ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1.821 μ.Χ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

 ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1.821 μ.Χ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι Έλληνες κατέκτησαν τους Ισραηλίτες στην Αρχαιότητα και οι Τούρκοι τους Έλληνες στον Μεσαίωνα. Οι πρώτοι τους κυβερνήτες και κατακτητές (Μέγας Αλέξανδρος ο Γ’ των Αργεάδων και ο Μωάμεθ ο Β’ ο Πορθητής) φέρθηκαν έξυπνα και έδωσαν προνομία στους λαούς αυτούς και ορίσαν ως Εθνάρχες τους Αρχιερείς στο Ισραήλ και τους Οικουμενικούς Πατριάρχες στην κατεκτημένη Ρωμανία.

Όσο καιρό η κατάκτηση δεν ήταν βίαιη σε ακραίο βαθμό δεν υπήρχαν πάρα πολύ μεγάλης εμβέλειας επαναστάσεις. Όταν όμως αυτό άλλαξε επί των διαδόχων τους (κυρίως επί του Αντίοχου του  Δ’ του Επιφανή και του Μαχμούτ του Β, δύο ύπουλων, διεφθαρμένων, φιλήδονων και «εκσυγχρονιστών» του στρατού ηγετών), με τους οποίους η καταπίεση αυτή έφτασε σε ακραίο βαθμό και οι κατακτημένοι λαοί των Ελλήνων και των Ισραηλιτών επαναστάτησαν.

{Τόσο ο Αντίοχος, όσο και ο Μαχμούτ ήταν και οι δύο όμηροι στα νιάτα τους, ο μεν πρώτος επηρεάστηκε από το στρατιωτικό σύστημα της Ρώμης και το υιοθέτησε και ο δεύτερος από το Ευρωπαϊκό και το υιοθέτησε και αυτός}.

Πιο πριν, ο Ναός της Αγίας Σοφίας στην Πόλη, τα Ιερά, οι Ναοί, τα Μοναστήρια και οι Εκκλησίες στους Έλληνες και ο Ναός του Σολομώντα στο Αρχαίο Ισραήλ είχαν βεβηλωθεί και είχαν γίνει στην πρώτη περίπτωση τζαμιά σε μεγάλο ποσοστό τους και ο Ναός του Σολομώντα στην δεύτερη είχε γίνει ειδωλολατρικός ναός με την βία και διατάγματα των κατακτητών, ενώ οι κατακτητές άρπαξαν από τις Εκκλησίες και τον Ναό του Σολομώντα και όλα σχεδόν τα Ιερά Σκεύη.

Επίσης, τόσο οι Σελευκίδες, όσο και οι Τούρκοι εποίκισαν την Πόλη και την Ιερουσαλήμ με αλλοφύλους λαούς (π.χ. Ιουδαίους, Τουρκαλβανούς) και το ίδιο έκαναν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας/Ρωμανίας και του Ισραήλ που κατέκτησαν. Εκτός αυτών, πολλοί που δεν δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν με τις απειλές ή την βία μαρτυρήσαν άγρια επί Σελευκιδών και Τούρκων για την Πίστη τους στον έναν και μόνο Αληθινό Θεό.

{Πριν την Επανάσταση της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ. ο Άγιος Εθνομάρτυρας και Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός επανάφερε με τον ζήλο, τις διδαχές, τον αγώνα και τα Θαυμαστά του έργα από τον Θεό (Θαύματα) τους Έλληνες και όσους είχαν εξισλαμισθεί στην Ορθοδοξία, όπως έκανε παλαιοτέρα και ο Προφήτης Ηλίας με το μέρος του λαού του Ισραήλ που είχε αποστατήσει και είχαν γίνει ειδωλολάτρες}.

Πολλοί Ισραηλίτες αποδέχτηκαν την θρησκεία των κατακτητών, όπως και Έλληνες (οι εξισλαμισθέντες και οι γενίτσαροι) και μάλιστα αυτοί σε πολλές περιπτώσεις επεδείκνυαν ακόμα πιο βάρβαρη συμπεριφορά έναντι των κατακτητών τους.

{Υπήρχε το παράδοξο, στην μεν περίπτωση των Μακκαβαίων οι Έλληνες άποικοι στην Βόρεια Ιουδαία, τον Λιβανό και την Συρία να βοηθούν στην κατάπνιξη της επανάστασης τους και στην Επανάσταση της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ. οι Εβραίοι της Ελλάδας και οι καθολικοί να βοηθούν τους Τούρκους στην κατάπνιξη της. Για την στάση τους αυτή και οι μεν και οι δε υπέστησαν αντίποινα από τους επαναστατημένους λαούς}.

Τελικά, ύστερα από την δολοφονία του εντίμου και αγαπητού στον λαό Αρχιερέα Ονία του Γ’ στο Αρχαίο Ισραήλ και του λαοφιλούς Εθνομάρτυρα και Άγιου Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγόριου του Ε’ στην Πόλη ο λαοί του Ισραήλ και των Ελλήνων επαναστάτησαν, ενώ αυτές οι δολοφονίες δυσαρέστησαν και άλλους λαούς, στους οποίους οι δύο αυτοί Εθνάρχες ήταν επίσης αγαπητοί (π.χ. τους κάτοικους της Τυρού και της Ρωσίας αντίστοιχα σε κάθε περίπτωση).

Η επανάσταση ξεκίνησε χάρις στον ζήλο δύο ιερέων όταν οι άλλοι δίσταζαν, του Ματαθία του Μακκαβαίου και του Παπαφλέσσα (ο οποίος σκοτώθηκε σε μάχη έναντι υπέρτερων εχθρών αρνούμενος να υποχωρήσει, όπως και ο γιος του Ματαθία Ιούδας ο Μακαβαίος μετέπειτα), ενώ ο πρώτος στην οργή του εξόντωσε έναν απεσταλμένο του βασιλιά και έναν ασεβή Ισραηλίτη και ο δεύτερος έναν Τούρκο, με συνέπεια να επικηρυχτούν και οι δύο, να καταφύγουν με τους δικούς τους στα βουνά και να συστήσουν μετέπειτα ανταρτικά σώματα (Ασιδαίους και Κλέφτες αντίστοιχα).

Αλλά και ο Άγιος Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ σύμφωνα με γραπτά αρχηγών της Φιλικής Εταιρείας είχε μυηθεί σε αυτή και ήταν πνευματικός αρχηγός της και την ευλόγησε, όμως ποτέ δεν έβαλε την υπογραφή του για να γίνει μέλος για να μην υπάρχουν γραπτά τεκμήρια ενοχής σε περίπτωση που οι Τούρκοι ανακάλυπταν τα γραπτά της Φιλικής Εταιρείας.  

Για την κατάπνιξη της εξέγερσης ο Αντίοχος έστειλε «Φίλους του βασιλιά» και στρατηγούς του και ο Μαχμούτ ο Β΄ πασάδες του, όμως όλοι τους απέτυχαν. Παράλληλα, οι δύο αυτοί μονάρχες είχαν να αντιμετωπίσουν και εξεγέρσεις εντός των κρατών τους, τις οποίες και κατέπνιξαν (στους Μάλλους και την Ταρσό ο πρώτος του Πασά Βιδινίου Πασβάνογλου και του Αλή Πασά ο δεύτερος).

Ταυτόχρονα και οι δύο προέβησαν στην σφαγή πολλών Ισραηλιτών και Ελλήνων σε Πόλη και Ιερουσαλήμ αντίστοιχα και διορίσαν ελεγχόμενους από τους ιδίους Αρχιερείς ο πρώτος και Πατριάρχες και σειχοισλάμηδες ο δεύτερος, εξοντώνοντας χιλιάδες αθώους πολίτες (άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους σε όλη την επικράτεια τους).

Οι Έλληνες και οι Ισραηλίτες είχαν ικανοτάτους και ευσεβείς ηγέτες που έκαναν νηστείες μαζί με τον στρατό τους (π.χ. τον Καραϊσκάκη που πέθανε όπως και ο Ιούδας Μακαβαίος σε μάχη, τον Κολοκοτρώνη, τον Γώγο Μπακόλα, τον Μακρυγιάννη κ.λ.π.) και νίκαγαν τους στρατούς που έστελναν εναντίον τους οι εχθροί τους.

Κατάφεραν να απελευθερώσουν και να εξαγνίσουν τους Ναούς της Ιερουσαλήμ και της Τριπολιτσάς, του Ναυπλίου, της Αθήνας και άλλων υπόδουλων πόλεων και να διευρύνουν τα όρια των κρατών τους με στόχο την πλήρη απελευθέρωση τους (μία διαδικασία που κράτησε για αλλά εκατό σχεδόν χρονιά και στα δύο αυτά έθνη).

Στην διάρκεια των επαναστάσεων τους έναντι των κατακτητών τους οι Εβραίοι και οι Έλληνες συνήψαν συμμαχίες με άλλες χώρες, δυνατές και μη (π.χ. με Λιβανό, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία οι Έλληνες και με Σπαρτή και Ρώμη οι Ισραηλίτες), με αντάλλαγμα στρατιωτική αλληλοβοήθεια και δάνεια.

Κάποια στιγμή, ο στρατός των κατακτητών αντεπιτέθηκε και κόντεψε να καταπνίξει τις επαναστάσεις, έχοντας φέρει και μισθοφόρους από το εξωτερικό (οι Τούρκοι τους Αιγυπτίους του Μοχάμεντ Αλή που είχαν εκπαιδευτεί από εξόριστους στρατηγούς του τότε οριστικά ηττημένου Μεγάλου Ναπολέοντα), φέρνοντας σε μεγάλη κατάσταση απελπισίας τους επαναστατημένους.

{Παράλληλα, εκτός των εξωτερικών εχθρών, οι επαναστάτες είχαν να αντιμετωπίσουν και εσωτερικούς προδότες και εμφυλίους εν μέσω των επαναστάσεων τους και προσκυνημένους συνεργάτες των κατακτητών, οι οποίοι είχαν κακό τέλος (π.χ. Νενέκος και Άλκιμος)}.

Αυτό που τους έσωσε ήταν η ικανή ηγεσία τους, ο επιτυχής ανταρτοπόλεμος, η επέμβαση των ξένων και η εκλογή από τον λαό και τους Έλληνες ηγέτες ενός ικανού αρχηγού στην διπλωματία, την πολιτική και τον πόλεμο, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Σίμωνα Μακκαβαίου αντίστοιχα.

Την ίδια περίοδο, οι σύμμαχοι των Ελλήνων και των Ισραηλιτών (Δύση, Ρωσία και Ρώμη αντίστοιχα οι οποίες είχαν καταλάβει πολλά έθνη για τον πλούτο τους και ίδρυσαν αποικίες και τεράστιες Αυτοκρατορίες) επενέβησαν όταν έκριναν ότι ήταν συμφέρον για τους ιδίους είτε διπλωματικά, είτε και με στρατό κατά περίπτωση και συνέβαλαν στην ήττα των Τούρκων και των Σελευκιδών και στην ανεξαρτησία των Ελλήνων και των Εβραίων.

(Οι οποίοι όμως από ένα σημείο και μετά άλλαξαν την δουλεία που είχαν έκαστος με την δουλεία των δήθεν «συμμάχων και ελευθερωτών τους», της Ρώμης και της Δύσης αντίστοιχα και τους μετέπειτα δήθεν «Εθνάρχες» Αρχιερείς, μονάρχες, πρωθυπουργούς και Προέδρους τους διόριζε στην κάθε περίπτωση η Ρώμη και η Δύση).

Με την οριστική ήττα των Τούρκων και των Σελευκιδών (στον πόλεμο με τους Ισραηλίτες και τους Πάρθους και τους Έλληνες, τους Άγγλους, Γάλλους και Ρώσους), ακυρωθήκαν τελείως τα σχέδια που είχαν ο Αντίοχος και ο Μαχμούτ και ο Ιμπραήμ για την πλήρη γενοκτονία τους και μεταφορά αλλόφυλων και αλλόθρησκων (ειδωλολατρικών και μουσουλμανικών στην κάθε περίπτωση, όπως επιχειρείται να γίνει στις μέρες μας στην Ελλάδα-http://alophx.blogspot.com/2017/03/blog-post.html) πληθυσμών να αποικίσουν τα εδάφη τους.

Και οι δύο αυτοί ηγέτες πέθαναν όταν ηττήθηκαν σε πολέμους από εξωτερικούς εχθρούς ταπεινωμένοι, με τους Πάρθους ο Αντίοχος και με τους Αιγυπτίους ο Μαχμούτ, οι οποίοι ήταν πρώην υποτελείς και σύμμαχοι τους, οι οποίοι επαναστάτησαν και αυτοί, τους νίκησαν και σταδιακά έγιναν τελείως ανεξάρτητοι, μετά από μία κάποια (χωρίς καμία εξουσία και κόστος) δήθεν «υποτέλεια» σε αυτούς, με τις κατάλληλες συμμαχίες με Δύση και Ρώμη αντίστοιχα.  

Οι ευσεβείς, λαοφιλείς και ικανότατοι ηγέτες Ιωάννης Καποδίστριας (ο Άγιος της πολιτικής) και Ιούδας ο Μακαβαίος χρησιμοποίησαν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους και οι δύο τόσο για να ενισχύσουν τους συμπατριώτες τους στην διάρκεια των επαναστάσεων της Εθνεγερσίας τους, όσο και για να βοηθήσουν μετέπειτα τα κράτη τους όταν απελευθερώθηκαν να ορθοποδήσουν.

Επίσης πέτυχαν την πλήρη απελευθέρωση και ανεξαρτησία μέρους των αλυτρώτων εδαφών τους, με συνθήκες ειρήνης που υπέγραψαν και οι εχθροί τους, Τούρκοι και Σελευκίδες, τα έτη 140 π.Χ. και 1.830 μ.Χ. αντίστοιχα.

Στην συνέχεια, στην ειρηνική περίοδο, προέβησαν και οι δύο σε αναδιοργάνωση των κρατών τους, την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων δημοσίων κτιρίων και Ναών, στην ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας (και οι δύο σχεδίασαν αναδιανομή της εθνικής γης σε ακτήμονες), στην έκδοση νομισμάτων, στην κατάπνιξη της πειρατείας, του εμπορίου, στην αναδιοργάνωση του στρατού τους, στην χρήση του για την επέκταση των ορίων του κράτους τους και με την χρήση διπλωματίας.  

Δολοφονήθηκαν τελικά από τους Μαυρομιχαλαιούς ο Καποδίστριας και τους κάτοικους του φρουρίου της Δωκ (πάνω ακριβώς από το Όρος των Πειρασμών του Κυρίου) ο Σιμών υπό τις οδηγίες του Πτολεμαίου του Αβουβού και με εντολές πιθανότατα των Δυτικών (Αγγλογάλλων) οι πρώτοι και των Σελευκιδών οι δεύτεροι.

Όταν απελευθερώθηκαν πλήρως οι Έλληνες και οι Εβραίοι, όλοι οι γειτονικοί τους λαοί ήταν εχθρικοί προς αυτούς, ενώ και οι μεν και οι δύο πιστεύουν ότι ένα μέρος των εδαφών τους για να είναι ολοκληρωτικά ενωμένοι σαν κράτη τους λείπει (Πόλη, Μικρά Ασία, Ανατολική Θράκη, Πόντος, Βόρειος Ήπειρος, Έλληνες των Σκοπίων, Ανατολική Ρωμυλία, Κύπρος για Ελλάδα, Ιουδαία, Σαμάρεια, Σινά και μέρη της Ιορδανίας, Συρίας και Λιβάνου για το Ισραήλ).

Από όλα όσα φαίνεται παραπάνω, φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπήρξαν μεγάλες ομοιότητες στην εξέλιξη της ιστορίας των δύο αυτών Αρχαίων και ισχυρών ιστορικά λαών στην διάρκεια των δύο αυτών μεγάλων Εθνοθρησκευτικών Επαναστάσεων.

Θα καταφέρουν άραγε να ολοκληρωθούν και οι δύο αυτοί λαοί πλήρως πολιτικά και εδαφικά και να επιτύχουν την πλήρη εθνική τους ολοκλήρωση;  Μόνο το μέλλον θα δείξει, αλλά για να πέτυχουμε κάτι τέτοιο ως λαός θα πρέπει να αποκτήσουμε την κατάλληλη εθνική ηγεσία (Ορθόδοξη και Πατριωτική), η οποία θα περάσει τον λαό μας από τις Συμπληγάδες των ταραγμένων καιρών μας και θα τον οδηγήσει εκ νέου σε μία νέα περίοδο ακμής και ευημερίας.