ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό, ότι οι συμμαχίες μεταξύ κάποιων κρατών, έναντι ισχυρότερων από αυτά κρατών (συνασπισμός δηλαδή των αδυνάτων έναντι του ισχυρού, προκειμένου με τις συνδυασμένες δυνάμεις τους να καταφέρουν να νικήσουν το ισχυρότερο κράτος), προκειμένου, είτε να ισοσκελίσουν την δύναμη τους, είτε με την συμμαχία τους, να καταφέρουν να αντισταθούν σε αυτά, είτε για να τα αναχαιτίσουν και να τα καταστρέψουν οριστικά (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_29.html).

Οι συμμαχίες αυτές, ήταν στρατιωτικές, αμυντικές ή επιθετικές, και αυξήθηκαν κυρίως στην νεότερη περίοδο. Στην Ευρώπη, οι ισχυρότερες συμμαχίες (υπερδυνάμεων της τότε εποχής), ξεκίνησαν αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Τούρκους το 1453.

Τότε, οι Γάλλοι υπό τον βασιλιά Φραγκίσκο, συμμάχησαν με τους Τούρκους του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή έναντι των Αμψβούργων της Αυστριακής Αυτοκρατορίας (αλλιώς Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), προκειμένου να νικήσουν οριστικά τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Κάρολο τον Ε’ τον Κουίντο (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%bf%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%bc%ce%b1%cf%87%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84/).

[Για τον λόγο αυτό, στον Τριακονταετή πόλεμο, όταν οι Γερμανοί πολεμούσαν με τους Γάλλους, οι Τούρκοι επιτέθηκαν εναντίον τους, προκειμένου να βοηθήσουν τους Γάλλους συμμάχους τους, ενώ στις δύο πολιορκίες της Βιέννης από τους Τούρκους, οι Γάλλοι επιτέθηκαν στους Γερμανούς, προκειμένου να βοηθήσουν τους Τούρκους συμμάχους τους].

Στον πόλεμο της Αυστριακής διαδοχής που ακολούθησε λίγο αργότερα, όλες σχεδόν οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης (Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία), συνασπίστηκαν εναντίον της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, προκειμένου να την αποδυναμώσουν πολιτικά, να αποσπάσουν τα εδάφη της και να αποτρέψουν την διαδοχή στον θρόνο της, της Μαρίας της Θηρεσίας.

Όλα αυτά, υπό την παρακίνηση των Πρώσων, οι οποίοι υπό τον Μεγάλο Φρεδειρίκο, επιτέθηκαν πρώτοι στους Αυστριακούς, ξεκινώντας ουσιαστικά τον πόλεμο αυτό.

Στο τέλος του πολέμου αυτού, οι Αυστριακοί κατάφεραν να κρατήσουν τα περισσότερα εδάφη τους, η Μαρία η Θηρεσία να καταλάβει τελικά τον θρόνο της, ενώ οι Πρώσοι κατέλαβαν αρκετά εδάφη προς λογαριασμό τους.

Το ίδιο συνέβη και με τον Επταετή Πόλεμο, όταν οι Αυστριακοί υπό την Μαρία την Θηρεσία, συμμάχησαν με όλες τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης (Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ρωσία), αυτή την φορά εναντίον των Πρώσων και των Βρετανών, προκειμένου αυτή να ανακτήσει τα εδάφη της και να εκδικηθεί τον Μεγάλο Φρεδειρίκο, για όσα έπραξε εναντίον του κράτους της.

[Οι εχθροί του Μεγάλου Φρεδειρίκου, ήθελαν να του πάρουν το στέμμα, καθώς και τα εδάφη που είχε καταλάβει επιτιθέμενος εναντίον τους, μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς καν να κηρύξει πόλεμο, και να τον υποβιβάσουν από βασιλιά σε έναν απλό δούκα της Πομερανίας].

Και στην περίπτωση αυτή, οι Πρώσοι, υπό τον Μεγάλο Φρεδειρίκο, επιτέθηκαν πρώτοι στους Αυστριακούς, ξεκινώντας οι ίδιοι και τον πόλεμο αυτό.

Στο τέλος του πολέμου αυτού, οι Πρώσοι κατάφεραν να κρατήσουν τα εδάφη τους και να καταλάβουν και μερικά άλλα, οι Βρετανοί νίκησαν τους Γάλλους σε Ευρώπη, Αφρική (Σενεγάλη), Αμερική (Καναδά) και Ασία (Ινδίες), καταλαμβάνοντας μάλιστα τις περισσότερες αποικίες τους, ενώ οι Αυστριακοί και οι συμμάχοι τους, δεν κατάφεραν να καταβάλουν τελικά τους εχθρούς τους.

[Μάλιστα, λόγω της σφοδρότητας του πολέμου αυτού, αλλά και της επέκτασης του σε τέσσερις Ηπείρους (Ευρώπη, Αφρική, Αμερική και Ασία), χαρακτηρίστηκε από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, στην ιστορία που έγραψε, ως ο «Πρώτος Πραγματικός Παγκόσμιος Πόλεμος»].

Στην συνέχεια, τον καιρό της Αμερικάνικης Επανάστασης, οι Γάλλοι (όπως και οι Ισπανοί), συμμάχησαν με τους Αμερικανούς Επαναστάτες, στέλνοντας μάλιστα πολύ στρατό και στόλο για να τους συνδράμει, όχι φυσικά επειδή τους συμπαθούσαν, αλλά λόγω του ότι ήθελαν να αποδυναμώσουν, αλλά και να εκδικηθούν τους Βρετανούς για την ήττα τους στον Επταετή Πόλεμο, θέλοντας να ανακαταλάβουν μάλιστα μερικές από τις πρώην αποικίες τους.

Και πραγματικά, με την στρατιωτική δύναμη των Γάλλων, οι οποίοι νίκησαν τους Βρετανούς στην πολύ σημαντική ναυμαχία του Τζέσαπικ, αποκλείοντας τους οριστικά οποιασδήποτε ενισχύσεις στο Γιορκτάουν.

Στην συνέχεια, το πολιόρκησαν μαζί με τους λίγους σε αριθμό Αμερικάνους συμμάχους τους, εξαναγκάζοντας το στρατιωτικό σώμα των Βρετανών στην περιοχή αυτή (το οποίο αποτελούσε μάλιστα αριθμητικά, σχεδόν τα δυο τρίτα του Βρετανικού στρατού στις σημερινές ΗΠΑ) σε παράδοση, τερματίζοντας ουσιαστικά τον πόλεμο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας.

[Στην πραγματικότητα λοιπόν, τον πόλεμο για την Αμερικανική Ανεξαρτησία, τον κέρδισαν ουσιαστικά οι Γάλλοι, πετυχαίνοντας έτσι την ήττα, αποδυνάμωση, αλλά και εκδίκηση έναντι των Βρετανών αντιπάλων τους, ανακαταλαμβάνοντας μάλιστα μερικές από τις πρώην αποικίες τους, αποδυναμώνοντας όμως σημαντικά την οικονομία της, κάτι που «συνέβαλε» και αυτό μέχρις ενός σημείου, στο μετέπειτα ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.

Όμως, η στήριξη των Γάλλων μοναρχικών στους Αμερικάνους δημοκρατικούς επαναστάτες, τους γύρισε μπούμερανγκ, όταν οι ιδέες αυτών, «εισχωρήσαν» στην Γαλλία, στρέφοντας πολλούς κατά της Γαλλικής μοναρχίας, ενώ οι Βρετανοί, για να εκδικηθούν τους Γάλλους για την βοήθεια τους προς τους Αμερικάνους επαναστάτες, δεν μπήκαν στον πόλεμο κατά της επαναστατημένης Γαλλίας, πάρα μόνο όταν εκτελέστηκε ο Γάλλος βασιλιάς].

Τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης και του Ναπολέοντα (http://www.triklopodia.gr/%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%bc%ce%b1/), όλες οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, συμμάχησαν εναντίον του, μιας και αυτός ήταν ο πιο ισχυρός που ήθελε να τις υποτάξει, ως και την τελική ήττα του στο Βατερλώ το 1815.

Η επόμενη συμμαχία που συγκροτήθηκε, ήταν αυτή των δυτικών Ευρωπαϊκών δυνάμεων (Άγγλοι, Γάλλοι, βασίλειο της Σαρδηνίας) και των Τούρκων, εναντίον των Ρώσων στον Κριμαϊκό Πόλεμο, ο οποίος μετά από σκληρές μάχες και εναλλαγές, κατέληξε τελικά στην ήττα της Ρωσίας.

Με την άνοδο της δεύτερης Γερμανικής Αυτοκρατορίας (γνωστής ως Β’ Ράιχ) το 1871, αυτή συγκρότησε την Τριπλή Συμμαχία (Γερμάνια, Αυστρουγγαρία, Ιταλία) το 1882, εναντίον των κρατών, τα οποία στην συνέχεια δημιουργήσαν την συμμαχία της Αντάντ (Γαλλία, Μεγάλη Βρετάνια, Ρωσία), η οποία ιδρύθηκε επισημά το 1905.

[Οι δε Γάλλοι, ήθελαν διακαώς να εκδικηθούν τους Γερμανούς για την ήττα τους στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870-1871, θέλοντας ταυτόχρονα να ανακαταλάβουν τις επαρχίες της Αλσατίας και της Λωραίνης, τις οποίες είχαν καταλάβει από αυτούς οι Γερμανοί].

Και όπως είναι γνωστό, οι δύο αυτές συμμαχίες συγκρούστηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (όπου σημειώθηκε η προδοσία της Ιταλίας, ως τότε συμμάχου των Γερμανών, η οποία άλλαξε στρατόπεδο και μπήκε στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων της Αντάντ, όπως ακριβώς έπραξαν οι Ιταλοί στους Γερμανούς, αμέσως μετά την πτώση του Μουσολίνι το 1943, εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου).

Στον πόλεμο αυτό, οι Γερμανοί νικήθηκαν (μετά και την εισδοχή των πανίσχυρων ΗΠΑ εναντίον τους), ενώ στην Ρωσία επικράτησε (με την χρηματική μάλιστα ενίσχυση τους- http://www.triklopodia.gr/%ce%bf-%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81/), ο κομμουνισμός (ΕΣΣΔ).

Τότε, οι δυτικές δυνάμεις, προκειμένου να συγκρατήσουν την επεκτατική επιθετική πολιτική των Σοβιετικών στην Ευρώπη (οι οποίοι είχαν ήδη προσπαθήσει ανεπιτυχώς, να καταλάβουν την Πολωνία και να προωθηθούν στην Γερμάνια, ενισχύοντας μάλιστα και κομμουνιστικές μειοψηφικές εξεγέρσεις στην χώρα αυτή και στην Ουγγαρία), αλλά και να «κόψουν» όποιες εθνικιστικές ιδέες των Γερμανών, για ανακατάληψή των χαμένων εδαφών τους, συγκρότησαν συμμαχίες, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν έναντι των δυο αυτών κρατών. 

Η πρώτη, ήταν η συμμαχία των Αγγλογάλλων με τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης (Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, οι όποιες μισούσαν τους Ρώσους και τους Γερμανούς- http://www.triklopodia.gr/%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%84%cf%89%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b5%cf%83%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b5%ce%bd/), που αποτελούσαν ένα φράγμα παρεμπόδισης της επέκτασης, τόσο της Γερμανίας, όσο και της ΕΣΣΔ.

Η δεύτερη, ήταν η σύμπηξη της Μικρής Αντάντ (Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία και Γιουγκοσλαβία) το 1921, με Γαλλική παρότρυνση, ως ένα αμυντικό σύμφωνο απέναντι στην όποια Γερμανική ή Αυστριακή επιβουλή (αλλά και την Σοβιετική), με πρώτιστο όμως μέλημά της, την αποτροπή της επανάκαμψης της γερμανικής ισχύος.

Οι εταίροι της Συμμαχίας αυτής, αποφάσισαν να δημιουργηθεί μόνιμο συμβούλιο που θα συνεδριάζει τρεις φορές τον χρόνο (μία σε κάθε χώρα). Η Μικρή Αντάντ, επρόκειτο να αναδιοργανωθεί το 1933, με σκοπό την αντιμετώπιση του Χίτλερ.

Για παρεμφερείς λόγους, υπογράφηκε και το Βαλκανικό Σύμφωνο το 1934 (μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Ρουμανίας και Γιουγκοσλαβίας, γνωστό και ως Βαλκανική Αντάντ), με κύριο στόχο την διατήρηση του γεωπολιτικού στάτους κβο στην περιοχή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Καθώς επίσης και της αποτροπής επαναισχυροποίησης της πάντα επεκτατικής Βουλγαρίας, γνωστής ως «η Πρωσία των Βαλκάνιων», αλλά και για την παρεμπόδιση της επέκτασης της Γερμανικής και Σοβιετικής επιρροής (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) στην περιοχή αυτή.

Όλες αυτές οι συμμαχίες κατέρρευσαν με την οικονομική κρίση του 1929 (και την συνακόλουθη μείωση των στρατιωτικών δαπανών των Αγγλογάλλων), την άνοδο του Άξονα (συμμαχία Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας), και την επανεμφάνιση των εθνικισμών, την πολιτική του κατευνασμού, όπως και με την ανάδειξη των αντικρουόμενων συμφερόντων, όλων των παραπάνω κρατών μεταξύ τους. 

Με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και το ξεκίνημα του Ψυχρού Πολέμου, συστάθηκε η στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ (όπως και η «δυτική οικονομική συμμαχία» της ΕΟΚ), εναντίον των ανατολικών κομμουνιστικών κρατών, ενώ στην Ανατολή, ιδρύθηκε η συμμαχία του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» από την ΕΣΣΔ (όπως και η «ανατολική οικονομική συμμαχία» της Κόμεκον), εναντίον των δυτικών κρατών.

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ, το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας»,  όπως και η Κόμεκον, διαλύθηκαν, ενώ αντίστοιχα είχαμε ραγδαία επέκταση του «δυτικόφρονος» ΝΑΤΟ αλλά και της ΕΕ (της πρώην ΕΟΚ).

Τέλος, στην εποχή μας, έχουμε την ίδρυση της Ευρασιατικής Ένωσης, του «Συμφώνου της Σανγκάης», της «οικονομικής συμμαχίας» των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), της στρατιωτικής συμμαχίας του «Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας» των πρώην χωρών της ΕΣΣΔ, οι όποιες στρέφονται έναντι των ήδη εχθρικών για αυτών πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών της Δύσης (ΕΕ, ΝΑΤΟ).

Επίσης, στα χρόνια μας, υπάρχει η συμμαχία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ και ισλαμικών χωρών, εναντίον Ρωσίας-Κίνας-Ιράν (αν και οι ΗΠΑ έχουν στραφεί, για την ώρα τουλάχιστον, εναντίον του Κατάρ, ενώ θέλουν και να διαλύσουν την ΕΕ, που τώρα είναι υπό την ηγεμονία, των εχθρικών πια για τις ιδίες Γερμανών, όπως και πολλές άλλες, πρώην συμμαχικές προς τις ΗΠΑ ισλαμικές χώρες, π.χ. την Τουρκιά).

Βλέπουμε λοιπόν, πως συμβαίνουν στην εποχή μας, εναλλαγές στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών συμμαχιών χωρίς σταματημό, γεγονός το οποίο θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς ως χώρα στην επιλογή των συμμάχων μας, δικαιώνοντας αυτό που λένε οι Βρετανοί (και δείχνοντας μας καθαρά), ότι δηλαδή, «στην πολιτική δεν υπάρχουν μόνιμες συμμαχίες, αλλά μόνο μονιμά συμφέροντα».