Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΣΗ

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΣΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, το 1917, στην οποία δυο χρονιά νωρίτερα είχε ενέκυψε στην Ελλάδα ο Εθνικός διχασμός, μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της χώρας Ελευθέριου Βενιζέλου, καθώς και του τότε μονάρχη Κωνσταντίνου.

Ύστερα από άγριες συγκρούσεις των δυο αυτών παρατάξεων όλο αυτό το χρονικό διάστημα (Βενιζελικών και Βασιλικών), επικρατήσαν τελικά οι οπαδοί του Βενιζέλου, με την βοήθεια των δυτικών συμμάχων της Αντάντ.

Στην συνεχεία, στην Ελλάδα, εγκαθιδρύθηκε στρατιωτικός νομός υπό την ηγεσία του Βενιζέλου για τα επόμενα τρία χρονιά (1917-1920).

Ο τότε Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος, ο όποιος είχε στραφεί εναντία στον Βενιζέλο, ήταν οπαδός του βασιλιά και τον είχε αναθεματίσει, λόγω της υποστήριξης του Βενιζέλου στις δυνάμεις της Αντάντ, οι οποίες όμως είχαν την Ελλάδα υπό κατοχή και βιαιοπραγούσαν άσχημα έναντι των Ελλήνων, στην προσπάθεια τους να αναγκάσουν την Ελλάδα να γίνει σύμμαχος τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

(Αντίστοιχα και οι Γερμανοί, προσπαθούσαν να πείσουν τους Έλληνες, είτε να γίνουν σύμμαχοι τους στον πόλεμο αυτό, είτε να μείνουν ουδέτεροι,, ενώ είχαν και αυτοί εισβάλει στην χωρά μας μαζί με τους Βούλγαρους, θέλοντας να καταλάβουν την Μακεδονία και στην Θράκη).

Οπότε, με την επάνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία της Ελλάδας το 1917, μια από τις πρώτες πράξεις του, ήταν να απομακρύνει (πραξικοπηματικά και αντικανονικά) τον Θεόκλητο από την θέση του ως Μητροπολίτη Αθηνών και στην θέση του να τοποθετήσει το 1918 τον φιλοβενιζελικό και οικουμενιστή Μελέτιο Μεταξάκη.

 Στην εκλογή αυτού, δεν συμμετείχαν όλοι οι μητροπολίτες της Ελλάδας, όπως ήταν το σωστό με βάση τους κανόνες της Εκκλησιάς, αλλά μόνο πέντε, όλοι οπαδοί αυτού ή του Βενιζέλου.

Ο Μελέτιος, ως μητροπολίτης Αθηνών και ουσιαστικά ηγέτης (μέσω των όπλων), όλης της Εκκλησιάς της Ελλάδας (τα έτη 1918-1922), προχώρησε άμεσα σε πολλές συζητήσεις με τις αγγλικανικές εκκλησιές, καθώς και την καθολική Εκκλησία, υιοθετώντας πλήρως τις οικουμενιστικές τους θέσεις, προτείνοντας μάλιστα και την ίδρυση ενός οικουμενικού προχριστιανικού συνεδρίου, στο πρότυπο της Κοινωνίας των Εθνών (τον πρόδρομο του σημερινού ΟΗΕ), η οποία είχε ιδρυθεί μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

[Αυτός ο οργανισμός, θα μπορούσε να χρησιμεύει και ως μια θρησκευτική Χριστιανική συμμαχία κατά των ανήλεων εχθρών του Χριστιανισμού παγκοσμίως, όπως π.χ. του κομμουνισμού, ο όποιος είχε ανέλθει τότε στην εξουσία στην Ρωσία και ήταν υπεύθυνος για τους διωγμούς, τα μαρτυρία και τους θανάτους εκατομμυρίων Χριστιανών.

Φυσικά, αυτός, θα ήταν πάντα υπό την ηγεσία του πάπα της Ρώμης, προωθώντας την αιρετική διδασκαλία των «πολλών χριστιανικών κλαδών». Αυτή, ήταν μια προτεσταντική ιδέα, η οποία υιοθετήθηκε στην συνεχεία και από τον πάπα, στα σχεδία του να ενώσει μέσω αυτής όλους των διαφορετικών δογμάτων Χριστιανούς υπό την ηγεσία του.

Με βάση δε την διδασκαλία αυτή, όλοι οι Χριστιανοί, πάρα τις μεγάλες δογματικές διαφορές τους, έχουν μερίδιο της αληθείας (λες και η αλήθεια διασπάται σε πολλές παντελώς αντικρουόμενες μάλιστα σε αυτή την περίπτωση μεταξύ τους απόψεις), οπότε θα μπορούσαν να τις παραβλέψουν στο «όνομα της αγάπης» και να ενωθούν σε ένα συμβούλιο, υπό την ηγεσία αυτού που είχε υπό την επίβλεψη του, τους περισσότερους Χριστιανούς πιστούς (δηλαδή του πάπα).

Στην συνεχεία, αυτή η «θεωρεία» μετεξελίχθηκε στον συγκριτικό οικουμενισμό, ο όποιος πρέσβευε αντίστοιχα πως τάχα ότι όλες οι θρησκείες της γης, πάρα τις μεγάλες δογματικές διαφορές τους, έχουν μερίδιο της αληθείας (λες και η αλήθεια διασπάται σε πολλές παντελώς αντικρουόμενες μάλιστα σε αυτή την περίπτωση μεταξύ τους απόψεις).

Οπότε, θα μπορούσαν να τις παραβλέψουν στο «όνομα της αγάπης» και να ενωθούν σε ένα συμβούλιο, υπό την ηγεσία αυτού που είχε υπό την επίβλεψη του, τους περισσότερους πιστούς (δηλαδή και πάλι του παπά), έστω και αν πολλές από αυτές (π.χ. ο Ινδουισμός), είναι συνεχεία παλαιών σκοτεινών λατρειών (http://www.pronews.gr/istoria/209006_aimodipseis-theotites-stin-istoria-tis-anthropotitas).

Τα ιδία σχεδία, εφαρμόστηκαν και στον Ψυχρό Πόλεμο από ΗΠΑ-Βατικανό, προκειμένου να επιτευχθεί μια θρησκευτική συμμαχία κατά της αντιχριστιανικής-τυραννικής ΕΣΣΔ στην Ευρώπη, ενώ στην Ασία, οι ΗΠΑ και ο πάπας, συμμάχησαν με το ισλάμ εναντίον των Σοβιετικών εχθρών τους (π.χ. με τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν).

Εδώ όμως, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι στο κίνημα του οικουμενισμού, υπήρχε και μια περαιτέρω παλαιότερη προϊστορία (https://www.imdleo.gr/diaf/files/nwo-06/oikoume2.pdf)].

Ο Μελέτιος, εκμεταλλεύτηκε και το γεγονός, πως τότε δεν υπήρχε Οικουμενικός Πατριάρχης στην Κων/λη και προσπάθησε να επιβάλει με την βία τις αντιορθοδόξες και άκρως φιλοδυτικές αυτές του θέσεις σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και στον Ελληνικό λαό (Άλλωστε, ο Μελέτιος, είχε επιλεγεί από τον Βενιζέλο, καθ΄ υπόδειξη των δυτικών συμμάχων του, οι οποίοι τον προώθησαν στην θέση αυτή και των οποίων ήταν ουσιαστικά πράκτορας).

Όμως, ο Μελέτιος, ο όποιος δεν ήταν αγαπητός στον λαό, εκδιώχτηκε άμεσα μετά την πτώση του Βενιζέλου από την εξουσία με τις εκλογές του 1920 και στην θέση του Μητροπολίτη Αθηνών, επανήλθε ο νόμιμος Μητροπολίτης Θεόκλητος.

Και ενώ φαινόταν πως η καριέρα του Μελέτιου είχε τελειώσει οριστικά, με την βοήθεια των δυτικών πατρώνων του και του παπά, κατόρθωσε να εκλέγει Οικουμενικός Πατριάρχης το 1920.

Υπό την θέση αύτη, πρότεινε την αλλαγή του ημερολογίου στην χωρά, προκειμένου η Ελλάδα να «εναρμονιστεί» και ημερολογιακά-Εκκλησιαστικά με την Δύση, εκτός από πλευράς πολίτικης, ενώ πρότεινε να εναρμονιστούν οι γιορτές της Ορθοδοξίας πλήρως με αυτές των καθολικών, σε μια προσπάθεια ομογενοποιήσεις με την Δύση (έτσι ώστε να καταστεί ευκολότερη και η θρησκευτική ένωση αργότερα).

Η Εκκλησία της Ελλάδας τότε, υπό την ηγεσία του Θεόκλητου, δεν αποδέχτηκε την φιλοδυτική πολιτική του Μελέτιου, αλλά το 1923, με το στρατιωτικά κίνημα του Πλαστήρα και Γονατά, η νέα (πραξικοπηματική κυβέρνηση), αυτός εκδιώχτηκε από τον θρόνο και στην θέση του επεβλήθη (πραξικοπηματικά) μια φιλοδυτική τριμελής (μόνο) επιτροπή ιεραρχών, απόλυτα πιστών στον Μεταξάκη.

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος και ο Μελέτιος, αποδέχτηκαν την προτεινόμενη από Αγγλία, ΗΠΑ και Βατικανό αλλαγή του ημερολογίου, προκειμένου η Ελλάδα να εναρμονιστεί-υποταχθεί πλήρως στην Δύση.

Επιπλέον, ο Μελέτιος προχώρησε ακόμα και στην διοργάνωση ενός δήθεν «ανορθόδοξου συνεδρίου» για να πτυχή την αλλαγή αυτή (οπού όπως το Κολυμπάρι είχε ελάχιστες συμμέτοχες, έλειπε η πλειοψηφία των αναγκαίων ιεραρχών, ενώ και σε αυτό, δεν έλαβαν μέρος τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιόχειας, Ιεροσολύμων, Μόσχας, αλλά και όλες οι υπόλοιπες ορθόδοξες Εκκλησιές).

Μετά από σφοδρές αντιδράσεις, ο Μελέτιος, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κων/λη, έχοντας όμως πρώτα αλλάξει στην Ελλάδα το ημερολόγιο το 1924 στην Εκκλησία, ενώ το Ελληνικό κράτος, το υιοθέτησε αντίστοιχα το 1928.

Τελικά, ο Μελέτιος, εκλέχτηκε, μετά από δυτικές πιέσεις, Πατριάρχης Αλεξανδρείας το 1926, ενώ η πραξικοπηματική επιβολή του νέου ημερολογίου που επιβλήθηκε, προκάλεσε το σχίσμα παλαιοημερολογιτών και νεοημερολογιτών (όπως έλεγαν κάποιοι, η αλλαγή του ημερολογίου ήταν σωστή, αλλά ο τρόπος που αυτή έγινε, ήταν παντελώς λάθος).

Στην δεκαετία δε του 1960, μετά από πίεση των ΗΠΑ, Πατριάρχης Κων/λης, εκλέχτηκε ο Αθηναγόρας, ο όποιος κατάφτασα από τις ΗΠΑ με το προσωπικό αεροπλάνο του τότε πρόεδρου της χώρας αυτής, Χάρι Τρούμαν, ο όποιος προχώρησε στην άρση των αναθεμάτων με τους καθολικούς, αλλά και στην συμμαχία με αυτούς και τους προτεστάντες, έναντι των Σοβιετικών εχθρών των ΗΠΑ.

Γενικά, θα μπορούσε ως συμπέρασμα να αναφέρει κανείς, πως όλες αυτές οι «μεταρρυθμίσεις στην Ορθοδοξία», επιβλήθηκαν με το ζόρι από την Δύση σε αυτή, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των δυτικών και όχι φυσικά για το κάλο της Ορθοδοξίας και των Ελλήνων.