ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Γράφει  ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η ιστορία της σύγχρονης Αιγύπτου θυμίζει σε πολλά σημεία αυτή της σύγχρονης Τουρκίας και κυρίως από το έτος 1948 για την πρώτη, και το αντίστοιχο έτος 1918 για την δεύτερη.

Τα έτη αυτή, ξεκίνησαν και στις δύο αυτές χώρες μετά από δύο πολύ σημαντικές ήττες αυτών (της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και της Αιγύπτου στον Α’ Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο), η απαξίωση της μοναρχίας και η αρχή των συνομωσιών των στρατιωτικών των χωρών αυτών για την πτώση τους.

Ηγέτες των συνομωσιών αυτών αναδείχτηκαν ο Νάσερ στην Αίγυπτο, και ο Κεμάλ στην Τουρκία, οι οποίοι ήταν ανηλεείς (και εθνοκτόνος ο Κεμάλ), ικανοί στρατιωτικοί, οι οποίο σύντομα εξόντωσαν κάθε αντίθεση στην ηγεσία τους.

Στην συνέχεια, ο μεν Κεμάλ ξεκίνησε ανταρτοπόλεμο ενάντια στον Οθωμανό Σουλτάνο το έτος 1919 (την χρονιά που ο ίδιος αποβιβάστηκε στην Τραπεζούντα και έσφαξε 350.000 Έλληνες του Πόντου), ενώ ο Νάσερ πραγματοποίησε πραξικόπημα εναντίον του το έτος 1952.

[Συγκεκριμένα, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ειχε ως αποτέλεσμα την πτώση της μοναρχίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά από την εξέγερση του Κεμάλ, όπως ακριβώς και η ήττα των Αράβων στον πρώτο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο το 1948, ειχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του Αραβικού εθνικισμού και του Παναραβισμού μετέπειτα  στην Αίγυπτο.

Τόσο ο Κεμάλ, όσο και ο Νάσερ συνάντησαν εξεγέρσεις και αντιδράσεις από τους ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας όταν προσπάθησαν να εκλογικεύσουν τα κράτη τους και να μειώσουν την επιρροή των ισλαμιστών στις κοινωνίες τους].

Τελικά, στην πρώτη περίπτωση ο Κεμάλ κατάφερε μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 να εκθρονίσει τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον ΣΤ’ με τον στρατό του, ο οποίος αυτοεξορίστηκε στο εξωτερικό ενώ ο Νάσερ εκδίωξε και εξόρισε τον βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ.

Αμέσως μετά και οι δύο επέβαλαν στυγνή δικτατορία στα κράτη τους, εξόντωσαν κάθε αντιπολιτευόμενο κόμμα, ιδρύσαν αρχικά μονοκομματικό καθεστώς (το οποίο έβγαινε πάντα πρώτο με νοθεία με ποσοστά άνω του 90 %), προσπάθησαν να επιβάλλουν κοσμικό κράτος στις χώρες τους, πολέμησαν άγρια το πολιτικό ισλάμ που αντιστεκόταν στον εκσυγχρονισμό των κρατών τους.

[Η Μουσουλμανική Αδελφότητα προσπάθησε ήδη από την ίδρυση της να φέρει το χάος στην Αίγυπτο για να αναλάβει την εξουσία, με σαμποτάζ, δολοφονίες, εξεγέρσεις και τρομοκρατικές πράξεις, ενώ προσπάθησε να δολοφονήσει και τον Προέδρο της Αίγυπτου Νάσερ.

Επίσης, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, πριν στραφεί κατά του Νάσερ έστειλε «στρατιωτικούς εθελοντές» επίσης, τόσο στον Πρώτο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο του 1948 κατά του Ισραήλ, όσο και το 1956 ενάντια στους Αγγλογάλλους στο Σουέζ.

Ακόμα δε και ο ιδρυτής της Χαμάς, ο τυφλός Σεΐχης Αχμέτ Γιασίν, ήταν και αυτός μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Παράλληλα, φρόντισαν ο στρατός τον οποίο εκπροσωπούσαν να εθνικοποιήσει ξένες επιχειρήσεις στην χώρα, προέβησαν σε μερικό αναδασμό για να κερδίσουν την υποστήριξη του πληθυσμού (εννοείται ότι τα περισσότερα εδάφη τα κράτησε ο στρατός και στις δύο αυτές περιπτώσεις), ενώ έθεσαν όλη την οικονομία και την πολιτική ζωής των χωρών τους υπό τον έλεγχο του στρατού (και για τον λόγο αυτό η πλειοψηφία των διάδοχων τους π.χ. ο Ινονού στην Τουρκία και ο Σαντάτ στην Αίγυπτο ήταν και αυτοί στρατιωτικοί).

Επίσης και οι δύο κατήργησαν τις διομολογήσεις προς την Δύση, στράφηκαν αρχικά στην συμμαχία με την ΕΣΣΔ (ενώ οι διάδοχοι τους με την Δύση), ενώ προσπάθησαν να παρατήσουν ο μεν Κεμάλ τον δήθεν «ουδέτερο» και ο Νάσερ τον δήθεν «αδέσμευτο» σε σχέση με την διεθνή πολιτική της χώρας τους.

[Τόσο ο Νάσερ, όσο και ο Αττατούρκ, συνεργάστηκαν αρχικά με την ΕΣΣΔ, πριν οι διάδοχοι τους στραφούν εναντίον τους, ενώ και οι δύο εκδίωξαν Έλληνες ή αρπάξαν την περιουσία τους (ο Κεμάλ έκανε εκτός από οικονομική, κυρίως εθνοτική γενοκτονία στους Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας).

Οι δε διάδοχος του Κεμάλ Μέντερες και ο ίδιος ο Νάσερ τους κατέστρεψαν με την βία την δεκαετία του 50’ και οι δύο τις ακμαίες Ελληνικές κοινότητες της Αλεξάνδρειας και της Πόλης αρπάζοντας τις περιουσίες τους.

Ο Νάσερ, προσπάθησε να υλοποιήσει το όραμα του Άραβα Παναραβιστή Αλαμπί, ο οποίος πίστευε, ότι ο Αραβικός Κόσμος χρειάζονταν μία «Αραβική Πρωσία» για να ενώσει τα Αραβικά κράτη (όπως η Πρωσία ένωσε υπό τον Μπίσμαρκ τα γερμανικά κράτη), βάζοντας στην θέση της «Αραβικής Πρωσίας», την Αίγυπτο.

Η ήττα των Αράβων στον πρώτο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο το 1948, είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του Αραβικού εθνικισμού και του Παναραβισμού μετέπειτα  στο Ιράκ, την Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία, την Υεμένη, την Λιβύη και το Μαρόκο. 

Επιπλέον, η ήττα αυτή οδήγησε στην πτώση των μοναρχιών με πραξικοπήματα στην Αίγυπτο (1952), στο Ιράκ (το 1958), στην Υεμένη (το 1962), καθώς και στην Λιβύη (το 1969), ενώ με πραξικοπήματα έπεσαν και τα «δημοκρατικά» καθεστώτα στην Συρία (το 1949) και στο Σουδάν (το 1969), με τα καθεστώτα αυτά να υιοθετούν ως ιδεολογία τον Αραβικό εθνικισμό και τον Παναραβισμό.

ξεχωριστά δεν κατάφεραν να κάνουν τις χώρες αυτές να ενωθούν, και παρόλο που η Αίγυπτος και η Συρία ενωθήκαν το 1958 η πολίτικη ένωση στην Αραβική Ένωση τους διαλύθηκε μετά από μόλις πέντε έτη, ενώ η αντίπαλη ένωση Ιράκ-Ιορδανίας, διαλύθηκε το ίδιο έτος ύστερα από πραξικόπημα στο Ιράκ.   

Η δε ήττα των Αράβων στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, εκτός από την πτώση της ιδεολογίας του Παναραβισμού και του Νασερισμού, ειχε επίσης ως αποτέλεσμα, την εκδήλωση πραξικοπημάτων στο Ιράκ (1968), στην Λιβύη και το Σουδάν το 1969 και στην Συρία το 1970.

Η αρχή της εξεγέρσεων της «Αραβικής Άνοιξης» έγινε στην Τυνησία όταν αυτοπυρπολήθηκε ο μικροπωλητής Μοχάμεντ Μπουαζίζι και το Αλ Τζαζίρα του Κατάρ μετέδωσε μέσω του καναλιού και των κοινωνικών δικτιών την είδηση αυτή στην Τυνησία, καθώς και τον υπόλοιπο Αραβικό Κόσμο.

Πριν την Αραβική Άνοιξη οι δικτάτορες της Αίγυπτου, Υεμένης, Λιβύης και Τυνησίας, Μουμπάρακ, Σάλεχ, Καντάφι και Αλί προετοίμαζαν τους γιους τους για να τους διαδεχτούν, αλλά αυτές τους χάλασαν τα σχεδια.

Τελικά, ακόμα και το «όραμα» των συμβουλών του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους του Νεότερου (Τσένι, Ράμσφελντ, Περλ, Γούλφοβιτς) για έναν «Νέο Αμερικανικό Αιώνα στην Μέση Ανατολή» και «εκδημοκρατισμό» της, έγινε εν μέρει πραγματικότητα το 2011 με την λεγομένη «Αραβική Άνοιξη», αλλά όχι όπως ακριβώς αυτοί ήθελαν.

Εδώ μπορεί να αναφερθεί, ότι για κάποιους αναλυτές η πρώτη «Αραβική Εξέγερση», θεωρείται όχι η εξέγερση στην Τυνήσια το 2011, αλλά η εξέγερση στον Λίβανο το 2005, η λεγομένη και «Επανάσταση στην χώρα των Κέδρων».

Και μία εξέγερση της «Αραβικής Άνοιξης» απέτυχε να ολοκληρωθεί στο Μπαχρέιν, στο οποίο η σιιτική πλειονότητα (άνω του 60 % του συνολικού πληθυσμού), εξεγέρθηκε ενάντια στην σουνιτική μειοψηφία που την καταπίεζε και στον μονάρχη της χώρας, με αποτέλεσμα αυτός να καλέσει τον στρατό της Σαουδικής Αραβίας να εισέλθει στο κράτος του και να εξοντώσει τους εξεγερμένους

Και φυσικά, η έξωθεν υποκινούμενη δήθεν «Αραβική Άνοιξη» στην Συρία, ηττήθηκε και αυτή με την στρατιώτη εμπλοκή των Ρώσων στο πλευρό του Μπασάρ Αλ Άσαντ]

Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι τόσο ο στρατός της Αίγυπτου, όσο και της Τουρκίας κυριαρχούν στην οικονομία και την πολιτική των κρατών τους, θεωρούνται «θεματοφυλακές του κράτους», ενώ έχουν αναπτύξει ακόμα και επιχειρήσεις, καθώς και την Αμυντική βιομηχανία των χωρών τους, την οποία και ελέγχουν, επεμβαίνοντας (δηλαδή εισβάλοντας) σε άλλες χώρες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Το δικτατορικό αυτο σύστημα κράτησε για πολλές δεκαετίες στις χώρες (οι δε «φιλοισλαμικές εξαιρέσεις» τύπου Μέντερες και Ερμπακάν έπεφταν με πραξικόπημα από τον στρατό-https://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B4/), μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 21^ου Αιώνα.

Τότε, με την εκλογική «Επανάσταση» του 2004 στην Τουρκία, ανέλαβε την εξουσία της Τουρκίας ο ισλαμιστής Ερντογάν με την χρηματοδότηση του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html), ενώ στην Αίγυπτο ο στρατιωτικός δικτάτορας Μουμπάρακ έπεσε μέσω της «Αραβικής Άνοιξης» του 2011, η οποία ήταν και αυτή μία «Επανάσταση», οργανωμένη και αυτή από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html).

Στην συνέχεια, τόσο ο ισλαμιστής Ερντογάν στην Τουρκία, όσο και ο ισλαμιστής Μόρσι στην Αίγυπτο προσπάθησαν, αφού αρχικά παρέστησαν και οι δύο τους δήθεν «μετριοπαθείς ισλαμιστές» (οι οποίοι όμως ήταν στην πραγματικότητα και οι δύο μέλη της φανατικής ισλαμιστικής οργάνωσης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας), να αναλάβουν την ηγεσία των κρατών τους.

Σύντομα και οι δύο έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο τους, κυνηγώντας άγρια τους εχθρούς τους και τις αλλόθρησκες ή αλλοεθνείς μειονότητες στα κράτη, στρεφόμενοι ενάντια στους στρατιωτικούς και στους κοσμικούς στις χώρες τους, καταπιέζοντας τον πληθυσμό και προσπαθώντας να επιβάλλουν την σαρία στις χώρες τους.

Η τυραννία τους, και η οικονομική καταστροφή που επέφεραν με τις πολιτικές τους στις οικονομικές των κρατών τους (π.χ. ο Μόρσι ήθελε να φέρει το ΔΝΤ και να επιβάλει μνημόνια σαν της Ελλάδας στην Αίγυπτο), έκανε μεγάλο μέρος του λαού τους (το μεγαλύτερο στην Αίγυπτο), να στραφεί εναντίον τους και έτσι όταν οι στρατιωτικοί εξεγέρθηκαν, αν και αρχικά οι λαοί τους έβλεπαν ως εχθρούς τους, τελικά, λόγω της τυραννίας των ισλαμιστών φρόντιζαν πια ως «σωτήρες».

Και στην μεν Αίγυπτο όπου το πραξικόπημα του στρατού υπό τον Σίσι συνέδεσε με εξέγερση του λαού, αυτός κατέλαβε την εξουσία, συνέλαβε και φυλάκισε τον Μόρσι και ανακηρύχτηκε «σωτήρας» από τους Αιγυπτίους, ενώ στην Τουρκία, οπού η καταπίεση του Ερντογάν δεν είχε φτάσει ως τότε σε τόσο μεγάλα επίπεδα καταπίεσης, το πραξικόπημα του 2016 εναντίον του Ερντογάν απέτυχε (http://www.freepen.gr/2017/04/16-2017.html), με την βοήθεια και ξένων Μεγάλων Δυνάμεων (π.χ. των Ρώσων).

Στην συνέχεια, η εξουσία των ισλαμιστών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έπεσε και από πολλά αλλά ισλαμικά κράτη (μέσω λαϊκών εξεγέρσεων, ξένων επεμβάσεων ή πραξικοπημάτων-http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html), τα οποία ως τότε ήταν συμμαχία του Ερντογάν (με τελευταίο το Σουδάν το 2019-https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%B3-5/).

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι και η δε σχέση του Χασάν Αλ Τουραμπί με τον Ομάρ Μπασίρ στο Σουδάν, θυμίζει αυτή του Ερντογάν με τον Γκιουλέν στην Τουρκία, αφου ο πρώτος βοήθησε τον δεύτερο να καταλάβει την εξουσία στο Σουδάν και να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χώρα αυτή.

Όμως όπως και στην περίπτωση της Τουρκίας, σύντομα ο νέος ηγέτης της χώρας Μπασίρ στράφηκε ενάντια στον καθοδηγητή του και τον έθεσε σε κατ’ εικόνα περιορισμό (αντί για την εξορία του Γκιουλεν πριν και επί Ερντογάν).

Τελικά, ο Μπασίρ έπεσε από πραξικόπημα και εξέγερση του λαού το 2019, ενώ το ισλαμικό του κόμμα (και αυτό προερχόμενο από την Μουσουλμανική Αδελφότητα της οποίας ο Μπασίρ είναι μέλος), διαλύθηκε οριστικά και την θέση του πήρε ένα κοσμικό καθεστώς αποτελούμενο από πολίτες και στρατιωτικούς, ενώ ο Ερντογάν γλίτωσε για την ώρα από πραξικόπημα το 2016.

Στην πτώση του Μπασίρ στο Σουδάν βοήθησαν και οι συνεχόμενες εξεγέρσεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο, όπως και τα σχέδια του Μπασίρ να δώσει βάσεις στην χώρα του και να περικυκλώσει από τον Νότο (Σουδάν) και Δύση (Λιβύη με τον σύμμαχο του Σάρατζ) την Αίγυπτο.

Για τον λόγο αυτό, ο Σίσι, ήλθε σε συνεννόηση με τον στρατό του Σουδάν και βοήθησε στην πτώση του Μπασίρ (ο οποίος άλλωστε με στρατιωτικό πραξικόπημα ανήλθε στην εξουσία), σε μία χώρα (το Σουδάν) που η Αίγυπτος είχε καταλάβει για ένα διάστημα (επί Μοχάμεντ Αλί πριν εκδιωχθεί κατά την εξέγερση του Μαχντί από την χώρα αυτή, αλλά και μετέπειτα)].

Με αποτέλεσμα το 2020, τα μονά ισλαμικά κράτη να είναι η Τουρκία του Ερντογάν, η Γάζα υπό την Χαμάς και η πόλη Τρίπολης υπό τον Σάρατζ (http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post_7.html), η οποία αναμένεται από πολλούς να πέσει και αυτή σύντομα στα χέρια του Λίβυοι Στρατάρχη Χάφταρ.

 Στις μέρες μας, το μεν κοσμικό καθεστώς του Μόρσι μοιάζει να είναι σταθερό στην Αίγυπτο, η οποία αποφεύγει να εμπλέκεται «εμφανώς» σε εξωτερικούς πολέμους (με εξαίρεση την Υεμένη για ένα μικρό χρονικό διάστημα), ενώ η Τουρκία, της οποίας η οικονομία κλυδωνίζεται, έχει ανοίξει μέτωπα με πολλές χώρες (Λιβύη, Αίγυπτο, Ισραήλ, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Αρμενία, Βουλγαρία, Κύπρο, Ελλάδα).

[Σύμφωνα δε με πρόσφατη ερευνά, σε περίπτωση στρατιωτικής αντιπαράθεσης της Αιγύπτου και της Τουρκίας, η Αίγυπτος υπερέχει στρατιωτικά της Τουρκίας, με συνολικό προσωπικού 920.000 στρατιώτες και αξιωματικούς, 440.000 στρατιωτικούς υπαλλήλους και σχεδόν μισό εκατομμύριο εφέδρους-(https://www.pentapostagma.gr/kosmos/6923640_giati-i-aigyptos-yperehei-stratiotika-tis-toyrkias).

Οι Αιγύπτιοι διαθέτουν τις ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική και δη με διαφορά. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Προέδρου Σίσι, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία της Αιγύπτου το 2014, η χώρα έχει αυξήσει σημαντικά τον αμυντικό της εξοπλισμό].

Το παιχνίδι αυτό που παίζει ο Ερντογάν είναι για πολλούς αναλυτές πολύ επικίνδυνο και μπορεί να του γυρίσει «μπούμερανγκ», εάν αποτύχει σε ένα ή περισσότερα από τα πολεμικά μέτωπα που είτε έχει ανοίξει (π.χ. Συρία, Ιράκ, Λιβύη), είτε σκοπεύει να ανοίξει (π.χ. σε Αιγαίο και Θράκη με την Ελλάδα) ή στην Κύπρο.

Έτσι, εάν ο Ερντογάν ηττηθεί σε κάποιο από αυτά τα μέτωπα «σαρωτικά», τότε πιθανότατα θα χάσει την «εύνοια» που έχει ως τώρα από τον τουρκικό λαό, και τότε ίσως οι στρατιωτικοί να βρουν αυτή την φορά την ευκαιρία να τον ρίξουν (ή και να τον εξοντώσουν) από την εξουσία, «νομιμοποιημένοι» από την αποτυχία του να υπερασπίσει «τα συμφέροντα του τουρκικού έθνους», «στέλνοντας τον να κάνει παρέα» με άλλους πρώην δικτάτορες μουσουλμανικών κρατών (π.χ. Μπασίρ, Καντάφι, Σάλεχ, Μπουτεφλίκα, Μουμπάρακ, Μπεν Αλί, Μόρσι κ.λ.π.-http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_1.html).

[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι η Τουρκία βρίσκεται αυτή την περίοδο σε οικονομική δίνη. Η ανεργία έφτασε στο 13,3%, περίπου 4,5 εκατομμύρια Τούρκοι εκτός εργασίας. Η λίρα κατρακυλάει. Η δε οικονομική κρίση πιέζει τον Ερντογάν σε κλιμάκωση προκλητικών ενεργειών.

Την ίδια χρονική περίοδο το Αμερικανικό Think Tank, RAND Corporation, καθώς και Τούρκοι πολιτικοί (https://www.triklopodia.gr/%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%cf%83%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bc-%cf%87%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%84/, https://www.skai.gr/news/world/gkioulen-gia-livyi-o-stoxos-tou-erntogan-tha-exei-to-telos-tou-xitler-i-tou-stalin), προβλέπουν με «έμμεσο τρόπο» την πτώση-http://corfiatiko.blogspot.com/2020/02/blog-post_978.html) δεν διαθέτει ευρύ πεδίο ελιγμών. Γνωρίζει πως αν τεντώσει το σχοινί με τους Ρώσους στην Β. Συρία τότε θα υποστεί καταλυτική για τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας στρατιωτική ήττα στο μέτωπο αυτό. Δεν θα μπορούσε να το αντέξει. 

Ενδιαφέρων όμως είναι και οι δηλώσεις του παλαίμαχου Τούρκου πολιτικού Doğu Perinçek, είναι ότι η εισβολή του Ερντογάν στην Συρία θυμίζει την εισβολή του 2003 του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, που τελείωσε με το γνωστό οδυνηρό τέλος του Ιρακινού ηγέτη (https://www.triklopodia.gr/%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%cf%83%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bc-%cf%87%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%bd-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%84/)].

Θα είναι άραγε αυτή η εξέλιξη των γεγονότων στην Τουρκία; Άγνωστο, αλλά καλό θα ήταν να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα ως χώρα, ούτως ώστε η μπόρα αυτή να μην μας βρει απροετοίμαστους και να μπορέσουμε να περάσουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα ως λαός άθικτοι από τις επικίνδυνες «Συμπληγάδες» των εντόνων γεωπολιτικών εντάσεων της εποχής μας.