ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΩΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΩΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η Ορθοδοξία τονίζει πως το σημαντικότερο που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, είναι να προσπαθεί πάντοτε να ενωθεί (και να μοιάσει) με τον δημιουργό του, τον Θεό, γιατί μόνο τότε θα εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε και θα είναι ευτυχής για πάντα στην ζωή του.

Οι δε τρόποι, τους οποίους προτείνει στους πιστούς, προκειμένου να επιτύχουν αυτόν τον καίριο για όλους τους ανθρώπους, σκοπό, είναι η συνεχής προσευχή, η νηστεία, η ταπείνωση (με την καλή έννοια), η μετάνοια, η εγκράτεια και η αγάπη.

Όμως γιατί προτείνονται οι συγκεκριμένοι τρόποι προσέγγισης του Θείου για τον άνθρωπο στην Ορθοδοξία;

Καταρχάς, κατά την Ορθόδοξη Πίστη μας, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Λόγου του Θεού (δηλαδή, έχει και αυτός λόγο-λογική-νου όπως και ο Θεός, είναι δηλαδή ένα έλλογο ων), αλλά και καθ΄ ομοίωσιν (δηλαδή «πλάστηκε» με σκοπό να ομοιάσει στον Δημιουργό του, τόσο διανοητικά με τον νου και τις σκέψεις του, όσο και με τις πράξεις του).

Ο ίδιος ο Θεός, η Αγία Τριάδα (Πατήρ-Υιός και Άγιο Πνεύμα) είναι όλο αγάπη, καλοσύνη και αγαθότητα, αλλά και ταυτόχρονα και μια κοινωνία τριών ξεχωριστών προσώπων, τα οποία ενώνονται σε έναν Θεό, χωρίς να είναι ταυτόχρονα, ούτε τρεις διαφορετικοί Θεοί (πολυθεϊσμός), ούτε απλά και τρία πρόσωπα του ενός (και ίδιου) Θεού (μονοθεισμός), μέσω της αγάπης.

Και αφού οι άνθρωποι, πλάστηκαν για να ομοιάσουν στον Δημιουργό τους, θα πρέπει και αυτοί, να ζουν όλοι μαζί (αφού έχουν κοινή καταγωγή μεταξύ τους, αλλά και κοινό Πατέρα-Δημιουργό, τον Θεό), ενωμένοι, σε μια κοινωνία ατόμων, με (συνεχή και αδιάσπαστη) αγάπη, καλοσύνη και αγαθότητα μεταξύ των τους σαν να είναι όλοι «ένας μόνο άνθρωπος», αν και είναι όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους.

Δηλαδή, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα τρία διαφορετικά (μα ομοούσια) πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, ενώνονται σε έναν «κοινό» (Τριαδικό) Θεό, μέσω της Αγάπης του ενός προς το άλλο. 

Όμως, προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσης με τον Θεό, είναι απαραίτητες κάποιες προϋποθέσεις:

Ο Θεός, καταρχάς μας έχει δώσει το αυτεξούσιο (δηλαδή την ελευθέρια της αυτοτελής επιλογής των πράξεων μας, κάλων ή κακών), έχοντας και ο Ίδιος το αυτεξούσιο αν και ο Ίδιος επιζητά μόνο το αγαθό (και φυσικά οι άνθρωποι που πλάστηκαν καθ’  ομοιωσιν του, το έχουν επίσης).

Αυτό σημαίνει, ότι μόνο κάποιος με την ίδια του την βούληση (θέληση), μπορεί να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί τον Θεό, χωρίς αυτό να επιβάλλεται καταναγκαστικά από τον Ίδιο.

Επίσης, ο Θεός είναι πνεύμα.

Επομένως, αν κάποιος θελήσει να ενωθεί με αυτόν, μόνο μέσω του πνεύματος του, μπορεί να το επιτύχει αυτό.

Άρα, κατά την διαδικασία της «προσπάθειας ένωσης» με τον Θεό, της Θέωσης κατά χάριν (βασικά με τις άκτιστες ενέργειες του Κυρίου, αφού με την ουσία του Θεού, δεν μπορεί να ενωθεί κανένα ανθρώπινο ων), οποιαδήποτε άλλη «παρεμβολή» (μη πνευματικής φύσεως), αποσπά τον άνθρωπο από την προσπάθεια του αυτή και δεν του επιτρέπει να την επιτύχει.

Αυτός, είναι και ο λόγος, για τον οποίο, όταν κάποιος προσπαθεί να επιτύχει την «διαδικασία» αυτή, δεν θα πρέπει να σκέφτεται οτιδήποτε άλλο, ούτε και να φαντάζεται αλλότρια πράγματα σε σχέση με αυτή, αλλά να έχει τον νου του, προσηλωμένο μόνο στον Θεό.

Και ως γνωστόν, η κυριότερη διαδικασία, μέσω της οποίας επιτυγχάνει κάνεις την Θέωση, είναι η προσευχή.

Στην προσευχή, θα πρέπει επομένως, να έχει κανείς τις ίδιες ιδιότητες με τον Κύριο, προκειμένου να  μπορέσει να ενωθεί με Αυτόν, δηλαδή απάθεια, θέρμη, μεγάλη αγάπη, ζήλο, υπομονή, επιμονή, και πλήρη αυτογνωσία (ότι δηλαδή είναι μηδαμινός ουσιαστικά και ικέτης ενώπιον του Κυρίου).

Επίσης, όπως ο Θεός, θα πρέπει να έχει έλλειψη άγχους και αγωνίας, θλίψης-δυστυχίας (για οποιοδήποτε λόγο), απολυτή εμπιστοσύνη στην Κρίση του Κυρίου (ότι θα λάβει αυτό που ζήτησε αν αυτό είναι για το συμφέρον της ψυχής του και δεν είναι αμαρτία).

Ταυτόχρονα, πρέπει να έχει και πλήρη πίστη στην Πρόνοια του Κυρίου, ότι είτε του δώσει ότι αυτός ζητάει, είτε όχι, αυτό θα είναι για το καλό της Ψυχής του, μιας και ο Ίδιος ο Θεός, γνωρίζει και συνεκτιμάει πολύ περισσοτέρους παράγοντες σε κάθε περίσταση, που ο άνθρωπος δεν  μπορεί να ξέρει.

Η απιστία, η ολιγοπιστία και η μεμψιμοιρία, μαζί με το συνεχές άγχος, την αγωνιά, την θλίψη και την δυστυχία, συνιστούν εμπόδια στο να εισακουστεί μια προσευχή, ενώ ταυτόχρονα, είναι και αμαρτίες, αφού μέσω αυτών, φανερώνει κανείς την πλήρη έλλειψη της εμπιστοσύνης του στην δικαιοσύνη, την Πρόνοια και την ορθή Κρίση του Κυρίου. 

Επομένως, η προσευχή, θα πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη, επιμονή, υπομονή, και προσήλωση σε αυτό που προσεύχεται κανείς, ενώ θα πρέπει πρώτα να ζητάει, το καλό και συμφέρον για την Ψυχή του, ενώ αν αυτό το οποίο ζητάει θα τον βοηθήσει να επιτύχει τον στόχο του αυτό, τότε πραγματικά στο τέλος θα του επιτρέψει ο Κύριος να το αποκτήσει.

Και η νηστεία και η μετάνοια που σχετίζονται λοιπόν σε όλη αυτή την διαδικασία;

Με την μετάνοια, ο άνθρωπος μετα-νοεί, δηλαδή αλλάζει τρόπο σκέψης, και από την απολυτή προσήλωση του μόνο στις βιοτικές ανάγκες και μέριμνες, αρχίζει να σκέφτεται τον Θεό, την τεράστια αγάπη Του προς τον ίδιο και τον κόσμο, όπως και το πώς θα μπορεί να βρίσκεται μόνιμα μαζί Του, αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσει να είναι κατά την Ορθοδοξία μας, πραγματικά ευτυχισμένος.

Ταυτόχρονα, μέσω της «διαδικασίας» αυτής, αλλάζει και τον τρόπο σκέψης του, και αποβάλλει δηλαδή όλες τις κακές σκέψεις που έχει εντός του, και ταυτόχρονα προσπαθεί να «κόψει» τις αμαρτίες που κάνει, αλλά και να «σβήσει» όσες είχε κάνει ως τότε.

Και αυτό, λόγω του ότι  (όπως προαναφέρθηκε) για να ενωθεί κάποιος με τον Θεό, ο οποίος είναι όλο καλοσύνη, αγαθότητα, απάθεια και χαρά, θα πρέπει να έχει κανείς τις ίδιες ιδιότητες με Αυτόν (δηλαδή εδώ ισχύει ότι μόνο τα όμοια, μπορούν να ενωθούν με όμοια).

Επομένως, θα πρέπει να καταστήσει κανείς τον εαυτό του εντελώς καθαρό από κάθε αμαρτία εσωτερικά του, έτσι ώστε να γίνει ένα καθαρό «δοχείο-σκεύος εκλογής» του Θεού, το οποίο θα μπορεί να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα εντός του.

Η διαδικασία αυτή (της απαιτούμενης κάθαρσης δηλαδή), μπορεί να επιτευχθεί με την διαδικασίας της εξομολόγησης, μέσω της οποίας (όταν αυτή γίνεται με ειλικρίνεια και πραγματική θέληση για αλλαγή), οι παλαιές αμαρτίες (οι οποίες έχουν συσσωρευτεί στον άνθρωπο), εξαφανίζονται, και αυτός καθίσταται και πάλι καθαρός, και έτοιμος να δεχθεί ξανά τον Θεό (μέσω του Αγίου Πνεύματος) εντός του. 

[Στην διαδικασία αυτή, σημαντικό ρόλο παίζει και ο Πνευματικός πατέρας-Εξομολόγος του κάθε πιστού.

Αυτός, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, αλλά και τις γνώσεις του, υποδεικνύει σιγά, σιγά τον τρόπο και τα μέσα, με τα οποία μπορούν οι κατηχούμενοι να επιτύχουν τον στόχο της Θέωσης, γιατρεύοντας τον εαυτό τους από την αμαρτία.

Και αυτό, ανεξαρτήτως αν είναι ο ίδιος ο Εξομολόγος αμαρτωλός ή απλός άνθρωπος, αφού όπως ένας ικανός γιατρός, μπορεί να κάνει καλά την δουλειά του, ανεξαρτήτως και αν είναι αμαρτωλός ή απλός άνθρωπος, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με έναν Πνευματικό πατέρα].

Και για να μείνει δε μόνιμη η ένωση αυτή, θα πρέπει ο άνθρωπος να μένει μόνιμα στην κατάσταση αυτή (της μετάνοιας), γιατί αν ξαναγυρίσει στα παλιά και κάνει πάλι τις ίδιες κακές σκέψεις και αμαρτίες, η νέα κατάσταση (της πλήρωσης του με το Άγιο Πνεύμα) θα πάψει να ισχύει και μόνο όταν θα «εκτελέσει ξανά ορθά» την ίδια «διαδικασία», θα μπορέσει να την επιτύχει ξανά.

Για τον σκοπό αυτό, δηλαδή την Θέωση και την Σωτηρία του ανθρώπου, έτσι ώστε αυτός να είναι μόνιμα χαρούμενος, ο Θεός, μέσω των αποκαλύψεων του στους εκλεκτούς ανθρώπους του, δηλαδή τους Προφήτες και τους Αγίους, και κυρίως μέσω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μας αποκάλυψε τον τρόπο, με βάση τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί αυτή.

Αυτός είναι, ακολουθώντας πιστά τις εντολές («οδηγίες»), τις οποίες έδωσε αρχικά στους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ήταν τότε «αρκετά ώριμοι διανοητικά», μέσω της «προσωρινής» Παλαιάς Διαθήκης, η οποία «απευθυνόταν» τότε σε ένα «ατελές πνευματικά κοινό» και κυρίως μέσω των εντολών της Καινής Διαθήκης (της τέλειας, μόνιμης και Τελικής Διαθήκης), τις οποίες έδωσε σε ένα ώριμο πνευματικά κοινό,  ο ίδιος ο Σωτήρας, Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός!!!

Επίσης, ο Κύριος έδωσε μέσω της Βίβλου (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης), και τις απαγορεύσεις, οι οποίες φέρνουν κακό, πόνο και θλίψη στον καθένα ατομικά, αλλά και στους συνανθρώπους του συνολικά, τις λεγόμενες αμαρτίες, τις οποίες θα πρέπει κανείς να αποφεύγει αν θέλει να ζήσει ευτυχισμένος μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία.

Ουσιαστικά, οι νόμοι του Θεού (όπως και οι απαγορεύσεις Του), είναι τρόπος-οδηγίες για να ζήσει κανείς μόνιμα ευτυχισμένος στην ζωή αυτή (αλλά και στην άλλη σταδιακά), σε μόνιμη κοινωνία  με τον Δημιουργό του.

[Εδώ θα πρέπει να τονιστεί, ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι ιδιαίτερα σημαντική για τον Χριστιανισμό.

Και αυτό, διότι σε αυτή, υπάρχουν οι προφητείες, τις οποίες εκπλήρωσε ο Κύριος, αποδεικνύοντας πως είναι ο πραγματικός Μεσσίας, όπως και γιατί  αυτή είναι ένα βιβλίο ιστορικό και διδακτικό (εκτός από θεολογικό), δείχνοντας συνεχώς πως όταν ο λαός των Ισραηλιτών, ακολουθούσε τον Κύριο, όλα του πήγαιναν «κατ’ ευχήν», ενώ όταν απομακρυνόταν από Αυτόν, του συνέβαιναν συμφορές].

Με την νηστεία (http://anargyros61.blogspot.gr/2015/02/blog-post_26.html, http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/08/blog-post_12.html), επιτυγχάνεται η διαδικασία της προσήλωσης του νου του πιστού μόνο προς τον Κύριο, έτσι ώστε να μπορεί αυτός να συγκεντρώνεται μόνο στην προσπάθεια επικοινωνίας και ένωσης του με τον Θεό (την Θέωση).

Και αφού ο πιστός, μόνο εν πνεύματι μπορεί να ενωθεί με τον Θεό, θα πρέπει να μπορεί να δρα μόνο πνευματικά κατά την διαδικασία αυτή και να έχει τον νου του προσηλωμένο μόνο στον Θεό, οπότε κάθε άλλη δραστηριότητα, η οποία δεν τον βοηθά στον στόχο του αυτό, θα πρέπει να περισταλεί κατά την διάρκεια της. 

Και μιας και οι κύριες αίτιες, οι οποίες περισπούν τον άνθρωπο από τον Θεό, είναι οι βιοτικές μέριμνες και οι έντονες σαρκικές επιθυμίες, αυτές είναι που πρέπει να περισταλούν (και να υποταχτούν), προκειμένου να μπορέσει αυτή η «διαδικασία» να πραγματοποιηθεί αποτελεσματικά.

Στον τομέα αυτό, βοηθάει η νηστεία, μέσω των εντόνων ασκήσεων της, επιτυγχάνει κανείς σταδιακά να μπορέσει σιγά, σιγά να περιορίσει ή και αν το θέλει πολύ, ακόμα και να καταστείλει πλήρως τις έντονες (εσωτερικές και μη)  ορμές του, έτσι ώστε να μπορέσει στην συνέχεια απερίσπαστος να ενωθεί με τον Θεό.

Για τον λόγο αυτό, κατά την διάρκεια της νηστείας, δεν καταναλώνει κανείς τροφές σε μεγάλη ποσότητα, οι οποίες θα έχουν κακή επίδραση στον ίδιο και την συμπεριφορά του, το χρονικό διάστημα που αυτή επιτελείται.

Έτσι, κατά τους Ορθοδόξους πατέρες, αν κανείς καταναλώνει πολύ κρέας και κρασί, τότε εκτός του ότι θα γίνει κανείς υπέρβαρος (κάτι το οποίο θα έχει ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του), θα γίνει ταυτόχρονα και τεμπέλης (αφού λόγω του βάρους του δεν θα έχει την δύναμη-όρεξη για δουλειά ή άλλες δραστηριότητες).

Μετά, όντας κανείς αργόσχολος, αρχίζει να γίνεται περίεργος και ανακατεύεται στις υποθέσεις των άλλων, οι οποίες δεν τον αφορούν.

Επίσης, με την έντονη κατανάλωση κρέατος, ο οργανισμός αποκτά έντονη «θέρμη και ορέξεις», ενώ ταυτόχρονα του έρχονται και ευκολότερα έντονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, οι οποίες τον «ωθούν» να τις διαπράξει και στην πραγματικότητα.

Οπότε, για να περισταλούν αυτές, θα πρέπει να αποφεύγεται η υπέρμετρη κατανάλωση αυτών των τροφών (και αυτές να καταναλώνονται μόνο με το πέρας συγκεκριμένων χρονικών διαστημάτων στην διάρκεια της νηστείας).

Άλλωστε, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, κάποιες τροφές, μπορούν σε συγκεκριμένες μορφές τους, να «βοηθήσουν» τον άνθρωπο να επιτελέσει αμαρτίες.

Έτσι, π.χ. αν κάποιος καταναλώσει πολλά σταφύλια, λόγω λαιμαργίας (η οποία είναι αμαρτία), θα πάθει βαρυστομαχιά. Αν όμως καταναλώσει το παράγωγο των σταφυλιών, δηλαδή το κρασί σε μεγάλες ποσότητες, θα μεθύσει και μπορεί να γίνει παντελώς ανεξέλεγκτος.

Αντίστοιχα και η μεγάλη κατανάλωση λαδιού, μπορεί να επιφέρει επίσης μεγάλη θέρμη στο σώμα των ανθρώπων, και σε συνδυασμό με άλλα φαγητά (π.χ. κρέας), να επιφέρει και αυτό τις ίδιες επιπτώσεις στους ανθρώπους.

Για τον λόγο αυτό, η Εκκλησία, απαγορεύει την βρώση σε κάποιες ημέρες νηστειών, τροφών όπως το κρασί ή το λάδι, λόγω των εντόνων επιδράσεων, που μπορεί να έχουν αυτά στους ανθρώπους. 

Για παρεμφερείς λογούς, θα πρέπει κανείς να δουλεύει, έτσι ώστε να μην αποσπάται ο νους του σε άλλα πράγματα και να «διοχετεύεται» εκεί η όποια «εσωτερική ενέργεια» του, να προσεύχεται συχνά, και να προσπαθεί να καθαρίσει τον νου του από κάθε είδους φαντασίες, καθώς και να έχει έναν απλό και ολιγαρκή τρόπο ζωής, χωρίς άγχος και πολλές μέριμνες.

Θα πρέπει επίσης, κανείς να μελετάει πνευματικά βιβλία για να μην σκέφτεται να πράττει αμαρτίες, άλλα να παίρνει παραδείγματα ζωής από τους ασκητές, να μην συχνάζει σε μέρη που τον ωθούν σε αμαρτίες, άλλα και να μην σκέφτεται γενικότερα οποιοδήποτε κακό ή αμαρτία, κάνοντας έτσι και μια παράλληλη και πιο σημαντική  «εσωτερική νηστεία».

Επίσης, μέσω της νηστείας, ο ανθρώπινος οργανισμός συνηθίζει να ζει με τα λίγα (γίνεται δηλαδή ολιγαρκής και προσπαθεί να είναι αυτάρκης), οπότε δεν τον ενδιαφέρει η συνεχής απόκτηση με πλεονεκτικό (και αγχώδη) τρόπο πολλών πραγμάτων, ενώ ζει υγιεινά και περισσότερο (με βάση επιστημονικές μελέτες που έχουν γίνει), μην όντας υπέρβαρος, αλλά και λόγω της κατανάλωσης των τροφών της νηστείας, με βάση το πρόγραμμα αυτής.

Μέσω δε της νηστείας και της ολιγάρκειας, κατάφεραν πολλοί να σωθούν την μαύρη περίοδο της κατοχής, τον καιρό που χιλιάδες πέθαιναν από την πεινά, λόγω της μη ανάγκης τους για πολλά πράγματα, την οποία είχαν οι άλλοι (μιας και είχε συνηθίσει στα πολλά ο οργανισμός τους), όπως και σε περιόδους διωγμών, αφού όσοι κρυβόταν σε απόκρημνα μέρη ή στις κατακόμβες, δεν είχαν ανάγκη από πολλά για να ζήσουν.

Ενώ, ακόμα και αν συλλαμβανόταν, η ελάχιστη τροφή ή και η έλλειψη της, δεν φόβιζε τους μάρτυρες, μιας και ήταν ήδη συνηθισμένοι σε αυτή, όπως και οι απειλές των διωκτών τους, για απώλεια της περιουσίας ή της ζωής τους (μιας και οι ίδιοι ούτε σημαντική περιουσία είχαν, ενώ πίστευαν ακράδαντα ότι με τον μαρτυρικό θάνατο τους θα συναντούσαν τον Σωτήρα Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό).

Με τον ίδιο τρόπο, αφού αυτοί που νηστεύουν θα έχουν συνηθίσει στα λίγα, θα μπορούν να δίνουν και πιο εύκολα τα περίσσευμα τους σε όποιον το έχει ανάγκη, ως φιλανθρωπία και από αγάπη, βοηθώντας με τον καλύτερο τρόπο αυτό και τους πλησίον τους, επιτελώντας έτσι και έμπρακτα το καθήκον προς τον Θεό και τους ανθρώπους, θυσιάζοντας κάτι δικό τους, και να το προσφέρουν οικειοθελώς με καλοσύνη, σε κάποιον συνάνθρωπο τους, που το χρειάζεται περισσότερο.

[Οι φαντασίες, κατά τους πατέρες της Εκκλησίας, αποσπούν τον νου του ανθρώπου, τόσο από τον σκοπό της Θέωσης, όσο και από την πραγματικότητα.

Ταυτόχρονα, αν κανείς έχει δημιουργήσει τεχνητώς μέσα στο μυαλό του φανταστικούς κόσμους, στους οποίους «ζει» μόνιμα με την σκέψη του, προκειμένου να μην σκέφτεται τις πιθανές δυσκολίες στις οποίες ζει, τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να επανέλθει στην πραγματικότητα, να αντιμετωπίσει τα  προβλήματα του και επομένως να βρει και λύσεις σε αυτά.

Δηλαδή, θα έχει καταφέρει να γίνει «ναρκομανής», τεχνητά κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να χρειαστεί καν να έχει πάρει ναρκωτικά για τον σκοπό αυτό.

Αυτός, είναι και ο λόγος, για τον οποίο, οι εξουσίες σήμερα, προωθούν την κατανάλωση ναρκωτικών από τους λαούς, προκειμένου αυτοί να είναι μόνιμα «μαστουρωμένοι» και στον κόσμο τους, έτσι ώστε να μην μπορούν να φέρουν καμία αντίσταση στα άνομα σχέδια τους.

Για τον ίδιο λόγο, προωθούν και τις πλέον έκφυλες συμπεριφορές στην κοινωνία, γιατί ως γνωστόν, άνθρωποι που έχουν τέτοιες, υποτάσσονται πανεύκολα στα πάντα, μην έχοντας καθόλου θάρρος για να αντισταθούν σε οτιδήποτε.

Κατά τους πατέρες, ο τρόπος σκέψης της αμαρτίας είναι ο εξής:

Πρώτα, η εισαγωγή ενός κακού λογισμού.

Π.χ. βλέπω κάτω ένα πεσμένο πορτοφόλι και μου έρχεται (εισάγεται) η σκέψη να το κλέψω. Αν αυτή η σκέψη, «αποκρουστεί» άμεσα και μετά βδελυγμίας από τον άνθρωπο, και αυτός το δώσει στην συνέχεια στην αστυνομία, προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικός ιδιοκτήτης του, τότε ο άνθρωπος αυτός, όχι μόνο δεν αμάρτησε, αλλά έπραξε απόλυτα το άριστο.

Αν όμως, κάποιος δεν πράξει έτσι, αλλά δεχτεί τον κακό αυτό λογισμό (σκέψη) αυτή, τότε ακολουθεί το δεύτερο στάδιο, το οποίο είναι η αποδοχή του (έστω και έμμεση ή στιγμιαία). Επομένως  στο παράδειγμα αυτό, σκεφτεί κανείς έστω και στιγμιαία με κρυφή-παροδική χαρά την πράξη της κλοπής, έχει ήδη αμαρτήσει διανοητικά στο μυαλό του, έστω και αν δεν το έχει κάνει στην πραγματικότητα.

Αν στην συνέχεια, αρχίζει να σκέφτεται ο ίδιος άνθρωπος, ότι αν το πάρει δεν θα συμβεί και τίποτε, κανείς δεν θα τον ανακαλύψει και στην συνέχεια αρχίζει να σκέφτεται πως θα ξοδέψει τα ξένα χρήματα που βρήκε, τότε φτάνει στο τρίτο στάδιο, στο φαντάζεται όλα αυτά τα γεγονότα στο μυαλό του.

Και αν μετά από όλα αυτές τις κακές σκέψεις στο μυαλό του, «υποκύψει» κανείς σε αυτές, τότε έχει φτάσει στο τέταρτο στάδιο, το οποίο είναι και η ουσιαστική διάπραξη (στην πραγματικότητα πια) της αμαρτίας.

Αν δε στην συνέχεια δει κανείς, ότι η κλοπή αυτή ήταν «συμφέρουσα» για τον ίδιο, και αρχίζει να του αρέσει η διαδικασία αυτή και να του φέρνει ευχαρίστηση όταν την διαπράττει, τότε μετά αυτή αρχίζει να του γίνεται ένα ατέρμονο-ασταμάτητο πάθος-συνήθεια-αμαρτία, από το οποίο, δεν μπορεί ποτέ να γλιτώσει και καταντά ουσιαστικά δούλος του. Αυτό, είναι και το πέμπτο στάδιο.  

Για τον λόγο αυτό, είπε και ο Κύριος στην Καινή Διαθήκη, την γνωστή του φράση «Όποιος είδε γυναικά με πονηρό σκοπό μέσα στο μυαλό του, ήδη εμοίχευσε στην καρδιά αυτού», θέλοντας να δείξει στους ανθρώπους, ότι πρέπει να αποκρούουν κάθε κακή σκέψη, από το πρώτο κιόλας στάδιο που προαναφέρθηκε, έτσι ώστε να μην προχωρήσουν σε κανένα από τα επόμενα και χρειαστεί να αμαρτήσουν, ούτε διανοητικά, ούτε και πραγματικά (http://www.pigizois.net/vivlia/oi_logismoi.htm).

Για τον ίδιο λόγο, ο Κύριος είπε ότι από την καρδιά βγαίνουν όλες οι καλές και οι σκέψεις, και ανάλογα με το τι έχει καθένας σε αυτή, αυτός θα είναι ο «θησαυρός του» και αυτό θα αναζητά και θα πράττει.

Έτσι, αν έχει κανείς μόνιμα αισιόδοξες και καλές σκέψεις (και πράξεις) στην ζωή του, όντας και εσωτερικά πνευματικά καθαρός (όπως ο Θεός), όντας βέβαιος ότι ο Κύριος θα φροντίσει για τον ίδιο, θα είναι και μόνιμα χαρούμενος και αισιόδοξος στην ζωή του, ότι και αν του συμβεί, ενώ οποίος σκέφτεται αντίθετα, θα έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα.

Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι η λαγνεία, η λαιμαργία, η τεμπελιά, η οργή, ο φθόνος, η απληστία και η αλαζονεία.

Από αυτά, γεννώνται και άλλα μεγάλα έξι αμαρτήματα, αυτά της βλασφημίας, της επιορκίας, της κλεψιάς, της παράβασης εκκλησιαστικής εντολής, της κατάκρισης και του ψεύδους.

Αντίθετα, τα εφτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, είναι η σοφία, η σύνεση, η βουλή (θέληση), η ισχύς, η γνώσις, η ευσέβεια, και ο φόβος Θεού.

Από αυτά, γεννώνται και άλλες μεγάλες έξι αρετές, δηλαδή η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η νηστεία, η αγάπη, η μακροθυμία και η προσευχή].

Όσον αφορά δε τις δε δυστυχίες, τις οποίες μπορεί να πάθει κανείς στην ζωή του, αυτές είναι κατά τους Ορθόδοξους πατέρες, ένας τρόπος να σώσει ο Κύριος τον άνθρωπο, που ενδιαφέρεται πρώτα για την σωτήρια της ψυχής του, αφού αυτός κινδυνεύει να κολαστεί αν δεν κάνει τίποτε σχετικά με αυτή.

Οπότε, από το να χαθεί μια ψυχή οριστικά στον Άδη, αφήνει σε κάποιες περιπτώσεις ο Κύριος από αγάπη (για την Σωτήρια του ανθρώπου), να συμβούν κάποια δυσάρεστα πράγματα στην ζωή κάποιου, προκειμένου αυτός να συνέλθει, να ξυπνήσει και να επανέλθει στον δρόμο της Σωτήριας και τότε του ξαναδίνει χαρά.

Άλλες δυστυχίες, είναι απλά τα αποτελέσματα της οικειοθελούς απομάκρυνσης μας από τον δρόμο του Κυρίου, ο οποίος είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να φέρει το καλό και το αγαθό στην ζωή μας, και όπως είναι φυσικό, η απομάκρυνση από τον Ίδιο και την προστασία Του, λογικό είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο τελικά μόνο στο κακό και την καταστροφή του.

Ουσιαστικά, οι πιστοί και γενικότερα όλοι οι άνθρωποι, ακολουθούν πολλές φορές στην ζωή τους, μια παράλληλη πορεία με αυτή του Κυρίου (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), έναν δηλαδή προσωπικό Γολγοθά, ο οποίος στην πορεία του, τους μεταμορφώνει προς το αγαθό και το συμφέρον της ψυχής τους, και στο τέλος του οποίου επέρχεται και σε αυτούς η Ανάσταση, η Λύτρωση και η Σωτήρια (είτε σε αυτό τον κόσμο, είτε στον άλλον).

Η δε ψυχή, δίνεται από τον Κύριο στον κάθε άνθρωπο κατά την γέννηση του από τον Κύριο και είναι «μέρος» του πνεύματος Του (αφού προέρχεται από τον Ίδιο), και σε Αυτόν θα επιστρέψει μετά θάνατον.

Όμως, αφού ο Θεός είναι αγάπη και πνεύμα και δεν γνωρίζει (και δεν αποδέχεται) την αμαρτία, θα «δεχτεί εντός Του» (δηλαδή σε κοινωνία με τον Ίδιο), μόνο όσες ψυχές έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με Αυτόν, αφού αυτές θα έχουν και θα πηγάζουν, όπως και ο Θεός, αγάπη, αγαθότητα και καλοσύνη και επομένως θα ζουν ευτυχισμένα με τον Ίδιο, που είναι η απόλυτη αγάπη, αλλά και με τις άλλες όμοιες με αυτές ψυχές, σε μια κοινωνία αγάπης μεταξύ τους και με τον Θεό.

Όμως όσες ψυχές, δεν έχουν αγάπη, ούτε μεταξύ τους, ούτε στον Θεό, και είναι μόνιμοι οπαδοί-ακόλουθοι της αμαρτίας, αφού μόνο αυτή τους αρέσει και ικανοποιεί, δεν θα μπορούν να ενωθούν με τον Θεό, ούτε και θα νιώθουν ευτυχισμένοι μαζί Του, αφού δεν είναι αυτή η πραγματική τους αγάπη, και έτσι η αδιαφορία τους ή το πρότερο μίσος τους για τον Θεό, μαζί με την μόνιμη έλλειψη της πραγματικής τους αγάπης, θα τις κάνει μόνιμα δυστυχισμένες.

Και φυσικά, εάν η κατάσταση αυτή, την όποια θα έχουν συνηθίσει να ζουν στον κόσμο αυτό, είναι μίσος ή αδιαφορία για όλους τους άλλους, και η αγάπη μόνο για τον εαυτό τους, με αυτή θα πάνε και στον άλλο κόσμο, οπότε και το πυρ της αγάπης του Κυρίου, το οποίο θα είναι για τους πιστούς παράδεισος, θα είναι για αυτούς κόλαση και τιμωρία, αφού θα βρίσκονται μόνιμα σε μια κατάσταση, την οποία δεν θα αγαπάνε.

Οπότε, με βάση την Ορθόδοξη παράδοση μας, όλη η διάρκεια της ζωής μας, δεν είναι πάρα μια προετοιμασία μας για την μετάβαση μας στην άλλη, στον Θεό, όπου για να μπορέσουμε να ενωθούμε μαζί Του και να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί με Αυτόν, θα πρέπει να φροντίσουμε πριν πεθάνουμε να Του μοιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο (και αφού δεν ξέρουμε ποτέ θα πεθάνει ο καθένας μας, θα πρέπει να είμαστε μόνιμα έτοιμοι).

Βλέπουμε λοιπόν, σε αυτή την μικρή μελέτη, την οποία κάναμε εδώ, και προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε με τον πιο απλό τρόπο (με βάση τις περιορισμένες γνώσεις μας), τους σκοπούς και τις οδηγίες για την Θέωση κατά την Ορθόδοξη πίστη μας, και ο συγγραφέας του πονήματος αυτού, θα είναι ευχαριστημένος, αν το κείμενο του αυτό, βοήθησε κάποιους να μάθουν κάποια ενδιαφέροντα πράγματα, σε σχέση με το θέμα αυτό.