ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΒΙΩΝ ΤΟΥ ΓΑΛΛΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ «ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ» ΕΡΝΤΟΓΑΝ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΒΙΩΝ ΤΟΥ ΓΑΛΛΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ «ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ» ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, των οποίων οι πράξεις προσομοίασαν πάρα πολύ μεταξύ τους. Δυο εξ αυτών, είναι ο Αυτοκράτορας της Γαλλίας Ναπολέων ο Γ’, όπως και ο σημερινός Τούρκος «Σουλτάνος» Ταγίπ Ερντογάν.

Ο Λουδοβίκος-Ναπολέων Βοναπάρτης, ο οποίος ήταν ανιψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα, μεγάλωσε θαυμάζοντας τον θείο του, τον οποίο είχε ως πρότυπο, ενώ σε όλη την διάρκεια της νεότητας του, έλαβε μέρος σε μυστικές επαναστατικές οργανώσεις στην Γαλλία και την Ιταλία (π.χ. τους Καρμπονάρους), οι οποίες προσπαθούσαν να ρίξουν την μοναρχία στην Γαλλία και να την κάνουν δημοκρατία.

Όμως, όλες σχεδόν αυτές οι επαναστάσεις απέτυχαν και ο Ναπολέοντας διώχθηκε ποινικά, φυλακίστηκε, δραπέτευσε και αργότερα αναγκάστηκε να εξοριστεί.

Αργότερα, όταν πραγματοποιήθηκε επιτυχώς η επανάσταση του 1848 στην Γαλλία, η οποία έδιωξε τον τότε βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο και μετέτρεψε την Γαλλία σε δημοκρατία, ο Λουδοβίκος-Ναπολέων, εκμεταλλευόμενος την αμνηστία που δόθηκε, επέστρεψε στην Γαλλία, και εκμεταλλευόμενος το όνομα του θείου, και έχοντας παράλληλα ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα, έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος της Γαλλίας.

Πραγματικά, ο Λουδοβίκος-Ναπολέων, υποσχόμενος ότι θα σεβαστεί την δημοκρατία, θα εξαλείψει την φτώχεια, αλλά και θα ξανακάνει την Γαλλία μια ισχυρή Αυτοκρατορία όπως ήταν επί θείου του, κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος της χωράς αυτής με μεγάλη μάλιστα πλειοψηφία.

Όμως στην συνέχεια, εάν και ο ίδιος αρχικά κυβέρνησε νόμιμα, στην συνέχεια, άρχισε να έρχεται σε σύγκρουση με το κοινοβούλιο και να επιδεικνύει αυταρχικές τάσεις, ενώ για να επιτύχει τα σχέδια του, για να το παρακάμψει, προκήρυσσε συνεχώς δημοψηφίσματα, απευθυνόμενος στον λαό (δείχνοντας με τον τρόπο αυτό ότι τον ένοιαζε μόνο η γνώμη του λαού και όχι της Βουλής), τα οποία και κέρδιζε πάντα.

Αργότερα, όταν ήρθε σε σύγκρουση με το κοινοβούλιο, το διέλυσε πραξικοπηματικά και ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας της Γαλλίας, παίρνοντας το όνομα Ναπολέων ο Γ’. Στην συνέχεια, άρχισε να φέρεται τυραννικά και να κάνει πολλές παρεμβατικές εκστρατείες στο εξωτερικό, οπού αν και αρχικά είχε επιτυχίες και κατέλαβε πολλά κράτη (π.χ. σε Ιταλία, Μεξικό), στην συνέχεια ηττήθηκε και αναγκάστηκε να φύγει από αυτά.

Στα επόμενα έτη, η κατάσταση του Τύπου έγινε πιο αφόρητη στην χώρα αυτή, με πολλές απαγορεύσεις, η Γαλλία εισήλθε σε οικονομική κρίση και ο Ναπολέοντας, ο οποίος άρχισε να χάνει την εύνοια του λαού, προσπάθησε να επιτύχει μια νίκη σε έναν πόλεμο με άλλο κράτος για να ξανακερδίσει την λαϊκή εύνοια.

Για τον λόγο αυτό, ξεκίνησε πόλεμο με τους Πρώσους του Μπίσμαρκ (ο οποίος ήθελε επίσης για δικούς του λογούς τον πόλεμο αυτό), όμως σε αυτόν ηττήθηκε συντριπτικά στο Σεντάν, και αιχμαλωτίστηκε.

Τότε, στην Γαλλία σημειώθηκε εξέγερση και το καθεστώς του Ναπολέοντα έπεσε, η Γαλλία έχασε εδάφη της προς όφελος των Πρώσων (Αλσατία-Λωραίνη), στην χώρα σημειώθηκε ένας σύντομος εμφύλιος μεταξύ των δημοκρατικών και των οπαδών της κομούνας, στο τέλος του οποίου νίκησαν οι δημοκρατικοί, η Γαλλία ανακηρύχτηκε σε δημοκρατία, ενώ η Αυτοκρατορία καταργήθηκε.

Ο Ταγίπ Ερντογάν αντίστοιχα, μεγάλωσε θαυμάζοντας τον πολιτικό ισλάμ των Μέντερες-Ερμπακάν, τους οποίους είχε ως πρότυπα, ενώ σε όλη την διάρκεια της νεότητας του, έλαβε μέρος σε ισλαμικές οργανώσεις στην Τουρκία (π.χ. τους Αδερφούς Μουσουλμάνους), οι οποίες προσπαθούσαν να ρίξουν τον εκμαυλισμό στην Τουρκιά και να την κάνουν ισλαμική θεοκρατία.

[Εδώ να σημειωθεί ότι ο Μέντερες ανατράπηκε όταν οι ΗΠΑ του αρνήθηκαν οικονομική βοήθεια και στράφηκε τότε πολιτικά προς την ΕΣΣΔ, ζητώντας βοήθεια από αυτή, προσπαθώντας να συμμαχήσει μαζί της, και ίσως να εξέλθει και από το ΝΑΤΟ.

Λίγο αργότερα σημειώθηκε εναντίον του πραξικόπημα και ο ίδιος τελικά συνελήφθη, δικάστηκε και στην συνέχεια απαγχονίστηκε.

Στις μέρες μας, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν οικονομική βοήθεια στον Ερντογάν και αυτός έχει στραφεί πολιτικά προς την Ρωσία, ζητώντας βοήθεια από αυτή, προσπαθώντας να συμμαχήσει μαζί της, και ίσως να εξέλθει και από το ΝΑΤΟ.

Κατά κάποιους, ίσως κάποια στιγμή σημειωθεί εναντίον του πραξικόπημα και ο ίδιος τελικά συνήθη, δικαστεί και κρεμαστεί όπως και ο Μέντερες πριν από αυτόν (http://www.freepen.gr/2017/04/16-2017.html)].

Όμως, όλες σχεδόν αυτές οι κινήσεις των ισλαμιστών απέτυχαν, ενώ ο Ερντογάν διώχθηκε ποινικά, και φυλακίστηκε για τις πολιτικές του απόψεις, όταν μετέπειτα εκλέχτηκε δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης.

[Μάλιστα, όταν συνέβη το μεταμοντέρνο πραξικόπημα κατά του Ερμπακάν το 1997, το οποίο τελικά τον οδήγησε σε παραίτηση, ο Ερντογάν, ο οποίος τότε ήταν μέλος του κόμματος του Ερμπακάν, είχε προτείνει να εξεγερθούν οι ισλαμιστές της Τουρκίας κατά του στρατού, αλλά δεν εισακούστηκε.

Από ότι φαίνεται πάντως, ο ίδιος πήρε την εκδίκηση του για ότι συνέβη τότε ενάντια στους κεφαλικούς και τον στρατό, όταν τους δίωξε αγρία ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 στην Τουρκία].

Αργότερα, ο Ερντογάν, εκμεταλλευόμενος την φήμη που είχε αποκτήσει, και έχοντας παράλληλα ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα (όπως και χρηματοδότηση από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία), έβαλε υποψηφιότητα, πρώτα για πρωθυπουργός και αργότερα και για πρόεδρος της Τουρκίας.

Πραγματικά, ο Ερντογάν, υποσχόμενος ότι θα σεβαστεί την δημοκρατία, θα εξαλείψει την φτώχεια, αλλά και θα ξανακάνει την Τουρκία μια ισχυρή Αυτοκρατορία όπως ήταν επί Οθωμανών και θα την εκσυγχρονίσει ταυτόχρονα, κατάφερε να εκλεγεί και στα δυο παραπάνω αξιώματα της χώρας αυτής με μεγάλη μάλιστα πλειοψηφία.

Όμως στην συνέχεια, εάν και ο ίδιος αρχικά κυβέρνησε νόμιμα, στην συνέχεια, άρχισε να έρχεται σε σύγκρουση με το κοινοβούλιο και να επιδεικνύει αυταρχικές τάσεις, ενώ για να επιτύχει τα σχέδια του, για να το παρακάμψει, προκήρυσσε συνεχώς δημοψηφίσματα, απευθυνόμενος στον λαό (δείχνοντας με τον τρόπο αυτό ότι τον ένοιαζε μόνο η γνώμη του λαού και όχι της Βουλής), τα οποία και κέρδιζε πάντα.

Αργότερα, όταν ήρθε σε σύγκρουση με το κοινοβούλιο, και με αφορμή την αμφιλεγόμενη απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, το διέλυσε πραξικοπηματικά και προκήρυξε στρατιωτικό νομό στην ουσία στην Τουρκία.

Στην συνέχεια, πιστεύοντας ότι ο ίδιος είναι ένας «νέος Σουλτάνος», άρχισε να φέρεται τυραννικά και να κάνει πολλές παρεμβατικές εκστρατείες στο εξωτερικό, οπού αν και αρχικά είχε επιτυχίες και κατέλαβε πολλά κράτη (π.χ. σε Συρία, Ιράκ), στην συνέχεια ηττήθηκε και αναγκάστηκε να φύγει από αυτά.

Στα μέρες μας, η κατάσταση του Τύπου έγινε πιο αφόρητη στην χώρα αυτή, με πολλές απαγορεύσεις, η Τουρκία έχει εισήλθε σε οικονομική κρίση και ο Ερντογάν, ο οποίος έχει αρχίσει να χάνει την εύνοια του λαού, προσπαθεί να επιτύχει μια νίκη σε έναν πόλεμο με άλλο κράτος για να ξανακερδίσει την λαϊκή εύνοια.

[Εδώ μπορούν να σημειωθούν οι ομοιότητες του βίου του Ναπολέοντα του Γ’ και του Ερντογάν:

Και οι δυο ήταν μαχητικοί υποστηρικτές πολίτικων ιδεών (του Βοναπαρτισμού ο Ναπολέοντας, του ισλαμισμού ο Ερντογάν), θαυμάζοντας άτομα με τα οποία είχαν φυσική ή και πολιτική συγγένεια (τον Ναπολέοντα τον Μεγάλο ή τους Ερμπακάν/Μέντερες).

Και οι δυο διώχθηκαν και φυλακίστηκαν για τις ιδέες τους, αλλά στην συνέχεια ανήλθαν και οι δυο με δημοκρατικό τρόπο και την εύνοια του λαού τους (κυρίως των αγροτών), στην εξουσία των κρατών τους.

Και οι δυο κυβέρνησαν δημοκρατικά για ένα διάστημα τις χώρες τους, αλλά στην συνέχεια άρχισαν να επιδεικνύουν αυταρχισμό, και παρέκαμπταν συχνά τα κοινοβούλια των χωρών τους, απευθυνόμενοι με δημοψηφίσματα απευθείας στον λαό, τα οποία κέρδισαν και με αυτά ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο την κεντρική εξουσία.

Και οι δυο με κάποια αφορμή διέλυσαν τα κοινοβούλια τους και απέκτησαν δικτατορικές, εξορίσεις, φίμωσαν τον Τύπο, κυνήγησαν τους εχθρούς τους μέσω παραστρατιωτικών ομάδων πιστών και αμειβομένων από τους ιδίους, ενώ και οι δυο είχαν μεγαλοιδεατικές τάσεις και όραμα για την επανίδρυση των παλαιών Αυτοκρατοριών των κρατών τους (Γαλλική, Οθωμανική), και ξεκίνησαν εκστρατείες στο εξωτερικό (σε Ιταλία, Μεξικό, Ιράκ, Συρία).

Και στις δυο περιπτώσεις, οι δυο παραπάνω ηγέτες, με την αλαζονεία τους, ήρθαν σε σύγκρουση με όλες τις άλλες μεγάλες δυνάμεις της, με τις οποίες ως τότε ήταν σύμμαχοι και οι πολεμικές εκστρατείες τους στο εξωτερικό, ύστερα από επιτυχείς ανταρτοπόλεμους των ντόπιων κατέληξαν σε αποτυχία και οι ίδιοι αναγκάστηκαν νικημένοι να τον επιστρέψουν στην χώρα τους.

Επίσης, εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι ο Ναπολέων ο Γ’, ο οποίος συμμάχησε με τον πάπα της Ρώμης, παριστάνοντας τον προστάτη και ηγέτη όλων των καθολικών επί της γης, ήταν και ο κύριος υπεύθυνος για την έκρηξη του λεγόμενου Κριμαϊκού Πολέμου (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/o-i_12.html, https://www.defence-point.gr/news/krimaikos-polemos-i-pragmatiki-aitia-tis-quot-ieris-quot-sygkroysis-kai-i-ellada).

Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε, όταν ο Ναπολέων πίεσε και «έπεισε» τελικά τον τότε Οθωμανό Σουλτάνο, τον Αμπντούλ Ατζίζ, να παραδώσει όλα τα Χριστιανικά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων, τα οποία είχαν στην φύλαξη τους οι Ορθόδοξοι στους καθολικούς και τον πάπα της Ρώμης.

Παράλληλα, απαίτησε η Γαλλία να είναι ο προστάτης όλων των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τίτλο τον οποίο κατείχε ως τότε η Ρωσία, κάτι το οποίο την έφερε και για τον λόγο αυτό σε σύγκρουση με τους Γάλλους.

Όλες αυτές οι πράξεις του Ναπολέοντα, ανάψαν τελικά το φιτίλι για την κλιμάκωση της σύγκρουσης, η οποία τελικά οδήγησε στην έκρηξη του αιματηρού αυτού πολέμου.

Όπως ακριβώς δηλαδή στις μέρες μας, οπού ο Ερντογάν, παριστάνοντας τον προστάτη και ηγέτη-Χαλίφη των απανταχού μουσουλμάνων επί της γης, ξεκίνησε τους πολέμους σε Ιράκ-Συρία, ενισχύοντας τον ISIS, αλλά και εισβάλλοντας στα κράτη αυτά, κάτι που τον έφερε σταδιακά σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ-Ρωσία και Ιράν.

Τέλος, και οι δυο αυτοί ηγέτες, έφεραν σε οικονομική κρίση στα κράτη τους με τις πράξεις τους, και άρχισαν σταδιακά να χάνουν την εύνοια των λαών τους, ενώ και οι δυο προσπάθησαν με μια νίκη τους σε εξωτερικό πόλεμο, να κερδίσουν ξανά την λαϊκή εύνοια].

Στις μέρες μας, ο Ερντογάν υποστηρίζεται ότι προσπαθεί να κάνει μια στροφή 180 μοιρών στην εξωτερική του πολιτική και να συμμαχήσει με την Ρωσία (για κάποιους ίσως εξερχόμενος και από το ΝΑΤΟ).

Για τον λόγο αυτό, υποστηρίζεται ότι οι ΗΠΑ, θα φροντίσουν να ηττηθεί συντριπτικά σε κάποια πόλεμο που ο ίδιος θα ξεκινήσει στο εξωτερικό για να ξανακερδίσει την απολεσμένη λαϊκή αίγλη, σε μια ήττα ανάλογη με αυτή του Ναπολέοντα του Γ’ από τους Πρώσους του Μπίσμαρκ.

Μια τέτοια εξέλιξη, θα έχει ως συνέπεια, αφού ο ίδιος χάσει κάθε λαϊκή αίγλη, να μπορέσει να σημειωθεί μια εξέγερση ενάντια στο καθεστώς από τον στρατό και αυτό να πέσει, όπως και του Ναπολέοντα μετά την ήττα του στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο των ετών 1.870 μ.Χ.-1.871 μ.Χ.

Αν δε στην χώρα αυτή, ακολουθήσει και ένας σύντομος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των στρατιωτικών/εκμαυλιστών των ισλαμιστών οπαδών του Ερντογάν, τότε στην Τουρκία ίσως εξεγερθούν και οι Κούρδοι, αλλά και άλλες καταπιεσμένες εθνικές ή  θρησκευτικές μειονότητες στην χώρα αυτή (π.χ. Κούρδοι, Αλεβίτες).

Σε μια τέτοια περίπτωση, ίσως η Τουρκία διαμελιστεί και χάσει εδάφη της προς όφελος των παραπάνω μειονοτικών της ομάδων, οι οποίες μπορεί να αποκτήσουν και ανεξάρτητα κράτη, ενώ ο ισλαμισμός να πέσει οριστικά στην Τουρκία.

[Βέβαια, στην περίπτωση που σε έναν τέτοιο εμφύλιο πόλεμο στην Τουρκία επικρατήσουν οι εθνικιστές/στρατηγοί, αυτοί μπορεί όπως κάθε αποτυχημένο καθεστώς, προσπαθώντας να εξωτερικεύσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα, να προσπαθήσουν και αυτοί να κερδίσουν έναν εξωτερικό πόλεμο για να κερδίσουν και αυτοί την λαϊκή εύνοια.

Αν δε έχουν χάσει εδάφη ανατολικά προς όφελος των Κούρδων και Αλεβιτών, τα μοναδικά υποψήφια κράτη για επίθεση από αυτούς θα είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, κάτι που θα πρέπει να μας κάνει ιδιαίτερα προσεκτικούς].

Θα έχουν άραγε τα πράγματα στην Τουρκία μια τέτοια εξέλιξη; Άγνωστο, αλλά μόνο η συνεχής επαγρύπνηση μας ως λαός θα αποτρέψει τέτοιες περιπέτειες, διασφαλίζοντας την ασφάλεια της πατρίδας μας, φέροντας την εκ νέου σε μια περίοδο ειρήνης, ανάπτυξης και ευημερίας.