ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η εποχή μας παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με άλλες ιστορικές περιόδους. Μια δε από τις κυριότερους περιόδους στις οποίες υπάρχει μεγάλη ιστορική ομοιότητα του τότε με το σήμερα είναι με την εποχή της ανάδειξης του Ηρώδη του Μέγα στην ηγεσία της περιοχής της Παλαιστίνης.

Συγκεκριμένα, το έτος 42 π.Χ., αμέσως μετά την μάχη στους Φίλιππους, ο αδίστακτος μα ικανός στα στρατιωτικά ζητήματα Ηρώδης, με την βοήθεια του επίσης ικανού στα στρατιωτικά, μα ταυτόχρονα αλαζόνα, μέθυσου, σκανδαλώδους, γυναικά και καλοπερασάκια Μάρκου Αντώνιου, τότε μέλος της Β’ Τριανδρίας, και υπευθύνου για την διοίκηση της Ρωμαϊκής Ανατολής, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιουδαίας.

Παρόλη όμως την ανακήρυξη του αυτή, την βοήθεια και την φιλιά του με τον Μάρκο Αντώνιο, καθώς και τις προσωπικές ικανότητες του, ο Ηρώδης, ο οποίος δεν είχε Ιουδαϊκή αλλά Ιδουμαική (Αραβική) καταγωγή (και ήταν φίλος και σύμμαχος κάθε Ρωμαίου Αυτοκράτορα), χρειάστηκε να δώσει πολλές μάχες με τους πολίτικους του αντίπαλους στην Ιουδαία, προκειμένου να σταθεροποιήσει και να εδραιώσει την εξουσία του στην περιοχή αυτή.

Την ίδια περίοδο, στην ρωμαϊκή Συρία, Μεσοποτάμια και Παλαιστίνη, οι οποίες είχαν κατακτηθεί από τον Πομπήιο τον Μέγα το 62 π.Χ. και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε προτεκτοράτα της, επικρατούσε πολιτική και οικονομική αναταραχή, αφού οι Ρωμαίοι φερόταν με μεγάλη βιαιότητα στους ντόπιους, επιβάλλοντας τους άγριους φόρους, βιάζοντας εκτελώντας πολλούς από αυτούς και λεηλατώντας ασταμάτητα τον πλούτο αυτών.

Η δε Συρία, μέχρι την περίοδο πριν την ρωμαϊκή κατάκτηση, βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Σελευκιδών, των οποίων το κράτος αρχικά επεκτείνονταν στα σημερινά κράτη της Συρίας, του Ιράκ, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και του Ιράν.

Όμως, σύντομα στο κράτος αυτό επικράτησαν αποσχιστικές τάσεις, και ιδίως μετά την ήττα των βασιλιάδων Δημήτριου του Β’ και Αντιόχου του Ζ’ από τους Πάρθους, το κράτος των Σελευκιδών έχασε πολύ από την ισχύ του και παράλληλα απώλεσε τις περιοχές της Μεσοποτάμιας, του Ιράν και της Βόρειας Συρίας προς όφελος των Παρθών.

Εν συνέχεια, στο κράτος αυτό ξεκίνησαν άγριοι εμφύλιοι πόλεμοι, συνεχείς εξεγέρσεις και συνεχή και εναλλασσόμενη ανάδειξη τυράννων σε αυτό, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούσαν ταυτόχρονα το κράτος πολλές φορές, με συνέπεια στο κράτος αυτό να υπάρχουν πολλές φορές δύο ή και τρεις ηγεσίες ταυτόχρονα.

Πριν δε τα γεγονότα αυτά, οι Σελευκίδες είχαν χάσει ύστερα από εξέγερση των Μακαβαίων/Ασμοναίων έναντι του καταπιεστικού Αντιόχου του Δ’ του Επιφανούς όλη την περιοχή της Παλαιστίνης (ο οποίος ως ένας Χίτλερ της εποχής προσπάθησε να αφανίσει παντελώς τους Ιουδαίους), η οποία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος υπό την ηγεσία των Μακαβαίων.

Συνέπεια της επιτυχημένης αυτής επανάστασης ήταν το κράτος των Ασμοναίων/Μακαβαίων να γίνει ένα από τα ισχυρότερα της περιοχής, ενώ στην ανεξαρτησία του, την ισχυροποίηση και στην μακροημέρευση του συνέβαλε πολύ και η συμμαχία αυτού με την Ρώμη, η οποία την περίοδο εκείνη αναδεικνύονταν σε υπερδύναμη της Μεσογείου.

Επιπλέον, για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, οι Ασμοναίοι προέβησαν σε πολλούς επιτυχημένους πολέμους με τους Σελευκίδες της Συρίας, τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου, τις πόλεις της Φοινίκης και τους Ναβαταίους, ενώ κατέλαβαν ταυτόχρονα την Φιλισταία και την Ιδουμαία.

Παρόλα αυτά, οι συνεχείς εσωτερικές διαμάχες για ανεξαρτησία αποδυνάμωσαν μακροπρόθεσμα το κράτος αυτό, κάτι που συνέβαλε στην μετέπειτα σχετικά εύκολη του υποδούλωση στην Ρώμη.

Ταυτόχρονα, η πάλαι ποτέ ισχυρή πολιτική και στρατιωτική δύναμη των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, είχε πέσει λόγω εμφυλίων πολέμων και εξεγέρσεων σε κατάσταση παρακμής, ενώ στην χώρα, η οποία είχε μετατραπεί στην ουσία σε προτεκτοράτο και σύμμαχο των Ρωμαίων, επικρατούσε οικονομική αναταραχή, βία, καταπίεση, φτώχεια και διαφθορά.

Η Ελλάδα, ήταν τότε πλήρως πολικά και στρατιωτικά υποταγμένη στην Ρώμη, ενώ στην Μικρά Ασία, επικρατούσε μεγάλη αναταραχή στην περιοχή, λόγω της σύγκρουσης του Μιθριδάτη του Μέγα του Πόντου με την Ρώμη για πολλές δεκαετίες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%BA/), από την οποία οι πόλεις της Μικράς Ασίας δεν είχαν ακόμα συνέλθει.

[Τελικά, μόνο η εσωτερική επανάσταση του γιου του Μιθριδάτη, του Φαρνάκη έριξε τελικά αυτόν από την εξουσία και ο ίδιος γενόμενος φίλος της Ρώμης, ανάγκασε τον πατέρα του να αυτοκτονήσει για να μην πέσει στα χεριά των Ρωμαίων εχθρών του].

Την περίοδο εκείνη, οι Πάρθοι, εκμεταλλευόμενοι τις εσωτερικές διαμάχες των Ρωμαίων, καθώς και την μεγάλη αγανάκτηση που υπήρχε στην περιοχή έναντι της Ρώμης, εισέβαλαν στην Μεσοποτάμια, την Συρία και την Παλαιστίνη (με στόχο νέα εδάφη από τις κατακτήσεις και πλιάτσικο), όπου έτυχαν υποδοχής ηρώων-απελευθερωτών από τους ντόπιους και εγκαθίδρυσαν στις περιοχές αυτές φιλικά προς αυτούς καθεστώτα.

Στην διάρκεια της κατάκτησης της περιοχής αυτής από τους Πάρθους, ο αντιδημοφιλής και τυραννικός Ηρώδης έχασε την εξουσία του και κατέφυγε στον φίλο του τον Αντώνιο και ύστερα ταξίδεψε στην Ρώμη, όπου έλαβε την άδεια να ανακαταλάβει το βασίλειο του.

Στο τέλος όμως, οι Ρωμαίοι κατάφεραν να εκδιώξουν τους Πάρθους από τα εδάφη αυτά, και επανέφεραν τον Ηρώδη στην εξουσία της Ιουδαίας. Για να τιμωρήσει δε τους Πάρθους, οι οποίοι βρίσκονταν τότε υπό την ηγεσία του πατροκτόνου Φραάτη του Γ', ο Αντώνιος διεξήγαγε μια εκστρατεία εναντίον τους με στόχο την κατάκτηση του κράτους του με βάσεις από την Αρμενία και την Αραβία.

Όμως οι ταχείς ρυθμοί πορείας του στρατού του χωρίς ξεκούραση, η άνυδρη έρημος, ο συνεχής ανταρτοπόλεμος και η τακτική της καμένης γης από τους Πάρθους, το ότι δεν πήρε μαζί του πολιορκητές μηχανές (οι οποίες κάηκαν από μια εισβολή στο αφύλακτο στρατόπεδο του από τους Πάρθους), είχαν ως συνέπεια ο ίδιος και ο στρατός του να ηττηθούν.

Οι δε Αρμένιοι σύμμαχοι του τον εγκατέλειψαν και στο τέλος ο Αντώνιος αναγκάστηκε να προβεί σε μια ταπεινωτική υποχώρηση να χάσει πάνω από το ¼ του στρατού του, σε μια υποχώρηση και ήττα «αντάξια» του Ναπολέοντα από την Ρωσία ή του Ιουλιανού από την Μεσοποταμία (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/).

Συνέπεια δε της ήττας τους αυτής, ήταν οι Πάρθοι να αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο σε μεγάλο μέρος της Μεσοποταμίας και της Βόρειας Συρίας, ενώ ο ανταγωνισμός των κρατών αυτών που κράτησε για αιώνες είχε στο τέλος ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και την πτώση και των δυο παραπάνω ανταγωνιστών.

[Η δε εισβολή Αντωνίου στην Παρθία έγινε το 37 π.Χ., ενώ ο Ηρώδης βοήθησε σημαντικά τον Αντώνιο σε αυτή, προκειμένου να αποδυναμώσει τους Πάρθους εχθρούς του, έτσι ώστε αυτοί να μην ξαναεισβάλουν στην χώρα του και αυτή απειληθεί ξανά από αυτούς.

(Αντίστοιχα στις μέρες μας, σε μία ενδεχομένη επίθεση των ΗΠΑ-Ισραήλ στο Ιράν, ο Νετανιάχου θα βοηθήσει τον Τραμπ (ή το αντίστροφο), προκειμένου να απογυμνώσει τους Ιρανούς εχθρούς του, έτσι ώστε αυτοί να μην εισβάλουν στην χώρα του και απειληθεί αυτή ξανά από αυτούς-https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%B1/, https://hellenicsunrise2.blogspot.com/2017/10/blog-post_80.html).

Ο δε Αντώνιος βοήθησε τον Ηρώδη να αποκτήσει νέα εδάφη για το βασίλειο του.

Αντίστοιχα έπραξε και ο Τραμπ για τον Νετανιάχου, όταν αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα της Ιερουσαλήμ, την κατοχή των υψωμάτων του Γκολάν από το Ισραήλ, καθώς και με την στρατηγική του για το λεγόμενο «Σχέδιο του Αιώνα» (https://alophx.blogspot.com/2019/06/2019.html), το οποίο επίσης θα ωφελήσει εδαφικά το Ισραήλ.

Ο δε Τραμπ με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, θεωρείται από αυτούς ως ένας «νέος Κυρός», όπως ακριβώς θεωρούνταν και οι Τρούμαν και Στάλιν το 1948, όταν αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Ισραήλ.

Την εποχή δε του Ηρώδη στην περιοχή της Παλαιστίνης κατοικούσαν σχεδόν δύο εκατομμύρια Εβραίοι, άλλοι τόσοι υπήρχαν ως διασπορά στην Αίγυπτο και την Συρία, ενώ άλλο ένα εκατομμύριο Εβραίοι βρίσκονταν στην υπόλοιπη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και είχαν σε αυτή ισχυρή παρουσία και μεγάλη οικονομική-πολιτική επιρροή για ένα διάστημα.

(π.χ. όταν η πριγκίπισσα τους η Βερενίκη ήταν ερωμένη του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Τίτου. Τελικά, ο Τίτος αναγκάστηκε να την χωρίσει, υστέρα από σφοδρές διαμαρτυρίες των Ρωμαίων πολιτών, οι οποίοι φοβόταν ότι αυτή θα εξελισσόταν με την ισχυρή επιρροή που ασκούσε στον Τίτο σε μία «νέα Κλεοπάτρα», ενώ ο Τίτος θα γινόταν ένα υποχείριο της και ένας «νέος Αντώνιος»).

Αντίστοιχα στις μέρες μας στο Ισραήλ κατοικούν έξι εκατομμύρια Εβραίοι, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο στην διασπορά υπάρχουν άλλοι τόσοι, οι οποίοι έχουν ισχυρή παρουσία σε πολλές χώρες, καθώς και μεγάλη οικονομική-πολιτική επιρροή].

Τα ίδια σχεδόν γεγονότα συμβαίνουν και στην εποχή μας.

Έτσι και στις μέρες μας, ηγέτης και πρωθυπουργός στο Ισραήλ, είναι ο αδίστακτος μα ικανός στα στρατιωτικά ζητήματα, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος εκλέχθηκε πρωθυπουργός με την βοήθεια του στρατιωτικού (αφού φοίτησε δέκα έτη σε στατική σχολή πριν γίνει επιχειρηματίας), μα ταυτόχρονα αλαζόνα, μέθυσου, σκανδαλώδους, γυναικά και καλοπερασάκια προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.

Παρόλη όμως την βοήθεια και την φιλιά του με τον Ντόναλντ Τραμπ, και τις προσωπικές ικανότητες του, ο Νετανιάχου, ο οποίος δεν έχει Σεφαρδίτικη (δηλαδή καθαρά Ιουδαϊκή από τους Αρχαίους Εβραίους) αλλά καταγωγή Ασκενάζιμ (δηλαδή μικτή στην καλύτερη περίπτωση αλλιώς πλήρως Χαζαρική.

Αυτός ήταν και ένας από τους πολλούς λογούς για τον οποίο, ο φίλος και σύμμαχος κάθε Αμερικάνου προέδρου Νετανιάχου, χρειάστηκε να δώσει πολλές άγριες πολίτικες μάχες με τους εσωτερικούς του αντίπαλους στο Ισραήλ, προκειμένου να σταθεροποιήσει και να εδραιώσει την εξουσία του στην περιοχή αυτή.

Την ίδια περίοδο, στην Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, οι οποίες είχαν κατακτηθεί παλαιοτέρα από τους δυτικούς (την εποχή της αποικιοκρατίας) και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε προτεκτοράτα τους, επικρατεί πολιτική και οικονομική αναταραχή, αφού αυτοί φέρονται με μεγάλη βιαιότητα στους ντόπιους, επιβάλλοντας τους άγριους φόρους, βιάζοντας εκτελώντας πολλούς από αυτούς και λεηλατώντας ασταμάτητα τον πλούτο αυτών.

Η δε Συρία, μέχρι την περίοδο στις μέρες μας, βρίσκεται υπό την κυριαρχία των Αλεβιτών του Άσαντ, των οποίων το κράτος αρχικά επεκτείνονταν σε όλα τα σημερινά εδάφη της Συρίας, όμως, σύντομα στο κράτος αυτό επικράτησαν αποσχιστικές τάσεις, με την βοήθεια ξανά της Δύσης.

Εν συνέχεια, στο κράτος αυτό ξεκίνησαν άγριοι εμφύλιοι πόλεμοι, συνεχείς εξεγέρσεις και συνεχή και εναλλασσόμενη ανάδειξη τυράννων σε αυτό, πολλοί εκ των οποίων κυβερνούσαν ταυτόχρονα το κράτος πολλές φορές, με συνέπεια στο κράτος αυτό να υπάρχουν πολλές φορές δύο ή και τρεις ηγεσίες ταυτόχρονα, εκτός από αυτή του Άσαντ (π.χ. του ISIS και των άλλων ισλαμιστών ανταρτών).

Πριν δε τα γεγονότα αυτά, στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ ύστερα από τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ, μετά την νίκη των Εβραίων που είχαν επιζήσει από τον Χίτλερ (ο οποίος προσπάθησε να αφανίσει παντελώς τους Ιουδαίους).

Συνέπεια της επιτυχημένης αυτού του πολέμου ήταν το κράτος του Ισραήλ να γίνει ένα από τα ισχυρότερα της περιοχής, ενώ στην ανεξαρτησία του, την ισχυροποίηση και στην μακροημέρευση του συνέβαλε πολύ και η συμμαχία αυτού με τις ΗΠΑ, οι οποίες την περίοδο εκείνη αναδεικνύονταν σε υπερδύναμη της Μεσογείου, καθώς και όλου του κόσμου.

Επιπλέον, για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, οι Ισραηλινοί προέβησαν σε πολλούς επιτυχημένους πολέμους με τους ηγέτες της Συρίας, της Αιγύπτου, του Λιβάνου και τους Ιορδανούς στους Αραβοϊσραηλινούς πολέμους (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/), ενώ κατέλαβαν ταυτόχρονα την Γάζα και την Δυτική Όχθη.

Παρόλα αυτά, οι συνεχείς εσωτερικές διαμάχες για ανεξαρτησία αποδυνάμωσαν μακροπρόθεσμα το κράτος αυτό.

Ταυτόχρονα, η πάλαι ποτέ ισχυρή πολιτική και στρατιωτική δύναμη της Αιγύπτου, είχε πέσει λόγω εμφυλίων πολέμων και εξεγέρσεων σε κατάσταση παρακμής, ενώ στην χώρα, η οποία είχε μετατραπεί στην ουσία σε προτεκτοράτο και σύμμαχο των ΗΠΑ, επικρατεί οικονομική αναταραχή, βία, καταπίεση, φτώχεια και διαφθορά.

Η Ελλάδα, είναι τότε πλήρως πολικά και στρατιωτικά υποταγμένη στην Ρώμη, ενώ στην Τουρκία, επικρατεί μεγάλη αναταραχή στην περιοχή, λόγω της σύγκρουσης του Ερντογάν με τις ΗΠΑ για πολλές δεκαετίες.

[Τελικά, ίσως μία η εσωτερική επανάσταση ρίξει τελικά τον Ερντογάν από την εξουσία και ο ίδιος ίσως σκοτωθεί ή αναγκαστεί να αυτοκτονήσει σε μία τέτοια περίπτωση για να μην πέσει στα χεριά των εχθρών του (https://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B4/, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/10/blog-post_970.html).

Ουσιαστικά, τόσο και ο Ερντογάν, όσο η Μέρκελ,  μπορεί να πέσουν με εσωκομματικές ή μη συνωμοσίες και πραξικοπήματα, όπως έπεσαν και άλλοι δικτάτορες στην διάρκεια της ιστορίας, όπως ο Μουσολίνι, ο Τσαουτσέσκου ή ο Χόνεκερ.

Η δε απόκρυψη της αρρώστιας του Ερντογάν και η προσπάθεια να φαίνεται αυτός πάντα ακμαίος στην υγειά του, έτσι ώστε οι οπαδοί του να τον θαυμάζουν για την δύναμη και το σθένος του, θυμίζει την αντίστοιχη προσπάθεια που έκαναν ή κάνουν και άλλοι αυταρχικοί ηγέτες στον κόσμο για αντίστοιχους λογούς (π.χ. οι Χίτλερ, Στάλιν, Ρεζά Σαχ Παχλεβί, Χόνεκερ, Μέρκελ κ.λ.π.).

Ο δε Ερντογάν είναι ένας ηγέτης, ο οποίος κατέχει μακροχρόνια την εξουσία στην χώρα του (16 έτη μέχρι τώρα), όπως και η Μέρκελ, η οποία βρίσκεται στην εξουσία για 14 έτη (2 λιγότερα από τον Κολ και 2 περισσότερα από τον Χίτλερ), όπως και ο Πούτιν, ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία της Ρωσίας για 19 έτη].

Την ίδια περίοδο, οι Ιρανοί, εκμεταλλευόμενοι τις εσωτερικές διαμάχες των ΗΠΑ, καθώς και την μεγάλη αγανάκτηση που υπήρχε στην περιοχή έναντι αυτών, εισέβαλαν σε Ιράκ, την Συρία και την Παλαιστίνη (με στόχο νέα εδάφη από τις κατακτήσεις και πλιάτσικο), όπου έτυχαν υποδοχής ηρώων-απελευθερωτών από τους ντόπιους και εγκαθίδρυσαν στις περιοχές αυτές φιλικά προς αυτούς καθεστώτα.

Την ίδια ώρα, με το στρατό και πυραύλους που έχουν μεταφέρει οι Ιρανοί στο συμμαχικό με τους ίδιους κράτος του Λιβάνου, το οποίο κυβερνά η σύμμαχος αυτών Χεσμπολάχ, όπως ακριβώς και στην Συρία (όπου κυβερνά η συμμαχική σε αυτούς κυβέρνηση του Άσαντ και οι Ιρανοί έχουν επίσης στρατό), αλλά και από την συμμαχική με αυτούς Παλαιστίνη της Χαμάς, λέγεται ότι οι Ιρανοί σε περίπτωση που τους επιτεθεί το Ισραήλ, σκοπεύουν από τα κράτη αυτά να επιτεθούν στο Ισραήλ.

Και στην περίπτωση που επιτεθούν στο πυρηνικό του πρόγραμμα οι Ισραηλινοί, οι Ιρανοί απειλούν να χτυπήσουν την πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ισραήλ στην έρημο της Ντιμόνα.

[Παράλληλα για να μην την πάθουν όπως οι Ιρακινοί με τον βομβαρδισμό και καταστροφή από το Ισραήλ του πυρηνικού αντιδραστήρα του Σαντάμ Χουσεΐν, με το όνομα Οσιράκ (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B2%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9/), ο οποίος ήταν πάνω από το έδαφος, οι Ιρανοί έχουν δημιουργήσει πολλές πυρηνικές εγκαταστάσεις κάτω από το έδαφος.

Και παράλληλα, όπως οι Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ, ή η Χαμάς στην Γάζα, έχουν σκάψει πολλές εγκαταστάσεις κάτω από το έδαφος, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους σαν μυρμηγκοφωλιές, προκειμένου να προβούν σε ανταρτοπόλεμο εάν οι ΗΠΑ εισβάλουν με στρατό στο κράτος τους.

Η δε σύνδεση των εγκαταστάσεων-σπήλιων αυτών (οι οποίες εκτός από στρατό είναι και φίσκα στα όπλα), θα βοηθά επίσης η μία να ενισχύει την άλλη σε περίπτωση που αυτή θα επιμελείται από τις ΗΠΑ, όπως ακριβώς έγινε και με τους Βιετκόνγκ στον πόλεμο του Βιετνάμ].

Είναι δε πολύ πιθανόν, στο τέλος οι ΗΠΑ (υπό την ηγεσία του Τραμπ ή κάποιου αλλού προέδρου), για να εκδιώξουν τους Ιρανούς υπό την ηγεσία του Χαμενεί από τα εδάφη της Μέσης Ανατολής, καθώς και για να τους τιμωρήσουν, να διεξαγάγουν μια εκστρατεία ενάντιου τους με στόχο την κατάκτηση του κράτους τους με βάσεις από το Αζερμπαϊτζάν και την Σαουδική Αραβία.

[Και ήδη ακούγονται σχέδια για εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράν με την αποστολή από μέρους τους 120. 0000 στρατιωτικών στην περιοχή (https://alophx.blogspot.com/2019/06/2019.html)].

Όμως είναι εξίσου πολύ πιθανόν σε μια τυχόν τέτοια εκστρατεία των ΗΠΑ, οι ταχείς ρυθμοί πορείας του στρατού τους χωρίς ξεκούραση, η άνυδρη έρημος, ο συνεχής ανταρτοπόλεμος και η τακτική της καμένης γης από τους Ιρανούς, καθώς και η βοήθεια της Ρωσίας και της Κίνας στο Ιράν, να έχουν ως συνέπεια ο στρατός των ΗΠΑ να ηττηθεί, όπως ακριβώς συνέβη με την ίδια χώρα στο Ιράκ.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Τραμπ, ο οποίος θα μοιάζει με μια αποτυχημένη έκδοση του Μεγάλου Αλέξανδρου και του ενδόξου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ηράκλειου, οι οποίοι και οι δυο νίκησαν τους Πέρσες,  θα προσεγγίζει περισσότερο ιστορικά τον Κράσσο και τον Τραϊανό, τους δυο Ρωμαίους Αυτοκράτορες, οι οποίοι ηττήθηκαν από τους Πάρθους την Μεσοποτάμια (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1/, https://www.triklopodia.gr/%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A0%CE%97%CE%9E-%CE%9F%CE%99-%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%99%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%9D/, http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_37.html, http://kokkinignosi.blogspot.com/2016/11/blog-post_934.html).

Συνέπεια μιας τέτοιας ήττας, θα είναι μια τεράστια αποδυνάμωση των ΗΠΑ, μία μεγάλη ενδυνάμωση των αντιπάλων τους (Ρωσία, Κίνα), ενώ οι Ιρανοί ίσως μελλοντικά να αποκτήσουν ξανά τον έλεγχο σε μεγάλο μέρος του Ιράκ και της Συρίας, όπως ακριβώς έγινε με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ, μετά την οποία το Βιετνάμ απέκτησε με τα όπλα τον έλεγχο των κρατών του Λάος και της Καμπότζης.

Εναλλακτικά, σε περίπτωση μη πολέμου, ο ανταγωνισμός των δυο κρατών αυτών (Ιράν, ΗΠΑ) μπορεί να κρατήσει για δεκαετίες και στο τέλος ως αποτέλεσμα να έχει την αποδυνάμωση και την πτώση και των δυο παραπάνω ανταγωνιστών.

[Σε περίπτωση δε χρήσης από μέρους των ΗΠΑ μικρών πυρηνικών οπλών έναντι του Ιράν λόγω μιας επίθεσης «False Flag» (https://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post_25.html), αυτό θα μπορούσε να ανοίξει τον ασκό του Αίολου, αφού εάν το Ιράν χτυπηθεί με πυρηνικά, δεν θα διστάσει ως εκδίκηση να χτυπήσει πυρηνικές εγκαταστάσεις σε Ισραήλ, Ευρώπη και ΗΠΑ, θέλοντας και αυτό σαν τον Βιβλικό ηρώα Σαμψών να καταστρέψει μαζί με τον εαυτό του και τους εχθρούς του.

Παράλληλα, εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι η κατάσταση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, θυμίζει λίγο την αντίστοιχή κατάσταση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την περίοδο εκείνη, οι δυνάμεις του Άξονα, επιτέθηκαν από την Λιβύη προς την Αίγυπτο, αλλά ηττήθηκαν τελικά στην μάχη του Ελ Αλαμέιν λίγο πριν την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Μετά την ήττα αυτή των Γερμανοιταλών στην Αίγυπτο, οι Σύμμαχοι ξεκίνησαν μια αντεπίθεση στην περιοχή, εισβάλλοντας στην Λιβύη (με κατεύθυνση από την Κυρήνη προς την Τρίπολη) και εκδιώκοντας το Άφρικα Κορπς, ενώ παράλληλα οι Αμερικανοί εισέβαλαν στην Τυνησία και εκδίωξαν τις δυνάμεις του Άξονα και από την περιοχή αυτή.

Στην περιοχή της Συρίας, την οποία έλεγχαν οι Συμμαχικές στους Ναζί δυνάμεις της δωσιλογικής κυβέρνησης του Βίσσυ στην Γαλλία, οι Σύμμαχοι (κυρίως οι Βρετανοί) εισέβαλαν και κατέλαβαν την περιοχή, εκδιώκοντας τους Συμμάχους του Άξονα ύστερα από αρκετές μάχες.

Όσο για το μέτωπο του Ιράκ, μετά από μια προσπάθεια πραξικοπήματος από φιλογερμανικές δυνάμεις (οι οποίες είχαν την αμέριστη υλική και χρηματική υποστήριξη των Ναζί), οι οποίες κατέλαβαν για μερικές μέρες μεγάλο μέρος του κράτους αυτού και την πρωτεύουσα του, οι Συμμαχικές δυνάμεις (των Βρετανών και εδώ), νίκησαν τους πραξικοπηματίες και ανακατέλαβαν την χώρα αυτή.

Στην περιοχή της Παλαιστίνης, οι Ναζί προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ξεκινήσουν μια εξέγερση κατά των Συμμάχων στην περιοχή αυτή και να την καταλάβουν σε συνεργασία με τον Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσείνι (προσωπικό φίλο του Χίτλερ) και τους οπαδούς του.

Αντίστοιχα στην εποχή μας, μέσω της λεγομένης «Αραβικής Άνοιξης» («Αραβικού Χειμώνα» στην πραγματικότητα), οι ισλαμοφασιστικές δυνάμεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κατάφεραν να αναλάβουν την ηγεσία της Λιβύης, της Αιγύπτου και της Τυνησίας.

Όμως, ενώ φαίνονταν ότι οι Αδερφοί Μουσουλμάνοι θα κατάφεραν να εξαπλώσουν την ιδεολογία τους σε όλο τον Αραβικό κόσμο, και να επιβάλλουν σε αυτόν παντού ισλαμικά καθεστώτα, τα οποία και θα ένωναν σε ένα ενιαίο κράτος-Χαλιφάτο (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%B1/), ηττήθηκαν αρχικά στην Αίγυπτο, όταν ο στρατάρχης Σίσι με την στήριξη μάλιστα του Αιγυπτιακού λαού, ο οποίος είχε απηυδήσει από την τυραννία τους.

Μετά την ήττα αυτή των Αδερφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, οι ίδιοι έχασαν την εξουσία στην Τυνησία, ενώ έχασαν και ένα μεγάλο μέρος της Λιβύης, όταν ο υποστηριζόμενος από την Αίγυπτο, Ρωσία και ΗΠΑ, Στρατάρχης Χάφταρ, ξεκίνησε μια αντεπίθεση στην περιοχή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CF%85%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83/), εισβάλλοντας στην Λιβύη (με κατεύθυνση από την Κυρήνη προς την Τρίπολη).

Στην διάρκεια αυτής απελευθέρωσε πολλές περιοχές από την υποστηριζόμενη από τους ισλαμιστές, το Κατάρ και τους Τούρκους, κυβέρνησης της Τρίπολης του Σάρατζ, ο οποίος στηρίζει την εξουσία του σε ισλαμικές πολιτοφυλακές, εκδιώκοντας τους ισλαμιστές από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Λιβύης, και πολιορκώντας την πρωτεύουσα αυτής, την Τρίπολη.

[Και κατά την διάρκεια της πολιορκίας αυτής, ο Στρατάρχης Χάφταρ έδωσε εντολή στις δυνάμεις του να βομβαρδίζουν τα πλοία και τα αεροπλάνα των Τούρκων, τα οποία μεταφέρουν στρατό, όπλα και χρήματα στην φιλοισλαμιστική κυβέρνηση του Σάρατζ (https://www.pentapostagma.gr/2019/06/%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b1-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b1.html)].

Στην περιοχή της Συρίας, την οποία έλεγχαν οι συμμαχικές δυνάμεις της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας, οι ισλαμοφασιστικές δυνάμεις του ISIS, κατέλαβαν μεγάλο μέρος της χωράς αυτής, αλλά σύντομα οι συμμαχίες δυνάμεις της Συρίας του Άσαντ (Ρωσία, Ιράν) εισέβαλαν και ανακατέλαβαν την περιοχή, εκδιώκοντας τον στρατό του ISIS ύστερα από αρκετές μάχες.

Όσο για το μέτωπο του Ιράκ, μετά από μια προσπάθεια από τις δυνάμεις του ISIS (και την υλική και χρηματική υποστήριξη των Τούρκων-Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας), οι οποίες κατέλαβαν για μερικές μέρες μεγάλο μέρος του κράτους αυτού, οι Συμμαχικές δυνάμεις (των ΗΠΑ του Τραμπ), νίκησαν τους ισλαμιστές και ανακατέλαβαν την χώρα αυτή.

Στην περιοχή της Παλαιστίνης, οι δυνάμεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ξεκινήσουν μια εξέγερση κατά των Ισραηλινών στην περιοχή αυτή και να την καταλάβουν σε συνεργασία με την ισλαμική Χαμάς, την οποία οι ίδιες στην εξουσία της Γάζας.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το φερόμενο ως σχέδιο του Μπιν Λάντεν, δηλαδή μέσω της 11^ης Σεπτεμβρίου να σημειωθεί ένα κύμα επαναστάσεων των λαών των μουσουλμανικών κρατών ενάντια στους διεφθαρμένους φιλοδυτικούς ηγέτες τους, να αναλάβουν στην συνέχεια την εξουσία σε αυτά ισλαμικά καθεστώτα και να ενωθούν σε ένα ενιαίο μεγάλο κράτος-Χαλιφάτο, υλοποιήθηκε εν μέρει τελικά μακροπρόθεσμα.

Αυτό συνέβη το 2011, όταν μέσω της λεγομένης «Αραβικής Άνοιξης» («Αραβικού Χειμώνα» στην πραγματικότητα), έπεσαν πολλά κοσμικά και διεφθαρμένα δικτατορικά καθεστώτα σε πολλά Αρακά κράτη και την θέση τους πήραν ισλαμικά κόμματα, των οποίων τα μέλη προερχόταν από την Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Όμως, και ενώ φαίνονταν ότι το σχέδιο θα προχωρούσε και θα ενωνόταν αυτά σε ένα ενιαίο κράτος, η ανήλεης καταπίεση αυτών προς τους λαούς τους και η διαφθορά τους, οδήγησε σε επαναστάσεις των λαών εναντίον τους, πραξικοπήματα, ή επεμβάσεις ξενώνων δυνάμεων εναντίον τους (Ρωσία και ΗΠΑ), οι οποίες έριξαν τους οπαδούς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από την Εξουσία (ειρηνικά και μη), προς μεγάλη ανακούφιση των λαών τους (http://alophx.blogspot.com/2017/06/game-of-thrones_7.html, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%B1/).

Συνέπεια των γεγονότων αυτών, στις μέρες μας, τα μονά ισλαμικά καθεστώτα που υπάρχουν είναι αυτό της Τρίπολης του Σάρατζ στην Λιβύη (η οποία πολιορκείται από τον στρατηγό Χάφταρ με την υποστήριξη της Ρωσίας και των ΗΠΑ), η Τουρκιά του αποδυναμωμένου πολιτικά Ερντογάν και η Γάζα της Χαμάς.

Και εδώ μπορεί να παρατεθεί ένα κείμενο του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του Χασάν Αλ Μπάνα (Hassan al Banna), ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στην Αίγυπτο το 1929, το οποίο δείχνει κατά ποσό ήταν τάχα μου δήθεν μου τάχα «μετριοπαθής» ο φανατικός στην πραγματικότητα αυτός ισλαμιστής.

Έτσι αυτός δήλωνε τότε:

«Θέλουμε η σημαία του Ισλάμ να ανεμίσει σε όλες τις περιοχές της γης που είχαν κάποτε την ευτυχία να διοικηθούν από αυτό και να ακούσουν την φωνή του μουεζίνη να δοξάζει τον Αλλάχ.

Μετά το φως του Ισλάμ έσβησε και έγιναν άπιστοι.

Ανδαλουσία, Σικελία, τα Βαλκάνια, η Νότιος Ιταλία και τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ, είναι όλα ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ (!!!!!!!!!) που πρέπει να επιστρέψουν στην ...αγκαλιά του Ισλάμ!

Η Μεσόγειος και η Ερυθρά Θάλασσα πρέπει να γίνουν κλειστές θάλασσες του Ισλάμ όπως ήταν κάποτε».

Τα σχέδια αυτά σήμερα προσπαθεί να υλοποιήσει τόσο στην υπόλοιπη Μέση Ανατολή, και κυρίως στην πατρίδα μας, το πασίγνωστο μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Ταγίπ Ερντογάν (https://odysseiatv.blogspot.com/2019/07/blog-post_8.html).

Ίσως και η απόσυρση κεφαλαίων από την Τουρκία από τον έως τώρα σύμμαχο και χρηματοδότη των Τούρκων, των ισλαμιστών του ISIS, καθώς και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, το Κατάρ (https://www.triklopodia.gr/%CE%B8%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%8C-%CF%84%CE%BF/), αποτελεί ένδειξη ότι ακόμα και ο Καταριανός Εμίρης βλέπει ότι το ισλαμικό καθεστώς του Ερντογάν τρίζει και επέρχεται η οσονούπω η πτώση αυτού και το Κατάρ προσπαθεί έγκαιρα να αποδεσμευτεί από αυτόν].

Θα έχει άραγε το μέλλον της περιοχής μια τέτοια πορεία; Άγνωστο, αλλά αν δεν προσέξουμε τις διδαχές της ιστορίας και τα σημάδια των καιρών στην περιοχή, ίσως σε αυτή συντελεστεί ένα νέο (ακόμα και πυρηνικό) Ολοκαύτωμα, γεμάτο από «Αίμα και Φωτιά».

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/06/blog-post_813.html

http://corfiatiko.blogspot.com/2019/06/blog-post_130.html