Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑYΤΗΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑYΤΗΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι προγονοί των σημερινών Ιρανών, οι Άρειοι, έφτασαν στην περιοχή του Ιράν, από την Κεντρική Ασία.

Αυτοί, κατοικούσαν εκεί από την αρχαιότητα, αλλά, γύρω στο 1500 π.Χ., κατέβηκαν από τα μέρη τους και κατέλαβαν τις σημερινές χώρες του Ιράν και της Ινδίας, αποτελώντας τους προγονούς των συγχρόνων Ιρανών και των Ινδών.

Και άλλωστε, Ιράν, σημαίνει η χώρα των Αρείων.

[Στο Ιράν, οι Άρειοι που κατέλαβαν την χώρα, σύντομα ξεχώρισαν σε διάφορες φυλές (τους Μήδους και τους Πέρσες), ενώ οι ισχυρότεροι από αυτούς, οι οποίοι στο τέλος επικράτησαν στις μεταξύ τους συγκρούσεις, σύντομα ένωσαν την χώρα και της έδωσαν το όνομα της δίκης τους φυλετικής ομάδας (Πέρσες).

Οι «βέροι» Πέρσες, κυριαρχούσαν στους προτέρους λαούς και αποτελούσαν την αριστοκρατία της χωράς (ενώ ο ισχυρότερος αριστοκράτης γινόταν ο βασιλιάς), ενώ ο (κατά βάση) προ-αρειανός φτωχός λαός, αποτελούσε τους φτωχούς υπηκόους, που διέθεταν ελάχιστα δικαιώματα.

Η ιδιά κατάσταση, επικρατούσε και στην γειτονική Ινδία, οπού οι νέοι Άρειοι επικυρίαρχοι-κατακτητές, αποτελούσαν την ανώτερη αριστοκρατία, τους πολεμιστές και τον Κλήρο, δηλαδή τις «ανώτερες τάξεις», ενώ ο κατακτημένος λαός των Δραβίδων, αποτελούσε την κατώτερη τάξη, που ήταν δούλοι, χωρίς σχεδόν καθόλου ανθρωπινά δικαιώματα.

Αυτοί είναι οι ιστορικά εξακριβωμένοι ΄Αρειοι, οι πληθυσμοί που κατοίκησαν στις δυο αυτές χώρες (Ιράν-Ινδία).

Οι Άρειοι των ναζιστών της Γερμανίας, υπήρξαν στην πραγματικότητα, μόνο στην φαντασία τους].

Σύντομα, οι Πέρσες, υπό την δυναστεία των Αχαιμενιδών, επεκτάθηκαν πάρα πολύ εδαφικά και μέσω συνέχων κατακτήσεων,  δημιούργησαν μια αχανή Αυτοκρατορία, η οποία εκτεινόταν από την Μικρά Ασία έως και τον Ινδό ποταμό.

Υπό την διοίκηση του Κύρου του Μέγα και των διάδοχων του, η Περσική Αυτοκρατορία, κατέλαβε το 546 π.Χ. την λυδική Αυτοκρατορία του Κροίσου, μαζί με τις Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας. 

Τότε, ήταν και η πρώτη φορά που οι Πέρσες, κατόρθωσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στην Μεσόγειο Θάλασσα.

Στην συνέχεια, η Αχαιμενιδική Περσία, προσπάθησε πολλές φορές, να κατακτήσει και την κυρίως Ελλάδα και να επεκταθεί στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, αλλά οι Έλληνες, κατάφερναν πάντα, όταν ενώνονταν, να αποκρούουν τον Περσικό στρατό νικηφόρα.

Τελικά, το έτη 336-327 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, επικεφαλής των συνασπισμένων Ελλήνων, κατάφερε να επιβληθεί επιώ του Πέρση βασιλιά Δαρείου του Γ', κατακτώντας υστέρα από σκληρές μάχες την Αυτοκρατορία του.

Υστέρα από τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, τα εδάφη της Αυτοκρατορίας του, πέρασαν υπό την επιώ κυριαρχία των διαδόχων του, και συγκεκριμένα υπό την δυναστεία των Σελευκιδών.

Υστέρα από έναν αιώνα σχεδόν από τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, εισέβαλε στην περιοχή του σημερινού Ιράν, ο λαός των Πάρθων, ο οποίος και επικράτησε σε ολόκληρη την περιοχή.

Όμως, η ξενόφερτη αυτή δυναστεία κατακτητών, κατέρρευσε τελικά τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν ντόπιοι Πέρσες ευγενείς, υπό την διοίκηση του Αρντασίρ των Σασσανιδών, επαναστάτησαν και κατέλυσαν την Αρσακιδική δυναστεία των Πάρθων.

Οι Σασσανίδες, είχαν ως στόχο τους, την αναδημιουργία της Αιχαιμενιδικής Περσικής Αυτοκρατορίας, υπό την ηγεσία, τους και για τον λόγο αυτό, προσπαθούσαν να κατακτήσουν εκείνες τις περιοχές που ήλεγχαν παλιότερα οι Αχαιμενίδες και είχε η Ρωμαϊκή (και αργότερα και η Βυζαντινή) Αυτοκρατορία υπό την κυριαρχία της.

Συγκεκριμένα, προσπαθούσαν να καταλάβουν την Αρμένια, την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Παλαιστίνη, την Μεσοποτάμια, την Συρία και την Ανατολική και Δυτική Θράκη και την Μικρά Ασία (με σκοπό να βγουν ξανά στο Αιγαίο), και την περιοχή του βασιλείου του πάντα Ελληνικής Μακεδονίας, βασικά σχεδόν το 90% της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας)!!!

Κατάφεραν να κατακτήσουν μέρος της Αραβίας και την Υεμένη τότε, και τον καιρό του παντελώς ανίκανου, βαΐου και μέθυσου σφετεριστή Βυζαντινού Αυτοκράτορα, του Φωκά (του χειροτέρου με διαφορά Αυτοκράτορα σε όλη την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), στις αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ., να επεκτείνουν ακόμα περισσότερο την Αυτοκρατορία τους.

Συγκεκριμένα επιώ της βασιλείας του Χοσρόη του Β’, λόγω της ανικανότητας και της καταστροφής του Βυζαντινού κράτους από τον Φωκά, οι Πέρσες κατάφεραν να καταλάβουν ν Αρμένια, την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Παλαιστίνη, την Μεσοποτάμια, την Συρία, αλλά και μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας, υλοποιώντας κατά μεγάλο μέρος τα κατακτητικά σχέδια τους, αποκτώντας με τον τρόπο αυτό, ξανά πρόσβαση στην Μεσόγειο θάλασσα.

[Μάλιστα, όταν οι Πέρσες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα, με την συνδρομή πολλών ντόπιων Ιουδαίων, προέβησαν στην σφαγή σχεδόν ενενήντα χιλιάδων Χριστιανών λόγω θρησκευτικού φανατισμού, κατέστρεψαν τον Πανάγιο Τάφο και έκλεψαν τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο και μετέφεραν μαζί με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, αιχμάλωτο στην Περσία.

Η πράξη τους αυτή, προκάλεσε την οργή όλων των Χριστιανών (τόσο στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όσο και στην Δυτική Ευρώπη), και οι Βυζαντινοί ορκίστηκαν να τιμωρήσουν τους Πέρσες και να ανακτήσουν όλα τα χαμένα εδάφη τους].

Όμως τότε, την στιγμή του φαινομενικού απολυτού θριάμβου τους και της διαφαινόμενης οριστικής πτώσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εμφανίστηκε από το πουθενά ως σωτήρας των Βυζαντινών, ο σπουδαίος Αυτοκράτορας Ηράκλειος.

Αυτός, με τον δυναμισμό και τις μεγάλες ικανότητες του (αλλά και την σημαντικότατη οικονομική ενίσχυση της Αυτοκρατορίας από Πατριάρχη Σέργιο, ο οποίος και παραχώρησε τα εκκλησιαστικά σκευή και χρήματα για να αναδιοργανώσει το στρατό και το κράτος, προκειμένου να σωθεί την Αυτοκρατορία και να ανακτηθεί ο κλεμμένος από τους Πέρσες Τίμιο Σταυρό), σύντομα προχώρησε σε μια νικηφόρα αντεπίθεση έναντι των Περσών.

Ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος πάνω στον Βουκεφάλα, ο Ηράκλειος (Ελληνικής καταγωγής από την Καππαδοκία και όχι Αρμένιος όπως λένε Αρμένιοι ιστορικοί που θέλουν να οικειοποιηθούν τα κατορθώματα του), πάνω στο φημισμένο αλόγου του, τον Δόρκωνα, οδήγησε και αυτός τον στρατό του, από τις περιοχές της σημερινής Ελλάδας και Ανατολικής Θράκης, όπως ο Αλέξανδρος τον στρατό στην Μικρά Ασία.

[Αυτές, ήταν και οι μονές επαρχίες που του είχαν απομείνει στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μιας και στα Βαλκάνια, οι Αβαροσλάβοι, σε συνεννόηση με τους Πέρσες, είχαν διαβεί και αυτοί τον Δούναβη και πολιορκούσαν τις πόλεις των Βαλκάνιων].

Στην συνέχεια ο Ηράκλειος (όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος), οδήγησε ο ίδιος τον στρατό του κατά των Περσών, σε μια σειρά από νικηφόρες εκστρατείες, διάρκειας σχεδόν έξι ετών κατά των Περσών (όσο περίπου πολέμησε και ο Μέγας Αλέξανδρος εναντίον τους).

Και όλα αυτά, έχοντας πάντα λιγότερο στρατό (όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος) εναντίον τους, ενώ κατάφερε με την δεύτερη μάχη των Γαυγάμηλων (γνωστή και ως μάχη της Νινευή ή των Αρβήλων), να διαλύσει ολοκληρωτικά τον Περσικό στρατό, στο ίδιο μάλιστα ακριβώς μέρος οπού είχε νικήσει ολοκληρωτικά ο Μέγας Αλέξανδρος τον Πέρση Βασιλιά Δαρείο.

Στην συνέχεια, προέλαυσε και κατέλαβε την πρώτη πρωτεύουσα των Περσών, την Δασταγέρδη, ενώ ύστερα πολιόρκησε και την δεύτερη πρωτεύουσα τους, την Κτησιφώντα.

Στην ίδια την Περσία, ξέσπασε τότε επανάσταση κατά του Χοσρόη, ο ίδιος δολοφονήθηκε από τον γιο του, τον Σιρόη, ο οποίος και σύναψε ειρήνη με τον Ηράκλειο, επιστρέφοντας του πίσω όσα βυζαντινά εδάφη κατείχαν ακόμα οι Πέρσες, τον Τίμιοί Σταυρό, αλλά και μεγάλη χρηματική αποζημίωση για τον πόλεμο.

Ο Ηράκλειος γύρισε πίσω νικητής, αλλά με μεγάλο κόστος, τόσο για τον ίδιο, όσο και την Αυτοκρατορία του:

Εκτός από τις ανθρώπινες και υλικές απώλειες, ο κάποτε κατάξανθος γαλανομάτης Αυτοκράτορας, είχε δει τα μαλλιά του να γκριζάρουν απότομα λόγω κακουχίων, ενώ την ίδια περίοδο, έπιασαν τον Ηράκλειο έντονες κρίσεις υδρωπικίας, συνεχές τρέμουλο και άλλες αρρώστιες, οι οποίες δεν του επέτρεπαν πια συμμετοχή σε μάχες. 

[Έτσι, όταν εισέβαλαν αργότερα οι Άραβες, ο Ηράκλειος ήταν σε τόσο άσχημη, τόσο διανοητική κατάσταση (όσο και υγείας), που δεν κατάφερε να ηγηθεί ο ίδιος του στρατού του, ενώ οι διοικητές που τον αντικατέστησαν, οι οποίοι δεν είχαν τις ικανότητες του, απέτυχαν στον πόλεμο εναντίον τους].

Στην συνέχεια, στο Ιράν, εισέβαλαν οι Άραβες, υπό την διοίκηση των διάδοχων του Μωάμεθ, όπως και στις Βυζαντινές επαρχίες της Αίγυπτου, της Λιβύης, της Παλαιστίνης, της Μεσοποτάμιας, και της Συρίας, τις οποίες και κατάφεραν να καταλάβουν.

[Με την απώλεια δε των περιοχών αυτών, το Βυζάντιο έχασε μαζί τους, τόσο το ανθρώπινο δυναμικό, όσο και τις εμπορικές και στρατιωτικές οδούς των περιοχών αυτών, μαζί με όλες τις πρώτες τους ύλες].

Όμως, ενώ οι Βυζαντινοί, κατάφεραν μετρά από σκληρές μάχες να αποκρούσουν τους Άραβες, οι Ιρανοί κατέλαβαν τελικά την Περσία, και ξεκίνησαν τον βίαιο εξισλαμισμό της περιοχής, όπως και των κατακτημένων Βυζαντινών περιοχών της Μέσης Ανατολής.

Μάλιστα, οι Άραβες, εγκατέστησαν και στρατιωτικούς εποίκους στο Κουζεστάν του Ιράν (σημερινό νοτιοδυτικό Ιράν), των οποίων οι απόγονοι, κατοικούν την περιοχή ακόμα και σήμερα.

Το 822 μ.Χ., ο κυβερνήτης του Χορασάν, Ταχίρ, διακήρυξε την ανεξαρτησία του και ίδρυσε τη νέα περσική δυναστεία των Ταχιριδών.

Στην συνέχεια, το Ιράν, είχε την ατυχία, μετά από την κατοχή των Αράβων, να καταληφθεί πρώτα από τους Σελτζούκους τον 11ο αιώνα και στην συνέχεια από τους Μογγόλους, τόσο τον 13ο, όσο και τον 14ο  αιώνα μ.Χ. και το Περσικό κράτος, εξαιτίας αυτών των γεγονότων, έσπασε σε πολλά, ανεξάρτητα μεταξύ τους κρατίδια.

Το 1452 μ.Χ., η Περσία ενώθηκε ξανά σε  ένα ενιαίο κράτος, υπό τον Αμπού Σαίντ, αλλά το κράτος του, κατακτήθηκε για λίγα έτη από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Τελικά, το 1502 μ.Χ., υπό την διοίκηση του σάχη Ισμαήλ Α', η οθωμανική κατοχή τερματίστηκε και η Περσία, έγινε και πάλι  ανεξάρτητο (1502-1736). Την εποχή εκείνη το σιτικό δόγμα καθιερώθηκε ως επίσημο.

Στους επομένους αιώνες (18ο και 19ο), η Περσία ήρθε σε πόλεμο, με άλλες χώρες, όπως  με την Οθωμανικής και την Ρωσικής Αυτοκρατορία, και έφτασε στην μεγίστη ακμή της, υπό την διοίκηση του ικανού στρατιωτικού και σάχη, του Ναδίρ Α' Σαχ του Μέγα.

Το 1908, η χώρα αυτή, περιήλθε υπό Βρετανική κατοχή, ενώ το ίδιο έτος, ανακαλύφθηκαν και κοιτάσματα πετρελαίου στην Περσία

Το 1925, ο Ρεζά Σαχ, με πραξικόπημα ανέτρεψε την παρακμάζουσα δυναστεία των Καζάρων και ονομάστηκε σάχης.

Η διακυβέρνησή του προώθησε την εκβιομηχάνιση της χώρας, τα σιδηροδρομικά δίκτυα, τις κατασκευές, αλλά και την καθιέρωση ενός εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ υπό την διοίκηση του, η ως τότε Περσία, μετονομάστηκε σε Ιράν.

Όμως, ο Ρεζά Σαχ, προσπάθησε να συμμαχήσει με τους Γερμανούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ως εκ τούτου, οι Βρετανοί και οι Σοβιετικοί, εισέβαλαν το 1941 στο Ιράν, με στόχο, τόσο να χρησιμοποιήσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο μεταφορών της χώρας στον πόλεμο, όσο και να αντικαταστήσουν τον ανηλεή Ρεζά Σαχ, με τον αδύναμο (και όχι υπερβολικά ευφυή γιου του), τον Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί.

Υπό την ηγεσία του Σάχη αυτού, και λόγω της τυραννίας και της ανικανότητας του, πραγματοποιήθηκε αργότερα η ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν το 1979 (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/isis.html), η οποία και έφερε στην ηγεσία τον Αγιατολάχ Χομεινί.

Ακολουθήσε το 1980-1988, ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, όταν το Ιράκ, υπό την διοίκηση του Σαντάμ Χουσεΐν, επιτέθηκε στο Ιράν, με σκοπό, τόσο να καταλάβει καίριες ναυτικές περιοχές για την χώρα του στον  Περσικό κόλπο, όσο και για να καταλάβει το (Αραβικό, από την εποχή της Αραβικής κατάκτησης του Ιράν) Κουζεστάν.

[Το Κουζεστάν, εκτός του μεγάλου Αραβικού πληθυσμού,  διαθέτει και τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράν].

Τελικά, ο πόλεμος αυτός, έληξε το 1988, χωρίς κανέναν νικητή, με συνολικό όμως κόστος, εάν εκατομμύριο νεκρούς.

 Στις προεδρικές εκλογές του 2009, ο Αχμαντινετζάντ επανεξελέγη πρόεδρος του Ιράν, έναντι του φιλελεύθερου αντιπάλου, Χουσεΐν Μουσαβί, ο οποίος και αρνήθηκε να αναγνωρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα και κατήγγειλε εκτεταμένη νοθεία.

Ακολούθησαν μεγάλες διαδηλώσεις οπαδών του Μουσαβί οι οποίες κατεστάλησαν βίαια.

Αντίστοιχα περιστατικά, συνέβησαν και τον Δεκέμβριο του 2017, όταν ξεκίνησαν βίαιες διαδηλώσεις, αρχικά με οικονομικά αιτήματα από την κυβέρνηση της Χώρας, τα οποία στην συνέχεια, εξετράπησαν σε βίαιες διαδηλώσεις, ενώ οι «διαδηλωτές», αρχίσαν να απαιτούν και αλλαγή του υφιστάμενου πολιτικού καθεστώτος, έχοντας την βοήθεια των ΗΠΑ και του Ισραήλ (https://alophx.blogspot.gr/2018/01/blog-post_95.html).

Σκοπός όλης αυτής της «ενορχηστρωμένης προσπάθειας Αραβικής Άνοιξης στο Ιράν», είναι η πτώση του ισλαμικού σιτικού (αντιαμερικανικού και αντιισραηλινού) καθεστώτος και η αντικατάσταση του με ένα φιλοδυτικό.

Αυτό, στην συνέχεια, θα παύσει την χρηματοδότηση των (εχθρικών για το Ισραήλ), Χεζμπολάχ στον Λιβανό και Χαμάς στην Γάζα, ενώ θα σταματήσει να χρηματοδοτεί και τους σιίτες σε Ιράκ, Συρία, Λιβανό και Υεμένη.

Φυσικά, θα σταματήσει και την στρατιωτική συμμαχία της Χώρας αυτής με την Ρωσία, την Κίνα και την Συρία (όπως φυσικά και τις εμπορικές συμφωνίες με τις χώρες αυτές), ενώ τον έλεγχο του πετρελαίου της, θα αναλάβουν δυτικές εταιρίες (όπως και των αγωγών της, ενώ δεν θα κατασκευάσουν ποτέ αγωγοί που να απειλούν τα ενεργειακά σχέδια των δυτικών (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%B9/).

[Για τον λόγο αυτό, οι δυτικοί χρηματοδοτούν στο Αραβικό Κουζεστάν, αυτονομιστικό κίνημα έναντι του Ιράν, προκειμένου να του αποσπάσουν τα πετρέλαια (και να το παραλύσουν πλήρως οικονομικά χωρίς τα κέρδη τους), ενώ σε περίπτωση που εισβάλουν σε αυτό, υπολογίζουν στους ντόπιους Άραβες αυτονομιστές για υποστήριξη].

Όλα αυτά συμβαίνουν κυρίως, γιατί στις μέρες μας, το Ιράν, κατάφερε για πρώτη φορά από τον έβδομο μετά Χριστόν αιώνα, από την εποχή του Χοσρόη του Β’ και της μόνιμης από τότε κατοχής της Μέσης Ανατολής από τους Άραβες, να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στην Μεσόγειο, ιδρύοντας ξανά μια σιτική Περσική Αυτοκρατορία υπό τον έλεγχο της (http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_20.html).

Ελέγχοντας όμως ταυτόχρονα (άμεσα ή έμμεσα) και πολλές από τις χώρες που ήλεγχε η Σασσανιδική Αυτοκρατορία, όπως την Παλαιστίνη, το Ιράκ, την Συρία, τον Λιβανό, αλλά και την Υεμένη.

Όμως, στην εποχή μας, οι δυτικοί (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ) και οι σύμμαχοι τους (σουνιτικές πετρομοναρχίες του Κόλπου), οι οποίοι θέλουν να εισβάλουν στο Ιράν, δεν διοικούνται σε καμμιά περίπτωση από προσωπικότητες του μεγέθους του Μεγάλου Αλέξανδρου ή του Ηράκλειου, ενώ οι ικανότητες και το πνευματικό επίπεδο των ηγετών τους (Τραμπ, Νετανιάχου, Μωχάμεντ Μπιν Σαλμάν), απέχουν έτη  φωτός από αυτό των παραπάνω ηγετών.

Επίσης, τίποτε δεν εγγυάται ότι εάν εισβάλουν στο Ιράν, ο λαός στην πλειοψηφία του θα εξεγερθεί υπερ. τους και δεν θα συσπειρωθεί εναντίον τους συλλογικά (εν αντίθεση με ότι έγινε με τον Χοσρόη τον Β’), ούτε ότι και οι σύμμαχοι του Ιράν (Ρωσία-Κίνα), δεν θα επέμβουν υπερ. του.

Θα γίνει τελικά εισβολή του Άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Άραβες στο Ιράν;

Άγνωστο, αλλά καλό είναι να ξέρουν οι επίδοξοι εισβολείς, ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα και όπως θα μπορούσε να πει κάνεις, παραφράζοντας και το κλασικό ρητό μιας πασίγνωστης τηλεοπτικής  σειράς: «το βίαιο παιχνίδι του στέμματος, οδηγεί πάντα σε ποταμούς αίματος».