ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑTIΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑTIΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥΣ

Γράφει  ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, υπήρξαν ανά τους αιώνες τακτικές επιθέσεις εναντίον της Ορθόδοξης Πίστης μας και των δογμάτων της, από πολλές και διαφορετικές ιδεολογίες και άτομα, τα οποία προσπάθησαν (προφανώς χωρίς καμία επιτυχία), να «υποδομήσουν» την Θεϊκή φύση του Χριστού, καθώς και την αειπαρθενία της Παναγιάς μας.

Αυτή η «διαδικασία», ξεκίνησε ήδη από την Αρχαιότητα, και συγκεκριμένα από την εποχή της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, άλλα ακόμα και υστέρα από την επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και την καθιέρωση του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Αυτοκρατορίας αυτής.

Ο πιο γνωστός αιρετικός, ο οποίος αμφισβήτησε την Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ήταν ο Άρειος, ο ιδρυτής της αίρεσης του Αρειανισμού. Αυτός, υποστήριζε ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεάνθρωπος, άλλα ένα «κτίσμα» του Θεού, δηλαδή ένας απλός άνθρωπος, τον όποιο δημιούργησε ο Θεός, ο οποίος όμως κατ’ αυτόν είχε πολύ περισσότερες δυνάμεις από όλους τους άλλους ανθρώπους.

Ουσιαστικά, με την αίρεση του αυτή, ο Άρειος υποβίβαζε τον Χριστό στο επίπεδο ενός απλού άνθρωπου, ο οποίος το μόνο που είχε διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, ήταν οι ισχυρές του Θεϊκές δυνάμεις που του έδωσε ο Θεός.

Έτσι, αφού κατά τον Άρειο, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Χριστό και τους άλλους ανθρώπους, ούτε η άφθαστη «απόσταση και αξιοπιστία», η οποία θα υπήρχε κανονικά  λόγω της Θεϊκής Φύσης του Χριστού (και της ανυπέρβλητης υπερβατικότητας που αυτή έχει σε σχέση με την ανθρώπινη φύση), τότε οποιοσδήποτε άλλος «χαρισματικός και δυναμικός» ηγέτης θα μπορεί να τον φτάσει.

Και αυτό, εξαιτίας του γεγονότος, ότι αφού δεν υπάρχει πια το απλησίαστο και αλάνθαστο των λόγων του Χριστού (λόγω της μη Θεϊκής Φύσης του Χριστού σύμφωνα με την αίρεση του Αρειου-https://www.pemptousia.gr/2015/05/o-arios-ke-i-a-ikoumeniki-sinodos-proetimasia-ke-apotelesmata/), τότε, εύκολα μπορεί να αμφισβητηθεί και η ίδια η ορθότητα των λόγων του ιδίου Κυρίου, άλλα ακόμα και της ίδιας της Χριστιανικής Πίστης.

[Φυσικά, για την γέννηση τέτοιων αιρέσεων, υπήρχαν και εθνικιστικοί λόγοι, άλλα και ανάμιξη ξένων δυνάμεων (οι όποιοι ήταν και πιο σημαντικοί για την δημιουργία αυτών των φτιαχτών στην ουσία αιρέσεων), πέραν των οποίων θεολογικών διαφορών που υπήρχαν-(https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%89/)].

Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που πολλά πολιτικά τυραννικά καθεστώτα καθόλη την διάρκεια της ιστορίας, προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την Θεότητα του Χριστού και την αειπαρθενία της Παναγίας.

Αυτό το έπραξαν, με σκοπό πάντα να δείξουν ότι, εφόσον κατ’ αυτούς ο Χριστός δεν είναι Θεός, άλλα ένας απλός «σοφός άνθρωπος», ο οποίος δεν είχε (τάχα) ούτε Θεϊκή Φύση, ούτε το αλάθητο της Θεότητας και Υπερφυσική Θεϊκή δύναμη και γέννηση, τότε, αυτός δεν κατέχει το «μονοπώλιο στο σωστό και το λάθος». Όποτε, οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος ή ιδεολογία μπορεί να πάρει εύκολα την θέση του, αν ο ιδρυτής της είναι αρκετά «χαρισματικός» και να παραστήσει τον «Χριστό-μεσσία στην θέση του Χριστού-μεσσία».

Ένα από το πιο γνωστά από αυτά τα καθεστώτα, ήταν η Αρχαία ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία προσπάθησε να αποδείξει την (δήθεν) μη Θεότητα του Χριστού, με στόχο να αποδείξει ότι μόνο ο Αυτοκράτορας ήταν (τάχα) Θεός και όλοι θα έπρεπε αδιαμαρτύρητα να υπάκουνε σε αυτόν.

Το ίδιο ακριβώς προσπάθησαν να «αποδείξουν» και άλλες ιδεολογίες, όπως αυτή του φασισμού, και του κομμουνισμού, οι όποιες, ήθελαν να «βγάλουν λάθος τον Χριστό», με στόχο, τον ρόλο του «μεσσία» και του «Παράδεισου της Χριστιανικής Θρησκείας», να τον πάρει είτε ο (δήθεν) «αλάθητος ηγέτης» (Ντούτσε ή Φύρερ), είτε το (τάχα) «Παραδείσιο σύστημα του Κομμουνισμού και της αταξικής κοινωνίας».

Και φυσικά, αυτό ισχύει και για οποιαδήποτε άλλο (πολίτικο ή θρησκευτικό) ηγέτη, θρησκεία ή ιδεολογία, η οποία στην εποχή μας προσπαθεί να «υποβαθμίσει» την Θεϊκή Φύση και το αλάθητο του Κύριου, με στόχο να του «πάρει την θέση».

(π.χ. μέσω πολιτικών ιδεολογιών (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_95.html, https://www.newsbeast.gr/world/arthro/3195983/poutin-o-kommounismos-ine-paromios-me-ton-christianismo) ή της παναίρεσης του Οικουμενισμού, ο οποίος «σχετικοποιεί» το αλάθητο της Ορθόδοξης Πίστης μας για πολιτικούς και οικονομικούς λογούς και όχι επειδή αυτό είναι φυσικά η αλήθεια-http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_2.html, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_49.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_72.html).

Στον καιρό της Αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το άτομο το όποιο προσπάθησε να «αποδομήσει την Χριστιανική Πίστη» ήταν ο φιλόσοφος Κέλσος. Αυτός, εκτός από φιλόσοφος, ήταν και μέλος του Αυτοκρατορικού συστήματος, άλλα και φανατικός ειδωλολάτρης.

Ως μέλος της Αυτοκρατορικής Αυλής την οποία υπηρετούσε, ο Κέλσος, έτρεμε στην ιδέα της επικράτησης των ιδεών του Χριστιανισμού, αφού στην περίπτωση αυτή, φοβόταν ότι η κοινωνική οργάνωση της Αυτοκρατορίας (π.χ. το δουλοκτητικό σύστημα, η κατωτερότητα γυναικών, οι μονομαχίες στο Κολοσσιαίο, τα σεξουαλικά όργια, κ.λπ.), θα κατέρρεε μαζί με την ίδια την Αυτοκρατορία.

Η ίδια η «ένταση» των κειμένων του Κέλσου έναντι των Χριστιανών, φανερώνουν εν μέρει τον φόβο του Κέλσου για μια τέτοια εξέλιξη, αφού δείχνουν μια μεγάλη αύξηση της Χριστιανικής Πίστης στην εποχή του, και τον φόβο της τελικής επικράτησης του.

Η έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων από πλευράς του Κέλσου, τον ανάγκασε, κυρίως μέσω ειρωνειών, να προσπαθήσει να «μειώσει» την Πίστη στον Χριστιανισμό, παρόλο που η τακτική που ακλούθησε κατά του Χριστιανισμού, θα μπορούσε να θωρηθεί ιδιοφυής για την εποχή του.

Ουσιαστικά, ο Κέλσιος, προσπάθησε να μελετήσει κάποια βασικά κατά τον ίδιο (όχι όλα) δόγματα του Χριστιανισμού και να προσπαθήσει στην συνεχεία να τα «αποκρούσει» και να «αποδείξει στην συνεχεία» την (υποτιθέμενη) «μόνη αλήθεια του Αυτοκρατορικού συστήματος και λατρείας».

Για τον ίδιο λόγο, ο Κέλσος, προσπάθησε να αμφισβητήσει εκτός από την Καινή, ακόμα και την ίδια την Παλαιά διαθήκη, με στόχο, αφού πρώτα «καταφέρει να την βγάλει λάθος σε όλα», στην συνεχεία, να πει ότι δεν ισχύει τίποτε από όσα λέγονται στην Καινή, αφού αυτές οι δυο συνδέονται, και άρα αν η μια είναι ψέμα, θα είναι και η άλλη.

[Και αυτό είναι ακριβώς το πιο μεγάλο λάθος που έκανε ο Κέλσος. Γιατί, αν και η αρχική ιδέα του αυτή ήταν έξυπνη, ο ίδιος δεν έκανε μια σοβαρή και εμπεριστατωμένη έρευνα στα δόγματα του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού και υποκύπτει συχνά σε εξόφθαλμα λάθη.

Έτσι, π.χ. ο Κέλσος προσπαθεί να αποδείξει λάθος την προφητεία του Δανιήλ που λέει, ότι από την τέταρτη Αυτοκρατορία που βλέπει στα οράματα του (την Ρωμαϊκή) θα προέλθει ο μεσσίας (όπως όντως έγινε με τον κύριο ημών Ιησού Χριστό), και ότι στο τέλος του κόσμου, αυτή θα διαιρεθεί σε δέκα βασίλεια, τα οποία θα ενωθούν από το «Βδέλυγμα της Ερημώσεως».

Εδώ, ο Κέλσος, κάνει το λάθος να ταυτίσει αυθαίρετα (επειδή έτσι το θέλει ο ίδιος, προκειμένου να «αποδείξει την επιχειρηματολογία του») την τέταρτη Αυτοκρατορία του Δανιήλ, με την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, ενώ τα δέκα βασίλεια του τέλους των ημερών, με τους δέκα πρώτους Σελευκίδες βασιλείς.

Και όλα αυτά,  με στόχο να δείξει ότι τάχα, αφού αυτά τα γεγονότα έγιναν τότε, ο Χριστός που ήρθε αργότερα δεν μπορεί να είναι Θεός, ξεχνώντας όμως ότι η προφητεία αυτή μιλεί για το τέλος των ήμερων και όχι για την εποχή του και για μια Αυτοκρατορία διαιρεμένη σε δέκα βασίλεια-κράτη ταυτόχρονα και όχι το ένα μετά το άλλο].

Επίσης, ο Κέλσος, κατηγορεί τον Χριστιανισμό, ότι έχει απομακρυνθεί από τον Ιουδαϊσμό, ξεχνώντας, ότι στην αρχή δεν υπήρχε τέτοιο «πρόβλημα», αφού ιδίως οι ιουδαϊκής καταγωγής Χριστιανοί λάτρευαν τον Θεό αρχικά στις συναγωγές, άλλα οι διωγμοί από πλευράς των Ιουδαίων κατά των Χριστιανών, ήταν αυτοί που απομάκρυναν τους Χριστιανούς και όχι η θέληση των ίδιων των Χριστιανών.

Ταυτόχρονα, ο Κέλσος, υποστηρίζει, ότι τα Ευαγγέλια δεν είναι αξιόπιστα επειδή τα έγραψαν Χριστιανοί, ξεχνώντας ότι οποίος έζησε τα θαύματα του Κύριου, θα ήταν λογικά Χριστιανός, ή ότι ούτε αυτό το γεγονός κάνει πιο «αντικειμενικά» τα δικά του γραπτά, τα οποία ήταν γεμάτα προσβολές για τους Χριστιανούς.

[Επίσης, παρόλο που ο ίδιος ο Κέλσιος προσπαθεί να «βγάλει ανύπαρκτα» πολλά θαύματα του Χριστού, όπως προσπαθεί να «αποδείξει» και για την Ανάσταση και την Ενανθρώπιση του Κυρίου, δεν αρνείται την ιστορική ύπαρξη του ίδιου του Χριστού.

Αντίθετα, τον θεώρει τάχα ως «νόθο γιο» μιας Συροχαναναίας χωρικής (και εδώ ιστορικό λάθος, αφού η Πανάγια μας είχε ως γνωστόν ιουδαϊκή καταγωγή), και ενός Ρωμαίου στρατιώτη, με το όνομα Παντήρ, χωρίς φυσικά να έχει καμία απόδειξη για αυτό.

Και πως δήθεν ο κανονικός μαραγκός σύζυγος της την έδιωξε και αυτή περιπλανώμενη μονή γέννησε τον Χριστό στην Αίγυπτο, οπού αυτός δούλευε ως εργάτης, ενώ στο ίδιο μέρος έγινε και μέγας μάγος, και όταν μεγάλωσε, γύρισε στην Ιουδαία και έκανε μαγικά, ανακηρύσσοντας Θεό τον Εαυτό Του (http://www.apologitis.com/gr/ancient/kelsos_tot.htm#%CE%9C%CE%95%CE%98%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A3).

Φυσικά, για όλες αυτές τις αναπόδεικτες ιστορίες (που είναι εξόφθαλμα συκοφαντικές παραχαράξεις των κανονικών ιστοριών του Ευαγγελίου), ο Κέλσος, δεν έχει βέβαια καμία απόδειξη, εκτός από τα συκοφαντικά σχόλια κάποιων Ιουδαίων που μισούσαν τον Χριστό και φυσικά μόνο αντικειμενικοί δεν ήταν μαζί του.

Γιατί οι ίδιοι γνώριζαν, ότι αν ο Ιησούς ήταν ο μεσσίας που αυτοί περίμεναν, οι ίδιοι θα ήταν ουσιαστικά οι δολοφόνοι του, ενώ ο (ψευδό-)«μεσσίας» που ανέμεναν να τους ελευθερώσει από τους Ρωμαίους και να τους κάνει παγκοσμία δύναμη δεν θα ερχόταν πότε (http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_95.html).

Επίσης, ο ανύπαρκτος Παντήρ του Κέλσου, δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά μια παραφθορά του ονόματος «ο Πατήρ μου» που έλεγε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός για τον Θεό-Πατέρα, το όποιο παράλλαξε ο Κέλσος και κάποιοι Ιουδαίοι, με στόχο να το «εξανθρωπίσουν» και να αμφισβητήσουν την Θεότητα-μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού και την αειπαρθενία της Παναγίας (και μέσω αυτής και την προφητεία του Ησαΐα για την γέννηση του μεσσία από Παρθένο).

Για τον ίδιο λόγο, ο Κέλσος, θεώρει τον Χριστό ως έναν «μεγάλο μάγο», ο οποίος με τις μαγικές δυνάμεις που τάχα είχε, έκανε θαύματα, δείχνοντας την πίστη του ίδιου του Κέλσου στην μαγεία, μια πίστη που δεν συμπίπτει με την «ορθολογιστική ερμηνεία της ιστορίας» που ο ίδιος προσπαθεί τάχα να προβάλει στο έργο του].

Ο Κέλσος, είναι συχνά ιδιαίτερα προσβλητικός, θεωρώντας αναπόδεικτα όλους τους Χριστιανούς ή τους Ιουδαίους παντελώς αμόρφωτους, ξεχνώντας ότι πολλοί από τους πρώτους είχαν πολλές φόρες Ελληνική-Ρωμαϊκή καταγωγή και μόρφωση, ενώ και οι δεύτεροι ήταν σε πολλές περιπτώσεις μορφωμένοι με την Ελληνική ή την Ρωμαϊκή παιδεία.

Επιπλέον, αν και ο Κέλσος, αμφισβητεί την ιδιαιτερότητα της Αγάπης των Χριστιανών, η αλήθεια είναι, ότι κανείς ιδρυτής Θρησκείας δεν υποστήριξε ποτέ την αγάπη για όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις, ακόμα και για τους εχθρούς μας ή τους δούλους, ούτε και κάποια άλλη φιλοσοφία της τότε εποχής (π.χ. η Ελληνική).

Ταυτόχρονα, τόσο ο Κέλσος, όσο και άλλοι ειδωλολάτρες, πίστευαν ότι στις ιεροτελεστίες των Χριστιανών για το μυστικό δείπνο, στις όποιες λάμβαναν μέρος μόνο οι Χριστιανοί, ήταν στην ουσία μυστικές τελετές.

Η δε βρώση σάρκας και αίματος του Κύριου (τα γνωστά σε όλους μας αντίδωρο και Θεια κοινωνία) ήταν για αυτούς ανθρωποφαγία (αφού τα καταλάβαιναν ότι αυτοί δήθεν έτρωγαν κυριολεκτικά σάρκα και αίμα ανθρώπων), ενώ το γεγονός πως οι Χριστιανοί σύζυγοι αποκαλούσαν ο ένας τον άλλο «Αδελφό» και «Αδελφή», έκανε πολλούς Ρωμαίους να νομίζουν ότι ήταν όντως κανονικά αδέρφια που έκαναν αιμομικτικά σεξουαλικά όργια.

Επίσης, ο Κέλσος προώθησε την μελέτη όλων των θρησκειών εποχής, με στόχο να βρει τις ομοιότητες μεταξύ τους, προκειμένου να υποστηρίξει ότι ο Χριστός πηρέ όλα σχεδόν τα στοιχεία της Χριστιανικής θρησκείας από όλες τις άλλες θρησκείες της εποχής, «παραβλέποντας πάντα πλήρως» την απόλυτη μοναδικότητα των περισσότερων δογμάτων του Χριστιανισμού.

Το δε τέλος του έργου του Κέλσου, δείχνει τον πραγματικό σκοπό της συγγραφής του, αφού αυτό αποτελεί στην ουσία μια προπαγανδιστική καμπάνια, την οποία ζήτησε ο Αυτοκράτορας από τον Κέλσο, με στόχο να δυσφημήσει τον Χριστιανισμό και να «πείσει» τους Χριστιανούς να γίνουν Ειδωλολάτρες.

Για τον λόγο αυτό, ότι ο Κέλσος, στον επίλογο του, ο Κέλσος καλεί όλους τους Χριστιανούς να εγκαταλείψουν την Πίστη τους και να υποταχτούν στην δύναμη του Αυτοκράτορα, αποδεχόμενοι ότι αυτός είναι Θεός, και να προσφέρουν θυσίες μόνο στους θεούς του κράτους.

Την ίδια ανεπιτυχή προπαγάνδα ακολούθησαν σε μεταγενέστερες χρονικές περιόδους και άλλοι  πολέμιοι του Χριστιανισμού, όπως ο Ιουλιανός και ο Πλήθων (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84, https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%89/ /), άλλα και τύραννοι, αιρέσεις (π.χ. Αρειανισμός),  θρησκείες (π.χ. το ισλάμ) ή ιδεολογίες (π.χ. φασισμός, κομμουνισμός), προσπαθώντας να αποδείξουν την (δήθεν) «ανακρίβεια του Χριστιανισμού», με στόχο να πάρουν την θέση του οι ίδιοι και οι ιδεολογίες τους.

[Και φυσικά, οι ίδιες αναπόδεικτες συκοφαντίες, συνεχίζονται και στην σύγχρονη εποχή, αφού, προκατειλημμένοι επιστήμονες, προερχόμενοι από άθεα καθεστώτα, «προσπαθούν να αποδείξουν» την (δήθεν) μη Θεότητα του Χριστού, με την ίδια αποτυχημένη επιχειρηματολογία του Κέλσου (https://www.pentapostagma.gr/2018/08/%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%88%CE%B7%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%8E%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CF%81.html)].

Τελικά, από όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, αποδεικνύεται πανηγυρικά η ορθότητα της φράσης, η οποία λέει ότι: «Οποίος δεν θέλει να προσκυνήσει τον Θεό, θα προσκυνήσει στο τέλος τον Χίτλερ η τον Στάλιν» (ή οποιαδήποτε άλλη αυταρχική ιδεολογία).