ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλές ιστορικές προσωπικότητες, των οποίων τα έργα και οι πράξεις, παρουσιάζουν εκπληκτικές ιστορικές ομοιότητες και αναλογίες.

Έτσι, υπήρξαν κατά το διάστημα τόσο της Αρχαίας, όσο και της Μεσαιωνικής, καθώς και της σύγχρονης εποχής, πολλές προσωπικές στην πατρίδα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, των οποίων οι βίοι σχεδόν ταυτίζονται.

Δυο από αυτές, είναι ο μεγάλος Βυζαντινός Αυτοκράτορας, Ιωάννης ο Γ’ ο Βατάτζης ο Ελεήμων (http://www.romiosini.org.gr/D8E2A601.el.aspx, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_23.html), καθώς και ο βιβλικός βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%84/).

Και οι δυο αυτοί ηγέτες, ξεκίνησαν από τα χαμηλά, πριν αναριχθούν στην εξουσία. Και των δυο το μεγαλύτερο μέρος της χωράς και η πρωτεύουσα που είχε βρισκόταν τότε υπό την κατοχή ξένων και εχθρικών δυνάμεων (των Σταυροφόρων στην περίπτωση του Ιωάννη Βατάτζη και των Φιλισταίων στην περίπτωση του βασιλιά Δαβίδ).

Και οι δυο, αναδείχτηκαν, όταν αντιμετώπισαν και νίκησαν ένα μεγαλόσωμο και ικανό στα όπλα αντίπαλο (τον Γολιάθ ο Δαβίδ, έναν ικανό Λατίνο ιππότη ο Βατάτζης), ενώ και στους δυο, οι τότε βασιλιάδες της χωράς τους, τους πάντρεψαν με τις κόρες τους.

Και οι δυο διαδέχτηκαν τους βασιλιάδες στους θρόνους τους (ο Βατάτζης με την θέληση του προκάτοχου του, ενώ ο Δαβίδ με την έγκριση του γιου του προκάτοχου του Ιωνάθαν), παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες των αδερφών του βασιλιά τους (καθώς και των αριστοκρατών), να τους ανατρέψουν με την βία και να τους εξοντώσουν.

[Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι πολλές φορές οι πλούσιοι προσπάθησαν να δολοφονήσουν ηγέτες, οι οποίοι δεν δέχονταν την φτωχοποίηση του λαού από τους ιδίους και προσπάθησαν να αλλάξουν υπέρ του λαού την κατάσταση αυτή, αφού οι πλούσιοι έκλεβαν τον πλούτο του λαού για να πλουτίζουν οι ίδιοι (όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα-http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/12/07.html).

Για τον λόγο αυτό, οι πλούσιοι χρησιμοποίησαν κάθε πολιτικό και οικονομικό μέσο, ακόμα και την απροκάλυπτη βία, προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους αυτό.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, είναι στην Αρχαία Ρώμη η δολοφονία των φιλολαϊκών και μεταρρυθμιστών αδερφών Γράκχων (http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html), οι οποίοι δολοφονήθηκαν από ένοπλα πολιτικά σώματα, τα οποία ίδρυσαν και καθοδηγούσαν οι ίδιοι οι Συγκλητικοί.

Ως απάντηση σε αυτήν την πρώτη απροκάλυπτη είσοδο της βίας από μεριάς πλουσίων στην πολιτική ζωή της Ρώμης, και οι λαϊκοί άρχισαν να δημιουργούν τα δικά τους ένοπλα σώματα, με πρώτο το ένοπλο σώμα του Ρωμαίου δήμαρχου Σουλπίκιου, συνολικής δύναμης 3.000 αντρών.

Ο Σουλπίκιος, χρησιμοποίησε αυτό το σώμα για να επιτυγχάνει με την βία τους πολίτικους του στόχους (π.χ. εκφοβισμός ή δολοφονία των πολιτικών του αντιπάλων και εξαναγκασμός πολλών αντίπαλων ψηφοφόρων να τον ψηφίσουν με την βία ή να μην ψηφίσουν τους πολιτικούς του αντιπάλους).

Με τον Σουλπίκιο συμμάχησε για ένα διάστημα και ο διάσημος Ρωμαίος στρατηγός Μάριος (http://alophx.blogspot.com/2017/09/20.html, http://alophx.blogspot.com/2018/12/blog-post.html), και μέσω αυτού τέθηκε στην λαϊκή συνέλευση η πρόταση, να φύγει από την αρμοδιότητα του τότε υπάτου (και μεγάλου πολιτικού αντίπαλου του Μάριου) Σύλλα, η υλοποίηση της εκστρατείας κατά του Μιθριδάτη του Πόντου, ο οποίος είχε τότε εισβάλει στα ρωμαϊκά εδάφη της Μικράς Ασίας (https://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post.html) και να ανατεθεί αυτή στον Μάριο.

Πραγματικά, ο Σουλπίκιος ανάγκασε με την βία να δοθεί η ηγεσία της εκστρατείας στην Ανατολή κατά του Μιθριδάτη στον Μάριο.

Τότε, ο αριστοκρατικής καταγωγής Σύλλας, στον οποίο είχε αρχικά ανατεθεί από την Σύγκλητο η εκστρατεία αυτή, γύρισε τότε στην Ρώμη από το στρατόπεδο του στην Καμπανιά για να διαμαρτυρηθεί, αφού προσέβλεπε σε αυτή για την αύξηση του πλούτου και πολιτικής φήμης, ενώ ο ίδιος είχε ήδη υποσχεθεί πολύ πλούτο από τα λάφυρα, καθώς και κλήρους γης στους στρατιώτες του (στους ιδίους στόχους αποσκοπούσε και ο Μάριος).

Τότε όμως ο Σουλπίκιος αντέδρασε, βάζοντας αντιθεσμικά και παντελώς αντίθετα με τους Ρωμαϊκούς νομούς το ένοπλο σώμα του να ξεκινήσει πολιτικές ταραχές και εξεγέρσεις στην Ρώμη, τόσο μάλιστα έντονες, που ούτε τα ένοπλα σώματα των Συγκλητικών μπορούσαν να τους προστατεύσουν, ενώ ο ίδιος ο Σύλλας, αναγκάστηκε να καταφύγει και να ζητήσει άσυλο στο σπίτι του μεγάλου του εχθρού του Μάριου.

Αυτός, του έδωσε την προστασία του (ενέργεια για την οποία ο Μάριος θα μετάνιωνε αργότερα), αφού πρώτα τον έβαλε να υποσχεθεί ότι θα δεχθεί να αναλάβει ο ίδιος την εκστρατεία στην θέση του, κάτι που ο Σύλλας αναγκάστηκε τελικά να κάνει, ενώ την ίδια στιγμή ο Μάριος για να κατευνάσει την Σύγκλητο, εγκατέλειψε τον μέχρι τότε πολιτικό συνεργάτη του τον Σουλπίκιο και συμμάχησε μαζί της.

Όμως, μόλις ηρέμησε λίγο η κατάσταση, ο Σύλλας, ο οποίος δεν σκόπευε να τηρήσει έναν λόγο που έδωσε με την βία και πάρα την θέληση του, επέστρεψε στον στρατό του, και εκφοβίζοντας τους με τον ισχυρισμό ότι αν ο Μάριος αναλάμβανε τελικά την εκστρατεία, θα προσλάμβανε άλλους στρατιώτες στην θέση τους με αποτέλεσμα οι ίδιοι να απολυθούν και να μην κερδίσουν τίποτε τελικά, τους έπεισε να τον ακολουθήσουν.

Και με την βοήθεια τους, εισέβαλε και κατέλαβε και αυτός παντελώς πραξικοπηματικά, αντιθεσμικά και αντίθετα με τους Ρωμαϊκούς νομούς με τον στρατό του την Ρώμη το 88 π.Χ., και εξόντωσε τον Σουλπίκιο και τους οπαδούς του, ενώ ο Μάριος αναγκάστηκε να διαφύγει και στην συνέχεια εκστράτευσε κατά του Μιθριδάτη.

Στην διάρκεια της απουσίας του, ο Μάριος ανακατέλαβε την εξουσία στην Ρώμη και εξόντωσε και αυτός τους πολιτικούς εχθρούς του σαν τον Σύλλα, αλλά πέθανε λίγο μετά. Ο Σύλλας, το 82 π.Χ., γυρνώντας νικητής από την Ανατολή, αποβιβάστηκε στην Νότια Ιταλία και προελάσει κατά των εχθρών του.

Στην μάχη που ακολούθησε τους νίκησε (και σκότωσε τον αρχηγό τους και ύπατο την χρονιά εκείνη, τον Μάριο τον νεότερο, τον γιο του εχθρού του Σύλλα του Μάριου) και κατέλαβε την Ρώμη ξανά, ανακηρυσσόμενος την φορά αυτή δικτάτορας με απολυτές εξουσίες και ξεκινώντας ένα αιματηρό πολιτικό πογκρόμ κατά των αντίπαλων τους, τις λεγόμενες προγραφές.

Όμως, μετά από ένα χρονικό διάστημα στο οποίο κυβέρνησε αυταρχικά, ο Σύλλας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία του, όταν από την μια η οργή του λαού, και από την άλλη η δυσαρέσκεια του στρατού για την τυραννική και αντιλαϊκή ηγεσία του, υπό την απειλή ότι αν δεν έφευγε για να αποκατασταθεί η δημοκρατία, οι στρατιώτες θα επαναστατούσαν μαζί με τον λαό εναντίον του, ρίχνοντας τον και βάζοντας στην θέση του για ηγέτη τον στρατηγό του, τον Πομπήιο τον Μέγα. Έτσι, ο Σύλλας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την δικτατορική εξουσία του (και πέθανε λίγο αργότερα από αρρώστια).

Και στην Ρώμη επέστρεψε και πάλι η διεφθαρμένη (ψευτο)δημοκρατία, στην οποία οι ένοπλες πολιτοφυλακές και ομάδες (τόσο των πλουσίων, όσο και των λαϊκών) συγκρουόταν συνεχώς μεταξύ τους και τέτοιες χρησιμοποίησαν μετέπειτα οι πολιτικοί Καίσαρας, Πομπήιος και Κράσσος για να ανέλθουν μέσω βίας, καθώς και της λαϊκής ψήφου στην ηγεσία της Ρώμης.

Στα νεότερα χρονιά, η ίδια κατάσταση επικράτησε στην Γερμανία αμέσως μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η τότε νέα κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών υπό τον Έμπερτ, σχημάτισε τα Freikorps (http://alophx.blogspot.com/2017/09/freikorps.html), προκειμένου να αντισταθεί στρατιωτικά στις ένοπλες ομάδες των κομμουνιστών που ήθελαν να καταλάβουν πραξικοπηματικά την εξουσία στην Γερμανία.

Λίγο αργότερα, σημειώθηκε στην χωρά το πραξικόπημα του Καπ (https://en.wikipedia.org/wiki/Kapp_Putsch), ο οποίος με την υποστήριξη μέρους των Freikorps και του στρατού, κατέλαβε για ένα χρονικό διάστημα την εξουσία στην Γερμανία ως δικτάτορας της χώρας αυτής.

Όμως σύντομα, υπό την μια η οργή του λαού από την μια και τις απεργίες του και την δυσαρέσκεια του στρατού από την άλλη, ο Καπ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την δικτατορική εξουσία του (και πέθανε λίγο αργότερα από αρρώστια).

Έτσι, στην Γερμανία επέστρεψε και πάλι η διεφθαρμένη (ψευτο)δημοκρατία της Βαϊμάρης, στην οποία οι ένοπλες πολιτοφυλακές και ομάδες (τόσο των κομμουνιστών, όσο των Σοσιαλιστών, καθώς και των ακροδεξιών Freikorps) συγκρουόταν συνεχώς μεταξύ τους και τέτοιες χρησιμοποίησε μετέπειτα και ο Χίτλερ (SA-Τάγματα εφόδου, καθώς και τα διαβόητα SS) για να ανέλθει μέσω βίας, καθώς και της λαϊκής ψήφου στην ηγεσία της Γερμανίας].

Και οι δυο, ανέλαβαν ο κράτος τους στην στιγμή που αυτό απειλούταν και δέχονταν εισβολές από κάθε κατεύθυνση, την στιγμή που είχαν χαθεί από αυτό πολλά εδάφη, και οι δυο επέδειξαν μεγάλη στρατηγική ιδιοφυΐα, κατορθώνοντας όχι μόνο να απελευθερώσουν πολλά (ή και όλα τα) υπόδουλα εδάφη τους, αλλά παράλληλα καταλαμβάνοντας ακόμα περισσότερο και ιδρύοντας πανίσχυρες Αυτοκρατορίες.

Επίσης, και οι δυο αναδιοργάνωσαν και ισχυροποίησαν τον στρατό τους, δημιούργησαν ισχυρό στόλο, ανέπτυξαν σημαντικά την οικονομία και το εμπόριο, ενώ και οι δυο έκτισαν ναούς, κτίρια και πολλά ευαγή φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Επίσης και οι δυο έγραψαν σημαντικά θεολογικά έργα και επί των ημερών τους στις χώρες τος εκδηλώθηκε μια μεγάλη οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτισμική αναγέννηση στις τέχνες και τα γράμματα, ενώ και τους δυο, προσπάθησαν πάρα πολλές φορές ανεπιτυχώς να τους ρίξουν από την εξουσία οι εχθροί τους.

Επιπλέον, και οι δυο έπεσαν στο ίδιο αμάρτημα (με την πανέμορφη Βησαρβεέ ο ένας και την πανέμορφη Μαρκεσίνα ο άλλος), για το οποίο εκλέχθηκαν από την πνευματική εξουσία της εποχής τους (τον προφήτη Νάθαν ο Δαβίδ και τον ιερομόναχο Νικηφόρο Βλεμμύδη ο Βατάτζης), για το οποίο μετάνιωσαν έμπρακτα.

[Ο δε Νικηφόρος Βλεμμύδης, απαγόρευσε στην αδίστακτη Μαρκεσίνα να εισέλθει στον ναό που ιερουργούσε, όπως παλαιοτέρα ο μεγάλος Πατριάρχης Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κατακεραύνωσε στην αδίστακτη Αυτοκράτειρα Ευδοκία, όταν αυτή εισήλθε στον ναό που ιερουργούσε].

Μετά τον θάνατο τους, στο θρόνο τους διαδέχτηκαν δυο ικανοί και μεγαλοπρεπείς γιοι (ο Θεόδωρος ο Β’ ο Λάσκαρης και ο Σολομώντας), των οποίων η βασιλεία υπήρξε κατά βάση μια εποχή ειρήνης και ευημερίας με ελάχιστους πολέμους.

Και μετά τον θάνατο των γιων τους, δυο σκληροί κυβερνήτες κατέλαβαν το αξίωμα (ο Ιεροβοάμ και ο Μιχαήλ ο Β’ ο Παλαιολόγος), οι οποίοι χώρισαν με την σκληρότητα τους, τον λαό τους σε δυο μέρη (στα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ ο ένας, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς τον λαό του ο άλλος), τα οποία αντιμάχονταν για πολύ καιρό βίαια μεταξύ τους.

Ενώ, στους διάδοχους αυτών, τα κράτη αυτών έγιναν πολιτικά δούλοι και υποτελείς των τότε Μεγάλων δυνάμεων της εποχής, και τελικά υποδουλώθηκαν από ισχυρούς εχθρούς (από τους Βαβυλωνίους οι Ιουδαίοι, από τους Οθωμανούς Τούρκους οι Βυζαντινοί).

[Παρεμφερής ήταν και η εξέλιξη της ιστορίας της πατρίδας μας και στην νεότερη ιστορία της:

Έτσι, στο Ισραήλ, μετά τον θάνατο του αυταρχικού και ανίκανου βασιλιά Ιεροβοάμ, τα δυο αντίπαλα κράτη-παρατάξεις (βασίλειο του Ιούδα και βασίλειο του Ισραήλ) που διαδέχθηκαν την ενιαία Αυτοκρατορία του Δαβίδ και του Σολομώντα, έγιναν πολιτικά δούλοι και υποτελείς των τότε Μεγάλων δυνάμεων της Μέσης Ανατολής (Ασσυρίας, Βαβυλωνίας, Αιγύπτου).

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, μετά την βίαιη και πραξικοπηματική έξωση του Αυγουστίνου, του αδερφού του Καποδίστρια και διάδοχου στην προεδρία της Ελλάδας, η χώρα έγινε χάρις στην Βαυαροκρατία (http://alophx.blogspot.com/2017/10/o-i_12.html), πολιτικά δούλη και υποτελής των τότε Μεγάλων δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και μετέπειτα των ΗΠΑ και της Γερμανίας).

Και επίσης, η Ελλάδα από τότε (όπως και στην διάρκεια της Επανάστασης του 1821), χωρίστηκε πολλές φορές σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, τα οποία χώρισαν πολλές φορές την χώρα στα δυο.

Κυρίως μέσω των εμφυλίων συγκρούσεων που προκάλεσαν με την υποστήριξη των ξένων, μαχόμενα ανηλεώς για την απολυτή επικράτηση (π.χ. κοτζαμπάσηδες-καπεταναίοι, Βενιζελικοί-Αντιβενιζελικοί, Κυβερνητικοί-κομμουνιστές κ.λ.π.)].

Η μόνη διαφορά τους ήταν, ότι ο μεν Δαβίδ κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσα του, ενώ αντιθέτως, ο Ιωάννης Βατάτζης δεν πρόλαβε να απελευθερώσει την υπόδουλη στους Λατίνους Σταυροφόρους Κωνσταντινούπολη και να την κάνει πρωτεύουσα του.

Τέλος, και οι δυο αυτοί ικανότατοι ηγέτες ανακηρύχτηκαν Άγιοι από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Η ιστορία όμως του Ιωάννη Βατάτζη, θυμίζει κατά πολύ, και την ιστορία του μετέπειτα ικανοτάτου Έλληνα κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια (ο οποίος ονομαζόταν από τον Ελληνικό λαό Μπαρμπαγιάννης, ενώ μετέπειτα αποκαλέστηκε ο Άγιος της Ρωμιοσύνης), αφού οι δυο αυτοί ικανότατοι Ορθόδοξοι και φιλοπάτρεις ηγέτες της Ρωμιοσύνης, είχαν στην ουσία βίους παράλληλους (https://enromiosini.gr/arthrografia/%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B9%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83-%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1/, http://bgiannakopoulos1.blogspot.com/2017/11/blog-post_4.html).

Επιπλέον, ο Καποδίστριας, ονομαζόταν και ο «νέος Μωυσής της Ελλάδας», αφού οι τότε απελευθερωμένοι από τους Τούρκους του ανήλεους Σουλτάνου Μαχμούντ του Β’ Έλληνες, περίμεναν από αυτόν να τους οδηγήσει στην αναγέννηση, την ελευθέρια και την δόξα, ύστερα από 400 έτη σκλαβιάς  από τους Τούρκους.

[Κατά παρόμοιο τρόπο δηλαδή που ο Μωυσής, οδηγήσει στην ελευθέρια, ύστερα από 400 έτη σκλαβιάς  από τους Αιγυπτίους, τους απελευθερωμένους από τον ανηλεή Φαραώ της Αιγύπτου Εβραίους].

Ο βασιλιάς Δαβίδ, θυμίζει ακόμα και τον μεγάλο Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ηράκλειο (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html, http://alophx.blogspot.com/2018/11/starcraft.html), αφού και οι δυο, παρέλαβαν τα κράτη τους, σε μεγάλο βαθμό υποδουλωμένα και πλήρως ηττημένα από τους ανίκανους και βίαιους προκάτοχους τους, ενώ κατάφεραν στην συνέχεια να τα αναδιοργανώσουν, να αντεπιτεθούν, να κερδίσουν κατά κράτος τους εχθρούς τους και να τα κάνουν και πάλι ένδοξες Αυτοκρατορίες.

Επίσης, ο βίος του βασιλιά Δαβίδ, έχει πολλές ομοιότητες και με τον βίο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Έτσι και οι δυο καταδιώχθηκαν από τους μονάρχες-πεθερούς τους, αφού νωρίτερα είχαν παντρευτεί με την άδεια εκείνων τις κόρες τους, ενώ τόσο ο Μαξιμιανός, όσο και Σαούλ, οι οποίοι κυνήγησαν αντίστοιχα τον Δαβίδ και τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, ενώ αυτοκτόνησαν όταν απέτυχαν στα σχέδια τους και έχασαν τον πόλεμο. Επίσης, υπάρχουν μεταξύ των δυο αυτών ικανών ηγετών και πολλές άλλες ομοιότητες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%84/).

[Και εδώ μπορεί να ειπωθεί ότι ανάμεσα στο 1850-1800 π.Χ., πολλοί Ασιάτες άποικοι (κτηνοτρόφοι έμποροι, οι οποίοι επιδίδονταν εισαγωγή εμπορευμάτων στην Αίγυπτο), προερχόμενοι κυρίως από την περιοχή Χαναάν στην Παλαιστίνη, άρχισαν να εγκαθίσταντο με την άδεια των ίδιων των Αιγυπτίων στο Ανατολικό δέλτα του Νείλου, την περίοδο της βασιλείας του Αμενεχμέτ του Γ’.

Εκεί αυτοί ίδρυσαν την πόλη της Αβάριδος, στην οποία κατοίκησαν πολλοί από αυτούς, αλλά στην συνέχεια οι περισσότεροι από αυτούς κατοίκησαν στην συνέχεια στην περιοχή της πόλεως Ροβάτι (ή αλλιώς Γεσέν).

Στην συνέχεια, κάποιοι από αυτούς, υιοθετώντας τύπους τις συνήθειες των Αιγυπτίων (και όχι στην πραγματικότητα), κατάφεραν να ανέλθουν στην κοινωνική κλίμακα της Αιγύπτου και μάλιστα, ένας από αυτούς έφτασε να γίνει κυβερνήτης της Ροβάτι, ακόμα και αντιβασιλέας της Αιγύπτου.

(Όπως ακριβώς και στην Βίβλο, οι εγκατεστηθέντες Ισραηλίτες στην Αίγυπτο επί Ιωσήφ εγκαταστάθηκαν στην Γεσέν (Ροβάτι) και στην πόλη της Ραμεσή).

Μάλιστα, στην πόλη της Αβάριδος, στήθηκε και ένα μεγάλο άγαλμα προς τιμήν του, το οποίο είχε κόκκινα μαλλιά, το δέρμα του είχε κίτρινο χρώμα (που πιστοποιούσε ότι είχε Ασιατική καταγωγή), ενώ τέλος αυτό είχε και πολύχρωμα ρούχα.

Στον Ασιάτη αυτό αξιωματούχο, ο οποίος πιθανότατα όπως και οι περισσότεροι Ασιάτες άποικοι της Αιγύπτου, καταγόταν από την περιοχή της Παλαιστίνης και είχε Σημιτική καταγωγή, δόθηκε το όνομα «Ιωσήφ» (από το όνομα του βιβλικού Ιωσήφ, που είχε κοινή ιστορία με αυτόν και για κάποιους τα δυο αυτά άτομα ταυτίζονται).

Όμως, στην συνέχεια, μετά από μερικές δεκαετίες, οι Ασιάτες άποικοι της Αιγύπτου, έχασαν την δύναμη και την κοινωνική ισχύ που είχαν και έγιναν σκλάβοι των Αιγυπτίων Φαραώ, οι οποίοι τους φέρνονταν σκληρά και τους έβαζαν κάνουν σκληρές εργασίες, καθώς και να κτίζουν πόλεις.

Η δε ιστορία θυμίζει αυτών των Ασιατικής καταγωγής αυτών των αποίκων της Αιγύπτου σημιτικής καταγωγής από την Χαναάν της Παλαιστίνης και η ιστορία τους, μοιάζει για πολλούς (ή παθόντα ακόμα και ταυτίζεται) με την ιστορία των επίσης Σημιτών Ισραηλιτών που ήρθαν επίσης στην Αίγυπτο από την Χαναάν από τον καιρό του Ιωσήφ και μετά (https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_8.html, https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_24.html).

Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο τάφος του αγάλματος του «Ιωσήφ», βρέθηκε άδειος, σε αντίθεση με τους άλλους γειτονικούς τάφους στην περιοχή, κάτι που επίσης θυμίζει την ιστορία του βιβλικού Ιωσήφ, ο οποίος είχε ζητήσει από τους απογόνους του να πάρουν τα οστά του όταν θα έφευγαν από την Αίγυπτο.

Ενώ και στην Βίβλο, όταν ο Ιωσήφ πέθανε, το σώμα του ταριχεύθηκε και βαλσαμώθηκε και τοποθετήθηκε σε σαρκοφάγο, ενώ ως γνωστόν, σε σημαντικούς αξιωματούχους που είχαν τόσο σημαντικά αξιώματα σαν αυτό του Ιωσήφ, κατασκευαζόταν αγάλματα όπως στους Φαραώ.

Επιπλέον, εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι οι Αραμαίοι έφτασαν ανάμεσα στο 2.000 και 1.900 π.Χ. και κατέλαβαν την Ουρ των Χαλδαϊκών. Αμέσως μετά, οι διάφορες φατρίες τους άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους. Λόγω δε αυτής της εμπόλεμης κατάστασης, πολλοί Αραμαίοι έφυγαν από την πόλη αυτή και μετοίκισαν στις γύρω περιοχές.

Για κάποιους ερευνητές, αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Θάρρα, ο πατέρας του Αβραάμ άφησε την εμπόλεμη Ουρ και κατευθύνθηκε στην τότε πιο ειρηνική, αλλά παράλληλα και πλούσια περιοχή της Χαρράν και της Χαναάν].

Αλλά και ο βίος του ηρωικότατου και πασίγνωστου σε όλη την οικουμένη του Μεγάλου Αλέξανδρου, έχει πολλές ομοιότητες τον βίο του βιβλικού Ιησού του Ναυή και του Πέρση Κύρου του Μεγάλου.

[Ο δε Κύρος ο Μέγας, υπήρξε πρότυπο του Μεγάλου Αλέξανδρου, εκτός από τους μεγάλους προγονούς του, Αχιλλέα και Ηρακλή, και μάλιστα ο ίδιος φρόντισε να επισκευάσει ακόμα και ον τάφο του συγκεκριμένου ηγέτη, τον οποίο είχαν συλήσει τυμβωρύχοι, τους οποίους και τιμώρησε].

Συγκεκριμένα, και οι τρεις αυτοί ηγέτες, πίστευαν ακράδαντα ότι εκτελούσαν μια Θεϊκή αποστολή και ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί από τους στρατιώτες και τον λαό τους, ενώ και οι τρεις εισέβαλαν σε ξένες χώρες και τις κατέλαβαν χωρίς να χάσουν ποτέ οι ίδιοι ατομικά κάποια μάχη.

Επίσης, όλοι τους διαδέχτηκαν ικανούς ηγέτες (π.χ. ο Μέγας Αλέξανδρος τον Φίλλιπο τον Β’, ενώ ο Ιησούς του Ναυή τον Μωυσή), οι οποίοι είχαν καταφέρει να ενώσουν και να ισχυροποιήσουν πάρα πολύ τους ναούς τους χάρις στις μεγάλες ικανότητες τους.

Επίσης, και οι τρεις αυτοί θρησκευόμενοι χρησιμοποίησαν έξυπνες τακτικές για την στρατηγική και την πολιορκία πόλεων, ενώ αξιοποίησαν στο μέγιστο και τις πληροφορείς που συνέλεγαν μέσω της κατασκοπίας, ενώ και οι τρεις πολέμησαν στην Μέση Ανατολή και ίδρυσαν Αυτοκρατορίες ή ισχυρά κράτη.

Επιπλέον, και οι τρεις, επέδειξαν άλλοτε αυστηρότητα στις πόλεις που κατακτούσαν (όπως π.χ. ο Μέγας Αλέξανδρος στην Θήβα και ο Ιησούς του Ναυή στην Ιεριχώ) και άλλοτε επιείκεια (όπως π.χ. ο Κύρος ο Μέγας στον Κροίσο και στην πόλη των Σάρδεων), ως μια τακτική τους για παραδειγματισμό για μη αντίσταση των αντίπαλων τους, τόσο μέσω της γενναιοδωρίας, όσο και μέσω του φόβου.

[Επίσης, ο βίος του Μεγάλου Αλέξανδρου, έχει πολλές ομοιότητες τον βίο του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηράκλειου (http://monoistoria.blogspot.com/2010/12/blog-post.html, https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2018/01/y.html), ο οποίος ονομαζόταν και «ο Μέγας Αλέξανδρος του Βυζαντίου», καθώς και με αυτόν του Μεγάλου Κωνσταντίνου (http://www.crete-news.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%89%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD).

Έτσι παραδείγματος χάριν, οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι του Αυτοκράτορα Ηράκλειου και του Μεγάλου Αλέξανδρου, είχαν το ίδιο ακριβώς τέλος, αφού τόσο ο βασιλιάς Χοσρόης ο Β’, όσο και ο Δαρείος ο Γ΄ ο Κοδομανός, εξοντώθηκαν μετά την τελική ήττα τους και έχασαν και οι δυο τον θρόνο τους από σφετεριστές (ο Χοσρόης από τον γιο του Σιρόη, και ο Δαρείος από τον στρατηγό του τον Βήσσο)].

Αλλά και μεταξύ της  ιστορίας του Ελληνικού λαού και της ιστορίας των Ισραηλιτών υπάρχουν πολλές ομοιότητες.

Έτσι, μετά τον θάνατο του Ιησού του Ναυή ακολούθησαν οι Κριτές και το έθνος του Ισραήλ χωρίστηκε σε διαφορές φυλές. Ηγέτες αυτών ήταν οι Κριτές, οι οποίοι αντιμετώπισαν πολλούς εχθρικούς για το Ισραήλ λαούς, οι οποίοι εισέβαλαν και λεηλατούσαν και υποδούλωναν για κάποιο διάστημα τους Εβραίους (π.χ. οι Μωαβίτες ή τους Φιλισταίους).

[Αλλά και μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το κράτος του χωρίστηκε σε διάφορα βασίλεια. Ηγέτες αυτών ήταν οι βασιλείς, οι οποίοι αντιμετώπισαν πολλούς εχθρικούς για το λαούς, οι οποίοι εισέβαλαν και λεηλατούσαν και υποδούλωναν για κάποιο διάστημα τα κράτη τους (π.χ. οι Γαλάτες ή οι Πάρθοι)].

Τελικά, το Ισραήλ ενώθηκε μετά την εκλογή ενός ηγέτη, του Σαούλ, ο οποίος εκλέχτηκε κοινός βασιλιάς και ένωσε το κράτος του Ισραήλ, μετατρέποντας το σε βασίλειο, το οποίο αρχικά αντιμετώπισε τους εχθρικούς λαούς που εισέβαλαν σε αυτό και μάλιστα κατέκτησε και περαιτέρω εδάφη.

Όμως, αργότερα, άρχισε η καταπίεση, οι εσωτερικές έριδες και οι ήττες από εξωτερικούς λαούς στο κράτος αυτό, και μια μεγάλη κρίση το συντάραξε, αφού αυτό κόντευε να διαλυθεί. Τότε, εμφανίστηκε ο Δαβίδ.

[Τελικά, τα Ελληνικά κράτη ενώθηκαν με την βία από τους Ρωμαίους, στους οποίους μετά την κατάκτηση αυτών, έγινε η εκλογή ενός ηγέτη (με την βία), του Αυγούστου, ο οποίος εκλέχτηκε ως ο πρώτος Αυτοκράτορας και ένωσε το Ρωμαϊκό κράτος, μετατρέποντας το σε. σε Αυτοκρατορία, το οποίο αρχικά αντιμετώπισε επιτυχώς τους εχθρικούς λαούς που εισέβαλαν σε αυτό και μάλιστα κατέκτησε και περαιτέρω εδάφη.

Όμως,  αργότερα, με την πάροδο των αιώνων, άρχισε η καταπίεση, οι εσωτερικές έριδες και οι ήττες από εξωτερικούς λαούς στο κράτος αυτό, και μια μεγάλη κρίση το συντάραξε, αφού αυτό κόντευε να διαλυθεί. Τότε, εμφανίστηκε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος].

Τόσο ο Δαβίδ, όσο και ο Μέγας Κωνσταντίνος, καταδιώχθηκαν από τους μονάρχες-πεθερούς τους, αφού νωρίτερα είχαν παντρευτεί με την άδεια εκείνων τις κόρες τους, ενώ τόσο ο Μαξιμιανός, όσο και Σαούλ, οι οποίοι κυνήγησαν αντίστοιχα τον Δαβίδ και τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, ενώ αυτοκτόνησαν όταν απέτυχαν στα σχέδια τους και έχασαν τον πόλεμο.

[Επίσης, υπάρχουν μεταξύ των δυο αυτών ικανών ηγετών και πολλές άλλες ομοιότητες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%84)].

Δυο βασιλείς μετά την ίδρυση του βασιλείου του Δαβίδ, αυτό χωρίστηκε σε δυο κράτη, το Ισραήλ στο Βορρά και το βασίλειο του Ιούδα στον Νότο.

[Έτσι και δυο δυναστείες μετά από αυτή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Αυτοκρατορία του χωρίστηκε σε δυο μέρη, το Δυτικό και το Ανατολικό].

Αυτά τα κράτη, άλλωστε βρισκόταν σε σύγκρουση και άλλοτε σε συνεργασία μαζί τους. Μάλιστα, τα κράτη αυτά είχαν και διαφορετική πρωτεύουσα και κέντρο λατρείας, την Ιερουσαλήμ και τον Ναό του Σολομώντα στο βασίλειο του Ιούδα, και την Σαμάρεια και το Ναό του Γαριζίν στο βασίλειο του Ισραήλ.

[Αυτά τα κράτη, άλλωστε βρισκόταν σε σύγκρουση και άλλοτε σε συνεργασία μαζί τους. Μάλιστα, τα κράτη αυτά είχαν και διαφορετική πρωτεύουσα και κέντρο λατρείας, την Κωνσταντινούπολη και τον Ναό του Αγίας Σοφίας στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και την Ρώμη και το Ναό του Βατικανού στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία].

Όμως αργότερα, το βασίλειο του Ισραήλ, κατακτήθηκε από τους Ασσυρίους, οι οποίοι κατέλαβαν τα εδάφη του, εξόρισαν μεγάλη μέρος του πληθυσμού του, και έφεραν αλλόφυλους λαούς να το κατοικήσουν, οι οποίοι αναμείχτηκαν με τους εναπομείναντες ντόπιους, ιδρύοντας τον λαό των Σαμαρειτών.

Ενώ προσέθεσαν και πολλά ειδωλολατρικά στοιχεία, στην ήδη επηρεασμένη από τους γειτονικούς ειδωλολατρικούς λαούς, θρησκεία των κάτοικων  του Ισραήλ, οι οποίοι κατέληξαν να γίνουν οι μεγαλύτεροι εχθροί των Εβραίων, τόσο θρησκευτικά, όσο και εθνικά.

[Όμως αργότερα, η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κατακτήθηκε από τους Γερμανούς βάρβαρους, οι οποίοι κατέλαβαν τα εδάφη της, εξόρισαν μεγάλη μέρος του πληθυσμού της, και έφεραν αλλόφυλους λαούς να το κατοικήσουν (π.χ. τους Φράγκους-http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), οι οποίοι αναμείχτηκαν με τους εναπομείναντες ντόπιους Ρωμαϊκούς πληθυσμούς.

Ενώ προσέθεσαν και πολλά ειδωλολατρικά στοιχεία, στην ήδη επηρεασμένη από τους γειτονικούς ειδωλολατρικούς λαούς, θρησκεία των κάτοικων της Δυτικής Ρωμαϊκής.

Αυτοκρατορίας, τον καθολικισμό του παπα, ο οποίος κατέληξε να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός των Ανατολικών Ρωμαίων (Βυζαντινών), τόσο θρησκευτικά, όσο και εθνικά].  

Όσο για τους Εβραίους, αυτοί κατακτήθηκαν δυο φορές από τους Βαβυλωνίους, οι οποίοι την δεύτερη φορά, κατέλαβαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ, στέλνοντας σε αιχμαλωσία και εξορία τον λαό των Εβραίων για 70 χρονιά (μέχρι την απελευθέρωση και την επιστροφή αυτών στην Ιερουσαλήμ).

[Έτσι, και οι Βυζαντινοί, κατακτήθηκαν δυο φορές, πρώτα από τους Σταυροφόρους, οι οποίοι, κατέλαβαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν την Κωνσταντινούπολη, στέλνοντας σε αιχμαλωσία των λαό των Βυζαντινών για 57 χρονιά (1204-1261 ως την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους Βυζαντινούς), ενώ την δεύτερη φορά από τους Οθωμανούς].

Οι Πέρσες υπό τον βασιλιά Κύρο προσέφεραν Θρησκευτική (αλλά όχι εθνική ή κοινωνική ελευθερία) στους Εβραίους για πολιτικούς λόγους και επέτρεψαν στον αρχιερέα του Ναού της Ιερουσαλήμ να φροντίζει για τα θρησκευτικά και πολιτικά θέματα των Εβραίων ως εθνάρχης και οι Ιουδαίοι τον ακολούθησαν με προθυμία.

Ύστερα όμως από καιρό (σχεδόν 4 αιώνες όσο και στην χώρα μας η Οθωμανική κατοχή) και την απελευθέρωση των Ιουδαίων από τον όντως πολιτισμένο λαό των Ελλήνων υπό τον Μέγα Αλέξανδρο (ο οποίος όπως ο Αντίοχος ο Μέγας και οι διάδοχοι του ως τον Αντίοχο τον Επιφανή (κατά τον ίδιο, τον Επιμανή κατά τους Έλληνες και το Βδέλυγμα κατά τους Ιουδαίους) φέρθηκαν έξυπνα πολιτικά και πολιτισμένα αναγνωρίζοντας την θρησκευτική ελευθερία και αυτοδιοίκηση των Εβραίων).

Όμως, ο Αντίοχος ο Επιφανής άρχισε λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά και θρησκευτικού φανατισμού διωγμούς κατά των Εβραίων και να προσπαθεί να τους επιβάλλει με την βία την δικιά του πιστή (η οποία όμως τότε δεν ήταν το αρχαίο Ελληνικό 12θεο αλλά ένα κράμα αυτού και Ασιατικών παγανιστικών θρησκειών).

Σαν αποτέλεσμα αυτής του της στάσης οι Ιουδαίοι εξεγέρθηκαν υπό τους Μακαβαίους και κατάφεραν μετά από πολλούς αγώνες υπό την ηγεσία των Μακαβαίων να αποκτήσουν θρησκευτική ελευθερία  από τους διαδόχους του Αντιόχου και επίσης και σε μεταγενέστερο διάστημα να αποκτήσουν πλήρη ανεξαρτησία υπό την δυναστεία των Ασμοναίων, υπό τους οποίους έφτασαν σε μεγάλη εδαφική, οικονομική και πολίτικη ακμή.

[Οι Τούρκοι αντίστοιχα, υπό τον Μωάμεθ τον πορθητή προσέφεραν Θρησκευτική (αλλά όχι εθνική ή κοινωνική ελευθερία) στους Έλληνες για πολιτικούς λόγους και επέτρεψαν στον Πατριάρχη να φροντίζει για τα θρησκευτικά και πολιτικά θέματα των Ελλήνων (αλλά και των άλλων Ορθόδοξων λαών της Αυτοκρατορίας) ως εθνάρχης και οι Ορθόδοξοι τον ακολούθησαν με προθυμία.

Ύστερα όμως από καιρό (σχεδόν 4 αιώνες με την χώρα μας υπό Οθωμανική κατοχή) και την απελευθέρωση της κυρίως με δικούς  τους αγώνες αλλά και με την «βοήθεια»  των ξένων «πολιτισμένων Ευρωπαίων» στην ναυμαχία του Ναβαρίνου (οι οποίοι δεν φέρθηκαν έξυπνα πολιτικά και πολιτισμένα αναγνωρίζοντας την θρησκευτική ελευθερία και εθνική και πολιτική ανεξαρτησία των Ελλήνων.

Όμως παράλληλα φρόντισαν να επιβάλλουν με την βία δική τους γερμανική (αρχικά) δυναστεία του Όθωνα και κόμματα τότε Αγγλικό, Ρωσικό και Γαλλικό και  άρχισαν με το πρόσχημα των οικονομικών προβλημάτων της χώρας αλλά και θρησκευτικού φανατισμού (όντας προτεστάντες και καθολικοί) διωγμούς κατά των Ορθόδοξων Ελλήνων και να προσπάθησαν να τους επιβάλλουν με την βία την δικιά τους πιστή και έθιμα (τα οποία όμως τότε δεν ήταν η αυθεντική Χριστιανική πίστη αλλά ένα κράμα χριστιανικών και παγανιστικών στοιχείων αλλά και αιρέσεων)].

Ενδιάμεσα δε από την Μακαβαική εξέγερση και την Ρωμαϊκή κατάκτηση (χρονικό διάστημα διάρκειας σχεδόν 2 αιώνων), οι Ασμοναίοι ξεμπλέχτηκαν σε πολλούς πολέμους, από τους οποίους νίκησαν πολλούς και επεκτάθηκαν πολύ εδαφικά.

Όμως, λόγω των εξωτερικών εξελίξεων και εσωτερικών διαμαχών, αυτοί αργότερα υπέστησαν πολλές σημαντικές ήττες και έχασαν πολλά εδάφη και τέλος κατέληξαν υποτελείς στους Ρωμαίους (http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_75.html).

[Έτσι και ενδιάμεσα δε από την Ελληνική Επανάσταση και την κατάκτηση από την γερμανοκρατούμενη ΕΕ (διάρκειας σχεδόν 2 αιώνων), οι Έλληνες ξεμπλέχτηκαν σε πολλούς πολέμους, από τους οποίους νίκησαν πολλούς και επεκτάθηκαν πολύ εδαφικά.

Όμως, λόγω των εξωτερικών εξελίξεων και εσωτερικών διαμαχών (http://alophx.blogspot.com/2017/01/1914-1917.html), αυτοί αργότερα υπέστησαν πολλές σημαντικές ήττες και έχασαν πολλά εδάφη και τέλος κατέληξαν υποτελείς στους Γερμανούς μέσω οικονομικών μνημονίων].

Οι δε Ρωμαίοι, ιδίως επί παρανοϊκών Αυτοκρατόρων, όπως του Καλιγούλα και του Νέρωνα, προσπάθησαν να αναγκάσουν με την βία τους Εβραίους να απαρνηθούν την Πιστή, την ιστορία και τα έθιμα τους (απαγορεύοντας τα με νομό όπως και ο Ανδριάνος αργότερα) και να υιοθετήσουν τα ρωμαϊκά και την λατρεία του Αυτοκράτορα.

Με στόχο πάντα να δημιουργήσουν από όλα τα κατεκτημένα από αυτούς έθνη έναν κοινό λαό με μια Πιστή, ένα κράτος και έναν ηγέτη, δηλαδή μια παγκοσμιοποίηση της εποχής, ακριβώς όπως έκανε παλαιοτέρα και ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής των Σελευκιδών.

[Έτσι και στις μέρες μας, οι Γερμανοί μέσω της ΕΕ, ιδίως επί αδίστακτων ηγετών, όπως της Μέρκελ και του Σόιμπλε, προσπαθούν να αναγκάσουν με την βία τους Έλληνες να απαρνηθούν την Πιστή, την ιστορία και τα έθιμα τους (απαγορεύοντας τα με νομούς τόσο του ευρωπαϊκού, όσο και του δήθεν «Ελληνικού» κοινοβουλίου) και να υιοθετήσουν τα ευρωπαϊκά, καθώς και την λατρεία της ΕΕ.

Προσπαθώντας δε να πείσουν τους Έλληνες να κάνουν τα πάντα για να μείνουν μέσα σε αυτή (το γνωστό να κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στην ΕΕ για να σωθούμε, γιατί εκτός της (δήθεν) θα χαθούμε).

Και όλα αυτά τα κάνουν οι Γερμανοί, με στόχο πάντα να δημιουργήσουν από όλα τα κατεκτημένα από αυτούς μέσω των μνημονίων ευρωπαϊκά έθνη έναν κοινό λαό με μια Πιστή, ένα κράτος και έναν ηγέτη, δηλαδή μια παγκοσμιοποίηση της εποχής, ακριβώς όπως έκανε παλαιοτέρα και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι].

Εξαιτίας των γεγονότων αυτών, μαζί με την βαριά οικονομική φορολογία και την προσβολή του έθνους τους, το οποίο κρατούσαν δέσμιο πουλημένοι στους Ρωμαίους πολιτικοί, αυτοί τελικά εξεγέρθηκαν εναντίον τους επί Νέρωνος.

Και τότε, οι Ρωμαίοι υπό τον Τίτο ισοπέδωσαν μετά από πολλές μάχες την Ιερουσαλήμ και επίσης βεβήλωσαν και κατέστρεψαν τον ναό και οι Εβραίοι διασκορπίστηκαν στα τέσσερα άκρα του κόσμου.

[Αντίθετα, στην χώρα μας, αναμένεται ακόμα να βρεθούν «νέοι Μακκαβαίοι», οι οποίοι θα συνεχίσουν και θα ολοκληρώσουν το όραμα για ελευθερία των αρχικών «Ελλήνων Μακαβαίων» (φιλική Εταιρία, οι πατριώτες και πιστοί οπλαρχηγοί και ιεράρχες), το οποίο σταμάτησε με την δολοφονία του Καποδίστρια.

Από τότε, οι Έλληνες κατάντησαν υποτελείς των Μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, ΗΠΑ) και ακόμα περιμένουν να αποκτήσουν μια ουσιαστική εθνική-θρησκευτική  απελευθέρωση και ανεξαρτησία, υπό την ηγεσία νέων Μακαβαίων.

Οι οποίοι θα μπορέσουν όπως και οι Ασμοναίοι παλαιοτέρα, αφού ελευθερώσουν το Ελληνικό κράτος, να το φτάσουν ξανά σε μια μεγάλη εθνική, οικονομική και πολίτικη ακμή, χωρίς όμως στην περίπτωση αυτή, να έρθουν «νέοι Ρωμαίοι» για το κατακτήσουν και να το καταστρέψουν.
Τέλος, εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι στην Παλαιά Διαθήκη ο Εβραίος Τωβίτ, σαν την Ελληνίδα Αντιγόνη, έθαβε κρυφά τα βράδια νεκρούς, αν και αυτό απαγορευόταν].  

Θα βρεθούν άραγε στην εποχή μας, το ίδιο ικανοί ηγέτες να αναλάβουν την διακυβέρνηση του Έθνους μας και θα το ξαναφέρουν ύστερα από μια μακρά περίοδο παρακμής εκ νέου στην ακμή;

Δεν είναι καθόλου απίθανο, ιδιαίτερα εάν φροντίσουμε εμείς οι ίδιοι ως λαός να τηρούμε τις μεγάλες αρετές και αξίες της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού και της φιλοπατρίας, οι οποίες μας βοήθησαν να αναδειχθούμε και να προοδεύσουμε ως λαός, και οι οποίες μπορούν εκ νέου να μας φέρουν και πάλι σε μια νέα περίοδο, πνευματικής, πολιτικής και οικονομικής Αναγέννησης και ευημερίας.