ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό ότι στην διάρκεια του Μεσοπολέμου, την εποχή αμέσως μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το ξεκίνημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά ακραία (ακροδεξιά, ακροαριστερά και δικτατορικά) καθεστώτα εμφανίστηκαν και απέκτησαν σιγά, σιγά την εξουσία στην καθημαγμένη και διαλυμένη από τον πόλεμο Ευρώπη, γινόμενα παράδειγμα και ανοίγοντας τον δρόμο για την άνοδο στην εξουσία κινημάτων ακόμα πιο ακραίων και βίαιων από αυτά.

Τα πρώτα καθεστώτα που έλαβαν την εξουσία στις περιοχές της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης ήταν αυτά της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Αυστρίας.  Στην μεν Ουγγαρία αμέσως μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1919, επικράτησε το καθεστώς του κόμη Καρολίι, o οποίος προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μεγάλο δημοκρατικό Ουγγρικό κράτος, στο οποίο θα συνυπήρχαν οι μειονότητες που άνηκαν στην Ουγγαρία τον καιρό της Αυστροουγγρικής μοναρχίας (Τσέχοι, Σλοβάκοι, Νοτιοσλάβοι). 

Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω της αντίδρασης των ίδιων των μειονοτήτων που ήθελαν την ανεξαρτησία της τους, αλλά και των Συμμάχων και έτσι το καθεστώς του Καρολίι έπεσε μέσα στο ίδιο έτος.

Την θέση του πήρε με πραξικόπημα (και με την υποστήριξη του Λένιν) ο κομμουνιστής Μπέλα Κουν, ο οποίος (μην έχοντας την υποστήριξη της πλειοψηφίας του Ουγγρικού λαού) εφάρμοσε ένα βίαιο και τυραννικό καθεστώς ανελέητων διώξεων και σφαγών, με συνέπεια να αρχίσει στην χώρα ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος, να σχηματιστεί αντίπαλη κυβέρνηση και το καθεστώς να αρχίσει να καταρρέει. 

Στο τέλος βρήκαν οι Ρουμάνοι την ευκαιρία να εισβάλουν στην χώρα για να ανατρέψουν το ήδη παραπαίον καθεστώς του Κουν (ο οποίος έφυγε από την πρωτεύουσα), και να καταλάβουν την Τρανσυλβανία, ενώ στην χώρα επικράτησε ο ναύαρχος Χόρτυ ως αντιβασιλέας (ουσιαστικά δικτάτορας), ο οποίος άρχισε και αυτός αντίστοιχα βίαιες διώξεις κατά των οπαδών του Μπέλα Κουν.

Ο Χόρτυ, ο οποίος είχε αν και συντηρητικός εθνικιστής, ως κύριο αντίπαλο του (αντιπολίτευση) ένα ακροδεξιό κόμμα, συμμάχησε με τον Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και έφερε την χώρα του στο πλευρό του Άξονα σχεδόν μέχρι το τέλος του πολέμου αυτού (λίγο πριν την ήττα προσπάθησε να τα «βρει» με τους συμμάχους, αλλά οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και εγκαθίδρυσαν στην χώρα ένα πλήρως φιλογερμανικό και δωσιλογικό καθεστώς, ελεγχόμενο από τους ίδιους).

Στην Πολωνία, ο στρατηγός Πιλσντούσκι, ο ποίος πριν, κατά και μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε αλλάξει πολλά στρατόπεδα και συμμαχίες, με τον στρατό εθελοντών του, προκειμένου να καταφέρει να επαναδημιουργήσει ένα ελεύθερο Πολωνικό κράτος, κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο του, αμέσως μετά την λήξη του πολέμου αυτού (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/10/blog-post_79.html). 

Παρέδωσε την εξουσία το 1920 στον πρώτο δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Πολωνίας, αλλά η επεκτατική προς την Ουκρανία πολιτική που ακολούθησε η νέα κυβέρνηση (επιτυχής αρχικά σχεδόν κατέλαβε όλη την Ουκρανία, πολιτική την οποία υποστήριζε και ο ίδιος ο Πιλσντούσκι), την έφερε σε αντιπαράθεση με τους Σοβιετικούς, οι οποίοι προέλασαν σχεδόν ως την Πολωνική πρωτεύουσα, αλλά χάρις στην άμυνα του Πιλσντούσκι, ο στρατός τους αποκρούστηκε και σχεδόν διαλύθηκε.

Επιπλέον, οι βίαιες πολιτικές διαμάχες που ακολούθησαν στην χώρα, και οι οποίες κόντεψαν να την διαλύσουν, «ανάγκασαν» τον Πιλσντούσκι να επιστρέψει, να πάρει με πραξικόπημα την εξουσία το 1926, και να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας έως τον θάνατο του το 1935, τηρώντας πολιτική άλλοτε εχθρική και πλήρους δυσπιστίας προς τους Γερμανούς και τους Σοβιετικούς (εκπονούσε σχέδια για πόλεμο και με τις δύο πλευρές και έκανε συμμαχίες με τους εχθρούς τους, π.χ. Άγγλους, Γάλλους), και άλλοτε υπογράφοντας συνθήκες ειρήνης και σύμφωνα μη επίθεσης μαζί τους.

Στην Αυστρία, αμέσως μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πρώτη Αυστριακή δημοκρατία διήρκεσε μέχρι το 1933, όταν ο καγκελάριος έγινε ο Ένγκελμπερτ Ντόλφους. Αυτός ως ηγετικό στέλεχος του συντηρητικού Χριστιανοκοινωνικού Κόμματος, έγινε αρχικά βουλευτής, αργότερα ανέλαβε την θέση του υπουργού Γεωργίας (το 1931) και το επόμενο έτος (το 1932) σχηματίστηκε - αφού αντιμετωπίστηκε δύσκολη κρίση - κυβέρνηση συνασπισμού, στην οποία ανέλαβε την θέση του καγκελάριου. 

Αρχικά οι κινήσεις του χαρακτηρίζονταν από μετριοπάθεια, η οποία όμως σταδιακά έδινε την θέση της σε απολυταρχικές και φασιστικές αποφάσεις. Το πρωταρχικό του μέλημα ήταν η βελτίωση των οικονομικών της χώρας και, πράγματι, κατόρθωσε να πάρει δάνειο ύψους 9 εκατ. δολαρίων από την Κοινωνία των Εθνών.

Το 1933 στη Γερμανία αναλαμβάνει καγκελάριος ο Αδόλφος Χίτλερ με βλέψεις για Γερμανοαυστριακή Ένωση. Ο Ντόλφους ήταν κατά αυτής της ιδέας και γι' αυτό αναστέλλει την λειτουργία της Βουλής και την ισχύ του Συντάγματος της Αυστρίας εγκαθιδρύοντας ένα αυταρχικό καθεστώς που προσομοίαζε τον ιταλικό φασισμό.

Κατά της ένωσης Γερμανίας-Αυστρίας ήταν και η Ιταλία του Μουσολίνι. Ο Ντόλφους το εκμεταλλεύτηκε και ξεκίνησε διαδικασίες σύναψης συμμαχίας με τον Μουσολίνι, σε τέτοιον βαθμό ώστε από κάποιο σημείο και έπειτα οι υποχωρήσεις από την πλευρά της Αυστρίας ήταν συνεχείς. Το 1933, αντιδρώντας σε επεισόδια που προκάλεσαν οι ναζιστές στα σύνορα, επισκέφθηκε την Ρώμη και υπέγραψε σύμφωνο εμπορικής συνεργασίας με την Ιταλία.

Ως αντίπαλος του Χίτλερ, ο Ντόλφους έπρεπε να βγει από την μέση. Το φθινόπωρο του 1933 Αυστριακοί ναζιστές πραγματοποίησαν αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόλφους, ενώ παράλληλα δυνάμωναν οι φωνές διαμαρτυρίας των δημοκρατικών πολιτών, που ξέσπασαν σε ταραχές, τις οποίες ο Αυστριακός καγκελάριος κατέστειλε με την βία.

Παράλληλα την περίοδο  αυτή, τα δύο μεγάλα κόμματα της περιόδου, οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Συντηρητικοί, είχαν παραστρατιωτικές οργανώσεις, και ξέσπασε μεταξύ τους εμφύλιος πόλεμος. Τον Φεβρουάριο του 1934, εκτελέστηκαν πολλά μέλη του στρατού των σοσιαλδημοκρατών, ενώ αρκετοί ηγέτες τους ανακηρύχτηκαν παράνομοι και φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν.  

Την άνοιξη του 1934 ο Ντόλφους υπέγραψε τριμερές σύμφωνο με την Ιταλία και την Ουγγαρία εναντίον της Γερμανίας.

Το Μάιο του ίδιου έτους, καθιερώθηκε ένα νέο σύνταγμα, το οποίο ενίσχυε τη δύναμη του Ντόλφους.  Όμως δεν πρόλαβε να χαρεί τις νέες του εξουσίες, γιατί στις 21 Ιουνίου 1934 Γερμανοί πράκτορες κατόρθωσαν να εισβάλουν στο μέγαρο της καγκελαρίας στην Βιέννη όταν ο Ντόλφους ήταν μόνος του και τον δολοφόνησαν. 

Ο διάδοχός του, Κουρτ Σούσινγκ, προσπάθησε να διατηρήσει την ανεξαρτησία της χώρας, ως ένα "καλύτερο γερμανικό κράτος", αλλά στις 12 Μαρτίου του 1938, η Αυστρία καταλήφθηκε από γερμανικά στρατεύματα, ενώ Αυστριακοί Ναζί κατέλαβαν την εξουσία.

Στις 13 Μαρτίου ανακηρύχθηκε επίσημα η Άνσλους, η Ένωση, δηλαδή, της Αυστρίας με τη Γερμανία, και δύο μέρες μετά ο Χίτλερ, Αυστριακός στην καταγωγή, ανακοίνωσε την επανένωση των δύο κρατών στη Βιέννη. Με ένα οργανωμένο δημοψήφισμα η ένωση επικυρώθηκε τον Απρίλιο του 1938.

Η Αυστρία ενσωματώθηκε στο Τρίτο Ράιχ και δεν ήταν πλέον ανεξάρτητη. Η ονομασία της από τους Ναζί ήταν Όστμαρκ, μέχρι το 1942, όταν ονομάστηκε Άλπεν-Ντόναου-Ραϊχσγκάουε. Η Βιέννη καταλήφθηκε στις 13 Απριλίου του 1945 από τους Σοβιετικούς, λίγο πριν την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ. 

Μία προσωρινή κυβέρνηση με την έγκριση των Σοβιετικών, ανακοίνωσε την απόσχιση από το Ράιχ και την ανεξαρτησία της Αυστρίας στις 27 Απριλίου του 1945. Ο συνολικός αριθμός των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο ανερχόταν στις 260.000, ενώ τα θύματα του ολοκαυτώματος στην Αυστρία στις 65.000 (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/06/blog-post_77.html, http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/05/blog-post_21.html).

Δεν πρέπει να παραληφθεί να τονιστεί ότι λίγο μετά την επικράτηση των καθεστώτων αυτών, διαλύθηκε η τότε Λατινική Ένωση (http://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/06/blog-post_72.html) το έτος 1927, ενώ παράλληλα θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα ίδια καθεστώτα χρησιμοποιήθηκαν μαζί με την Τσεχοσλοβακία από την Γαλλία για μία συμμαχία με στόχο τον περιορισμό της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας τότε, όπως ακριβώς χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ τα ίδια καθεστώτα εναντίον της Ρωσίας και της Γερμανίας σήμερα.

Επίσης όλα αυτά τα καθεστώτα, «ενέπνευσαν» και έδωσαν ώθηση και στην άνοδο παρεμφερών κινημάτων σε άλλες χώρες (Ιταλία με τον Μουσολίνι το 1922 και Γερμανία με τον Χίτλερ το 1933), τα οποία «ταρακούνησαν και συγκλόνισαν την ανθρωπότητα», και άλλαξαν με την βία την μορφή του τότε κόσμου.

Και στην εποχή μας οι ίδιες περιοχές-χώρες (Ουγγαρία, Πολωνία και την Αυστρία) για άλλη μία φορά πρωτοστατούν στην άνοδο του αντιευρωπαικού ευρωσκεπτικισμού (κυρίως ακροδεξιού) και στην αρχή της αποσύνθεσης της παντελώς διεφθαρμένης και καταπιεστικής για τους λαούς, γερμανοκρατούμενης ΕΕ.

Στην μεν Ουγγαρία επικρατεί το καθεστώς του Βίκτωρ Ορμπάν, o οποίος τηρεί μία άκρως αντιγερμανική πολιτική, και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο δημοκρατικό Ουγγρικό κράτος, στο οποίο οι μειονότητες θα είναι πλήρως υπάκουες σε αυτό. Παράλληλα προωθεί, όπως και ο Χόρτυ στον Μεσοπόλεμο τα συμφέροντα της Ουγγρικής μειονότητας στην Ρουμανία, ερχόμενος σε σύγκρουση με αυτή. 

Ο Ορμπάν, ο οποίος αν και είναι συντηρητικός εθνικιστής, έχει ως κύριο αντίπαλο του (αντιπολίτευση) ένα ακροδεξιό κόμμα (το οποίο έχει ποσοστό 25% και είναι το πιο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης), συμμάχησε με τους Πολωνούς και έφερε την χώρα του ενάντια στα συμφέροντα της Γερμανίας.

Στην Πολωνία, ο Κασίντσκι (με την υποχείριο πρωθυπουργό του Σίντλο και τον ομοϊδεάτη του πρόεδρο Νούντα), είχε αλλάξει πολλά πολιτικά στρατόπεδα και συμμαχίες, προκειμένου να καταφέρει να επαναδημιουργήσει ένα ισχυρό Πολωνικό κράτος, ακολούθησε επεκτατική προς την Ουκρανία πολιτική (στηρίζοντας όπως και ο Τουσκ πριν από αυτόν την «υποκινουμένη από τους δυτικούς και επιτυχής αρχικά «εξέγερση» στην χώρα και στρεφόμενος ευθέως κατά των Ρώσων), και η  οποία την έφερε σε αντιπαράθεση με τους Ρώσους, οι οποίοι αντεπιτέθηκαν και σταμάτησαν τα δυτικά σχέδια. 

Επιπλέον, οι βίαιες πολιτικές διαμάχες στην χώρα, «ανάγκασαν» τον Καζίνσκι να επιβάλλει ένα αυταρχικό αντιγερμανικό καθεστώς, τηρώντας πολιτική άλλοτε εχθρική και πλήρους δυσπιστίας προς τους Γερμανούς και τους Ρώσους, και άλλοτε υπογράφοντας συνθήκες και σύμφωνα μαζί τους (οικονομικά ή πολιτικά).

Στην Αυστρία, οι προεδρικές εκλογές του Ιουνίου του 2016, στις οποίες αρχικά φάνηκε ότι επικράτησε ο πράσινος Μπελέν έναντι του ακροδεξιού Χόφερ, θα επαναληφθούν τα τέλη Σεπτέμβρη ή στις αρχές Οκτώβρη (τελικά ορίστηκαν στις 4 Δεκεμβρίου 2016), λόγω της ένστασης που έκανε ο Χόφερ για πολλές παρατυπίες σε εκλογικές περιφέρειες, οι οποίες έγιναν δεκτές από το ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας (http://www.efsyn.gr/arthro/dikaiothike-o-akrodexios-normpert-hofer, http://www.pronews.gr/portal/20160702/world/diethnis-politiki/39/o-ypopsifios-proedros-tis-aystrias-nhofer-i-toyrkia-mpei-stin-ee, http://redlineagrinio.gr/greece/opinion/16311-simainei-epanalipsi-eklogon-austria-meta-brexit-epoxi).

Είναι πολύ πιθανόν σε αυτές να επικρατήσει αυτή την φορά ο Χόφερ, και αυτό να έχει άμεσες επιπτώσεις σε όλη την ΕΕ, αρχίζοντας την πορεία της διάλυσης της (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=114050088, http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/). 

 

Όλα αυτά τα καθεστώτα, μαζί με το Brexit στην Μεγάλη Βρετανία, «εμπνέουν» και πιθανόν θα δώσουν ώθηση και στην άνοδο παρεμφερών κινημάτων σε άλλες χώρες (Ιταλία με τους Σαλβίνι-Γρίλλο,  Γερμανία με τους Πέτρυ-Χόκε, Ολλανδία με Ουίλντερς, Γαλλία με Λεπέν κ.α.), τα οποία θα «ταρακουνήσουν και θα συγκλονίσουν την ανθρωπότητα», και θα αλλάξουν με την βία την μορφή του σημερινού κόσμου (http://www.altsantiri.gr/kosmos/okto-eklogikes-anametrisis-stin-evropi-pou-tha-dimiourgisoun-nea-dedomena/).

Για αυτό και εάν οι Γερμανοί συνεχίσουν τις ίδιες πολιτικές στην ΕΕ και επαναλάβουν στην εποχή μας και πάλι για τρίτη φορά τα ίδια λάθη, θα επιτύχουν ξανά τα ίδια (ή πιθανότερα χειρότερα αποτελέσματα μιας και αυτή την φορά οι πάντες σχεδόν τους μισούν πλήρως, φέροντας παντού στην εξουσία εχθρικά προς αυτούς καθεστώτα), και θα ισχύει με πλήρη βεβαιότητα για αυτούς η γνωστή φράση «μια του κλέφτη, δύο του κλεφτή, τρεις και η κακή του η μοίρα».