Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ο Φουλχένσιο Μπατίστα ήταν Κουβανός στρατηγός, Πρόεδρος και δικτάτορας με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Υπήρξε ηγέτης της Κούβας κατά τα διαστήματα 1933-1944 και 1952-1959, οπότε και τελικά ανατράπηκε ως αποτέλεσμα της επικράτησης της Κουβανικής Επανάστασης.

Ο Μπατίστα προέρχονταν από φτωχή οικογένεια, μικτής αφρικανικής-ευρωπαϊκής καταγωγής. Ως νεαρός απασχολήθηκε σε διάφορες εργασίες (ράπτης, λιμενεργάτης, στους σιδηροδρόμους) ώσπου τελικά κατατάχθηκε στον στρατό. 

Το 1933, ως λοχίας έχοντας ήδη μεγάλη επιρροή σε μερίδα στρατιωτών, συμμετείχε στην λεγόμενη «επανάσταση των λοχιών», μια πραξικοπηματική ενέργεια, που σε συνεργασία με τον Αμερικανό πρέσβη της Κούβας, συντέλεσε στην κατάλυση του πολιτεύματος της χώρας.

Τελικά νέος πρόεδρος ανακηρύχθηκε ο Ραμόν Γκράου Σαν Μαρτίν και αρχηγός του στρατεύματος ο ίδιος ο Μπατίστα που προήχθη σε συνταγματάρχη. Στην πραγματικότητα όμως ο πραγματικός ηγέτης της χώρας ήταν ο Μπατίστα, ενώ μια σειρά από προέδρους που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δεν είχε ουσιαστικές αρμοδιότητες.

Κατέβηκε ως υποψήφιος στις εκλογές του 1940 και αναδείχθηκε νικητής. Διετέλεσε έτσι και ονομαστικός ηγέτης για την επόμενη τετραετία ως επικεφαλής ενός συνασπισμού κομμάτων.

Αν και ο Μπατίστα ήταν καπιταλιστής και θαυμαστής της πολιτικής των Η.Π.Α., υποστηρίχθηκε επίσης και από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας, που εκείνη την εποχή είχε μικρή απήχηση στη χώρα. 

Αυτή η υποστήριξη οφειλόταν κυρίως στους νόμους που ενίσχυαν τα εργατικά σωματεία, την κοινωνική πολιτική, τα μέτρα που πήρε για τον λαό, καθώς και την φιλολαϊκή  του πολιτική στην οποία προχώρησε. 

Επίσης, κατά την πρώτη διακυβέρνησή του, πραγματοποιήθηκαν σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις: Αναθεώρηση Συντάγματος, κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία και κοινωνική πρόνοια.

Στις εκλογές του 1944 ο Μπατίστα ηττήθηκε από τον Γκράου και έφυγε για τις ΗΠΑ όπου και έζησε τα επόμενα έτη. Το 1952 αποφάσισε να κατέβει και πάλι υποψήφιος για τις κουβανικές εκλογές, όμως το κόμμα του πήρε την τρίτη θέση στην αναμέτρηση. 

Στις 10 Μαρτίου 1952, 3 μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές, ο Μπατίστα με την υποστήριξη του στρατού κατέλυσε το πολίτευμα, θεωρώντας τις εκλογές άκυρες και ανακηρύχθηκε ο ίδιος «προσωρινός πρόεδρος». Αμέσως μετά οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το καθεστώς.

Η δεύτερη περίοδος της ηγεσίας Μπατίστα δεν είχε στοιχεία προόδου, αλλά υπήρξε έντονη η επιθυμία του να αποκτήσει την εύνοια των εύπορων κοινωνικών στρωμάτων. Στην Αβάνα ο τζόγος ανθούσε, όπως εικάζεται ότι έγιναν και οικονομικές συμφωνίες μεταξύ του και Αμερικανών-προσωπικοτήτων του οργανωμένου εγκλήματος (μαφία).

Μέχρι την άνοιξη του 1958 οι Η.Π.Α. ενίσχυαν το καθεστώς Μπατίστα με οπλισμό τελευταίας τεχνολογίας προκειμένου να αντιμετωπίσει πιθανή επαναστατική κίνηση. Τον Μάρτιο, όμως, του ίδιου έτους μετά από σοβαρές συμπλοκές με αντικαθεστωτικούς κύκλους ο Αμερικανός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ συνέστησε στον Μπατίστα να προκηρύξει εκλογές. 

Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν, όμως η αποχή ήταν σχεδόν καθολική, που έφτανε το 98% στο Σαντιάγο ντε Κούβα. Την 1η Ιανουαρίου 1959, καθώς οι επαναστατικές δυνάμεις του Φιντέλ Κάστρο προήλαυναν, μετά τη νίκη τους στην Σάντα Κλάρα, προς την Αβάνα, ο Μπατίστα διέφυγε αεροπορικώς από τη χώρα.

Εικάζεται ότι εκτός από τους προσωπικούς υποστηρικτές του, στο αεροπλάνο στοιβάχτηκαν έργα τέχνης και μετρητά συνολικής αξίας 700 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.

Στο τέλος στον Μπατίστα, μετά από πολλές περιπλανήσεις, χορηγήθηκε άσυλο στην Πορτογαλία του Σαλαζάρ και απεβίωσε το έτος 1973, κοντά στην πόλη Μαρβέγια της Ισπανίας (https://en.wikipedia.org/wiki/Fulgencio_Batista).

Αντίστοιχα στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε το 2008, μία «εξέγερση (που αναρχικοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισαν επανάσταση)» (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%80%cf%84%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83-%cf%84%ce%bf-1973-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc/), η οποία αποσταθεροποίησε το τότε άβουλο και πλήρως αναποτελεσματικό καθεστώς Καραμανλή.

Αυτό είχε σαν συνέπεια, όταν και ο Joffry Παπανδρέου του «λεφτά υπάρχουν», έφερε στην Ελλάδα το πρώτο μνημόνιο και την αρχή της οικονομικής-πολιτικής υποδούλωσης της χώρας μας στην τρόικα, να φέρει στον λαό την  αίσθηση ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή και για «κοινωνική επανάσταση».

Έτσι μετά το χαρακτηρισμό ως κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος (όπως χαρακτηρίστηκε η μη εκλογή προέδρου το 2015 στην χώρα μας και η πρόκληση εκλογών ένεκα αυτού του γεγονότος στην χώρα μας), τον Ιανουάριο του 2015 ήρθε στην εξουσία της χώρας μας ο «επαναστάτης» Τσίπρας.

Σημαντικό ρόλο σε αυτό το γεγονός συντέλεσε και η ΕΕ (Γερμανία), μαζί με την υπόλοιπη τρόικα, όταν σταμάτησαν την στήριξη τους στην εξίσου διεφθαρμένη με τις προηγούμενες κυβερνήσεις (Παπανδρεόυ-Παπαδήμου), κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Αφού κατέβηκε ως υποψήφιος στις πρόωρες εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ο Τσίπρας αναδείχθηκε νικητής. Διετέλεσε έτσι πρωθυπουργός και ονομαστικός ηγέτης της χώρας για ως επικεφαλής ενός συνασπισμού κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). 

Αν και ο Μπατίστα ήταν καπιταλιστής και θαυμαστής της πολιτικής των ΗΠΑ (και έκανε πολλά ταξίδια εκεί), υποστηρίχθηκε επίσης και από αριστερά, ακροαριστερά και αναρχικά κόμματα, που είχαν (και έχουν) μικρή απήχηση στην χώρα. 

Αυτή η υποστήριξη οφειλόταν κυρίως στις υποσχέσεις ότι θα ψηφίσει νόμους που θα έσχιζαν τα μνημόνια, θα έφερναν την ανάπτυξη, θα επανέφεραν τους μισθούς στα προ κρίσης επίπεδα, θα ενίσχυαν τα εργατικά σωματεία, την κοινωνική πολιτική, θα έπαιρνε μέτρα ευνοϊκά για τον λαό, καθώς ότι και υποστήριζε μία φιλολαϊκή  πολιτική. 

Επίσης, κατά την πρώτη (και την δεύτερη) διακυβέρνησή του, υποσχέθηκε ότι θα πραγματοποιούσε σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις: Αναθεώρηση Συντάγματος, κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία και κοινωνική πρόνοια.

Όμως ενώ είχε αρχικά την στήριξη του λαού  με το μέρος του (ο οποίος ψήφισε συντριπτικά ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και ήταν τότε έτοιμος ακόμα και να συγκρουστεί με την ΕΕ), προχώρησε πραξικοπηματικά (χωρίς την θέληση της πλειοψηφίας του λαού) σε αθέτηση όλων των προεκλογικών του δεσμεύσεων, αμέσως μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, στην Ελλάδα.

Ειδικά δε μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2016 στην Ελλάδα (στις οποίες η αποχή έφτασε σχεδόν στο 50%), ο Τσίπρας πέταξε κάθε μάσκα της δήθεν (υποκριτικής στην πραγματικότητα) «αγάπης και στήριξης» του στο λαό και έδειξε καθαρά το προδοτικό πρόσωπο του.

 

Η δεύτερη περίοδος της ηγεσίας Τσίπρα δεν είχε στοιχεία προόδου, αλλά υπήρξε έντονη η επιθυμία του να αποκτήσει την εύνοια των εύπορων κοινωνικών στρωμάτων (καθώς και των ΕΕ-Γερμανίας και των ΗΠΑ). 

Στην Ελλάδα ο τζόγος ανθεί, όπως και η διαφθορά, και η καταπίεση, η οποία σε συνδυασμό με την μεγάλη πολιτική και οικονομική αναταραχή που κυριαρχεί στην χώρα, την έντονη εισροή λαθρομεταναστών σε αυτή λόγω των πολιτικών επιλογών για πολιτική ανοιχτών συνόρων των κυβερνώντων της, την μη τήρηση των δεσμεύσεων των, οδήγησαν στην ωμή και αντιδημοκρατική επιβολή συνεχών επώδυνων μνημονίων στον λαό και την χώρα.

Όλα αυτά σε συνδυασμό τα συνεχή σκάνδαλα όλων των πολιτικών κομμάτων, τις έντονες μεταξύ τους πολιτικές διαμάχες, τα ασύστολα ψέματα σε βάρος του λαού, του ξεπουλήματος της χώρας και των πόρων της στους ξένους (τρόικα), τα σύμφωνα συμβίωσης, τους νόμους κατάργησης της βλασφημίας, τον πόλεμο στην θρησκευτική πίστη- ιστορία-γλώσσα του λαού, τις απειλές και προκλήσεις των Τούρκων, την ασυνεννοησία που επικρατεί, τα κόκκινα δάνεια, μαζί με την έντονη κοινωνική αναταραχή, δείχνουν μία εικόνα σήψης και πλήρης παρακμής, όσο ποτέ άλλοτε για την χώρα μας.

Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ-Γερμανία (ΕΕ) ενισχύουν το καθεστώς του Τσίπρα γιατί το θεωρούν για την ώρα χρήσιμο, όπως και του Μπατίστα. Για πόσο θα κρατήσει όμως αυτή η στήριξη; Και όταν αυτή παύσει το καθεστώς αυτό θα το διαδεχτεί ένα εξίσου δωσιλογικό, ανίκανο και παρεμφερές σαν του Μητσοτάκη ή μία οικουμενική η τεχνοκρατική κυβέρνηση;

Ή μήπως το καθεστώς του Τσίπρα (ή των όποιων διαδόχων του) θα πέσει από μία εξέγερση του λαού (πατριωτική και όχι φυσικά κομμουνιστική σαν του Κάστρο), ο οποίος θα έχει φτάσει στο «ως εδώ και μην παρέκει», λόγω των συνέχων και δυσβάσταχτων μνημονιακών μέτρων;

Άγνωστο, αλλά αν δεν αλλάξουν οι κυβερνώντες σύντομα την πολιτική τους, είναι πολύ πιθανό να δούμε (σε συνδυασμό με τις διεθνείς εξελίξεις), όλοι οι κυβερνώντες-πολιτικοί μας, να «αναγκαστούν» να διαφύγουν αεροπορικώς από την χώρα (αν δεν τους πιάσει ο λαός και έχουν άλλη πιο «πικάντικη» μοίρα), όπως έκανε ο Μπατίστα στην Κούβα, μαζί με όλους τους προσωπικούς υποστηρικτές τους, μαζί με όλα τα μετρητά που θα έχουν προλάβει να κλέψει.