασε ψήφους μέσω επιχειρηματιών και μαφιόζων, έκανε εκτενή χρήση βίας, ενώ παρακολουθούσε και τους πολίτες της χώρας.

Η κατάσταση αυτή, είχε ως συνέπεια η αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Μπάσα, «πολιτικού παιδιού του Μπερίσα», να εξεγερθεί, προκειμένου να ρίξει τον Ράμα από τον πρωθυπουργία μέσω διαδηλώσεων, όπως ακριβώς ο ίδιος ο Ράμα είχε ρίξει τον Μπερίσα από την πρωθυπουργία το 2016 (https://alophx.blogspot.com/2019/05/2019.html).

Παράλληλα, ο Ράμα ήρθε σε σύγκρουση με τον πρόεδρο της χώρας Μέτα, τον οποίο προσπάθησε να καθαιρέσει (κάτι που δεν μπορεί να επικυρωθεί αφού το Ανώτατο δικαστήριο της χώρας αυτής έχει για την ώρα μόνο ένα μέλος και δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση).

Και παρόλο που ο Μέτα ακύρωσε τις δημοτικές εκλογές της 30^ης Ιουνίου του 2019, και όρισε νέες για τις 13 Οκτωβρίου του ιδίου έτους, ο Ράμα επέμεινε ότι αυτές θα πραγματοποιηθούν κανονικά!!!

Τελικά, στις εκλογές αυτές της μπανανιάς της Αλβανίας, το ποσοστό συμμέτοχης κυμάνθηκε σε μόλις το 20% επί του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων (μόλις 600.000 χιλιάδες από τους συνολικά 3.500.000 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους ψήφισαν).

Λόγω δε αυτής της χαμηλής εκλογικής συμμέτοχης, η οποία δεν έφτασε ούτε καν το ελάχιστο οροί συμμέτοχης που χρειάζεται για να θεωρηθούν έγκυρες αυτές οι εκλογές, η αντιπολίτευση της Αλβανίας μπορεί ορθά να αμφισβητήσει την νομιμότητα και την εγκυρότητα αυτών των εκλογών, παρόλο που τα αποτελέσματα σε αυτές θα είναι υπέρ του Ράμα, λόγω του μποϊκοτάζ αυτών από την αντιπολίτευση, καθώς και την τεράστια αποχή.

Όσον αφορά τον Ελληνισμό της πάντα Ελληνικής και αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου, και αυτός επέλεξε την αποχή στις εκλογές, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα στην Ελληνικότατη περιοχή της Χιμάρας, οπού ο Ράμα καταποντίστηκε εκλογικά.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι την ίδια περίοδο, η Ιταλία, η οποία έχει ακόμα βλέψεις για την Αλβανία, όπως το 1997, αλλά και επί Μουσολίνι, μπορεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να εισβάλει στην χώρα αυτή για άλλη μια φορά ως τάχα «ειρηνευτική δύναμη» (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%83/, https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CF%84%CE%B1/).

Και από εκεί, η Ιταλία, η οποία θέλει να επεκτείνει την ΑΟΖ της στο μεγαλύτερο μέρος της Αδριατικής για να εκμεταλλευτεί τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αεριού αυτής, μπορεί να έρθει για άλλη μια φορά σε σύγκρουση με την πολυαγαπημένη μας πατρίδα, θέλοντας να αρπάξει το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής (αλλά και της Αλβανικής ΑΟΖ), καθώς και πολλά άλλα εδάφη της πατρίδας (όπως π.χ. την Κέρκυρα και την Ήπειρο).

[Οι δε διώξεις των Βορειοηπειρωτών στην περιοχή συμβαίνουν και από το γεγονός πως κάποιοι θέλουν να περάσουν ενεργειακοί αγωγοί από τα εδάφη της και κάποιοι θέλουν να «καθαρίσουν» με γενοκτονίες την περιοχή αυτή από δήθεν εχθρικούς πληθυσμούς (http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/09/blog-post_380.html), τάχα για την ασφαλή διέλευση αυτών, κατά το παράδειγμα του Ιράκ και της Συρίας (http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4/).

Βέβαια, εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι Ιταλοί πολλές φορές αναδείχθηκαν ανίκανοι, γκαφατζήδες και αποτυχημένοι, ιδιαίτερα στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπό την ηγεσία του φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.

Στην διάρκεια αυτού ηττήθηκαν από τους ηρωικά μαχόμενους Έλληνες αρχικά στο μέτωπο της Ηπείρου και ύστερα και στην αλύτρωτη Βόρεια Ήπειρο, την οποία απελευθέρωσε ο Ελληνικός στρατός, πάρα τον ισχυρότερο στρατό τους, στην Κρήτη χωρίς κανέναν απολύτως αντίπαλο (και συνολικές απώλειες 65% του εκστρατευτικού σώματος τους!!!), όπως και στην Λιβύη και την Αίγυπτο αν και είχαν περισσότερο στρατό από τους Βρετανούς.

Τα ίδια έπαθαν και στην Γαλλία, αν και είχαν περισσότερο στρατό από τους Γάλλους, οι οποίοι είχαν ήδη τότε ηττηθεί από τους Γερμανούς, στην Αιθιοπία από τον ανταρτοπόλεμο των ντόπιων, ενώ ηττήθηκαν και από τον στρατό των Σοβιετικών στο μέτωπο της Μόσχας όταν αυτοί αντεπιτέθηκαν κατά των συμμάχων του Άξονα στην περιοχή.

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι Ιταλοί δεν ήταν στην πραγματικότητα ένα ακαταμάχητο έθνος πολεμιστών, όπως ισχυρίζονταν ο Μουσολίνι, ενώ ο στρατός τους δεν ήταν παρά μια καρικατούρα των Αρχαίων Ρωμαίων και ο Μουσολίνι μια γελοία και αποτυχημένη εκδοχή του Καίσαρα].

Και όλα αυτά την στιγμή που στην Αλβανία οι οπαδοί της αντιπολίτευσης συγκρούονται με την αστυνομία, πυρπολούν αστυνομικά τμήματα, ενώ πραγματοποιούνται ταυτόχρονα και πολλές συλλήψεις.

Οι αντίπαλοι του Ράμα καταγελούν επίσης ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός μοιράζει όπλα και χρήματα στους οπαδούς του, προετοιμαζόμενος για εμφύλιο πόλεμο, ενώ η αντιπολίτευση έχει δηλώσει ότι δεν θα λάβει μέρος στις εκλογές αυτές και θα τις θεωρήσει άκυρες και παράνομες.

Ταυτόχρονα, ο ισχυρός άντρας της Ιταλικής κυβέρνησης, ο «Καπιτάνο» Ματέο Σαλβίνι, δήλωσε τις παραμονές των εκλογών της 30^ης Ιουνίου, ότι κατά την διάρκεια αυτών η Αλβανία θα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ίσως το κράτος αυτό οδηγηθεί σε εμφύλιο (http://corfiatiko.blogspot.com/2019/06/blog-post_903.html#more).

Σε μια τέτοια περίπτωση, αντί για την λεγομένη «Μεγάλη Αλβανία» που θέλουν και προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Ράμα και Μπερίσα (οι οποίοι υποστήριξαν τον UCK) και την ένωση της χωράς τους με το Κόσοβο, θα έχουν πιθανότερα έναν διαμελισμό της, ακόμα και την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου.

Και όλα αυτά, την στιγμή μάλιστα που το αίμα του Εθνομάρτυρά Κατσίφα ακόμα στάζει από τα χεριά του αιμοσταγούς και δολοφονικού πρωθυπουργού της Αλβανίας, ο οποίος έχει Ελληνική καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του (όπως ακριβώς και ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων Νικολάς Γκρουέφσκι) και δρα ως Γενίτσαρος έναντι της Ελλάδας.

Παράλληλα, εάν στην Αλβανία ξεσπάσει τελικά εμφύλιος, μπορεί να σταλεί ξανά στο κράτος αυτό μια «ειρηνευτική» στρατιωτική δύναμη από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, μέσω των οποίων θα σταματήσουν οι συγκρούσεις.

Ενώ ο Ράμα σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να αναγκαστεί και αυτός με την σειρά του να εγκαταλείψει την εξουσία της Αλβανίας, στην οποία διενεργήθηκαν εκλογές, τις οποίες ίσως κερδίσουν οι εχθροί, υπό τον Μπερίσα και τον Μπάσα.

Εάν δε τα πράγματα εξελιχθούν με τον τρόπο αυτό, μπορεί αυτή η «Αλβανική Άνοιξη» να αποτελέσει ένα πρελούδιο μιας «Βαλκανικής Άνοιξης», μιας και πολλές άλλες χώρες των Βαλκανίων βρίσκονται σε αναταραχή και διαδηλώσεις (όπως π.χ. στην Ρουμανία, στο Μαυροβούνιο, στα Σκοπιά, την Ελλάδα, την Σερβία, την Βουλγαρία και την Βοσνία), κατά το παράδειγμα των επαναστάσεων κατά του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη το 1989.

Θα εξελιχθούν άραγε και στην εποχή μας τα πράγματα κατά τον ίδιο τρόπο στην περιοχή; Άγνωστο αλλά μόνο η συνεχής επαγρύπνηση εκ μέρους μας θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε παρόμοιες καταστάσεις, να προστατέψουμε την πατρίδα μας, και να την αναδιοργανώσουμε προκειμένου να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση, και να εισέλθει εκ νέου σε μια νέα περίοδο πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής ακμής και ευημερίας.

ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η εποχή μας παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με άλλες ιστορικές περιόδους. Μια δε από τις κυριότερους περιόδους στις οποίες υπάρχει μεγάλη ιστορική ομοιότητα του τότε με το σήμερα είναι με την εποχή της ανάδειξης του Ηρώδη του Μέγα στην ηγεσία της περιοχής της Παλαιστίνης.

Συγκεκριμένα, το έτος 42 π.Χ., αμέσως μετά την μάχη στους Φίλιππους, ο αδίστακτος μα ικανός στα στρατιωτικά ζητήματα Ηρώδης, με την βοήθεια του επίσης ικανού στα στρατιωτικά, μα ταυτόχρονα αλαζόνα, μέθυσου, σκανδαλώδους, γυναικά και καλοπερασάκια Μάρκου Αντώνιου, τότε μέλος της Β’ Τριανδρίας, και υπευθύνου για την διοίκηση της Ρωμαϊκής Ανατολής, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιουδαίας.

Παρόλη όμως την ανακήρυξη του αυτή, την βοήθεια και την φιλιά του με τον Μάρκο Αντώνιο, καθώς και τις προσωπικές ικανότητες του, ο Ηρώδης, ο οποίος δεν είχε Ιουδαϊκή αλλά Ιδουμαική (Αραβική) καταγωγή (και ήταν φίλος και σύμμαχος κάθε Ρωμαίου Αυτοκράτορα), χρειάστηκε να δώσει πολλές μάχες με τους πολίτικους του αντίπαλους στην Ιουδαία, προκειμένου να σταθεροποιήσει και να εδραιώσει την εξουσία του στην περιοχή αυτή.

Την ίδια περίοδο, στην ρωμαϊκή Συρία, Μεσοποτάμια και Παλαιστίνη, οι οποίες είχαν κατακτηθεί από τον Πομπήιο τον Μέγα το 62 π.Χ. και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε προτεκτοράτα της, επικρατούσε πολιτική και οικονομική αναταραχή, αφού οι Ρωμαίοι φερόταν με μεγάλη βιαιότητα στους ντόπιους, επιβάλλοντας τους άγριους φόρους, βιάζοντας εκτελώντας πολλούς από αυτούς και λεηλατώντας ασταμάτητα τον πλούτο αυτών.

Η δε Συρία, μέχρι την περίοδο πριν την ρωμαϊκή κατάκτηση, βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Σελευκιδών, των οποίων το κράτος αρχικά επεκτείνονταν στα σημερινά κράτη της Συρίας, του Ιράκ, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και του Ιράν.

Όμως, σύντομα στο κράτος αυτό επικράτησαν αποσχιστικές τάσεις, και ιδίως μετά την ήττα των βασιλιάδων Δημήτριου του Β’ και Αντιόχου του Ζ’ από τους Πάρθους, το κράτος των Σελευκιδών έχασε πολύ από την ισχύ του και παράλληλα απώλεσε τις περιοχές της Μεσοποτάμιας, του Ιράν και της Βόρειας Συρίας προς όφελος των Παρθών.

Εν συνέχεια, στο κράτος αυτό ξεκίνησαν άγριοι εμφύλιοι πόλεμοι, συνεχείς εξεγέρσεις και συνεχή και εναλλασσόμενη ανάδειξη τυράννων σε αυτό, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούσαν ταυτόχρονα το κράτος πολλές φορές, με συνέπεια στο κράτος αυτό να υπάρχουν πολλές φορές δύο ή και τρεις ηγεσίες ταυτόχρονα.

Πριν δε τα γεγονότα αυτά, οι Σελευκίδες είχαν χάσει ύστερα από εξέγερση των Μακαβαίων/Ασμοναίων έναντι του καταπιεστικού Αντιόχου του Δ’ του Επιφανούς όλη την περιοχή της Παλαιστίνης (ο οποίος ως ένας Χίτλερ της εποχής προσπάθησε να αφανίσει παντελώς τους Ιουδαίους), η οποία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος υπό την ηγεσία των Μακαβαίων.

Συνέπεια της επιτυχημένης αυτής επανάστασης ήταν το κράτος των Ασμοναίων/Μακαβαίων να γίνει ένα από τα ισχυρότερα της περιοχής, ενώ στην ανεξαρτησία του, την ισχυροποίηση και στην μακροημέρευση του συνέβαλε πολύ και η συμμαχία αυτού με την Ρώμη, η οποία την περίοδο εκείνη αναδεικνύονταν σε υπερδύναμη της Μεσογείου.

Επιπλέον, για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, οι Ασμοναίοι προέβησαν σε πολλούς επιτυχημένους πολέμους με τους Σελευκίδες της Συρίας, τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου, τις πόλεις της Φοινίκης και τους Ναβαταίους, ενώ κατέλαβαν ταυτόχρονα την Φιλισταία και την Ιδουμαία.

Παρόλα αυτά, οι συνεχείς εσωτερικές διαμάχες για ανεξαρτησία αποδυνάμωσαν μακροπρόθεσμα το κράτος αυτό, κάτι που συνέβαλε στην μετέπειτα σχετικά εύκολη του υποδούλωση στην Ρώμη.

Ταυτόχρονα, η πάλαι ποτέ ισχυρή πολιτική και στρατιωτική δύναμη των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, είχε πέσει λόγω εμφυλίων πολέμων και εξεγέρσεων σε κατάσταση παρακμής, ενώ στην χώρα, η οποία είχε μετατραπεί στην ουσία σε προτεκτοράτο και σύμμαχο των Ρωμαίων, επικρατούσε οικονομική αναταραχή, βία, καταπίεση, φτώχεια και διαφθορά.

Η Ελλάδα, ήταν τότε πλήρως πολικά και στρατιωτικά υποταγμένη στην Ρώμη, ενώ στην Μικρά Ασία, επικρατούσε μεγάλη αναταραχή στην περιοχή, λόγω της σύγκρουσης του Μιθριδάτη του Μέγα του Πόντου με την Ρώμη για πολλές δεκαετίες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%BA/), από την οποία οι πόλεις της Μικράς Ασίας δεν είχαν ακόμα συνέλθει.

[Τελικά, μόνο η εσωτερική επανάσταση του γιου του Μιθριδάτη, του Φαρνάκη έριξε τελικά αυτόν από την εξουσία και ο ίδιος γενόμενος φίλος της Ρώμης, ανάγκασε τον πατέρα του να αυτοκτονήσει για να μην πέσει στα χεριά των Ρωμαίων εχθρών του].

Την περίοδο εκείνη, οι Πάρθοι, εκμεταλλευόμενοι τις εσωτερικές διαμάχες των Ρωμαίων, καθώς και την μεγάλη αγανάκτηση που υπήρχε στην περιοχή έναντι της Ρώμης, εισέβαλαν στην Μεσοποτάμια, την Συρία και την Παλαιστίνη (με στόχο νέα εδάφη από τις κατακτήσεις και πλιάτσικο), όπου έτυχαν υποδοχής ηρώων-απελευθερωτών από τους ντόπιους και εγκαθίδρυσαν στις περιοχές αυτές φιλικά προς αυτούς καθεστώτα.

Στην διάρκεια της κατάκτησης της περιοχής αυτής από τους Πάρθους, ο αντιδημοφιλής και τυραννικός Ηρώδης έχασε την εξουσία του και κατέφυγε στον φίλο του τον Αντώνιο και ύστερα ταξίδεψε στην Ρώμη, όπου έλαβε την άδεια να ανακαταλάβει το βασίλειο του.

Στο τέλος όμως, οι Ρωμαίοι κατάφεραν να εκδιώξουν τους Πάρθους από τα εδάφη αυτά, και επανέφεραν τον Ηρώδη στην εξουσία της Ιουδαίας. Για να τιμωρήσει δε τους Πάρθους, οι οποίοι βρίσκονταν τότε υπό την ηγεσία του πατροκτόνου Φραάτη του Γ', ο Αντώνιος διεξήγαγε μια εκστρατεία εναντίον τους με στόχο την κατάκτηση του κράτους του με βάσεις από την Αρμενία και την Αραβία.

Όμως οι ταχείς ρυθμοί πορείας του στρατού του χωρίς ξεκούραση, η άνυδρη έρημος, ο συνεχής ανταρτοπόλεμος και η τακτική της καμένης γης από τους Πάρθους, το ότι δεν πήρε μαζί του πολιορκητές μηχανές (οι οποίες κάηκαν από μια εισβολή στο αφύλακτο στρατόπεδο του από τους Πάρθους), είχαν ως συνέπεια ο ίδιος και ο στρατός του να ηττηθούν.

Οι δε Αρμένιοι σύμμαχοι του τον εγκατέλειψαν και στο τέλος ο Αντώνιος αναγκάστηκε να προβεί σε μια ταπεινωτική υποχώρηση να χάσει πάνω από το ¼ του στρατού του, σε μια υποχώρηση και ήττα «αντάξια» του Ναπολέοντα από την Ρωσία ή του Ιουλιανού από την Μεσοποταμία (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/).

Συνέπεια δε της ήττας τους αυτής, ήταν οι Πάρθοι να αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο σε μεγάλο μέρος της Μεσοποταμίας και της Βόρειας Συρίας, ενώ ο ανταγωνισμός των κρατών αυτών που κράτησε για αιώνες είχε στο τέλος ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και την πτώση και των δυο παραπάνω ανταγωνιστών.

[Η δε εισβολή Αντωνίου στην Παρθία έγινε το 37 π.Χ., ενώ ο Ηρώδης βοήθησε σημαντικά τον Αντώνιο σε αυτή, προκειμένου να αποδυναμώσει τους Πάρθους εχθρούς του, έτσι ώστε αυτοί να μην ξαναεισβάλουν στην χώρα του και αυτή απειληθεί ξανά από αυτούς.

(Αντίστοιχα στις μέρες μας, σε μία ενδεχομένη επίθεση των ΗΠΑ-Ισραήλ στο Ιράν, ο Νετανιάχου θα βοηθήσει τον Τραμπ (ή το αντίστροφο), προκειμένου να απογυμνώσει τους Ιρανούς εχθρούς του, έτσι ώστε αυτοί να μην εισβάλουν στην χώρα του και απειληθεί αυτή ξανά από αυτούς-https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/, https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2017/10/blog-post_80.html).

Ο δε Αντώνιος βοήθησε τον Ηρώδη να αποκτήσει νέα εδάφη για το βασίλειο του.

Αντίστοιχα έπραξε και ο Τραμπ για τον Νετανιάχου, όταν αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα της Ιερουσαλήμ, την κατοχή των υψωμάτων του Γκολάν από το Ισραήλ, καθώς και με την στρατηγική του για το λεγόμενο «Σχέδιο του Αιώνα» (https://alophx.blogspot.com/2019/06/2019.html), το οποίο επίσης θα ωφελήσει εδαφικά το Ισραήλ.

Ο δε Τραμπ με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, θεωρείται από αυτούς ως ένας «νέος Κυρός», όπως ακριβώς θεωρούνταν και οι Τρούμαν και Στάλιν το 1948, όταν αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Ισραήλ.

Την εποχή δε του Ηρώδη στην περιοχή της Παλαιστίνης κατοικούσαν σχεδόν δύο εκατομμύρια Εβραίοι, άλλοι τόσοι υπήρχαν ως διασπορά στην Αίγυπτο και την Συρία, ενώ άλλο ένα εκατομμύριο Εβραίοι βρίσκονταν στην υπόλοιπη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και είχαν σε αυτή ισχυρή παρουσία και μεγάλη οικονομική-πολιτική επιρροή για ένα διάστημα.

(π.χ. όταν η πριγκίπισσα τους η Βερενίκη ήταν ερωμένη του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Τίτου. Τελικά, ο Τίτος αναγκάστηκε να την χωρίσει, υστέρα από σφοδρές διαμαρτυρίες των Ρωμαίων πολιτών, οι οποίοι φοβόταν ότι αυτή θα εξελισσόταν με την ισχυρή επιρροή που ασκούσε στον Τίτο σε μία «νέα Κλεοπάτρα», ενώ ο Τίτος θα γινόταν ένα υποχείριο της και ένας «νέος Αντώνιος»).

Αντίστοιχα στις μέρες μας στο Ισραήλ κατοικούν έξι εκατομμύρια Εβραίοι, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο στην διασπορά υπάρχουν άλλοι τόσοι, οι οποίοι έχουν ισχυρή παρουσία σε πολλές χώρες, καθώς και μεγάλη οικονομική-πολιτική επιρροή].

Τα ίδια σχεδόν γεγονότα συμβαίνουν και στην εποχή μας.

Έτσι και στις μέρες μας, ηγέτης και πρωθυπουργός στο Ισραήλ, είναι ο αδίστακτος μα ικανός στα στρατιωτικά ζητήματα, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος εκλέχθηκε πρωθυπουργός με την βοήθεια του στρατιωτικού (αφού φοίτησε δέκα έτη σε στατική σχολή πριν γίνει επιχειρηματίας), μα ταυτόχρονα αλαζόνα, μέθυσου, σκανδαλώδους, γυναικά και καλοπερασάκια προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.

Παρόλη όμως την βοήθεια και την φιλιά του με τον Ντόναλντ Τραμπ, και τις προσωπικές ικανότητες του, ο Νετανιάχου, ο οποίος δεν έχει Σεφαρδίτικη (δηλαδή καθαρά Ιουδαϊκή από τους Αρχαίους Εβραίους) αλλά καταγωγή Ασκενάζιμ (δηλαδή μικτή στην καλύτερη περίπτωση αλλιώς πλήρως Χαζαρική.

Αυτός ήταν και ένας από τους πολλούς λογούς για τον οποίο, ο φίλος και σύμμαχος κάθε Αμερικάνου προέδρου Νετανιάχου, χρειάστηκε να δώσει πολλές άγριες πολίτικες μάχες με τους εσωτερικούς του αντίπαλους στο Ισραήλ, προκειμένου να σταθεροποιήσει και να εδραιώσει την εξουσία του στην περιοχή αυτή.

Την ίδια περίοδο, στην Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, οι οποίες είχαν κατακτηθεί παλαιοτέρα από τους δυτικούς (την εποχή της αποικιοκρατίας) και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε προτεκτοράτα τους, επικρατεί πολιτική και οικονομική αναταραχή, αφού αυτοί φέρονται με μεγάλη βιαιότητα στους ντόπιους, επιβάλλοντας τους άγριους φόρους, βιάζοντας εκτελώντας πολλούς από αυτούς και λεηλατώντας ασταμάτητα τον πλούτο αυτών.

Η δε Συρία, μέχρι την περίοδο στις μέρες μας, βρίσκεται υπό την κυριαρχία των Αλεβιτών του Άσαντ, των οποίων το κράτος αρχικά επεκτείνονταν σε όλα τα σημερινά εδάφη της Συρίας, όμως, σύντομα στο κράτος αυτό επικράτησαν αποσχιστικές τάσεις, με την βοήθεια ξανά της Δύσης.

Εν συνέχεια, στο κράτος αυτό ξεκίνησαν άγριοι εμφύλιοι πόλεμοι, συνεχείς εξεγέρσεις και συνεχή και εναλλασσόμενη ανάδειξη τυράννων σε αυτό, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούσαν ταυτόχρονα το κράτος πολλές φορές, με συνέπεια στο κράτος αυτό να υπάρχουν πολλές φορές δύο ή και τρεις ηγεσίες ταυτόχρονα, εκτός από αυτή του Άσαντ (π.χ. του ISIS και των άλλων ισλαμιστών ανταρτών).

Πριν δε τα γεγονότα αυτά, στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ ύστερα από τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ, μετά την νίκη των Εβραίων που είχαν επιζήσει από τον Χίτλερ (ο οποίος προσπάθησε να αφανίσει παντελώς τους Ιουδαίους).

Συνέπεια της επιτυχημένης αυτού του πολέμου ήταν το κράτος του Ισραήλ να γίνει ένα από τα ισχυρότερα της περιοχής, ενώ στην ανεξαρτησία του, την ισχυροποίηση και στην μακροημέρευση του συνέβαλε πολύ και η συμμαχία αυτού με τις ΗΠΑ, οι οποίες την περίοδο εκείνη αναδεικνύονταν σε υπερδύναμη της Μεσογείου, καθώς και όλου του κόσμου.

Επιπλέον, για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, οι Ισραηλινοί προέβησαν σε πολλούς επιτυχημένους πολέμους με τους ηγέτες της Συρίας, της Αιγύπτου, του Λιβάνου και τους Ιορδανούς στους Αραβοϊσραηλινούς πολέμους (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/), ενώ κατέλαβαν ταυτόχρονα την Γάζα και την Δυτική Όχθη.

Παρόλα αυτά, οι συνεχείς εσωτερικές διαμάχες για ανεξαρτησία αποδυνάμωσαν μακροπρόθεσμα το κράτος αυτό.

Ταυτόχρονα, η πάλαι ποτέ ισχυρή πολιτική και στρατιωτική δύναμη της Αιγύπτου, είχε πέσει λόγω εμφυλίων πολέμων και εξεγέρσεων σε κατάσταση παρακμής, ενώ στην χώρα, η οποία είχε μετατραπεί στην ουσία σε προτεκτοράτο και σύμμαχο των ΗΠΑ, επικρατεί οικονομική αναταραχή, βία, καταπίεση, φτώχεια και διαφθορά.

Η Ελλάδα, είναι τότε πλήρως πολικά και στρατιωτικά υποταγμένη στην Ρώμη, ενώ στην Τουρκία, επικρατεί μεγάλη αναταραχή στην περιοχή, λόγω της σύγκρουσης του Ερντογάν με τις ΗΠΑ για πολλές δεκαετίες.

[Τελικά, ίσως μία η εσωτερική επανάσταση ρίξει τελικά τον Ερντογάν από την εξουσία και ο ίδιος ίσως σκοτωθεί ή αναγκαστεί να αυτοκτονήσει σε μία τέτοια περίπτωση για να μην πέσει στα χεριά των εχθρών του (https://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B4/, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html).

Ουσιαστικά, τόσο και ο Ερντογάν, όσο η Μέρκελ,  μπορεί να πέσουν με εσωκομματικές ή μη συνωμοσίες και πραξικοπήματα, όπως έπεσαν και άλλοι δικτάτορες στην διάρκεια της ιστορίας, όπως ο Μουσολίνι, ο Τσαουτσέσκου ή ο Χόνεκερ.

Η δε απόκρυψη της αρρώστιας του Ερντογάν και η προσπάθεια να φαίνεται αυτός πάντα ακμαίος στην υγειά του, έτσι ώστε οι οπαδοί του να τον θαυμάζουν για την δύναμη και το σθένος του, θυμίζει την αντίστοιχη προσπάθεια που έκαναν ή κάνουν και άλλοι αυταρχικοί ηγέτες στον κόσμο για αντίστοιχους λογούς (π.χ. οι Χίτλερ, Στάλιν, Ρεζά Σαχ Παχλεβί, Χόνεκερ, Μέρκελ κ.λ.π.).

Ο δε Ερντογάν είναι ένας ηγέτης, ο οποίος κατέχει μακροχρόνια την εξουσία στην χώρα του (16 έτη μέχρι τώρα), όπως και η Μέρκελ, η οποία βρίσκεται στην εξουσία για 14 έτη (2 λιγότερα από τον Κολ και 2 περισσότερα από τον Χίτλερ), όπως και ο Πούτιν, ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία της Ρωσίας για 19 έτη].

Την ίδια περίοδο, οι Ιρανοί, εκμεταλλευόμενοι τις εσωτερικές διαμάχες των ΗΠΑ, καθώς και την μεγάλη αγανάκτηση που υπήρχε στην περιοχή έναντι αυτών, εισέβαλαν σε Ιράκ, την Συρία και την Παλαιστίνη (με στόχο νέα εδάφη από τις κατακτήσεις και πλιάτσικο), όπου έτυχαν υποδοχής ηρώων-απελευθερωτών από τους ντόπιους και εγκαθίδρυσαν στις περιοχές αυτές φιλικά προς αυτούς καθεστώτα.

Την ίδια ώρα, με το στρατό και πυραύλους που έχουν μεταφέρει οι Ιρανοί στο συμμαχικό με τους ίδιους κράτος του Λιβάνου, το οποίο κυβερνά η σύμμαχος αυτών Χεσμπολάχ, όπως ακριβώς και στην Συρία (όπου κυβερνά η συμμαχική σε αυτούς κυβέρνηση του Άσαντ και οι Ιρανοί έχουν επίσης στρατό), αλλά και από την συμμαχική με αυτούς Παλαιστίνη της Χαμάς, λέγεται ότι οι Ιρανοί σε περίπτωση που τους επιτεθεί το Ισραήλ, σκοπεύουν από τα κράτη αυτά να επιτεθούν στο Ισραήλ.

Και στην περίπτωση που επιτεθούν στο πυρηνικό του πρόγραμμα οι Ισραηλινοί, οι Ιρανοί απειλούν να χτυπήσουν την πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ισραήλ στην έρημο της Ντιμόνα.

[Παράλληλα για να μην την πάθουν όπως οι Ιρακινοί με τον βομβαρδισμό και καταστροφή από το Ισραήλ του πυρηνικού αντιδραστήρα του Σαντάμ Χουσεΐν, με το όνομα Οσιράκ (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B2%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9/), ο οποίος ήταν πάνω από το έδαφος, οι Ιρανοί έχουν δημιουργήσει πολλές πυρηνικές εγκαταστάσεις κάτω από το έδαφος.

Και παράλληλα, όπως οι Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ, ή η Χαμάς στην Γάζα, έχουν σκάψει πολλές εγκαταστάσεις κάτω από το έδαφος, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους σαν μυρμηγκοφωλιές, προκειμένου να προβούν σε ανταρτοπόλεμο εάν οι ΗΠΑ εισβάλουν με στρατό στο κράτος τους.

Η δε σύνδεση των εγκαταστάσεων-σπήλιων αυτών (οι οποίες εκτός από στρατό είναι και φίσκα στα όπλα), θα βοηθά επίσης η μία να ενισχύει την άλλη σε περίπτωση που αυτή θα επιμελείται από τις ΗΠΑ, όπως ακριβώς έγινε και με τους Βιετκόνγκ στον πόλεμο του Βιετνάμ].

Είναι δε πολύ πιθανόν, στο τέλος οι ΗΠΑ (υπό την ηγεσία του Τραμπ ή κάποιου αλλού προέδρου), για να εκδιώξουν τους Ιρανούς υπό την ηγεσία του Χαμενεί από τα εδάφη της Μέσης Ανατολής, καθώς και για να τους τιμωρήσουν, να διεξαγάγουν μια εκστρατεία ενάντιου τους με στόχο την κατάκτηση του κράτους τους με βάσεις από το Αζερμπαϊτζάν και την Σαουδική Αραβία.

[Και ήδη ακούγονται σχέδια για εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράν με την αποστολή από μέρους τους 120. 0000 στρατιωτικών στην περιοχή (https://alophx.blogspot.com/2019/06/2019.html)].

Όμως είναι εξίσου πολύ πιθανόν σε μια τυχόν τέτοια εκστρατεία των ΗΠΑ, οι ταχείς ρυθμοί πορείας του στρατού τους χωρίς ξεκούραση, η άνυδρη έρημος, ο συνεχής ανταρτοπόλεμος και η τακτική της καμένης γης από τους Ιρανούς, καθώς και η βοήθεια της Ρωσίας και της Κίνας στο Ιράν, να έχουν ως συνέπεια ο στρατός των ΗΠΑ να ηττηθεί, όπως ακριβώς συνέβη με την ίδια χώρα στο Ιράκ.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Τραμπ, ο οποίος θα μοιάζει με μια αποτυχημένη έκδοση του Μεγάλου Αλέξανδρου και του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηράκλειου, οι οποίοι και οι δυο νίκησαν τους Πέρσες,  θα προσεγγίζει περισσότερο ιστορικά τον Κράσσο και τον Τραϊανό, τους δυο Ρωμαίους Αυτοκράτορες, οι οποίοι ηττήθηκαν από τους Πάρθους την Μεσοποτάμια (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1/, https://www.triklopodia.gr/%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A0%CE%97%CE%9E-%CE%9F%CE%99-%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%99%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%9D/, http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_37.html, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/11/blog-post_934.html).

Συνέπεια μιας τέτοιας ήττας, θα είναι μια τεράστια αποδυνάμωση των ΗΠΑ, μία μεγάλη ενδυνάμωση των αντιπάλων τους (Ρωσία, Κίνα), ενώ οι Ιρανοί ίσως μελλοντικά να αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο σε μεγάλο μέρος του Ιράκ και της Συρίας, όπως ακριβώς έγινε με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ, μετά την οποία το Βιετνάμ απέκτησε με τα όπλα τον έλεγχο των κρατών του Λάος και της Καμπότζης.

Εναλλακτικά, σε περίπτωση μη πολέμου, ο ανταγωνισμός των δυο κρατών αυτών (Ιράν, ΗΠΑ) μπορεί να κρατήσει για δεκαετίες και στο τέλος ως αποτέλεσμα να έχει την αποδυνάμωση και την πτώση και των δυο παραπάνω ανταγωνιστών.

[Σε περίπτωση δε χρήσης από μέρους των ΗΠΑ μικρών πυρηνικών οπλών έναντι του Ιράν λόγω μιας επίθεσης «False Flag» (https://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post_25.html), αυτό θα μπορούσε να ανοίξει τον ασκό του Αίολου, αφού εάν το Ιράν χτυπηθεί με πυρηνικά, δεν θα διστάσει ως εκδίκηση να χτυπήσει πυρηνικές εγκαταστάσεις σε Ισραήλ, Ευρώπη και ΗΠΑ, θέλοντας και αυτό σαν τον Βιβλικό ηρώα Σαμψών να καταστρέψει μαζί με τον εαυτό του και τους εχθρούς του.

Παράλληλα, εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι η κατάσταση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, θυμίζει λίγο την αντίστοιχή κατάσταση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την περίοδο εκείνη, οι δυνάμεις του Άξονα, επιτέθηκαν από την Λιβύη προς την Αίγυπτο, αλλά ηττήθηκαν τελικά στην μάχη του Ελ Αλαμέιν λίγο πριν την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Μετά την ήττα αυτή των Γερμανοιταλών στην Αίγυπτο, οι Σύμμαχοι ξεκίνησαν μια αντεπίθεση στην περιοχή, εισβάλλοντας στην Λιβύη (με κατεύθυνση από την Κυρήνη προς την Τρίπολη) και εκδιώκοντας το Άφρικα Κορπς, ενώ παράλληλα οι Αμερικανοί εισέβαλαν στην Τυνησία και εκδίωξαν τις δυνάμεις του Άξονα και από την περιοχή αυτή.

Στην περιοχή της Συρίας, την οποία έλεγχαν οι Συμμαχικές στους Ναζί δυνάμεις της δωσιλογικής κυβέρνησης του Βίσσυ στην Γαλλία, οι Σύμμαχοι (κυρίως οι Βρετανοί) εισέβαλαν και κατέλαβαν την περιοχή, εκδιώκοντας τους Συμμάχους του Άξονα ύστερα από αρκετές μάχες.

Όσο για το μέτωπο του Ιράκ, μετά από μια προσπάθεια πραξικοπήματος από φιλογερμανικές δυνάμεις (οι οποίες είχαν την αμέριστη υλική και χρηματική υποστήριξη των Ναζί), οι οποίες κατέλαβαν για μερικές μέρες μεγάλο μέρος του κράτους αυτού και την πρωτεύουσα του, οι Συμμαχικές δυνάμεις (των Βρετανών και εδώ), νίκησαν τους πραξικοπηματίες και ανακατέλαβαν την χώρα αυτή.

Στην περιοχή της Παλαιστίνης, οι Ναζί προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ξεκινήσουν μια εξέγερση κατά των Συμμάχων στην περιοχή αυτή και να την καταλάβουν σε συνεργασία με τον Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσείνι (προσωπικό φίλο του Χίτλερ) και τους οπαδούς του.

Αντίστοιχα στην εποχή μας, μέσω της λεγομένης «Αραβικής Άνοιξης» («Αραβικού Χειμώνα» στην πραγματικότητα), οι ισλαμοφασιστικές δυνάμεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κατάφεραν να αναλάβουν την ηγεσία της Λιβύης, της Αιγύπτου και της Τυνησίας.

Όμως, ενώ φαίνονταν ότι οι Αδερφοί Μουσουλμάνοι θα κατάφεραν να εξαπλώσουν την ιδεολογία τους σε όλο τον Αραβικό κόσμο, και να επιβάλλουν σε αυτόν παντού ισλαμικά καθεστώτα, τα οποία και θα ένωναν σε ένα ενιαίο κράτος-Χαλιφάτο (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%B1/), ηττήθηκαν αρχικά στην Αίγυπτο, όταν ο στρατάρχης Σίσι με την στήριξη μάλιστα του Αιγυπτιακού λαού, ο οποίος είχε απηυδήσει από την τυραννία τους.

Μετά την ήττα αυτή των Αδερφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, οι ίδιοι έχασαν την εξουσία στην Τυνησία, ενώ έχασαν και ένα μεγάλο μέρος της Λιβύης, όταν ο υποστηριζόμενος από την Αίγυπτο, Ρωσία και ΗΠΑ, Στρατάρχης Χάφταρ, ξεκίνησε μια αντεπίθεση στην περιοχή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CF%85%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83/), εισβάλλοντας στην Λιβύη (με κατεύθυνση από την Κυρήνη προς την Τρίπολη).

Στην διάρκεια αυτής απελευθέρωσε πολλές περιοχές από την υποστηριζόμενη από τους ισλαμιστές, το Κατάρ και τους Τούρκους, κυβέρνησης της Τρίπολης του Σάρατζ, ο οποίος στηρίζει την εξουσία του σε ισλαμικές πολιτοφυλακές, εκδιώκοντας τους ισλαμιστές από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Λιβύης, και πολιορκώντας την πρωτεύουσα αυτής, την Τρίπολη.

[Και κατά την διάρκεια της πολιορκίας αυτής, ο Στρατάρχης Χάφταρ έδωσε εντολή στις δυνάμεις του να βομβαρδίζουν τα πλοία και τα αεροπλάνα των Τούρκων, τα οποία μεταφέρουν στρατό, όπλα και χρήματα στην φιλοισλαμιστική κυβέρνηση του Σάρατζ (https://www.pentapostagma.gr/2019/06/%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b1-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b1.html)].

Στην περιοχή της Συρίας, την οποία έλεγχαν οι συμμαχικές δυνάμεις της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας, οι ισλαμοφασιστικές δυνάμεις του ISIS, κατέλαβαν μεγάλο μέρος της χωράς αυτής, αλλά σύντομα οι συμμαχίες δυνάμεις της Συρίας του Άσαντ (Ρωσία, Ιράν) εισέβαλαν και ανακατέλαβαν την περιοχή, εκδιώκοντας τον στρατό του ISIS ύστερα από αρκετές μάχες.

Όσο για το μέτωπο του Ιράκ, μετά από μια προσπάθεια από τις δυνάμεις του ISIS (και την υλική και χρηματική υποστήριξη των Τούρκων-Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας), οι οποίες κατέλαβαν για μερικές μέρες μεγάλο μέρος του κράτους αυτού, οι Συμμαχικές δυνάμεις (των ΗΠΑ του Τραμπ), νίκησαν τους ισλαμιστές και ανακατέλαβαν την χώρα αυτή.

Στην περιοχή της Παλαιστίνης, οι δυνάμεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ξεκινήσουν μια εξέγερση κατά των Ισραηλινών στην περιοχή αυτή και να την καταλάβουν σε συνεργασία με την ισλαμική Χαμάς, την οποία οι ίδιες στην εξουσία της Γάζας.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το φερόμενο ως σχέδιο του Μπιν Λάντεν, δηλαδή μέσω της 11^ης Σεπτεμβρίου να σημειωθεί ένα κύμα επαναστάσεων των λαών των μουσουλμανικών κρατών ενάντια στους διεφθαρμένους φιλοδυτικούς ηγέτες τους, να αναλάβουν στην συνέχεια την εξουσία σε αυτά ισλαμικά καθεστώτα και να ενωθούν σε ένα ενιαίο μεγάλο κράτος-Χαλιφάτο, υλοποιήθηκε εν μέρει τελικά μακροπρόθεσμα.

Αυτό συνέβη το 2011, όταν μέσω της λεγομένης «Αραβικής Άνοιξης» («Αραβικού Χειμώνα» στην πραγματικότητα), έπεσαν πολλά κοσμικά και διεφθαρμένα δικτατορικά καθεστώτα σε πολλά Αρακά κράτη και την θέση τους πήραν ισλαμικά κόμματα, των οποίων τα μέλη προερχόταν από την Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Όμως, και ενώ φαίνονταν ότι το σχέδιο θα προχωρούσε και θα ενωνόταν αυτά σε ένα ενιαίο κράτος, η ανήλεης καταπίεση αυτών προς τους λαούς τους και η διαφθορά τους, οδήγησε σε επαναστάσεις των λαών εναντίον τους, πραξικοπήματα, ή επεμβάσεις ξενώνων δυνάμεων εναντίον τους (Ρωσία και ΗΠΑ), οι οποίες έριξαν τους οπαδούς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από την Εξουσία (ειρηνικά και μη), προς μεγάλη ανακούφιση των λαών τους (http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%B1/).

Συνέπεια των γεγονότων αυτών, στις μέρες μας, τα μονά ισλαμικά καθεστώτα που υπάρχουν είναι αυτό της Τρίπολης του Σάρατζ στην Λιβύη (η οποία πολιορκείται από τον στρατηγό Χάφταρ με την υποστήριξη της Ρωσίας και των ΗΠΑ), η Τουρκιά του αποδυναμωμένου πολιτικά Ερντογάν και η Γάζα της Χαμάς.

Και εδώ μπορεί να παρατεθεί ένα κείμενο του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του Χασάν Αλ Μπάνα (Hassan al Banna), ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στην Αίγυπτο το 1929, το οποίο δείχνει κατά ποσό ήταν τάχα μου δήθεν μου τάχα «μετριοπαθής» ο φανατικός στην πραγματικότητα αυτός ισλαμιστής.

Έτσι αυτός δήλωνε τότε:

«Θέλουμε η σημαία του Ισλάμ να ανεμίσει σε όλες τις περιοχές της γης που είχαν κάποτε την ευτυχία να διοικηθούν από αυτό και να ακούσουν την φωνή του μουεζίνη να δοξάζει τον Αλλάχ.

Μετά το φως του Ισλάμ έσβησε και έγιναν άπιστοι.

Ανδαλουσία, Σικελία, τα Βαλκάνια, η Νότιος Ιταλία και τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ, είναι όλα ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ (!!!!!!!!!) που πρέπει να επιστρέψουν στην ...αγκαλιά του Ισλάμ!

Η Μεσόγειος και η Ερυθρά Θάλασσα πρέπει να γίνουν κλειστές θάλασσες του Ισλάμ όπως ήταν κάποτε».

Τα σχέδια αυτά σήμερα προσπαθεί να υλοποιήσει τόσο στην υπόλοιπη Μέση Ανατολή, και κυρίως στην πατρίδα μας, το πασίγνωστο μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Ταγίπ Ερντογάν (https://odysseiatv.blogspot.com/2019/07/blog-post_8.html).

Ίσως και η απόσυρση κεφαλαίων από την Τουρκία από τον έως τώρα σύμμαχο και χρηματοδότη των Τούρκων, των ισλαμιστών του ISIS, καθώς και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, το Κατάρ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B8%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%8C-%CF%84%CE%BF/), αποτελεί ένδειξη ότι ακόμα και ο Καταριανός Εμίρης βλέπει ότι το ισλαμικό καθεστώς του Ερντογάν τρίζει και επέρχεται η οσονούπω η πτώση αυτού και το Κατάρ προσπαθεί έγκαιρα να αποδεσμευτεί από αυτόν].

Θα έχει άραγε το μέλλον της περιοχής μια τέτοια πορεία; Άγνωστο, αλλά αν δεν προσέξουμε τις διδαχές της ιστορίας και τα σημάδια των καιρών στην περιοχή, ίσως σε αυτή συντελεστεί ένα νέο (ακόμα και πυρηνικό) Ολοκαύτωμα, γεμάτο από «Αίμα και Φωτιά».

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/06/blog-post_813.html

http://corfiatiko.blogspot.com/2019/06/blog-post_130.html