ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΥΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΥΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, υπάρχουν στην ιστορία πολλών κρατών μεγάλες ομοιότητες, τόσο όσον αφορά την ιστορική (πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική, οικονομική, θρησκευτική) τους εξέλιξη, όσο και στην ανάπτυξη των ιδεών, των πολιτευμάτων, άλλα και στην ανάδειξη ικανών ηγετών σε αυτά.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατάστασης αυτής, είναι η οι μεγάλες διαχρονικά ομοιότητες της ιστορίας της Ελλάδας από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας, με την αντίστοιχη ιστορία της Κίνας.

Έτσι, η ιστορία της Αρχαίας Κίνας ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, μέσω της εγκατάστασης των πρώτων κινέζικων φυλών κατά μήκος τόσο της κοιλάδας του Κίτρινου Ποταμού, όσο και της κοιλάδας του Ποταμού Γιανγκτσέ.

Η πρώτη δε δυναστεία της χωράς, θεωρείται με βάση τα αρχαία ιστορικά κείμενα των Κινέζων, η δυναστεία των Χία (2100-1700 π.Χ.), την οποία ίδρυσε ο θρυλικός για πολλούς πρώτος Αυτοκράτορας της Κίνας, γνωστός ως «ο Κίτρινος Αυτοκράτορας».

Την δυναστεία αυτή διαδέχτηκε η δυναστεία των Σανγκ (1700-1046 π.Χ.), ενώ αυτή την διαδέχτηκε η δυναστεία των Τσόου (1045-256 π.Χ.).

[Στην διάρκεια της ικανής, ισχυρής στρατιωτικά και επεκτατικής δυναστείας των Σανγκ, αναπτύχθηκαν εμπορικές σχέσεις με άλλα κράτη (π.χ. την Ινδία).

Επίσης, την περίοδο αυτή, με βάση την κοινωνική διάρθρωση του κράτους των Σανγκ,  στην κορυφή του κράτους βρισκόταν ο βασιλιάς (ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός, ανώτατος, αλλά ταυτόχρονα και  ανώτατος κάτοχος όλης της γης) και ακολουθούσαν φεουδαρχικά οι οπλισμένοι με βαριές πανοπλίες αριστοκράτες πολεμιστές (διοικητές διάφορων επαρχιών της Κίνας), οι ιερείς, ο απλός λαός (κυρίως αγρότες) και οι δούλοι].

Όμως, κατά την διάρκεια του 8^ου αιώνα π.Χ., άρχισαν λόγω έντονων πολιτικών προβλημάτων (διάλυση οικονομίας, εξωτερικές εισβολές, εσωτερικές επαναστάσεις), το βασίλειο των Τσόου κατέρρευσε και διασπάστηκε σε πολλά μικρότερα κρατίδια (πάνω από πενήντα συνολικά).

Τα κράτη αυτά, τα οποία μαχόταν μεταξύ τους για την επανένωση της Κίνας υπό την διοίκηση τους για πολλούς αιώνες, και με τον τρόπο αυτό, ξεκίνησε  μια περίοδος που είναι γνωστή στην κινεζική ιστορία ως: «Η περίοδος των Εμπόλεμων Βασιλείων».

Στην διάρκεια της περιόδου αυτής, εμφανίστηκαν στην Κίνα πολλοί φιλόσοφοι και συστήματα, όπως, ο Λάο Τσε (ο ιδρυτής του Ταοϊσμόυ), ο Κομφούκιος, ενώ υπήρξε ταυτόχρονα μεγάλη ανάπτυξη των πόλεων της χώρας αυτής. 

Ύστερα όμως από πολλούς αιώνες άγριων πολεμικών συγκρούσεων, στην Κίνα παρέμειναν τελικά μόνο πέντε ισχυρά βασίλεια (τα οποία ενσωμάτωσαν όλα τα υπόλοιπα), τα οποία διεκδικούσαν να ενοποιήσουν και πάλι την Κίνα.

Τελικά, η χωρά ενοποιήθηκε υπό τον Τσιν Σι Χουάνγκ Τι του βασιλείου των Τσιν, ο οποίος κατόρθωσε το 221 π.Χ., να ενώσει όλα τα εμπόλεμα βασίλεια της Κίνας υπό τον έλεγχο του, σχημάτισε την πρώτη μεγάλη Κινεζική Αυτοκρατορία και επεκτείνοντας παράλληλα σημαντικά τα σύνορα της.

[Αντίστοιχα, η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας ξεκινάει χιλιάδες χρόνια πριν, μέσω της εγκατάστασης των πρώτων Ελληνικών φυλών στα εδάφη που αποτελούν το σημερινό κράτος της Ελλάδας.

Η πρώτη δε δυναστεία που ένωσε την Ελλάδα, θεωρείται με βάση τα ιστορικά κείμενα των Αρχαίων Ελλήνων, π.χ. του Θουκυδίδη (αλλά συνάμα και των αρχείων άλλων κρατών της εποχής), η δυναστεία των Μυκηναίων (1600-1100 π.Χ.), την οποία ίδρυσε ο θρυλικός για πολλούς Ατρέας.

[Παρόλα αυτά, έχουν βρεθεί αρχαία χετιτικά κείμενα, τα οποία μιλούν για ένα μεγάλο βασίλειο πέρα από την θάλασσα στην Δύση με πολλά νησιά υπό την κατοχή του, αυτό των Αιχιγιάβα (Αχαιών), του οποίου ηγέτης είναι ο Αταρασίγια (Ατρέας) που ελέγχει την Μιλούσα (Μίλητο) και αντιμάχεται την Βιλούσα (το Ήλιον ή αλλιώς την Τροία).

Επίσης, αναφέρεται στα κείμενα αυτά ως αδερφός του Αταρασίγια, ο Ταουγκαλάουα (ο Θυέστης-Τυέστης, ο αδερφός του Ατρέα), καθώς και ότι οι Χετταίοι είχαν συμμαχία με την Τροία, και εμπόλεμες σχέσεις με τους Αιχιγιάβα (Αχαιούς), οι οποίοι είχαν εισβάλει και καταλάβει την Λυκία και την Μίλητο στην Μικρά Ασία.

Σε άλλα κείμενα των Χετταίων, αναφέρεται ένας πρίγκηπας της Τροίας με τον όνομα Αλαξάντου-Παρίζτι (ο Αλέξανδρος-Πάρης της Ιλιάδας), ενώ σε κείμενα της γραμμικής Β, αναφέρεται και το όνομα του Αχιλλέα.

Επίσης, σύμφωνα με τον μύθο, ο Τρωικός πόλεμος έγινε, εκτός της αφορμής της αρπάγης της Ωραίας Ελένης, και λόγω της παράλληλης κλοπής όλων των θησαυρών του κρατικού θησαυροφυλακίου του βασιλιά Μενέλαου από τον Πάρη, ενώ σπουδαίο ρολό για τον πόλεμο αυτό έπαιξε και ο εμπορικός-γεωπολιτικός ανταγωνισμός Αχαιών-Τρώων, καθώς και ο αγώνας για τον έλεγχο του Αιγαίου και των Στενών του Ελλησπόντου-Δαρδανελίων.

Παρόλα αυτά, θα πρέπει εδώ να αναφερθεί, ότι η έναρξη ενός πολέμου μεταξύ κρατών την εποχή του Τρωικού πολέμου για προσωπικές προσβολές δεν είναι και τόσο απίθανη όσο ακούγεται αρχικά.

Και αυτό, γιατί υπάρχουν πολλά ιστορικά κείμενα και κρατικά έγγραφα της εποχής εκείνης, τόσο χετιτικής, αιγυπτιακής, όσο και ασσυριακής προέλευσης, τα οποία εξιστορούν, ότι πολλές φορές ξέσπασαν πόλεμοι στην περιοχή μεταξύ των μεγάλων κρατών για την ικανοποίηση μόνο μιας προσωπικής προσβολής στην τιμή των ηγετών τους, και έληξαν μόνο όταν οι ίδιοι ικανοποιήθηκαν ηθικά χωρίς κανένα άλλο κέρδος.

Στην διάρκεια της ικανής, ισχυρής στρατιωτικά και επεκτατικής δυναστείας των Μυκηναίων, αναπτύχθηκαν εμπορικές σχέσεις με αλλά κράτη (π.χ. την Αίγυπτο).

Επίσης, την περίοδο αυτή, με βάση την κοινωνική διάρθρωση του κράτους των Μυκηνών,  στην κορυφή του κράτους βρισκόταν ο Άναξ-βασιλιάς (ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός, ανώτατος, αλλά ταυτόχρονα και  ανώτατος κάτοχος όλης της γης) και ακολουθούσαν φεουδαρχικά οι οπλισμένοι με βαριές πανοπλίες αριστοκράτες πολεμιστές (διοικητές διάφορων επαρχιών της Ελλάδας), οι ιερείς, ο απλός λαός (κυρίως αγρότες) και οι δούλοι].

Όμως, κατά την διάρκεια του 11^ου  αιώνα π.Χ., άρχισαν λόγω έντονων πολιτικών προβλημάτων (υπερεπέκταση λόγω των πολέμων στο εξωτερικό-https://www.triklopodia.gr/%CE%A3%CE%97%CE%9C%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%97-%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%9A%CE%99%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%99-%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F%CE%A5-%CE%9F%CE%9C%CE%97%CE%A1%CE%9F%CE%A5/, διάλυση οικονομίας, εξωτερικές εισβολές, εσωτερικές επαναστάσεις), το βασίλειο των Μυκηναίων κατέρρευσε και διασπάστηκε σε πολλά μικρότερα κρατίδια (πάνω από πενήντα συνολικά), τα οποία σχημάτισαν τις γνωστές σε όλους μας πόλεις κράτη της Αρχαίας Ελλάδας.

Όλα δε τα κράτη αυτά, τα οποία μαχόταν μεταξύ τους για την επανένωση της Ελλάδας υπό την διοίκηση τους για πολλούς αιώνες, και με τον τρόπο αυτό, ξεκίνησε  μια περίοδος συνεχών εμφυλίων στην Ελλάδα, η οποία κράτησε περίπου ως τον 4^ο π.Χ. αιώνα.

Στην διάρκεια της περιόδου αυτής, εμφανίστηκαν στην Ελλάδα πολλοί φιλόσοφοι και συστήματα, όπως, ο Σωκράτης (ο ιδρυτής της φιλοσοφίας), ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης, ενώ υπήρξε ταυτόχρονα μεγάλη ανάπτυξη των πόλεων της Αρχαίας Ελλάδας. 

Ύστερα όμως από πολλούς αιώνες άγριων πολεμικών συγκρούσεων, στην Ελλάδα παρέμειναν τελικά μόνο πέντε ισχυρά βασίλεια (Μακεδονίας, Θήβας, Αθήνας, Σπάρτης, Θεσσαλίας), τα οποία διεκδικούσαν να ενοποιήσουν και πάλι την Ελλάδα.

Τελικά, η χωρά ενοποιήθηκε υπό τον Φίλιππο τον Β, ηγέτη του βασιλείου της Μακεδονίας (https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%89/), ο οποίος κατόρθωσε το 336 π.Χ., να ενώσει όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας υπό τον έλεγχο του, σχηματίζοντας την πρώτη μεγάλη Ελληνική Αυτοκρατορία (μέσω του Συνεδρίου της Κορίνθου), την οποία επέκτεινε σε τεράστιο βαθμό ο γιος του, ο θρυλικός Μέγας Αλέξανδρος (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5/)].

Στην Κίνα, η δυναστεία των Τσιν, έπεσε με βίαιο τρόπο μετά τον θάνατο του Τσιν Χουάνγκ Τι, ενώ όλοι οι απόγονοι του θανατώθηκαν, με αποτέλεσμα η χώρα να διασπαστεί ξανά σε πολλά βασίλεια, την διαδέχτηκε η ικανή δυναστεία των Χαν υπό τον Λιου Μπανγκ (Γκαόζου), η οποια κατέλαβε και ενοποίησε και πάλι την Κίνα.

Το δε κράτος των Χαν, μέσω των συνεχών εκστρατειών και κατακτήσεων, επέκτεινε σημαντικά τα σύνορα του, αν και από ένα σημείο και μετά η εξωτερική πολιτική του έγινε αμυντική, ενώ η δυναστεία αυτή, ενίσχυσε τον στρατό των συνόρων, και ανέπτυξε περαιτέρω το αμυντικό Σινικό τείχος που είχε κατασκευάσει  ο Τσιν Χουανγκ Τι, με στόχο την απόκρουση των βάρβαρων και κυρίως των  Ούννων.

Παράλληλα, αναπτύχθηκε το εμπόριο, αλλά ταυτόχρονα, σημειώθηκε στην Κίνα, μια μεγάλη την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, αφού αναπτύχθηκε η μεγάλη γαιοκτησία των πλουσίων, εις βάρος της ιδιοκτησίας των μικροκαλλιεργητών.

Στην συνέχεια, σημειώθηκε μεγάλη οικονομική κρίση στην Κίνα, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν εξεγέρσεις, ενώ την ίδια στιγμή, οι βάρβαροι άρχισαν να επιτίθενται στην χώρα αυτή από όλες τις πλευρές.

Η κατάσταση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα, την πτώση για ένα χρονικό διάστημα της δυναστείας των Χαν και την αντικατάσταση της από την δυναστεία των Σιν υπό την διοίκηση του Oυάνγκ Μανγκ.

Αυτός όμως, υπερφορολόγησε και καταπίεσε τον κινεζικό λαό, ενώ τα περισσότερα έσοδα του κράτους δινόταν για την καλοπέραση του ιδίου και της αριστοκρατίας, αλλά επίσης και για την χρηματοδότηση των Ούννων και άλλων βάρβαρων για την διατήρηση της ειρήνης.

Η κατάσταση αυτή, οδήγησε σε πολλές εξεγέρσεις και συνωμοσίες, ενώ στην διάρκεια μιας εξ’ αυτών, ο Oυάνγκ Μανγκ δολοφονήθηκε.

Στην συνέχεια, οι Χαν επανήλθαν και ενοποίησαν ξανά την Κίνα, ενώ ο Κουάνγκ Βου Τι μετέφερε την πρωτεύουσα από το Τσανγνγκάν, προς τα ανατολικά στο Λο-Γιανγκ, ενώ ο ίδιος ήταν ο πρώτος Κινέζος Αυτοκράτορας, ο οποίος  υιοθέτησε τον βουδισμό και φρόντισε να τον διαδώσει στην Κίνα.

Αργότερα όμως, η δυναστεία των Χαν αποδυναμώθηκε πλήρως (λόγω κακής οικονομίας, πολιτικής καταπίεσης, των εξωτερικών εισβολών, αλλά και των εσωτερικών επαναστάσεων-κυρίως λόγω της πολιτικοθρησκευτικής εξέγερσης των «κίτρινων τουρμπανιών»), κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, η χώρα να μοιραστεί σε τρία κράτη, ένα στον Βορρά, ένα στον Νότο και ένα στο κέντρο (Γουέι, οι Σου και οι Γου).

Παράλληλα, άρχισαν οι βάρβαροι να επιτίθενται στα βόρεια σύνορα της Κίνας, ενώ η χώρα ενοποιήθηκε φαινομενικά για λίγο χάρις στην δυναστεία των Τσιν (στην πραγματικότητα τα τρία κράτη των Γουέι, Σου και Γου ήταν ακόμα εντελώς ανεξάρτητα και ο Αυτοκράτορας ασκούσε μόνο μια «ονομαστική κυριαρχία» πάνω σε αυτά).

Όμως, η περίοδος αυτή λήγει, με την πτώση της δυναστείας των Τσιν, όταν ένας αρχηγός των Ούννων, ο Λιου Γουάν, ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας (το 308 μ.Χ.), αφού πρώτα συνέλαβε υστέρα από μάχη τον Αυτοκράτορα των Τσιν, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, η χώρα να διασπαστεί και πάλι επίσημα σε τρία κράτη.

Ο Ούννος αυτός αρχηγός, σύντομα κατέλαβε μεγάλο μέρος του βορείου και κεντρικού τμήματος της Κίνας (καταλύοντας τα βασίλεια Σου και Γου), και έτσι το μόνο ελεύθερο κινεζικό έδαφος ήταν αυτό της Νότιας Κίνας υπό τους Γουέι.

Την ίδια στιγμή, στην Βορειά Κίνα, ιδρύθηκε με την συμμετοχή της τουρκικής φυλής των Ταμπγκάτς το βασίλειο των Σουέι, το οποίο κατάφερε να εξοντώσει όλα τα βαρβαρικά βασίλεια της βόρειας Κίνας, όπως και το βασίλειο Γουέι στον Νότο, καταλαμβάνοντας ξανά μεγάλο μέρος αυτής υπό την ηγεσία του.

Την δυναστεία των Τζιν (265-420 π.Χ.), καθώς και η δυναστεία των Τανγκ (618-907) υπό τον ένδοξο Λιν Σι Μιν, οι οποίοι πολέμησαν με τους μουσουλμάνους Άραβες, ενώ την περίοδο αυτή, το κράτος στρατιωτικοποιήθηκε και οι γαιοκτήμονες ανέλαβαν μεγάλη εξουσία.

Ύστερα δε από έναν μακρό εμφύλιο στην Κίνα (907-959 μ.Χ.), την εξουσία κατέλαβαν οι Σονγκ (960-1280 μ.Χ.), οι οποίοι ενοποίησαν την Κίνα, την έκαναν ξανά ισχυρή, και προσπάθησαν να βοηθήσουν τους μικροκαλλιεργητές και να περιορίσουν την γη και τα προνομία των αριστοκρατών εις βάρος του λαού.

Όμως, σύντομα επήλθε παρακμή και διαφθορά στην δυναστεία αυτή, ενώ στην Κίνα τον 13ο  αιώνα μ.Χ., εισέβαλαν ο Τζένκινς Χαν, επιφέροντας της πολλές καταστροφές. Οι διάδοχοι του συνέχισαν τις εκστρατείες του ενάντια στην Κίνα και σύντομα κατέλαβαν την πρωτεύουσα της και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ιδρύοντας την μογγολική δυναστεία των Γιουάν υπό τον Κουμπλάι Χαν (γνωστό από τις διηγήσεις του Μάρκο Πόλο).   

Η δυναστεία αυτή, κράτησε λίγα μόνο έτη (1280-1360 μ.Χ.), και ύστερα από αυτά, οι Κινέζοι μην αντέχοντας την Μογγολική καταπίεση, τις συνεχείς σφαγές των Κινέζων από τους Μογγόλους, τον υποβιβασμό τους σε πολίτες τρίτης κατηγορίας, καθώς και την υπερφορολόγηση τους, επαναστάτησαν εναντίον τους.

Και στην συνέχεια τους έδιωξαν, υπό την ηγεσία του Τσου Γιουάν Τσανγκ, ο οποίος απελευθέρωσε την Κίνα και την κατεχομένη από τους Μογγόλους πρωτεύουσα της, ιδρύοντας την δυναστεία των Μινγκ (1348-1644 μ.Χ.). 

Χάρις στους Μινγκ, η Κίνα άκμασε και πάλι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά σύντομα, η καταπίεση των Μινγκ (http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_52.html), η οικονομική κρίση λόγω της κόπωσης από πολέμους στο εξωτερικό και του αφανισμού της αρπάγης γης των απλών αγροτών από τους πλούσιους, καθώς και οι εμφύλιοι που ξεκίνησαν στην Κίνα, προκάλεσαν τελικά την πτώση τους.

Αυτή συνέβη, όταν οι βάρβαροι Μάντσου, εισέβαλαν στην διαιρεμένη πολιτικά Κίνα και την κατέλαβαν ύστερα από πολλές μάχες και σφαγές, ιδρύοντας την τελική δυναστεία της Κίνας αυτή των Τσινγκ (1644-1912 μ.Χ.).

[Αντίστοιχα στην Ελλάδα, η δυναστεία του Μεγάλου Αλέξανδρου, έπεσε με βίαιο τρόπο μετά τον θάνατο του, ενώ όλοι οι απόγονοι του θανατώθηκαν, με αποτέλεσμα η Αυτοκρατορία του να διασπαστεί ξανά σε πολλά κράτη, ενώ στην συνέχεια αυτή καταλήφθηκε από την Ρώμη, η οποία κατέλαβε όλη την Ελλάδα και την ενοποίησε με την βία υπό την εξουσία της.

Το δε κράτος των Ρωμαίων, μέσω των συνεχών εκστρατειών και κατακτήσεων, επέκτεινε σημαντικά τα σύνορα του, αν και από ένα σημείο και μετά η εξωτερική πολιτική του έγινε αμυντική, ενώ παράλληλα, οι Ρωμαίοι ενίσχυσε τον στρατό των συνόρων (τους Limitanes).

Ενώ, ανέπτυξαν περαιτέρω το αμυντικά τείχη που είχαν κατασκευαστεί  από τον Αδριανό και τον Αντώνιο Πίο, τόσο στην Μεγάλη Βρετανία, όσο και στα βόρεια και ανατολικά σύνορα της Ρώμης με στόχο την απόκρουση των βάρβαρων και κυρίως των  Ούννων.

Παράλληλα, αναπτύχθηκε το εμπόριο, αλλά ταυτόχρονα, σημειώθηκε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μια μεγάλη την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, αφού αναπτύχθηκε η μεγάλη γαιοκτησία των πλουσίων, εις βάρος της ιδιοκτησίας των μικροκαλλιεργητών. 

Στην συνέχεια, σημειώθηκε μεγάλη οικονομική κρίση στην Ρώμη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν εξεγέρσεις, ενώ την ίδια στιγμή, οι βάρβαροι άρχισαν να επιτίθενται στην χώρα αυτή από όλες τις πλευρές.

Η κατάσταση αυτή, είχε ως αποτέλεσμα, για ένα χρονικό διάστημα, τις βίαιες συνεχείς πτώσεις των αυτοκρατορικών δυναστειών της Ρώμης και την αντικατάσταση τους από άλλες, οι οποίες υπερφορολογήσαν και καταπίεσαν τον λαό, ενώ τα περισσότερα έσοδα του κράτους δινόταν για την καλοπέραση του ιδίων και της αριστοκρατίας, αλλά επίσης και για την χρηματοδότηση των Ούννων, των Γερμανών και άλλων βάρβαρων για την διατήρηση της ειρήνης.

Η κατάσταση αυτή, οδήγησε σε πολλές εξεγέρσεις και συνωμοσίες, ενώ στην διάρκεια των οποίων πολλοί Ρωμαίοι Αυτοκράτορες δολοφονήθηκαν, ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διαιρέθηκε με την λεγομένη τετραρχία του Διοκλητιανού σε τέσσερα μέρη, κάτι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα το ξεκίνημα πολέμων για την ενοποίηση της Αυτοκρατορίας μεταξύ των αντιπάλων διεκδικητών του θρόνου.

Τελικά, η Αυτοκρατορία ενοποιήθηκε ξανά, υπό τον Ελληνικής καταγωγής (από την μητέρα του την Αγία Ελένη) Κωνσταντίνο τον Μέγα (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_16.html),  ο οποίος μετέφερε την πρωτεύουσα από την Ρώμη, στην Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη στην Ανατολή το 330 μ.Χ., ιδρύοντας με τον τρόπο αυτό την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Επίσης, ο Μεγάλος Κωνσταντίνος, ήταν ο πρώτος Αυτοκράτορας, ο οποίος  υιοθέτησε τον Χριστιανισμό και φρόντισε να τον διαδώσει στην Αυτοκρατορία.

Αργότερα όμως, υπό άλλες δυναστείες η Αυτοκρατορία αποδυναμώθηκε πλήρως (λόγω κακής οικονομίας, πολιτικής καταπίεσης, των εξωτερικών εισβολών, αλλά και των εσωτερικών επαναστάσεων), κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, αυτή να χωριστεί τελικά σε δυο ανεξάρτητα τμήματα το 395 μ.Χ., την Ανατολική (Βυζαντινή) και την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Παράλληλα,  οι βάρβαροι άρχισαν να επιτίθενται από τα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας και στα δυο τμήματα της, ενώ η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει, όταν ο βάρβαρος αρχηγός των Γερμανών μισθοφόρων, ο Οδάκραος, ανακηρύχθηκε βασιλιάς (το 476 μ.Χ.), αφού πρώτα συνέλαβε ύστερα από μάχη τον Αυτοκράτορα Ρωμύλο Αύγουστο και έτσι το μόνο ελεύθερο «ρωμαϊκό» έδαφος ήταν αυτό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τον Ιουστινιανό, κατάφερε να εξοντώσει πολλά τα βαρβαρικά βασίλεια της Δύσης, καταλαμβάνοντας ξανά μεγάλο μέρος της πρώην Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία του.

Ακολούθησαν πολλές δυναστείες στο Βυζάντιο, όπως η ένδοξη δυναστεία του Ηράκλειου (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2018/01/y.html), η δυναστεία των Ισαύρων, ή του Αμορίου, (στην διάρκεια της οποίας και οι γαιοκτήμονες ανέλαβαν μεγάλη εξουσία), καθώς και η ένδοξη Μακεδονική δυναστεία, οι οποίες πολέμησαν με τους μουσουλμάνους Άραβες, ενώ την περίοδο αυτή, το κράτος στρατιωτικοποιήθηκε πλήρως.

Ύστερα δε από έναν μακρό εμφύλιο μεταξύ του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου και των αντιπάλων του Βάρδα Φωκά και Βάρδα Σκληρού, ο ίδιος ανακατέλαβε την εξουσία, και έκανε το κράτος ξανά ισχυρό, και προσπάθησε να βοηθήσει τους μικροκαλλιεργητές και να περιορίσει την γη και τα προνομία των αριστοκρατών εις βάρος του λαού.

Όμως, σύντομα επήλθε παρακμή και διαφθορά στην δυναστεία αυτή, ενώ στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τον 11^ο ως και τον 13^ο  αιώνα μ.Χ., εισέβαλαν οι Σταυροφόροι, οι οποίοι επέφεραν πολλές καταστροφές σε αυτή.

Με την τέταρτη Σταυροφορία, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν με απίστευτη βαρβαρότητα την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ιδρύοντας την λεγομένη Λατινική Αυτοκρατορία.

Η Αυτοκρατορία αυτή, κράτησε λίγα μόνο έτη (1204-1261 μ.Χ.), και ύστερα από αυτά, οι Βυζαντινοί, μην αντέχοντας την καταπίεση των Σταυροφόρων, καθώς και τις συνεχείς σφαγές που αυτοί διέπρατταν, όπως και τον υποβιβασμό τους σε πολίτες τρίτης κατηγορίας, καθώς και την υπερφορολόγηση τους, επαναστάτησαν εναντίον τους.

Και στην συνέχεια τους έδιωξαν, υπό την ηγεσία του Μιχαήλ Παλαιολόγου, ο οποίος απελευθέρωσε την Κωνσταντινούπολη και μεγάλο μέρος την κατεχόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ιδρύοντας την δυναστεία των Παλαιολόγων (1261-1453 μ.Χ.).

Χάρις στους Παλαιολόγους, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άκμασε και πάλι για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά σύντομα, η καταπίεση αυτών έναντι του λαού (θρησκευτική, πολιτική, οικονομική), η οικονομική κρίση λόγω της κόπωσης από τους πολέμους στο εξωτερικό και του αφανισμού της αρπάγης γης των απλών αγροτών από τους πλούσιους, καθώς και οι εμφύλιοι που ξεκίνησαν σε αυτή, προκάλεσαν τελικά την πτώση της.

Αυτή συνέβη, όταν οι βάρβαροι Οθωμανοί Τούρκοι, εισέβαλαν στην διαιρεμένη πολιτικά Κίνα και την κατέλαβαν ύστερα από πολλές μάχες και σφαγές, ιδρύοντας τελικά την δυναστεία των Οθωμανών (1453-1924 μ.Χ.)].

Στην Κίνα, οι Τσινγκ, φέρθηκαν βάρβαρα στον Κινεζικό λαό, οι Κινέζοι ήταν πολίτες τρίτης κατηγορίας και δεν είχαν σχεδόν κανένα δικαίωμα οντάς σκλάβοι των Τσινγκ, ενώ οι Τσινγκ, όσο διατηρούσαν τις πολεμικές τους ικανότητες, επέκτειναν τα σύνορα τους προς όλες τις κατευθύνσεις, πολεμώντας αρχικά επιτυχώς ενάντια στους δυτικούς και τους Ρώσους.

Όταν όμως η καταπίεση αυτών έφτασε στο αποκορύφωμα, και οι ίδιοι διεφθάρησαν από την τρυφηλή ζωή των ανακτόρων, εγκατέλειψαν την πολεμική ζωή και δεν ανανέωσαν την στρατιωτική τεχνική και τεχνολογία τους, πιστεύοντας υπεροπτικά ότι είναι οι ισχυρότεροι όλων των λαών της γης, τότε άρχισαν να χάνουν όλους τους πολέμους, τόσο με τους δυτικούς (π.χ. πόλεμοι του οπίου-https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-isis-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84/, εξέγερση των Μπόξερ), όσο με τους Ρώσους, αλλά και τους Ιάπωνες (ο πόλεμος για την κατοχή της Κορέας).

Αυτό είχε ως συνέπεια, οι Τσινγκ να αναγκαστούν να παραχωρήσουν εδάφη στα κράτη αυτά, καθώς και να δεχτούν την απόδοση πολλών εμπορικών και οικονομικών προνομίων στις χώρες αυτές, όπως και την αυτοτέλεια πολλών μειονοτήτων της Κίνας.

Τελικά, στην Κίνα ξέσπασε το 1912 επανάσταση υπό τον Σου Γιατ Σεν, η οποία έδιωξε τους Τσινγκ και στην χώρα εγκαθιδρύθηκε για ένα μικρό διάστημα δημοκρατία. Όμως, οι αντιζηλίες και η εξουσιομανία, χώρισαν τότε την Κίνα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα (του προέδρου-στρατηγού Γουάν Σικέ και των οπαδών του Σου Γιατ Σεν) και έτσι η Κίνα, εισήλθε διαιρεμένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ακολούθησε ένας άγριος εμφύλιος μεταξύ των εθνικιστών του Κουομιτάνγκ και των κομμουνιστών του Μάο, ενώ η εισβολή των Ιαπώνων στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έληξε για ένα διάστημα την σύγκρουση αυτή, και τόσο οι εθνικιστές, όσο και οι κομμουνιστές, στράφηκαν ενάντια στον ξένο κατακτητή.

Όταν όμως έληξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος στην Κίνα επαναλήφθηκε και σε αυτόν κέρδισαν τελικά οι κομμουνιστές του Μάο.

Στην συνέχεια, ο Μάο, συμμάχησε κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για ένα διάστημα με την Σοβιετική Ένωση, όμως ήρθε γρήγορα σε σύγκρουση μαζί της για εθνικιστικούς λόγους (http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html) και στράφηκε προς τις ΗΠΑ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%88%CF%85/).

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Κίνα, φαίνεται ότι διατηρεί μια «λυκοφιλία» με τους Ρώσους, ενάντια στις ΗΠΑ, την οποία όμως, μπορεί άμεσα να εγκαταλείψει εάν ποτέ δει ότι την συμφέρει (http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html), όπως ακριβώς έκανε και στον Ψυχρό Πόλεμο.

[Οι Οθωμανοί, φέρθηκαν βάρβαρα στον Ελληνικό λαό, οι Έλληνες ήταν πολίτες τρίτης κατηγορίας και δεν είχαν σχεδόν κανένα δικαίωμα οντάς σκλάβοι των Τούρκων, ενώ οι Τ, όσο διατηρούσαν τις πολεμικές τους ικανότητες, επέκτειναν τα σύνορα τους προς όλες τις κατευθύνσεις, πολεμώντας αρχικά επιτυχώς ενάντια στους δυτικούς και τους Ρώσους.

Όταν όμως η καταπίεση αυτών έφτασε στο αποκορύφωμα, και οι ίδιοι διεφθάρησαν από την τρυφηλή ζωή των ανακτόρων, εγκατέλειψαν την πολεμική ζωή και δεν ανανέωσαν την στρατιωτική τεχνική και τεχνολογία τους, πιστεύοντας υπεροπτικά ότι είναι οι ισχυρότεροι όλων των λαών της γης, τότε άρχισαν να χάνουν όλους τους πολέμους, τόσο με τους δυτικούς, όσο με τους Ρώσους (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html).

Αυτό είχε ως συνέπεια, οι Τούρκοι να αναγκαστούν να παραχωρήσουν εδάφη στα κράτη αυτά, καθώς και να δεχτούν την απόδοση πολλών εμπορικών και οικονομικών προνομίων στις χώρες αυτές, όπως και την αυτοτέλεια πολλών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τελικά, στην βάρβαρη Οθωμανική Αυτοκρατορία ξέσπασε το 1821 επανάσταση εναντίον τους από τους Έλληνες. Αυτοί κατάφεραν να εκδιώξουν τους Τούρκους και ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος, στο οποίο εγκαθιδρύθηκε για ένα μικρό διάστημα δημοκρατία (υπό τον Καποδίστρια).

Όμως, τις επόμενες δεκαετίες, οι αντιζηλίες και η εξουσιομανία, χώρισαν τότε την Ελλάδα σε αντίπαλα στρατόπεδα, κυρίως την περίοδο του Α’ Παγκόσμιου (ανάμεσα στον πρωθυπουργό Βενιζέλο και τον βασιλιά Κωνσταντινάτο) και έτσι η Ελλάδα, εισήλθε διαιρεμένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ακολούθησαν άγριες εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία στην Ελλάδα μεταξύ των δυο αυτών αντίπαλων παρατάξεων και πραξικοπήματα, ενώ η εισβολή των Γερμανοιταλών στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έληξε για ένα διάστημα την σύγκρουση αυτή, και τόσο οι εθνικιστές, όσο και οι κομμουνιστές, στράφηκαν ενάντια στον ξένο κατακτητή.

Όταν όμως έληξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος στην Ελλάδα επαναλήφθηκε (https://www.triklopodia.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9/) και σε αυτόν κέρδισαν τελικά οι εθνικιστές υπό τον Παπάγο.

Στην συνέχεια, ο Παπάγος και το παλάτι, συμμάχησαν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με τις ΗΠΑ, ενώ μετά το τέλος του αυτού, η Ελλάδα, συνεχίζει να υπακούει δουλικά τις ΗΠΑ-Γερμανία και είναι ενάντια στους Ρώσους, όπως ακριβώς έκανε και στον Ψυχρό Πόλεμο].

Ουσιαστικά, βλέπουμε από όλα τα παραπάνω, ότι με εξαίρεση την ψυχροπολεμική και μεταψυχροπολεμική εποχή, η ιστορία της Ελλάδας και της Κίνας ταυτίζεται σε πολλά σημεία, κάτι που θα έπρεπε να αποτελέσει έναυσμα για πολιτική ερευνά από τους ιθύνοντες και τους διαμορφωτές της Εξωτερικής πολιτικής στην χώρα μας.

ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, αρχικά στην Αρχαία Ρώμη, επικρατούσε το μοναρχικό πολίτευμα και η πόλη αυτή διοικούταν από βασιλείς.

Σύντομα όμως, η βασίλεια έπεσε και αντικαταστάθηκε από ένα ολιγαρχικό πολίτευμα, υπό την ηγεσία της Συγκλήτου. Με την αλλαγή του πολιτεύματος, η Ρώμη άρχισε την ταχεία ανάπτυξη μιας επεκτατικής πολιτικής στην ίδια την Ιταλική Χερσόνησο, η οποία σύντομα ενοποιήθηκε υπό την ηγεσία των Ρωμαίων.

Στην συνέχεια, οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν στους εχθρούς στην Μεσόγειο (π.χ. τους Καρχηδόνιους-http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_73.html), με στόχο να κατακτήσουν τις χώρες τους, για να εξαλείψουν τον εμπορικό ανταγωνισμό, να κτίσουν αποικίες, αλλά και να οικειοποιηθούν τους ορυκτούς πόρους, τα εδάφη, τους ανθρώπινους πληθυσμούς, αλλά και την γεωπολιτική θέση αυτών.

Σύντομα, οι Ρωμαίοι δημιούργησαν μια Αυτοκρατορία στην Μεσόγειο, και άρχισαν να επεκτείνονται προς την Ανατολή, καταλαμβάνοντας την Ιλλυρία (σημερινή Αλβανία) και την Κέρκυρα και ως εκ τούτου, να έρθουν σύντομα σε σύγκρουση με την Ελλάδα, στην οποία κυριαρχούσε το βασίλειο της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, με την χρήση της ακαταμάχητης Μακεδονικής Φάλαγγας (https://slpress.gr/istorimata/oi-quot-apogonoi-quot-tis-makedonikis-falaggas-se-vyzantio-dysi/).

Τελικά, οι Ρωμαίοι, ύστερα από μια σειρά πολέμων (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/11/blog-post_825.html), κατάφεραν να καταλάβουν την Ελλάδα, ενώ η Ρωμαιοκρατία κράτησε αιώνες σε αυτή, και στο τέλος, η Ελληνική Ανατολική ανεξαρτητοποιήθηκε ειρηνικά (αρχικά το 330 και οριστικά το 395 μ.Χ.), και μεταβλήθηκε στην πανίσχυρη και ένδοξη υπερχιλιετή Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Στην συνέχεια, ακολούθησαν εμφύλιοι πόλεμοι στην Ρώμη, οι οποίοι οδήγησαν στην ανάδειξη (μέσω πραξικοπημάτων) ως δικτατόρων, τόσο του Ιουλίου Καίσαρα (https://www.triklopodia.gr/%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A0%CE%97%CE%9E-%CE%9F%CE%99-%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%99%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%9D/), καθώς και του Οκταβιανού Αυγούστου (τα έτη 48 π.Χ. και 30 π.Χ. αντίστοιχα), οι οποίοι υπήρξαν και οι ουσιαστικοί ιδρυτές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η δε μεγάλη υπερεπέκταση οδήγησε τελικά σε κρίση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τόσο οικονομική, όσο και πολιτική, ενώ ακολούθησαν οι εισβολές των βάρβαρων γερμανικών φυλών σε αυτή και τελικά οριστική πτώση του Δυτικού τμήματος αυτής το έτος 476 μ.Χ. και του Ανατολικού (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) το 1453 μ.Χ.

Αντίστοιχα, στον Μεσαίωνα, η Βενετία (πόλη που δημιουργήθηκε από Ρωμαίους προσφυγές που έφυγαν να ξεφύγουν από τον Αττίλα), αρχικά διοικούταν από Βυζαντινούς αξιωματούχους.

Όμως, λόγω της καταπίεσης και της αυταρχικής εικονομαχικής πολιτικής του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Λέοντα του Γ’ του Ισχυρού, οι Βενετοί εξεγέρθηκαν το 728 μ.Χ. και εκδίωξαν τους Βυζαντινούς αξιωματούχους (με την παρακίνηση και του πάπα της Ρώμης), κηρύσσοντας ανεξαρτησία από το Βυζάντιο.

Ως αρχηγό τους, επέλεξαν έναν στρατιωτικός διοικητής με τον τίτλο του Δούκα, τον Ούρσους, στον οποίο έδωσαν απόλυτη εξουσία, ο οποίος υπήρξε και ο πρώτος Δόγης της Βενετίας (Δόγης άλλωστε είναι παραφθορά της λέξεως Δούκας).

Σύντομα όμως, η απόλυτη εξουσία του Δόγη περιορίστηκε και την Βενετία, διοικούσε στην ουσία ένα ολιγαρχικό πολίτευμα, η «Αρχή των Δέκα». Με την αλλαγή του πολιτεύματος, η Βενετία άρχισε την ταχεία ανάπτυξη μιας επεκτατικής πολιτικής στην ίδια την Ιταλική Χερσόνησο και κατέλαβε μεγάλο μέρος της Βόρειας Ιταλίας.

Στην συνέχεια, οι Βενετοί επιτέθηκαν στους εχθρούς στην Μεσόγειο, με στόχο να κατακτήσουν τις χώρες τους, για να εξαλείψουν τον εμπορικό ανταγωνισμό, να κτίσουν αποικίες, αλλά και να οικειοποιηθούν τους ορυκτούς πόρους, τα εδάφη, τους ανθρώπινους πληθυσμούς, αλλά και την γεωπολιτική θέση αυτών.

Σύντομα, οι Βενετοί δημιούργησαν μια Αυτοκρατορία στην Μεσόγειο, και άρχισαν να επεκτείνονται προς την Ανατολή, καταλαμβάνοντας την Ιλλυρία (σημερινή Αλβανία) και την Κέρκυρα και ως εκ τούτου, να έρθουν σύντομα σε σύγκρουση με την Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Τελικά, οι Βενετοί, κατάφεραν, παρακινώντας την τέταρτη Σταυροφορία, να καταλάβουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την Κωνσταντινούπολη (την Πόλη), ενώ η λατινοκρατία στον Ελλαδικό χώρο και την Πόλη, κράτησε αιώνες (η δε Πόλη απελευθερώθηκε το 1261) και επιτεύχθηκε μόνο χάρις σε σκληρούς απελευθερωτικούς πολέμους από τους Βυζαντινούς Έλληνες.

Στην συνέχεια, ακολούθησαν πόλεμοι με την Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τον πάπα, την Ισπανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι οποίοι οδήγησαν σε υπερεπέκταση και κρίση της Αυτοκρατορίας της Βενετίας, οικονομική κρίση, ήττες και τελικά οριστική πτώση της Βενετίας το 1797 μ.Χ. στα χεριά του Γάλλου (Φράγκου) Ναπολέοντα.

Παρεμφερή πορεία ακολούθησε στην Ρώμη τον Μεσαίωνα και ο Κόλα ντι Ριέντζο, ο οποίος πήρε την εξουσία με εξέγερση και ανακηρύχθηκε Τριβούνος (χιλίαρχος) και πρώτος Ύπατος του Ρωμαϊκού λαού (http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html).

Στα νεότερα χρόνια, είχαμε για άλλη μια επανάληψη της παραπάνω ιστορίας.

Έτσι, στην νεότερη Ιταλία, πριν την ενοποίηση της, στις πόλεις αυτής, επικρατούσε το μοναρχικό πολίτευμα και η πόλη αυτή διοικούταν από βασιλείς. Οι δε βασιλείς του Πεδεμόντιου, κατάφεραν, χάρις και στις κακότητες του πανέξυπνου πρωθυπουργού τους, να ενοποιήσουν τελικά την χώρα αυτή το 1871 μ.Χ.

Σύντομα όμως, η απόλυτη δύναμη της βασίλεια έπεσε και αντικαταστάθηκε από ένα μικτό πολίτευμα, αυτό της βασιλευόμενης δημοκρατίας. Με την αλλαγή του πολιτεύματος, η Ιταλία άρχισε την ταχεία ανάπτυξη μιας επεκτατικής αποικιοκρατικής πολιτικής.

Στην συνέχεια, οι Ιταλοί επιτέθηκαν στους εχθρούς στην Μεσόγειο (αλλά και κράτη της Αφρικής, π.χ. Σομαλία-Αιθιοπία), με στόχο να κατακτήσουν τις χώρες τους, για να εξαλείψουν τον εμπορικό ανταγωνισμό, να κτίσουν αποικίες, αλλά και να οικειοποιηθούν τους ορυκτούς πόρους, τα εδάφη, τους ανθρώπινους πληθυσμούς, αλλά και την γεωπολιτική θέση αυτών.

Σύντομα, οι Ιταλοί δημιούργησαν υπό τον  Μουσολίνι μια Αυτοκρατορία στην Μεσόγειο (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81/), και άρχισαν να επεκτείνονται προς την Ανατολή, καταλαμβάνοντας την Αλβανία (παλαιά Ιλλυρία) και επιτιθέμενοι στην Κέρκυρα (1923) και ως εκ τούτου, να έρθουν σύντομα σε σύγκρουση με την Ελλάδα.

Τελικά, οι Ιταλοί, υστέρα από έναν ανεπιτυχή πόλεμο με την Ελλάδα (1940), κατάφεραν μόνο χάρις την βοήθεια των Γερμανών του «Φύρερ» (https://en.wikipedia.org/wiki/Supreme_leader) Χίτλερ, να καταλάβουν μέρη αυτής, ενώ βάρβαρη Γερμανοιταιλική (και Βουλγαρική) κατοχή στην Ελλάδα, κράτησε σχεδόν τέσσερα χρόνια και επιτεύχθηκε μόνο χάρις σε σκληρούς απελευθερωτικούς πολέμους από τους Έλληνες, αλλά και τις νίκες των Συμμάχων το 1944. 

[Πριν την εισβολή στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα το 1922 στην Ιταλία (https://www.triklopodia.gr/%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A0%CE%97%CE%9E-%CE%9F%CE%99-%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%99%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%9D/), ανέλαβε την εξουσία μετά από εξέγερση ο Μπενίτο Μουσολίνι (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84/), ο οποίος πήρε δικτατορικά τον τίτλο του Ντούτσε (Δούκα ή Δόγη).

Στην συνέχεια, ακολούθησαν επεκτατικοί αποικιακοί πόλεμοι, οι οποίοι οδήγησαν την Ιταλία στην υπερεπέκταση και αργότερα σε οικονομική και πολιτική κρίση, εξαιτίας της συμμέτοχης της χωράς αυτής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την ήττα αυτής και την κατάληψη της από το 1945 από τους  Αμερικάνους.

[Έτσι, την εξουσία στην Ιταλία την ανέλαβαν πρώτα οι εθνικιστές Καίσαρας (48 π.Χ.) και Αύγουστος (30 π.Χ.), ενώ λίγα έτη αργότερα (το 9 μ.Χ.) στην Γερμάνια ανακηρύχθηκε φύλαρχος ο Αρμένιος, ο οποίος ένωσε την Γερμανία για λίγο χρονικό διάστημα.

Αλλά και ο Ιταλός Δόγης ανέλαβε πρώτος την εξουσία στην Βενετία το 728 μ.Χ., και ύστερα ο Γαλλογερμανός Καρλομάγνος ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας το 800 μ.Χ.

Με τον ίδιο τρόπο, ο Ιταλός Κόλα Ντε Ριέντζο ανέλαβε την εξουσία της Ρώμης το 1347 μ.Χ., ενώ και ο Γερμανός Κάρολος ο Δ΄ ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας το 1347 μ.Χ.

Αντίστοιχα, ο Ιταλός Μουσολίνι ανέλαβε την εξουσία με τον τίτλο του Ντούτσε το 1922, ενώ ο Γερμανός Χίτλερ το 1933 με τον τίτλο του Φύρερ.

Κατά αντίστοιχο τρόπο πιθανότατα στην εποχή μας, ο Ιταλός Καπιτάνο (Σαλβίνι) και υπερασπιστής του Χριστιανισμού (https://www.pentapostagma.gr/2018/11/%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CE%BF-%CF%83%CE%B1%CE%BB.html), θα γίνει πιθανότατα σύντομα ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας, και θα ακολουθήσει λίγο αργότερα η άνοδος ενός μέλους του AfD (π.χ. του Χόκε) στην ηγεσία της Γερμανίας.

Βέβαια, υπάρχει μια διαφορά στον φασίστα Μουσολίνι (ο οποίος αρχικά είχε πολύ στενές σχέσεις με τους Εβραίους, πριν στραφεί τελικά εναντίον τους μετά την συμμαχία τους με τον Χίτλερ-https://www.newsbeast.gr/portraita/arthro/2438739/i-evrea-eromeni-tou-mousolini-pou-tou-didaxe-ti-tha-pi-ethnikismos) και στον εθνικιστή Ματέο Σαλβίνι.

Ο μεν πρώτος ήθελε να επαναδημιουργήσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ ο δεύτερος, φιλοδοξεί να διαλύσει την σημερινή ΕΕ, την οποία οι ιδρυτές της, την θεωρούσαν ως μια επανίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (με την ίδρυση της ΕΟΚ και του Ευρωκοινοβουλίου, οι ίδιοι δήλωναν: «Όλοι, νιώθαμε σαν Ρωμαίοι εκείνη την μέρα»).

[Επίσης, ο πατριώτης Σαλβίνι, έχει δηλώσει δημόσια, ότι είναι έτοιμος να ρίξει την ιταλική κυβέρνηση συνεργασίας με τον Ντι Μάιο (https://www.pentapostagma.gr/2018/11/b%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B9-e%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CF%81%CE%AF%CE%BE%CF%89.html), ως άλλος Καίσαρας ή Μουσολίνι (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_23.html), σε περίπτωση που αυτός συναινέσει να αλλάξει ο στόχος για το έλλειμμα στον προϋπολογισμό της χώρας, ενώ το κόμμα του έχει φτάσει στις δημοσκοπήσεις ως και 36,2% (https://www.pentapostagma.gr/2018/11/b%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B9-e%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CF%81%CE%AF%CE%BE%CF%89.html)].

Ουσιαστικά, από όλα τα παραπάνω, φαίνεται καθαρά ότι η ιστορία επαναλήφθηκε σχεδόν επακριβώς σε σχέση με την πατρίδα μας και την Ιταλία σε κάθε ιστορική περίοδο (Αρχαιότητα, Μεσαίωνα, σύγχρονη εποχή).

Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει οι ηγεσίες της χωράς μας, μήπως η εκ νέου ανάδυση εθνικιστικών δυνάμεων στην Ιταλία στις μέρες μας (κυρίως του Σαλβίνι, που είναι θαυμαστής του Μουσολίνι-http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_866.html), οδηγήσει εκ νέου σε επιθέσεις των Ιταλών ενάντια στην πατρίδα μας (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CF%84%CE%B1/), οι οποίοι ως γνωστόν, είχαν πάντα πολύ στενές σχέσεις με την Τουρκία (http://www.sigmalive.com/simerini/politics/492373/italotourkika-ntaraveria) και ταυτόχρονα εξοπλίζει και την Αλβανία (https://www.echedoros-a.gr/2018/11/blog-post_952.html).

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΜΑΗΣ ΤΟΥ 1968 ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΜΑΗΣ ΤΟΥ 1968 ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, τον Μάη του 1968, στην Γαλλία ξέσπασε η γνωστή σε όλους εξέγερση του Μάη του 1968.

Η αφορμή δε για την εξέγερση αυτή, δόθηκε με ένα άσχετο φαινομενικά περιστατικό:

Τον μήνα αυτό, ο φοιτητής τότε στο Πανεπιστήμιο Νάντερ του Παρισιού, ο Γαλλογερμανικής καταγωγής (όπως και ο Καρλομάγνος-http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, γνωστός μετέπειτα και ως ο «κόκκινος Ντάνυ» (τόσο λόγω της «κόκκινης ιδεολογίας του», όσο και των κοκκινόξανθων μαλλιών του), αποφάσισε να διοργανώσει κατάληψη του Πανεπιστήμιου, καθώς και πολίτικες διαδηλώσεις.

Ο Κον Μπεντίτ, ο οποίος ήταν επηρεασμένος από την αριστερή ιδεολογία της εποχής, την αντικαπιταλιστική ρητορεία της, καθώς και από την λεγομένη (υποτιθέμενη) «σεξουαλική επανάσταση» στην Αμερική, φιλοδοξούσε καταρχάς να προωθήσει πολιτικές που θα ανέτρεπαν την ισχύ της παράδοσης και του καθολικισμού στο πολιτικό πεδίο (χαρακτηρίζοντας τες, ως τάχα ως συντηρητικές, οπισθοδρομικές και ξεπερασμένες).

Επίσης, ο Μπεντίτ, ο οποίος στήριζε και αλλά «καλούδια» που ήρθαν τότε από την Αμερική (όπως την χρήση των ναρκωτικών LSD, και του κινήματος της μαστούρας των χίπις), ήθελε ως φοιτητής, στις πορείες του, εκτός από την πολιτική υποστήριξη του στην αριστερά και την εναντίωση του στον καπιταλισμό, να επιτύχει και έναν άλλο στόχο:

Επειδή εκείνη την περίοδο, οι φοιτητές του Παρισιού είχαν πλυθυνθεί υπέρμετρα (είχαν αυξηθεί αριθμητικά ως και 70%) και οι φοιτητικές εστίες πια δεν τους χωρούσαν, ο Μπεντίτ, εκτός από ότι ήθελε να δημιουργούν νέες, ήθελε επίσης να επιτραπεί η συνεστίαση των φοιτητών.

Και αυτό στην πραγματικότητα, όχι γιατί τον ένοιαζε τον ίδιο η έλλειψη χώρου για τους υπολοίπους φοιτητές, προκειμένου αυτός και οι οπαδοί του να μπορούν να μαστουρώνουν και να οργιάζουν «ελεύθερα και συνεστιακά» με έξοδα του Γαλλικού κράτους.

Έτσι, ο Μπεντίτ, μαζί με άλλους 300 σχεδόν υποστηρικτές του ξεκίνησε τις πορείες και τις καταλήψεις, μετά από λίγο χρονικό διάστημα, οι Αρχές του Πανεπιστήμιου που φοιτούσε τον απείλησαν ότι αν δεν σταματούσε, θα επέβαλαν από την Σχολή, τόσο αυτόν, όσο και τους συντρόφους του.

Ο Μπεντίτ αρνήθηκε, ενώ κάλεσε στην συνέχεια και άλλους φοιτητές να τον υποστηρίξουν. Πραγματικά, σύντομα ήρθαν και φοιτητές και από αλλά πανεπιστήμια για να ενισχύσουν τον ίδιο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι συγκρούστηκαν με την αστυνομία, ενώ σημειώθηκαν και συλλήψεις.

Ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων αυτών, άρχισαν να συρρέουν και πολλοί άλλοι φοιτητές για να ενισχύσουν τον Μπεντίτ και τα αιτήματα του, ενώ σύντομα ενώθηκαν μαζί τους και πολλοί κάτοικοι που απεργούσαν εκείνη την στιγμή στο Παρίσι.

Οι κάτοικοι του Παρισιού, διαδήλωναν τότε για την μεγάλη ακρίβεια και το πάγωμα των μισθών, έχοντας οικονομικά αιτήματα, τελείως άσχετα με αυτά του Μπεντίτ, αλλά σύντομα οι δυο παρατάξεις ενώθηκαν, επειδή διαμαρτυρόταν ενάντια στην ίδια κυβέρνηση.

Και η κυβέρνηση αυτή, ήταν η κυβέρνηση του ικανοτάτου Γάλλου πατριώτη και προέδρου τότε της χώρας, του ηρωικού στρατηγού της αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, του Καρόλου Ντε Γκωλ.

Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, η κατάσταση στο Παρίσι εκτραχύνθηκε, ενώ στις έντονα βίαιες, μαζικές και συνεχόμενες απεργίες που ακολούθησαν (και σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Γαλλία), έφτασαν να λαβαίνουν μέρος σχεδόν τα τρία τέταρτα του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας.

Η κατάσταση δε εκτραχύνθηκε τόσο πολύ από τις βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών και της αστυνομίας, ώστε κάποια στιγμή, ο Ντε Γκωλ, εγκατάλειψε το προεδρικό μέγαρο και κατέφυγε σε μια στρατιωτική βάση στην περιοχή Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας.

Εκεί, αποφάσισε και την στρατηγική που θα ακολουθούσε έναντι των διαδηλωτών στην συνέχεια. Έτσι, έχοντας την υποστήριξη του Γαλλικού στρατού, επέστρεψε δυναμικά στην Γαλλία και εξήγγειλε ότι θα αύξανε τους μισθούς, θα μείωνε τις τιμές, ενώ παράλληλα θα διενεργούσε εκλογές μέσα σε έναν μήνα.

Με τον τρόπο αυτό, κατάφερε να διασπάσει τους διαδηλωτές, αφού οι εργάτες, ικανοποιημένοι με όσα πέτυχαν, εγκατέλειψαν τον τυχοδιώκτη Μπεντίτ και τους οπαδούς του, ενώ όταν αυτός και οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να κάψουν το χρηματιστήριο του Παρισιού, ο Μπεντίτ απελάθηκε άμεσα από την Γαλλία.

Έτσι, χωρίς την μαζική υποστήριξη των εργατών (οι οποίοι ήθελαν πτώση των τιμών και αυξήσεις στους μισθούς τους και όχι επανάσταση) και του ηγέτη τους Κον Μπεντίτ, οι υποστηρικτές του σύντομα διαλύθηκαν.

Ο δε Μπεντίτ και οι λιγοστοί οπαδοί του, πίστευαν ότι ο Ντε Γκωλ θα παραιτούνταν τελικά, και θα αναλάμβαναν οι ίδιοι την εξουσία στην Γαλλία, με μια επανάσταση σαν την Γαλλική (http://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.html), νομίζοντας ότι ο πρόεδρος Ντε Γκωλ το 1968, ήταν τόσο αδύναμος πολιτικά, όσο και ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΣΤ’ το 1789.

Όμως, είχαν κάνει ένα τεράστιο λάθος, αφού ο ικανότατος πολίτικος και στρατιωτικός Ντε Γκωλ, δεν ήταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος, αλλά ένας στιβαρός πατριώτης ηγέτης, ο οποίος θα έκανε το παν για την χωρά του, ενώ ούτε οι ίδιοι ήταν οι «νέοι Δαντόν, Μαρά και Ροβεσπιέρος».

Και πραγματικά, στις εκλογές που έγιναν τελικά ένα μήνα αργότερα από τότε που είχε εξαγγείλει ο Ντε Γκωλ, ο ίδιος σάρωσε εκλογικά, κερδίζοντας συνολικά 353 από τις συνολικά 468 έδρες του Γαλλικού κοινοβουλίου.

Τελικά, ο Ντε Γκωλ παραιτήθηκε ένα χρόνο αργότερα, το 1969, όχι επειδή είχε χάσει ή απειλούταν κάπου πολιτικά, αλλά επειδή έχασε ένα παντελώς δευτερεύον δημοψήφισμα για ανούσια διαδικαστικά ζητήματα με μικρή διαφορά, πικραμένος που οι Γάλλοι, οι οποίοι είχαν εγκρίνει κάθε δημοψήφισμα του, του είπαν αυτή την φορά όχι, έστω και οριακά σε ένα παντελώς ανούσιο ζήτημα.

[Ο δε «εξόριστος» Μπεντίτ, παρηγορήθηκε αργότερα, γενόμενος μέλος του κόμματος των Πρασίνων στην Γερμανία, ενώ στις μέρες μας, ο τάχα αντιακαπιταλιστής και αντιιμπεριαλιστής Μπεντίτ, έγινε ο καλύτερος υποστηρικτής του καπιταλισμού και των μνημονίων της ΕΕ, καθώς και οβόλων των ιμπεριαλιστικών πολέμων της Δύσης].

Όμως, εκτός όλων αυτών των παραμέτρων, υπήρχαν και μερικές ακόμη:

Η μια χώρα που υποστήριξε το κίνημα αυτό, ήταν η Σοβιετική Ένωση, πιστεύοντας ότι αν οι υποστηρικτές της ίδιας και της ιδεολογίας της (ο Μπεντίτ με τους οπαδούς του), κέρδιζαν μέσω επανάστασης την εξουσία στην Γαλλία, τότε η χώρα αυτή, η οποία είχε ήδη εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, θα γινόταν σύμμαχος της ίδιας και με τον τρόπο αυτό, θα αποδυναμωνόταν και θα διαλυόταν το εχθρικό για την ΕΣΣΔ δυτικό μπλοκ.

Όμως, υπήρχε τότε και άλλη μια χώρα, από το δυτικό μάλιστα μπλοκ, η οποία επιθυμούσε την απομάκρυνσή του Ντε Γκωλ από την εξουσία: Η χώρα αυτή, ήταν οι ΗΠΑ με τότε πρόεδρο τους, τον Λίντον Τζόνσον.

Αυτό συνέβαινε για πολλές αίτιες: Πρώτον, ο Ντε Γκωλ ήταν ένας Γάλλος πατριώτης, ο οποίος έβαζε τα συμφέροντα της Γαλλίας πάνω από αυτά των ΗΠΑ, ήταν σφοδρά αντιαμερικανός, ανέπτυξε την πυρηνική ικανότητα της Γαλλίας χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ, ενώ ήταν και κατά του πολέμου του Βιετνάμ.

Επίσης, ο ίδιος έβγαλε την Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, συνεργαζόταν με την ΕΣΣΔ, τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά πάρα τις διαμαρτυρίες των ΗΠΑ, ενώ ήθελε μια ένωση ΕΣΣΔ-ΕΟΚ και τον σχηματισμό μιας Ευρώπης από το Βλαδιβοστόκ ως τα Ουράλια προς οργή των ΗΠΑ.

Επίσης, ο Ντε Γκωλ ήταν και κατά την εισδοχή της Αγγλίας στην ΕΟΚ και άσκησε βέτο σε αυτή, ενώ είχε ζητήσει και την αντικατάσταση του δολαρίου ως παγκοσμίου συναλλαγματικού νομίσματος, καθώς και την επιστροφή Γαλλικού χρυσού από τις ΗΠΑ (http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_16.html).

Έτσι, για πολλούς, αυτές οι πολίτικες του Ντε Γκωλ, προκάλεσαν την οργή των ΗΠΑ, και σύμφωνα με τους ίδιους, οι ΗΠΑ υποστήριξαν και αυτές την εξέγερση αυτή, σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια τους να ρίξουν τον Ντε Γκωλ από την εξουσία.

Στις μέρες μας, και πάλι στο Παρίσι, τον Νοέμβριου του 2018, φαίνεται πως επαναλαμβάνεται μια παρόμοια κατάσταση:

Έτσι, τον Νοέμβριο του 2018, στην Γαλλία, δημιουργήθηκε το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» (το οποίο πήρε το όνομά του από τα κίτρινα γιλέκα που φορούν κυρίως οι οδηγοί, οι οποίοι προειδοποιούν τους οδηγούς για τους κίνδυνο στον δρόμο).

Αφορμή για την δημιουργία του κινήματος αυτού, ήταν η μεγάλη αύξηση της τιμής των καυσίμων, αλλά και της φορολογίας γενικότερα από την κυβέρνηση Μακρόν, καθώς και η βάρβαρη οικονομική και «μνημονιακού τύπου» πολιτική της έναντι του Γαλλικού λαού, την οποία δίκαια αυτός την οποία χαρακτηρίζει ως πολιτική των πλουσίων.

Εξαιτίας αυτών των γεγονότων, καθώς και της βίαιης προσπάθειας επιβολής οικονομικών περικοπών στους μισθούς και τα επιδόματα των λαϊκών στρωμάτων, με παράλληλες φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους, στην Γαλλία ξέσπασαν βίαιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας (https://www.zougla.gr/kosmos/article/i-kitrini-orgi-ton-galon), στις οποίες έλαβαν μέρος, ενωμένοι με τους απεργούς και πολλοί φοιτητές, όπως και το 1968.

Όμως, το κίνημα αυτό, το οποίο δημιουργήθηκε στο διαδίκτυο, έχει μια για την ώρα ασαφή ταυτότητά, αφού δεν φαίνεται να το υποστηρίζει (ή το οργανώνει) για την ώρα εμφανώς κάποιο συγκεκριμένο συνδικάτο ή πολιτικό κόμμα.

Επίσης, ο Μακρόν αποφάσισε να αυξήσει τους φόρους στην βενζίνη, την στιγμή μάλιστα που η τιμή του πετρελαίου έχει πέσει τους τελευταίους δύο μήνες κατά 35%, ενώ, η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης στην χώρα αυτή παραμένει απίστευτα υψηλή, παρά το γεγονός ότι η ζήτησή του είναι χαμηλή εξαιτίας των υψηλών για την εποχή θερμοκρασιών.

Επιπλέον, η συνεχής επιβολή δυσβάστακτων φόρων χάριν συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων (κυρίως γερμανικών) έχει λυγίσει τους Γάλλους πολίτες,  και για τον λόγο αυτό σύμφωνα με πολλούς, οι Παριζιάνοι εξοργισμένοι αντιδρούν, ξεσηκώνονται και επαναστατούν (https://www.defence-point.gr/news/kati-symvainei-sto-parisi-kai-den-einai-gia-epanastates-quot-gialantzi-quot).

Σύμφωνα δε με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, οι οποίες δημοσιοποιήθηκαν μέσα στον Νοέμβριο, πάνω από τα τρία τέταρτα των Γάλλων θεωρούν δικαιολογημένη όλη αυτήν την κινητοποίηση των μελών του κινήματος.

Αυτή την στιγμή, την δημοσιά στήριξη τους στους διαδηλωτές, έχουν δηλώσει, τόσο  η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, όσο και ο ακροαριστερός Ζαν Λυκ Μελανσόν, ενώ σύμφωνα με την γνώμμη κάποιων, η «εξέγερση» αυτή, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο προς μια «νέα Γαλλική επανάσταση» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.htmlhttps://www.triklopodia.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1/#).

Ήδη πολλές εφημερίδες, έχουν συνθέσει για το κίνημα αυτό και τις κινητοποιήσεις του, τίτλους όπως «Το Παρίσι καίγεται», «Η κίτρινη επανάσταση», «Η επανάσταση των ατίθασων», «Τα Γαλλικά Δεκεμβριανά» ή «ο Νέος Γαλλικός Μάης του 68», ενώ οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του μνημονιακού προέδρου της χωράς Εμμανουέλ Μακρόν.

Και μάλιστα, την πεποίθηση αυτή, την ενισχύει και η ίδια η αλαζονική επίδειξη νεοπλουτισμού και περιφρόνησης των φτωχών, του ιδίου του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, καθώς και της συζύγου του, Μπριζίτ Τρονιέ.

Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγος της θυμίζουν στους Γάλλους πολύ τον βασιλιά τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’, καθώς και την αλαζονική σύζυγο του, την Μαρία Αντουανέτα.

Αυτή,  ενώ αρχικά ήταν αγαπητή στους Γάλλους, σύντομα με την περιφρονητική στάση της για τον Γαλλικό λαό, μαζί με την χειραγώγηση του Γάλλου βασιλιά εκ μέρους της. προκάλεσε το μίσος του, ο οποίος την θώρησε υπεύθυνη για τα δεινά του.

Και για πολλούς Γάλλους, το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλαμβάνεται στις μέρες μας στην Γαλλία, με τον αδίστακτο υπάλληλο των ανήλεων τοκογλύφων τραπεζιτών Ρότσιλτντ (http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_1.html), Μακρόν και την σύζυγο του.

[Την ίδια στιγμή, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», αρχίζει να εξαπλώνεται τώρα και στο Βέλγιο, με πολλά βίαια επεισόδια και συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις (https://www.defence-point.gr/news/to-kinima-ton-quot-kitrinon-gilekon-quot-exaplonetai-tora-kai-sto-velgio)].

Όμως, όπως στην περίπτωση του Μάη του 1968, έτσι και τον Νοέμβριο του 2018 στην Γαλλία, φαίνεται να υπάρχουν και στην περίπτωση αυτή ξένες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες επιθυμούν την πτώση του αδίστακτου και ανάλγητου Μακρόν για δικούς τους λογούς η καθεμία (https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1/).

Η μια χώρα, είναι η Ρωσία, η οποία ελπίζει πιστεύοντας ότι αν οι υποστηρικτές της ίδιας και της ιδεολογίας της (Ευρωσκεπτικιστές υποστηρικτές του Ευρασιανισμού, π.χ.  η Λεπέν-http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_65.html), κερδίσουν μέσω επανάστασης την εξουσία στην Γαλλία, τότε η χώρα αυτή, θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, και θα γίνει σύμμαχος της ίδιας και με τον τρόπο αυτό, θα αποδυναμώσει και θα διαλύσει το εχθρικό για την ίδια ΝΑΤΟ, καθώς και την ΕΕ.

Όμως, υπάρχει και μια άλλη μια χώρα, από το δυτικό μάλιστα μπλοκ, η οποία επιθυμεί την απομάκρυνσή του Μακρόν από την εξουσία: Η χώρα αυτή, είναι οι ΗΠΑ με πρόεδρο τους, τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτό συμβαίνει, για πολλές αίτιες: Πρώτον, ο Μακρόν είναι απολυτά υποταγμένος στην Γερμανία των Μέρκελ-Σόιμπλε, ενάντια στα συμφέροντα του ίδιου του λαού, αλλά και των ΗΠΑ,  είναι σφοδρά αντιαμερικανός και ταυτόχρονα υπέρμετρα φιλογερμανός, ενώ παράλληλα, επιθυμεί την πολιτική και στρατιωτική αυτονόμηση της ΕΕ από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, μέσω της δημιουργίας του ευρωστρατού.

Επίσης, ο Μακρόν είναι και κατά της αποβολής της Αγγλίας από την ΕΕ μέσω του Brexit, είναι ενάντια στον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ, ενώ έχει ζητήσει και την αντικατάσταση του δολαρίου ως παγκοσμίου συναλλαγματικού νομίσματος από το ευρώ.

Έτσι, για πολλούς, αυτές οι πολίτικες του Μακρόν, έχουν προκαλέσει την οργή των ΗΠΑ, και σύμφωνα με τους ίδιους, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την εξέγερση αυτή, σε μια προσπάθεια τους να ρίξουν τον Μακρόν από την εξουσία.

Αν δε την θέση του Μακρόν καταλάβει κάποιος εθνικιστής σύμμαχος των ΗΠΑ (π.χ. η Λεπέν), τότε ο λεγόμενος Γαλλογερμανικός άξονας θα διαλυθεί, και μαζί με αυτόν και ο ευρωστρατός με την ΕΕ (http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html).

Θα είναι άραγε αυτή η πορεία της Γαλλίας; Θα υπάρξει άραγε ένας επιτυχής αυτή την φορά «νέος Μάης του 1968», ο οποίος θα συμβάλει στην επικράτηση των πατριωτικών και ευρωσκεπτικιστικών ιδεολογιών αυτή την φορά, αντί για τις διεθνιστικές και παντελώς αντεθνικές αριστερές ιδεολογίες του «αρχικού Μάη»;

Τίποτε, δεν είναι απίθανο και μόνο η θέληση των ιδίων των λαών, θα είναι αυτή που θα αποφασίσει την μετέπειτα πορεία των εθνών τους. Εναπόκειται λοιπόν σε αυτούς να κάνουν την σωστά επιλογή και να καταφέρουν να επιστρέψουν τις πατρίδες τους σε νέες εποχές δόξας και ευημερίας.