ΟΙ ΙΔΕΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ

ΟΙ ΙΔΕΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό καθόλη την διάρκεια της ιστορίας υπήρχαν σε μεγάλες χώρες ιδεαλιστές ηγέτες όπως επίσης οργανιστές και γενική η οποία με τις πολιτικές τους διαμόρφωσαν τόσο την πολιτική κατάσταση στην χώρα τους όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Παράλληλα θα πρέπει να αναφερθεί ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι ήταν ιδιαίτερη χαρακτήρες και προσπάθησαν να εφαρμόσουν άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε απόλυτα αν επιτυχώς της ιδέες τους στην πολιτική της σκακιέρα κάτι το οποίο επέφερε για πολλούς είτε μεικτά είτε στην καλύτερη περίπτωση μέτρηση αποτελέσματα.

Κυρίως όμως τα κράτη στα οποία υπήρξαν τέτοιοι είδος ηγέτες που τέτοιες πολιτικές και οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις ή ήταν εχθροί μεταξύ τους, δηλαδή οι ιδεαλιστές με τους ρεαλιστές και τους κυνικούς ήταν κυρίως στα κράτη τον Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, όπως επίσης και της Μεγάλης Βρετανίας κατά την διάρκεια του 19^ου μετά Χριστόν Αιώνα, όπως επίσης και στον 21ο μετά Χριστόν Αιώνα και στον 21ο μετά Χριστόν Αιώνα.

Έτσι, όπως ακριβώς στις Ηνωμένες πολιτείες Αμερικής υπήρξαν Πρόεδροι που ήταν πραγματιστές, όπως ήταν λόγο χάρη ο Θεόδωρος Ρούσβελτ, υπήρξαν αντίστοιχα και ιδεαλιστές όπως ο Ουΐλσον και το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Κάλσρεη στην Μεγάλη Βρετανία αντίστοιχα, με τους Τόρις και τους  Ουίγους.

Τους ιδεαλιστές Πρόεδρος τους μισούσαν οι ρεαλιστές Πρόεδροι, όπως λόγου χάρη ο Θεόδωρος Ρούσβελτ τον Ουΐλσον στην Αμερική και αντίστοιχα ο Ντισραέλι και ο Μπίσμαρκ μισούσαν πάρα πολύ τον Γελαστών στην Μεγάλη Βρετανία.

Επίσης είναι πολύ ενδιαφέρον να αναφέρει κανείς ότι τόσο ο Γλαστόν στην Μεγάλη Βρετανία. όσο επίσης και ο Ουΐλσον στην Αμερική, πρότειναν και οι δύο μετά το πέρας των Ναπολεόντειων Πολέμων, όπως επίσης και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πολέμου να δημιουργήσουν ένα ιδεαλιστικό σύστημα που όλοι οι άλλοι ηγέτες των χωρών της γης το απέρριψαν ως φαντασιακό και αδύνατο να εφαρμοστεί (όπως έγινε και με την αντίστοιχη πρόταση του Τσάρου Αλέξανδρου του Α΄ μετά την οριστική νίκη των συμμάχων κατά του Ναπολέοντα).

Είναι δεν πολύ παράξενο το γεγονός ότι οι προτεστάντες φανατικοί Τόρις κατάφεραν να κάνουν έναν Εβραϊκής καταγωγής ηγέτη τους, τον Ντισραέλι, ενώ αντίθετα οι Συντηρητικοί κατάφεραν να κάνουν έναν μορφωμένο και σοβαρό άνθρωπο όπως το Γλαστόν, αλλά επίσης και την Θάτσερ (https://alophx.blogspot.com/2024/02/blog-post_44.html, https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_22.html), η οποία ήταν κόρη ενός μανάβη (και την οποία αυτοί σαν αριστοκράτες κανονικά αντιπαθούσαν) ηγέτες τους.

Παράλληλα την ίδια ακριβώς περίοδο υπήρχε στην Μεγάλη Βρετανία τον 19^ο Αιώνα μετά Χριστόν η λεγόμενη ένδοξη απομόνωση που είχε εφαρμόσει ο πρωθυπουργός Ουίλιαμ Πιτ, όπως επίσης αντίστοιχα το δόγμα της απομόνωσης κυριαρχούσε μέχρι την είσοδο στους δύο Παγκοσμίου Πολέμους και στην Αμερική.

Στην ουσία ρεαλιστές και κυνικοί ήταν ο Κάλσρεη στην Μεγάλη Βρετανία και αντίστοιχα ο Ντισραέλι και ο Μπίσμαρκ στο Βερολίνο, αλλά παράλληλα όλοι αυτοί όπως ο Στάλιν στην Γιάλτα, πήγαιναν στις διασκέψεις και έκανα διπλωματίες συμφωνίες, μόνο όταν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τα πάντα όσα ήθελαν.

Από την πλευρά τους οι συντηρητικοί Γέτες όπως ο Γλαστόν στην Μεγάλη Βρετανία είχε αποκαλέσει τον Μπίσμαρκ ως την ενσάρκωση του κακού, όπως αντίστοιχα και ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρίγκαν στον Ψυχρό Πόλεμο είχε αποκαλέσει την Σοβιετική Ένωση ως την Αυτοκρατορία του κακού.

Ο Γλαστόν στην Μεγάλη Βρετανία επηρεάστηκε πάρα πολύ από την πολιτική του Palmerston στην εποχή του, την οποία επέκτεινε και ενίσχυσε, ενώ ίδιος ήταν υπερ της καθιερωμένης τάξης και όχι στις αλλαγές των συνόρων σε άλλα κράτη στην Δυτική Ευρώπη.

Παράλληλα επηρεάστηκε αντίστοιχα και ο Τζορτζ Μπους ο Πρεσβύτερος από τις πολιτικές του Ψυχρού Πολέμου στις οποίες μεγάλωσε, ενώ και ο ίδιος δεν ήταν υπερ της μία αλλαγής των συνόρων σε άλλα κράτη ακόμη και στην Σοβιετική Ένωση με βάση τις εμπειρίες του, ενώ και οι δύο υποστηρίζουν παράλληλα ότι τα κράτη τους δεν έπρεπε να επεκταθούν και να υπάρχει πάντα μία ισορροπία ή δυνάμεων.

Βέβαια εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι και δύο αυτοί πολιτικοί, τόσο ο Γλαστόν, όσο επίσης και ο Τζορτζ Μπους ο Πρώτος δεν άφηναν, ο ένας για εμπορικούς λόγους και άλλους για το πετρέλαιο, την πρόσβαση καμίας άλλης χώρας στον Περσικό Κόλπο εκτός φυσικά από την δική τους.

Και όπως από την εποχή του Γουλιέλμου του τρίτου στην Αγγλία η χώρα αυτή έκανε συμμαχίες με άλλες χώρες προκειμένου να προστατέψει την Μάγχη και το Βέλγιο και την Ολλανδία, το ίδιο ακριβώς έκανε και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους συμμαχώντας με τους Γάλλους και τους Ρώσους και για να προστατέψει τους Βέλγους και τους Ολλανδούς για τους ίδιους ακριβώς γεωπολιτικούς λόγους.

Είτε φυσικά εννοείται φυσικά ότι όλοι αυτοί οι Πρόεδροι της Αμερικής και οι πρωθυπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας, παρά τις διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις, όλοι φρόντισαν σε κάθε περίπτωση να προωθούν σε όλες τις διπλωματικές συνεδριάσεις, διεθνείς συσκέψεις, όπως επίσης και σε πολέμους τα συμφέρεται της χώρας τους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Και αυτό φαίνεται καθαρά από τις πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους ιδεολογικές πολιτικές που είχαν για παράδειγμα οι δημοκρατικοί και οι ρεπουμπλικάνοι, όπως επίσης και οι ιδεαλιστές μαζί με τους ρεαλιστές σε πολλές περιπτώσεις.

Περιπτώσεις αυτό το είδους είναι λόγου χάρη οι δύο νίκες που πέτυχαν στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους με τους δημοκρατικούς Προέδρους Ουΐλσον και Φραγκλίνο Ρούζβελτ οι Αμερικανοί (https://alophx.blogspot.com/2017/09/new-deal.html, https://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_10.html), όπως επίσης και η νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο από τον Ρίγκαν που ήταν αντίθετα Ρεπουμπλικάνος ως προς την κομματική τοποθέτηση.

Επίσης είναι πολύ ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι τόσο ο Ουίλσον, όπως επίσης και Ρούσβελτ και ο Ρίγκαν, θεωρούνταν από τους αντιπάλους τους ιδεαλιστές, αδύναμοι και φαντασιόπληκτοι Πρόεδροι, όμως όλοι τους κατάφεραν να επιτύχουν μεγάλες νίκες επί των αντιπάλων της Αμερικής κατά την διάρκεια της Προεδρίας τους σε ολοκληρωτικό βαθμό και να επιβάλλουν στην ουσία την παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής παγκόσμια, η οποίας συνεχίζεται ως στις μέρες μας.

Στην ουσία η αλήθεια είναι ότι οι λεγόμενοι ιδεαλιστές Πρόεδροι ήταν κάποιοι από αυτούς πραγματικά πιστοί στην ιδεολογία τους, αλλά άλλοι με πονηρό τρόπο θα μπορούσε να πει κανείς, χρησιμοποιούσαν την ιδεαλιστική πίστη ενός μεγάλο μέρος του Αμερικανικού λαού προκειμένου να κερδίσουν τις ψήφους τους και να εφαρμόσουν τις στην πραγματικότητα ρεαλιστικές πολιτικές οι οποίες θα μπορούσε να πει κανείς ήταν ακριβώς το αντίθετες από αυτές που αυτοί δήθεν «πρέσβευαν», τόσο στην Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο (https://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_58.html, https://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_59.html).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό το είδους των πολίτικων θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρίγκαν, ο οποίος αν και είχε διακηρύξει ότι θα δρούσε μόνο με βάση τις αρχές του και χωρίς να έχει στοιχεία Real Politic στην πολιτική του και θα πολεμούσε μέχρι τέλους και ολοκληρωτικού αφανισμού την ΕΣΣΔ και τον κομμουνισμό, στο τέλος αντί για τον ιδεαλισμό εφάρμοσε πλήρως την Ρεάλ πολιτική και κατάφεραν κερδίσει τον Ψυχρό Πόλεμο, ερχόμενος μάλιστα σε συνεννόηση και συμφωνίες με τον ηγέτη της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (https://alophx.blogspot.com/2018/10/blog-post.html).

Ο ίδιος ο Ρίγκαν θεωρούνταν ως ένας αποτυχημένος Προέδρος όπως ήταν ηθοποιός και αποτυχημένος ιδεαλιστής, όπως ακριβώς θεωρούνταν και εξίσου αποτυχημένος Προέδρος και ιδεαλιστής και ο προηγούμενος Προέδρος Κάρτερ, αν και ο πρώτος αυξάνοντας την ενίσχυση του Αφγανιστάν κατάφερε να νικήσει τον Ψυχρό Πόλεμο, συνεχίζοντας την πολιτική Κάρτερ στην ουσία που είχε σχεδιάσει Μπρεζίνσκι (και ο Κίσινγκερ πριν από αυτόν).

{Και ο ίδιος ο Γκορμπατσόφ θεωρούνταν (και θεωρείται ακόμα) και αυτός στην χώρα του ένας αποτυχημένος ιδεαλιστής και «μεταρρυθμιστής» της ΕΣΣΔ, όπως ακριβώς παλαιοτέρα θωρούνταν ο Χρουστώφ και ο Κοσύγκιν.

Βέβαια υπήρχαν και ηγέτες στην ΕΣΣΔ, οι οποίοι έβαζαν την απειλή του πολέμου στο τραπέζι και στην συνέχεια πηγαίναν για διαπραγματεύσεις, δείχνοντας στην ουσία ότι δεν μιλούσαν σοβαρά, όπως λόγω χάρη έκανα ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Δεύτερος με το Μαρόκο λίγο πριν το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Χρουστσόφ με την κρίση του Βερολίνου το 1.961 μετά Χριστόν}.

Έτσι, όπως ακριβώς στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αμερικανοί υπό την ικανή ηγεσία των ιδεαλιστών ηγετών Ουΐλσον και Φραγκλίνο Ρούζβελτ κατάφεραν να νικήσουν τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους και να διαλύσουν τις Αυτοκρατορίες αυτών.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπος στις μέρες μας θέλει και ο ρεαλιστής Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ να διαλύσει την Ευρωπαϊκή ένωση, το ΝΑΤΟ και το 4^ο Ράιχ της Γερμανίας και στην συνέχεια να στραφεί στην Ασία με την Βρετανία και τους Αγγλοσάξονες και το Ισραήλ ενάντια στο ισλάμ, αλλά επίσης και ενάντια στην Κίνα.

Και όπως ακριβώς κατά την διάρκεια της λήξης του Τριακονταετούς Πολέμου (https://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_64.html), η Γερμανία διαιρέθηκε σε πολλές ηγεμονίες και Βασίλεια, το ίδιο ακριβώς συνέβη σε αυτήν μετά την λήξη και την ήττα της Γερμανίας στον Β΄ΠΠ, αφού στον Ψυχρό Πόλεμο η χώρα αυτή διαιρέθηκε σε 2 αντίπαλα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και στρατιωτικά κράτη.

[Ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump θέλει στην ουσία να συμμαχήσει με την Ρωσία και την Μεγάλη Βρετανία κατά της Κίνας, όπως επίσης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 4^ου Ράιχ αλλά και το ισλάμ, προκειμένου να σταματήσει τους αντιπάλους του.

Επίσης ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump όπως ακριβώς ήθελε και ο Αμερικανός Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούσβελτ παλαιότερα, θέλει να ενώσει τον Καναδά, το Μεξικό και την Μεγάλη Βρετανία με την Αμερική (πρόσφατα ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ είπε στον Καναδό πρωθυπουργό Τρίντο ότι αν ο Κανάς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, να γίνει η 51^η Πολιτεία των ΗΠΑ).

Και να δημιουργήσει μία αμυντική πολιτική και οικονομική ένωση και παράλληλα αφού διαλύσει το ΝΑΤΟ να καταφέρει να δημιουργήσει μία συμμαχία μεταξύ αυτών των κρατών, όπως επίσης και άλλων μελών της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, όπως λόγου χάρη της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας σε ένα νέο οργανισμό τύπου Αμερικανικού και Αγγλοσαξονικού σαν το ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς είναι και η συμμαχία UKUS Οίκους που έχει δημιουργηθεί στην ωκεάνια από τα κράτη αυτά και μία πολιτική και οικονομική ένωση αυτών σαν την NAFTA.

Αν δε αποχωρήσουν είπα από το ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ στις μέρες μας μαζί με τους Αγγλοσάξονες, τότε σε αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα μείνουν μόνο κάποιες χώρες που ήταν μέλη της συμμαχίας του Άξονα συν κάποιες Extra που δεν υπήρχαν τότε στην εποχή μας].

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων στις μέρες μας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, άλλα μόνο αν λάβουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα ως λαός θα αποφύγουμε τις οποίες κακοτοπιές και θα φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία κατάσταση ακμής και ευημερίας.