Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΕΥΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥΣ

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΕΥΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, αμέσως μετά την Γαλλική Επανάσταση, και κυρίως μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση των ισχυρών Αυτοκρατοριών (μοναρχιών) της Ευρωπαϊκής Ηπείρου (Ρωσικής, Γερμανικής, Οθωμανικής, Αυστρουγγρικής), στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, εγκαθιδρύθηκαν δημοκρατικά καθεστώτα.

Όμως, λόγω του εκτενούς οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού χάους, το οποίο ακολούθησε στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο με το πέρας του Πολέμου αυτού, υπήρξε ραγδαία άνοδος και τελικά (βίαιη ή μη) εγκαθίδρυση σε αυτή, πολλών δικτατορικών καθεστώτων.

Το πρώτο δικτατορικό πολίτευμα (με σαφή ιδεολογία), το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην Ευρώπη, ήταν το κομμουνιστικό καθεστώς στην πρώην Τσαρική Ρωσία (από τότε γνωστή ως Σοβιετική Ένωση), το οποίο κατάφερε να καταλάβει την εξουσία στην χώρα αυτή με πραξικόπημα (γνωστό ως «Οκτωβριανή Επανάσταση»), με την πάντα ευγενική χορηγία και βοήθεια των (νούμερο ένα ιμπεριαλιστών και υποτιθέμενων εχθρών τους) Γερμανών (http://www.triklopodia.gr/%ce%bf-%cf%86%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%cf%81/).

Οι Σοβιετικοί, ακολούθησαν πιστά τους Γερμανούς αφέντες τους, αλλά μετά την τελική ήττα αυτών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτονομήθηκαν και ακολούθησαν την δική τους πορεία (έχοντας πια εξασφαλίσει και αυτοτελή χρηματοδότηση, αμέσως μετά το πέρας του ρωσικού εμφυλίου πολέμου και την κατάληψη όλων των πλουτοπαραγωγικών μέσων της Ρωσίας).

Το δεύτερο δικτατορικό πολίτευμα (με σαφή ιδεολογία), το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην Ευρώπη, ήταν το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι στην Ιταλία το 1922, για τις ίδιες σχεδόν αιτίες με αυτές που εγκαθιδρύθηκε αυτό των Σοβιετικών, αλλά συνάμα και ως μία αντίδραση σε αυτό (ακροαριστερό το ένα καθεστώς, ακροδεξιό το άλλο, δηλαδή το ένα άκρο και το άλλο).

Σύντομα, τα φασιστικά κινήματα, εξαπλώθηκαν ραγδαία, και τα περισσότερα  δημοκρατικά καθεστώτα στην Ευρώπη, κατέρρευσαν, ενώ οι δημοκρατίες, οι οποίες παρέμειναν στην Ευρώπη, ήταν ελάχιστες.

Οι σημαντικότερες (και ισχυρότερες) ήταν αυτές της Γαλλίας (κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας τότε, αντί για προεδρικής που είναι σήμερα) και της Μεγάλης Βρετανίας (βασιλευομένης Δημοκρατίας) στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αλλά και οι ΗΠΑ στην Αμερικανική Ήπειρο.

Όλα αυτά τα πολιτικά καθεστώτα (οι φιλελεύθερες κατά βάση δημοκρατίες τότε, τα φασιστικά, αλλά και κομμουνιστικά καθεστώτα), μισούσαν θανάσιμα το ένα το άλλο, ενώ καθεμιά ιδεολογία (φιλελεύθερη «δημοκρατία», φασισμός, κομμουνισμός) από τις παραπάνω, φιλοδοξούσε να εξοντώσει οριστικά τις υπόλοιπες και να επικρατήσει.

Οι Δυτικοί δημοκράτες (Αγγλοαμερικάνοι και Γάλλοι), ήθελαν λοιπόν να εξοντώσουν τους ιδεολογικούς και πολίτικους εχθρούς τους (φασίστες-ναζί και κομμουνιστές), όπως ακριβώς ήθελαν να κάνουν και οι εχθροί τους σε αυτούς.

Αλλά μη δυνάμενοι οι δυτικοί, να στραφούν ταυτόχρονα εναντίον και των δυο αντιπάλων τους, φοβούμενοι πως σε μία τέτοια περίπτωση, δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την συνδυασμένη δύναμη τους, αν αυτοί συμμαχούσαν και στρεφόταν ταυτόχρονα εναντίον τους, ακολούθησαν άλλη τακτική.

Για τον λόγο αυτό, αποφάσισαν, να αφήσουν επίτηδες αρχικά τους φασίστες και τους Ναζί στην Γερμανία, να εξοπλιστούν και να δυναμώσουν μέχρι του σημείου, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν φράγμα για τους κομμουνιστές αντιπάλους τους.

[Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος, για τον οποίο οι δυτικοί, «επέδειξαν αδυναμία» στην Τσεχοσλοβακία, στο Άνσλους της Αυστρίας, ενώ επέτρεψαν και τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας κ.λπ.].

Αλλά όχι και να ολοκληρώσουν πλήρως τα εξοπλιστικά τους προγράμματα, μιας και σε αυτήν την περίπτωση, οι Ναζί θα γινόταν τόσο ισχυροί, που θα μπορούσαν να νικήσουν τους Σοβιετικούς και να στραφούν απερίσπαστοι εναντίον τους, με πολύ σημαντικές πιθανότητες τελικής επικράτησής τους.

Οι δυτικοί, φιλοδοξούσαν να έχουν δύο σχεδόν ισοδυνάμους στρατιωτικά εχθρούς, οι οποίοι, είτε θα ήταν μόνιμο φόβητρο ο ένας για τον άλλο, είτε αν πολεμούσαν μεταξύ τους, (οντάς θανάσιμοι πολιτικοί και ιδεολογικοί εχθροί, μονοί τους ή με «παρότρυνση» των δυτικών»), σε έναν αέναο πόλεμο, στον οποίο κάνεις δεν θα μπορούσε να επικρατήσει, και στο τέλος θα αποδυναμώνοταν τόσο πολύ, ώστε θα γινόταν εντελώς ακίνδυνοι ή θα κατέρρεαν. 

Στην περίπτωση όμως, που ένας εκ των δυο αντιπάλων των δυτικών (φασίστες ή κομμουνιστές), φαινόταν να αποκτά γρήγορα το «πάνω χέρι» σε μια ενδεχομένη μεταξύ τους σύγκρουση, τότε οι δυτικοί θα έπαιρναν το μέρος του «αδύναμου», την κατάλληλη χρονική στιγμή, τόσο για να μην ενδυναμωθεί αυτός, όσο και για να νικήσουν τον «ισχυρό», κλείνοντας με την «συνδρομή» τους αυτή, την πλάστιγγα οριστικά εναντίον του.

Και η άλλη πλευρά, είχε φυσικά παρόμοια σχέδια για τους δυτικούς, τόσο η ΕΣΣΔ (http://www.triklopodia.gr/%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%bf-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%84%cf%89%cf%86-%cf%81%ce%b9%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/), όσο και ο Χίτλερ, ο οποίος τα είχε καταγράψει αναλυτικά στο γνωστό βιβλίο που συνέγραψε, με τίτλο «ο Αγών μου» (https://en.wikipedia.org/wiki/Mein_Kampf, https://en.wikipedia.org/wiki/Zweites_Buch).

Τελικά, και αφού οι δυτικοί απέρριψαν επανειλημμένα τις (υποκριτικές σε μεγάλο βαθμό), προτάσεις του Στάλιν για συμμαχία, αυτός, συμμάχησε τελικά με τον Χίτλερ, με το γνωστό σύμφωνο «Μολότωφ-Ρίμπεντροπ» (http://alophx.blogspot.gr/2017/02/blog-post_8.html).

Οι δυτικοί, «μαντεύοντας» σωστά, ότι η αφύσικη συμμαχία των δυο αυτών εχθρών τους (η οποία θα ήταν θανάσιμα επικίνδυνη για τους ιδίους αν κρατούσε), δεν θα μπορούσε να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο για γεωπολιτικούς, όσο και για καθαρά οικονομικούς λόγους, αποφάσισαν να αντισταθούν στον Χίτλερ, ο οποίος αντί να στραφεί κατά του Στάλιν, όπως ανέμεναν, συμμάχησε με αυτόν και στράφηκε τελικά εναντίον τους.

Μετά την μάχη της Αγγλίας και την ήττα των Γερμανών στο μέτωπο αυτό, οι Γερμανοί, έσπασαν την συμμαχία τους με τους Σοβιετικούς και επιτέθηκαν εναντίον τους, όπως ακριβώς το είχαν προβλέψει οι δυτικοί (Αγγλοαμερικάνοι), ενώ οι ΗΠΑ, την κατάλληλη στιγμή, μπήκαν στον πόλεμο κατά της Γερμανίας, συμμαχώντας με τους αποδυναμωμένους ως τότε Σοβιετικούς.

Στο τέλος, οι δυνάμεις του Άξονα, αλλά και η ιδεολογία την οποία πρέσβευαν (ο φασισμός), ηττήθηκαν ολοκληρωτικά (το έτος 1945), ενώ με το πέρας του πολέμου αυτού και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου που ακολουθήσε, πολλές από τις χώρες της Ευρώπης,  αντικαταστάθηκαν, είτε με κομμουνιστικές δικτατορίες (στο ανατολικό μπλοκ), ενώ άλλες, έγιναν δημοκρατίες (π.χ. Ιταλία, Ελλάδα).

Στον Ψυχρό Πόλεμο, τόσο οι δυτικοί (ΗΠΑ), όσο και οι ανατολικοί (ΕΣΣΔ), συμμάχησαν και χρησιμοποίησαν τα υπολείμματα του φασισμού (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%84/), τα οποία στην πραγματικότητα ποτέ δεν εξαλείφθηκαν πλήρως, και στην συνέχεια αυτά εκμεταλλεύτηκαν τις αντιπαλότητες των δυο εχθρών τους, τόσο για να αναδειχθούν ξανά, όσο και για να γλιτώσουν την τιμωρία (παίρνοντας αμνηστία) για τα εγκλήματα, τα οποία διέπραξαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ως γνωστόν, κέρδισαν και πάλι οι φιλελεύθεροι δημοκράτες και ο κομμουνισμός κατέρρευσε πλήρως (το έτος 1989), τόσο στην ΕΣΣΔ, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη (αυτή ήταν η τρίτη ουσιαστικά ιδεολογική και πολιτική νίκη των φιλελεύθερων δημοκρατιών, μετά την νίκη τους έναντι των Αυτοκρατοριών στον Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και κατά των φασιστών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).

Παντού στην Ευρώπη επικράτησε η «δημοκρατία» για είκοσι σχεδόν χρόνια, μέχρι και την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (και στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο) το 2008, όταν λόγω αυτής, αλλά και της ακραίας λαθρομετανάστευσης, της ισλαμικής τρομοκρατίας, αλλά και της πολιτικής και οικονομικής καταπίεσης των ευρωπαϊκών λαών από την ΕΕ, για άλλη μια φορά, στην Ευρώπη σημειώθηκε άνοδος δημαγωγών, ακροδεξιάς ή ακροαριστερής ιδεολογίας, σε όλες σχεδόν τις χώρες της.

Μόνο που αυτή την φορά, οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, οι οποίοι στηρίζουν πια πλήρως τα στυγνά ολιγαρχικά συμφέροντα της οικονομικής ελίτ της Γερμανίας, έναντί των λαών της ΕΕ, δεν έχουν πια ούτε την υποστήριξη των νεοεθνικιστών Αμερικάνων του Τραμπ (αλλά ούτε και των Άγγλων), ούτε και των ευρασιανιστών του Πούτιν (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%80%cf%84%cf%85%ce%be%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%b8%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%bc%cf%80%ce%bf%ce%bb/), οι οποίοι αντίθετα στηρίζουν την άνοδο των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, με τελικό πάντα σκοπό, την ολοκληρωτική πολιτική, οικονομική και ιδεολογική διάλυση της κυριαρχίας της Γερμανίας σε αυτή.

Έτσι, αν και ΗΠΑ και Ρωσία, συγκρούονται σε άλλους τομείς, σε αυτόν είναι «σύμμαχοι» κατά των Γερμανών, ενώ σε άλλους οι ίδιοι (ΗΠΑ και Ρωσία), συνεργάζονται με τους Γερμανούς κατ’ αλλήλων, ακριβώς όπως έκαναν οι φασίστες (Γερμανοί), οι κομμουνιστές (Ρώσοι) και οι δυτικοί (Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικανοί), τόσο στον Μεσοπόλεμο, τον Β’ Παγκόσμιο, αλλά και στον Ψυχρό Πόλεμο!!!

[Έτσι, για κάποιους, έχουμε αυτή την φορά, μια «συμμαχία» των «ημιφασιστών απομονωτιστών» του Τραμπ στις ΗΠΑ (αλλά και των Βρετανών συμμάχων τους), με τους «ημικομμουνιστές ευρασιανιστές» του Πούτιν στην Ρωσία, κατά των φιλελεύθερων δημοκρατιών υπό την Μέρκελ στην Γερμανία, σε μια αντιστροφή της συμμαχίας της ΕΣΣΔ με τους Γερμανούς κατά των δυτικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο].

Μετά (αφού διαλυθεί η ΕΕ και η ισχύς των Γερμανών, οι οποίοι θα αναγκαστούν τότε να υποταχτούν ξανά στις ΗΠΑ), οι Αμερικανοί, θα μπορέσουν να στραφούν κατά των Ρώσων και των Κινέζων (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b7%cf%80%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%88%cf%85/), ακόμα και των ευρωσκεπτικιστών δημαγωγών, αν αυτοί αποδειχθούν «επικίνδυνοι και μη υπάκουοι» σε αυτούς.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι Αγγλοαμερικάνοι (αλλά και οι Ρώσοι), χρησιμοποιούν και σήμερα τις ίδιες επακριβώς τακτικές με το παρελθόν για την διάλυση των πολιτικών, οικονομικών και ιδεολογικών εχθρών τους, έχοντας ταυτόχρονα όμως, πολλές ομοιότητες, αλλά διάφορες με τότε, μιας και ως γνωστόν:

«Η ιστορία είναι σαν μια ποσότητα νερού, η οποία κυλά μέσα σε ένα ποτάμι, και όσο και αν περάσει κοντά από ένα σημείο που πέρασε αρχικά, ποτέ δεν θα περάσει επακριβώς από το ίδιο ποτέ ξανά.

Έτσι, και πολλά ιστορικά γεγονότα, μπορεί να μοιάζουν πάρα πολύ με αυτά του παρελθόντος, αλλά ποτέ όσο και αν μοιάζουν να επαναλαμβάνονται κάποιες ιστορικές καταστάσεις, αυτές (αλλά και οι συνθήκες που τις προκαλούν), δεν θα είναι ποτέ παντελώς παρόμοιες με όσες συνέβησαν στο παρελθόν» (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_25.html, http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%84/, https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_85.html).