Η ΜΑΥΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΠΑΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΜΑΥΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ ΠΑΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας, το Βατικανό χρησιμοποίησε πάντοτε τεράστια χρηματικά σκοπιά, τόσο για να πέτυχει τους δήθεν πνευματικούς, όσο και τους πολίτικους και στρατιωτικούς σκοπούς του.

Τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά, τα κέρδιζε αρχικά από τις δωρεές των Ρωμαίων Αυτοκράτορων, ενώ στην συνέχεια, μετά από την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα χεριά των Βάρβαρων, ο εκάστοτε πάπας, λάμβανε χορηγίες, κτήματα και χρήματα από τους βάρβαρους βασιλιάδες, που ιδρύσαν βασίλεια στα ερείπια της Δυτικής Αυτοκρατορίας της Ρώμης.

Αργότερα, με την άνοδο του Πεπίνου και γιου του, του Καρλομάγνου στην εξουσία και την οριστική νίκη αυτών επιώ των λομβαρδών εχθρών του πάπα, αυτοί του δωρίσαν την γη της κεντρικής Ιταλίας, προκειμένου να αποκτήσουν την εύνοια του.

Όμως, με τον τρόπο αυτό, ο πάπας, απέκτησε μόνιμη κτηματική περιουσία και εισοδήματα, και χάρις αυτά, δεν είχε πια την ανάγκη κανενός για χρηματοδότηση, ενώ με τα κέρδη του από τις κτήσεις αυτές και την φορολογία, θα μπορούσε να ενισχύσει την κοσμική του εξουσία, αλλά ακόμα και να χρηματοδοτήσει και στρατιωτικές εκστρατείες όταν το ήθελε.

Στην συνέχεια, χάρις στην αυταρχική και μονοκρατορική εξουσία που ασκούσε στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης, ο πάπας κατάφερε να επεκτείνει την εξουσία τους σε αυτούς, επιβάλλοντας τους έναν εκκλησιαστικό φόρο υπέρ του (πάντα σε συνδυασμό με την πώληση συγχωροχαρτιών).

Ακολουθήσε η διοργάνωση των Σταυροφοριών από μέρους του πάπα (και των βασιλιάδων της Δυτικής Ευρώπης), με τις οποίες κατακτήθηκε η Παλαιστίνη και πολλά εδάφη της περιοχής, δοθήκαν ως δώρο στον πάπα, αλλά και στα μοναστικά ιπποτικά τάγματα, τα οποία αυτός επέτρεψε να δημιουργηθούν και να εγκατασταθούν εκεί, πάντα υπό την απολυτή προσωπική εξουσία του (π.χ. Ναΐτες, Ιωαννίτες κ.λ.π.).

Με την πάροδο των αιώνων, ο παπισμός, κατάφερε να αποκτήσει όλο και περισσότερη κτηματική περιουσία σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, ο οποία μέσω των δωρεών (των βασιλέων, των αριστοκρατών, ακόμα και του απλού λαού), μεγάλωνε συνεχώς.

 Όταν δε αναλύφθηκε η Αμερική από τον Κολόμβο, ο τότε πάπας Αλέξανδρος Βοργίας, με την συνθήκες της Τορτσετίλας, μοίρασε όλη την Αμερικανική Ήπειρο ανάμεσα στους εκλεκτούς του, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, με αντάλλαγμα αυτοί να του χορηγούν το 10% των εσόδων  τους από τις κτήσεις τους (ανεξάρτητα αν τα κέρδη αυτά ερχόταν από δουλεία, λαφυραγώγηση ή σφαγές).

Επιπλέον, ο «καλόκαρδος και εμπνευσμένος» αυτός πάπας, όταν δεν δολοφονούσε καρδινάλιους για να τους κλέψει την περιουσία, φρόντισε να άρει και την αμαρτία της τοκογλυφίας.

Μάλιστα, την χαρακτήριζε ως ιδιαίτερα χρήσιμη δραστηριότητα, αφού τα κέρδη της μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για «κάλους σκοπούς» (και έτσι εφάρμοσε εκτενώς την πρακτική της τοκογλυφίας, για την οποία  οι Ναΐτες παλαιοτέρα είχαν καταδικαστεί από το Βατικανό).

Όμως, μετά την άνοδο του προτεσταντισμού στην Δυτική Ευρώπη, και κυρίως μετρά την πτώση της Ρώμης στον στρατό του Αυτοκράτορα Κάρολου του Ε’ του Κουίντου το 1527, η παπική οικονομική δύναμη και ισχύς άρχισε να φθίνει.

Το γεγονός αυτό, εντάθηκε ακόμα περισσότερο αμέσως μετρά την λήξη του Τριακονταετούς Πολέμου το 1648, όταν οι προτεστάντες ηγεμόνες της Γερμανίας, απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τον Αμβούργο Αυτοκράτορα και κατάσχεσαν οριστικά τις εκκλησιαστικές γαίες που ανήκαν στον πάπα για λογαριασμό τους.

Τα ίδια ακριβώς γεγονότα, επαναλήφθηκαν αργότερα, με την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης στην Γαλλία, την περίοδο της τρομοκρατίας που ακολούθησε, αλλά και την συνεχή κατάσχεση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας από το Γαλλικό κράτος.

Με το πέρας των Ναπολεόντειων πολέμων και την άνοδο του εθνικισμού σε πολλά κράτη (τόσο της Δυτικής Ευρώπης, όσο και της Λατινικής Αμερικής), η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε περαιτέρω σε βάρος του πάπα, ενώ, με την ενοποίηση της Ιταλίας, ο πάπας έχασε την κατοχή της Κεντρικής Ιταλίας και της Ρώμης (καθώς και των εσόδων που αυτές του επέφεραν) και περιορίστηκε στην περιοχή του Βατικανού.

Κατά την διάρκεια δε του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πάπας ελάχιστη επιρροή μπορούσε να ασκήσει, αλλά στην συνέχεια, επί της θητείας των παπών πάπα Πύου του ΙΑ’ και Πύου του ΙΒ’, οι πάπες ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα.

Υπέγραψαν κονκορδάτα με το χιτλερικό, το μουσολινικό και φρανκικό καθεστώς, αποκτώντας με τον τρόπο αυτό μεγάλη πολιτική και οικονομική επιρροή στις χώρες αυτές, ενώ τους χορηγούταν και έσοδα από τους καθολικούς των χωρών αυτών.

Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πάπας, υποστήριξε πολλά φασιστικά καθολικά καθεστώτα και τις γενοκτονίες που αυτά έπρατταν έναντι αλλόδοξων (π.χ. τους φασίστες Ουστάσι στην Κροατία κατά των Ορθοδόξων Σέρβων), τόσο γιατί αυτά προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν με την βία τους αλλόδοξους στο καθολικισμό, όσο και γιατί έδιναν ένα μεγάλο μέρος από την φορολογία και τα λάφυρα που αποκτούσαν στον πάπα.

Με τα πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την αρχή του Ψυχρού Πολέμου, ο πάπας φρόντισε μέσω των οργανισμών της καθολικής Εκκλησίάς που έλεγχε, να φυγαδεύσει πολλούς ναζιστές και φασίστες συνεργούς του σε φιλικές προς αυτόν χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.

Μια από τις χώρες αυτές, ήταν η φραγκική Ισπανία, οπού ο πάπας, μέσω της οργάνωσης Opus Dei που είχε ιδρυθεί στην χωρά αυτή, είχε καταφέρει να προωθήσει σε καίριες πολιτικά θέσεις, άτομα, τα οποία προωθούσαν πολικές συμφέρουσες για τον ίδιο και τον θεσμό του παπισμού.

Την περίοδο αυτή, ήταν που ξέσπασε και το γνωστό σκάνδαλο με την τράπεζα του Βατικανού. Πρωταγωνιστής του σκανδάλου αυτού, ήταν ο Ρομπέρτο Κάλβι, γνωστός και ως «ο τραπεζίτης του Θεού», πρόεδρος της δεύτερης μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της Ιταλίας, της Banco Ambrosiano, η οποία και κήρυξε πτώχευση το 1982.

Το έτος 1978, η τράπεζα της Ιταλίας εξέδωσε μια αναφορά σχετικά με την Banco Ambrosiano στην οποία ανέφερε ότι μερικά δισεκατομμύρια λίρες (σχεδόν ενάμιση δις), είχαν εξαχθεί παράνομα και κατά πάσα πιθανότητα σχετίζονται με εγκληματικές δραστηριότητες (και στην οποία το Βατικανό είχε τραπεζικό μερίδιο).

Ο Κάλβι, εμπλεκόταν και σε μια άλλη υπόθεση τραπεζικής απάτης, όπως και στην κατάρρευση της Franklin National Bank το 1974 (λόγω κακής διαχείρισης των δανείων και των δοσοληψίων συναλλάγματος), η οποία ανήκε στο Σικελιανό τραπεζίτη Michele Sindona (ο οποίος και δηλητηριάστηκε αργότερα στην φυλακή, πίνοντας καφέ που περιείχε κυανίδιο).

Η Banco Ambrosiano, κατέρρευσε τελικά τον Ιούνιο του 1982, μετά την αποκάλυψη χρεών μεταξύ 700 εκατομμύριών και 1.5 δισεκατομμυρίου δολαρίων.

Πολλά δε από τα χρήματα αυτά, είχαν αφαιρεθεί μέσω της Τράπεζας του Βατικανού (η οποία έχει το όνομα Istituto per le Opere Religiose), η οποία κατείχε το 10% της Banco Ambrosiano, και ήταν ο κύριος μέτοχος της.

Υπεύθυνος για όλες αυτές τις δοσοληψίες από πλευράς του Βατικανού, ήταν ο καθολικός αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Μαρσινσκους, ο οποίος αμέσως μετρά την αποκάλυψη του σκανδάλου αυτού, κατέφυγε και κρυβόταν στο Βατικανό για να μην συλληφθεί.

Στην συνέχεια, και αφού πλήρωσε τις αποζημιώσεις στους πιστωτές από τα συνταξιοδοτικά ταμεία του Βατικανού, ο Μαρσινσκους, πέθανε ήρεμα στις ΗΠΑ το 2000, στην οποία και επέστρεψε με την βοήθεια και προστασία των παπών Ιωάννη Παύλου του ΙΒ’ και του διάδοχου του Βενέδικτου.

[Ο Μαρσινσκους, την γλίτωσε φθηνά. Ο προκάτοχος του πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο Α’, ο οποίος εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου ήθελε ειρήνη και συνεργία με το ανατολικό μπλοκ, αλλά και να ελέγξει και να εξυγιάνει την τράπεζα του Βατικανού, δεν είχε το αντίστοιχο τέλος.

Πέθανε μετρά από μόλις ένα μηνά στον παπικό θρόνο, ενώ την προηγουμένη του θανάτου του, είχε προσφέρει από ευγένεια, ένα ποτήρι χυμό (που προοριζόταν για τον ίδιο), σε έναν Ρώσο μητροπολίτη που τον είχε επισκεφθεί.

Ο Ρώσος μητροπολίτης, έπεσε αμέσως νεκρός αφού το ήπιε, ενώ την επόμενη μέρα πέθανε ξαφνικά και ο ίδιος ο πάπας (πολλοί υποστηρίζουν ότι ο πάπας αυτός πέθανε δηλητηριασμένος, γατί όσα σχεδίαζε δεν  συμβάδιζαν με τα συμφέροντα πολλών, οι οποίοι κινδυνεύαν από αυτά)].

Τελικά, το έτος 1984, η Τράπεζα του Βατικανού συμφώνησε να πληρώσει 224 εκατομμύρια δολάρια στους 120 πιστωτές της πτωχευμένης Banco Ambrosiano ως "αναγνώριση της ηθικής εμπλοκής" στην κατάρρευση της τράπεζας.

Όσο για τον Καλύβι (που ήταν μέλος της παράνομης φιλοφασιστικής μασονικής στοάς P2 του Licio Gelli, όπως ο Μπερλουσκόνι, η οποία και σχεδίαζε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ιταλία), αυτός, στις 18 Ιουνίου του 1982, βρέθηκε τελικά κρεμασμένος στην γέφυρα Blackfriars, στα σύνορα του οικονομικού προαστίου του Λονδίνου.

Στα ρούχα του Κάλβι είχαν τοποθετηθεί τούβλα, ενώ ο ίδιος είχε πάνω του περίπου χρήματα αξίας 15.000 δολαρίων σε 3 διαφορετικά συναλλάγματα.

Αρχικά, ο θάνατος του δηλώθηκε ως αυτοκτονία από την αστυνομία, αλλά μετέπειτα και συγκεκριμένα το 2002, σε μια νέα ιατροδικαστική εξέταση, αποδείχθηκε ότι ο θάνατος του Καλύβι, ήταν μια δολοφονία, σκηνοθετημένη με τέτοιο τρόπο, που να μοιάζει αυτοκτονία.

Ο πραγματικός ένοχος της δολοφονίας του δεν βρέθηκε ποτέ, αν και πολλοί επιθυμούσαν τον θάνατο του, αφού ήξερε πολλά και οι ιδού θα κινδυνεύαν αν μιλούσε.

[π.χ. η Μαφία, επειδή ο Κάλβι έχασε λεφτά της, όταν κατέρρευσε η τράπεζα Banco Ambrosiano, αλλά και για λογαριασμό της στοάς P2 και του Ινστιτούτου Θρησκευτικών Έργων του Βατικανού.

Και όλα αυτά, προκειμένου ο Κάλβι να μην μπορεί να εκβιάσει πολιτικές και θεσμικές προσωπικότητες τους, με τους οποίους είχε διαχειριστεί επενδύσεις και οικονομικές δραστηριότητες με τεράστια χρηματικά ποσά, μερικά από τα οποία προέρχονταν από την Cosa Nostra και άλλες δημόσιες υπηρεσίες].

Παράλληλα με τα γεγονότα αυτά, η τράπεζα του Βατικανού, είχε παράλληλα και θυγατρικές στο εξωτερικό, οι οποίες κατηγορούταν, ότι εμπλεκόταν σε παράνομο εμπόριο οπλών, ναρκωτικών, ακόμα και αντισυλληπτικών χαπιών!!!

Στα νεότερα χρονιά, σε ελέγχους που έγιναν από την ιταλική αστυνομία στην τράπεζα του Βατικανού, ανιχνεύθηκε η ύπαρξη μυστικών λογαριασμών, οι οποίοι προερχόταν από ύποπτες συναλλαγές, ενώ η εισδοχή τους στην τράπεζα αυτή, παράκαμπτε τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς για την καταπολέμηση μαύρου χρήματος.

Το δε σκάνδαλο αυτό, μαζί με τα σκάνδαλα παιδεραστίας στο Βατικανό, «βοήθησαν σημαντικά» στην παραίτηση του πάπα Βενέδικτου και στην αντικατάσταση του από τον τωρινό πάπα Φραγκίσκο.

Από αυτόν, έγινε μια δήθεν προσπάθεια για εξυγίανση της τράπεζάς του Βατικανού, άγου ο πάπας καταδίκαζε δημοσιά την τοκογλυφία και τους κερδοσκόπους τραπεζίτες, στην πραγματικότητα όμως, οι δραστηριότητές της τράπεζας, καθόλου δεν αλλάξαν (http://www.zougla.gr/kosmos/article/kala-krati-to-kseplima-vromikou-xrimatos-sto-vatikano).

Βλέπουμε λοιπόν, ότι και οι πάπες, άθολη την διάρκεια της ιστορίας του παπικού κράτους παλαιοτέρα και του Βατικανού σήμερα, ουδέποτε έπαψαν να χρησιμοποιών αδίστακτες οικονομικές συναλλαγές προκειμένου να πλουτίσουν.

Και δεν δίστασαν μπροστά σε τίποτα για το χρήμα και την εξουσία, κάτι που θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς σήμερα, όταν αυτοί παριστάνουν πως «μετανοούν, αλλάζουν και γίνονται ξαφνικά καλοί», γιατί όπως λέει και η λαϊκή ρήση: «Ο λύκος και αν εγέρασε και άλλαξε το μαλλί του, μήτε την γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».