Ο ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ

 Ο ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_37.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_39.html) ξεκίνησε αρχικά με αψιμαχίες ανάμεσα στην Αθήνα και στην Σπάρτη, όμως πρώτα συγκρούστηκαν στον πόλεμο αυτό οι σύμμαχοι τους πριν φτάσουν οι δύο αυτές πόλεις να συγκρουστούν απευθείας.

Τα αίτια και οι αφορμές για την σύγκρουση αυτή ήταν πολλές. Οι κυριότερες αφορμές ήταν και Κερκυραϊκά ανάμεσα σε Κόρινθο, Αθήνα και Κέρκυρα, το Μεγαρικό ψήφισμα και η εξέγερση της Ποτιδαίας.

Βέβαια, η κυριότερη και ουσιαστικότερη αίτια ήταν η θέληση τόσο της ιμπεριαλιστικής «δημοκρατικής» Αθήνας, όσο και της ολιγαρχικής Σπάρτης να υποτάξουν τον αντίπαλο συνασπισμό και να ηγεμονεύσουν όλων των Ελλήνων.

Έτσι, ενώ αρχικά η «χερσαία» Σπάρτη και η «ναυτική» Αθήνα (που είχε λιγο πριν κατασκευάσει τον στόλο  της υπό τον Περικλή) ήταν σύμμαχοι και πολέμησαν από κοινού τους Πέρσες σε μία κοινή συμμαχία (την συμμαχία της Κορίνθου), όταν ο κίνδυνος αυτός εξέλιπε και πόλεμος με την Περσία τερματίστηκε, ξεκίνησαν οι δύο αυτές ισχυρές πόλεις να ανταγωνίζονται για την κυριαρχία στον Ελληνικό χώρο.

{Το ΝΑΤΟ ήταν η θαλασσιά κατά βάση ισχυρή συμμαχία που είχαν δημιουργήσει οι ΗΠΑ ενάντια στην ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο με οικονομικό σκέλος την ΕΟΚ μετά τον κοινό αγώνα της με την ΕΣΣΔ και τους άλλους Συμμάχους ενάντια στον Άξονα, όπως και η χερσαία συμμαχία που δημιούργησε η ΕΣΣΔ αντίστοιχα ήταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας με οικονομικό σκέλος την Κόμεκον (http://alophx.blogspot.com/2016/10/blog-post.htm, lhttp://alophx.blogspot.com/2016/10/blog-post_81.html).

Στην Αρχαιότητα η αντίστοιχη συμμαχία που έστησε η Αθήνα ήταν η Αθηναϊκή συμμαχία, που δημιουργήθηκε μετά τον κοινό αγώνα της με την Σπάρτη ενάντια στους Πέρσες και η Σπάρτη την Πελοποννησιακή Συμμαχία αντίστοιχα.

Στην Αθηναϊκή Συμμαχία ξέσπασε η Εξέγερση Ποτίδαιας. Οι Κορίνθιοι σε αντίποινα για την ενίσχυση που έδωσαν οι Αθηναίοι στην Κέρκυρα, ενίσχυσαν τους εξεγερμένους κάτοικους της Ποτίδαιας, όπως και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι τους Σύρους και τους Αφγανούς σε αντίποινα για την στήριξη των ΗΠΑ σε Ουκρανός, Γεωργιανούς, Οιγουίρους και την Ταιβάν.

Στα Μέγαρα, οι Αθηναίοι κήρυξαν ολοκληρωτικά αποκλεισμό από τις αγορές τους και τα λιμάνια τους, στην ουσία ένα απολυτό οικονομικό εμπάργκο, κάτι που ώθησε τους Μεγαρείς να πιέζουν τους Σπαρτιάτες να ξεκινήσουν πόλεμο για να μην καταστραφούν απολυτά οικονομικά και να αναγκαστούν να υποταχτούν στους Αθηναίους.

Ακριβώς δηλαδή ότι συνέβη και στην Ιαπωνία από τις ΗΠΑ με ολικό εμπάργκο στην οικονομία, τα μέταλλά και την ενέργεια λίγο πριν την είσοδο τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιτυχώς (http://alophx.blogspot.com/2019/03/blog-post_68.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_43.html) και ανεπιτυχώς στις μέρες μας από την Δύση με το εμπάργκο τους στην Ρωσία και την Κίνα λόγω Ρωσοουκρανικού πολέμου και Ταιβάν αντίστοιχα.

Η Κέρκυρα ήταν αποικία των Κορίνθιων που σταδιακά θέλησε να γίνει ανεξάρτητη από αυτή και να συμμαχήσει με τον εχθρό των Κορίνθιων την Αθήνα με επίμαχά. Οι Κορίνθιοι που θα είχαν πολλά να χάσουν από μία τέτοια εξέλιξη, προειδοποίησαν ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε αίτια πολέμου για τους ίδιους.

Πράγματι αρχικά επιτέθηκαν στην Κέρκυρα και ενώ νικούσαν επενέβησαν οι Αθηναίοι και αποκρούστηκαν αρχικά για ένα χρονικό διάστημα. Όμως αργότερα επέστρεψαν και με την νέα ισχυρότερη δύναμη τους και την δύναμη της Σπάρτης (και τα χρήματα των Περσών) κατέλαβαν στο τέλος του πολέμου το νησί και επέβαλαν σε αυτό το δικό τους καθεστώς.

Πριν από την εξέλιξη αυτή, είχε ξεσπάσει ένας άγριος εμφύλιος στο νησί και οι Κερκυραίοι έσφαζαν τους εχθρούς τους που είχαν καταλάβει ένα μέρος του νησιού και γειτονικά νησιά με την υποστήριξη σε όπλα, χρήμα και στρατό από τους Αθηναίους που ήθελαν να καταστήσουν το μίσος Κερκυραίων και Κορίνθιων μόνιμο και να εξοντώσουν τους υποστηρικτές των εχθρών τους.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, το 2022 μ.Χ. ξεκίνησε ο Ρωσοουκρανικό πόλεμος, στην Ουκρανία, χώρα συγγενική της Ρωσίας (που ήταν αποικία της στην ουσία από τους Ρως του Κίεβου), η οποία με πραξικόπημα και ενθάρρυνση των ΗΠΑ θέλησε να γίνει ανεξάρτητη από αυτή και να συμμαχήσει με τον εχθρό των Ρώσων τις ΗΠΑ μέσω της ένταξης του στην συμμαχία αυτών, το ΝΑΤΟ.

Οι Ρώσοι που θα είχαν πολλά να χάσουν από μία τέτοια εξέλιξη (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_92.html), προειδοποίησαν ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε αίτια πολέμου για τους ίδιους. Πράγματι αρχικά επιτέθηκαν στην Ουκρανία και ενώ νικούσαν επενέβησαν οι Αμερικανοί και οι Νατοϊκοί και έχασαν κάποια εδάφη αρχικά για ένα χρονικό διάστημα (π.χ. σε Χάρκοβο και Χερσώνα).

Όμως αργότερα επέστρεψαν και με την νέα ισχυρότερη στρατού, στόλου, πυροβολικού και αεροπορίας (και τα χρήματα των Κινέζων), ετοίμασαν μία πλήρη επίθεση από όλες τις πλευρές για να καταλάβουν στο τέλος του πολέμου την χώρα αυτή και την πρωτεύουσα τους το Κίεβο και να επιβάλουν σε αυτή το δικό τους καθεστώς.

Πριν από την εξέλιξη αυτή, είχε ξεσπάσει ένας άγριος εμφύλιος στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί νεοναζί έσφαζαν τους Ρωσόφωνους Ορθοδόξους ομοεθνείς τους (όπως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που έσφαξαν και τότε σε συνεργία με τους Γερμανούς πέντε εκατομμύρια εξάντων) με την υποστήριξη σε όπλα, χρήμα και στρατό από τους Αμερικάνους που ήθελαν να καταστήσουν το μίσος Ουκρανών και Ρώσων μόνιμο και να εξοντώσουν τους υποστηρικτές των εχθρών τους.

Οι Σπαρτιάτες έλεγαν ότι ήθελαν να απελευθερώσουν τις πόλεις της Αθηναϊκής Συμμαχίας από την δουλειά που τους είχε επιβάλει η Αθήνα, όμως όταν νίκησε τον πόλεμο έγινε και η δια αυταρχική και εγκατέλειψε τις αξίες και τις διακηρύξεις της αυτές.

Αντίστοιχα και στις μέρες μας οι Ρώσοι δηλώνουν ότι θέλουν να γίνουν απελευθερωτές των λαών της γης από την τυραννία των ΗΠΑ και της Δύσης, όμως μετά αν νικήσουν τον πόλεμο μπορεί και αυτοί να γίνουν και οι ίδιοι αυταρχικοί και να εγκαταλείψουν τις αξίες και τις διακηρύξεις τους αυτές.

{Με την επίθεση των συμμάχων των Σπαρτιατών Θηβαίων στις Πλαταιές ξεκίνησε και επισημά ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, όταν αυτοί πήραν μαζί με τους Κορίνθιους και τους άλλους συμμάχους τους το μέρος των Θηβαίων και οι Αθηναίοι των κατοίκων των Πλαταιών.

Αντίστοιχα και στις μέρες μας εάν ένας σύμμαχος των Μεγάλων Δυνάμεων, π.χ. το Ισραήλ που είναι σύμμαχος της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ) επιτεθεί σε έναν σύμμαχο των Ρωσοκινέζοι, π.χ. το Ιράν, μπορεί να ξεκινήσει ακόμα και Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος αν η Δύση πάρει το μέρος του πρώτου και οι Ρωσοκινέζοι και οι σύμμαχοι τους το μέρος του δευτέρου και μπουν ανοικτά στον πόλεμο για να βοηθήσουν τους συμμάχους τους.}.

Υπήρχαν δε ολιγαρχικές παρατάξεις κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου που ήταν υπέρ της ειρήνης για να μην καταστραφεί το εμπόριο και η γη τους με τους εχθρούς, τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Καρχηδόνα (οι αριστοκράτες), όπως και στον Ψυχρό Πόλεμο και στις μέρες μας με τους ειρηνοφίλους, Ρωσόφιλους και δυτικόφιλους, αλλά και τους Ρεπουμπλικάνους του Τραμπ στις ΗΠΑ.

Παλαιοτέρα, όπως οι Πέρσες επί Ξέρξη συνεννοήθηκαν μα τους Καρχηδονίους για να επιτεθούν στους Έλληνες ταυτόχρονα στην κυρίως Ελλάδα και την Σικελία, με σκοπό να χωρίσουν τον Ελληνισμό σε δύο μέτωπα, με σκοπό ή να μην μπορεί το ένα να ενισχύσει το άλλο ή αν δοθεί περισσότερος στρατός στο ένα για να αποδυναμωθεί το άλλο, το ίδιο μπορει να κάνουν στις μέρες μας οι ΗΠΑ ανοίγοντας μέτωπα στα ήδη υπάρχοντα των εχθρών τους (π.χ. στην Ρωσία από την Ουκρανία π.χ. σε Γεωργία και Μολδαβία- http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_61.html  ή στην Κίνα σε Ταιβάν και Νότια Σινική Θάλασσα).

Τα ιδιά έκαναν και οι Πέρσες όταν ο Αγησίλαος και ο Φίλιππος ο Β’ επιτέθηκαν στην Περσία, χρηματοδοτώντας τους άλλους ομοεθνείς τους Έλληνες σε Νότια και Βόρεια Ελλάδα να επαναστατήσουν εναντίον τους (π.χ. Σπάρτη, Αθήνα, Θήβα, Θράκη)}.

Στην συνέχεια, ιδρυθήκαν δύο ισχυρές συμμαχίες, η Α ‘Αθηναϊκή Συμμαχία υπό τους Αθηναίους με δημοκρατικά κυρίως πολιτεύματα και η Σπαρτιατική/Πελοποννησιακή Συμμαχία υπό την Σπάρτη με ολιγαρχικά πολιτεύματα, κάτι που έκανε τον ανταγωνισμό των δύο αυτών πόλεων και ιδεολογικό εκτός των άλλων (μιας και με τις δύο αυτές πόλεις συμμάχησαν οι περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, πέραν αυτών που έμειναν ουδέτερες, αν και σε κάποιες εξ, αυτών η ουδετερότητα παραβιάστηκε).

Αντίστοιχα στην νεότερη ιστορική περίοδο, αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο οι «ναυτικές» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_71.html) ΗΠΑ (που είχε λιγο πριν κατασκευάσει τον στόλο  της υπό τον Γουίλσον και τον Ρούζβελτ) ήταν σύμμαχοι και πολέμησαν από κοινού τους Γερμανούς σε μία κοινή συμμαχία (τους Συμμάχους), αλλά όταν ο κίνδυνος αυτός εξέλιπε και πόλεμος με την Γερμανία τερματίστηκε, ξεκίνησαν οι δύο αυτές ισχυρές χώρες να ανταγωνίζονται για την κυριαρχία στον κόσμο (http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_24.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_29.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_11.html).

Στην συνέχεια, ιδρύθηκαν δύο ισχυρές συμμαχίες, το ΝΑΤΟ/ΕΕ υπό τους Αμερικάνους με δημοκρατικά κυρίως πολιτεύματα και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας υπό την ΕΣΣΔ με κομμουνιστικά πολιτεύματα, κάτι που έκανε τον ανταγωνισμό των δύο αυτών κρατών και ιδεολογικό εκτός των άλλων (μιας και με τις δύο αυτά κράτη συμμάχησαν οι περισσότερες χώρες της γης, πέραν αυτών που έμειναν ουδέτερες, των Αδέσμευτων, αν και σε κάποιες εξ, αυτών η ουδετερότητα παραβιάστηκε).

Τα αίτια και οι αφορμές για την σύγκρουση αυτή ήταν πολλές. Βέβαια, η κυριότερη και ουσιαστικότερη αίτια ήταν η θέληση τόσο της ιμπεριαλιστικής «δημοκρατικής» Αθήνας, όσο και της ολιγαρχικής Σπάρτης να υποτάξουν τον αντίπαλο συνασπισμό και να ηγεμονεύσουν όλων των Ελλήνων.

Ο Ψυχρός Πόλεμος (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_34.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_12.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_14.html) που ακολουθήσε ξεκίνησε αρχικά με αψιμαχίες ανάμεσα στους συμμάχους των ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, πριν φτάσουν οι δύο αυτές χώρες να συγκρουστούν απευθείας (π.χ. σε Βιετνάμ (http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_12.html ), Αφγανιστάν, Ελληνικό Εμφύλιο κ.λ.π.), αν και υπήρχαν στιγμές, όπως η κρίση της Κουβάς, ο αποκλεισμός του Βερολίνου ή ο Πόλεμος της Κορέας (οπού πολεμούσαν Κινέζοι, Αμερικανοί, Νατοϊκοί, Κορεάτες, αλλά και Σοβιετικοί πιλότοι) που κοντέψαν να συγκρουστούν απευθείας και να ξεκινήσει ένας νέος Παγκόσμιος Πόλεμος μεταξύ τους (http://alophx.blogspot.com/2017/05/1953.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_79.html).

{Ο Περικλής, όπως και Μπάιντεν στις μέρες μας και τα περιβάλλοντα τους κατηγορούνταν για πολλά σκάνδαλα, τόσο ηθικής, όσο και υπεξαιρέσεων δημοσίου χρήματος και για μεγάλη διαφθορά και πολεμοκαπηλία (http://alophx.blogspot.com/2021/02/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2021/03/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2021/01/1961-2020.html, http://alophx.blogspot.com/2021/01/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2020/05/blog-post_10.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_98.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_59.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_79.html, http://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_37.html, http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_10.html, http://alophx.blogspot.com/2016/11/blog-post_27.html, https://www.pronews.gr/kosmos/den-stamatoun-ta-skandala-me-ton-xanter-mpainten-gymnos-se-nerotsoulithra-kai-parti-me-pornes/, https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/nea-apokalypsi-poion-apokalei-o-xanter-mpainten-os-o-paidofilos-petros-aggizei-to-leyko-oiko-to-neo-skandalo/, https://www.pronews.gr/kosmos/m-zoukermpergk-paradextike-oti-to-facebook-logokrine-tin-ypothesi-tou-giou-tou-mpainten/, https://www.in.gr/2022/06/09/world/vivlio-vomva-gia-ton-gio-tou-mpainten-oi-ethismoi-ta-skandala-kai-sxesi-tou-ton-patera-tou/, https://www.protothema.gr/world/article/1037907/narkotika-stripers-skandala-i-ahilleios-pterna-ston-dromo-tou-tzo-baiden-gia-tin-proedria-ton-ipa/, https://www.iefimerida.gr/zoi/hanter-mpainten-test-dna-apektise-exogamo-pa, di https://www.in.gr/2022/06/07/world/skandalo-ton-gio-tou-mpainten-gymnos-kratontas-paranomo-oplo-se-vinteo/, https://www.lifo.gr/now/world/hanter-mpainten-apokalypseis-se-biblio-tis-proin-syzygoy-toy-diafthora-narkotika-binte https://www.protothema.gr/world/article/1296481/tzo-baiden-kamia-sovari-shesi-mehri-ta-30-viral-to-video-me-tis-erotikes-sumvoules-se-neari-kopela/o, , http://greeknewsondemand.com/2020/11/16/%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%89%CF%83-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%89%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B6/).

Έτσι ο μεν Περικλής είχε σχέση με την Ασπασία πολύ πριν χωρίσει την πρώτη του γυναικά (όπως παλαιοτέρα ο Μπιλ Κλίντον με την Μόνικα Λεβίνσκι, ενώ ήταν παντρεμένος με την Χίλαρι), ενώ η Ασπασία διατηρούσε πορνείο και ο συνεργάτης του ο Φειδίας είχε υποκλέψει τον χρυσό από το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθήνας που είχε κατασκευάσει.

Ο Μπάιντεν κατηγορείται με αποδείξεις για σχέσεις με παιδιά, ακόμα και άτομα της οικογένειας του (κορη και εγγονές), όπως και ο γιος του (με πόρνες, αλλά και με τις ανιψιές του και παιδιά), αλλά Καλιγούλα, Αλέξανδρου και Καίσαρα Βοργία, αλλά και Τιβέριου.

Εκτός αυτών τόσο ο Περικλής, όσο και ο Τζο και ο Χάιντερ Μπάιντεν κατηγορούνταν όλοι τους για οικονομικές ατασθαλίες, ο μεν Περικλής για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος και οι Τζο και ο Χάιντερ Μπάιντεν για χρηματισμό από Ουκρανούς και Ρώσους ολιγάρχες (https://www.triklopodia.gr/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%85%cf%88%ce%b7-dailymail-com-emails-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b9%ce%ad%cf%81%cf%81%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b4%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%bf%cf%85/, https://www.triklopodia.gr/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%85%cf%88%ce%b7-dailymail-com-emails-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b9%ce%ad%cf%81%cf%81%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b4%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%bf%cf%85/), όπως και για την κατασκευή εργοστασίων και την διεξαγωγή παράνομα πειραμάτων βιολογικών όπλων στην Ουκρανία (https://www.zougla.gr/kosmos/article/iparxoun-vio-ergastiria-ton-ipa-stin-oukrania, https://www.iefimerida.gr/kosmos/zaharobaoi-ipa-mas-ehoyn-kyklosei-me-biologika-ergastiria-stin-oykrania).

Τόσο ο Περικλής, όσο και ο Τζο Μπάιντεν προσπάθησαν και οι δύο να προωθήσουν έναν πόλεμο με τους εχθρούς τους (Σπάρτη και Ρωσία), όχι μόνο γιατί ήταν πολεμοκάπηλοι και διεφθαρμένοι, αλλά προσπαθώντας παράλληλα να συσπειρώσουν τους λαούς τους υπό την ηγεσία τους και να αποφύγουν τις έρευνες εισαγγελέων (που σταματούν εν όψει πολέμων) στην προσπάθεια τους να εκλέγουν ηγέτες των λαών τους (στις ενδιάμεσες και Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ο ένας και στην θέση του Άρχοντα των Αθηνών ο άλλος)}.

Οι συγκρούσεις αυτές κράτησαν πολλές δεκαετές και στις δύο περιπτώσεις και μετά από κάποια διάστημα, (υπό τον συντηρητικό Νικία) η Αθήνα και η Σπάρτη συνάψαν προσωρινή ειρήνη/ανακωχή μεταξύ τους (μετά την καταστροφή στην Πύλο και την μάχη της Αμφίπολης αντίστοιχα), η οποία φάνηκε να ευνοεί την Αθήνα και η Πελοποννησιακή Συμμαχία σχεδόν διαλύθηκε πλήρως τότε και μόνο λίγα μέλη έμειναν σε αυτή (όπως και ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ξεκίνησε από τον Αθηναίο Περικλή και τον Σπαρτιάτη Σθενελαίδα).

Τότε, η Αθήνα μην τηρώντας όσα είχε υπογράψει (όπως ακριβώς έκανε και η Σπάρτη), υπό τον φιλοπόλεμο Αλκιβιάδη προσπάθησε να πείσει το Αργός να συμμαχήσει με πολλά πρώην μέλη της Πελοποννησιακής Συμμαχίας και να δημιουργήσει μία δική του για να μπορέσει να αποδυναμώσει, να περικυκλώσει και να νικήσει την Σπάρτη οριστικά.

Τότε οι Σπαρτιάτες, βλέποντας το τι παίζεται ξεκίνησαν επιθέσεις στους συμμάχους του Άργους και σύντομα κατάφεραν μετά από αρκετές συγκρούσεις να νικήσουν ολοκληρωτικά τους Αργείους και να υποτάξουν και να φέρουν ξανά στην Πελοποννησιακή Συμμαχία που επανίδρυσαν κατά κάποιο τρόπο όσα μέλη την είχαν εγκαταλείψει και συμμαχήσει με τους Αργείους.

Αντίστοιχα στην νεότερη ιστορική περίοδο, μετά τις πολλές Ψυχροπολεμικές συγκρούσεις των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ που κράτησαν αρκετές δεκαετίες και την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, όπως και της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, φάνηκε ότι αυτή αποδυναμώθηκε και ηττήθηκε πλήρως και οι δύο αυτές υπερδυνάμεις υπέγραψαν συνθήκες ειρήνης και αφοπλισμού.

Όμως καμία πλευρά δεν τήρησε τις δεσμεύσεις της, κυρίως η Δύση που επέκτεινε το ΝΑΤΟ σε κράτη της πρώην ΕΣΣΔ αν και οι Προέδροι της είχαν υποσχεθεί το αντίθετο στην Ρωσία, μιας και η ΕΣΣΔ και οι συμμαχίες της (το Κόμεκον και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας) είχαν διαλυθεί και η χώρα αυτή είχε σημαντικά λόγω της εξέλιξης αυτής αποδυναμωθεί.

{Ο Περικλής υποσχέθηκε ειρήνη και ευημερία και ασφάλεια σε όσες Ελληνικές πόλεις έμπαιναν Αθηναϊκή συμμαχία εναντίον των Περσών, όπως ακριβώς και ο Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν υποσχέθηκε προστασία του κόσμου από τη Σοβιετική Ένωση σωστός χώρος εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και φυσικά κανείς από τους δύο δεν τήρησε τον λόγο του σαν γνήσιος πολιτικός}.

Οι ΗΠΑ και η Δύση προσπάθησαν να πείσουν κάποια κράτη της πρώην ΕΣΣΔ να δημιουργήσουν μία αντιρωσική συμμαχία, το GUAM (Γεωργία, Ουκρανία, Μολδαβία, Αζερμπαϊτζάν) για να μπορέσει να αποδυναμώσει, να περικυκλώσει και να νικήσει την Ρωσία οριστικά.

Τότε οι Ρώσοι, βλέποντας το τι παίζεται ξεκίνησαν επιθέσεις στους συμμάχους των ΗΠΑ  και σύντομα κατάφεραν μετά από αρκετές συγκρούσεις να νικήσουν τους αντίπαλους τους (Α΄ πόλεμος Γεωργίας, Αρμενοαζερικό πόλεμος, πολεμικές συγκρούσεις σε Υπερδνειστερία και Γκαγκαουζία) και να υποτάξουν και να φέρουν ξανά στην συμμαχία που επανίδρυσαν κατά κάποιο τρόπο αρκετά μέλη την είχαν εγκαταλείψει και συμμαχήσει με τους Αμερικάνους (π.χ. τις χώρες της Κεντρικής Ασίας).

Με τον τρόπο αυτό, οι συνθήκες ειρήνης και συνεργασίας ανάμεσα σε Σπάρτη και Αθήνα, αλλά και ΗΠΑ και Ρωσία έπαψαν  να τηρούνται, ενώ τόσο η Αθήνα, όσο και οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τυχοδιωκτικές εκστρατείες (σε Συρία, Ιράκ και Αφγανιστάν οι ΗΠΑ και στην Σικελία η Αθήνα για τους ορυκτούς τους πόρους και για την καίρια γεωπολιτική, στρατιωτική και εμπορική τους θέση), οπού τελικά όμως ηττήθηκαν και αποχωρήσαν ηττημένες και ταπεινωμένες και οι δύο χάρις στους αντιπάλους τους (Ρωσία, Κίνα, Ιράν) που ενίσχυσαν τους εχθρούς τους στα κράτη αυτά (http://alophx.blogspot.com/2021/01/blog-post_44.html, http://alophx.blogspot.com/2019/11/blog-post_3.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_66.html, http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_20.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_4.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_39.html, http://alophx.blogspot.com/2017/01/blog-post_64.html).

Στην συνέχεια, οι  Αθηναίοι, όπως έκαναν επί Περικλή συνέχισαν να πιέζουν πολεμικά τους Σπαρτιάτες, με την συνδρομή δημαγωγών που ήθελαν να αποκτήσουν πολιτική εξουσία, όπως ακριβώς κάνουν στις μέρες μας οι ΗΠΑ δημαγωγοί του πολέμου κατά της Ρωσίας, λόγω του Ρωσοουκρανικού πολέμου που οι Αμερικανοί προκάλεσαν (http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_13.html).

Και στις δύο περιπτώσεις, στην Αρχαία Ελλάδα και στον κόσμο στις μέρες μας, υπήρχε μία μεγάλη αρρώστια που αποδεκάτιζε κυρίως την Δύση και την Αθήνα (ο λοιμός του Περικλή από την Αφρική προερχόμενος και ο κορωνοιός από την Ασία), με αποτέλεσμα φόβο, καταστροφολογία και κρίσης πανικού από πολλούς και την απόκτηση εξουσίας για ένα διάστημα από τους γιατρούς (όπως ακριβώς συνέβη και με τον Μαύρο θάνατο/πανούκλα στον Μεσαίωνα).

Τότε, στην σύγκρουση εισήλθε άλλος ένας ισχυρός παίκτης. Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο η Περσία και στις μέρες μας η Κίνα. Οι χώρες αυτές είχαν σημαντικά οικονομικά συμφέροντα και στις δύο εμπόλεμες πλευρές.

Τελικά, όντας και οι  ιδίες αυταρχικές προτίμησαν να συμμαχήσουν και δώσουν αρχικά χρήματα για την κατασκευή στρατού και στόλου, η μεν Περσία στην Σπάρτη και η Κίνα στην Ρωσία στην κάθε περίπτωση.

Έτσι, αρχίσαν να αποδυναμώνουν τους κυριότερους αρχικά αντιπάλους τους (τους Αθηναίους και τους Αμερικάνους και τους Δυτικούς αντίστοιχα που η Κίνα βλέπει πάντα ως βάρβαρους), μέχρι αυτοί να αποδυναμωθούν. Όταν οι Σπαρτιάτες (και οι Ρώσοι) άρχισαν να γίνονται πιο δυνατοί τότε οι Πέρσες (και οι Κινέζοι) χρηματοδοτούσαν τους Αθηναίους/Αμερικάνους εναντίον τους, ώστε να αποδυναμώνονται και οι δύο ανταγωνιστές τους.

Στο τέλος οι Πέρσες επέλεξαν να χρηματοδοτήσουν με βάση τα ανταλλάγματα που προσέφεραν λόγω και κοινής ιδεολογίας τους Σπαρτιάτες έναντι των Αθηναίων και να κερδίσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Το ίδιο είναι πιθανό να κάνουν στις μέρες μας και οι Κινέζοι, υποστηρίζοντας τους Ρώσους για να επικρατήσουν επί των Αμερικάνων και των Δυτικών, των οποίων το τέλος μπορεί να έρθει και με φυσική και οικονομική/τραπεζική καταστροφή (http://alophx.blogspot.com/2022/10/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2020/09/yellowstone.html, http://alophx.blogspot.com/2022/08/blog-post_2.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_23.html, http://alophx.blogspot.com/2016/12/406.html, http://alophx.blogspot.com/2022/03/400-2022-update.html).

Όμως, ακόμα και τότε, οι Πέρσες, μετά την νίκη των Σπαρτιατών επί των Αθηναίων δεν σταμάτησαν το έργο τους. Χρηματοδοτήσαν την επανίδρυση της Β’ Αθηναϊκής Συμμαχίας και τον στρατό και τον στόλο  της έναντι της Σπάρτης, όπως και την Θηβαϊκή Συμμαχία για τον ίδιο λόγο (http://alophx.blogspot.com/2017/02/blog-post_12.html).

Όταν αυτή έγινε πολύ ισχυρή χρηματοδότησαν τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες εναντίον της. Το μόνο που έσωσε τότε την Ελλάδα από μία ένα εισβολή των Περσών ήταν η άνοδος της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας και οι εμφύλιοι πόλεμοι των ιδίων των Περσών, αλλιώς αν η Περσία δεν είχε περισπασμούς θα μπορούσε να δοκιμάσει ξανά να υποτάξει με καλύτερες προοπτικές τους αποδυναμωμένους από τους πολλούς μεταξύ τους πολέμους Έλληνες.

{Οι Πέρσες χρηματοδότησαν τους Σπαρτιάτες να εξεγερθούν ενάντια στους Αθηναίους αρχικά, μετά ενάντια στους Σπαρτιάτες, τους Αθηναίους και τους Θηβαίους και τους Σπαρτιάτες του Άγη του Γ’ εναντία στον Φίλιππο τον Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας και τον γιο του τον Μέγα Αλέξανδρο,  ενώ αργότερα οι Πτολεμαίοι τον Χρεμωνίδη στην Αθήνα και τον Αρέα της Σπάρτης ενάντια στον Αντίγονο Γονατά, όπως και αργότερα ο Μιθριδάτης ο ΣΤ’ ο Ευπάτωρας την Αθήνα υπό τον Αθηνίωνα να εξεγερθεί ενάντια στην Ρώμη (http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post.html).

Αλλά και οι Έλληνες που χρηματοδοτήθηκαν ενάντια στον Αγησίλαο όταν αυτός εκστράτευε στην Μικρά Ασία πήραν χρήματα από τους Πέρσες, όπως και οι Αθηναίοι επί Κάσσανδρου και Αντίγονου Γονατά από τους Πτολεμαίους, ενώ αλλά καθεστώτα ανέβηκαν στην εξουσία της Αθήνας με την χρηματοδότηση του Κάσσανδρου ή του Αντίγονου του Μονόφθαλμου και του Δημήτριου του Πολιορκητή.

Ουσιαστικά, πολλά κινήματα ανεξαρτησίας πόλεων από Κοινά και Συμπολιτείες στην Αρχαιότητα χρηματοδοτήθηκαν από ξένες δυνάμεις (π.χ. της Σπάρτης από την Ρώμη, ή η Αθήνα από τον Πόντο Μιθριδάτη Ευπάτωρα), όπως ακριβώς στις μέρες μας πολλά κινήματα ανεξαρτησίας από την ΕΕ και αλλού χρηματοδοτούνται από Ρωσία και ΗΠΑ (http://alophx.blogspot.com/2018/07/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_79.html) για να διαλύσουν την οικονομία (http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html) και την κρατική ισχύ των κρατών τους που όσο είναι ενωμένα είναι ισχυροί αντίπαλοι τους (http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_34.html).

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις υπήρχαν και άγριες κοινωνικές συγκρούσεις των πλουσίων που είχαν αρπάξει την περιουσία των φτωχών, ενώ πολλές από τις ηγεσίες ήταν φιλολαϊκές και πήραν πολλά μέτρα υπέρ των δευτέρων με το καλό ή με την βία (π.χ. Άγις Δ’. Κλεομένης Γ’, Φίλιππος Ε’, Περσέας, Αριστώνυμος, Κριτόλαος, Διαίος).

Σαν αποτέλεσμα αυτού ήταν οι ανώτερες τάξεις και οι πλούσιοι να συμμαχήσουν με τους ξένους κατακτητές για να διατηρήσουν τα προνόμια τους, προδίδοντας την ίδια τους την χώρα (όπως ακριβώς έκαναν και οι Καρχηδόνιοι και οι Κοτζαμπάσηδες μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους, συμμαχώντας με Γάλλους, Βρετανούς, Βαυαρούς, με τους Ναζί στην Κατοχή και στις μέρες μας με την Γερμανία και τις ΗΠΑ).

Ο αντιμακεδόνας Δημοσθένης έπαιρνε χρήματα από τους Πέρσες για να πολεμούν οι Έλληνες μεταξύ τους και να μην ενωθούν ποτέ εναντίον τους, όπως και ο αντίπαλος του ο φιλομακεδόνας Αισχίνης έπαιρνε χρήματα από τον Φίλιππο τον Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας. Αλλά και ο Χρεμωνίδης έπαιρνε χρήματα από τον Πτολεμαίο τον Β’ για να πολεμά τους Αντιγόνες του Αντίγονου Γονατά. 

Αντίστοιχα στις μέρες μας οι φιλορώσου/ειρηνιστές πολιτικοί στην ΕΕ κατηγορούνται ότι πληρώνονται από τους Ρώσους, όπως και οι αντιρώσοι/φιλογερμανού/φιλοαμερικανοί/Ατλαντιστές πολιτικοί της ΕΕ φαίνεται να χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ.

Παλαιοτέρα, με συμβουλή του Αλκιβιάδη (αλλά και πιο πριν με την εισβολή των Αθηναίων στην Αίγυπτο επί Περικλή και Εφιάλτη) οι Πέρσες προσπάθησαν να χρηματοδοτήσουν όλους τους εμπλεκομένους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο για να τους αποδυναμώσουν και να αναδειχθούν αυτοί.

Ακόμα και η Β’ Αθηναϊκή Συμμαχία ιδρύθηκε με χρήματα των Περσών για να αποδυναμώσει τους Σπαρτιάτες που είχαν αρχίσει να μην τους υπακούν και να στρέφονται εναντίον τους, όπως ακριβώς στις μέρες μας οι Ευρασιατική Ένωση, τα BRICS, ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σανγκάης (ακόμα και η ΕΕ εν μέρει) χρηματοδοτούνται από την Κίνα.

Οι μισθοφόροι της Wagner, SADAT και η Blackwater χρησιμοποιούνται σε πολεμικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο, όπως ακριβώς χρησιμοποιούνταν σε όλη την Μεσόγειο και τα κράτη της οι Έλληνες μισθοφόροι στην Αρχαιότητα}.

Αντίστοιχα στις μέρες μας και η Κίνα μπορεί αν καταφέρει να κερδίσουν οι  Ρώσοι στα πολεμικά μέτωπα, να τους εγκαταλείψει και να χρηματοδοτήσει τους Δυτικούς αυτή την φορά ενάντια στην Ρωσία για να την αποδυναμώσει και να αρπάξει εδάφη της (http://alophx.blogspot.com/2020/11/1918-2020.html, http://alophx.blogspot.com/2020/09/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2020/01/blog-post_22.html, http://alophx.blogspot.com/2019/11/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_21.html, http://alophx.blogspot.com/2018/01/y.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_82.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_53.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/1919-2014.html http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/siloviki-1999.html, http://alophx.blogspot.com/2020/10/2020-1940-1973.html, http://alophx.blogspot.com/2017/02/blog-post_65.html) και να συνεχίσει το μοτίβο αυτό μέχρι να αποδυναμώσει Ρώσους και Δυτικούς (βάζοντας όπως έκανε στην Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα τους βάρβαρους να πολεμούν μεταξύ τους και να αποδυναμώνονται).

Επίσης, μπορεί η Κίνα να προσπαθήσει να επεκταθεί προς την Δύση και την Ανατολή όταν οι εχθροί της έχουν αποδυναμωθεί καίρια (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html. http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_31.html, http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_0.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/ned.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_6.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_54.html, http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_96.html, http://alophx.blogspot.com/2016/09/blog-post_14.html, http://alophx.blogspot.com/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_96.ht, https://www.triklopodia.gr/%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-wsj-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1/ml).

Στις διάφορες συμμαχίες και Κοινά στην Ελλάδα, άρχισαν να ξεπηδούν κινήματα ανεξαρτησίας πόλεων, χρηματοδοτούμενα είτε από τον Φίλιππο τον Β’, είτε από τους Πέρσες,, όπως ακριβώς στις μέρες μας πολλά εθνικιστικά, ευρωσκεπτικιστικά και αντιευρωπαϊκά κινήματα χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ και την Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/12/blog-post_93.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_13.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_61.html).

[Στις δε πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας, είχε εξαφανιστεί η μεσαία τάξη και είχαν μείνει μόνο οι πλούσιοι και οι φτωχοί που αντιμάχονταν άγρια μιας και οι πρώτοι είχαν αρπάξει την γη και την περιουσία των δευτέρων και ο λαός απαιτούσε αναδιανομή γης και διαγραφή χρεών υπό φιλολαϊκούς ηγέτες (π.χ. Άγις Δ’, Κλεομένης Γ’, Νάβις κ.λ.π.).

Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι η πτώση της Σπάρτης προήλθε από την νίκη της στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τα λάφυρα και την επαφή της με τους Πέρσες και τους Αθηναίους και την χλιδή και την διαφθορά αυτών, τις οποίες και υιοθέτησε, όπως και την απληστία τους για χρυσό και πλούτη, μαζί με την αρπαγή της γης των φτωχών (http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_81.html, http://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_58.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/1873-1929-2008.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_48.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_15.html, http://alophx.blogspot.com/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_92.html) από τους πλουσίους και την απόρριψη της μέχρι τότε λιτής ζωής της Σπάρτης του Λυκούργου και της ευσέβειας της.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και η νίκη της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα λάφυρα, επέφερε σταδιακά την πτώση της με την και την επαφή της με τους Δυτικούς και την χλιδή και την διαφθορά αυτών, τις οποίες και υιοθέτησε, όπως και την απληστία τους για χρυσό και πλούτη, μαζί με την αρπαγή της γης των φτωχών από τους πλουσίους και την απόρριψη της μέχρι τότε λιτής ζωής της Σπάρτης του Λυκούργου και της πρότερης Ευσέβειας της.

Ότι ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας με την Γερμανική ΕΕ (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_62.html) των μνημονίων (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_85.html, http://alophx.blogspot.com/2017/03/blog-post_96.html) και των χουντικών μέτρων ένεκα κορωνοιου, όπου οι λαοί στενάζουν και ξεσηκώνονται κατά των βάρβαρων δυτικών ολιγαρχικών ελίτ, ενώ στην Ρωσία η παρακμή αντιμετωπίστηκε με την άνοδο δυναμικών ηγετών μετά την ήττα της στον Ψυχρό Πόλεμο, κυρίως του φιλολαϊκού Πούτιν ενάντια στους ολιγάρχες.

Όπως ακριβώς και μετά την ήττα της Σπάρτης στα Λεύκτρα εμφανίστηκαν δυναμικοί φιλολαϊκοι μεταρρυθμιστές ηγέτες ενάντια στην αριστοκρατία της πόλης αυτής (π.χ. Κλεομένης Γ, Μαχανίδα, Νάβις)].

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος εξάντλησε την Αθήνα και την Σπάρτη και έδωσε την ευκαιρία στον Φίλιππο της Μακεδονίας να καθυποτάξει την υπόλοιπη Ελλάδα. Οι στρατοί όλων των εμπλεκομένων έχασαν την ανθρωπιά τους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και ανά αφάνισαν χιλιάδες, όπως ακριβώς έκαναν και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τις γενοκτονίες που έκαναν. Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν γίνει μία στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ στις μέρες μας σε έναν ενδεχόμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο (http://alophx.blogspot.com/2022/05/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2022/03/blog-post.htmlhttp://alophx.blogspot.com/2017/10/blog-post_95.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/new-deal.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_66.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/kai.html http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_69.html).

Με την λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, η Σπάρτη αν και νικήτρια αποδυναμώθηκε μετά από μικρό διάστημα ηγεμονίας (όπως και η Αθήνα λόγω του πολέμου αυτού) και την θέση της ως ηγεμονεύουσα δύναμη στον Ελληνικό χώρο, διεκδίκησαν οι πρώην σύμμαχοι της Σπάρτης, πρώτα η Θήβα και μετά η πάντα Ελληνική Μακεδονία μας με την δεύτερη να κερδίζει στον «αγώνα» αυτό.

Αντίστοιχα στις μέρες μας με την λήξη ενός ενδεχόμενου Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου (όπως έγινε και στον Ψυχρό Πόλεμο), η νικήτρια δύναμη (Ρωσία ή ΗΠΑ/Δύση) θα αποδυναμωθεί μετά από μικρό διάστημα ηγεμονίας (όπως και η Ρωσία λόγω του Ψυχρού Πολέμου) και την θέση της ως ηγεμονεύουσα δύναμη στον κόσμο, ενδέχεται να διεκδικήσουν οι πρώην σύμμαχοι τους, π.χ. η Κίνα ή μία νέα ΕΕ (http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_2.html).

{Αλλά ενδεχομένως και δυνάμεις που δεν θα λάβουν καθόλου ή μόνο για λίγο χρονικό διάστημα σε έναν τέτοιο πόλεμο και θα είναι σχετικά «ανέπαφες», π.χ. η Ινδία, η Νότια Αφρική, το Μεξικό, η Βραζιλία ή η Αργεντινή}. 

Η σκληρή σύγκρουση της Αχαϊκής με την Αιτωλική Συμπολιτεία  με την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας άνοιξε τα δρόμο για την κατάκτηση της Ελλάδας από την Ρώμη.

{Ο Φίλιππος ο Β’ ένωσε όλη την Ελλάδα υπό την ηγεσία του και χάρις στην βοήθεια των Δελφών που είχαν συμμαχήσει μαζί του, όπως στις μέρες μας οι ΗΠΑ προσπαθούν να ενώσουν τον κόσμο υπό την ηγεσία τους χάρις και στην συμμαχία τους με τον πάπα της Ρώμης (http://alophx.blogspot.com/2022/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2020/01/blog-post_27.html, http://alophx.blogspot.com/2018/12/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_34.html, http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html, http://alophx.blogspot.com/2018/10/20-21.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_50.html, http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_2.html, http://alophx.blogspot.com/2022/08/blog-post_16.html, http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_2.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_10.html). Οι Δελφοί έλαβαν το μέρος των εισβολέων, τόσο των Περσών, όσο και των Ρωμαίων.

Στην ουσία η ένωση των Ελληνικών πόλεων στο Κοινό των Ελλήνων έγινε μέσω πολέμων από τον βασιλιά Φίλιππο τον Β΄ και τους εμφυλίους αυτών που αποδυνάμωσαν τις αντιμαχόμενες πόλεις (με την υποστήριξη των Δελφών που είχαν συμμαχήσει με τον Φίλιππο), όπως ακριβώς στις μέρες μας η ένωση της Δύσης από τον Ψυχρό Πόλεμο έγινε μέχρι σήμερα μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ/ΕΕ μέσω των Ευρωπαϊκών πολέμων που προηγήθηκαν  και κυρίως τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους (http://alophx.blogspot.com/2018/07/1821_17.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-, http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_39.htmlpost_8.html, http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_16.html, http://alophx.blogspot.com/2018/01/blog-post_3.html, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_22.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_75.html).

Η πρωτεύουσα μεταφέρονταν εναλλάξ από την μία πόλη στην άλλη στην Αχαϊκή και την Αιτωλική Συμπολιτεία, μέχρι που στην δεύτερη μόνιμη πρωτεύουσα έγινε το Αιτωλικό, όπως και στην ΕΕ υπήρχε εναλλάξ Προεδρία από τα κράτη της ΕΕ (ακόμα και μετά από την ίδρυση του αξιώματος του Προέδρου της ΕΕ), όπως και μόνιμη πρωτεύουσα της ΕΕ είναι οι Βρυξέλες.

Στην Αρχαία Ελλάδα τότε η πάντα Ελληνική Μακεδονίας μας υπό τον Φίλιππο τον Β΄ και τον Μέγα Αλέξανδρο ενώθηκε σε ένα κράτος και στην συνέχεια ενωμένη και πάρα τις προσπάθειες των Περσών για υποκίνηση κινημάτων ανεξαρτησίας στο Ελληνικό Κοινό, τα οποία κατεστάλησαν, ξεκίνησε πόλεμο εναντίον των Περσών με επιτυχή κατάληξη.

Οι Αρχαίες Ελληνικές πόλεις αποδυναμώθηκαν υποτάχτηκαν πρώτα στους ομοεθνείς τους Μακεδόνες και μετά στους αλλόφυλους Ρωμαίους στην Αρχαιότητα, όπως ακριβώς και στους Τούρκους στον Μεσαίωνα, ενώ στην νεότερη ιστορία όταν ήταν διαιρεμένοι υπέστησαν καταστροφικές εισβολές και γενοκτονίες (π.χ. σε Μικρά Ασία και Κύπρο).

Στην εξέλιξη αυτή βοήθησαν το «παράθυρο στην θάλασσα» για τον Φίλιππο τον Β΄ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας που ήταν η κατάκτηση της Αμφίπολης και της Πύδνας και του Αζόφ και της Αγίας Πετρούπολης για την Ρωσία.

Με το ασημί που ανακαλύφθηκε στο Λαύριο έκτισε ο Θεμιστοκλής στον στόλο της Αθήνας και με τον χρυσό που βρέθηκε στην Πύδνα και το Πάγιοί έκτισε ο Φίλιππος ο Β΄ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας τον στρατό και τον στόλο του. Όπως ακριβώς και οι ΗΠΑ ανακάλυψαν χρυσό στο Βόρειο τμήμα τους (όπως υπήρχε και στο Κλοντάικ διπλά στον Καναδά) και πετρέλαιο στο Τέξας και στην Αλάσκα και αυτά τις βοήθησαν στην επέκταση του κράτους τους.

Ο Φίλιππος ο Β΄ χρησιμοποίησε ως κίνητρο για την ένωση των Ελλήνων τον φόβο που προκαλούσαν σε αυτούς οι Πέρσες και μία εάν επικείμενη εισβολή αυτών στην Ελλάδα (όπως και οι καταστροφές που αυτοί είχαν προκαλέσει παλαιοτέρα).

Με τον ίδιο τρόπο οι ΗΠΑ συσπείρωσαν τους συμμάχους τους στην Δύση στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ με τον φόβο της επικείμενης εισβολής των Σοβιετικών στην Δυτική Ευρώπη, ενώ το ίδιο προσπαθούν να κάνουν στις μέρες μας με την απειλή του ισλάμ και την «τάχατες» επικείμενη εισβολή της Ρωσίας και της Κίνας στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και την Δύση.

Ο Φίλιππος ο Β΄ έκανε το κράτος του ισχυρό χάρις στον χρυσό που βρέθηκε στο Παγγαίο και την Αμφίπολη, ενώ οι ΗΠΑ χάρις στο πετρέλαιο που ανακάλυψαν στην γη τους, μα κυρίως χάρις σε αυτό του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής (http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_61.html) επίσης (Το δε πετρέλαιο ονομάζεται και «μαύρος χρυσός»)-(http://alophx.blogspot.com/2018/05/1973.html, http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_16.html, http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_54.html, http://alophx.blogspot.com/2018/03/blog-post_15.html).

Η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως και η Ρωμαϊκή μετέπειτα διαλύθηκε από τις εξεγέρσεις των λαών που την αποτελούσαν τον καιρό των διάδοχων τους, τις διαμάχες αυτών για την απόκτηση της εξουσίας, από την εισβολή βάρβαρων λαών (π.χ. Περσών, Παρθών, Γερμανών κ.λ.π.), αλλά και την προσπάθεια των ιθαγενών λαών για ανεξαρτησία.

Το ίδιο συνέβη στην συνέχεια και με την Ρωμανία, αφού στο τέλος και αυτή διαλύθηκε από τις εμφύλιες διαμάχες των ηγετών της για την απόκτηση της εξουσίας, από την εισβολή βάρβαρων λαών (π.χ. Αράβων, Σταυροφόρων, Τούρκων, κ.λ.π.), αλλά και την προσπάθεια των ιθαγενών λαών για ανεξαρτησία μέσω της υιοθέτησης από αυτούς αιρέσων (http://alophx.blogspot.com/2019/10/blog-post_2.html, http://alophx.blogspot.com/2018/01/y.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_15.html, http://alophx.blogspot.com/2017/05/blog-post_14.html), ξένων προς την κεντρική εξουσία (π.χ. Αιγυπτίων, Σύρων, Αρμένιων μονοφυσιτών, παυλικιανών κ.λπ.) που χρηματοδοτούνταν ή λάμβαναν υποστήριξη από ξένους (π.χ. Πέρσες, Άραβες).

Αντίστοιχα στις μέρες μας, και η διάλυση της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ Γερμανίας, η οποία έχασε πολλές πρώην αποικίες της στο τέλος της αποικιοκρατίας, π.χ. την Ινδία, την Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική), μπορεί να συμβεί από την μεγάλη λαθρομετανάστευση (http://alophx.blogspot.com/2019/12/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2019/09/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2018/02/blog-post_73.html), από τις εξεγέρσεις των λαών τους, τις διαμάχες για εξουσία, την έξοδο κρατών από αυτός αυτές (π.χ. Bruit) ή και τις εισβολές ξένων λαών (π.χ. Κίνας, Ρωσίας) κ.λ.π.

{Στις μέρες μας, οι ΗΠΑ μετά την νίκη τους στον Ψυχρό Πόλεμο έγιναν μία αυταρχική Αυτοκρατορία και εκτός των πρώην εχθρών τους και πολλοί  σύμμαχοι τους στράφηκαν εναντίον τους, όπως έγινε με την Σπαρτή όταν κέρδισε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο}.

Όπως από τους Δωριείς του Άργους, μέρος των οποίων μετανάστευσε Βορειοτέρα ιδρύθηκε το Βασίλειο των Αργεάδων, έτσι και από τους Βρετανούς μέσω αποίκων που μετανάστευσαν Δυτικά ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ.

Αρχικά, το Βασίλειο της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας ήταν υποτελές σε ομοεθνείς τους, την Σπάρτη και την Αθήνα και οι ΗΠΑ ήταν υποτελείς στην ομοεθνή τους Αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας.

Όμως σύντομα χάρις στην ικανή ηγεσία του Φίλιππου του Β’, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Τζορτζ Ουάσιγκτον και των διάδοχων τους, κατάφεραν να γίνουν ανεξάρτητοι και να επεκταθούν και να καταλάβουν πολλά εδάφη και να γίνουν υπερδυνάμεις, κάνοντας αυτοί την φορά υποτελή τα κράτη στα οποία ήταν ως τότε τα δικά τους υποτελή.

Παράλληλα, σε πολλά από τα μέρη που κατέκτησαν κατάφεραν να εντάξουν σε συμμαχικό προς τους ιδίους στρατό τους στρατούς τους (π.χ. οι ΗΠΑ τα κράτη της ΕΕ μέσω του ΝΑΤΟ, ο Φίλιππος τους Αγριάνες και τους Παίονες, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ρωμαίοι με τους Γερμανούς).

Μετά το πέρας αυτού του πολέμου όμως και τον θάνατο όμως του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Αυτοκρατορία του και η Ελλάδα διαλύθηκαν για άλλη μία φορά σε πολλά κράτη, Βασίλεια και Συμπολιτείες, οι οποίες πολεμούσαν συνεχώς μεταξύ τους και στην κατάσταση αυτή τις βρήκαν οι Ρωμαίοι και εκμεταλλεύτηκαν την αποδυνάμωση και τον διχασμό τους για να τις κατακτήσουν (http://alophx.blogspot.com/2019/10/blog-post_78.html, http://alophx.blogspot.com/2019/05/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_41.html).

Στην ίδια κατάσταση φαίνεται ότι βρίσκεται και στις μέρες μας ο πλανήτης μας, με τους Κινέζους να θέλουν να κάνουν ότι οι Πέρσες και οι Ρωμαίοι. Επομένως, υπάρχει η πιθανότητα οι Κινέζοι να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να επιτεθούν στις αποδυναμωμένες στην περίπτωση αυτή Ρωσία και ΗΠΑ/Δύση για να γίνουν η νέα παγκόσμια υπερδύναμη.

Η Κίνα έχει εξαγοράσει μεγάλο μέρος του τραπεζικού συστήματος και χρέους των ΗΠΑ και της Δύσης (όπως και οι Σαουδάραβες και το Κατάρ), αλλά και της οικονομίας της Ρωσίας εκμεταλλευόμενοι τις ευνοϊκές για την ίδια περιστάσεις}.

Μία πιθανή επίθεση των Δυτικών κατά  του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας και γενικότερα του Ευρασιατικού συνασπισμού, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα έναν θρίαμβο εναντίον τους σαν του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την ήττα και την καταστροφή όπως έπαθε η Ρώμη όταν επιτέθηκε στους Πάρθους και στην Ασία (http://alophx.blogspot.com/2019/08/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2021/11/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2021/01/blog-post_1.html, http://alophx.blogspot.com/2020/12/blog-post_6.html, http://alophx.blogspot.com/2019/07/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/1981.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_27.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_66.html, http://alophx.blogspot.com/2017/07/blog-post_58.html, http://alophx.blogspot.com/2017/02/blog-post_41.html).

Οι Νότιοι Έλληνες υποτάχτηκαν στην Ρώμη (http://alophx.blogspot.com/2019/09/blog-post_8.html) μετά από τους μεταξύ τους εμφυλίους και οι Ευρωπαίοι στις ΗΠΑ μετά από εκατονταετίες Ευρωπαϊκών πολέμων, όπως επίσης και τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους.

Ουσιαστικά όπως οι Ρωμαίοι στην Ελλάδα, την Ασία και την Αφρική χρησιμοποίησαν το «Διαίρει και Βασίλευε» για να επικρατήσουν , έτσι και στις μέρες μας οι ΗΠΑ κατάφεραν να γίνουν για σχεδόν είκοσι χρονιά η μονή παγκόσμια υπερδύναμη με τους ίδιους τρόπους.

Αντίθετα όταν ο Ελληνισμός ήταν ενωμένος («Η ισχύς εν την Ενώσει» π.χ. επί Μεγάλου Αλεξάνδρου και Μεγάλου Κωνσταντίνου) μεγαλούργησε και δημιούργησε μακρόχρονες και πολύ ισχυρές πολιτικά και στρατιωτικά Αυτοκρατορίες (http://alophx.blogspot.com/2021/06/blog-post.htm, l http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post_1.html).

Από τους Ρωμαίους οι άλλοτε κραταιή Καρχηδόνα κατάντησε υποτελής σύμμαχος τους (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_73.html), όπως και η Μακεδονία, οι Συρακούσες (http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_94.html), η Σπάρτη και η Αθήνα.

{Ένας στρατηγός των Χαν έλεγε ότι οι Χαν θα εκτελέσουν οποίον απειλεί την Κίνα όσο μακριά και αν βρίσκεται, όπως έλεγε και ο Τζορτζ Μπους ο Νεότερος μετά τις επιθέσεις της 11^ηε Σεπτέμβριου 2001 μ.Χ. στις ΗΠΑ.

Εδώ μπορεί να επισημανθεί ότι όπως οι Σκοπιανοί προσπαθούν να σφετεριστούν την γλώσσα, την ιστορία και τα εδάφη της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, έτσι και οι Κινέζοι καπηλεύονται την ιστορία και τα εδάφη που κατάλαβαν ο Τσενγκνέ Χαν και οι διάδοχοι του και τα θεωρεί ως κληρονομιά της που κάποια στιγμή θα πρέπει ξανά να διεκδικήσει (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_31.html, http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_21.html, http://alophx.blogspot.com/2017/11/blog-post_55.html, http://alophx.blogspot.com/2017/04/blog-post_96.html, http://alophx.blogspot.com/2019/06/blog-post.html).

Ακολουθώντας επακριβώς την στρατηγική του Ντεν Χσιαοπίνγκ που έλεγε ότι η Κίνα πρέπει να κρύβει τις ικανότητες της στην διεθνή σκηνή και να καιροφυλακτεί για το ποτέ είναι η κατάλληλη στιγμή και τότε να επέμβει.

«Εθελοντές» (τάχατες) ονομάστηκαν οι Κινέζοι στρατιώτες που πολέμησαν τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στον Πόλεμο της Κορέας, όπως και οι Νατοϊκοί στις μέρες μας που πολεμούν τους Ρώσους στην Ουκρανία, για να μην υπάρξει άμεση εμπλοκή των κρατών αυτών και Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.  

Την απομόνωση προτίμησαν οι ΗΠΑ στον Μεσοπόλεμο και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και η Κίνα στον Ψυχρό Πόλεμο μετά τον Πόλεμο της Κορέας, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή να επέμβουν και να γίνουν υπερδυνάμεις. Ο δε Μάο δημιούργησε εγχωρία οπλικά συστήματα, όπως και η Τουρκία και το Ιράν.

Υπήρχαν Κινεζοεβραίοι στο Καιφένγκ το 1.400 μ.Χ., αλλά στις μέρες μας λόγω διώξεων έχουν μείνει μόνο 500 από αυτούς}.

Με false flag (ψεύτικη επίθεση) των Γερμανών (που μεταμφιέστηκαν σε δήθεν Πολωνούς στρατιώτες και εισέβαλαν σε ένα Γερμανικό σταθμό και έβαλαν πτώματα κρατουμένων με Γερμανικές στολές) ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ενώ και ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει με ένα αντίστοιχο γεγονός (https://www.triklopodia.gr/ria-novosti-%ce%bf-%cf%85%ce%b7%cf%83-kakhovka-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%ad%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-kherson-%ce%b7-%ce%bf%cf%85%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%bd/, https://www.triklopodia.gr/%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b2%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%bc%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%bc%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%af%ce%b5%ce%b2%ce%bf-%ce%b5%cf%84%ce%bf/, https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/648232/i-anisyxia-tis-rosias-gia-oukraniki-vromiki-vomva-kai-oi-epafes-me-vretania-gallia-kai-tourki,a, http://alophx.blogspot.com/2020/09/yellowstone.html, http://alophx.blogspot.com/2022/10/blog-post.html) από μέρους των ΗΠΑ/ Γερμανικής ΕΕ και Δύσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας.

(π.χ. μέσω της χρήσης μίας «βρώμικης πυρηνικής βομβάς» ή βιολογικών όπλων (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/648681/rosia-kataggelia-sto-symvoylio-asfaleias-tou-oie-gia-tin-yparksi-amerikanikon-ergastirion-viologikon-oplon-stin-oukrania) από μέρους των Νατοϊκών και των νεοναζί του Ζελένσκι στο έδαφος της Ουκρανίας και με το να κατηγορήσουν την Ρωσία ότι το έκανε για να στρέψουν εναντίον της την κοινή γνώμη, μέρος των συμμάχων της και για να την αποβάλουν από το συμβούλιο ασφαλειας-https://www.triklopodia.gr/ria-novosti-%ce%bf-%cf%85%ce%b7%cf%83-kakhovka-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%ad%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-kherson-%ce%b7-%ce%bf%cf%85%ce%ba%cf%81%ce%b1%ce%bd/, https://www.triklopodia.gr/%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b2%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%bc%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%bc%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%af%ce%b5%ce%b2%ce%bf-%ce%b5%cf%84%ce%bf/, https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/648232/i-anisyxia-tis-rosias-gia-oukraniki-vromiki-vomva-kai-oi-epafes-me-vretania-gallia-kai-tourki,, http://oimos-athina.blogspot.com/2022/10/blog-post_195.htmla, https://balsamopsyxhs.gr/2022/10/25/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%b3%ce%b5%ce%b3%ce%bf%ce%bd%cf%8c%cf%84%ce%b1-%ce%b8%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%b5%cf%8e%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-zelensky-%ce%bd%ce%b1/).

Και όπως ο Περικλής ξεκίνησε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο για να μην δικαστεί για απάτες και χάσει πιθανόν την εξουσία και τις εκλογές στην Αθήνα, το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Μπάιντεν λέγεται (δηλαδή να ξεκινήσει μία πολεμική σύγκρουση με την Ρωσία, π.χ. στην Ουκρανία ή και αλλού, η οποία όμως μπορεί να του ξεφύγει και να εξελιχθεί σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο).

Κάτι στο οποίο μπορεί να οδηγήσει και η κακή οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ, οι οποίες θέλουν να ξεκινήσουν τον πόλεμο με τους εχθρούς τους πριν αυτοί τους ξεπεράσουν σε όλα και γίνουν ισχυρότεροι από αυτούς (όπως ακριβώς έκαναν και οι Σπαρτιάτες με τους Αθηναίους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο).

{Για τον ιστορικό ALLISON GRAHAM η αναδυομένη όπως λίγο πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο Αθηνά είναι η Κίνα, η ανταγωνίστρια της η Σπαρτή είναι σήμερα οι ΗΠΑ και στα δύο αυτά κράτη υπάρχουν «περιστέρια» και «γεράκια», ενώ όπως η Σπαρτή (π.χ. Περικλής, Κλέωνας, Αλκιβιάδης, Σθενελαίδα, Μπάιντεν, Νεοσυντηρητικοί. Δημοκρατικοί, Σι Ζι Πινγκ), έτσι και οι ΗΠΑ θέλουν να κάνουν τα πάντα, με οικονομικές κυρώσεις ή πόλεμο για να εμποδίσουν την ανάδειξη ως νέας υπερδύναμης των ανταγωνιστών τους (της Αθήνας και της Κίνας αντίστοιχα).  

Το 445 μ.Χ. με την υπογραφή της «τριακονταετούς ειρήνης» μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας υπήρξε προσωρινή ύφεση μεταξύ των εχθροπραξιών των δύο αυτών κρατών, όπως έγινε και στον Ψυχρό Πόλεμο τα έτη 1.970 μ.Χ.-1.975 μ.Χ. μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

Το 2013 μ.Χ. η Κίνα ίδρυσε το Asian Infrastructure Investment Bank, ως αντίπαλο οργανισμό στην παγκόσμια Τράπεζα, ενώ από το 2001 μ.Χ. είχε ιδρύσει τους BRICS.

Το δε Σχέδιο της Κίνας με την ονομασία «Ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού» ή «One Belt, One Road» ισούται με σχεδόν δώδεκα οικονομικά σχέδια ανόρθωσης άλλων κρατών τύπου Μάρσαλ (4.5 δις δολάρια συνολικά) και θα ενώσει 65 κράτη (και με οπτικές ίνες και καλώδια ιντερνέτ) και θα κατασκευάσει σε αυτά αυτοκινητοδρόμους, σιδηροδρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια κ.λ.π.

Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που νέες ηγεμόνες υπερδυνάμεις πολέμησαν τις παλαιές για να τις καταστρέψουν και τα κατάφεραν. Οι κυριότερες από αυτές τις περιπτώσεις ήταν:

Ο Μέγας Αλέξανδρος (η Ελλάδα) με τους Πέρσες, η Θήβα με την Σπαρτή, η Πρωσία με την Γαλλία, οι Άραβες με τους Πέρσες, η Ρώμη με τους Πάρθους, η Ρωμανία με την Περσία, οι Μογγόλοι με τους Κινέζους, η Βενετιά με την Ρωμανία, οι Πέρσες με τους Μήδους, η Βρετανία με την Γαλλία, η Ιαπωνία με την Ρωσία και την Κίνα, η Βαβυλώνα με την Ασσυρία, η Ασσυρία με την Αίγυπτο, η Ακκάδ με την Σουμερία, οι Αγγλία με την ΗΠΑ με την Γερμανία, οι ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ κ.λ.π.

Αντίστοιχα υπήρχαν και παλαιές υπερδυνάμεις που κατάφεραν να νικήσουν αναδυμένες πριν αυτές γίνουν πιο ίσχυες από τις ιδίες, π.χ. η Σπαρτή με την Αθήνα, η Αγγλία με την Γερμανία, η Γαλλία με την Βρετανία, η Πορτογαλία με την Ισπανια, οι Αψβούργοι με τους Τούρκους, η Αυστρία με την Ολλανδία, η Σουηδία με τους Αψβούργους κ.λ.π.

Έγινε ειρηνική μοιρασιά των ζωνών επιρροής της Ισπανίας με την Πορτογαλία με την Συνθήκη της Τορτεσίγιας, όπως και με την Μογγολική δυναστεία των Λιάο και των Σονγκ με την Συνθήκη του Τσανγιουάν, ενώ οι Μογγόλοι τον φόρο υποτελείας που έπαιρναν τον έκαναν επενδύσεις στην Κίνα, όπως και στις μέρες μας το Ιράν το δάνειο 400 δις που πηρέ από την Κίνα το επενδύει στις ενεργειακές και οικονομικές επιρροές που αγόρασε η Κίνα από το κράτος αυτό. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι Γερμανοί με τα δάνεια που τους έδιναν οι ΗΠΑ στον Μεσοπόλεμο.

Ο Περικλής όπως και ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’ των Χοεντσόλερν έλεγαν ότι δεν ήθελαν πόλεμο με την Σπαρτή και την Μεγάλη Βρετανία αντίστοιχα, όμως με τις πράξεις τους έκαναν τα πάντα για να τον ξεκινήσουν όπως και έγινε τελικά.

Ο Περικλής και ο Αρχίδαμος εκτός από την προσωπική τους πολιτική παρασυρθήκαν και από τους συμμάχους τους και τα «γεράκια» εντός τους (π.χ. Σθενελαίδα, Κλέωνα) για να ξεκινήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. 

Ο Χάρολντ ΜακΜίλαν έλεγε ότι οι ΗΠΑ είναι η «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» και οι Βρετανοί οι «Έλληνες των Αμερικάνων» που τους δίδαξαν τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούν αυτοί να διοικήσουν την Αυτοκρατορία τους.

Ο δε Τζον Ουίνθρεπ έλεγε ότι οι ΗΠΑ είναι σαν μία ψηλή, όμορφη και υπερήφανη πόλη πάνω σε λόφο και με τον τρόπο αυτό έχουν την εικόνα της και οι σύγχρονοι Αμερικανοί}. 

Αλλά παράλληλα η κακή οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ μπορεί να τις κάνει να πιστεύουν ότι θα λύσουν τα προβλήματα τους (και αυτό) μέσω πολέμων, όπως έκαναν στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και το Βιετνάμ, αλλά και ο Χίτλερ κάθε φορά που πήγαινε να χρεοκοπήσει η Γερμανία στον Μεσοπόλεμο για να αρπάξει τα πλούτη από αλλά κράτη και να λύσει μέσω αυτών τα οικονομικά του προβλήματα (π.χ. σε Ρουρ, Αυστρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία).

{Το 1.999 μ.Χ. άρχισε να εμφανίζεται πια ανοιχτά ο αντιαμερικανισμός και ο εθνικισμός στην Κίνα, μετά τον βομβαρδισμό της Κινέζικης πρεσβείας στο Βελιγράδι της Σερβίας και τον θάνατο τριών Κινέζων που ήταν μέλη της.

Από τότε και μετά την εγκατάλειψη της κομμουνιστικής οικονομίας, η Κίνα προωθεί με έντονο τρόπο τον εθνικισμό στην σχολική εκπαίδευση με πολύ ξενοφοβικό τρόπο μάλιστα, ανάλογο με αυτόν επί Τσε Χι και Μποξέρ όπως λένε αρκετοί αναλυτές.

Αυτό φαίνεται από τις πολιτικές που ακολουθεί σε πολλές επαρχίες της, όπως π.χ. σε Χσι Γιανγκ και Θιβέτ, όπου υπάρχουν αναφορές ότι μετά από επιθέσεις αυτονομιστών και ισλαμιστών σε αυτές το 2017 μ.Χ., δημιούργησε στρατόπεδα συγκέντρωσης πληθυσμών, ανάλογα μα αυτά των Βρετανών επί Μπόερς, στα οποία είναι φυλακισμένα και εκτοπισμένα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα (και έχουν υποστεί βασανιστήρια).

Παράλληλα εποίκησε τα μέρη αυτά με Κινέζους εποίκους (όπως ακριβώς κάνουν και οι Τούρκοι στην κατεχομένη και πάντα Ελληνική Κύπρο), με σκοπό να αλλοιώσει την εθνολογική σύσταση αυτών (σήμερα πάνω από 48% του πληθυσμού τους είναι Κινέζικης καταγωγής)}.

{Το 2014 μ.Χ. ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ, τόνισε ότι η αφορμή για να ξεσπάσει ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα είναι η Ουκρανία}.

Οι Γερμανοί του Χίτλερ και οι Σοβιετικοί του Στάλιν ήταν σύμμαχοι όταν επιτέθηκαν από κοινού ενάντια στην Πολωνία και την μοιράστηκαν ενάντια στους δυτικούς Συμμάχους, όμως στην συνέχεια ήρθαν σε σύγκριση, η Γερμανοσοβιετική συμμαχία έσπασε (την προδώσαν πρώτοι οι Γερμανοί) και οι Σοβιετικοί στράφηκαν ενάντια στους Γερμανούς και συμμάχησαν με τους Συμμάχους (που με την ήττα της Γερμανίας, οι Σοβιετικοί ήρθαν σε σύγκρουση με την Δύση, ενώ και οι δύο χώρες συμμάχησαν με τα δύο κράτη που προήλθαν από αυτή).

Το ίδιο ακριβώς θα μπορούσε να συμβεί στις μέρες μας με την Ρωσοκινεζική/Ευρασιατική συμμαχία και ενώ σε έναν πόλεμο με την Δύση μπορεί αρχικά να την πολεμούν από κοινού, όμως στην συνέχεια μπορεί να έρθουν σε σύγκρουση και οι Κινέζοι να προδώσουν τους Ρώσους (http://corfiatiko.blogspot.com/2022/10/forbes-xi-jinping.html) και να συμμαχήσουν με την Δύση εναντίον τους και μετά το πέρας του πολέμου αυτού, οι Ρώσοι να συμμαχήσουν με την Δύση ενάντια στην Κίνα (http://alophx.blogspot.com/2022/05/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2022/03/blog-post.html, http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html).

Η Κίνα έχει στείλει παράλληλα δέκα σημεία για ένωση προς την Ταιβάν σύμφωνα με δόγμα, μία χώρα, δύο συστήματα (όπως παλαιοτέρα στο Χονγκ Κονγκ που έστειλε δεκαπέντε σημεία για ένωση και είκοσι στο Θιβέτ), ενώ έχει απειλήσει την Ταιβάν ότι αν ανακηρύξει την ανεξαρτησία της, θα ενωθεί δια της βίας και με πόλεμο με την Κίνα (Casus Belli).

Οι εθνικιστές Μποξέρ και Τσε Χι έφεραν με την πολιτική τους ενάντια στην Κίνα, την Δύση (ΗΠΑ. Ιταλία, Βρετάνια, Γαλλία, Αυστροουγγαρία, Γερμανία), την Ιαπωνία και την Ρωσία, οι οποίες ολκές μαζί κατέλαβαν το Πεκίνο. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και στις μέρες μας αν καταφέρουν με τις εθνικιστικές πολιτικές τους να ενώσουν την Δύση και την Ρωσία εναντίον τους (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html).

Στην ουσία, είτε η Κίνα θα έχει την μοίρα της Περσίας των Αχαιμενιδών όταν οι Έλληνες υπό τον Φίλιππο τον Β’ και τον Μέγα Αλέξανδρο επιτέθηκαν εναντίον τους (δεχόμενοι ταυτόχρονα επίθεση από Ρωσία και Δύση), είτε των Ρωμαίων κατακτώντας (μονοί τους ή «παρέα» με την Ρωσία) την Δύση και την Ρωσία, οι οποίες θα παραμείνουν αποδυναμωμένες και διαιρεμένες μεταξύ τους από τις μεταξύ τους συγκρούσεις, όπως ακριβώς συνέβη με την κατάκτηση της Ελλάδας από την Ρώμη.

{Για κάποιους στις μέρες μας οι ΗΠΑ παριστάνουν την «Μακεδονία» τού Κάσσανδρου, η Ε.Ε. την «Αίγυπτο» των Πτολεμαίων, η Κίνα την «Συρία» τού Σέλευκου και η Ρωσία την Πέργαμο σε μία πολύπλοκή εποχή οπού όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις συγκρούονται για την παγκόσμια κυριαρχία, όπως ακριβώς γίνονταν και στην Ελληνιστική Εποχή με την σύγκρουση των Μεγάλων Ελληνιστικών Δυνάμεων για την ηγεμονία στην Μεσόγειο και την Μονοκρατορία}.

Και όπως οι Έλληνες ενωμένοι αντιμετώπισαν τους Πέρσες και οι Ρωμαίοι τους Πάρθους/Πέρσες και τους Γερμανούς, με τον ίδιο τρόπο προσπαθούν στις μέρες μας οι Δυτικοί (ΗΠΑ, Γερμανική ΕΕ) να αντιμετωπίσουν Ρώσσους, Κινέζους και Ιρανούς.

Ή μπορεί μέσω ενός Γ ‘ Παγκοσμίου Πολέμου και την επικείμενη διάλυση της γης, με συμβατικό πόλεμο ή και πυρηνικά, μπορεί από τα διαλυμένα κρατίδια να αναδυθεί πάλι μία νέα «Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» (ένα Western Imperium), η οποία θα είναι μία εκ νέου ένωση Ευρωπαϊκών κρατών (σαν την Λατινική Ένωση και την ΕΕ, λιγότερων όμως αυτή την φορά) και στην συνέχεια μπορεί να εξαπλωθεί σε παγκόσμια κλίμακα ως η μία και μόνη παγκόσμια Αυτοκρατορία και κράτος επί γης (http://alophx.blogspot.com/2020/01/blog-post_27.html, http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html, http://alophx.blogspot.com/2020/02/odessa_43.html, http://alophx.blogspot.com/2020/08/blog-post_10.html).

Θα ακολουθήσει άραγε ο Ελληνισμός στις μέρες μας την ενότητα και την ομόνοια όπως στο παρελθόν για να μεγαλουργήσει ή την διχόνοια και την διάλυση και θα υποταχθεί ξανά στους εχθρούς του; Μόνο η σωστή εκμάθηση των διδαγμάτων της Αρχαιότητας θα μας κάνει σοφούς για να αντιμετωπίσουμε τους επικείμενους κινδύνους και να φέρουμε εκ νέου την πολυαγαπημένη μας πατρίδα σε μία νέα κατάσταση ακμής και ευημερίας.

 

ΕΞΤΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ

Για την αποστασία των Μυτιληναίων. Ο Θουκυδίδης, ο Διόδοτος και ο ανθρωπισμός μέσα στην Λογική (Λόγο).

Οι γνώσεις μας για το Διόδοτο είναι σχεδόν μηδαμινές. Το σίγουρο είναι ότι παίρνει το λόγο όταν συγκεντρώνεται η εκκλησία του Δήμου για να συζητήσει την αναθεώρηση της εξοντωτικής απόφασης εναντίον των Μυτιληναίων για την αποστασία τους.

Ο Θουκυδίδης παρουσιάζει τον λόγο του αμέσως μετά τον εμπρηστικό λόγο του Κλέωνα (που δικαίωνε την ολοκληρωτική καταστροφή των Μυτιληναίων) ως αντίβαρο επιείκειας και λογικής απέναντι στην τυφλή, ισοπεδωτική ορμή της προηγούμενης εκδικητικής απόφασης.

Όμως ο λόγος του Διόδοτου είναι Λογικός. Είναι δηλαδή προορισμένος να καταδείξει το συμφέρον της πόλης. Υπό αυτούς τους όρους κάθε συναισθηματισμός ή ανθρωπιστική διάθεση δεν μπορούν να έχουν καμία ισχύ, αφού εδώ μιλάμε για τον ξερό ωφελιμισμό της πόλης, που οφείλει να βγει κερδισμένη από τις περιστάσεις.

Εξάλλου, η ίδια η έννοια της αθηναϊκής ηγεμονίας, που ούτε απαρνείται ούτε καταδικάζει ο Διόδοτος, είναι η πιστοποίηση της αδικίας, που όμως θεωρείται αυτονόητη -κι ως εκ τούτου δίκαιη- αφού δεν υπάρχει κανένας πιο αυτονόητος νόμος από το δίκιο του ισχυρού. Οι Αθηναίοι δεν χρειάζεται να έχουν καμία ενοχή για την συμπεριφορά τους προς τους συμμάχους, αφού είναι βέβαιο ότι αν είχαν το πάνω χέρι εκείνοι θα έκαναν τα ίδια, για να μην πούμε χειρότερα.

Ο Διόδοτος, αν θέλει να γίνει πιστευτός, οφείλει να αποδείξει τα χειροπιαστά οφέλη του ανθρωπισμού ή αλλιώς την συμφεροντολογική οπτική της ανθρωπιάς, τοποθετώντας το ανθρωπιστικό ιδεώδες στο σκληρό, κυνικό, πλαίσιο της Λογικής.

Οφείλει δηλαδή να καταδείξει τα πολιτικά οφέλη του ανθρωπισμού ή, ακόμα καλύτερα, τα οικονομικά οφέλη, αφού, επί της ουσίας, τα πολιτικά οφέλη μιας πόλης (κράτους) μόνο ως οικονομική υπεροχή μπορούν να νοηματοδοτηθούν (ή στρατιωτική, που σε τελική ανάλυση είναι το ίδιο):

«Το κύριο επιχείρημα του Κλέωνα είναι ότι σας συμφέρει, για να αποστατούν στο μέλλον λιγότερο συχνά οι σύμμαχοί σας, να ορίσετε προκαταβολικά ως ποινή τον θάνατο. Αλλά εγώ, που νοιάζομαι το ίδιο για το μελλοντικό συμφέρον της πόλης, έχω την αντίθετη γνώμη. Κι έχω την απαίτηση να μην απορρίψετε την χρησιμότητα του δικού μου λόγου παρασυρμένοι από την δική του εντυπωσιακή επιχειρηματολογία». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 44).

Η ανάκληση της παράλογης τιμωρίας των Μυτιληναίων, όχι μόνο δεν θα βλάψει την ηγεμονία, αλλά θα την τονώσει λειτουργώντας καθησυχαστικά στα υπόλοιπα μέλη, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να τρέφουν την ψευδαίσθηση της εμπιστοσύνης και της ελευθερίας.

Το εξ’ αρχής ξεκαθάρισμα του Διόδοτου ότι ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το συμφέρον της πόλης, δεν είναι τίποτε άλλο από την τοποθέτηση του λόγου του στην ορθή πολιτική – Λογική βάση. Γιατί δεν πρέπει να υπάρξει καμία υπόνοια για το αντίθετο. Γιατί οποιαδήποτε τέτοια υπόνοια θα διέλυε, από θέση αρχής, κάθε αξιοπιστία:

«Σκεφτείτε πως σήμερα, αν κάποια πόλη αποστατήσει κι ύστερα καταλάβει ότι δεν θα υπερισχύσει, μπορεί να συνθηκολογήσει, ενώ ακόμη είναι σε θέση να δώσει πολεμική αποζημίωση και να πληρώνει μελλοντικά τον φόρο υποτέλειας.

Αν όμως αλλάξτε πολιτική, ποια πόλη νομίζετε πως θα βρεθεί που δεν θα ετοιμαστεί καλύτερα από ό,τι ως σήμερα για να αποστατήσει και σε μια πολιορκία δεν θα παρατείνει την αντίστασή της ως τα έσχατα, αν ξέρει ότι μια αργότερη ή νωρίτερη συνθηκολόγηση θα έχει τις ίδιες συνέπειες;

Αλλά και για μας δεν θα ‘ταν ζημιά να ξοδευτούμε σε μια μακροχρόνια πολιορκία της – αφού θα ήταν αδύνατη η συνθηκολόγηση – κι αν την κυριέψουμε, να πάρουμε μια πόλη κατεστραμμένη και χωρίς την δυνατότητα να ‘χουμε στο μέλλον έσοδα απ’ αυτή; Κι ήμαστε ισχυροί απέναντι στους εχθρούς μας ακριβώς χάρη στα έσοδα αυτά». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 46).

Βρισκόμαστε μπροστά στην πιο ορθολογική διαχείριση της εξουσίας, που επιβάλλει ότι τους αδύναμους δεν πρέπει να τους εξοντώνει ο ισχυρός, αλλά να τους απομυζεί. Οι αποστάτες πρέπει να επιστρέφουν στην ηγεμονία – με την ουρά στα σκέλια – όσο το δυνατό πιο σύντομα και πιο ανέξοδα.

Η εκ των προτέρων καθορισμένη θανατική ποινή σε βάρος τους είναι προφανές ότι δεν εξυπηρετεί αυτόν τον προσανατολισμό, καθώς θα εξαναγκάσει τους αποστάτες να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων φέρνοντας ζημιές στρατιωτικές (αφού οι μάχες θα παραταθούν μέχρι τα πιο ακραία όριά τους) και ματαιώνοντας την ίδια την έννοια της νίκης (αφού μια ισοπεδωμένη πόλη δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα).

Η σύνεση, ως παντοδύναμο πολιτικό όπλο των ισχυρών, καθιστά σαφές ότι δεν υπάρχει πιο σώφρων πολιτικός δρόμος από την κερδοφορία που τελεί εν ειρήνη. Οι εξάρσεις και οι αποστασίες δεν συμφέρουν τους ισχυρούς.

Πόσο μάλλον η χρονική παράτασή τους. Ο ανθρωπισμός οφείλει να προβάλλεται ως ύψιστη γενναιοδωρία. Αν η ισχύς καταφέρει και φορέσει πειστικά το ουμανιστικό προσωπείο, θα διαρκέσει επ’ άπειρο, αφού θα έχει ματαιώσει όλες τις αντιστάσεις.

Ο υποτελής πρέπει να νιώθει προστατευμένος από τον ισχυρό και – αν είναι δυνατό – να μην αντιλαμβάνεται την εκμετάλλευση που υφίσταται. Η ανάκληση της παράλογης τιμωρίας των Μυτιληναίων, όχι μόνο δεν θα βλάψει την ηγεμονία, αλλά θα την τονώσει λειτουργώντας καθησυχαστικά στα υπόλοιπα μέλη, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να τρέφουν την ψευδαίσθηση της εμπιστοσύνης και της ελευθερίας. Η λογική τιμωρία θα μεταφραστεί ως δικαιοσύνη.

Η συλλήβδην εξόντωση του πληθυσμού όμως δεν μπορεί να πείσει κανένα. Αντιθέτως, θα γεννήσει την ανασφάλεια που διαλύει όλες τις ψευδαισθήσεις. Γιατί κάθε ηγεμονία εγκαθιδρύει προτεκτοράτα, και κάθε προτεκτοράτο οφείλει να κινείται από τις πολιτικές αποφάσεις των ιθυνόντων, που πρέπει να φαίνονται ανεξάρτητοι.

Κι αυτή είναι η μαγική ισορροπία της υποτέλειας. Η πολιτική σκηνή να διαμορφώνεται από τους κατάλληλους προς την ηγεμονία ανθρώπους και ταυτόχρονα ο λαός να θεωρεί ότι κρατά την τύχη του στα χέρια του. Γι’ αυτό οι ντόπιοι πολιτικοί εκφραστές της ηγεμονίας πρέπει πάνω απ’ όλα να νιώθουν ασφαλείς:

«Αν όμως εξοντώσετε τους δημοκρατικούς της Μυτιλήνης, που όχι μόνο δεν πήραν μέρος στην αποστασία, αλλά και όταν πέτυχαν να τους δοθούν όπλα, σας παραδώσανε θεληματικά την πόλη τους, πρώτο θα κάμετε έγκλημα σκοτώνοντας τους ευεργέτες σας, κι ύστερα θα εξασφαλίσετε στους ολιγαρχικούς αυτό που πάνω απ’ όλα θέλουν: στις αποστασίες που θα προκαλούν στις πόλεις τους, να ‘χουν αμέσως συμμάχους τους δημοκρατικούς, μια κι εσείς θα ‘χετε δείξει σ’ όλους πανηγυρικά ότι η ίδια τιμωρία περιμένει και τους ενόχους και τους αθώους.

Οφείλεται λοιπόν, κι αν ακόμη σας αδίκησαν, να προσποιηθείτε πως δεν το καταλάβατε, για να μη γίνει εχθρικό το μόνο μέρος του πληθυσμού που είναι ακόμη φιλικό απέναντί σας». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 47).

Όμως ο Διόδοτος δεν σταματά εδώ, αλλά προχωρά ακόμη βαθύτερα αναλύοντας την ίδια τη φύση της θανατικής ποινής: «Κι είναι πιθανό, παλιότερα, οι ποινές για τα βαρύτερα εγκλήματα να ήταν πιο ελαφριές, επειδή όμως οι παρανομίες συνεχίζονταν, με τον καιρό οι περισσότερες ποινές έφτασαν να είναι ο θάνατος. Αλλά παρόλα αυτά τα εγκλήματα συνεχίζονται.

Ή, λοιπόν, πρέπει να βρούμε κάποιο σκιάχτρο πιο φοβερό απ’ το θάνατο ή να παραδεχτούμε πως αυτός δεν σταματά το έγκλημα. Γιατί οι άνθρωποι, είτε από τόλμη που την γεννά η φτώχεια με τις πιεστικές ανάγκες, είτε από πλεονεξία που την προκαλεί η δύναμη και την κάνει ακόρεστη η αλαζονεία και η αυτοπεποίθηση, είτε από τα πάθη που κάθε φορά πια ακατανίκητα τους εξουσιάζουν στις διάφορες περιστάσεις του βίου, παρασύρονται σ’ επικίντυνες περιπέτειες». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 45).

Παρακολουθούμε την πιο ανόθευτη ανθρωπιστική πρόταση, η οποία κατατίθεται όχι ως διάλεξη ή φιλοσοφική τοποθέτηση ή καλλιτεχνικό έργο – που, από θέση αρχής, μπορούν να κινηθούν πιο ελεύθερα – αλλά ως επιχείρημα μέσα σε πολιτικό λόγο, που οφείλει να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες γραμμές, που οφείλει δηλαδή να διαμορφώσει την άποψη του κοινού ώστε να ψηφιστούν τα προτεινόμενα.

Ο ανεπιτήδευτος συνδυασμός της πολιτικής πειθούς με το ανθρωπιστικό ιδεώδες ξεπερνά όλα τα ρητορικά καλούπια, όχι επειδή επικαλείται μια προοδευτική ιδέα ως πολιτικό όπλο, αλλά γιατί εντάσσει μια ολόκληρη κοινωνική αντίληψη περί τιμωρίας (που δεν είναι βέβαιο ότι την ασπάζεται το κοινό) στο πλαίσιο μιας ρητορικής που επιδιώκει να κατευθύνει άμεσα προς μια συγκεκριμένη πολιτική απόφαση. Ο Διόδοτος, αφού χειριστεί επαρκώς τα ωφελιμιστικά πρότυπα που επιβάλλει ο πολιτικός λόγος, προχωράει σε ατόφιες ανθρωπιστικές αξίες, που, εμμέσως πλην σαφώς, καταθέτει επίσης προς ψήφιση.

Πετυχαίνει δηλαδή δύο στόχους, αφού το κοινό δεν θα αποδεχτεί απλώς μια περιστασιακά επικερδή πρόταση, αλλά μια σταθερή πολιτική αντίληψη, που εστιάζει στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο και το σεβασμό της ζωής.

Γιατί η απονομή των ποινών, από την φύση της, εμπεριέχει τον αγώνα του ανθρώπου να εκπολιτιστεί. Τον αγώνα να ξεπεράσει τα πηγαία εκδικητικά του συναισθήματα. Τον αγώνα της πίστης στην αναμόρφωση του ανθρώπου, που δεν χρειάζεται να πεθάνει.

Τον αγώνα για την συνύπαρξη. Γι’ αυτό ο Διόδοτος μιλά για τα ανθρώπινα πάθη. Γι’ αυτό επικαλείται την φτώχεια και τις πιεστικές ανάγκες. Γι’ αυτό αναφέρεται στο ακατανίκητο των συναισθημάτων. Γιατί ξέρει ότι οι αυστηρές – εξοντωτικές ποινές δεν μπορούν να τα νικήσουν. (Εξάλλου, έχουν ήδη αποτύχει). Γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος πρέπει να απευθυνθεί αλλού, αν θέλει να τα δαμάσει:

«Κοντολογίς, είναι αδύνατο – κι είναι πολύ ανόητος όποιος πιστεύει το αντίθετο – η ανθρώπινη φύση, όταν σπρώχνεται από το πάθος να πράξει κάτι, να συγκρατηθεί από αυστηρούς νόμους ή από κάποιον άλλο φόβο». (βιβλίο τρίτο, παράγραφος 45)-(http://corfiatiko.blogspot.com/2022/10/blog-post_151.html).

 

Και όμως η παγκόσμια οικονομία απειλείται από θανάσιμο κίνδυνο, λόγω μίας εταιρείας την οποία... δεν έχει ακούσει ποτέ κανένας.

Σε ένα μικροσκοπικό νησί στα ανοικτά των ακτών της Κίνας, μια εταιρεία κατασκευάζει ένα προϊόν που χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο για αμέτρητα αντικείμενα οικιακής χρήσης από υπολογιστές μέχρι πλυντήρια ρούχων. Και καθώς αυτό το νησί - η Ταϊβάν - ανησυχεί για την απειλή μιας αντιπαράθεσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, η παγκόσμια οικονομία κρατά την ανάσα της.

Αυτό συμβαίνει, επειδή υπάρχει η οικονομική δραστηριότητα αξίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων συνδεδεμένη με αυτή την εταιρεία: την Taiwan Semiconductor Manufacturing Company, τη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής τσιπ στον κόσμο, όπως γράφει το Business Insider.

Παρατηρητές του κλάδου λένε ότι μια κλιμακούμενη διαμάχη μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας για την Ταϊβάν θα μπορούσε να παρασύρει την παγκόσμια οικονομία, δεδομένου του γεγονότος πως καμία άλλη εταιρεία δεν παράγει τόσο προηγμένα τσιπ σε τόσο μεγάλο όγκο. Εάν η TSMC τεθεί εκτός, λένε, η παραγωγή όλων, από αυτοκίνητα μέχρι iPhone, θα μπορούσε να σταματήσει.

«Αν η Κίνα εισέβαλε στην Ταϊβάν, αυτός θα ήταν ο μεγαλύτερος αντίκτυπος που έχουμε δει στην παγκόσμια οικονομία», είπε στο Insider ο Glenn O'Donnell, αντιπρόεδρος και διευθυντής έρευνας της Forrester. «Αυτό θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο από το κραχ του 1929 μ.Χ.».

Αν και η TSMC μπορεί να μην είναι γνωστό όνομα, σχεδόν σίγουρα έχετε κάτι που τροφοδοτείται από τα τσιπ της εταιρείας. Η TSMC αντιπροσωπεύει πάνω από το ήμισυ της παγκόσμιας αγοράς ημιαγωγών, και όταν πρόκειται για προηγμένους επεξεργαστές, ο αριθμός αυτός φτάνει, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, έως και το 90%.

Στην πραγματικότητα, ακόμη και το καλύτερο τσιπ από τον κορυφαίο κατασκευαστή ημιαγωγών της Κίνας, SMIC, λέγεται ότι είναι περίπου πέντε χρόνια πίσω από αυτό της TSMC. Η TSMC θεωρεί την Apple ως τον μεγαλύτερο πελάτη της, προμηθεύοντας τον τεχνολογικό γίγαντα της Καλιφόρνια με τα τσιπ που τροφοδοτούν τα iPhone.

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από τους περίπου 1,4 δισεκατομμύρια επεξεργαστές smartphone στον κόσμο παράγονται από την TSMC, όπως και περίπου το 60% των τσιπ που χρησιμοποιούνται από τις αυτοκινητοβιομηχανίες, σύμφωνα με την Wall Street Journal. Οι ημιαγωγοί TSMC χρησιμοποιούνται επίσης σε υπολογιστές υψηλής απόδοσης: Μπορούν να επεξεργάζονται γρήγορα δέσμες δεδομένων και να καθοδηγούν πυραύλους, καθιστώντας την εταιρεία πολύτιμη στα μάτια των κυβερνητικών φορέων.

Καθώς η TSMC έχει αναπτυχθεί για να κυριαρχεί στον κλάδο, έχει γίνει αυτόματα ολιγοπώλιο, σύμφωνα με τον William Alan Reinsch, ανώτερο σύμβουλο στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών, μια δεξαμενή σκέψης σε θέματα εθνικής ασφάλειας.

«Όταν έχεις μια πολύ περίπλοκη, πολύ εξελιγμένη και πολύ ακριβή τεχνολογία, όπου τα εμπόδια εισόδου είναι πολύ υψηλά – εννοώ, η κατασκευή ενός καταπληκτικού εργοστασίου κοστίζει δισεκατομμύρια – δεν μπορείς να αποφασίσεις αύριο, «λοιπόν, θα πάω να ασχοληθώ με αυτή την επιχείρηση», είπε.

Η βιομηχανία ημιαγωγών έχει τις ρίζες της στις ΗΠΑ, καθώς μεγάλο μέρος της έρευνας και ανάπτυξης γίνεται σε αμερικανικό έδαφος. Εταιρείες σε άλλες χώρες αδειοδοτούν την τεχνολογία κατασκευής των ΗΠΑ.

Ο Dylan Patel, επικεφαλής αναλυτής στην εταιρεία έρευνας και συμβούλων ημιαγωγών SemiAnalysis, έφερε την ολλανδική εταιρεία ASML ως παράδειγμα: Η ASML παράγει εξοπλισμό κατασκευής τσιπ υψηλών προδιαγραφών, αλλά μια από τις τεχνολογίες για τις οποίες είναι πιο γνωστή δημιουργήθηκε στα εργαστήρια των ΗΠΑ.

Τα τελευταία 30 χρόνια, οι κατασκευαστές στις ανεπτυγμένες χώρες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν προς το συμφέρον τους να αναθέσουν σε εξωτερικούς συνεργάτες την κατασκευή των τσιπ, σύμφωνα με τον Reinsch.

«Φτιάχνεις ένα μεγάλο εργοστάσιο και κατασκευάζεις αυτά τα πράγματα κατά χιλιάδες, και το κάνεις σε μια χώρα με χαμηλούς μισθούς, χωρίς συνδικάτα που πιθανώς δεν έχει περιβαλλοντικές απαιτήσεις», σημείωσε.

Αυτή η προσέγγιση είναι που οδήγησε άμεσα στην ανάπτυξη χυτηρίων τσιπ όπως η TSMC και στην μείωση της παραγωγής σε αμερικανικό έδαφος, είπε ο Reinsch. Σύμφωνα με μια έκθεση του 2021 μ.Χ. από την Ένωση Βιομηχανίας Ημιαγωγών, το 1990 μ.Χ. οι ΗΠΑ παρήγαγαν το 37% της παγκόσμιας προσφοράς τσιπ. Αυτές τις μέρες, οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες μόνο για το 12% της παγκόσμιας παραγωγής τσιπ.

Ασπίδα ή αμοιβαία καταστροφή; Η Ταϊβάν ελπίζει ότι η επιχείρηση ημιαγωγών της θα την προστατεύσει από την κινεζική επιθετικότητα – οι κυβερνητικοί ηγέτες έχουν αποκαλέσει την βιομηχανία «ασπίδα» έναντι της εισβολής.

Αλλά αν η Κίνα εισέβαλε πράγματι, διαταράσσοντας την πρόσβαση του κόσμου σε τσιπ, «όλη η παγκόσμια οικονομία θα σταματήσει», είπε ο O'Donnell από τη Forrester. «Οι ημιαγωγοί έχουν γίνει σχεδόν σαν το οξυγόνο της παγκόσμιας οικονομίας», πρόσθεσε. «Χωρίς τα τσιπ δεν μπορείς να αναπνεύσεις», συνέχισε

Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διακοπής θα ήταν «οικονομικά καταστροφικά», λέει ο Martijn Rasser, πρώην ανώτερος αξιωματικός πληροφοριών στη CIA, ο οποίος είναι τώρα ειδικός σε θέματα ασφάλειας και τεχνολογίας στο Centre for a New American Security, μια σημαντική δεξαμενή σκέψης. «Θα μετρούσαμε τρισεκατομμύρια δολάρια σε οικονομικές απώλειες», είπε στο Insider.

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ συμφωνεί και τον Ιούλιο ο Υπουργός Εμπορίου είπε ότι η Αμερική θα αντιμετωπίσει μια «βαθιά και άμεση ύφεση» εάν οι επιχειρήσεις της δεν είχαν πλέον πρόσβαση σε αυτά τα τσιπ. Ορισμένοι ειδικοί εικάζουν ότι, σε περίπτωση εισβολής, οι εγκαταστάσεις κατασκευής τσιπ θα καταστρέφονταν σκόπιμα και η Κίνα δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σε αυτές.

Σε ένα άρθρο στο περιοδικό του Αμερικανικού στρατού που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο, ο ακαδημαϊκός Jared McKinney περιέγραψε αυτή τη στρατηγική ως την «σπασμένη φωλιά» - ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε είναι η αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/648148/ki-omos-i-pagkosmia-oikonomia-apeileitai-apo-thanasimo-kindyno-logo-mias-etaireias-tin-opoia-den-exei-akoysei-kanenas-pote).

 

Νέο αμυντικό δόγμα για ΗΠΑ: Θεμελιώδης κίνδυνος μακροπρόθεσμα η Κίνα

Η Κίνα συνιστά «θεμελιώδη» κίνδυνο για την ασφάλεια των ΗΠΑ τις επόμενες δεκαετίες ενώ η Ρωσία αποτελεί μια «έντονη απειλή» εκτιμά το Πεντάγωνο στο νέο αμυντικό δόγμα του που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα και καθορίζει την στρατηγική των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων για τα επόμενα χρόνια.

Το Πεκίνο «είναι ο μοναδικός ανταγωνιστής που έχει ταυτόχρονα την πρόθεση να τροποποιήσει την παγκόσμια τάξη και, ολοένα και περισσότερο, τα μέσα για να το κάνει» υπογράμμισε ο Υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν παρουσιάζοντας στους δημοσιογράφους αυτήν την νέα στρατηγική. «Σε αντίθεση με την Κίνα, η Ρωσία δεν συνιστά συστημική απειλή για τις ΗΠΑ μακροπρόθεσμα. Αλλά είναι μια άμεση και έντονη απειλή για τα συμφέροντα και τις αξίες μας», πρόσθεσε.

Το νέο αμυντικό δόγμα, που δημοσιοποιήθηκε ταυτόχρονα με την πυρηνική και την αντιβαλλιστική στρατηγική των ΗΠΑ, αναφέρεται στις πιέσεις που ασκεί το Πεκίνο στην Ταϊβάν, καθώς η Ουάσιγκτον ανησυχεί ότι το Πεκίνο θα επιδιώξει την επανένωση του νησιού με την ηπειρωτική Κίνα.

«Η ολοένα και πιο προκλητική ρητορική και οι ενέργειες εξαναγκασμού της Κίνας απέναντι στην Ταϊβάν είναι αποσταθεροποιητικές, με κίνδυνο να προκαλέσουν παρανοήσεις και απειλούν την ειρήνη και την σταθερότητα στο Στενό της Ταϊβάν» αναφέρεται στο κείμενο αυτό, έκτασης 20 σελίδων.

Μια μεγαλύτερη εκδοχή του, που έχει χαρακτηριστεί αμυντικό απόρρητο, στάλθηκε στο Κογκρέσο πριν από μερικούς μήνες. Το Πεντάγωνο πάντως σημειώνει ότι «μια σύγκρουση με την Κίνα δεν είναι ούτε αναπόφευκτη, ούτε επιθυμητή» (https://www.ethnos.gr/World/article/230373/neoamyntikodogmagiahpathemeliodhskindynosmakroprothesmahkina).

 

«Weapons Free»: Το νέο δόγμα των ΗΠΑ προβλέπει πυρηνικά πλήγματα ακόμα και σε μη πυρηνικές απειλές! Οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την αντιπαράθεσή τους με Ρωσία και Κίνα: «Είναι απειλές και οι δύο χώρες για εμάς».

Οι ΗΠΑ μετά από πολλές δεκαετίες αλλάζουν ριζικά το πυρηνικό τους δόγμα και το μετατρέπουν σε «weapons free», που σημαίνει πως μπορούν να κάνουν χρήση πυρηνικών όπλων όποτε το κρίνουν, εναντίον όποιου θέλουν και κυρίως χωρίς να υπάρχει πυρηνική απειλή εναντίον τους.

Η νέα Στρατηγική Εθνικής Άμυνας του Πενταγώνου απέρριψε τα πρότερα όρια χρήσης πυρηνικών όπλων που υποστήριζαν εδώ και καιρό οι υποστηρικτές του ελέγχου των όπλων και, στο παρελθόν, ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν και πλέον μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε προληπτικό πρώτο πυρηνικό πλήγμα.

Με άλλα λόγια οι ΗΠΑ επισήμως καθίστανται επιθετικό κράτος με τον «μανδύα» της «Δημοκρατίας» και την επίφαση του αφηγήματος «Εμείς είμαστε οι… καλοί» και μπορούν να ανοίξουν «την πόρτα του φρενοκομείου».

Επικαλούμενο τις αυξανόμενες απειλές από την Κίνα και την Ρωσία, το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας ανέφερε στο έγγραφο που κυκλοφόρησε την Πέμπτη ότι «μέχρι τη δεκαετία του 2030 μ.Χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετωπίσουν, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, δύο μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις ως στρατηγικούς ανταγωνιστές και πιθανούς αντιπάλους».

Σε απάντηση, οι ΗΠΑ θα «διατηρήσουν μία πολύ υψηλή οροφή στο πυρηνικό οπλοστάσιο» χωρίς να αποκλείουν τη χρήση των όπλων ως αντίποινα σε μια μη πυρηνική στρατηγική απειλή για την πατρίδα, τις αμερικανικές δυνάμεις στο εξωτερικό ή τους συμμάχους.

Κατά τ’άλλα μέσω των ελεγχόμενων δυτικών ΜΜΕ, οι Αμερικανοί προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα συλλογικό ασυνείδητο στο οποίο, ο «πυρηνικός τρομοκράτης» είναι η Ρωσία και ο Πρόεδρος της Β.Πούτιν.

Ο Μπάιντεν δεσμεύτηκε στην προεδρική εκστρατεία του 2020 μ.Χ. να δηλώσει ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί μόνο για να αποτρέψει ή να αντεπιτεθεί σε μια πυρηνική επίθεση, μια θέση που ευλογήθηκε από τους προοδευτικούς Δημοκρατικούς και καθυβρίστηκε από τα «γεράκια» της άμυνας. Το περιβάλλον απειλής άλλαξε δραματικά από τότε και η στρατηγική του Πενταγώνου σφυρηλατήθηκε σε συνεργασία με τον Λευκό Οίκο.

Η πυρηνική έκθεση που αποτελεί μέρος της ευρύτερης στρατηγικής ανέφερε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν αναθεώρησε την πυρηνική της πολιτική και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές «Καμία Πρώτη Χρήση» και «Αποκλειστικός Σκοπός» «θα οδηγούσαν σε ένα απαράδεκτο επίπεδο κινδύνου υπό το φως του εύρους των μη πυρηνικών δυνατοτήτων που αναπτύσσονται και προωθούνται από ανταγωνιστές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ζημιά σε στρατηγικό επίπεδο» στις ΗΠΑ και τους συμμάχους.

Η Mackenzie Eaglen, μόνιμος συνεργάτης στο American Enterprise Institute, είπε ότι «είναι έκπληκτη από το πόσο ισχυρή είναι η θέση τους στον πυρηνικό εκσυγχρονισμό και πόσο δυνατή είναι η συνέχεια της πολιτικής της εθνικής ασφάλειας μεταξύ των διοικήσεων διαφορετικών μερών. Είναι πρόθυμοι να αναβάλουν τις οραματικές πολιτικές τους υπό το φως της σκληρής πραγματικότητας για τα πυρηνικά από την Κίνα και την Ρωσία».

Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι έχουν θέσει ανοιχτά τη δυνατότητα χρήσης πυρηνικών όπλων κατά την επέμβαση στην Ουκρανία. Όμως, την Πέμπτη, ο Πούτιν είπε ότι η Ρωσία έδωσε μόνο «υποδείξεις» ως απάντηση σε επανειλημμένες συζητήσεις ΗΠΑ και Ευρώπης για πιθανή πυρηνική σύγκρουση.

«Δεν χρειαζόμαστε πυρηνικό χτύπημα στην Ουκρανία — δεν υπάρχει κανένα νόημα, ούτε στρατιωτικό ούτε πολιτικό», είπε ο Πούτιν σε ακροατήριο αναλυτών εξωτερικής πολιτικής έξω από τη Μόσχα.

Στο έγγραφο, το οποίο πλαισιώθηκε πριν από την ρωσική επέμβαση, το Πεντάγωνο λέει ότι η Ρωσία συνεχίζει «να επωμίζει τα πυρηνικά της όπλα για να υποστηρίξει τη ρεβιζιονιστική πολιτική ασφαλείας της», ενώ το σύγχρονο οπλοστάσιο της αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω.

Εν τω μεταξύ, η Κίνα παραμένει ο «πιο συνεπής στρατηγικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ για τις επόμενες δεκαετίες», δήλωσε ο Υπουργός Άμυνας Lloyd Austin σε επιστολή που παρουσιάζει την νέα αμυντική στρατηγική.

Ανέφερε τις «ολοένα και πιο εκβιαστικές ενέργειες της Κίνας για την αναμόρφωση της περιοχής του Ινδο-Ειρηνικού και του διεθνούς συστήματος ώστε να ταιριάζει με τις αυταρχικές προτιμήσεις της», παρόλο που εκσυγχρονίζει και επεκτείνει γρήγορα τον στρατό της.

Η Κίνα θέλει να έχει τουλάχιστον 1.000 παραδοτέες πυρηνικές κεφαλές μέχρι το τέλος της δεκαετίας, αναφέρει το έγγραφο πυρηνικής στρατηγικής, λέγοντας ότι θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει για «εκβιαστικούς σκοπούς, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών προκλήσεων κατά των συμμάχων και εταίρων των ΗΠΑ στην περιοχή».

Το έγγραφο πυρηνικής στρατηγικής δεν διευκρινίζει ποιες μη πυρηνικές απειλές θα μπορούσαν να προκαλέσουν πυρηνική απάντηση των ΗΠΑ, αλλά οι τρέχουσες απειλές περιλαμβάνουν υπερηχητικά όπλα που κατέχουν η Ρωσία και η Κίνα για τα οποία οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν ακόμη αποδεδειγμένη άμυνα.

Διευκρινίζει, ωστόσο, με τον πιο έντονο τρόπο, τι θα συνέβαινε με μια άλλη πυρηνική δύναμη, τη Βόρεια Κορέα, εάν εξαπέλυε πυρηνική επίθεση στις ΗΠΑ, τη Νότια Κορέα ή την Ιαπωνία. Αυτή η ενέργεια «θα οδηγήσει στο τέλος αυτού του καθεστώτος», λέει. Τα πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ συνεχίζουν να παίζουν ρόλο στην αποτροπή των επιθέσεων της Βόρειας Κορέας.

Η πυρηνική στρατηγική επιβεβαίωσε τα προγράμματα εκσυγχρονισμού, συμπεριλαμβανομένης της συνεχιζόμενης αντικατάστασης της γηρασμένης πυρηνικής τριάδας αέρος-θαλάσσης- ξηράς των ΗΠΑ. Μεταξύ αυτών είναι τα πυρηνικά υποβρύχια SLBM κλάσης Columbia του Ναυτικού, η αντικατάσταση των ICBM Minuteman III, το νέο όπλο Standoff μεγάλης εμβέλειας που εκτοξεύεται από αέρα και μαχητικά αεροσκάφη F-35 για την Ευρώπη με πυρηνική γόμωση.

Η αναθεώρηση επιβεβαίωσε προηγούμενες αναφορές ότι το Πεντάγωνο θα αποσύρει τη βόμβα βαρύτητας B83-1 και θα ακυρώσει το πρόγραμμα Sea-Launched Cruise Missile. Ωστόσο, η ανασκόπηση υποστηρίζει και ένα ναυτικό όπλο της εποχής Τραμπ, την πυρηνική κεφαλή χαμηλής απόδοσης W76-2 που εκτοξεύεται από υποβρύχιο, η οποία περιγράφεται ότι παρέχει «ένα σημαντικό μέσο αποτροπής περιορισμένης πυρηνικής χρήσης».

Η ευρύτερη έκθεση στρατηγικής πρόσφερε επίσης ήπια διατυπωμένη κριτική για τα μεγάλα οπλικά προγράμματα των ΗΠΑ, τα οποία συχνά καθυστερούν πολλά χρόνια σε σχέση με τα σχέδια και τα  δισεκατομμύρια δολάρια των αρχικών προϋπολογισμών.

«Το τρέχον σύστημά μας είναι πολύ αργό και πολύ επικεντρωμένο στην απόκτηση συστημάτων που δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντιμετωπίζουν τις πιο κρίσιμες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε τώρα», ανέφερε το Πεντάγωνο. Ζητούσε περισσότερα «ανοικτά συστήματα που μπορούν να ενσωματώσουν γρήγορα τεχνολογία αιχμής» μειώνοντας παράλληλα τα προβλήματα «αρχαιότητας» και υψηλού κόστους.

Τα έγγραφα της στρατηγικής του Πενταγώνου στάλθηκαν στο Κογκρέσο σε διαβαθμισμένη μορφή τον Μάρτιο, επομένως εξετάστηκαν κατά την έγκριση του προϋπολογισμού για τον αμυντικό προϋπολογισμό του 2023 μ.Χ. από το Κογκρέσο.

Πάντως, σε ότι αφορά την ισορροπία δυνάμεων στα πυρηνικά οπλοστάσια, η Ρωσία παραμένει η απόλυτη κυρίαρχος στην παγκόσμια πυρηνική ισχύ και προκαλεί εντύπωση η τάση των εξτρεμιστικών κύκλων που ελέγχουν την κυβέρνηση Μπάιντεν να θεωρούν πως οποιαδήποτε πυρηνική επιθετική ενέργεια των ΗΠΑ δεν θα έχει ως συνέπεια άμεσα πυρηνικά πλήγματα από την Ρωσία.

Το νέο πυρηνικό δόγμα αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα μετά τις χθεσινές Αμερικανικές απειλές ότι «Οποιαδήποτε επίθεση σε αμερικανικές υποδομές θα λάβει απάντηση». Αυτό προειδοποίησε ο Λευκός Οίκος μετά τις δηλώσεις ανώτερου αξιωματούχου του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών ότι εμπορικοί δορυφόροι της Δύσης θα μπορούσαν να αποτελέσουν «νόμιμους στόχους» της Ρωσίας εφόσον έχουν εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Ο Τζον Κέρμπι, εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, δήλωσε σε δημοσιογράφους ότι υπάρχουν στοιχεία, τα οποία είπε ότι είναι γνωστά σε όλους, που δείχνουν ότι οι Ρώσοι επιδιώκουν να αναπτύξουν τεχνολογίες κατά δορυφόρων.

Σε απάντηση η Ρωσική κρατική τηλεόραση μετέδωσε ότι «Αν οι ΗΠΑ εξαπολύσει το πρώτο πυρηνικό χτύπημα στην Ρωσία αντί για τις Ηνωμένες Πολιτείες θα υπήρχε ένα νέο ναυτικό στενό. Η πυρηνική δύναμη της Ρωσίας είναι τετραπλάσια από αυτή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, σε σχέση με την έκταση της κάθε χώρας και τους στόχους που πρέπει να προσβληθούν.

Το ίδιο ισχύει και για την Βρετανία: Θα βυθιζόταν στον Ατλαντικό Ωκεανό. Θα πρέπει να τους κάνει να σκεφτούν λογικά και να καθαρίσουν το μυαλό τους. Δεν πρόκειται για πυρηνικό εκβιασμό. Αυτό θα κάνουμε πραγματικά αν δεχτούμε επίθεση» (https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/weapons-free-to-neo-dogma-ton-ipa-provlepei-pyrinika-pligmata-akoma-kai-se-mi-pyrinikes-apeiles/).

 

Γιατί οι ΗΠΑ φέρνουν νέες θερμοπυρηνικές βόμβες στην Ευρώπη - Τι συμβαίνει

Γιατί οι ΗΠΑ φέρνουν νέες θερμοπυρηνικές βόμβες στην Ευρώπη - Τι συμβαίνει Ο επανεξοπλισμός επιταχύνθηκε λόγω των εχθροπραξιών στην Ουκρανία. Το Πεντάγωνο αναβαθμίζει το πυρηνικό του οπλοστάσιο στην Ευρώπη. Το Politico γράφει ότι οι αναβαθμισμένες βόμβες B62-12 θα φτάσουν στις αεροπορικές βάσεις τον Δεκέμβριο 2022 μ.Χ., αν και αναμένονταν μόνο την άνοιξη του 2023 μ.Χ.

Αμερικανοί δημοσιογράφοι εξηγούν ότι το πρόγραμμα επανεξοπλισμού των αμερικανικών ευρωπαϊκών πυρηνικών οπλοστασίων έχει προγραμματιστεί εδώ και πολύ καιρό. Ο προϋπολογισμός είναι δέκα δισεκατομμύρια δολάρια.

Το θερμοπυρηνικό B61 της δωδέκατης τροποποίησης θα αντικαταστήσει προηγούμενες εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι αποθηκευμένες στη Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και την Τουρκία. Σύμφωνα με ειδικούς του Politico, ο επανεξοπλισμός επιταχύνθηκε λόγω των εχθροπραξιών στην Ουκρανία. Το Πεντάγωνο το αρνείται.

«Αν και δεν πρόκειται να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες του πυρηνικού μας οπλοστασίου, ο εκσυγχρονισμός του B61 συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια και η απόφαση για ασφαλή και υπεύθυνη αντικατάσταση των απαρχαιωμένων όπλων δεν ελήφθη τώρα», δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Άμυνας Πάτρικ Ράιντερ. «Δεν υπάρχει σχέση με τα τρέχοντα γεγονότα».

Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες κατηγόρησαν επανειλημμένα πρόσφατα την Ρωσία ότι σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία και έχουν απειλήσει με τα πιο αυστηρά μέτρα. Η Μόσχα το αρνείται και επισημαίνει ότι το Κίεβο προετοιμάζεται για πρόκληση χρησιμοποιώντας μια «βρώμικη βόμβα».

Από τις 17 Οκτωβρίου έως το τέλος του μήνα, το ΝΑΤΟ διεξάγει την άσκηση πυρηνικής αποτροπής Steadfast Noon. Συμμετέχουν 14 χώρες και έως 60 στρατιωτικά αεροσκάφη. Το επίπεδο ετοιμότητας μάχης των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη ανέβηκε στο επίπεδο του DEFCON 2.

Προηγουμένως, αυτό γινόταν μόνο κατά την διάρκεια της Κρίσης των Πυραύλων της Κούβας και την παραμονή της Επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου. Αυτός ο τρόπος επιτρέπει ένα αντίποινα πυρηνικό χτύπημα κατά του εχθρού.

"Ο βιαστικός επανεξοπλισμός σε ένα τέτοιο υπόβαθρο φαίνεται ξεκάθαρος. Πρόκειται αναμφίβολα για μια πράξη εκφοβισμού που στρέφεται κατά της Ρωσίας", δήλωσε ο Konstantin Sokolov, αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Γεωπολιτικών Προβλημάτων. καθώς και να ενθαρρύνει τον ουκρανικό στρατό να δράσει πιο ενεργά στα μέτωπα.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας δεν πρέπει να έχουν καμία αμφιβολία ότι οι Αμερικανοί θα κάνουν τα πάντα γι 'αυτούς. Στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον δεν είναι ανόητη ή αυτοκτονική. Γνωρίζουν καλά ότι όχι χρειάζεται μια πυρηνική σύγκρουση» (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/649132/giati-oi-ipa-fernoun-nees-thermopyrinikes-vomves-stin-evropi-ti-symvainei).

 

Οι πράκτορες της CIA ομολογούν ότι πλήρωσαν ΜΚΟ, Δημοσιογράφους και Πολιτικούς για να αποσιωπήσουν την σφαγή των Σέρβων. Παρουσίαζαν πτώματα δολοφονημένων Σέρβων ως μουσουλμάνους – θύματα Σέρβων!

Ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων που αποκαλύπτουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί. Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991 μ.Χ.-94 μ.Χ. και στην Μέση Ανατολή.

Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο. Σε συνέντευξή του, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991 μ.Χ., με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από την Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βοσνία, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στην Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας.

Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες.

Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στην Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

«Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας. Το 1992 μ.Χ. ήμουν ξανά στην Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της.

Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο.

Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για να τους υποκινήσει.

Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων.

Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στην Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για να κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στην Γερμανία και στις ΗΠΑ.

Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

Το Κόσοβο, για παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

Θέλω να πω στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου» (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/06/cia.html).

Ρεπουμπλικανοί: «Το FBI αρνήθηκε να παρουσιάσει στο Κογκρέσο έγγραφο που αναφέρει χρηματισμό της οικογένειας Μπάιντεν από ξένες δυνάμεις»! Σκάνδαλο «μεγατόνων» συγκλονίζει την κυβέρνηση Μπάιντεν.

Σε σκάνδαλο «μεγατόνων» τείνει να εξελιχθεί για την «κυβέρνηση» Μπάιντεν η υπό διερεύνηση φερόμενη υπόθεση χρηματισμού του ίδιου του Τζο Μπάιντεν αλλά και άλλων… εννέα μελών της οικογένειάς του ιδιαίτερα μάλιστα μετά την άρνηση του FBI να παρουσιάσει στην Βουλή των Αντιπροσώπων έγγραφο το οποίο όπως λένε οι Ρεπουμπλικανοί, αποδεικνύει την ενοχή τους!

Το FBI δεν συμμορφώθηκε με την κλήτευση της Επιτροπής Εποπτείας της Βουλής που το υποχρεώνει σε αποστολή ενός εγγράφου το οποίο φέρεται να περιγράφει εγκληματικό σχέδιο που εμπλέκει τον τότε αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν και έναν ξένο υπήκοο και σχετίζεται με την παραλαβή χρημάτων για πολιτικές αποφάσεις.

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εποπτείας της Βουλής, Τζέιμς Κόμερ, Ρ-Κι., κάλεσε το FBI να αποστείλει το σχετικό έγγραφο, το οποίο είναι ένα έντυπο FD-1023 και δημιουργήθηκε από το FBI, αφού ένας πληροφοριοδότης ισχυρίστηκε ότι «λεπτομερώς αναφέρεται σε φερόμενο εγκληματικό σχέδιο που αφορούσε τον τότε αντιπρόεδρο Μπάιντεν και έναν ξένο υπήκοο σχετικά με χρηματικές δοσοληψίες για αποφάσεις πολιτικής».

Είπαν ότι ο πληροφοριοδότης ισχυρίστηκε ότι το έγγραφο «περιλαμβάνει μια ακριβή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε το φερόμενο εγκληματικό σχέδιο καθώς και τον σκοπό του».

Ο Κόμερ έδωσε διορία στο FBI μέχρι την Τετάρτη το μεσημέρι για να συμμορφωθεί με την κλήτευση, αλλά αντ’ αυτού, το γραφείο έστειλε επιστολή εξηγώντας τα “συμφέροντα εμπιστευτικότητας” του και τη σημασία της προστασίας των πηγών και των μεθόδων για την προστασία της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ.

Την ίδια στιγμή όμως, η… Αμερικανική Δικαιοσύνη, επέλεξε να καταδικάσει τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Ν.Τραμπ για… κακοποίηση της δημοσιογράφου Τζιν Κάρολ, υποτίθεται πριν από… 32 χρόνια, χωρίς στοιχεία και αποδείξεις, απλά και μόνο με την καταγγελία της!

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως ενώ στην Ελλάδα οι δικαστές είναι υποχρεωμένοι να δημοσιεύουν το σκεπτικό της απόφασης (βάσει Συντάγματος), στις ΗΠΑ μπορούν να αποφασίζουν ότι θέλουν χωρίς να εξηγούν γιατί επέλεξαν την απόφαση αυτή.

Ένα έντυπο FD-1023 χρησιμοποιείται από πράκτορες του FBI για την καταγραφή μη επαληθευμένων αναφορών από εμπιστευτικές ανθρώπινες πηγές. Η φόρμα χρησιμοποιείται για την τεκμηρίωση των πληροφοριών που αναφέρονται από έναν πράκτορα του FBI, αλλά η καταγραφή αυτών των πληροφοριών δεν επικυρώνει ή σταθμίζεται με άλλες πληροφορίες που είναι γνωστές από το FBI.

“Αυτή η επιστολή απαντά στην κλήτευση σας, η οποία εγκρίθηκε στις 3 Μαΐου 2023 μ.Χ., που απαιτεί την προσκόμιση εγγράφων εντός μίας εβδομάδας. Καθώς αυτή ήταν η πρώτη σας επικοινωνία με το FBI που αναζητούσε αυτές τις πληροφορίες, να γνωρίζετε ότι το FBI έχει δεσμευτεί να ξεκινήσει την συνταγματικά εξουσιοδοτημένη προσαρμογή διαδικασία», αναφέρεται στην επιστολή.

«Το FBI δεσμεύεται να εργαστεί για να παρέχει στην Επιτροπή πληροφορίες που είναι απαραίτητες για τα νόμιμα εποπτικά σας συμφέροντα, ενώ παράλληλα προστατεύει τα συμφέροντα εμπιστευτικότητας της εκτελεστικής εξουσίας και τις ευθύνες επιβολής του νόμου.

Το FD-1023 μ.Χ. είναι μία από τις πολλές φόρμες που χρησιμοποιεί το FBI για την συλλογή και την καταλογογράφηση πληροφοριών για το έργο επιβολής του νόμου και εθνικής ασφάλειας. Αυτή η φόρμα χρησιμοποιείται από πράκτορες του FBI για την καταγραφή μη επαληθευμένων αναφορών από εμπιστευτική ανθρώπινη πηγή”, αναφέρει η επιστολή.

Το FBI είπε ότι «ακόμη και η επιβεβαίωση του γεγονότος της ύπαρξης (ή της μη ύπαρξης) μιας έρευνας ή μιας συγκεκριμένης ερευνητικής πληροφορίας μπορεί να διακινδυνεύσει την έρευνα με σοβαρές βλάβες», και γι’ αυτό «είναι – και εδώ και πολύ καιρό – η συνήθης πρακτική για τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου να αρνηθεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει ένα τέτοιο γεγονός».

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εποπτείας της Βουλής των Αντιπροσώπων, Τζέιμς Κόμερ, είπε στο Fox News Digital ότι «είναι σαφές από την απάντηση του FBI ότι το μη διαβαθμισμένο αρχείο που κλήθηκε η Επιτροπή Εποπτείας υπάρχει, αλλά αρνούνται να το παράσχουν στην Επιτροπή».

«Ζητήσαμε από το FBI όχι μόνο να παράσχει αυτό το αρχείο, αλλά και να μας ενημερώσει τι έκανε για να διερευνήσει αυτούς τους ισχυρισμούς», είπε ο Κomer. «Το FBI απέτυχε να κάνει και τα δύο». Ο Comer πρόσθεσε: «Η θέση του FBI είναι «εμπιστοσύνη, αλλά δεν επιτρέπεται να επαληθεύσετε».  Αυτό είναι απαράδεκτο. Σχεδιάζουμε να συνεχίσουμε με το FBI και αναμένουμε συμμόρφωση με την κλήτευση».

Ο Λευκός Οίκος υποστήριξε ότι ο Μπάιντεν δεν μίλησε ποτέ στον γιο του για τις επιχειρηματικές του συναλλαγές και συνέχισε να λέει ότι ο πρόεδρος δεν είχε ποτέ ανάμειξη σε αυτές. Αξιωματούχοι λένε επίσης ότι ο Μπάιντεν δεν έχει συζητήσει ποτέ με το Υπουργείο Δικαιοσύνης σχετικά με έρευνες για μέλη της οικογένειας του.

Ο βουλευτής Τζέιμς Κόμερ αποκάλυψε σε συνέντευξη τύπου ότι η οικογένεια Μπάιντεν συγκέντρωσε εκατομμύρια δολάρια από «ξένες δυνάμεις» κατά τη διάρκεια της θητείας του ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα. «Ο Μπάιντεν ισχυρίστηκε από τις εκλογές του 2020 μ.Χ. ότι η οικογένειά του δεν έλαβε χρήματα από την Κίνα. Αυτό ήταν ψέμα και συνεχίζει να λέει ψέματα στον αμερικανικό λαό ακόμα και σήμερα»

– Ο Κόμερ υποστηρίζει ότι η έρευνα που διεξάγει το FBI για ενδεχόμενη δωροδοκία του Μπάιντεν, επιβεβαιώνει τα ευρήματά του. Η εξέλιξη αυτή έρχεται λίγες ημέρες μετά την καταδίκη χρηματοδότη του Ομπάμα για χρηματισμό από την Κίνα (https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/repoumplikanoi-to-fbi-arnithike-na-parousiasei-sto-kogkreso-eggrafo-pou-anaferei-xrimatismo-tis-oikogeneias-mpainten-apo-ksenes-dynameis/).

 

Νέα «μπλεξίματα» για τον Τζο Μπάιντεν – Κατηγορείται ότι έλαβε πάνω από 10 εκ. δολάρια από «ξένα κράτη». Ο βουλευτής Τζέιμς Κόμερ αποκάλυψε ότι η οικογένεια Μπάιντεν συγκέντρωσε εκατομμύρια δολάρια από «ξένες δυνάμεις».

Νέες «φουρτούνες» για τους δημοκρατικούς και την κυβέρνηση Μπάιντεν έπειτα από τις τελευταίες, επίσημες πλέον αποκαλύψεις που θα διερευνηθούν αναλυτικά από το Κογκρέσο. Ο βουλευτής Τζέιμς Κόμερ αποκάλυψε σε συνέντευξη τύπου ότι η οικογένεια Μπάιντεν συγκέντρωσε εκατομμύρια δολάρια από «ξένες δυνάμεις» κατά την διάρκεια της θητείας του ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα.

«Ο Μπάιντεν ισχυρίστηκε από τις εκλογές του 2020 μ.Χ. ότι η οικογένειά του δεν έλαβε χρήματα από την Κίνα. Αυτό ήταν ψέμα και συνεχίζει να λέει ψέματα στον Αμερικανικό λαό ακόμα και σήμερα» «Τα τραπεζικά αρχεία δείχνουν ότι η οικογένεια Μπάιντεν, οι συνεργάτες τους και οι εταιρείες τους έλαβαν πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια από ξένους υπηκόους και τις εταιρείες τους».

– Ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν και ο γιος του Χάντερ έλαβαν πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια από Ρουμάνο υπήκοο κατά την διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα.

– Ο Κόμερ διαπίστωσε ότι 16 εκατομμύρια δολάρια σε τραπεζικά εμβάσματα κατέληξαν σε διάστημα 6 μηνών σε πέντε διαφορετικές τράπεζες που κατείχε λογαριασμούς ο Χάντερ Μπάιντεν.

– Ο Κόμερ υποστηρίζει ότι η έρευνα που διεξάγει το FBI για ενδεχόμενη δωροδοκία του Μπάιντεν, επιβεβαιώνει τα ευρήματα του. Η εξέλιξη αυτή έρχεται λίγες ημέρες μετά την καταδίκη χρηματοδότη του Ομπάμα για χρηματισμό από την Κίνα (https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/nea-mpleksimata-gia-ton-tzo-mpainten-katigoreitai-oti-elave-pano-apo-10-ek-dolaria-apo-ksena-krati/).

 

Δεν είναι πια αστείο: Η ΕΕ κάνοντας... άτσαλα ακροβατικά με την Ρωσία, οδηγείται σε πόλεμο με την Κίνα - Η τεράστια, ανοικτή πληγή. Η Ευρώπη που αγωνιούσε να φανεί «ενωμένη» μπροστά στον πόλεμο της Ουκρανίας, απέτυχε τους στόχους της, διότι άνοιξε πολλά νέα μέτωπα, τα οποία δεν μπορούσε εξαρχής να αντιμετωπίσει.

Το νέο πακέτο κυρώσεων κατά της Μόσχας στοχεύει έμμεσα και το Πεκίνο γράφουν ειδικοί αναλυτές, λαμβάνοντας υπόψιν τις κινήσεις της ΕΕ που οδηγούν αναπόφευκτα σε μια ανοικτή «σύγκρουση» με την Κίνα.

Και ενώ οι Κινέζοι έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι οι Βρυξέλλες επιλέγουν τη «λάθος διαδρομή», οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να αγνοούν επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις του κόκκινου δράκου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοίμασε και κατέθεσε για εξέταση και συζήτηση την 11^η σειρά κυρώσεων κατά της Ρωσίας, την ώρα που με τις... άτσαλες ακροβατικές κινήσεις οι περιορισμοί αφορούν πια και αρκετές κινεζικές εταιρείες.

Οι Βρυξέλλες πιστεύουν ότι αυτές οι εταιρείες παρακάμπτουν τις απαγορεύσεις. Σε γενικές γραμμές, όταν ο αριθμός των κυρώσεων έχει ξεπεράσει τις 12 χιλιάδες, τότε η προσθήκη άλλων πέντε, έξι ή δέκα, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να παίξει ιδιαίτερο ρόλο; Όχι σε αυτή την περίπτωση, καθώς τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Τα υπερπολυτελή αμάξια πλήττονται... Η Κίνα, για κάποιον που δεν... γνωρίζει, δεν είναι απλώς ένα γιγάντιο εργοστάσιο όπου «ράβουν μπλουζάκια και τσάντες», είναι μια ολόκληρη «μηχανή» παραγωγής πληροφορικής και τεχνολογίας.

Παντού υπάρχει για παράδειγμα το λίθιο. Ή το ιρίδιο. Το ιρίδιο είναι ένα μέταλλο πιο ακριβό από τον χρυσό. Με την πραγματική έννοια της λέξης. Και χωρίς ιρίδιο, τα premium αυτοκίνητα απλά δεν θα υπάρχουν. Τα μπουζί για τη Mercedes και άλλες BMW είναι κατασκευασμένα από ιρίδιο. Χωρίς ιρίδιο - δεν υπάρχει Mercedes. Η εξάρτηση της Ευρώπης, όπως διαπίστωσαν οι τεχνοκράτες από τις Βρυξέλλες, από πρώτες ύλες και από κινεζικά προϊόντα που χρησιμοποιούν μέταλλα σπάνιων γαιών, φτάνει περίπου το 70%.

Πρόκειται για επίσημα στοιχεία. Το ερώτημα που θα απαντήσει ακόμη και ένας μαθητής της πρώτης δημοτικού είναι «Τι θα κάνει τώρα μια χώρα που κρατά στα χέρια της τέτοιου είδους παραγωγή;». Η απάντηση προφανής: Θα το εκμεταλλευτεί ή θα εκδικηθεί.

Χάνουν τους Κινέζους, χάνουν το ζεστό χρήμα.... Για να εστιάσουμε στο case study, η Κίνα δεν χαρακτηρίζεται μόνο για το δυναμικό, την ανάπτυξη, πειθαρχία και την ικανότητα να μετράει καλύτερα από τους Ευρωπαίους.

Η Κίνα είναι ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές στην ίδια την ευρωπαϊκή οικονομία. Αρκετοί μέτοχοι επένδυσαν πρόθυμα όχι μόνο στην παραγωγή σε ό,τι είχε απομείνει στην ήπειρο, αλλά για παράδειγμα, και στην οινοποίηση. ή στα ακίνητα.

Αν προσθέσουμε και τις υπηρεσίες, ή τον τουρισμό - οι Κινέζοι τουρίστες ξόδεψαν αφειδώς και ταξίδεψαν πολύ στη Γηραιά Ήπειρο αποτελώντας τους καλύτερους πελάτες. Σε μια ενδεχόμενη απώλεια τους, η Ευρώπη θα μετράει ένα τεράστιο κενό.

Αν αποφασίσουν ότι η χώρα τους, που αγαπούν πολύ, αντιμετωπίζεται χωρίς τον δέοντα σεβασμό, τότε πού θα πάνε όλοι όσοι ζουν υπηρετώντας το κινεζικό τουριστικό ρεύμα στην Γαλλία; Το εν λόγω εργατικό δυναμικό που απασχολείται στον συγκεκριμένο τομέα, αποτελεί το 5% του πληθυσμού.Ο Macron και οι υπουργοί του κρύβονται και μαστίζονται από τη λαϊκή οργή εδώ και ένα μήνα τώρα, θα  αναπληρώσουνν με τους Ισπανούς ή τους Ιταλούς;

Εν ολίγοις, η Ευρώπη που αγωνιούσε να φανεί «ενωμένη» μπροστά στον πόλεμο της Ουκρανίας, απέτυχε τους στόχους της, διότι άνοιξε πολλά νέα μέτωπα, τα οποία δεν μπορούσε εξαρχής να αντιμετωπίσει. Αλλά το αποτέλεσμα αυτής της έπαρσης είναι προκαθορισμένο - καταλήγει σε πολιτικές απώλειες και το σημαντικότερο... στην οικονομική ύφεση (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/677806/i-ee-kanontas-atsala-akrovatika-me-tis-kyroseis-sti-rosia-ftanei-se-polemo-me-tin-kina-kai-den-einai-pia-asteio).

Μετά την «επιτυχία» με την Ρωσία, η ΕΕ ετοιμάζει κυρώσεις στην Κίνα - Θα απαντήσουμε δεόντως, είπε ο Κινέζος ΥΠΕΞ. Η Κίνα δεσμεύεται να απαντήσει στις κυρώσεις της ΕΕ.

Απορρίπτει όσο και καταδικάζει τις προθέσεις της ΕΕ για επιβολή κυρώσεων σε κινεζικές εταιρείες που προσφέρουν υποστήριξη στην πολεμική μηχανή της Ρωσίας ο Υπουργός Εξωτερικών της Κίνας, δεσμευόμενος να αντιδράσει «αυστηρά και αποφασιστικά».

Ο λόγος για τον Qin Gang, ο οποίος μίλησε μετά την συνάντηση με τη γερμανίδα ομόλογό του, Annalena Baerbock, στο Βερολίνο, η οποία έγινε προκειμένου να υπάρξει προετοιμασία για τις κοινές διαβουλεύσεις Γερμανίας - κινεζικής κυβέρνησης που θα πραγματοποιηθούν τον επόμενο μήνα.

Σημειώνεται πως οκτώ κινεζικές επιχειρήσεις που κατηγορούνται για πώληση εξοπλισμού που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε όπλα περιλαμβάνονται σε ένα νέο πακέτο κυρώσεων, το οποίο είδαν οι Financial Times, το οποίο θα συζητηθεί από τα κράτη μέλη της ΕΕ αυτή την εβδομάδα.

Οι Βρυξέλλες μέχρι τώρα απέφευγαν να στοχοποιήσουν την Κίνα, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία ότι παρείχε όπλα στην Μόσχα. Τα τιμωρητικά μέτρα είναι απλώς προτάσεις, υπό την προϋπόθεση της ομόφωνης έγκρισης των κρατών μελών της Ε.Ε.

Ο Qin είπε ότι η Κίνα δεν παρέδωσε κανένα όπλο σε περιοχές κρίσης ενώ, όπως επεσήμανε, έχει νόμους που ρυθμίζουν την εξαγωγή αγαθών τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν διττώς. «Υπάρχει μια συνεργασία μεταξύ Κινεζικών και Ρωσικών εταιρειών». Που δεν πρέπει να διαταραχθεί.

Είμαστε ενάντια στα κράτη που επιβάλλουν εξωεδαφικές ή μονόπλευρες κυρώσεις στην Κίνα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα σύμφωνα με τους δικούς τους εσωτερικούς νόμους. Και αν γινόταν αυτό θα αντιδρούσαμε αυστηρά και αποφασιστικά. Θα υπερασπιστούμε τα νόμιμα συμφέροντα της χώρας μας και των εταιρειών μας».

Δύο εταιρείες της ηπειρωτικής Κίνας είναι στον κατάλογο των εταιρειών της ΕΕ που θα δεχθούν κυρώσεις: η 3HC Semiconductors και η King-Pai Technology, που βρίσκονται ήδη στην λίστα κυρώσεων των ΗΠΑ. Δύο εταιρείες με έδρα το Χονγκ Κονγκ που βρίσκονται στη λίστα της ΕΕ περιλαμβάνονται ήδη στη λίστα του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ: η Sinno Electronics και η Sigma Technology.

Η King-Pai παρέχει μικροτσίπ στην Ρωσία που «έχουν αμυντικές εφαρμογές και μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα συστήματα καθοδήγησης πυραύλων κρουζ» είχε δηλώσει προηγουμένως το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ.

Κανένα σχόλιο… Η Baerbock αρνήθηκε να σχολιάσει το παραμικρό για τις εταιρείες που πρόκειται να πληγούν από τις κυρώσεις. Ωστόσο, είπε ότι είναι «σημαντικό» οι κυρώσεις που έχει επιβάλει η ΕΕ στη Ρωσία «να μην ανατρέπονται με έμμεσους τρόπους.

Είναι ιδιαίτερα κρίσιμο το ότι οι Ρωσικές εταιρείες όπλων να μην αποκτούν πρόσβαση σε προϊόντα που σχετίζονται με τον πόλεμο». Για αυτόν τον λόγο, πρόσθεσε, η ΕΕ εξετάζει μέτρα που θα διασφαλίζουν ότι «τα προϊόντα διπλής χρήσης που υπόκεινται σε κυρώσεις δεν θα καταλήξουν σε λάθος χέρια».

«Δεν θέλουμε να στραφούμε εναντίον κάποιας συγκεκριμένης χώρας, αλλά εναντίον αυτών των προϊόντων που υπόκεινται σε κυρώσεις. Αναμένουμε από όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, να ασκήσουν επιρροή στις εταιρείες τους έχοντας αυτό κατά νου», είπε.

Απευθυνόμενος στην πρόσφατη ειρηνευτική πρωτοβουλία της Κίνας για την Ουκρανία, ο Qin είπε ότι το Πεκίνο θα παραμείνει σε επαφή με όλες τις χώρες και θα «διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο» στην επίλυση της σύγκρουσης.

Είπε ότι ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping, σε πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία με τον Ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelenskyy, είχε τονίσει ότι «ο διάλογος και οι συνομιλίες είναι η μοναδική διέξοδος από αυτήν την κρίση».

«Ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και ως υπεύθυνη χώρα, θα συνεχίσουμε να πιέζουμε για ειρηνευτικές συνομιλίες», είπε. «Η Κίνα δεν θα ρίξει λάδι στην φωτιά και δεν θα προσπαθήσει να αντλήσει οφέλη από αυτή την κρίση» (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/677584/meta-tin-epityxia-me-ti-rosia-i-ee-etoimazei-kyroseis-stin-kina-tha-apantisoume-deontos-eipe-o-kinezos-ypeks).

 

Εμπαίζει τις ΗΠΑ και τα σχέδια περί ασιατικού ΝΑΤΟ η Κίνα - Άνοιξε νέο μέτωπο μετά την Ρωσία. Οι ενέργειες των ΗΠΑ και οι σχέσεις τους με άλλα μέλη κάνουν επίσης σαφές ότι επιδιώκουν να περιορίσουν την Κίνα.

Έντονες είναι οι συζητήσεις στην Ουάσιγκτον για έναν "Νέο Ψυχρό Πόλεμο" και την ανάγκη για ένα "ασιατικό ΝΑΤΟ". Αυτού του είδους η ρητορική έχει γίνει το κυρίαρχο πλαίσιο που χρησιμοποιούν το Κογκρέσο και οι αξιωματούχοι για τη διαμόρφωση της πολιτικής. Μια έκθεση του Heritage Foundation κήρυξε μάλιστα την έναρξη ενός "Νέου Ψυχρού Πολέμου" κατά της Κίνας.

Ο βουλευτής Mike Gallagher δήλωσε ότι η Αμερική βρίσκεται σε έναν "υπαρξιακό αγώνα" εναντίον της Κίνας. Οι αξιωματούχοι της πρώην κυβέρνησης Trump, Mike Pompeo και Stephen Biegun, οραματίστηκαν τον τετραμερή διάλογο για την ασφάλεια (Quad) ως κάτι που ισοδυναμεί με ένα "Ασιατικό ΝΑΤΟ".

Ακόμη και αν ο Biden δεν χρησιμοποιεί την ίδια ορολογία, η στρατηγική του είναι σχεδόν η ίδια. Στηρίζεται και αυτός στους ίδιους θεσμούς και προσπαθεί να στρατολογήσει τους γείτονες της Κίνας σε έναν μεγάλο συνασπισμό.

Οι ενέργειες του Λευκού Οίκου. Η Αμερικανική κυβέρνησή του δεν έχασε χρόνο να εκμεταλλευτεί μια συμφωνία μεταξύ της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας για να ζητήσει "τριμερή δέσμευση" για την αντιμετώπιση "περιφερειακών ζητημάτων και προκλήσεων" που υπερβαίνουν κατά πολύ το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας.

Αλλά θα ήταν ανόητο να προσπαθήσει κανείς να συνδέσει όλες αυτές τις διμερείς και τριμερείς σχέσεις -επεκτάσεις των παλαιών δικτύων κόμβων και ακτίνων- μαζί ως ένα νέο είδος επεκτατικής πρωτοβουλίας που προωθεί τα (αντιληπτά) συμφέροντα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό θα οδηγούσε μόνο σε αστάθεια και στη διάσπαση των αμερικανικών συμμαχιών.

Αυτό που δημιουργούν οι ΗΠΑ δεν είναι μια μεμονωμένη ομάδα όπως ένα "ασιατικό ΝΑΤΟ" καθεαυτό, αλλά πολλαπλές πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένης της Στρατηγικής για τον Ινδο-Ειρηνικό, της Quad, του AUKUS και της τριμερούς σχέσης ΗΠΑ-Ιαπωνίας-Κορέας, οι οποίες από κοινού αποσκοπούν στο να αποτρέψουν την Κίνα από το να αμφισβητήσει την αμερικανική θέση στην περιοχή.

Η θέση των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ κατατάσσονται ως η πιο ισχυρή χώρα στην Ασία, σύμφωνα με τον Δείκτη Ασιατικής Ισχύος του Ινστιτούτου Lowy, και είναι εδώ και χρόνια. Ο G. John Ikenberry, καθηγητής Πολιτικής και Διεθνών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο του Princeton, έγραψε το 2005 μ.Χ.:

"Τόσο η ατλαντική όσο και η περιφερειακή τάξη της Ανατολικής Ασίας διαμορφώθηκαν από -και φέρουν σήμερα τα βαθιά σημάδια- την άσκηση της μεταπολεμικής ηγεμονικής ισχύος της Αμερικής".

Η αμερικανική πολιτική ηγεσία θέλει να διατηρήσει τη μεταψυχροπολεμική ισορροπία ισχύος, όπου οι ΗΠΑ μπορούν να ασκούν ανεμπόδιστα την επιρροή τους στην Ασία. Επιπλέον, πολλοί στην Ουάσιγκτον θέλουν να διατηρήσουν τον ρόλο μας ως "η πιο ισχυρή χώρα" για χάρη της ίδιας της εξουσίας.

Ο γερουσιαστής Marco Rubio, ο οποίος μίλησε στην εκδήλωση για την παρουσίαση της έκθεσης "Νέος Ψυχρός Πόλεμος" της Heritage, πρότεινε ότι η ιδέα των Κινέζων ηγετών, ακόμη και "να οραματίζονται έναν κόσμο στον οποίο η Κίνα είναι η πιο ισχυρή χώρα", αποτελεί από μόνη της απειλή για την Αμερική.

Πιέσεις προς την Κίνα. Οι ενέργειες των ΗΠΑ και οι σχέσεις τους με άλλα μέλη κάνουν επίσης σαφές ότι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν αυτούς τους θεσμούς για να περιορίσουν την Κίνα. Για παράδειγμα η συμφωνία για τα πυρηνικά υποβρύχια που έκαναν οι ΗΠΑ με την Αυστραλία, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του AUKUS.

Η Αυστραλία ακύρωσε μια μακροχρόνια συμφωνία που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη για ντιζελοηλεκτρικά επιθετικά υποβρύχια γαλλικής κατασκευής και επέλεξε αντ' αυτού αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια. Τα ελαφρύτερα και πιο αθόρυβα πετρελαιοκίνητα υποβρύχια θα ήταν σε θέση να επιχειρούν στα ρηχά παράκτια ύδατα της Αυστραλίας πιο εύκολα χωρίς να γίνονται αντιληπτά.

Τα πυρηνικά υποβρύχια είναι πιο ακριβά και λιγότερο χρήσιμα για επιχειρήσεις στα περίχωρα της Αυστραλίας, αλλά είναι πιο χρήσιμα σε αποστολές μεγάλων αποστάσεων στις ανοικτές θάλασσες του Ινδικού Ωκεανού, της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και της Θάλασσας της Ανατολικής Κίνας.

Η συμφωνία έχει επικριθεί από πολλούς πρώην πρωθυπουργούς της Αυστραλίας που ανησυχούν ότι θυσιάζεται η αυστραλιανή κυριαρχία. Τα λάθη των ΗΠΑ. Ποιο είναι λοιπόν το κακό με τις ΗΠΑ να πείθουν ή να εξαναγκάζουν μια άλλη χώρα να δώσει προτεραιότητα στα δικά της αντιληπτά εθνικά συμφέροντα;

Ακόμα και αν δεχτεί κανείς την θέση της Ουάσιγκτον ότι είναι προς το αμερικανικό εθνικό συμφέρον να διατηρηθεί μια ακατάβλητη αίσθηση υπεροχής σε όλο τον κόσμο (μια εξαιρετικά αμφισβητήσιμη πρόταση), η δέσμευση των ΗΠΑ σε μακροχρόνιες σχέσεις με αναξιόπιστους εταίρους μπορεί στην πραγματικότητα να μην βοηθήσει στην προώθηση αυτών των στόχων.

Η συμφωνία μεταξύ της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας, την οποία οι ΗΠΑ προσπαθούν να εκμεταλλευτούν για να συνδέσουν τις χώρες, είναι ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα. Φαινομενικά υποτίθεται ότι θα έλυνε μια κορεατική δικαστική υπόθεση εναντίον ιαπωνικών εταιρειών που χρησιμοποιούσαν καταναγκαστική εργασία κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά άφησε την Ιαπωνία να ξεφύγει από την υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης.

Ο Κορεάτης πρόεδρος Yoon διατύπωσε το αποτέλεσμα ως ένα βήμα προς την τριμερή συνεργασία για την "υπεράσπιση της ελευθερίας, της ειρήνης και της ευημερίας όχι μόνο στις δύο χώρες μας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο".

Αλλά αν αυτή είναι η βάση για μια συμφωνία που θα φέρει τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία μαζί στον υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συνασπισμό του "νέου ψυχρού πολέμου", δεν θα διαρκέσει πολύ. Μόνο το 35% των Κορεατών υποστηρίζει τη συμφωνία. Μια παρόμοια συμφωνία για τις γυναίκες το 2015 μ.Χ κατέρρευσε λίγο μετά την ανακοίνωσή της, οδηγώντας στην τρέχουσα αντιπαράθεση.

Ασταθή τα θεμέλια των σχέσεων. Εκεί έγκειται το πρόβλημα με την επεκτατική άποψη της Αμερικής για τα εθνικά της συμφέροντα και την επιδίωξη ηγεμονίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι χτισμένη πάνω σε ασταθή θεμέλια. Απαιτεί την συνεχή διατήρηση ασυνεχών σχέσεων και ευμετάβλητων πολιτικών.

Η απόκρυψη της αμερικανικής επιδίωξης της ηγεμονίας πίσω από ανθισμένα λόγια για τη δημοκρατία δημιουργεί υποκριτικές εικόνες: σφίγγοντας τα χέρια με σεΐχηδες πετρελαίου και προαναγγέλλοντας μια ινδουιστική εθνικιστική Ινδία ως υποστηρικτή ενός ελεύθερου και ανοιχτού Ειρηνικού.

Δημιουργεί δυσαρέσκεια στις χώρες που υποτίθεται ότι βοηθά. Τα προβλήματα είναι ακόμη πιο έντονα στην Ασία απ' ό,τι στην Ευρώπη, λόγω της έλλειψης κοινών ιστορικών συμφερόντων και στόχων. Ο βραχύβιος Οργανισμός Συνθήκης Νοτιοανατολικής Ασίας (SEATO), η εκδοχή του ΝΑΤΟ για τη ΝΑ Ασία, προσέλκυσε μόλις δύο χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και διαλύθηκε μετά από 23 χρόνια.

Αλλά ακόμη και στην Ευρώπη, υπήρξαν προβλήματα με τις χώρες του ΝΑΤΟ να μην καταβάλλουν το μερίδιο που τους αναλογεί και με την Τουρκία και την Ουγγαρία να χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ ως πολιτικό όπλο. Ένα ασιατικό ΝΑΤΟ, ρητό ή σιωπηρό, θα αποτύγχανε να εκπληρώσει την αποστολή του και θα δημιουργούσε μεγαλύτερη αστάθεια (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/677604/empaizei-tis-ipa-kai-ta-sxedia-peri-asiatikoy-nato-i-kina-anoikse-neo-metopo-meta-ti-rosia).

 

Ο πόλεμος ΗΠΑ - Κίνας διώχνει το Πεκίνο από την Ιταλία - H Μeloni τελειώνει το «Μια ζώνη, ένας δρόμος».

Πρόθυμη να εγκαταλείψει τον νέο «δρόμο του μεταξιού» δηλώνει η πρωθυπουργός Meloni Σήμα στις ΗΠΑ ότι σκοπεύει να αποχωρήσει από μια αμφιλεγόμενη επενδυτική συμφωνία με την Κίνα πριν από το τέλος του έτους έδωσε η Ιταλία.

Η πρωθυπουργός της Ιταλίας Giorgia Meloni διαβεβαίωσε τον πρόεδρο της Βουλής των ΗΠΑ Kevin McCarthy κατά την διάρκεια συνάντησης στη Ρώμη την περασμένη εβδομάδα ότι, παρότι δεν έχει ληφθεί τελική απόφαση, η κυβέρνησή της τάσσεται υπέρ της αποχώρησης από την πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας, σύμφωνα με τους παρευρισκόμενους.

Η Ιταλία εισήλθε στην πρωτοβουλία για τις υποδομές το 2019 μ.Χ., όταν ο Giuseppe Conte ήταν πρωθυπουργός, και έτσι έγινε η μοναδική χώρα του G7 που έγινε μέρος της συμφωνίας. Επισημαίνεται πως η συμφωνία θα ανανεωνόταν αυτόματα το 2024 μ.Χ., εκτός εάν η Ρώμη αποχωρούσε.

Η Ιταλία, όπως και οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης, έχουν παγιδευτεί μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, οι σχέσεις των οποίων επιδεινώθηκαν υπό το φως της συνεχιζόμενης στήριξης του Πεκίνου προς την Ρωσία.

Οι Ευρωπαϊκές χώρες αγωνίζονται να εξισορροπήσουν την επιθυμία να εμπλακούν με την Κίνα για το εμπόριο και τις επενδύσεις, ενώ απωθούν τους ισχυρισμούς περί οικονομικού εξαναγκασμού. Σύμφωνα με το Bloomberg, oι ΗΠΑ πίεσαν ενεργά την Ρώμη να λάβει θέση δημοσίως για το θέμα και να εγκαταλείψει τη συμφωνία.

Οι διπλωματικοί σύμβουλοι του Meloni εξακολουθούν να συζητούν τις λεπτομέρειες και το χρονοδιάγραμμα της απόφασης για το εν λόγω ζήτημα, φοβούμενοι οικονομικά αντίποινα από την Κίνα. Συνεπώς, τίποτα δεν θα δημοσιοποιηθεί πριν από την έναρξη της συνόδου κορυφής των ηγετών της G-7 στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, στις 19 Μαΐου.

Η πιθανή κίνηση συνδέεται στενά με τη στάση της Meloni απέναντι στις κινεζικές επενδύσεις στην Ιταλία, και ειδικότερα με την επικείμενη επιλογή για το αν θα χρησιμοποιήσει την εκτελεστική εξουσία για να περιορίσει την επιρροή της κινεζικής Sinochem Holdings Corp. στον μεγαλύτερο μέτοχο της εταιρείας κατασκευής ελαστικών Pirelli & C. SpA (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/677540/o-polemos-ipa-kinas-dioxnei-to-pekino-apo-tin-italia-h-meloni-teleionei-to-mia-zoni-enas-dromos).

 

Ο Άγνωστος «Χ» που καθόρισε την μοίρα του κόσμου μας – Από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Παγκοσμιοποίηση και την Ουκρανία. Από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Παγκοσμιοποίηση και την Ουκρανία.

«Εμείς οι Αμερικανοί έχουμε περίπου το 50% του πλούτου του κόσμου, αλλά μόνο το 6,5% του πληθυσμού του. Το πραγματικό μας έργο στην ερχόμενη περίοδο (σ.σ. μετά το 1.945 μ.Χ.) είναι… να διατηρήσουμε αυτή την ανισότητα…». Τζωρτζ Κένναν (1.904 μ.Χ.-2005 μ.Χ.), Αμερικανός διπλωμάτης και ιστορικός.

Ο κόσμος μας διέρχεται την χειρότερη μεταπολεμική παγκόσμια κρίση και καθημερινά πληθαίνουν οι προβλέψεις των ειδικών αναλυτών σε όλο τον δυτικό συνασπισμό, ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ γλιστρούν υπνοβατώντας σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο.

Έχουν ήδη γίνει αρκετές επιθέσεις στο εσωτερικό της Ρωσίας και σε στρατιωτικά αεροδρόμια, όπως ο βομβαρδισμός που έγινε στα τέλη Δεκεμβρίου στην αεροπορική βάση Έγκελς (Engels), στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην περιοχή Saratov, σχεδόν 650 χλμ (400 μίλια) από την Ουκρανία.

Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι η CIA έχει εμπλακεί εδώ και καιρό σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις σαμποτάζ. Η πρόσφατη επιχείρηση δολιοφθοράς από CIA-NATO δεν είναι παρά μία από τις πολλές τέτοιες προσπάθειες για την υπονόμευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την ανατροπή του Πούτιν.

Ο Ρώσος πρόεδρος δεν έχει αποφασίσει, μέχρι τώρα, να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, παρ’ όλο που τα μέσα της δυτικής πολεμικής προπαγάνδας ψεύδονται θριαμβολογώντας ότι έχει στριμωχτεί στην γωνία.

Το τι μέλλει γενέσθαι πλέον κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να προβλέψει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φαίνεται πως η Ρωσία προετοιμάζεται ασταμάτητα, τουλάχιστον από το 2014 μ.Χ., για έναν ηπειρωτικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Έχει εκσυγχρονίσει πλήρως το πυρηνικό της οπλοστάσιο και τα βασικά εργοστάσια παραγωγής όπλων της χώρας λειτουργούν πλέον 6 ημέρες την εβδομάδα με 3 βάρδιες που εργάζονται ασταμάτητα.

Στο κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται σήμερα ο πλανήτης έχουμε οδηγηθεί μέσα από τα σύνδρομα, τις προτεραιότητες και τις στρατηγικές που διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, του οποίου πολιτικός στόχος ήταν να επιβληθεί στην Ρωσία η βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις για αυτή την περίοδο της ιστορίας που ονομάζουμε Ψυχρός Πόλεμος. Έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών βιβλίων, άρθρων, ντοκιμαντέρ και ταινιών. Όμως, είναι ελάχιστα γνωστό ποιος επινόησε πρώτος την φράση «Ψυχρός Πόλεμος».

Η γενική συναίνεση μεταξύ των ιστορικών είναι ότι ήταν ο γνωστός συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ, στο δοκίμιό του «Εσείς και η ατομική βόμβα», που δημοσιεύθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1.945 μ.Χ. Σε αυτό το άρθρο ο Όργουελ προβληματιζόταν για τις επιπτώσεις ενός «κράτους που ήταν ταυτόχρονα ανίκητο και σε μια μόνιμη κατάσταση ‘’Ψυχρού Πολέμου’’ με τους γείτονές του». Διέβλεπε «την προοπτική δύο ή τριών τερατωδών υπερ-κρατών» που θα κυριαρχούσαν στον κόσμο και θα διέθεταν όπλα που θα μπορούσαν να σκοτώσουν εκατομμύρια ανθρώπους σε δευτερόλεπτα.

Ο Όργουελ κατέληγε στο συμπέρασμα ότι με την πυρηνική απειλή ήταν πιθανό «να δοθεί τέλος στους πολέμους μεγάλης κλίμακας με κόστος την επ’ αόριστον παράταση μιας ‘’ειρήνης που δεν είναι ειρήνη’’».

Ξαναβλέποντας τις προβλέψεις του Όργουελ, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ίδιος διέθετε εκπληκτική διορατικότητα. Ο Ψυχρός Πόλεμος (1.945 μ.Χ.-1.991 μ.Χ.) υπήρξε μια αντιπαράθεση, τόσο στρατιωτική όσο και ιδεολογική μεταξύ δύο υπερδυνάμεων, των καπιταλιστικών Ηνωμένων Πολιτειών και Δυτικής Ευρώπης και της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης (και των αντίστοιχων συμμάχων τους), η οποία ήταν ακόμη πιο τεταμένη λόγω της απειλής πυρηνικού πολέμου.

Αυτή η έντονα φορτισμένη αντιπαράθεση ήταν ένα νήμα που διαπερνούσε ιστορικές εξελίξεις όπως η σύγκρουση στην Κορέα, η κρίση των πυραύλων της Κούβας, οι Σοβιετικές ενέργειες στην Ουγγαρία (1.956 μ.Χ.) και την Τσεχοσλοβακία (1.968 μ.Χ.), καθώς και η κατασκευή και η διάλυση του Τείχους του Βερολίνου.

Επειδή διακυβεύονταν τόσα πολλά για το ίδιο το μέλλον του πολιτισμού, οι υπερδυνάμεις απέφυγαν την άμεση αντιπαράθεση, αλλά διεξήγαγαν μια σειρά άγριων πολέμων δι’ αντιπροσώπων στην Ασία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική, υποστηρίζοντας τοπικές φατρίες. Η πρόβλεψη του Όργουελ για την «ειρήνη που δεν είναι ειρήνη» επαληθεύτηκε.

Όμως, την υπογραφή πίσω από την πολιτική του 40ετούς Ψυχρού Πολέμου και των συνεπειών του μέχρι σήμερα δεν την έχει βάλει ο Όργουελ ούτε ο Τσώρτσιλ ή ο Κίσινγκερ, όπως θα πίστευε, ίσως, ο μέσος πολίτης του πληθυσμού της γης, αλλά ένας άνθρωπος του οποίου το όνομα είναι άγνωστο στον πληθυσμό αυτόν.

Πρόκειται για έναν διπλωμάτη καριέρας, τον George F. Kennan (Τζωρτζ Κένναν, 1.904 μ.Χ.-2005 μ.Χ.), ο οποίος διαμόρφωσε την πολιτική του «containment», δηλαδή της ανάσχεσης (κοινώς περικύκλωσης) της Σοβιετικής Ένωσης, της βασικής στρατηγικής του ΝΑΤΟ για την διεξαγωγή του Ψυχρού Πολέμου (1.947 μ.Χ.-1.989 μ.Χ.) με την Ρωσία και το σοβιετικό μπλοκ.

Ο Τζωρτζ Κένναν θεωρείται πλέον ως ο αναμφισβήτητος «πνευματικός πατέρας» του Ψυχρού Πολέμου και γεννήτωρ του ψυχροπολεμικού «στριμώγματος» της ΕΣΣΔ, το οποίο αποτέλεσε την βάση της εξωτερικής πολιτικής της διακυβέρνησης Τρούμαν.

Ο Κένναν, ο οποίος θεωρείτο στους κύκλους των ακαδημαϊκών στις ΗΠΑ ως ένα καλοκάγαθο και σοφό άτομο, ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και είχε τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία. Οι ιδέες του Κένναν ήρθαν για πρώτη φορά σε γνώση του κοινού τον Ιούλιο του 1.947 μ.Χ. με την μορφή ενός ανώνυμου άρθρου στην επιθεώρηση Foreign Affairs και το οποίο υπέγραφε «μυστηριωδώς» με ένα «Χ».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπονοούσε το άρθρο του Κένναν, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν την Σοβιετική Ένωση και τους κομμουνιστές συμμάχους της, οποτεδήποτε και οπουδήποτε υπήρχε ο κίνδυνος να αποκτήσουν επιρροή.

Μια τέτοια πολιτική, προέβλεψε ο Κένναν, θα «προωθούσε καταστάσεις που θα έπρεπε τελικά να οδηγήσουν είτε στην διάλυση είτε στην σταδιακή άμβλυνση της Σοβιετικής ισχύος». Ουσιαστικά, ο Κένναν υποστήριζε την υπεράσπιση πάνω απ’ όλα των μεγάλων κέντρων βιομηχανικής δύναμης του κόσμου ενάντια στην σοβιετική επιρροή: Δυτική Ευρώπη, Ιαπωνία και Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρόλες τις επικρίσεις που ο Κένναν δέχτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1.950 μ.Χ., η ανάσχεση με την γενικότερη έννοια της παρεμπόδισης της επέκτασης της σοβιετικής επιρροής παρέμεινε η βασική στρατηγική καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Κάθε επόμενη κυβέρνηση μετά τον Τρούμαν, και μέχρι την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1.989 μ.Χ., υιοθέτησε μια παραλλαγή της πολιτικής ανάσχεσης του Κένναν και την έκανε δική της.

Έργο που εκτίθεται στην National Portrait Gallery στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν της Νέας Υόρκης, όπου απεικονίζεται ο Τζωρτζ Κένναν (16. Φεβρ. 1.904 μ.Χ.– 17 Μαΐου 2005 μ.Χ.), ο διπλωμάτης που συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Αμερικανό αξιωματούχο της γενιάς του στην διαμόρφωση του Ψυχρού Πολέμου.

Αποτελεί αυθεντικό έργο του καλλιτέχνη Ned Seidler, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για εξώφυλλο του περιοδικού ΤΙΜΕ και εκτίθεται, μεταξύ άλλων, στον συγκεκριμένο χώρο, όπου περιγράφονται οι ιστορίες των ατόμων που διαμόρφωσαν την παγκόσμια πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Το Μακρύ Τηλεγράφημα». Ο Τζωρτζ Κένναν συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο αξιόλογων διπλωματών της σύγχρονης ιστορίας ως «ο αρχιτέκτονας της ανάσχεσης», κάτι που οδήγησε τον ίδιο τον Χένρυ Κίσσινγκερ να υποστηρίξει ότι ο Κένναν «συνέβαλε τόσο καθοριστικά στην συγγραφή του διπλωματικού δόγματος της εποχής του όσο κανένας διπλωμάτης της ιστορίας μας».

Οι βάσεις της πολιτικής αυτής τέθηκαν για πρώτη φορά ενάμιση χρόνο πριν το άρθρο το οποίο προαναφέραμε, στις αρχές του 1.946 μ.Χ., με το περίφημο «Μακρύ Τηλεγράφημα» (Long Telegram), ένα απόρρητο έγγραφο 5.500 λέξεων (κατ’ άλλους 8.000) που απέστειλε από την Μόσχα ο Κένναν στις αρχές του 1.946 μ.Χ., όταν υπηρετούσε εκεί ως αναπληρωτής αρχηγός διπλωματικής αποστολής του πρέσβη Έβερελ Χάρριμαν.

Το καπιταλιστικό στρατόπεδο ήταν σε αναζήτηση μιας μεταπολεμικής στρατηγικής, καθώς ήδη μετά την άνοδο του Τρούμαν στην προεδρία των ΗΠΑ, οι σχέσεις των δύο υπερδυνάμεων είχαν αρχίσει να επιδεινώνονται ραγδαία.

Η «φιλοσοφία» του Κένναν και της ομάδας σχεδιασμού του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, της οποίας εκείνη την εποχή ηγείτο, στηριζόταν στην στρατηγική της «Μεγάλης Περιοχής» (Grand Area) δηλαδή της πρώην Βρετανικής Αυτοκρατορίας και της Άπω Ανατολής.

Η στρατηγική που πρότεινε ο Κένναν συνοψίζετο στο ότι η Grand Area έπρεπε «να υποταχθεί στις ανάγκες της Αμερικανικής οικονομίας» γιατί είναι «στρατηγικώς απαραίτητη για τον έλεγχο ολόκληρου του κόσμου». Η ειρωνεία είναι ότι η χώρα που συμπαθούσε περισσότερο ο Κένναν ήταν η Ρωσία, όπως γράφει σ’ ένα εξαιρετικό προφίλ του Αμερικανού διπλωμάτη ο συνεργάτης του The New Yorker Louis Menard:

«Η Ρωσία ήταν ‘’στο αίμα μου’’, λέει στα ‘’Απομνημονεύματα’’. Υπήρχε κάποια μυστηριώδης συγγένεια που δεν μπορούσα να εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου». Αναρωτιόταν αν είχε ζήσει στην Αγία Πετρούπολη σε μια προηγούμενη ζωή.

Η Ρωσία που αγαπούσε, ή που φαντασιωνόταν, ήταν, φυσικά, μια προμπολσεβίκικη και προβιομηχανική Ρωσία – η Ρωσία του Τολστόϊ, το κτήμα του οποίου, την Γιάσναγια Πολιάνα, επισκέφθηκε το 1.952 μ.Χ., νιώθοντας, όπως είπε αργότερα, «κοντά σε έναν κόσμο στον οποίο, πάντα πίστευα, θα μπορούσα πραγματικά να ανήκω», και του Τσέχωφ, τη βιογραφία του οποίου σκέφτηκε αρκετές φορές να γράψει.

Δεν είχε καμία συμπάθεια ή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον μαρξισμό και δεν είχε ψευδαισθήσεις για τον Στάλιν. Περιφρονούσε ολόκληρο τον σοβιετικό μηχανισμό… αλλά πίστευε ότι ακόμη και υπό τον κομμουνισμό οι Ρώσοι καλλιεργούσαν κάποιες ποιότητες του ανθρώπινου χαρακτήρα και ηθικές αξίες που εξαφανιζόταν στην Δύση.

Και όταν φανταζόταν την ημέρα που το Σιδηρούν Παραπέτασμα θα έπεφτε, μια ημέρα που οι δικές του πολιτικές προτάσεις είχαν σκοπό να φέρουν, φοβόταν τι θα συνέβαινε στους Ρώσους αφού θα εκτίθεντο στον «άνεμο της καταναλωτικής αφθονίας» και στην «εξουθενωτική και ύπουλη ανάσα» του δυτικού υλισμού. Ο Τζωρτζ Κένναν στο αεροδρόμιο Τέμπελχοφ του Βερολίνου, το 1.952 μ.Χ., καθ’ οδόν προς την Μόσχα. Πέντε μήνες αργότερα, κηρύχθηκε persona non grata από τον Στάλιν.

Ο Κένναν δεν γεννήθηκε μέσα στο κατεστημένο. Ο πατέρας του ήταν φορολογικός δικηγόρος του Μιλγουόκι και ήταν πενήντα δύο ετών όταν γεννήθηκε ο γιος του – η μητέρα του πέθανε, από περιτονίτιδα λόγω ρήξης σκωληκοειδούς απόφυσης, όταν αυτός ήταν δύο μηνών. Ο Τζωρτζ πήγε στη Στρατιωτική Ακαδημία του Σεντ Τζονς, στο Ουισκόνσιν, και στη συνέχεια έκανε τέσσερα χρόνια σπουδών στο Πρίνστον.

Εκμεταλλεύτηκε γρήγορα μια προσφορά του Σταίητ Ντηπάρτμεντ για να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ευρώπη μ’ ένα πρόγραμμα κατάρτισης γλωσσολόγων, οι οποίοι θα συμφωνούσαν να αποκτήσουν ευχέρεια στην Κινεζική, Ιαπωνική, Αραβική ή Ρωσική γλώσσα. Αυτό συνέβη το 1.928 μ.Χ., όταν ακόμα οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν διπλωματικές σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση.

Φυσικά, ο νεαρός διπλωμάτης επέλεξε να σπουδάσει ρωσικά, επηρεασμένος από την παράδοση του εξαδέλφου του παππού του και συνονόματού του, ο οποίος είχε εξερευνήσει την Σιβηρία και είχε γράψει ένα σημαντικό πόνημα για το τσαρικό σύστημα φυλακών στα τέλη του 19^ου Αιώνα.

Ο Κένναν ξεκίνησε την μελέτη της Ρωσικής γλώσσας, λογοτεχνίας, ιστορίας και πολιτισμού ενώ υπηρετούσε για ένα διάστημα ως υποπρόξενος στο Ταλίν της Εσθονίας και ως τρίτος γραμματέας στην Ρίγα της Λετονίας.

Από το 1.929 μ.Χ. έως το 1.931 μ.Χ. ακολούθησε επίσημες σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου μαθαίνοντας Ρωσική γλώσσα και ιστορία στο Πανεπιστήμιο Humboldt και στην συνέχεια επέστρεψε ως τρίτος γραμματέας στο Ρωσικό τμήμα της πρεσβείας στην Ρίγα, απ’ όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες, ελλείψει επίσημων διπλωματικών σχέσεων με την Σοβιετική Ένωση, παρακολουθούσαν με προσοχή τις δραστηριότητες του Στάλιν και των συνεργατών του.

Ο Κένναν ειδικεύτηκε στις σοβιετικές οικονομικές υποθέσεις και όταν ο Ρούσβελτ ξεκίνησε με την Μόσχα τις διπλωματικές σχέσεις, το 1.933 μ.Χ., την χρονιά που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, ο Κένναν στάλθηκε να συνοδεύσει τον νέο Αμερικανό πρέσβη, Ουίλιαμ Μπούλιτ και βοήθησε στην δημιουργία της πρεσβείας της Μόσχας.

Μεταξύ των άλλων καθηκόντων του Κένναν στην Μόσχα ήταν να παρακολουθεί τις δίκες των παλαιών μπολσεβίκων. Στην συνέχεια, ο Κένναν μετατέθηκε πρώτα στο γραφείο Ρωσίας του Σταίητ Ντηπάρτμεντ και μετέπειτα στην Πράγα, όπου έφτασε στις 29 Σεπτεμβρίου 1.938 μ.Χ., ακριβώς όταν το Σύμφωνο του Μονάχου παρέδωσε στον Χίτλερ την Σουδητία. Μέσα σε έξι μήνες, ο Γερμανικός στρατός είχε καταλάβει και την υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία.

Όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, τον Σεπτέμβριο του 1.939 μ.Χ., και άρχισε ο πόλεμος, ο Κένναν μετατέθηκε στην μερικανική πρεσβεία στο Βερολίνο, όπου, ως πρώτος γραμματέας πλέον, υπηρέτησε μέχρι την επίθεΑση στο Περλ Χάρμπορ και την κήρυξη του πολέμου από την Γερμανία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών λίγες ημέρες αργότερα.

Τότε συνελήφθη, μαζί με το προσωπικό της πρεσβείας του, και τέθηκε υπό κράτηση για πέντε μήνες. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Κένναν υπηρέτησε αρχικά (1.942 μ.Χ.-1.943 μ.Χ.), στην Λισσαβώνα ως σύμβουλος και στην συνέχεια, κατά την διετία του 1.943 μ.Χ.-1.944 μ.Χ., στο Λονδίνο ως σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Συμβουλευτικής Επιτροπής.

Ο πόλεμος στην Ευρώπη κερδήθηκε βασικά στο Ανατολικό Μέτωπο. Μεταξύ τις 22ας Ιουνίου 1.941 μ.Χ., της ημέρας που η Γερμανία εισέβαλε στη Ρωσία, και τις 6^ης Ιουνίου 1.944 μ.Χ., τις Ημέρας-D που έγινε η απόβαση στην Νορμανδία, το 93% των Γερμανικών στρατιωτικών απωλειών – 4,2 εκατομμύρια αγνοούμενοι, τραυματίες ή νεκροί – προκλήθηκαν από τις σοβιετικές δυνάμεις. Ο Στάλιν, ο οποίος δεν ήταν σύμμαχος από επιλογή των Δυτικών, χρειαζόταν ένα δεύτερο μέτωπο στην Δύση, όπως ακριβώς ο Ρούσβελτ και ο Τσώρτσιλ χρειάζονταν τον Κόκκινο Στρατό στην Ανατολή.

Το ερώτημα, όμως, ήταν ποιο θα ήταν το τίμημα. Η άποψη του Στάλιν ήταν απλή. «Αυτός ο πόλεμος δεν είναι όπως στο παρελθόν – όποιος καταλαμβάνει μια περιοχή, επιβάλλει επίσης σε αυτήν το δικό του κοινωνικό σύστημα», είχε πει κατ’ ιδίαν σε μια ομάδα κομμουνιστών αξιωματούχων όταν ο Κόκκινος Στρατός πλησίαζε το Βερολίνο.

«Ο καθένας επιβάλλει το δικό του σύστημα όσο μακριά μπορεί να φτάσει ο στρατός του. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά». Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η επιστροφή του Κένναν στην Μόσχα, τον Ιούλιο του 1.944 μ.Χ., ήταν η μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε για να «αφυπνίσει» την Ουάσιγκτον.

Η αόρατη μάχη του Ψυχρού Πολέμου. Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τις Ηνωμένες Πολιτείες πανίσχυρες, μια νικήτρια δύναμη που δεν είχε δεχθεί ούτε μια βόμβα στο έδαφός της, την ώρα που η Γηραιά Ήπειρος ήταν εντελώς κατεστραμμένη. Η Αμερικανική ελίτ έβαζε μπροστά τα σχέδιά της για παγκόσμια ηγεμονία χωρίς αντίπαλο από τις δυτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις και με μια Γερμανία να γλύφει τις πληγές της.

Είχε, όμως, απέναντί της μια πανίσχυρη Σοβιετική Ρωσία, της οποίας η ιδεολογική ακτινοβολία απλωνόταν ραγδαία σε όλο τον κόσμο. Η ΕΣΣΔ είχε αναδειχθεί στην αναμφισβήτητη δεύτερη Υπερδύναμη, παρά τις τεράστιες απώλειές της σε ανθρώπους και υποδομές που μέτραγε.

Ο Κένναν παρακολουθούσε τις διασκέψεις της Γιάλτας και του Πότσδαμ μεταξύ των συμμάχων από την Μόσχα και προσπαθούσε, μέσα από μια μοναχική εκστρατεία, να πείσει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να εγκαταλείψουν την χίμαιρα της μεταπολεμικής συνεργασίας με τους Σοβιετικούς και να υιοθετήσουν μια αντίληψη «σφαιρών επιρροής» στα ευρωπαϊκά ζητήματα, η οποία, όπως ήλπιζε, θα περιόριζε την προς τα έξω δυναμική της σοβιετικής ισχύος.

Το «Μακρύ Τηλεγράφημα» (The Long Telegram) άρχισε σταδιακά να έχει αντίκτυπο στην σκέψη ανώτερων υπευθύνων χάραξης πολιτικής στην Ουάσιγκτων και οι συνέπειές του στην αμερικανική πολιτική να γίνονται προφανείς.

Η δεύτερη σημαντική πραγματεία του Κένναν για τον Ψυχρό Πόλεμο ήταν το άρθρο του 1.947 μ.Χ. για το Foreign Affairs, «Οι πηγές της σοβιετικής συμπεριφοράς». Το δοκίμιο ήταν μια εύγλωττη επαναδιατύπωση του Long Telegram, και είναι διάσημο για μια μόνο φράση:

«Είναι σαφές ότι το κύριο στοιχείο κάθε πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Σοβιετικής Ένωσης πρέπει να είναι η μακροπρόθεσμη, υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση των ρωσικών επεκτατικών τάσεων».

Αυτό έδωσε ένα όνομα στην αμερικανική πολιτική του Ψυχρού Πολέμου και, με μερικές τροποποιήσεις και λίγες εξαιρέσεις, αυτό που ο Κένναν είχε ονομάσει «ανάσχεση» παρέμεινε σταθερά η Αμερικανική πολιτική μέχρι την προεδρία του Ρόναλντ Ρήγκαν.

Το άρθρο υπογράφηκε με ένα «Χ» επειδή ο Κένναν δεν ήθελε να φανεί ως υπάλληλος του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, αλλά η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε γρήγορα και για το υπόλοιπο της καριέρας του ήταν γνωστός ως ο συγγραφέας της ανάσχεσης.

Ο Κένναν, ωστόσο, πίστευε ότι η ανάσχεση θα έπρεπε να είναι πολιτική, οικονομική και ιδεολογική αλλά όχι στρατιωτική. Είχε επανειλημμένα δηλώσει, τότε και καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, ότι ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι οι Ρώσοι επρόκειτο να εισβάλουν στρατιωτικά στην Δυτική Ευρώπη.

Ο Κένναν ήταν ασφαλώς ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου Μάρσαλ. Το θεωρούσε απαραίτητο για την οικοδόμηση των δυτικοευρωπαϊκών οικονομιών και την υπονόμευση της επιρροής των τοπικών κομμουνιστικών κομμάτων.

Αλλά όταν προέκυψε η ιδέα του ΝΑΤΟ, ως επικεφαλής του Συμβουλίου Πολιτικού Σχεδιασμού του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτήν. Γιατί; Επειδή το ΝΑΤΟ δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε εύλογη διευθέτηση σε βάθος χρόνου με τους Ρώσους, την οποία θεωρούσε δυνατή – και προπαντός αναγκαία.

Ίσως, τελικά, να μην πέρασε ποτέ από το μυαλό του Κένναν όταν εισηγείτο την πολιτική της ανάσχεσης, ότι ο Ψυχρός Πόλεμος θα γινόταν το έργο της CIA και των αμερικανοκίνητων πραξικοπημάτων σε όλη την «Grand Area» που καθόρισε ο ίδιος.

Δικαιολογημένα έχει πει ο γνωστός Αμερικανός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκυ για πολλούς κορυφαίους από άποψη γνώσεων και ευφυίας πολιτικούς στρατηγιστές, όπως ο Κίσσινγκερ, ο ΜακΝαμάρα και, βέβαια, ο Κένναν, ότι «αυτοί δεν είχαν την στοιχειώδη ικανότητα να αντιληφθούν αυτά που οι ίδιοι έκαναν και αυτά που συνέβαιναν γύρω τους, τα χρόνια που διαχειρίζονταν τις τύχες του κόσμου»…

Έτσι, επί σχεδόν μισό αιώνα, αυτοί που εφάρμοζαν τις δικές του οδηγίες -τα γεράκια του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ- εξαπατούσαν και κατέστρεφαν την ανθρωπότητα. Το πώς το έκαναν αυτό το περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκυ στα γραπτά του:

«Κάθε χρόνο ο Λευκός Οίκος στέλνει μια έκθεση στο Κογκρέσσο, η οποία εξηγεί γιατί η στρατιωτική απειλή που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ απαιτεί τεράστιες δαπάνες, οι οποίες, κατά τύχη, συντηρούν την βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας στο εσωτερικό της Αμερικής και την καταπίεση στο εξωτερικό»…

Οι αναλύσεις του Κένναν για την σοβιετική εξωτερική πολιτική και την αναγκαία αμερικανική αντίδραση πυροδότησαν (έστω και άθελά του;) την βαρβαρότητα των ΗΠΑ για τον έλεγχο ολόκληρου του κόσμου. Η δράση της CIA και των λοιπών μυστικών υπηρεσιών, ως εκτελεστικών οργάνων του Λευκού Οίκου, είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή δεκάδων δικτατόρων -του Σάχη, του Πινοσέτ, του Μάρκος, του Παπαδόπουλου, του Βιντέλα κ.ά.- τις δολοφονίες και τους βασανισμούς εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, την επιβολή νεοαποικιακών καθεστώτων, την διάλυση λαών- όπως ο Παλαιστινιακός- και την ανατρεπτική δράση εναντίον κρατών (Χιλή, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη κοκ) και πολλών άλλων πολιτικών εγκλημάτων που ο κατάλογός τους θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφούν.

Η Ευρώπη είχε αυτοκαταστραφεί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και οι Ηνωμένες Πολιτείες απέκτησαν εξουσία πάνω σε άλλα έθνη σε βαθμό πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Το Σύνδρομο του Οδυσσέα» (Εκδ. ΚΨΜ, 2018) ο Φοίβος Οικονομίδης, φωτίζοντας τις ψυχροπολεμικές επιχειρήσεις του μυστικού πολέμου που επηρέασαν και την ελληνική ιστορία:

«Η εκτέλεση «των μυστικών ψυχολογικών επιχειρήσεων εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών και των κτήσεών τους» ανατέθηκε τελικά από τις αρχές του 1.948 μ.Χ. στην «Ομάδα Ειδικών Διαδικασιών» (SPG), στα πλαίσια της CIA, με κύριο στόχο: 1. Να υποσκάψει την δύναμη των ξένων οργάνων, είτε κυβερνήσεων, οργανώσεων ή ατόμων, που είναι αναμεμειγμένα σε δραστηριότητες εχθρικές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και, 2. Να υποστηρίξει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ επηρεάζοντας την κοινή γνώμη στο εξωτερικό προς μια κατεύθυνση θετική για την επίτευξη των στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών».

Για το Επιτελείο Πολιτικού Σχεδιασμού (PPS) του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, ο Πολιτικός Πόλεμος ήταν «η λογική εφαρμογή του δόγματος Κλαούζεβιτς σε περίοδο ειρήνης. Υπό ευρύτερη έννοια, Πολιτικός Πόλεμος είναι η χρησιμοποίηση όλων των μέσων στην διάθεση ενός έθνους, εκτός του πολέμου, για να πετύχει τους εθνικούς του στόχους».

Εντέλει ο Κένναν, στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, ήταν αντίθετος σε αυτή την επιθετικότητα των ΗΠΑ που συνδέθηκε με την ξέφρενη κούρσα για την απόκτηση συμβατικών και πυρηνικών όπλων.

Κάποτε, μάλιστα, αποκάλεσε την επέκταση του ΝΑΤΟ «το πιο μοιραίο λάθος της αμερικανικής πολιτικής σε ολόκληρη τη μεταψυχροπολεμική εποχή» που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σειρά από καταστροφές. Ωστόσο, ο Λευκός Οίκος αγνόησε την προειδοποίησή του, όχι μόνο για την επέκταση του ΝΑΤΟ, αλλά και για πολλά άλλα ζητήματα, όπως ο πόλεμος στο Ιράκ.

«Η επέκταση του ΝΑΤΟ θα ήταν το πιο μοιραίο λάθος της Αμερικανικής πολιτικής σε ολόκληρη τη μεταψυχροπολεμική περίοδο των ΗΠΑ», έγραψε τον Φεβρουάριο του 1.997 μ.Χ., σε ηλικία 93 ετών. Θα «φούντωνε τις εθνικιστικές, αντιδυτικές τάσεις στην Ρωσική κοινή γνώμη», «θα επανέφερε την ατμόσφαιρα του ψυχρού πολέμου στις σχέσεις Ανατολής-Δύσης» και θα έκανε πολύ πιο δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την επίτευξη περαιτέρω μειώσεων των πυρηνικών όπλων.

Δυστυχώς και σε αυτό επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις του, αν κρίνουμε από τα κρίσιμα γεγονότα που εξελίσσονται σήμερα. Ο Κένναν πέθανε στις 17 Μαρτίου 2005 μ.Χ., σε ηλικία 101 ετών, έχοντας πάντα θαμμένη μέσα στον ρεαλισμό του μια ηθική άποψη για την πολιτική.

Παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να ξεχαστεί ότι σαν στρατηγιστής ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την ύβρη που έχουν διαπράξει οι Ηνωμένες Πολιτείες απέναντι στην ανθρωπότητα και για την οποία τώρα έρχεται η Νέμεσις, με οτιδήποτε αυτό μπορεί να σημαίνει για τον κόσμο μας (https://www.triklopodia.gr/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%bd%cf%89%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%87-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%cf%8c%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%af%cf%81%ce%b1-%cf%84/, https://pylitonfilon.blogspot.com/2023/04/blog-post_2.html).

Γεωπολιτική σκακιέρα: Επικίνδυνες παρά τη φθορά τους οι ΗΠΑ, ασήμαντος υποτελής η ΕΕ, πόλεμος «όλα ή τίποτα» από Ρωσία – Κίνα. Οι αβέβαιες διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ για την Ουκρανία μπορεί να επηρεαστούν από την μετεκλογική τύχη της Τουρκίας και την επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο.

Η γεωπολιτική σκακιέρα έχει στηθεί και η αναμέτρηση για τη μεγάλη επικράτηση έχει ήδη αρχίσει. Όλα συνδέονται μεταξύ τους. Οι αβέβαιες διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ για την Ουκρανία μπορεί να επηρεαστούν από τη μετεκλογική τύχη της Τουρκίας και την επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο. Η Δυτική Ασία είναι μια περιοχή που αυτή τη στιγμή βιώνει έντονη γεωπολιτική δραστηριότητα.

Οι πρόσφατες διπλωματικές προσπάθειες, με πρωτοβουλία της Ρωσίας και εποπτεία της Κίνας, εξασφάλισαν την μέχρι τώρα άπιαστη προσέγγιση του Ιράν με τη Σαουδική Αραβία, ενώ η επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο έγινε δεκτή μετά βαΐων και κλάδων.

Η έντονη διπλωματική δραστηριότητα σηματοδοτεί τη μετατόπιση από τις αυτοκρατορικές τακτικές «Διαίρει και βασίλευε» που έχουν χρησιμοποιηθεί για δεκαετίες για τη δημιουργία εθνικών, φυλετικών και θρησκευτικών ρωγμών σε όλη αυτή την στρατηγική περιοχή, εκτιμά ο γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar.

Η Συρία. Ο πόλεμος αντιπροσώπων στη Συρία, υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ και τις τρομοκρατικές τους ομάδες – συμπεριλαμβανομένης της κατοχής περιοχών πλούσιων σε πόρους και της μαζικής κλοπής συριακού πετρελαίου – συνεχίζει να μαίνεται παρά το γεγονός ότι η Δαμασκός έχει πλέον το πλεονέκτημα.

Αυτό το πλεονέκτημα, που αποδυναμώθηκε τα τελευταία χρόνια από ένα μπαράζ δυτικών οικονομικών κυρώσεων, αυξάνεται τώρα εκθετικά: το συριακό κράτος ενισχύθηκε περαιτέρω από την πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Ιρανού προέδρου Ebrahim Raisi –που δεσμεύτηκε να επεκτείνει τους διμερείς δεσμούς, παραμονή της επιστροφής της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο.

Παρά τις απειλές των ΗΠΑ, εκείνα τα αραβικά κράτη που είχαν προσπαθήσει να απομονώσουν τον Σύρο πρόεδρο αποφάσισαν να τον δεχθούν ξανά στους κόλπους του Συνδέσμου, μετά από κοπιώδεις προσπάθειες.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ρωσία είναι αυτή τη στιγμή επικεντρωμένη σε έναν πόλεμο αντιπροσώπων του τύπου «όλα ή τίποτα» εναντίον του ΝΑΤΟ και δεν είναι σε θέση να επιβάλει μια συριακή ειρηνευτική λύση, αλλά αυτό δεν αποκλείει τους Σαουδάραβες, τους Ιρανούς και τους Τούρκους να επιβάλλουν μία συμφωνία καθοδηγούμενη από τη Μόσχα.

Εάν δεν υπήρχε η επιθετική συμπεριφορά της Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί μια ολοκληρωμένη πολυεδαφική ειρήνη, συμπεριλαμβανομένων των πάντων, από την κυριαρχία της Συρίας, έως μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, τη σταθερότητα στον Καύκασο. και ένας βαθμός σεβασμού προς το διεθνές δίκαιο, επισημαίνει ο Escobar στο Cradle.

Ωστόσο, μια τέτοια συμφωνία είναι απίθανο να υλοποιηθεί, και αντίθετα, η κατάσταση στη Δυτική Ασία είναι πιθανό να επιδεινωθεί.

Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έχει ήδη στρέψει το ενδιαφέρον του στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Η αδύνατη «ειρήνη». Η συλλογική Δύση φαίνεται να στερείται αποφασιστικού ηγέτη και ο αδύναμος και ηλικιωμένος πρόεδρος Joe Biden ελέγχεται από μια αγέλη πολεμοχαρών.

Η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο όπου η πολυδιαφημισμένη «ουκρανική αντεπίθεση» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το προοίμιο μιας ταπείνωσης του ΝΑΤΟ που θα κάνει το Αφγανιστάν να μοιάζει με μία… Disneyland.

Αναμφισβήτητα μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ρωσίας-ΝΑΤΟ τώρα και Τουρκίας-Ρωσίας πριν από τον Μάρτιο του 2020: και οι δύο πλευρές στοιχηματίζουν σε κάποια κρίσιμη στρατιωτική πρόοδο στο πεδίο της μάχης πριν καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ο χρησμός του Kissinger και η τακτική νίκη των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δείχνουν απελπισμένες γι’ αυτό: ο γεωπολιτικός προφήτης του 20ου αιώνα Henry Kissinger υποστηρίζει τώρα ότι με την εμπλοκή της Κίνας, θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις πριν από το τέλος του 2023 μ.Χ. Παρά τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης, η Μόσχα δεν δείχνει να βιάζεται.

Η βασική στρατιωτική στρατηγική της, όπως φαίνεται στο Bakhmut/Artemyovsk, είναι να χρησιμοποιήσει έναν συνδυασμό της τεχνικής του σαλιγκαριού και …της μηχανής του κιμά. Ο απώτερος στόχος της είναι να αποστρατιωτικοποιηθεί το ΝΑΤΟ στο σύνολό του και όχι μόνο η Ουκρανία, και μέχρι στιγμής, φαίνεται να λειτουργεί άψογα.

Η Ρωσία έχει εμπλακεί σε αυτή την προσπάθεια εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, προσδοκώντας ότι μια μέρα η συλλογική Δύση θα συνειδητοποιήσει ότι είναι ώρα να εγκαταλείψει τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες. Τώρα ας υποθέσουμε, με κάποια θεϊκή παρέμβαση, ότι οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινούσαν σε λίγους μήνες, με τη συμμετοχή της Κίνας.

Η Μόσχα – και το Πεκίνο – ξέρουν και οι δύο ότι απλά δεν μπορούν να εμπιστευτούν τίποτα που λένε ή υπογράφουν οι ΗΠΑ. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν πετύχει μία νίκη τακτικής: Η Ρωσία δέχθηκε κυρώσεις, δαιμονοποιήθηκε και χωρίστηκε από την Ευρώπη ενώ η ΕΕ εδραιώθηκε ως αποβιομηχανοποιημένος, ασήμαντος υποτελής.

«Συρία 2.0». Υποθέτοντας ότι υπάρχει μια ειρήνη υπό διαπραγμάτευση, θα μοιάζει αναμφισβήτητα με μία συμφωνία τύπου «Συρία 2.0», με ένα τεράστιο ισοδύναμο «Idlib» ακριβώς στην πόρτα της Ρωσίας, κάτι που είναι εντελώς απαράδεκτο για την Μόσχα.

Στην πράξη, θα έχουμε την Σλαβική εκδοχή του ISIS με τρομοκράτες ελεύθερους να περιφέρονται σε όλη τη Ρωσική Ομοσπονδία με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκινήτων και drone καμικάζι. Οι ΗΠΑ θα είναι σε θέση να ενεργοποιούν και να απενεργοποιούν τον πόλεμο αντιπροσώπων κατά βούληση, όπως ακριβώς συνεχίζει να κάνει στη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν με τους τρομοκρατικούς πυρήνες του.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας στη Μόσχα γνωρίζει πολύ καλά, με βάση την φάρσα των Συμφωνιών του Μινσκ που παραδέχτηκε ακόμη και η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Angela Merkel. To καθεστώς του Κιέβου, ή μάλλον το καθεστώς μετά τον Ζelensky θα συνεχίσει να εξοπλίζεται μέχρι θανάτου με ολοκαίνουργια τεχνάσματα του ΝΑΤΟ.

Αλλά τότε η άλλη επιλογή – όπου δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση – είναι εξίσου δυσοίωνη: Πόλεμος Διαρκείας. Η Ρωσία προσπαθεί να επιτύχει εκείνο που επεδίωκε και τον Δεκέμβριο 2021 μ.Χ. με τις επιστολές της στην Ουάσιγκτον και με παράλληλες προσπάθειες εξασθένισης του ΝΑΤΟ.

Θέλει να καταφέρει την επιβολή μίας εκτεταμένης αποστρατιωτικοποιημένης ζώνη μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, μια ουδέτερη Ουκρανία και κανένα πυρηνικό όπλο στην Πολωνία, την Βαλτική ή την Φινλανδία.

Ωστόσο, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ είναι μια φθίνουσα υπερδύναμη και «ανίκανη για συμφωνία», είναι αβέβαιο εάν κάτι από αυτά θα επιτευχθεί, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη την εμμονή της Ουάσιγκτον με την αέναη επέκταση του ΝΑΤΟ.

Ο τουρκικός παράγοντας. «Μη συμφωνία ικανή» (недоговороспособны), παρεμπιπτόντως, είναι ένας όρος που επινοήθηκε από Ρώσους διπλωμάτες για να περιγράψει την αδυναμία των Αμερικανών ομολόγων τους να τηρήσουν οποιαδήποτε συμφωνία υπογράφουν – από το Μινσκ μέχρι την πυρηνική συμφωνία του Ιράν. Αυτό το μείγμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο με την εισαγωγή του τουρκικού παράγοντα.

Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Mevlut Cavusoglu έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι εάν ο πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan διατηρήσει την εξουσία στις Προεδρικές εκλογές της 14^ης Μαΐου, η Άγκυρα δεν θα επιβάλει κυρώσεις στην Ρωσία ούτε θα παραβιάσει την Σύμβαση του Μοντρέ, η οποία απαγορεύει τη διέλευση πολεμικών πλοίων από και προς την Μαύρη Θάλασσα. πολεμική εποχή.

Εκστρατεία κατά του Erdogan. Ο επικεφαλής σύμβουλος ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής του Erdogan, Ibrahim Kalin, έχει επισημάνει εύστοχα ότι δεν υπάρχει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Μάλλον, είναι ένας πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης με την Ουκρανία να λειτουργεί ως πληρεξούσιος.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συλλογική Δύση έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό σε μια εκστρατεία «Ο Erdogan πρέπει να φύγει», η οποία χρηματοδοτείται αφειδώς για να προωθήσει έναν παράξενα ταιριαστό συνασπισμό στην τουρκική Προεδρία.

Σε περίπτωση που κερδίσει η τουρκική αντιπολίτευση –και ξεκινήσει η «πληρωμή» στις ΗΠΑ, οι κυρώσεις και οι παραβιάσεις του Μοντρέ μπορεί να είναι ξανά στο προσκήνιο. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια έκπληξη.

Το ευρασιατικό τρένο υψηλής ταχύτητας. Ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης Kemal Kilicdaroglu άφησε να εννοηθεί ότι θα συνεχιστεί λίγο πολύ η ισορροπημένη στάση της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, ενώ ορισμένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι ακόμη και αν ο Erdogan εκδιωχθεί, θα υπάρχουν όρια στην στροφή της Τουρκίας προς τα δυτικά.

Ο Erdogan, επωφελούμενος από τον κρατικό μηχανισμό και το απέραντο δίκτυο ηγεμονίας του, δεν περιορίζεται για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Θέλει να γίνει ένας πραγματικός παίκτης στην ευρασιατική ολοκλήρωση. Η Άγκυρα υπό τον Erdogan ως έχει, δεν είναι φιλορωσική. ουσιαστικά, προσπαθεί να επωφεληθεί και από τις δύο πλευρές.

Οι Τούρκοι πουλάνε μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar στο Κίεβο, έχουν κλείσει στρατιωτικές συμφωνίες μαζί του ενώ ταυτόχρονα, υπό τον μανδύα των «Τουρκικών Κρατών», επενδύουν σε αποσχιστικές τάσεις στην Κριμαία και την Kherson. Την ίδια στιγμή, ο Erdogan έχει ιδιαίτερη ανάγκη τη ρωσική στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία. Δεν υπάρχουν αυταπάτες στη Μόσχα για τον «Σουλτάνο» ή για το πού οδηγεί η Τουρκία.

Εάν η γεωπολιτική στροφή της Άγκυρας είναι εχθρική, είναι οι Τούρκοι που θα καταλήξουν να χάσουν τις πρώτες θέσεις στο ευρασιατικό τρένο υψηλής ταχύτητας – από τους BRICS+ έως τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και όλα τα ενδιάμεσα διαστήματα (https://www.triklopodia.gr/%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%ce%ba%ce%b1%ce%ba%ce%b9%ce%ad%cf%81%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%80%ce%b1/).

 

Η νέα «μεγάλη ιδέα» του ΝΑΤΟ: «Να ξεκινήσουμε έναν πόλεμο με την Κίνα!». Την περασμένη εβδομάδα το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει το πρώτο του γραφείο στην Ασία, στην Ιαπωνία. Τι θα ακολουθήσει, μήπως η ένταξη της Ταϊβάν στο ΝΑΤΟ;

Η ιστορία του ΝATO μετά τον Ψυχρό Πόλεμο είναι η ιστορία ενός οργανισμού ο οποίος έχει ξεπεράσει κατά πολύ την ημερομηνία «λήξης» του. Απελπισμένο για μια αποστολή μετά το τέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποφάσισε ότι θα γινόταν ο παράγοντας πίσω από τη στρατιωτικοποίηση των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» υπό την κυβέρνηση Κλίντον.

Η «απειλή του παγκόσμιου κομμουνισμού» που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την 40χρονη πορεία του ΝΑΤΟ είχε εξαφανιστεί, έτσι το ΝΑΤΟ φαντάστηκε ξανά τον εαυτό του ως μια ομάδα ένοπλων υπερηρώων του Ατλαντικού. Όπου υπήρχε «αδικία» (όπως ορίζεται από τους νεοσυντηρητικούς της Ουάσιγκτον), το ΝΑΤΟ ήταν έτοιμο με όπλα και βόμβες.

Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να είναι πιο ικανοποιημένο. Όλες οι δεξαμενές σκέψης του Beltway, που χρηματοδοτεί αφειδώς, τελικά βρήκαν ένα σιγουράκι, για να διατηρήσουν τη ροή του χρήματος. Ήταν πάντα θέμα χρημάτων, όχι ασφάλειας. Η δοκιμαστική διαδρομή για το ΝΑΤΟ ως υπερήρωες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν η Γιουγκοσλαβία το 1.999 μ.Χ.

Για όλους εκτός από το ΝΑΤΟ και τους νεοσυντηρητικούς  χειριστές του στην Ουάσινγκτον και σε πολλές Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ήταν μια φρικτή, αδικαιολόγητη καταστροφή. Εβδομήντα οκτώ ημέρες βομβαρδισμού μιας χώρας που δεν απειλούσε το ΝΑΤΟ άφησαν εκατοντάδες νεκρούς αμάχους, κατεστραμμένες υποδομές, και μια κληρονομιά από πυρομαχικά με ουράνιο που θα δηλητηριάζει το έδαφος για τις επόμενες γενιές.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο θρύλος του τένις Νόβακ Τζόκοβιτς θυμόταν πώς ήταν να φεύγει από το σπίτι του παππού του μέσα στην νύχτα καθώς έπεφταν οι βόμβες του ΝΑΤΟ καταστρέφοντάς το. Τι φρίκη!

Στην συνέχεια, το ΝΑΤΟ βρέθηκε πίσω από την ανατροπή της κυβέρνησης Καντάφι στην Λιβύη. Ο κατεστημένος Τύπος αναζωπύρωσε τα νεοσυντηρητικά ψέματα ότι ο βομβαρδισμός της χώρας, η δολοφονία του λαού της και η ανατροπή της κυβέρνησής της θα έλυνε όλα τα προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Λιβύης.

Όπως θα μπορούσε να προβλέψει κανείς, οι βόμβες του ΝΑΤΟ δεν έλυσαν τα προβλήματα της Λιβύης, αλλά έκαναν τα πάντα χειρότερα. Χάος, εμφύλιος πόλεμος, τρομοκρατία, σκλαβοπάζαρα, συντριπτική φτώχεια – δεν είναι περίεργο που η Χίλαρι Κλίντον, ο Ομπάμα και οι νεοσυντηρητικοί δεν θέλουν να μιλούν για την Λιβύη τις μέρες μας.

Μετά από μια σειρά αποτυχιών, περισσότερων από όσο έχουμε χώρο να εξιστορήσουμε εδώ, το ελεγχόμενο από την Ουάσινγκτον ΝΑΤΟ, αποφάσισε το 2014 μ.Χ. να παίξει τα ρέστα του και να στοχεύσει την ίδια την Ρωσία για μια «αλλαγή καθεστώτος».

Το πρώτο βήμα ήταν η ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης, για την οποία φρόντισαν η Victoria Nuland και οι υπόλοιποι νεοσυντηρητικοί. Ακολούθησαν τα οκτώ χρόνια μαζικής στρατιωτικής βοήθειας του ΝΑΤΟ στην πραξικοπηματική κυβέρνηση της Ουκρανίας με σκοπό να πολεμήσει την Ρωσία.

Τέλος, ήταν η απόρριψη του αιτήματος της Ρωσίας το 2022 να διαπραγματευτεί μια ευρωπαϊκή συμφωνία ασφάλειας που θα εμπόδιζε τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να περικυκλώσουν στα σύνορά της. Κόντρα στο αφήγημα από τα κατεστημένα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την προπαγάνδα της Αμερικανικής κυβέρνησης, το ΝΑΤΟ ήταν τόσο «επιτυχημένο» στην Ουκρανία όσο και στην Λιβύη.

Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια έχουν ξεπλυθεί, με τεράστια διαφθορά που τεκμηριώνεται από δημοσιογράφους όπως ο Seymour Hersh και άλλοι. Η μόνη διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι ο στόχος του ΝΑΤΟ—η Ρωσία—έχει πυρηνικά όπλα και θεωρεί αυτόν τον πόλεμο δια αντιπροσώπου ζωτικής σημασίας για την ίδια της την ύπαρξη.

Έτσι τώρα, παρά την κληρονομιά των αποτυχιών του, το ΝΑΤΟ αποφάσισε να ξεκινήσει μια σύγκρουση με την Κίνα, ίσως για να αποσπάσει την προσοχή από την καταστροφή του στην Ουκρανία. Την περασμένη εβδομάδα το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει το πρώτο του γραφείο στην Ασία στην Ιαπωνία.

Μετά τι; ένταξη της Ταϊβάν στο ΝΑΤΟ; Θα χρησιμεύσει πρόθυμα η Ταϊβάν ως η νεότερη «Ουκρανία» του ΝΑΤΟ—αυτοθυσιαζόμενη στην Κίνα στο όνομα της φαινομενικά ακόρεστης όρεξης του ΝΑΤΟ για συρράξεις; Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι η Αμερική θα εκλέξει έναν Πρόεδρο το 2024 μ.Χ., ο οποίος θα τερματίσει επιτέλους την θανατηφόρα παγκόσμια περιοδεία του ΝΑΤΟ (https://attikanea.info/%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE/).

Προσοχή στούς <’Αλκιβιάδεις> καί τούς <Κλέωνες>…

Σύμφωνα μέ τούς δημοσκόπους, τρεῖς εἶναι οἱ κυρἰαρχοι τῶν ἐκλογῶν τῆς 21^ης Μαϊου καί διεκδικητές τῆς ἐξουσίας: Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, ὁ Ἀλέξης Τσίπρας καί ὁ Νίκος Ἀνδρουλάκης. Ὁ ἑλληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά τίς πράξεις καί τίς παραλήψεις τους.

Μερικές ἀπό αὐτές φάνηκαν στό πολυδιαφημισθέν <ντιμπέϊτ>, ὃπως π.χ. οἱ παρακολουθήσεις μέ τό <πρέντατορ>. Ὁ λαός ὃμως γνωρίζει καί πολλά ἂλλα γιά ὃλους, θά σταθμίσει ὃσα συνέβησαν τήν τελευταία ἑπταετία καί θά καταθέσει τήν ἐτυμηγορία του.

Ὃμως τέτοιες διληματικές καταστάσεις συνέβαιναν καί πρίν άπό 2.500 χρόνια, ὃταν ἡ Ἀθήνα ἦταν Κράτος καί εἶχε ὡς πολίτευμα τἠν Δημοκρατία τοῦ Ἑνός Ἀνδρός, τοῦ Περικλέους. Ὁ Ἀλκιβιάδης ἦταν τότε νέος ἂνδρας (ὃπως νέοι εἶναι καί οἱ δικοί μας πολιτικοί ἂνδρες), ὁ ὁποῖος ἒπραξε τά πάντα γιά νά βλάψει τήν Ἀθήνα Κράτος, ἀλλά καί τόν λαό κατά τήν ταραχώδη ζωή του.

Θά ὑπενθυμίσουμε μερικές συμπεριφορές τοῦ ἀνδρός, πού ἒμειναν στήν ἱστορία. Σέ σᾶς ἐναπόκειται νά κρίνετε σέ ποιόν ταιριάζουν καλύτερα οἱ πολιτικές συμπεριφορές τοῦ Ἀλκιβιάδου (καί τοῦ δημαγωγοῦ Κλέωνος πού ζοῦσε στήν ἲδια ἐποχή). Στόν πρῶτο, στόν δεύτερο ἢ στόν τρίτο, γιά τόν ὁποῖο ὁ πατέρας του, ὃταν ἀνεδείχθη ἀρχηγός τοῦ ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, εἶχε πεῖ: <Δέν φτιάχνει ὁ ἂνδρας τήν γενιά, ἀλλά ἡ γενιά τόν ἂνδρα>. Καί μή ξεχνάτε. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, ἒστω καί ὡς φαρσοκωμωδία, ὃπως λένε μερικοί.

Ἓνας Ἀλκιβιάδης λοιπόν καταπάτησε ἀναιδέστατα τούς κειμένους νόμους τῆς πατρίδας. Ράπισε γραμματοδιδάσκαλο ἐπειδή δέν εἶχε μαζί του τόν Ὃμηρο. Σήμερα αὐτό θά τό λέγαμε <μπούλινγκ>. Ραπίζει δημοσίως, στό θέατρο παρουσία πλήθους, καί τόν χορηγό Ταυρέα ἐπειδή ἦταν ἀντίζηλός του. Ραπίζει ἐπίσης τόν μετέπειτα πεθερό του, τόν Ἱππόνικο, ὂχι ὓστερα ἀπό ὀργή, ἀλλά γιά νά γελάσει μέ τούς φίλους του.

Σβήνει ἀπό τά μητρῶα τίς ἐπίσημες κατηγορίες τοῦ ἂρχοντα κατά τοῦ ποιητοῦ Ἡγεμόνος, προκαλῶντας τήν δικαιοσύνη νά ἐξακολουθήσει, ἂν τολμᾶ, τήν ἀνάκριση τῆς ὑποθέσεως. Ἃρπαξε τήν σύζυγό του Ἱππαρέτη, πού δέν τόν ἀνεχόταν πιά γιά τίς ἀκολασίες καί τίς ἀπιστίες του ζητῶντας διαζύγιο καί διά τῆς βίας τήν ἀπήγαγε, μπροστά στόν κόσμο, στό σπίτι του.

Ἒβλαψε τήν πατρίδα του ἐπιχειρῶντας τήν ἐκστρατεία στήν Σικελία, πού ὁ Περικλῆς εἶχε ἀπαγορεύσει ἀπολύτως. Καί ὃταν ἐκλήθη νά δώσει λόγο γιά τήν ἀσύνετη πράξη του, δέν δίστασε νά καταφύγει στήν Σπάρτη καί νά καθοδηγεῖ τούς Σπαρτιάτες πῶς θά καταφέρουν βαρειές πληγές στούς Ἀθηναίους.

Ἂν ψάξει κανείς νά βρεῖ τά αἲτια τῆς έξαχρειώσεως αὐτῆς θά βρεῖ τήν φιλαρχία καί τήν φιλοδοξία. Οἱ ἱστορικοί, ὃπως ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος, βρίσκουν ὃτι ἡ συμπεριφορά τοῦ Ἀλκιβιάδου ὀφείλεται στήν μολυσμένη ἀτμόσφαιρα μέσα στήν ὁποία ἒζησε καί πολιτεύτηκε. Τό ἀκόλαστο πλῆθος ἐπικρατοῦσε τοῦ πολιτεύματος.

Κάθε μέσον ἦταν θεμιτό γιά νά ἐπιτευχθεῖ ὁ στόχος τοῦ Ἀλκιβιάδου, ἀκόμη καί ἡ προδοσία. Καί τό ἀκόλαστο πλῆθος παρασύρθηκε ἀπό αὐτόν τόν νέο ἂνθρωπο, πού εἶχε μέν πολλά προτερήματα, τά ὁποῖα ἦσαν ἀποκλειστικό προνόμιο τῆς εὐγενοῦς καταγωγῆς του, ἀλλά ξεπέρασε ὃλους τούς δημαγωγούς τοῦ καιροῦ του καί τύφλωσε τελείως τόν λαό τῶν Ἀθηνῶν, ἐκπρόσωποι τοῦ ὁποίου θανάτωσαν τόν Σωκράτη.

Ὁ Ἀλκιβιάδης πρόδωσε ἀναφανδόν τόν λαό τῶν Ἀθηνῶν καί προκάλεσε τίς μεγαλύτερς συμφορές. Καί ὃμως, ὁ λαός αὐτός ἂνοιξε τήν ἀγκαλιά του ὃταν αὐτός θέλησε νά ἐπανέλθει. Καί ὁ Ἀριστοφάνης ἒγραψε:

Ποθεῖ μέν, ἐχθαίρει δέ, βούλεται δ᾽ἒχειν (Τόν ποθεῖ, τόν ἐχθρεύεται, ἀλλά θέλει νά τόν ἒχει). Καί λέει ἀκόμη ὁ Ἀριστοφάνης: Μάλιστα μέν λέοντα μή ἐν πόλει τρέφειν. Ἢν δ᾽ἐκτρέφει, τοῖς τρόποις ὑπηρετεῖν (Δέν πρέπει νά ἐκτρέφει κανείς λέοντα μέσα στήν πόλη. Ἂν κάποιος τόν ἐκτρέφει, ὑπηρετεῖ τούς σκοπούς του).

Δέν ἒχετε λοιπόν παρά νά σταθμίσετε κι έσεῖς, τηρουμένων βέβαια τῶν ἀναλογιῶν, σέ ποιόν ταιριάζουν περισσότερο τά καμώματα τοῦ Ἀλκιβιάδου. Προσέξατε πρίν δώσετε τήν ἐξουσία. Μήν ἐπαναλάβετε αὐτά γιά τά ὁποῖα μᾶς προειδοποιεῖ ἡ Ἀριστοφάνης (https://www.triklopodia.gr/%ce%ba%cf%89%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83-%ce%b4%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%b1%cf%83-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%bf%cf%87%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%af-%cf%84%ce%bf%cf%8d%cf%82/).

 

Τα βιολογικά όπλα των Αρχαίων Ελλήνων.

Στο τρέχον τεύχος Μαΐου – Ιουνίου του National Geographic History υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα βιολογικά όπλα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ενώ παράλληλα γίνεται αναφορά στην “αξιοποίηση” της φύσης ως όπλου.

Το δεύτερο είναι πάντως απόλυτα λογικό, διότι όταν η τεχνολογία και οι επιστήμες ήταν στα σπάργανα, οι άνθρωποι μπορούσαν να πολεμήσουν κυρίως με απλά χειροποίητα όπλα και με ό,τι τους παρείχε η φύση.

Στο άρθρο διαβάζουμε για την δηλητηρίαση του νερού, που από την αρχαιότητα πάντως συμφωνήθηκε να παύσει ως ασύμφορη για όλους, αλλά και για το βιολογικό όπλο του Ηρακλή, καθώς και για τα τοξικά νέφη που χρησιμοποίησαν οι Σπαρτιάτες και οι Αμβρακιώτες.

Δεν διαβάζουμε πάντως θεωρίες συνωμοσίας για τον λοιμό των Αθηνών, αν και “κυκλοφορεί” ότι ίσως η επιδημία που έπληξε την Αθήνα κατά την πολιορκία της στον Πελοποννησιακό Πόλεμο –και που την γονάτισε ουσιαστικά για 15 χρόνια– μπορεί να είχε προκληθεί από δηλητηρίαση του νερού ή άλλων τροφίμων ή με “αποστολή” άρρωστων αρουραίων από τους Σπαρτιάτες. Ο Θουκυδίδης επ΄αυτού αναφέρει ότι το νόσημα (ίσως πανώλη ή τύφος εικάζουν σήμερα οι ειδικοί) εισήχθη από το λιμάνι και προήλθε από την Αιθιοπία και την Αίγυπτο.

Έμμεσα αποκλείει να επρόκειτο για λοίμωξη που προκλήθηκε σκόπιμα από το εχθρικό στρατόπεδο. Καταγράφει όμως ότι αρχικά οι Αθηναίοι θεώρησαν ότι οι Σπαρτιάτες είχαν ρίξει δηλητήριο στο νερό τους, όπως και το παράδοξο ή πάντως αξιοσημείωτο, ότι η νόσος εκδηλώθηκε αμέσως μετά την εισβολή των Πελοποννησίων, αλλά και ότι δεν μεταδόθηκε σε αυτούς. Επανερχόμενοι στο άρθρο, να πούμε ότι αναφέρει ως βασικό βιολογικό βιολογικό όπλο τις τοξίνες που χρησιμοποιούσαν στα βέλη τους πολλοί λαοί.

Αναφέρει μάλιστα ότι ο Αχιλλέας φροντίζει μια πληγή του Τήλεφου που τον πέτυχε δηλητηριασμένο αιχμή, όμως η αλήθεια είναι ότι η πληγή εκείνη μπορεί να είχε απλώς κακοφορμίσει και να μην είχε προκληθεί από δηλητήριο.

Η εικόνα του Αχιλλέα είναι από ένα ανάγλυφο του 1ου π.Χ. αιώνα που βρέθηκε στην Ηράκλεια, στους πρόποδες του Βεζούβιου (το σημερινό Ερκολάνο και για τους Λατίνους Herculaneum) –ανάγλυφο που τώρα βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νεαπόλεως. Δείχνει τον Αχιλλέα να φροντίζει την πληγή με τις αιχμές του δικού του δόρατος και του σπαθιού του.

Ξέρουμε πια ότι τα ρινίσματα χαλκού και η σκουριά στις ανοιχτές πληγές δημιουργούν στατικό ηλεκτρισμό ο οποίος έχει την ιδιότητα να εξουδετερώνει τα βακτηρίδια που προκαλούν λοιμώξεις. Αυτό σημαίνει, επειδή το ήξεραν και οι αρχαίοι από εμπειρία, ότι ο Αχιλλέας ήξερε πως επρόκειτο για πληγή που κακοφόρμιζε από μικρόβιο και όχι από δηλητήριο. Υπάρχει μάλιστα και ο όρος “τηλέφεια τραύματα”. Οπότε πιθανόν αυτή η εικόνα να μην παραπέμπει σε δηλητηριασμένα βέλη.

Βιολογικό όπλο θεωρεί το National Geographic και το δηλητηριασμένο βέλος με το οποίο φέρεται ο Φιλοκτήτης να σκότωσε τον Πάρι -ήταν δηλητηριασμένο βέλος που είχε πάρει από τον Ηρακλή. Ο δε Ηρακλής είχε βρει το δηλητήριο για τα όπλα του, στο τοξικό αίμα της Λερναίας Ύδρας, όπως αναφέρει ο Ευρπιίδης. Με αυτό το δηλητήριο στην αιχμή νίκησε πολλούς και με το ίδιο δηλητήριο φέρεται ο Φιλοκτήτης να σκότωσε τελικά τον Πάρι.

Τα χειρότερα δηλητήρια είχαν, όπως φαίνεται, πάντως οι Σκύθες, της ευρασιατικής στέπας, που βουτούσαν την αιχμή του βέλους σε ένα μείγμα από αφοδεύσεις ζώων και σάπιων οργάνων νεκρών ζώων, προσθέτοντας ανθρώπινο αίμα και δηλητήριο οχιάς. Σύμφωνα με έναν ιατροδικαστή που μίλησε σχετικά στο National Geographic το δηλητήριο δρούσε το πολύ μέσα σε μια ώρα και τα θύματα παρουσίαζαν γάγγραινα και πέθαιναν από σηπτικό σοκ μέσα σε ένα ή το πολύ δύο 24ωρα.

Υπήρχε μάλιστα η λέξη “σκυθικόν” για αυτό το δηλητήριο, που πιθανόν το χρησιμοποιούσαν σε παραλλαγές και οι Πάρθοι και άλλοι λαοί. Το γεγονός ότι οι Έλληνες προσπάθησαν και έμαθαν την σύστασή του, δείχνει ότι οι Σκύθες αποτελούσαν τον φόβο και των τρόμο των στρατιωτών (στο πλαίσιο και του ψυχολογικού πολέμου, που ήταν κι αυτός θεμιτός).

Διεθνώς όμως το “σκυθικόν” ως όρος δεν επιβίωσε. Απεναντίας ταξίδεψε και εδραιώθηκε η λέξη toxin (τοξίνη) και το επίθετο toxic, (τοξικός), που προέρχονται από τα Ελληνικά, καθώς λεγόταν “τοξικόν” το δηλητήριο στην αιχμή του δόρατος ή του βέλους του τόξου. Όμως εκτός από τα δηλητηριασμένα βέλη, ένα άλλο βιολογικό όπλο ήταν και το νερό, που καθίστατο μη πόσιμο.

Η πρώτη απαγόρευση του βιολογικού πολέμου. Για πρώτη φορά δηλητηριάστηκαν νερά πολιορκουμένων κατά τον Ιερό Πόλεμο του 590 π.Χ. και αποδεκατίστηκαν οι κάτοικοι της Κίρρας –μεγάλο λιμάνι τότε, στα ανατολικά της Ιτέας.

Ο πόλεμος έγινε υποτίθεται επειδή οι κάτοικοι της Κίρρας παρενοχλούσαν τους προσκυνητές των Δελφών. Όμως ουσιαστικά οι Θεσσαλοί ήθελαν να επικρατήσουν οριστικά στη Φωκίδα και να ελέγχουν πλήρως το μαντείο των Δελφών, και η Κίρρα ήταν η μόνη πόλη που αντιστεκόταν. Παράλληλα, οι Σικυώνιοι υποστήριζαν ότι ήθελαν να απαλλαγούν οριστικά από τους Κιρραίους πειρατές

Οι σύμμαχοι τότε Αθηναίοι, Σικυώνιοι και Θεσσαλοί, χρησιμοποίησαν το φυτό ελλέβορο στο νερό της πολιορκούμενης Κίρρας στη Φωκίδα. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο μηχανικό Φροντίνο, που έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. η ιδέα να ρίξουν ελλέβορο στο νερό της πόλης ήταν του Κλεισθένη, τυράννου της Σικυώνας τότε.

Ήταν ο παππούς του Κλεισθένη που το 507 π.Χ. θεμελίωσε το πολίτευμα της δημοκρατίας στην Αθήνα και πρόγονος του Περικλή. Ο Κλεισθένης ο Σικυώνιος φέρεται να συνέλαβε το σχέδιο να φράξουν την παροχή πόσιμου νερού στην πόλη, να δηλητηριάσουν τις πηγές και μετά να ξανανοίξουν τους “αγωγούς”.

Ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι ήταν ιδέα του Σόλωνα, που συνέστησε αρχικά να εκτρέψουν τον ποταμό Πλείστο στην κοιλάδα κάτω από τους Δελφούς και εν συνεχεία, αφού έριχναν δηλητήριο σε συγκεκριμένα σημεία , να αποκαθιστούσαν την ροή και να επανέφεραν τον ποταμό στην αρχική του κοίτη. Η δηλητηρίαση του νερού είχε ως αποτέλεσμα οι κάτοικοι της πόλης να υποστούν τρομερή διάρροια και πολλοί να πεθάνουν, ειδικά οι ηλικιωμένοι, τα παιδιά καθώς και πολλές γυναίκες.

Μετά από αυτό οι ελληνικές πόλεις συμφώνησαν να μην ξαναδηλητηριάσουν ποτέ το νερό των εχθρών τους, ώστε να μην πεθαίνουν άμαχοι. Όμως εκτός από αυτό το φαινομενικά ή και πραγματικά ηθικό στοιχείο της απόφασης, ενυπήρχε τότε και ο φόβος της αμοιβαίας καταστροφής, αφού στον επόμενο πόλεμο θα δηλητηρίαζαν το νερό των πρώην νικητών κάποιοι άλλοι εχθροί οι οποίοι θα είχαν ισχυροποιηθεί ή απλά θα το έκαναν για αντίποινα. Επίσης ήξεραν ότι το δηλητηριασμένο νερό μπορεί να έφτανε σε μια γειτονική πόλη είτε ως πόσιμο νερό είτε μέσα από τρόφιμα που είχαν ποτιστεί με αυτό κατά λάθος.

Δεν ήθελαν να χρησιμοποιούν στον πόλεμο ούτε δυνάμεις της φύσης που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανεξέλεγκτα, καθώς π.χ. βάζοντας φωτιά σε ένα δάσος δίπλα σε πολιορκούμενη πόλη, δεν υπήρχε τρόπος να ξέρουν με σιγουριά αν αυτή θα “έστριβε” λόγω των ανέμων και θα κατευθυνόταν προς το στρατόπεδό τους ή και προς την πόλη τους, δεδομένου ότι και τότε είχαν μεγάλης έκτασης τρομερές πυρκαγιές.

Άλλο όπλο ήταν τα έντομα και τα ποικίλα ζωύφια. Ο Αννίβας φέρεται να νίκησε σε ναυμαχία τον Ευμένη ΙΙ της Περγάμου γεμίζοντας αμφορείς με δηλητηριώδη φίδια και πετώντας τους εν συνεχεία με καταπέλτη στα ελληνιστικά καράβια.

Οι Πάρθοι έκαναν κάτι παρόμοιο εναντίον του Σεπτίμιου Σεβήρου, πετώντας στο στρατό των Ρωμαίων αμφορείς και άλλα πήλινα σκεύη γεμάτα ζωύφια και έντομα, πιθανόν σκορπιούς, σφήκες και σκαθάρια.

Οι κάτοικοι της Τύρου πέταγαν από τις πολεμίστρες τους με καταπέλτες καζάνια με καυτή άμμο στα καράβια του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τους πολιορκούσαν -προκάλεσαν βαριά εγκαύματα στους στρατιώτες αλλά έκαψαν και πλοία.

Τοξικά νέφη. Οι Σπαρτιάτες πάντως φαίνεται πως έκαναν ουσιαστικά τον πρώτο χημικό πόλεμο, όταν στην πολιορκία των Πλαταιών (κατά το δεύτερο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου) έστησαν ένα σορό κομμένα δέντρα στα τείχη των Πλαταιών και όχι απλώς άναψαν φωτιά, αλλά έριξαν στους κορμούς θειάφι και ρητίνη πεύκου. Οι Πλαταιείς αντιμετώπισαν μια πρωτόγνωρη σε διαστάσεις πυρκαγιά, αλλά και τοξικά αέρια. Εντούτοις στάθηκαν τυχεροί γιατί έβρεξε. (Ιστοριων Β, 77)

Κάποια στιγμή οι Έλληνες βρήκαν τρόπους ο τοξικός καπνός να μη στρέφεται εναντίον τους, σε περίπτωση που άλλαζε φορά ο άνεμος, με ένα είδος ανεμιστήρα της εποχής. Οι Έλληνες επίσης βρήκαν και άλλο τρόπο να προκαλούν τοξικό νέφος. 

Όταν οι Ρωμαίοι το 189 π.Χ. πολιορκούσαν την Αμβρακία (στην θέση της σημερινής Άρτας) και προσπαθούσαν να εισβάλουν,  οι Αμβρακιώτες έβαλαν σε έναν σωλήνα εύφλεκτα υλικά και φτερά κοτόπουλου και άναψαν φωτιά.

Σήμερα ξέρουμε την επιστημονικά ερμηνεία, ότι τα φτερά περιέχουν κερατίνη, η οποία φλεγόμενη παράγει διοξείδιο του θείου. Τότε ήξεραν από εμπειρία το πρακτικό αποτέλεσμα, δηλαδή ότι βάζοντας φωτιά σε φτερά κοτόπουλου προκαλούσαν την έκλυση δηλητηριωδών αερίων. Ο κόσμος πάντως ήταν φανερό πως ακόμα κι από την αρχαιότητα φοβόταν τις συνέπειες των όπλων αυτών.

Ενδεικτικός κατά το National Geographic είναι ο μύθος για τον Ηρακλή, ότι τελικά χρησιμοποιώντας τα δηλητηριασμένα βέλη κατέληξε να δηλητηριαστεί κι αυτός από άλλη τοξίνη και να σκοτώσει τα ίδια του τα παιδιά.

Αν και το National Geographic βλέπει σε αυτό τον μύθο έναν κοινωνικό προβληματισμό για τα “ύπουλα” όπλα της εποχής, οι λόγοι που ο Ηρακλής πλήρωσε τόσο ακριβά τους άθλους του είναι σύμφωνα με τους μελετητές πολλοί. Ένας από αυτούς ήταν και το γεγονός ότι το δηλητήριο δεν είχε κανένα στοιχείο γενναιότητας και ηρωισμού στην χρήση του –αποτελούσε συστατικό μιας άνανδρης ενέργειας.

Όσον αφορά στον Ηρακλή, είναι γεγονός ότι μετά την απόκτηση της τοξίνης αυτής, τέθηκε σε κίνηση ένας δραματικός μηχανισμός σαν αλυσιδωτή αντίδραση στην ζωή του Ηρακλή, και οι τραγωδίες κατέληξαν και στον δικό του θάνατο.

Το κατά πόσον αυτό όμως δείχνει τον κοινωνικό προβληματισμό για τα βιολογικά όπλα, είναι πραγματικά άγνωστο. Επίσης, ενώ θεωρούμε τα χημικά και βιολογικά όπλα απαράδεκτα, όταν ένας λαός αντιμετώπιζε υπέρτερες δυνάμεις και δεν είχε άλλο τρόπο να αμυνθεί, κατέφευγε κυριολεκτικά σε ότι μπορούσε να σκαρφιστεί ή έβρισκε πρόχειρο κοντά του (https://slpress.gr/istorimata/ta-viologika-opla-ton-archaion-ellinon/).

Πίσω από την βιτρίνα της ενιαίας Δύσης, η Ελλάδα…

Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ευρώπη ζει με τον μύθο της ενιαίας και ακατανίκητης Δύσης που επιβλήθηκε διαδοχικά στην ναζιστική Γερμανία και μετά στην κομμουνιστική Ρωσία, την ΕΣΣΔ. Αλήθεια;

Ναι. Υπάρχει, όμως, ένα “αλλά”. Το πρώτο και διόλου ασήμαντο “αλλά” είναι ότι στο παρελθόν η Ευρώπη ενοποιήθηκε (και διαλύθηκε) πολλάκις με τη θέληση των δικών της δυνάμεων. Ήταν όταν οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις βασίλευαν μόνες στον Κόσμο.

Τώρα η ΕΕ συγκροτήθηκε  με μυστικές, παρασκηνιακές πρωτοβουλίες των ΗΠΑ, σε συνεργασία με κάποιες προσωπικότητες (οι λεγόμενοι “πατέρες” της ΕΕ, οι Ζακ Μονέ και Ρομπέρ Σουμάν), που υπονόμευσαν, μαζί με τον Ρούσβελτ, την πολιτική Ντε Γκώλ υπέρ  μιας Ευρώπης ανεξάρτητης. Στόχος των ΗΠΑ ήταν η ταχεία οικονομική ευρωπαϊκή ανασυγκρότηση για να μετάσχει, υπό την ηγεσία τους, στον αγώνα επικράτησης εναντίον της ΕΣΣΔ μετά τη Γιάλτα.

Συνοπτικά, η ΕΕ είναι ξενοκίνητη και η ενότητα της Δύσης (ΗΠΑ και ΕΕ) οφείλεται  και υπηρετεί υπερατλαντικά συμφέροντα. Η Ευρώπη έχει ρόλο βοηθητικό – ο Μπρζεζίνσκι την χαρακτήρισε «προτεκτοράτο των ΗΠΑ». Επιβεβαιώθηκε όταν το Βερολίνο, το Παρίσι και όλη η ΕΕ, εφάρμοσαν τις αμερικανικές εντολές για κυρώσεις στην Ρωσία, θυσιάζοντας δικά τους συμφέροντα.

Η ήττα της Ευρώπης. Μετά τον Πόλεμο οι νικητές (Αγγλία και Γαλλία) διατηρούσαν την αίγλη τους βασισμένες στην ισχύ που τους έδιναν οι αποικίες τους παρά το ότι η Ευρώπη βγήκε ρημαγμένη. Δηλαδή το θέμα ηγεσίας στην Δύση ήταν σε σχετική εκκρεμότητα.

Έληξε απότομα με την κρίση του Σουέζ το 1.956 μ.Χ., όπου Αγγλία και Γαλλία επιχείρησαν να υποτάξουν την Αίγυπτο του Νάσερ, αλλά οι ΗΠΑ έπαιξαν το παιχνίδι της απελευθέρωσης των αποικιών και ταπείνωσαν τους Αγγλογάλλους.

Εναντίον τους συντάχθηκε και η ΕΣΣΔ ως αντιαποικιακή δύναμη. Οι ΗΠΑ τσαλάκωσαν Αγγλία και Γαλλία. Η ΕΣΣΔ ποδοπάτησε αντίστοιχα Ουγγαρία και Τσεχία. Διπολισμός. Συνοπτικά, η ΕΕ μπορούσε πλέον να γεννηθεί ως υποτακτικός της υπερδύναμης.

Η Δύση διέρχεται τώρα την επικίνδυνη φάση που περνάνε οι μακροχρόνιοι γάμοι. Ένα διαζύγιο ΗΠΑ-ΕΕ θα ισοδυναμούσε με αμοιβαία απότομη καταστροφή τους. Η αναγκαστική συμβίωσή τους προκαλεί αναπόφευκτη φθορά, εκτός αν υπέρτερος κίνδυνος αναθερμάνει τις σχέσεις. Το Ουκρανικό θα αναζωπύρωνε τις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, αν έφερνε τη νίκη στη Δύση και ο Ρώσος έπαυε να είναι ισότιμος διεθνής παίκτης.

Αντιθέτως, η Ρωσία ούτε τον διεθνή ρόλο της έχει χάσει ούτε ηττάται. Τελικά οι Ευρωπαίοι ανέβασαν, υπό την πίεση των ΗΠΑ, το επίπεδο αντιπαλότητας με τη Ρωσία και ζημιώθηκαν. Τώρα, για να μη χάσουν τα αυγά και τα καλάθια, κλωτσάνε άγρια προς τις ΗΠΑ που αντιδρούν στις καλές σχέσεις ΕΕ-Κίνας.

Η Κίνα στο παιχνίδι. Συνοπτικά, η Ρωσία είναι παραδοσιακός αντίπαλος της Ευρώπης. Η Κίνα είναι σωτήρια διέξοδος. Αλλά: Αν οι ΗΠΑ επιτρέψουν  στην Ευρώπη ανεμπόδιστες σχέσεις με την Κίνα, ενισχύεται το Πεκίνο, ως στρατηγικός ανταγωνιστής, επωφελείται η Ρωσία, ως άμεσος αντίπαλος της Δύσης και οι Ευρωπαίοι παίρνουν θάρρος, ενισχύεται το πνεύμα ανυπακοής προς τις ΗΠΑ, διασπάται η ενιαία Δυτική στρατηγική.

Αν οι ΗΠΑ “απαγορεύσουν” στην ΕΕ ελεύθερες σχέσεις με την Κίνα διακινδυνεύουν μια βαθιά κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ. Ο κόσμος θα κατηγορεί τις ΗΠΑ για την ευρωπαϊκή δυσπραγία και θα ενισχυθεί η διάθεση απεξάρτησης της ΕΕ. Με αποτέλεσμα αρνητικές συνέπειες στη ευρωπαϊκή σταθερότητα και στη συνοχή του δυτικού στρατοπέδου.

Συνοπτικά, αναδύονται επικίνδυνοι ανταγωνιστές της Δύσης με κορυφές του παγόβουνου Κίνα-Ρωσία και ακολουθούν μεσαίοι αλλά ισχυροί παίκτες (BRICS, Ιράν, Σαουδική Αραβία κ.α.) με την Τουρκία να αγωνίζεται να παραμείνει “μπαλαντέρ”. Σ’ αυτό το ασταθές διεθνές τοπίο μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, έχουν ελάχιστα, έως ανύπαρκτα περιθώρια αντίδρασης.

Όταν μάλιστα οι Μεγάλοι, όπως π.χ. η Αγγλία, με μακρά πείρα στην εξωτερική πολιτική, εγκατέλειψε (BREXIT) την ΕΕ, η Γερμανία κάνει σαν να έχει βρόχο στο λαιμό της και τρέχει αλαφιασμένη στην Κίνα, ενώ ο Μακρόν, φεύγοντας από το Πεκίνο, βγάζει λόγους α λα Ντε Γκώλ και ξεσηκώνει θύελλα εναντίον του στις ΗΠΑ.

Το στοίχημα των μικρών. Οι μικρές χώρες, αν κινδυνεύουν, έχουν ίσως μόνο περιθώριο αντίδρασης να θέσουν με οξύτητα στον επικυρίαρχο το δίλημμα να αναβάλει ή να αλλάξει τον σχεδιασμό του, ή αλλιώς να βρεθεί αντιμέτωπος με απρόβλεπτο αναβρασμό και ανεπιθύμητη αστάθεια σε βαθμό που να θέτει σε κίνδυνο τους στόχους του.

Οι κίνδυνοι είναι προφανείς, το σθένος απαραίτητο, οι θυσίες αναγκαίες. Το θέμα είναι “απλό” και σαφές. Αν η Ελλάδα πει όχι στις απαιτήσεις του οποιουδήποτε “συμμάχου” για μοιρασιά του Αιγαίου με συνεπαγόμενη συνεκμετάλλευση, ο εν λόγω σύμμαχος θα διακινδυνεύσει “θερμές” καταστάσεις, όπου η Ρωσία θα είναι η μόνη κερδισμένη από την έκρυθμη ατμόσφαιρα εντός και εκτός της χώρας.

Προϋπόθεση είναι να υπάρχουν (ή να ξεπεταχτούν…) δυνάμεις, κοινωνικά στρώματα- πολιτικοί-κομματικοί οργανισμοί, διατεθειμένοι και ικανοί να σχεδιάσουν, να στηρίξουν και να οργανώσουν το πλήθος. Αλλιώς κυβερνήσεις μονοκομματικές ή συνεργασίας μπορεί να είναι απλώς φερετζές για ευτελή παράδοση άνευ όρων. Χρειαζόμαστε τον Διογένη και το φανάρι του.

ΥΓ: Ελληνικά ΜΜΕ παρουσίασαν με έμφαση πόσο μεγαλειώδης ήταν η συγκέντρωση του Ερντογάν στην Πόλη. Έμφαση που εξηγεί μόνο ο φόβος μήπως αυτός χάσει τις εκλογές και εμείς την “μοναδική ευκαιρία” για συμφωνίες α λα Πρέσπες που έκλεισαν, κλείνουν, ή θα κλείσουμε μαζί του (https://slpress.gr/diethni/piso-apo-ti-vitrina-tis-eniaias-dysis-i-ellada/).

 

Από τον χρυσό στο ψηφιακό νόμισμα.

Ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις, λέγανε οι Αρχαίοι μας… και καλό είναι να το θυμηθούμε κι εμείς. Νόμισμα: παράγωγο του ρήματος “νομίζω”, που σημαίνει, σε γενικές γραμμές, θεσπίζω κάτι ως νόμιμο. Η διαπίστωση ότι, κατά κανόνα, οι άνθρωποι δεν είναι αυτάρκεις είναι πολύ παλιά. Και η προσπάθεια θεραπείας αυτού του μειονεκτήματος συχνά έπαιρνε τη μορφή ληστρικών πολέμων. Στην συνέχεια, καθώς παγιωνόταν η ανάγκη της ειρήνευσης, εμφανίστηκε το εμπόριο.

Όσοι κατείχαν περίσσεια ορισμένων αγαθών μπορούσαν να περνάνε από τους “πόρους”, δηλαδή γενικώς τα “στενά”, και γίνονταν “ἐμποροι”. Οι άλλοι, οι δραματικώς φτωχοί, δεν είχαν καμιά διέξοδο και έμεναν  “άποροι”.

Επακολούθημα της ανάπτυξης του εμπορίου υπήρξε η θέσπιση “ανταλλακτικής μονάδας” διεθνώς αποδεκτής. Επικρατεί ουσιαστική άγνοια ως προς το τι αρχικώς επικράτησε, σε ελληνικές χώρες, ως τέτοιου είδους μονάδα.

Στην αχλύ, πάντως, της ασάφειας που περιβάλλει την Πρωτοϊστορία μας, διαφαίνονται τα βοοειδή ως πρώτη μορφή “νομίσματος”. Ο ελλαδικός χώρος, πράγματι, είναι εκείνος όπου έρρεε -και εν πολλοίς ρέει- “γάλα και μέλι”, οπότε η οιονεί νομισματοποίηση αυτών των μεγαλόσωμων θηλαστικών δεν συνιστούσε παραλογισμό.

Εξυπακούεται πως αυτό δεν μπορούσε να διαρκέσει επί πολύ. Εισέβαλαν λοιπόν κάποια στιγμή στην Ελλάδα τα πολύτιμα μέταλλα, χρυσός, άργυρος (ασήμι) και ίσως λευκόχρυσος (πλατίνα). Η εν λόγω εισβολή έγινε από την Μικρά Ασία και ευστόχως έχει επισημανθεί η συγγένεια των λέξεων “Κροίσος”, όνομα του πάμπλουτου  βασιλέα των Λυδών, και “χρυσός”.

Δεν μπορεί, βέβαια, να αποκλειστεί η πιθανότητα πριν από τον χρυσό, άλλα μέταλλα να είχαν θεωρηθεί ως άξια αναγωγής σε “διεθνές ανταλλακτικό μέσον”. Ο χαλκός; Ο άργυρος; Κράμα χρυσού και αργύρου; Οι σχετικές  συζητήσεις είναι, ακόμη και σήμερα, ζωηρές… οπότε παρέλκει η διατύπωση κατηγορηματικών απόψεων.

Σημασία πάντως έχει ότι ο χρυσός πλήρως καθιερώθηκε στην Ελλάδα λόγω της πολιτικής του βασιλιά των Μακεδόνων Φιλίππου Β΄ (359-336 π.Χ.). Χάρη στα χρυσοφόρα κοιτάσματα του Παγγαίου, αυτός ο  πανέξυπνος μονάρχης μπόρεσε να επιβάλει την ηγεμονία του σχεδόν στο σύνολο του ελλαδικού κόσμου. Τότε, πράγματι, διατυπώθηκε το μέχρι σήμερα ισχυρό αξίωμα ότι «ένας γάιδαρος φορτωμένος χρυσάφι περνάει από εκεί που δεν περνάει ολόκληρος στρατός».

Και έχοντας αυτά κατά νουν ο Ισοκράτης προέτρεψε την Μακεδονική Μοναρχία να εκστρατεύσει κατά της περσικής επικράτειας, διότι, χάρη στις συσσωρευμένες από τους Πέρσες βασιλείς μεγάλες ποσότητες χρυσού, οι Έλληνες θα μπορούσαν να απαλλαγούν από την φτώχεια τους και να σταματήσουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις.

O χρυσός πλούτος των εθνών. Όπερ και εγένετο… Τα υπόλοιπα είναι γνωστά… Κατά τους Νεότερους Χρόνους πάντως η ταύτιση του «Πλούτου των Εθνών» με την κατοχή  πολύτιμων μετάλλων  οφείλεται στον περίφημο Κολμπέρ (Jean-Baptiste Colbert [1.619 μ.Χ.-1.683 μ.Χ.]), Υπουργό του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ΄ (1.643 μ.Χ.-1.715 μ.Χ.).

H αναγωγή, όμως, της άποψης αυτής σε αξίωμα του οικονομικού βίου ωφέλησε όχι τόσο την Γαλλία όσο την Ισπανία και την Μεγάλη Βρετανία. Οι Ισπανοί, κυρίως λόγω των κοιτασμάτων αργύρου που εντοπίστηκαν στην Κεντρική Αμερική πλούτισαν – υπέρμετρα, μπορεί κανείς να πει.

Οι Βρετανοί, πάλι, έστησαν χρυσωρυχεία σε αποικίες τους, με αποτέλεσμα, κατά τον 19^ο Αιώνα, να θεωρούνται “ο πλουσιότερος λαός” της γης. Και αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε η παγίωση της άποψης ότι ο πλούτος βασίζεται στην κτήση πολύτιμων μετάλλων.

Αυτό ηχεί ωσάν ειρωνεία. Όπως εξήγησαν ορισμένοι από τους Πατέρες των ΗΠΑ, «ο χρυσός είναι το κατ’ εξοχήν άχρηστο μέταλλο». Το μόνο του πλεονέκτημα είναι η δυσκολία με την οποία σκουριάζει. Για αυτό και στην επικράτεια των Ίνκας π.χ. η χρήση του είχε καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα.

«Ο σίδηρος είναι πηγή πλούτου», επισήμαναν  Αμερικανοί διανοούμενοι των περασμένων μας αιώνων. Και εννοούσαν με αυτό την κατασκευή εργαλείων, μηχανημάτων  και γενικώς την εργασία. Και δεδομένου ότι τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται ο εθνικός μας ευεργέτης Απόστολος Αρσάκης υπήρξε εν προκειμένω κατηγορηματικός:

«Η εργασία αποτελεί τη μόνη -θεμιτή- πηγή του πλούτου. Κατά συνέπεια, η εργασία είναι το ύψιστο δικαίωμα του ανθρώπου, ενώ, παράλληλα, στην  προστασία αυτού ακριβώς του δικαιώματος έγκειται το υπέρτατο καθήκον του Κράτους».

Τους “λόγους των σοφών” βέβαια ελάχιστοι τους προσέχουν. Οφείλει, πάντως, να αναγνωρίσει κανείς ότι η σε βάρος του χρυσού προτίμηση του σιδήρου συγκαταλέγεται στα αρχικά αίτια της ευημερίας των ΗΠΑ. Τον τόνο στον οικονομικό βίο αυτών των τελευταίων έδιναν, μέχρι και το πρώτο μισό του 19^ου Αιώνα, κυρίως γαιοκτήμονες, μικροί ή μεγάλοι, καθώς και τεχνίτες. Μετά, βέβαια, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν…

Τα εύχρηστα τραπεζογραμμάτια. Πάντοτε οι άνθρωποι προτιμούν την “εύκολη λύση”. Και η εν προκειμένω εύκολη λύση υπήρξαν τα τραπεζογραμμάτια, τα γνωστά μας χαρτονομίσματα.  Οι από εμάς προχωρημένοι στην ηλικία θυμούνται τα παλαιά “πενηντάρικα”, “κατοστάρικα” κ.λ.π. στα οποία αναγραφόταν η στερεότυπη φράση: “Δραχμαί…[τόσες] πληρωτέαι επί τη εμφανίσει”.

Αυτό σήμαινε πως, παραδίδοντας ένα χαρτονόμισμα κάποιος στην εκδοτική του χαρτονομίσματος τράπεζα, έπαιρνε, σε αντάλλαγμα, την αξία του σε μέταλλο – θεωρητικώς σε χρυσό. Αυτό όμως, όπως πάλι θα θυμούνται οι εξ ημών γηραιότεροι, γρήγορα έγινε κενός τύπος. Κανείς δεν πήγαινε στην  τράπεζα, προκειμένου να δώσει το “τραπεζογραμμάτιο” και να πάρει χρυσό.

Εντέχνως καλλιεργήθηκε η ιδέα πως, εφόσον η εκδότρια τράπεζα κατείχε χρυσό ίσης αξίας με εκείνη του συνόλου των χαρτονομισμάτων που εξέδιδε, δεν υπήρχε λόγος αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της. Η απλή διαβεβαίωση ύπαρξης “χρυσού καλύμματος” τού σε κυκλοφορία νομίσματος αποτελούσε την ύψιστη εγγύηση της  αγοραστικής δύναμης αυτού  το τελευταίου.

Αυτό γρήγορα καταστρατηγήθηκε. Λόγω της ισχύος που απέκτησαν οι μεγάλες τράπεζες, επικράτησε η αρχή της ύπαρξης “καλύμματος σε χρυσό” μόνο του 40% της αξίας του συνόλου των  νομισμάτων που κυκλοφορούσαν. Ποιος θα πήγαινε να επαληθεύσει την ύπαρξη καλύμματος 100%; Και αυτό υπήρξε  η αρχή του πληθωρισμού που έπληξε τις ευρωπαϊκές ιδίως οικονομίες μετά το τέλος της “Ωραίας Εποχής” (Belle Époque).

Τα χωρίς κάλυμμα χαρτονομίσματα που κυκλοφορούσαν έχαναν ραγδαίως την αγοραστική τους ισχύ με αποτέλεσμα λιμούς, λοιμούς κ.τ.λ. Και η πρώτη απόπειρα αντιμετώπισης του φαινομένου αυτού έγινε από τη σοβιετική εξουσία στη δεκαετία του 1.920 μ.Χ. 

Το ρούβλι, που επί της αυτοκρατορικής εποχής και σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα άλλα ευρωπαϊκά νομίσματα, είχε πλήρες κάλυμμα σε χρυσό, απειλούνταν τώρα με κατάρρευση. Έτσι, η κομμουνιστική εξουσία έθεσε σε κυκλοφορία δύο νομίσματα:

Το -νέο- ρούβλι, το κάλυμμα του οποίου ήταν συζητήσιμο έως ανύπαρκτο, και ένα κυριολεκτικώς “τραπεζικό” νόμισμα, το τσερβόνετς, με κάλυμμα σε χρυσό ή/και πλατίνα ευχερώς διαπιστώσιμο. Βέβαια, λόγω της ανάγκης εξαγωγής σε άλλες από την ΕΣΣΔ χώρες μεγάλων ποσοτήτων χρυσού το πείραμα φυλλορρόησε… και κατέρρευσε. Και τότε  προέκυψε μια άλλη λύση, που προωθούσαν κυρίως χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και η Ιταλία.

“Κυβερνητικό Πιστωτικό Δελτίο [αξίας] 500 ρουβλίων” (1.912 μ.Χ.). Τα χαρτονομίσματα της αυτοκρατορικής Ρωσίας ήταν τα μόνα -όσο σήμερα γνωρίζουμε- μετατρέψιμα σε χρυσό άμα τη εμφανίσει.

Εκτεθειμένοι πανταχόθεν. Και τώρα ας έλθουμε στα καθ’ ημάς. Έχουν σήμερα σημασία αυτά; Έχουνε και μάλιστα μεγάλη! Η καθιέρωση του ψηφιακού νομίσματος, που ήδη επιτέλλει, συνιστά μία λεπτομερώς και εντέχνως επεξεργασμένη εκδοχή του συστήματος που πήγε να εφαρμοστεί πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Στο άτομο θα χορηγείται αριθμός “λογιστικών μονάδων” που θα κρίνονται ως αναγκαίες για τη διαβίωσή του. Έτσι εξαλείφονται οι αδικίες που πηγάζουν από “τυχαίες ανευρέσεις χρυσού” ή τα διαβόητα χρηματιστηριακά κόλπα.

Υπάρχει όμως στο σύστημα που πάει να στηθεί ένας μεγάλος απών: Η Εργασία. Εφόσον, πράγματι, οι μηχανές αντικαθιστούν ολοένα και περισσότερο τους ανθρώπους και επειδή αυτοί οι τελευταίοι καταδικάζονται σε συνεχώς και μεγαλύτερη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, πώς είναι δυνατόν ορθώς να αξιολογηθεί η εργασιακή ικανότητα του κάθε ατόμου και να υπολογιστεί η δίκαιη αμοιβή της;

Κατά συνέπεια, πάμε να γίνουμε θύματα κυβερνητικού συστήματος, στο πλαίσιο του οποίου ο ρόλος του ανθρώπου συνεχώς θα υποβιβάζεται και δεν θα έχει σχέση με τις ικανότητές του. Και αυτό θα πλήξει το σύνολο της Ευρώπης γενικώς μα την Ελλάδα ιδιαιτέρως, η οποία, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, κυριολεκτικώς βολοδέρνει.

Ακόμα και σήμερα, “ρίγη συγκινήσεως” προκαλούν στους συμπατριώτες μας οι ατελεύτητες συζητήσεις για “το μεγαλείο της Πατρίδας”, “για τα δικαιώματα του πολίτη”, “για την διοικητική αποκέντρωση” κ.ο.κ. Και όμως… ό,τι τώρα χρειάζεται η Ελλάδα, και δη εν όψει της θύελλας που επέρχεται, είναι ένα και μόνο: Νοικοκύρεμα.

Rural Federal University of RdJ: Αποκαθηλώνεται η στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ – Η ανάδυση της Κίνας και τα απαρχαιωμένα αμερικανικά όπλα. Οι ΗΠΑ εισέρχονται σε έναν «ανταγωνισμό μεγάλης ισχύος», στον οποίο οι διαμάχες με τους δύο μεγαλύτερους γεωπολιτικούς αντιπάλους τους θα γίνονταν έντονες.

Σύμφωνα με Αμερικανό αξιωματούχο, η ουκρανική τραγωδία φαίνεται να είναι απλώς μια «προθέρμανση» ενόψει των προκλήσεων που θα αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον στο εγγύς μέλλον. Ο Ναύαρχος του Ναυτικού των ΗΠΑ C. Richard, επικεφαλής της Στρατηγικής Διοίκησης των ΗΠΑ, δήλωσε πρόσφατα ότι η χώρα του προετοιμάζεται για παρατεταμένες συγκρούσεις με την Ρωσία και την Κίνα. Από το 2018 μ.Χ., η Μόσχα και το Πεκίνο διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στην αμερικανική διεθνή στρατηγική, θεωρούμενοι ως απειλές για την ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ παγκόσμια τάξη.

Υπό αυτή την έννοια, αναμένονται μεγάλες αντιπαραθέσεις, με την τρέχουσα σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη να αποτελεί απλώς ένα αρχικό στάδιο αυτής της περιόδου εντάσεων, σύμφωνα με τον Lucas Leiroz, ερευνητή στις Κοινωνικές Επιστήμες στο Rural Federal University of Rio de Janeiro.

Ανταγωνισμός μεγάλης ισχύος. Ο Richard εξηγεί ότι οι ΗΠΑ εισέρχονται σε έναν «ανταγωνισμό μεγάλης ισχύος», στον οποίο οι διαμάχες με τους δύο μεγαλύτερους γεωπολιτικούς αντιπάλους τους θα γίνονταν έντονες.

Γι' αυτόν, η Ρωσία και η Κίνα είναι οι ηγέτες σε μια διαδικασία ανατροπής του αμερικανικού σχεδίου για τον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο – και η Ουάσιγκτον φαίνεται πραγματικά πρόθυμη να λάβει δραστικά μέτρα για να αποτρέψει την υλοποίηση των κινεζικών και ρωσικών σχεδίων.

Ως επικεφαλής του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ, ο Richard αναλύει με ανησυχία την τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση και αναζητά ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα. Ο διοικητής ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ πρόκειται να «δοκιμαστούν» με πολύ σοβαρό τρόπο.

Πιστεύει ότι ενόψει νέων κινδύνων η ποιότητα των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων δεν θα έχει καν σημασία, καθώς απλά δεν θα υπάρχουν αρκετοί πόροι για την ανάμειξη των ΗΠΑ σε αυτές τις συγκρούσεις.

Ως εκ τούτου, ο Richard υπερασπίζεται μια ταχεία και αποτελεσματική αναδιατύπωση της αμερικανικής στρατηγικής άμυνας και ασφάλειας, η οποία προσαρμόζει τη χώρα στις νέες γεωπολιτικές συνθήκες.

Οι ΗΠΑ πρέπει να αλλάξουν δόγμα. «Πρέπει να κάνουμε κάποια γρήγορη, θεμελιώδη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε την άμυνα αυτού του έθνους (…). Αυτή η κρίση στην Ουκρανία στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, αυτή είναι απλώς η προθέρμανση (…). Το «μεγάλο» έρχεται. Και δεν πρόκειται να περάσει πολύς καιρός για να υποβληθούμε σε εξετάσεις με τρόπους που δεν έχουμε δοκιμαστεί εδώ και πολύ καιρό (…).

Δεν έχει σημασία πόσο καλό είναι το λειτουργικό μας σχέδιο ή πόσο καλοί είναι οι διοικητές μας ή πόσο καλά είναι τα άλογά μας - δεν πρόκειται να έχουμε αρκετά. Και αυτό είναι ένα πολύ βραχυπρόθεσμο πρόβλημα», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Richard.

Μειώνονται οι δυνατότητες των ΗΠΑ. Πράγματι, ο Richard φαίνεται απαισιόδοξος για την ικανότητα της χώρας του να αντιστρέψει τη θέση της στο σενάριο του ανταγωνισμού εξουσίας. Επί του παρόντος, η Ουάσιγκτον βρίσκεται ήδη πίσω από την Κίνα όσον αφορά τους πυραύλους.

Το Πεκίνο έχει ήδη μια νέα γενιά πυραύλων κρουζ υπερμεγάλου βεληνεκούς, εκτός από μια ποικιλία βαλλιστικών πυραύλων και υπερηχητικών όπλων, έναντι των οποίων οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν αντίστοιχο εξοπλισμό.

Επιπλέον, οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις διαθέτουν επίσης πολεμικά πλοία εξοπλισμένα με ραντάρ ικανά να ανιχνεύουν αεροσκάφη stealth, ξεπερνώντας τις δυνατότητες των αμερικανικών στόλων F-22 και F-35.

Επίσης, όσον αφορά τον διαστημικό πόλεμο, η Κίνα φαίνεται να αναπτύσσεται πολύ περισσότερο από την Ουάσιγκτον, με το Πεντάγωνο να έχει εκφράσει αρκετές φορές ανησυχίες για το σύγχρονο κινεζικό σύστημα κλασματικών τροχιακών βομβαρδισμών.

Το προβάδισμα της Κίνας. Αν και τέτοια στοιχεία δεν είναι αρκετά για να πουν ότι η Κίνα «ξεπερνά» την αμερικανική στρατιωτική δύναμη, υποδεικνύουν ένα σενάριο κινεζικής ανάπτυξης στην πολεμική τεχνολογία μπροστά στο οποίο οι ΗΠΑ, με τόσα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, δεν φαίνονται ικανές να ανταποκριθούν με αντίστοιχη πρόοδο.

Η Ουάσιγκτον παραμένει η κύρια στρατιωτική δύναμη, αλλά έχει όλο και λιγότερα ενδιάμεσα όπλα που εμποδίζουν τη χρήση του πυρηνικού οπλοστασίου, γεγονός που καθιστά την κατάσταση αρκετά τεταμένη και ανησυχητική, καθώς ενόψει ενδεχόμενων έντονων και παρατεταμένων συγκρούσεων οι ΗΠΑ θα τείνουν γρήγορα να καταφύγουν στην χρήση της ακραίας δύναμης.

Τα λάθη των ΗΠΑ. Πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι κατά τη διάρκεια της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ ενθάρρυναν μια ανεύθυνη κλιμάκωση της σύγκρουσης προμηθεύοντας το Κίεβο με όπλα, συμπεριλαμβανομένων σύγχρονων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, αλλά δεν πέτυχαν καμία επιτυχία στους στόχους τους, καθώς η Ρωσία συνεχίζει να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο της στρατιωτικής κατάστασης.

Για το λόγο αυτό, η Δύση κλιμάκωσε γρήγορα την ρητορική, μιλώντας για ξεκάθαρο πυρηνικό εκβιασμό, ανησυχώντας ολόκληρη την διεθνή κοινωνία. Η υπόθεση δείχνει με ακρίβεια τι μπορεί να συμβεί σε οποιεσδήποτε νέες καταστάσεις σύγκρουσης – όπως μια πιθανή κινεζική επέμβαση στην Ταϊβάν, στην οποία οι ΗΠΑ θα έστελναν σίγουρα όπλα και μισθοφόρους στρατιώτες για να υποστηρίξουν την Ταϊπέι.

Στην πραγματικότητα, η ανάλυση του Richard υποστηρίζεται από το πρόσφατο έγγραφο της κυβέρνησης των ΗΠΑ που θεσπίζει μια Εθνική Στρατηγική Άμυνας που επικεντρώνεται στην Ρωσία και την Κίνα ως κεντρικούς αντιπάλους σε έναν μεγάλο παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να χρησιμοποιήσουν όλους τους πόρους τους για να αποτρέψουν τα αναδυόμενα έθνη από το να αμφισβητήσουν τη μονοπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Και, υπό αυτή την έννοια, οι περιφερειακές συγκρούσεις, που θα μπορούσαν να επιλυθούν γρήγορα χωρίς ξένες παρεμβάσεις, παρατείνονται έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να «ζεσταθεί» και να «δοκιμάσει τη δύναμή της» για τις νέες «προκλήσεις».

Αντιμέτωπες με την εμφάνιση της Πολυπολικότητας, το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι ΗΠΑ είναι απλώς να την αποδεχθούν και να προσαρμοστούν σε αυτήν, να την εδραιώσουν ως περιφερειακή δύναμη και να παραιτηθούν από κάθε ρόλο «παγκόσμιας αστυνομίας», καταλήγει ο αναλυτής του Rural Federal University of Rio de Janeiro (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/651053/rural-federal-university-of-rdj-apokathilonetai-i-stratiotiki-isxys-ton-ipa-i-anadysi-tis-kinas-kai-ta-aparxaiomena-amerikanika-opla).

Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος: Τι θα συμβεί και ποιος θα πολεμήσει ποιον – Σε ποιο στρατόπεδο θα βρεθεί η Ελλάδα.

Στην Ουκρανία, «φουντώνει» η συζήτηση γύρω από την χρήση των πυρηνικών όπλων, αλλά και ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου... Με τον πόλεμο να συνεχίζεται  και την Ουκρανία να αντιστέκεται λυσσαλέα, φουντώνει ολοένα και περισσότερο η συζήτηση περί Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, αφού δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που εκφράζουν τους φόβους πως όσο η Ρωσία  δεν καταφέρνει να πάρει αυτό που θέλει, θα κλιμακώνει την σφοδρότητα των επιθέσεων.

Ενδεικτικά είναι τα όσα ανέφερε ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος προειδοποίησε περί «πυρηνικών και καταστροφικών» συνεπειών ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Σύμφωνα με το κρατικό TASS, ο επί σειρά ετών κορυφαίος διπλωμάτης της Ρωσίας απάντησε στο ενδεχόμενο ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου λέγοντας ότι θα ήταν καταστροφικός.

Όπως είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα ήταν η μοναδική εναλλακτική λύση, πέρα από τις σκληρές κυρώσεις της Ουάσιγκτον, κατά της Μόσχας. Ερωτηθείς αν εξεπλάγη από το γεγονός ότι επιβάλλονται κυρώσεις σε βάρος αθλητών και δημοσιογράφων, ο Λαβρόφ δήλωσε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για οποιαδήποτε «ποινή» της επιβληθεί.

Ο Μπάιντεν υποστήριξε επίσης ότι «δικτάτορες» όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν πρέπει να «πληρώσουν το τίμημα» για την εισβολή σε άλλη χώρα κατά την εναρκτήρια ομιλία του, το βράδυ της Τρίτης. Οι εν λόγω δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ έβαλαν… φωτιά στην συζήτηση περί ενός Παγκοσμίου Πολέμου, λίγες ώρες πριν συμπληρώσουμε ένα μήνα από την Ρωσική εισβολή.

Ποιοι θα πάρουν μέρος στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Άραγε τι εννοούμε όταν λέμε πλέον Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Στο απευκταίο σενάριο που βρεθούμε αντιμέτωποι με Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ποιος θα βρεθεί αντιμέτωπος με ποιος και σε ποιο «στρατόπεδο» θα βρεθεί η Ελλάδα;

Οι συσχετισμοί που αναμένεται να δημιουργηθούν παρουσιάζουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.  Όπως αναφέρει ανάλυση του Digital Mentor for Education & Recruitment, στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν θα συμμετάσχουν όλες οι χώρες της Γης.

Οι περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής και της Ωκεανίας και ένας μεγάλος αριθμός ασιατικών χωρών δεν θα πολεμούσαν μεταξύ τους. Ο λόγος που ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αφορούσε τόσες πολλές χώρες ήταν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις τις κυβερνούσαν τότε.

Αν η σύγκρουση ξεκινήσει στην Ασία (γύρω από την Ταϊβάν, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ή την Νότια Κορέα) ή στη Μέση Ανατολή (γύρω από το Ισραήλ, το Ιράκ ή το Ιράν), το πιθανότερο είναι να γίνει στην Ασία ή τη Μέση Ανατολή.

Η μια «ομάδα» θα ήταν αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία θα στεκόταν στο πλευρό της Ουκρανίας και θα είχαν στο πλευρό τους την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ισραήλ, τον Καναδά, την Ιαπωνία, αλλά και την Σαουδική Αραβία. Όπως είναι λογικό, η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα -σε αυτό το σενάριο- θα πάρει το μέρος της ομάδας των ΗΠΑ.

Ομάδα ΗΠΑ

ΗΠΑ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση: Λόγω των υποχρεώσεών τους στο ΝΑΤΟ, είναι υποχρεωμένες να συνταχθούν με τις ΗΠΑ, εναντίον μιας δημοκρατικά εκλεγμένης χώρας. Υπάρχουν τέσσερις πρωταρχικές πηγές στρατιωτικής ισχύος στην ΕΕ:

Γαλλία

Το Ηνωμένο Βασίλειο.

Ιταλία

Γερμανία

Ισραήλ – Και αυτή η χώρα, επίσης, θα συνταχθεί σίγουρα με τις ΗΠΑ, καθώς οι περισσότεροι από τους εχθρούς τους θα βρίσκονται στην άλλη πλευρά της σύγκρουσης. Λαμβάνουν τα περισσότερα από τα όπλα τους από τις ΗΠΑ, τον ισχυρότερο σύμμαχο τους.

Καναδάς- Μια δημοκρατική χώρα που βρίσκεται κοντά στις ΗΠΑ.

Ταϊβάν – Ο πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει λόγω της εισβολής τους, οπότε αναμφίβολα θα πάρει το μέρος των χωρών που τους αναγνωρίζουν.

Ιαπωνία – Η Ιαπωνία θα πάρει το μέρος των ΗΠΑ

Νότια Κορέα – Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην Κίνα και γειτνιάζει με τη Βόρεια Κορέα. Ακριβώς όπως και η Ταϊβάν, θα υποστηρίξει τις ΗΠΑ όταν ξεκινήσουν οι μάχες.

Σαουδική Αραβία – Είναι μια δημοκρατία, αλλά θα πολεμήσει το Ιράν. Οι φίλοι είναι εχθροί των εχθρών.

Η αντίπαλη «ομάδα» θα απαρτίζεται φυσικά από την Ρωσία, η οποία θα είχε συμμάχους την Κίνα, το Ιράν, αλλά και την Βόρεια Κορέα.

Ομάδα Ρωσία/Κίνα

Ρωσία

Κίνα

Ιράν – Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τους θεωρούν εχθρούς και οι Ρώσοι τους υποστηρίζουν.

Βόρεια Κορέα – Αυτή η χώρα είναι σύμμαχος με την Κίνα και την Ρωσία και θέλουν να καταλάβουν το Νότιο μισό της χώρας.

Πώς θα τελείωνε ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος

Σύμφωνα πάντα με την ιστοσελίδα Digital Mentor for Education & Recruitment, υπάρχουν τέσσερα σενάρια για το τέλος ενός Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτά είναι τα εξής: Η Ρωσία και η Κίνα θα διαπραγματευτούν μια εκεχειρία που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν τις εμπορικές τους συναλλαγές, αλλά με λιγότερη ισχύ και επιρροή από ότι προηγουμένως.

Η ομάδα των ΗΠΑ εισβάλλει στην Ρωσία και την Κίνα, διαλύοντας τις κυβερνήσεις τους και αντικαθιστώντας τες με «δημοκρατικές». Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτές οι κυβερνήσεις θα λειτουργήσουν καλά.

Όταν «στριμωχτούν» στην γωνία, η Ρωσία και η Κίνα εκτοξεύουν τα πυρηνικά τους όπλα… Θα μπορούσε βέβαια να λειτουργήσει και η διπλωματική οδός, αφού κανένας δεν θέλει στην πραγματικότητα να δει έναν πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων (https://johnmagoulas.blogspot.com/2022/11/blog-post_647.html).

Πελοποννησιακός και ουκρανικός πόλεμος – Μία προφητική διάλεξη του Λιαντίνη.

Η επίτευξη ριζικών κοινωνικών αλλαγών ιδιαίτερα σε μια εποχή κοινωνικών και οικονομικών κρίσεων μπορεί να υφίσταται ως μία διακαής επιθυμία, αλλά, δυστυχώς ταυτόχρονα υπάρχει και ως μία οδυνηρή ανεκπλήρωτη ουτοπία.

Στο πλαίσιο των πολλαπλών κρίσεων που αντιμετωπίζουμε σήμερα υπάρχει μία ενδιαφέρουσα αναφορά ως προς τη σημασία της συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας που δημιουργεί εκπλήξεις. Σε ένα αναρτημένο βίντεο από παλαιότερη βιντεοσκοπημένη διάλεξη του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη, βλέπουμε να γίνεται μια ενδιαφέρουσα αναφορά για την σημασία των πολιτικών διενέξεων μεταξύ των κρατών για παγκόσμια οικονομική και πολιτική ισχύ.

Ο Λιαντίνης θα μπορούσε να θεωρηθεί “προφητικός” ως προς την εποχή της διάλεξης του. Ιδιαίτερα, όσον αφορά τον τρόπο που με γλαφυρότητα παρουσιάζει την αντιπαλότητα μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής.

Συγκεκριμένα, αναφέρεται με συγκριτικό τρόπο στους Πελοποννησιακούς Πολέμους και ιδιαίτερα στην μακρόχρονη πολεμική διένεξη μεταξύ των Σπαρτιατών και των Αθηναίων. Αναφερόμενος στον κοινωνικό και πολιτισμικό χαρακτήρα των πόλεων-κρατών διαφορετικών κοινωνιών στην Αρχαία Ελλάδα ο καθηγητής Λιαντίνης παρουσιάζει τη σημασία της διατήρησης της διαφορετικότητας μεταξύ των αντιτασσόμενων δυνάμεων, όπως αυτή εμφανίζεται εκείνη την εποχή.

Η ιστορική του αναφορά είναι καίριας σημασίας. Παραμένει σημαντική ως προς το τι είχε ειπωθεί από τον ιστορικό Θουκυδίδη. Στο πλαίσιο της ανάπτυξης των ιδεών του, ο Λιαντίνης μιλάει για την ένταση μεταξύ των κοινωνικών και πολιτισμικών διάφορών. Αναφέρεται στη σημασία της συγκριμένης “κοσμοθεωρίας” των Σπαρτιατών και των Αθηναίων. Ιδι

αίτερα, στην λιτότητα που χαρακτήριζε τους Δωριείς στο μεγάλο διάστημα των Πελοποννησιακών Πολέμων και που δεν ήταν απλά γνωρίσματα ενός παροδικού τρόπου συμπεριφοράς, αλλά είχε στερεωθεί σε σημαντικό βαθμό μέσα τους για τις αξίες που περιείχε.

Η σύντομη αναφορά του Λιαντίνη στο ρόλο και την σημασία της κοσμοθεωρίας, στην οποία ο ίδιος αναφέρεται με πάθος, παραμένει αξιοσημείωτη ιδιαίτερα όταν συγκρίνεται με την παρούσα παγκόσμια σύρραξη μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Δύσης, όπως συντάχθηκαν με, και για, την υποστήριξη της Ουκρανίας.

Ο Λιαντίνης σχετίζει τις πολιτισμικές αξίες των Δωριέων με την ιδεολογία τους που παρέμεινε καταλυτική ως προς το “πως” και το “γιατί” που αφορά στην ανεύρεση πνευματικών αντοχών να πολεμήσουν ενάντια στα άλλα ελληνικά γένη.

Ο Λιαντίνης για τον φόβο των Δωριέων. Φτάνουμε να συμπεράνουμε ότι χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει στη χρονική στιγμή της εκφώνησης της διάλεξής του, η αναφορά στην κοσμοθεωρία ήταν προφητική. Συγκεκριμένα, ο φόβος των Δωριέων από την επιβολή μιας ανώτερης οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης να επιβληθεί στα άλλα κράτη γίνεται το σημαντικό ορόσημο για τον συσχετισμό δράσης των πόλεων.

Οι Δωριείς δεν είχαν να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό με μία συγκεκριμένη στρατιωτική πολιτική, αλλά πολλές πολιτείες, οι οποίες υπήρχαν ως ξεχωριστά αυτόνομα κράτη και που πορεύονταν σε ένα κοινό μέτωπο.

Ο Λιαντίνης κάνει αναφορά για το πως οι Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι έφτασαν στο σημείο εκείνο, ώστε να ζητήσουν ακόμα να καταστραφεί η Αθήνα και οι κάτοικοι της να γίνουν δούλοι. Το οξύμωρο είναι πως τελικά οι ίδιοι οι Σπαρτιάτες το αρνήθηκαν αυτό, σεβόμενοι την προσφορά της Αθήνας στους Περσικούς Πολέμους.

Όλα γύρω μας αλλάζουν, αλλά θεωρούν τα χαστούκια χάδια! Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως η βασική αιτία για την έναρξη της σφοδρής σύγκρουσης των συγκεκριμένων πόλεων-κρατών «υπήρξε η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στους συμμάχους της Σπάρτης και κατέστησε τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις αναπότρεπτη.» (Θουκυδίδης. 1, 23.6)

Έτσι, η αντιμετώπιση των Αθηναίων από τους Σπαρτιάτες δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη. Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως οι Αθηναίοι είχαν την δυνατότητα για μεγαλύτερη πρόσβαση σε οικονομικά εφόδια και στρατιωτικό υλικό.

Ο επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός της δυνατότητας των Σπαρτιατών να επιβληθούν στον εχθρό ένεκεν της διαφορετικής τους προσέγγισης στα μεγαλύτερα ζητήματα της ανθρώπινης κοινωνίας παραμένει –και είναι– αξιοσημείωτος.

Η ανατρεπτική δύναμη ενός πολιτισμού περιλαμβάνεται σε ένα ευρύτερο αφήγημα, που αφορά την αντίληψη του κόσμου και αφορά στη σημασία που δίνει κάποιος στις αξίες ενός πολιτισμού. Αν και οικονομικά υποδεέστερη δύναμη, η συμμαχία της Δήλου, είχε την ικανότητα να αντιληφθεί πως οι πιθανότητές της για νίκη δεν μπορούσαν να στηρίζονται μόνο στη στρατιωτική ισχύ, αλλά και σε μία κοινή ιδεολογία που έχει να κάνει με την ευρύτερη ιδιοσύσταση ενός πολιτισμού.

Οι συγκρούσεις των κοσμοθεωριών. Η αναφορά του Λιαντίνη η οποία περιλαμβάνει την σύγκρουση διαφορετικών “κοσμοθεωριών” στο κέντρο της περιέχει την αντίληψη της πολιτικής ισχύος, αλλά και την ύπαρξη μιας κοινής πολιτικής που χαρακτηρίζει τις διάφορες κοινωνικές τάξεις που εναντιώνονται στον κοινό φυσικό αλλά πνευματικό “εχθρό”.

Για παράδειγμα, η κοσμοθεωρία για τη σημασία της “ελευθερίας” δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη για τους πολέμους που διήρκησαν 27 χρόνια. Οι Δωριείς διακατέχονταν από το έντονο αίσθημα αυτοσυντήρησης, αλλά και από τις βαθύτερες κοινωνιολογικές επιταγές. Αφορούσαν στο μέλλον ενός πολιτισμού, για τον οποίο οι πολίτες θα άξιζε να δώσουν την ζωή τους στη μάχη.

Η σύγκριση που παρουσιάζει ο Λιαντίνης μοιάζει κάπως σουρεαλιστική, παραβάλλοντας σήμερα την Ρωσία με τους Δωριείς και την Αμερική με την Αθηναϊκή Συμμαχία. Η λιτή στάση ζωής που έχει συντηρήσει η Ρωσία τα τελευταία χρόνια, ως κράτος, φαίνεται να διαφέρει σημαντικά από την πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της Δύσης.

Η υπεροχή της στρατιωτικής της ισχύος φαίνεται πως εξαρτάται από την πολεμική της ικανότητα μόνο μέσα στο πεδίο της μάχης. Όμως, στην πραγματικότητα η έννοια της “υπεροχής” για την Ρωσία ήταν στενά συνδεδεμένη με πρακτικές εκπαίδευσης και επιμόρφωσης που αφορούν την πολιτεία και τον πολιτισμό της.

Η αναφορά της Ρωσίας για την έντονη και αδικαιολόγητη εχθρική στάση των δυτικών κρατών απέναντί της τα τελευταία 30 χρόνια παραμένει σημαντική αναφορά που εσκεμμένα δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.

Η αγανάκτηση του ρωσικού πολιτικού κόσμου για την επαναλαμβανόμενη, ενσυνείδητη, περιφρόνηση των ρωσικών συμφερόντων φαίνεται πως είναι το “καζάνι που βράζει” όπου η συνεχής εσωτερική πίεση –μιλώντας συμβολικά– γίνεται ο Προκρούστης του εν λόγω συνασπισμού κρατών, τα οποία οδήγησαν την Ρωσία στο ξαφνικό στρατιωτικό ξέσπασμα.

Η ιδιοσυστασία της Ρωσικής κοινωνίας. Η αλληγορική αναφορά του Λιαντίνη για την αξία τής κοσμοθεωρίας φαίνεται να επιβεβαιώνει πως το ρωσικό γίγνεσθαι με την μακρόχρονη αποστασιοποίηση και διαφοροποίησή του από τα δυτικά μοντέλα συμπεριφοράς, τον συντηρητικό τρόπο ζωής των πολιτών της, προς διασφάλιση μια οικονομίας, η οποία δεν έχει ανάγκη δανεισμού από άλλες χώρες και κατά συνέπεια δεν δημιουργεί χρέη, αποδίδει τώρα καρπούς. Μια τέτοιου είδους πολιτική μορφώνει μία συμπαγή ιδιοσυστασία ενός κοινού φρονήματος της “κοινωνίας” και των συμφερόντων της.

Αν η Ουκρανία είναι πραγματικά το πρότυπο για την έλευση μιας εναλλακτικής κοσμοθεωρίας –όπως συχνά αναφέρεται από τα ΜΜΕ– όπου τα δυτικά στερεότυπα θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν ανενόχλητα μέσα από μια πιθανή νίκη, τότε, η αντιμετώπιση των νατοϊκών δυνάμεων από την Ρωσία αφορά το πιο ουσιαστικό υπαρξιακό θέμα για την υπόσταση και τον πολιτισμό της.

Χωρίς την έγκαιρη καλλιέργεια αυτών των στόχων, που φαίνεται τώρα να στερεώνουν το Ρωσικό πνεύμα απέναντι στο μεγαλόπνοο σχήμα των 42 δυτικών χωρών, είναι σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει το σθένος για Ρωσική αντίσταση.

Αν υποθέσουμε πως το δωρικό πνεύμα γνώριζε πραγματικά αυτή την ανώτερη κατανόηση της αξίας της ελευθερίας ενός έθνους που δεν βασίζεται μόνο στην οικονομική υπεροχή, τότε είναι βέβαιο πως τα φυλετικά και εθνικά ιδεώδη, που έδωσαν κουράγιο στους στρατιώτες να πολεμήσουν για το λαό τους, παραμένουν αξιακά ένα ανώτερο ιδεολογικό φρόνημα από εκείνο των αθηναϊκών δυνάμεων.

Ο Λιαντίνης αναφέρει πως η νίκη της Σπάρτης, η οποία οφείλεται σε όσα παραθέσαμε πιο πάνω, όχι μόνο δεν είναι τυχαία, αλλά και θα επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο όταν οι συγκεκριμένοι ρόλοι επανέρχονται στο διάβα των μελλοντικών χρόνων.

 Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν ισχυρά κράτη, των οποίων επιδίωξη είναι να επιβάλουν παγκόσμια κυριαρχία, έχουν ξεχάσει να στηρίζονται σε εκείνες τις αόρατες δομές που τυχαίνει να λειτουργούν με καταλυτικό τρόπο για την ανάπτυξη ενός κοινού εθνικού φρονήματος (https://slpress.gr/idees/peloponnisiakos-kai-oykranikos-polemos-mia-profitiki-dialexi-toy-liantini/).

Είκοσι χρόνια μετά. Πριν από είκοσι χρόνια οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ για να το μετατρέψουν σε προγεφύρωμα μιας γενικευμένης καθεστωτικής αλλαγής στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, μιας ανατροπής που φιλοδοξούσε να υλοποιήσει και αλλαγή συνόρων.

Είκοσι χρόνια μετά ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ θυμίζει την Σικελική Εκστρατεία της Αθήνας στην διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου που λειτούργησε σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, καθώς, αντί να παρατείνει, επέσπευσε τον τερματισμό της Αθηναϊκής ηγεμονικής πρωτοκαθεδρίας.

Η διάλυση της κρατικής μηχανής του Ιράκ από την αμερικανική κατοχική διοίκηση ήταν ταυτόχρονα, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, η ληξιαρχική πράξη γέννησης του Ισλαμικού Κράτους των τζιχαντιστών. Δεύτερον, με την κατεδάφιση του μπααθικού σουνιτικού καθεστώτος του Σαντάμ η πλειοψηφία των σιιτών πήρε στα χέρια της τα ηνία της εξουσίας στη Βαγδάτη, μια εξέλιξη-δώρο για το Ιράν το οποίο έγινε δίπλα στις ΗΠΑ συνεγγυητής της σταθερότητας στο Ιράκ.

Στη στρατηγική αμηχανία τους οι ΗΠΑ προσπάθησαν να επενδύσουν στην ανατρεπτική δυναμική της Αραβικής Άνοιξης, πριν καταλάβουν ότι οι πραγματικές επιλογές του στον Αραβικό κόσμο ήταν μεταξύ δικτατορικών κοσμικών και δικτατορικών ισλαμικών καθεστώτων. Η Σταυροφορία του Μπους υιού κατά του Σαντάμ έδωσε τη χαριστική βολή στην ούτως η άλλως ημιθανή ήδη από τότε αμερικανική διαμεσολάβηση στη αραβοϊσραηλινή σύγκρουση.

Έτσι η δεύτερη εισβολή στο Ιράκ οδήγησε στον τερματισμό της προσδοκίας για εγκαθίδρυση μιας Pax Americana, μια δυναμική που είχε προκύψει από την απόφαση του Μπους πατρός και του τότε ΥΠΕΞ, Μπέικερ, να πιέσει για συνολική λύση του Μεσανατολικού.

Είκοσι χρόνια μετά το Ιράκ μοιάζει περισσότερο με χαλαρή συνομοσπονδία σιιτών, σουνιτών και Κούρδων παρά με ενιαίο κράτος, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία προωθούν την δική τους ατζέντα καθώς έχουν βρει ένα modus vivendi με το Ιράν, η Ρωσία ελέγχει πλήρως την Συρία, ενώ το γεωστρατηγικό «παρών» της Κίνας είναι θέμα χρόνου.

Οι ΗΠΑ έχασαν μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1.989 μ.Χ.-90 μ.Χ. μια μοναδική ευκαιρία με την αποδοχή των πάντων να διαδραματίσουν έναν παγκόσμιο και περιφερειακό σταθεροποιητικό ρόλο. Η «Καταιγίδα της Ερήμου» το 1.991 μ.Χ. και η εισβολή στο Αφγανιστάν δέκα χρόνια μετά έγιναν σε ένα κλίμα γενικής συναίνεσης και αποδοχής.

Αντίθετα, η επιχείρηση «Σοκ και Δέος», η εισβολή δηλαδή στο Ιράκ την άνοιξη του 2003 μ.Χ., δίχασε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και σήμανε την αρχή του τέλους της ηγεμονικής παντοδυναμίας των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/382767_eikosi-hronia-meta).

Οι 10 γκάφες του Biden που έφεραν τις ΗΠΑ στο χείλος της κατάρρευσης - Η «προφητεία» Θουκυδίδη. Γιατί και πώς, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, ένας μπερδεμένος και συχνά ασυνάρτητος Joe Biden και η ομάδα του δημιούργησαν τέτοιο παγκόσμιο χάος.

Οι εχθροί των ΗΠΑ δεν τις φοβούνται, οι σύμμαχοι τις κρίνουν ως αναξιόπιστες και οι ουδέτεροι υποθέτουν ότι η Αμερική βρίσκεται σε κάθοδο και είναι πολύ επικίνδυνη. Γιατί ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron κάνει τα χατίρια της Κίνας, ενώ χλευάζει τον παλαιότερο σύμμαχό του, τις Ηνωμένες Πολιτείες; Γιατί ξαφνικά γίνεται λόγος για την απόρριψη του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος;

Γιατί η Ιαπωνία και η Ινδία σηκώνουν τους ώμους τους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών στο μποϊκοτάζ του Ρωσικού πετρελαίου; Γιατί ο Πρόεδρος της Βραζιλίας ταξιδεύει στην Κίνα για να επιδιώξει αυτό που αποκαλεί "όμορφη σχέση";

Γιατί το Ισραήλ αντιμετωπίζει ξαφνικά επιθέσεις από τους εχθρούς του προς όλες τις κατευθύνσεις; Τι συνέβη στην Τουρκία; Γιατί απειλεί την γείτονα Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ; Εξακολουθεί να είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ, ένας απλός ουδέτερος ή ένας ντε φάκτο εχθρός;

Γιατί υπάρχουν ξαφνικά ασταμάτητες Κινεζικές απειλές προς την Ταϊβάν; Γιατί η Σαουδική Αραβία σύναψε νέο σύμφωνο με το Ιράν, τον πρώην εχθρό της; Γιατί η Αίγυπτος στέλνει πυραύλους στη Ρωσία για να χρησιμοποιηθούν στην Ουκρανία;

Από πότε οι Ρώσοι μιλούν ασταμάτητα για την πιθανή χρήση ενός τακτικού πυρηνικού όπλου; Γιατί ο Μεξικανός Πρόεδρος Andrés Manuel López Obrador καυχιέται ότι εκατομμύρια Μεξικανοί έχουν εισέλθει στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι από αυτούς παράνομα;

Και γιατί παρεμβαίνει στις αμερικανικές εκλογές προτρέποντας τους ομογενείς του να ψηφίσουν τους Δημοκρατικούς; Γιατί και πώς, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, ένας μπερδεμένος και συχνά ασυνάρτητος Joe Biden και η ομάδα του δημιούργησαν τέτοιο παγκόσμιο χάος; Τα 10 λάθος βήματα του Biden:

1) Ο Biden απέσυρε απότομα όλα τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν. Άφησε πίσω στους Ταλιμπάν εκατοντάδες Αμερικανούς και χιλιάδες φιλοαμερικανούς Αφγανούς. Ο Biden εγκατέλειψε αμερικανικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων δολαρίων, τη μεγαλύτερη αεροπορική βάση στην κεντρική Ασία -που πρόσφατα μετασκευάστηκε με κόστος 300 εκατομμυρίων δολαρίων- και μια πρεσβεία αξίας 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποκάλεσε μια τέτοια πανωλεθρία επιτυχία. Ο κόσμος διαφώνησε και είδε μόνο ταπείνωση.

2) Η κυβέρνηση Biden επέτρεψε σε ένα κινεζικό κατασκοπευτικό αερόστατο μεγάλου ύψους να διασχίσει τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες, κατασκοπεύοντας βασικές αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Οι Κινέζοι ήταν προκλητικοί όταν πιάστηκαν και δεν ζήτησαν συγγνώμη. Σε απάντηση, το Πεντάγωνο και η κυβέρνηση απλώς είπαν ψέματα για την έκταση που η Κίνα παρακολουθούσε άκρως απόρρητες εγκαταστάσεις.

3) Τον Μάρτιο του 2021 μ.Χ., σε μια μίνι σύνοδο κορυφής στο Άνκορατζ της Αλάσκας, οι Κινέζοι διπλωμάτες εξαπέλυσαν ένα ανελέητο μπαράζ κατά των εμβρόντητων και ως επί το πλείστον σιωπηλών Αμερικανών ομολόγων τους.

Έκαναν διάλεξη στους δειλούς διπλωμάτες της κυβέρνησης Biden για την αμερικανική τοξικότητα και υποκρισία. Και αρνήθηκαν προκλητικά να εξηγήσουν γιατί και πώς το ιολογικό τους εργαστήριο γέννησε τον ιό COVID που σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.

4) Τον Ιούνιο του 2021 μ.Χ., ως απάντηση στις Ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Biden ζήτησε πράως από τον Putin να καταστήσει τουλάχιστον απαγορευμένες ορισμένες κρίσιμες αμερικανικές υποδομές.

5) Όταν ρωτήθηκε τι θα έκανε αν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, ο Biden απάντησε ότι η αντίδραση θα εξαρτιόταν από το αν οι Ρώσοι πραγματοποιούσαν μια "μικρή εισβολή".

6) Μεταξύ 2021 μ.Χ. και 2022 μ.Χ., ο Biden προσέβαλε και καυχιόταν ότι δεν θα συναντούσε τον Muhammad bin Salman, τον de facto κυβερνήτη της Σαουδικής Αραβίας και έναν από τους παλαιότερους και πολυτιμότερους συμμάχους μας στην Μέση Ανατολή.

7) Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 2021 μ.Χ., η «κυβέρνηση» Biden έκανε γνωστό ότι ήταν πρόθυμη και έτοιμη να προσφέρει παραχωρήσεις για να επανέλθει στην επικίνδυνη πυρηνική συμφωνία με το Ιράν - σε μια εποχή που το Ιράν έχει ενωθεί με την Κίνα και την Ρωσία σε μια νέα γεωστρατηγική εταιρική σχέση.

8) Σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, η διοίκηση απομάκρυνε τις Ηνωμένες Πολιτείες από το Ισραήλ, επανέφερε την οικονομική βοήθεια προς τους ριζοσπάστες Παλαιστίνιους και τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά αποξένωσε τη σημερινή κυβέρνηση Netanyahu.

9) Στην συνέχεια ο Biden σταμάτησε κάθε κατασκευή του συνοριακού τείχους και άνοιξε τα σύνορα. Έκανε γνωστό ότι οι παράνομοι αλλοδαποί ήταν ευπρόσδεκτοι να εισέλθουν παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου 6-7 εκατομμύρια το έκαναν. Επανέφερε το "πιάσε και άφησε ελεύθερους". Και δεν έκανε τίποτα για την εισαγωγή μεξικανικού καρτέλ φεντανύλης που πρόσφατα σκότωσε πάνω από 100.000 Αμερικανούς ετησίως.

10) Τα τελευταία δύο χρόνια, το Πεντάγωνο έχει ξεκινήσει μια ατζέντα που προκαλεί αφυπνίσεις. Ο στρατός υπολείπεται κατά 15.000 στην ετήσια ποσόστωση πρόσληψης. Ο αμυντικός προϋπολογισμός δεν έχει συμβαδίσει με τον πληθωρισμό.

Μια από τις μεγαλύτερες διαρροές πληροφοριών στην ιστορία των ΗΠΑ μόλις έγινε από το Πεντάγωνο. Το Πεντάγωνο αρνήθηκε να παραδεχτεί την ενοχή του και παραπλάνησε την χώρα σχετικά με το Αφγανιστάν και την πτήση του κινεζικού κατασκοπευτικού μπαλονιού.

Ο σημερινός Πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού τηλεφώνησε στον Κινέζο κομμουνιστή ομόλογό του και επικεφαλής του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού για να τον ενημερώσει ότι ο στρατός των ΗΠΑ θα προειδοποιούσε τους Κινέζους αν έκρινε ότι μια διαταγή του αρχιστράτηγου τους Τραμπ ήταν ακατάλληλη.

Συνέχεια στις γκάφες. Αυτός ο κατάλογος αυτών των αυτοπροκαλούμενων καταστροφών θα μπορούσε εύκολα να επεκταθεί. Αλλά τα παραδείγματα εξηγούν αρκετά καλά γιατί οι εχθροί των ΗΠΑ δεν τις φοβούνται, οι σύμμαχοί τους τις κρίνουν αναξιόπιστες και οι ουδέτεροι υποθέτουν ότι η Αμερική βρίσκεται σε κάθοδο και είναι πολύ επικίνδυνη για να συμμετάσχει.

Ωστόσο, χωρίς την Αμερική, το αποτέλεσμα είναι μια νέα Κινεζική τάξη πραγμάτων, στην οποία, υπενθυμίζοντας το ρητό του ιστορικού Θουκυδίδη, "οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν και οι αδύναμοι υποφέρουν ό,τι πρέπει" (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/673860/oi-10-gafes-tou-biden-pou-eferan-tis-ipa-sto-xeilos-tis-katarrefsis-i-profiteia-thoukydidi).

 

Οι ΗΠΑ απέναντι στη Κίνα – Οι πέντε “ατυχίες” τους.

Ο πρώτος στόχος των ΗΠΑ στον ουκρανικό πόλεμο είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης. Η εξουθένωση της Ρωσίας με ένα πόλεμο φθοράς, είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να πετύχουν αυτόν τον στόχο. Ο συνδυασμός των δυο, αν πετύχαινε, θα εξασφάλιζε την παραμονή των ΗΠΑ στη θέση της μοναδικής υπερδύναμης, τουλάχιστον για κάποιο καιρό.

Το εγχείρημα εξελίσσεται αλλά τα έως τώρα δείγματα του πολέμου δεν είναι ενθαρρυντικά για τις ΗΠΑ και συνολικά για το Δυτικό στρατόπεδο. Η πορεία των ΗΠΑ θυμίζει τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Στις ΗΠΑ διαβάζουν Θουκυδίδη, αλλά φαίνεται ότι δεν κατανοούν πως ακολουθούν τον ολισθηρό δρόμο της Αθήνας που τελείωσε με την καταστροφή της.

Η πρώτη “ατυχία” για τις ΗΠΑ ήταν ότι εκδιώχθηκε ο Γιέλτσιν από μια ομάδα έμπειρων και πατριωτών κατασκόπων με επικεφαλής τον Πούτιν. Μια ομάδα με πλήρη γνώση της εσωτερικής κατάστασης της χώρας και πληρέστατη επίγνωση των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών.

Ο Μπρεζίνσκι –κορυφαίος αναλυτής μαζί με τον Κίσινγκερ– τόνιζε ως τον θάνατό του ότι στόχος των ΗΠΑ όφειλε να είναι ένας: Να μην επιτρέψει στην Ρωσία να βγει από το τέλμα που την είχε βυθίσει ο μέθυσος Γιέλτσιν, ώστε να μην (ξανα)γίνει Μεγάλη Δύναμη. Να μείνει μια περιφερειακή δύναμη, χωρίς βαρύνοντα λόγο στα διεθνή πράγματα.

Ο Μπρεζίνσκι έφυγε από την ζωή απογοητευμένος. Ο άλλος σπουδαίος και ευφάνταστος “στρατηγός” της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο Κίσινγκερ, σχεδίασε το άνοιγμα στην Κίνα με τον ίδιο στόχο: Να απομονωθεί η τότε Σοβιετική Ένωση, στην στενή γειτονιά της ως αντίπαλος πλέον όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας. Κι αυτός βλέπει στο τέλος της ζωής του την πολιτική του να αποτυγχάνει.

Η δεύτερη “ατυχία” της Δύσης είναι ότι απότυχε να διασπάσει την κοινωνική και πολιτική συνοχή της Ρωσίας. Η εσωτερική αντιπολίτευση αποτελείται από ασήμαντους και περιθωριοποιημένους. Η ομάδα εξουσίας στην Μόσχα αποδείχθηκε συνεκτική, ενώ η στήριξη του κόσμου παραμένει ακλόνητη.

ΗΠΑ και Ευρωπαίοι. Η τρίτη “ατυχία” για τις ΗΠΑ ήταν ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι αποδεικνύονται υπάκουοι, αλλά παντελώς ανίκανοι να προσφέρουν κάτι παραπάνω από μερικά “σιδερικά” (τανκς και όπλα) και λίγα λεφτά. Κατά τα άλλα, κλωσάνε τον καημό τους για το “χαμένο παράδεισο” του φτηνού φυσικού αερίου εκ Ρωσίας.

Ως τώρα. Οι επικρατούσες ελίτ στις ΗΠΑ πληρώνουν ακριβά για να συντηρήσουν την ιδιότητα της υπερδύναμης, αλλά επειδή δεν παρουσιάζουν νικηφόρα αποτελέσματα παραμένει το διχαστικό κλίμα εντός της χώρας. Τέλος, απότυχε η προσπάθεια να πλήξουν τον Τραμπ με το πολυχρησιμοποιημένο όπλο του σεξουαλικού σκανδάλου.

Η τέταρτη “ατυχία” των ΗΠΑ είναι ότι η υπομονή των Ευρωπαίων δείχνει να εξαντλείται. Η φον ντερ Λάιεν και ο Μακρόν πήγαν στην Κίνα μετά τον καγκελάριο Σολτς. Οι Κινέζοι άπλωσαν κόκκινο χαλί στον Μακρόν, ενώ ανάγκασαν την φον ντερ Λάιεν να βγει από το αεροπλάνο από την έξοδο των επιβατών. Δεν θα θυσιάσουμε τα Ευρωπαϊκά συμφέροντα, είπε αορίστως η Ντερ Λάιεν.

Ο Μακρόν, επιστρέφοντας, μίλησε για “στρατηγική αυτονομία” της Γαλλίας, σε συνέντευξή του στην καθολική εφημερίδα Les Echos σε μια προσπάθεια συσπείρωσης των θρησκευόμενων Γάλλων με τους πατριώτες γκωλικούς και τους πάσης φύσεως “μπουρζουά”, ενόψει εκλογών αλλά και των επερχόμενων συγκρούσεων για την πορεία της Ευρώπης.

Δεν αποκλείεται ο γαλλικός ξεσηκωμός να βρει μιμητές στην ΕΕ. Πάντως από ελεγχόμενος χώρος η Ευρώπη γίνεται πρόσθετος μπελάς για τις ΗΠΑ, όταν η κατασκευασμένη από το Πεντάγωνο “δεξαμενή σκέψης” RAND συνιστά να μπει τέλος στον πόλεμο για το καλό της πατρίδας.

Τα καρφιά στον Ντε Γκωλ. Την πέμπτη και μεγαλύτερη “ατυχία” οι ΗΠΑ την έφτιαξαν με τα χεράκια τους. Η Κίνα έχει συνδεθεί με την Ρωσία όχι τόσο επειδή έχουν κοινά συμφέροντα (έχουν πράγματα που μπορεί να διαφωνήσουν), αλλά επειδή φοβούνται και οι δυο τις ΗΠΑ.

Το παράδειγμά τους το μιμούνται και άλλοι για τους ίδιους λόγους με πρώτη την Ινδία (γνωστή αντίπαλος της Κίνας), που εντάχθηκε στους BRICS. Και μόλις προ ημερών η Τυνησία απόρριψε δανειοδότηση από το ΔΝΤ, στρεφόμενη στους BRICS. Οι ΗΠΑ είναι ταυτόχρονα υπερδύναμη και φόβητρο της Νέας Εποχής. Έτσι ακριβώς ήταν και η Αρχαία Αθήνα. Ώσπου έγινε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. 

Την σύλληψη του Σχεδίου “Ενότητα της Δύσης” με μια “Ενωμένη Ευρώπη” (ρημαγμένη από τον πόλεμο), οικειοθελώς υποταγμένη στις ΗΠΑ, ανέλαβαν να υλοποιήσουν οι  Σουμάν και Μονέ, οι λεγόμενοι και “πατέρες της ΕΕ”. Αυτοί κάρφωναν στον Ρούσβελτ τις προθέσεις ανεξαρτησίας του Ντε Γκωλ – ο μόνος που είχε όραμα μια Ευρώπη ανεξάρτητη “από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια”.

Το Σχέδιο προχώρησε έως ότου η ΕΕ πλούτισε και η Γερμανία εκδήλωσε διαθέσεις απεξάρτησης. Ο ουκρανικός πόλεμος έδωσε λαβή ώστε οι ΗΠΑ να γονατίσουν την Γερμανία και να μετατρέψουν την εθελοντική ενότητα στην ΕΕ σε αυταρχική συμπόρευση.

Το πιο σημαντικό στον σημερινό ξεσηκωμό των Γάλλων είναι ίσως ότι τα Γαλλικά ΜΜΕ, ιδιοκτησία των ελίτ, χαρακτηρίζουν εξτρεμιστή τον Μελανσόν, αλλά όχι την προσαρμοσμένη από χρόνια Λεπέν. Τι έχουν να δουν τα μάτια μας (https://slpress.gr/diethni/oi-ipa-apenanti-sti-kina-oi-pente-quot-atychies-quot-toys/)…

 

Η αναπόφευκτη αυτοκτονία της Ελλάδας και η Παγίδα του Θουκυδίδη…

Τέτοιες μέρες πριν από περίπου 2400 χρόνια η Ελλάδα είχε μια τελευταία ελπίδα να προλάβει να συγκροτηθεί σε ενιαίο κράτος και να μην αφανιστεί. Υπογραφόταν η ειρήνη του Νικία, σε μια προσπάθεια να ειρηνεύσουν Αθήνα και Σπάρτη, αλλά και περιφερειακές δυνάμεις της εποχής εκείνης. Εντούτοις η Ελλάδα τελικά οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.

Μαζί της χάθηκε για δύο χιλιάδες χρόνια από παντού και η δημοκρατία, καθώς πλέον κυριάρχησαν δεσποτικά επί της ουσίας καθεστώτα. Όσον αφορά τον τόπο μας, ό,τι κερδήθηκε με τόσο αίμα και θυσίες στους Περσικούς Πολέμους, χάθηκε με τη “φαγωμάρα” όχι μόνον της Αθήνας και της Σπάρτης, αλλά και άλλων δευτεραγωνιστών, όπως π.χ. της Κορίνθου, που έπαιξε κι αυτή τον μοιραίο ρόλο της.

Χάθηκαν όλα από γινάτια, απληστία και φιλοδοξίες ή, μήπως, η πτώση των αρχαίων αθηναϊκών δημοκρατιών ήταν μονόδρομος, εξαιτίας της επεκτατικής πολιτικής που κάθε ισχυρό κράτος εφαρμόζει σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια και νομοτελειακά, και στην οποία λειτουργεί πάντα μια αντίρροπη δύναμη;

Τι δείχνει η σύγχρονη ιστορία, όπου έναντι της λογικής της ειρήνης υψώνεται πάντα απειλητικά κάποια επεκτατική κίνηση μιας υπερδύναμης; Συζητήσαμε το θέμα με τον ιστορικό και δημοσιογράφο κ. Κάρολο Μπρούσαλη. Υπήρχαν περιθώρια επιλογής; Μπορούσε ο τόπος μας να μην οδηγηθεί στις μοιραίες αποφάσεις και στην καταστροφή;

«Ευκαιρίες υπήρξαν, αλλά χάθηκαν εξαιτίας της παρουσίας συγκεκριμένων προσώπων στο προσκήνιο, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες. Ήταν η εποχή που μόλις άρχιζε να χτίζεται η εθνική συνείδηση, αμέσως μετά τους περσικούς πολέμους, όταν Αθηναίοι και Σπαρτιάτες και οι λοιπές ελληνικές δυνάμεις κινήθηκαν αμέσως επιθετικά και άρχισαν να ελευθερώνουν τα νησιά και την Ιωνία από τον περσικό ζυγό. Η εθνική συνείδηση ήταν στα σπάργανα», λέει ο κ. Μπρούσαλης. Και προσθέτει:

«Τότε δημιουργήθηκε μια ελληνική συμμαχία, την οποία οι Σπαρτιάτες “φρόντισαν” με τη συμπεριφορά τους να αφήσουν στα χέρια των Αθηναίων: Η σκαιά συμπεριφορά του βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, σε αντίθεση με τη γλυκύτητα και την πολιτικότητα του Αθηναίου Αριστείδη, έκαναν τους κατοίκους των άλλων πόλεων να βλέπουν με καλό μάτι μια σύμπραξη με την Αθήνα, που, χάρη στην εξοπλιστική πολιτική του Θεμιστοκλή, διέθετε και έναν πανίσχυρο στόλο. Οι Σπαρτιάτες αποχώρησαν από τα πεδία των μαχών και η στιγμή βρήκε τους Αθηναίους σαν έτοιμους από καιρό».

Η Α’ Αθηναϊκή Συμμαχία αποφασίστηκε σε συνέλευση των ενδιαφερομένων στο ιερό νησί της Δήλου και ονομάστηκε “Συμμαχία της Δήλου”, όμως η πρωτοκαθεδρία των Αθηναίων ήταν  αναμφισβήτητη. “Οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους”, έλεγαν στην αρχαιότητα. Μέσα σε 15 χρόνια, η συμμαχία είχε εκδιώξει τους Πέρσες από τα μικρασιατικά παράλια και από τον Εύξεινο Πόντο και είχε απαλλάξει τις θάλασσες από τους πειρατές.

Το θαλάσσιο εμπόριο αναζωογονήθηκε κι όλες οι πόλεις της συμμαχίας ένιωθαν ικανοποίηση από την κατάσταση έτσι όπως είχε διαμορφωθεί. Όμως αυτό ενοχλούσε την Σπάρτη βαθύτατα. Μπορούσε άραγε η Σπάρτη να αδιαφορήσει στον επεκτατισμό (με συμμαχίες) των Αθηναίων και στην αίγλη τους;

Η παγίδα του Θουκυδίδη. «Όχι, αν θεωρήσουμε ότι στ’ αλήθεια ισχύει η «Παγίδα του Θουκυδίδη», θεωρία που ανέπτυξε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, Γκράχαμ Τίλετ Άλισον», λέει ο κ. Μπρούσαλης. «Αυτή αναφέρεται στην τάση μιας υπερδύναμης να εμποδίσει μια άλλη δύναμη που αναδύεται, να κυριαρχήσει στον χώρο. Αυτή η τάση οδηγεί αναπόφευκτα στον πόλεμο.

Ο Άλισον βασίζει την θεωρία του στην εκτίμηση του Θουκυδίδη, ότι ο Πελοποννησιακός πόλεμος ουσιαστικά έγινε επειδή η τότε υπερδύναμη, Σπάρτη, φοβήθηκε την άνοδο της επιρροής που η Αθήνα ασκούσε στις άλλες πόλεις – κράτη μετά τους Περσικούς πολέμους».

Όμως, όπως τονίζει ο ίδιος, «την ευκαιρία την έδωσε στη Σπάρτη η ίδια η Αθήνα: Ο Αριστείδης κάποια στιγμή πέθανε και η νέα φρουρά δεν είχε τα ίδια μυαλά. Η Αθήνα, από πρώτη μεταξύ ίσων, μεταβλήθηκε σε κυρίαρχο της συμμαχίας.

Οι αποστασίες των διαφόρων πόλεων ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο και οι Αθηναίοι τις ξανάφερναν πίσω με την βία των όπλων. Η Σπάρτη που είχε χάσει το παιχνίδι, προσπάθησε να επωφεληθεί. Η αντιπαλότητα λίγο λίγο κορυφωνόταν και κάποια στιγμή, δυο συνασπισμοί, η Πελοποννησιακή συμμαχία και η Αθηναϊκή βρέθηκαν αντιμέτωπες στο πεδίο της μάχης».

Συγκρούσθηκαν στην Τανάγρα, το 457 π. Χ. Αυτή η σφοδρή σύγκρουση κράτησε δυο μέρες με βαριές απώλειες για τους αντιπάλους. Δεν έγινε κανένα βήμα προς την ειρήνη, καθώς στην ουσία νίκησαν οι Σπαρτιάτες, και οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν σε στεριά και θάλασσα, χωρίς καθοριστικές νίκες. Μια γενιά αργότερα, στα 431 π. Χ., οι Έλληνες οδηγήθηκαν αναπόφευκτα στον αιματηρό “παγκόσμιο πόλεμο” της Αρχαιότητας, που με διαλείμματα κράτησε επίσης μια γενιά.

Τον είπαν Πελοποννησιακό πόλεμο και ήταν καταδικαστικός για όλους, έστω και αν πρόσκαιρα οι Σπαρτιάτες θεωρήθηκαν νικητές. Αποδυναμώθηκαν οι πάντες και έμεινε να κυριαρχεί η βαριά λαβωμένη Σπάρτη, που αντιμετώπιζε οξύτατα προβλήματα η ίδια και δεν είχε ούτε την κατάλληλη ηγεσία ούτε τις δυνάμεις να ηγηθεί.

Ο εμπρηστής-Κόρινθος. Ποιος άναψε το φιτίλι σε αυτή την καταστροφική για όλους αναμέτρηση, ποιος ήταν ο εμπρηστής τελικά; Ήταν στην ουσία μόνον ένας; «Εμπρηστής τυπικά ήταν η Κόρινθος», λέει ο κ. Μπρούσαλης.

«Το μίσος των Κορινθίων για τους Αθηναίους βαστούσε αιώνες, από την εποχή που η αποικία της Κορίνθου, Κέρκυρα, αυτονομήθηκε από τη μητρόπολη και, χάρη στην βοήθεια που της παρείχε η Αθήνα, ανεξαρτητοποιήθηκε.

Η Αθήνα ενδιαφερόταν από πλευράς της να έχει σύμμαχο την Κέρκυρα, επειδή το νησί είναι “σκαλοπάτι” για την Κάτω Ιταλία και τη Σικελία, με τις οποίες οι Αθηναίοι είχαν προσοδοφόρες εμπορικές σχέσεις».

Υπήρχαν λοιπόν τα οικονομικά συμφέροντα της εποχής. Ομως γιατί “τράβηξε το σχοινί” τόσο πολύ η Κόρινθος αργότερα; «Η Κόρινθος είχε ανοιχτό μέτωπο με τα Μέγαρα και συνοριακές διαφορές. Οι Μεγαρείς στα 458 π. Χ., ένα χρόνο πριν από την φονική μάχη στην Τανάγρα, αποσχίσθηκαν από την Πελοποννησιακή και εντάχθηκαν στην Αθηναϊκή, οπότε οι Αθηναίοι τους βοήθησαν να χτίσουν από τα Μέγαρα ως το λιμάνι της Νίσας τείχος που ωφελούσε και τους ίδιους. Οι Κορίνθιοι το είδαν ως μεγάλη απειλή, καθώς οι Αθηναίοι έφταναν πλέον ως τα σύνορά τους. Έτσι εντάθηκε η έχθρα.

»Το αντιαθηναϊκό μένος των Κορινθίων τούς οδήγησε να αντιδράσουν και στη συμφωνία για την ειρήνη του 421 π. Χ., την Νίκειο ειρήνη. Αποχώρησαν από την Πελοποννησιακή συμμαχία και προσπάθησαν να δημιουργήσουν τρίτο μέτωπο μαζί με το ως τότε ουδέτερο Άργος, την Ήλιδα και τη Μαντινεία.

Κι όταν τελικά νικήθηκε η Αθήνα στον μεγάλο πόλεμο, οι Κορίνθιοι, μαζί με τους Θηβαίους, απαιτούσαν από τους Σπαρτιάτες να ξεθεμελιωθεί η ηττημένη πόλη και να μεταβληθεί σε απέραντο χωράφι. Οι Σπαρτιάτες δεν τους έκαναν το χατίρι».

Και σήμερα τα ίδια. Μπορούσε η Αθήνα να περιορίσει τις φιλοδοξίες της ώστε να μην προκαλεί τη Σπάρτη ή θα ήταν σαν να λέγαμε σήμερα ότι μια υπερδύναμη πρέπει να αυτοπεριορίζεται για να μην προκαλεί την άλλη;

«Ο ισχυρός άνδρας της Αθήνας εκείνου του καιρού, ο Περικλής, είχε πεισθεί ότι ο πόλεμος με την Πελοποννησιακή Συμμαχία ήταν πραγματικά αναπόφευκτος, αν όχι καλοδεχούμενος, όπως σημειώνει ο Θουκυδίδης. Κι αν δεχτούμε την θεωρία “Παγίδα του Θουκυδίδη”, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις σημερινές καταστάσεις που ταλανίζουν τον πλανήτη αλλά και τις τότε», απαντά ο κ. Μπρούσαλης. Και συμπληρώνει:

«Για παράδειγμα, ο πόλεμος στην Ουκρανία κάλλιστα μπορεί να αποδοθεί στον φόβο των ΗΠΑ ότι η Ρωσία του Πούτιν θα έφθανε να αμφισβητήσει την Αμερικανική πρωτοκαθεδρία. Να υπενθυμίσουμε ότι οι Αμερικανοί, το 1.962 μ.Χ., μπλόκαραν τους σοβιετικούς πυραύλους που κατευθύνονταν στην Κούβα, μη θέλοντας να έχουν μόνιμη απειλή στο μαλακό τους υπογάστριο.

Και, το 1.983 μ.Χ., δεν δίστασαν να εισβάλουν στο μικρότερο από την Σάμο, κράτος-νησάκι, στην Γρενάδα, μόλις πήρε εκεί την εξουσία ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός. Οι ΗΠΑ έκριναν ότι η Γρενάδα θα γινόταν “σκαλοπάτι” των Σοβιετικών προς την Αμερική.

»Οπότε, ήξεραν πώς θα αντιδρούσε ο Πούτιν αν έκαναν κάτι αντίστοιχο στην δική του περιοχή. Έστω κι αν δεν είχαν σκοπό να του κάνουν το χατίρι, έσπρωξαν τον Ζελένσκι να ζητήσει ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ (δηλώσεις Μπάιντεν).

Με τον τρόπο αυτόν, έλεγαν στον Πούτιν ότι πρόκειται να εγκατασταθούν στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, πιστεύοντας ότι αυτός θα εισβάλει στην Ουκρανία (όπως που έγινε) κι έτσι θα καταφέρουν να τον εκμηδενίσουν». Ο ιστορικός συμπληρώνει ότι μία άλλη αναδυόμενη απειλή για τις ΗΠΑ είναι η Κίνα και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα πού θα μπορούσε να οδηγήσει αυτό.

Η κακή συγκυρία στις ηγεσίες. Όσον αφορά στην Ελλάδα πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ή και κατά την διάρκειά του, υπήρχε η δυνατότητα οι δύο υπερδυνάμεις “να τα βρούνε”; Ο κ. Μπρούσαλης εκτιμά ότι «ήταν θέμα ηγεσιών. Ο θάνατος του Περικλή, εξαιτίας του λοιμού, άνοιξε τον δρόμο στους δημαγωγούς.

 Του Κλέωνα κυρίως, ο οποίος υποδαύλιζε τη συνέχιση του πολέμου “μέχρι τελικής πτώσεως” της Σπάρτης. Και στρατηγός των Σπαρτιατών προέκυψε ο Βρασίδας που επιθυμούσε τον αφανισμό της Αθήνας.

Έτυχε να σκοτωθούν και οι δύο στη μάχη της Αμφίπολης (το 422 π.Χ.). Βρήκαν τότε χώρο να κινηθούν ο ειρηνιστής Αθηναίος Νικίας και ο ειρηνόφιλος Σπαρτιάτης βασιλιάς, Πλειστοάνακτας. Τα βρήκαν και υπέγραψαν ειρήνη με διάρκεια 50 χρόνια».

Όμως δεν κράτησε για καιρό η ειρήνη που θα έδινε ίσως στην Ελλάδα το χρόνο να προλάβει να διαμορφωθεί σε ενιαίο δημοκρατικό κράτος ή πάντως να νικήσει κάποιος χωρίς να αποδυναμωθούν οι πάντες.

Στην σημερινή Σικελία, εντάθηκαν οι ανταγωνισμοί, γιατί οι Συρακούσες άρχισαν να παίζουν το ρόλο της τοπικής υπερδύναμης. «Κάποια στιγμή η αύξηση της δύναμης των Συρακουσών στην Σικελία προκάλεσε τον φόβο των άλλων πόλεων», λέει ο κ. Μπρούσαλης.

«Οι Συρακούσες μετατρέπονταν σε ηγέτιδα πόλη με τάσεις να θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους ολόκληρη τη μεγαλόνησο. Όμως η συμμαχία των Συρακουσών με τη Σπάρτη τρόμαζε και την Αθήνα. Τοπικά, η συμμαχία των Συρακουσών με τον Σελινούντα  στη Νότια Σικελία τρόμαζε την, επίσης Ελληνική εκεί πόλη, Έγεστα. Οι Εγεσταίοι κατέφυγαν στην Αθήνα.

»Ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν τα έξοδα του στόλου, αν οι Αθηναίοι έστελναν τα πλοία τους. Στην Εκκλησία του Δήμου οι συζητήσεις ήταν δραματικές. Μια τέτοια εκστρατεία έβαζε σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση της Αθήνας, της οποίας η δύναμη στηριζόταν στον στόλο της. Αποφασίστηκε να σταλούν κάποιοι να δουν από κοντά, πώς είχε η κατάσταση εκεί.

Τον Μάρτιο του 415 π.Χ., η αποστολή γύρισε στην Αθήνα εντυπωσιασμένη από τον πλούτο που της επιδείχτηκε και είχε μαζί πρεσβεία Εγεσταίων με εξήντα τάλαντα ως πρώτα έξοδα για την εκστρατεία. Στην Εκκλησία του Δήμου έγινε μάχη.

Η πλευρά του Νικία υποστήριζε ότι ήταν παρακινδυνευμένο να φύγει ο στόλος, η πλευρά του ανερχόμενου Αλκιβιάδη πλειοδοτούσε στην πραγματοποίηση της εκστρατείας. Αποφασίστηκε η εκστρατεία να γίνει. Η, με διάρκεια 50 χρόνων “Ειρήνη του Νικία” τηρήθηκε μόλις έξι χρόνια».

Γιατί όμως ηττήθηκε ο Νικίας και το κόμμα της ειρήνης και “πέρασε” στην ουσία η γραμμή του Αλκιβιάδη που επέμεινε για την εκστρατεία στην Σικελία, η οποία ήταν και η χαριστική βολή; Τόσο σπουδαία ήταν η αγορά της Σικελίας;

 Είχαν οι Αθηναίοι τόση αυτοπεποίθηση ότι θα νικούσαν τους Σπαρτιάτες; «Έπαιξε ρόλο ότι ο Νικίας ήταν ηγέτης των αριστοκρατών της Αθήνας. Ο Αλκιβιάδης ήταν ουσιαστικά διάδοχος του Περικλή και πιο δημοφιλής στον λαό.

Στην συζήτηση που έγινε στον Δήμο, ακόμα και ο Νικίας κατάλαβε ότι “θα περνούσε” του Αλκιβιάδη, ο κόσμος ήταν υπέρ της εκστρατείας και όλοι θεωρούσαν ότι το ναυτικό της Αθήνας θα υπερείχε. Η ήττα των Συρακουσίων θα ερμηνευόταν ως ήττα της Σπάρτης, ενώ η Αθήνα θα ανέβαζε το γόητρό της στους τρίτους. Οπωσδήποτε, το ρίσκο ήταν υπερβολικό και η κατάληξη υπήρξε δικαίωση των φόβων του Νικία, ο οποίος δεν έζησε να την δει» (https://slpress.gr/idees/i-anapofeykti-aytoktonia-tis-elladas/).

Ιπτάμενοι στρατιώτες! Κάποτε ήταν επιστημονική φαντασία, τώρα όμως…

Με πλούσια οικογενειακή ιστορία στην Αεροπορία, ο Βρετανός πρώην πεζοναύτης Richard Browning, ίδρυσε την πρωτοποριακή εταιρεία Aeronautical Innovation Gravity Industries τον Μάρτιο του 2017 μ.Χ. για να φέρει την ιδέα της πτήσης σε μια εντελώς νέα εποχή πολύ πιο… προσωπική.

Το Gravity #JetSuit χρησιμοποιεί κινητήρα τζετ με ισχύ άνω των 1000 ίππων, σε συνδυασμό με την φυσική ανθρώπινη ισορροπία για να προσφέρει μια τεχνολογική πραγματικότητα που μέχρι πρότινος βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η Gravity Team, με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, έχει πραγματοποιήσει πάνω από 100 παρουσιάσεις σε 30 χώρες (https://www.defence-point.gr/news/iptamenoi-stratiotes-kapote-itan-epistimoniki-fantasia-tora-omos-vid, http://corfiatiko.blogspot.com/2023/04/vid_18.html).

Αποκαλυπτικός ο Θουκυδίδης απαριθμεί τις θεομηνίες που έπληξαν Ελλαδικό χώρο λόγω ανίερου Πελοποννησιακού πολέμου και επαληθεύθηκαν οι προρρήσεις που τις είχαν για δεισιδαιμονίες: Sεισμοί, επιδημίες, λιμοί… Το σύγχρονο παράλληλο…

Ο Θουκυδίδης κάνοντας απολογισμό των καταστροφών της περιόδου του Πελοποννησιακού πολέμου θυμίζει σύγχρονο συνωμοσιολόγο θυμίζει Αποκάλυψη… Θα έλεγε κανείς ότι λόγου του ανίερου πολέμου μια σειρά από θεομηνίες πλήττουν τον τότε Eλλαδικό χώρο.

Πολιτείες καταστράφηκαν από τον πόλεμο ρεκόρ νεκρών επαληθεύθηκαν προρρήσεις που τις είχαν για προλήψεις και δεισιδαιμονίες για ανενεργές προφητείες όπως σεισμοί ,διαδοχικές εκλείψεις ηλίου, ξηρασίες λιμοί κι επιδημίες...

Αν και ορθολογιστής ο Θουκυδίδης επειδή είναι τίμιος ερευνητής και καταγράφει τα γεγονότα ως έχουν χωρίς τις αντίστοιχες ιδεοληψίες της εποχής εξού και τόσο αξιόπιστος διασώζει πίσω από τα γεγονότα μια θεία παρέμβαση κάτι σαν Νέμεση. Στην ύβρη του πολυαίμακτου διαρκή εμφυλίου βλέπει μια θεοδικία ως απάντηση…

Ως κι αυτός μένει εκστατικός μπροστά στην επαλήθευση προρρήσεων που θεωρούνται προκαταλήψεις και θρησκοληψίες. Μια αντίστοιχη περίοδο βιώνουμε σήμερα με έναν μεγάλο πόλεμο Δύσης κι Ανατολής που άρχισε από το Ντονμπάς ως εμφύλιος το 2014 μ.Χ. όπου ενδιάμεσα πρωτοφανείς πολύνεκροι σεισμοί σημειώνονται, ξηρασία λόγω κλιματικής αλλαγής επεκτείνεται, επιδημίες όπως αυτή του covid19 ως παγκόσμια μάστιγα σημειώνεται, λιμός που πλήττει ως και τον τέταρτο κόσμο της αναπτυγμένης Δύσης.

Δεν είναι 1 χρόνος μετά, είναι 9 χρόνια μετά από την απαρχή του νυν Πελοποννησιακού πολέμου όπου κονταροχτυπιούνται οι 2 υπερδυνάμεις της εποχής. ”Ποτέ άλλοτε δεν κυριεύτηκαν και δεν καταστράφηκαν τόσες πολιτείες είτε από βαρβάρους είτε από Έλληνες που πολεμούσαν μεταξύ τους. …Ποτέ άλλοτε δεν έγιναν τόσες εξορίες και δεν σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι….

Εκτός απ’ αυτό πολλά από τα όσα αναφέρονται σε παλιές διηγήσεις, τα οποία όμως σπάνια επαληθεύονταν, έγιναν πιστευτά. Γιατί έγιναν πολλοί και καταστρεπτικοί σεισμοί και εκλείψεις ηλίου πολύ συχνότερες από όσες μπορούσαν να μνημονευτούν για τις παλιές εποχές. Μεγάλες ξηρασίες σημειώθηκαν σε πολλά μέρη και προκάλεσαν λιμούς και τέλος η φοβερή επιδημία, που προξένησε μεγάλες βλάβες και καταστροφή. Όλα αυτά έγιναν κατά την διάρκεια του πολέμου. Τον άρχισαν οι Αθηναίοι….(Θουκυδίδης, Α, 23 μετ. Αγγ. Βλάχου.)

Αν λοιπόν ένας ιστορικός του 5^ου π.Χ Αι. της κλάσης του Θουκυδίδη γίνεται Αποκαλυπτικός κι απαριθμεί τις θεομηνίες που έπληξαν τον πρώιμο Ελλαδικό χώρο λόγω του ανίερου Πελοποννησιακού πολέμου και παραδέχεται πως επαληθεύθηκαν οι προρρήσεις που τις είχαν για δεισιδαιμονίες όπως σεισμοί, επιδημίες, λιμοί...οι Χριστιανοί του 21^ου Αι. μ.Χ δεν νομιμοποιούνται πολύ περισσότερο να ανησυχούν μήπως επαληθευθεί η πανσπερμία δυσοίωνων ή και ευοίωνων προφητειών-προρρήσεων για σεισμούς, λιμούς κλπ ; Που βρίσκεται η αντινομία (https://dimpenews.com/2023/02/24/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%bf-%ce%b8%ce%bf%cf%85%ce%ba%cf%85%ce%b4%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b8%ce%bc%ce%b5/);

Οι ΗΠΑ «χοντραίνουν» το παιχνίδι εξοπλισμών στον Ειρηνικό: Εγκαθιστούν προηγμένη ασπίδα αεράμυνας απέναντι από την Κίνα. Αξιωματούχος του Υπουργείου Άμυνας είπε στο Κογκρέσο ότι το Πεντάγωνο ενεργεί βάσει σχεδίων για την κατασκευή ενός πολυεπίπεδου συστήματος αεράμυνας στην νήσο Γκουάμ.

«Χοντραίνουν» την παρτίδα των εξοπλισμών οι ΗΠΑ, καθώς το Πεντάγωνο επεκτείνει τις αντιαεροπορικές άμυνες με την εγκατάσταση στο Γκουάμ στον Ειρηνικό Ωκεανό, εξελιγμένων συστημάτων, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στις απειλές της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, όπως αποκαλύπτει το Libertarian Institute.

Αξιωματούχος του Υπουργείου Άμυνας είπε στο Κογκρέσο ότι το Πεντάγωνο ενεργεί βάσει σχεδίων για την κατασκευή ενός πολυεπίπεδου συστήματος αεράμυνας στο Γκουάμ, όπου η Ουάσιγκτον διατηρεί πολλές στρατιωτικές βάσεις. Η Υπηρεσία Πυραυλικής Άμυνας (MDA) ζητά 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια για να ξεκινήσει την εγκατάσταση νέων ραντάρ και αναχαιτιστών στο νησί το επόμενο έτος.

Ο Διευθυντής της Υπηρεσίας Πυραυλικής Άμυνας Αντιστράτηγος Jon Hill ανέφερε επίσης πως το Πεντάγωνο διεξάγει και μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε πολλές τοποθεσίες όπου ελπίζει να αναπτύξει νέα συστήματα. Οι τοπικοί αξιωματούχοι στο Γκουάμ έχουν πλέον λιγότερο από 30 ημέρες για να εξετάσουν τις αναφορές και να απαντήσουν.

Ο Hill τόνισε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υπερασπιστούν όλα τα εδάφη τους σαν να ήταν η αμερικανική πατρίδα, συμπεριλαμβανομένου του Γκουάμ, προσθέτοντας ότι το Πεντάγωνο θα εγκαταστήσει μια «αμυντική ικανότητα 360 μοιρών» στο νησί για να το ασφαλίσει έναντι «ταυτόχρονης επίθεσης από cruise, λοιπούς βαλλιστικούς πυραυλικούς ελιγμούς και υπερηχητικές επιθέσεις πυραύλων. Η Υπηρεσία Πυραυλικής Άμυνας σχεδιάζει να αναπτύξει αναχαιτιστές AEGIS, SM-3, SM-6 και THAAD σε διάφορα σημεία στο Γκουάμ.

Το Πεντάγωνο είχε αναθέσει προηγουμένως στην Lockheed Martin συμβόλαιο 527 εκατομμυρίων δολαρίων για την ανάπτυξη ενός αναβαθμισμένου συστήματος AEGIS για το νησί, ενώ το MDA ελπίζει να λάβει άλλα 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια για να δαπανήσει για την αεράμυνα του Γκουάμ κατά το οικονομικό έτος 2024 μ.Χ. Το Υπουργείο Άμυνας εργάζεται επιπλέον για νέα συστήματα ραντάρ που θα αναπτυχθούν στο Γκουάμ.

«Είμαστε στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του ραντάρ Homeland Defense Radar-Guam (τώρα ορίζεται ως ραντάρ AN/TPY-6) και του συστήματος Aegis Guam για να παρέχουμε επίμονες διακρίσεις μεσαίας διαδρομής μεγάλης εμβέλειας, παρακολούθηση ακριβείας, εμπλοκές πυραύλων και αξιολόγηση χτυπήματος για να προστατεύσει το Γκουάμ», είπε ο Hill στη γραπτή του κατάθεση.

Ο αντιναύαρχος είπε στο πάνελ της Γερουσίας ότι τα συστήματα ήταν απαραίτητα για την αντιμετώπιση υποτιθέμενων απειλών από την Κίνα και την Βόρεια Κορέα. Η «κυβέρνηση» Joe Biden έχει υιοθετήσει συγκρουσιακές πολιτικές έναντι του Πεκίνου και της Πιονγκγιάνγκ, εκδίδοντας μια σταθερή ροή απειλών και τελεσιγράφων προς τις δύο χώρες.

Η Κίνα και η Βόρεια Κορέα λένε ότι η συσσώρευση του Αμερικανικού στρατού στην περιοχή οδηγεί σε μεγάλη έξαρση των εντάσεων, επικαλούμενη μια καταιγίδα ασκήσεων με πραγματικά πυρά και άλλες επιχειρήσεις στην Ασία-Ειρηνικό τα τελευταία χρόνια.

Το σύστημα AEGIS ειδικότερα θα μπορούσε να τροφοδοτήσει περαιτέρω τον κύκλο της κλιμάκωσης, καθώς μπορεί να μετατραπεί σε επιθετικούς πυραύλους, συμπεριλαμβανομένων αυτών που φέρουν πυρηνικές κεφαλές, εκτός από αμυντικούς αναχαιτιστές (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/678176/oi-ipa-xontrainoun-to-paixnidi-eksoplismon-ston-eiriniko-egkathistoyn-proigmeni-aspida-aeramynas-apenanti-apo-tin-kina).

 

Ο νέος αγώνας εξουσίας: 3^ος Παγκόσμιος πόλεμος η Ψυχρός Πόλεμος 2.0; Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, κατέστη σαφές, και πολύ ξεκάθαρα, ότι ο πλανήτης και η παγκόσμια τάξη βρίσκονται στην μέση μιας φάσης αναδιαμόρφωσης.

Όπως αναφέρει το atalayar.com Αν και ήταν ήδη γνωστό ότι ο πλανήτης, η παγκόσμια τάξη, αναδιαμορφώνεται μετά την άνοδο της Κίνας στη δεύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμη, ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι η γεωπολιτική στην καλύτερη εκδοχή της έχει επιστρέψει.

Και αυτή η αναδιαμόρφωση των διεθνών σχέσεων λαμβάνει χώρα από μια ρεαλιστική προοπτική, όπου τα έθνη, και ιδίως οι δυνάμεις, μάχονται για τα συμφέροντά τους σε ένα διεθνές περιβάλλον βυθισμένο στο χάος και την αταξία.

Σε αυτή τη διαδικασία αναδιαμόρφωσης, και όπου το στρατιωτικό εργαλείο έχει κάνει και πάλι την εμφάνισή του χωρίς κανενός είδους σύμπλεγμα, ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, ένας νέος ψυχρός πόλεμος…

Με λίγα λόγια, και σε κάθε περίπτωση, μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα ισορροπία ισχύος. Μια ανασκόπηση αυτών των πιθανών παγκόσμιων τάξεων, με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία, και ένας τελικός προβληματισμός, είναι το αντικείμενο της παρούσας εργασίας.

Το σημείο καμπής: ο πόλεμος στην Ουκρανία. Για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα, μια σύγκρουση μεγέθους και έντασης που δεν έχει παρατηρηθεί στην Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο από την άποψη του αριθμού των θυμάτων και των καταστροφών που προκλήθηκαν όσο και από την άποψη του αριθμού των εθνών που εμπλέκονται άμεσα και έμμεσα στη σύγκρουση, μαίνεται στα ανατολικά της ηπείρου, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε όχι μόνο ότι ο συμβατικός πόλεμος εξακολουθεί να είναι γεγονός -παρά όλους τους υποστηρικτές του τέλους των “κλασικών” συγκρούσεων και των “κινητικών” οπλικών συστημάτων (τανκς, κανόνια, αεροσκάφη κ.λπ.)- αλλά και ότι οι δυνάμεις, τουλάχιστον, όχι μόνο δεν απαρνήθηκαν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, παρά τον παγκοσμιοποιημένο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο, αλλά εξακολουθούν να είναι διατεθειμένες να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που διαθέτουν, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης στρατιωτικών εργαλείων όταν αυτό είναι απαραίτητο.

Οι δηλώσεις σχετικά με το μέλλον της σύγκρουσης και τα μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα της είναι πολύ διαφορετικές και οι προβλέψεις, στις περισσότερες περιπτώσεις και παρά την επιχειρηματολογική υποστήριξη με την οποία μπορεί να ενισχύονται, μπορεί να είναι περισσότερο εικασίες παρά πραγματικότητα, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι το ίδιο το μέγεθος της σύγκρουσης και ο ζωηρός και δυναμικός χαρακτήρας της μπορεί να δημιουργήσει απολύτως απρόβλεπτες συνέπειες.

Δεδομένων των δυνάμεων και των συμφερόντων που διακυβεύονται, είναι πιθανό να βρεθούμε, ελπίζουμε όχι, στο πρώτο στάδιο ενός μελλοντικού τρίτου παγκόσμιου πολέμου, ή ότι το τελικό αποτέλεσμα, δεδομένων των μπλοκ που αναδύονται, θα μπορούσε να είναι ένας νέος ψυχρός πόλεμος.

Όποια και αν είναι η περίπτωση, είτε κάποιο από τα παραπάνω είναι το τελικό αποτέλεσμα – είτε οποιοδήποτε άλλο – το βέβαιο είναι ότι οι δυνάμεις αναδιαμορφώνουν και πάλι την παγκόσμια “τάξη”. Παγκόσμιες δυνάμεις και παγκόσμια “τάξη”;

Είναι εφικτό να βρεθεί ένα ευρύ φάσμα επιλογών, ανάλογα με τον τρόπο ύπαρξης και τον τρόπο προσέγγισης της ζωής, το επιθυμητό μοντέλο κοινωνίας και το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθηθεί στις διεθνείς σχέσεις, επιλογές που μπορούν να πλαισιωθούν μεταξύ ιδεαλισμού και ρεαλισμού.

Επομένως, είναι δυνατόν να βρεθούν προσεγγίσεις της ζωής -ατομικές και συλλογικές- με επίκεντρο αφηρημένες αρχές -σε ορισμένες περιπτώσεις καθολικά αποδεκτές- και να θεωρηθεί ότι, σε αυτή τη βάση, είναι εφικτή η ύπαρξη δίκαιων κοινωνιών και διεθνών σχέσεων που βασίζονται στην ισότητα και τη λογική.

Αλλά είναι επίσης εφικτό να βρεθεί, στην άλλη πλευρά αυτού του ευρέος φάσματος, μια προσέγγιση που απορρέει από την ατελή αντίληψη του ανθρώπινου όντος, η οποία επισημαίνει ότι οι κοινωνίες και οι διεθνείς σχέσεις αναπαράγουν και ενισχύουν αυτές τις ατέλειες και ότι, κατά συνέπεια, το συμφέρον -και όχι οι αξίες- είναι η ουσιαστική κινητήρια δύναμη των ατόμων, των κοινωνιών και, επομένως, των διεθνών σχέσεων.

Μεταξύ αυτών των δύο ακραίων θέσεων, υπάρχει προφανώς χώρος για πολλές άλλες ενδιάμεσες θέσεις, αλλά, παρουσιασμένες με πολύ γενικό και απλό τρόπο, αυτές οι γραμμές σκέψης μπορούν, με όλες τις αποχρώσεις που θα ήθελε κανείς να κάνει, να ταυτιστούν, κατά προσέγγιση, ως ιδεαλιστές και ρεαλιστές αντίστοιχα.

Σε έναν πλανήτη που αναδιαμορφώνεται, τα συμφέροντα αποτελούν την ουσιαστική κινητήρια δύναμη αυτής της αλλαγής -και μάλιστα αν οι “οικουμενικές αξίες” αμφισβητούνται διαρκώς σε όλο και πιο “ρευστές” κοινωνίες- ο ρεαλισμός κερδίζει έδαφος όταν πρόκειται να εξηγήσει αυτή τη δυναμική.

Και μολονότι υπάρχουν αποχρώσεις και ορισμένες διαφορές μεταξύ των διαφόρων ρεαλιστικών σχολών, στην ουσία όλες αντλούν από τις ίδιες αρχές, οι οποίες με πολύ σχηματικό τρόπο μπορούν να διατυπωθούν ως εξής:

Το ουσιαστικό στοιχείο των διεθνών σχέσεων είναι η έννοια του συμφέροντος, κατανοητή με όρους ισχύος, και τα βασικά κομμάτια αυτών των σχέσεων είναι τα κράτη, και η προσπάθεια επίτευξης αυτού του συμφέροντος -που μπορεί να υποστεί κάποια μετάλλαξη με την πάροδο του χρόνου- είναι αυτό που θα καθοδηγεί, στις περισσότερες περιπτώσεις, την διεθνή πολιτική των εθνών…, γεγονός που ευνοεί επίσης ένα ορισμένο στοιχείο προβλεψιμότητας, σε τέτοιο βαθμό που έχει ειπωθεί μάλιστα ότι ο ρεαλισμός είναι αντιδημοφιλής λόγω της τάσης του να είναι σωστός στις προβλέψεις του.

Και αν η συμπεριφορά πολλών εθνών σύμφωνα με την ρεαλιστική άποψη είναι προβλέψιμη σε κάποιο βαθμό, αν προσθέσουμε ότι ο λεγόμενος “νεορεαλισμός ” επισημαίνει ότι, από τα τρία επίπεδα ανάλυσης που πρέπει να εξεταστούν – άτομα, κράτη και διεθνές σύστημα – το κυρίαρχο είναι ακριβώς το διεθνές σύστημα:

Ένα σύστημα που αποτελείται από μια σειρά από μέρη – κράτη – τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με γνώμονα το συμφέρον και τα οποία δημιουργούν μια άναρχη συνιστώσα στο σύστημα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει – παρά τις καθιερωμένες προσπάθειες παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως τα Ηνωμένα Έθνη – ένα είδος παγκόσμιας “κυβέρνησης” ή “αστυνομίας” που να βάζει τέλος σε αυτό το χάος.

Επομένως, καθένα από τα μέρη αυτού του διεθνούς συστήματος θα έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη επιρροή σε αυτό ανάλογα με τις δυνατότητές του, την ισχύ του… και, επομένως, οι δυνάμεις, ιδίως οι μεγάλες δυνάμεις, είναι τα βασικά στοιχεία και τα σημεία αναφοράς αυτού του συστήματος, αυτής της διεθνούς “τάξης”.

Σε τέτοιο βαθμό, ώστε, αναφορικά με αυτή την παγκόσμια “τάξη”, αυτή συχνά αναφέρεται και ορίζεται με τους όρους μονοπολική, διπολική, πολυπολική κ.λπ. ανάλογα με τον αριθμό των μεγάλων δυνάμεων που υπερισχύουν στο σύστημα.

Αν το διεθνές σύστημα είναι καθοδηγούμενο από συμφέροντα, χαοτικό, δυναμικό και αμφισβητούμενο ουσιαστικά από τις μεγάλες δυνάμεις… Πόσες από αυτές τις δυνάμεις μπορούν να συνυπάρξουν διατηρώντας έναν ορισμένο βαθμό “τάξης”;

Μπορεί να παραμείνει μόνο ένας; Σε αυτό το χαοτικό σύστημα χωρίς ανώτερη τάξη, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι το σύστημα τείνει, στο τέλος, να αφήσει μόνο μια μεγάλη δύναμη, μια υπερδύναμη, έναν ηγεμόνα, ως ηγέτη και νικητή. Αυτό είναι γνωστό ως ο μονοπολικός κόσμος.

Σε έναν μονοπολικό κόσμο, όπου μία μεγάλη δύναμη είναι ο απόλυτος ηγεμόνας, μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις και να αναλαμβάνει δράση σε πλανητική κλίμακα σε πλήρως ατομική και αυτόνομη βάση, και κανένα άλλο έθνος ή συνασπισμός δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτή την υπερδύναμη με οποιαδήποτε εγγύηση επιτυχίας.

Αυτό συνέβη – αν αναλογιστεί κανείς ότι ο γνωστός κόσμος τελείωνε στο Φινιστέρε – σε ορισμένα στάδια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή, σε πραγματικά πλανητική κλίμακα, κατά την εποχή της αυτοκρατορικής Ισπανίας στο απόγειό της.

Συνήθως θεωρείται ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης ως υπερδύναμης το 1991 μ.Χ., η παγκόσμια τάξη μπορεί να οριστεί ως “μονοπολική ” , με μία μόνο υπερδύναμη, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως η εννοιολόγηση αυτή αναθεωρείται από αρκετούς αναλυτές και επινοείται ο όρος “μονοπολική ”, ο οποίος ανταποκρίνεται περισσότερο στην τάξη πραγμάτων που υπήρχε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου:

Διατηρώντας την ιδιότητα της μοναδικής υπερδύναμης στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν ικανότητα δράσης ανώτερη από εκείνη οποιουδήποτε έθνους στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων αρκετών από τις ενωμένες δυνάμεις δεύτερης και τρίτης τάξης- αλλά παρά την πολύ ισχυρή αυτή ασυμμετρία ισχύος, η Ουάσιγκτον δεν είναι σε θέση να φέρει σε επιτυχή κατάληξη, μόνη της, κάθε ένα από τα ζητήματα και τα συμφέροντά της χωρίς την συνδρομή ή, τουλάχιστον, την αδράνεια άλλων μικρότερων δυνάμεων.

Ομοίως, ούτε τα μεγάλα παγκόσμια ζητήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν από τα υπόλοιπα έθνη ή/και δυνάμεις του κόσμου χωρίς τη συνδρομή ή τουλάχιστον την αναστολή των αντιδράσεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο πόλεμος στο Ιράκ που ξεκίνησε το 2003 μ.Χ. και τα γεγονότα στο Αφγανιστάν κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας αποτελούν απόδειξη αυτής της πραγματικότητας.

Και ενώ μπορεί να φαίνεται ότι είναι πολύ παρόμοιες διεθνείς τάξεις, σίγουρα δεν είναι, διότι σε μια μονοπολική τάξη ο ηγεμόνας είναι αδιαμφισβήτητος και η αλλαγή αυτής της τάξης και αυτής της ανισορροπίας ισχύος είναι ένα πολύ περίπλοκο, δαπανηρό και χρονοβόρο έργο – και πάλι, με βάση τα ιστορικά παραδείγματα της Ρώμης και της Ισπανίας, και παρά τον παράγοντα χρόνο και τον πιο αργό ρυθμό των γεγονότων στο παρελθόν, είναι εφικτό να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα.

Ωστόσο, σε έναν μονοπολικό κόσμο, ενώ ο προσδιορισμός της υπερδύναμης είναι επίσης σαφής και η διαφορά δυνατοτήτων είναι σίγουρα υπέρ της, οι άλλες δυνάμεις ή συνασπισμοί εθνών θα είναι σε θέση να θέσουν τον ηγεμόνα υπό έλεγχο ευκολότερα και με μικρότερο κόστος, και να εξετάσουν ακόμη και το ενδεχόμενο, μόνες τους ή σε συνασπισμό, να τροποποιήσουν τη διεθνή τάξη πραγμάτων προς μια πιο επωφελή για τα συμφέροντά τους κατεύθυνση. Τα ίδια τα παραδείγματα του Ιράκ και του Αφγανιστάν που παρουσιάζονται εδώ μαρτυρούν αυτή την πραγματικότητα.

Επομένως, η υπερδύναμη αυτής της μονοπολικής παγκόσμιας τάξης, έχοντας επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να καταστήσει το σύστημα μονοπολικό, γεγονός που αναπόφευκτα διεγείρει “τις προσπάθειες των [άλλων] μεγάλων δυνάμεων να δημιουργήσουν ένα πολυπολικό σύστημα “.

Υπό ορισμένες προϋποθέσεις -και κινούμενοι πάντα στη σφαίρα των εικασιών- δεν θα μπορούσε η ουκρανική σύγκρουση να ενταχθεί ως τρόπος και μορφή, εκ μέρους ορισμένων δυνάμεων και άλλων, στην αναζήτηση αυτής της παγκόσμιας αναδιαμόρφωσης σε όλες τις τάξεις και τις περιπτώσεις ισχύος; Και/ή, για να συνεχίσουμε με τις εικασίες και την πάντα συναρπαστική πολιτική μυθοπλασία, δεν θα μπορούσε η ουκρανική σύγκρουση να αποτελεί μέρος της προσπάθειας διατήρησης της κατάστασης μονοπολικότητας;

Έχει μάλιστα επισημανθεί, μέσω ενός απλού παραδείγματος, ότι ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να σώσει την παγκόσμια οικονομική τάξη (με την έννοια της ανάκτησης και διατήρησης των κανόνων και των κανόνων που αναπτύχθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ), μολονότι βραχυπρόθεσμα οι συνέπειες της σύγκρουσης θα ήταν καταστροφικές για την παγκόσμια οικονομία.

 Και αν είναι δύο; Ο διπολισμός απαιτεί δύο μεγάλες υπερδυνάμεις να κυβερνούν τις τύχες μεγάλων τμημάτων του πλανήτη, οι εντάσεις των οποίων είναι ικανές να προκαλέσουν μια παγκόσμια πυρκαγιά, Επιπλέον, ως πλανητικοί σημαιοφόροι – με οποιαδήποτε έννοια και σε οποιοδήποτε πεδίο – διαθέτουν έναν αστερισμό συμμαχικών ή δορυφορικών εθνών και προσπαθούν, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτουν – και κυρίως μέσω των πληρεξουσίων, της αποσταθεροποίησης, των εξεγέρσεων, της επιρροής κ.λπ.

Και παρά την συνεχή αυτή υποβόσκουσα ένταση, η οποία ξεσπά πολλές φορές με την μορφή συγκρούσεων σε τρίτες χώρες, η δυνατότητα μιας άμεσης σύγκρουσης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων -η έκβαση της οποίας είναι πάντα αβέβαιη και, σε κάθε περίπτωση, καταστροφική- που τις εξαντλεί και τις υποβαθμίζει κατά τρόπο που να επιτρέπει σε μια τρίτη να καταλάβει το χώρο και το καθεστώς τους σε πλανητική κλίμακα, έχει ως αποτέλεσμα, υπό αυτές τις συνθήκες, ο ολοκληρωτικός πόλεμος μεταξύ των υπερδυνάμεων, σε έναν διπολικό κόσμο, να μην έχει συμβεί κανονικά στη διάρκεια της ιστορίας:

Η Αυτοκρατορική Ισπανία δεν διεξήγαγε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – ούτε η Κωνσταντινούπολη εναντίον της Μαδρίτης – ούτε η Σοβιετική Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν ποτέ σε άμεση μαζική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Αρκεί να υπενθυμίσουμε πώς στην κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1.962 μ.Χ., όπου η αντιπαράθεση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας φαινόταν αναπόφευκτη, επιτεύχθηκε τελικά μια συμφωνία που απέτρεψε έναν πυρηνικό πόλεμο.

Αλλά αυτό δεν είναι συνώνυμο της απουσίας συγκρούσεων, όπως μαρτυρούν οι περισσότεροι από 100 πόλεμοι και οι περισσότεροι από 20 εκατομμύρια θάνατοι σε τρίτες χώρες κατά τη διάρκεια αυτού του “Ψυχρού Πολέμου ” – ούτε, πολύ περισσότερο, με την ύπαρξη ειρήνης…, ούτε καν με το απόλυτο αναπόφευκτο της αντιπαράθεσης μεταξύ δύο παγκόσμιων δυνάμεων.

Για να επανέλθουμε στο προηγούμενο παράδειγμα, η κρίση των πυραύλων της Κούβας μας έφερε πράγματι αρκετές φορές στο χείλος της καταστροφής -του πυρηνικού πολέμου-. Στον 21^ο Αιώνα, η Κίνα έγινε η δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο το 2011 μ.Χ.- μια νέα δύναμη αναδύθηκε για να αμφισβητήσει τη διεθνή “τάξη” και την ηγεμονική δύναμη, τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Και ενώ το Πεκίνο, ως μια νέα αναδυόμενη υπερδύναμη, στοχεύει σε μια νέα παγκόσμια τάξη στην οποία η παρουσία, η ικανότητα δράσης και η επιρροή του θα είναι πολύ μεγαλύτερες, όχι μόνο δεν έχει αναδυθεί ποτέ άλλοτε στην ιστορία μια δύναμη τόσο γρήγορα, αλλά είναι και μια χώρα όπου υπάρχει η αφήγηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης στην οποία οι ΗΠΑ είναι ένας σημαντικός παίκτης.

Είναι επίσης μια χώρα όπου υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη αφήγηση για την ανάγκη να ξεπεραστεί ο λεγόμενος “αιώνας της ντροπής” ή “αιώνας της ταπείνωσης ” (που εκτείνεται από τους πολέμους του οπίου κατά των Βρετανών στα μέσα του 19^ου Αιώνα έως τη γέννηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας του Μάο το 1.949 μ.Χ.), εισερχόμενος σε μια “Νέα Κινεζική Εποχή” το 2049 μ.Χ. (την εκατονταετηρίδα από τη γέννηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας), στην οποία το Πεκίνο θα γίνει η “νέα” παγκόσμια ηγεμονική δύναμη. Και αυτή η σταθερή βούληση έχει ένα σχέδιο δράσης που υλοποιείται σταδιακά.

Αυτό προκάλεσε την λεγόμενη “στροφή της Ουάσινγκτον προς την Ασία-Ειρηνικό ” , τροποποιώντας τους τομείς της προτιμησιακής της προσοχής και τη δράση της για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στην περιοχή και να αντιμετωπίσει τη νέα αναδυόμενη υπερδύναμη, επαναλαμβάνοντας για άλλη μια φορά τη λεγόμενη “παγίδα του Θουκυδίδη ” , στην οποία μια ακμάζουσα Αθήνα αμφισβήτησε την καθιερωμένη δύναμη της Σπάρτης, αιώνες πριν, σε εκείνη την κλασική Ελλάδα γεμάτη μαθήματα που δεν είχαν διδαχθεί.

Και αυτή η άνοδος ως υπερδύναμη δεν συντελείται μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά και, προοδευτικά, σε όλους τους τομείς ισχύος και δυνατοτήτων- η χώρα του δράκου επιχειρεί να θωρακίσει την κυβερνητική υποδομή και αρχιτεκτονική της με το λεγόμενο “μεγάλο ψηφιακό τείχος της Κίνας ”, καταλαμβάνει, τροποποιεί και οχυρώνει -χωρίς πλήρη σεβασμό του διεθνούς δικαίου- νησίδες στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας για να δημιουργήσει μια ισχυρή γραμμή άμυνας έναντι του αμερικανικού ναυτικού, κατασκευάζοντας “ένα τείχος πάνω από την θάλασσα “- διατάσσει ότι οι ένοπλες δυνάμεις της πρέπει να αναπτυχθούν ταχύτατα σε πρότυπα παγκόσμιας κλάσης, ενώ η προώθηση των κινεζικών επενδύσεων και πιστώσεων σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο αρχίζει να θεωρείται δυνητική απειλή.

Και ακόμη και σε ορισμένους κύκλους αρχίζει να επισημαίνεται ότι, σε περίπτωση ενός υποθετικού ναυτικού πολέμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας – μιας Κίνας που εδώ και χιλιετίες ζει με την πλάτη στην θάλασσα – η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ηττηθεί , δεδομένου του αυξανόμενου μεγέθους του στόλου του Πεκίνου- και ορίζεται ακόμη και ημερομηνία και χρονικό πλαίσιο για την πιθανή ανάφλεξη – δύο χρόνια-…

Αν και όλες αυτές οι πληροφορίες – και η παραπληροφόρηση – πρέπει να διαβαστούν με διάφορους τρόπους, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, το γεγονός είναι ότι η Κίνα είναι εκεί και έχει έρθει για να μείνει ως παγκόσμια υπερδύναμη.

Και αν ο πλανήτης οδεύει προς αυτή τη νέα διπολικότητα, προς έναν Ψυχρό Πόλεμο 2.0… μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια από αυτές τις “τυπικές” συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα σε μια τρίτη χώρα;

Και αν η Κίνα βρίσκεται σε τροχιά όχι μόνο να είναι η κορυφαία οικονομική δύναμη του κόσμου το 2049 μ.Χ., αλλά και ο κατ’ εξοχήν ηγεμόνας… μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια από αυτές τις συγκρούσεις στις οποίες οι υπερδυνάμεις φθείρονται και κάνουν χώρο για μια νεοεισερχόμενη;

Επομένως, φαίνεται ότι η ύπαρξη δύο μεγάλων (υπερ)δυνάμεων σε μια διπολική παγκόσμια τάξη δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα πάψουν να υπάρχουν και οι αγώνες… Κι αν υπήρχε μια πολλαπλή ισορροπία δυνάμεων;

Το καλύτερο είναι ότι θα πρέπει να υπάρχουν πολλά από αυτά! Αυτό το όραμα ενός πολυκεντρικού κόσμου -πολυκεντρικού σύμφωνα με τη ρωσική ορολογία- έχει πολλές φωνές υπέρ, καθώς το κεντρικό επιχείρημα είναι ότι μπροστά σε μια ισορροπία δυνάμεων μεταξύ πολλών δρώντων, μεταξύ πολλών δυνάμεων, θα ήταν πολύ περίπλοκο για οποιαδήποτε από αυτές να προσπαθήσει να ξεπεράσει τις άλλες, αναγκάζοντάς τες έτσι να συνυπάρχουν στη βάση συμφώνων και συμφωνιών, περιορίζοντας έτσι τους αγώνες… Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η πολυπολικότητα είναι συνώνυμη ή πολύ κοντά στην ειρήνη;

Αυτό είναι, σε μεγάλο βαθμό, το μήνυμα που η Μόσχα επαναλαμβάνει επανειλημμένα εδώ και δεκαετίες… ο κόσμος δεν πρέπει να είναι μονοπολικός (ή μονοπολικός) ή ακόμη και διπολικός, πρέπει να είναι πολυκεντρικός, πολυκεντρικός, καθώς έτσι είναι ευκολότερο να γίνονται σεβαστά τα συμφέροντα των δυνάμεων και των εθνών.

Πράγματι, μόλις το 1.997 μ.Χ., σε ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο οποίο συμμετείχαν εκπρόσωποι πολλών εθνών, ο Ρώσος εκπρόσωπος δήλωσε ότι η Μόσχα ήταν αντίθετη σε “έναν κόσμο που βασίζεται σε μια κυρίαρχη ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών πολύ κοντά στην ηγεμονία”, λέξεις – και έννοια – που μοιάζουν πολύ με αυτές που εκστόμισε πρόσφατα ο Λαβρόφ.

Ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ, κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία στις αρχές Απριλίου 2023 μ.Χ., ότι οι όποιες διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αφορούν τις αρχές πάνω στις οποίες θα πρέπει να εδραιωθεί η νέα παγκόσμια τάξη, ότι θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα ρωσικά συμφέροντα και ότι η Ρωσία “απορρίπτει έναν μονοπολικό κόσμο υπό την ηγεσία ενός ηγεμόνα ” .

Δεν θα ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία – σχεδόν τίποτα δεν είναι καινούργιο κάτω από τον ήλιο – που ο κόσμος, ή μεμονωμένα τμήματά του στο παρελθόν, ήταν πολυπολικός. Η ίδια η Κίνα, κατά τη διάρκεια της μακράς ιστορίας της, έχει περάσει από διάφορα στάδια και στιγμές, κατά τις οποίες οι τεράστιοι χώροι της (τα σημερινά σύνορά της περικλείουν μια έκταση σχεδόν 19 φορές μεγαλύτερη από την Ισπανία) δεν διοικούνταν πάντοτε από μία πρωτεύουσα, καθώς υπήρξε κατά καιρούς ένας “πολυπολικός χώρος”.

Εκτός από την πιο γνωστή ίσως περίοδο των Πέντε Αντιμαχόμενων Βασιλείων -όταν ο Σουν Τζου υποτίθεται ότι έγραψε την Τέχνη του Πολέμου- είναι δυνατόν να συναντήσουμε την περίοδο των Τριών Αυγούστων και των Πέντε Αυτοκρατόρων, την περίοδο των Τριών Βασιλείων, την περίοδο των Δεκαέξι Βασιλείων, την περίοδο των Πέντε Δυναστειών και των Δέκα Βασιλείων; όλα τους στάδια – δεκαετιών ή αιώνων – πάλης μεταξύ του ενός και του άλλου, προσπάθειας επίτευξης της κυριαρχίας μέσω του αγώνα και της ήττας των άλλων βασιλείων ή δυναστειών.

Και ενώ μπορεί κανείς να διαφωνήσει για το αν ο κατακερματισμός ή η ενοποίηση της Κίνας είναι ή ήταν το “φυσικό πεπρωμένο” της, γεγονός είναι ότι στον σημερινό κόσμο είναι εφικτό να ανταγωνιστεί κανείς μόνο αν διαθέτει επαρκή όγκο, οικονομία κλίμακας και μέγεθος. Η Κίνα, αν κατακερματιστεί, όχι μόνο δεν θα φιλοδοξούσε να αποκτήσει το καθεστώς της υπερδύναμης, αλλά ίσως να μην υπήρχε καν με την σημερινή της μορφή.

Πιο κοντά στο χρόνο και στον χώρο, η Ευρώπη, η ήπειρος που επί αιώνες κυβερνούσε τον κόσμο, σκέφτηκε, στο πλαίσιο αυτής της πολυπολικότητας των δυνάμεων, τόσο τη σχεδόν συνεχή διαδοχή δυναστικών πολέμων κατά τον 18^ο Αιώνα – αρκεί να θυμηθούμε, μεταξύ πολλών άλλων, τον πόλεμο της Ισπανικής διαδοχής του 1.700 μ.Χ.-1.714 μ.Χ.– σε μια προσπάθεια να διατηρήσει μια ευρωπαϊκή, και όλο και περισσότερο παγκόσμια, ισορροπία, όπως οι διαδοχικές “ανακατατάξεις” της Ευρώπης και του πλανήτη που πραγματοποιήθηκαν από τον λεγόμενο “Κατάλογο των Δυνάμεων” – αρκεί επίσης να αναφέρουμε τις διαδοχικές “ανακατατάξεις” που πραγματοποιήθηκαν στα Βαλκάνια – και μεγάλο μέρος της σημερινής λάσπης στην περιοχή προέρχεται από αυτή την σκόνη – ή την διαίρεση της Αφρικής που πραγματοποιήθηκε στην Διάσκεψη του Βερολίνου το 1.884 μ.Χ… όλα αυτά δεν απέτρεψαν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1.914 μ.Χ.-1.918 μ.Χ.) – ενός ολοκληρωμένου ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου – λίγες δεκαετίες αργότερα.

Με αυτές τις ιστορικές αναφορές κατά νου -μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσαν να αναφερθούν- είναι απαραίτητο να αξιολογήσουμε την κοινή δήλωση που έκαναν η Μόσχα και το Πεκίνο στις 4 Φεβρουαρίου 2022 μ.Χ., λίγες ημέρες πριν από την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Σε αυτήν επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια νέα εποχή- ότι είναι εμφανή φαινόμενα όπως η πολυπολικότητα και ο μετασχηματισμός της αρχιτεκτονικής της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της παγκόσμιας τάξης- και ότι έχει διαμορφωθεί μια τάση ανακατανομής της ισχύος στον πλανήτη, καθώς η διεθνής κοινότητα επιδιώκει μεγαλύτερη ηγεσία για ειρηνική και σταδιακή ανάπτυξη.

Το κείμενο σημειώνει επίσης ότι ορισμένοι παράγοντες που εκπροσωπούν μια μειοψηφία σε διεθνές επίπεδο εξακολουθούν να διατηρούν μονομερείς προσεγγίσεις σε διεθνή ζητήματα – συμπεριλαμβανομένης της χρήσης βίας – να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών κατά παράβαση των νόμιμων δικαιωμάτων και συμφερόντων τους και να υποκινούν αντιπαραθέσεις, διαφορές και αντιθέσεις, μπροστά στην αντίθεση της διεθνούς κοινότητας.

Πρόκειται για μια ωδή σε έναν μονοπολικό (ή μονοπολικό) κόσμο υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και σε έναν πολυπολικό κόσμο ως την καλύτερη δυνατή τάξη πραγμάτων. Αλλά η Κίνα δεν είχε ως στόχο να γίνει η παγκόσμια ηγεμονική δύναμη… Δεν επέστρεψε ο διπολικός κόσμος και ο Ψυχρός Πόλεμος στον διπολικό κόσμο με τη σύμπραξη της Ρωσίας και της Κίνας;

Επιπλέον, η Ρωσία συνδέει την ειρήνη στην Ουκρανία με την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης 31 … Θα μπορούσε ο ουκρανικός πόλεμος να είναι μία από αυτές τις συγκρούσεις στην οικοδόμηση ενός (πραγματικού ή υποτιθέμενου) πολυπολικού πλανήτη;

Όμως στον κόσμο δεν υπάρχουν μόνο ηγεμόνες, υπερδυνάμεις, δυνάμεις… Όσο σοβινιστής κι αν είναι κανείς – και αποδεχόμενος ότι μπορεί να γίνουν διαφορετικές ταξινομήσεις της έννοιας της ισχύος και να τις ονομάσει ακόμη και “ηπειρωτικές”, “περιφερειακές” κ.λ.π. – η αλήθεια είναι ότι μόνο λίγα από τα κάπως λιγότερα από διακόσια έθνη του πλανήτη μπορούν να θεωρηθούν ως τέτοια, φτάνοντας μάλιστα μέχρι και σε ένα τρίτο επίπεδο. Και τι συμβαίνει τότε, σε αυτή την χαοτική, δυναμική και μεταβαλλόμενη διεθνή τάξη, με τα έθνη που δεν είναι δυνάμεις;

Και τα υπόλοιπα; Στο πλαίσιο του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, όχι μόνο οι δύο υπερδυνάμεις – οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση – ηγούνταν μιας ομάδας συμμάχων και δορυφόρων αντίστοιχα, αλλά υπήρχε και μια πληθώρα εθνών που, για διαφορετικούς λόγους και συμφέροντα, δεν συμφωνούσαν με καμία από τις δύο πλευρές σε αυτόν τον διπολικό κόσμο.

Μάλιστα, στην Διάσκεψη της Μπαντούνγκ το 1955 μ.Χ., είκοσι εννέα Αφρικανικά και ασιατικά έθνη ίδρυσαν το λεγόμενο “Κίνημα των Αδεσμεύτων”, στο πλαίσιο του οποίου πρότειναν και επιχείρησαν έναν τρίτο δρόμο, διαφορετικό από αυτόν που χάραζε η κάθε μία από τις μεγάλες δυνάμεις. Σε αυτά τα είκοσι εννέα έθνη προσχώρησαν αρκετά ακόμη, δείχνοντας ότι, παρά τον διπολισμό αυτό, δεν ήταν απαραίτητο, προφανώς, να “συμμετέχουμε στο παιχνίδι”.

Ακόμα και αυτή η δυαδικότητα των πλανητικών δυνάμεων επέτρεπε στα μη αποξενωμένα έθνη να έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν και, αν ήξεραν πώς να παίξουν σωστά τα χαρτιά τους, να αποκομίσουν οφέλη και από τις δύο πλευρές, σε μια σύνθετη και πολύ λεπτή ισορροπία, όπου έπρεπε να ληφθεί υπόψη η εκτίμηση του αναλαμβανόμενου κινδύνου- η Γιουγκοσλαβία του Τίτο (1.945 μ.Χ.-1.980 μ.Χ.) όχι μόνο ηγήθηκε αυτού του τρίτου δρόμου, αλλά ήξερε επίσης πώς να επιτύχει καλά αποτελέσματα από αυτή την κατάσταση του να μην είναι αποξενωμένη με καμία από τις δύο υπερδυνάμεις, αλλά να αφήνει τον εαυτό της να είναι επιθυμητός και από τις δύο.

Αλλά σίγουρα δεν είναι εύκολο να “μένεις στο περιθώριο” όταν οι μεγάλες δυνάμεις διαφωνούν- και λαμβάνοντας υπόψη ότι ο πλανήτης ήταν βυθισμένος σε αυτή την πολύπλοκη παγκόσμια σκακιστική παρτίδα, η συμμετοχή στο Κίνημα των Αδεσμεύτων δεν καθιστούσε αυτά τα έθνη “άτρωτα”, ούτε τα “θωράκιζε”, κάθε άλλο, από τις ελκτικές ή αποσταθεροποιητικές ενέργειες των μεγάλων δυνάμεων.

Το να δηλώνεις ότι βρίσκεσαι στο περιθώριο δεν εγγυάται καθόλου ότι δεν θα υποφέρεις, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, από τις νόμιμες ή παράνομες ενέργειες των μεγάλων δυνάμεων στον παγκόσμιο αγώνα τους.

Το να δηλώσει κανείς ότι βρίσκεται στο περιθώριο δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση ότι δεν θα υποφέρει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό έντασης, από τις νόμιμες ή παράνομες ενέργειες των μεγάλων δυνάμεων στον παγκόσμιο αγώνα τους. Και πολλοί από τους εκατό περίπου πολέμους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου διεξήχθησαν σε ορισμένες από αυτές τις ανένταχτες χώρες.

Με την πρόσφατη σύγκρουση στην Ουκρανία, με τον προφανή διαχωρισμό του πλανήτη σε φιλορωσικά και φιλοουκρανικά στρατόπεδα, και με τις κυρώσεις και τους τιμωρητικούς μηχανισμούς που έχουν τεθεί σε εφαρμογή κατά της Ρωσίας και την πάσης φύσεως υποστήριξη της Ουκρανίας από περίπου πενήντα έθνη σε όλο τον κόσμο, έχει προκύψει μια παρόμοια κατάσταση -με όποιες αποχρώσεις θέλει κανείς να κάνει-: Η ύπαρξη του λεγόμενου Παγκόσμιου Νότου, που αποτελείται κυρίως από έθνη της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

Όπως έλεγε κάποτε ένα τραγούδι, “Υπάρχει και ο Νότος”, και η επικέντρωση της προσοχής και της διεθνούς βοήθειας στην Ουκρανία -τον επιτιθέμενο-, εκτός από τις πιέσεις που ασκούνται στις χώρες αυτές να υποστηρίξουν -ή όχι- τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στην Ρωσία, προκαλεί άλλα ζητήματα και προβλήματα περιφερειακού και παγκόσμιου αντίκτυπου, και σε πολλές περιπτώσεις πρωταρχικής σημασίας για πολλά έθνη του Παγκόσμιου Νότου, να περνούν στο παρασκήνιο, οδηγώντας σε μια σταδιακή απομάκρυνση από αυτό που ουσιαστικά θεωρείται πρόβλημα μεταξύ εθνών της Δύσης, μακριά από την Αφρική, την Λατινική Αμερική ή την Ασία.

Έτσι, ενώ οι χώρες που έχουν συμμαχήσει με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον αγώνα στην Ουκρανία κάνουν δηλώσεις υποστήριξης προς το Κίεβο και καταδικάζουν επίσημα την Μόσχα, τα υπόλοιπα έθνη, ιδίως αυτά του Παγκόσμιου Νότου, τάσσονται υπέρ της επιδίωξης τερματισμού της σύγκρουσης μέσω διαπραγματεύσεων, δείχνοντας μάλιστα κάποια ανησυχία για την αδιαπραγμάτευτη ευθυγράμμιση της “Δύσης” με την Μόσχα.

Αρκεί να αναφέρουμε ως παράδειγμα τα λόγια που διατύπωσε ο ηγέτης του Ρίο ντε Τζανέιρο Λούλα ντα Σίλβα, στις αρχές Απριλίου 2023 μ.Χ., σχετικά με την σκοπιμότητα παραχώρησης της Κριμαίας από το Κίεβο στη Μόσχα, καθώς “ο Ζελένσκι δεν μπορεί να τα θέλει όλα ” , λόγια στα οποία απάντησε αμέσως η ουκρανική κυβέρνηση.

Και υπάρχει ακόμη και μια κάποια ευαισθητοποίηση σε ορισμένους τύπους δηλώσεων. Έτσι, όταν ο Ουκρανός Πρόεδρος Ζελένσκι διατυπώνει επανειλημμένα ισχυρισμούς ότι η Ουκρανία είναι μια χώρα με ισχυρές Ευρωπαϊκές αξίες, ότι η Ρωσία έδειξε την “πιο ασιατική” πλευρά της εισβάλλοντας στην χώρα ή ότι η Ρωσία αποτελεί σοβαρή απειλή για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής -όπως είπε σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 9 Φεβρουαρίου 2023 μ.Χ.- είναι απαραίτητο να θεωρήσουμε ότι οι δηλώσεις αυτές δεν βρίσκουν σύμφωνη την ουκρανική κυβέρνηση, είναι απαραίτητο να αναλογιστούμε ότι αυτές δεν ταιριάζουν απόλυτα σε πολλά από τα έθνη του Παγκόσμιου Νότου, καθώς οι χώρες αυτές υποστηρίζουν ότι οι καταστάσεις, τα γεγονότα και οι αξίες κρίνονται με διαφορετικά κριτήρια ανάλογα με το ποια πλευρά και ποιος μιλάει.

Ως απλό παράδειγμα, ενώ ο Καναδός πρέσβης, σε συνομιλίες με τον πρωθυπουργό της Μπουρκίνα Φάσο, επεσήμανε τις ανησυχίες ότι οι εθελοντές πολίτες που πολεμούν στο πλευρό του στρατού της Μπουρκίνας κατά των τζιχαντιστών τρομοκρατών δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο πρωθυπουργός ζήτησε όπλα για να αμυνθούν κατά των τρομοκρατών, με την φράση: “Αν ο Καναδάς δίνει όπλα στην Ουκρανία, μπορεί να τα δώσει και στην Μπουρκίνα Φάσο. Θέλουμε όπλα. Είναι θέμα βούλησης”.

Και, σε κάθε περίπτωση, αυτό που φτάνει, και μάλιστα με ισχυρό τρόπο, είναι οι συνέπειες του πολέμου, καθώς η άνοδος των τιμών της ενέργειας και των τροφίμων έχει σημαντικό αντίκτυπο σε ολόκληρο τον πλανήτη, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό στα έθνη και τους πληθυσμούς με μικρότερη αγοραστική δύναμη, πολλοί από αυτούς στον Παγκόσμιο Νότο.

Ως απλό παράδειγμα, επισημαίνεται ότι η έλλειψη σιταριού δεν επηρεάζει μόνο τον επισιτισμό ενός πληθυσμού που σε πολλές περιπτώσεις είναι ήδη εξαθλιωμένος, αλλά έχει επίσης άμεσο αντίκτυπο στην κοινωνική ειρήνη . Και αυτή η κοινωνική ειρήνη, πάντα σημαντική, στηρίζεται σε κάπως σαθρά θεμέλια σε πολλές από αυτές τις χώρες.

Θα μπορούσε ο πόλεμος στην Ουκρανία να συμβάλει στην εδραίωση ενός τρίτου δρόμου, στην αναζωπύρωση αυτής της μη συμπόρευσης με τις (υπερ)δυνάμεις; Τι γίνεται τότε; Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Ρωσία, ο Παγκόσμιος Νότος… Και η Ευρώπη ως “ικανός” παράγοντας παγκόσμιας βαρύτητας έχει αναφερθεί μόνο στα παραδείγματα του παρελθόντος;

Αν και το μέλλον δεν είναι γραμμένο – γράφεται καθημερινά με βάση τις πράξεις και τις παραλείψεις – από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία έχει γίνει σαφές, και μάλιστα πολύ ξεκάθαρα, ότι ο πλανήτης και η παγκόσμια τάξη βρίσκονται εν μέσω μιας φάσης αναδιαμόρφωσης.

Και το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι – ελπίζω όχι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ένας δεύτερος ψυχρός πόλεμος (μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ή ως υποκατάστατο ή προοίμιο αυτού;)… Ή τίποτα από τα παραπάνω. Αλλά οι αγώνες είναι παρόντες, θα είναι συνεχείς και πιθανώς θα αυξάνονται μέχρι να μην υπάρξει μια νέα παγκόσμια “τάξη”, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές.

Ίσως ο πλανήτης να βρίσκεται σε μια “ρεαλιστική εποχή” – η οποία έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να γνωρίζει, με κάποια προσέγγιση, τα συμφέροντα των άλλων – και ότι, επομένως, για να αποφευχθούν οι συνεχείς αγώνες, θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν τα συμφέροντα των δυνάμεων, των συνασπισμών και των εθνών, όχι μόνο για να αποφύγουμε μια δυνητικά ατελείωτη σειρά από παγίδες του Θουκυδίδη, αλλά απλώς για να επιτύχουμε – ή τουλάχιστον να επιχειρήσουμε – σε αυτό το χαοτικό πλανητικό περιβάλλον την επίτευξη μιας νέας ισορροπίας που θα επιτρέψει μια ορισμένη παγκόσμια σταθερότητα.

Και ίσως τότε θα είναι εφικτό για τον πλανήτη να προσεγγίσει, κάπως περισσότερο, μια “ιδεαλιστική εποχή”, και να δράσει και πάλι δίνοντας σημαντικό βάρος στις αξίες -τις δικές μας και τις αξίες των άλλων- προκειμένου να υπερβεί, σε κάποιο βαθμό, και να ξεπεράσει τις ατέλειες των ανθρώπων, που αναπαράγονται και ενισχύονται στα έργα και τις πολιτικές τους.

Εν τω μεταξύ, χωρίς να απαρνηθούμε καθόλου τις αξίες και τον ιδεαλισμό, είναι απαραίτητο να είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε τουλάχιστον τον εαυτό μας στην παγκόσμια αρένα, διότι αν εξαφανιστεί κανείς ως ικανός δρών, ως “δύναμη” -ακόμη και αν δεν είναι πρώτης τάξης και ακόμη και αν είναι σε μορφή συνασπισμού εθνών- το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τις αξίες στις οποίες πιστεύει και τις οποίες υπερασπίζεται, δημιουργώντας ένα κενό σε μια ουσιώδη σφαίρα, τουλάχιστον για τα ανθρώπινα όντα. Και αυτό το κενό, όπως όλα τα κενά στη γεωπολιτική, πάντα γεμίζει. Θα καλυφθεί από άλλους, χωρίς αμφιβολία, και μετά τι (https://www.triklopodia.gr/%ce%bf-%ce%bd%ce%ad%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-3%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80/);

ΗΠΑ-Κίνα… Ολοταχώς προς την “παγίδα του Θουκυδίδη”.

Πριν από έξι χρόνια, ο επιφανής καθηγητής του πανεπιστημίου Harvard, Graham Allison, στο προφητικό βιβλίο του με τον τίτλο «Destined To War» μας είχε θυμίσει την περίφημη «παγίδα του Θουκυδίδη» με αναφορά στον διαγραφόμενο νέο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και την, ως εκ τούτου, πορεία προς μια δυνητική σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της ανερχόμενης Κίνας.

Η «παγίδα» του αρχαίου Ελληνα ιστορικού δεν είναι τίποτα άλλο από τη διαπίστωσή του ότι όταν μια νέα αναδυόμενη μεγάλη δύναμη αρχίζει να απειλεί την υπεροχή μιας άλλης η οποία ήδη κυριαρχεί στην διεθνή σκηνή, η σύγκρουση μεταξύ τους καθίσταται, σχεδόν νομοτελειακά, πολύ πιθανή αν όχι αναπόφευκτη.

Ο Θουκυδίδης αναφερόταν φυσικά στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τον ιστορικό, καταστρεπτικό για την Αρχαία Ελλάδα τριακονταετή πόλεμο μεταξύ της ανερχόμενης τότε Αθήνας και της ισχυρότερης στρατιωτικής δύναμης της εποχής, της Σπάρτης. Ο συγγραφέας είχε αντιπαραθέσει την Αμερική, την παγκόσμια κυριαρχούσα υπερδύναμη, προς την Κίνα.

Η οποία, έχοντας επιτύχει τις τελευταίες δεκαετίες θεαματικές επιδόσεις και προόδους σε σειρά κρίσιμων τομέων, έχει καταστήσει σαφές ότι αποβλέπει να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στον διεθνή πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό στίβο, θέτοντας έτσι σε ευθεία αμφισβήτηση την Αμερικανική πρωτοκαθεδρία.

Σήμερα, έξι χρόνια αργότερα, η διορατική εκείνη τοποθέτηση του κορυφαίου Αμερικανού ακαδημαϊκού δεν είναι πλέον μια θεωρητική υπόθεση αλλά παίρνει τη μορφή μιας βαθμιαία επαληθευόμενης ρεαλιστικής πρόβλεψης. Η Αμερική και η Κίνα με δηλώσεις σε ανώτατο ηγετικό επίπεδο αλλά και μείζονες πολιτικές πράξεις έχουν καθορίσει η μία την άλλη ως τον κύριο ανταγωνιστή τους στον διεθνή στίβο.

Επιβαρύνοντας αυτή την αντιπαλότητα, η συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, η επακόλουθη καθολική αναμέτρηση μεταξύ της Δύσεως και της Ρωσίας και η πολύπλευρη συνεργασία της τελευταίας με την Κίνα, έχουν περαιτέρω επιφέρει πρόσθετες μεγάλες ανακατατάξεις στις διεθνείς σχέσεις και τα σχήματα συνεργασίας μεταξύ των πλέον σημαντικών χωρών της υφηλίου.

Είναι ευδιάκριτο σήμερα ακόμη και στους μη εξειδικευμένους παρατηρητές ότι με άξονα την αντιπαράθεση ΗΠΑ – Κίνας, οι παγκόσμιες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συνθήκες, τουλάχιστον στα δυο κρίσιμα γεωπολιτικά θέατρα της Ευρώπης και του Ειρηνικού έχουν αρχίσει να διολισθαίνουν προς μια πραγματικότητα η οποία θυμίζει ολοένα και περισσότερο την «παγίδα του Θουκυδίδη».

Υπό αυτό το πρίσμα δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να αντιληφθεί ότι ενώ η Αμερική συστρατεύει τους συμμάχους της στην Ευρώπη και την Ασία, η Κίνα, γενικότερα, αλλά και ιδιαίτερα στο πλαίσιο της ουκρανικής σύγκρουσης, θεωρεί ως ζωτικό στρατηγικό συμφέρον της να υποστηρίξει με κάθε τρόπο την Ρωσία και να ενισχύσει σχήματα συνεργασίας με άλλες σημαντικές χώρες που θα αντισταθμίζουν την αμερικανική παγκόσμια παρουσία και επιρροή.

Άμεση αλλά και μακροπρόθεσμη συνέπεια είναι ότι η ανθρωπότητα, αντί να συντονίζει τις δυνάμεις της για την αντιμετώπιση κρίσεων που απειλούν ολόκληρο τον πλανήτη, όπως η κλιματική αλλαγή και ο έλεγχος των εξοπλισμών, δοκιμάζεται από βαθιές μείζονες κρίσεις.

Οι δυσοίωνες αυτές διεθνείς εξελίξεις αλλοιώνουν την παγκόσμια ισορροπία, αναρριπίζουν τον γενικότερο πολύμορφο ανταγωνισμό μεταξύ των υπερδυνάμεων, ωθούν προς την κατεύθυνση της δημιουργίας δυο αντιπάλων στρατοπέδων και, το χειρότερο, πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες γενικευμένης αναμέτρησης. Δεν είναι επομένως υπερβολή να συμπεράνει κανείς ότι πλησιάζουμε όλο και περισσότερο προς την «παγίδα του Θουκυδίδη» (https://www.defence-point.gr/news/ipa-kina-olotachos-pros-tin-quot-pagida-toy-thoykydidi-quot).

 

Ο Υπουργός Άμυνας της Κίνας προειδοποιεί για το ενδεχόμενο συμμαχίας «τύπου ΝΑΤΟ» στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.

Ο Υπουργός Άμυνας της Κίνας Λι Σανγκφού έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, σε ομιλία του στην Σιγκαπούρη, ότι ενδεχόμενη δημιουργία στρατιωτικών συμμαχιών «τύπου ΝΑΤΟ» στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού θα μπορούσε να τη βυθίσει στην δίνη συγκρούσεων.

Μιλώντας στην κορυφαία διάσκεψη για την ασφάλεια στην Ασία, γνωστή ως Διάλογος του Σάνγκρι-Λα, ο Κινέζος Υπουργός Άμυνας υπογράμμισε ότι το ζήτημα της Ταϊβάν αποτελεί εσωτερική υπόθεση της Κίνας. Δεν θα ανεχθούμε προσπάθειες από αυτονομιστικές δυνάμεις του νησιού και από ξένα κέντρα να διαχωρίσουν την Ταϊβάν από την Ηπειρωτική Κίνα, διεμήνυσε ο Λι Σανγκφού.

Απαντώντας στις επικρίσεις που διατύπωσε χθες ο Αμερικανός ομόλογος του, Λόιντ Όστιν, ο Κινέζος Υπουργός Άμυνας είπε ότι το Πεκίνο είναι υπέρ του διαλόγου αλλά προέτρεψε την Ουάσιγκτον να είναι ειλικρινής.

«Αναβιώνει μια ψυχροπολεμική νοοτροπία, αυξάνοντας σημαντικά τους κινδύνους για την ασφάλεια», είπε ο Σανγκφού, συμπληρώνοντας ότι «Ο αμοιβαίος σεβασμός θα πρέπει να υπερισχύσει του εκφοβισμού και της ηγεμονισμού». «Αδιαμφισβήτητα μια σοβαρή σύγκρουση ή αντιπαράθεση μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ θα είναι μια αφόρητη καταστροφή για τον κόσμο», υπογράμμισε.

Από το τέλος του κινεζικού εμφυλίου πολέμου, το 1.949 μ.Χ., η Κίνα θεωρεί την Ταϊβάν ως επαρχία της, την οποία ακόμη δεν έχει καταφέρει να επανενώσει με την Ηπειρωτική χώρα. Οι σχέσεις μεταξύ Πεκίνου και Ταϊπέι έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια, ιδίως αφότου ανέλαβε την εξουσία στην Κίνα ο Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ (https://www.zougla.gr/kosmos/article/o-ipourgos-aminas-tis-kinas-proidopi-gia-to-endexomeno-simaxias-tipou-nato-stin-perioxi-asias-irinikou).

Νέος Ψυχρός Πόλεμος - Οργή Κίνας για G7:  Δεν θα επιτρέψουμε τη δημιουργία «οικονομικού ΝΑΤΟ»,  απαράδεκτες οι παρεμβάσεις.

Ανακοινώσεις των Κινεζικών πρεσβειών σε Βρετανία και Ηνωμένο Βασίλειο επισημαίνουν ότι οποιεσδήποτε ενέργειες ή δηλώσεις που βλάπτουν τα συμφέροντα της Κίνας θα λάβουν με αποφασιστική και σθεναρή απάντηση

Καταδικάζοντας με ιδιαίτερη σφοδρότητα τα συμπεράσματα από την σύνοδο κορυφής της Ομάδας των Επτά (G7) για θέματα που σχετίζονται με την Κίνα, οι Κινεζικές πρεσβείες σε Καναδά και Ηνωμένο Βασίλειο εξέφρασαν έντονη αντίθεση το Σάββατο 20 Μαΐου 2023 μ.Χ. και επισήμαναν  σε ανακοινώσεις τους ότι η  ενασχόληση με  αντίπαλα στρατόπεδα στην τρέχουσα συγκυρία είναι αδιέξοδη, προτρέποντας την ομάδα των G7 να εγκαταλείψει την ψυχροπολεμική της νοοτροπία και τις ιδεολογικές προκαταλήψεις.

Εκπρόσωπος της κινεζικής πρεσβείας στο Ηνωμένο Βασίλειο εξέφρασε σοβαρή ανησυχία για το θέμα, υπογραμμίζοντας τη σταθερή αντίθεση της Κίνας στην ανάμειξη της ομάδα των G7 στις εσωτερικές υποθέσεις της. Επίσης επέκρινε τις ΗΠΑ επειδή κατηγόρησαν την Κίνα για πρακτικές «οικονομικού εξαναγκασμού».

Η Κίνα, ως θύμα, αντιτίθεται σθεναρά σε τέτοιες ενέργειες και απόπειρες «αποσύνδεσης» από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, προτρέποντας την ομάδα των G7 να εγκαταλείψει την νοοτροπία του Ψυχρού Πολέμου και την αίσθηση που έχει για τη δική της ιδεολογική υπεροχή. Προειδοποίησε ότι οποιεσδήποτε ενέργειες ή δηλώσεις που βλάπτουν τα συμφέροντα της Κίνας θα λάβουν αποφασιστική και σθεναρή απάντηση.

«Οικονομικός εξαναγκασμός». Ο Κινέζος πρεσβευτής στον Καναδά Cong Peiwu αντέκρουσε επίσης τους ισχυρισμούς της G7 για την ανάγκη «αντίστασης έναντι του οικονομικού εξαναγκασμού εκ μέρους της Κίνας» σε συνέντευξή του στο Bloomberg που την Παρασκευή 19 Μαΐου 2023 μ.Χ., λέγοντας ότι οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε παγκόσμιο διπλωματικό εξαναγκασμό, προκαλώντας ζημιά σε κράτη σε όλο τον κόσμο. ενώ απαιτεί από τους συμμάχους της να σχηματίσουν μια «μικρή ομάδα» για να περιορίσουν την ανάπτυξη της Κίνας, αναγκάζοντας τους άλλους να διαλέξουν πλευρά.

Το τελικό ανακοινωθέν. Σε ένα τελικό ανακοινωθέν που εκδόθηκε στη σύνοδο κορυφής της G7 στη Χιροσίμα, το μπλοκ εξέφρασε μια σειρά ανησυχιών για τις οικονομικές και στρατιωτικές δραστηριότητες της Κίνας.

Ωστόσο, επιδίωξαν επίσης να «κρατήσουν την πόρτα ανοιχτή στη συνεργασία και να αποφύγουν την περαιτέρω ανάφλεξη των εντάσεων μεταξύ της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου και της ομάδας των μεγάλων δυτικών δυνάμεων», ανέφερε το AFP.

«Είμαστε έτοιμοι να οικοδομήσουμε εποικοδομητικές και σταθερές σχέσεις με την Κίνα, αναγνωρίζοντας τη σημασία της ειλικρινούς συνεργασίας και της έκφρασης των ανησυχιών μας απευθείας στην Κίνα», ανέφερε η ομάδα.

«Οι πολιτικές μας προσεγγίσεις δεν έχουν σχεδιαστεί για να βλάψουν την Κίνα ούτε επιδιώκουμε να εμποδίσουμε την οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη της Κίνας», συνέχισε η δήλωση, προσθέτοντας ότι οι χώρες της G7 δεν «αποσυνδέονται ούτε στρέφονται προς τα μέσα».

Η ανακοίνωση. Οι επικεφαλής της G7 που συναντήθηκαν στην Ιαπωνική πόλη Χιροσίμα δήλωσαν το Σάββατο 20 Μαΐου 2023 μ.Χ. ότι είναι έτοιμοι να χτίσουν εποικοδομητικές και σταθερές σχέσεις με το Πεκίνο, μειώνοντας παράλληλα την εξάρτησή τους από το εμπόριο με τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου.

«Οι πολιτικές προσεγγίσεις μας δεν αποσκοπούν στο να βλάψουν την Κίνα, δεν επιδιώκουμε να ανακόψουμε την οικονομική πρόοδο και ανάπτυξή της», ανέφεραν σε ανακοίνωση που εξέδωσαν την δεύτερη ημέρα της τριήμερης συνόδου κορυφής.

«Δεν αποσυνδεόμαστε και, ταυτόχρονα, αναγνωρίζουμε ότι η οικονομική ανθεκτικότητα προϋποθέτει την άρση των κινδύνων και τη διαφοροποίηση» σημειώνεται στην ανακοίνωση και τονίζεται ότι η συνεργασία με την Κίνα είναι απαραίτητη, δεδομένου του ρόλου της στην διεθνή κοινότητα και του μεγέθους της οικονομίας της, καθώς και των τομέων κοινού ενδιαφέροντος, όπως οι προσπάθειες για το κλίμα και τη διατήρηση της φύσης.

Ωστόσο, δήλωσαν ότι θα λάβουν μέτρα για την προστασία της ευαίσθητης τεχνολογίας που θα μπορούσε να απειλήσει την εθνική ασφάλεια, χωρίς να περιορίσουν αδικαιολόγητα το εμπόριο και τις επενδύσεις.

«Ενεργούμε με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον», αναφέρεται στο ανακοινωθέν, το οποίο επαναβεβαιώνει τη σημασία της ειρήνης και της σταθερότητας στο στενό της Ταϊβάν ως απαραίτητης για την ασφάλεια και την ευημερία της διεθνούς κοινότητας.

Λεονταρισμοί... και πραγματική αδυναμία. Ο φαινομενικά «ηπιότερος» τόνος αποκαλύπτει μια αίσθηση αδυναμίας, επισημαίνουν οι αναλυτές. Παρά τις προσπάθειές τους να «αποσυνδεθούν» (αναφέρεται στον οικονομικό όρο decoupling) από την Κίνα σε βασικούς τομείς, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων των ΗΠΑ έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση δεν εξελίσσεται όπως περίμεναν.

Οι σύμμαχοί τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στην Ευρώπη, είναι σίγουρα απρόθυμοι να αποσυνδεθούν με την Κίνα λόγω των σημαντικών οικονομικών απωλειών που θα συνεπαγόταν μια τέτοια κίνηση, είπε στους Global Times ο Li Haidong, καθηγητής στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Κίνας.

Επιπλέον, οι ίδιες οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ότι η επίτευξη πλήρους αποσύνδεσης από την Κίνα είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος επί του παρόντος, είπε ο Li. Παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις. Η σύγκρουση μεταξύ της επιθυμίας του Λευκού Οίκου να αποσυνδεθεί και της απροθυμίας των συμμάχων τους, σε συνδυασμό με τους διαρκείς οικονομικούς δεσμούς της Κίνας, τους ανάγκασε να υιοθετήσουν μια πιο μετριοπαθή στάση.

Ωστόσο, αυτή η μετριοπάθεια δεν σημαίνει μια μόνιμη μετατόπιση, αλλά υποδεικνύει έναν συνολικό συμβιβασμό που εξακολουθεί να περιμένει μια ευκαιρία για να ξεκινήσει η διαδικασία αποσύνδεσης, προειδοποίησε ο Li.

Το ανακοινωθέν «εξέθεσε επίσης μια σειρά από ανησυχίες για τις οικονομικές και στρατιωτικές δραστηριότητες της Κίνας», ανέφερε το Γαλλικό Πρακτορείο. Καταδικάζοντας τέτοια θέματα που σχετίζονται με την Κίνα που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν στη σύνοδο κορυφής της G7, η κινεζική πρεσβεία στο Ηνωμένο Βασίλειο είπε ότι η G7 τα τελευταία χρόνια αγνόησε αντικειμενικά γεγονότα και παρενέβη κατάφωρα στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας σε θέματα που σχετίζονται με την Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ, το Σιντζιάνγκ, το Σιζάνγκ, μεταξύ των οι υπολοιποι.

Έχουν σπείρει διχόνοια μεταξύ των περιφερειακών χωρών και έχουν προωθήσει την αντιπαράθεση στην Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Ορισμένα μέλη της G7 αγνόησαν τις αρχές της οικονομίας της αγοράς και του θεμιτού ανταγωνισμού και έχουν άδικα στοχοποιήσει κινεζικές εταιρείες, επισημαίνεται στην ανακοίνωση

Η κινεζική πρεσβεία τόνισε περαιτέρω την ανάγκη για την G7 να σταματήσει την ανεπίτρεπτη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, να αποφύγει τη δημιουργία συγκρουσιακών συμμαχιών μέσω αποκλειστικών κύκλων και να απέχει από τη δημιουργία διχασμών στη διεθνή κοινότητα.

Κίνδυνος κλιμάκωσης στο Ουκρανικό. Ένα άλλο θέμα εστίασης ήταν η κρίση στην Ουκρανία, καθώς ο Ουκρανός Πρόεδρος Volodymyr Zelensky έφτασε στην Χιροσίμα της Ιαπωνίας το Σάββατο (20/5), ενισχυμένος καθώς ο Joe Biden, ανακοίνωσε στους συμμάχους των ΗΠΑ ότι θα επέτρεπε στους Ουκρανούς πιλότους να εκπαιδεύονται στις ΗΠΑ στα μαχητικά αεροσκάφη F-16, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times.

Οι ειδικοί προειδοποίησαν ότι η απόφαση του Biden θα προσθέσει απλώς αβεβαιότητα και σύγκρουση στο πεδίο της μάχης, καθιστώντας λιγότερο πιθανές τις πολιτικές διαπραγματεύσεις ή μια ειρηνική επίλυση στο άμεσο μέλλον.

«Οι ΗΠΑ θεωρούν την Ουκρανία σημαντικής στρατηγικής αξίας όσο πολεμά ως αντιπρόσωπος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα παράσχουν τη μέγιστη βοήθεια στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης F-16 και δυνητικά πιο σημαντικής στρατιωτικής βοήθειας στο μέλλον.

Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση κινδυνεύει να προκαλέσει περαιτέρω την Ρωσία και ενδεχομένως να κλιμακωθεί σε μια άμεση στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, με σοβαρές συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη», προειδοποίησε ο Li.

Το οικονομικό ΝΑΤΟ. Την ίδια ώρα η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Liz Truss ζήτησε τη δημιουργία ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ» που θα συντονίζει την μαχη ανάσχεσης της οικονομικής δύναμης της Κίνας κατά την εκφώνηση κεντρικής ομιλίας στο νησί της Ταϊβάν την Τετάρτη (17/5), σύμφωνα με τον Guardian.

Πριν από λίγο καιρό, δύο πρώην ανώτεροι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ έκαναν παρόμοια πρόταση για την δημιουργία ενός «Οικονομικού Άρθρου 5» για την αντιμετώπιση του λεγόμενου αυταρχικού οικονομικού εξαναγκασμού.

Ο ένας είναι ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Anders Fogh Rasmussen και ο άλλος ο Ivo Daalder, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Ο κίνδυνος ενός «Οικονομικού ΝΑΤΟ» αφορά ταφορά το  γεγονός ότι ενθαρρύνει τις χώρες  να παραβιάζουν τις κόκκινες γραμμές των βασικών συμφερόντων της Κίνας και... δένει όλες τις χώρες - μέλη σε ένα άρμα με στόχο οικονομικό πόλεμο με την Κίνα.

Νέοι όροι για διάφορα παράγωγα του ΝΑΤΟ έχουν εμφανιστεί εδώ και αρκετό καιρό, όπως το «οικονομικό ΝΑΤΟ», «Ασιατικό ΝΑΤΟ» και «ΝΑΤΟ Ινδο-Ειρηνικού», και οι συζητήσεις εξακολουθούν να γίνονται στο παρασκήνιο.

Ανεξάρτητα από το πώς ονομάζονται, εκθέτουν έναν σημαντικό κίνδυνο στον κόσμο σήμερα, Η Δύση εντείνει την πολιτική χειραγώγηση που βασίζεται σε ιδεολογικές αξίες και επιταχύνει την ώθηση για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο σε όλο τον κόσμο. .

Και δεδομένου ότι οι ΗΠΑ, δεσμευμένες σε μια ψυχροπολεμική νοοτροπία και ιδεολογική προκατάληψη, θέλουν να απεικονίσουν την Κίνα ως οικονομική και πολιτική απειλή για τη Δύση, η περικύκλωση και ο περιορισμός της Κίνας τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο έχει γίνει ζήτημα στρατηγικής προτεραιότητας.

Όποιος επιχειρήσει να περάσει την κόκκινη γραμμή των βασικών συμφερόντων της Κίνας θα αντιμετωπίσει τα δέοντα αντίποινα. Η σημερινή Κίνα δεν είναι η ίδια όπως ήταν κατά τον πόλεμο του οπίου πριν από περισσότερα από 100 χρόνια.

Οικονομία και γεωστρατηγική. Πρέπει να επισημανθεί ότι η ουσία της επέκτασης της δράσης του ΝΑΤΟ στην οικονομική σφαίρα είναι μια φαινομενική προσπάθεια να οικονομικά ζητήματα να μετατραπούν σε γεωπολιτικές διενέξεις. Το ίδιο το ΝΑΤΟ είναι μια στρατιωτική συμμαχία με πολλά πολιτικο-στρατιωτικά μέσα στην διάθεσή του. Και η τάση τους να χρησιμοποιούν οικονομικά εργαλεία ως όπλα εναντίον άλλων είναι εμφανής.

Ενώ το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να περιγράφει τον εαυτό του ως μια παγκόσμια συμμαχία ασφάλειας στην οποία τα κράτη μέλη συμφωνούν να βοηθήσουν το ένα το άλλο όσον αφορά τον αμυντικό μηχανισμό, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες για να εξελιχθεί σε έναν στρατιωτικό οργανισμό με παγκόσμιες δυνατότητες επέμβασης.

Με βάση αυτή την αλλαγή το ΝΑΤΟ έχει στρέψει το βλέμμα του στα οικονομικά όπλα. Ενώ οι δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν συντονίστηκαν πρωτίστως στο πλαίσιο του μηχανισμού του ΝΑΤΟ, είναι πολύ πιθανό το ΝΑΤΟ να βελτιώσει τις συντονιστικές του ικανότητες όσον αφορά την οικονομική παρέμβαση στο επόμενο βήμα.

Εξαρχής υπάρχει ρήγμα. Ωστόσο, η προσπάθεια πυροδότησης ενός νέου Ψυχρού Πολέμου κατά της Κίνας είναι καταδικασμένη να είναι αντιδημοφιλής. Το ΝΑΤΟ είναι το προϊόν του Ψυχρού Πολέμου στο παρελθόν και είναι πολύ αμφίβολο εάν οι ασιατικές οικονομίες και ακόμη και τα περισσότερα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ είναι πρόθυμες να παγιδευτούν σε έναν νέο οικονομικό Ψυχρό Πόλεμο, ο οποίος θα μπορούσε να διακινδυνεύσει το οικονομικό τους μέλλον.

Η Κίνα είναι ήδη ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος για τις οικονομίες στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού και διαθέτει στενούς οικονομικούς δεσμούς με όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ δεν πιστεύουν ότι η «αποσύνδεση» από την Κίνα είναι μια βιώσιμη επιλογή. Και το πιο σημαντικό, είναι πρόθυμοι να σεβαστούν την Κίνα όσον αφορά τη βαρύτητά της στις διμερείς εμπορικές σχέσεις.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η ιδέα ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ» δεν είναι τίποτα άλλο από πολιτικό τέχνασμα, και θα ήταν αστείο αν κάποια χώρα το δεχτεί πραγματικά. Τα μυαλά εκείνων που θέλουν να αυξήσουν την οικονομική καταστολή για να αναγκάσουν την Κίνα να δεχτεί βλάβη στα βασικά της συμφέροντα είναι ακόμα κολλημένα τον περασμένο Αιώνα (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/679178/neos-psyxros-polemos-orgi-tis-kinas-gia-g7-den-tha-epitrepsoume-ti-dimiourgia-oikonomikoy-nato-aparadektes-oi-paremvaseis)....

Γιατί ο Θουκυδίδης θα καταλάβαινε άριστα τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Το 1.992 μ.Χ. κυκλοφόρησε το βιβλίο του Φουκουγιάμα “The End of History and the Last Man”, στο οποίο, σε γενικές γραμμές, ο συγγραφέας υποστήριζε ότι με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την διάλυση της ΕΣΣΔ, η ανθρωπότητα δεν θα ταλανίζονταν πλέον από ιδεολογικές διαμάχες, αλλά ήταν προορισμένη να ακολουθήσει το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η Ιστορία διέψευσε (μέχρι τώρα) αυτό τον ισχυρισμό, αλλά αποδεικνύεται ότι ο δυτικός τρόπος διεξαγωγής του πολέμου έχει πλέον επικρατήσει παγκοσμίως.

Από τον 19^ο Αιώνα, η μόνη ελπίδα που έχουν οι μη δυτικές χώρες να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους ή να επιβληθούν έναντι των δυτικών, είναι να υιοθετήσουν τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου των τελευταίων.

Δεν αναφέρομαι μόνο στα οπλικά συστήματα. Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η Ιαπωνία δεν υιοθέτησε μόνο τα πυροβόλα και τα πλοία των δυτικών, αλλά όλο τον τρόπο οργάνωσης και διεξαγωγής του πολέμου.

Το Τόκιο έστειλε αξιωματικούς να εκπαιδευτούν σε σχολές της Δύσης, ενώ παράλληλα ζήτησε την αποστολή εκπαιδευτικών και συμβουλευτικών στρατιωτικών αποστολών στο έδαφός της. Ο στρατός και το ναυτικό της ντύθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και οργανώθηκαν πάνω σε Γερμανικά, γαλλικά και βρετανικά πρότυπα, ενώ η κυβέρνηση κατέπνιξε την προσπάθεια των σαμουράι να αμφισβητήσουν τον εκσυγχρονισμό της χώρας.

Δημιουργήθηκαν θεσμοί όπως Γενικά Επιτελεία και συμβούλια-επιτροπές που επέβλεπαν τις ανωτέρω διαδικασίες, καθώς και κλιμάκια διοικήσεως (μεραρχίες, στρατιές, κλπ) που ήταν επιφορτισμένα με τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων.

Αυτές οι αλλαγές της επέτρεψαν να νικήσει την Κίνα στο μεταξύ τους πόλεμο το 1.894 μ.Χ.-1.895 μ.Χ. και την Ρωσία το 1.905 μ.Χ. Η αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των δυτικών στον Ειρηνικό Ωκεανό και την Ασία την έφερε σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ και την συντριβή της.

Η Κίνα έγινε μεγάλη δύναμη στην Ασία, όταν κατάφερε και αναχαίτισε την προέλαση των ΗΠΑ στην κορεατική χερσόνησο το 1.950 μ.Χ. και επέβαλε την στασιμότητα που διατηρείται έως σήμερα, χρησιμοποιώντας οπλικά συστήματα που ήταν παρόμοια (και σε πολλές περιπτώσεις ίδια) με των Αμερικανών. Όλοι οι συμβατικοί πόλεμοι μεταξύ οργανωμένων κρατών διεξήχθησαν με τα όπλα και τις μεθόδους που ανέπτυξε ο δυτικός πολιτισμός.

Η περίπτωση της Ουκρανίας. Ορισμένοι πρεσβεύουν ότι η Ρωσία-ΕΣΣΔ δεν ανήκει στον δυτικό πολιτισμό. Πρόκειται για εσφαλμένη άποψη, διότι γίνεται ταύτιση μεταξύ δυτικού πολιτισμού και κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Μπορεί το Χάρβαρντ να θεωρείται καλύτερο από το Λομονόσοφ της Μόσχας, αλλά είναι “παιδιά” του ίδιου πολιτισμού, με τον ίδιο τρόπο που ο κομμουνισμός είναι καθαρά δυτική φιλοσοφία – πολιτική και οικονομική πρόταση. Ομοίως, μπορεί οι ειδικοί να συζητούν εάν το αεροσκάφος MiG-29 είναι υποδεέστερο από το F-16, αλλά πρόκειται για προϊόντα της ίδιας επιστημονικής σκέψης.

Παρατηρώντας την περίπτωση της Ουκρανίας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι όταν δύο περίπου ισοδύναμοι στρατοί, οργανωμένοι, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι κατά τα δυτικά πρότυπα συγκρουστούν στο πεδίο της μάχης, τότε το αποτέλεσμα είναι η αμοιβαία σφαγή.

Οι μάχες στην Ουκρανία δεν διαφέρουν από τις μάχες του Α’ ή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος έχει πάρει μία στατική μορφή, που μπορεί να ξενίζει όσους περίμεναν επανάληψη της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1.991 μ.Χ. και το 2003 μ.Χ., αλλά δεν θα έπρεπε.

Στον Κόλπο υπήρχε τεράστια διαφορά ισχύος μεταξύ Αμερικανών και Ιρακινών, κάτι που δεν υφίσταται στην Ουκρανία. Επιπρόσθετα, το καθεστώς του Ιράκ ήταν απομονωμένο πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά, ενώ η Ουκρανία έχει την αμέριστη συμπαράσταση της Δύσης.

Ο Θουκυδίδης θα καταλάβαινε τη σύγκρουση πολύ καλύτερα από πολλούς σύγχρονους αναλυτές και θα εξηγούσε ότι οι “δαρεικοί” των ΗΠΑ επέτρεψαν στους Ουκρανούς να συνεχίσουν να αμύνονται, προκαλώντας την αμοιβαία εξάντληση των αντιμαχομένων.

Οι Ουκρανοί επέλεξαν να αντισταθούν σε αστικές περιοχές, τις οποίες οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να αγνοήσουν και έπρεπε να τις καταλάβουν, γεγονός που τους ενέπλεξε σε αγώνα εντός κατοικημένων τόπων. Είναι το αντίστοιχο των αρχαίων και μεσαιωνικών πολιορκιών πόλεων, οι οποίες μπορούσαν να διαρκέσουν μήνες ή χρόνια.

Τέλος, οι δυνάμεις που ενέπλεξαν οι Ρώσοι δεν ήταν οι απαιτούμενες, λόγω λάθους εκτιμήσεων σχετικά με τη θέληση και την ικανότητα του ουκρανικού λαού για αντίσταση, την κατάσταση του εξοπλισμού των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, τηn βοήθεια των Νατοϊκών χωρών, την κατάσταση των δικών τους ενόπλων δυνάμεων, κλπ. Είναι το αντίστοιχο με τους λάθος υπολογισμούς του Μουσολίνι πριν την εισβολή στην Ελλάδα.

Πόλεμος: Ουκρανία και Φόκλαντ. Ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει από την σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ότι οι επαγγελματικοί στρατοί δεν είναι οι κατάλληλοι για μακροχρόνιες συγκρούσεις μεταξύ ισοδύναμων ή σχεδόν ισοδύναμων κρατών.

Τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Ουκρανοί αναγκαστικά κατέφυγαν σε επιστράτευση των πολιτών τους, προκειμένου να συνεχίσουν τις επιχειρήσεις. Το γεγονός ότι στον πόλεμο των Φόκλαντ οι Βρετανοί με μικρό σχετικά αριθμό πολύ καλά εκπαιδευμένων επαγγελματιών κατάφεραν να επιβληθούν έναντι περισσότερων, ανεπαρκώς εκπαιδευμένων κληρωτών Αργεντινών, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαν καταφέρει να επιβάλλουν αεροναυτικό αποκλεισμό και να επιτύχουν τοπική αριθμητική, αεροπορική και ναυτική υπεροχή στο πεδίο της μάχης.

Επιπρόσθετα, ο πόλεμος ήταν μικρής διάρκειας και δεν έλαβε ολοκληρωτική μορφή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία για τους Ρώσους, έχει ομοιότητες με τους Βρετανούς κατά τους πρώτους μήνες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το εξαιρετικά εκπαιδευμένο Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα είχε τεράστιες απώλειες μέχρι τα Χριστούγεννα του 1.914 μ.Χ., αναγκάζοντας την κυβέρνηση να αποστείλει στη Γαλλία μονάδες της Εθνοφρουράς και αποικιακά στρατεύματα.

Στη συνέχεια, λόγω των απωλειών, κατέφυγε στη συγκρότηση μονάδων από εθελοντές και όταν στέρεψε κι αυτή η δεξαμενή, επέβαλε την υποχρεωτική στράτευση. Οι Ρώσοι έχουν ήδη προβεί σε επιστράτευση, ενώ και οι Ουκρανοί δεν έχουν άλλη επιλογή από την στράτευση όσων δύνανται να φέρουν όπλα, ελπίζοντας να εξαντλήσουν τους Ρώσους και να τους οδηγήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Πολλοί πλέον κάνουν λόγο για υποχώρηση της Δύσης και την ανάδυση της Κίνας και άλλων χωρών που θα αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία της στον στρατιωτικό τομέα. Αυτό μπορεί να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον και δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Αυτό που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι ενδεχόμενη στρατιωτική κατάρρευση της Δύσης θα γίνει από αντίπαλους στρατούς, οι οποίοι θα είναι ο καθρέπτης τους.

Πόλεμος και τεχνητή νοημοσύνη. Ο Αρμίνιος που προξένησε την καταστροφή των Ρωμαϊκών λεγεώνων στον Τευτοβούργιο Δρυμό το 9 μ.Χ., είχε εκπαιδευτεί από τους Ρωμαίους και θεωρούνταν ένας από αυτούς.

Αντίστοιχα, τα νέα οπλικά συστήματα της Κίνας που ενδεχομένως θα αποδειχθούν ανώτερα των Αμερικανικών, θα έχουν σχεδιαστεί και από ανθρώπους που σπούδασαν σε Αμερικανικά πανεπιστήμια, ενώ θα κατασκευαστούν από εταιρείες που αντέγραψαν τα Αμερικανικά πρότυπα παραγωγής.

Η ικανότητα της Δύσης να αντιστέκεται ή να υπερασπίζει την πρωτοκαθεδρία της είναι πάνω απ’ όλα πολιτισμική υπόθεση και δευτερευόντως τεχνική-στρατιωτική-οικονομική. Οι Ρωμαίοι αποδεκατίστηκαν στις Κάννες και την λίμνη Τρασιμένη από τον Αννίβα, αλλά αυτό δεν τους αποθάρρυνε και στο τέλος η Καρχηδόνα ήταν αυτή που καταστράφηκε και όχι η Ρώμη, παρόλο που η πρώτη διέθετε μεγαλύτερη οικονομική δύναμη.

Όταν ο Ρωμαϊκός πολιτισμός είχε χάσει την ζωτικότητα του, αρκούσε μία ήσσονος σημασίας ήττα, όπως το 378 μ.Χ. στην Αδριανούπολη για να καταρρεύσει. Η Βρετανοί νίκησαν τους Ιάπωνες το 1.945 μ.Χ., αλλά δεν είχαν πλέον τη θέληση να υπερασπιστούν την Αυτοκρατορία τους.

Αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο σκοτώθηκαν τόσες χιλιάδες στρατιώτες στην Βιρμανία, όταν μετά το τέλος του πολέμου η εξουσία περιήλθε σε ηγέτες όπως ο Ου Νου και ο Μπα Μάου, οι οποίοι είχαν συνεργασθεί με τους Ιάπωνες.

Αυτό που έχει αρχίσει να αναφύεται και ενδεχομένως να αλλάξει τελείως αυτό που γνωρίζει η ανθρωπότητα για τον πόλεμο είναι η εμφάνιση στα πεδία των μαχών των ρομπότ, μη επανδρωμένων συστημάτων και της τεχνητής νοημοσύνης. Μέχρι τώρα γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος ήταν και παραμένει ανθρώπινη περιπέτεια. Από τα δόρατα μέχρι την ατομική βόμβα, ο σκοπός ήταν ο ίδιος. Το ίδιο και οι δράστες.

Οργανωμένες ομάδες ανθρώπων πολεμούσαν να κατακτήσουν εδάφη, πλουτοπαραγωγικές πηγές κ.λ.π, σκοτώνοντας άλλους ανθρώπους που μάχονταν επίσης με οργανωμένο τρόπο. Τι γίνεται όταν θα έρθει η ημέρα που οργανωμένες ομάδες ρομπότ θα προσπαθούν να σκοτώσουν ανθρώπους ή άλλα ρομπότ; Αυτό το κεφαλαιώδους σημασίας ερώτημα θα μας απασχολήσει σε επόμενο άρθρο (https://slpress.gr/diethni/giati-o-thoykydidis-tha-katalavaine-arista-ton-polemo-stin-oykrania/).

Η Κίνα επελαύνει στους ωκεανούς.

Έχουμε περιγράψει σε παλαιότερο άρθρο τους ρωσικούς πολέμους για την πρόσβαση στην θάλασσα. Σήμερα θα περιγράψουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο χθεσινός κυρίαρχος στις θάλασσες, οι ΗΠΑ και την δυναμική με την οποία έχει εισέλθει στην αρένα ο νέος φιλόδοξος διεκδικητής της κυριαρχίας, η Κίνα. Πριν προχωρήσουμε, ας στραφούμε λίγο πίσω, στην ιστορία.

Η κυριαρχία στις θάλασσες ήταν πάντοτε συνυφασμένη με το εμπόριο, ο στόχος της, ο λόγος της αναζήτησής της ήταν ο έλεγχος των μεγάλων θαλάσσιων δρόμων του εμπορίου. Για πολλούς Αιώνες στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο στόχος αυτός μπορούσε να εξυπηρετηθεί από περιφερειακή ναυτική κυριαρχία. Στην ιστορία της Ευρώπης κομβικό ρόλο είχε ο έλεγχος της Μεσογείου, των στενών της Μάγχης, του Βισκαϊκού κόλπου, της Βόρειας Θάλασσας και της Βαλτικής.

Μόνο στο κατώφλι της σύγχρονης εποχής, στον 16^ο Αιώνα, οι ναυτικοί ανταγωνισμοί απομακρύνθηκαν από τις παράκτιες ζώνες και προοδευτικά πήραν οικουμενικό χαρακτήρα. Πορτογάλοι, Ισπανοί, Ολλανδοί, Βρετανοί, Γάλλοι διεκδίκησαν την κυριαρχία των ωκεανών του κόσμου στον 17^ο και, προπαντός, στον “Αιώνα του εμπορίου”, τον 18^ο.

Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι στις αρχές του 19ου αιώνα ξεκαθάρισαν ποια θα είναι η δύναμη που θα “κυβερνά τις θάλασσες”. Ετούτη η δυνατότητα κατέστησε για έναν αιώνα τη Μεγάλη Βρετανία αυτοκρατορία, με όλη τη σημασία της λέξης. “Η Αυτοκρατορία” (The Empire) έγινε η πρώτη ονομασία του βρετανικού αυτού πλανήτη.

Η κυριαρχία αυτή τελείωσε με τον πλέον απρόσμενο τρόπο. Η Μεγάλη Βρετανία δεν νικήθηκε ποτέ στο θαλάσσιο χώρο. Αντίθετα, η πτώση της ήρθε μετά από έναν στρατιωτικό θρίαμβο: την νίκη στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ταπείνωση εκείνης της δύναμης που είχε αμφισβητήσει στα προηγούμενα χρόνια την ναυτική της ηγεμονία: της Γερμανίας.

Στα 1.922 μ.Χ. στην Συνθήκη της Ουάσιγκτον, η Βρετανία (απόλυτος κυρίαρχος τότε ακόμα σε μεγέθη στόλων και σε αριθμούς πλοίων) δέχθηκε την “κατανομή της ευθύνης” ως προς τον έλεγχο των θαλασσών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Δέχτηκε ναυτική ισοτιμία με τις ΗΠΑ και παραχώρησε σημαντικά μερίδια σε Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία.

Αλλαγή σκυτάλης. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ανέτρεψε αυτήν την πρόσκαιρη ισορροπία. Στα 1.945 μ.Χ. οι αριθμοί και τα μεγέθη πιστοποιούσαν ότι η εποχή είχε πλέον για τα καλά αλλάξει. Οι ΗΠΑ ήταν πλέον ο οικουμενικός κυρίαρχος των θαλασσών, χωρίς μάλιστα να διακρίνεται στον ιστορικό ορίζοντα καμία δύναμη που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την κυριαρχία της.

Από αυτήν την άποψη ο κόσμος φάνηκε, ως προς αυτό το ζήτημα, να επιστρέφει πίσω στα 1.815 μ.Χ., ή στα 1.805 μ.Χ. αν προτιμάτε να τοποθετήσουμε στο Τραλφάγκαρ την αρχή της βρετανικής μονοκρατορίας.

Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου η κυριαρχία αυτή δεν απειλήθηκε ποτέ στα σοβαρά. Εάν βγάλουμε από το κάδρο τα στρατηγικά-πυρηνικά όπλα, το σοβιετικό ναυτικό, παρά την ανάπτυξή του, επικεντρώθηκε στην σημαντική παρουσία σε ορισμένες ζωτικές, πλην όμως γειτονικές προς την Σοβιετική Ένωση, θαλάσσιες ζώνες. Η Ανατολική Μεσόγειος ήταν η πιο κρίσιμη από αυτές.

Στο τέλος αυτής της περιόδου στα 1.990 μ.Χ., το Ναυτικό των ΗΠΑ βρέθηκε να κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό που η ανάπτυξή του, ποιοτική και ποσοτική, να μην έχει πλέον κανένα νόημα. Όταν 20 χρόνια αργότερα, στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21^ου Αιώνα, εμφανίστηκε διεκδικητής ικανός να αμφισβητήσει την αμερικανική μονοκρατορία, πολλά πράγματα έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή.

Άλλη γεωγραφία. Εξετάζοντας τις εξελίξεις κάτω από ιστορική οπτική θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε μια γεωγραφική διαφορά στον εκκολαπτόμενο ναυτικό ανταγωνισμό, πάντοτε σε σύγκριση με τους προηγούμενους ανάλογους. Στις προηγούμενες ιστορικές περιπτώσεις η αναμέτρηση είχε επίκεντρο τις θάλασσες που περικλείουν την Ευρώπη, τη Μεσόγειο πρώτα απ’ όλα, τον Ατλαντικό και τις ευρωπαϊκές προσβάσεις του στη συνέχεια.

Θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που η κυριαρχία των θαλασσών θα κριθεί μακριά και πέρα από την Ευρώπη, στις δυτικές προσβάσεις του Ειρηνικού Ωκεανού. Αν και θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι διακρίνονται κάποιες αναλογίες, το εκεί γεωγραφικό πλαίσιο είναι ουσιαστικά ανεξερεύνητο ως προς τα ιστορικά του προηγούμενα.

Λέμε για αναλογίες, επειδή ο διεκδικητής θα πρέπει να επιλύσει το πρόβλημα της ασφαλούς πρόσβασης στον ωκεάνιο χώρο μέσα από δύο ζώνες νησιών, κατάσταση ίσως ανάλογη με εκείνη της Γερμανίας στην Βόρεια Θάλασσα.

Με άλλα λόγια, στην περιοχή εκείνη του Ειρηνικού δεν έχει υπάρξει σύγκρουση στρατηγικών διαστάσεων στο παρελθόν. Εξάλλου τα μεγέθη, οι αποστάσεις, οι παράγοντες του προβλήματος είναι διαφορετικοί.

Ας δούμε την παράμετρο της Ταϊβάν ως πρώτο παράδειγμα. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που μπορούμε να αντλήσουμε από την ιστορία, κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Η ναυτική κυριαρχία, σε τοπική ή οικουμενική διάσταση, ξεκινούσε πάντοτε από, και στηριζόταν στην παραγωγική, την ναυπηγική δεινότητα της δύναμης που τη διεκδικούσε.

Βρετανική κυριαρχία. Η Βρετανική κυριαρχία στον 19^ο Αιώνα είχε πίσω της ναυπηγεία που έριχναν στην θάλασσα όσα πλοία έριχναν όλα μαζί τα ναυπηγεία του υπόλοιπου κόσμου, ίσως και λίγο περισσότερα.

Η Αμερικανική κυριαρχία θεμελιώθηκε στις ασύλληπτες ναυπηγικές επιδόσεις του πολεμικού “έκτακτου προγράμματος” του 1.941 μ.Χ.-45 μ.Χ. που έφθανε να παραδίδει τρία μεγάλα εμπορικά πλοία την ημέρα στις αρχές του 1.944 μ.Χ., εκτός από τα πολεμικά αντίστοιχα.

Η Γερμανία, στην σύντομη περίοδο αμφισβήτησης της βρετανικής κυριαρχίας στα 1.898 μ.Χ.-1.914 μ.Χ., στήριξε τις προσπάθειές της σε μια εντυπωσιακή μεγέθυνση της ναυπηγικής της βιομηχανίας. Παράλληλα με τα τρία θωρηκτά δρεδνώτ (Dreadnought) που παρέδιδε κάθε χρόνο –μετά το 1.910 μ.Χ.– ναυπηγούσε και μερικά από τα πλέον ονομαστά υπερωκεάνια εκείνης της εποχής.

Σήμερα η αντίστοιχη εικόνα έχει πολλά να μας πει. Στα 2019 μ.Χ. παραδόθηκαν από τα ναυπηγεία όλου του κόσμου πλοία χωρητικότητας 66 περίπου εκατομμυρίων τόνων (gros tonnage). Από αυτά τα 63,2 εκατομμύρια τόνοι παραδόθηκαν από ναυπηγεία της Ασίας και ειδικότερα τα 61,4 εκατομμύρια από ναυπηγεία της ανατολικής Ασίας. Πρόκειται για ποσοστό 93%! Συγκριτικά στα 28 κράτη μέλη της ΕΕ ναυπηγήθηκαν πλοία χωρητικότητας δύο εκατομμυρίων τόνων, ποσοστό 3% του παγκόσμιου μεγέθους.

Η Κίνα έχει το ναυπηγικό πλεονέκτημα. Επιπλέον, το ποσοστό αυτό είναι στις ημέρες μας ήδη παραπλανητικό καθότι, εκτός των πολεμικών πλοίων, αναλύεται κυρίως σε κρουαζιερόπλοια, όπου το Ευρωπαϊκό (Ιταλικό κυρίως) design αποδίδει ακόμα και σε εξειδικευμένα πλοία. Η κρίση του θαλάσσιου τουρισμού, λόγω της πανδημίας είναι βέβαιο ότι έχει ήδη διαφοροποιήσει προς το δυσμενέστερο αυτά τα μεγέθη.

Αφήσαμε για το τέλος την πολλά σημαίνουσα μαγική εικόνα. Στα 2019 μ.Χ. σε ΗΠΑ και Καναδά ναυπηγήθηκαν πλοία συνολικής χωρητικότητας 284.000 τόνων. Πρόκειται για το 0,43% της παγκόσμιας ναυπηγικής παραγωγής! Πρόκειται σχεδόν αποκλειστικά για πολεμικά ή κυβερνητικά σκάφη με την μικρή εξαίρεση των μεγάλων πλοίων μεταφοράς χύδην φορτίου που εξυπηρετούν τις μεγάλες λίμνες στον Βορρά.

Οι ΗΠΑ απουσιάζουν πλέον ολοκληρωτικά από την ναυπήγηση των εμπορικών εκείνων στόλων για την ασφάλεια και την ελεύθερη πλεύση των οποίων λαμβάνει χώρα ο νέος ξέφρενος ανταγωνισμός. Στην πολυκύμαντη ιστορία της θαλάσσιας ηγεμονίας και υπεροχής μια παρόμοια κατάσταση εμφανίζεται για πρώτη φορά.

Στα 2020 μ.Χ. η Κίνα παρέδωσε 38,53 εκατομμύρια τόνους (dwt) πλοίων, το 43% της παγκόσμιας παραγωγής. Σε σχέση με το 2019 μ.Χ. η επίδοση σημείωσε αύξηση 5%. Την ίδια χρονιά οι βασικοί ανταγωνιστές της, σχεδόν όλες χώρες της ανατολικής Ασίας, είδαν τις παραδόσεις πλοίων και τις νέες παραγγελίες να συρρικνώνονται: στην Νότια Κορέα κατά 32%, στην Ιαπωνία κατά 53%.

Τα ναυπηγεία της Κίνας εξακολουθούν και μετά την πανδημία, να διατηρούν το μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς. Και, όπως νωρίτερα διαπιστώσαμε, η ναυτική κυριαρχία συνδέεται αυτονόητα σχεδόν με την ναυπηγική δεινότητα (https://slpress.gr/diethni/i-kina-epelaynei-stoys-okeanoys/).

 

Η Σαουδική Αραβία θα αναπτύξει δεσμούς στρατηγικής συνεργασίας με την Κίνα, αγνοώντας τις αντιρρήσεις της Δύσης - Γεωπολιτική στροφή. Ως κορυφαίος εξαγωγέας πετρελαίου στον κόσμο, η διμερής σχέση της Σαουδικής Αραβίας με τον μεγαλύτερο καταναλωτή στον κόσμο εδράζεται στη συνεργασία στον τομέα της ενέργειας.

Η Σαουδική Αραβία επιθυμεί να αναπτύξει δεσμούς συνεργασίας και όχι να ανταγωνισθεί την Κίνα, δήλωσε την Κυριακή 11 Ιουνίου ο υπουργός Ενέργειας του βασιλείου, επισημαίνοντας ότι «αγνοεί» τις εντάσεις της Δύσης για τους αυξανόμενους δεσμούς των δύο κρατών σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters.

Ως κορυφαίος εξαγωγέας πετρελαίου στον κόσμο, η διμερής σχέση της Σαουδικής Αραβίας με τον μεγαλύτερο καταναλωτή ενέργειας στον κόσμο εδράζεται στη συνεργασία στον τομέα της ενέργειας. Ωστόσο, οι δεσμοί μεταξύ του Ριάντ και του Πεκίνου έχει επίσης εμβαθύνει στον τομέα της ασφάλειας και της τεχνολογίας εν μέσω αναθέρμανσης των πολιτικών δεσμών που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα  Όλα τα παραπάνω βεβαία έχουν εγείρει τις ενστάσεις και τις ανησυχίες εκ μέρους των ΗΠΑ

Όπου υπάρχει ευκαιρία. Ερωτηθείς σχετικά με την κριτική της διμερούς σχέσης κατά τη διάρκεια μιας Αραβο-Κινεζικής επιχειρηματικής διάσκεψης, ο πρίγκιπας Abdulaziz bin Salman επισήμανε δηκτικά: «Πραγματικά την αγνοώ γιατί… ως επιχειρηματίας… πηγαίνω όπου υπάρχει ευκαιρία!».

«Δεν χρειάζεται να βρεθούμε αντιμέτωποι με καμία επιλογή που έχει να κάνει με δίλημμα: είτε με εμάς είτε με τους άλλους». Κινέζοι επιχειρηματίες και επενδυτές έχουν συγκεντρωθεί στο Ριάντ για το συνέδριο, το οποίο πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες μετά την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Antony Blinken.

Τον Μάρτιο, ο κρατικός πετρελαϊκός κολοσσός Saudi Aramco ανακοίνωσε δύο μεγάλες συμφωνίες για να αυξήσει την επένδυση του πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Κίνα και να ενισχύσει την θέση της ως ο κορυφαίος προμηθευτής αργού πετρελαίου της Κίνας.

Ήταν οι μεγαλύτερες που ανακοινώθηκαν από την επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου Xi Jinping στην Σαουδική Αραβία τον Δεκέμβριο, όπου ζήτησε το εμπόριο πετρελαίου να διαξάγεται σε γιουάν, μια κίνηση που θα αποδυνάμωσε την κυριαρχία του δολαρίου.

«Η ζήτηση πετρελαίου στην Κίνα εξακολουθεί να αυξάνεται, οπότε φυσικά πρέπει να καλύψουμε μέρος αυτής της ζήτησης», δήλωσε ο πρίγκιπας Abdulaziz. «Αντί να ανταγωνίζεστε την Κίνα, συνεργαστείτε με την Κίνα».

Συμφωνίες για τα κράτη του Περσικού Κόλπου. Η δυναμική στις σχέσεις των δύο κρατών έχει επίσης δημιουργήσει προοπτικές για επιτυχή ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της Κίνας και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Περσικού Κόλπου που κυριαρχείται από τη Σαουδική Αραβία, οι οποίες έχουν ξεκινήσει από το 2004 μ.Χ.

Ο Υπουργός Επενδύσεων της Σαουδικής Αραβίας Khalid Al Falih επισήμανε ότι οποιαδήποτε συμφωνία θα πρέπει να προστατεύει τις αναδυόμενες βιομηχανίες του Κόλπου καθώς η περιοχή αρχίζει να διαφοροποιείται προς τους μη πετρελαϊκούς οικονομικούς τομείς.

«Πρέπει να επιτρέψουμε και να δώσουμε την δυνατότητα στις βιομηχανίες μας να εξάγουν, οπότε ελπίζουμε όλες οι χώρες που διαπραγματεύονται μαζί μας για συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου να γνωρίζουν ότι πρέπει να προστατεύσουμε τις νέες, αναδυόμενες βιομηχανίες μας», επισήμανε ο Falih, προσθέτοντας ότι ελπίζει ότι σύντομα θα επιτευχθεί συμφωνία.

Αναπτύσσονται οι σχέσεις με την ομάδα των BRICS. Την ίδια ώρα, πάνω από 160 δισεκατομμύρια δολάρια εκτινάχθηκε το διμερές εμπόριο μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και των κρατών της μάδας των BRICS το 2022 μ.Χ., καθιστώντας το Ριάντ τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Μέσης Ανατολής του μπλοκ, το οποίο περιλαμβάνει την Βραζιλία, την Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και την Νότια Αφρική.

Αυτό δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας Faisal bin Farhan Al Saud, στο περιθώριο της συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών από την ομάδα Φίλων των BRICS που πραγματοποιήθηκε στην πόλη Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής.

«Η Αυτού Υψηλότητα δήλωσε ότι το βασίλειο είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των BRICS στη Μέση Ανατολή και ότι το εμπόριο με τις χώρες BRICS, το οποίο παρουσιάζει σημαντική ανάπτυξη, αντανακλά την ανάπτυξη και την ενίσχυση των σχέσεων με τις χώρες αυτής της ομάδας», ανέφερε το Υπουργείο Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας.

Χρηματοδότηση για τις αναδυόμενες οικονομίες. Σύμφωνα με τον υπουργό, το πολυμερές εμπόριο με τις χώρες BRICS αυξήθηκε από 81 δισεκατομμύρια δολάρια το 2017 μ.Χ. σε 128 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021 και ξεπέρασε τα 160 δισεκατομμύρια δολάρια πέρυσι.

Η υπουργική συνάντηση των φίλων των BRICS πραγματοποιήθηκε μια ημέρα μετά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των BRICS. Στην συνάντηση συμμετείχαν υπουργεία Εξωτερικών από τις χώρες BRICS και 12 χώρες του Παγκόσμιου Νότου που εξέφρασαν την επιθυμία να ενταχθούν στο μπλοκ.

Υπενθυμίζεται ότι η New Development Bank, με έδρα την Σαγκάη, πιο γνωστός ως «Brics bank», βρίσκεται σε συνομιλίες με την Σαουδική Αραβία για την αποδοχή της χώρας ως το ένατο μέλος της, μια κίνηση που θα ενίσχυε τις επιλογές χρηματοδότησής της, καθώς ο ιδρυτικός μέτοχός της η Ρωσία βρίσκεται υπό την πίεση της στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, αλλά και τις απειλές των κυρώσεων.

Η ένταξη της Σαουδικής Αραβίας θα ενίσχυε τους δεσμούς μεταξύ της τράπεζας, η οποία ιδρύθηκε ως «απάντηση» έναντι των δυτικών θεσμών του Bretton Woods, και του δεύτερου μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου στον κόσμο.

«Στην Μέση Ανατολή, αποδίδουμε μεγάλη σημασία στο Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας και επί του παρόντος συμμετέχουμε σε έναν κατάλληλο διάλογο μαζί τους», αναφέρει η New Development Bank σε δήλωσή της προς τους Financial Times (https://www.bankingnews.gr/diethni/articles/682350/i-saoudiki-aravia-tha-anaptyksei-desmoys-stratigikis-synergiseis-me-tin-kina-agnoontas-tis-antirriseis-tis-dysis-geopolitiki-strofi).

 

Οι Κινέζοι δανείζουν, οι Αμερικανοί χρεώνονται…

Τελικά ως αναμενόταν επήλθε συμβιβασμός μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων για την αύξηση του ορίου του αμερικανικού χρέους. Ήταν μια ανάσα, αλλά αυτό δεν συνιστά και λύση του προβλήματος, καθώς το χρέος των ΗΠΑ το 2022 μ.Χ. άγγιξε τα 24 τρισεκατομμύρια δολάρια φτάνοντας το 95% του ΑΕΠ και τελικά τερματίζει στα μέσα του 2023 μ.Χ. στα 31,4 τρισ. ξεπερνώντας το φράγμα του 100% του ΑΕΠ! Για να γίνει αντιληπτό αυτό, πρέπει να σημειώσουμε πως στις αρχές του 2000 το χρέος των ΗΠΑ ήταν 3,5 τρισ. και αναλογούσε στο 35% του ΑΕΠ! Τί έχουν πάθει οι Αμερικανοί τα τελευταία χρόνια;

Την απάντηση στο γιατί οι ΗΠΑ χρεώθηκαν τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, δίνει μια ανάλυση του Ινστιτούτου Watson του Πανεπιστημίου Brown. Σύμφωνα με τα ευρήματά της, το κόστος των πολέμων στους οποίους ενεπλάκησαν οι ΗΠΑ από το οικονομικό έτος 2001 μ.Χ. έως το οικονομικό έτος 2022 μ.Χ. ανήλθε στο επιβλητικό ποσό των 8 τρισ. δολαρίων.

Ήταν δηλαδή πάνω από το μισό του επιπλέον χρέους των 15 τρισ. δολαρίων σε αυτήν την περίοδο. Τα υπόλοιπα 7 τρισ. δολάρια προέκυψαν σύμφωνα με την ανάλυση από τα δημοσιονομικά ελλείμματα που προκάλεσαν η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 μ.Χ. (και η διάσωση των τραπεζών) και η πανδημία Covid-19 με τον άκρατο πλουτισμό των φαρμακοβιομηχανιών.

Οι Αμερικανικές κυβερνήσεις για να υπηρετήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια χρησιμοποιούν στρατιωτικά μέσα, κάτι που βασικά βόλευε τα πανίσχυρα λόμπι των πολεμικών βιομηχανιών που “θρέφονται” από πολεμικές συγκρούσεις και έχουν καταφέρει να επιβάλουν αυτές δαπάνες και εκτός ΗΠΑ, για τα τεράστια κέρδη τους.

Να θυμίσουμε ότι από το 2000 μ.Χ. και μετά οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί στους καταστροφικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, την Συρία, την Λιβύη και αλλού και συνεχίζουν σήμερα στο έδαφος της Ευρώπης, στην Ουκρανία αναστατώνοντας τις οικονομίες των χωρών της Δύσης.

Ένα μεγάλο μέρος του χρέους θα μπορούσε να αποφευχθεί με τον τερματισμό των πολέμων στους οποίους εμπλέκονται οι ΗΠΑ και το κλείσιμο πολλών από τις 800 (!) στρατιωτικές βάσεις που διαθέτουν σε όλο τον κόσμο, αν υπήρχε ειλικρινής διάθεση για συμφωνίες με Ρωσία και Κίνα για τον έλεγχο των εξοπλισμών.

Μασκ και Μπάφετ κατά Μπάιντεν. Το χρέος λοιπόν επιμηκύνεται. Μετά, όταν πλησιάσει το επόμενο όριο, τι γίνεται; Ο διευθύνων σύμβουλος της Tesla και του Twitter, Έλον Μασκ, ο οποίος ζητούσε μειώσεις των δαπανών της κυβέρνησης των ΗΠΑ, υποστηρίζει ότι η χρεοκοπία είναι απλώς θέμα χρόνου:

«Δεδομένων των ομοσπονδιακών δαπανών, είναι θέμα το πότε, και όχι το εάν, θα χρεοκοπήσουμε», έγραψε ο Μασκ απαντώντας σε ανάρτηση του Λευκού Οίκου στο Twitter ότι το σχέδιο των Ρεπουμπλικάνων μπορεί να είναι η χρεοκοπία των ΗΠΑ.

Επικριτικός απέναντι στην αμερικανική κυβέρνηση, είναι και ο γνωστός επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ που όταν ρωτήθηκε σχετικά, δεν δίστασε να ασκήσει δριμεία κριτική στα στελέχη που ήταν υπεύθυνα για τις χρεοκοπημένες τράπεζες, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για λάθη που κρύβονταν «σε κοινή θέα», και αναφέρθηκε και σε «μπερδεμένα κίνητρα» σε ό,τι αφορά τη ρύθμιση των τραπεζών, αλλά και σε ανεπαρκή μηνύματα στο αμερικανικό κοινό από ρυθμιστικές αρχές, πολιτικούς και τον τύπο σχετικά με την αναταραχή.

160 τρισ. $ το παγκόσμιο χρέος. Και η υπερχρέωση δεν είναι μόνο αμερικανικό φαινόμενο. Η Gillian Tett σε πρόσφατο άρθρο της στους Financial Times για να σοκάρει τους αναγνώστες τόνισε: «Κλείστε τα μάτια σας και προσπαθήστε να σχηματίσετε την εικόνα 160 τρισ. δολαρίων που υπολογίζεται το παγκόσμιο χρέος.

Ίσως είναι αδύνατο. Αυτά τα μηδενικά στα 160.000.000.000.000 που πιάνουν σχεδόν μια σειρά από μόνα τους, είναι αρκετά για να προκαλέσουν ζαλάδα. Θα σας παροτρύνω λοιπόν, για άλλη μια φορά, να προσπαθήσετε να φανταστείτε αυτόν τον ιλιγγιώδη αριθμό των 160 τρισ. δολαρίων.

Και μετά ρωτήστε: Μπορούμε να προσαρμόσουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε σε μια εποχή όπου οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων δεν θα αυξάνονται αέναα; Ποια θα είναι η μελλοντική μας κανονικότητα»;

Ίσως όλα αυτά φαίνονται μακρινά και ξένα, παρότι η Ελλάδα είναι η πλέον υπερχρεωμένη χώρα της Ευρώπης. Ας φανταστούμε λοιπόν πως η πιστωτική μας κάρτα με όριο τα 5.000 ευρώ κοκκίνησε. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε λογαριασμούς και να αγοράσουμε τρόφιμα.

Μετά η τράπεζα μας αλλάζει το όριο και το πάει στα 8.000 ευρώ. Άρα έχουμε 3.000 ευρώ για να κινηθούμε. Τα έχουμε; Μπορεί αυτό να γίνεται αενάως; Που και πως μπορεί να σταματήσει;  Ποιος έχει την απάντηση, για να κερδίσει και το Νόμπελ Οικονομίας;

Και η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι η Κίνα που δεν κάνει πολέμους και δεν διαθέτει στρατιωτικές βάσεις έξω από το έδαφός της, κατέχει το 66% (!) του παγκόσμιου χρέους και έχει εξελιχθεί  στον μεγαλύτερο πιστωτή του κόσμου, στην σύναψη διμερών δανείων, ενώ παράλληλα και οι κινεζικές επιχειρήσεις έχουν εξελιχθεί σε πιστωτές.

Αυτή ήταν η απάντηση του Πεκίνου, σε όσους θεωρούσαν ότι θα κυριαρχήσουν με τα όπλα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι σύμμαχοι των ΗΠΑ διστάζουν να ακολουθήσουν τα σχέδια της Ουάσιγκτον σε βάρος της Κίνας (https://slpress.gr/oikonomia/oi-kinezoi-daneizoyn-oi-amerikanoi-chreonontai/).