ΜΙΑ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΕΤΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

ΜΙΑ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΕΤΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ 

Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την απελευθέρωση από την γερμανική κατοχή στην χώρα μας το 1944, άρχισε άμεσα από όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑΧ) μία άγρια και ανελέητη σύγκρουση με σκοπό τον πλήρη αφανισμό και εξόντωση των αντιπάλων και την επιβολή της πλήρους ιδεολογικής, κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ηγεμονίας της καθεμιάς εξ αυτών έναντι όλων της των αντιπάλων.

Σημαντικό πλεονέκτημα και προβάδισμα σε αυτή την μάχη είχε αρχικά ο ΕΛΑΣ, ο οποίος έχοντας ωφεληθεί περισσότερο από τις άλλες οργανώσεις από την παροχή πολεμικού εξοπλισμού από τους συμμάχους και όντας η πολυαριθμότερη από αυτές (μιας και σε αυτή συμμετείχαν τόσο άτομα αριστερής όσο και δεξιάς ιδεολογίας με σκοπό μόνο την απελευθέρωση της χώρας, τα οποία όμως μόλις ο στόχος αυτός επετεύχθη αποχώρησαν πλειοψηφικά από τον ΕΑΜ χωρίς να  πολεμήσουν στην συνέχεια για τα πολιτικά-ιδεολογικά-κοινωνικά του πιστεύω).

Έτσι αρχικά ο ΕΛΑΣ επικράτησε στον πρώτο εμφύλιο (1943-1944), αφού φρόντισε πρώτα να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στους αντιπάλους του, συλλαμβάνοντας τον Συνταγμάρχη Ψαρρό, ηγέτη της ΕΚΚΑΧ και στην συνέχεια τον εκτέλεσε, διαλύοντας την οργάνωση του.

Σειρά είχε ο ΕΔΕΣ του Βελουχιώτη, ο οποίος δέχτηκε σφοδρή πίεση και αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις κύριες βάσεις του στην Ήπειρο και την Στερεά για να διασώσει το εναπομείναντα εξοπλισμό και προσωπικό του (και όλα αυτά συνέβαιναν ενώ οι Γερμανοί αποχωρούσαν από την χώρα ανενόχλητοι από όλες ανεξαιρέτως τις Ελληνικές ανταρτικές οργανώσεις).

Και ενώ όλα φαινόταν ιδανικά για τους ηγέτες του ΕΛΑΣ, κατέφτασε στην χώρα η εξόριστη και «νόμιμα αναγνωρισμένη» από όλους κυβέρνηση του Καίρου, συνοδεία Άγγλων στρατιωτών, προκειμένου  να εφαρμόσει τις συμφωνίες για τα ποσοστά και ζώνες επιρροής που είχαν συμφωνήσει στην διάσκεψη της Μόσχας (και όχι της Γιάλτας όπως συχνά λέγεται) οι Τσώρτστιλ και Στάλιν (με βάση αυτά στην Ελλάδα είχε κατά 90% επιρροή η Δύση και 10% η Μόσχα, τα ακριβή μέγιστα ποσοστά που είχαν τα φιλοδυτικά κόμματα και το ΚΚΕ ανά δεκαετίες).

Σύντομα ξέσπασε η σύγκρουση των γνωστών «Δεκεμβριανών» το 1944 (με τις δύο πλευρές να κατηγορούν η μία την άλλη για την αρχή της σύγκρουσης), μεταξύ μελών του ΕΛΑΣ (που ήθελαν να επιβάλλουν με την βία κομμουνιστικό καθεστώς στην χώρα και να την στρέψουν στον συνασπισμό της ΕΣΣΔ) υπό τον Ζαχαριάδη και των φιλοδυτικών δυνάμεων υπό την κυβέρνηση Γεώργιου Παπανδρέου, οι οποίες ήθελαν την διατήρηση του υπάρχοντος (φιλοδυτικού) πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού καθεστώτος.

(Σημαντική συνέπεια των μαχών που διαδραματίστηκαν στα λεγόμενα «Δεκεμβριανά» ήταν να πάρουν ουσιαστικά «αμνηστία» πολλά μέλη των δωσιλογικών «ταγμάτων εφόδου», οι γνωστοί γερμανοτσολιάδες, οι οποίοι δημιουργήθηκαν μετά από πρόταση του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου και να στρατολογηθούν από πολλά μέλη τους, προκειμένου να πολεμήσουν κατά του ΕΛΑΣ, τον οποίο και μισούσαν θανάσιμα μιας και εκτός από φασιστικά ήταν και αντικομμουνιστικά).

Στο τέλος της σύγκρουσης αυτής οι κυβερνητικές δυνάμεις κέρδισαν, με την σημαντική ενίσχυση και βοήθεια των Βρετανικών δυνάμεων υπό τον στρατηγό Σκόμπυ. Σαν αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών υπογράφηκε στην συνέχεια η συμφωνία της Βαρκιζάς, σύμφωνα με την οποία παραχωρούταν γενική αμνηστία στους αντάρτες του ΕΛΑΣ (όχι όμως και σε όσους διέπραξαν ποινικά αδικήματα κατά την διάρκεια των «Δεκεμβριανών»), θα γίνονταν γενικός αφοπλισμός όλων των αντάρτικων οργανώσεων, δημιουργία εθνικού στρατού με μέλη από όλες τις οργανώσεις, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα στην χώρα, καθώς και γενικές εκλογές. 

Όμως στην συνέχεια υπήρξαν υπαναχωρήσεις από όλες τις πλευρές: πολλοί πρώην αντάρτες του ΕΛΑΣ δεν παρέδωσαν τα όπλα (αλλά τα κράτησαν σε κρύπτες αναμένοντας ότι η ειρήνη δεν ήταν οριστική μα προσωρινή), άρχισαν οι διώξεις εναντίον όσων μελών του ΕΛΑΣ διέπραξαν ποινικά αδικήματα κατά την διάρκεια των «Δεκεμβριανών» (και επεκτάθηκαν και σε άλλα στελέχη υποκινούμενα από άτομα που είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους κατά την διάρκεια του πρώτου εμφυλίου από τον ΕΛΑΣ), η Μεγάλη Βρετανία πίεζε για πιο σκληρή στάση και διωγμούς έναντι όλων των κομμουνιστών, ενώ ο Ζαχαριάδης σαμπόταρε τόσο την συμμετοχή στο δημοψήφισμα (αποχή), όσο και την συμμετοχή του ΚΚΕ στις γενικές εκλογές στην χώρα.

Στην συνέχεια στο δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε επικυρώθηκε η επιστροφή της μοναρχίας στην χώρα (αν και πολλοί ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν το δημοψήφισμα αυτό ως νόθο), και λίγο μετά τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στην χώρα (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/04/blog-post_16.html).

Αντίστοιχα στην εποχή μας το 2008 είχαμε το «ξέσπασμα» της σύγκρουση των γνωστών νέων «Δεκεμβριανών» στην Αθήνα από παρακρατικούς πυρήνες από την μία πλευρά και την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή από την άλλη (λέγεται πως η υποτιθέμενη αυτή «εξέγερση» συνέβη από πράκτορες ξένων δυνάμεων-ΗΠΑ, Γερμανίας-οι οποίες δεν ενέκριναν την φιλορωσική στροφή της τότε κυβέρνησης και επιθυμούσαν την διατήρηση του υπάρχοντος φιλοδυτικού πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού καθεστώτος).

(Στην συνέχεια ανέλαβε στην χώρα κυβέρνηση υπό έναν Γεώργιο Παπανδρέου, όπως το 1994, ο οποίος με την βοήθεια ανθρώπων όπως ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Θεόδωρος Πάγκαλος-ο οποίος συνέχισε επάξια το δωσιλογικό  και φιλογερμανικό έργο του παππού του σαν γνήσιος απόγονος δωσίλογου γερμανοτσολιά-υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο υποτελείας στους Γερμανούς).

Όταν έπεσε η κυβέρνηση αυτή (του Παπανδρέου) ανέλαβε ως συνέχεια της αυτή του Παπαδήμου (συνεχίζοντας απτόητη το προδοτικό έργο της προκατόχου της) και στην συνέχεια αυτή του Αντώνη Σαμαρά υποσχόμενη αντίσταση στους Γερμανούς και παύση του μνημονίου. Φυσικά μετά από λίγο υπέκυψε σχεδόν αμαχητί στους Γερμανούς και υπέγραψε προδοτικά και άνευ όρων και δεύτερο μνημόνιο για την χώρα (πολλοί το χαρακτήρισαν σαν μία νέα συμφωνία της Βαρκιζάς, αν και άλλοι χαρακτήρισαν έτσι το μνημόνιο του Τσίπρα).

Στην συνέχεια το 2015 πραγματοποιήθηκαν στην χώρα γενικές εκλογές στις οποίες ο Σύριζα, με αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα επικράτησε και σχημάτισε κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ του Παναγιώτη Καμμένου. Και ο Τσίπρας όπως και ο Σαμαράς είχε υποσχεθεί σκίσιμο των μνημονίων και αντίσταση στους Γερμανούς, θέτοντας μάλιστα και πολιτειακό ζήτημα (το γνωστό δημοψήφισμα) έναντι των απαιτήσεων των δανειστών.

(Βέβαια όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου κ.λ.π., ο Τσίπρας έκανε το δημοψήφισμα με την πεποίθηση ότι ο λαός θα φοβηθεί και θα υποκύψει ψηφίζοντας υπέρ των απαιτήσεων των δανειστών και έτσι να έχει ο ίδιος την δικαιολογία την λαϊκή ψήφο για να εφαρμόσει τα νέα μνημονιακά μέτρα, αλλά δεν του «βγήκε» μιας και στην πράξη τα τελικά αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που έλεγαν οι στημένες δημοσκοπήσεις.

Το ΚΚΕ όπως και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για την επαναφορά της μοναρχίας το 1946 προτίμησε την αποχή).

Όμως στην συνέχεια υπήρξε πλήρης υπαναχωρήση από τον Τσίπρα και στην συνέχεια ο ίδιος υπέγραψε και τρίτο μνημόνιο.  Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στην χώρα εν έτει 2017 (και σύντομα πολλοί αναμένουν υπογραφή και νέου μνημονίου ή εκλογές και την ανάδειξη νέας κυβέρνησης για την υπογραφή του).

Θα έχουμε άραγε στο τέλος το ξέσπασμα της λαϊκής οργής και την αρχή άραγε ενός νέου και ακόμα πιο επικίνδυνου εμφύλιου στην χώρα; Άγνωστό, αλλά μόνο με πολύ προσοχή και φρόνηση θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τα σκοτεινά μονοπάτια του παρελθόντος, καθώς και να καταφέρουμε να βρούμε έναν τρόπο να επανασυγκροτήσουμε ορθά και πάλι την πολυαγαπημένη μας πατρίδα.