ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό κατά την διάρκεια του 17^ου Αιώνα μ.Χ. και κυρίως προς τις τελευταίες δεκαετίες του, η Αυστρία και κυρίως η Βιέννη, η οποία διοικούνταν από τον οίκο των Αψβούργων, οι οποίοι ζούσαν πλουσιοπάροχα και ανέμελα, ενώ καταπίεζαν τον λαό τους, ο οποίος φυτοζωούσε, παρόλο που οι μονάρχες αυτοί θεωρούνταν ως δήθεν «φωτισμένοι».

Συγκεκριμένα, ηγέτης των Αψβούργων εκείνη την περίοδο ήταν ο Λεοπόλδος των Αψβούργων, ο οποίος ήταν ένας αδύναμος, επιδειξιομανής, αλαζόνας, αυταρχικός, υπερήφανος και ανίκανος που είχε λάβει το παραδοσιακό πρόγραμμα εκπαίδευσης στις φιλελεύθερες τέχνες, ενώ καταπίεζε οποίον δεν συμφωνούσε με τον ίδιο, όπως και εθνικές μειονότητες (π.χ. τους Ούγγρους).

Αρχικά, ο Λεοπόλδος είχε επιλεγεί από την οικογένεια του για να σταδιοδρομήσει στις τάξεις του ανώτερου κλήρου, όμως αυτά τα σχέδια άλλαξαν μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, Φερδινάνδου Δ΄ και βασιλιά άτεκνου, με αποτέλεσμα ο Λεοπόλδος να γίνει κληρονόμος του θρόνου.

Ο Λεοπόλδος διατήρησε επίσης πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την αστρολογία, όπως και την αλχημεία που είχε μάθει από τους Ιησουίτες δασκάλους του, ενώ ο ίδιος σαν άνθρωπος ήταν απόλυτος και αυταρχικός και δεν δέχονταν αντίθετη άποψη σε κανένα θέμα.

Επιπλέον, ο Λεοπόλδος προεξέχουσα κάτω γνάθο, όπως και όλοι οι Αψβούργοι, ενώ ο ίδιος ήταν .κοντός, αδύνατος και άρρωστος, ψυχρός, τραχύς και συγκρατημένος, στο κοινό και κοινωνικά ανίκανος. Ωστόσο είχε πολλούς στενούς συνεργάτες και συμβούλους, τους οποίους εμπιστεύονταν απόλυτα και ακολουθούσε πιστά τις συμβουλές τους και άγονταν και φέρονταν από αυτούς.

Την ίδια περίοδο Σουλτάνος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ο Μεχμέτ ο Δ΄ ο Κυνηγός, ο οποίος είχε ως Μεγάλο Βεζίρη του τον φιλόδοξο Καρά Μουσταφά του οίκου των Αλβανικής καταγωγής Κιοπρουλί, ο οποίος είχε καταφέρει να ανορθώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να κατακτήσει την Κρήτη (όπως και να πολέμιέ παράλληλα και την Ρωσία), και ήθελε και αυτός όπως και ο Σουλτάνος του να καταλάβει την Βιέννη και στην συνέχεια να προελάσει και να κατάλαβε και την Ρώμη.

Τελικά, έλαβε την άδεια από τον Σουλτάνο να επιτεθεί στην Αυστριακή Αυτοκρατορία των Αψβούργων, με πρόσχημα την βοήθεια των Τούρκων στην εξέγερση των Ούγγρων ευγενών κατά των Αυστριακών (τους οποίους χρηματοδοτούσαν οι Τούρκοι για να εξεγερθούν), οι οποίοι και ζήτησαν την βοήθεια των Οθωμανών  και σύντομα προελάσει στα εδάφη των εχθρών τους, ενώ ο στρατός των Τούρκων στο διάβα του έσφαζε, βασάνιζε, βίαζε και κατέστρεφε και δεν άφηνε τίποτα ορθοί.

Μόλις το έμαθε ο Λεοπόλδος ότι ο στρατός των εχθρών του προέλαυνε εντός της Αυτοκρατορίας του και σε λίγες μέρες θα έφτανε στην Βιέννη, ο ίδιος, μαζί με την αυλή και τις περιουσίες τους το έσκασαν από την χωρά και κατέφυγαν στο Πασσάου, αφήνοντας τον λαό τους, μόνο και αβοήθητο.

Η άμυνα της Βιέννης έμεινε στην ουσία στον στρατό της πόλης και τον ικανό στρατιωτικο ηγέτη της, τον Ernst Rüdiger von Starhemberg, όπως και σε ένα σύμφωνο που είχε συνάψει με την επιμονή των συμβουλών του παλαιοτέρα ο Λεοπόλδος με την Πολωνία του ικανοτάτου βασιλιά της Ιωάννη Σομπιέσκι.

Οι Τούρκοι σύντομα έφτασαν και αρχίσαν την πολιορκία της πόλης, η οποία διήρκησε πολλές μέρες και ήταν αμφίρροπη και δεν καταλήφθηκε χάρις στις ηρωικές προσπάθειες των υπερασπιστών τους, όμως όταν πια τα πράγματα αρχίσαν να γίνονται κρίσιμα, εμφανίστηκε τελικά ο στρατός των συμμάχων των Αυστριακών των Πολωνών του Ιωάννη Σομπιέσκι.

Μαζί με αυτόν βρίσκονταν με τον στρατό του και ο Κάρολος της Λορένης, ικανός στρατηγός των Αυστριακών, υπό τον οποίο υπηρετούσε ο Ευγένιος της Σαβοΐας, ικανός στρατηγός των Αυστριακών και αυτός μετέπειτα και καταστροφέας και αυτός των Τούρκων.

Έτσι, οι Τούρκοι βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο μέτωπα και αναγκάστηκαν από την μία να πολεμήσουν με τον νεοαφιχθέντα στρατό των συμμάχων και από την άλλη από τους υπερασπιστές της πόλης που ετοίμαζαν παράλληλη έξοδο ενάντια στους πολιορκητές.

Και παρά την αρχική προσπάθεια των Τούρκων να συγκρατήσουν τους επιτιθέμενους και από τις δύο πλευρές, τελικά με την ορμητική έφοδο των ηρωικών ουσάρων του Σομπιέσκι (τον οποίο οι ηττημένοι Οθωμανοί ονόμασαν τον Sobieski το «Λιοντάρι του Λεχιστάν» και ο πάπας της Ρώμης χαιρέτισε τον ως σωτήρα του δυτικού χριστιανικού κόσμου) που με τα φτερά στις πανοπλίες τους έμοιαζαν με Αγγέλους που έκαναν έφοδο ενάντια στο διαβολικό στράτευμα των Οθωμανών, το οποίο διέλυσαν και έφτασαν μέχρι την σκηνή του Μεγάλου Βεζίρη, την οποία και άλωσαν, ενώ ο Μεγάλος Βεζίρης το έσκασε για να σωθεί.

Στην υποχώρηση τους, οι Τούρκοι το έσκασαν πιο γρηγορά και διέφυγαν τάχιστα έφτασαν λέγεται οι επιζώντες και ότι έφτασαν τρέχοντας στην Πόλη μετά από πέντε ημέρες, αντί να φτάνουν σε είκοσι, όσες μέρες έκαναν δηλαδή να φτάσουν από την Πόλη στην Βιέννη αρχικά.

Αυτό που έσωσε τους επιζώντες Τούρκους από τον πλήρη αφανισμό ήταν η επίθεση των Γάλλων, συμμάχων των Τούρκων, κατά των Αυστριακών όταν οι Αυστριακοί καταδίωκαν υποχωρούντες Τούρκους και αυτός τους έσωσε (όπως ακριβώς τον στρατό του Μωάμεθ του Β΄ μετά την ήττα από τον Βλαντ Γ΄ Τσέπες Δράκουλα τον έσωσε από την πλήρη καταστροφή η επίθεση των Μολδαβών στο κράτος του Δράκουλα).

{Στην Βιέννη  το 1.683 μ.Χ. συνέβη στην ουσία το αντίθετο με την Πόλη το 1.453 μ.Χ. ήρθαν ενισχύσεις από την Δύση και αυτή σώθηκε λόγω του ότι αυτή ήταν καθολική και όχι Ορθόδοξη και Ελληνική, όπως η πρωτεύουσα της η Πόλη και η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, την οποία οι δυτικοί κατέλαβαν, σκλάβωσαν, τυραννήσαν και κατέστρεψαν και με τον τρόπο αποδυναμώθηκαν τόσο πολύ ώστε έπεσαν σχεδόν άνετα στα χέρια των Τούρκων.

[Στην δε πυρκαγιά του 1.660 μ.Χ. επί Μεχμέτ του Δ΄ στην Πόλη και εξαπλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της Πόλης, κάηκαν τα δύο τρίτα της Κωνσταντινούπολης που έγιναν στάχτη από την πυρκαγιά και σκοτώθηκαν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι, ενώ χιλιάδες πέθαναν από την πείνα και την πανώλη που ακολούθησε την πυρκαγιά, όπως ακριβώς συνέβη και με την μεγάλη πυρκαγιά στην Πόλη επί Ιουστινιανού του Α΄ του Μέγα κατά την διάρκεια της «Στάσης του Νίκα» και όπως κάηκε η μισή Ελλάδα επί Τσίπρα και Κούλη]}.

Ο δε Καρά Μουσταφά εκτελεστηκε για την αποτυχία του από τον Σουλτάνο, ο οποίος έπεσε λίγο μετά την ήττα του με εξέγερση των Γενίτσαρων από τον θρόνο και πέθανε τελικά στην εξορία σαν τον μετέπειτα Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ τον Β΄.

Και όσο για τον δειλό και ανίκανο Λεοπόλδο, αυτός όταν έληξε η πολιορκία της Βιέννης, αυτός γύρισε πίσω και παρίστανε ότι αυτός τάχατες τα είχε οργανώσει όλα και είχε μάλιστα διευθύνει τον πόλεμο αντί του Σομπιέσκι και είχε μάλιστα το θράσος να ονομαστεί και «Τουρκοφάγος» (ειρωνικά τον αποκαλούσαν έτσι οι υπήκοοι του), σε αντίθεση με τον πραγματικό, όνομα και πράγμα  «Τουρκοφάγο», τον ηρωικό Έλληνα αγωνιστή του 1.821 μ.Χ. Νικήτα Σταματόπουλο, τον γνωστό σε όλους μας Νικηταρά τον «Τουρκοφάγο». 

Αντίστοιχα, στην εποχή μας, κυρίως στις αρχικές δεκαετίες του 21^ου Αιώνα μ.Χ., η πατρίδα μας η Ελλάδα, με πρωτεύουσα την Αθηνά, η οποία διοικούνταν από διάφορους πολιτικούς οίκους (π.χ. Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη) της Μεταπολίτευσης, οι οποίοι ζουν πλουσιοπάροχα και ανέμελα, ενώ καταπιέζουν τον λαό τους, ο οποίος φυτοζωεί, αν και οι ηγέτες τους αυτοαποκαλούνται ως δήθεν «εκσυγχρονιστές».

Συγκεκριμένα, στις μέρες μας ηγέτης της Ελλάδας είναι ο Κουλής, ο οποίος ήταν ένας αδύναμος, επιδειξιομανής, αλαζόνας, αυταρχικός, υπερήφανος και ανίκανος που έλαβε το παραδοσιακό πρόγραμμα εκπαίδευσης στον φιλελευθερισμό, ενώ καταπιέζει οποίον δεν συμφωνεί με τον ίδιο, όπως και πολλές πολίτικες μειονότητες ή πλειοψηφίες (π.χ. τους πλειοψηφούνε υπερασπιστές της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, τα θύματα και τους συγγενείς των Τεμπών, τους ανεμβολίαστους, τους φιλορώσους κ.λ.π.).

Αρχικά, ο Κουλής δεν είχε επιλεγεί από την οικογένεια του για να σταδιοδρομήσει σαν πολιτικός, αφού για τον ρολό αυτό είχε επιλεγεί η κορη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη η Ντόρα Μπακογιάννη, όμως αυτά τα σχέδια άλλαξαν μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα ο Κουλής γίνει ο πολιτικός κληρονόμος του οίκου αυτού.

Ο Κούλης σαν άνθρωπος ήταν απόλυτος και αυταρχικός και δεν δέχεται αντίθετη άποψη σε κανένα θέμα, ενώ είναι ψηλός, αδύνατος, ψυχρός, τραχύς και θρασύς στο κοινό και κοινωνικά ανίκανος. Ωστόσο έχει πολλούς στενούς συνεργάτες και συμβούλους, τους οποίους εμπιστεύεται απόλυτα και ακολουθεί πιστά τις συμβουλές τους και άγεται και φέρεται από αυτούς (π.χ. τον Σκέρτσο).

Την ίδια περίοδο πολικός «Σουλτάνος» στην Τουρκιά είναι ο ισλαμιστής Ερντογάν, ο οποίος θέλει να αναδημιουργήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html), τα νησιά του Αιγαίου, την Κύπρο, την Δυτική Θράκη και την Κρήτη.

Η Τουρκία, κάποια στιγμή όταν βρει μία κατάλληλη αφορμή, είτε υπό τον Ερντογάν, είτε από τους ισλαμιστές, μπορεί επιτεθεί στην Ελλάδα με πρόσχημα κάποια αφορμή, π.χ. στην δήθεν βοήθεια των Τούρκων σε πιθανή εξέγερση των ισλαμιστών εντός της Ελλάδας (τους οποίους θα χρηματοδοτών οι Τούρκοι για να εξεγερθούν- https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post_39.html, https://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_12.html), οι οποίοι και ζήτησαν την βοήθεια των Τούρκων (ή και μία παράλληλα εξέγερση και αναρχικών και ακροαριστερών μαζί με τους λάθρο-https://alophx.blogspot.com/2024/04/400-2024-update.html) και σύντομα να προελάσουν στο Αιγαίο και σε κάποια νησιά του, όπου ο στρατός των Τούρκων στο διάβα του θα σφάζει, θα βασανίζει, θα βιάζει και θα κατέστρεφε και δεν θα αφήνει τίποτα όρθιο.

Μόλις το δει αυτό το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, ότι ο Λεοπόλδος ότι δηλαδή ο στρατός των Τούρκων προελαύνει εντός της Ελλάδας στο Αιγαίο, είναι πολύ πιθανόν οι πολιτικοί, μαζί με την αυλή, τις οικογένειες και τις περιουσίες τους να το σκάσουν από την χώρα και να καταφύγουν στο εξωτερικό, αφήνοντας τον λαό τους, μόνο και αβοήθητο.

{Όπως ακριβώς με την εισβολή των Τούρκων στην πάντα Ελληνική Κύπρο μας, οι προδότες χουντικοί του Ιωαννίδη το έσκασαν και παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς, οι οποίοι το είχαν σκάσει επί χούντας στο εξωτερικό, όπου ηρωποιήθηκαν (ενώ κάποιοι επί Κατοχής ήταν συνεργάτες του εχθρού-https://alophx.blogspot.com/2023/05/blog-post.html), όπως και πολλοί πολιτικοί που το έσκασαν επί Κατοχής στο εξωτερικό και με την απελευθέρωση επέστρεψαν για να παρατήσουν τους δήθεν «ήρωες και απελευθερωτές», όπως έκαναν και κάποιου συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς}.

Η άμυνα της Ελλάδας σε μία τέτοια περίπτωση θα μείνει στην ουσία στον στρατό της χώρας και στην στρατιωτικο ηγεσία της, ενώ μπορεί να βοηθήσει στην περίπτωση αυτή και ένα σύμφωνο που έχουν συνάψει οι πολιτικοί με επιμονή των συμβούλων τους παλαιοτέρα με την Γαλλία.

Οι Τούρκοι μπορεί όπως κάνουν συχνά φτάνοντας πλοία και αεροσκάφη τους ως την Αττική, αντί να επιτεθούν «μόνο» σε Θράκη, Κύπρο και Αιγαίο, να επιτεθούν και στην Κρήτη, ακόμα και να προσπαθήσουν αιφνιδιαστικά να φτάσουν και να επιτεθούν στην ιδιά την Αθηνά (όπως προσπάθησαν και οι Πέρσες στην μάχη του Μαραθώνα),.

Και μέσω των βάσεων, ναυτικών και ξηράς που έχουν στην συμμαχική σε αυτούς Αλβανία σε Δυρράχιο και Αυλώνα να προσπαθήσουν να επιτεθούν στην πάντα Ελληνική Ήπειρο στην Ελλάδα (και μέσω των λαθρο-ισλαμιστών που έχει εγκαταστήσει ο Ράμμα στην πάντα Ελληνική Βόρεια Ήπειρο), ακόμα και από τα Σκοπιά με τα οποία οι Τούρκοι και Αλβανοί έχουν αγαστές σχέσεις και κάνουν και κοινές στρατιωτικές σχέσεις κατά της πατρίδας μας.

Σε αυτή την περίπτωση, με μία επίθεση των Τούρκων κατά της Αθήνας και της Ελλάδας στο Αιγαίο και έναν πιθανό Ελληνοτουρκικό πόλεμο, με τον οποίο θα κλείσουν τα Στενά και οι Ρώσοι θα αποκλειστούν από αυτά, είναι πολύ πιθανόν να μπουν σε πόλεμο κατά των Τούρκων και οι Ρώσοι (είτε αυτοί έχουν ηγέτη τον ισλαμιστή Ερντογάν, είτε τους κεμαλικούς) και με μία πιθανή εμπλοκή και των Γάλλων ο πόλεμος αυτός να γίνει διμέτωπος για την Τουρκία και με τους Γάλλους και τους Ρώσους εκτός από τους Έλληνες (https://www.noiazomai.gr/2024/04/papa-giannis-pasxa-5-maiou.html). 

Και παρά την αρχική προσπάθεια των Τούρκων να συγκρατήσουν τους επιτιθέμενους και από τις δύο πλευρές, τελικά με την ορμητική έφοδο των ηρωικών Ρώσων και των Γάλλων ενάντια στο διαβολικό στράτευμα των νέο-Οθωμανών Τούρκων, να τους διαλύσουν και οι Τούρκοι έντρομοι να φτάσουν μέχρι την Πόλη, την οποία και να αλώσουν, ενώ ο τότε Τούρκος ηγέτης (ισλαμιστής η κεμαλικός) να το σκάσε για να σωθεί ή να εξοντωθεί από πραξικόπημα από τους δικούς του ή να φυλακιστεί ή να εξοριστεί να σκοτωθεί στις μάχες (https://www.noiazomai.gr/2024/04/papa-giannis-pasxa-5-maiou.html, https://www.noiazomai.gr/2019/07/gerontas-vasileios-amerikanoi-tha-mas-valoun-se-polemo.html, https://www.noiazomai.gr/2023/12/o-polemos-tha-arhisei-otan.html, https://www.noiazomai.gr/2019/12/morfu-h-proseyhi-poy-tha-paralysei-thn-toyrkia.html, https://www.noiazomai.gr/2019/12/cihat-yayci-telos-erdogan-tourkias.html, https://www.noiazomai.gr/2021/01/davutoglu-neo-praxikopima-kata-erdogan.html, https://www.noiazomai.gr/2021/07/mark-milley.html, https://www.noiazomai.gr/2022/03/sok-erxetai-polemos-rosias-tourkias.html, https://www.noiazomai.gr/2022/06/thanasimi-pagida-kilitsdaroglu-se-erdogan.html, https://www.noiazomai.gr/2022/10/dogma-nikhs--6-syn-1-polemon-gia-thn-ellada.html, https://www.noiazomai.gr/2023/08/galliko-senario-polemou-tourkias-elladas-sta-imia.html)..

Αυτό που μπορεί να σώσει τους επιζώντες Τούρκους από τον πλήρη αφανισμό μπορεί να είναι μία η επίθεση των δυτικών (ΗΠΑ, Γερμανική ΕΕ, ΝΑΤΟ), μόνιμων συμμάχων των Τούρκων, κατά των Ρώσων όταν αυτοί θα καταδιώκουν τους υποχωρούντες Τούρκους.

Και όσο για τον δειλό και ανίκανο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, αυτό όταν λήξει ο πόλεμος με την Τουρκία, να προσπάθησε να γυρίσει πίσω και να παριστάνει ότι αυτό τάχατες «τα είχε οργανώσει όλα» και είχε μάλιστα διευθύνει τον πόλεμο αντί των Ρωσογάλλων. 

 

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Θερμοπύλες ξένες… 398 κατά 40.000, “έλα να τα πάρεις” σε άλλη γλώσσα. Οι Θερμοπύλες αποτελούν σημείο προσκυνήματος όλων των ελευθέρων ανθρώπων επί Γης. Η θυσία του Λεωνίδα και των 1.000 του Σπαρτιατών και Θεσπιέων μένει στους Αιώνες και διδάσκεται σε όλον τον κόσμο ως παράδειγμα αυταπάρνησης και τελείας περιφρόνησης προς τον θάνατο.

Φυσικά οι Έλληνες έχουν και πολλές άλλες Θερμοπύλες να τιμούν και να εμπνέονται από αυτές. Δεν είναι όμως μόνοι. Και άλλοι λαοί έχουν να επιδείξουν παρόμοιες εκδηλώσεις ηρωισμού. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και η μάχη στο Hodow…

Τον Ιούνιο του 1.694 μ.Χ., ο ισλαμικός κίνδυνος ήταν υπαρκτός και αισθητός περισσότερο κι από σήμερα. Τούρκοι και οι σύμμαχοι αυτών Τάταροι έσφαζαν, βίαζαν, σκλάβωναν, λεηλατούσαν ασυγκράτητοι. Οι δυνάμεις του σκότους πολεμούσαν κατά των Χριστιανών στην Ελλάδα, την Ουγγαρία και την Πολωνία-Ουκρανία.

Σε αυτό το πλαίσιο μια στρατιά τουλάχιστον 40.000 Τατάρων (ορισμένες πηγές κάνουν λόγο για 70.000) εισέβαλαν στην Δυτική Ουκρανία, μια περιοχή που τότε ήλεγχε το Βασίλειο της Πολωνίας, που τότε κυβερνούσε ο μεγάλος Ιωάννης Σομπιέσκι, ο σωτήρας της Βιέννης και της Ευρώπης από το Ισλάμ.

Οι διαθέσιμες Πολωνικές δυνάμεις στην περιοχή ήταν μικρές. Έτσι, περισσότερο προς επιτήρηση των εισβολέων, στάλθηκαν επτά ίλες φτερωτών ουσάρων και παντσέρνι (θεωρακισμένοι ιππείς, ακόλουθοι των ουσάρων), Συνολικά η Πολωνική δύναμη υπό τους Konstanty Zaborowski, Mikołaj Tyszkowski και Jan Witosławski αριθμούσε 98 φτερωτούς ουσάρους και 300 παντσέρνι.

Η μάχη. Στις 11 Ιουνίου 1.694 μ.Χ. Πολωνοί κινήθηκαν προς το χωριό Hodow, το οποίο σήμερα ανήκει στην Ουκρανία. Εκεί έξω από το χωριό, στα χωράφια, είδαν περίπου 700 Τατάρους. Οι άνδρες είχαν σταλεί για αναγνώριση και προηγούντο του κυρίως σώματος του μουσουλμανικού στρατού.

Αμέσως οι Πολωνοί εφόρμησαν με ιαχές κατά των εχθρών και τους διέλυσαν κυριολεκτικά, τρέποντας τους επιζώντες σε φυγή. Όμως σύντομα εμφανίστηκαν οι χιλιάδες Τάταροι και οι Πολωνοί υποχώρησαν προς το χωριό και οχυρώθηκαν πρόχειρα εκεί κοντά με ότι βρήκαν, ξηλώνοντας φράχτες και ότι άλλο χρήσιμο.

Οι Πολωνοί κατέβηκαν από τα άλογα τους και περίμεναν τους εχθρούς στα πρόχειρα οχυρώματά τους. Οι Τάταροι βλέποντας πόσο λίγοι ήταν οι αντίπαλοι τους επιτέθηκαν με αλαλαγμούς και επικλήσεις στον Αλλάχ και τον Μωάμεθ.

Οι Πολωνοί όμως τους υποδέχτηκαν “θερμά”. Οι Πολωνοί έφεραν τουλάχιστον 2 πιστόλες και μια καραμπίνα έκαστος. Οι Ουσάροι έφεραν επίσης μια μεγάλη σπάθη, κυρτό σπαθί και μακριά λόγχη μήκους 5,5 μ. (kopia).

Οι Τάταροι εφόρμησαν αλλά η πρώτη τους έφοδος αποκρούστηκε. Ακολούθησε και δεύτερη και τρίτη. Επί έξι ώρες οι Τάταροι εφορμούσαν συνεχώς μόνο και μόνο για να αποκρουστούν με απώλειες από τους ακαταπόνητους Πολωνούς.

Ωστόσο σταδιακά τα πυρομαχικά άρχισαν να λείπουν και το πυρ των Πολωνών χαλάρωσε. Αυτό το αντελήφθησαν οι Τάταροι και έστειλαν έναν αγγελιαφόρο στους Πολωνούς ζητώντας τους να καταθέσουν τα όπλα. Η απάντηση ήταν άκρως Ελληνική..

“Έλα να μας τα πάρεις αν μπορείς”… Οι Τάταροι τότε εξαπέλυσαν άλλη μια επίθεση υπολογίζοντας ότι οι Πολωνοί δεν είχαν πλέον σφαίρες. Όμως αυτοί έπαιρναν τις αιχμές των Ταταρικών βελών και χτυπώντας τες τις προσάρμοζαν στις κάννες των λειόκαννων καραμπινών τους.

Τα βέλη έκαναν δουλειά σε κοντινή απόσταση και η επίθεση αποκρούστηκε. Ύστερα από αυτό οι Τάταροι έχοντας υποστεί ικανές απώλειες – άνω των 1.000 ανδρών – χωρίς να έχουν κερδίσει τίποτα, αποφάσισαν να αποχωρήσουν ηττημένοι. Ήταν μια μεγάλη νίκη όπου σημαντικό ρόλο έπαιξε το ηθικό. Οι αρχικές αποτυχίες και οι απώλειες κλόνισαν τους Τατάρους οι οποίοι εάν επέμεναν προφανώς θα νικούσαν.

Από την άλλη οι λίγοι Πολωνοί που είχαν περί τους 100 νεκρούς και τραυματίες – το 25% της δύναμής τους – ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν και το έδειξαν στον εχθρό. Τιμώντας τους ήρωες ο βασιλιάς Ιωάννης Σομπιέσκι έστησε μνημείο στο χωριό το οποίο σώζεται έως σήμερα και μάλιστα ανακαινίσθηκε το 2014 μ.Χ. σε συνεργασία Πολωνίας και Ουκρανίας (https://www.history-point.gr/thermopyles-xenes-398-kata-40-000-quot-ela-na-ta-pareis-quot-se-alli-glossa).

 

Πως η σωτηρία της Βιέννης από τον Βασιλιά Ιωάννη Σομπιέσκι το 1.683 μ.Χ. επηρέασε τον ‘Άρχοντα των Δακτυλιδιών”.

Στις 21 Μάϊου 1.674 μ.Χ., η αριστοκρατία εξέλεξε τον Ιωάννη Σομπιέσκι, Βασιλέα της Πολωνίας και Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας. Όμως όπως λέει και ο πρόσφατος βιογράφος του: “Ο ρομαντισμός της μεγάλης σάγκας του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν ήταν εν μέρει εμπνευσμένος από την δράση του Γιαν Σομπιέσκι κατά την Δεύτερη Πολιορκία της Βιέννης το 1.683 μ.Χ., όταν η Χριστιανική Ευρώπη σταμάτησε την πορεία του μαχητικού Ισλάμ”.

Mια ελάσσονα παρατήρηση σε ένα πρόσφατο δοκίμιο ξεκίνησε μια σειρά διασυνδέσεων που θα ευχαριστήσει Χριστιανούς, συντηρητικούς, κυνηγούς άγνωστων πλευρών της Ιστορίας και οπαδούς του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν.

Η Κάρυ Γκρές έπαιρνε μια συνέντευξη με τον Ελληνο_Πολωνό βιογράφο του Μιλτιάδη Βαρβούνη για λογαριασμό του “Νάσιοναλ Καθόλικ Ρέτζιστερ”. Ο κύριος Βαρβούνης είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “ Jan Sobieski: The King Who Saved Europe” (Ιωάννης Σομπιέσκι: Ο Βασιλιάς που έσωσε την Ευρώπη) . Στην συνέντευξη του σχολιάζει :

“Ο Ιωάννης Σομπιέσκι υπήρξε ένας από τους πιο λαμπρούς κυβερνήτες που διοίκησαν ποτέ στρατό. Απέκτησε φήμη και δόξα στα 30 του, εξαιτίας των εξαιρετικών στρατιωτικών ικανοτήτων του και αναγνωριζόταν ως ο μεγαλύτερος βασιλιάς -πολεμιστής του καιρού του σε όλο το υπόλοιπο της ταραγμένης του ζωής.

Ο πατριωτισμός του, η δυνατή του πίστη, και η ελπίδα του στον Θεό, η στρατιωτική του φήμη, το γούστο του στις τέχνες και τα γράμματα και τα ταλέντα του -όλα αυτά ήταν θρυλικά κατά την διάρκεια της ζωής του.

Από την εποχή του Β! Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχει κυκλοφορήσει κανένα Εγγλέζκο βιβλίο για τον βασιλιά που έσωσε την Ευρώπη από τους πολεμιστές του Ισλάμ στην Πολιορκία της Βιέννης  (1.683 μ.Χ.) μια μάχη που ενέπνευσε τον Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν για την επική επέλαση του ιππικού στο Ρόχιριμ που έλυσε την πολιορκία του Μίνας Τίρινθ στην τριλογία του “Άρχοντα των Δακτυλιδιών”.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΣΤΟ ΡΟΧΙΡΙΜ ΤΟΥ ΤΟΛΚΙΝ ΗΤΑΝ ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΣΟΜΠΙΕΣΚΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ. Για αυτούς που δεν το ξέρουν, η Πολιορκία της Βιέννης συγκρίνεται με την Ναυμαχία της Ναυπάκτου όσο αφορά την επί Αιώνες προσπάθεια της Χριστιανικής Ευρώπης να σταματήσει την επέλαση του μαχητικού Ισλάμ.

Η τελική μάχη πήρε μέρος στις 11 -12 Σεπτεμβρίου 1.683 μ.Χ. (προσέξτε την ημερομηνία της 11/ 9). Από τον Ιούλιο, οι δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον  Καρά Μουσταφά πολιορκούσαν την πόλη της Βιέννης. Τον Σεπτέμβριο ήδη οι υπερασπιστές της λιμοκτονούσαν και ήταν εξαντλημένοι.

Ο Γερμανικός και ο Βαυαρικός στρατός βάδιζαν προς βοήθεια, αλλά οι τεράστιες και καλοοργανωμένες Οθωμανικές δυνάμεις  συνέχιζαν την πολιορκία τους, σκάβοντας χαρακώματα για να κρυφτούν από τους υπερασπιστές πάνω στα τείχη της πόλης  και σκάβοντας λαγούμια για να τινάξουν στον αέρα τις  οχυρώσεις από κάτω. Εν τω μεταξύ ο Βασιλιάς Γιάν η Ιωάννης Γ! Σομπιέσκι επέλανε προς τα νότια από την Πολωνία με το καλοεκπαιδευμένο του ιππικό, τους Φτερωτούς Ουσσάρους.

Με το που έφτασε στην Βιέννη, και με τον Οθωμανικό στρατό έτοιμο σχεδόν να γκρεμίσει τα τείχη, ο Σιομπέσκι διέταξε επίθεση όλων των δυνάμεων στις 12 Σεπτεμβρίου. Νωρίς το πρωί αυτής της ημέρας, ο ενωμένος στρατός σχεδόν 65.000–76.000 ανδρών (συμπεριλαμβανομένων 27.000 Πολωνών) επιτέθηκε μια Τουρκική δύναμη σχεδόν 80.000–115.000 ανδρών.

Σχεδόν στις 5 μ.μ, αφού παρακολουθούσε την μάχη του πεζικού από την κορυφή του λόφου Κάλενμπεργκ, ο Σομπιέσκι οδήγησε το ιππικό του σε μια μαζική επέλαση στις πλαγιές του λόφου. Η παραπαίουσα Οθωμανική γραμμή μάχης έσπασε και οι Οθωμανικές δυνάμεις σκορπίσθηκαν εν συγχήσει. Μισή ώρα αργότερα, ο Σομπιέσκι έμπαινε στην ερημωμένη σκηνή του Καρά Μουσταφά και η Πολιορκία της Βιέννης τελείωσε.

OΙ ΦΤΕΡΩΤΟΙ ΟΥΣΣΑΡΟΙ ΤΟΥ ΣΟΜΠΙΕΣΚΙ ΕΣΩΣΑΝ ΤΗΝ ΒΙΕΝΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΛΑΜ. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ήταν η μεγαλύτερη επίθεση ιππικού στην ιστορία.  Όχι μόνο σάρωσε τον Οθωμανικό στρατό που πολιορκούσε την πόλη, αλλά ετοίμασε τον δρόμο για μια εκκαθαριστική επιχείρηση που θα ξεκοίλιαζε την οθωμανική επέλαση στην Ευρώπη για αρκετούς αιώνες.  Όταν διαβάζει κανείς τις περιγραφές της μάχης είναι εύκολο να συμφωνήσει κανείς την παρατήρηση του Βαρβούνη ότι υπήρξε η έμπνευση για την “Επέλαση του Ρόχιρριμ” του Τόλκιν.

Ο ρομαντισμός της μεγάλης σάγκας του Τόλκιν εμπνεύσθηκε περαιτέρω και από ένα ακόμα θέμα που απηχεί δια μέσω της ιστορίας: Του μια φορά Βασιλιά και πάντα Βασιλιά. Η ιδέα επιζεί στους Θρύλους του Βασιλιά Αρθούρου, αλλά απηχεί και την Εβραϊκή ιδέα του Γιου του Δαυίδ που θα επιστρέψει μια μέρα να διεκδικήσει τον θρόνο του πατέρα του.

Η ιστορία του εξόριστου βασιλιά που περιμένει υπομονετικά να επιστρέψει θριαμβευτικά ήταν μια ιστορική αλήθεια για τους Ιακωβίτες διεκδικητές του θρόνου της Αγγλίας. Από την εποχή του εκθρονισμού και της εξορίας του Ιάκωβου Β!, οι   Στιούαρτ που διεκδικούσαν τον Θρόνο της Αγγλίας, ζούσαν στο εξωτερικό μερικές φορές συνωμοτούσαν να πάρουν πίσω τον θρόνο που τους ανήκε δικαιωματικά και μερικές φορές περίμεναν κάποιος να τους αποκαταστήσει  στον θρόνο.

Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ EΔΟΥΑΡΔΟΣ ΣΤΙΟΥΑΡΤ Η ΙΑΚΩΒΟΣ Γ! ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟΝ ΤΟΛΚΙΝ. Η πιο οδυνηρή και δυναμική ιστορία των Στιούαρτ ήταν αυτή του Ιάκωβου Γ!, του γιού του εκθρονισμένου Ιάκωβου Β! Ο Ιάκωβος Γ! Μεγάλωσε παρακολουθώντας τις Προτεστάντες θείες του και τους άνδρες τους να κυβερνούν αυτοί αντί του ίδιου και του πατέρα του.

Με τον θάνατο της Βασίλισσας Άννας να πλησιάζει, ο Λόρδος Μπόλινγκμπροκ και ο αρχηγός των Τόρυς προσέγγισαν τον Ιάκωβο Γ! Και τους προσέφεραν τον θρόνο της Αγγλίας με μόνο όρο να ασπαστεί τον προτεσταντισμό. Αρνήθηκε να το κάνει και έτσι παραιτήθηκε του θρόνου για χάριν της Καθολικής του πίστης .

Το θέμα του ευγενούς και επί μακρόν χαμένου βασιλιά ενέπνευσε στον Τόλκιν την δημιουργία του Γρηγοροπόδαρου- του Άραγκορν η Βασιλά Ελεσσάρ- ενώ η επίθεση του Σομπιέσκι έδωσε την έμπνευση για την νίκη στη Μίνας Τίριθ.

Μια επιπλέον ωραία σύνθεση (που υπαινίσσεται τον γάμο του Φάραμιρ με την Εόουϊν, την πριγκήπισσα του Ρόχαν) είναι ότι ο ηρωικός Βασιλεύς Ιάκωβος Γ! της Αγγλίας παντρεύθηκε την Μαρία Κλεντίνη Σομπιέσκα -την εγγονή του Βασιλιά Ιωάννη Σομπιέσκι, του ήρωα της Βιέννης.

Οι γιοί τους ήταν ο Κάρολος Εδουάρδος Στιούαρτ (ο Καλός Πρίγκηπας Τσάρλι) και ο Ερρίκος Βενέδικτος Στιούαρτ, ο οποίος έγινε Καθολικός Καρδινάλιος και ήταν γνωστός ως Καρδινάλιος Δούκας της Υόρκης.

Ο μεγάλος Βασιλιάς Γιάν Σομπιέσκι είναι θαμμένος στον Καθεδρικό Ναό στον Λόφο του Βάβελ της Κρακοβίας, ενώ ο Βασιλιάς Ιάκωβος Γ!  και η Μαρία Κλεμεντίνα (μαζί με τους γιούς τους) είναι θαμμένοι στην κρύπτη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Υπάρχει ένα μνημείο σε έναν από τους στύλους της Βασιλικής και η ταφή της Μαρίας Κλεμεντινής εκεί συνδέει δύο από τους ευγενικότερες και ηρωικότερες βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης (https://avalonofthearts.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9/).