Η ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ, Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ, Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΤΡΕΜΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Η ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ, Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ, Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΟΥΤΡΕΜΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, τον 7^ο μ.Χ. αιώνα, οι Άραβες, οι οποίοι ενωθήκαν υπό την ηγεσία του Μωάμεθ και των διάδοχων του (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CF%89%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%89%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B8-%CF%84/), ασπαζόμενοι το ισλάμ, ξεκίνησαν έναν ιερό πόλεμο (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html, http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_30.html), την λεγομένη τζιχάντ έναντι όλων των γειτονικών στους ίδιους λαών και Αυτοκρατοριών (π.χ. έναντι των Βυζαντινών και των Περσών), με στόχο την πλήρη κατάκτηση τους.

Στόχος των ίδιων, εκτός από την κατάκτηση αυτών και την επιβολή με την βία σε αυτούς της μουσουλμανικής πίστης, ήταν επίσης η απόκτηση νέων εδαφών, σκλάβων, γυναικών, ο έλεγχος των εμπορικών οδών της περιοχής, καθώς και η απόκτηση νέων υπηκόων (και είσπραξη φόρων από αυτούς).

Όμως, η επιθετική αυτή πολιτική ήταν και ένας τρόπος να εξωτερικευτούν τα εσωτερικά προβλήματα των ίδιων των Αράβων, αφού τόσο οι πόλεμοι ενοποίησης υπό τον Μωάμεθ, όσο οι εμφύλιοι που ακολουθήσαν τον θάνατο του στην Αραβία, είχαν παραλύσει την εμπορική δραστηριότητα, κλείνοντας τους εμπορικούς δρόμους και είχαν καταστρέψει σχεδόν πλήρως την οικονομία των Αραβικών φυλών.

Οπότε οι ηγέτες των Αράβων, οι λεγόμενοι Χαλίφες, προκειμένου να εξωτερικεύσουν την δυσαρέσκεια από αυτή την κατάκτηση, και να εκδιώξουν από το κέντρο εξουσίας τους τα πιο «θερμόαιμα» και αντίθετα στους ίδιους στοιχεία, αλλά και για να αποφύγουν έναν νέο εμφύλιο, αποφάσισαν να «διοχετεύσουν» την «ενέργεια» και δυσαρέσκεια αυτών εκτός Αραβίας.

Έτσι, ξεκίνησαν πολέμους κατά των πλουσίων και γειτονικών (αλλά και αποδυναμωμένων λόγω των μεταξύ τους πολέμων) με τους ίδιους κράτη (Βυζαντινή και Περσική Αυτοκρατορία), υποστηρίζοντας, ότι με τις επιθέσεις τους αυτές θα δημιουργούσαν μία παγκόσμια μουσουλμανική Αυτοκρατορία επί γης (το λεγόμενο Χαλιφάτο), εκτελώντας το «θέλημα του θεού».

Με την ιδεολογία αυτή, και με την υπόσχεση λαφύρων, σκλάβων εδαφών και γυναικών, ένωσαν όλους τους Άραβες, και κατάφεραν, ενώ ως τότε οι Άραβες να είναι διαιρεμένοι, να ενωθούν τελικά υπό την ηγεσία τους.

[Τα ίδια σχεδόν έταξαν στους οπαδούς τους μετέπειτα οι Σταυροφόροι, οι Βίκινγκ (http://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_1.html), ο Ναπολέοντας, ο Χίτλερ κ.λ.π.].

Παράλληλα, για να κάνουν τους στρατιώτες τους να μάχονται συνεχώς και να μην σκέφτονται να γυρίσουν ποτέ πίσω στην Αραβία, αλλά και για να απομακρύνουν μονιμά όσους από αυτούς τους αντιμάχονταν και απειλούσαν την εξουσία τους, διακήρυξαν ότι η τζιχάντ αυτή δεν θα σταματούσε, πάρα μόνο αν όλη η γη καταλαμβανόταν από τους μουσουλμάνους και επικρατούσε παντού η θρησκεία του ισλάμ.

Οπότε μέχρι τότε, κανένας μουσουλμάνος υπήκοος τους, δεν θα έπρεπε να σταματήσει τον μανιώδη ιερό πόλεμο κατά των απίστων, και δεν θα είχε την δυνατότητα να γυρίσει πίσω στην Αραβία, εάν δεν εκτελούσε πρώτα αυτό το «ιερό καθήκον», αλλιώς θα θεωρούταν «ανόσιος, βλάσφημος και ασεβής» και θα τιμωρούταν αυστηρά.

Συνέπεια αυτής της κατάστασης, ήταν οι Άραβες, μέσω της τζιχάντ, να καταλάβουν με την βία όλη την Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, καθώς και μεγάλο μέρος της Βυζαντινής, κυρίως το Μεσανατολικό τμήμα αυτής και την Βόρεια Αφρική, μέσω της οποίας πέρασαν στην Ισπανία.

Στην συνέχεια, με άγριους και υπέρμετρα βίαιους πολέμους που ξεκίνησαν με τους Βυζαντινούς, οι οποίοι πάλευαν επιώ αιώνες έναν αγώνα ζωής και θανάτου με τους Άραβες για να σώσουν το κράτος τους (κάτι το οποίο τελικά κατάφεραν).

Επιπλέον, απέτυχαν να καταλάβουν σε δυο πολύ κρίσιμες ιστορικά πολιορκίες την Πόλη από τους Βυζαντινούς (τα έτη 674-678 και 717-718), με αποτέλεσμα μέσω αυτών των νικών οι Βυζαντινοί να σώσουν όχι μόνο την Αυτοκρατορία τους, αλλά και όλη την Ευρώπη από την Αραβική κατάκτηση και τον εξισλαμισμό.

Εν συνέχεια, οι Άραβες εισέβαλαν από την Ισπανία και την Πορτογαλία (τότε οι δυο περιοχές αυτές μαζί αποτελούσαν το Βασίλειο των Βησιγότθων της Ισπανίας) που κατάλαβαν στην Γαλλία υπό τον Αμπντ Ραχμάν, προσπαθώντας να καταλάβουν και την χώρα αυτή και από εκεί να ξεχυθούν στην Γαλλία και την Ιταλία.

Και με την κατάκτηση αυτών των περιοχών, σκόπευαν να επιτεθούν (για άλλη μια φορά) ταυτόχρονα στο Βυζάντιο και από την Ανατολή και από την Δύση, περικυκλώνοντας το από παντού και καταλαμβάνοντας το πλήρως με τον τρόπο αυτό, όμως ηττήθηκαν και αυτή την φορά από τους Φράγκους στην μάχη του Πουατιέ και τα σχέδια τους ναυάγησαν για άλλη μια φορά.

Τους επόμενους αιώνες, οι Άραβες συνέχισαν τις επιθέσεις τους σε Γαλλία, Ιταλία, Σικελία και Βυζάντιο, με την χρήση τόσο στρατού, αρά κυρίως στόλου (πειρατικού και μη), καταλαμβάνοντας και λεηλατώντας πολλές πόλεις των Χριστιανών, όπως π.χ. την Ρώμη, την Θεσσαλονίκη κ.λ.π., ενώ μέσω αυτής της «δραστηριότητας» αυτών, παρεμπόδιζαν και το εμπόριο (ναυτικό και χερσαίο) σε όλη την Μεσόγειο.

Την ίδια περίοδο, οι Φράγκοι, οι οποίοι είχαν ενωθεί και ακμάσει υπό τον Καρλομάγνο και τους διάδοχους του σε μία μεγάλη Αυτοκρατορία (την λεγομένη Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους), είχαν διασπαστεί σε πολλά κρατίδια, τα οποία αντιμαχόταν μεταξύ τους και ξεκινούσαν συχνούς πολέμους το ένα κατά του αλλού για την κατάκτηση και την εδαφική επέκταση.

Ταυτόχρονα, ο πληθυσμός της Ευρώπης είχε εκτοξευτεί από τις πολλές γεννήσεις και η γη και τα διαθέσιμα χωράφια δεν έφταναν για όλους (με αποτέλεσμα μαζί με τους πολέμους να υπάρχει φτώχεια και πεινά).

Την ίδια χρονική περίοδο, στην Μέση Ανατολή, είχαν αναλάβει την ηγεσία του ισλαμικού κόσμου φανατικοί ηγέτες (π.χ. οι Φατιμίδες ή οι Σελτζούκοι), οι οποίοι στην Αγία Γη της Παλαιστίνης που είχαν υπό την κατοχή τους, δίωκαν τους Χριστιανούς, ενώ σε μία περίπτωση είχαν καταστρέψει και τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ (επί του Φατιμίδη Χαλίφη Αλ Χακίμ).

[Όλα αυτά τα πολεμικά γεγονότα της τζιχάντ των Αράβων, είχαν ως αποτέλεσμα την άνοδο αντιμουσουλμανικών αισθημάτων από τους πληττόμενους από αυτούς Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, καθώς και την άνοδο μιας τάσης εκδίκησης έναντι αυτών, η οποία εκδηλώθηκε αργότερα στις Σταυροφορίες].

Με τον έλεγχο δε της Μεσογείου, οι Άραβες ελέγχαν και τις εμπορικές οδούς που οδηγούσαν στην Ασία, μαζί με το επικερδές εμπόριο του αλατιού, ενώ οι Ευρωπαίοι έπρεπε να τους πληρώνουν μεγάλους δασμούς για να εισέρχονται στα εδάφη τους και να πηγαινοέρχονται στην Ασία και να διεξάγουν εμπόριο.

Βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση ο τότε πάπας της Ρώμης Ουρβανός, ένας ικανός ρήτορας και παράλληλα αδίστακτος πολιτικός, και ξέροντας ότι η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στην Ευρώπη, η φτώχεια και η έλλειψη καλλιεργήσιμων εδαφών, μαζί με τις συνέχεις εμφύλιες διαμάχες και πολέμους, όπως επίσης και η παύση του εμπορίου στην Μεσόγειο, μαζί με τις διώξεις των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή έπρεπε να σταματήσουν, σκαρφίστηκε το εξής τέχνασμα:

Για να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ευρώπη, κήρυξε καταρχάς πανευρωπαϊκή θρησκευτική εκεχειρία. Στην συνέχεια, ο πάπας, εκμεταλλεύτηκε μια επιστολή που του είχε στείλει ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος ο Α’ ο Κομνηνός.

Τόσο για να διοχετεύσει εκτός Ευρώπης το μένος των φιλοπόλεμων στοιχείων, αλλά και για να βρει νέα εδάφη για τους απόρους, αλλά και «αποικίες» για τον πλεονάζοντα πληθυσμό, και για να σταματήσει την εμπορική εξάρτηση των Ευρωπαίων από τους Άραβες (με την κατάληψη της Παλαιστίνης και την απόκτηση εμπορικού και εδαφικού προγεφυρώματος σε Μέση Ανατολή και Ασία), αλλά και για να σταματήσει την καταπίεση των Χριστιανών στους Αγίους Τόπους, απελευθερώνοντας τους από τους μουσουλμάνους.

Σε αυτή, αφού του εξηγούσε την απειλή που αντιμετώπιζε το κράτος του από τους Τούρκους, ο Βυζαντινός Αυτοκράτοράς ζητούσε από τον πάπα την αποστολή μισθοφόρων από την Δύση για να τον βοηθήσουν στην απόκρουση τους.

Όμως ο πάπας, ο οποίος ήθελε να υποτάξει τόσο το Βυζάντιο, όσο και την Ορθόδοξη Εκκλησιά στην εξουσία του, αντί για μισθοφόρους, συνέστησε τους γνωστούς σε όλους μα ς Σταυροφόρους, οι οποίοι θα βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο του ιδίου, με το σύνθημα: «Ο Θεός το θέλει» (την Σταυροφορία), όπως ακριβώς έλεγαν για παρεμφερείς λογούς και οι Άραβες Χαλίφες στους πολεμιστές τους.

[Φυσικά, μέσα στο πλήθος των Σταυροφόρων, υπήρχαν και πολλοί τυχοδιώκτες (ηγεμόνες, αριστοκράτες ή λαϊκοί), οι οποίοι ήθελαν να κατακτήσουν νέα εδάφη και να αποκτιόσουν ηγεμονίες, καθώς και αρκετοί ιδεαλιστές, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που είχαν θαμπωθεί από τις υποσχέσεις του πάπα, ότι στην γη της Παλαιστίνης υπήρχε κάθε πλούτος και εύφορα εδάφη, και ότι η περιοχή αυτή ήταν «Παράδεισος επί της γης».

Οι δε εμπορικές πόλεις της Βενετίας, Γένοβας και Πίζας, όντας πιο κυνικοί και ρεαλιστές, ήλπιζαν ότι με μία ενδεχομένη επιτυχή κατάκτηση των Αγίων Τόπων, θα άνοιγαν για αυτές νέες εμπορικές οδοί στην Μέση Ανατολή].

Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε η πρώτη Σταυροφορία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη των Αγίων Τόπων από τους δυτικούς Σταυροφόρους, καθώς και την ίδρυση τεσσάρων Σταυροφορικών κρατιδίων σε αυτή (https://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%85%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84o%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD/), το πριγκιπάτο της Έδεσσας, την κομητεία της Αντιοχείας, το πριγκιπάτο της Τρίπολης, και το σημαντικότερο το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ (γνωστό και ως «Ούτρεμερ», δηλαδή η γη πέρα από την θάλασσα).

[Στην διάρκεια δε αυτής της κατάκτησης, οι Σταυροφόροι, οι οποίοι ήταν εξίσου φανατισμένοι με τους πρώτους Άραβες μουσουλμάνους κατακτητές, προέβησαν και αυτοί σε σφαγές και καταπίεση, τόσο των μουσουλμάνων στους Αγίους Τόπους (για να τους εκδικηθούν για όσα είχε υποστεί η Ευρώπη από τις εισβολές τους), αλλά και των Ορθοδόξων της περιοχής (επειδή τους θεωρούσαν «αιρετικούς»)].

Μεταξύ του Βασίλειου της Ιερουσαλήμ, και των διαιρεμένων τότε σε πολλά κράτη Αράβων στην Μέση Ανατολή (γεγονός που διευκόλυνε την κατάκτηση των Αγίων Τόπων από τους Σταυροφόρους), διεξήχθησαν πολλοί πόλεμοι, καθώς και νέες Σταυροφορίες (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_12.html), με στρατό που ήρθε από την Δύση με στόχο την προστασία της Ούτρεμερ.

Τελικά, οι Άραβες κατάφεραν να ενωθούν υπό τον Σαλαντίν και με την νίκη τους στο Χαττίν κατακλέβαν την Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, όμως οι διαμάχες μεταξύ αυτών και των κρατών της Ούτρεμερ συνεχίστηκαν, με την διοργάνωση νέων Σταυροφοριών, πριν τελικά μετά από αρκετές δεκαετίες, οι Σταυροφόροι εκδιωχθούν οριστικά από την περιοχή.

Πριν όμως συμβεί αυτό, η περιοχή της Μέσης Ανατολής, αντιμετώπισε την εισβολή και των Μογγόλων, και μόνο χάρις στις ευνοϊκές συγκυρίες της εποχής δεν κατακτήθηκαν όλα τα Αραβικά κράτη και οι Άγιοι Τόποι από αυτούς τότε.

Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη είχε ξεκινήσει η διαδικασία ανάκτησης των υπόδουλων στους Άραβες περιοχές (της Ισπανίας και της Πορτογαλίας), η οποία ολοκληρώθηκε τελικά το έτος 1492, ενώ παράλληλα οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι οποίοι είχαν καταλάβει το Βυζάντιο και τα Βαλκάνια (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%84%CE%B6%CE%B9/), απειλούσαν να καταλάβουν και την Δύση.

Αυτό το γεγονός, είχε ως συνέπεια τελικά την ένωση των δυτικών κρατών υπό τον πάπα της Ρώμης και τελικά μετά από πολλές μάχες την πλήρη εκδίωξη των Τούρκων, τόσο από τα εδάφη τους στην Δύση (http://www.oparlapipas.gr/2017/05/blog-post_7868.html), όσο και από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, με τις εθνεγερσίες επαναστάσεις των λαών της περιοχής στους επόμενους Αιώνες, οι οποίοι ζητούσαν ελευθέρια από την Οθωμανική καταπίεση και τυραννία.

Για κάποιους στις μέρες μας, επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς σκηνικό:

Για άλλη μια φορά, οι Άραβες και γενικότερα οι μουσουλμάνοι υπό την ηγεσία των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Τουρκίας, και με την χρήση τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα και το ISIS, προσπαθούν να «μεταφέρουν», με την βία και μη πολλούς ισλαμιστές λαθρομετανάστες ή μουσουλμάνους πρόσφυγες, από την Μέση Ανατολή στην Ευρώπη και επίσης, να εκδιώξουν τους Χριστιανούς από την περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Και αυτό το κάνουν, όχι μόνο για γεωστρατηγικούς λόγους (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4/), αλλά επίσης για να απομακρύνουν τα «ταραχοποιά στοιχεία» από τις χώρες τους (τρομοκράτες, φανατικοί ισλαμιστές, εγκληματίες).

Και επίσης, και τους φτωχούς μουσουλμάνους, οι οποίοι επειδή γεννάνε πάρα πολύ, ενώ οι Ευρωπαίοι όχι, πιστεύουν ότι σε μερικά χρονιά θα γίνουν λόγω γεννήσεων η πλειοψηφία στην ΕΕ, κατακτώντας την πληθυσμιακά και επιβάλλοντας σε αυτή την μουσουλμανική θρησκεία (https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2019/08/blog-post_11.html).

Παράλληλα, οι ίδιοι πληρώνουν δήθεν «φιλανθρωπικές ΜΚΟ» (όπως ακριβώς και ο Σόρος), προκειμένου ως άλλοι δουλέμποροι και πειρατές να μεταφέρουν ομοθρήσκους τους (αποκομίζοντας με τον τρόπο αυτό και πολλά κέρδη παράλληλα, μέσω του νέου αυτού δουλεμπορίου), τόσο λαθρομετανάστες, όσο και πρόσφυγες.

Παράλληλα, οι ίδιοι έχουν φροντίσει όλοι σχεδόν οι ιμάμηδες της ΕΕ να ελέγχονται από τους ίδιους και να βρίσκονται, όπως και τα περισσότερα τζαμιά, υπό τον έλεγχο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία οι ίδιοι πληρούν και ελέγχουν.

Όμως, η συνεχής «εισροή» μουσουλμάνων λαθρομεταναστών και προσφυγών στην ΕΕ, τόσο από την περιοχή της Μέσης Ανατολής τα έτη 2015-2016, όσο και από την Βόρεια Αφρική τα έτη 2011-2019, λόγω της «Αραβικής Άνοιξης», δημιούργησε πολλά προβλήματα στους Ευρωπαϊκούς λαούς, τόσο οικονομικά, όσο και άλλης «φύσεως» (http://alophx.blogspot.com/2019/08/2019.html).

Και αυτό γιατί όπως υποστηρίζουν κάποιοι, οι πληθυσμοί αυτοί δεν δέχονται να ενσωματωθούν στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, ενώ διενεργούν εγκλήματα (κλοπές, φόνους, βιασμούς) ή τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των ντόπιων, και παράλληλα προσπαθούν να επιβάλλουν παντού με την βία την Σαρία, παραβιάζοντας την θέληση των Ευρωπαίων.

[Παράλληλα, η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει το λεγόμενο «μουσουλμανικό Τόξο» στα Βαλκάνια (http://bankingnews.gr/index.php?id=364688), προωθώντας με τον τρόπο αυτό «πολιτισμική και θρησκευτική σύγκρουση», όπως υποστηρίζουν κάποιοι οπαδοί της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» του Σάμιουελ Χάντιγκτον].

Όλα αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με αναλυτές, την άνοδο ενός αισθήματος οργής εναντίον αυτών, όπως ακριβώς είχε συμβεί πριν την άνοδο του Σταυροφορικού κινήματος στην Ευρώπη, γεγονός που εκμεταλλεύονται τα ακροδεξιά, αντιισλαμικά κόμματα, τα οποία ως «Νέοι Σταυροφόροι», και εκμεταλλευόμενοι τα γεγονότα αυτά, ανέρχονται στην εξουσία των κρατών της ΕΕ (και λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης σε αυτή).

[Τα κόμματα δε αυτά, σε αντίθεση με τα προκάτοχα τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι εκτός από αντιισλαμικά, ταυτόχρονα και φιλοισραηλινά, και μάλιστα θέλουν αν αναλάβουν την εξουσία να συμμαχήσουν στρατιωτικά με το Ισραήλ και να το υπερασπίσουν από τους ισλαμιστές, με τον τρόπο που οι Σταυροφόροι υπεράσπιζαν την Ούτρεμερ].

Με την διαφορά, ότι αυτά τα κόμματα, αυτή την φορά δεν εμπνέονται και καθοδηγούνται από τον παπά της Ρώμης, αλλά από ισχυρές αντιισλαμικές πολιτικές φυσιογνωμίες, όπως είναι π.χ. ο πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Στηβ Μπανόν.

Παράλληλα, στην περιοχή των Αγίων Τόπων, λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος, έχει ιδρυθεί από το 1948 το κράτος του Ισραήλ, από Ισραηλινούς πρόσφυγες που ήρθαν από την Ευρώπη, ως ένα δυτικό προπύργιο στην περιοχή και ως ένα «Νέο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ», το οποίο επίσης υποστηρίζεται από την Δύση έναντι των Αραβικών κρατών της Μέσης Ανατολής.

Τα οποία παραμένουν επίσης στην εποχή μας διασπαρμένα, όπως ήταν πριν τον Σαλαντίν, και δεν αναμένεται να επανενωθούν σύντομα σε ένα ενιαίο «Χαλιφάτο-μουσουλμανικό Τόξο», εκτός βέβαια και αν προκύψει ένα εξαιρετικά βίαιο γεγονός που θα τα ενώσει κατά της Δύσης, του Ισραήλ, της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/).

[Ως τώρα, πάρα τις προσπάθειες των Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Τουρκίας, η Μουσουλμανική Αδελφότητα που αυτές ελέγχουν, μαζί με το ISIS, απέτυχαν στην προσπάθεια τους να επαναγκαθιδρύσουν το ισλαμικό «Χαλιφάτο», παρά την «παγκόσμια τζιχάντ» που κήρυξαν κατά των «απίστων» (http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html)].

Στην περίπτωση αυτή, είναι πολύ πιθανόν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, να εμπλακούν εκτός των δυτικών, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, ως οι «Νέοι Μογγόλοι» της εποχής (http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html).

[Και όπως τότε οι Μογγόλοι, κατά την προέλαση τους κατέστρεψαν πλήρως και τους Σελτζούκους Τούρκους του Σουλτανάτου του Ρουμ, είναι εξίσου πιθανόν στην εποχή μας, οι «Νέοι Μογγόλοι» (Ρώσοι και Κινέζοι), να διαλύσουν το «Νέο Σουλτανάτο του Ρουμ», την σύγχρονη Τουρκία, εάν αυτή τους πάει κόντρα στα σχέδια τους.

Και φυσικά εννοείται, ότι οι Άραβες και οι Ισραηλινοί, όπως και το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και οι Άραβες πριν από αυτούς, έχουν πολεμήσει σε πολλούς πολέμους μεταξύ τους (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/)].

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής αυτής; Τίποτα δεν είναι απίθανο, οπότε καλό θα είναι όλοι να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα που απαιτούνται για την αποτροπή τυχών τέτοιων απευκταίων σχεδίων από κάποιους «καλοθελητές», τα οποία θα συμβάλουν στην ειρήνη και την ευημερία των λαών της περιοχής και θα αποτρέψουν την επανάληψη στην εποχή μας των τραγικών γεγονότων που συνέβησαν τότε.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΔΥΟ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ Πακιστάν ΚΑΙ της ΤουρκίαΣ ΔΥΟ βίοι παράλληλοι

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, υπήρξαν στην διάρκεια της ιστορίας πολλές και σημαντικές ομοιότητες μεταξύ διάφορων κρατών σε πολλούς τομείς, όπως π.χ. τον στρατιωτικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό ή τον στρατιωτικό.

Μία τέτοια ενδιαφέρουσα παράλληλη κοινή ιστορία είναι αυτή των δύο συγχρόνων μουσουλμανικών κρατών του Πακιστάν και της Ινδίας.

Καταρχάς και τα δυο αυτά κράτη, γεννήθηκαν μέσα στο αίμα και με γενοκτονίες. Στην δε Τουρκία με την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου (μα στην πραγματικότητα την Μικρασιατική Εκστρατεία, η οποία οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή).

Και φυσικά και στις γενοκτονίες των Αρμένιων, των Ασσυροχαλδαίων και των Κούρδων, στις οποίες μαζί με την γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χάθηκαν συνολικά πέντε εκατομμύρια νεκροί).

Στο δε Πακιστάν με τον λεγόμενο «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας από την Ινδία» του 1947 (γνωστός και ως «ο Πρώτος Ινδοπακιστανικός Πόλεμος»), κατά τον οποίο χάθηκαν συνολικά επτά εκατομμύρια άνθρωποι από τον εθνικιστικό παροξυσμό και το θρησκευτικό μίσος.  

Στην Τουρκία, ο πρώτος ηγέτης», ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ, ο λεγόμενος και Αττατούρκ (δηλαδή «Ο πατέρας των Τούρκων»), ο οποίος με ανελέητη σκληρότητα και επιμονή και την έντονη χρήση βίας και γενοκτονιών, κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση του Σουλτάνου, καθώς και να εκδιώξει τους Έλληνες και της άλλες Χριστιανικές μειονότητες από την Μικρά Ασία.

[Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος έγινε πρόδρομος, πρότυπο και εμπνευστής του Χίτλερ μετέπειτα σε όλες τις γενοκτονίες που αυτός πραγματοποίησε μετέπειτα (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%83/, https://katohika.gr/diethni/o-xitler-latrepse-islam-opos-ki-auto-latrepse-nazismo-polemise-agria-mesa-apo-ta-ss-katasfazontas-stin-europi-simera-oi-europaioi-epigonoi-tou-xitler-eksakolouthoun-na-latreuoun-islam/ )].

Πετυχαίνοντας με τον τρόπο αυτόν την πλήρη εκκαθάριση τους, καθώς  και την εγκαθίδρυση ενός ενιαίου τουρκικού κράτους αποτελούμενο κυρίως από Τούρκους μουσουλμάνους (εκτός από τους Κούρδους και άλλες μουσουλμανικές μειονότητες της περιοχής τους).

Στην συνέχεια ο Κεμάλ εγκαθίδρυσε μονοκομματικό κοσμικό καθεστώς στην Τουρκία, στην ουσία μία δικτατορία, απαγορεύοντας την ύπαρξη άλλων κομμάτων, ενώ παράλληλα έδωσε και τεράστιες εξουσίες στον στρατό, από τον οποίο αλώστε προερχόταν και ο ίδιος.

Διατάσσοντας τον, όποτε υπάρξει κίνδυνος πτώσης του κεφαλικού καθεστώτος και της ιδεολογίας τους στην Τουρκία, είτε από τους ισλαμιστές, είτε από τους κομμουνιστές, τότε αυτός να επέμβει άμεσα και να τους ρίξει από την εξουσία.

Παράλληλα, ο Κεμάλ, όπως και όλοι οι διάδοχοι του, άρχισε να καταπιέζει και να προσπαθεί να επιβάλει με την βία την γλώσσα του, την ιστορία του, καθώς και τον πολιτισμό του σε όλες τις εθνικές και μουσουλμανικές μειονότητες του κράτους αυτού (π.χ. τους Κούρδους ή τους Αλεβίτες), καταπιέζοντας τις άγρια.

Στο Πακιστάν, ο πρώτος ηγέτης και λεγόμενος «πατέρας του Έθνους», ήταν ο Μοχάμεντ Τζίνα, ο οποίος με ανελέητη σκληρότητα και επιμονή και την έντονη χρήση βίας και γενοκτονιών μεθόδων, κατάφερε να χωρίσει το Πακιστάν από την Ινδία και να το κάνει ένα ανεξάρτητο κράτος.

[Ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Μοχάμεντ Τζίνα προέβη σε αυτή την ενέργεια, ήταν ότι εκτός από το ότι ο ίδιος ήταν μέλος της εξτρεμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html), ήταν και επειδή ο ίδιος πέθαινε από τον χρόνιο καρκίνο και πνευμονία και σε λίγο χρονικό διάστημα θα πέθαινε και ήθελε να αφήσει με την ανεξαρτησία του Πακιστάν για πάντα το όνομα του στην ιστορία.].

Πετυχαίνοντας με τον τρόπο αυτόν την πλήρη εκκαθάριση των Ινδών στο έδαφος του, καθώς  και την εγκαθίδρυση ενός ενιαίου πακιστανικού κράτους αποτελούμενο κυρίως από Πακιστανούς μουσουλμάνους. 

Στην συνέχεια, ο Τζίνα εγκαθίδρυσε μονοκομματικό ισλαμικό καθεστώς στο Πακιστάν (την λεγομένη Μουσουλμανική Ένωση), στην ουσία μία δικτατορία, απαγορεύοντας την ύπαρξη άλλων κομμάτων.

Στην διάρκεια δε της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Πακιστάν, η περιοχή του Κασμίρ χωρίστηκε και αυτή μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν, μία περιοχή με μουσουλμανικό πληθυσμό επιώ το πλείστων, η οποία από τότε αποτέλεσε το «Μήλον της Έριδος» μεταξύ των δύο αυτών κρατών, και το οποίο οδήγησε σε πολλούς πολέμους μεταξύ τους.

Ο πρώτος ηγέτης της Τουρκίας μετά τον Αττατούρκ, ήταν ο στρατιωτικός Ινονού, ο οποίος κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ενίσχυσε μυστικά τους Ναζί, κρατώντας την Τουρκία δήθεν «ουδέτερη» στον πόλεμο αυτό.

Στην συνέχεια, ο ίδιος στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έστρεψε την χώρα του προς τις ΗΠΑ, και συμμάχησε με αυτή, εντάσσοντας την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και στρέφοντας την κατά της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και της συμμαχίας της. 

Αργότερα, όταν επιτράπηκε η λειτουργία και άλλων κομμάτων στην Τουρκία, νέος πρωθυπουργός της χωράς αυτής, εκλέχτηκε ο φιλοισλαμιστής Μέντερες, ο οποίος πάρα την μεγάλη δημοτικότητα του, σύντομα έβαλε την Τουρκία σε περιπέτειες (http://alophx.blogspot.com/2017/04/16-2017.html), με τελικό αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί πραξικόπημα εναντίον του και  ο ίδιος να χάσει όχι μόνο την εξουσία, αλλά και την ζωή του. 

Ακολούθησε μία περίοδος έντασης με την εναλλαγή στην εξουσία των κομμάτων του Ντεμιρέλ, της κεντροδεξιάς, του λαϊκού δημοκρατικού και της κεντροαριστεράς του Ετζεβίτ (http://news247.gr/eidiseis/afieromata/ta-pente-praksikophmata-ths-toyrkias-oi-pio-adistaktoi-strathgoi.4173615.html).

Το δε έτος 1971,  στρατιωτικό κίνημα που έμεινε στην ιστορία ως το «στρατιωτικό πραξικόπημα του μνημονίου», έβγαλε τα τανκς στους δρόμους, προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση και να αναλάβει την εξουσία.

Μέχρι το 1973 ίσχυσε ο στρατιωτικός νόμος σε 11 από τις συνολικά 67 τουρκικές περιφέρειες, αλλά και στις κουρδικές περιοχές. Τα αντίποινα του Απελευθερωτικού Στρατού ήταν πολλά. Ο κύκλος της βίας δεν σταματά. Από το 1975 ως το 1980 ο ετήσιος αριθμός νεκρών από πολιτικές διώξεις και συγκρούσεις φτάνει από τους 35 στους 1.500.

Το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 αποτελεί την τρίτη επέμβαση του στρατού στην πολιτική ζωή της Τουρκίας μετά τα πραξικοπήματα του 1960 και 1971. Ο στρατηγός Κενάν Εβρέν ανατρέπει την κυβέρνηση του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Η στρατιωτική επέμβαση του 1980 έθεσε τέρμα στην μακρά σύγκρουση του κράτους με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ταυτόχρονα επιβεβαίωσε τον υπό στρατιωτική κηδεμονία χαρακτήρα του τουρκικού κράτους, αφού οι ένοπλες δυνάμεις απεδείχθη σαν για άλλη μια φορά ο μοναδικός θεσμός που μπορούσε να δώσει «λύση» σε οποιαδήποτε πολιτική κρίση αντιμετώπιζε η χώρα (http://www.reporter.com.cy/international/article/85467/).

Η χούντα του στρατηγού Κενάν Εβρέν εκμεταλλεύτηκε αυτό το γεωπολιτικό πλεονέκτημα που της παρείχε η συγκυρία και κατάφερε να υπερκεράσει τις ελάχιστες εξωτερικές πιέσεις που εδέχθη σχετικά με την κατάλυση των δημοκρατικών αρχών, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταπίεση των Κούρδων, που μετά το πραξικόπημα του 1980 οργανώνουν το δικό τους μαζικό εθνικό κίνημα.

Το καθεστώς Εβρέν, εν τούτοις, υπήρξε ιδιαίτερα σκληρό. Επεβλήθη καθεστώς λογοκρισίας, διαλύθηκαν τα εργατικά συνδικάτα, φυλακίστηκαν πολιτικοί αρχηγοί, ενώ επισήμως κηρύχθηκαν εκτός νόμου τόσο οι οργανώσεις της αριστεράς όσο και (τυπικώς) της άκρας δεξιάς.

Στις επίσημες καταγραφές αναφέρονται περίπου 650.000 συλλήψεις, 230.000 προσαγωγές σε δίκη, 300 θάνατοι στη φυλακή, 171 θάνατοι από βασανιστήρια, 517 καταδίκες σε θάνατο, 50 εκτελέσεις. Οι πραγματικοί όμως αριθμοί δεν έγιναν ποτέ γνωστοί. Η δικτατορία Εβρέν είχε όσο καμία προηγούμενη την πλήρη υποστήριξη των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Ο Εβρέν, ενισχυμένος από το δημοψήφισμα του 1982 (αντίστοιχης «δημοκρατίας» με αυτό του 2017 στην Τουρκία), το οποίο προέβλεπε αυξημένες αρμοδιότητες για τον Πρόεδρο, σε σχέση με άλλα συντάγματα, παρέμεινε στην θέση του Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας και του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ αποχώρησε οικειοθελώς από την θέση του αρχηγού του γενικού επιτελείου στρατού και αποστρατεύτηκε τον Ιούνιο του 1983. Από την θέση του προέδρου αποχώρησε το 1989.

Το 1997,  η ανοικτή δυσαρέσκεια των  στρατιωτικών  κύκλων σε έναν ισλαμικό προσανατολισμό από το τότε κόμμα της «Ευημερίας» του  Ερμπακάν οδήγησε στην πτώση του από την εξουσία (μετά από ένα απειλητικό τελεσίγραφο που δόθηκε στον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό Ερμπακάν).

Αυτό ονομάστηκε «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» ή αλλιώς «Βελούδινο Πραξικόπημα». Σύμφωνα δε με την κ. Τσιλέρ, η όλη αυτή διαδικασία του χωρίς «όπλα και πυρομαχικά», πραξικοπήματος για την ανατροπή της κόστισε στον λαό 251 εκ. λίρες.

Το τελευταίο κεφάλαιο πραξικοπημάτων που γράφτηκε στην  Τουρκία ήταν η αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής με πραξικόπημα του Ερντογάν από τον Μουχαρέμ Κοσέ και τους συνεργάτες του, τον Ιούλιο του 2016.

Το εάν ήταν όντως κανονικό πραξικόπημα που απέτυχε λόγω κακής οργάνωσης, βιασύνης και αναποφασιστικότητας ή είχε στηθεί από τον ίδιο τον Ερντογάν (που απλά το ήξερε και το άφησε επίτηδες να συμβεί έχοντας πάρει από πριν τα μέτρα του), με σκοπό να μπορεί μέσω αυτού, να έχει την δικαιολογία να «αναλάβει» δικτατορικές εξουσίες, να εξοντώσει τους αντιπάλους του, και να κυριαρχήσει πλήρως πολιτικά, είναι θέμα προσωπικής ερμηνείας και εξαρτάται πολύ από την οπτική γωνιά που θα το δει κανείς.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι βοήθησε σημαντικά τον Ερντογάν να εδραιώσει την εξουσία του και να βγάλει από την μέση όσους δεν συμφωνούσαν μαζί του, βαφτίζοντας τους φίλους των πραξικοπηματιών και του Γκιουλέν (είτε πραγματικά ήταν, είτε όχι).

Αντίστοιχα, στο Πακιστάν, οι πρώτοι ηγέτες του κράτους αυτού μετά τον Τζίνα ήταν οι Liaquat Ali Khan και Iskander Mirza αντίστοιχα (ο πρώτος πρωθυπουργός και Προέδρος αντίστοιχα του Πακιστάν), εκ των οποίων ο πρώτος ήταν στρατιωτικός, ενώ ο δεύτερος δολοφονήθηκε από έναν πληρωμένο δολοφόνο.

Στην συνέχεια, οι ίδιοι στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έστρεψαν την χώρα του προς τις ΗΠΑ, και συμμάχησαν με αυτή, εντάσσοντας την στο ΣΕΑΤΟ (το λεγόμενο και ΝΑΤΟ της Ασίας), στρέφοντας την κατά της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και της συμμαχίας της.

Αργότερα, νέος πρωθυπουργός του Πακιστάν, εκλέχτηκε ο φιλοισλαμιστής Iskander Mirza, ο οποίος πάρα την μεγάλη δημοτικότητα του, σύντομα έβαλε το Πακιστάν σε περιπέτειες, με τελικό αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί πραξικόπημα εναντίον του και  ο ίδιος να χάσει την εξουσία από τον Αγιούμπ Χαν, ο οποίος και αυτοανακηρύχθηκε δεύτερος Προέδρος του Πακιστάν.

Ο Αγιούμπ Χαν, «κατάφερε» να οδηγήσει την χώρα του στον Δεύτερο Ινδοπακιστανικό Πόλεμο του 1965, τον οποίο και το Πακιστάν έχασε. Παράλληλα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του, κατέστρεψαν την οικονομία του κράτους αυτού, ενώ το κίνημα ανεξαρτησίας του Ανατολικού Πακιστάν μεγάλωνε ακόμη περισσότερο. 

Αυτό συνέβη επειδή το Δυτικό Πακιστάν άρχισε να καταπιέζει άγρια το Ανατολικό Πακιστάν, προσπαθώντας να του επιβάλει με την βία την γλώσσα του, την ιστορία του, καθώς και τον πολιτισμό του, καταπιέζοντας άγρια τον πληθυσμό του κράτους αυτού.

Συνέπεια των πράξεων αυτών των ηγετών του Δυτικού Πακιστάν, ήταν να δημιουργηθεί ένα κίνημα ανεξαρτησίας του Ανατολικού Πακιστάν από αυτό, το οποίο ενισχύθηκε κρυφά από την Ινδία.

Τον Αγιούμπ Χαν, ο οποίος παραιτήθηκε το 1969, τον διαδέχθηκε ο Yahya Khan,  ο οποίος έχασε τον Πόλεμο Ανεξαρτησίας του Ανατολικού Πακιστάν, το οποίο κέρδισε την ανεξαρτησία του από το Δυτικό με την στρατιωτική επέμβαση της Ινδίας, και για τον λόγο αυτό ο πόλεμος αυτός ονομάστηκε και Τρίτος Ινδοπακιστανικός Πόλεμος (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/).

Ως αποτέλεσμα της ήττας του αυτής, καθώς και της μεγάλης οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε την χώρα, ο Yahya Khan αναγκάστηκε να παραιτηθεί, και να παραδώσει την εξουσία τον διάσημο αντιπολιτευόμενο Zulfikar Ali Bhutto.

Αυτός προώθησε τις σχέσεις της χωράς αυτής με την Σαουδική Αραβία και την Κίνα, ενώ παράλληλα αναγνώρισε ως ανεξάρτητο κράτος το Ανατολικό Πακιστάν (το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Μπαγκλαντές), και ταυτόχρονα ανέπτυξε και το Πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν.

Όμως, οι εθνικοποιήσεις στις οποίες ο ίδιος προέβη για να βελτιώσει την οικονομία του Πακιστάν για να βελτιώσει την οικονομία της χωράς, όπως και το αυτονομιστικό κίνημα στο Βελουχιστάν, με χιλιάδες νεκρούς εκατέρωθεν που ξεκίνησε τότε, οδήγησαν πάρα την νίκη του Μπούτο στις εκλογές του 1977, την εκδίωξη του με πραξικόπημα από τον στρατηγό Ζία Ουλ Χακ και στην εκτέλεση του το έτος 1977.

[Η δε ζωή του Μπούτο, θυμίζει κατά πολύ αυτή του Μέντερες στην Τουρκία, αφού και οι δυο προσπάθησαν να βελτιώσουν τις σχέσεις της χώρας τους με το Ανατολικό μπλοκ και να προβούν σε εθνικοποιήσεις, ενώ παράλληλα και οι δυο στράφηκαν κατά του στρατού και ήταν υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτων και βιαιοπραγιών (π.χ. ο Μέντερες στα Σεπτεμβριανά του 1955 και ο Μπούτο στο Βελουχιστάν).

Ταυτόχρονα και οι δυο προκάλεσαν την οργή των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να πέσουν και οι δυο από στρατιωτικά πραξικοπήματα και να εκτελεστούν στην συνέχεια με την κατηγορία της συνομωσίας και του φόνου αθώων πολιτών].

Αναλαμβάνοντας προεδρικά καθήκοντα το 1978, ο φιλοισλαμιστής Ζία Ουλ Χακ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο της ΕΣΣΔ με το γειτονικό Αφγανιστάν (1979), αλλά και στην επόμενη τοπική σύρραξη, τον πόλεμο του Ιράν με το Ιράκ. 

Συγκεκριμένα, μέσω της στήριξης των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας, ο Ζία στάθηκε αρωγός των Αφγανών φανατικών μαχητών εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, καθόλη σχεδόν την διάρκεια της δεκαετίας του 80, ενώ αυτή η σύρραξη οδήγησε τελικά στην ήττα των Σοβιετικών το 1989.

Παράλληλα, ο Ζία χρηματοδότησε και ενίσχυσε με εθελοντές και όπλα αυτονομιστικές ισλαμικές αντάρτικες ομάδες εντός της Ινδίας, όπως και του Αφγανιστάν, οι οποίες αργότερα συγκροτήσαν το κίνημα των Τα Λίπμαν και κατέλαβαν την εξουσία στο κράτος αυτό (http://alophx.blogspot.com/2017/09/11092001-isis-13112015.html, http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html).

[Εδώ μπορεί να σημειωθεί ότι το Πακιστάν ήταν η μόνη χώρα που καταψήφισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., ως μη μόνιμο μέλος του, το 1983, το ψήφισμα 541 (1983), το οποίο προτάθηκε από την Μ. Βρετανία. 

Επρόκειτο για το ψήφισμα με την οποίο αποδοκιμάζεται η ανακήρυξη του ψευδοκράτους στην Κύπρο, θεωρούνταν άκυρη και ζητούταν επείγουσα και αποτελεσματική εφαρμογή των ψηφισμάτων 356 (1974) και 367 (1975), ενώ καλούνταν όλες οι χώρες να μην αναγνωρίσουν κανένα άλλο κράτος εκτός από την Κυπριακή Δημοκρατία. 

Το ψήφισμα υιοθετήθηκε με 13 ψήφους υπέρ (συμπεριλαμβανομένων των ψήφων των πέντε μονίμων μελών του Σ.Α., δηλαδή Η.Π.Α., τέως ΕΣΣΔ, Γαλλία, Κίνα και Μ. Βρετανία), μία αποχή (Ιορδανία) και μία ψήφο εναντίον, του Πακιστάν όπως αναφέρθηκε].

Τελικά, στις 17 Αυγούστου του 1988 σκοτώθηκε μαζί με αρκετά μέλη του στρατιωτικού του επιτελείου και δυο Αμερικανούς διπλωματικούς υπαλλήλους, κατά τη συντριβή του αεροσκάφους στο οποίο επέβαιναν, κοντά στην περιοχή του Μπαχαβαλπούρ (Bahawalpur).

Μετά τον θάνατο του Ζία, επέστρεψε στο Πακιστάν η έως τότε εξόριστη κόρη του Μπούτο, η οποία και κατάφερε να εκλεγεί το 1988 νέα πρωθυπουργός της χώρας αυτής, και κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός Ισλαμικής χώρας στην ιστορία.

Το 1990, ο τότε Πρόεδρος του Πακιστάν, ο στρατιωτικός Ghulam Ishaq Khan  έπαψε την κυβέρνησή της λόγω κατηγοριών για κατάχρηση εξουσίας και διαφθοράς και στις επόμενες εκλογές ηττήθηκε. 

Νέος πρωθυπουργός του Πακιστάν εξελέγη ο ισλαμιστής Ναουάζ Σαρίφ, μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, τον οποίο όμως κατά την διάρκεια της πρώτης του θητείας ο Πακιστανικός Στρατός τον εξανάγκασε σε άμεση παραίτηση.

Έτσι, το 1993 η Μπούτο ξαναεκλέχτηκε πρωθυπουργός, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1996 όταν και αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση πάλι λόγω κατηγοριών για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας από τον σύζυγό της Ασίφ Ζαρντάρι.

Την θέση της κατέλαβε ξανά στην συνέχεια ο ισλαμιστής Ναουάζ Σαρίφ, ο οποίος επανήλθε το 1997 κερδίζοντας την απόλυτη πλειοψηφία και προέβη σε δοκιμές με πυρηνικά όπλα ως ανταπάντηση στην δοκιμή ατομικών όπλων από την γειτονική Ινδία, όμως τελικά το έτος 1999 ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με ηγέτη τον Περβέζ Μουσάραφ τον ανάγκασε ξανά να παραιτηθεί.

Ο Μουσάραφ κράτησε την εξουσία στο Πακιστάν μέχρι το έτος 2008, οπότε και παραιτήθηκε, όταν το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν και ο Μουσουλμανικός Σύνδεσμος συμφώνησαν στις 7 Αυγούστου του 2008 στην αποπομπή του Μουσάραφ από την θέση του Προέδρου της χώρας. 

Νέος πρόεδρος του Πακιστάν εξελέγη μετά την παραίτηση του Περβέζ Μουσάραφ ο Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, ο σύζυγος της Μπούτο (κατηγορούμενος μόνιμα για διαφθορά  και υπεξαίρεση κρατικού χρήματος), η οποία δολοφονήθηκε στην προεκλογική της εκστρατεία το 2007,  ο οποίος και κράτησε την εξουσία ως το 2012, ενώ όλοι οι Πακιστανοί πρωθυπουργοί της περιόδου αυτή ήταν πολιτικά υποχείρια του.

Συνέπεια των πράξεων αυτών του Αλί Ζαρντάρι ήταν στις γενικές εκλογές του 2013, ο Μουσουλμανικός Σύνδεσμος του Σαρίφ να αναδειχθεί για άλλη μια φορά νικητής και να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού ισλαμικών κομμάτων.

Τελικά όμως, αποκαλύφθηκε ότι η οικογένεια του Σαρίφ ενεπλάκη σε μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο μετά τις αποκαλύψεις που έγιναν από λεγόμενα Panama Papers και παραπέμφθηκε σε δίκη.

Αλλά και λόγω της συμμέτοχης του στα σχέδια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για την ένωση όλων των Μουσουλμάνων, μία παγκόσμια απειλή για πολλές Μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες φοβούνται μία τέτοια ένωση των μουσουλμάνων παγκόσμια, καθώς και την απόκτηση από τους ισλαμιστές της ισλαμικής αυτής οργάνωσης των πυρηνικών του Πακιστάν (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html).

Έτσι, στις 28 Ιουλίου 2017 απαγορεύτηκε στον Σαρίφ να κατέχει οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα επί 10 έτη, με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Πακιστάν. Επίσης του δόθηκε χρόνος για να προετοιμάσει την έξοδό του από τη χώρα, εξαιτίας της εμπλοκής των τριών παιδιών του σε σκάνδαλο διαφθοράς. Ο Σαρίφ υπέβαλε την παραίτησή του μετά την δικαστική απόφαση.

Πριν πάντως την παραίτηση του, ο Σαρίφ είχε προλάβει να εκλέξει ως νέο Προέδρο του Πακιστάν τον σημερινό Πρόεδρος του κράτους αυτού, τον Μαμνούν Χουσαΐν, του οποίου η ευγενική του ομιλία και οι επαγγελματικές δυνατότητές του εντυπωσίασαν τον Ναουάζ Σαρίφ, ο οποίος τον διόρισε ως κυβερνήτη του Σιντ».

Ο Μαμνούν Χουσαΐν θεωρείται ως μία λιγότερο γνωστή πολιτική φιγούρα, καθώς και πιστός στον Ναουάζ Σαρίφ. Εξελέγη πρόεδρος του Πακιστάν στις 30 Ιουλίου 2013 ως η επίσημη υποψηφιότητα του Μουσουλμανικού Συνδέσμου του Πακιστάν. 

Ουσιαστικά, από όλα τα παραπάνω, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι και οι παραπάνω δυο χώρες υπέστησαν στον 20^ο αλλά και στον 21^ο Αιώνα πλήθος πραξικοπημάτων, κάθε φορά που στα κράτη αυτά υπήρξε οικονομική κρίση και οι ισλαμιστές ή οι κομμουνιστές απειλούσαν να καταλάβουν την εξουσία στα κράτη αυτά.

Και τα δυο αυτά κράτη ήρθαν σε πολεμικές συγκρούσεις σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τους με τους θεωρουμένους και μεγαλύτερους εχθρούς τους, δηλαδή την Ινδία στην περίπτωση του Πακιστάν, και την Ελλάδα στην περίπτωση της Τουρκίας, άλλοτε κερδίζοντας και άλλοτε χάνοντας. 

Και τα δυο αυτά κράτη στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου συμμάχησαν με την Δύση, ενάντια στην ΕΣΣΔ, ενώ και οι δυο αυτές χώρες βοήθησαν με χρήμα, όπλα και εθελοντές τους Αφγανούς ισλαμιστές αντάρτες Μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών, ενώ στην συνέχεια βοήθησαν και τους Ταλιμπάν και στην άνοδο τους στην εξουσία του Αφγανιστάν (και αποκοτώντας το Πακιστάν στρατηγικό βάθος με τον τρόπο αυτό).

Το ίδιο ακριβώς έπραξαν βέβαια αυτές οι χώρες και στην περίπτωση του Ιράκ και της Συρίας και στην κατάληψη πολλών εδαφών των κρατών αυτών από την τρομοκρατική ισλαμιστική οργάνωση του ISIS.

Παράλληλα, όπως το Πακιστάν ανέπτυξε πυρηνικά όπλα για να αντιμετωπίσει την Ινδία, έτσι και στις μέρες μας η Τουρκία προσπαθεί να αναπτύξει πυρηνικά όπλα έναντι όλων των εχθρών της (http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_69.html, https://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%80%cf%85%cf%81%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4/). 

[Το δε έτος 1998, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Nawaz Sharif προσέφερε στην Τουρκία μια «πυρηνική συνεργασία» για πυρηνική έρευνα. Επιπλέον, εξακολουθεί να υπάρχει μια στρατηγική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, η οποία χρονολογείται από την υποστήριξη της Τουρκίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Πακιστάν. Τότε, πολλά φορτία υλικών, τα οποία το Πακιστάν δεν μπορούσε να αποκτήσει νόμιμα μεταφέρθηκαν μέσω της Τουρκίας στο Πακιστάν (https://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%80%cf%85%cf%81%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4/)].

Επιπλέον, και στις δυο χώρες υπήρξαν ή υπάρχουν ακόμα πολλά αυτονομιστικά κινήματα (π.χ. το Ανατολικό Πακιστάν παλαιοτέρα στην περίπτωση παλαιοτέρα ή του Βελουχιστάν τώρα, και των κούρδων στην περίπτωση της Τουρκίας), τα οποία ίσως κάποια στιγμή με την στήριξη της Δύσης ίσως και να επιτύχουν κάποια στιγμή τους στόχους τους, αφού τα κράτη αυτά στρέφονται είτε προς την Ρωσία (Τουρκία), είτε προς την Κίνα (το Πακιστάν).

Και φυσικά, εννοείται ότι και τα δυο αυτά κράτη είναι πάντα συμμαχικά μεταξύ τους και το ένα υποστηρίζει πάντα το άλλο τον ΟΗΕ και αλλού, ενώ και τα δύο ψηφίζουν συνεχώς κατά της Ελλάδας και της Ινδίας στον ΟΗΕ, καθώς και παράνομα αυτονομιστικά κινήματα (στην Δυτική Θράκη οι Τούρκοι και στο Κασμίρ το Πακιστάν), χρηματοδοτούμενα από τα ίδια.

Τέλος, όπως προαναφέρθηκε ο τελευταίος ισλαμιστής πρωθυπουργός και ηγέτης του Πακιστάν, ο αντιδυτικός  Ναουάζ Σαρίφ εκδιώχθηκε μέσω «δικαστικού πραξικοπήματος» το 2013.

Θα έχει άραγε αυτή την μοίρα τελικά και ο νυν ισλαμιστής και αντιδυτικός πρωθυπουργός και ηγέτης της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν; Θα πέσει και αυτός μέσω ενός πολιτικού, εσωκομματικού (http://corfiatiko.blogspot.com/2019/08/blog-post_794.html) ή επιτυχημένου αυτή την φορά στρατιωτικού πραξικοπήματος; 

Τίποτε δεν είναι απίθανο, οπότε καλό θα ήταν ως χώρα να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μετρά, προκειμένου να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις του παρελθόντος, και να φέρουμε ξανά την πατρίδα μας σε μία νέα περίοδο ακμής και ευημερίας.