ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό ότι το 64 μ.Χ. ο παρανοϊκός αυτοκράτορας της Ρώμης Νέρων οργάνωσε την πυρκαγιά στην Ρώμη, σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, η οποία κατάστρεψε τα 2/3 της πόλης.

[Ο Σουετώνιος (Νέρων 38), ο Δίων Κάσιος (LX. XII 16) και ο Πλίνιος ο αρχαίος (Φυς. Ιστορ. ΧVII) το λένε κατηγορηματικά. Ο Τάκιτος (Χρον. ΧV, 38) δεν εκφέρει γνώμη].

Βέβαια το σχέδιο αυτό δεν ήταν ακριβώς δικής του έμπνευσης, μιας και μία αρχική μορφή του, είχε εμπνευστεί παλαιότερα από τον Κατιλίνα (δείτε https://chilonas.com/2013/02/21/httpwp-mep1op6y-lh/).

Μία μικρή μειοψηφία υποστηρίζει πως η πυρκαγιά ξεκίνησε από ατύχημα λόγω της κακής αντιπυρικής προστασίας των κτιρίων της Ρώμης και απλά ο Νέρων την εκμεταλλεύτηκε προς όφελος του (http://oodegr.co/neopaganismos/diogmoi/nerwn1.htm).

Παράλληλα διαδόθηκε και η φήμη πως ο Νέρωνας είχε προκαλέσει τη φωτιά για να εμπνευσθεί και πως όσο την παρακολουθούσε απάγγελνε στίχους και έπαιζε τη λύρα του.

Για να βγάλει την κατηγορία από πάνω του έριξε την ευθύνη στους χριστιανούς και διέταξε την τιμωρία τους. Έτσι άρχισε η πρώτη μεγάλη καταδίωξη των χριστιανών στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο Νέρων λοιπόν, αφού βρήκε εξιλαστήρια θύματα τους Χριστιανούς, ο Νέρων αφού τους κατηγόρησε, άρχισε τους διωγμούς. Αναφέρονται χαρακτηριστικά μερικοί τρόποι που χρησιμοποιούσε να σκοτώνει τους Χριστιανούς:

«Ο Νέρων είχε καθιερώσει την συνήθεια να επιβάλλουν στους καταδίκους να υποδύονται στο αμφιθέατρο πρόσωπα από τη μυθολογία που προκαλούσαν τον θάνατο στους υποκριτές…

Ο δυστυχισμένος κατάδικος έμπαινε στην παλαίστρα ντυμένος με πολυτέλεια σαν θεός ή ήρωας που προοριζόταν να πεθάνει. Ύστερα παρίστανε με το μαρτύριό του, πότε τον Ηρακλή να καίγεται πάνω στο όρος Οίτη, πότε τον Ορφέα να κατασπαράσσεται απ’ την αρκούδα, τον Δαίδαλο να γκρεμίζεται απ’ τον ουρανό και να τον καταβροχθίζουν τα θηρία, την Πασιφάη να υφίσταται τα αγκαλιάσματα του ταύρου, τον πληγωμένο Άττιν, κλπ.

 Στο τέλος ο Ερμής με μια ράβδο σιδερένια, κοκκινισμένη στη φωτιά, άγγιζε κάθε πτώμα για να δει αν ζούσε ακόμα και ύστερα υπηρέτες, μασκαρεμένοι, που παρίσταναν τον Πλούτωνα ή τον Όρκο, έσερναν τους νεκρούς απ’ τα πόδια, αποτελειώνοντας με ξύλινα σφυριά αυτούς που κινούνταν ακόμα».

Άλλους τους έντυναν με προβιές έτσι ώστε να μην μπορούν να κινηθούν και τους έστελναν σκύλους για να τους καταβροχθίσουν ζωντανούς και άλλους τους σταύρωναν σε σταυρούς και τους έκαιγαν ζωντανούς, έτσι ώστε να γίνουν ζωντανοί φλεγόμενοι πυρσοί και να έχει φως ο αυτοκράτορας τα βράδια στην Ρώμη.

Αφού κατεσβέσθη η πυρκαγιά, ο Νέρων προχώρησε σε ένα μεγαλεπήβολο και πολυέξοδο σχέδιο οικιστικής αναμόρφωσης της πρωτεύουσας. Για τον εαυτό του έφτιαξε ένα πολυτελέστατο ανάκτορο, που τ' ονόμασε Χρυσούν Μέγαρον, και μέσα σ' αυτό υπήρχε ένα πελώριο άγαλμά του, ύψους 30 μέτρων.

Το παλάτι αυτό είχε αμέτρητες αίθουσες, εσωτερικούς κήπους και χιλιάδες υπηρέτες. Έτσι ο Νέρωνας απολάμβανε να ζει μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια. Μα όταν τα χρέη του έφτασαν στο απροχώρητο, ήρθε η συμφορά.

Η βαριά φορολογία και η κακή διοίκηση, μαζί με  την αβάσταχτη πολιτική καταπίεση και την ανηλεή τυραννία του Νέρωνα, έκαναν το λαό να επαναστατήσει. Το 68, επαναστατικά στρατεύματα με αρχηγό τον Γάλβα, τον διοικητή της Ισπανίας, βάδισαν κατά της Ρώμης.

Μαζί τους ενώθηκαν και οι σωματοφύλακες του αυτοκράτορα, ενώ ο ίδιος το έσκαγε από την πόλη. Νιώθοντας πως πλησίαζε το τέλος του, αλλά μη έχοντας το θάρρος να αυτοκτονήσει, έβαλε έναν αυλικό του να τον μαχαιρώσει.

Μετά θάνατον, η Σύγκλητος τον κήρυξε δημόσιο κίνδυνο και αναγνώρισε ως αυτοκράτορα τον Γάλβα, με αποτέλεσμα την έκρηξη ενός σύντομου εμφυλίου πολέμου, τον φόνο του Γάλβα και το τέλος της Ιούλιο-Κλαυδιανής δυναστείας που αντλούσε το κύρος της από τους συγγενικούς δεσμούς με τον Οκταβιανό Αύγουστο και, μέσω αυτού, με τον Ιούλιο Καίσαρα.

Αντίστοιχο τρόμο με το κάψιμο της Ρώμης προκάλεσαν στην μετέπειτα ιστορία, η άλωση της Ρώμης από τον Αλάριχο (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/02/11-2011.html), το κάψιμο του ράιχσταιγκ το 1933 επί Χίτλερ και η 11 Σεπτεμβρίου στην εποχή μας.

Έτσι το έτος 1933, λίγο μετά με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία της Γερμανίας, συνέβη ένα αντίστοιχο περιστατικό.

Συγκεκριμένα στις 27 Φεβρουαρίου 1933 ξεσπά πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ. Ο νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής Μαρίνους φαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe) συλλαμβάνεται στο εσωτερικό του πυρπολημένου κτηρίου. 

Οι Ναζί έχουν το πρόσχημα που τους χρειάζεται: Αποδίδουν τον εμπρησμό στους κομμουνιστές και την ίδια νύκτα συλλαμβάνονται περίπου 4.000 μέλη και υποστηρικτές τους, οι οποίοι μεταφέρονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Εξαιρέσεις δεν γίνονται ούτε σε γυναίκες ούτε σε εφήβους. 

Ο Χίτλερ πέτυχε να εξουδετερώσει με ένα κτύπημα έναν από τους πιο μαχητικούς (και μισητούς του) αντιπάλους, αλλά δεν περιορίστηκε σε αυτό: Έχοντας πλέον απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καταφέρνει να ψηφίσει αρχικά το διάταγμα με το οποίο καταργεί, μεταξύ άλλων, και το θεμελιωδέστερο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το Habeas Corpus.

Αυτό το διάταγμα έγινε γνωστό ως "Διάταγμα του εμπρησμού του Κοινοβουλίου". Ακολουθεί ένα άλλο, με το οποίο ο Χίτλερ δίνει στον εαυτό του την απόλυτη εξουσία πάνω σε όλα τα κρατικά θέματα. Αυτό ψηφίζεται στο Κοινοβούλιο με 444 ψήφους υπέρ και μόνο 94 κατά-αυτές των σοσιαλδημοκρατών που έχουν απομείνει (Μάρτιος 1933).

Ο στενός φίλος του Χίτλερ Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm), από την εποχή ήδη του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Μονάχου, είχε δημιουργήσει μια παραστρατιωτική οργάνωση, την Sturmabteilung (SA) (κατά λέξη θυελλώδεις μαχητές, γνωστή και ως "Τάγματα Εφόδου"). 

Η SA φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη στον Χίτλερ, αφού είχε αναλάβει τη φυσική εξόντωση πολλών πολιτικών του αντιπάλων πριν οι Ναζί πάρουν την εξουσία. 

Ωστόσο, η οργάνωση (και ο ηγέτης της) αρχίζει να φαίνεται επικίνδυνη και στον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος έχει αντιληφθεί ότι, αν δεν την εξουδετερώσει, δεν θα μπορέσει να κυριαρχήσει και στο τελευταίο - και ιδιαίτερα σημαντικό - προπύργιο αντίστασης στα σχέδιά του: Τον Γερμανικό στρατό (Βέρμαχτ). 

Στις 30 Ιουνίου 1934 ο Ρεμ και οι ανώτεροι αξιωματούχοι της SA καλούνται σε σύσκεψη σε ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα του Μονάχου. Εκεί συλλαμβάνονται, και οι αφοσιωμένοι του Χίτλερ Χέρμαν Γκέρινγκ και Χάινριχ Χίμλερ κατηγορούν τον Ρεμ ως ομοφυλόφιλο. 

Ο Χίμλερ, ειδικά, φθονεί τον Ρεμ επειδή η οργάνωση την οποία δημιούργησε και διευθύνει, η SS (τότε σωματοφυλακή του Χίτλερ), δεν έχει τη ισχύ και την επιρροή της SA. Ο Ρεμ υφίσταται ψυχολογικές πιέσεις για να ομολογήσει. Δεν το πράττει και τότε, κατ' εντολή του Χίτλερ, του προσφέρεται ένα πιστόλι για να αυτοκτονήσει. 

Αρνείται να το πράξει και, τελικά, δολοφονείται από χαμηλόβαθμα στελέχη των SA με ριπές αυτόματων όπλων. Αυτό θα σημάνει και το τέλος της παντοδυναμίας της οργάνωσης SA, η οποία δεν διαλύεται μεν, αλλά παραμένει στο παρασκήνιο, "παροπλισμένη". Η νύκτα αυτή έχει επονομαστεί "Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών.

Με την εξουδετέρωση της SA ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει και τους ευγενούς καταγωγής στρατιωτικούς για τις προθέσεις του σχετικά με την αποκατάσταση της Γερμανίας στο διεθνές πολιτικό σκηνικό. Αποσπά, έτσι, από τους αξιωματικούς μια δήλωση αφοσίωσης στο πρόσωπό του.

Παρά το γεγονός αυτό, ο Χίτλερ ποτέ δεν συμπάθησε τους αξιωματικούς του, οι οποίοι ήταν όλοι, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, πιστοί της Πρωσικής στρατιωτικής παράδοσης και ευγενούς καταγωγής και, φυσικά, κανείς τους δεν ήταν μέλος του Κόμματος. 

Ως συνέπεια της συνεχώς αυξανόμενης αντιπάθειάς του απέναντί τους, περίπου πενήντα ηγετικές φυσιογνωμίες των Στρατιωτικών δυνάμεων (Βέρμαχτ) θα εκτελεστούν, θα αυτοκτονήσουν "εν διατεταγμένη υπηρεσία" ή θα σφαγιαστούν με φρικτό τρόπο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στις 2 Αυγούστου του 1934 πεθαίνει ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ. Η κυβέρνηση ενεργοποιεί νόμο, με το οποίο συγχωνεύονται Καγκελαρία και Προεδρία. Ο τίτλος και το αξίωμα του Προέδρου καταργούνται και ο Χίτλερ αναλαμβάνει τα καθήκοντα και των δύο, παίρνοντας τον τίτλο "Führer und Reichskanzler" (Ηγέτης και Καγκελάριος του Ράιχ).

Σύμφωνα με τον Ουίλιαμ Σίρερ, ο νόμος έφερε ημερομηνία της προηγούμενης του θανάτου του Προέδρου. Για να μην αφήσει κανένα "παράθυρο" ανοικτό σε πιθανή ανυπακοή προς το πρόσωπό του, ο Χίτλερ υποχρεώνει όλους τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων να δώσουν νέο όρκο, όχι προς τη χώρα ή προς το Σύνταγμα, αλλά προς τον ίδιο: 

«Ορκίζομαι ενώπιον του Θεού να υπακούω ανεπιφύλακτα στον Αδόλφο Χίτλερ, αρχηγό του κράτους και του γερμανικού λαού και αρχιστράτηγο. Αναλαμβάνω, ως γενναίος στρατιώτης, να τηρώ αυτόν τον όρκο έστω και με κίνδυνο της ζωής μου».

Με  την πυρκαγιά αυτή στην ουσία ο Χίτλερ βρίσκει την αφορμή για να γίνει ο απόλυτος δικτάτορας της Γερμανίας, να κατηγορήσει και να εξοντώσει όλους τους αντιπάλους του (πολιτικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς), όπως και ο Νέρωνας με τους Χριστιανούς και να ιδρύσει τα περίφημα στρατόπεδα συγκέντρωσης (τα οποία εμπνεύστηκε εν πολλοίς από τα γκουλάγκ της ΕΣΣΔ του Στάλιν).

Η τρίτη φορά στην ιστορία που συνέβη κάτι παρόμοιο ήταν στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.Τότε, εκδηλώθηκαν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον στόχων στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Σε τέσσερα πολιτικά αεροσκάφη εκδηλώθηκε αεροπειρατεία, και τα τρία από αυτά οδηγήθηκαν από τους αεροπειρατές και προσέκρουσαν στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και το Πεντάγωνο, ενώ το τέταρτο συνετρίβη σε ανοικτό χώρο. 

Οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά τις συγκρούσεις των αεροσκαφών επάνω τους, προκαλώντας χιλιάδες απώλειες: εκτός των 19 αεροπειρατών, συνολικά από τις επιθέσεις, 2973 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και 24 μένουν αγνοούμενοι.

Τις επιθέσεις πραγματοποίησαν ισλαμιστές τρομοκράτες, οργανωμένοι από την οργάνωση Αλ Κάιντα και τον αρχηγό της Οσάμα μπιν Λάντεν, με σκοπό να πλήξουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους χτυπώντας τα σύμβολα της δύναμής του, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Μπιν Λάντεν σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα που έστειλε στα ΜΜΕ λίγες ημέρες μετά τις επιθέσεις. 

Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι Σαουδάραβας επιχειρηματίας, και καταζητούνταν από τις ΗΠΑ για προηγούμενες επιθέσεις που είχε πραγματοποιήσει η οργάνωσή του εναντίον αμερικανικών στόχων.

Το ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύθηκε εναντίον του στο Αφγανιστάν δεν απέδωσε τίποτε, και εξακολουθούσε να απευθύνεται στους οπαδούς και τους εχθρούς του μέσω μαγνητοσκοπημένων μηνυμάτων, μέχρι το 2011 οπότε αιχμαλωτίσθηκε στο Πακιστάν και εκτελέστηκε.

Οι επιθέσεις της 11 Σεπτεμβρίου 2001 ήταν η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση που έχει συμβεί έως τώρα και αποτελούν κομβικό σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, έχοντας προκαλέσει πολλές αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, στην κοινωνική και πολιτική ζωή σε όλο τον κόσμο. 

Ορισμένα από τα αποτελέσματα, ήταν η αντίδραση των ΗΠΑ και συμμάχων τους, προκαλώντας ή επισπεύδοντας την εισβολή αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Επίσης εκατοντάδες ύποπτοι για τρομοκρατικές ενέργειες έχουν συλληφθεί και κρατηθεί με ή χωρίς κατηγορίες και δικαστική κάλυψη.

Οι επιθέσεις αυτές έδωσαν στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, την αφορμή για να λάβει έκτακτες εξουσίες, να κατηγορήσει και να εξοντώσει όλους τους αντιπάλους του (τους ισλαμιστές, τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και ηγέτες εχθρικών για τις ΗΠΑ χωρών), όπως και ο Χίτλερ παλαιότερα και να ιδρύσει τα περίφημα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Γκουαντάναμο, το Αμπού Γκραιμπ και αλλού. 

 

[Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτή ήταν η τρίτη προσπάθεια επιβολής δικτατορίας στις ΗΠΑ, μετά από αυτές του στρατηγού Μπάτλερ (https://en.wikipedia.org/wiki/Smedley_Butler) επί Φραγκλίνου Ρούζβελτ και το καθεστώς του Μακαρθισμού, πριν την 11 Σεπτεμβρίου].

Στις μέρες μας αντίστοιχα πολλοί υποστηρίζουν, πως μπορεί για άλλη μία φορά να συμβεί ένα τρομακτικό γεγονός, το οποίο θα «αναγκάσει» τον πρόεδρο των ΗΠΑ να αναλάβει για άλλη μία φορά έκτακτες εξουσίες ή ακόμα και να επιβάλει δικτατορία.

Άλλοι λένε ότι αυτό το γεγονός θα είναι βίαιες κοινωνικές και φυλετικές ταραχές στην χώρα, άλλοι λένε μία νέα τρομοκρατική επίθεση ισλαμιστών, ακόμα χειρότερη από αυτή της 11 Σεπτεμβρίου, άλλοι λένε ένα κραχ στην χώρα χειρότερο αυτό του 1929 και τέλος άλλοι μιλούν ακόμα και για δολοφονία επιφανών προσώπων της χώρας (Τραμπ, Χίλαρυ ακόμα και του Ομπάμα).

(Χωρίς παράλληλα να αποκλείεται και ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω ή και όλα αυτά μαζί).

Υπάρχει λοιπόν περίπτωση τα πράγματα να εξελιχθούν ακόμα μία φορά με το ίδιο τρόπο όπως στις ιστορικές περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν; Τίποτε δεν αποκλείει κάτι τέτοιο.

Όμως παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι οι πιθανές ιστορικές ομοιότητες γεγονότων δεν σημαίνει τόσο ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ότι οι παρεμφερείς αρνητικές συμπεριφορές ανθρώπων (ανεξαρτήτως χώρας και εποχής), μπορούν να οδηγήσουν σε παρεμφερή αρνητικά αποτελέσματα στον κόσμο, αν δεν ληφθούν προληπτικά μετρά, έτσι ώστε αυτά να αποφευχθούν.