ΟΙ ΜΟΝΑΡΧΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΗ ΙΡΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ISIS

ΟΙ ΜΟΝΑΡΧΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΗ ΙΡΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΑΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ISIS

Μαρτίου 02, 2015

                                                                                                                                        Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Το 1967 μετά τον πόλεμο των 6 ημερών ο ΟΠΕΚ κήρυξε πετρελαϊκό εμπάργκο κατά των χωρών της Δύσης που είχαν υποστηρίξει στήριξαν το Ισραήλ στον πόλεμο αυτό. Η απόφαση όμως αυτή δεν τηρήθηκε όμως τόσο από τον Σάχη της Περσίας όσο και τον βασιλιά της Λιβύης, και έτσι η απόφαση για επιβολή εμπάργκο παρέμεινε τελικά ανενεργή.

Η ουσιαστική αντίδραση όμως από πλευράς ΟΠΕΚ ήρθε όμως το 1971 με την «Συμφωνία της Τεχεράνης», όπου ο ΟΠΕΚ επέβαλε ότι όλα τα συμβόλαια του με τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις έτσι ώστε να θα έπρεπε πάντα πρώτα να γίνονται μετά από διαπραγματεύσεις  με τον οργανισμό και μέσω της αποδοχής όλων των όρων του οργανισμού κάτι που του εξασφάλισε μεγάλη άνοδο των πετρελαϊκών τιμών, έως και τέσσερις φορές παραπάνω,  ιδίως μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.

Κατά την διάρκεια αυτού του πολέμου ο ΟΠΕΚ καθώς και όλες οι χώρες-μέλη του απόκτησαν τον έλεγχο της τιμολόγησης του ακατέργαστου πετρελαίου στις αγορές, ιδίως μετά την  πρώτη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση το 1973 που οφειλόταν στην επίθεση των Αράβων κατά του Ισραήλ.

Ο πόλεμος αυτός είχε σοβαρά αρνητικές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία καθώς οι Άραβες πραγματοποίησαν εμπάργκο κατά τη διάρκεια του, το οποίο διατάραξε τη ροή του αργού πετρελαίου, προκαλώντας τεράστιο οικονομικό πλήγμα στην αγορά. Η τιμή του πετρελαίου έφτασε στα 12 δολάρια το βαρέλι από τα 2,5 δολάρια, μία αύξηση περίπου 300%. Η πραγματοποίηση του εμπάργκο είχε μεγαλύτερες επιπτώσεις στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, οι οποίες εξαρτιόνταν κατά 80% από το Αραβικό πετρέλαιο.

Η εξάρτηση των ΗΠΑ τότε δεν ξεπερνούσε το 10%, αλλά προκειμένου να βοηθήσει την Ευρώπη και την Ιαπωνία δίνει το παράδειγμα της ενεργειακής εγκράτειας και καλεί όλες τις χώρες της Δύσης να κάνουν το ίδιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να αναλάβει πρωτοβουλίες για την διαχείριση της κρίσης αλλά απέτυχε στην υιοθέτηση ενιαίας πολιτικής.

Οι χώρες της Ε.Ε. συμφώνησαν στην υιοθέτηση της ‘New Strategy’  το 1974, η οποία προέβλεπε την μείωση των εισαγωγών πετρελαίου και την αξιοποίηση των εγχώριων δυνατοτήτων παραγωγής ενέργειας, μαζί με τις επενδύσεις σε προγράμματα έρευνας και ανάπτυξης για την προώθηση της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Όμως το εμπάργκο αυτό στο τέλος δεν αποδιώχθηκε αποτελεσματικό. Ο Σάχης της Περσίας για άλλη μία φορά μετά τον πόλεμο του 1967, πηγαίνοντας ενάντια στην θέληση του λαού του, που ήταν κατά του Ισραήλ, όσο και των πετρελαιοπαραγωγών μοναρχιών του κόλπου που ήταν επίσης εναντίον του, θέλοντας να αποκτήσει οικονομικά οφέλη σαν μοναδικός προμηθευτής πετρελαίου των Δυτικών και θέλοντας επίσης να φανεί καλός στους Αμερικανούς, προμήθευσε πετρέλαιο όχι μόνο την Δύση, αλλά και το Ισραήλ, εξαγριώνοντας τους μουσουλμάνους όλους του κόσμου (αλλά και της χώρας του) και σπάζοντας έτσι συνάμα και την ενότητα του ΟΠΕΚ, του οποίου η χώρα του ήταν βασικό μέλος.

Αυτή του η συμπεριφορά, σε συνδυασμό με την τυραννική του εξουσία, και την βίαια προσπάθεια επιβολής της αποτίναξης των παραδοσιακών μουσουλμανικών αντιλήψεων, η ανηλεής κατασταλτική δράση της μυστικής του υπηρεσίας της Σαβάκ, η εκτεταμένη διαφθορά, προκάλεσαν τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια που εκδηλώθηκε με την Ιρανική Επανάσταση, η οποία οδήγησε τελικά στην πτώση και έξωση του από την χώρα, ενώ το Ιράν έγινε Ισλαμική Δημοκρατία με ηγέτη τον Αγιατολάχ Χομεϊνί, κάτι που συνέβαλε στην έναρξη της δεύτερης μεγάλης πετρελαϊκής κρίσης, κατά την οποία η τιμή του αργού πετρελαίου έφθασε στα 35-40 δολάρια το βαρέλι και προκάλεσε μεγάλη ύφεση στην οικονομική δραστηριότητα σε όλο τον κόσμο.

Σε αυτή την εξέλιξη βοήθησαν σημαντικά και οι πετρελαϊκές μοναρχίες του Κόλπου, που σε μία προσπάθεια να εκδικηθούν τον Σάχη, χρηματοδότησαν τους αντιπάλους του, ιδιαίτερα τους ισλαμιστές του  Αγιατολάχ Χομεϊνί, πιστεύοντας ότι θα τον είχαν του χεριού τους. Όμως όταν είδαν μετά την επικράτηση του, ότι ο Χομεϊνί δεν αστειευόταν και δεν σκόπευε να γίνει υποχείριο κανενός και ιδιαίτερα των παντελώς εχθρικών και αιρετικών για αυτόν σουνιτών, αλλά σκόπευε να εξάγει την επανάσταση του και στα εδάφη τους και να ιδρύσει μία νέα σιιτική περσική αυτοκρατορία, τότε όταν ο «Φρανκενστάιν» που δημιούργησαν στράφηκε εναντίον τους, κατάλαβαν το λάθος τους και φρόντισαν να χρηματοδοτήσουν αδρά όλους τους αντιπάλους του, όπως έκαναν παράδειγμα με τον πόλεμο που άρχισε ο σουνίτης Σαντάμ Χουσείν κατά του ισλαμικού Ιράν το 1980.

Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και το 1979 στο Αφγανιστάν, χρηματοδοτώντας τους ισλαμιστές μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών που είχαν εισβάλει στην χώρα καθώς και την τρομοκρατική ισλαμική οργάνωση Αλ Κάιντα μετέπειτα από τον Μπιν Λάντεν, η οποία αποτελούσε ένα διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο με πολυπληθή μέλη  διάφορων εθνικοτήτων και θεωρείται υπεύθυνη για πολλές  τρομοκρατικές ενέργειες στην Ανατολή και την Δύση, και κυρίως για την επίθεση στις ΗΠΑ στην Νέα Υόρκη την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Σύντομα όμως και αυτή, παρά την υποστήριξη που της παρείχαν αφειδώς,  στράφηκε εναντίον τους, πραγματοποιώντας τρομοκρατικές ενέργειες στα εδάφη τους, και προσπαθώντας να ρίξει τα καθεστώτα τους, κάτι που τους ανάγκασε να στραφούν βίαια εναντίον της.

Το 2011 αντίστοιχα, ιδρύθηκε και πάλι με την ευγενή χρηματοδότηση των πετρελαϊκών μοναρχιών του Κόλπου, και ιδιαίτερα του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), το οποίο είναι μία τρομοκρατική ισλαμική και στρατιωτική οργάνωση στο έδαφος του Ιράκ και της Συρίας. Το 2014 ανακήρυξε την ίδρυση χαλιφάτου, ορίζοντας χαλίφη τον ηγέτη της Αμπού Μπακρ Μπαγκντάντι.  Στόχος του είναι η περαιτέρω εξάπλωση στον Λίβανο, την Ιορδανία, την Παλαιστίνη, το Κουβέιτ, την Τουρκία και γενικότερα σε όλο τον ισλαμικό και μη κόσμο.

Στα τωρινά σχέδια του είναι να εγκαθιδρυθούν ισλαμικά καθεστώτα σε όλα τα κράτη της Μέσης Ανατολής και μόλις γίνει αυτό, να εισβάλει είτε στο Ισραήλ, είτε στην Ευρώπη, την Κίνα ή την Ινδία σύμφωνα με τα σχέδια των χρηματοδοτών τους Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας (Παράλληλος στόχος είναι η πτώση του καθεστώτος της Δαμασκού, η καταστροφή του σιιτικού άξονα Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος, η δημιουργία του πετρελαϊκού αγωγού Κατάρ-Σαουδική Αραβίας-Ιράκ-Συρίας-Τουρκίας ο οποίος στρέφονταν κατά του South Stream και η παράλληλη ματαίωση του αγωγού Ιράν-Ιράκ-Συρία που σχεδιαζόταν και η οποία πράγματι επιτεύχθηκε).

Όμως μετά την μεγάλη του εξάπλωση και την εκπεφρασμένη πρόσφατα επιθυμία του να επεκτείνει βίαια την επέκταση του και στα εδάφη όλων σχεδόν των πετρελαϊκών μοναρχιών (με εξαίρεση το Κατάρ) που μέχρι τώρα το στήριξαν, ιδίως της Σαουδικής Αραβίας (όπως ακριβώς ήθελε να κάνει και το Ιράν μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979),  οι αραβικές πετρελαϊκές μοναρχίες για άλλη μία φορά στράφηκαν με βιαιότητα κατά του τέρατος που είχαν για τρίτη φορά δημιουργήσει, με έντονη βιαιότητα μόλις ένιωσαν πως έγινε ιδιαίτερα απειλητικό για την ύπαρξη τους.

Βλέπουμε δηλαδή λοιπόν ότι οι αραβικές μοναρχίες σχεδόν μόνιμα στήριξαν οργανώσεις και κινήματα που στράφηκαν στο τέλος εναντίον τους, και συνεχίζουν απτόητες να εφαρμόζουν συνεχόμενα την ίδια ακριβώς πολιτική με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα ακόμα και σήμερα, αδιαφορώντας για τους θανάτους και τις συνέπειες που αυτή επιφέρει στην περιοχή τους, αλλά και στον κόσμο.

Ίσως οι ΗΠΑ να μπορούσαν να καταστείλουν αυτές τις βίαιες μοναρχίες (πράγμα απίθανο αφού ουσιαστικά χρηματοδοτούνται αδρά από αυτές) και έτσι πέφτει ο κλήρος στους Ρώσους και τους Κινέζους, όταν αυτοί μελλοντικά εισβάλουν στην Μέση Ανατολή, τόσο για στρατηγικούς, γεωπολιτικούς, και εσωτερικής ασφαλείας λόγους καθώς και για την απόκτηση των ορυκτών πόρων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και για την κατοχή των μεγάλων ποσοτήτων νερού της περιοχής, να εξαλείψουν τα βίαια και καταστροφικά για τον πλανήτη αυτά καθεστώτα, εφαρμόζοντας στην πράξη και δίνοντας τους αυτά τα οποία έδωσαν στους άλλους «αίμα και σίδηρο» ανακατεμένα με «αίμα και φωτιά».