ΧΩΡΙΣΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥΣ

ΧΩΡΙΣΜΕΝΑ ΕΘΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥΣ

Γράφει ο Αλώπηξ

Η Κορέα είχε καταληφθεί από την Ιαπωνία το 1895 και τον Αύγουστο του 1910 εντάχθηκε πλήρως στην Ιαπωνική επικυριαρχία. Η Ιαπωνική κατοχή κράτησε ως το 1945, οπότε ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κορέα. Αντίστοιχα αμερικάνικα στρατεύματα εισέβαλαν στην περιοχή και η Αμερική και Ρωσία συμφώνησαν πρόχειρα ότι η χώρα να διαχωριστεί  στην γραμμή του 38ου γεωγραφικού παράλληλου σε δύο τμήματα, το βόρειο που έγινε εξαρχής κομμουνιστικό και τον νότιο που έγινε μακροπρόθεσμα δημοκρατία.

 Το 1950 η Βόρεια Κορέα εισέβαλε στην Νότια, με σκοπό να την καταλάβει και να την προσαρτήσει και προκάλεσε αρχικά μία άτακτη υποχώρηση των Νοτιο-Κορεατικών στρατευμάτων σχεδόν ως τα τελευταία παραλιακά εδάφη των νοτίων, αλλά η κατάσταση ανεστράφη εντελώς μετά από απόβαση των Αμερικανών στον Ιντσόν και την ταχύτατη προώθησή τους ως τα κινεζικά σύνορα, αλλά στην συνέχεια ακολούθησε Κινεζική εισβολή, η οποία απώθησε και πάλι τους Αμερικανούς και τα συμμαχικά τους στρατεύματα υπό την σημαία του ΟΗΕ ξανά στον 38ο παράλληλο. 

Οι Κινέζοι κατόρθωσαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας, Σεούλ, αλλά οι Αμερικανοί αντεπιτεθήκαν, και ανακατέλαβαν την Σεούλ και να προωθηθήκαν πάλι ως τον 38ο παράλληλο. Τελικά η σύρραξη εκείνη τερματίστηκε με συνθήκη, μετά από 3 χρόνια, στο ίδιο σημείο απ' το οποίο είχε αρχίσει, χωρίς να υπάρξει κάποια ουσιαστική αλλαγή συνόρων.

 Κατά τη διάρκεια του Β΄ ΠΠ το Βιετνάμ καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες, οι οποίοι την κατέστησαν βάση των επιχειρήσεών τους στη νοτιοανατολική Ασία. Το 1941 ιδρύθηκε η αντάρτικη οργάνωση από τον Χο τσι Μινχ με την ονομασία  «Ένωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ», η οποία αγωνίστηκε κατά της ιαπωνικής κατοχής. 

Τον Μάρτιο του 1945 οι Ιάπωνες αφού πρώτα αφόπλισαν τα γαλλικά στρατεύματα αποχώρησαν και το βόρειο τμήμα του Βιετνάμ καταλήφθηκε από την Κίνα, ενώ το το νότιο από βρετανικά στρατεύματα. Ο Χο Τσι Μιν ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, αλλά σύντομα οι Γάλλοι επέστρεψαν και γαλλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στο νότιο Βιετνάμ και επανέκτησαν τον έλεγχο της περιοχής. Ο Χο τσι Μινχ άρχισε ανταρτοπόλεμο κατά των Γάλλων και επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στις κατά γαλλικών φρουρών.

Ύστερα από χρόνια άγριων μαχών ο πόλεμος έληξε όταν οι Γάλλοι ηττήθηκαν στο Ντιέν Μπιέν Φου και αναγκαστήκαν να δεχτούν τον διαχωρισμό του Βιετνάμ σε δύο τμήματα στον 17ο παράλληλο, ακριβώς όπως είχε συμβεί μετά την λήξη της Ιαπωνικής κατοχής. 

Στα κατοπινά χρόνια οι ΗΠΑ εμπλέχτηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ και αντιμετώπισαν σε πολλές μάχες τους παρακινούμενους από το Βόρειο Βιετνάμ κομμουνιστές αντάρτες στο νότιο τμήμα της χώρας, και στο τέλος αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν όπως και οι Γάλλοι, όχι γιατί έχασαν κάποια σημαντική μάχη (αντίθετα τις κέρδισαν όλες), αλλά λόγω εσωτερικών πολιτικών αντιδράσεων και έξυπνης προπαγάνδας από τους αντιπάλους τους με αποτέλεσμα το 1975, όταν ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης αποχωρούσε από το Βιετνάμ, λίγο μετά ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ να εισβάλλει στο νότιο και να καταλάβει την Σαϊγκόν, ενώνοντας έτσι την χώρα υπό την ηγεσία του.

Στην Γερμανία μετά το τέλος του Β΄ ΠΠ και συγκεκριμένα το 1949, οι νικητήριες δυνάμεις των και της ΕΣΣΔ ιδρύουν η μεν πρώτη στην κατεχόμενη ζώνη της ένα δημοκρατικό κράτος με το όνομα Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ η δεύτερη ένα κομμουνιστικό με το όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. 

Η κατάσταση της ύπαρξης δύο γερμανικών κρατών εχθρικών μεταξύ τους διήρκησε ως το 1989 και την τότε πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας και των άλλων κρατών μερών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, που είχε ως αποτέλεσμα το 1990 την ένωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας σε μία χώρα.

Η Ιρλανδία και τελικά πέτυχε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1922, μετά από πολλούς αγώνες έναντι των άγριων Άγγλων κατακτητών. 

Δυστυχώς όμως για τον λαό της χώρας αυτής, ένα μικρό τμήμα του νησιού παρέμεινε υπό την εξουσία του Ηνωμένου Βασιλείου και παρά τον ανταρτοπόλεμο ή και τις τρομοκρατικές ενέργειες που έγιναν από τον ΙΡΑ στα κατοπινά χρόνια δεν κατέστη εφικτή μέχρι τώρα η πλήρη ενοποίηση της χώρας αυτής.

Η σύγχρονη ιστορία της Υεμένης ξεκινάει το 1918, όταν η βόρεια Υεμένη έγινε ανεξάρτητη από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η περιοχή αυτή αποτέλεσε κράτος το 1962 αλλά η βρετανική αυτοκρατορία, η οποία κατείχε την περιοχή του Άντεν ως προτεκτοράτο τον 19ο αιώνα, αποχώρησε το 1967 από την περιοχή της νότιας Υεμένης. Το 1970 η νότια κυβέρνηση υιοθέτησε ένα κουμμουνιστικό κυβερνητικό σύστημα, και τελικά οι δύο χώρες ενώθηκαν επίσημα στο σημερινό κράτος της Υεμένης στις 22 Μαίου του 1990.

Για ένα διάστημα και η Ισπανία τον καιρό του ισπανικού εμφυλίου το 1936-1939 ήταν χωρισμένη σε δύο κράτη, ένα βόρειο και ένα νότιο, τα οποία ενώθηκαν σε ένα ύστερα από την νίκη του Φράνκο στον εμφύλιο, όπως ακριβώς συνέβη και στην Κίνα στον εμφύλιο του 1946-1949 και την νίκη του Μάο και την ένωση της χώρας υπό την ηγεσία του, καθώς και στις ΗΠΑ και τον εμφύλιο του 1861 μετά το τέλος του οποίου και την νίκη των Βορείων έγινε η ένωση του Βόρειου και του Νότιου τμήματος της χώρας σε ένα κράτος. 

Το Πακιστάν αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση κράτους γιατί ενώ ήταν αρχικά ενωμένο, ύστερα λόγω της καταπίεσης του Δυτικού τμήματος κατά του διαφορετικού στην θρησκεία, την εθνικότητα και τον πολιτισμό Ανατολικού, ξέσπασε εξέγερση και ανταρτοπόλεμος και εμφύλιος πόλεμος,  ο οποίος με την βοήθεια του στρατού της Ινδίας καταλήγει στην νίκη των επαναστατών και την ανεξαρτησία του Ανατολικού Πακιστάν, το οποίο μετονομάστηκε σε Μπανγκλαντές.

Τέλος το πιο σημαντικό και γνωστότερο σήμερα χωρισμένο (και κατεχόμενο με την βία και παράνομα) κράτος σήμερα είναι αυτό της Δημοκρατίας της Κύπρου, το οποίο ύστερα από την παράνομη, θηριώδη και γενοκτονική τουρκική εισβολή που συνέβη στο νησί το 1974, με αφορμή το πραξικόπημα της ελλαδικής Χούντας κατά της νόμιμης ηγεσίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, και την παρακίνηση με την ενθάρρυνση και τον υποκίνηση τους από τις ΗΠΑ.

Οι σχεδιασμοί του Ιωαννίση  να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα εξοντώνοντας την νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου και εγκαθιστώντας εκεί ένα καθεστώς ανδρεικέλων, το οποίο πίστευε ότι θα υλοποιούσε τα σχέδια του χωρίς να τον εμποδίσει η Τουρκία, πιστεύοντας ανόητα (όπως και ο Σαακασβίλι και ο Ποροσένκο μετά από αυτόν) τις διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ ότι θα τον στηρίξουν έναντι της Τουρκίας, είχαν ως τελικό τραγικό αποτέλεσμα να βρουν οι Τούρκοι την αφορμή που ήθελαν, να εισβάλλουν στο νησί.

Με το πρόσχημα πως ήταν εγγυήτρια δύναμη κατέλαβαν μεγάλα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαπράττοντας άπειρα εγκλήματα πολέμου και γενοκτονίας και από τότε να παραμείνει σκλαβωμένο ένα μεγάλο μέρος του νησιού στα χέρια τους και φυσικά οι ΗΠΑ να αφήσουν τον δικτάτορα Ιωαννίδη στην τύχη του και να βοηθήσουν στην κατάληψη και βάρβαρη κατοχή ενός μεγάλου μέρους του νησιού από τους Τούρκους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν ως όνειδος για την ανθρωπότητα λαοί χωρισμένοι ή κατεχόμενοι ενάντια στην θέληση των λαών αυτών με πιο σημαντικούς της Κύπρου, της Κορέας και της Ιρλανδίας και παρόλο που η κατάσταση τους παραμένει ακόμα στάσιμη, αυτοί δεν πρέπει να απαισιοδοξούν, αλλά να συνεχίσουν τους αγώνες τους.

Γιατί όπως έδειξε η ιστορική εξέλιξη και άλλων χωρισμένων λαών που τελικά κατάφεραν να ξαναενωθούν, η ένθερμη αγάπη για την πατρίδα, ο πηγαίος πατριωτισμός και ο απελευθερωτικός αγώνας των λαών, παράλληλα με τις διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις, στο τέλος πάντα θριαμβεύουν παρά τα όποια εμπόδια, είτε από εσωτερικές, είτε από εξωτερικές δυνάμεις, η θέληση των λαών πάντα θριαμβεύει.

Αρκεί βέβαια αυτοί να μάχονται για τις πιο σημαντικές αξίες ενός λαού, δηλαδή για την πίστη και την πατρίδα (όπως έλεγε και ο ηγέτης της εθνικής επανάστασης του 1821 Αλέξανδρος Υψηλάντης), καταφέρνοντας έτσι να επιτύχουν την εσωτερική αναγέννηση για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και την εξωτερική πολιτική και πολιτιστική αναγέννηση για τις πατρίδες τους, συντελώντας έτσι αποφασιστικά στην παντοτινή δόξα και την αιώνια ιστορική πνευματική και υλική ευημερία των λαών τους.