Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΑ ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

 Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΑ ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν. η παλαιολιθική περίοδος ξεκίνησε το έτος 45.000 π.Χ.  και τελείωσε το έτος 12.000 προ Χριστού. Την εποχή αυτή η ακολούθησε η νεολιθική περίοδος, η οποία ξεκίνησε από το 12.000 προ Χριστού και έφτασε ως το 3.200 π.Χ.

Κατά την περίοδο αυτή οι άνθρωποι ζούσαν κυρίως ως νομάδες και ζούσαν και μετακινούνταν εποχιακά σε διαφορετικές περιοχές ανάλογα με τον καιρό και το κλίμα και κυρίως ανάλογα με το που μετακινούταν τα διάφορα ζώα τα οποία κυνηγούσαν για να ζήσουν

Την εποχή εκείνη οι άνθρωποι έμεναν κάτω από βράχια και στην ύπαιθρο, κοντά σε λίμνες και ποτάμια, όπου υπήρχαν εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, καθώς και πολλά είδη φυτών και ζωών για την διατροφή τους αλλά και για να βρουν ορυκτά και τα για την κατασκευή εργαλείων

Όταν άρχισε να τελειώνει η περίοδος των παγετώνων οι άνθρωποι άρχισαν να μένουν εκτός των σπηλαίων, τα οποί θερμαίνονταν από τον ήλιο και τους προστάτευαν από τις βροχές και ακραίες καιρικές συνθήκες καθόλη την διάρκεια του έτους.

Στο σπήλαια αυτά οι άνθρωποι και προέβαιναν σε διάφορες θρησκευτικές τελετουργίες και σε αυτά υπάρχουν και πολλές τοιχογραφίες χρονολογούμενες από το 120.000 προ Χριστού που αναπαριστούν σκηνές μάχης, κυνηγιού καθώς και διάφορες θρησκευτικές αναπαραστάσεις, ενώ σε αυτά βρέθηκαν και τελετουργικά  κατασκευασμένοι τάφοι. Αργότερα όταν το κλίμα σταθεροποιήθηκε και το λιώσιμο των πάγων ολοκληρώθηκε, πάγοι υπήρχαν πια μόνο στους Πόλους  ενώ στον υπόλοιπο πλανήτη έλιωσαν τα χιόνια σε πολλές περιοχές του.

Συνέπεια του λιωσίματος των πάγων, ήταν καταρχάς να ανέβει η στάθμη του νερού, κάτι που είχε ως συνέπεια το παγωμένο τμήμα στον Περίγειο Πορθμό από το που είχαν έρθει και μεταναστεύσει πολλοί άνθρωποι από την  Ασία στην Αμερική να καλυφθεί από νερό και ως εκ τούτου η διαδρομή μέσω αυτής της οδού στην Αμερική να χαθεί οριστικά.

{Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Ινδιάνοι οι ερυθρόδερμοι πώς λέγονται στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μία υπεύθυνη της κεντρικής Πύλης της Ασίας από την οποία και προήλθαν}.

Όμως εκτός από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, το λιώσιμο των πάγων, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο στις υπόλοιπες Ηπείρους, είχε συνέπεια περιοχές τότε ήταν καλυμμένες με πάγο να γίνουν εύκολες στην πρόσβαση από τα ζώα και τους ανθρώπους και αυτό έχει σαν συνέπεια την μεγάλη αύξηση του αριθμού των φυτών και των ζώων.

{Φυσικά με το λιώσιμο των πάγων άλλες περιοχές της γης πλημύρισαν τελείως}.

Μία συνέπεια της εξέλιξης αυτής  ήταν οι άνθρωποι και τα ζώα να μένουν σταθερά σε κάποιες περιοχές της γης, ενώ  να αυξηθεί σε μεγάλους αριθμούς τα ζώα και οι άνθρωποι σε σχέση με τον πρότερο  πληθυσμό τους.

Από τότε οι άνθρωποι άρχισαν ουσιαστικά να μένουν μόνιμα σχεδόν σε μία περιοχή κάτι που είχε σαν συνέπεια επίσης να αρχίσουν να εξημερώνουν και διάφορα ζώα, π.χ. τα άλογα, τους χοίρους όπως επίσης και να κατασκευάζουν διάφορες βάρκες

Ειδικά όσοι έμεναν σε παραθαλάσσια μέρη προκειμένου να πηγαίνουν σε άλλες περιοχές για την απόκτηση ορυκτών μέσω του εμπορίου ή για την εύρεση άλλων ανθρώπων και φυσικά για εγκατάστασης τους σε νέες αποικίες για την απόκτηση ορυκτών.

Οι άνθρωποι όταν βρέθηκαν κοντά στις θάλασσες, όπως ήταν φυσικό σε κάποια στιγμή ξεκίνησαν να ψαρεύουν για να τραφούν, ενώ αρχίσαν όταν κατασκεύασαν τις βάρκες να μεταφερθούν και σε γειτονικά νησιά προκειμένου να βρουν ορυκτά, να κάνουν εμπόριο, όπως επίσης και να βρουν άλλους πληθυσμός και να βρουν συζυγούς για ζευγάρωμα και αναπαραγωγή.

Εκτός όμως όλων αυτών την περίοδο αυτή που ουσιαστικά ξεκινάει σχεδόν την εποχή του Λίθου, την οποία οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν την γη όπως επίσης και να τρέφουν διάφορα ζώα, όπως πρόβατα και κατσίκια, ιδίως σε καλλιεργήσιμες παραποτάμιες περιοχές και λίμνες, όπου υπήρχε ύδρευση και καλό κλίμα και η γη ήταν πιο εύφορη.

Φυσικά και στην περίοδο αυτή συνεχίζονταν το κυνήγι όπως την πριν την Νεολιθική περίοδο εποχή και επίσης οι άνθρωποι όταν άρχισαν να μένουν κάπου μόνιμα αρχίσαν να κατασκευάζουν διάφορες καλύβες στις οποίες εμμέναν και κατασκεύαζαν ρούχα και τεμάχιζαν και μαγείρευαν το φαγητό τους και έφτιαχναν διάφορα έργα λογοτεχνικής.

Στις οικίες, καλύβες στην ουσία, οι οποίες αρχικά ήταν ξύλινες και μετά πέτρινες (και εξελίχθηκαν στα αρχικά σπίτια), έμεναν οικογένειες, οι οποίες στην συνέχεια ενωθήκαν μεταξύ τους, πολλές από αυτές μαζί, δημιούργησαν τις φυλές, ενώ όταν πολλές φυλές ενώθηκαν μεταξύ τους δημιούργησαν τα πρωτα μικρά χωριά, τα οποία μετεξελίχθηκαν με την αύξηση της τεχνολογίας του πληθυσμού σε πόλεις (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_19.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_58.html, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_22.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_50.html).

Στα σπίτια αυτά ουσιαστικά ξεκίνησε η πρώτη συμβίωση των ανθρώπων και μέσω της γεωργίας της κτηνοτροφίας άρχισε επίσης και η συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων, η έννοια της ιδιοκτησίας, ως συνέπεια της κατοχής γης και την περίφραξη αυτών των περιοχών. Τα σπίτια αυτά στην συνέχεια εξελίχθηκαν αρχικά από απλές μονοκατοικίες σε πολυώροφες πολυκατοικίες.

Στην κατασκευή των χωρίων αυτών στο κέντρο βρίσκονταν οι καλύβες των σοφών  και των ικανότερων πολεμιστών, ενώ τα άλλα σπίτια βρίσκονταν κυκλικά από αυτές, ενώ στην συνέχεια, με την εξέλιξη  και πολιτισμού, η μεν πρώτοι αποτελούσαν την αριστοκρατία μαζί με τους δεύτερους, ενώ ο ικανότερος αρχηγός των πολεμιστών εξελίχθηκε σταδιακά στον βασιλιά.

Παράλληλα, οι μικρές βάρκες με την πάροδο των χρονών αντικαταστάθηκαν από μεγάλα πλοία, τόσο για την μεταφορά, για ταξίδια, για το εμπόριο, όπως επίσης και για τον αποικισμό, την εύρεση πρώτων υλών, αλλά και για την ίδρυση αποικιών σε άλλες περιοχές.

Στο τέλος της Νεολιθικής Περιόδου, ξεκίνησε η εποχή των μετάλλων, η οποία διοίκησε από το ετος 3.200 π.Χ., με πρώτη την εποχή του Χαλκού, κατά την οποία οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν  διάφορα μέταλλα για να κατασκευάζουν εργαλεία και όπλα, αρχικά χάλκινα και στην συνέχεια σιδερένια, από ατσάλι και άλλα.

Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι από έτος 2.700 π.Χ. και μετά στους μέχρι τότε 1.000 περίπου νεολιθικούς οικισμούς που βρέθηκαν ότι υπήρχαν μέχρι τότε στην Ελλάδα, προστέθηκαν «από το πουθενά» άλλοι 2000 της εποχής των μετάλλων με ένα πληθυσμό πλήρως διαμορφωμένο, κάτι που κατά κάποιους ερευνητές σημαίνει ότι τότε έγινε ο ερχομός και η εγκατάσταση των πρωτοΕλλήνων στην περιοχή αυτή.

Σε σχέση με τα όπλα, οι άνθρωποι της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής εποχής, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν για την συλλογή της τροφή τους διάφορα όπλα, όπως τα ρόπαλα, το τόξο, ή το ακόντιο και τις πέτρες ενάντια σε αγέλες ζώων.

Όμως εδώ θα πρέπει να επισημανθεί, ότι εκτός από τα θηράματα, έχουν βρεθεί και σκελετοί πολλών ανθρώπων που φέρουν πάνω τους ίχνη από χτυπήματα ροπάλου στο κρανίο τους, κάτι το οποίο σημαίνει ότι τα όπλα αυτά χρησιμοποιούνταν ως όπλα εναντίον αντίπαλων φυλών για την κατοχή βοσκότοπων και ζωών, όπως επίσης για την οικειοποίηση των γυναικών της αντίπαλης φυλής.

Μετά την μόνιμη εγκατάσταση  των ανθρώπων σε ένα μέρος και την δημιουργία των οικογενειών των πόλεων  όπως επίσης των αρχηγών/βασιλέων μέσω της εκλογής των ικανότερων πολεμιστών ως αρχηγών της υφής και της αριστοκρατίας (από σοφούς και πολεμιστές), άρχισε να υπάρχει και κοινωνική διαστρωμάτωση στις διάφορους πόλεις, δηλαδή οι βασιλιάδες, οι αριστοκράτες, οι ιερείς και ο λαός, ο οποίος αποτελούνταν κυρίως αγρότες.

Αρχικά ως βασιλιάδες και αρχηγοί επιλεγόταν οι ικανότεροι πολεμιστές, όμως με την πάροδο των ετών και την συγκέντρωση πλούτου από αυτούς, ύστερα από νικηφόρες μάχες και την επέκταση του εμπορίου εξουσία τους, αυτοί έγιναν πολύ πιο ισχυροί και οι ίδιοι σε πολλές περιπτώσεις δημιουργήσαν θρησκευτικές ιδεολογίες για να θέσουν τους υπόλοιπους ανθρώπους υπό την ηγεσία τους (http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_79.html).

{Λέγεται ότι από την πρωτόγονη ακόμα επική των ανθρώπων, όταν αυτοί ήθελαν να επιλύσουν τις διάφορες τους μεταξύ τους με την βία και να νικήσουν τους εχθρούς τους, έρχονταν οι φυλές, οικογένειες και κοινωνίες αρχικά (και μετέπειτα τα χωριά, οι πόλεις, οι μοναρχίες-Βασίλεια και οι Αυτοκρατορίες) σε συμμαχία με άλλες έναντι κοινών τους εχθρών για να τους αναγκάσουν να υποταχτούν με την ανώτερη τους (κοινή) δύναμη με πόλεμο ή με απειλές}.

Μετά την έλευση των πόλεων κατασκευάστηκαν τα πρώτα παλάτια των ηγεμόνων, ενώ σε αυτά η Ακρόπολη των διαφόρων πόλεων περιφράχτηκε με ένα ισχυρό τείχος για την προστασία αυτών και των υπηκόων τους  μέσω της προσωπικής του φρουράς (και στρατού).

Τα όπλα που χρησιμοποιούνταν ως όπλα κυρίως τα τσεκούρια, το τόξο, τις σφενδόνες, τα ρόπαλα και τα ακόντιο και σε κάποιες περιπτώσεις και κάποια μικρά μαχαίρια.

Οι άνθρωποι στις μάχες αρχικά εκτόξευαν το ακόντιό εναντίον των αντιπάλων στρατών και στην συνέχεια έκαναν επίθεση εναντίον τους, όπως ακριβώς έκαναν αρχικά με τον Αχιλλέα οι Μυρμιδόνες και στην συνέχεια οι Γαλάτες, οι Ζουλού, όπως και πολλοί άλλοι λαοί.

Στην περίπτωση αυτή οι στρατιώτες έπεφταν πάνω στον κύριο του αντίπαλου στρατού με μεγάλη ορμή και με το θάρρος που επεδείκνυαν οι άντρες κατά τιμ διάρκεια του αγώνα, διασπούσαν τους εχθρούς τους καθώς έπεφταν πάνω στους αντιπάλους τους στην μάχη.

Για την αντιμετώπιση αυτού του είδους μάχης, διάφοροι λαοί, κυρίως οι Σουμέριοι και οι Έλληνες, σκέφτηκαν ότι προκειμένου να αποκρουστούν τόσο ισχυρές επιθέσεις από άντρες που έπεφταν πάνω τους με μεγάλη δύναμη και ορμή, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο αυτοί να σταματήσουν και να μην μπορέσουν να ολοκληρώσουν την έφοδο τους.

Επίσης, έπρεπε  να βρεθεί ένας τρόπο, με τον οποίο θα αξιοποιούνταν το μικρό αριθμητικά επίπεδο αντρών μίας πόλης, ώστε ένας μικρότερος αριθμητικά στρατός να γίνει για αυτούς ένα σημαντικό πλεονέκτημα με κάποιο τρόπο που θα βοηθήσει να νικήσουν τους εχθρούς τους στην μάχη.

Συνέπεια της σκέψης τους αυτής, ήταν η δημιουργία της φάλαγγας κατά την οποίο δημιουργήθηκε ένας πυκνός σχηματισμός από άντρες, οι οποίοι έφεραν ασπίδες και μεγάλα δόρατα, έτσι ώστε να μπορούν να σταματάνε και να χτυπούν τους αντιπάλους τους από απόσταση, πριν αυτοί φτάσουν και επιτεθούν κατά πάνω τους.

Εκτός αυτού, την συγκεκριμένη εποχή της ιστορίας, δηλαδή αυτής των Σουμερίων, των Μυκηναίων και των Μινωικών,  δημιουργήθηκαν και τα άρματα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στο πεδίο της μάχης από πολλούς λαούς.

Αυτά, στην αρχή χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά των αριστοκρατών που έφεραν βαριές πανοπλίες από το ένα σημείο της μάχης στο άλλο και στην συνέχεια και ως όργανα κρούσης που έπεφταν πάνω στα αντίπαλα άρματα και πεζικό με την μεγάλη τους ισχύ και ορμή (αλλά και τον τρόμο που προκαλούσαν) και τα με τα όπλα τους τους διέλυαν.

{Εκτός όμως των συμβατικών όπλων σύντομα οι άνθρωποι άρχισαν να πειραματίζονται και να ανακαλύπτουν και τα πρώτα «βιολογικά όπλα» στην Αρχαιότητα (http://greekworldhistory.blogspot.com/2014/08/blog-post_21.html)}.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για να αναπτυχθεί περαιτέρω η φάλαγγα, έγινε επίσης και χρήση των σφενδονών εκείνη την περίοδο, ενώ οι πολεμιστές απέκτησαν πιο βαριές πανοπλίες, κράνη και ασπίδες, αλλά και μακρύτερα δόρατα, για να μπορούν να αντιμετωπίζουν την έξοδο του αντιπάλων  αρμάτων  ύστερα από εντατική εκπαίδευση.

Φυσικά, εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι τα χρήματα για να αποκτήσουν κάποιες πανοπλίες και όπλα, τα είχαν εκείνη την εποχή μόνο οι πλούσιοι, δηλαδή αριστοκράτες και ο βασιλιάς, με συνέπεια ο απλός λαός να χρησιμοποιούνται κυρίως για ελαφρύ πεζικό ή για τοξότες.

{Συνήθως στις μάχες αρχικά πείθονταν οι τοξότες, στην συνέχεια επιτέθηκαν το πεζικό και τέλος γινόταν επίθεση των αρμάτων η οποία και έκρινε τον νικητής στο πεδίο της μάχης, εξαιρούμενη από το ποσό αυτή ήταν επιτυχής ή όχι. Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκαν οι φρυκτωρίες, δηλαδή εντοιχισμένα μικρά φυλάκια πάνω στις κορυφές των βουνών που με φωτιές έδιναν σήμα για την επίθεση ενός αντιπάλου στρατού}.

Μετά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου, έπαψε να υπάρχει η μέχρι τότε ενωμένη Βασιλεία  και το Μυκηναϊκό κράτος διασπάστηκε σε πολλές μικρές πόλεις, που η καθεμιά τους είχε ανεξάρτητη ηγεσία και σε αυτές αρχικά την ηγεσία είχαν οι αριστοκράτης, όταν έδιωξαν και κατέλαβαν την θέση των βασιλέων σε αυτές.

Επίσης, λόγω μεγάλου οικονομικού κόστους εκείνη την περίοδο, άρχισαν να στην Ελλάδα εξαφανίζονται τα άρματα, με την ανακάλυψη του ιππικού, αφού πια έφτανε ένας στρατιώτης και ένας ίππος, στην θέση ενός άρματος που χρειαζόταν δύο με τρία άλογα και τουλάχιστον δύο με τρεις άντρες πάνω σε αυτά,  ενώ και το κόστος συντήρησης τους ήταν μικρότερο.

Παράλληλα, επειδή στις πόλεις εκείνης της περιόδου χρειαζόταν περισσότερος στρατός, αφού λόγω της σταδιακής αύξησης του πληθυσμού, όλες τις πόλεις και όχι πια μόνο η Ακρόπολη περιφράχτηκαν με ένα μεγάλο τοίχος για να προστατεύονται και για την φύλαξη αυτού και της πόλης  χρειαζόταν περισσότεροι άντρες.

Για το έργο αυτό, δεν έφτανε πια σε καμία περίπτωση μόνο οι αριστοκράτες και το ιππικό και για τον ίδιο σκοπό, επιστρατεύτηκαν και άλλοι άντρες, οι οποίοι μπορούσαν να βρεθούν κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, οι οποίοι ονομάστηκαν οπλίτες και στους οποίους δόθηκαν πανοπλίες, δόρατα, κράνη και διάφορα όπλα μαζί με την εκπαίδευση του πολεμιστή.

{Σταδιακά, οι άντρες αυτοί μετά την συμμετοχή τους σε νίκες και την κατανόηση της αξίας και της δύναμης τους πίεσαν για την απόκτηση πολίτικων δικαιωμάτων, κάτι που έγινε τελικά εφικτό μετά από συγκρούσεις με τους αριστοκράτες, οι οποίοι ήθελαν να διαφυλάξουν τα «προνομία» τους και να κρατήσουν σκλάβο τον λαό, όπως π.χ. τον Κλεισθένη, τον Περικλή, τον Εφιάλτη, τον Θεμιστοκλή κ.λ.π.}.

Αυτή η φάλαγγα, ήταν στην ουσία μία μετεξέλιξη της φάλαγγας των Μυκηναίων σε νέα μορφή, η οποία ονομάστηκε Ελληνική Φάλαγγα, την οποία ίδρυσε πρώτος ο βασιλιάς και τύραννος Φείδων του Αργούς, ο οποίος ήταν παράλληλα και ο πρώτος που ξεκίνησε την χρήση νομισμάτων στον Ελληνικό χώρο.

Ο Φείδων άρχισε την χρήση ισχυρότερων ασπίδων, τις λεγόμενες Αργολικές ασπίδες, οι οποίες μπορούσαν να καλύψουν, εκτός από έναν πολεμιστή ατομικά ακόμα και τον διπλανό του, ενώ όταν όλοι οι πολεμιστές έφεραν πάνω τους τις ασπίδες αυτές μπορούν να συγκροτήσουν αδιαπέραστο τείχος, το οποίο καλύβες την περιοχή η οποία έφτανε από το στήθος έως και τα πόδια στρατιωτών.

Παράλληλα οι πολεμιστές χτυπούσαν τα δόρατα, τα λεγόμενα και όπλα, τους αντιπάλους τους, ενώ οι πίσω σειρές της Φάλαγγας ωθούσαν με την δύναμη τους και εθισμό τις μπροστινές σειρές της, έτσι ώστε αυτές να πέσουν από το δυνατό αυτό «σπρώξιμο» στην αντίπαλη φάλαγγα ή στρατό (άτακτο ή τακτικό).

Και με την συνεχή τους πίεση να σπάσει την αντίπαλη γραμμή και τότε να «εισέλθουν» σε αυτή οι πολεμιστές της Φάλαγγας, εντός του κέντρου του αντιπάλου στρατού και να αρχίσουν να τον καταστρέφουν  .

Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή έπαιξαν επίσης φυσικά μεγάλο ρολό και τα νέου τύπου Κορινθιακά κράνη, με τα οποία κάνουν πια καλύπτονταν όλο το πρόσωπο του πολεμιστή, ενώ τα  δόρατα την περίοδο αυτή,  έγινε μικρότερο σε μέγεθος, αλλά πιο ανθεκτικό από ότι στο παρελθόν.

Η Φάλαγγα αυτή, μέσω εντατικής εκπαίδευσης εξελίχθηκε στην Σπαρτιατική Φάλαγγα, ενώ αργότερα  ακολούθησε η δημιουργία της Θηβαϊκής Φάλαγγας, η οποία έφερε το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της σε ένα συγκεκριμένο σημείο της αντίπαλης παράταξης, το οποίο και ωθούσε και έριχνε με ορμή τους στρατιώτες για να την διασπάσει, ακόμα και αν ο επιτιθέμενος είχε λιγότερο στρατό από τους αντιπάλους του.

Στο τέλος ακολούθησε και η δημιουργία της Μακεδονικής Φάλαγγα από την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας, που ήταν μία ευφυής έμπνευση  του ικανότατου βασιλιά της  Φιλίππου του Β’, ο οποίος πρόσθεσε σε αυτή την Σάρισα, δηλαδή ένα μεγάλο τριών μέτρων ακόντιά, με το οποίο μπορούσαν οι στρατιώτες της να αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους τους, η οποία θύμιζε κατά πολύ το ακόντιο δυο μέτρων των Μυκηναϊκών στρατών.

Επίσης, όπως ο Φίλιππος, έτσι και ο γιος τους, ο Μέγας Αλέξανδρος μπορούσαν μέσω της χρήσης της Σάρισας να χτυπούν με τον στρατό τους από μακριά τους αντιπάλους τους, ενώ παράλληλα αξιοποιήσαν και το ιππικό, με το οποίο επιτίθονταν και διέλυαν αρχικά το αντίπαλο ιππικό (εάν υπήρχε) και στην συνέχεια περικύκλωναν και κατέστρεφαν και το αντίπαλο πεζικό.

Στην συνέχεια, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Περσία και μέρος της Ινδίας,  άρχισε από τους Διάδοχους η ενσωμάτωση στον στρατό τους και ελεφάντων, τους οποίους χρησιμοποίησαν εναντίον των αντιπάλων τους, όπως ο ικανότατος βασιλιάς της Ηπείρου Πυρρός, αλλά και Κατάφρακτοι ιππικού (από Πέρσες και Πάρθους).

Μάλιστα ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σχεδιάσει και την λεγομένη Μεικτή Φάλαγγα, στην οποία, το μεν μπροστινό μέρος της θα αποτελούνταν από αυτούς που κρατούσαν της Σάρισα, ενώ ενδιαμέσως οι Φάλαγγες αυτές θα είχαν ως μέρος τους ενσωματωμένους τοξότες για να χτυπούν τους αντιπάλους τους και από μακριά.

Όμως, λόγω του θανάτου του Μεγάλου Αλέξανδρου, η Μεικτή Φάλαγγα δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ. Οι μεν Ρωμαίοι όταν κατέλαβαν την Ελλάδα και τα Ελληνιστικά Βασίλεια, σταμάτησαν γενικά την χρήση της Φάλαγγας ως τρόπου μάχης  παρόλο που αυτή κόντεψε τους καταστρέψει σε πολλές μάχες στην Ελλάδα (π.χ. στην Πύδνα).

Παρόλα αυτά, η Μεικτή Φάλαγγα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, χρησιμοποιήθηκε κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα από την Ρωμανία, όταν οι Βυζαντινοί όπως αποκαλούσαν επίτηδες και λανθασμένα οι Δυτικοί (Βολφ), κατά το μεγαλύτερο μέρος της χρονικής διάρκειας της Αυτοκρατορίας με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Την Μεικτή Φάλαγγα, την χρησιμοποίησαν και άλλοι λαοί, όπως οι Ελβετοί, τον Μεσαίωνα, οι Γερμανοί Λάνκσχεντ, αλλά και τα Ισπανικά Τέρσιος υπό τον ικανότατο στρατηγό Γκονζάλο Ντε Κόρντομπα, πετυχαίνοντας μέσω της χρήσης της σημαντικές νίκες (εννοείται ότι οι Φάλαγγες αυτές δεν είχαν ως μέρος του τότε τοξότες αλλά άντρες που έφεραν Σάρισες, αρκεβούζια και άλλα «πυροβόλα όπλα», προγόνους των σημερινών τυφεκίων).

Όμως, υπήρχαν και ηγέτες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την Φάλαγγα στις μάχες τους (κυρίως επιτυχώς), όπως λόγου χάρη ο Δαρείος ο Γ’ ο Κοδομανός της Περσίας, ο Αννίβας, ο Ρόμελ, ο Γκουντέριαν, ο Δούκας του Μάλμπορο Τζον Τσόρτσιλ, ο πρίγκιπας Ευγένιος της Σαβοΐας, ο Μαυρίκιος του Νασάου, ο Μέγας Φρειδερίκος, αλλά και ο Μέγας Ναπολέοντας.

Από όλα τα παραπάνω, συνεπάγεται, ότι η ανάπτυξη της πολιτισμικής πορείας της ανθρωπότητας από μικρές οικογενειακές ομάδες στα μοναρχικά κράτη, όπως και της εξέλιξης του τρόπου μάχης στις εκστρατείες με αποκορύφωμα την δημιουργία της Φάλαγγας, υπήρξε σταδιακή και η παραπάνω ανάλυση μας δείχνει ποσό λογική συνέχεια και συνέπεια των έργων ικανών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών υπήρξε τελικά αυτή