Cola di Rienzo, Μπενίτο Μουσολίνι, Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Πέπε Γκρίλλο

Cola di Rienzo, Μπενίτο Μουσολίνι, Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Πέπε Γκρίλλο

Μαΐου 13, 2015

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

ColaDiRienzo.

13-5-2015

O Cola di Rienzo γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν γιος μιας πλύστρας αν και ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι ήταν παιδί του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ερρίκου. Αφού μελέτησε εκτενώς τους Λατίνους συγγραφείς και ιστορικούς, και φιλοδοξώντας να αποκαταστήσει την δόξα και την δύναμη της αρχαίας Ρώμης,  που τότε βρισκόταν σε πλήρη υποβάθμιση και την εξαθλίωση, συλλογιζόταν τον τρόπο με τον οποίο θα επιτύγχανε τους σκοπούς του. Παράλληλα μισούσε θανάσιμα τους αριστοκράτες και ήθελε να τους εκδικηθεί, τόσο επειδή αυτοί καταπίεζαν τους πολίτες αλλά και λόγω του ότι ο αδελφός του είχε σκοτωθεί από έναν ευγενή.

Έχοντας αρχίσει να καταγγέλλει τις αριστοκρατικές ηγεμόνες της Ρώμης, επέστησε πάνω του  την εχθρότητα των ισχυρών, αλλά κέρδισε την εύνοια και την εκτίμηση τόσο του πάπα  (που τότε ήταν εξόριστος στην Αβινιόν και τον οποίο επισκέφτηκε), όσο και του λαού. Επιστρέφοντας στη Ρώμη για Απρίλιος 1344 εργάστηκε για τρία χρόνια για τον μεγάλο στόχο της ζωής του, την αποκατάσταση της Ρώμης στην προηγούμενη θέση της εξουσίας της. Ο ίδιος συγκέντρωσε οπαδούς, κατάρτισε σχέδια, και σύντομα όλα ήταν έτοιμα για την εξέγερση που είχε σχεδιάσει.

Τον Μάη του 1347 κάλεσε με κήρυκες τους ανθρώπους στο Καπιτώλιο και ντυμένος με πλήρη πανοπλία και επικεφαλής μιας πομπής,  μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος, με συναρπαστική ευγλωττία το κίνησε σε εξέγερση, πέτυχε τον στόχο του και δημιούργησε μία σειρά από νόμους χάρις στους οποίους απέκτησε απεριόριστη εξουσία και δύναμη σαν ηγέτης της επανάστασης. Οι ευγενείς εγκατέλειψαν την πόλη και λίγες μέρες αργότερα ο Rienzo πήρε τον τίτλο του ελευθερωτή,
κυβέρνησε την πόλη με μια αυστηρή δικαιοσύνη, η οποία ήταν σε έντονη αντίθεση με την πρόσφατη αταξία,  οι δρόμοι καθαριστήκαν από ληστές και η ηρεμία αποκαταστάθηκε.

Με ένα ηχηρή διάταγμα διακήρυξε την κυριαρχία του ρωμαϊκού λαού και θέλησε να αποκαταστήσει την εξουσία της Ρώμης, πάνω από σε όλες τις πόλεις και επαρχίες της Ιταλίας. Έγραψε επιστολές προς τις πόλεις της Ιταλίας, ζητώντας τους να στείλουν εκπροσώπους σε μια συνέλευση στην οποία θα εκλεγόταν ο νέος Ρωμαίος αυτοκράτορας της Ιταλίας. Η δύναμη του αναγνωρίστηκε από το Βασίλειο της Νάπολης.

Στην συνέχεια συνέλαβε, αλλά σύντομα απελευθέρωσε και κάποιους βαρόνους που είχαν μιλήσει υποτιμητικά για αυτόν. Αλλά η δύναμή του είχε ήδη αρχίσει να φθίνει, καθώς αυτή η ξαφνική «μέθη» του από την δύναμη, τον οδήγησε σε μεγάλα λάθη.
Ο χαρακτήρας του Cola di Rienzo ήταν ουσιαστικά ένας συνδυασμός γνώσεων, ευγλωττίας, και ο ενθουσιασμού ματαιοδοξίας, απειρίας, αστάθειας και δειλίας. Σύντομα αυτές οι ιδιότητες επισκίασαν τις αρετές του, και οι εξωφρενικές αξιώσεις του είχαν σαν αποτέλεσμα την γελοιοποίηση του. Η κυβέρνησή του ήταν πολύ δαπανηρή και έθεσε βαριά φορολογία στον λαό.

Ο πάπας και αυτοκράτορας ήταν επίσης προσβεβλημένοι από την πρότασή του να συσταθεί μια νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η κυριαρχία της οποίας θα στηριζόταν στην βούληση του λαού. Οι εξόριστοι βαρόνοι συγκεντρώσαν στρατεύματα, και άρχισε πόλεμος. Ο Cola di Rienzo αν και έλαβε ενισχύσεις από τον Λουδοβίκο της Ουγγαρίας και άλλων και οι δυνάμεις του νίκησαν αρχικά τους ευγενείς σε μάχη, η νίκη αυτή δεν μπόρεσε να τον σώσει. Σύντομα ο πάπας τον κατήγγειλε ως εγκληματία, ειδωλολάτρη και αιρετικό, έως ότου, τρομοκρατημένος από μια εξέγερση παραιτήθηκε από την κυβέρνησή του και έφυγε από τη Ρώμη, ενώ οι ευγενείς ανακατέλαβαν την εξουσία. Κατέφυγε στην Νάπολη, αλλά σύντομα εγκατέλειψε και αυτή την πόλη και πέρασε πάνω από δύο χρόνια εξόριστος.

Το 1350 ταξίδεψε στην Πράγα, και συνάντησε τον  αυτοκράτορα Καρόλου τον IV. Κατήγγειλε την κοσμική εξουσία του πάπα και παρακάλεσε τον αυτοκράτορα να σώσει την Ιταλία και ιδιαίτερα τη Ρώμη, από τους καταπιεστές της, αλλά αντίθετα ο  Κάρολος τον κράτησε στην φυλακή για περισσότερο από ένα χρόνο και στην συνέχεια τον παρέδωσε στον Πάπα Κλήμη. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του αυτή δεν εκτελέστηκε και παρέμεινε στη φυλακή.

Όταν το 1352 ο Κλήμης πέθανε, ο διάδοχός του, ο Πάπας Ιννοκέντιος VI, ανήσυχος από την εχθρική στάση των αρχόντων  της Ρώμης, και σε συμφωνία με τον αυτοκράτορα της Γερμανίας, αποφυλάκισε τον κρατούμενο Cola, δίνοντας του τον τίτλο του γερουσιαστή, τον έστειλε στην Ιταλία με στρατό μισθοφόρων και αυτός εισέβαλε στην Ρώμη το 1354. Έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές και γρήγορα ξαναβρήκε την πρώην θέση ισχύος του, αλλά πάραυτα αυτή έμελλε να είναι η τελευταία θητεία του και ακόμη μικρότερη σε χρονική διάρκεια από την πρότερη. Άσκησε τυραννική εξουσία, προέβη σε εκτελέσεις και δημεύσεις περιουσιών,  καθώς και σε αυθαίρετες πράξεις,  έχασε την εύνοια του λαού, και γρήγορα ξέσπασε αναταραχή και εξέγερση και το κτίριο στο οποίο βρισκόταν ο Cola πυρπολήθηκε, και ενώ προσπαθούσε να διαφύγει μεταμφιεσμένος σε πληβείο, αναγνωρίστηκε, εκτελέστηκε από τον όχλο και το πτώμα του κρεμάστηκε ανάποδα από έναν στύλο στην κεντρική πλατεία της Ρώμης.

Τον 20 αιώνα ο γιος μίας φτωχής δασκάλας και ενός σιδηρουργού προσπάθησε επίσης να αποκαταστήσει την δόξα και την δύναμη της αρχαίας Ρώμης, ,  που τότε βρισκόταν σε πλήρη υποβάθμιση και την εξαθλίωση, μισούσε θανάσιμα τους αριστοκράτες και ήθελε να τους εκδικηθεί επειδή αυτοί καταπίεζαν τους πολίτες, επέστησε πάνω του  την εχθρότητα των ισχυρών, κέρδισε την εύνοια και την εκτίμηση τόσο του πάπα,  όσο και του λαού, εργάστηκε για τρία χρόνια (από την ίδρυση του κόμματος του το 1919) για τον μεγάλο στόχο της ζωής του την αποκατάσταση της Ρώμης στην προηγούμενη θέση της εξουσίας της, συγκέντρωσε οπαδούς και κατάρτισε σχέδια για την εξέγερση που είχε σχεδιάσει, πέτυχε τον στόχο του μιλώντας στο συγκεντρωμένο πλήθος, με συναρπαστική ευγλωττία, δημιούργησε μία σειρά από νόμους χάρις στους οποίους απέκτησε απεριόριστη εξουσία και δύναμη σαν ηγέτης της «επανάστασης» που είχε πραγματοποιήσει, πήρε δημόσιο ονομαστικό τίτλο, συνέλαβε όσους είχαν μιλήσει υποτιμητικά για αυτόν και του εναντιωνόταν, ο χαρακτήρας του ήταν ένας συνδυασμός γνώσεων, ευγλωττίας, και ο ενθουσιασμού ματαιοδοξίας, απειρίας, αστάθειας και δειλίας, οι εξωφρενικές αξιώσεις του είχαν σαν αποτέλεσμα την γελοιοποίηση του, έχασε την εξουσία και σύντομα εγκατέλειψε την Ρώμη εξόριστος και στην φυλακή, επέστρεψε στην Ιταλία με Γερμανική βοήθεια, ξαναβρήκε την πρώην θέση ισχύος του,  άσκησε τυραννική εξουσία, προέβη σε εκτελέσεις, καθώς και σε αυθαίρετες πράξεις,  έχασε την εύνοια του λαού, γρήγορα ξέσπασε αναταραχή και εξέγερση, και ενώ προσπαθούσε να διαφύγει μεταμφιεσμένος σε γερμανό στρατιώτη, αναγνωρίστηκε, εκτελέστηκε από τον όχλο και το πτώμα του κρεμάστηκε ανάποδα στα τσιγκέλια ενός χασάπικου στην κεντρική πλατεία του Μιλάνου. Το όνομα αυτού ήταν Μπενίτο Μουσολίνι που είχε τον τίτλο του Duce…

 

Στα τέλη του ίδιου αιώνα, το 1994, ένας αντίστοιχου τύπου πολιτικός με το όνομα Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον τίτλο του Καβαλιέρε, με την περίπου ίδια ρητορική και τρόπους με του δύο προαναφερθέντες, εργάστηκε για τρεις μήνες (από την ίδρυση του κόμματος του το 1994) για τον μεγάλο στόχο της ζωής του, κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία, συγκεντρώνοντας οπαδούς, κέρδισε την εύνοια και την εκτίμηση τόσο του πάπα,  όσο και του λαού,  πέτυχε τον στόχο του, δημιούργησε μία σειρά από νόμους χάρις στους οποίους απέκτησε απεριόριστη εξουσία, απέλυσε όσους είχαν μιλήσει υποτιμητικά για αυτόν και του εναντιωνόταν, ο χαρακτήρας του ήταν ένας συνδυασμός γνώσεων, ευγλωττίας, και ο ενθουσιασμού ματαιοδοξίας, απειρίας, αστάθειας και δειλίας, οι εξωφρενικές αξιώσεις του είχαν σαν αποτέλεσμα την γελοιοποίηση του και έχασε την εξουσία και σύντομα εγκατέλειψε την πολιτική της Ρώμη υπό περιορισμό.

Πιο πρόσφατα εμφανίστηκε και ένας αντίστοιχου τύπου πολιτικός στην Ιταλία, ένας πρώην κωμικός με το όνομα (αλλά παράλληλα και τίτλο) «Πέπε» Γκρίλλο, που και αυτός με την περίπου ίδια ρητορική και τρόπους με του τρεις προαναφερθέντες, προσπαθεί να καταλάβει την εξουσία στην Ιταλία συγκεντρώνοντας οπαδούς.

 Επίσης και ο νέος ηγέτης της Λίγκας του Βορρά στην Ιταλία Μάτεο Σαλβίνι, ο οποίος μετέτρεψε το κόμμα του από αποσχιστικό κίνημα σε ένα πλήρως αντιευρωπαϊκό, αντιμεταναστευτικό και υπέρ της εξόδου από το ευρώ κόμμα, έχει ίδιες τάσεις και ρητορική με όλες τις παραπάνω προαναφερόμενες προσωπικότητες και ο οποίος είναι ο δεύτερος πιο διάσημος πολιτικός μετά τον πρωθυπουργό της χώρας Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ιστορικά η άνοδος στην εξουσία της Ιταλίας τέτοιων ατόμων είναι σχεδόν σταθερή και τίποτε δεν αποκλείει στο μέλλον οι τρεις τελευταίοι σε αυτό το άρθρο αναφερόμενοι πολιτικοί να πάρουν κάποια στιγμή την εξουσία και να έχουν κάποια κοινή συνέχεια με την ιστορία των δύο πρώτων (και χωρίς επίσης να αποκλείεται καθόλου και η εμφάνιση κάποιου νέου πολιτικού με τα ίδια χαρακτηριστικά στην εξουσία), φέροντας μπελάδες στην χώρα τους και την υπόλοιπη Ευρώπη και τραντάζοντας συθέμελα ίσως και μέχρι πλήρους διάλυσης το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα και όλες τις πολιτικές, τους θεσμούς και στόχους που κουβαλάει και εξυπηρετεί αυτό.