ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ 3

 ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ 3

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στην Βίβλο περιγράφονται πολλά ιστορικά γεγονότα, τα οποία αντιστοιχούν κατά πολύ με γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους από όταν αυτή γράφτηκε. Τα σημαντικότερα εξ’ αυτών είναι τα εξής:

Έμειναν πίστες στους συζυγούς τους και όχι στους πατέρες τους που ήθελαν να εξοντώσουν τους γαμπρούς τους, η Μιχάλ, η κορη του Σαούλ και σύζυγος του ενδόξου βασιλιά Δαβίδ, όπως και η Φαύστα, η δεύτερη σύζυγος του Μεγάλου Κωνσταντίνου και κορη του Μαξιμιανού.

Επίγειο παράδεισο έλεγαν την Εδέμ οι συγγράφεις (πριν τον χαμό της με τον Κατακλυσμό), αλλά και την Χίο (πριν την καταστροφή τους από τους Τούρκους κατά την διάρκεια της Επανάστασης της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ.).

Επίθεση από φανατικό Ιουδαίο στο Θεομητορικό Μνήμα της Παναγίας. Εν ώρα λειτουργίας σημειώθηκε χθες το πρωί της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως επίθεση στον Θεομητορικό Μνήμα της Παναγίας.

Σύμφωνα με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η επίθεση έγινε από ακραίο φανατικό Ιουδαίο, που κατάφερε να παρεισφρήσει στο μνήμα και κρατώντας αιχμηρά αντικείμενα, προσπάθησε να προκαλέσει βλάβη και φθορά.

Ωστόσο, ο δράστης απετράπη από τον καθηγούμενο του Προσκυνήματος Μητροπολίτη Ελενουπόλεως Ιωακείμ, και τους παριστάμενους, οι οποίοι κατάφεραν να ακινητοποιήσουν τον δράστη και να τον βγάλουν από τον ναό, ενώ στη συνέχεια συνελήφθη από την αστυνομία.

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έχει καταθέσει καταγγελία στο αστυνομικό κέντρο, ενώ διαμαρτύρεται έντονα και ζητά να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του προσκυνήματος και να επιβληθούν στον δράστη οι κυρώσεις που προβλέπονται για την πράξη του (https://www.pronews.gr/thriskeia/epithesi-apo-fanatiko-ioudaio-sto-theomitoriko-mnima-tis-panagias-vinteo/).

Όπως ακριβώς και ένας φανατικός Εβραίος κατά την Κοίμηση της Παναγιάς μας που προσπάθησε να καταστρέψει το Πανάγιο, Πάναγνο και Τίμιο Σώμα της εμποδίστηκε Θαυματουργά από έναν Άγγελο και στο τέλος μετανόησε και έγινε Χριστιανός.

Όπως ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός έλεγε ότι: «Ένα Βασίλειο διαιρεμένο και αντιμαχόμενο μεταξύ του, όπως και μία αντιμαχόμενη οικογένεια θα διαλυθούν», ενώ και ο Λίνκολν έλεγε ότι: «Ένα σπίτι διαιρεμένο εντός του θα διαλυθεί».

Ένωσαν τις Δώδεκα Φυλές του Ισραήλ ο Προφήτης Μωυσής και ο ένδοξος Βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ και τα δώδεκα κράτη της Γερμανίας ο Μπίσμαρκ.

Ο Ιούδας ο Μακαβαίος, όπως και ο Σι Ζι Πινγκ ζούσαν και οι δύο για ένα διάστημα όσο τους δίωκαν οι εχθροί τους σε σπηλιά.

Τόσο οι Προφήτες, όσο και οι Απόστολοι διωχθήκαν άγρια από τους συμπατριώτες τους, τους Ιουδαίους. . 

«Δεν μπορούμε» (να προδώσουμε την Πίστη μας) έλεγαν οι Χριστιανοί Μάρτυρες στον διώκτη Διοκλητιανού και «Cimon Posummus» είπε ο Γεώργιος Σμπαρούνης στους Γερμανούς.

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης δολοφονήθηκαν και χάρις στις ενέργειες και των αιρετικών παπικών.

Ο Ορθόδοξος πρωτοσύγκελος του Οικουμενικού Πατριάρχη Νικηφόρος στην Ουκρανία πέθανε στην φυλακή από την ασιτία από τους αιρετικούς παπικούς και ουνίτες, όπως και ο Δρούσος Καίσαρι.

Η Αγία Σολομωνή ενθάρρυνε έντονα τον μικρότερο γιο της για μαρτύριο (όπως και τους άλλους έξι γιους της), όπως και μητέρα ενός από τους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες εν Σεβαστεία τον νεότερο γιο της.

Διδακτική ιστορία: Ο Ιβάν ο Τρομερός και ο Σαλός Άγιος Νικόλαος. Μια διδακτική ιστορία για την Αγία Σαρακοστή από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς. Η ιστορία αυτή αναφέρεται στον Άγιο Νικόλαο Πσκωφ – περιοχή Ρωσίας-

Ο μακάριος Νικόλαος έτρεχε ανάμεσα στους δρόμους του Πσκώφ προσποιούμενος τον τρελό, ελέγχοντας τους ανθρώπους για τις κρυφές αμαρτίες τους και προφητεύοντας εκείνα που επρόκειτο να τους συμβούν.

Όταν ο Ιβάν ο Δ΄ ο Τρομερός κατέφθασε στο Πσκώφ, ολόκληρη η πόλη διασαλεύτηκε από τον τρόμο για το φοβερό τσάρο. Γιά να τον υποδεχθούν οι κάτοικοι τοποθέτησαν στην είσοδο κάθε σπιτιού ψωμί και αλάτι, αλλά οι ίδιοι, φοβισμένοι, δεν εμφανίστηκαν.

Όταν ο κυβερνήτης της πόλης πρόσφερε στον τσάρο ψωμί και αλάτι σ’ ένα δίσκο, ο τσάρος έσπρωξε μακριά τον δίσκο, με αποτέλεσμα να πέσουν καταγής το ψωμί και το αλάτι. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ο όσιος Νικόλαος: ντυμένος με ποδήρη χιτώνα, δεμένο με σκοινί στη μέση, χοροπηδούσε γύρω του μ’ ένα μπαστούνι, σαν παιδί.

Τού φώναζε: «Ιβάνουσκα, Ιβάνουσκα, φάε ψωμί κι αλάτι και μην τρως ανθρώπινο αίμα». Οι στρατιώτες έτρεξαν να τον πιάσουν, όμως εκείνος τους ξεγλίστρησε και κρύφτηκε. Ο τσάρος ζήτησε να μάθει για το μακάριο Νικόλαο –ποιος ήταν και τι ήταν– και τον επισκέφθηκε στο φτωχικό του.

Ήταν τότε η πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο Νικόλαος, μόλις πληροφορήθηκε ότι ερχόταν ο τσάρος για να τον επισκεφθεί, φρόντισε να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ωμό κρέας.

Όταν λοιπόν κατέφθασε ο Ιβάν ο Τρομερός, ο όσιος έβαλε μετάνοια και του πρόσφερε το κρέας λέγοντας «Φάε, Ιβάνουσκα, φάε!». Οργισμένος ο τσάρος του απάντησε: «Είμαι χριστιανός και δεν τρώω κρέας τη Σαρακοστή γιατί νηστεύω!».

Ο άνθρωπος του Θεού μονομιάς τον αποστόμωσε «Κάνεις πολύ χειρότερα: τρέφεσαι με σάρκα και αίμα ανθρώπων, ξεχνώντας όχι μόνον τη Σαρακοστή, αλλά και τον ίδιο τον Θεό!». Το μάθημα αυτό μπήκε βαθιά μέσα στην καρδιά του τσάρου Ιβάν· ντροπιασμένος έφυγε αμέσως απ’ το Πσκώφ, όπου αρχικώς είχε έλθει με την πρόθεση να κατασφαγιάσει τον πληθυσμό. Απόσπασμα από τον Πρόλογο του Αγίου Νικολάου Βελιμόροβιτς της Αχρίδος (https://balsamopsyxhs.gr/2023/03/02/%ce%b4%ce%b9%ce%b4%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%bf-%ce%b9%ce%b2%ce%ac%ce%bd-%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%b5%cf%81%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1/).

Αντίστοιχα και στο όραμα με το σεντόνι με όλα τα ζώα της γης που είδε ο Απόστολος Πέτρος τρεις φορές και του είπε ο Θεός να φάει από όλα αυτός Του απάντησε ότι ο ίδιος δεν θα κάνει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί δεν τρώει κρέας ακάθαρτων ζώων. Και τότε ο Θεός του απάντησε: «Ότι καθάρισε ο Θεός εσύ να μην το θεωρείς ακάθαρτο».

Ο Σαλβατόρε Τζουλιάνο βγήκε σαν αντάρτης κατά του Ιταλικού κράτους με την οικογένεια του όπως και ο Ιούδας ο Μακαβαίος κατά των Σελευκιδών του τυραννικού Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανούς, ενώ και οι δύο σκοτωθήκαν σε μάχη.

Τους πολεμοχαρής, κανίβαλους και αγρίους Χαναναίους που διενεργούσαν ανθρωποθυσίες εξόντωσαν οι Ισραηλινές όταν εισέβαλαν στα εδάφη τους και τους Αζτέκους οι Ισπανοί.

Το έσκασε για να ξεφύγει από τους διώκτες του από το παράθυρο ο Βρετανός επίσκοπος Άρθουρ Ντακό και ο ένδοξος Βιβλικός βασιλιάς Δαβίδ.

Ο Ανδρόνικος που ήταν σκλάβος στην Αρχαία Ρώμη δεν τον σκότωσε το λιοντάρι που είχε κάποτε βοηθήσει, όπως και Αγίους σαν τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανική δεν τον πείραζαν τα λιοντάρια, τον Άγιο Σεραφείμ Ρόουζ αρκούδες, ενώ το ίδιο έκαναν και με τον Προπάτορα Αδάμ τα ζώα πριν το Προπατορικό αμάρτημα και την πτώση των ανθρώπων και την έξωση από τον Παράδεισο της Εδέμ.

Ένα Φίδι ήταν απόλυτα υπάκουο στον Άγιο Παίσιο και στον Γεροντά Άγιο Βασίλειο τον Καυσοκαλυβίτη.

Τὸ 312 μ.Χ. ὁ Αὔγουστος Κων/νος, νικᾶ, στὰ περίχωρα τῆς Ῥώμης, τὸν κουνιάδο του  Αὔγουστο Μαξέντιο καὶ γίνεται κυρίαρχος τοῦ Δυτικοῦ τμήματος τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀφοῦ σὲ ὄραμα τοῦ φανερώθηκε ὁ Σταυρὸς μὲ τὸ «ἐν Τοῦτῳ νίκα» (ὅπως ὁ Μ. Ἀλέξανδρος στὸ Δῖον, μὲ τὴν Θεοπτία καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ;) «ὠς ὁ Παῦλος οὐρανόθεν τὴν κλήσιν ἐδέξατο» (https://www.triklopodia.gr/%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%84%cf%83%cf%8c%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b9%cf%8c%cf%80%ce%b7-21-%ce%bc%ce%b1%ce%90%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b9%e1%bd%b0-%ce%b4%e1%bd%b2%cf%82-%ce%ba/)

Από τα κέρατα του θυσιαστηρίου πιάστηκαν για να σωθούν οι συνωμότες κατά του θρόνου του Σολομώντα Ιωάβ και Αδωνίας.

Το χρυσαφί από τις πόρτες του Ναού του Σολομώντα έδωσε ο Εζεκίας στους Ασσύριους  του Σεναρηχείμ για να πληρώσει τους φόρους τους σε αυτούς, όπως και ο Λαχάρης το χρυσό πέπλο του αγάλματος της «θέας Αθηνάς» για να πληρώσει τους μισθοφόρους του.

Ένα σκοινί αναγνώρισης στο παράθυρο της έσωσε την Ράαβ όταν οι Ισραηλίτες κατέκτησαν την Ιεριχώ, ένα σημάδι αίματος τους Εβραίους της Αιγύπτου στις πόρτες τους όταν πέρασε ο Άγγελος θανάτου στην δέκατη Πληγή του Φαραω και στην Φώκαια οι Εβραίοι σωθήκαν από τις σφαγές των Ελλήνων από τους Τούρκους με ένα λευκό ύφασμα και κουρέλι που έβαλαν στις πόρτες τους μετά πιθανώς από ειδοποίηση του συμπατριώτη τους Ντονμέ Ραχμή Μπέη.

Έγραφαν τα βασιλικά υπομνήματα για τον Μέγα Αλέξανδρο ο Ευμενής και για τον Δαβίδ ο Αχιλούδ.

Ο Αβισάι έσωσε τον Δαβίδ από τον θάνατο από έναν γιγαντιαίο Φιλισταίου, όπως και ο Κλείτος τον Μέγα Αλέξανδρο από έναν Πέρση αριστοκράτη.

Ο γέροντας Προφήτης από το Βαιθήλ έδωσε τον τάφο του στον Προφήτη τον οποίο καταβρόχθισε έναν λιοντάρι επειδή παράκουσε τις εντολές του Θεού (σαν τα παιδιά που τα έφαγε αρκούδα γιατί κοροϊδεύαν τον Προφήτη Ελισαίο), όπως και ο Άγιος Ιωσήφ ο εξ’ Αριμαθείας παραχώρησε τον Τάφο του στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Όταν οι Φιλισταίοι επιτέθηκαν έμεινε μόνο ο Ελεάζαρ στο πεδίο της μάχης και τους απέκρουσε και τους νίκησε, όπως και όταν οι Σελευκίδες επιτέθηκαν έμεινε μόνο ο Ιούδας ο Μακαβαίος στο πεδίο της μάχης και τους απέκρουσε και τους νίκησε.

Απατεώνες ήταν οι ειδωλολάτρες ιερείς του Βηλ με το άγαλμα του και την κρυφή καταπακτή, με την οποια καταβρόχθιζαν μαζί με τις οικογένειες τους τα τρόφιμα του, όπως ακριβώς ήταν απατεώνες και οι ιερείς του νεκρομαντείου του Αχέροντα με τους ψευδείς χρησμούς, τις παραισθήσεις και τους μηχανισμούς τους.

Ο Δαδί έκανε τάμα στον Θεό να του κτίσει Ναό, κάτι που πραγματοποίησε τελικά ο γιος του ο Σολομώντας, όπως και οι Ελληνες κατά την διάρκεια του Αγώνα της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ. έταξαν στον Θεό να του φτιάξουν Ναό («Το Τάμα του Έθνους») αν τους βοηθήσει να ελευθερωθούν από τους Τούρκους, κάτι που δεν έχει δυστυχώς ακόμα πραγματοποιηθεί.

Βασιλιάς της ειρήνης ήταν ο Σολομώντας, ο γιος του Δαβίδ, ενώ ήρθε από μακριά να τον επισκεφτεί η σοφή βασίλισσά του Σαββά, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, απόγονος του βασιλιά Δαβίδ, ήταν ο Βασιλιάς της Ειρήνης, ενώ ήρθαν από μακριά να τον επισκεφτούν οι Τρεις Σοφοί βασιλείς/Σοφοί/Μάγοι εξ’ Ανατολών.

Τα κλήματα έσωσαν τον στρατό των Ελλήνων από την πείνα και την αδυναμία στην Μικρά Ασία, όπως και τα χόρτα στα Φάρσαλα τον στρατό του Καίσαρα, αλλά και τον Ιωανάθαν το μελί όταν ο Σαούλ επέβαλε άσκοπη νηστεία στον στρατό του.

Πολλοί από τους Ελληνες της Πόλης κάηκαν σε καμίνους ζωντανοί (σαν αυτές των Τριών Παίδων στην Βαβυλώνα) κατά την διάρκεια του Αγώνα της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ.

Τόσο η όμορφη Σουζάνα, όσο και η Βηρσαβεέ, έκαναν το λουτρό τους στον κήπο τους όταν τους παρατήρησαν ο Δαβίδ και οι δύο διεφθαρμένοι επίτροποι.

Στην Μελίτη το γεγονός ότι τον Απόστολο Παύλο τον δάγκωσε μία οχιά και αυτός δεν έπαθε τίποτε, έκανε τους κάτοικους της περιοχής να τον πιστεύουν λανθασμένα σαν Θεό, όπως και το γεγονός ότι στα Λίστρα μαζί με τον Απόστολο Βαρνάβας, ο Απόστολος Παύλος θεράπευσαν έναν παράλυτο, με αποτέλεσμα να τους περάσουν λανθασμένα για τους «θεούς» Δία και Ερμή.

Τόσο οι καθόλα Ελληνες πολεμιστές Σουλιώτες, όσο και Εβραίοι πολεμιστές (που είχαν άλλους φόρου υποτελείς τους) εκδιωχθήκαν από τους εχθρούς τους από την γη τους, μέσω σφαγών και καταστροφών (τους Βαβυλωνίους του Ναβαχοδονόσορα και του Ρωμαίους του Τίτου οι πρώτοι και τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά οι δεύτεροι) και έγιναν πρόσφυγες, όμως στο τέλος επέστρεψαν ξανά στα εδάφη τους και επανεγκατεστάθηκαν σε αυτά. 

Ο Εθνομάρτυρας Άγιος Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, κατάφερε να πείσει τον Σειχοισλάμη Χαλήλ να μην εκδώσει φετφά γενικής σφαγής όλων των Ελλήνων της Αυτοκρατορίας και την πράξη τους αυτή την πλήρωσαν και οι δύο με την ζωή τους από τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β’, όπως και ο Μουλάς και ο Αγάς της Σμύρνης που αρνήθηκαν την απαίτηση του τουρκικού όχλου να σφάξουν τους Ελληνες της πόλης αυτής την πλήρωσαν με την ζωή τους από τον όχλο αυτό.

Το 1.520 μ.Χ. ο Τούρκος Σουλτάνος Σελίμ ο Α΄ ο Σκληρός θέλησε να κάνει με την βία όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες της Αυτοκρατορίας του τζαμιά και να μεταστρέψει με την βία όλους τους Χριστιανούς σε μουσουλμάνους ή να τους σφάξει, κάτι που αποτράπηκε χάρις στις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη Θεόκλητου του Α΄.

Αντίστοιχα και ο γιος του Σελίμ, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, θέλησε και αυτός να κάνει με την βία όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες της Αυτοκρατορίας του τζαμιά και να μεταστρέψει με την βία όλους τους Χριστιανούς σε μουσουλμάνους ή να τους σφάξει, κάτι που αποτράπηκε χάρις στις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία.

Μονή Αγίας Λαύρας υπάρχει στο Άγιο Όρος και στο Κίεβο. 

Η εμφάνιση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού  έγινε πάνω στο γαϊδουράκι. Πάνω σε γαϊδούρι συνήθιζε να κυκλοφορεί ο βασιλεύς Σολομών.

Ένα τρεμάμενο καλάμι ήταν η Αίγυπτος για τον Σεναρηχείμ και ο Ισραήλ κατά τον Προφήτη Αβιά.

Οι κάτοικοι της Βαιθήλ έλεγαν στον Ιωσία ότι αυτός εκπλήρωσε την προφητεία για την καταστροφή του ιερού, όπως και ο Αρχιερέας Ιαδδός είπε στον Μέγα Αλέξανδρο ότι αυτός εκπλήρωσε την προφητεία του Προφήτη Δανιήλ για τον Έλληνα βασιλιά που θα κατέλυε την Αυτοκρατορία των Περσών.

Οι βασιλείς του Ισραήλ Σαούλ και Ουζζίας, οι οποίοι αν και δεν ήταν ιερείς έκαναν ασεβώς θυσία, τιμωρήθηκαν και οι δύο για την πράξη τους αυτή.

Ιωσήφ ο Πάγκαλος.

Στην έναρξη  της  Μεγάλης εβδομάδας και συγκεκριμένα στον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας, η Εκκλησία μας παρουσιάζει τη μορφή του Παγκάλου Ιωσήφ. «Τη αγία και Μεγάλη Δευτέρα, μνεία ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου», μας θυμίζει το ιερό βιβλίο του Τριωδίου.

Και τούτο γιατί οι θειότατοι Πατέρες της Εκκλησίας που με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ερμήνευσαν την Αγία Γραφή, χαρακτηρίζουν τον Ιωσήφ, τον υιό του Ιακώβ, ως τον τύπο του Χριστού. Γι΄ αυτό ο Άγιος Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης στον Κανόνα που ψάλλεται στην Ακολουθία του Αποδείπνου το εσπέρας της Κυριακης των ΒΑΐων γράφει : «Την εικονα του Δεσπότου υπογρτάφων Ιωσήφ λάκκω κατατίθεται, απεμπολείται υπό των συγγόνων, πάντα υπομένει ο αοίδιμος εις τύπον όντως Χριστού»1.

1. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του παγκάλου Ιωσήφ ήταν ο ενάρετος βίος του, «καθάπερ αδάμας καθαρός», γράφει γι’ αυτόν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος2. Αυτήν την καθαρότητα της πολιτείας του την κράτησε σε όλη του την ζωή και μάλιστα σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές εξαιτίας της γυναικός του Πετεφρή. Προτίμησε τη φυγή παρά την αμαρτία.

– Αν ο Ιωσήφ ονομάστηκε Πάγκαλος, ο Χριστός είναι «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος»3, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»4.

2. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής του του δικαίου Ιωσήφ ήταν η αγάπη που έτρεφε ο πατέρας του Ιακώβ, στο πρόσωπό του. «Ιακώβ δε ηγάπα τον Ιωσήφ παρά πάντας τους υιούς αυτού, ότι υιός γήρως ην αυτώ»5.

– Υιός αγαπητός κι ο Χριστός. Γι αυτό και κατά τον Βαπτισμό Του στα νερά του Ιορδάνου, ο Πατήρ εκλαλεί αυτήν την υιότητα και την αγάπη προς τον μονογενή Υιό Του. «Ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα»6.

3. Ο φθόνος, ο οποίος άπτεται και των αρίστων, κατά την έκφραση των Αγίων Πατέρων, έπληξε την προσωπικότητα του Ιωσήφ. Δεν τον φθόνησαν οι ξένοι, αλλά οι οικείοι του, και συγκεκριμμένα οι αδελφοί του. Το κείμενο της Αγίας Γραφής είναι αποκαλυπτικό : «Εμίσησαν αυτόν και ουκ ηδύναντο λαλείν αυτώ ουδέν ειρηνικόν»7.

– Αν εφθόνησαν τον Ιωσήφ οι αδελφοί του, τον Χριστό τον εφθόνησε ο μαθητής Του, ο οποίος έγινε και προδότης Του. Τον αρνήθηκε ο πρωτοκορυφαίος Απόστολός Του. Τον εγκατέλειψαν οι πάντες. Τον εφθόνησαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Γι’αυτό και ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς υπενθυμίζει ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν : «ήδει γαρ ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν»8.

4. Επωλήθη ο Ιωσήφ αντί 20 χρυσών νομισμάτων9.

– Μα και ο Χριστός αντί τριάκοντα αργυρίων. Πόσο συγκλονιστικά είναι τα λόγια των ιερών υμνογράφων που θα ακουστούν στους Ιερούς Ναούς αυτές τις ημέρες! «Εις τριάκοντα αργύρια, Κύριε, και εις φίλημα δόλιον εζήτουν οι Ιουδαίοι αποκτείναι σοι, ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»10. Και πάλι : «Έστησαν τα τριάκοντα αργύρια την τιμήν του τετιμημένου, ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ»11.

5. Η φυλακή ήταν ο τόπος της διαμονής του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, εξαιτίας της πονηρίας και της κακότητας της γυναικός του Πετεφρή.

– Μήπως και ο Χριστός δεν φυλακίστηκε και δεν δέχτηκε τους εμπτυσμούς και τους κολαφισμούς, προκειμένου να θεραπεύσει το τραύμα του Αδάμ και να καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον»12

6. Κι όταν ο Ιωσήφ φτάνει στην δόξα του και γίνεται αντιβασιλεύς της Αιγύπτου, όταν αναγνωρίζει τους αδελφούς του που φτάνουν ως απεσταλμένοι του πατρός του για να αγοράσουν, όχι μόνο τους συγχωρεί, αλλά και τους καταφιλεί συγχρόνως. «Και καταφιλήσας πάντας τους αδελφούς αυτού ,έκλαυσεν επ’ αυτούς»13.

– Λόγους αφέσεως και ικεσίας προς τον Άναρχο Πατέρα Του προσφέρει ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού την ώρα της Σταυρώσεως, υπέρ των σταυρωτών Του : «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»14.

7. Ο Ιωσήφ τρέφει τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, τον καιρό του λιμού.

– Ο Άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Χριστός, τρέφει με το σώμα Του και το αίμα Του το λαό Του και την κληρονομία Του. «Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού»15.

Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν τον Ιωσήφ ως προτύπωση του Κυρίου και γιατί τον θυμόμαστε στην αρχή της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Ως παρρησίαν έχων πολλήν εις την εν ουρανοίς Εκκλησίαν, ας πρεσβεύει στο μονογενή Υιό του Θεού, για να αποκτήσουμε κι εμείς την καθαρότητα και το μεγαλείο της αρετής του.

«Δι’ υπομονής να τρέχομεν», όπως εκείνος, «τον προκείμενον ημίν αγώνα»16, εξαγοραζόμενοι τον καιρό της παρούσης ζωής. Κι όπως αυτός παρέμεινε αδούλωτος στην ψυχή, έτσι κι εμείς να παραμείνουμε αδούλωτοι στις κοσμικές επιθυμίες για να αποκομίσουμε τον στέφανον της αφθαρσίας. «Ο Θεός γαρ παρέχει τοις δούλοις αυτού στέφος άφθαρτον»17. Ταις του Παγκάλου Ιωσήφ πρεσβείες, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/04/blog-post_361.html).

Ο όρος εκπαραθύρωση προήλθε μετά από επιτυχή μετάφραση στην Ελληνική του γαλλικού όρου "'defenestration" που καθιερώθηκε από τρία ιστορικά γεγονότα, που συνέβησαν και τα τρία στην ίδια πόλη, την Πράγα, χαρακτηριζόμενα με το έτος του συμβάντος:

η Εκπαραθύρωση της Πράγας (.1419 μ.Χ.),

η Εκπαραθύρωση της Πράγας (1.618 μ.Χ.) και

η Εκπαραθύρωση της Πράγας (1.948 μ.Χ.) η οποία και αμφισβητείται αν τελικά ήταν αυτοκτονία.

Σημειώνεται ότι στην Αθήνα στη δεκαετία του 1.970 μ.Χ. σημειώθηκε μία εκπαραθύρωση νεαρής κοπέλας από παράθυρο ξενοδοχείου κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Από την ιατροδικαστική όμως έρευνα διαπιστώθηκε ότι ο θάνατος στο θύμα είχε επέλθει προηγουμένως συνεπεία πνιγμού που είχε υποστεί από μοιραία ερωτική στάση, γεγονός που δημιούργησε πανικό στον σύντροφό της ο οποίος και την έριξε στην συνέχεια από το παράθυρο ώστε να φανεί ως αυτοκτονία (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7).

Όπως ο Κύρος ο Μέγας απελευθέρωσε τους αιχμάλωτους και εξόριστους Εβραίους από την τυραννία και την εξορία που τους είχαν επιβάλει οι Βαβυλώνιοι και τους επέστρεψε να γυρίσουν πίσω στο Ισραήλ, έτσι και οι Αμερικανοί επί Τρούμαν με την ΕΣΣΔ του Στάλιν απελευθέρωσαν τους αιχμάλωτους και εξόριστους Εβραίους από την τυραννία και την εξορία που τους είχαν επιβάλει οι Γερμανοί και τους επέστρεψε να γυρίσουν πίσω στο Ισραήλ.

Ο Καραγεώργης δολοφονήθηκε από πράκτορες του Ομπρένοβιτς προδοτικά στον ύπνο του και το κεφάλι του στάλθηκε στον Τούρκο Σουλτάνο, όπως και ο Ισβοσέθ δολοφονήθηκε προδοτικά στον ύπνο του από τους Ρηχάβ και ο Μπαάνα και αυτοί πήγαν το κεφάλι του στον Δαβίδ, ο οποίος εξοργισμένος τους εκτέλεσε, ενώ και ο Αντίγονος ο Γονατάς μαστίγωσε τον γιο του όταν του πέταξε στα πόδια του το κεφάλι του αντίπαλου του, του ένδοξου βασιλιά της Ηπείρου, τον Πύρρο, τον οποίο εκτιμούσε.

Με αλυσίδες έκαναν την πορεία από την Μόσχα ως τις φυλακές τους 7.000 χλμ., πιο μακρύτερα οι συνωμότες Αλεξάντερ Μολαζιέφσκι, Ιβάν Σουχινοφ, Βινεμίν Σολοβιέφ Σεργκέι Βολκόνσκι, Σεργκέι Τρουμπέτσκοϊ και Ιβάν Ανάνκοφ στην Σιβηρία, όπως και ο Σεδεκίας αλυσοδεμένος και τυφλός έκανε την πορεία από την Ιερουσαλήμ στην εξορία και τόπο φυλάκισης του στην Βαβυλώνα.

Την τιμωρία εφτά απογόνων του Σαούλ ζήτησαν και πέτυχαν τελικά από τον Δαβίδ οι Γαβαωνίτες για τα εγκλήματα που αυτός είχε διαπράξει στο παρελθόν εναντίον τους, όπως ακριβώς και οι στρατιώτες του Μεγάλου Κωνσταντίνου πέτυχαν την εκτέλεση του Λιανικού για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει (απόπειρα πραξικοπήματος και δολοφονίας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όπως και για την πρόκληση δευτέρου εμφυλίου πολέμου).

Ο Μέγας Κωνσταντίνος νίκησε τον γιο του πεθερού του Μαξιμιανού, ο οποίος ήθελε να τον δολοφονήσει, τον Μαξιμιανό και έγινε ο μοναδικός Αυτοκράτορας/Μονοκράτοράς στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ στην συνέχεια ενοποίησε όλη την Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία του και ίδρυσε την Ρωμανία.

Αντίστοιχα και ο Σαούλ  τον γιο του πεθερού του Σαούλ, ο οποίος ήθελε να τον δολοφονήσει, τον Ισβοσέθ και έγινε ο μοναδικός βασιλιάς/Μονοκράτορας στο Βασίλειου του Ισραήλ, το οποίο και στην συνέχεια ενοποίησε υπό την ηγεσία του.

Μ εκπαραθύρωση εξοντώθηκε και η αδίστακτή και τυραννική Ιεζάβελ από τους ευνούχους επί Ιού.

«Έρχεσαι φιλικά»;, ήταν η ερώτηση που έκανε ο Ιωράμ στον Ιού πριν αυτός τον εξοντώσει,  όπως και η μητέρα του Ιωράμ η Ιεζάβελ.

Τον Προφήτη που πήγε στην Βαιθήλ και έφαγε στον τόπο αυτό ενώ ο Θεός του είχε πει να μην το κάνει τον έφαγε ένα λιοντάρι, όπως και έναν Προφήτη που δεν χτύπησε έναν άλλο Προφήτη που του το ζήτησε επί Αχαάβ.

Νίκησε μέσω της χρήσης του σημείου του Σταύρου σε μάχη τους Αμαληκίτες ο Ιησούς του Ναυή (χάρις στον Προφήτη Μωυσή που είχε τα χεριά του σε Σταυροειδή μορφή) και ο Μέγας Κωνσταντίνος με το Σημείο και το Λάβαρο του Σταυρού χάρις στο Όραμα του Τίμιου Σταύρου που είδε στην Μίλβια Γέφυρα.

Πώς ιδρύθηκε η Ιερουσαλήμ. Μέρος Α.

Οι Άγιοι Τόποι κατά καιρούς ονομάζονταν διαφορετικά και δεν είναι περίεργο να συγχέονται: Η Γη της Χαναάν, η Ιουδαία, η Παλαιστίνη, η Γη του Κυρίου, η Γη του Ισραήλ… Στην Καινή Διαθήκη ονομάζεται «Γη των Ισραηλινών και Γη των Ιουδαίων» (Μτ. 2:20; Ιω. 3:22), και επίσης «Γη της Επαγγελίας» (Εβρ. 11:9), δηλαδή η γη, την οποία υποσχέθηκε ο Θεός στον πατριάρχη Αβραάμ. Στην Παλαιά Διαθήκη αυτή η γη ονομάζεται «όρια του Ισραήλ» (1 Βασιλ.11:3) και «Γη του Κυρίου» (Ος 9:3) ή απλώς γη. Ως εκ τούτου, στα νέα εβραϊκά ονομάζεται απλώς Ερέτς ή Χα-αρετς-«γη».

Ωστόσο η πιο αρχαία βιβλική ονομασία για αυτή την περιοχή είναι η Χαναάν (σουντ 4:2), γη της Χαναάν ή γη των Χαναναίων (Μπ 11:31; Ισχ. 3:17). Εξάλλου, ακόμα και προτού καταλάβουν οι γιοι του Ισραήλ (Εβραίοι) αυτή τη γη, κατοικούσαν εδώ εφτά λαοί Χαναναίων, εφτά φυλές απογόνων του μεγαλύτερου γιου του Χαμόφ που ονομάζεται Χαναάν.

Οι Χαναναίοι έφτασαν εδώ λίγο αφότου ο Θεός κατέστρεψε τον Πύργο της Βαβέλ και οι λαοί που τον είχαν χτίσει διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Οι πρώτοι που κυριολεκτικά διασκορπίστηκαν από τα ερείπια του πυλώνα της Βαβυλώνας, ήταν οι πιο δραστήριοι οικοδόμοι, οι απόγονοι του Χαμ.

Αυτοί κατέλαβαν και τα «θερμότερα» μέρη, συμπεριλαμβανομένης και της Αγίας Γης, η οποία ήταν άδεια μετά τον κατακλυσμό. Οι Χαναναίοι έχτισαν εδώ τις πρώτες πόλεις, τα ερείπια των οποίων μέχρι σήμερα βρίσκονται από Ισραηλινούς αρχαιολόγους.

Όμως η γη αυτή δεν ήταν σχεδιασμένη για κείνους. Στους Αγίους Τόπους, κατά το σχέδιο Θεού έπρεπε να εγκατασταθούν Εβραίοι, ένας λαός που, σε αντίθεση με άλλους, έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα δώσουν στον κόσμο έναν Σωτήρα.

Η αλήθεια είναι ότι το έθνος αυτό, οι Εβραίοι, εκείνοι την εποχή δεν υπήρχε ακόμη. Ολόκληρη η ανθρωπότητα, οι απόγονοι του Σημ, του Χάμ και του Ιαφέτ ξέχασαν τον Θεό και έπεσαν στον παγανισμό (ειδωλολατρία), και μέσα σε αυτόν το ωκεανό του κακού υπήρχαν μόνο μικρά νησάκια δικαιοσύνης και πίστης σ’ έναν Θεό…

Και να που τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν ο Θεός «βρίσκει» (δεν είναι η σωστή λέξη, βέβαια, ο Θεός είναι παντογνώστης και δε χρειαζόταν να αναζητήσει κανέναν) μέσα σε αυτόν τον ωκεανό παγανισμού δίκαιο. Αυτός ο δίκαιος δημιουργήθηκε από το αίμα του Έβερ, δισέγγονου του Σημ, και τον ονόμασαν Αβραάμ, το οποίο σημαίνει «ο πατέρας των λαών». Έτσι θα τον λέμε και εμείς σε αυτό το άρθρο.

Ο Αβραάμ ζούσε κοντά στα σημερινά τουρκο-συριακά σύνορα στην πόλη Ουρ (σημερινή Σανλί Ούρφα της Τουρκίας, και λεγόταν ακόμη Έδεσσα). Ο Αβραάμ πράγματι έγινε ο πατέρας των λαών, των Εβραίων.

Έπειτα από υπόδειξη του Θεού ο Αβραάμ μαζί με την όμορφη γυναίκα του την Σάρα, τον ανιψιό του τον Λωτ, τους υπηρέτες του και ένα πολυάριθμο κοπάδι αίγων διέχισε μια διαδρομή 900 χιλιομέτρων και ήρθε εδώ, στους Αγίους Τόπους, που ήταν η γη των Χαναναίων. Διέσχισε την Χαναάν από τον βορρά μέχρι το νότο, πότε εδώ πότε εκεί, διαλύοντας τις σκηνές του και δεν έμενε πουθενά για πολύ.

Έπειτα ο Αβραάμ και οι σύντροφοί του επισκέπτονται την Αίγυπτο, και μετά επιστρέφουν πάλι στη Χαναάν, μόνο που τώρα το καραβάνι των νεοφερμένων κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, από το νότο προς τον βορρά…

Αυτή ήταν μια μικρή εισαγωγή. Και τώρα θα μιλήσουμε για τον πόλεμο των βασιλιάδων. Ο πόλεμος των βασιλιάδων. Ο πόλεμος των βασιλιάδων ήταν η πρώτη παγκόσμια πολεμική διαμάχη, που περιγράφηκε στην Αγία Γραφή. Σχεδόν τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν στους Αγίους Τόπους, που ονομάζονταν γη των Χαναναίων, στην κοιλάδα Σιδδίμ, που βρισκόταν εκεί που βρίσκεται τώρα η Νεκρά Θάλασσα, εννέα βασιλιάδες συκρούστηκαν σε μια αιματηρή διαμάχη. Αυτό το συμβάν αποτέλεσε την πρώτη παγκόσμια πολεμική διαμάχη, που περιγράφηκε στην Αγία Γραφή.

 Μερικοί μάλιστα ονομάζουν αυτή την μάχη «πρώτο παγκόσμιο πόλεμο», αλλά αυτό βέβαια είναι υπερβολή. Μελετητές της Βίβλου χρησιμοποιούν τον όρο «Πόλεμος των βασιλιάδων». Πέντε βασιλιάδες των Χαναναίων ήρθαν σε ρήξη με τους τέσσερις βασιλιάδες του βορρά, που ήρθαν στη Χαναάν από τον βορρά, από τη Μεσοποταμία.

Ίσως να θυμάστε τα ονόματα των πέντε πιο ξακουστών πόλεων της Χαναάν: Σόδομα, Γόμορρα, Αδαμά, Σεβωείμ και Σηγώρ, που βρίσκονται στην ανθισμένη, σαν τον Κήπο της Εδέμ, πλούσια σε νερό κοιλάδα Σιδδίμ.

Οι κάτοικοι αυτής της Πεντάπολης ακόμα και στα πλαίσια της γενικής ηθικής παρακμής των απογόνων των Χαμόφ, ξεχώρισαν για την εξαχρείωση και την προδοσία τους, ειδικά οι πόλεις Σόδομα και Γόμορρα ήταν διάσημες για κάθε είδους διαστροφές.

Δώδεκα χρόνια οι βασιλιάδες της χανανικής Πενταπόλεως ήταν αναγκασμένοι να αποτίσουν φόρο τιμής σε ξένο κυβερνήτη, τον Χοδολλογομόρ, τον βασιλιά του Ελάμ. Και τον δέκατο τρίτο χρόνο επαναστάτησαν. Και ύστερα από έναν χρόνο, τα στρατεύματα των τεσσάρων βασιλιάδων της Μεσοποταμίας–Χοδολλογομόρ του Ελάμ και τρεις από τους συμμάχους του–ξεκίνησαν εκστρατεία προκειμένου να τιμωρήσουν τους αντάρτες.

Στο δρόμο του τεράστιου βόρειου στρατεύματος, βρισκόταν η σημερινή Ιορδανία, όπου ζούσαν οι Ραφαΐν, άνθρωποι γιγαντιαίου αναστήματος. Γνωρίζουμε από την παράδοση ότι αν και οι γίγαντες των νεφελίμ καταστράφηκαν από τα νερά του παγκόσμιου κατακλυσμού, ωστόσο μέσω της συζύγου του Χαμ ο γιγαντιαίος σπόρος πέρασε στην ανθρωπότητα μετά τον κατακλυσμό. Έτσι εμφανίστηκαν οι γίγαντες ή Ραφαΐν μετά τον κατακλυσμό.

Η μάχη των τεσσάρων βασιλιάδων με τους Ραφαΐν θα μπορούσε πιθανόν να χρησιμεύσει σαν μια εξαιρετική πλοκή για κάποια σύγχρονη ταινία επιστημονικής φαντασίας…Οι Ραφαΐν και οι συγγενείς φυλές των Ζουζείμ και Εμίμ ηττήθηκαν, οι πόλεις τους λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.

Και εκείνη την εποχή στην κοιλάδα Σιδδίμ οι πέντε αντάρτες–πέντε βασιλιάδες περίμεναν με αγωνία τους νεοφερμένους. Σε όλη την Πεντάπολη βιαστικά κατασκεύασαν αλυσιδωτή αλληλογραφία, οι σιδεράδες σφυρηλάτησαν σπαθιά και ενισχύθηκαν τα τείχη της πόλης. Ήταν σε εξέλιξη οι προετοιμασίες για έναν πόλεμο, στον οποίο οι απόγονοι του Χαμ δεν είχαν καμία πιθανότητα να νικήσουν…

Πού ζούσε εκείνο τον καιρό ο Αβραάμ. Αγνοώντας τον επικείμενο πόλεμο, ο Αβραάμ με την πόλη–σκηνή του βρισκόταν αυτό το διάστημα στο Δρυ Μαμβρή, από μία αρχαία διακλαδισμένη βελανιδιά κοντά στη Χεβρώνα. Ακριβώς εδώ έστησε τις σκηνές του ο Αβραάμ, όταν επέστρεψε από την γη της Αιγύπτου. Επιπλέον, είχε αρκετά φιλικές σχέσεις με μερικούς από τους ντόπιους.

Ο Αβραάμ, η Σάρα και ο Λωτ επέστρεψαν από την Αίγυπτο πραγματικά πλούσιοι, επειδή ο Φαραώ κυριολεκτικά τους γέμισε με τα δώρα του: «μικρά και μεγάλα πρόβατα και γαϊδούρια και σκλάβους και σκλάβες και μουλάρια και καμήλες» (Γεν. 12:16). Όπως συχνά συμβαίνει στην ζωή, ο πλούτος αποδείχθηκε μεγάλος πειρασμός για μια κάποτε φιλική οικογένεια…

«Ο Λωτ, που συνόδευε τον Αβραάμ, είχε και αυτός αποκτήσει πρόβατα, βόδια και σκηνές. Η χώρα όμως δεν επαρκούσε για να κατοικήσουν και οι δύο μαζί, γιατί τα υπάρχοντά τους ήταν πάρα πολλά (…) Και ο Λωτ διάλεξε λοιπόν για τον εαυτό του την κοιλάδα του Ιορδάνη και μετανάστευσε προς τα ανατολικά.

Και χωρίστηκαν ο ένας από τον άλλον. (…) Ο Λωτ έστησε τις σκηνές του ανάμεσα στις πόλεις της κοιλάδας, κοντά στα Σόδομα. Οι άνθρωποι όμως των Σοδόμων ήταν κακοί και πάρα πολύ αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού» (Γεν.13:6-12).

«Έτσι ο Αβραάμ μάζεψε τις σκηνές του και ήρθε να κατοικήσει κοντά στην Δρυ Μαμβρή, στη Χεβρώνα, όπου και έχτισε ένα θυσιαστήριο για τον Κύριο. (Γεν.13:18). Να πώς σχολιάζει αυτή την ιστορία του χωρισμού ο άγιος Φιλάρετος της Μόσχας:

«‘Οι άνθρωποι των Σοδόμων ήταν κακοί και πάρα πολύ αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού’. Λέγοντας αυτό, ο Μωυσής καταδικάζει την επιλογή τοποθεσίας που έκανε ο Λωτ. Στην πραγματικότητα, ο Λωτ θα είχε ενεργήσει πιο συνετά εάν, παρά τη σεμνή και ανιδιοτελή προσφορά του Αβραάμ να επιλέξει μια χώρα για τον εαυτό του, του είχε επιτρέψει, σαν παλαιότερος να διορίσει μία…αλλά η προσκόλλησή του στα γήινα πράγματα τον τύφλωσε και αργότερα θα τον οδηγούσε στην άκρη της αβύσσου».

Η συμφορά του Λωτ. Κάποτε ένα πρωί, ο Αβραάμ ξύπνησε από τις κραυγές του δούλου και οικονόμου του Ελιέζερ, από τις οποίες κατάλαβε ότι κάτι συνέβη στον Λωτ, τον μικρό αδερφό της γυναίκας του(2). Στην είσοδο της σκηνής περίμεναν τον Αβραάμ οι Χαναναίοι φίλοι του:

Ανέρ, Εσκώλ και Μαμβρή (ιδιοκτήτης του δρύινου δάσους, στο οποίο μεγάλωσε η περίφημη δρυς της Μαμβρίας. Και δίπλα του στεκόταν ένας άγνωστος Χαναναίος με μια αλυσιδωτή αλληλογραφία τρυπημένη στον ώμο. Είπε ότι στην κοιλάδα Σιδδίμ, κοντά στα Σόδομα, έγινε μια φοβερή μάχη.

Οι Χαναναίοι ηττήθηκαν, και αμέτρητοι σκοτώθηκαν. Η ίδια η πόλη λεηλατήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από τους νεοφερμένους ξένους. Οι ξένοι σκότωσαν ανελέητα πολλούς κατοίκους, και πολλοί, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και γυναικών, αιχμαλωτίστηκαν.

Και ανάμεσα στους αιχμάλωτους ήταν και ο δύστυχος Λωτ, ο οποίος θέλησε να ζήσει σε αυτά τα γραφικά μέρη, μακριά από τον θείο του… Ο Λωτ χωρίστηκε από τον Αβραάμ και σκεφτόταν να απολαύσει περισσότερη ελευθερία, να κατέχει καλύτερα μέρη, αλλά αντ’ αυτού πιάστηκε αιχμάλωτος

«Ο Λωτ δεν επωφελήθηκε καθόλου με την επιλογή καλύτερης τοποθεσίας… – μας νουθετεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Να που χωρίστηκε από τον πατριάρχη και σκεφτόταν να απολαύσει περισσότερη ελευθερία, να αποκτήσει καλύτερα μέρη, να ζήσει πολύ πλούσια και ξαφνικά έγινε αιχμάλωτος, άστεγος, έτσι ώστε να γνωρίζεις τι κακό είναι η διαφωνία και τι καλό η συγκατάβαση και πως καλύτερα να μην κυνηγάς τα πιο πολλά, αλλά να προτιμάς την ταπείνωση…

Πόσες φορές καλύτερο θα ήταν για κείνον να ζει μαζί με τον πατριάρχη και να υπομένει τα πάντα, αν δεν τερματιζόταν η αμοιβαία συμφωνία, παρά που χωρίστηκε από αυτόν και επέλεξε τα καλύτερα μέρη για τον εαυτό του, και αμέσως να εκτεθεί σε τέτοιους κινδύνους και να πέσει κάτω απ’τον ζυγό των ξένων». Η Σωτηρία. Αφού έμαθε για την ατυχία του αιχμαλώτου, ο Αβραάμ δεν έδειξε χαιρεκακία να πει ότι ο Λωτ φταίει για την ατυχία του. Φυσικά, δεν μπορούσε καν να το σκεφτεί αυτό!

«Όταν ο Αβραάμ άκουσε ότι αιχμαλωτίστηκε ο συγγενής του (ο Λωτ), εξόπλισε τριακόσιους δεκαοχτώ από τους υπηρέτες του, που είχαν γεννηθεί στο σπίτι του και καταδίωξε τους τέσσερις βασιλιάδες μέχρι τη Δαν. Τη νύχτα, χώρισε τους άντρες του σε μικρές ομάδες, επιτέθηκε στους εχθρούς και τους κατατρόπωσε. Τους καταδίωξε ως τη Χοβά, βόρεια της Δαμασκού, και πήρε πίσω όλα του τα λάφυρα και έφερε πίσω και τον συγγενή του τον Λωτ και όλα του τα υπάρχοντα, μαζί με τις γυναίκες και τους άλλους αιχμαλώτους» (Γεν: 14:14-15).

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία! Ο Αβραάμ, ο οποίος πλησίαζε τα ογδόντα, μάζεψε βιαστικά μια μικρή ομάδα από τους άντρες του, μαζί του ήταν και οι Χαναναίοι φίλοι του Ανέρ, Εσκώλ και Μαμβρή, οι οποίοι επίσης ήταν φανερά με το μέρος του.

Και αυτός ο μικρός στρατός, έχοντας κάνει μια γρήγορη πορεία μέχρι τον βορρά κοντά στη Δαμασκό, έκανε μια τολμηρή νυχτερινή επίθεση στους εχθρούς που ήδη είχαν χαλαρώσει, και τώρα όλοι οι αιχμάλωτοι είναι ελεύθεροι! Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα στην ιστορία μας ξεκινάει παρακάτω, όταν ο νικητής Αβραάμ και οι αιχμάλωτοι που απελευθερώθηκαν, επιστρέφουν σπίτι (https://gr.pravoslavie.ru/152470.html)…’

Πώς ιδρύθηκε η Ιερουσαλήμ. Μέρος Β.

Συνάντηση στην κοιλάδα του Βασιλιά. «Καθώς ο Αβραάμ επέστρεφε, μετά τη συντριβή του Χοδολλογομόρ και των συμμάχων του βασιλιάδων, βγήκε ο βασιλιάς των Σοδόμων να τον προϋπαντήσει στην κοιλάδα Σαβέ, που λέγεται και «Κοιλάδα του Βασιλιά». Επίσης και ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, που ήταν και ιερέας του ύψιστου Θεού, ήρθε και έφερε στον Αβραάμ ψωμί και κρασί.

Τον ευλόγησε και του είπε: ‘Ευλογημένος να είσαι, Αβραάμ, από τον ύψιστο Θεό, το δημιουργό του ουρανού και της γης! Ευλογημένος να είναι και ο ύψιστος Θεός που παρέδωσε τους εχθρούς σου στην εξουσία σου! Ο Αβραάμ τότε έδωσε στον Μελχισεδέκ το ένα δέκατο από όλα του τα λάφυρα» (Γεν. 14: 17-20).

«Η κοιλάδα Σαβέ, που λέγεται και Κοιλάδα του Βασιλιά», όπου ο Αβραάμ αφού επέστρεψε από την εκστρατεία, συνάντησε αμέσως δύο βασιλιάδες, τον βασιλιά των Σοδόμων και τον βασιλιά της Σαλήμ, αυτό σύμφωνα με τον διάσημο Εβραίο ιστορικό Ιωσήφ Φλάβιο, δεν είναι παρά η κοιλάδα του Κέδρου( γνωστή και ως Ιωσαφάτ)κοντά στη σημερινή Ιεουσαλήμ. Ωστόσο, οι ιστορικοί έχουν και άλλες εκδοχές πάνω σε αυτό το θέμα…

Όλα φαίνεται να είναι ξεκάθαρα με τον βασιλιά των Σοδόμων, αυτός είναι ο ίδιος ο Μπέρα, ο οποίος ηγήθηκε του συνασπισμού των πένετε πόλεων που επαναστάτησαν ενάντια στον Χοδολλογομόρ του Ελάμ. Η Βίβλος λέει ότι ο Μπέρα δε σκοτώθηκε στη μάχη στην κοιλάδα Σιδδίμ, επειδή την ώρα της απόδρασης, έπεσε μαζί με τον βασιλιά της Γόμορας σε λάκκο πίσσας.

Όταν καταλάγιασε η μάχη, ο Μπέρα προφανώς σύρθηκε από αυτό τον λάκκο και τώρα λοιπόν βγήκε να συναντήσει τον Αβραάμ. Και ακόμη, καθώς ήταν γενναιόδωρος, δεν ήθελε να πάρει τίποτα από την περιουσία του, την οποία είχαν οικειοποιηθεί οι ξένοι νεοφερμένοι, και που τώρα τα επέστρεφαν μαζί με άλλα λάφυρα.

«Ο βασιλιάς των Σοδόμων είπε στον Αβραάμ: «Δωσ’ μου μόνο τους άντρες και κράτησε για τον εαυτό σου τα λάφυρα». Αλλά ο Αβραάμ τού απάντησε: «Ορκίζομαι στον Κύριο, τον ύψιστο Θεό που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη: ούτε μία κλωστή, ούτε ένα κορδόνι από σανδάλι, τίποτα δε θα κρατήσω από όσα σου ανήκουν, για να μην πεις: «εγώ έκανα πλούσιο τον Αβραάμ».

Τίποτα δε κρατήσω για τον εαυτό μου, παρά μόνο όσα έφαγαν οι άντρες μου. Επίσης οι σύμμαχοί μου Ανέρ, Εσκώλ και Μαμβρή θα πάρουν το μερίδιό τους». (Γεν. 14: 21-24). Και εδώ, πλάι στον πιο ασήμαντο από τους βασιλιάδες της Χαναάν, βρίσκεται ένας ακόμη άνθρωπος, ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, ιερέας του Ύψιστου Θεού.

Ο σπουδαίος απόγονος του Χαμ. Ο βασιλιάς-ιερέας Μελχισεδέκ, μία από τις πιο μυστηριώδεις φιγούρες σε όλη την Αγία Γραφή. Ο βασιλιάς-ιερέας Μελχισεδέκ αδιαμφισβήτητα είναι μία από τις πιο μυστηριώδεις φιγούρες σε όλη την Αγία Γραφή. Τι σημαίνει «ιερέας του Ύψιστου Θεού»? Πράγματι, ο ναός της Ιεουσαλήμ θα χτιστεί σε χίλια χρόνια! Τι σημαίνει «βασιλιάς του Σαλήμ»? Γιατί ο Μελχισεδέκ βρίσκεται τώρα μαζί με αυτόν τον άθλιο βασιλιά των Σοδόμων?

Δίνουμε τα λόγια του αγίου Δημητρίου του Ροστόφ, ο οποίος στο μεταίχμιο των αιώνων 17-18 επεξεργάστηκε διεξοδικά τις αρχαίες πατερικές ερμηνείες: «Έχουν γραφτεί πολλές διαφορετικές απόψεις για τον Μελχισεδέκ. Μερικοί εβραίοι πίστευαν ότι ήταν ο Σιμ, ο γιος του Νώε, ή πιθανόν και ο ίδιος ο Νώε, άλλοι είδαν τον Ενώχ μέσα του. Οι Ωριγένης και Διδιμος θεωρούσαν τον Μελχισεδέκ άγγελο, ενώ μερικοί αιρετικοί έλεγαν ότι ήταν το Άγιο Πνεύμα…

Ας μάθουμε ότι ο Μελχισεδέκ ήταν σαν εμάς σε όλα, είχε πατέρα και μητέρα από τη φυλή Χαμ και ήταν ένας από τους βασιλιάδες της Χαναάν. Αλλά απ’ όλους τους βασιλιάδες της Χαναάν εκείνος γνώρισε τον έναν και αληθινό Θεό, που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τον υπηρέτησε με καθαρές θυσίες, ήταν ο βασιλιάς της Σαλήμ…».

Ακριβώς έτσι τον ερμηνεύει και ο Άγιος Φιλάρετος: «Πιθανότατα…προήλθε από έθνη που ζούσαν στην Παλαιστίνη. Επειδή εκείνοι είχαν και βασιλιά και ιερέα. Όσο απλή και φυσιολογική είναι αυτή η τελευταία άποψη, πόσο έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του μύθου του Μωυσή…Ήταν ιερέας του Ύψιστου Θεού…Ο Μελχισεδέκ ήταν ένδοξος ιερέας του αληθινού Θεού σε όλη την Παλαιστίνη. Σε αυτό δεν υπάρχει τίποτα τίποτα το αδύνατο για τέτοιους καιρούς στους οποίους «το μέτρο των αμαρτιών των Αμοραίων δεν έχει ακόμη εκπληρωθεί…».

Κάποτε τα πολύ παλιά χρόνια, πριν το κατακλυσμό ακόμα, γεννήθηκε ένας γιος στον δίκαιο Σηθ, που ονομάστηκε Ενώς. «Τότε» μας λέει η Αγία Γραφή «οι άνθρωποι άρχισαν να ονομάζουν τον Θεό ‘Κύριο’» (Γεν.4-26). Εδώ γίνεται λόγος, όπως θεωρούν πολλοί διερμηνείς, για την αρχή κοινής λειτουργίας. Έτσι ο Ενώς, γιος του Σηθ, μπορεί να ονομαστεί ο πρώτος ιερέας του Ύψιστου Θεού στην ιστορία.Και αμέσως μετά τον κατακλυσμό, ο δίκαιος Νώε θα φέρει θυσία στον Θεό.

Ο Μελχισεδέκ ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος αυτής της αρχέγονης ιεροσύνης, μερικές υπόνοιες της οποίας βρίσκουμε στην ιστορία του Ενώς και του Νώε «Ο Μελχισεδέκ, διευκρινίζει ο διάσημος Ρώσος μελετητής της Βίβλου Λοπούχιν, ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος αυτής της αρχέγονης ιεροσύνης, μερικές υπόνοιες της οποίας βρίσκουμε στην ιστορία του Ενώς και του Νώε (Γεν. 4:26, 9:9), αυτή η…υπηρεσία της θρησκείας της αρχέγονης αποκάλυψης, τα απομεινάρια της οποίας, όπως τα αστέρια σε έναν σκοτεινό ορίζοντα, συνέχισαν να διατηρούνται ακόμη και μέσα στο σκοτάδι της παγανιστικής δεισιδαιμονίας και ειδωλολατρίας». Λοιπόν, νομίζω κατανοήσαμε γιατί ο Μελχισεδέκ ονομάζεται στην Αγία Γραφή «ιερέας του Ύψιστου Θεού». Τώρα χρειάζεται να καταλάβουμε τι είδους πόλη είναι αυτή η Σαλήμ (https://gr.pravoslavie.ru/152742.html)…

Πώς ιδρύθηκε η Ιερουσαλήμ. Μέρος Γ.

Πού βρίσκεται η Αρχαία Σαλήμ; Επιστρέφουμε στο «Μυστικό χρονικό» του αγίου Δημητρίου του Ροστόφ: «Πιστεύουμε ότι αυτή Σαλήμ δεν ήταν η Ιερουσαλήμ, παρόλο που πολλοί έτσι πίστευαν, αποκαλώντας τη Σαλήμ Ιερουσαλήμ.

Ήταν άλλη πόλη. Διότι η Σαλήμ ήταν στην περιοχή του Μανασσή, κοντά στον Ένωνα και την Σκυθόπολη, κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, και η Ιερουσαλήμ…στο όρος Μοριά, στο οποίο ο Αβραάμ θυσίασε το γιο του Ισαάκ στον Θεό, όταν εκεί ακόμα δεν υπήρχε πόλη, αλλά ήταν μια άδεια τοποθεσία, που κατοικήθηκε μόνο από λίγους αγρότες των γύρω περιοχών.

Και όταν ο Μελχισεδέκ συνάντησε τον Αβραάμ, ο Ισαάκ δεν είχε γεννηθεί ακόμα εκείνη την εποχή. Ως εκ τούτου. Είναι σαφές ότι ο Μελχισεδέκ ήταν ο βασιλιάς εκείνης της πόλης Σαλήμ, που βρισκόταν κοντά στον Ιορδάνη ποταμό, στον οποίο ο Ιωάννης βάπτιζε, την εποχή του Χριστού…

Όσο για το γεγονός ότι ο Μελχισεδέκ, όπως λένε, δημιούργησε την Ιερουσαλήμ, αυτό έγινε αφού θυσίασε ο Αβραάμ τον Ισαάκ στο όρος Μοριά. Αυτός ο μύθος μπορεί να είναι αξιόπιστος, το ότι δηλαδή ο άγιος άνθρωπος Μελχισεδέκ…μετανάστευσε εδώ από τη Σαλήμ, που βρίσκεται κοντά στον Ιορδάνη και δημιούργησε μια πόλη, που ονόμασε Ιερουσαλήμ».

Έτσι, ο άγιος Δημήτριος είναι πεπεισμένος ότι η Σαλήμ, η πόλη που κυβερνούσε ο Μελχισεδέκ, δεν πρέπει να νοείται ως η σημερινή Ιερουσαλήμ, η οποία απλώς δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, αλλά μια πόλη στα βόρεια των Αγίων Τόπων, κοντά στο Μπεθ Σαν (Σκυθόπολη), λίγο μακρυά από την τρέχουσα διαδρομή 90 και το σημείο ελέγχου, όπου στις μέρες μας σταματούν πάντα για επιθεώρηση τα τουριστικά λεωφορεία.

Και πράγματι, τα ημερολόγια της προσκυνήτριας Εγκέρι (4 αι.) μαρτυρούν την αρχαία παράδοση προσκύνησης αυτού του τόπου ως πρωτεύουσας του δίκαιου Χαναναίου βασιλιά. Έτσι περιέγραψε το ταξίδι της στην κοιλάδα του Ιορδάνη:

«Σε αυτή την κοιλάδα υπήρχε ένα μεγάλο χωριό, που ονομάζεται τώρα Σεδίμα. Στο κέντρου του χωριού, που βρίσκεται στη μέση της κοιλάδας, υψώνεται ένας λόφος…κάτω φαίνονται τα ερείπια ενός αρχαίου τείχους φρουρίου, που κάποτε περιέβαλε τον τον λόφο.

Πέτρες από αυτόν τον τοίχο βρίσκονται σε αυτό το χωριό. Ρώτησα ποιο ήταν το όνομα αυτού του γραφικού τόπου και μου είπαν ότι ήταν η πόλη του Μελχισεδέκ. Παλιότερα, το μέρος αυτό ονομαζόταν Σαλήμ, απ’όπου προέρχεται το σημερινό αλλοιωμένο όνομα Σεδίμ».

Τι έκανε τότε τον ιερέα-βασιλιά να έρθει αυτές τις μέρες στο νότο, στην κοιλάδα του βασιλιά, δηλαδή στo μέρος όπου βρίσκεται η σημερινή Ιερουσαλήμ; Δεν μπορέσαμε να βρούμε μια άμεση απάντηση στο ερώτημα αυτό από τους αγίους Πατέρες, γι’ αυτό θα τολμήσουμε να παραθέσουμε τη δική μας εκδοχή…

Στην μέση της γης. Μέχρι την θυσία του Αβραάμ, δεν υπήρχε καμία πόλη στον τόπο της σημερινής Ιερουσαλήμ. Όπως δίκαια πιστεύει ο άγιος Δημήτριος, μέχρι τη θυσία του Αβραάμ, δεν υπήρχε καμία πόλη στον τόπο της σημερινής Ιερουσαλήμ (με αυτό συμφωνούν και σύγχρονοι αρχαιολόγοι). Αν και θα μπορούσαν να υπάρχουν μερικοί μικροί οικισμοί Χαναναίων εδώ.

Αλλά ήμουν σε αυτήν την «έρημο», στην δυτική πλαγιά του όρους Μοριά, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ένας χαμηλός τεχνητός λόφος, με το περίγραμμά του να μοιάζει με ανθρώπινο κρανίο. Μιλάμε για τον κρανίου τόπο, τον Γολγοθά.

Μια σημαντική εκκλησιαστική παράδοση, μας λέει, ότι λίγο καιρό μετά τον κατακλυσμό, ο Νώε χώρισε τα λείψανα του Αδάμ, που βρέθηκαν στην κιβωτό από τον τάφο του. Το κεφάλι του Αδάμ, πάλι, μεταφέρθηκε με ειδική εντολή του Θεού, από τον δίκαιο γιο του Νώε στο κέντρο του κόσμου, όπου το έθαψε με τελετές, στήνοντας έναν λόφο στην κορυφή. Έτσι ο Γολγοθάς δημιουργήθηκε στη δυτική πλαγιά του όρους Μοριά…

Οι πρώτοι κάτοικοι αυτού του μέρους, οι Χαναναίοι, απόγονοι του Χαμ πιθανότατα σεβάστηκαν αυτό τον μυστηριώδη λόφο. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι στην κορυφή του ή κοντά του έγιναν πολλές θυσίες.

Και, βέβαια, κάποτε ένας ιερέας του Υψίστου Θεού, ο Μελχισεδέκ ήρθε εδώ στην πόλη Σαλήμ για να προσευχηθεί και να προσφέρει θυσίες, στις οποίες ακόμη και οι Χαμίτες που έπεσαν στην ειδωλολατρία αντιμετώπισαν με ακούσια ευλάβεια.

Όταν στην γη της Χαναάν έφτασε η είδηση ότι ένας τεράστιος στρατός του Χοδολλογομέρ του Ελάμ και των συμμάχων βασιλιάδων επρόκειτο να πολεμήσει εναντίον τους από τη μακρινή Μεσοποταμία, οι Χαναναίοι φοβήθηκαν πολύ. Άρχισαν να προσεύχονται πολύ και να προσφέρουν θυσίεςστους θεούς τους: Βάαλ, Αστάρτη και άλλους.

Την ίδια στιγμή, ο βασιλιάς των Σοδόμων έστειλε αγγελιαφόρους στον βασιλιά της Σαλήμ. Έλα, προσευχήσου στο θεό σου, πρόσφερε θυσίες σε αυτόν τον τόπο, που σέβεσαι τόσο πολύ. Δεν πρόκειται να γίνει χειρότερο…

Αυτό είναι λοιπόν το κάλεσμα στο οποίο ανταποκρίνεται ο Μελχισεδέκ. Ίσως επειδή θέλει να δείξει ότι νοιάζεται και για την μοίρα των συμπατριωτών του, ακόμη και αυτών που έχουν πέσει στην πιο αχαλίνωτη ακολασία και τον παγανισμό. Αλλά μποερεί να αισθάνεται απλώς ακριβώς τώρα, πρέπει να είναι εκεί στο κέντρο του κόσμου.

Έπειτα εκεί, στην κοιλάδα των βασιλιάδων, όχι μακρυά από τη σημερινή Ιερουσαλήμ, πρέπει να συναντηθεί και να ευλογήσει εκείνον από τον οποίο θα έρθει ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων και Σωτήρας του κόσμου… Ιδρύοντας μια νέα πόλη κοντά στον Γολγοθά, ο Μελχισεδέκ προαισθανόταν ότι σε αυτά τα μέρη θα συνέβαιναν τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας

Επίσης, ένα ακόμα ερώτημα παραμένει άλυτο για εμάς. Τι έκανε τελικά τον Μελχισεδέκ να μεταναστεύσει κοντά στον Γολγοθά, αφήνοντας τη δική του πόλη Σαλήμ και να ιδρύσει μια νέα πόλη με το όνομα Σαλήμ ή Ιερουσαλήμ;

Ο άγιος Δημήτριος λέει ότι ο Μελχισεδέκ, ο οποίος είχε το προφητικό χάρισμα, προαισθανόταν ότι τα σε αυτά τα μέρη θα συνέβαιναν τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή η εξήγηση μας φαίνεται αρκετά πειστική. Αλλά η απόφαση του Μελχισεδέκ να ιδρύσει νέα πόλη θα γίνει πιο κατανοητή για εμάς, αν θυμηθούμε τι συνέβη στα Σόδομα και σε άλλες πόλεις της Χαναναϊκής Πεντάπολης…

Η καταστροφή στα Σόδομα. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την εισβολή των τεσσάρων βασιλιάδων. Οι πόλεις της Πεντάπολης αναδομήθηκαν γρήγορα. Ήδη μέσα σε μερικά χρόνια τίποτα δε θύμιζε την πρόσφατη συμφορά. Στα στενά των Σοδόμων έπαιζε μουσική.

Στα Γόμορρα διεξαγόταν ένα ζωντανό εμπόριο. Φακίρηδες έκαναν θαύματα στην αγορά του Αδμάχ. Εξειδικευμένοι χορευτές χόρευαν στο Σεβοΐμ. Το κρασί έρεε άφθονο και μεθυσμένοι απερίσκεπτοι οδηγοί πάλευαν με γροθιές στη Σηγώρ.

Και στιε πέντε πόλεις, από προστιακές καλύβες των φτωχών έως τους υπέροχους βασιλικούς θαλάμους, διακοσμημένους με είδωλα, εκλεπτυσμένη, διστραμμένη διαφθορά. Το σκληρό μάθημα που δίδαξε ο Κύριος στους Χαναναίους, στέλνοντας να τους καταστρέψουν από τον βορρά, σαφώς δεν τους ωφέλησε…

Εκείνο το πρωί που ο Κύριος κατέστρεψε τα Σόδομα, έμοιαζε με όλα τα άλλα πρωινά. Η πόλη έβλεπε τα τελευταία της όνειρα, και μόνο τέσσερις, ο Λωτ, η γυναίκα του και οι δυο κόρες του, κυριολεκτικά καθοδηγούμενοι από αγγέλους, που ήταν εκτός της καταδικασμένης πόλης, βιαστικά διέσχισαν το δρόμο προς την Σηγώρ…

Και εκείνη την ώρα, η γη άρχισε απελπισμένα να τρέμει… «Κάποτε κοντά στα Σόδομα, γράφει ο Έλληνας ερευνητής Ν.Βασιλειάδης, υπήρχαν κοιτάσματα πετρελαίου με ανεξάντλητα αποθέματα φυσικού αερίου. Προφανώς, το αέριο και το πετρέλαιο, ως αποτέλεσμα του σεισμού, ξέσπασαν και αναφλέχθηκαν, έγινε μια απίστευτη έκρηξη, η οποία έφερε καύση θείου και ρητίνης στις πόλεις της κοιλάδας Σιδδίμ από ψηλά…».

Αλλά η βροχή θείου, δυστυχώς, ήταν μόνο η αρχή… Ο τρομερός σεισμός κυριολεκτικά κατέστρεψε την κοιλάδα, διαχωρίζοντας με ρωγμή το δυτικό από το ανατολικό τμήμα. Έτσι, κατά την άποψη μερικών ερευνητών, σχηματίστηκε το Συριακο-Αφρικανικό σχίσμα μήκους έξι και μισό χιλιάδων χιλιομέτρων, η πιο εκτεταμένη και η πιο βαθειά ρωγμή στην Γη.

Μια σκληρή και ακαταμάχητη δύναμη έσπρωξε το ανατολικό, το ασιάτικο μέρος προς τον Βορρά, σχηματίζοντας ένα γιγαντιαίο βαθούλωμα πλάτους περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων -είναι αυτό που ονομάζουμε σήμερα κοιλάδα του Ιορδάνη και η νότια επέκτασή της, η Αράβα, η οποία εκτείνεται μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, δηλαδή μέχρι τον Ινδικό ωκεανό.

Οι πόλεις της κοιλάδας Σιδδίμ κυριολεκτικά κατέρρευσαν σε αυτό το γιγαντιαίο βαθούλωμα, και καλύφθηκαν αμέσως από το νερό που αναβλύζει από τον Ινδικό ωκεανό. Το πιο τρομερό τσουνάμι στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Όλη αυτή η φρίκη συνοδεύτηκε από τέτοια θερμότητα, που τα νερά του ωκεανού εξατμίστηκαν αμέσως, αφήνοντας μόνο αλάτι στον ωκεανό…Το νερό από τον Ινδικό ωκεανό συνέχιζε να μπαίνει στην κοιλάδα και σχεδόν αμέσως εξατμίστηκε, στρώμα με στρώμα αφήνοντας πίσω αλάτι…Ο βυθός της Νεκράς Θάλασσας είναι ακριβώς ένα βαθύ στρώμα αλατιού, το οποίο το καθιστά δέκα φορές πιο αλμυρό από οποιοδήποτε άλλο σώμα νερού της Γης.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Κονσταντίν Μπουφέγιεφ αδιαμφισβήτητα αποδεικνύει ότι η βιβλική αποκάλυψη είναι εντελώς ασυμβίβαστη με τη θεωρία της εξέλιξης. Οι επιστήμονες που μελετούν την εξέλιξη, οι οποίοι θεωρούν ότι το πρόσωπο της Γης ήταν σχεδόν αμετάβλητο για πολλέ χιλιετίες, ισχυρίζονται ότι η Νεκρά Θάλασσα σχηματίστηκε περίπου πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια. Σε αυτούς τους επιστήμονες ανήκει και η συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων γεωλόγων, αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Αν εμπιστεύεστε τη θεωρία της εξέλιξης, τότε η παραπάνω ιστορία θα φαίνεται φανταστική. Δε θα υπεισέλθουμε σε τέτοιες λεπτομέρειες των επιστημονικών μαχών μεταξύ εξελικτιστών και δημιουργιστών, απλώς θα αναφερθούμε στο διεξοδικό έργο του υποψηφίου γεωλογικών και ορυκτολογικών επιστημών , πρωτοπρεσβύτερου Κονσταντίν Μπουφέγιεφ «Το ορθόδοξο δόγμα για τη δημιουργία και η θεωρία της εξέλιξης».

Ο πατήρ Κονσταντίν αναφερόμενος στο κείμενο της Αγίας Γραφής και στις διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας, αδιάψευστα, κατά την άποψή μας, αποδεικνέι ότι η βιβλική αποκάλυψη είναι εντελώς ασυμβίβαστη με τη θεωρία της εξέλιξης!

Οι δημιουργιστές (ονομάζονται και καταστροφιστές) εμπιστεύονται απόλυτα τη μαρτυρία της Βίβλου ότι η ηλικία της Γης δεν υπερβαίνει τα οχτώ χιλιάδες χρόνια. Το πρόσωπο του πλανήτη μας άλλαξε από μεγάλες καταστροφές, για παράδειγμα, τον Κατακλυσμό και όχι μόνο…Σύμφωνα με πολλούς δημιουργιστές, η Νεκρά Θάλασσα και όλο το Συριακο- Αφρικανικό σχίσμα σχηματίστηκαν μόλις πριν από τέσσερις χιλιετίες, την εποχή του Αβραάμ, κατά την διάρκεια ενός τρομερού πρωινού, το πρωί της καταστροφής της Χαναναϊκής Πεντάπολης.

Μα πώς μπορεί όλα αυτά να συνδέονται με τη μετανάστευση του Μελχισεδέκ και των υπηκόων του από την παλιά Σαλήμ στην σημερινή Ιερουσαλήμ; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, αρκεί να πάρουμε ένα γεωλογικό χάρτη του Ισραήλ και να βρούμε την πόλη Μπεθ Σιν.

Κοντά σε αυτή την πόλη βρίσκεται το Τελ Σαλέμ, δηλαδή ο λόφος της Σαλήμ. Εκτείνεται σχεδόν στην άκρη της κοιλάδας του Ιορδάνη, δηλαδή στην άκρη του ρήγματος που σχηματίστηκε τη μέρα της καταστροφής των πόλεων της κοιλάδας Σιδδίμ…Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πόλη του Μελχισεδέκ επίσης δοκιμάστηκε από τον σεισμό εκείνο το τρομερό πρωί…

Χρειάστηκε περισσότερος χρόνος για να αποφασίσει να εγκαταλείψει την πόλη ολοκληρωτικά. Πιθανόν, προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την πόλη, προσπάθησαν να ξαναχτίσουν την ζωή εκεί, όμως η τρομερή γραμμή του θανάτου και της καταστροφής που πέρασε πολύ κοντά, δημιούργησε φοβερές αναμνήσεις, δεν έδωσε γαλήνη… Αλλά μόνο μερικές δεκαετίες αργότερα, δηλαδή αφού ο Αβραάμ συμφώνησε να θυσιάσει το γιο του στην γη του Μοριά, ο Μελχισεδέκ έδωσε εντολή στους υπηκόους του να μετεγκατασταθούν (https://gr.pravoslavie.ru/152943.html).

Πώς ιδρύθηκε η Ιερουσαλήμ. Μέρος Δ.

Ιερουσαλήμ. Συνιστώ σε όλους τους αναγνώστες να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα του ταξιδιού τους στην Ιερουσαλήμ, μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Πάρκο «Πόλη του Δαβίδ». Το πάρκο αυτό άνοιξε για το κοινό, όταν το 2005 μ.Χ. ο Ισραηλινός αρχαιολόγος Εϊλάτ Μαζάρ έκανε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη.

Ανακάλυψε τα θεμέλια του μεγαλοπρεπούς παλατιού του βασιλιά Δαβίδ, ντροπιάζοντας έτσι τους απεχθείς σκεπτικιστές που ισχυρίζονταν ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένας Δαβίδ, και αν υπήρξε, θα ήταν ένας ασήμαντος ληστής.

Το παλάτι του Δαβίδ δεν αποτελεί την μεγαλύτερη αρχαιότητα αυτού του εντυπωσιακού τόπου, επειδή αυτό το παλάτι είναι μόνο τριών χιλιάδων ετών. Αλλά αν κατεβείτε κάτω από τα ερείπια του παλατιού, τότε θα βρεθείτε σε μια μυστική σήραγγα, που οδηγούσε από την πόλη στην πηγή Γκιχόν, την κυριότερη φυσική πηγή νερού αυτών των τόπων.

 Όταν πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια εγκαταστάθηκαν εδώ οι Χαναναίοι, έχτισαν μια πόλη λίγο ψηλότερη από την Γκιχόν διάτρησαν ένα υπόγειο πέρασμα στην ίδια την πηγή. Η μυστική σήραγγα θα σας οδηγήσει στην λίμνη της Χαναάν, η οποία ήταν μια κοίλη στον βράχο, όπως λένε οι αρχαιολόγοι, περίπου την ίδια εποχή, δηλάδή πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια.  Πάνω από τη λίμνη και πάνω από την ίδια την πηγή, οι Χαναναίοι έχτισαν δύο πύργους και αμυντικά τείχη από κυκλώπειες πέτρες, τα ερείπια των οποίων θα δείτε επίσης.

Δε θα υπάρξει κατασκευή τέτοιας κλίμακας, χρησιμοποιώντας πέτρες βάρους αρκετών τόνων στην Ιερουσαλήμ μέχρι την εποχή του βασιλιά Ηρώδη, δηλαδή για ακόμη δύο χιλιάδες χρόνια, κανείς δε θα μπορεί να ανταγωνιστεί τους Χαναναίους στην κατασκευαστική ικανότητα! Και από την ίδια την πηγή, διάτρησαν μια άλλη σήραγγα στον βράχο, ένα σωλήνα νερού, έτσι ώστε να μπορεί να διανεμηθεί νερό από τη Γκιόν για να ππτίσει την κοιλάδα των κέδρων.

Έτσι άρχισε να δημιουργείται η Ιερουσαλήμ… Περίπου πεντακόσια χρόνια μετά τον Μελχισεδέκ, η γη της Χαναάν θα κατακτηθεί από τους απόγονους του Αβραάμ, τους Εβραίους, με επικεφαλής τον διάδοχο του Μωυσή, τον προφήτη Ιησού του Ναυί.

Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με τη Βίβλο, ο βασιλιάς Αδονισεδέκ κυβερνούσε την Ιερουσαλήμ. Μελχισεδέκ στα εβραϊκά σημαίνει «ο βασιλιάς της δικαιοσύνης», ενώ Αδονισεδέκ «κύριος της δικαιοσύνης». Η ομοιότητα των ονομάτων δείχνει πιθανώς ότι και οι δύο ανήκαν στην ίδια βασιλική δυναστεία, δηλαδή ο Αδονισεδέκ ήταν απόγονος του Μελχισεδέκ.

Ωστόσο, δυστυχώς, δε χρειάζεται να μιλάμε για ευσέβεια του απογόνου του μεγάλου Χαμίτ…κρίνοντας απ’όσα γνωρίζουμε από τη Βίβλο, ο Αδονισεδέκ ήταν ένας συνηθισμένος ειδωλολάτρης βασιλιάς των Χαναναίων.Υπήρχαν ακόμα μονοθεϊστές στην Ιερουσαλήμ. Θυμήθηκε κάποιος από τους κατοίκους τον Ύψιστο Θεό, του οποίου πιστός υπηρέτης ήταν ο ιδρυτής της πόλης, Μελχισεδέκ;

Δεν το ξέρουμε. Ωστόσο ο Κύριος, ο οποίος έδωσε αυτή τη γη στα παιδιά τού Ισραήλ και διέταξε τον αρχηγό τους, τον Ιησού του Ναυί να εξοντώσει ανελέητα τους κατοίκους της περιοχής, «επειδή δε θα έχει ολοκληρωθεί η ανομία των Αμορραίων» (Γεν. 15:16), δεν επέτρεψε στους Εβραίους να καταλάβουν και να καταστρέψουν την Ιερουσαλήμ, όπως συνέβη σε τόσες πολλές πόλεις της Χαναάν.

Πιθανώς, μόνο τα περίχωρα της πόλης καταλήφθηκαν προσωρινά και κάηκαν από τους Εβραίους.(Κρ. 1:8). Ταυτόχρονα, ο Ιησούς του Ναυί διέταξε να κρεμάσουν τον ίδιο τον Αδονισεδέκ μαζί και άλλους ντόπιους βασιλιάδες, που διαδήλωναν κατά των Εβραίων και των συμμάχων τους.

Έτσι έζησαν για αρκετούς ακόμα αιώνες: οι Εβραίοι εγκαταστάθηκαν στη γη των Χαναναίων, που κατέκτησαν και έχτισαν τις πόλεις τους, αλλά η Ιερουσαλήμ εξακολουθούσε να παραμένει στα χέρια των ειδωλολατρών Χαναναίων. Ο Δαβίδ έκανε την κατακτημένη πόλη πρωτεύουσα του Βασιλείου του και κυβέρνησε εκεί 33 χρόνια – αριθμό ίσο με τα χρόνια της επίγειας ζωής του Χριστού

Μόλις μερικές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, μετά την κατάκτηση των Αγίων Τόπων από τους Εβραίους, ο συγγενής και διοικητής του βασιλιά Δαβίδ, που τον έλεγαν Ιωάβ, κατάφερε με τις δικές του «ειδικές δυνάμεις» να εισβάλει μέσα στα τείχη της πόλης μέσω μιας αρχαίας μυστικής σήραγγας και να κατακτήσει την Ιερουσαλήμ.

Ο άγιος προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ έκανε την κατακτημένη πόλη πρωτεύουσα του Βασιλείου του και κυβέρνησε 33 χρόνια – αριθμό ίσο με τα χρόνια της επίγειας ζωής του Χριστού, του θεϊκού απογόνου του. Λίγο ψηλότερα από την ιερή πηγή της Γκιόν, ο Δαβίδ έχτισε ένα πολυτελές παλάτι. Το παλάτι, του οποίου τα ερείπια ανακάλυψε ο αρχαιολόγος Εϊλάτ Μαζάρ το 2005…

Όσο για τον τάφο του ιδρυτή της πόλης, του δίκαιου Μελχισεδέκ, την εποχή των Σταυροφόρων ( και ίσως νωρίτερα) τον ανακάλυψαν σε μια σπηλιά κάτω από τον Γολγοθά, όπου κάποτε είχεθαφτεί το κεφάλι του πρώτου ανθρώπου.

Στο ίδιο σημείο, στο σπήλαιο του Αδάμ, δίπλα στον τάφο του βασιλιά-ιερέα υπήρχαν τάφοι Σταυροφόρων-βασιλιάδων της Ιερουσαλήμ, νόμιμοι (σύμφωνα με τους ίδιους τους Σταυροφόρους!), διαδόχων του θρόνου του Μελχισεδέκ.

 Πράγματι, ο Μελχισεδέκ ήταν θαμμένος ακριβώς κάτω από τον τόπο της σταύρωσης; Δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά αυτή εικασία φαίνεται εύλογη και ο τόπος ταφής είναι πολύ συμβολικός. Ίσως ο πρώτος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ ήθελε να ταφεί στο ίδιο βουνό (ή κοντά σε αυτό) στο οποίο είχε θυσιάσει μοσχάρια, κατσίκες και πρόβατα στον Ύψιστο Θεό και στο οποίο, δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, «ο Κύριος των κυριών θα θυσιάσει τον εαυτό του για τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητας, ο Μεσσίας από τον οίκο του Δαβίδ, ο Βασιλιάς των Βασιλέων» (Αποκ. 17:14), «αιώνιος ιερέας από την τάξη του Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. 109: 4)-(https://gr.pravoslavie.ru/153047.html).

Η Δίκη του Ιησού Η μεγαλύτερη γνωστή Δίκη - Παρωδία της Ιστορίας, μέσα από τα μάτια σύγχρονων Νομικών(Απόσπασμα από το dikastiko.gr).

Η Δίκη του Ιησού. Η μεγαλύτερη γνωστή Δίκη - Παρωδία της Ιστορίας, μέσα από τα μάτια σύγχρονων Νομικών. (Απόσπασμα από το dikastiko.gr). Δικονομικές παραβάσεις: Σύμφωνα με τις καταγραφές υπήρξαν οι εξής δικονομικές παραβάσεις της δίκης:

1) Η δίκη έγινε νύχτα αντί για ημέρα (κατά σαφή παράβαση του Εβραϊκού Νόμου).

2) Η στρατιωτική κουστωδία δεν πήγε τον Χριστό στο Δικαστήριο αλλά στο πεθερό του Αρχιερέα Καϊάφα, τον Άννα, ο οποίος ήταν παλαιότερα Αρχιερέας και τον ανέκρινε χωρίς εξουσία ενώ παράλληλα οι υπηρέτες τον έβριζαν και τον έδερναν (Η ανάκριση και η κακοποίηση του κατηγορουμένου απαγορευόταν από το Εβραϊκό δίκαιο..)

3) Χωρίς να προϋπάρχει σαφής κατηγορία η οποία επιχειρήθηκε να “στηριχθεί” από 2 (ψευδο)μάρτυρες οι οποίοι θα κινούσαν την δίκη.

4) Οι 2 μάρτυρες βρέθηκαν μετά την έναρξη της δίκης και διαστρέβλωσαν τα λόγια του Χριστού ότι θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα σε 3 ημέρες.

5) Οι μαρτυρίες κατηγορίας δεν ταίριαζαν μεταξύ τους και δόθηκαν με ταυτόχρονη παρουσία και των δύο (σύμφωνα με το Δευτερονόμιο οι μάρτυρες αυτοί έπρεπε να καταδικαστούνε σε θάνατο για την ψευδομαρτυρία τους).

6) Η απόφαση στηρίχτηκε στην ομολογία του Χριστού όταν τον ρώτησε ο Καϊάφας ΄΄εσύ είσαι ο Υιός του Θεού΄΄ και ο Χριστός απάντησε ΄΄συ είπας΄΄ καθώς και στις παράτυπες καταθέσεις των μαρτύρων.

7) Δεν υπήρξε καθόλου υπεράσπιση την οποία αναλάμβανε ένας Δικαστής

8 ) Ο Αρχιερέας Καϊάφας διέρρηξε τα ιμάτια του (γεγονός το οποίος απαγορεύει ο Λευϊτικός νόμος στους Ιερείς, Λευϊτικό).

9) Η ψηφοφορία των Δικαστών έγινε ταυτόχρονα ενώ έπρεπε με τη σειρά και πρώτα ο νεότερος Δικαστής για να μην επηρεαστεί από την κρίση των αρχαιότερων αλλά και μεταξύ των.

10) Μεταβολή της κατηγορίας κατά τη διάρκεια της Δίκης. Ενώ η αρχική κατηγορία ήταν ότι είπε ο Χριστός ότι θα γκρεμίσει και θα χτίσει το Ναό σε 3 μέρες εντέλει καταδικάστηκε διότι ομολόγησε ότι είναι ο Υιός του Θεού, δηλαδή για βλασφημία.

Βέβαια για να θεραπευτούν οι δικονομικές αυτές παραβάσεις και να τηρηθούν τα προσχήματα ανέμεναν να ξημερώσει και επαναλήφθηκε η συνεδρίαση για να επικυρώσουν την καταδίκη στο κτίριο του Μεγάλου Συνεδρίου. Από τα 71 μέλη του Συνεδρίου οι υποστηρικτές του Χριστού οι οποίοι μειοψήφησαν ήταν 2, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθέας και ο Νικόδημος. Οι δικονομικές παραβάσεις της Ρωμαϊκής Δίκης. Το πρωϊ της Παρασκευής οι Εβραίοι οδηγούν τον Χριστό στον Πιλάτο, έξω από το Πραιτώριο.

1) Ο κατηγορούμενος (Χριστός) ήταν δέσμιος κατά τη διάρκεια της Δίκης.

2) Διαφορετική κατηγορία. Η κατηγορία στο Εβραϊκό Δικαστήριο ήταν η βλασφημία ενώ στο Ρωμαϊκό ότι προέτρεπε να μην πληρώνουν φόρους στον Καίσαρα.

3) Εφόσον η Ρωμαϊκή Δίκη ήταν επικύρωση Εβραϊκής απόφασης έπρεπε να υπήρχαν 2 στοιχεία, γραπτή αίτηση και η Πρωτόδικη απόφαση. Τίποτα από τα δύο δεν υπήρχε.

4) Μετά την αθώωση από τον Ηρώδη οδηγήθηκε ξανά στον Πιλάτο αντί να αφεθεί ελεύθερος

5) Κακοποίηση πριν την καταδίκη (του βάλανε Βασιλικό μανδύα και τον εξευτέλισαν.

6) Τον αθωώνει ξανά ο Πιλάτος αλλά δεν τον ελευθερώνει και πάλι. Οἱ Ἀρχιερεῖς βλέποντας τόν Πιλάτο, νά τείνει πρός τήν ἀθώωση τοῦ Ἰησοῦ, βάζουν τόν λαό να φωνάζει, απαιτώντας τή σταύρωσή Του!

Καί ἐνῶ εἶχαν ἀποφασίσει νά σταυρώσουν τόν Ἰησοῦ, μέ τήν κατηγορία τῆς βλασφημίας, τώρα ἀποφάσισαν νά Τόν σταυρώσουν μέ τήν κατηγορία, ὅτι εἶνα Βασιλιάς τῶν Ἰουδαίων! (Ἰω.19:13-17). Σταυρώνοντάς Του, Τόν ἔβαλαν στήν μέση, ἀνάμεσα στούς ληστές, ὄχι τιμῆς ἕνεκεν, ἀλλά γιά νά δείξουν, ὅτι ἦταν ὁ ἀρχηγός τῶν ληστῶν, ὁ ἀρχιληστής…!” (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/04/dikastikogr.html).

Πόσο έμεινε ο Χριστός στον τάφο; Στον Άδη; Τυπικώς είναι τρεις ημέρες. Τυπικώς.

†.Πόσο έμεινε ο Χριστός στον τάφο; Στον Άδη; Τυπικώς είναι τρεις ημέρες. Τυπικώς. Ουσιαστικά είναι 33 ώρες. Αλλά λέω 33, διότι αυτό βγαίνει, ας το πούμε, ερμηνευτικά. Είναι μυστήριο πότε ο Χριστός ανεστήθη. Είναι από τα κεκρυμμένα. Την αρχήν της Αναστάσεως δεν την ξέρομε. Δηλαδή πότε ανεστήθη ο Χριστός δεν το ξέρομε.

Ξέρομε μόνο την αρχή…, το τέλος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ξέρομε την αρχή της Αναλήψεως. Αλλά δεν ξέρομε το τέλος της Αναλήψεως. Πού έφθασε ο Χριστός; Καταλάβατε; Λοιπόν ο Χριστός απέθανε επί του Σταυρού την Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι. Και ανεστήθη ξημερώνοντας Κυριακή. Η Κυριακή όμως ξέρετε από πότε άρχιζε; Η δευτέρα ημέρα της εβδομάδος; Μετά τη δύση του ηλίου το Σάββατο.

Σε μας η αλλαγή του 24ώρου γίνεται τα μεσάνυχτα. Κατά το Εβραϊκό ημερολόγιο εγίνετο από δύση σε δύση ηλίου. Συνεπώς, ο Χριστός έμεινε 3 ώρες την Παρασκευή, 24 ώρες το Σάββατο, 27, και κάποιες ώρες, άγνωστο πόσο, την Κυριακή. Αλλά επειδή πολλές φορές οι Πατέρες θέλουν, οι ερμηνευταί γενικά, θέλουν να ταιριάζουν μερικά πράγματα, ερμηνευτική αδεία, θα λέγαμε, επειδή ο Ιησούς ήτο 33 ετών κατά το ανθρώπινον επί της γης, είπαν 33 ώρες.

Συνεπώς προσέθεσαν άλλες 6 ώρες. Αλλά εάν υποτεθεί ότι στις 6 βασιλεύει ο ήλιος το Σάββατο, και 6 ώρες, είναι 12 τα μεσάνυχτα. 12 δηλαδή «Χριστός Ανέστη». Καταλάβατε; Αυτό είναι. Αλλά σας είπα ότι ονομαστικώς είναι τρεις ημέρες. Δεν είναι όμως πραγματικές 3 ημέρες με την έννοια του 24ώρου. Για αυτό πολλοί λένε: «Μα, πώς είναι τρεις ημέρες;». Είναι όπως σας είπα. Παίρνει από την κάθε ημέρα τμήμα. Αυτό είναι (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/04/blog-post_971.html).

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Συκεώτης ήταν μεγάλος Άγιος αν και ήταν νόθος γιός μιας πόρνης, όπως αν και ο Ιεφθάε ήταν νόθος γιος από μία εταίρα έγινε μεγάλος πολεμιστής και Κριτής.

Υπήρξαν πάρα πολλοί ηρωικοί Αρχιερείς κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας,  οι οποίοι κάλεσαν τους Έλληνες σε επανάσταση και πολέμησαν ενάντια στους Τούρκους και είχαν στο τέλος ένα  βίαιο τέλος ή έφυγαν στην εξορία.

Κάποιοι από αυτούς ήταν Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο πρώτος της Πάτρας, ο οποίος επαναστάτησε το 1.571 μετά Χριστόν,  ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος, ο οποίος επαναστάτησε δύο φορές το 1.600 μεταφραστών όπως επίσης και το 1.611 μετά Χριστόν,  ο Θύμιος Βλαχάβας το 1.808 μετά Χριστόν, ενώ ο Μακάριος της Μονεμβασιάς το 1.572 μετά Χριστόν ο οποίος στο τέλος αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό για να σωθεί όταν η επανάσταση του απέτυχε.

Αυθέντης και βασιλιάς λέγονταν ο Αυτοκράτορας της Ρωμανίας  όπως και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως όταν η Ρωμανίας έπεσε στους Τούρκους.

 Για πολλούς η τουρκοκρατία κράτησε ανάμεσα στα 400 και 500 χρόνια ονομάστηκε «Η Βαβυλώνια αιχμαλωσία» των Ελλήνων.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης στραγγαλίστηκε και το πτώμα του πετάχτηκε στον Βόσπορο,  όπως έγινε και με το Ρήγα, του οποίου το πτώμα πετάχτηκε στον Δούναβη, ενώ και τον Οθωμανό Σουλτάνο του οποίου το  πτώμα πετάχτηκε και αυτό στον Βόσπορο όταν τον στραγγάλισαν οι Γενίτσαροι.

Με την φράση “Κύριε Ελέησον” νίκησαν και κατέλαβαν τα Ιωάννινα οι αγρότες επαναστάτες του Διονυσίου του Φιλοσόφου, όπως και οι Ισραηλίτες τους Μαδανιάτες επί Γεδεών με την κραυγή “Για τον Κύριο και τον Γεδεών”.

Τόσο ο Δαβίδ όσο και ο Ναβαχοδονόσορας ο Μέγας  έχασαν και οι δύο για κάποιο διάστημα τους θρόνους τους και αναγκάστηκαν να πάνε σε εξορία  όταν με τις πράξεις τους προσέβαλαν το Θεό, αλλά στο τέλος κατάφεραν να ανακτήσουν  όταν ο θεός τους συγχώρεσε.

Πρόσκληση σε δείπνο συνέβαλε προδοτικά Γουλιέλμος Βιλεαρδουίνος τον Γουλιέλμο Ντε Βερόνα  και τον Ναρζότο Ντε Λα Κατστέρι αντιστοιχα, όπως και ο Ιωανάθαν Μακαβαίος συνελήφθη προδοτικά σε δείπνο από τον Διόδοτο.

Οι γυναίκες του Γουλιέλμου Ντε Βερόνα  και του Ναρζότο Ντε Λα Κατστέρι αντιστοιχα μετά την σύλληψη των συζύγων τους εμφανίστηκαν με ρούχα τους σκισμένα, όπως και ο βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας όταν άκουσε τις απειλές των Ασσυρίων έναντι της Ιερουσαλήμ.

Τόσο Λέων ο πρώτος στην Ρωμανία όσο και ο Δαβίδ στο Αρχαίο Ισραήλ πριν γίνει μονάρχες ήταν και οι δύο στρατιώτες.

Στο Αρχαίο Ισραήλ οι Κριτές ήταν πιο Δημοκρατική ηγέτες από εκλέγονταν από το λαό και του επέτρεπαν να έχει ελευθερίες,  όπως ακριβώς στην Αρχαία Ελλάδα το δημοκρατικό πολίτευμα και απαιτεί από τους πολίτες να εκλέγονται δημοκρατικά τους ηγέτες τους και να έχουν και αυτοί οι ελευθερίες.

Σύντομα όμως και στις δύο αυτές περιπτώσεις διασπασμένες φίλες στην πρώτη περίπτωση και διασπασμένες Ελληνικές πόλεις στην δεύτερη  ενώθηκαν υπό ισχυρούς μονάρχες τον Δαβίδ και το Μέγα Αλέξανδρο αντίστοιχα η οποία πέφτουν τα εδάφη των κρατών τους και δεν είχαν Αυτοκρατορίες.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός έλαμπε σαν τον ήλιο στο Θαβώρ, όπως και οι Δίκαιοι θα λάμπουν σαν τον ήλιο κατά την Δευτέρα Παρουσία στον Παράδεισο.

Ο Άγιος Ραφαήλ πριονίστηκε από τους Τούρκους, όπως και ο Προφήτης Ησαΐας από τον βασιλιά Μανασσή (https://www.pemptousia.gr/2013/05/550-chronia-apo-to-martirio-ton-agion-rafa/).

Ο Δίκαιος Ιώβ,  υπέμεινε πολλά βάσανα όπως και ο άγιος Νικηφόρος ο λεπρός ενώ και οι δύο δοξολογούσαν τον Θεό.

Ο Ιούδας ο Μακαβαίος και ο ένδοξος Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ηράκλειος ανέβαζαν την μαχητικότητα και την ιερή αγανάκτηση των στρατιωτών τους, με το να τους θυμίζουν το γεγονός ότι οι εχθροί τους Σελευκίδες και Πέρσες αντίστοιχα (υπό τον Αντίοχο τον Δ’ τον Επιφανή και τον Χοσρόη τον Β’), ενώ ο Ιούδας ο Μακαβαίος επαναστάτησε ενάντια στους Σελευκίδες που είχαν σκλαβώσει και καταπίεζαν τον λαό του, όπως ο Σπάρτακος και ο Βαριάθος ενάντια στους Ρωμαίους.

Ο ασεβής Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής δεν βεβήλωσέ μόνο τον Ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα, αλλά προσπάθησε να λεηλατήσει και τους ναούς της Ελυιμαίδας και της Περσέπολης στην Περσία (όπως προσπάθησε να κάνει και πατέρας ο Αντίοχος ο Γ΄ ο Μέγας με την ναό της Ναναίας στην Πεδία, με τελικό αποτέλεσμα τον θάνατο του).

Το αποτέλεσμα ήταν και εκεί οι κάτοικοι της Περσίας να επαναστατήσουν κατά του Αντίοχου και να τον εκδιώξουν μαζί με τον στρατό του, αφού πρωτα τον νίκησαν, όπως έγινε για τους ίδιους ακριβώς λογούς με τους Ιουδαίους στα Ιεροσόλυμα.

Επιπλέον ο ίδιος είχε ανοήτως και καταστροφικώς για το κράτος ακυρώσει την πολιτική θρησκευτικής ανεκτικότητας και επιχείρησε βίαιη θρησκευτική και εθνοτικής ομογενοποίηση των λαών του κράτους του, πολιτική που πρωτα εφάρμοσαν επιτυχημένα με αποτέλεσμα την πιστή των λαών των Αυτοκρατοριών τους σε αυτούς ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Αντίοχος ο Γ΄ ο Μέγας.

(Όλα αυτά βέβαια ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής τα έπραξε και λόγω έλλειψης χρημάτων από τις τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που οι Ρωμαίοι είχαν επιβάλει στον ηττημένο από τους ίδιους πατερά του Αντίοχο τον Γ΄ τον Μέγα).

Η μέρα της εξυγίανσης του Ναού του Σολομώντα από τον στρατό του Ιούδα του Μακκαβαίου έγινε κατά τύχη την ιδιά ακριβώς ημέρα με την βεβήλωση που υπέστη αυτός από τον στρατό του Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανούς, δηλαδή τις 5 του Χασέλει.

Ο αδερφός του βασιλιά ήταν τίτλος τιμής στα Ελληνιστικά Βασίλεια και τον έπαιρναν όσα άτομα, συγγενικά ή μη ήταν έμπιστοι του μονάρχη, ενώ στην Αρχαία Ελλάδα και το Αρχαίο Ισραήλ αδέρφια, εκτός από τα κατά αίμα αδέρφια ονομάζονταν και όσοι ήταν στενοί συγγενείς και φίλοι, οι οποίοι είχαν μεγαλώσει ως παιδιά μαζί σε κάποια οικογένεια.

Έπαθε πανικό και σύγχυση με την παρέμβαση του Θεού ο στρατός του Τιμοθέου που πολεμούσε τον στρατό του Ιούδα του Μακκαβαίου και τα μέλη του αλληλοσκοτώθηκα μεταξύ τους, ενώ το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον στρατό των Αμμωνιτών, των Εδωμιτών και των Μωαβιτών που πολεμούσε τον στρατό του βασιλιά Ιωσαφάτ.

Υπήρξε απόφαση για συνάντηση σε συγκεκριμένο σημείο των αρχηγών των αντίπαλων στρατών και των υπασπιστών τους, οι οποίοι είχαν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους μετέπειτα (και εκτιμούσαν ο ένας τον άλλο στρατιωτικά και ως προσωπικότητες), τόσο στην περίπτωση του Αννίβα και του Σκιπίωνα του Αφρικανού, όσο και του Ιούδα του Μακκαβαίου και του Νικάνορα.

«Ο Κύριος μου και ο Θεός μου» είπε ο Αδάμ όταν είδε τον Κύριο Ιησού Χριστό στον Άδη, όπως και ο Απόστολος Θωμάς όταν αντίκρυσε τον Αναστημένο Κύριο.

Ο Αντίοχος ο Ε’ ο Ευπάτωρ όταν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ με πολιορκία κατέστρεψε τα τείχη της, όπως ακριβώς έκαναν και οι Σπαρτιάτες όταν κατέλαβαν την Αθήνα με πολιορκία κατά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, καταστρέφοντας τα Μακρά Τείχη του Πειραιά.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις τα τείχη ανακατασκευάστηκαν όταν αυτές οι δύο πόλεις επαναστάτησαν και απέκτησαν ξανά την ανεξαρτησία τους από τους Σελευκίδες και τους Σπαρτιάτες αντίστοιχα, με την αντίστοιχη υποστήριξη των Περσών και των Ρωμαίων και Σπαρτιατών σε κάθε περίπτωση.

Κυνήγησαν τους Ιουδαίους και για να αρπάξουν τον πλούτο τους και να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα των κρατών τους ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής των Σελευκιδών, ο Εδουάρδος ο Α΄ της Αγγλίας, όπως και ο Φίλιππος ο Δ΄ της Γαλλίας.

Οι Ιουδαίοι μονάρχες συμβουλεύονταν στον πόλεμο το βιβλίο του Νομού και τους Προφήτες, οι Χριστιανοί μονάρχες και Αυτοκράτορες την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) και Αγίους Ιεράρχες, Μονάχους και Προφήτες, ενώ οι ειδωλολάτρες τα είδωλα τους και οι Αρχαίοι Ρωμαίοι τα Σιβυλλικά βιβλία και τις Σίβυλλες και οι Αρχαίοι Ελληνες την Πυθία (όπως και οι Αρχαίοι Ρωμαίοι και άλλοι λαοί, π.χ. οι Λύδιοί υπό τον Κροίσο).

Με ενέδρα προσπάθησε να συλλάβει τον Παπα-Θύμιο Βλαχάβα ο Αλή Πασάς και τον Ιωανάθαν Μακκαβαίο ο Βακχίδης.

Ο Αλέξανδρος ο Επιφανής των Σελευκιδών διέταξε την τιμητική μεταφορά με πορφυρά του Ιωανάθαν του Μακκαβαίου στην Πτολεμαΐδα, έτσι ώστε να δείξει την εύνοια/ευμένεια του προς αυτόν στους αριστοκράτες και στον λαό, ενώ το ίδιο έπραξε για παρεμφερείς λογούς και ο Πέρσης βασιλιάς Αχασβήρος στον Μαρδοχαίο στην Περσέπολη.

Ο Δημήτριος ο Β΄ των Σελευκιδών προκάλεσε μανιωδώς τον Ιούδα Μακκαβαίο σε μάχη και ηττήθηκε από αυτόν, ενώ το ίδιο ακριβώς έπαθε και ο βασιλιάς του Ιούδα Αμασίας όταν προκάλεσε και αυτός μανιωδώς τον βασιλια του Ισραήλ Ιωάς σε μάχη.

Ο στρατός του Δημήτριου του Β΄ των Σελευκιδών κατέστειλε με την Βασιλική Φρουρά και Ιουδαίους μισθοφόρους (που του είχε στείλει ο Ιωανάθαν Μακαβαίος) την επανάσταση μεγάλου μέρους του λαού και του στρατού του.

Αντίστοιχα κατέστειλε και με την Αυτοκρατορική Φρουρά (υπό την διοίκηση του Βελισάριου και του Μούνδου) και ο Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ιουστινιανός ο Α’ ο Μέγας την Στάση του Νικά την επανάσταση μέρους του λαού και του στρατού της Πόλης, ενώ το ίδιο συνέβη και την Επανάσταση των Δεκεμβριστών στην Ρωσία από τον Τσάρο Νικόλαο τον Α΄ και την Αυτοκρατορική του Φρουρά.

Ο Άγιος Ονούφριος μόνασε στην έρημο της Αιγύπτου σαν τον Άγιο Αντώνιο, είχε μακριά γένια και μαλλιά που κάλυπταν το σώμα του, όπως και στην Αγία Βαρβάρα και την Αγία Χαριτίνη λέγεται πως τα μαλλιά της μάκρυναν άμεσα θαυματουργικά και κάλυψαν το σώμα της, ενώ έτρωγε καρπούς φοίνικων για να ζήσει, όπως ακριβώς και ο Άγιος Ιωάννης Προδρόμος και Βάπτισης στην έρημο έτρωγε ακρίδες και μελί. 

Στην Ιερουσαλήμ υπάρχει μία Χρύση Πύλη, η οποία παραμένει κλειστή και από αυτήν πέρασε ο πραγματικός Μεσσίας, ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός (Τον οποίο οι Εβραίοι δεν δέχτηκαν και περιμένουν κάποιον άλλο στην θέση του, τον #Χ).

Αντίστοιχα, στην Πόλη η Πύλη του Οικουμενικού Πατριαρχείου παραμένει κλειστή, από όταν σε αυτή κρεμάστηκε ο Άγιος Οικουμενικός και Εθνομάρτυρας Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, ενώ από αυτή αναμένεται να περάσει ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να ελευθερώσει την Πόλη από τους Τούρκους.

Ανάμνηση των εγκαινίων της Κωνσταντινούπολης

Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος κατέλαβε την πόλη του Βυζαντίου, την έκτισε μεγαλύτερη και την ονόμασε Κωνσταντινούπολη. Το 330 μ.Χ. και αφού τελείωσε όλο το τειχόκαστρο, τα σπίτια και τις Ιερές εκκλησίες, την αφιέρωσε στην Υπεραγία Θεοτόκο. Κατόπιν για να ευχαριστήσει τον Θεό, για το μεγαλοπρεπές αυτό έργο, έκανε λιτανεία με τον τότε Πατριάρχη, όλο τον κλήρο και τον λαό.

Όταν ανέβηκαν στον Φόρο, έστησαν εκεί οι πολίτες δικό του ανδριάντα, που μέσα στο κεφάλι του έβαλαν τα καρφιά με τα όποια κάρφωσαν τον Χριστό. Στην βάση του ανδριάντα τοποθέτησαν τα δώδεκα καλάθια, που μέσα είχαν μαζέψει τα περισσεύματα των πέντε άρτων, που ευλόγησε ο Χριστός και πολλαπλασιάστηκαν. Από τότε λοιπόν η Εκκλησία, γιορτάζει κάθε χρόνο αυτή τη γιορτή για ανάμνηση.

Η συγκεκριμένη ημέρα της τελέσεως των εγκαινίων της Κωνσταντινουπόλεως επιλέχθηκε σκόπιμα, γιατί συνέπιπτε με την ημέρα της μνήμης του μαρτυρίου του Αγίου Μωκίου, ο οποίος ήταν και ο πολιούχος του Βυζαντίου (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2022/05/blog-post_915.html).

Ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, όπως και ο Ζελένσκι, ο Ερντογάν και ο Κουλής ανέβηκαν αρχικά με την υποστήριξη ξένων δυνάμεων (αλλά και έντονες και βίαιες εσωκομματικές διαμάχες) στην Ουκρανία και προσποιήθηκαν αρχικά τους δήθεν «ειρηνοποιούς» και «μετριοπαθείς».

Σύντομα όμως όλοι τους με κάποια αφορμή (π.χ. την εξέγερση στην Ιουδαία, το πραξικόπημα του 2016 μ.Χ. και τον κορωνοιό, ή την εξέγερση στο Ντονμπάς), έριξαν το προσωπείο τους και επεβαλαν τυραννικό καθεστώς/έκτακτης ανάγκης και κυνήγησαν τον Λαο του Θεού (τους Ισραηλίτες ο πρώτος και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς  οι υπόλοιποι).

Στην συνέχεια έκλεισαν ή βεβήλωσαν τους Ναούς (στην Ελλάδα, στην Μικρορωσία και την Δυτική Ουκρανία και το Κίεβο, στον Ναό του Σολομώντα και την Αγία Σοφία) και ξεκίνησαν πολυετείς διωγμούς κατά των Πιστών. Τελικά ο Αντίοχος κατέδυσε με πάταγα και είναι πολύ πιθανόν να γίνει το ίδιο και με τους υπολοίπους.

Όπως ο Προφήτης Ηλίας με Προσευχή ανέστησε τον γιο της χήρας, έτσι και ο Άγιος Απόστολος Πέτρος με Προσευχή ανάστησε την Ταβιθά. 

Η Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ σήμερα είναι ένα σημείο κλειδί στην γη.  Γιατί εκεί που ήταν η αρχή, εκεί θα είναι η αρχή του τέλους.  Το βουνό Πετσέρσκ, στο οποίο υψώνεται η εικόνα της Θεοτόκου, επιλέχθηκε από τον Θεό από την αρχή, όπως το Σινά και η Ιερουσαλήμ (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/05/2020.html).

Ο Άγιος Γεώργιος, όπως και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, όταν οι διώκτες τους, ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός και ο Βεζίρης της Αίγυπτου αντίστοιχα, τους ανάγκασαν να πιούν δηλητήριο, αυτοί έκαναν τον Σταυρό τους και δεν έπαθαν τίποτε.

Και όπως ο Άγιος Κυπριανός όταν είδε ότι τα μαγιά του δεν έπιαναν έγινε Χριστιανός, ομολογώντας την αδυναμία τους και την παντοδυναμία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, το ίδιο έγινε και με τον μάγο Αθανάσιο όταν είδε την δύναμη του Αγίου Γεωργίου που ανάσταινε νεκρούς.

Τότε, βλέποντας ότι με τα μάγια του δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, ομολόγησε ότι αυτό ήταν ενέργεια και δύναμη του Θεού, όπως ακριβώς ομολόγησαν και οι μάγοι Ιαννής και Ιαμβρής όταν είδαν ότι τα μάγια τους δεν μπορούσαν να κάνουν σχεδόν καμία από τις πληγές του Προφήτη Μωυσή, ούτε και να τις αντιμετωπίσουν.

Και όπως ο Άγιος Γεώργιος εξόντωσε μετά από ένα χρονικό διάστημα καταστροφικής δράσης του (απαγωγή γυναικών, θάνατος πολλών αθώων και αρπαγή πλούτου και καταστροφή της γης) τον Δράκοντα, έτσι και ο Κύριος έριξε τον Δράκοντα της ειδωλολατρικής Ρώμης και των διωγμών της με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο (σύμφωνα με τον φωτισμένο Μητροπολίτη Αυγουστίνο Καντιώτη), της ισλαμικής Οθωμανικής Κατοχής στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, αλλά και του κομμουνισμού με την πτώση του κομμουνισμού το 1.989 μ.Χ.

Παράλληλα, νέοι Δράκοντες έχουν εμφανιστεί, π.χ. του ISIS (που τον εξόντωσαν χώρες με το πολεμικό λάβαρο του Αγίου Γεωργίου, π.χ. Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ), ενώ υπάρχει και ο κοιμώμενος Δράκων της Κίνας που δεν έχει ακόμη ξυπνήσει πλήρως και δείξει την καταστροφική του μανία ακόμα (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%B7-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4/).

Στις μέρες μας οι Ιουδαίοι πραγματοποιούν διωγμούς κατά των Χριστιανών στους Αγίους Τόπους, όπως τον Κάιρο των Αποστολών, ενώ και η σημερινή Υπερδύναμη και οι υποτακτικοί της (ΗΠΑ και ΕΕ), όπως ακριβώς έκανε τότε και η Υπερδύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.  

Η εικόνα της Παναγίας με τα Επτά Σπαθιά, τέσσερα στα αριστερά και τρία στα δεξιά, έχει σχέση με την Προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου, την οποία καταγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «…καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία…» (Λουκ. 2.35). Τα συγκεκριμένα λόγια, αναφέρονται στον πόνο που θα βίωνε η Παναγία κατά την στιγμή του χωρισμού από τον αγαπημένο της Υιό, όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν.

Η εικόνα αυτή βρισκόταν στο κωδωνοστάσιο μιας Εκκλησίας κοντά στον ποταμό Τόσιν. Ωστόσο, χωρίς να γνωρίζουμε το λόγο, η εικόνα ήταν με το πρόσωπο προς τα κάτω και χρησίμευε σαν μια απλή σανίδα.

Ο Θεός βέβαια, δεν άφησε να συμβαίνει για πολύ καιρό αυτή η κατάσταση και συνέβη το εξής. Ένας κάτοικος της περιοχής, ο Καντίκωφ, ο οποίος υπέφερε από πολλές ασθένειες, είδε στον ύπνο του ότι έπρεπε να ψάξει στο κωδωνοστάσιο για μια εικόνα και να προσευχηθεί σ ’αυτήν για να γίνει καλά.

Πράγματι πήγε στην εκκλησία, αλλά οι άνθρωποι που ήταν εκεί δεν του έδωσαν μεγάλη σημασία. Ο άντρας όμως δεν τα παράτησε και συνέχισε να πηγαίνει στην Εκκλησία, ώσπου την τρίτη πια φορά, τον άφησαν να ψάξει. Ο Καντίκωφ βρήκε την εικόνα, την καθάρισε, την προσκύνησε και θεραπεύτηκε.

Η εικόνα διετέλεσε πολλά ακόμη θαύματα. Το 1.830 μ.Χ. στην πόλη Βολόγκντα υπήρχε επιδημία χολέρας. Τότε πραγματοποίησαν λιτανεία με την εικόνα της «Παναγίας με τα Επτά Σπαθιά» και η αρρώστια θαυματουργικά κατέπαυσε. Πέρα από τα θαύματα όμως, η εικόνα της Παναγίας, σε κάποιες στιγμές δύσκολες για το λαό στιγμές ή σε κοσμοϊστορικά γεγονότα δάκρυσε.

Αυτό συνέβη στις 12 Αυγούστου 2000 μ.Χ., όταν συνέβη η τραγωδία με το υποβρύχιο Κούρσκ και στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 μ.Χ. όταν κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Η εικόνα είναι, επίσης, γνωστή και με την ονομασία «Η προφητεία του Δικαίου Συμεών» ή «Το γαλήνεμα των κακών ψυχών» (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/05/blog-post_573.html).

Ο βασιλιάς του Αρχαίου Ιούδα Μανασσής στην φυλακή ταπεινώθηκε για την ασέβεια και την αλαζονεία του και αναγνώρισε ότι ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος, όπως έκανε και ο βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας μετά τα εφτά χρόνια τρέλας του, αλλά και ο Μέγας Ναπολέοντας στην εξορία του για παρεμφερείς λόγους, αναγνωρίζοντας ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός είναι ο μονός Θεός και Θεάνθρωπος.

Η γυναικά του Ιώβ, τον κατηγόρησε για την Πίστη του στον Θεό για τις συμφορές που τον βρήκαν, όπως και η Άννα, η γυναικά του Τωβίτ για τις ελεημοσύνες του, όμως στο τέλος και οι δύο δικαιωθήκαν από  τον Θεό, ο οποίος τους επανάφερε την υγειά, την ευημερία και την περιουσία τους.

Ο Ιού είπε και στους Αγγελιοφόρους του Ιωράμ που πήγαν διαδοχικά να τον συναντήσουν και την ρωτήσαν αν έρχεται με φιλικές προθέσεις: «Εσένα τι σε νοιάζει αν έρχομαι με καλές προθέσεις. Εσύ ακολούθα με».

Αντίστοιχα και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όταν ο Απόστολος Πέτρος τον ρώτησε τι θα γίνει με τον τότε νεαρό σε ηλικία Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο, Αυτός του Απάντησε: «Ακόμα και αν εγώ θέλω αυτός να με περιμένει μέχρι να γυρίσω τι σε νοιάζει; Εσύ ακολούθα με».

Όπως ο Απόστολος Παύλος στον δρόμο για την Δαμασκό είδε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό μέσα σε λαμπερό φως και έγινε Χριστιανός, έτσι και ο Ισαπόστολος Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος στον δρόμο για την Ρώμη και την μάχη στην Μίλβια Γέφυρα, είδε το σημείο του Σταυρού στον Ουρανό.

Το οποίο είχε από κατω του την επιγραφή «Εν Τούτω Νικά», ενώ την ιδιά μέρα του εμφανίστηκε στο όνειρο του το βραδύ ο Χριστός και του είπε να φτιάξει ένα λάβαρο με τον Σταυρό, με την χρήση του οποίου, μαζί με τον στρατό του θα νικούσε όλους τους εχθρούς του.  

Τόσο ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όσο και ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν «Σημεία αντιλεγόμενα» για τους εχθρούς τους, οι οποίοι αδίκως και προκατειλημμένα και από μίσος ή ζήλεια, ψευδώς τους κατηγορούσαν. 

Ο Ιούδας ο Μακαβαίος, όπως και ο Περικλής είχαν και οι δύο όπως λέγεται περίεργο σχήμα κεφαλιού.

Ο Βαράκ, ο οποίος κυνήγαγε τον Σισερά, τον βρήκε τελικά νεκρό, όπως και ο Μέγας Αλέξανδρος τον Δαρείο τον Γ’.

Είχαν αυτοδιοίκηση οι Ιουδαίοι επί Περσών και Ρωμαίων με τους Αρχιερείς και την Γερουσία τους, όπως και οι Αρχαίοι Ελληνες με τους Ρωμαίους, αλλά και οι νεότεροι Ελληνες με τους Δημογέροντες και τους Εθνάρχες.

Πάνω στα βουνά σε σπηλιές και οχυρά κρύβονταν οι Ισραηλίτες από τις επιδρομές των Αμαληκιτών και των Μαδανιατών, όπως και οι Ελληνες από τις επιδρομές των Σαρακηνών στα νησιά και την Ηπειρωτική Ελλάδα.

Έδωσαν χρήματα σε ψευδομάρτυρες για να πετύχουν την καταδίκη κατά Κρίσπου η Φαύστα και κατά του Ναβουθαί η Ιεζάβελ και τον θάνατο τους αντίστοιχα. 

Ο Αρχιερέας Ιάσων (με αρχικό Εβραϊκό όνομα Ιησούς πριν υιοθετήσει το Ελληνικό Ιάσων) έφυγε και τάφηκε εξόριστος στο εξωτερικό όταν πρόδωσε τον λαο, την πίστη του και καταπίεσε τους Ιουδαίους και έφυγε με την εξέγερση του λαού, όπως και ο αιρετικός Πατριάρχης Ιωσήφ/Ιωσάφ έφυγε και τάφηκε εξόριστος στο εξωτερικό όταν πρόδωσε τον λαο, την Πίστη του και καταπίεσε τους Ελληνες και έφυγε με την εξέγερση του λαού όταν υπέγραψε την προδοτική ψευδο-ένωση της Φερράρας-Φλωρεντίας και την ψευδο-ένωση με την αιρετική ψευδο-«εκκλησία» του πάπα της Ρώμης. 

Δεν έγινε επικήδειος για τον εγκληματικό Αρχιερέα Ιάσωνα επί Μακκαβαίων, όπως και για τον βασιλιά Ιωράμ του Ιούδα.

Σκότωσαν τους αδερφούς τους για να βασιλέψουν στο Ισραήλ ο Κριτής Αβιμέλεχ και ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωράμ.

Ολοκαύτωμα παρέδωσαν τους γιους τους ανθρωποθυσία ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχαάβ και του Ιούδα Μανασσής.

Οι βασιλείς του Ιούδα Ασά και Σεδεκίας έβαλαν άδικα και με κακία στην φυλακή τους Προφήτες Ανανία και Ιερεμία και ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχαάβ τον Προφήτη Μιχαία.

Με την ήττα του βασιλιά του Ιούδα Αμασία από τον βασιλιά του Ισραήλ Ιωάς, ο δεύτερος φυλάκισε τον πρώτο και στην συνέχεια τον αποφυλάκισε υπό τους ορούς του για ειρήνη, όμως ο Αμασίας όταν επέστρεψε στο Βασίλειο του θανατώθηκε μετά από δολοπλοκίες και έναν εμφύλιο με τους συνωμότες πολιτικούς του αντιπάλους.

Αντίστοιχα και με την  ήττα του Αυτοκράτορα της Ρωμανίας Ρωμανού του Δ΄ του Διογένη από τον Σελτζούκοι Σουλτάνο Αρλ Παρσλάν, ο δεύτερος φυλάκισε τον πρώτο και στην συνέχεια τον αποφυλάκισε υπό τους όρους του για ειρήνη, όμως ο Διογένης όταν επέστρεψε στο Βασίλειο του θανατώθηκε μετά από δολοπλοκίες και έναν εμφύλιο με τους συνωμότες πολιτικούς του αντιπάλους.

Η Ιεζάβελ, η σύζυγος του Αχαάβ, ήταν δολοπλόκα και πανούργα πολίτικος και βασιλική σύζυγος σαν την σύζυγο του Οκταβιανού Αυγούστου Λιβία, ενώ και οι δυο τους ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο πολλών αθώων (π.χ. η πρώτη για τον θάνατο του Ναβουθαί και η δεύτερη για τον θάνατο των παιδιών της κόρης του Αυγούστου Ιουλίας για να τον διαδεχτεί στον θρόνο ο πρωτότοκος γιος της από τον πρώτο της σύζυγο Τιβέριος, αφού μαζί με τον Αύγουστο δεν έκαναν παιδιά).

Γκρέμισε και κατέστρεψε τα Μακρά Τείχη της Αθήνας όταν την κατέλαβε ο Λύσανδρος, όπως και ο βασιλιάς του Ισραήλ Ιωάς όταν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ επί Βασιλείας Αμασία κατέστρεψε και γκρέμισε τα τείχη της.

Η ειδωλολάτρισσά Ιεζάβελ, βασίλισσα του Ισραήλ παρέσυρε τον σύζυγο της Αχαάβ στην ειδωλολατρία και στην σφαγή των Ιερέων και του λαού του Κυρίου μέσα από πολλούς διωγμούς και στο τέλος όμως όταν ο άντρας και γιος της σκοτώθηκαν είχε κακό τέλος και εκτελεστηκε μετά από εξέγερση ενάντια στην τυραννική Βασιλεία της.

Αντίστοιχα και ο βασιλιάς του Ιούδα Ιωράμ, ο οποίος είχε σύζυγο την κορη της Ιεζάβελ Γοθολία, όταν αυτός σκοτώθηκε, η ίδια που τον είχε παρασύρει στην ειδωλολατρία και στην σφαγή των Ιερέων και του λαού του Κυρίου μέσα από πολλούς διωγμούς είχε ως βασίλισσα κακό τέλος και εκτελεστηκε μετά από εξέγερση ενάντια στην τυραννική Βασιλεία της.

Ο Ασσύριος βασιλιάς Βεν Αδάδ πήρε χρήματα από τον βασιλιά του Ιούδα Ασά για να χτυπήσει από τον Βορρά και να καταστρέψει τις πόλεις του βασιλιά του Ισραήλ του Βασά, έτσι ώστε ο τελευταίος να αναγκαστεί να σταματήσει τον πόλεμο με τον Ασά και να αποσύρει από το μέτωπο αυτό μονάδες και να τις μεταφέρει στα σύνορα του στον Βορρά με την Ασσυρία και να ανακουφίσει το μέτωπο του Ιούδα με τον τρόπο αυτό.

Το ίδιο ακριβώς έκανε με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο και ο βασιλιάς του Ιούδα Αχάζ πληρώνοντας τον βασιλιά των Ασσυρίων Τιγλάθ Πελέσερ για να χτυπήσει την Συρία του Ρεσίν, όπως και ο ένδοξος βασιλιάς Ηράκλειος της Ρωμανίας με τους Χαζάρους, πληρώνοντας τους για να χτυπήσουν από τα Βορειά τους Πέρσες του Χοσρόη του Β’.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις οι βασιλείς της Ασσυρίας και οι Χαζάροι επιτέθηκαν στους Πέρσες και τους Σύρους και τους Ισραηλίτες αντίστοιχα και κατέστρεψαν πολλές πόλεις τους και πήραν πολλά λάφυρα και αναγκάστηκαν οι Ισραηλίτες, οι Σύροι και οι Ισραηλίτες να αποσύρουν στρατό από τα σύνορα της Ρωμανίας και του Βασίλειου του Ιούδα για να τους αντιμετωπίσουν.    

Τα Σόδομα και τα Γόμορρα, η Λαχίς. η Βαιθήλ, η Γαλαάδ, τα Γαργαλά, η Σαμάρεια, η Ιερουσαλήμ, η Νινευή, η Βαβυλώνα  και η Ρώμη που έγιναν πόλεις ανομίας και αποστασίας, όλες καταστράφηκαν στο τέλος.

Επί Ιεροβοάμ του Β’ στο Ισραήλ οι πλούσιοι αρπάζαν τα κτήματα των φτωχών, κάτι που προκάλεσε κοινωνική κρίση στην χωρά αυτή και φτώχεια, με συνέπεια κοινωνικές συγκρούσεις και πραξικοπήματα (ή απόπειρες τους), όπως έγινε και στην Ρώμη πριν, κατά και μετά τους Γράκχους για τον ίδιο λόγο, αλλά και στην Ρωμανία από τους Δυνατούς επί Κομνηνών και Αγγέλων με την εισαγωγή της φεουδαρχίας.

Πρωτεύουσα του Ισραήλ επί Κριτή Ηλεί ήταν η Σιλώ, η Μίσπα επί Σαούλ, η Μαχουάνα επί Ισβοσέθ, η Χεβρών πριν ο Δαβίδ γίνει βασιλιάς του ενιαίου Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ και στο αποσχισμένο Βόρειο Ισραήλ η Σαμάρεια.

Αντίστοιχα και στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η αρχική κύρια πρωτεύουσα ήταν η Ρώμη, ενώ υπήρχαν και άλλες πρωτεύουσες προσωρινές μέχρι να γίνει Νέα/Δεύτερη Ρώμη η νέα πρωτεύουσα, όπως π.χ. η Αρελάτη, η Υόρκη, η Νικομήδεια κ.λ.π.

Υποκριτικά κατηγόρησαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ότι δήθεν «παράνομα» θεράπευε το Σάββατο, όταν την ιδιά μέρα και οι ίδιοι έκαναν δουλειές κάθε είδους, ενώ και οι Μακκαβαίοι πολεμούσαν την ίδια μέρα αν και ήταν Ιερή.

Πολλοί βασιλείς για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους σε αλλά κράτη ή τράπεζες ή για να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα, εθνικοποίησαν και χρησιμοποίησαν περιουσίες Εβραίων, π.χ. ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής, ο Εδουάρδος ο Α΄ της Αγγλίας, ο Φίλιππος ο Δ΄ ο Ωραίος της Γαλλίας ή ο Αδόλφος Χίτλερ.

Οι εξωμότες (π.χ. οι Τσάμηδες) και οι Γενίτσαροι κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας (και μετέπειτα, π.χ. Ο Μεσίχ Πάσας Παλαιολόγος, ο Γκρουέφσκι στα Σκοπιά και ο Ράμμα στην Αλβανία), τυραννούσαν τους συμπατριώτες τους περισσότερο από τους ιδίους τους Τούρκους, όπως ακριβώς έκαναν και οι εξωμότες Ιουδαίοι Αρχιερείς επί Σελευκιδών (π.χ. Ιάσωνας, Μενέλαος, Άλκιμος) και μετέπειτα (π.χ. ο Τόμας Τοκερμάδα).

Το χέρι του Θεού έγραψε στον τοίχο του Παλατιού του Βαβυλώνιου βασιλιά Βαλτάσαρ ως προειδοποίηση για την αμαρτία του, όπως και επί Οικουμενικού Πατριάρχη Γενναδίου στον ίδιο και τον Μωάμεθ τον Β΄ τον Πορθητή ως προειδοποίηση για τις αμαρτίες του τελευταίου, ενώ και οι ίδιος ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός έγραφε με το χέρι Του στο έδαφος όταν έφεραν την μοιχαλίδα την οποία οι Ιουδαίοι ήθελαν να λιθοβολήσουν.

Με την βοηθά ξένων (Σελευκιδών και των Ρωμαίων) έπαιρναν το Αρχιερατικό αξίωμα πολλοί προδότες Ιουδαίοι Αρχιερείς (π.χ. Ιάσωνας, Μενέλαος, Άλκιμος), όπως και Ελληνες και ξένοι ηγέτες στις μέρες μας, εξίσου προδότες των χωρών τους (π.χ. ΓΑΠ, Σαμαράς, Παπαδήμος, Τσίπρας, Κούλης, Μπάιντεν, Τρίντο, Σολτς κ.λ.π.) με την βοήθεια ξένων κρατών (π.χ. ΗΠΑ, Γερμανία) ή οργανώσεων (π.χ. Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, Τρίμερης Επιτροπή, Μασονία).

Ενέπαιζαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό οι Ρωμαίοι στρατιώτες βασανιστές όταν τον βασάνιζαν, όπως και οι Σελευκίδες βασανιστές έκαναν και με τον έβδομο γιο της Αγίας Σολομωνής επί Σελευκιδών.

Ο έβδομος γιος της Αγίας Σολομωνής υπέστη τα χειρότερα βασανιστήρια και εκτέλεση με τις διαταγές του Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανούς επειδή αποκάλυψε δημοσιά την κακιά του, όπως έγινε και με τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο από το Μεγάλο Συνέδριο/Σαχεντρίν για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Πριν την πτώση της Σαμάρειας στους Ασσύριους, της Ιερουσαλήμ στους Βαβυλωνίους και της  Πόλης στους Σταυροφόρους και τους Τούρκους οι γυναίκες, και οι νέες περισσότερο, ασχολούντο, , περί τον καλλωπισμών κτλ. Καλό είν’ αυτό. Αλλά να ‘χουμε κι άλλον καλλωπισμό. Να πηγαίνουμε και βαθύτερα.

Κι όταν το ξημέρωμα της αποφράδος εκείνης ημέρας, της Τρίτης της ασβολερής, όπως τη λέει και το λαϊκό άσμα, έμπαιναν οι Τούρκοι, πολλές Βυζαντινές φτιαγμένες και στολισμένες πήγαιναν στο ναό της Αγίας Θεοδοσίας, για το πανηγύρι.

Ακόμη, σαν την Γερμανική Κατοχή είχαμε μαύρη αγορά στα τρόφιμα. Άλλοι πέθαιναν απ’ την πείνα και πολεμούσαν νηστικοί και διψασμένοι, κι άλλοι έκρυβαν τα τρόφιμα, για να ‘κονομήσουν περισσότερα. Μαύρη αγορά!

Η Γοθολία έσφαξε όλους σχεδόν τους απογόνους του Δαβίδ με εξαίρεση τον Ιωάς που ήταν τότε μωρό για να εξασφαλίσει την παράνομη Βασίλεια της από τους νόμιμους διαδόχους του Στέμματος  και είχε τελικά κακό τέλος.

Αντίστοιχα και Ηρώδης έσφαξε όλα τα αθώα νήπια της Βηθλεέμ με εξαίρεση τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό για να εξασφαλίσει την παράνομη Βασίλεια του από τους νόμιμους διαδόχους του Στέμματος  και είχε τελικά κακό τέλος.

Η Ράαβ έλεγε στους Ισραηλίτες κατασκοπους: «Ξέρω ότι ο Κύριος σας έχει παραδώσει αυτή την χώρα», όπως και δύο στρατιώτες Αμαληκίτες στο στρατόπεδο τους μιλώντας μεταξύ τους έλεγαν ότι ο Θεός τους έχει παραδώσει στην εξουσία του Γεδεών.

Τόσο ο Αχάν, οι πέντε Αμμοραίοι βασιλείς, αλλά και οι γιοι της Ρίσπα ήταν κρεμασμένοι ως το ηλιοβασίλεμα.

Τόσο στον Αχάν, όσο και στον τάφο του Καϊάφα λέγεται ότι ρίχτηκαν πάνω τους πολλές πέτρες κατάρας.

«Για τον Κύριο και τον Γεδεών» έλεγαν για σύνθημα οι στρατιώτες του Γεδεών, ενώ οι άντρες του Μαυρίκιου είχαν σαν σύνθημα το: «Θεοτόκε Παρθένε».

Η πτώση της Ιερουσαλήμ το 610 μ.Χ. στους Πέρσες, προκάλεσε ένα τεράστιο σοκ όπως και η πτώση Ρώμης στον Αλάριχο το 410 μ.Χ. και στον Γεζέριχο το 455 μ.Χ.

Ο Προφήτης και Κριτής Σαμουήλ όταν οι Φιλισταίοι αρπάξαν την Κιβωτό της Διαθήκης και την μετέφεραν στην πρωτεύουσα τους μετά την ήττα των γιων του Ηλεί, προκάλεσε έναν ιερό πόλεμο εναντίον τους και τους νίκησε και κατάφερε να πάρει πίσω την Κιβωτό.

Αντίστοιχα και ο ένδοξος Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ηράκλειος όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και αρπάξαν τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στην πρωτεύουσα τους, προκάλεσε έναν ιερό πόλεμο εναντίον τους και τους νίκησε ολοκληρωτικά και κατάφερε να πάρει πίσω τον Τίμιο Σταυρό.

Ο Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος χρησιμοποιούσε στις μάχες του ως σημαία και σύμβολο τον Τίμιο Σταυρό στο Λάβαρο, όπως ακριβώς και ο ένδοξος Αυτοκράτορας Ηράκλειος πολεμούσε τους Πέρσες και τους νικούσε με Εικόνες της Παναγιάς μας.

Ο Δέκιος διέταξε να κάνουν οι Χριστιανό αναγκαστικά θυσία στους ειδωλολατρικούς «θεούς» τους, αλλιώς θα τους δίωκε και θα τους εξόντωνε, όμως παρά τον διωγμό που ξεκίνησε στο τέλος ηττήθηκε και είχε κακό τέλος μετά από ήττα του από βάρβαρους.

Η θυσία του Δέκιου ήταν καταναγκαστική και με την βία και έδινε σε όσους την έκαναν πιστοποιητικά, ενώ όσοι δεν την έκαναν ήταν δήθεν «μιάσματα», όπως και με τον κορωνοιό οποιος έκανε καταναγκαστικά ή από φόβο ή πεποίθηση εμβόλια, έπαιρνε πιστοποιητικό, ενώ όσοι δεν τα έκαναν ήταν δήθεν «μιάσματα».

Αντίστοιχα και ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής, διέταξε να κάνουν οι Εβραίοι αναγκαστικά θυσία στους ειδωλολατρικούς «θεούς» τους, αλλιώς θα τους δίωκε και θα τους εξόντωνε, όμως παρά τον διωγμό που ξεκίνησε στο τέλος ηττήθηκε και είχε κακό τέλος μετά από ήττα του από Πέρσες.

Τόσο ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Οκταβιανός Αύγουστος, έφεραν και οι δύο στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ειρήνη και ευημερία, αφού πρώτα την ενοποίησαν μετά από έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο, ενδιαφέρθηκαν και προστεθήκαν για τον λαο, τον στρατό και τους βετεράνους, ενώ και οι δύο ήταν πολύ αγαπητοί από τους λαούς τους και πήραν μετρά και ψήφισαν και οι δύο νόμους κατά της μοιχείας και είχαν πολύχρονες Βασιλείες και τους διαδέχτηκαν μέλη της οικογένειας τους.  

Απλή και ταπεινή ήταν η ζωή του Δαβίδ στα νιάτα του μέχρι που ο Θεός τον έφερε στο προσκήνιο, όπως έγινε και με τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό μέχρι Αυτός να φτάσει στην ηλικία των τριάντα ετών που ο Εβραϊκός Νόμος επέτρεπε ότι κάποιος μπορούσε να λάβει μέρος στα κοινά και να διδάσκει. 

Τρεις φορές χάθηκε και βρέθηκε συνολικά η κεφαλή του Τίμιου Πρόδρομου και Βαπτιστού συνολικά. 

Επί Αγίου Κυρίλλου, στην Αλεξάνδρεια (ο οποίος φρόντιζε με πολλά φιλανθρωπικά έργα τους φτωχούς της πόλης και για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας), ο  Έπαρχος της πόλεως Ορέστη, ο οποίος αν και δήλωνε χριστιανός, χαρακτηριζόταν συχνά από τους Χριστιανούς της Αλεξάνδρειας θύτης και ειδωλολάτρης, εξαιτίας της άδικης συμπεριφοράς του απέναντι στους Χριστιανούς, η οποία γινόταν αιτία για συνεχείς προστριβές μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων.

Ως νέος Αρχιεπίσκοπος, καυτηρίασε με δριμύτητα την κοινωνική ανισότητα και την αναλγησία των πλουσίων. Ψέγει την πολιτική εξουσία για την ανοχή της σε φαινόμενα αδικιών έναντι των φτωχών, σε απάτες, επιορκίες, σε φαινόμενα έκλυτου βίου.

Δεν διστάζει να εναντιωθεί σε ένα πολιτικό κατεστημένο, το οποίο οδηγεί τους πολίτες της Αλεξάνδρειας και γενικότερα της Αιγύπτου σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και που οξύνει την κοινωνική ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Αρχικός στόχος του ήταν η καταπολέμηση όλων όσων αποτελούσαν κίνδυνο για την εδραιωμένη πια χριστιανική Εκκλησία (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2021/06/blog-post_225.html).

Ακριβώς δηλαδή όπως και ο Στεργιάδης, ο αρμοστής της Ελληνικής πόλεως της Σμύρνης στην Μικρά Ασία επί του Αγίου Επισκόπου Σμύρνης Χρυσοστόμου  (ο οποίος φρόντιζε με πολλά φιλανθρωπικά έργα τους φτωχούς της πόλης και για την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας), αν και δήλωνε «Χριστιανός», χαρακτηριζόταν συχνά από τους Ελληνες της Σμύρνης θύτης και άθεος, εξαιτίας της παντελώς τυραννικής άδικης συμπεριφοράς του απέναντι τους.

Αλλά και την ανεξήγητα ακραία εύνοια του σε οποίον δεν ήταν Ορθόδοξος (κυριως στους μουσουλμάνους Τούρκους, τους αιρετικούς παπικούς Ευρωπαίους και τους Ιουδαίους), η οποία γινόταν αιτία για συνεχείς προστριβές μεταξύ Ελλήνων Χριστιανών και ισλαμιστών Τούρκων.

{Πριν γίνει Μητροπολίτης Σμύρνας ως Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα πραγματοποιούσε περιοδείες στις ελληνικές κοινότητες που δέχονταν την βουλγαρική πίεση και προπαγάνδα, όπως η Προσοτσάνη και ο Βώλακας.

Οι Βούλγαροι επιχειρούσαν συστηματικά με απειλές, βιαιότητες και δολοφονίες να εξαναγκάσουν τους Έλληνες να προσχωρήσουν στη βουλγαρική Εξαρχία. Και αυτό γιατί η εκκλησιαστική ενσωμάτωση των κατοίκων μιας περιοχής ήταν ο πρόδρομος της εδαφικής προσάρτησής της, όταν αργότερα θα διαλυόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Οι Ιουδαίοι έχοντας την απροκάλυπτη στήριξη του έπαρχου Ορέστη ασκούσαν στυγνή τοκογλυφία απέναντι στους χριστιανούς, οι οποίοι μη δυνάμενοι να ανταποκριθούν στην απόσβεση των δανείων τους η των γενικότερων οφειλών τους κατέληγαν δούλοι και δημεύονταν η περιουσία τους, όπως συνέβαινε και σε πολλά Μεσαιωνικά Βασίλεια στην Δυτική Ευρώπη, αλλά και στην νεότερη ιστορία, π.χ. στην Μεσοπολεμική Γερμανία.

Ο Σωκράτης τονίζει ότι ο Ορέστης, αν και δήλωνε Χριστιανός μισούσε φανατικά τους Επισκόπους και θεωρούσε ότι ασκούσαν εξουσία και είχαν αρμοδιότητες δοσμένες από το Αυτοκράτορα, τις οποίες δεν έπρεπε να έχουν: «Εμίσει την δυναστείαν των επισκόπων, ότι παρηρούντο πολύ της εξουσίας των εκ βασιλέως άρχειν τεταγμένων». Δεν έχανε λοιπόν ευκαιρία να προσπαθήσει να εκθέσει τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας στα μάτια του λαού της Αλεξάνδρειας και να δημιουργήσει προστριβές μαζί του.

Ακριβώς τα ιδιά πιστεύω για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους Επισκόπους και την παρόμοια παντελώς τυραννική και υποτιμητική/καταπιεστική συμπεριφορά είχε και ο Στεργιάδης (ο οποίος είχε οριστεί αρμοστής της Σμύρνης από  τον Βενιζέλο και τον διατήρησαν και οι μοναρχικοί στην συνέχεια που διαδέχτηκαν τον Βενιζέλο με τις εκλογές του 1.920 μ.Χ.).

Ο εξουσιομανής και αυταρχικός Ορέστης, όπως και ο εξουσιομανής και αυταρχικός Στεργιάδης, παρεξήγησαν τις διαταγές των ανωτέρω τους (Θεοδόσιου του Β’ και Βενιζέλου) να φέρουν την τάξη στην Αίγυπτο και την Μικρά Ασία και να τηρούν την ισορροπία, την ηρεμία και την ειρήνη στις κρίσιμες αυτές γεωστρατηγική και γεωπολιτικά περιοχές, με τον απαίσιο χαρακτήρα τους, με το να φέρνονται ανεξέλεγκτα και περνώντας πάντα και μόνιμα το μέρος όσων δεν ήταν Ορθόδοξοι ενάντια στους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Τόσο η συμπεριφορά αυτή του Ορέστη, όσο και αυτή του Στεργιάδη, είχαν σαν αποτέλεσμα την πλήρη αποξένωση και την εχθρότητα και συγκρούσεις των Ορθοδόξων Ελλήνων με τους αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους της περιοχής και οδήγησε σταδιακά στην Μικρασιατική Καταστροφή στην μία περίπτωση και στην απώλεια της Αίγυπτου στους Άραβες στην άλλη.

Με την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, οι Εβραίοι εξορίστηκαν στην Μεσοποταμία από την οποία είχε προέλθει στην Χαναάν ο προγονός τους, ο Αβραάμ.

Η Ελλάδα είναι η ενδιάμεση περιοχή από τα Βαλκάνια και την Ευρώπη προς την Μικρά Ασία/Ασία και το Ισραήλ η ενδιάμεση περιοχή από την Μέση Ανατολή και την Ασία προς την Αίγυπτο και την Αφρική, ενώ και τα δύο αποτελούν παράλληλα σημαντικούς εμπορικούς και γεωστρατηγικούς κόμβους.

Βεβήλωσαν και έβαλαν αγάλματα ειδωλολατρικών θεών στον Ναό του Σολομώντα ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής που έβαλε ένα άγαλμα του Δία, ο Μανασσής που έβαλε ένα άγαλμα της Ασέρα, ενώ ο Καλιγούλας προσπάθησε να τοποθετήσει ένα άγαλμα του, ο Νέρωνας έβαλε τους Ρωμαϊκούς αετούς και ο Ομάρ έκτισε εκεί το Τέμενος του Ομάρ.

Λεπρός βασιλιάς ήταν ο Ουζζίας και ο Βαλδουίνος ο Δ’.

Ο θάνατος του Κοντόσταβλου Charles I d'Albret, του δευτέρου σε εξουσία μετά τον Γάλλο βασιλιά Κάρολου του ΣΤ΄ επήλθε στην μάχη του Αζινκούρ που αφανίστηκε ο ίδιος και ο στρατός του από τον στρατό του Άγγλου βασιλιά Ερρίκου του Ε’, όπως και ο θάνατος του Αλκάνα, του του δευτέρου σε εξουσία μετά τον βασιλιά του Ιούδα Αχάζ, του Αλκμάνα, επήλθε σε μάχη του οπού αφανίστηκε ο ίδιος και ο στρατός του από τον στρατό του βασιλιά του Ισραήλ Φεκά.

Δεν τράφηκαν στους τάφους των βασιλέων του Ιούδα λόγω ασέβειας ή και ασθένειας, ο Ουζζίας και ο Αχάζ.

Λέπρα σκέπασε άμεσα τον ασεβή Ουζζία και τον Γεχαζί, όπως και προσωρινά την Μαριάμ, την αδερφή του Προφήτη Μωυσή και του Ααρών όταν αυτή ασέβησε.

Έκτισαν αποθήκες τροφίμων για τον λαό στις πρωτεύουσες τους, μαζεύοντας στάρι από άλλες περιοχές οι προνοητικοί Εζεκίας και Κλαύδιος.

Κατά την Έξοδο και πριν την κατάκτηση της Χαναάν οι Εβραίοι είχαν εντός τους και ένα μικρό τμήμα ξένων (αλλόφυλων), τους Έρεβ Ραβ, με τους οποίους κατέκτησαν μαζί την Γη της Επαγγελίας μέσω πολέμων.

Αντίστοιχα και στο σύγχρονο κράτος του Ισραήλ, αυτό γεννήθηκε με την κατάκτηση της Παλαιστίνης από τους Εβραίους με πολέμους με τους Άραβες, ενώ οι περισσότεροι από τους πρώτους κατοίκους και πολεμιστές του ήταν Ασκενάζι Εβραίοι.

Οι Ασκενάζι είναι μίξη των πραγματικών και γνήσιων απογόνων των πρώτων Εβραίων, των Σεφαρδιτών με τους Χαζάρους, όπως και στο Αρχαίο Βασίλειο του Ισραήλ, οι Σαμαρείτες ήταν μείξη όσων Εβραϊκών πληθυσμών δεν στάλθηκαν εξορία στην Μεσοποταμία με πληθυσμούς από την Μεσοποτάμια που έφεραν στην περιοχή της Χαναάν ως εποίκους οι Ασσύριοι.

Και όπως στο Αρχαίο Ισραήλ, το Βασίλειο του Ισραήλ μισούσε το Βασίλειο του Ιούδα και το καταπίεζε, ενώ είχε υιοθετήσει τις θρησκείες άλλων λαών, έτσι και στις μέρες μας, οι Ασκενάζι Εβραίοι που έχουν εξουσία στο Ισραήλ καταπιέζουν τους Σεφαρδίτες και μαζί με αυτούς και τους Χριστιανούς και μουσουλμάνους συμπολίτες τους που τους έχουν σαν πολίτες γ’ κατηγορίας.  

Οι Εβραίοι, εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους στην Αίγυπτο λόγω της καταπίεσης των πολιτικών τους εχθρών και εισέβαλαν στα εδάφη των τυραννικών Χαναναίων, οι οποίοι σκότωσαν πάμπολους ανθρώπους για να οικοδομήσουν την Αυτοκρατορία τους (πολλοί από αυτούς και σε ετήσιες ανθρωποθυσίες στους «θεούς» τους).

Και τους κατέκτησαν πλήρως, αν και λιγότεροι αριθμητικά, εκμεταλλευόμενοι επίσης και τις εμφύλιες διαμάχες και τις ενδοβασιλικές δολοφονίες και ανταγωνισμούς, όπως και το μίσος των λαών που ήταν υποτελείς τους

Αντίστοιχα, οι Ισπανοί Κονκισταδόρες που εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους στην Κούβα λόγω της καταπίεσης των πολιτικών τους εχθρών και των εγκλημάτων τους, εισέβαλαν στα εδάφη των τυραννικών Κίνας και Αζτέκων, οι οποίοι σκότωσαν ένα εκατομμύριο ανθρώπους για να οικοδομήσουν την Αυτοκρατορία τους (πολλοί από αυτούς και σε ετήσιες ανθρωποθυσίες στους «θεούς» τους).

Και τους κατέκτησαν πλήρως, αν και λιγότεροι αριθμητικά, εκμεταλλευόμενοι επίσης και τις εμφύλιες διαμάχες και τις ενδοβασιλικές δολοφονίες και ανταγωνισμούς, όπως και το μίσος των λαών που ήταν υποτελείς τους.

Αλλά και οι Νοτιοαφρικανοί του Πρετόριους που εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους λόγω της καταπίεσης των Βρετανών, εισέβαλαν στα εδάφη των τυραννικών Ζουλού, οι οποίοι σκότωσαν ένα εκατομμύριο ανθρώπους για να οικοδομήσουν την Αυτοκρατορία τους.

Και τους κατέκτησαν πλήρως, αν και λιγότεροι αριθμητικά, εκμεταλλευόμενοι και τις εμφύλιες διαμάχες των Ζουλού και τις ενδοβασιλικές δολοφονίες και ανταγωνισμούς, όπως και το μίσος των λαών που ήταν υποτελείς τους.

Η πρώτη προσπάθεια εισβολής των Ισραηλιτών στην Χαναάν ήταν αποτυχημένη, όπως και των Ηρακλειδών/Δωριέων στην Πελοπόννησο. Οι πρώτοι έμειναν πολύ καιρό στην Κάδης και οι δεύτεροι στην Αθηνά, σε φιλικούς προς αυτούς ομοεθνείς τους λαούς, όπου αναδιοργανώθηκαν, αναπλήρωσαν τις απώλειες τους και εκπαιδεύτηκαν στην χρήση των οπλών και του πολέμου.

Στην συνέχεια, η επόμενη γενιά που εισέβαλε στην κάθε περίπτωση κατέλαβε τα εχθρικά εδάφη, τα οποία όπως έλεγαν ήταν πατρογονικά τους που τα διεκδικούσαν ξανά, νικώντας τους αντιπάλους τους (αν και πολύ λιγότεροι αριθμητικά), αφού οι ασεβείς Χαναναίοι βασιλείς και οι Ατρείδες είχαν διαφθαρεί.

Και πολεμούσαν συνεχώς μεταξύ τους σε εμφυλίους πολέμους, ενώ στο τέλος εξοντώθηκαν και αυτοί  βία και σε μάχες από τους εισβολείς και όσοι επέζησαν έφυγαν από τις περιοχές αυτές για άλλα μέρη ως πρόσφυγες.

ΔΥΟ ΑΓΙΟΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΑΝ ΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΑΝΟΙΓΑΝ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ.

"Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ ΗΤΑΝ ΙΑΤΡΟΣ ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΣΤΙΣ ΟΦΘΑΛΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ.

Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΗΤΑΝ ΓΕΝΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΜΕ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ

- ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΜΠΤΩΣΗ - ΗΤΑΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΑΝ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΑΝ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ". "είχαν και κάτι άλλο κοινό αυτοί οι δυο ΑΓΙΟΙ μπήκαν πολλές φορές στις φυλακές για το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ" (https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/06/blog-post_19.html).

Ο Άγιος Συμεών Βερχοτούρι, πήγαινε από περιοχή σε περιοχή και δούλευε ως ράφτης, όπως και ο Απόστολος Παύλος ως σκηνοποιός, ενώ όπως οι Απόστολοι ήταν και αυτός παράλληλα ψαράς.

Ο Αθάνασιος Διάκος απάντησε υπερήφανα στους Τούρκους που του είπαν να γίνει μουσουλμάνος για να μην πεθάνει μαρτυρικά «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός και θα πεθάνω», όπως και ο Άγιος Οικουμενικός Πατριάρχης και Εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε΄ σε παρόμοια πρόταση των Τούρκων απάντησε ότι ένας Πατριάρχης δεν προδίδει την Πίστη του στον Θεό και πεθάνει για Αυτόν.

Ο Κανάρης, όπως και ο Καποδίστριας παρακολουθούσαν τακτικά ακόμα και ως κυβερνήτες και οι δύο την Θεία Λειτουργία.

Οι Έλληνες (ο Νέος Ισραήλ) ηγέτες του 1.821 μ.Χ. αφιέρωναν τις νίκες τους στον Θεό και στην Παναγιά μας, όπως έκαναν και οι Αρχαίοι Ισραηλίτες που αφιέρωναν στον Θεό τις νίκες τους.

Όπως στους Δώδεκα μαθητές του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού υπήρχε ένας προδότης, έτσι και στην πλειοψηφία των Ελλήνων υπάρχει μία μειοψηφία προδοτών.

Όπως ο Σαμψών αυτοθυσιάστηκε με τους Φιλισταίους και σκοτώθηκε μαζί τους, όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες στο Αρκάδι.

Έκαψαν Λείψανα Αγίων και κατέστρεψαν Ναούς και Εκκλησίες και έκαναν διωγμούς ενάντια στους Χριστιανούς οι Ρωμαίοι, οι Εβραίοι, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, οι Εικονομάχοι, οι Άραβες, οι Σταυροφόροι, οι Τούρκοι και οι κομμουνιστές. 

Το Βουνό των Σπηλαίων, πάνω στο οποίο υψώνεται ο Κήπος της Θεοτόκου, επιλέχθηκε από τον Θεό από την αρχή, όπως το όρος Σινά και η Ιερουσαλήμ. Εδώ είναι το πνευματικό κέντρο της Ορθοδοξίας στην Ρωσία (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/06/blog-post_402.html).

Υπήρξε σύγκρουση μεταξύ των μπολσεβίκων του Λένιν με τους μενσεβίκους και το κομμουνιστικό κόμμα για τον λόγο αυτό διασπάστηκε στα δύο, όπως και στο συνέδριο των σιωνιστών στην Βασίλεια της Ελβετίας, υπήρξε διάσπαση, αναμεσά στους σιωνιστές του Χερτσλ.

Οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο Ισραήλ ως λαός ήταν ο «μεσσίας» και αυτός έπρεπε μονός του να ιδρύσει ένα κράτος στην Παλαιστίνη και στους παραδοσιακούς Εβραίους που υποστήριζαν ότι κράτος αυτό θα το ίδρυε ο «μεσσίας» τους όταν θα έρχονταν στον κόσμο.

Ήταν ξεχωρισμένοι από την κοιλιά της μάνας τους σαν Προφήτες ή Απόστολοι ο Απόστολος Παύλος, ο Προφήτης Ιερεμίας και ο Ιωάννης Προδρόμος και Ευαγγελιστής.

Ο Σαούλ ζήτησε από τον υπασπιστή του να τον σκοτώσει για να μην τον σκοτώσουν οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι Φιλισταίοι, όπως και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αναρωτήθηκε αν υπήρχε κάποιος Χριστιανός για να του πάρει το κεφάλι όταν έπεφτε η Πόλη για να μην τον σκοτώσουν οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι φανατικοί ισλαμιστές Τούρκοι.

Όπως ο Σαούλ κυνήγησε ανεπιτυχώς τον Δαβίδ στις σπηλιές της ερήμου της Ζι και της Εν Γεδί, με αντίστοιχο τρόπο και ο Πέρσινγκ κυνηγούσε τον Πάντσο Βίλα ανεπιτυχώς στις σπηλιές και άλλες κρυψώνες του Μεξικού, ενώ και οι δύο όταν κοντεύαν σχεδόν να τους φτάσουν οι εχθροί τους, κατάφερναν στο τέλος να ξεφεύγουν.  

Λεπρόσαρκο ήταν το νόσημα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίου Β΄(http://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/06/337-361.html), όπως και του βασιλιά Ουζζία του Ιούδα, ενώ ο πρώτος θεραπεύτηκε Θαυματουργικά από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όπως και ο Νεεμάν από τον Ελισαίο Θαυματουργικά.

Επί Αλέξανδρου του Α’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, οι Πέρσες είχαν πάρει ελευθερίες με τις γυναίκες του Παλατιού και ως εκ τούτου είχαν σκοτωθεί όλοι, μαζί με την ακολουθία τους, από τον Αλέξανδρο και τους άνδρες του, όπως ακριβώς και οι προσβεβλημένοι γιο του Ιακώβ, σκότωσαν τον Συχέμ, ο γιος του Εμμώρ του Ευαίου, του άρχοντα της περιοχής που βίασε την αδερφή τους Δείνα και την οικογένεια του.

Όταν ένας υβριστής επιτέθηκε ενάντια στον Περικλή, αυτός τον αντιμετώπισε μεγαλόψυχα και πράα, όπως έκανε και ο Δαβίδ με τον Σιμέι που τον καταριόνταν και τον έβριζε.

Υπάρχουν μεγάλες ομοιότητες στις μέρες μας αναμεσά στην διωκόμενη Μονή της Αγίας Λαύρας Κίεβου με την επίσης διωκόμενη μονή Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος. Και στις δύο περιπτώσεις οι νόμιμοι Μοναχοί των Μονών αυτών συκοφαντούνται ως δήθεν «καταληψίες», «φανατικοί», «μισαλλόδοξοι», «οπισθοδρομικοί» και «φανατικοί» από τους ξένους και τους δυτικούς αιρετικούς, που τους κατηγορούσαν επίσης ως δήθεν «πράκτορες των Ρώσων» ακόμα και έναν έλεγαν έστω και ένα θετικό για τους Ορθοδόξους αυτούς αδερφούς.

Παράλληλα όμως τους κυνήγησε και το πολιτικο σύστημα των κρατών τους, τους δίωξε και προσπάθησε να τους εκδιώξει, επειδή δεν στήριζαν τις ανορθόδοξες, αντιχριστιανικές και εθνοπροδοτικές πολίτικες τους, αλλά και για να κάνουν το θελήματα των ξένων αφεντών τους.

Αλλά και μέρος του ανώτερου κλήρου και της ιεραρχίας τους πολέμησε επίσης με μανία, επειδή δεν δέχτηκαν τις αιρετικές και πανθρησκείας, οικουμενιστικές-ουνιτικές και συγκριτιστικές πολιτικές τους, την εγκατάλειψη των Ελληνικών εθίμων και την πιθηκοποίηση/μίμηση των δυτικών, ενώ είχαν και σύγκρουση και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη επειδή δεν το μνημονεύαν και δεν δέχονταν όσες αποφάσεις τους δεν θεωρούσαν Ορθόδοξες.

Στην θέση των νόμιμων αυτών Αδελφοτήτων, δημιουργήθηκαν νέες, δήθεν «νόμιμες αδελφότητες», οι οποίες προσπάθησαν με βία (με την χρήση αστυνομικών δυνάμεων), φανατισμό, συκοφαντία και ψευδή να εκδιώξουν τους νόμιμους Μονάχους από τις Μονές τους, να αρπάξουν την περιουσία τους και να εισέλθουν οι «νέοι» σε αυτές και να τις δυτικοποιήσουν και να τις παραδώσουν στον πάπα της Ρώμης. 

Μιὰ σύγκριση τῶν Συνόδων στὴν Λυῶν, στὴν Φερράρα-Φλωρεντία καὶ στὸ Κολυμπάρι.

Ἡ ἐρμηνεία τῶν ἱστορικῶν γεγονότων μπορεῖ νὰ εἶναι πολυσήμαντη ἀπὸ διαφορετικοὺς παρατηρητὲς μὲ διαφορετικὲς πεποιθήσεις. Ὡστόσο σὲ κάθε περίπτωση ἡ παράθεση τῶν γεγονότων θὰ πρέπει νὰ γίνεται ἀντικειμενικὰ χωρὶς νὰ παραχαράσσεται ἡ ἱστορία.

Σκοπὸς τοῦ παρόντος κειμένου εἶναι μιὰ σύντομη σύγκριση γεγονότων μεταξὺ τῶν Συνόδων στὴν Λυῶν τῆς Γαλλίας τὸ 1.272 μ.Χ.-4 μ.Χ., στὴν Φερράρα-Φλωρεντία τῆς Ἰταλίας τὸ 1.438 μ.Χ.-9 μ.Χ. καὶ στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τὸ 2016 μ.Χ., ἀφήνοντας τὴν ἐρμηνεία τους στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀναγνώστη.

1. Καὶ οἱ τρεῖς Σύνοδοι ἔγιναν μὲ παρουσία μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας (ὁ ὅρος χρησιμοποιείται συμβατικά). Στὶς Συνόδους τῆς Λυῶν καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις ἐνυπόγραφα, ὄχι μόνο οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀλλὰ καὶ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες κάτω βέβαια ἀπὸ πιέσεις, ἐνῶ στὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου οἱ ἀποφάσεις ὑπογράφτηκαν ἀπὸ Ὀρθοδόξους Ἱεράρχες μόνο (οὐσιαστικὰ μόνο ἀπὸ τοὺς Προκαθήμενους), ὅμως εἶχαν τὴν ἀπόλυτη ἀποδοχὴ τῶν Δυτικῶν, ἀφοῦ τοὺς προσδίδει ἐκκλησιαστικὴ ὀνομασία καὶ κατ’ ἐπέκταση ὑπόσταση, ὀνομάζοντάς τους ἐπισήμως «ἐκκλησίες», τόσο τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ὅσο καὶ τοὺς Προτεστάντες. Mάλιστα στοὺς δεύτερους ἐπικυρώνει οὐσιαστικὰ τὰ θεολογικά τους κείμενά ποὺ παράγουν καὶ ὑπογράφουν στὸ ΠΣΕ.

2. Καὶ οἱ τρεῖς Σύνοδοι διοργανώθηκαν καὶ διεξήχθηκαν βασισμενὲς στὰ ἐκκλησιαστικὰ πρότυπα τῆς δυτικῆς ἐκκλησιολογίας καὶ ὄχι στὸ ἐκκλησιαστικὸ πολίτευμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι συνοδικό, ὅπως ἀπορρέει ἀπὸ τὴν πρώτη Ἀποστολικὴ Σύνοδο, ὄπου οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἀπὸ μεγάλο ἀριθμὸ Ἱεραρχῶν (καὶ μάλιστα σὲ θέματα πίστεως ὁμόφωνα), χωρὶς ἀλάθητους καὶ πρώτους.

Συγκεκριμένα στὴ Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἀποφάσισαν οὐσιαστικὰ μόνο οἱ δέκα Προκαθήμενοι τῶν τοπικῶν Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν (οὔτε καν ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι, ἀφοῦ τέσσερις ἀρνήθηκαν νὰ συμμετέχουν), ἐνῶ καὶ οἱ ὑπόλοιποι παρόντες Ἱεράρχες ἦταν σὲ σχέση μὲ τὸν συνολικό τους πλήθος στὸ σημερινὸ ὀρθόδοξο κόσμο ὑπερβολικὰ περιορισμένοι σὲ ἀριθμό. Γενικῶς ἡ Σύνοδος αὐτὴ διοργανώθηκε καὶ διεξήχθηκε ἀντιγράφοντας τὰ πρότυπα τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν.

3.  Καὶ οἱ τρεῖς διεξήχθηκαν τελικὰ σὲ ἔδαφος, ποὺ σήμερα ἀνήκει στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωση, ἄν καὶ ἡ τρίτη ἀρχικὰ σχεδιαζόταν νὰ γίνει στὴν Κωνσταντινούπολη.

4. Στὶς δύο πρώτες Συνόδους στὴ Λυῶν καὶ στὴν Φερράρα  - Φλωρεντία, ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων ἦταν βουλὴ καὶ ἐπιδίωξη τῶν βαπτισμένων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Αὐτοκρατόρων τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων Μιχαήλ Η’ καὶ Ἰωάννη Η’ ἀντίστοιχα, προκειμένου νὰ ἀποσοβήσουν τὸν ἐξωτερικὸ κίνδυνο γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη.

Στὴν πρώτη περίπτωση ὁ κίνδυνος αὐτὸς προερχόταν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς Χριστιανοὺς τῆς δύσης, ποὺ ήδη εἶχαν ἀλώσει τὴν Πόλη τὸ 1.204 μ.Χ. (!), καὶ στὴν δεύτερη περίπτωση ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους Ὀθωμανοῦς, τοὺς ὁποίους μετὰ τὴν ἄλωση τοῦ 1.204 μ.Χ. δὲν εἶχαν πιὰ στὴν Πόλη δύναμη καὶ μέσα νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι δὲν ὑπάρχει πιὰ Ἕλληνας Αὐτοκράτορας καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη εἶναι ὑποταγμένη ἤδη πεντέμιση αἰῶνες στὸν Τούρκο κατακτητή. Σὲ αὐτὴ ὑπάρχει μόνο ὁ Πατριάρχης, ἔχοντας ὅμως πίσω ἀπὸ αὐτὸν τὸν δυτικὸ μὴ Ὀρθόδοξο δυνάστη, ποὺ ἦταν παρὸν στὴν Σύνοδο αὐτὴ μέσω τῆς ἀμερικανικῆς ἀντιπροσωπίας του, ἡ ὁποία μάλιστα ἦταν, κατὰ πρωτόγνωρο τρόπο γιὰ Σύνοδο Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μιὰ γυναίκα.

5. Καμὶα ἀπὸ αὐτὲς τὶς Συνόδους δὲν ἔγινε γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστοῦν αἱρέσεις καὶ πλάνες στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, νὰ διατυπωθοῦν δογματικοὶ ὅροι καὶ νὰ περιχαρακωθεῖ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ στὶς τρεῖς ἔγινε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο.

Ὑποκινούμενες ἀπὸ γεωπολιτικοὺς κινδύνους τῆς ἐποχῆς τους, τοὺς ὁποίους προκειμένου νὰ ἀποφύγουν οἱ Ἕλληνες Αὐτοκράτορες (τῶν δύο πρώτων Συνόδων) καὶ οἱ ἑκάστοτε Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (καὶ τῶν τριῶν Συνόδων) προσέφευγαν στὴν ἀγκάλη τοῦ πάπα.

Ἔτσι, στὶς δύο πρώτες Συνόδους, στὴ Λυῶν καὶ στὴν Φερράρα – Φλωρεντία, ὑπογράφτηκαν σύμφωνα ἐνώσεως μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, εἰσάγωντας τὸ φιλιόκβε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας καὶ ὑποτάσσοντάς μας ἐπισήμως στὶς ἀξιώσεις τοῦ Πάπα.

Στὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι δὲν ἔγινε κάτι τέτοιο, ἀλλὰ ὅμως: α) ὀνομάστηκαν «ἐκκλησίες» οἱ ἑτερόδοξοι, ὁπότε τοὺς προσδίδεται ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση, ποὺ σημαίνει μετοχὴ στὴν ἀλήθεια καὶ μυστηριακὴ ἐγκυρότητα, β) θεσμοθετήθηκε ἐπίσημα ἡ συμμετοχή μας στο ΠΣΕ, ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἕνα προτεσταντικό συμβούλιο, καὶ ἐπίσης ἐπικυρώθηκαν ἐπίσημα τὰ θεολογικά του κείμενα,  καὶ γ) προσβλήθηκε ταυτόχρονα, ἄν ὄχι καταλύθηκε, τὸ πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι συνοδικό, καὶ ὄχι παπικό.

Καὶ αὐτὸ γιατὶ ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχοντας ἤδη προετοιμασμένα κείμενα, ποὺ παρόλη τὴν μακρόχρονη προετοιμασία μισοῦ αἰῶνα περιείχαν ἀσάφιες, ἐλλείψεις καὶ ἄλυτα προβληματικὰ σημεῖα, συγκλήθηκε νὰ κάνει μόνο ἐλάχιστες διορθώσεις «στὸ πόδι» (σὲ λιγότερο ἀπὸ δέκα ἡμέρες ἀσχολήθηκε μὲ ὁκτῶ κείμενα σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἄλλες Συνόδους) καὶ μάλιστα διὰ χειρὸς τῆς παπικὰ δρῶσας ὁλιγαρχίας Προκαθημένων. 

Ἐπομένως, γίνεται σαφὲς ἀπὸ τὰ παραπάνω ὅτι καὶ ἄν δὲν ὑπογράφηκε ἐνωτικὸς ὅρος στὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι, ἡ ἀποδοχὴ τῆς Συνόδου αὐτῆς ἀνοίγει διάπλατα τὴν πύλη πρὸς τὴν ἔνωση, ἤ μάλλον τὴν καθιστὰ οὔτε καν νὰ χρειάζεται πιά μέσα στὸ πλαίσιο τῆς λογικῆς «ἀφοῦ ὅλοι εἴμαστε ἐκκλησίες, τὶ ἔχουμε νὰ χωρίσουμε;».

6. Καὶ στὶς δύο πρώτες Συνόδους οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀντιδροῦσαν στὶς ἀποφάσεις τους δέχθηκαν ἀφόρητες πιέσεις μὲ θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα μέσα. Μάλιστα μετὰ τὴ Σύνοδο τῆς Λυῶν ὁ διωγμὸς ἔφθασε μέχρι τὰ σκληρὰ βασανιστήρια, τὶς φυλακίσεις καὶ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ πολλούς ἁγιορεῖτες μοναχούς στὴν Ἱ. Μ. Ζωγράφου, στὸ Πρωτάτο τῶν Καρυῶν, στὴν Ἱ. Μ. Ἰβήρων, στὴν Ἱ. Μ. Βατοπεδίου καὶ ἀλλοῦ.

Στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἐκ πρώτης ἐπόψεως δὲν συνέβη κάτι παρόμοιο. Ὡστόσο μόλις δύο χρόνια ἀργότερα οἱ πρωτοστατήσαντες στοὺς ἀπόντες ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ ἀπορρίψαντες εὐθέως καὶ αὐτὴ καὶ τὶς ἀποφάσεις της, Ρώσοι Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τιμωρήθηκαν ὀδυνηρὰ μὲ τὴν ὠμὴ ἐπέμβαση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἡ ὁποία κανονικῶς ὑπάγεται στὸ Πατριαρχείο τῆς Μόσχας γιὰ πάνω ἀπὸ τρεῖς αἰῶνες.

Ἡ ἐπαναφορὰ στὴν κοινωνία μιὰς μερίδας ἀχειροτόνητων καὶ καθηρημένων ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας Οὐκρανῶν ἱεραρχῶν ταὴν ὁποία ἀποφάσισε καὶ ἔπραξε μονομερῶς ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως χωρὶς νὰ γίνουν καν ἐπαναχειροτονίες, καὶ ἀκόμα περισσότερο ἡ χορήγηση τοῦ Τόμου Αὐτοκεφαλίας ποὺ ἀκολούθησε σὲ αὐτὴ τὴν μερίδα τῶν ἀχειροτόνητων καὶ καθηρημένων ἱεραρχῶν, δυσχέρανε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση στὴν Οὐκρανία, κλονίζοντας ὅμως καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ εἰρήνη στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία.

Ὅσες ὑποκριτικὲς προσπάθειες καὶ νὰ γίνονται ὥστε νὰ συγκαλυφθεῖ ἡ πραγματικότητα χωρὶς καμιὰ προσπάθεια μετανοίας, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μετὰ αὐτὲς τὶς κυνικὲς ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ἤδη δυσχερὴ θέση τῶν ἑκατομμυρίων Οὐκρανῶν Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ἄνηκαν καὶ συνεχίζουν νὰ ἀνήκουν στὴν κανονικὴ Εκκλησία ἔγινε πολὺ δυσκολότερη, οἱ καθημερινοὶ διωγμοὶ καὶ τὸ ἄρπαγμα ἥ ἡ καταστροφὴ τῶν Ἱερῶν Ναών τους ἐντάθηκαν, πολλοὶ λοιδοροῦνται καὶ ξυλοκοποῦνται, ἐπειδὴ παραμένουν πιστοὶ στὴν Ἐκκλησία τους ὑπὸ τοῦ προκαθημένου τους Μητροπολίτη Ὀνουφρίου, ἀκόμα ἀναγνωριζόμενου ὡς τοῦ κανονικοῦ προκαθήμενου ἀπὸ τὴν  μεγάλη πλειοψηφία τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν (δέκα ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις).

Τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ ἐπιδείνωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κατάστασης στὴν Οὐκρανία ἀπὸ τὴν ἄτεκτη αὐτὴ στάση τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου του, ποὺ ἔφερε ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀντὶ νὰ βοηθήσει τοὺς Οὐκρανοὺς γιὰ νὰ ἐκτονωθεῖ καὶ νὰ καταλαγιάσει ἡ τεταμένη ἐκεῖ συνολικὴ ἐκκλησιαστικὴ καὶ πολιτικὴ κατάσταση, τελικὰ ὁδήγησε στὸ ξέσπασμα τοῦ πολέμου τρία χρόνια ἀργότερα μετὰ τὴν χορήγηση τοῦ Τόμου Αὐτοκεφαλίας.

Ἑκατοντάδες Ἱεροὶ Ναοὶ ἀρπάχθηκαν ἥ καταστράφηκαν, δεκάδες πιστοὶ διακομίστηκαν σὲ Νοσοκομεία λόγω ξυλοδαρμῶν, καὶ μετὰ τὸ ξέσπασμα τοῦ πολέμου, χιλιάδες ἄνθρωποι ἔχασαν ὅτι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν, τραυματίστηκαν ἤ σκοτώθηκαν, καὶ μπροστὰ σὲ ὅλα αὐτὰ οἱ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὄχι μόνο δὲν συνέβαλλαν νὰ ἀποφευχθοῦν ὅλα αὐτά, ἐπιβαρύνοντας ἀντιθέτως σοβαρὰ μὲ τὶς ἐνέργειές τους αὐτὴ τὴν κατάσταση στὴν ἀδελφὴ χώρα, ἀλλὰ οὔτε καν ἔχουν ἐκφράσει ἕνα λόγο συμπαράστασης στοὺς Χριστιανοὺς πιστοὺς ἀδελφοὺς ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτη Ὀνούφριου οἱ ὁποίοι διώκονται ἀνελέητα μέσα στὴν δική τους χώρα καὶ ἡ κυβέρνησή τους ἀρχικὰ ἁπλὰ ἐθελοτυφλοῦσε, στὴν συνέχεια ὅμως ἄρχισε πλέον νὰ ἐμπλέκεται χωρὶς προσχήματα στὸν διωγμό. 

Γιατὶ τέτοια σκληρότητα ἀπέναντι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ τόση ἀδιαφορία στὰ παθήματά τους καὶ τὶς κακουχίες τους ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως; Ἀκριβῶς λόγω τῆς ὑπαγωγῆς τους στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, ἄν καὶ ἐπισήμως στὸ πλαίσιο τοῦ πολέμου κήρυξαν τὸν Μάιο τοῦ 2022 μ.Χ. μὲ συνοδικὴ ἀπόφασή τους τὴν ἀνεξαρτησία τους ἀπὸ αὐτό, χωρὶς ὅμως βέβαια νὰ παύουν νὰ διατηροῦν ἀδελφικὲς σχέσεις μὲ αὐτό, τοῦ ὁποίου ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, δὲν παραβρέθηκε στὴ Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι καὶ δὲν δέχθηκε τὶς ἀποφάσεις της, τηρῶντας τὴν ἴδια στάση ἀκριβῶς καὶ ὁ Μητροπολίτης Ὀνούφριος μὲ τὴν κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας.

7. Ἡ Σύνοδο στὴν Λυῶν καὶ οἱ ἀποφάσεις της ἀκυρώθηκαν ἐπισήμως, ὡς διαστρεβλώνουσες τὰ ὀρθόδοξα δόγματα, ἀπὸ τὶς δύο συνόδους ποὺ ἀκολούθησαν τῶν Βλαχερνῶν ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἀνδρόνικου Β΄, α) Τὸ 1.283 μ.Χ. ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἰωσὴφ Α’ καὶ β) Τὸ 1.285 μ.Χ.  ἀπὸ τὸν πατριάρχη Γρηγόριο Β΄ τὸν Κύπριο, μὲ τὴν πολύτιμη θεολογικὴ συμβολὴ τοῦ Ἁγίου Θεολήπτου Φιλαδελφείας. Ὁ Ἰωάννης IA΄ Βεκκός, μαζὶ μὲ ὅσους ἐπισκόπους τὸν ἀκολούθησαν στὴν ἐνωτικὴ πολιτικὴ τοῦ Μιχαὴλ H΄ Παλαιολόγου, ἀναθεματίστηκαν καὶ καθαιρέθηκαν, καὶ ὁ ἴδιος μὲ τοὺς δύο ἀρχιδιακόνους του ἐπιπλέον ἐξορίστηκαν καὶ φυλακίστηκαν.

Ὁμοίως στὴν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινούπολης στὸν ναὸ τῆς Παμμακαρίστου μεταξὺ 1ης  Σεπτεμβρίου 1483 καὶ 31ης Αὐγούστου 1.484 μ.Χ., συγκροτήθηκε μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ τῶν τεσσάρων πατριαρχείων της Ἀνατολῆς, παρόλες τὶς ἀντίξοες συνθήκες λόγω τουρκοκρατίας, Πανορθόδοξη Σύνοδος  ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Συμεῶν Α΄ τὸν Τραπεζούντιο, ἔχοντας ὅμως προετοιμαστεῖ πρὶν ἀπὸ τὸν  Μάξιμο Γ΄ ὁ Χριστώνυμο, ὁ ὁποῖος τελικὰ ἀναπαύθηκε πρὶν τὴν σύγκλησή της, καὶ ἐκεῖ ἀναιρέθηκαν οἱ ἐνωτικὲς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, ὡς μὴ ἐκφράζουσες τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ μὴ στοιχοῦσες στὶς προηγηθείσες Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ἀλλὰ ἀποκλίνοντες ἀπὸ τὰ ὀρθόδοξα δόγματα.

Ἡ ἕνωση αὐτὴ βέβαια, ὅπως καὶ τῆς Συνόδου τῆς Λυῶν, δὲν συντελέσθηκε ποτὲ στὴν πράξη, ἀλλὰ ἀποτέλεσε μιὰ προσπάθεια ὑπέρβασης ἀναγκῶν καὶ κινδύνων τῆς γεωπολιτικῆς καὶ γεωστρατηγικῆς σκηνῆς τῆς ἐποχῆς τους, ὡστόσο ὅμως χρειαζόταν καὶ τυπικὰ νὰ μπεῖ ἕνα τέλος.

Τέλος δηλαδὴ στὸ θέμα τῆς ἐνώσεως μὲ τὴν ἀποσχισμένη δύση, ὡς ὑποταγὴ στὶς παπικὲς ἀξιώσεις καὶ ἀποδοχὴ τῶν κακοδοξιῶν της, ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει αὐτὴ λόγω τῆς προσήλωσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν ἀναλλοίωτη εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ στὴν γνήσια ἁγιοπατερικὴ παράδοση τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων σὺν τὴν μία, δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Φωτίου στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 879-80, ποὺ θέσπισε ὅτι τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ἀμετάβλητο καὶ ἀπαρασάλευτο εἰς τὸν αἰῶνα, χωρὶς σὲ καμιὰ περίπτωση νὰ περιλαμβάνει τὸ φιλιόκβε.

Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο μποροῦμε λοιπόν ἀβίαστα νὰ συμπεράνουμε ὅτι οἱ ἐνωτικὲς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου στὸ Κολυμπάρι τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016 μ.Χ. εἶναι ἀναμενόμενο καὶ ἀπόλυτα βέβαιο ὅτι ἀργὰ ἥ γρήγορα, ὅταν ὁρίσει ὁ Κύριος, ποὺ δὲν ἐγκαταλείπει τὴν Ἐκκλησία Του ὡς τὴν συντέλεια τοῦ παρόντος αἰῶνος, σὲ μιὰ οἰκουμενικοῦ κύρους Σύνοδο, θὰ λάβουν τὴν πλήρη ἀνατροπή τους, ὄχι γιατὶ ὑπάρχει ποτὲ καμιὰ περίπτωση νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ποὺ ἤδη τὶς ἔχει ἀπαξιώσει καὶ περιφρονήσει ὁλοκληρωτικά, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀκριβῶς χρειάζεται νὰ μπεῖ καὶ τυπικὰ ἕνα τέλος, ὅπως δηλαδὴ μπήκε στὴν Σύνοδο τῆς Λυῶν καὶ στὴ Σύνοδο τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας.

Καὶ αὐτὸ γιατὶ ὁ Χριστὸς ἡ ἀλήθεια ἐστί. Καὶ γιατὶ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως εἶναι μία καὶ μοναδικὴ ὅπως ὁ Χριστός. Καὶ γιατὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ ἐπομένως νὰ εἶναι μία μόνο, ἡ ἔχουσα τὸν Χριστὸ ἀμέριστο καὶ τὴν ἀλήθειά Του πλήρη. Ὅπως καὶ ἕνα μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ βάπτισμά Της, μία ἡ συγχώρεσή Της τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μία ἡ σωτηρία Της στὸν καθένα μας. Ἀμήν (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/06/blog-post_37.html).

Τόσο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Φώτιος, όπως και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ταράσιος ήταν και οι δύο λαϊκοί αρχικά και έγιναν και οι δύο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ικανότατοι Οικουμενικοί Πατριάρχες.

Τα έτη 1.426 μ.Χ.-1.427 μ.Χ. οι Ελληνες εξεγέρθηκαν κατά των Γάλλων κατακτητών υπό την ηγεσία του Ρε Αλέξη, το 1.563 μ.Χ. κατά των Βενετών υπό τον Ιάκωβο Διασσωρινό, το 1.821 μ.Χ. κατά των Τούρκων υπό τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό και τα έτη 1.955 μ.Χ.-1.959 μ.Χ. κατά των Βρετανών από τον Εθνάρχη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ΄ και τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Άδικα και αντικανονικά προκάλεσαν την αποκοπή της αιρετικής και αντικανονικής εθνικιστικής Βουλγάρικης Εξαρχίας οι Ρώσοι για την προώθηση των Πανσλαβιστικών σχεδίων τους, σε συνεργασία με τους Τούρκους και τους Βούλγαρους εθνικιστές.

Οι τελευταίοι, για την επιτυχία των σχεδίων τους, άρπαζαν τις Εκκλησίες των Ελλήνων με την βία, σκότωναν πολλούς από αυτούς και επέβαλαν για την δημιουργία μίας «Μεγάλης και εθνικά καθαρά Βουλγαρίας» με την βία της απόλυτης σφαγής, εκβουλγαρισμού, εκσλαβισμού ή της εκδίωξης από την πάντα Ελληνική Μακεδονία μας της πλειοψηφίας των κατοίκων της που ήταν Ελληνες.

Τελικά, η περιοχή αυτή σώθηκε για τον Ελληνισμό χάρις στον Μακεδονικό Αγώνα που στήριξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ΄ (και των αξίων ιεραρχών του Γερμανού Καραβαγγέλη, Χρυσοστόμου Καλαφάτη κ.λ.π.), οι Ελληνες αντάρτες με ικανούς αρχηγούς (π.χ. Παύλο Μελά, Κόττα), αλλά και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, με τους οποίους η πάντα Ελληνική Μακεδονία μας απελευθερώθηκε.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, άδικα και αντικανονικά προκάλεσαν την αποκοπή της αιρετικής και αντικανονικής εθνικιστικής δήθεν «ουκρανικής εκκλησίας» του Φιλάρετου οι Αμερικανοί για την προώθηση των αντιρωσικών σχεδίων τους, σε συνεργασία με τους Τούρκους και τους Ουκρανούς εθνικιστές και νεοναζί.

Οι τελευταίοι, για την επιτυχία των σχεδίων τους, άρπαζαν τις Εκκλησίες των Ρωσόφωνων και των αληθινών Ορθοδόξων (του Μητροπολίτη Ονούφριου) στην περιοχή με την βία, σκότωναν πολλούς από αυτούς και επέβαλαν για την δημιουργία μιας «Μεγάλης και εθνικά καθαρά Ουκρανίας» με την βία της απόλυτης σφαγής, εκουκρανισμού, ή της εκδίωξης από την Ρωσική Μικρορωσία/Νοβορώσια της πλειοψηφίας των κατοίκων της που ήταν Ρώσοι.

Τελικά, η περιοχή αυτή σώθηκε για τους Ρώσους χάρις στον ένοπλο αγώνα και την επανάσταση των Ρωσόφωνων των περιοχών αυτών που στήριξε το Πατριαρχείο Μόσχας από τον Πατριάρχη Κύριλλο (και των αξίων ιεραρχών του), οι Ρώσοι αντάρτες με ικανούς αρχηγούς (π.χ. Ιγκόρ Γκιρκίν Στρεκλόφ), αλλά και ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος, με τον οποίο η περιοχή αυτή έχει απελευθερωθεί σε μεγάλο μέρος.

Στην Ουκρανία στις μέρες υπάρχει η «ψευδο»-εκκλησιά του Επιφάνιου, η οποία θυμίζει κατά πολύ την λεγομένη «Ζωντανή Εκκλησιά» στην ΕΣΣΔ που ιδρύθηκε από τους κομμουνιστές μπολσεβίκους του Λένιν για να διασπαστεί και καταστρέφει η κανονική Εκκλησία της Ορθοδοξίας στην Ρωσία υπό τον Πατριάρχη Τύχωνα και να δημιουργήσει σχίσμα.

Όπως αντίστοιχα γίνεται προσπάθεια με τους ίδιους ακριβώς τρόπους στις μέρες μας στην Ουκρανία κατά του νόμιμου Μητροπολίτη των Ορθοδόξων της Ουκρανίας Ονούφριου για καταστροφή και σχίσμα από το νεοναζιστικό καθεστώς του Ζελένσκι (ενώ τα ιδιά ακριβώς έκαναν οι αιρετικοί ουνίτες Ουκρανοί και όταν οι Ναζί εισήλθαν στην Ουκρανία στους Ορθοδόξους).

Στο τέλος η ψεύτικη Εκκλησιά στην Ρωσία έπεσε από την αντίσταση των πιστών, αλλά και την πτώση αυτού του καθεστώτος, όπως πιθανότατα θα συμβεί και στις μέρες μας με τον ίδιο τρόπο και στην Ουκρανία και η νόμιμη Εκκλησιά της Ουκρανίας θα ελευθερωθεί, πιθανότατα και από τον στρατό των Ρώσων που θα απελευθερώσει τους Ορθοδόξους της Ουκρανίας. 

Η Ειρήνη εξορίστηκε άδικα για ένα χρονικό διάστημα από τον σύζυγο της Λέων τον Δ’, όπως και η Αγία Θεοδώρα της Άρτας από τον σύζυγο της Μιχαήλ τον Β’ τον Άγγελο και η Σοφιά/Ζωή Παλαιολογίνα από τον σύζυγο της Ιβάν τον Γ΄ τον Μέγα.

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος έγινε από τον Άγιο Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο στην Νίκαια, όπως και η Ζ’ έγινε στην ιδιά πόλη από την Αυτοκράτειρα Ειρήνη.

Υπόγειο υδραγωγείο για τα νερά έσκαψε ο βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας, όπως και Αρχιερέας Σιμών ο Β’ έσκαψε δεξαμενή για τα νερά.

Τόσο ο Αρχιερέας Σιμών ο Β΄, όσο και ο Ηρώδης ανοικοδόμησαν και επισκεύασαν και οι δύο τον Ναό του Σολομώντα, όπως και ο Μιχαήλ Παλαιολόγος την Αγία Σοφία.

Επί Κριτή Σαμουήλ ο Κύριος βρόντηξε και έκανε θόρυβο και εκδίωξε τους Φιλισταίους, οι οποίοι τελικά νικήθηκαν, έφερε στον Σισερά σύγχυση, χτύπησε τους Αιθίοπες επί Ασά, ενώ επί Ιεζεκιήλ έστειλε στους εχθρούς του καταιγίδα.

Ο Εούδ εξόντωσε τους Μωαβιτες αποκλείοντας τα Στενά από οπού αυτοί περνούσαν και τους παίδευσε, όπως συνέβη με τους Φράγκους του Ρονάλδου, οι οποίοι εξοντώθηκαν από τους Βάσκους, οι οποίοι έκλεισαν τα Στενά του περάσματος Ροσανβό από όπου οι Φράγκοι περνούσαν και τους παίδευσαν.

Επί Ιωσαφάτ ο Κύριος έφερε σύγχυση στον στρατό των Αμμωνιτών, των Εδωμιτών και των Μωαβιτών και αυτοί αλληλοσκοτωθήκαν, όπως έγινε και τον καιρό του Γεδεών με τους Μαδανιάτες με την επίθεση των Ισραηλιτών, αλλά και στην μάχη των αντρών του Ιούδα με τον Τιμόθεο.

Στέκονταν μεταξύ του στρατού του Ιούδα και του στρατού του Τιμοθέου άντρες από τον ουρανό και πολεμούσαν υπέρ του πρώτου, στην περίπτωση του Ηλιοδώρου επί Ονία στα Ιεροσόλυμα, στην περίπτωση των συγκεντρωμένων από τον Πτολεμαίο τον Δ΄ τον Φιλοπάτωρα στον ιππόδρομο Ιουδαίων, στον Ιησού Ναυή στην Ιεριχώ, ενώ Αγγέλλου προστάτευσαν τον Λωτ στα Σόδομα, αλλά και τους Ιουδαίους επί Εζεκία και Προφήτη Ησαΐα στα Ιεροσόλυμα από τους Ασσύριους του Σεναρηχείμ και του στρατηγού του Ραψάκη. 

Το θαύμα του Γέροντα Θεοδοσίου (Ορλόφ- τότε π.Αχιλά). Το 1.960 μ.Χ., επί Ν. Χρουστσόφ, τα όργανα της KGB με την βοήθεια του στρατού χτενίζανε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου – και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες και αποστέλλονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στη δεκαετία του εξήντα ήμουν αξιωματικός του στρατού, είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, επειδή είχα μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στην συνέχεια, στον Καύκασο μού δόθηκε διαταγή να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.

Στο πιλοτηριο του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε έντεκα μοναχούς με μαύρη ενδυμασία να ανεβαίνουν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση είπα στον ασύρματο:

– Γη! Εδώ αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού. Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πίεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού ήταν απότομη. Έχοντας φτάσει εκεί πάνω, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδεύαμε.

Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθειά μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε. Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα διαταγές.

Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς οι στρατιώτες και τα σκυλιά τούς κυνηγούσαν, και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.

Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος σαν λεπίδα ξύριζε τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζαν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν…

Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω. Οι μοναχοί έκαναν έναν κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν προς την άκρη της χαράδρας.

“Θα πηδήξουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος θάνατος! Τι, αποφάσισαν, να αυτοκτονήσουν;”, σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie φωνάζοντας:

– Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού!

– Αέρα, εδώ γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο – σύντομα θα σκοτεινιάσει! Αρνητικό.

– Ελήφθη. Τέλος επικοινωνίας.

Κοίταζα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της χαράδρας. Και τότε ένας* από αυτούς στάθηκε στην μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε έναν σταυρό, έκανε αργά τρεις φορές τον σταυρό του και ευλόγησε την άβυσσο. Στην συνέχεια πήδηξε πρώτος κατ’ ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, και σαν από θαύμα παρέμεινε κρεμασμένος στον αέρα.

Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από πάνω, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στην συνέχεια άρχισε να κάνει αργά βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού. Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς;

Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί και περπατούσαν στον αέρα. Με την σειρά, σαν αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.

Από αυτά που έβλεπα, μπερδεύτηκα, και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, κατέβασα το ελικόπτερο, το προσγείωσα σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω.

Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κύκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:

– Σύντροφε κυβερνήτη, πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγανε στον ουρανό!… Το δυνατό γέλιο του στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά. Ο συνταγματάρχης με ρωτούσε συνεχώς:

– Εξήγησέ μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί που εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή;!

– Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε, είπα στον συνταγματάρχη.

Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς. Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινα πιστός. Θαυμαστά τα έργα Σου, ω Κύριε (http://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/06/blog-post_901.html)!

Με παρόμοιο Θαυμαστό τρόπο ο Θεός ανέβασε στον ουρανό και τον Δίκαιο Ενώχ και την Προφήτη Ηλία, όπως και τον Προφήτη Αβακούμ στον λάκκο των Λεόντων.

Αναίσχυντες και προκλητικές στους τρόπους και στο ντύσιμο ήταν οι γυναίκες της Ιερουσαλήμ και της Σαμάρειας πριν την πτώση τους στους Βαβυλώνιους και τους Ασσύριους αντίστοιχα, όπως και της Πόλης πριν την πτώση της στους Τούρκους. 

Παρά τους νόμους, ο Άγιος Χατζηγιώργης και ο Άγιος Πορφύριος μπήκαν και οι δύο σε πολύ μικρή ηλικία με την θέληση τους στο Άγιο Όρος για να γίνουν Μοναχοί που ήταν και το όνειρο τους και έγιναν τελικά και οι δύο μεγάλοι Άγιοι.

Άμεσα μετά τις εκλογές θα ανακοινωθούν από τον ίδιο τον Μητσοτάκη οι νέες ταυτότητες (με το τσιπ), όπως αποκάλυψε ο κ. Πιερρακάκης στον Γιώργο Αυτιά και τον Σκάι (17-6-2023 μ.Χ.).

Άφησε μάλιστα να εννοηθεί πως πρόκειται για "έκπληξη" του Μητσοτάκη, που μας θυμίζει την αντίστοιχη "έκπληξη" του Κώστα Σημίτη, ο οποίος την επομένη της επανεκλογής (9-4-2000 μ.Χ.) ανακοίνωσε "νέες ταυτότητες" με αφαίρεση του Χ.Ο., δηλαδή του Θρησκεύματος των Ελλήνων, στα πλαίσια της νέας αντιχριστιανικής τάξης της Ε.Ε. ξεσηκώνοντας τον "πόλεμο" του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και σύσσωμης της Ιεραρχίας και ολόκληρου του ευσεβούς, ως τότε, λαού (https://www.noiazomai.gr/2023/06/nees-taytotites-me-tsip.html)!

«Αμαρτωλούς Βαβυλωνίους» αποκάλεσε τους Γάλλους όταν κατέλαβε το Παρίσι ο Πρώσος καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ. Πράγματι, τόσο οι Γάλλοι, όσο και οι Νεοβαβυλώνιοι μετά την πτώση των πρώτων τους Αυτοκρατοριών και μοναρχιών, ίδρυσαν σύντομα νέες υπό τους Ναβαχοδονόσορα τον Μέγα και τον Μέγα Ναπολέοντα και τις επέκτειναν κατακτώντας με την βία και καταστροφές πολλά νέα κράτη.

Οι Αυτοκρατορίες τους συνεχίστηκαν και επεκτάθηκαν από τους τυραννικούς και ανίκανους απογόνους τους, τον Βαλτάσαρ και τον πατέρα του Ναβονίδη και τον Ναπολέοντα τον Γ΄, οι οποίοι ήρθαν σε σύγκρουση με τους Πέρσες και τους Πρώσους αντίστοιχα.

Στο τέλος όμως ηττήθηκαν από αυτούς και τον ισχυρότερο και ικανότερο στρατό τους, οι μονάρχες τους συνελήφθησαν, οι πρωτεύουσες τους κατακτήθηκαν (αφού οι ηγέτες και οι κάτοικοι τους δίωκαν τους πιστούς στον Θεό, ήταν διεφθαρμένοι, ανήθικοι και φιλοπόλεμοι), οι Αυτοκρατορίες τους διαλυθήκαν και την θέση τους πήραν οι Αυτοκρατορίες των Αχαιμενιδών Περσών και των Γερμανών, το Β΄ Ράιχ.

Ο Λουκιλλιανός έγινε Χριστιανός. Συνελήφθη από τον Έπαρχο Σαλβάνο που ήθελε να τον κάνει να απαρνηθεί την πίστη του. Αφού δεν τα κατάφερε τον φυλάκισε και μέσα στην φυλακή βρήκε 4 παιδάκια και κατάλαβε ότι αυτός σε σχέση με τα παιδάκια δεν κάνει τίποτα.

Ο έπαρχος τους έριξε σε ένα καμίνι αλλά δεν έπαθαν τίποτα γιατί έπιασε βροχή και η φωτιά έσβησε, όπως ακριβώς συνέβη και στην Βαβυλώνα παλαιότερα με τους Τρεις Παίδες, όταν ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας τους έριξε στην φλεγόμενη κάμινο γιατί δεν προσκύνησαν το άγαλμα του.

Πρόσφατα ο Κούλης στην Πάτρα οργάνωσε την υποδοχή του με βαγιά από τους οπαδούς του στην πόλη αυτή σαν την Είσοδο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα, σε μία βλάσφημη προσπάθεια να οικειοποιηθεί τον ρολό του Θεού όπως αυτοανακηρύχτηκαν «θεοί» οι τύραννοι Καλιγούλας και Νέρωνας. Βέβαια, μετά τα βάγια, ο Κούλης δεν πρέπει να ξεχνά ότι ακολουθεί αμέσως μετά ο Γολγοθάς η Σταύρωση (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/06/blog-post_402.html).

Αυτή η πράξη του Κουλή θυμίζει την υποδοχή και τις τιμές που έλαβε ως θεός ο Ηρώδης ο Αγρίππας (που όπως και ο πάππους του ο Ηρώδης και ο Κούλης δίωξαν και οι δύο τους Χριστιανούς και ήταν όλοι τους όργανα ξένων δυνάμεων που τους ανέβασαν στην εξουσία και μισούσαν και τυραννούσαν με τις οικογένειες τους τους λαούς τους), επί του οποίου μαρτύρησε ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, από τους απεσταλμένους της Τυρού, όταν δέχτηκε να επευφημηθεί από αυτούς ως «θεός» και πατάχτηκε άμεσα από τον Κύριο.

Ο Κούλης με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να οικειοποιηθεί βλάσφημα τον ρόλο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ως Μεσσία, κάτι που τον βάζει να προσπαθεί να Του κλέψει την θέση και να γίνει Χριστός αντί (δηλαδή αντίθετος και στην θέση  του) του Χριστού, δηλαδή αντίχριστος, ενώ πρόσφατα του απαγορεύθηκε στην ουσία από την Παναγιά μας να εισέλθει στο Άγιο Όρος λόγω κορωνοιου, όχι από πιστή φυσικά, αφού ο ίδιος και η οικογένεια του δεν πιστεύει σε τίποτα, αλλά για προεκλογικούς και μόνο λόγους.

Παλαιοτέρα, ο Κούλης είχε οικειοποιηθεί τον ρολό και του Θεού, αφού μετά από δήθεν «Νέος Μωυσής, αυτοανακηρύχθηκε Θεός ως πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, αφού  μετά από πέντε μήνες στα καμένα της Εύβοιας, τους είπε ότι είναι θεόσταλτη επιλογή ο Υφυπουργός Τριαντόπουλος, που είναι δική του (https://twitter.com/OmadaMnimis/status/1470726856299139079?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1470726856299139079%7Ctwgr%5Ec6b07e6a6f05b9a2ec3e06b106d13a0d475f6b17%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.efsyn.gr%2Fpolitiki%2Fparaskinia%2F323617_apo-gkomenos-moysis-kai-apo-moysis-theos, https://www.efsyn.gr/politiki/paraskinia/323617_apo-gkomenos-moysis-kai-apo-moysis-theos), ενώ παλαιότερα και ο βουλευτής της ΝΔ Διονύσης Χατζηδάκης αποκάλεσε τάχατες «θεόσταλτο» τον Κούλη (https://www.newsbreak.gr/kurios-maximos/160937/theos-esteile-ton-kyriako/).

Αλλά και η αδερφή (ή για άλλους μάνα του) Ντόρα, είχε δηλώσει παλαιοτέρα ότι : «Το ίντερνετ είναι η πιο σοσιαλιστική εφεύρεση, όμοια με την εφεύρεση του Χριστιανισμού» (σαν τον Χαράρι), δείχνοντας ότι στην πραγματικότητα η ιδιά και η οικογένεια της που παριστάνουν τάχατες τους «Χριστιανούς» (αλλά στην πράξη μάχονται μισούν μανιωδώς τον Χριστιανισμό), δεν πιστεύουν σε τίποτε και μισούν την Ελλάδα και την Ορθοδοξία στην πραγματικότητα.

ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ.

Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν προέρχονται από πολιτισμένους λαούς, αλλά και από απολίτιστους και βαρβάρους. Άγιοι επίσης αναδείχτηκαν και μεγάλοι κακούργοι, οι οποίοι μετανόησαν και άλλαξαν ζωή. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο άγιος Βάρβαρος ο Μυροβλήτης.

Έζησε τον 9^ο Αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τα μέρη της Αφρικής. Ήταν μεγαλόσωμος, μελαψός στην όψη και θηριώδης στο χαρακτήρα. Προφανώς το θρήσκευμά του ήταν το Ισλάμ, ή η ειδωλολατρία. Από μικρός είχε προσκολληθεί σε μια άγρια πειρατική συμμορία, η οποία έκανε επιδρομές σε παραλιακές περιοχές της μεσογείου, ληστεύοντας, λεηλατώντας και σκορπίζοντας τον τρόμο και το θάνατο, όπου περνούσαν. Συχνά λεηλατούσαν και μέρη της Ελλάδος, κύρια της Ηπείρου και της Δυτικής Στερεάς.

Σε μια από τις εξορμήσεις της συμμορίας βρέθηκαν στο Ξηρόμερο της Ακαρνανίας και ανηφορίζοντας προς το βουνό Περγαντί, λήστευαν, σκότωναν και κατέστρεφαν τα χωριά της περιοχής. Όμως οι Ακαρνάνες, οι οποίοι φημίζονταν για την ανδρεία τους, συνασπίσθηκαν και αντέδρασαν δυναμικά.

Τους έστησαν καρτέρι στο χωριό Δραγαμέστο (σημερινό Καραϊσκάκη) , όπου νίκησαν τους πειρατές και τους σκότωσαν όλους, εκτός από έναν (όπως έκαναν οι Αιτωλοακαρνάνες με τους Γαλάτες σφαγιαστές εισβολείς παλαιότερα και οι Ξηρομερίτες με τους Γενίτσαρους σφαγιαστές εισβολείς μετέπειτα), ο οποίος πρόλαβε και τους ξέφυγε και κρύφτηκε σε παρακείμενο αμπέλι.

Για πολύ καιρό κρυβόταν στα γύρω απόκρημνα μέρη, ζώντας σαν θηρίο. Για να ζήσει συνέχισε να κλέβει και να ληστεύει τους κατοίκους, Μάλιστα οι αντίξοες συνθήκες τον έκαμαν πιο αιμοβόρο και αδίστακτο και γι’ αυτό έγινε ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής.

Όμως ο Θεός, ο Οποίος γνωρίζει τα βάθη της ψυχής μας,  γνώριζε πως μέσα στα κατάβαθα της ψυχής του, έκρυβε σπίθα μετάνοιας και διάθεση σωτηρίας. Γι’ αυτό τον οδήγησε στον τόπο, όπου πράγματι βρήκε την σωτηρία.  Περιπλανώμενος στα χωριά του Ξηρομέρου, έφτασε το χωριό Τρύφος και στην τοποθεσία Νύσσα, όπου υπήρχε ναός του Αγίου Γεωργίου.

Είδε τον ιερέα Ιωάννη Νικοπολίτη να μπαίνει στο ναό να λειτουργήσει και σκέφτηκε ότι ήταν ευκαιρία να τον ληστέψει, και να σκοτώσει τον ιερέα, για να μην τον προδώσει. Αλλά ώσπου να καταστρώσει το σχέδιό του ο ιερέας είχε προχωρήσει στην Θεία Λειτουργία. Ο βάρβαρος ληστής μπήκε στο ναό, με άγριες διαθέσεις, αλλά εκεί τον περίμενε μια θαυμαστή έκπληξη.

Είδε τον ευλαβή λειτουργό να στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα, να μην πατά στην γη, να τον λούζει ένα εκτυφλωτικό φως και να του παραστέκουν δύο φωτόμορφοι νεαροί. Μια άρρητη ευωδία είχε πληρώσει το ναό και Άγγελοι έψελναν γλυκύτατες μελωδίες!

Αλλά η έκπληξη συνεχίστηκε πιο θαυμαστή. Είδε ουράνια φωτεινά όντα να κατεβάζουν από τον ουρανό ένα χαριτωμένο βρέφος και να το τοποθετούν επάνω σε δίσκο στην Αγία Τράπεζα. Μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων είδε έντρομος τον ιερέα να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το βρέφος και να χύνει το αίμα του σε χρυσό ποτήρι και το σώμα του να το τοποθετεί σε χρυσό δίσκο. Μετά την Θεία Μετάληψη είδε να ανοίγει η στέγη του ναού και τα ουράνια όντα να μεταφέρουν  στον ουρανό ακέραιο το βρέφος!

Το θαυμαστό αυτό φαινόμενο τον συντάραξε. Κατάλαβε ότι αυτός ο ελεεινός ληστής αξιώθηκε να γίνει θεατής θεϊκού γεγονότος, προφανώς για τη μεταστροφή και μετάνοιά του. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ, πήρε τη μεγάλη απόφαση να μετανοήσει.

Η καρδιά του μαλάκωσε, τα άγρια και αιμοβόρα ένστικτά του ημέρεψαν. Πίστεψε ότι η πίστη των Χριστιανών ήταν η αληθινή πίστη και πως ο ίδιος βρισκόταν σε πλάνη και σε κτηνώδη ζωή. Ώσπου να τελειώσει η Θεία Λειτουργία, αναλογίστηκε την αμαρτωλή ζωή του και άρχισε να κλαίει με γοερούς κλαυθμούς αληθινής μετάνοιας και συντριβής.

Πλησίασε έρποντας προς τον ιερέα, όπου γονατιστός μπροστά του εξομολογήθηκε τα πολλά κρίματά του, διαβεβαιώνοντάς τον ότι θέλει να αλλάξει πορεία ζωής και το σπουδαιότερο να γίνει χριστιανός! Ο ταπεινός και ευλαβής π. Ιωάννης, του μίλησε με καλοσύνη και απλότητα, διαβεβαιώνοντας τον ότι ο Χριστός δέχεται όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους πλέον αμαρτωλούς, αρκεί να μετανοήσουν ειλικρινά. Πρώτη φορά άκουσε για την  αγάπη του Θεού. Τα λόγια του ιερέα τον παρηγόρησαν και μαλάκωσαν τον ταραγμένο ψυχικό του κόσμο.

Αφού τον κατήχησε ο π. Ιωάννης, τον βάπτισε και τον ρώτησε πιο όνομα ήθελε να του δώσει. Εκείνος του είπε: Βάρβαρος, για να του θυμίζει τον παλιό αμαρτωλό του βίο και να βρίσκεται έτσι σε διαρκή μετάνοια. Του χάρισε και μια Αγία Γραφή, η οποία έγινε το αγαπημένο ανάγνωσμα του νεοφώτιστου. Μάλιστα γνώρισε στον ιερέα ότι ήθελε να γίνει Μοναχός και να ζήσει ως ερημίτης.

Μετά από αυτό γύριζε από τόπο σε τόπο και φώναζε με όλη την δύναμη της φωνής του «Είμαι Χριστιανός»! Ανέβαινε στα ψηλώματα και στα βράχια και επαναλάμβανε αυτή τη φράση, να την ακούσουν όλοι! Η γοερή κραυγή του τάραζε την ησυχία της ερημιάς.  Κατοικία του έκανε τις σπηλιές των γύρω βουνών και τροφή του τα αγριόχορτα. Προσευχόταν αδιάκοπα και ξενυχτούσε θρηνώντας για τον πρότερο αμαρτωλό του βίο.

Σύντομα φάνηκαν τα σημάδια αγιότητας σ’ αυτόν. Η φήμη του είχε διαδοθεί στην γύρω περιοχή, όπου έτρεχαν να πάρουν την ευλογία του. Εχθροί του δεν ήταν πλέον οι άνθρωποι, αλλά οι φθονεροί δαίμονες, οι οποίοι του είχαν κηρύξει ανελέητο πόλεμο.

Είχαν εγκατασταθεί μόνιμα πέριξ του σπηλαίου του και δεν τον άφηνα να ησυχάσει, με τους συνεχείς θορύβους, αλαλαγμούς και ουρλιαχτά. Τον απειλούσαν και τον έβριζαν, λέγοντάς του: «γιατί μας καις; Πότε θα σταματήσεις τις προσευχές και τις νηστείες;

Γιατί ήρθες εδώ στη έρημο να μας βασανίζεις;». Ο Άγιος συνέχιζε με αδιαφορία τον πνευματικό του αγώνα, καθοδηγούμενος από τον π. Ιωάννη. Μάλιστα για να επιτείνει την ασκητικότητά του φόρεσε βαριές αλυσίδες, τριών πήχεων μάκρος, για να τιμήσει την Αγία Τριάδα. Τις έφερε αδιάκοπα και για έναν άλλο λόγο, να θυμάται πως με αυτές κάποτε έδενε τα αθώα θύματά του, αυτοτιμωρούμενος για τα εγκλήματά του.

Ζούσε σαν αγρίμι στα δάση, ντυμένος με κουρέλια χειμώνα καλοκαίρι. Οι κάτοικοι του Τρύφου πήγαιναν συχνά για να πάρουν την ευχή του και να τον συμβουλευτούν. Τον παρακαλούσαν να εγκατασταθεί στο χωριό, μα εκείνος αρνιόταν κατηγορηματικά. Στο χωριό πήγαινε όταν ήθελε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων.

Στη σπηλιά έζησε τρία χρόνια, όπου καθάρθηκε και έγινε σαν Άγγελος του Θεού. Κάποια στιγμή έλαβε την πληροφορία από το Θεό ότι ήρθε ο καιρός να αφήσει τα εγκόσμια. Μια ουράνια χαρά και αγαλλίαση πλήρωσε την ψυχή του, διότι θα αναχωρούσε για την αιωνιότητα, να συναντήσει το Σωτήρα και Λυτρωτή της ψυχής του.

Ο θάνατός του υπήρξε σημαδιακός. Κάποιο πρωί βγήκε από την σπηλιά του να συλλέξει χόρτα για το λιτό φαγητό του. Όμως στην  περιοχή είχαν μεταβεί κάποιοι κυνηγοί από την Πρέβεζα, για να κυνηγήσουν θηράματα.

Διέκριναν πίσω από τους θάμνους να κινείται κάτι ζωντανό. Νομίζοντας ότι ήταν κάποιο θήραμα, το τόξευσαν. Όταν όμως πλησίασαν είδαν πως επρόκειτο για άνθρωπο. Ήταν ο όσιος Βάρβαρος, ο οποίος αξιώθηκε να τελειώσει την ζωή του με τον τρόπο που κάποτε τέλειωνε τα θύματά του!

{Βίαιο και μαρτυρικό θάνατο είχε ο Άγιος Βάρβαρος και ξεπλήρωσε με τον τρόπο αυτό τους διωγμούς των Χριστιανών που είχε κάνει, όπως και ο Άγιος Χριστόφορος, αλλά και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος παλαιότερα}.

Οι κυνηγοί πήραν το σώμα και πήγαν στο χωριό Τρύφος, να το παραδώσουν στους κατοίκους. Εκείνοι είδαν με έκπληξη ότι ήταν ο άγιος ερημίτης της περιοχής τους. Ήταν 23 Ιουνίου. Παρέλαβαν το άγιο σκήνωμα και το έθαψαν με τιμές. Από την ίδια στιγμή άρχισαν τα θαύματα. Μια τυφλή γυναίκα, η οποία βασανίζονταν επτά χρόνια θεραπεύτηκε. Πλήθος σωματικών και ψυχικών ασθενών

έτρεχαν στον τάφο του αγίου και λάμβαναν τη θεραπεία τους. Ο τάφος του αγίου έρεε για χρόνια αγιασμένο μύρο, με το οποίο χρίονταν οι πιστοί και θεραπεύονταν από αρρώστιες. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστος (14^ος Αιώνας) και ο Ιωσήφ Βρυένιος (15^ος Αιώνας) μας πληροφορούν πως με το μύρο αυτό έχριαν οι Βούλγαροι τους βαπτιζομένους. Ο Κων/νος Ακροπολίτης αναφέρει τη θεραπεία της κόρης του από λέπρα. Γι’ αυτό ο άγιος πήρε το όνομα μυροβλύτης.

Το λείψανο του Αγίου το άρπαξε ο Βενετός αξιωματούχος Σκλαβούνος το 1571 και το μετέφερε στην Ιταλία, όπου εξαφανίστηκε. Πληροφορίες αναφέρουν ότι υπάρχει στο μικρό ιταλικό χωριό San Barbaro (Άγιος Βάρβαρος).

Το ιερό λείψανο είχε την τύχη πλήθος ιερών λειψάνων, τα οποία άρπαζαν οι αιρετικοί παπικοί και τα μετέφεραν στην Δύση, κάνοντας απίστευτες αγοραπωλησίες με αυτά, στους δεισιδαίμονες πιστούς τους.

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας χάθηκε και η αλυσίδα του Αγίου, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Ξηρόμερο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Ιουνίου, με επίκεντρο το χωριό Τρύφος Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας, τον  ομώνυμο ναό του Αγίου, όπου υπάρχει ο τάφος του (https://balsamopsyxhs.gr/2023/06/23/%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%83-%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b2%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1-2/).

Στην Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών ο βασιλιάς Αχασβήρος/Ξέρξης ο Α’ δίωξε τους Εβραίους (με προτροπή του Αμάν), όμως στην συνέχεια έγινε σύμμαχος τους (χάρις στην Εσθήρ και τον Μαρδοχαίο).

Στην Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών ο βασιλιάς Χοσρόης ο Β’ (παραλλαγή του ονόματος Ξέρξης) δίωξε τους Εβραίους, παρόλο που στην αρχή ήταν σύμμαχος τους (χάρις στην σύζυγο του, την Σιρίν). 

Στις μέρες μας στην Περσία/Ιράν (του Χομεϊνί και του Χαμενεί) οι Εβραίοι της χώρας διώκονται από το καθεστώς αυτό (όπως και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί διώκουν τους Χριστιανούς και τους μουσουλμάνους στο κράτος τους), αν και οι δύο αυτές χώρες ήταν σύμμαχοι επί Σάχη.

Με 318 υπηρέτες νίκησε τον βασιλιά Χολοδογόμερ και τους επιδρομείς συμμάχους του ο Δίκαιος Αβραάμ, όπως και με 300 άντρες νίκησε τους Αμαληκίτες και Μαδανιάτες επιδρομείς ο Γεδεών.

Πέθαναν πριν τον πατέρα τους οι γιοι του Ιούδα Ηρ και Αυνάν, ο Αβεσαλώμ, ο γιος του Δαβίδ, οι γιοι του Ηλεί Χόφνι και Φινεές, ενώ και ο Αράν ο πατέρας του Λωτ πέθανε πριν τον γιο του.

Πολύγαμοι ήταν ο Λάμεχ και ο Ησαύ/Εδώμ παρά τους νόμους του Θεού που έλεγαν ότι ένας άντρας πρέπει να παντρεύεται μόνο μία γυναίκα και η γυναίκα μόνο έναν άντρα. 

Έκτισε ένα θυσιαστήριο στην Βαιθήλ όπου του εμφανίστηκε ο Θεός ο Ιακώβ και ο Αβραάμ ανάμεσα στην Βαιθήλ και την Γάι όπου του εμφανίστηκε/αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά ο Θεός.

Ο Κάιν ήταν κακότροπος αντίθετα με τον πατέρα του Αδάμ, όπως και ο Χαμ σε αντίθεση με τον πατέρα του τον Νώε, ενώ ο Χαμ φέρθηκε άσχημα στον Νώε όταν αυτός μέθυσε, όπως και οι κόρες του Λωτ στον πατέρα τους όταν τον μέθυσαν.

«Τι ζητάς το όνομα μου»;, απάντησε ο Άγγελος με τον οποίο πάλευε ο Ιακώβ όταν τον ρώτησε το όνομα του, όπως και ο Άγγελος ο οποίος εμφανίστηκε στον Μανωάχ όταν αυτός τον ρώτησε το όνομα του, του απάντησε: «Γιατί ρωτάς το όνομα μου; Είναι όνομα θαυμαστό».    

Η τήρησή της αργίας είναι πρόξενος ευλογίας και η παράβαση επιφέρει δοκιμασίες και όλεθρο. Οι Χριστιανοί παλαιότερα σέβονταν πολύ την αργία, την τηρούσαν με φόβο Θεού, δεν ήταν μια απλή τυπική πράξη. Η τήρηση της ήταν πρόξενος ευλογίας και η παράβαση επέφερε δοκιμασίες και όλεθρο.

Σ’ ένα προσφυγικό τραγούδι λέγεται ότι έχασαν το ωραίο τους χωριό, γιατί δεν τηρούσαν Κυριακές και γιορτές: Αυτό μας έμελλε να πάθουμε, Διότι δεν τηρούσαμε Κυριακές και γιορτές. Αδιάβαστοι μείνανε των γονέων οι τάφοι.

Αχ ,Θεέ μας, εσύ λυπήσου μας. Η αργία άρχιζε από τον Εσπερινό του Σαββάτου ή της παραμονής της εορτής. Μόλις χτυπούσε η καμπάνα οι γυναίκες έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν το πλέξιμο ή τον αργαλειό. Ούτε και την σειρά δεν τελείωναν.

Επίσης οι γεωργοί που όργωναν, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού, ξέζευαν τα βόδια και επέστρεφαν στο χωριό. Εθεωρείτο ντροπή και σκάνδαλο η παράβαση της αργίας και αποδοκιμαζόταν από όλους.

Προτιμούσαν να πάθουν καμιά ζημιά υλική στην σοδειά τους, παρά να καταπατήσουν την αργία και να αμαρτήσουν στον Θεό, παραβαίνοντας την εντολή Του. Η τήρηση της αργίας ήταν από τα πιο βασικά καθήκοντά τους, μαζί με τη νηστεία, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τον εκκλησιασμό, φυσικά την εξομολόγηση αλλά και την Θεία Κοινωνία.

Τα Μετέωρα επί Τουρκοκρατίας είχαν ένα μετόχι. Μία Κυριακή πρωί πήγαν οι εργάτες και έσπειραν σιτάρι. Όταν το έμαθε ο Ηγούμενος, αγανάκτησε και είπε ότι αυτό είναι αφορισμένο διότι το έσπειραν την Κυριακή, και μάλιστα την ώρα που γινόταν η Θεία Λειτουργία.

Όταν ήρθε ο καιρός του θερισμού πήγε ο Ηγούμενος και έβαλε φωτιά στο σιτάρι. Κάηκε όλο το κομμάτι που ήταν σπαρμένο την Κυριακή και το υπόλοιπο δεν το πείραξε καθόλου η φωτιά, αλλά έσβησε μόνη της.

Η Γεωργία από το Νεοχώρι Μεσολογγίου σύζυγος του Επαμεινώνδα Μωραΐτου και κατόπιν κάτοικος Μεσολογγίου , διηγήθηκε: «Είχαμε την αγία Αικατερίνη ως προστάτρια του σπιτιού μας και αυτή την ημέρα κάναμε αργία.

Μια φορά όμως ξεμείναμε από ψωμί και είπαμε να ζυμώσουμε καθώς εξημέρωνε η ημέρα της αγίας Αικατερίνης. Πράγματι, πιάσαμε το προζύμι, ζυμώσαμε και το αφήσαμε να φουσκώσει, εν τω μεταξύ δε ετοιμάσαμε τον φούρνο.

Όταν κοίταξα να δω αν σηκώθηκε το ζυμάρι για να το φουρνίσω, τι να δω! Μέσα από το ζυμάρι έβγαιναν μεγάλα σκουλήκια. Τότε κατάλαβα ότι η Αγία έδειξε το θαύμα της για να τηρούμε αργία στην μνήμη της».

Εκτός από την ακριβή τήρηση των καθιερωμένων αργιών άξιο θαυμασμού είναι και ο μεγάλος σεβασμός που είχαν οι γιαγιάδες μας και οι μητέρες μας στην Τετάρτη και την Παρασκευή. Διότι την Τετάρτη ημέρα επωλήθη και την Παρασκευή εσταυρώθη ο Κύριος.

Αυτή την ευαισθησία την διαπιστώνουμε και στην ζωή πολλών Αγίων. Π.χ. ο άγιος Αυξέντιος κάθε Παρασκευή έκανε αγρυπνία για να τιμήση το πάθος του Κυρίου. Αυτές τις ημέρες δεν τηρούσαν φυσικά αργία διότι δεν προβλέπεται. Πήγαιναν στο χωράφι, αλλά απέφευγαν επιμελώς να πλύνουν, να μπαλώσουν να λουσθούν και να ζυμώσουν. Αν είχε τελειώσει το ψωμί, έπαιρναν δανεικό.

Διηγείται η Βαρβάρα Αχιλλέως Τζίκα ότι στο χωριό Αύρα Καλαμπάκας, στα χρόνια της μητέρας της γύρω στα 1.900 μ.Χ., μία γυναίκα ζύμωσε ημέρα Παρασκευή και όταν ξεφούρνισε το ψωμί ήταν μέσα κατακόκκινο σαν να είχε αίμα. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα τιμούν αυτές τις ημέρες και αυτή η τιμή ανάγεται στο πάθος του Χριστού (https://romioitispolis.gr/i-tirisi-tis-einai-proxenos-eylogias-kai-i-paravasi-epiferei-dokimasies-kai-olethro/?fbclid=IwAR2BmHpTlj5Y8onSgl0lzTIPMCcfUBFHg5ZTN2yHHLTRym6Uu7nOpkUEYSs).

Αντιστοιχα και οι Εβραίοι στάλθηκαν 70 έτη στην Βαβυλωνία αιχμαλωσία για τα εβδομήντα Σαββατικά έτη που αυτοί δεν είχαν τηρήσει.

Ο Ηρώδης προσπάθησε να δολοφονήσει τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και τον Άγιο Ιωάννη τον Προδρόμο και Βαπτιστή, ενώ τελικά ο απόγονος/γιος του Ηρώδη, ο Ηρώδης ο Αντύπας ήταν τελικά υπεύθυνος για την θανατική καταδίκη και των δύο (μαζί με την Ηρωδιάδα και τον Πιλάτο σε κάθε περίπτωση αντίστοιχα).

Ως Βαβυλώνια αιχμαλωσία αναφέρθηκε ότι την η υποταγή της Ρωσικής Ορθοδοξίας Εκκλησίας στο κράτος από τον Πέτρο τον Μέγα, μέχρι που αναστάλθηκε το Πατριαρχείο Μόσχας από τον Πατριάρχη Τυχών το 1.917 μ.Χ., ενώ τον ίδιο ορισμό δόθηκε και στην εξόριστη από τους Γάλλους μονάρχες παπάκης αυλής στην Αβινιόν.

Τόσο ο Πέτρος ο Μέγας, όσο και ο Όθων στην Ελλάδα δίωξαν την Ορθόδοξη Εκκλησία στα κράτη τους, ενώ προσπαθησαν να την υποτάξουν, να την κρατικοποιήσουν και να την προτεστανικοποιήσουν, ενώ η Μεγάλη Αικατερίνη και  ο Όθωνας εθνικοποίησαν την περιουσία της και έκλεισαν πολλά μοναστήρια.

Στην Γαλλική Επανάσταση οι επαναστάτες κατέστρεφαν εικόνες στις Εκκλησίες όπως και στην Εικονομαχία και στον κίνημα του Λούθηρου.

Όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2022/07/blog-post.html?m=1&fbclid=IwAR2CjVgAWq-6Mta6EcSbH1Dqon-62t8hajc5UHr_75jKvZmGmVoph2WTubc), όπως και του Ιεροβοάμ ξεράθηκε το χέρι και θεραπεύθηκε από τον Προφήτη στην Βαιθήλ.

Ο Πατριάρχης Τυχών αφόρισε τον Λένιν και αυτός δίωξε την Εκκλησία, όπως έκανε και ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος με τον Κούλη που δίωξε την Εκκλησία.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.. ήταν ο Δαβίδ της Κύπρου και αυτός εάν τσοπανόπουλο που έγινε ο πολιτικός ηγέτης ενός λαού (https://oimos-athina.blogspot.com/2023/07/blog-post_05.html?m=1&fbclid=IwAR2Pce9jgYMNHy1lb6w57Z4WOrFwtQsrnztWb-iq0NfeIHnrI_OZwGplC1w)…

Η Χετταϊκή Αυτοκρατορία απλώθηκε σε όλη σχεδόν την Μικρά Ασία και οι Χετταίοι αυτοκράτορες, σύμφωνα με τις διασωθείσες πηγές, επέβαλλαν αυστηρούς περιορισμούς στην εμπορική διάθεση του σιδήρου, καθώς και στην τεχνογνωσία της κατεργασίας του, καθόσον η χρήση του στην οπλοκατασκευή είχε αποκτήσει καίρια σημασία.

(Πρέπει να ήταν μία απαγόρευση ανάλογη με την απαγόρευση των Πυρηνικών όπλων της Σύγχρονης Εποχής)-(https://science.fandom.com/el/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1), ενώ την ίδια ακριβώς απαγόρευση για εξαγωγή σιδήρου και κατασκευής όπλων είχαν και οι Φιλισταίοι προς τους Εβραίους τον καιρό του Σαούλ και του Δαβίδ.

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Νικόδημος ο Βερατίου ο αλεξιπτωτιστής του Θεού…. τον πέταξαν από 70 μέτρα από το κάστρο στο Μπεράτι και προσεδαφίστηκε όρθιος θαυμαστά (https://balsamopsyxhs.gr/2023/07/09/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%b5%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%81%ce%b1%cf%82-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%84/), ενώ και οι απεσταλμένοι του Αψβούργου Αυτοκράτορα που εκπαραθυρώθηκαν από την Πράγα και άρχισε με τον τρόπο αυτό ο Τριακονταετής Πόλεμος έπεσαν πατά το μεγάλο ύψος ασφαλείς στο έδαφος.

Η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία άρχισε να αφαιρεί τις καμπάνες από τις εκκλησίες και να τις πηγαίνει στα χυτήρια τους για να λιώσουν. Τότε ένας κοσμικός προέβλεψε το τέλος της όπερ και εγένετο (https://dimpenews.com/2023/07/08/%ce%b7-%ce%b1%cf%85%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b3%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b9%cf%83/?fbclid=IwAR0n81jQHPPX9f_t4907AFuOvsRrBiZPGyiX8vBz_T2ZbvLPh-DqxVTWOX4).

Αλλά και οι Γάλλοι Επαναστάτες, ο στρατός του Μεγάλου Ναπολέοντα, ο Μέγας Πέτρος και οι μπολσεβίκοι έλιωναν τις καμπάνες των Εκκλησιών και στο τέλος τα καθεστώτα όλων αυτών κατέρρευσαν με πάταγο. 

Κουτσός ήταν ο Ιακώβ και Αγησίλαος.

Επί Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανή οι Εβραίοι έβλεπαν φλεγομένους άντρες και άρματα στον ουρανό, όπως και όταν ο Ηλιόδωρος πήγε να μπει στον Ναό του Σολομώντα, ενώ και οι Ρωμαίοι έβλεπαν φλεγομένους ανθρώπους στον ουρανό πριν την δολοφονία του Καίσαρα.

Ο Ιβάν ο Γ’ ο Μέγας, όπως και ο Κλόβις, αλλά και ο Καρλομάγνος πήραν τον τίτλο «Νέος Κωνσταντίνος».

Ένα μεγάλο φως φάνηκε στον ουρανό πριν την μάχη στα Φάρσαλα, όπως και ο το Χριστόγραμμα και ο Τίμιος Σταυρός φάνηκε στον ουρανό πριν από την μάχη στην Μίλβια Γέφυρα.

Λίγο πριν την δολοφονία του Καίσαρα, ο υπηρέτης ενός Ρωμαίου στρατιώτη φάνηκε ότι γέμισε από φλόγες, όμως δεν έπαθε τίποτε, όπως και οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω στην Βαβυλώνα.

Ο γιος του πάροικου Αμαληκίτη που ισχυρίστηκε ότι σκότωσε τον Σαούλ εκτελεστηκε από τον Δαβίδ, όπως και ο Λάντλος και ο Οκτάβιος από τον Αύγουστο που έλεγαν ότι δολοφονήσαν τον Καίσαρα.  

Πολλοί Άγιοι που γνώρισαν και έζησαν μαζί με άλλους Αγίους έγραψαν τους Βίους τους, όπως π.χ. ο Άγιος Μέγας Αθάνασιος του Αγίου Μεγάλου Αντωνίου, ο Άγιος Νικόδημος του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου, ο Άγιος Ζωσιμάς της Αγίας Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ή ο Άγιος Παίσιος του Αγίου Αρσένιου του Καππαδόκη του Χατζεφέντη.  

Τόσο ο Άγιος Βάρβαρος, όσο και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής έτρωγαν και οι δύο χόρτα στην έρημη περιοχή που ζούσαν.

Τόσο ο Άγιος Βάρβαρος, όσο και ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ενώ και οι δύο στην αρχή ήταν εχθροί του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, στην συνέχεια έγιναν με Θαύμα και οι δύο Χριστιανοί και στο τέλος μαρτύρησαν ως δικαιοσύνη για όσους Χριστιανούς είχαν όταν ήταν άπιστοι σκοτώσει ευχαριστώντας και οι δύο τον Θεό.

Όραμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ως βρέφος στην Θεία Λειτουργία είδαν ο Άγιος Βάρβαρος και ο Άγιος Νήφων, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Γοργίας προσπάθησε να επιτεθεί ανεπιτυχώς το βράδυ στον Ιούδα τον Μακκαβαίο και ο ένδοξος βασιλιας της Ηπείρου Πύρρος στους Ρωμαίους, στο Άσκλο.

Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος πρότεινε στην πόλη Εφρών να περάσει από τα εδάφη τηε χωρίς να την πειράξει, αυτή αρνήθηκε και αυτός της επιτέθηκε και την κατέστρεψε, όπως έκανε και ο Προφήτης Μωυσής με την Σιχόν του Εσεβών και την Βασάν του Ωγ.

Είχαμε στην Αρχαιότητα ήττα και καταστροφή των Γαλατών στις Θερμοπύλες και στην Κοκάλια, όπου οι Αιτωλοακαρνάνες έριξαν τα οστά των νεκρών Γαλατών (αλλά και τους τραυματίες) στον γκρεμό ως λίπασμα.

Στον Μεσαίωνα στην Δραγαμέστο του Ξηρόμερου κοντά στο χωριό Τρύφο όπου οι Ακαρνάνες διέλυσαν τους πειρατές και όσους αιχμαλώτισαν τους έπνιξαν στην θάλασσα (εκτός από τον Άγιο Βάρβαρο που γλίτωσε).

Επί τουρκοκρατίας ποτέ δεν έγινε παιδομάζωμα στην περιοχή του Ξηρομέρου, γιατί όταν οι Τούρκοι έστελναν στρατό και Γενίτσαρους για να επιβάλλουν με την βία το παιδομάζωμα, αυτοί εξοντώνονταν μέχρι ενός και ο Σουλτάνος αναγκάστηκε να μην επιβάλει ποτέ στην περιοχή αυτή το παιδομάζωμα.

Ναζιραίος ήταν ο Κριτής Σαμψών, ο Κριτής Σαμουήλ, ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος και Βαπτιστής, ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, όπως και ο Πατήρ Ιωάννης της Τρύφου, ο πνευματικός του Αγίου Βάρβαρου.

«Ηγούμαι Σκύβαλα για να κερδίσω τον Χριστό» έλεγαν ο Απόστολος των Εθνών Παύλος και ο Άγιος Βάρβαρος.

«Ήρθες για να μας βασανίσεις» έλεγε ο Λεγεών στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό στα Γάδειρα, όπως και οι δαίμονες στον Άγιο Βάρβαρο στην σπηλιά του.

Ο Προφήτης Μωυσής είχε ως τόπο διαμονης το Σινά, ο Προφήτης Ηλίας το Κάρμηλο, ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος και Βαπτιστής τον Ιορδάνη, ενώ ο Άγιος Βάρβαρος την Νύσσα της Τρύφου.

Τόσο ο Άγιος Βάρβαρος, όσο και ο Άγιος Δημήτριος, όσο και ο Άγιος Νείλος είναι Μυροβλήτες.

Οι Άγιοι Θεοδόσιος († 1074 μ.Χ.), Μάρκος Κέιβ († περ. 1.102 μ.Χ.) και Ιωάννης ο Μακρόθυμος († περ. 1160 μ.Χ.), όπως και ο Άγιος Βάρβαρος στο Ξηρόμερο της Τρύφου, φορούσαν σίδηρο στο σώμα τους.

Μια Αρχαία παράδοση μας έφερε πληροφορίες ότι ο ιδρυτής της Μονής Polotsk Spassky, ο Άγιος Ευφροσύνη, έκανε επίσης το κατόρθωμα να φοράει αλυσίδα για πολλά χρόνια. Με τη χάρη του Θεού, στην εποχή μας, αποκτήθηκαν οι αλυσίδες του αγίου - σιδερένιες αλυσίδες βάρους 7 κιλών (https://mylandrover.ru/el/transmission-gearbox/pochemu-drevnie-podvizhniki-nosili-verigi-znachenie-slova-verigi-v-pravoslavnoi.html).

«Μνήσθητι μου Κύριε εν τη Βασιλεία σου» είπε ο ληστής στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό όταν πέθαινε στον σταυρό του, όπως και ο Άγιος Βάρβαρος όταν πέθαινε. 

Ιερέας δένει Άγγελο Κυρίου για 375 χρόνια επί της Γης και ζει και αυτός άλλα τόσα (όπως ο  Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος και ο Κάιν)!... Μείνε λίγο έως ανέλθω μέχρι τρίτο ουρανό. Σχόλιο Γ.Θ: Ετοιμαστείτε να ανατριχιάσετε...

Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι εάν ο ιερέας πορνεύσει και νεκρούς αναστήσει πλέον να μην τολμήσει να λειτουργήσει, διότι δύναται με κόπο πολύ να γίνει άγιος και θαυματουργός αλλά ιερέας όχι. Διότι αδύνατον είναι ο ακάθαρτος να θύη και να μελίζει τον Αμνό, του Θεού, όπου ουδέ αυτοί οι άγγελοι τολμούν να παρακύψουν και να δουν τέτοιο μυστήριο, μόνο στέκονται μετά φόβου και τρόμου. Ιδού και μερικά διηγήματα.

ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝΕΙ ΑΓΓΕΛΟ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ 375 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ. Στα χρόνια που μαρτύρησε ο άγιος μεγαλομάρτυρας Μερκούριος ήταν κάποιος ιερέας μέθυσος, που πάντα πήγαινε στις ταβέρνες και έπινε συνεχώς οίνον.

Μια λοιπόν μέρα ο άρχοντας εκείνης της πόλης έστειλε την δούλη του στο σπίτι του ιερέως να τον βρει. Αντί αυτού όμως βρήκε την πρεσβυτέρα και της λέει. "Που είναι ο ιερέας;". Η δε πρεσβύτερα της λέει ότι είναι στα καπηλειά. Η δούλη του είπε: "Ο άρχοντας με έστειλε, διότι αύριο θέλει να κάνει μια θεια λειτουργία και μνημόσυνο στους γονείς του".

Αυτά είπε και έφυγε. Η δε πρεσβυτέρα, η οποία είχε και αυτή δούλα, της λέει: "Εγώ πηγαίνω στο σπίτι της μητέρας μου όπου και θα κοιμηθώ. Όταν λοιπόν έλθει ο ιερεύς, ανάπαυσον αυτόν στην κλίνη του, διότι αύριο έχει Θεια Λειτουργία". Όταν έγινε βράδυ ήρθε ο ιερέας στο σπίτι μεθυσμένος. Και αναπαύτηκε στο κρεβάτι του. Η δε δούλη του, επειδή εισήλθε ο διάβολος μέσα της, έπεσε πλησίον του Ιερέως.

Έξυπνος δε ο Ιερέας, ήλθε σε σμίξη μαζί της νομίζοντας πως είναι η πρεσβυτέρα του. Το πρωί ήλθε η πρεσβυτέρα και τον βρήκε αυτόν να κοιμάται και του λέει: «Ανάστα και ψάλε την ακολουθία σου, διότι ο άρχοντας έχει λειτουργιά για τους γονείς του». Ο ιερέας στρέψας από την άλλη πλευρά αποκοιμήθηκε.

Και πάλι ήλθε κοντά του η πρεσβύτερα και του λέει: «Δεν σου είπα να σηκωθείς διότι σήμερα θα λειτουργήσεις;». Ο δε Ιερέας μειδίασας της λέει: «Τι λέγεις, ταλαίπωρη; Δεν είδες τι κάναμε αυτήν την νύχτα, αλλά λες ότι λειτουργιά έχω;».

Η δε πρεσβυτέρα τού λέει: «Τι κάναμε; Διότι εγώ στην οικία του πατέρα μου κοιμήθηκα». Τότε ο ιερέας της λέει: «Εγώ την νύχτα αυτή έπεσον μετά γυναικός και ποιος θήρευασα εμάς;». Τότε ρώτησε την δούλη του. Και αυτή του είπε:

«Ο σατανάς με πείραξε και έπεσα πλησίον και αυτός ήρθε μαζί μου σε σμίξη». Τότε έκλαψαν και λυπηθήκαν πολύ. Λέγει δε ο ιερέας: "Σωπάστε, μήπως μας ακούσει κανείς, διότι ο Θεός είναι εύσπλαχνος και πολυέλεος και δια της εξομολόγησης θα με συγχωρήσει ο Κύριος».

Έψαλε λίγη ακολουθία και λόγω ντροπής πήγε στον άρχοντα να λειτουργήσει. Μετά δε την προσκομιδή, όταν είπε την ευχή «Ο Θεός, ο Θεός ημών ο τον ουράνιον άρτον κλπ…» ήλθε ο Άγγελος. Για να τελειώσει τα ΆΓΙΑ ΔΩΡΑ και είδε τον ιερέα λέγει προς αυτόν.

"Ω αφορισμένε του Θεού, πως τόλμησες να εισέλθεις να λειτουργήσεις τα Θεία Μυστήρια; Δεν είδες ότι ακάθαρτος και βέβηλος είσαι εσύ για την αμαρτία που έπραξες την προηγουμένη νύχτα; Εμείς ασώματοι και άυλοι όντες, ευλαβούμεθα να δούμε το Άγιον Πρόσωπο της μακαρίας Θεότητας στο Άγιο Μυστήριο της Θειας Ευχαριστίας, αλλά με τις φτερούγες μας καλύπτουμε το πρόσωπό μας και περιιστάμεθα με πολύ τρόμο και φόβο και συ τα καταφρονείς όλα και επιχειρείσαι τα Άγια Των Αγίων και επί στόματος φαγείν μέλλεις;".

Ο δε ιερέας είπε στον Άγγελο: «ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΜΕ ΑΦΟΡΙΣΕΣ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΣ» και ω του θαύματος!!!!! Αμέσως απεπτερώθει ο άγγελος και έμεινε ως άνθρωπος στην Εκκλησία.

Ο δε ιερέας δεν το είδε αυτό, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας πήγε στο σπίτι του άρχοντα και το βράδυ γύρισε στην οικία του. Μετά από κάποιες μέρες κάποιος άνθρωπος πέθανε στην χώρα εκείνοι και κάλεσαν τους ιερείς να τον ψάλουν. Κάλεσαν λοιπόν και τον ιερέα αυτόν. Την ώρα λοιπόν της νεκρώσιμου ακολουθίας, όταν ο ιερέας αυτός είπε «Συ ει η ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις….» ω του θαύματος!!!!!!!!!

Ευθύς ο νεκρός ανακάθισε και είπε στον ιερέα ότι «αν και νεκρούς αναστήσεις, δεν είσαι άξιος να φορέσεις το πετραχήλι ή να λειτουργήσεις ή να κάνεις κάτι το ιερατικό». Αυτά είπε ο νεκρός και έπεσε πάλι μέσα στο μνήμα.

Ο δε λαός και οι υπόλοιποι ιερείς βλέποντας το παράδοξο αυτό θαύμα είχαν μεγάλη απορία και ρωτούσαν τον ιερέα: «Τι σημαίνει αυτό το μεγάλο θαύμα;». Τότε ο ιερέας εξομολογήθηκε ενώπιον όλων το αμάρτημά του. Τότε λέγουν οι υπόλοιποι ιερείς:

«Από τώρα και στο εξής σε συμφορουμε εμείς και όπως θέλεις ποίησον» και έφυγε αυτός λυπημένος στον οίκο του και διηγήθηκε τα γεννώμενα. Τότε λέει προς την πρεσβυτέρα: «Τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής; Επιστήμη άλλη δεν γνωρίζω, πως θα σας θρέψω; Αλλά θα φύγουμε από αυτόν τον τόπο να πάμε σε μια άγνωστη χώρα να μην μας γνωρίζουν για να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωή μας».

Φύγανε λοιπόν σε άλλη πόλη που κανείς δεν τους γνώριζε και λειτουργούσε εκεί. Και ω! του θαύματος. Το πρόσωπό του λόγω του αφορισμού από τον Άγγελο έγινε μέλαν. Αφού πέθανε η πρεσβυτέρα και τα παιδιά αυτού έζησε μόνος 375 χρόνια. Υπήρχε εκείνον τον καιρό Μητροπολίτης αξιόλογος και δίκαιος σε όλα.

Όταν ήλθε η εορτή του Άγιου Μερκουρίου και ο άρχοντας εκείνης της πόλεως γιόρτασε τον άγιο, κάλεσε και τον μητροπολίτη και βρέθηκε και ο ιερέας εκείνος. Όταν δε στην τράπεζα άρχισε ο Αρχιερέας να διηγείται το συναξάρι του Άγιου και τον άκουγαν όλοι, ο ιερέας είπε:

"Συ μεν Δέσποτά μου Άγιε, εκ του αγίου συναξαρίου μιλάς για τους άθλους του αγίου. Εγώ δε ήμουν εκείνη την εποχή παρών και έβλεπα τον μάρτυρα αγωνιζόμενον και αθλούντα. Ήταν δε και γείτονάς μου και πολλές φορές είχαμε φάει μαζί".

Ο δε Αρχιερέας τον κοίταξε τον ιερέα και του λέει: «Εσύ είσαι 40 χρόνια εδώ, πως λες ότι είδες τον Άγιο. Αφού αυτός μαρτύρησε περίπου πριν 370 χρόνια. Συ δε πως ήσουν γεννημένος και τα είδες αυτά;». Αυτός δε έπαιρνε όρκο ότι λέει αλήθεια και δεν ψεύδεται.

Ο αρχιερέας τότε τον πήρε κατά μόνας και του ζήτησε να τα εξομολογηθεί όλα, τότε ο ιερέας τού είπε όλη την ιστορία και πως τον αφόρισε ο άγγελος και ο ιερέας τον άγγελο και αφορισθέντες έμειναν. Τότε ο αρχιερέας του λέει:

"Γνωρίζεις ότι είσαι δεμένος από Άγγελο και μέχρι τώρα ζεις και δεν θα πεθάνεις εις τον αιώνα, αλλά να πας στην Εκκλησιά εκείνη που έγινε ο αφορισμός, διότι και τώρα ο Άγγελος εκεί είναι επειδή και εσύ τον έδεσες".

Ο δε ιερέας του απαντά: "Δεν μπορώ, άγιε του Θεού Δέσποτα μου, να κάνω αυτό που μου ζητάς, διότι είναι πολύ μακριά και τρόπο δεν έχω να πάω. Ούτε έχω άλογο να ιππεύσω για να πάω". Τότε λέει ο αρχιερέας σε αυτόν: «Εάν δεν μπορέσεις να πάς εκεί, ούτε εσύ θα πεθάνεις, ούτε ο άγγελος πτερούνται για να φύγει για τους ουρανούς».

Ο δε αρχιερέας πάλι παρακαλούσε λέγοντας: «Επειδή λες ότι δεν μπορείς, θα κάνω έλεος σε εσένα και θα σου δώσω άλογο και χρήματα να πας και θα έρθω και εγώ μαζί σου». Φύγανε λοιπόν και έφτασαν σε μια ερημωμένη χώρα, όπου δεν υπήρχε ούτε σπίτι ούτε πλατεία, τίποτα.

Ο αρχιερέας τον ρώτησε: "Εδώ είναι η πόλη;". "Αυτή είναι η πόλη, αλλά είναι έρημη, άγιε Δέσποτα". "Δεν γνωρίζεις την εκκλησία;". Και βλέποντας ο ιερέας είδε σε μια μεγάλη απόσταση δέντρα και είπε ότι εικάζει ότι εκεί βρίσκεται η εκκλησία. Αφού έφτασαν εκεί, βρήκαν ένα ναό ερημωμένο, όπου λίγα ερείπια επί του Άγιου βήματος υπήρχαν. Και αφού κατέβηκαν από τα άλογα λέει ο αρχιερέας:

«Πήγαινε προς το βήμα». Και μόλις προχώρησε, βρήκε ο ιερέας τον άγγελο ιστάμενον εκεί και λέγει ο άγγελος: «Καλώς ήλθες για να συγχωρεθούμε συναλλήλως». Λέγει ο ιερέας: «Ευλόγησον, άγιε άγγελλε του Θεού, συγχώρησον μοι». Ο δε άγγελος είπε: «Συγχώρησον έμενα πρώτα και τότε και εγώ, διότι αν συγχωρήσω εγώ εσένα, εσύ θα πεθάνεις αυτήν την ώρα και εγώ θα μείνω δεμένος..»

Τότε λέγει ο ιερέας: «Εάν και εγώ σε συγχωρέσω, θα έχεις πτερωθεί και θα φύγεις στους ουρανούς και εγώ θα μείνω στο δεσμό». Τότε λέγει ο άγγελος: «Ομνύω στον θρόνο του Θεού τον ασάλευτο, ότι δεν θα σε αφήσω στα δεσμά».

Όλα αυτά δε ο αρχιερέας τα άκουγε έξωθεν. Τότε λέγει ο ιερέας προς τον άγγελο: «Εν ονόματι του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος ας είσαι συγχωρεμένος παρ' εμού του αμαρτωλού» και ευθύς ω του θαύματος!!!

Επτερώθει ο άγγελος και πετούσε σε ύψος και είπε προς τον ιερέα: «Ας είσαι συγχωρεμένος και συ, ω πρεσβύτερε». Και πριν τελειώσει τους λόγον του ο άγγελος βρέθηκαν τα οστά του ιερέως σωρηδόν στον τόπο που στεκόταν.

Ο δε αρχιερέας είπε προς τον άγγελο «ω, άγιε άγγελε, δέομαι σε εσένα κάνε μου μια χάρη και ψάλε μου ένα αγγελικό ύμνο να ακούσω και εγώ». Ο δε Άγγελος τού είπε: «Αυτό που ζητάς δεν μπορεί να γίνει, διότι αν ακούσης την αγγελική φωνή, επί τόπου θα πεθάνεις, διότι δεν υπάρχει σάρκα θνητή να ακούσει φωνή Άγγελου και να ζήσει. Πλην όμως επειδή έκανες μεγάλη αγαθοσύνη σε εμένα και τον Ιερέα, μείνε λίγο έως ανέλθω μέχρι τρίτο ουρανό και να ψάλω λίγο, διότι μέχρι εκεί μπορείς να βαστάξεις».

Έτσι, όταν ανήλθε έως τρίτου ουρανού, έψαλλε το αλληλούια, από δε της γλυκιάς του μελωδίας έπεσε ο αρχιερέας στην γη σαν νεκρός μέχρι 3 ώρες και μόλις και με το ζόρι μετά συνήρθε. Αφού τον Θεό ευχαρίστησε, επέστρεψε στην επαρχία και έγραψε την διήγηση αυτή του ιερέως για μεγάλη ωφέλεια. Για να ακούμε εμείς οι ράθυμοι και να διορθωθούμε και σπουδαίοι και προσεκτικοί να γινόμαστε, καθαροί των αισχρών λογισμών και άπρεπων επιθυμιών.

Ο Μελέαγρος σκοτώθηκε παρότι κατεφυγε σε ναό, όπως και ο Υπερείδης, όπως και ο Ιωάβ.

Το 1.000 μ.Χ. στο Λεξικό Εγκυκλοπαίδεια του Σουίδα έλεγε στο παράθεμα επί Ιουστινιανού του Α’ του Μέγα ότι η Εκκλησία και το κράτος την εποχή εκείνη είχαν αποδεχτεί την σφαιρικότητα της γης (Αιώνες πριν τον Γαλιλαίο).

Οι στρατιώτες του Φιλίππου του Β’ της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας έλεγαν αυτόν στρατηγό και τον γιο του, τον Αλέξανδρο τον Μέγα βασιλιά, όπως και οι Ισραηλίτες έλεγαν πως ο Σαούλ σκότωσε χιλιάδες και ο Δαβίδ μυριάδες.

Το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου λέγεται ότι έβγαζε ευωδία όπως και τα σώματα των Μυροβλυτών Αγίων (π.χ. του Άγιου Δημητρίου, του Άγιου Βάρβαρου και του Άγιου Νείλου).

Η Βάνδαλη Προφητεία του Αυτοκράτορα Μαρκιανού. Την περίοδο 431 μ.Χ.-434 μ.Χ., όταν ο άγνωστος, κατώτερος Ρωμαίος αξιωματικός Μαρκιανός συμμετείχε σε εκστρατεία στην Αφρική, αιχμαλωτίσθηκε από τους Βανδάλους.

Οδηγήθηκε στο βασιλιά Γκενσέριχο (428 μ.Χ.–477 μ.Χ.), που υποτίθεται πως ήξερε από μια προφητεία ότι ο Μαρκιανός θα γινόταν βασιλιάς. Τον απελευθέρωσε, αφού πρώτα ο Μαρκιανός του ορκίστηκε ότι δεν θα πολεμούσε, όταν θα έπαιρνε την εξουσία, εναντίον των Βανδάλων. Ο Μαρκιανός θα πρέπει να παραξενεύτηκε πολύ, αλλά έγινε αυτοκράτορας 20 χρόνια μετά.

Ο Μαρκιανός πάντως είχε την τάση να διαδίδει τέτοιες ιστορίες, όπως μια άλλη που ένας αετός -στην ίδια εκστρατεία- πετούσε συνέχεια από πάνω του για να του κάνει σκιά! Γενικά, υπήρξε ικανός ηγεμόνας και φαίνεται πως το επικοινωνιακό παιχνίδι ήταν ένα από τα προσόντα του (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/07/blog-post_100.html?m=1&fbclid=IwAR1ntfInhhfD8rO2zDOCdTl7LUtzZjNDMLqzSP27T4JHWIdDRGIJqbQP_Ms), ενώ και για τον Βασίλειο τον Α’ λέγεται ότι ένας Μοναχός του προείπε ότι θα γίνει Αυτοκράτορας ενώ αυτός ήταν τότε ακόμα άσημος.

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος, που ήταν τύπος του Χριστού, παρουσιάστηκε ενώπιον του γορδίου δεσμού, είπε: – Όσα δεν λύονται, κόπτονται.

Και έβγαλε την σπάθα του και τον έκοψε τον γόρδιο δεσμό. Αυτός είναι ο Χριστός! Όσα δεν λύονται από τους ανθρώπους, κόπτονται από τον Θεό και απελευθερώνεται ο άνθρωπος. Έθεσαν ένα πειραχτικό – πονηρό ερώτημα στο Χριστό μας το οποίο ήταν το εξής:

– Διδάσκαλε είναι επιτετραμμένο να δώσουμε φόρο στον Καίσαρα (γιατί ήταν Ρωμαϊκή κατοχή τότε στο Ισραήλ) ή όχι;

Πονηρό ήτο ερώτημα, διότι θα μας πει «ναι» ή «όχι». Αν μας πει «ναι», τέτοιος είναι και αυτός, Ρωμαίος, με αυτούς πάει και θα κινούσαν την οργή του πλήθους εναντίον Του. Αν μας πει «όχι», είναι εναντίον του Καίσαρος, θα Τον καταγγείλουμε και θα Τον πιάσουμε ως επαναστάτη. Και γνωρίζοντας ο Χριστός την πονηρία τους, τους λέει:

– Υποκριτές, γιατί με πειράζετε; Δώστε Μου ένα νόμισμα.

Και Του δίνουν ένα δηνάριο και τους λέει:

– Τίνος είναι αυτή η εικόνα και η επιγραφή;

Επάνω είχε την εικόνα του Καίσαρος. Κατοχή ήτανε. Λένε αυτοί:

– Καίσαρος…

– Δώστε λοιπόν πίσω στον Καίσαρα, εκείνα που ανήκουν στον Καίσαρα (Απόδοτε ουν τα Καίσαρος, Καίσαρι). Αλλά γυρίστε και από την άλλη το νόμισμα (και είχε από εκεί το ναό του Σολομώντος). Και στον Θεό δώστε εκείνα που ανήκουν στον Θεό (και τα του Θεού τω Θεώ).

Κόκκαλο! Δεν το περίμεναν αυτό. Αυτοί έλεγαν: θα μας πει «ναι» ή «όχι». Και ο Χριστός τους λέει: Και στον Καίσαρα θα δώσετε και στον Θεό θα δώσετε…

Αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα και μέχρι συντελείας των αιώνων. Μη πείτε, ότι δεν γίνεται τίποτα. Ας σας λένε οι δικηγόροι, ας σας λένε οι συμβολαιογράφοι, ας σας λένε οι επιστήμονες, ας σας λένε οι ιατροί, ας σας λέει η λογική σας…

Ο Χριστός μας δεν κλείνετε μέσα σε όρια. Ταπεινώσου, εξομολογήσου, διώξε τις αμαρτίες σου να Του λύσεις τα χέρια και περίμενε θαύμα στην υπόθεσή σου, στο πρόβλημά σου. Εκεί που κλείνουν όλα τα δρομάκια κατά την λογική, εκεί να γνωρίζεις ότι είναι έτοιμος ο Χριστός να σου απαντήσει και να σου λύσει το αίτημα σου (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/07/blog-post_770.html).

Κανιβαλισμός συνέβη στην Πύδνας επί Ολυμπιάδας και στην Ιερουσαλήμ επί Ναβαχοδονόσορα του Α΄ του Μέγα και Τίτου.

Ανοικοδόμησε την Θήβα ο Κάσσανδρος, την Κόρινθο και την Καρχηδόνα ο Καίσαρας και ο Αχαάβ την Ιεριχώ. 

Ο Προφήτης Ηλίας, ο πλέον γνωστός και ο πλέον μεγαλύτερος από όλους τους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ονομάστηκε Θεσβίτης γιατί καταγόταν από την Θέσβη. Έζησε τον 9^ο Αι. π.Χ. και λειτούργησε ως προφήτης 25 χρόνια.

Κατά την γέννηση του ο πατέρας του είδε σε οπτασία δυο αγγέλους να τον ονομάζουν Ηλία και να τον σπαργανώνουν με φωτιά και να του δίδουν φλόγα να φάει. Οι ιερείς του Ισραήλ, ερμηνεύοντας την οπτασία, είπαν στον πατέρα, ότι ο γιος του θα γίνει Προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά (https://www.triklopodia.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b7%ce%bb%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7%cf%84%cf%8e/).

Αντίστοιχα και ο πατέρας του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστή, ο Άγιος Ζαχαρίας, είδε μέσα στον ναό σε όραμα τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι θα γεννήσει γιο και θα του δώσει το όνομα Ιωάννης, το έργο του θα είναι μεγάλο ενώπιον του Κυρίου, θα προπορευτεί Αυτού και ότι θα είχε το πνεύμα και την δύναμη του Προφήτη Ηλία.

Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο Προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει.

Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία, όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο (https://oimos-athina.blogspot.com/2023/07/20.html?m=1&fbclid=IwAR2lB3xdwQbO1tTYgQQaljTcra44ITTX5W4dqIYHkeAxweQ4GByr0z6lyUc).

Τόσο ο Πολύβιος από την Ελλάδα, όσο και ο Ιώσηπος από την Ιουδαία, πιάστηκαν και οι δύο αιχμάλωτοι από στρατηγούς που πολεμούσαν τα κράτη τους (τον Αιμίλιο Παύλο και τον Τίτο και τον Βεσπασιανό αντίστοιχα) και στην συνέχεια υιοθετήθηκαν από αυτούς και απελευθερωθήκαν και έλαβαν και οι δύο σημαντικές θέσεις στην Ρώμη, γράφοντας την ιστορία της και των χωρών τους, όπως και άλλων λαών.

Ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Βαλτάσαρ είπε ότι όποιος λύσει την γραφή του χεριού στον τοίχο του παλατιού του θα γίνει ο τρίτος σε εξουσία στο Βασίλειο του, όπως και ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος όποιος βρει τι είναι το επικρατέστερο στην γη θα γίνει δεύτερος σε εξουσία στο Βασίλειο του, ενώ τις σωστές απαντήσεις τις έδωσαν ο Προφήτης Δανιήλ και ο Ζοροβάβελ  αντίστοιχα.

Έσωσε την Αυστρασία ο νόθος Κάρολος Μαρτέλος, όπως και ο γιος μίας πόρνης/παλλακίδας, ο Ιαφθέ, αφού πρωτα και οι δύο σχημάτισαν ομάδες στρατού.

Οι Άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, οι ”Άβελ” της Ρωσικής Εκκλησίας, οι οποίοι δολοφονήθηκαν από τον αδερφό τους, τον Σβιατοπόλκο, όπως ακριβώς και ο Δίκαιος Άβελ δολοφονήθηκε από τον αδερφό του, τον Καίν.  

Οι Ρώσοι ορθόδοξοι Άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, το 1015 μ.Χ., όταν ο μοχθηρός αδερφός τους Σβιατοπόλκος τους κάλεσε στο παλάτι του, κατάλαβαν ότι ήθελε να τους δολοφονήσει, αλλά πήγαν . Προτίμησαν να θανατωθούν, παρά να βάλουν τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν για χάρη τους.

Είχαν πολύ καθαρή και αγνή καρδιά και αγαπούσαν βαθιά τον Θεό. Μετά από τον θάνατο του πατέρα τους Αγίου Βλαδιμήρου († 15 Ιουλίου), ο μεγαλύτερος υιός Σβιατοπόλκ προγραμμάτισε να σκοτώσει τους αδελφούς του Μπόρις και Γκλεμπ και να πάρει διά της βίας την εξουσία σ’ ολόκληρη την πατρική κληρονομιά .

Ο Σβιάτοπλοκ έστειλε δολοφόνους στην Άλτα για να θανατώσει τον Μπορις. Όταν έφθασαν τον άκουσαν να ψέλνει και να προσεύχεται μπροστά σε μία εικόνα του Χριστού. Ζήτησε από τον Κύριο να του δώσει δύναμη να μην λυγίσει στα βασανιστήρια καθώς και να συγχωρέσει τον αδελφό του Σβιατοπόλκ.

Όταν ο Σβιατοπόλκ σκότωσε τον Μπορίς, άρχισε να ψάχνει τρόπους να σκοτώσει και τον άλλον αδελφό του, τον Γκλεμπ. Του έστειλε ένα μήνυμα ότι ο πατέρας τους ήταν πολύ άρρωστος και ότι ζήτησε να τον δεί.

Όμως ο έτερος αδελφός τους Γιαροσλάβος του μήνυσε ενώ ήταν στον δρόμο για το σπίτι του πατέρα του, ότι ο πατέρας τους είχε ήδη πεθάνει και ότι ο Σβιατοπόλκ είχε δολοφονήσει τον αδελφό τους Μπορις.

Ο Άγιος Γκλεμπ έκλαψε για τον πατέρα και τον αδελφό του, και την ώρα που θρηνούσε έφθασαν οι δολοφόνοι. Κατέλαβαν τη βάρκα του και τον σκότωσαν με μαχαίρι. Το σώμα του μάρτυρα ρίχτηκε επάνω στην ακτή μεταξύ δύο δέντρων. Θάφτηκε δίπλα στον αδελφό του Άγιο Μπορις στον Ναό του Αγίου Βασιλείου. Η μνήμη των Αγίων, τιμούνται επίσης και την 24^η Ιουλίου και την 2α Μαΐου (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/07/blog-post_998.html?m=1&fbclid=IwAR1cWagpcJfKH5KD7XZJ8kd0Ns8AgMek71JGwDrfkGyBXv96mlWxSKN_Kss).

Άφησαν κρυφά τους γονείς τους για να μονάσουν οι Άγιοι Ιωάννης ο Καλυβίτης, ο Άγιος Φιλούμενος στο Φρέαρ του Ιακώβ και ο Άγιος Πορφύριος.

Η πρώτη ύψωση του Τιμίου Σταυρού έγινε από την Αγία Ελένη όταν βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και η δεύτερη από τον ένδοξο Αυτοκράτορα της Ρωμανίας Ηράκλειο όταν νίκησε τους Πέρσες και τον ανέκτησε από αυτούς, που τον είχαν αρπάξει όταν κατέλαβαν και λεηλάτησαν τα Ιεροσόλυμα.  

«Κατά την Αρχαιότητα οι μεν Έλληνες έλεγαν «Πας μη Έλλην βάρβαρος», οι δε Ιουδαίοι «Πας μη Ιουδαίος Έλλην», οι δε Χριστιανοί «Πας μη Χριστιανός θύραθεν», δηλαδή έξω από την θύρα (της μάνδρας του Χριστού).

Όλα όσα ζητάς μ ’αληθινή πίστη στην προσευχή, θα τα λάβεις!  Ένα περιστατικό που διηγήθηκε ο υποτακτικός του όσιου Θεόφιλου (ο δια Χριστόν σαλός, ασκητής της Λάτρας των Σπηλαίων του Κίεβου):

Ο Στάρετς είχε μεταφερθεί στο ερημητήριο Γκολοσεγιεφσκαγια. Μια ημέρα ,τον Μάιο του 1.853 μ.Χ., περίπου έξι μήνες πριν τον θάνατο του, ο μακάριος φώναξε τον υποτακτικό του: “Παντελεήμων! Ας πάμε στο δάσος να προσευχηθούμε στον Θεό”

Περπατώντας πίσω απ’ το μέρος ,όπου τώρα βρίσκεται το ερημητήριο Πρεομπραζέσκαγια, ο Στάρετς σταμάτησε κ ρώτησε: “Τι θα έλεγες να ξεκουραζόμασταν για λίγο σ ’αυτόν τον λόφο Παντελεήμων και να απολαύσουμε από εδώ την θέα της Αγίας Λαύρας;”

O κατάκοπος υποτακτικός, μη περιμένοντας δεύτερη κουβέντα, ξάπλωσε στο γρασίδι κι άρχισε να ροχαλίζει. Ο Στάρετς Θεόφιλος έβγαλε ένα κομμάτι πάγο το έβαλε στο νερό, πρόσθεσε λίγο μέλι και το ήπιε για να δυναμώσει το εξαντλημένο του σώμα. Πέρασε μισή ώρα. Ξαφνικά ο μακάριος φώναξε:

“Παντελεήμων! Κάποιοι ξένοι πλησιάζουν, τρέξε να τους φέρεις εδώ”. Ο αγουροξυπνημένος υποτακτικός σήκωσε το κεφάλι του και είδε μια΄ ομάδα προσκυνητών κάτω στον δρόμο. Τους φώναξε να έρθουν κοντά στον Στάρετς.

“Ο Θεός βοηθός σας», τους χαιρέτησε εκείνος. “Ευχαριστούμε Μπάτουσκα” απάντησαν οι άντρες. “Προφανώς δεν έχετε φάει τίποτα ακόμα», είπε ο Στάρετς. “Όχι Μπάτουσκα. Μουσκέψαμε λίγο ξερό ψωμί στο νερό, αλλά δεν έχουμε βάλει φαγητό στο στόμα μας μια ολόκληρη εβδομάδα”.

“Δεν πειράζει. Καθήστε και μην σας νοιάζει. Η Μητέρα του Θεού θα φροντίσει για όλους αμέσως” Έτσι αφού έβαλε τους ταξιδιώτες να καθήσουν,έβγαλε μια μικρή πυροστιά απ’ το καλάθι του, άνοιξε μια μικρή τρύπα στο χώμα κι έστειλε τον Παντελεήμονα να μαζέψει λίγα χαμόκλαδα.

“Κλαδιά; Sε τι θα χρησιμέψουν Μπάτουσκα; ρώτησε εκείνος, γνωρίζοντας καλά ότι δεν υπήρχε τίποτα για να μαγειρέψουν” “Αγαθιάρη! Θα βράσουμε χυλό.Όπως βλέπεις πρέπει να ταΐσουμε τους ξένους μας”. Πράγματι τα κλαδιά ήρθαν,αλλά δεν υπήρχε φωτιά.

“Τί μπελάς κι αυτός!” είπε ο Παντελεήμων εκνευρισμένος. “Δεν βρίσκεται τίποτα για να ανάψουμε φωτιά, Μπάτουσκα” “Κι ο Θεός;!” παρατήρησε εκείνος με σημασία. Μετά υψώνοντας τα μάτια του άρχισε να προσεύχεται:

“Ω Κύριε! Sτο πρόσταγμα σου φωτιά ανάβει έμπροσθεν σου και αστραπές φωτίζουν τον ουρανό. Άκουσε κύριε την φωνή της προσευχής μου, όταν σε επικαλούμαι, όταν υψώνω τα χέρια μου στον Άγιο Ναό σου.

Άκουσε τις ικεσίες μου, δώσε σ ’αυτούς τους φτωχούς τροφή για να δοξάσουν το Άγιο Όνομα σου!” Στην συνέχεια ,σταύρωσε την πυροστιά λέγοντας: “Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος….”.

Πριν τελειώσει τον λόγο του, κάτω απο την πυροστιά ξετυλίχτηκε μια τουλίπα γαλάζιου καπνού. Τα κλαδιά άρχισαν να καπνίζουν και γρήγορα άναψαν τριζοβολώντας μέσα σε λαμπρές φλόγες. Βλέποντας ένα τέτοιο θαύμα ο Παντελεήμων θέλησε να το βάλει στα πόδια, αλλά ο Στάρετς τον κράτησε και κουνώντας το δάχτυλο του τον πρόσταξε να ρίξει λίγο από το κομμένο χορτάρι μέσα στο τσουκάλι ενώ ο ίδιος έριξε μπόλικα χαλίκια κι ένα κομμάτι πάγο που έβγαλε από το καλάθι του. όταν όλα αυτά άρχισαν να βράζουν, ο μακάριος μη διακόπτοντας την μυστική του προσευχή, σταύρωσε για άλλη μια φορά την πυροστιά κι ανακάτεψε το περιεχόμενο του τσουκαλιού:

“Λοιπόν, δοκίμασε το τώρα”, είπε γυρίζοντας προς τον υποτακτικό του. Ο Παντελεήμων πήρε επιφυλακτικά στην μύτη του κουταλιού λίγο απ τον χυλό και τον δοκίμασε με την άκρη της γλώσσας του. Αμέσως όμως γέμισε μια ολόκληρη κουταλιά και την έφαγε φωνάζοντας: “Μπάτουσκα!!!!!!Αλήθεια και τρισαλήθεια, είναι σιμιγδάλι!!!!”

“Βιάσου και σέρβιρε τους καλεσμένους μας κουτούτσικε πρίν κρυώσει”. Ο Παντελεήμων με χαρά και φόβο άρχισε να γεμίζει με τον χυλό τις ταξιδιωτικές γαβάθες των έκπληκτων προσκυνητών. Αλλά όσο κι αν έβαζε, η ποσότητα του χυλού δεν λιγόστευε από το τσουκάλι. Όλοι έφαγαν και χόρτασαν με το παραπάνω, και το τσουκάλι παρέμεινε γεμάτο.

(Όπως ακριβώς το ψωμί και τα ψάρια στην έρημο τότε που πολλαπλασιάστηκαν και έθρεψαν πλήθη, έτσι και τώρα έγινε με τον χυλό, χάρη στις προσευχές του Στάρετς Θεόφιλου, αλλά και σαν το πιθάρι της Χήρας της Σαρεπτά με τον Προφήτη Ηλία, της οποίας το πιθάρι με το λάδι δεν τέλειωνε τρία χρόνια μέχρι την λήξη της ξηρασίας).

“Ο Κύριος μαζί σας”, είπε ευγενικά ο μακάριος γυρνώντας προς τους ταξιδιώτες, όταν είχαν πλέον τελειώσει το φαγητό. “Πηγαίνετε στην Αγία Λαύρα και προσευχηθείτε για όλους” Κυριολεκτικά συγκλονισμένοι από το θαύμα στο οποίο υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες, οι προσκυνητές, έφτασαν στην Λαύρακι άρχισαν να το διηγούνται σ ’όλους με θαυμασμό και δέος. Έτσι είναι: Όλα όσα ζητάς μ’ αληθινή πίστη στην προσευχή, θα τα λάβεις (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/07/blog-post_803.html?m=1&fbclid=IwAR0SBy0ohBH8fdkBP3tMVMBc8V9XToY_LJCuKBMYjaf42YhJAlGUI-tRcCQ).

Εκτέλεσαν και πέταξαν σε ένα βάραθρο οι Αθηναίοι τον Αριστέα και άλλους Πελοποννήσιους πρέσβεις, όπως και οι Σπαρτιάτες εκτέλεσαν και πέταξαν σε βάραθρα όλους τους Αθηναίους εμπορους στην Πελοπόννησο εν μέσω Β’ Πελοποννησιακού Πολέμου, ενώ και στο Αρχαίο Ισραήλ εκτέλεσε και πέταξε σε βάραθρο ο Ισμαήλ ογδόντα άντρες από την Σαμάρεια.

Οι εχθροί τους (Ρωμαίοι, Καρχηδόνιοι, Αθηναίοι, Σπαρτιάτες) κυνήγησαν και εξόρισαν πολλές φορές τον Θεμιστοκλή και Αννίβα, όπως και στο Αρχαίο Ισραήλ τον δωσίλογο και διορισμένο από τους Σελευκίδες κατακτητές Αρχιερέα Ιάσωνα.

Οι Φιλικοί είχαν δώδεκα «αποστόλους» για τις κατηχήσεις νέων μελών, όπως ήταν οι Δώδεκα Απόστολοι του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. 

Πως ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης ο Λεοντογιατρός (σαν τον δούλο Ανδροκλη με το λιοντάρι στην  Αρχαία Ρώμη) θεράπευσε τώρα στις μέρες μας το Μεγάλο Λιοντάρι!….Ο πιο ταπεινός όλων των γιατρών..

Πως ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης ο Λεοντογιατρός θεράπευσε τώρα στις μέρες μας το Μεγάλο Λιοντάρι!….Ο πιο ταπεινός όλων των γιατρών αξιώθηκε κι έγινε αυτός ο γιατρός των πνευματικών VIP!

Έτυχε και ασθένησε σοβαρά το Λιοντάρι.. το νέο διαδόθηκε αστραπιαία σε όλο το πνευματικό του Βασίλειο. Σούσουρο μεγάλο...Από στόμα σε στόμα η είδηση έφτασε ως τα πέρατα της επικράτειας του.

Και τι γιατροί δεν πέρασαν από εκεί οι καλύτεροι με περγαμηνές με διδακτορικά με έδρες με όνομα με αναγνώριση κανείς δεν μπόρεσε ν΄απαλλάξει το λιοντάρι από τη δεινή αρρώστια. Είχε απελπιστεί και το λιοντάρι μια βογγούσε μια μούγκριζε μια έγλειφε τις πληγές του λαβωμένο όπως ήταν…

Με τα πολλά έφτασε το νέο και πέραν του Ιορδάνου όπου μόναζε στην έρημο ο Άγιος Γεράσιμος με το λιοντάρι του…Πολύ στενοχωρήθηκε ο Άγιος γιατί εκτιμούσε πολύ όλα τα λιοντάρια λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του με αυτά και για ένα λόγο παραπάνω αυτό το λιοντάρι ήταν ο βασιλιάς όλης αυτής της αχανούς επικράτειας..

Άφησε ό,τι δουλειές είχε και μια και δυο αποφάσισε ως εξειδικευμένος πλέον λεοντογιατρός να ασχοληθεί και με αυτό το λιοντάρι.. Ήταν πολύ ταπεινός ο Άγιος πως οι ταπεινοί πατέρες όταν τους ζητούν ευχή λένε ”την ευχή του Γέροντός μου να έχετε” αυτός ήταν τόσο ταπεινός που έδινε την ευχή του υποτακτικού του. Και εκεί στην έρημο που ήταν σάμπως είχε άλλον υποτακτικό. Το λιοντάρι του ήταν ο υποτακτικός του. Αυτό του έκανε υπακοή και τον εξυπηρετούσε και κυρίως τον προστάτευε από τα θηρία…

Έτσι λοιπόν ευχήθηκε, οι μεγάλοι Άγιοι δεν έχουν προσευχή έχουν ευχή η ευχή τους μετακινεί βουνά κι αναποδογυρίζει ερήμους, και για να κυριολεκτήσω ξεσκονίζει ερήμους... Έδωσε ως ταπεινός που ήταν την ευχή του μέσω του υποτακτικού του… Πως όταν φθάνεις στη θεωρία σταματάει η προσευχή έτσι κι ο μεγάλος άγιος κάπως έτσι έχει υπερβεί το όριο και η ευχή του είναι φάρμακο είναι διόρθωση είναι επαναφορά είναι πολλά..

Και το θαύμα έγινε το λιοντάρι ο πνευματικός μας vip άρχισε να παίρνει τ΄απάνω του. Εκεί που βογγούσε κι έτρεμε ο τόπος τώρα τ΄ακούγαν να τραγουδάει κάτι τραγούδια πολεμικά…ήταν έτοιμο να ριχθεί στην μάχη.. Τι είχε συμβεί….Μόνο εσείς που σας το εμπιστεύθηκα κι εγώ που το διηγούμαι ξέρουμε πολύ καλά τι παίχθηκε. Και έζησε το λιοντάρι ακόμη χρόνους πολλούς και βασίλεψε ….

ΥΓ ο Άγιος Γεράσιμος ο αθλητής της ερήμου είχε 2 ζώα ένα λιοντάρι κι ένα γαιδουράκι.. το λιοντάρι ήταν το ηγεμονικό χάρισμα που του δόθηκε και το γαιδουράκι η ταπείνωση του...Έτσι τα εξισορροπούσε..

Επίσης επειδή κάποια στιγμή άδικα συκοφάντησε το λιοντάρι ότι του έφαγε το γαϊδουράκι και επειδή στη συνέχεια έκλαψε πικρά για αυτή του την συκοφαντία και μετάνιωσε έγινε και ο προστάτης των συκοφαντημένων (https://dimpenews.com/2023/08/10/%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%b9%ce%bf%cf%81%ce%b4%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%ce%bb%ce%b5/)...

Ρωμαϊκή υπηκοότητα είχε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, όπως και ο ιστορικός Πλούταρχος.

Έσκαψε το μαλακό έδαφος ο Κάμμιλος στους Βηίους κάτω από τα τείχη και οι Ρωμαίοι διείσδυσαν στο αποχετευτικό σύστημα της πόλης αποτελεσματικά, νικώντας τον εχθρό, όπως και ο Δαβίδ και οι άντρες του κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ από το αποχετευτικό της σύστημα και το σύστημα ύδρευσης της.

Ο Ορθόδοξος Θεληματάριος Ιερέας και πατριώτης Λακεράς, αφού έκρυψε στο Μοναστήρι του 1.000 στρατιώτες του ικανού στρατηγού Αλέξιου Στρατηγόπουλου, σε συνεννόηση με αυτόν, εξόντωσε οδηγώντας τους στρατιώτες τους Λατίνους φρουρούς των τειχών της Πόλης και άνοιξε τις πύλες στον στρατό του στρατηγού, ο οποίος την κατέλαβε και με τον τρόπο αυτό απελευθέρωσε την Πόλη από την Λατινική κατοχή το 1.261 μ.Χ.

Ομοίως, η τελική πτώση της πόλης των Συρακουσών ήρθε την άνοιξη του 212 π.Χ. Τότε λάμβανε μέρος μια μεγάλη γιορτή αφιερωμένη στην «θεά» Άρτεμη, με όλους να είναι πιο χαλαροί και εκτός επιφυλακής, ακόμη και ο ίδιος ο Επυκίδης, εξαιτίας των κακουχιών που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι από την πολιορκία.

Κατά την διάρκεια της νύχτας, μερίδα των φιλορωμαίων ενημέρωσε τον Μαρκέλλο για ένα ανυπεράσπιστο μέρος του τείχους. Έτσι, εκμεταλλευόμενος την αδράνεια των αμυνομένων, έστειλε μια επίλεκτη ομάδα στρατιωτών να αναρριχηθούν στα τείχη (με την βοήθεια των φιλορωμαίων), εξόντωσαν τους φρουρούς των τειχών, ανοίγοντας στην συνέχεια τις πύλες και τον δρόμο και για τον υπόλοιπο Ρωμαϊκό στρατό. Μέχρι το επόμενο πρωί, όλα τα τείχη της πόλης είχαν πέσει σε Ρωμαϊκά χέρια.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν αυτός που έστρεφε με μάνα την Παναγιά μας στον Ναό του Σολομώντα, ο ίδιος της προανήγγειλε την Αγία Σύλληψη από το Πνεύμα το Άγιο και την Γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, ενώ τέλος ο ίδιος της Ανήγγειλε και την Αγία Κοίμηση της.

Η Παναγιά μας θεράπευσε τον βλάσφημο και κακό Ιουδαίο που του κόπηκαν τα χεριά όταν πήγε να ρίξει ασεβώς το σκήνωμα της στο έδαφος όταν αυτός μετάνιωσε, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησού Χριστός θεράπευσε τον δούλο του Αρχιερέα που τον συνέλαβε και τον χτύπησε όταν ο μετέπειτα Απόστολος Πέτρος του έκοψε το αυτί.

Εκτός από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και την Παναγία μας στον Ουρανό αναλήφθηκαν επίσης οι Προφήτες Ενώχ και Ηλίας, ο Άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, αλλά και ο Προφήτης Ησαΐας. 

Πού βρίσκεται ὁ Ἅδης;

Ο Άδης ή η γέεννα ή τα τάρταρα είναι στα έγκατα της γης. Ο Θεός, λίγο πριν εξορίσει τόν Αδάμ από τόν παράδεισο, αφού απαρίθμησε τίς επίγειες τιμωρίες του παραβάτη της θείας εντολής, τόν προειδοποίησε ότι μ’ αυτές θα ταλαιπωρείται, ώσπου να επιστρέψει στην γη, από την οποία προήλθε- «γιατί χώμα είσαι, καί στα χώμα θα επιστρέφεις», του είπε ο Κύριος. Δεν του είπε ότι θα επιστρέψει στη γή μόνο μέ τό σώμα. Η καταδικαστική απόφαση, λοιπόν, γι` αυτόν πού επαναστάτησε εναντίον του Θεού είναι φοβερή, πολύ φοβερότερη απ’ όσο αντιλαμβανόμαστε μέ μια γρήγορη καί ρηχή σκέψη.

Οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως αποδεικνύεται από την ίδια τήν Γραφή, πάντοτε δέχονταν τά έγκατα της γης ως τόπο του Άδη. «Πενθώντας θα κατεβώ στο παιδί μου, πού βρίσκεται στον Άδη», έλεγε κλαίγοντας απαρηγόρητα α άγιος πατριάρχης Ιακώβ, όταν του έφεραν την ψευδή είδηση για τόν θάνατο του αγαπημένου του γιου Ιωσήφ.

Ο δίκαιος καί πολύπαθος Ιώβ, κυκλωμένος από φοβερές δοκιμασίες, ικέτευε τόν Θεό: «»Άσε με λίγη ανάπαυση να βρω, πριν πάω εκεί απ’ όπου πια δεν θα γυρίσω, σε τόπο σκοτεινό καί ζοφερό, στη χώρα του αιώνιου σκοταδιού, όπου δεν υπάρχει φως, όπου δεν μπορεί κανείς να δει ζωή ανθρώπινη».

Ο πνευματοφόρος Μωυσής, ο νομοδότης του Ισραήλ, ανακοινώνοντας στον λαό την οργή του Θεού εναντίον του Κορέ καί τών συντρόφων του, είπε: «Αν οι άνθρωποι αυτοί πεθάνουν μέ φυσιολογικό θάνατο, κοινό γιά όλους, …τότε δεν μέ έστειλε ο Κύριος.

Αν, όμως, ο Κύριος κάνει θαύμα τρομερό, αν ανοίξει η γή τό στόμα της καί τούς καταπιεί μαζί μέ τίς οικογένειές τους καί τίς σκηνές τους καί όλα τους τά υπάρχοντα, καί κατέβουν ζωντανοί στον Άδη, τότε να ξέρετε ότι οι άνθρωποι αυτοί παρόργισαν τόν Κύριο».

Μόλις σώπασε ο Μωυσής, «σκίστηκε η γή κάτω από τά πόδια τους καί, ανοίγοντας, κατάπιε όλους όσοι ήταν μέ τόν Κορέ, καθώς καί τίς οικογένειές τους καί τά ζώα τους. Καί κατέβηκαν στον άδη ζωντανοί…». Ο προφήτης Δαβίδ έψαλλε στον Κύριο: «Η ευσπλαχνία Σου γιά μένα είναι μεγάλη έσωσες την ψυχή μου από τά βάθη του Άδη.

Όταν η ψυχή του προφήτη Σαμουήλ κλήθηκε από μια νεκρομάντισσα, έπειτα από παράκληση του βασιλιά Σαούλ, πού ήθελε να μάθει από τόν νεκρό την έκβαση μιας μάχης μέ τούς Φιλισταίους, η γυναίκα είπε:

«Βλέπω έναν άνδρα όρθιο ν’ ανεβαίνει από τά βάθη της γης τυλιγμένος μ’ έναν μανδύα». Αμέσως ο Σαούλ κατάλαβε ότι αυτός ήταν ο Σαμουήλ. Ο Προφήτης Ησαΐας, αναφερόμενος στον σατανά, είπε: «Τώρα θα κατέβεις στον αδη, στα θεμέλια της γης». Παρόμοια εκφράζεται γιά τόν πεσμένο άγγελο καί ο προφήτης Ιεζεκιήλ:

«Σείστηκαν τά έθνη από τόν κρότο της πτώσεώς του, όταν τόν έριχνα στον Άδη μαζί μέ τούς ανθρώπους πού κατεβαίνουν στον τάφο. Τόν παρηγορούσαν στην γή όλα τά ωραία καρποφόρα δένδρα…

Κατέβα τώρα στα βάθη της γης μαζί μέ τά ωραία καρποφόρα δένδρα…». Ο προφήτης αποκαλεί αλληγορικά τόν πεσμένο άγγελο Φαραώ καί τόν παρομοιάζει μέ ωραίο καρποφόρο δένδρο, όπως ήταν πριν από την πτώση του. Την ίδια παρομοίωση χρησιμοποιεί καί γιά τούς άλλους αγγέλους, πού ακολούθησαν τον Εωσφόρο στήν πτώση του.

Στα έγκατα της γης τοποθετεί τον Άδη καί η Καινή Διαθήκη. Πληροφορώντας μας γιά την κάθοδό Του στον Άδη μαζί μέ την ανθρώπινη ψυχή Του, πού ήταν αχώριστη από τή Θεότητα, ο Θεάνθρωπος είπε: «Ο Υιός του Ανθρώπου θα είναι στήν καρδιά της γης τρεις μέρες καί τρεις νύχτες». Ερμηνεύοντας τά Λόγια του Σωτήρα μας ο μακάριος Θεοφύλακτος, λέει πώς ο Κύριος εκπλήρωσε την προφητεία Του καί «κατέβηκε στον υποχθόνιο τόπο, δηλαδή στον Άδη».

Σύμφωνα μέ τούς άγιους αποστόλους Παύλο καί Πέτρο, ο Χριστός «κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης» «καί κήρυξε στις φυλακισμένες στον Άδη ψυχές». «Η θεώμενη ψυχή» του Χριστού, γράφει ο ιερός Δαμασκηνός, «κατέβηκε στον άδη, γιά να λάμψει τό φώς καί σ’ αυτούς πού βρίσκονταν κάτω από τη γή, στο σκοτάδι καί στη σκιά του θανάτου, όπως γιά όσους διέμεναν στη γή ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης».

Στη ΙΔ’ Κατήχηση Φωτιζόμενων του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων διαβάζουμε: «Ο Κύριος Ιησούς στα Ευαγγέλια λέει: “Όπως ο Ιωνάς ήταν στήν κοιλιά του κήτους τρεις μέρες καί τρείς νύχτες, έτσι θα μείνει καί ο Υιός του Ανθρώπου στήν καρδιά της γης τρεις μέρες καί τρεις νύχτες”. Καθώς εξέταζα τή διήγηση του Ιωνά, βρήκα πώς η ζωή του έχει πολλά σημεία όμοια μέ τήν ζωή του Ιησού:

Ό Ιησούς στάλθηκε από τόν Πατέρα να κηρύξει μετάνοια, καί ο Ιωνάς ανέλαβε μια τέτοια αποστολή. Μόνο πού ο Ιωνάς προσπάθησε να την αποφύγει από σχετική άγνοια, ενώ ο Κύριος μέ τή θέλησή Του ήρθε στη γη, γιά να μετανοήσουμε καί να σωθούμε…

»Ο Ιωνάς ρίχτηκε στην κοιλιά του κήτους, ενώ ο Σωτήρας μας κατέβηκε εκούσια εκεί πού είναι τό νοητό κήτος του θανάτου, δηλαδή στον Άδη. Καί κατέβηκε εκούσια, γιά να ξαναδώσει στη ζωή ο θάνατος όσους είχε καταπιεί, σύμφωνα μ’ αυτό πού βρίσκουμε στη Γραφή: “Εγώ από τά χέρια του αδη θα τούς απαλλάξω καί από τά χέρια του θανάτου θα τούς λυτρώσω”…

»Ο προφήτης Ιωνάς, όταν προσευχόταν καί έλεγε μέσ’ από την κοιλιά του κήτους, “Ικέτεψα τόν Κύριο στη θλίψη μου… μέσ’ από την κοιλιά του άδη”, λειτουργούσε σάν προφητική προτύπωση του Κυρίου καί Σωτήρα μας Ιησού.

Καί είναι βέβαιο ότι αυτά τά έλεγε όντας στήν κοιλιά του κήτους. Αλλά, ένώ βρισκόταν μέσα εκεί, έλεγε ότι βρισκόταν μέσα στον αδη. Κι αυτό γιατί προτύπωνε τόν Χριστό, πού έπρόκειτο να κατέβει στον αδη. «Υστερα, εκπροσωπώντας τόν Χριστό καί προφητεύοντας ξεκάθαρα, λέει:

“Βυθίστηκε η κεφαλή μου στο χάσμα δύο βουνών”. Καί όμως ήταν στήν κοιλιά του κήτους! Σε ποιά βουνά, λοιπόν, είσαι χωμένος; Αλλά γνωρίζω, λέει, ότι αυτό πού τώρα ζω, τό ζω σάν προφητική προτύπωση εκείνου πού θα ζήσει

Αυτός, ο όποιος πρόκειται να ταφεί στο μνήμα τό λαξευτό στήν πέτρα. Καί όντας στη θάλασσα ο Ιωνάς, λέει: “Κατέβηκα στην γή”. Τό λέει επειδή μέ τό πάθημά του προτύπωνε προφητικά τόν Χριστό, πού κατέβηκε στήν καρδιά της γης».

Ο όρος άδης δηλώνει έναν σκοτεινό χώρο στα βάθη της γης, όπου κατέρχονται οι νεκροί. Η Γέεννα είναι κοιλάδα στα δυτικά όρια της Ιερουσαλήμ, πού καταλήγει προς τόν νότο στον Χείμαρρο τών Κέδρων. Εκεί προσφέρονταν θυσίες παιδιών στον Μολόχ, σημιτικό θεό τών υποχθονίων δυνάμεων, πού η λατρεία του, κυρίως τόν 8ο αΐ π.Χ., διαδόθηκε καί στον Ισραήλ (βλ. Β’ Παραλ. 28:3• 33:6).

Ο βασιλιάς Ιωσίας (639 π.Χ.-609 π.Χ.) κατάργησε τίς θυσίες αυτές (βλ. Β’ Βασ. 23:10), μεταβάλλοντας την κοιλάδα σε νεκροταφείο γιά τούς ξένους καί τόπο όπου έριχναν καί έκαιγαν τά σκουπίδια Έτσι θεωρήθηκε τόπος κατάρας καί τελικά σύμβολο της αιωνίου κολάσεως.

Τα τάρταρα (ή ο τάρταρος) ώς υποχθόνιος τόπος τιμωρίας ήταν γνωστά ήδη στούς αρχαίους Έλληνες, πού τά τοποθετούσαν πιο κάτω κι από τόν Άδη. Ό Απόστολος Πέτρος τά αναφέρει ως τόπο τιμωρίας τών αποστατών Αγγέλων.

«Χώμα είσαι, καί στο χώμα θα επιστρέφεις». Η θεία καταδίκη αναφέρεται κυρίως, σύμφωνα μέ την αγία Εκκλησία μας, στήν ψυχή του ανθρώπου, ο οποίος γιά την παράβαση της εντολής του Κυρίου καταδικάστηκε να θάβεται στη γή καί μέ τό σώμα καί μέ την ψυχή. Η καταδίκη, ωστόσο, πέφτει μ’ όλο της τό βάρος στήν ψυχή, καθώς αυτή καί μετά τόν χωρισμό της από τό σώμα εξακολουθεί να σκέπτεται καί να αισθάνεται.

Έτσι, η ενέργεια της τιμωρίας γίνεται αισθητή από την ψυχή, ενώ τό σώμα, αφού χωριστεί απ’ αυτήν, αναισθητοποιείται πλήρως καί διαλύεται. Ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας λέει: «Η ανθρώπινη φύση ενωμένη μέ τή θεία (στο πρόσωπο του Κυρίου) προξένησε τρόμο στον Άδη. Φώναζε, λοιπόν, ο Άδης σ’ Εκείνον πού του έπαιρνε τούς νεκρούς:

“Γιατί ανατρέπεις την απόφαση πού πήρες στον παράδεισο; Γιατί ξεσχίζεις τό χρεόγραφο πού συνέταξες σε βάρος της ανθρώπινης φύσεως; Είμαι κατοχυρωμένος μέ τεκμήρια δίκαια εναντίον τών ανθρώπων. «Έχω τό “χώμα είσαι, καί στο χώμα θα επιστρέψεις’ ”» (Λόγος εις τό Άγιον Πάσχα, 4)-(https://romioitispolis.gr/poy-vrisketai-dis-2/?fbclid=IwAR0h4RIC-bxteHHiklv2OyFl6richE-aD1YrMUyRolBazn3eiu2VwJ9IVIg).

Όπως η κάτοικοι της πόλης Άβελ παρέδωσαν τον επαναστάτη Σεβά στον Ιωάβ και τον Δαβίδ και αυτός εκτελεστηκε, έτσι και οι κάτοικοι της πόλης Nautaca παρέδωσαν τον Βήσσο (που επαναστάτησε ενάντια στον βασιλιά του Δαρείο τον Γ΄ τον Κοδομανό και τον δολοφόνησε για να του κλέψει τον θρόνο) στον Πτολεμαίο του Λαγού και τον Μέγα Αλέξανδρο και αυτός εκτελεστηκε.

Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών γυμνώνονταν και έτρεχε παντού φωνάζοντας και ουρλιάζοντας, όπως ακριβώς και ο δαιμονισμένος δήμιος και δολοφόνος του Άγιου Κοσμά του Αιτωλού.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΑ ΗΤΑΝ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ TURGUT GENAGRALI. META TO 1974 ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΤΡΕΧΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΕΨΑΧΝΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΦΑΞΕΙ…

ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ. ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΔΙΑΒΟΛΟΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΝΤΕΚΤΑΣ…. ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΕΦΥΓΕ ….. ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΙ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2023/08/blog-post_353.html).

Ο Χίτλερ, όπως και Φαραω δίωξε και γενοκτονίες τους Εβραίους (που ήταν για 430 έτη σκλάβοι στους Αιγυπτίους και για 1.900 έτη εξόριστοι σε άλλα έθνη) στις χώρες τους και στο τέλος αυτοί αναγκάστηκαν να φύγουν από αυτές και να καταφύγουν στην Παλαιστίνη για να γλυτώσουν με τον λαό τους, οπού και πολέμησαν με άλλους λαούς (Χαναναίους και Άραβες) για την κατοχή της περιοχής αυτής με ηγέτες τον Προφήτη Μωυσή, τον Ιησού του Ναυή και τον Δαβίδ Μπεν Γκούριον αντίστοιχα.  

Όπως οι Σπαρτιάτες με τα Κρυπτεία στόχευαν στην μείωση του αριθμού των σκλάβων και σε ενδεχομένη επανάσταση τους, για τον ίδιο ακριβώς λόγο λέγεται ότι οι Αιγύπτιοι σκότωναν τα αρσενικά νήπια των Εβραίων επί Προφήτη Μωυσή.

Η Παναγία 14 χρονών και εγκυμονούσα περπάτησε 145 χιλιόμετρα Παναγία: Η ιστορία για τον προορισμό της. Μια ιστορία από την ορθόδοξη πίστη, την οποία πολλοί δεν γνωρίζουν, είναι αυτή παρακάτω και αφορά την εγκυμονούσα Παναγία:

Η Παναγία, σε ηλικία 14 περίπου ετών, έχοντας τον Ιησού στην κοιλιά της περπάτησε 145 χιλιόμετρα μόνη της, για να πάει από την Ναζαρέτ στα Ιεροσόλυμα, για να συναντήσει την Ελισάβετ. Έτσι περπατιώνται 145 χιλιόμετρα με τα πρωτόγονα της εποχής εκείνα μέσα; Πόσες μέρες θα περπάτησε η Παναγία, πού έμενε τα βράδυα, ποιός την οδήγησε, πώς ήξερε πού πήγαινε;

Είχε Θεοδόχον την μήτρα και η Παναγία έφθασε στον προορισμό της. Έτσι και εμείς αν έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, όλα διευκολύνονται και εξομαλύνονται στη ζωή μας, ακόμα και τα πιο δύσκολα προβλήματά μας (http://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/08/14-145.html)…

Όταν ο Αυτοκράτορας Μαξιμιανός πέρασε από την πόλη Απάμεια της Συρίας, ο Άγιος Μαυρίκιος και 70 από τους συντρόφους του καταγγέλθηκαν ως Χριστιανοί. Καθώς ενώπιον του δήλωναν ανοιχτά την πίστη τους στον Χριστό, τους έβαλε να βγάλουν την ζώνη του στρατιώτη και να τους ρίξουν στη φυλακή. Τρεις μέρες αργότερα κλήθηκαν και πάλι να παρουσιαστούν στο δικαστήριο του αυτοκράτορα. Επέμειναν να ομολογούν την πίστη τους.

Ο Μαξιμιανός τους μαστίγωσε, ενώ τα σώματά τους ξεσκίστηκαν με σιδερένια καρφιά. Για να αυξήσει τον πόνο του Mαυρίκιου ο Μαξιμιανός διέταξε τον αποκεφαλισμό του γιου του Φωτεινού μπροστά στα μάτια του.(σσ ότι έκανε ο σύγχρονος άθεος ”Μαξιμιανός” της Δύσης στον υπέρμαχο της Ορθοδοξίας Ρώσο διανοητή Ντάγκιν που οι υπηρεσίες του με τρομοκρατική την ανατίναξαν μπροστά στον πατέρα της)-(https://dimpenews.com/2023/08/24/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%85%cf%81%ce%af%ce%ba%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-70-%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82/?fbclid=IwAR0EaEQQh5FI_1RpvAO9LQM4b_dTzwmm5L4aSiPNqX1UCEjs8sPuF142HVI).

Ο ένδοξος βασιλιάς Δαβίδ κατέκτησε την Ιεβούς, την ανακαίνισε και την μετονόμασε σε Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του, όπως και ο ένδοξος Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος κατέκτησε το Βυζάντιο, την ανακαίνισε και την μετονόμασε σε Νέα Ρώμη/Πόλη και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του.

Ανάμνηση Θαύματος Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις Χωναίς. Σύμφωνα με το saint.gr, σε κάποιο μέρος της Φρυγίας, η γη ανέβλυσε αγιασμένο νερό με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που γιάτρευε κάθε αρρώστια των ασθενούντων. Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε η κόρη του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του Αρχιστράτηγου, επάνω στο άγιασμα.

Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος. Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε ζωή ασκητική και με εγκράτεια. Όταν είδαν αυτό το πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον χτύπησαν δυνατά.

Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το ναό και το Άγιασμα. Αλλά ώ της μεγάλης δυνάμεως του Αρχαγγέλου! Άλλων απ' αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα (όπως τυφλώθηκαν από τους δύο Αγγέλους οι διεστραμμένοι κάτοικοι των Σοδόμων) και άλλους σταμάτησε φράγμα φωτιάς και έτσι γύρισαν όλοι άπρακτοι. Όμως το πείσμα και ο θυμός τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού, για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο. Αλλά και πάλι θαύμα! Ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω (όπως ο Ιορδάνης επί Ιησού του Ναυή)!

Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό, έκανε το σημείο του σταυρού και οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος. Πρόσταξε, έπειτα, να χωνευθούν και πράγματι, κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα νερά των ποταμών χωνεύονται. Και γι' αυτό το μέρος ονομάστηκε Χώναι (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/7190929_eortologio-6-septembrioy-poioi-giortazoyn-simera).

Το μόνο καλό που έκαναν ο Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ανδρόνικος ο Β΄ ο Παλαιολόγος, όπως και ο Μπόρις Γιέλτσιν στην Ρωσία ήταν πως και οι δύο αποκατέστησαν την άδικα διωκομένη Ορθοδοξία στις χώρες τους.

¨Η ιστορία και ή Βίβλος μαρτυρούσαν  ότι τό 1012 π.Χ. έτέθησαν τα θεμέλια και το 1004 π.Χ. έγένετο η καθιέρωσις του περικαλλεστάτου ναού του Σολομώντος , έντός του όποίου  ούτος ετοποθέτησε την κιβωτό του Μωυσέους. Το έτος 971 π.Χ. μετά  33 μόλις έτη – όσα τά έτη του Ιησού – ό Ναός έσυλήθη και ήρειπώθη υπό του Φαραώ Σισάκ.

Ο Ναβαχοδονόσορας ο Β’ ο Μέγας των Βαβυλωνίων κατέστρεψε και εξόρισε τους Ιουδαίους όταν αυτοί επαναστάτησαν με ανηλεή βία και σκληρότητα και αργότερα αυτός που ήρθε (ο Κύρος ο Μέγας), λύτρωσε και απελευθέρωσε τους αιχμάλωτους δίνοντας σεβασμό στους αιχμάλωτους και στα πιστεύω τους σε αντίθεση με τον Ναβαχοδονόσορα που κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της.

Αντίστοιχα και ο Αρταξέρξης ο Γ’ των Περσών κατέστρεψε και εξόρισε τους Αιγύπτιους και τους Βαβυλωνίους όταν αυτοί επαναστάτησαν με ανηλεή βία και σκληρότητα και αργότερα αυτός που ήρθε (ο Αλέξανδρος ο Μέγας), λύτρωσε και απελευθέρωσε τους αιχμάλωτους δίνοντας σεβασμό στους αιχμάλωτους και στα πιστεύω τους σε αντίθεση με τον Αρταξέρξη που κατέστρεψε την Βαβυλώνα, την Μέμφιδα και τους ναούς τους.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Ευστάθιος. Μια κατηγορία αγίων της Εκκλησίας μας είναι αυτή των στρατιωτικών. Μάλιστα η Αγιασμένη αυτή τάξη ανάδειξε πλήθος Μαρτύρων στα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Μεγαλομάρτυρας Ευστάθιος.

Έζησε στα χρόνια του Τραϊανού (98 μ.Χ.-117 μ.Χ.) και του Αδριανού (117 μ.Χ.-138 μ.Χ.). Ήταν στρατιωτικός και υπηρετούσε ως ανώτερος αξιωματικός στον Ρωμαϊκό στρατό. Το όνομά του ήταν Πλακίδας και ήταν ειδωλολάτρης.

Παρόλα αυτά όμως ήταν δίκαιος άνθρωπος και εγκρατής στις επιθυμίες του. Είχε ευγενική ψυχή και έδειχνε συμπόνια προς τους αναξιοπαθούντες. Η σύζυγός του ονομαζόταν Τατιανή και είχαν αποκτήσει δύο γιούς. Έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως στο στράτευμα και την κοινωνία.

Ένα ανεξήγητο θαύμα στάθηκε αφορμή να μεταστραφεί στον Χριστιανισμό και να αφήσει για πάντα την δεισιδαίμονα ειδωλολατρία. Είχε πάει για κυνήγι στο δάσος με την συνοδεία στρατιωτών του. Του άρεσε να κυνηγά ελάφια. Ξαφνικά είδε ένα υπερμεγέθη ελάφι, το οποίο άρχισε να το κυνηγά για να το σκοτώσει.

Όμως είδε με έκπληξη πως ανάμεσα στα μεγάλα κέρατά του έφερε έναν λαμπερό σταυρό, με την μορφή εσταυρωμένου άνδρα. Ταυτόχρονα άκουσε μια παράξενη φωνή από το μέρος του ελαφιού, η οποία του έλεγε: «Πλακίδα γιατί με διώκεις;

Εγώ είμαι ο Χριστός, τον Οποίο τιμάς με τις αρετές σου, αλλά δε με γνωρίζεις!». Ήταν η φωνή του Κυρίου Ιησού Χριστού, η ίδια η οποία είχε μεταστρέψει, με ίδια λόγια, τον απόστολο των Εθνών Παύλο στην αληθινή πίστη.

Ο στρατηγός Πλακίδας σάστισε και έπεσε από το άλογο του. Όταν συνήρθε ρώτησε τον αόρατο συνομιλητή του: «Ποιος είσαι; Φανερώσου για να σε γνωρίσω». Η φωνή ξανακούστηκε: «Εγώ είμαι ο αληθινός Θεός, ο ποιητής του ουρανού και της γης.

Ο Υιός του Θεού που έγινα άνθρωπος για την σωτηρία του κόσμου». Στρατηγός συνταράχτηκε από το παράδοξο συμβάν. Η αγαθή ψυχή του δέχτηκε τη σωτήρια αποκάλυψη και ομολόγησε: «Ναι Κύριε σε πιστεύω, δείξε μου τι να κάνω». «Να πας στον επίσκοπο να ζητήσεις να βαπτιστείς Χριστιανός εσύ και η οικογένεια σου»!

Γεμάτος συγκίνηση και άφατη χαρά ο Πλακίδας επέστρεψε αμέσως στο σπίτι του, όπου διηγήθηκε το σωτήριο όραμά του στους οικείους του και τους ανακοίνωσε την απόφασή του να ασπασθεί την νέα πίστη, η οποία διώκονταν με μανία από το Ρωμαϊκό κράτος και τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά ιερατεία. Κατόπιν έτρεξαν όλοι μαζί στον επίσκοπο της πόλεως και ζήτησαν να βαπτιστούν. Εκείνος, αφού τους κατήχησε, τους έδωσε το Άγιο Βάπτισμα.

Ο Πλακίδας μετονομάστηκε σε Ευστάθιος, η σύζυγός του σε Θεοπίστη και τα παιδιά του Αγάπιος και Θεόπιστος. Άλλαξαν τα ονόματά τους διότι ήθελαν να αφήσουν για πάντα στη λήθη το ειδωλολατρικό τους παρελθόν.

Μετά το βάπτισμά του ο Ευστάθιος έσπευσε στο σημείο του θαύματος. Έπεσε μπρούμυτα στην γη για να ευχαριστήσει τον Χριστό για την μεγάλη δωρεά της σωτηρίας του και της οικογένειας του. Όμως ο φθονερός διάβολος κήρυξε ανοιχτό πόλεμο με τον νεοφώτιστο Ευστάθιο. Ο Τραϊανός τον απέλυσε από το στρατό, όταν πληροφορήθηκε ότι έγινε Χριστιανός. Φοβερός λοιμός ξέσπασε στην περιοχή που ζούσε.

Αρρώστησαν βαριά και σώθηκαν από θαύμα από τον θάνατο. Έχασαν επίσης την περιουσία τους και γι’ αυτό αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αίγυπτο. Αλλά ο πόλεμος του διαβόλου εναντίον τους συνεχίστηκε.

Η αγαπημένη του γυναίκα απήχθη και χάθηκαν τα παιδιά του. Ο ίδιος γεμάτος θλίψη έφτασε σε μια πόλη που ονομαζόταν Βάδησσος, όπου άρχισε να εργάζεται χειρονακτικά προσευχόμενος να ξαναβρεί την οικογένειά του. Το θαύμα έγινε, ο Θεός εισάκουσε τις θερμές προσευχές του και ξανάσμιξε με την αγαπημένη του σύζυγο και τα παιδιά του.

Ύστερα από καιρό πέρασε ο λοιμός και ξαναγύρισε στην πατρίδα του. Παράλληλα ο Αυτοκράτορας Τραϊανός, τον αποκατέστησε και του έδωσε εντολή να ηγηθεί εκστρατείας κατά βαρβάρων, οι οποίοι απειλούσαν την Ρώμη, λόγω της ανδρείας του. Στρατολόγησε και τα παιδιά του και κατατρόπωσε τους εισβολείς.

Κυρίευσε  άπαρτα φρούρια και ελευθέρωσε χιλιάδες αιχμαλώτους. Κατόπιν γύρισε θριαμβευτής στην Ρώμη. Αλλά το 117 μ.Χ. είχε πεθάνει ο Τραϊανός και στο θρόνο ανέβηκε ο ανεψιός του Αδριανός, ο οποίος μισούσε με πάθος τους Χριστιανούς και εγκαινίασε νέους σκληρούς διωγμούς εναντίον τους. Ο νέος αυτοκράτορας βγήκε να προϋπαντήσει το γενναίο στρατηλάτη Ευστάθιο, να τον συγχαρεί και να τον τιμήσει για τη σωτηρία του κράτους.

Το πρώτο πράγμα που του ζήτησε Αδριανός ήταν να θυσιάσει στο «θεό» Απόλλωνα, τον οποίο θεωρούσε σωτήρα της Ρώμης και προσωπικό του προστάτη και στους άλλους «θεούς». Όμως ο ηρωικός Ευστάθιος του αποκρίθηκε με θάρρος και παρρησία: «Είμαι Χριστιανός αυτοκράτορά μου. Πιστεύω στον αληθινό Θεό και μην ελπίζει να θυσιάσω στα άψυχα ξόανα των σιχαμερών ειδωλολατρικών «θεών».

Ο θρησκομανής και ακόλαστος αυτοκράτορας έγινε θηρίο από το θυμό του. Αντί για τιμές, διέταξε να του αφαιρέσουν την στολή του στρατηγού και με κολακείες προσπαθούσε να τον μεταπείσει. Αλλά εκείνος έμεινε σταθερός στην πίστη του, όπως και η οικογένειά του. Τότε άρχισαν τα βασανιστήρια.

Τους οδήγησαν σε μια πεδιάδα και αμόλησαν ένα πεινασμένο λιοντάρι να τους κατασπαράξει. Εκείνο όμως τους σεβάστηκε και δεν τους έβλαψε, αλλά σαν υπάκουο σκυλάκι τους κουνούσε φιλικά την ουρά του! Μετά από αυτό διέταξε να κατασκευάσουν ένα μεγάλο χάλκινο βόδι, να το πυρακτώσουν και να τους κλείσουν μέσα, να πεθάνουν μαρτυρικό θάνατο.

Εκείνοι μπήκαν με ευχαρίστηση στον φοβερό κλίβανο, όπου προσευχόμενοι άφησαν οι ψυχές τους τα εγκόσμια και πέταξαν στα ουράνια. Όταν άνοιξαν οι δήμιοι τον κλίβανο βρήκαν άθικτα τα τίμια λείψανά τους, γεγονός που έκαμε πολλούς ειδωλολάτρες να ομολογήσουν πίστη στον Χριστό. Τα έθαψαν με τιμές οι διωκόμενοι Χριστιανοί. Η μνήμη τους τιμάται στις 20 Σεπτεμβρίου (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/pneymatika-ofelima/7193154_o-agios-megalomartys-eystathios).

Φωτια από τον ουρανό έπεσε και κατέκαψε την φατριά των Κορέ, Δαθάν και Αβιρώμ (όταν τους κατάπιε η γη), όπως ακριβώς έγινε και με τους εκατόνταρχους και τους άντρες τους όταν πήγαν να συλλάβουν τον Προφήτη Ηλία.

Άλλο όνομα έδωσε ως σήμα της δύναμης τους ο Φαραώ στον Ιωσήφ τον Δίκαιο (Σαρνάχ-Πανεάχ), όπως και ο Ναβαχοδονόσρας ο Β΄ ο Μέγας της Βαβυλώνας στον Προφήτη Δανιήλ και στους Τρεις Παίδες Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ (Βαλτάσαρ, Σεδράχ, Αβέδ-Νεγώ και Μισάχ).

Όλοι οι παραπάνω οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι-εξόριστοι σε άλλες χώρες (ο Δίκαιος Ιωσήφ στην Αίγυπτο και ο Προφήτης Δανιήλ και οι Τρεις Παίδες στην Βαβυλώνα), όμως με την βοήθεια του Θεού απελευθερώθηκαν και έγιναν μεγάλοι άρχοντες των κρατών αυτών.

Ο Πετεφρής ήταν ο αρχηγός της σωματοφυλακής του Φαραώ επί του Δίκαιου Ιωσήφ, όπως και ο Αριώχ επί Ναβαχοδονόσρα του ο Β΄ του Μέγα της Βαβυλώνας

Τόσο ο Δίκαιος Ισωσήφ στην Αίγυτπο, όσο και η Σουσάνα στην Βανυλώνα κατηγορήθηκαν άδικα από τους εχθρούς τους για μοιχεία (ο πρώτος από την γυναίκα του Πετεφρή και η δεύτερη από τους δύο διεφθαρμένους πρεσβύτερους), όμως στο τέλος με την βοήθεια του Θεού (με τα όνειρα που έδωσε στον Δίκαιο Ιωσήφ και με την παρακίνηση του Προφήτη Δανιήλ να υπερασπίσει την Σουσάνα) αυτοί τελικά αθωώθηκαν και αποκαταστάθηκαν.

Τόσο ο Δαρείος ο Μήδιος, όσο και ο  Ναβαχοδονόσρας ο Β΄ ο Μέγας της Βαβυλώνας έβγαλαν και οι δύο διάταγμα που διέταζε όλα τα έθνη της Αυτοκρατροίας τους να σέβονται όλα τον Θεό του Προφήτη Δανιήλ και των Τριών Παίδων.

Όταν ο Προφήτης Δανιήλ είδε σε όραμα τον λαμπρό άντρα στον Τίγρη Ποταμό παρέλυσε, όπως και ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης όταν αντίκρυσε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό στην Αποκάλυψη, ενώ το όραμα αυτό του Προφήτη Δανιήλ το είδε μόνο ο ίδιος και όχι οι άντρες που βρσίκονταν μαζί του, όπως και το όραμα του Απόστολου Παύλου με τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό το είδε μόνο ο ίδιος και όχι οι άντρες που βρίσκονταν μαζί του αν και άκουγαν την Φωνή Του Κυρίου και αυτοί.

Τόσο ο Νικηταράς, όσο και ο Ιούδας ο Μακαβαίος απαγόρευαν στους άντρες του να παίρνουν λάφυρα κατά την διάρκεια της μάχης.

Ο Άγιος Βασίλειος της Μόσχας ο ”Ευλογημένος” γεννήθηκε μέσα στην εκκλησία των Θεοφανείων στο Γελόχοβο της Μόσχας τότε προάστιο και σήμερα κέντρο της ρώσικης πρωτεύουσας. Οι γονείς του δουλοπάροικοι ενός μεγαλογαιοκτήμονα..

Ο Βασίλειος ο γυμνός με διορατικό διαπιστωμένο από τότε που ήταν 16χρονο παιδί. Κυκλοφορούσε ως και γυμνός στους δρόμους της παγωμένης πρωτεύουσας με μια αλυσίδα να κρέμεται από το λαιμό δήθεν αυτοτιμωρούμενος για τις κλοπές που έκανε από τους καταστηματάρχες που δεν βοηθούσαν τους φτωχούς. Είχε το χάρισμα της προφητείας και της θεραπείας (https://balsamopsyxhs.gr/2023/10/01/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%b3%cf%85%ce%bc%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%ad%cf%83%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%af%ce%b1%ce%bf-%ce%ac%ce%b3/), όπως και ο Άγιος Βάρβαρος στο Ξηρόμερο στην Τρύφο είχε μία αλυσίδα δεμένη πάνω του για τις αμαρτίες του και είχε και αυτός το χάρισμα της θεραπείας.

Όπως ο ποταμός Ιορδάνης γύρισε πίσω όταν βαφτίστηκε σε αυτόν ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, με παρόμοιο τρόπο ο ποταμός Ιορδάνης γύρισε προς την πόλη Αδάμ όταν οι ιερείς πέρασαν από αυτόν με την Κιβωτό της Διαθήκης κατά την εισβολή του Ιησού του Ναυή στην Παλαιστίνη. 

Για τους κατοίκους της Θεσσαλίας η πρόσφατες πλημύρες ήταν οργή Θεού ενώ ο δήμαρχος Βόλου Μπέος ότι έμοιαζε με τον Κατακλυσμό του Νώε. Και όπως στα Σόδομα και τα Γόμορρα έπεσε φωτιά και τα έκαψε με τις πολιτικές του Κουλή, του Τσίπρα και του Κασελάκι στην χώρα μας συνέβησαν πυρκαγιές, πλημύρες, σεισμοί και χαλάζι.

Ο Προφήτης Μωυσής, όπως και ο ένδοξος βασιλιάς Δαβίδ πριν γίνει ο πρώτος ηγέτης των Ισραηλιτών και ο δεύτερος βασιλιάς του Ισραήλ ήταν και οι δύο βοσκοί μέχρι που μίλησε και στους δύο ο Θεός με το Πνεύμα Του.

«Έκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσσεβούς, λαούς εκλόνησε, πνέον απειλής, καί δυσφημίας θεοστυγούς, όμως τρείς Παίδας ουκ εδειμάτωσε, θυμός θηριώδης, ου πύρ βρόμιον …». Ναι, δεν φοβήθηκαν οι Τρεις Παίδες των Εβραίων στην Βαβυλώνα τον θηριώδη θυμό του Ναβουχοδονόσορος και την κάμινο που τους περίμενε, γιατί αυτοί από μικρά παιδιά είχαν ανατραφεί με ευσέβεια. Εμείς σήμερα στην Ελλάδα με ευσέβεια ανατρέφουμε τα παιδιά μας ;

Η απορία μου είναι που βρήκαν την αντρεία και την τόλμη οι 7.000 υγειονομικοί και δεν υπέκυψαν στον εξαναγκασμό να εμβολιαστούν για τον Covid με την αναστολή εργασίας που τους επέβαλε η Κυβέρνηση για τόσους μήνες και πάντα με την πιθανότητα της οριστικής απόλυσης από το Δημόσιο ! Και κοιτάξτε μια περίεργη σύμπτωση όσον αφορά τον αριθμό.

Όταν ο μεγάλος Προφήτης Ηλίας παραπονέθηκε στον Θεό και Του είπε ότι έμεινε μόνος του επειδή όλοι οι Εβραίοι φοβήθηκαν από τις απειλές του βασιλιά Αχαάβ και προσκυνάνε τα είδωλα, ο Θεός του αποκάλυψε ότι δεν έμεινε μόνος του, αλλά και 7.000 άλλοι δεν προσκυνάνε τα είδωλα (https://www.triklopodia.gr/%ce%bf-%cf%87%ce%af%cf%84%ce%bb%ce%b5%cf%81-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ad%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%bb%ce%ae%ce%bc%ce%b1/).

Οι Εβραίοι δεν απελευθερώθηκαν από τους Μαδανιάτες, μέχρι που ήρθε ο Γεδεών ως Κριτής, μαζί με το σπαθί του. Ο Γεδεών, έχοντας πάντα μαζί του αυτό το τρομερής δύναμης σπαθί που – κατά την Εβραϊκή παράδοση – του είχε δώσει ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κατ’ εντολή Θεού, κατόρθωσε μόνο με μια χούφτα μαχητές που δεν ξεπερνούσαν καν τους τριακόσιους, όχι μόνο να νικήσει τους Μαδιαμίτες, αλλά και να ισοπεδώσει κυριολεκτικά την Γη Μαδιάμ και να την κάνει μέρος της Γης του Ισραήλ.

Κανείς δεν μπορούσε να γλυτώσει από τη δύναμη του σπαθιού αυτού που έφερνε πάντα μαζί του. Κι όταν τελείωσαν οι πόλεμοι και η ζωή των Εβραίων επέστρεψε στην ηρεμία, ο Γεδεών αφιέρωσε το σπαθί του στον Θεό και ασχολήθηκε μόνο με τα καθήκοντα του Κριτή (= δικαστή) που αφορούσαν κυρίως θρησκευτικά ζητήματα.

Το σπαθί του Γεδεών όμως, είχε την…τύχη της Κιβωτού της Διαθήκης. Δηλαδή, απλά…εξαφανίστηκε από προσώπου γής. Όταν ο Γεδεών πέθανε και ο γιός του, ο Αβιμελέχ πήρε τα ηνία της οικογένειας, έψαξε παντού να βρεί το τρομερό αυτό σπαθί που θα τον καθιέρωνε ως τον πιο ισχυρό ανάμεσα στους ισχυρούς. Μάταια όμως.

Το σπαθί είχε εξαφανιστεί. Όπως ακριβώς και η Κιβωτός της Διαθήκης, μετά και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τη στρατιά του τρομερού Ναβουχοδονόσωρ, βασιλιά της Βαβυλώνας. Ποτέ όμως δεν έπαψε να είναι σύμβολο ιερό για τους Εβραίους, συμβολίζοντας το …ανίκητο του στρατού τους (https://kanenazori.com/2023/10/12/to-spathi-tou-gedeon-espase-xaos-megalith-sygkrousi/).

Το σπαθί αυτό θυμίζει κατά πολύ το «ανίκητο σπαθί Εξκάλιμπερ» που έδωσε ως όπλο στην μάχη ο Μέρλιν και η Κυρά της Λίμνης, όπως και το θεωρούμενο ως «σπαθί του πολέμου» του Αττίλα, το οποίο υποστήριζε ότι όσο πολεμούσε με αυτό και αυτό δεν έσπαζε θα ήταν ανίκητος. 

Ο Ιούδας πρόδωσε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό για τα χρήματα αλλά και ίσως επειδή ήταν ζηλωτής και Ιουδαίος εθνικιστής και προσδοκούσε ο Κύριος να τους ελευθερώσει από τους Ρωμαίους και να επανιδρύσει την Αυτοκρατορία του Ισραήλ και τα εθνικιστικά του αυτά όνειρα δεν έγιναν πραγματικότητα, όπως και το Μεγάλο θρησκευτικό Συνέδριο και οι Αρχιερείς των Ιουδαίων για τους ιδίους λογούς, αλλά και για την εξουσία.

Σὰν σήμερα οἱ ἀντάρτες εἰσβάλλουν καὶ λεηλατοῦν τὸ Ἅγιον Ὅρος τὸ 1.948 μ.Χ. (όπως έκαναν ακριβω΄ς παλαιότερα οι εξίσου βάρβαροι και αειμοχαρείς Άραβες και Οθωμανοί Τούρκοι ισλαμιστές εισβολείς).

«Ὀκτώβριος 1.948 μ.Χ. Ὁ συμμοριτοπόλεμος ἐμαίνετο καθ' ὅλην τὴν χῶραν, καὶ ἰδία εἰς τὰς βορείους ἐπαρχίας ὅπου ἦτο εὐκολότερος ὁ ἀνεφοδιασμὸς τῶν συμμοριτῶν ἀπὸ τὰς γειτονικᾶς κομμουνιστικᾶς χώρας.

Εἰς τὴν Χαλκιδικὴν λόγω τῆς ὀρεινότητας καὶ τῆς εὔκολου ἐξοικονομίσεως τροφίμων ἐκ τῶν χωριῶν, εὐρίσκοντο 3 μὲ 4 συμμορίαι, τῶν ὁποίων σκοπὸς νὰ ἔχουν ὑπερφαλαγγισμένην τὴν Θεσσαλονίκην, νὰ ἐνεργοῦν μέχρι τῶν προθύρων αὐτῆς δολιοφθορᾶς καὶ νὰ στρατολογοῦν ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως.

Ὁ πληθυσμὸς αὐτῆς ἐθνικόφρων κατὰ τὰ 9/10, ἴνα ἀποφύγει τὰς στρατολογίας, τὰς διώξεις καὶ τὰς ἐξοντώσεις ἐκ μέρους τῶν συμμοριτῶν, μετώκησεν εἰς τὰ μεγαλύτερα κέντρα, οἱ γεωργοὶ πρὸς τὴν Κασσάνδραν, πεδινὴν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ ἤδη μὲ τὴν τομὴν τοῦ ἰσθμοῦ εἰς τὴν Ποτίδαιαν νῆσον γενομένην καὶ εὐκόλως φρουρουμένην, οἱ ἀστοὶ καὶ βιοτέχναι διέρρευσαν πρὸς Θεσσαλονίκην, Πολυγύρον καὶ Ἀρναίαν, οἱ δὲ ἐργᾶται καὶ ὑλοτόμοι πρὸς τὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅπου πρὸ διετίας εἶχον εἰσρρεύσει καὶ οἱ κτηνοτρόφοι μὲ τὰς ἀγέλας καὶ τὰ ποίμνιά των.

Οὕτω ὁ πληθυσμὸς τετραπλασιάσθη, τῶν 2/3 αὐτοῦ ἀποτελουμένων προσφύγων χωρικῶν τῆς Χαλκιδικῆς, καὶ τούτων ὅλων ἀκμαίων ἀνδρῶν εἰθισμένων εἰς τὴν.... ὑπαίθριον ζωὴν καὶ τὰς ὀρειβασίας. Τοῦτο ἔχουσα υπ' ὄψιν ἡ ἡγεσία τοῦ συμμοριτισμοῦ, ἐνήργησεν δύο τρεῖς κρούσεις εἰς Δάφνην, Ἐσφιγμένου καὶ τινὰ ἀκραία σημεῖα τα πρὸς τὸν ἰσθμὸν τοῦ Ξερξου.

Δυστυχῶς διὰ λόγους ἀγνώστους πρὸς ἠμᾶς, τὸ Κράτος δὲν ἔλαβεν τὰ κατάλληλα μέτρα, οὔτε καν πρὸς ὀχύρωσιν τοῦ προρρηθέντος Ἰσθμοῦ ἀρκεσθὲν εἰς ἐγκατάστσιν ἐκεῖσε ἑνὸς φυλακίου χωροφυλάκων.

Ἡ Ἱερὰ Κοινότης καὶ δι΄ ἐγγράφων της καὶ δι' ἀποστολῆς εἰς Ἀθήνας καὶ Θεσσαλονίκην εἰδικῶν ἐπιτροπῶν, ἐν συντονισμῶ καὶ μὲ τὰς γειτονικᾶς Κοινότητας, ἐζήτησεν ἐπιμόνως τὴν ὀχύρωσιν καὶ στρατιωτικὴν ἐπάνδρωσιν τοῦ Ἰσθμοῦ καὶ τὴν σύστασιν περιοδεύοντος πὰρ αὐτὸν Σώματος ὁπλιτῶν, ἀλλὰ δὲν ἐγένετο τίποτα.

Κατὰ τὸν Σεπτέμβριον ἦτο πρόδηλον, ὅτι ἐπρόκειτο ἐξόρμησις τῶν συμμοριτῶν πρὸς τὰς Χερσονήσους, κὰθ ὅτι τὸ τοπικὸν ἀρχηγεῖον τῶν μετεφέρθη νοτιότερον καὶ εἶχον παρατηρηθεῖ καὶ διελεύσεις ἐκ τῶν περιφερειῶν Λαγκαδᾶ καὶ Νιγρίτας πρὸς Χαλνιδικήν.

Καὶ πάλιν ἡ Ἱερὰ Κοινότης ἐτόνισεν τὸν κίνδυνον καὶ ἐζήτησεν εἰδικῶς ἐνίσχυσιν τῆς Χωροφυλακῆς τοῦ Ὅρους καὶ διὰ Στρατοῦ, αλλ' εἰς μάτην καὶ πάλιν. Καὶ οὕτω περὶ τὰ μέσα Ὀκτωβρίου σχηματισμὸς ἐξ ἑκατὸν περιππου συμμοριτῶν καὶ συμμοριτισσῶν εἰσέβαλον διὰ τοῦ Ἰσθμοῦ νύκτωρ εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔφτασεν εἰς τὴν Πρωτεύουσαν αὐτοῦ Καρυᾶς χωρὶς νὰ γίνει ἀντιληπτός.

Εὐτυχῶς ὅτι τὸν ἀντελήφθησαν μερικοὶ μοναχοὶ ἐκ τῶν ἀκραίων Κελλίων ἐν Καρυαῖς καὶ ἔτρεξαν καὶ εἰδοποίησαν τὴν Ὑποδιοίκησιν Χωροφυλακῆς καὶ ἐπρόλαβεν αὐτὴ νὰ λάβη τὰ ἀμυντικὰ μέτρα της καὶ νὰ μὴν καταληφθῆ ἐξ ἀπίνης.

Τοῦτο ἀπέτρεψεν τὰ σχέδια τῶν συμμοριτῶν, καὶ ὄτε περὶ τὰ ξημερώματα ἐπετέθησαν κατὰ τῶν κτιρίων τῆς Χωροφυλακῆς καὶ Διοικήσεως, εὑρέθησαν ἀντιμέτωποί των γρηγορούντων ἀνδρῶν. Ἐπηκολούθησεν ὁλοήμερος μάχη ὑπὸ ραγδαίαν βροχήν, καθ' ἣν ἐφονεύθησαν τρεῖς συμμορίται καὶ ἐκ τῶν χωροφυλάκων οὐδείς.

Τὴν ἑπομένην οἱ ἐκ τῶν συμμοριτῶν ἄνδρες ἐπεδόθησαν εἰς τὴν λεηλασίαν τῶν Κελλίων καὶ καταστημάτων, αἳ δὲ γυναῖκες πρὸς ἐμπαιγμὸν καὶ βεβήλωσιν τῶν ἱερῶν παραδόσεων καὶ τυπικῶν, ἐχόρευον ὑπὸ τὴν ἁψίδα τοῦ Κωδωνοστασίου τοῦ Πρωτάτου, καὶ μὲ Καυκασιακὴν προφορὰν των ἔλεγον εἰς ἐνίους Πατέρας διερχομένους ἐκεῖθεν: «ἃς κάνη τὸ θάμα της ἡ Παναγία σας εἰς ἐμᾶς τὰ κοράσια».

«Καὶ τότε μὲν ἐμακροθύμησεν ἡ Παντάνασσα καὶ δὲν ἐτιμώρησεν τοὺς ὑβριστάς της, ἂλλ ἔκτοτε δὲν εἶδαν κατὰ τὸ λεγόμενον «ἄσπρη μέρα». Τοὺς βρῆκε, μὲτ' ὀλίγον ἡ καταστροφὴ τῆς Φλωρίνης μὲ 1.200 νεκρούς, αἰχμαλώτους καὶ τραυματίας, καὶ ἐντὸς ἔτους δὲν ἔμεινεν τίποτε ἀπὸ τὸ ἀνόσιον ἔργον τους.

Ὁ ἡρωικὸς στρατός μας μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας τοὺς συνέτριβε πραγματικῶς, ὅπου τους συνῆντα, καὶ τὸν Αὔγουστον τοῦ ἐπομένου ἔτους τοὺς ἐξώντωσε κυριολέκτηκως ἐκεῖ εἰς τὰ ληστρικά των ἐρείσματα τοῦ Γράμμου καὶ τοῦ Βίτσι καὶ δὲν ἀπέμεινεν πλέον εἰς τὴν Ἑλλάδα μᾶς παρὰ μόνον τὰ ἐρείπια, ποὺ δημιούργησεν ὁ Θεοκατάρατος Κομμουνισμός, ἡ φρίκη ἐκ τῆς ἀναμνήσεως τοῦ ἐλλεεινοῦ συμμορίτου καὶ ἡ αἰώνια κατάρα τοῦ λαοῦ μᾶς ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἐκείνων, ποὺ ἀρνηθέντες τὴν πίστην καὶ τὴν πατρίδα των ἐξυπηρέτουσαν τὰ Σλαυικὰ συμφέροντα.

Πρὸς τὸ ἑσπέρας ἀνεχώρησαν μετὰ φοβερὰν λεηλασίαν τῶν Καρυῶν, διέρρηξαν τὰ Καταστήματα καὶ ὅσα μὲν πράγματα ἤθελον, τὰ ἐφόρτωσαν εἰς διαρπαγέντα ἐκ τῶν μονῶν καὶ ἰδιωτῶν ζῶα, τὰ δὲ ἄλλα, ρύζια, ζυμαρικὰ κλπ τὰ πετοῦσαν εἰς τὶς λάσπες τοῦ δρόμου, μόνον καὶ μόνον, ἴνα κάμουν ζημίαν.

Τὸ χείριστον δὲ καὶ χαρακτηριστικὸν διὰ τὴν θηριωδίαν των, κατὰ τὴν λεηλασίαν τῶν Κελλίων, ὅτι εὕρισκον ἱερὰ σκεύη, Εὐαγγέλια, Ἐπάργυρωμενας θήκας Ἁγίων λειψάνων κλπ τὰ ἔρριπταν φύρδην μίγδην καὶ μὲτ ἄλλων χυδαίων ἀντικειμένων εἰς σάκκους καὶ τὰ συναπεκόμιζαν πρὸς ἐκποίησιν, ἀλλὰ δὲν ἐπρόφθασαν, τὰ περισσότερα εὑρέθησαν εἰς τὰ Κρούσια, ὅταν ἐξεδιώχθησαν κακῶς καὶ ἐκεῖθεν.

Φεύγοντας ἐξ Ἁγίου ὅρους ἔλαβον βιαίως μεθ' ἑαυτῶν ἑκατὸν καὶ πλέον ἀνθρώπους, ποιμένας, ἐργάτας, ὑλοτόμους, καὶ περὶ τὰ ἑκατὸν πεντήκοντα ζῶα, φορτωμένα τὰ κλεπτολάφυρά των καὶ τοὺς τραυματίας των.

Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ θρλιβερὰ φάλαγξ διῆλθεν ἀνενόχλητός το στενόν του Ξέρξη, καίτοι ὑπῆρχον δύο ἀκταιωροὶ ἑκατέρωθεν καὶ ἐντὸς ὀλίγου εἶχε φθάσει καὶ τὸ ἀντιτορπιλικῶν «Δόξα», ἀλλὰ ἔμειναν ἀδρανῆ, ἴνα μὴ φονευσωσιν τὸ πλῆθος τῶν ἀθώων ἀπαχθέντων.

Ἡ Βέβηλος αὐτὴ εἰσβολὴ καὶ λεηλασία τοῦ Αγίου Ὅρους, τὸ ὁποῖον ἐσεβάσθησαν ἀλλοεθνεῖς καὶ ἀλλόπιστοι, θὰ μείνη ὡς θλιβερὰ καὶ ἀπαισίας μορφῆς ἀνάμνησις, ὅτι εὑρέθησαν Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, ἔστω κὰτ ὄνομα, νὰ καταπατήσουν ἐν εἰκοστῶ αἰώνι τὰ ἱερὰ θέσμια. Πρεπόντως λοιπὸν ἐγράφει ὑπὸ τινὸς ὑπὸ τὸ Κωδωνοστάσιον τοῦ Πρωτάτου: «Ἐν τῷ Ἁγίω τούτω τόπω ἐχόρευαν κατὰ τὴν εἰσβολὴν αἱ ἐρινύες τοῦ συμμοριτισμοῦ, ἤτοι τὰ βδελύγματα τῆς ἐρημώσεως» (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/10/1948.html).

Λέγεται μάλιστα πως ο Αραφάτ στις τελευταίες του στιγμές, ζήτησε να βαπτισθεί Χριστιανός Ορθόδοξος. Δεν έχω διασταυρώσει αυτή την πληροφορία από πουθενά, ωστόσο την αναφέρω επειδή ειπώθηκε από τον τέως Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο (https://kanenazori.com/2023/10/23/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b9%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b5%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85/), όπως έκανε λίγο πριν πεθάνει και ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Υπάρχουν Αόρατοι Ασκητές και στα βουνά της Μπουκοβίνα, οι οποίοι δεν γίνονται ορατοί με τα ανθρωπινά ματιά όταν θελουν (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/10/blog-post_151.html), όπως ακριβώς Αόρατοι Μοναχοί υπάρχουν και στο Άγιο Ορός και την Κρήτη (https://www.dogma.gr/diafora/poioi-einai-oi-aoratoi-askites-tou-agiou-orous/110486/, https://simeiakairwn.wordpress.com/2015/05/08/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%BA/).

Πανικός έπιασε τους Γαλάτες όταν εισέβαλαν στους Δελφούς και αυτοί αλληλοσκοτώνονταν, όπως παλαιοτέρα και στο Αρχαίο Ισραήλ το ίδιο συνέβη επί Κριτή Γεδεών στους Μαδανιάτες, αλλά και επί Ιωσαφάτ στην Τεκωά στους Μωαβιτες, τους Αμμωνίτες και τους Εδωμίτες.

Η απόπειρα δολοφονίας του Τσιν Χουάνγκ Τι από την Νταν του Γιαν, του Αγίου Μεγάλου Κωνσταντίνου από τον Λικίνιο και του Τζένκινς Χαν από τον Τογκρούλ των Κερατίων προκάλεσε πόλεμο και την οριστική κατάκτηση των κρατών, καθώς και την πτώση αυτών που οργάνωσαν τις δολοφονίες αυτές.

Από την ηλικία των 30 ετών άρχιζε κάνεις να αναλαμβάνει δημοσιά αξιώματα στο Αρχαίο Ισραήλ και στην Αρχαία Ρώμη.

Ο Γολιάθ, ο πρόμαχος των Φιλισταίων, όπως και ο Γερμανός πρόμαχος των Ρωμαίων Λιαίος επαίρονταν για το τεράστιο ύψος και δύναμη τους και καλούσαν οποιος τολμούσε να τους αντιμετωπίσει, ενώ και οι δύο αυτοί πρόμαχοι προσέβαλαν τον Θεό, ο πρώτος και τον Ισραήλ, ενώ ο δεύτερος και τους Χριστιανούς.

Αντιμετώπισε τον πρώτο ο Δαβίδ και τον δεύτερο ο Άγιος Νέστωρας, αφού πρωτα προσευχηθήκαν στον Θεό (μαζί με τον Νέστωρα προσευχήθηκε και ο Άγιος Δημήτριος στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό). Και τους νίκησαν με απλά μέσα, ο μεν Δαβίδ τον Γολιάθ με μία σφεντονά, ενώ ο Άγιος Νέστωρας τον Λιαίο με ένα μικρό εγχειρίδιο.

Αντίστοιχα και ο ένδοξος Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ηράκλειος νίκησε έναν πολύ μεγαλόσωμο Πέρση πολεμιστή σε μάχη πάνω στην γέφυρα του Σάρου ποταμού, ενώ και ο ένδοξος Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Ιωάννης ο Γ’ Βατάτζης νίκησε σε μονομαχία τον μεγαλόσωμο Λατινο Ιππότη και ευγενή Κορρατίνο που επαίρονταν και αυτός για την μεγάλη δύναμη, ύψος και σωματική του δύναμη.

Ο Κρούμος έγινε κυρίαρχος ολόκληρης της Θράκης και πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη.  Με την πόλη αποκλεισμένη ο Κρούμος οργάνωσε παγανιστική ιεροτελεστία θυσιάζοντας ανθρώπους και ζώα για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και να τους κάνει να παραδοθούν (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/10/blog-post_640.html), όπως και ο βασιλιας της Μωαβ Μεσά, θυσιασε τον γιο του πανω στο τειχος για να κανει τους βασιλεις του Ιουδα Ιωσαφατα και του Ισραηλ Ιωραμ  επί Προφητη Ελισαιου και να υποχωρησουν όπως και εγινε από την πολιορκια της πρωτεουουσας του (τα ίδια εκαναν και οι Καρχηδονιοι όταν τους πολιορκουσαν οι Ρωμαιοι στον Γ΄ Καρχηδονιακο Πολεμο).

Κατηγορηθηκε ότι η αθεια του Διαγορα επεφερε φουρτουνα στο πλοιο στο οποίο επεβαινε (και βυθισε το πλοιο του αθεου κατά τους εχθρους του Πρωταγορα), όπως και η ανυπακοη του Προφήτη Ιωνά στον Θεό κατηγορηθηκε για την τριιυμια στο πλοιο που επεβαινε.  

Αδελφόθεος είχαν σαν τίτλο οι Άγιοι Ιούδας, Ιάκωβος και Κλεόπας.

Ο Άγιος Δημήτριος λογχίστηκε στα πλευρά όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός.

Πριν την πτώση, κατάληψη και καταστροφή της Πόλης, της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Σαμάρειας από αλλοεθνείς βάρβαρους, γενοκτόνους και σφαγιαστές λαούς που ήρθαν από μακριά (τους Σταυροφόρους, τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Βαβυλωνίους, τους Ρωμαίους και τους Ασσύριους αντίστοιχα), όλες αυτές οι πόλεις και τα κράτη της Ρωμανίας, της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως και των Βασιλείων του Ιούδα και του Ισραήλ είχαν πέσει σε μεγάλη παρακμή.

Οι ηγέτες του ήταν βίαιοι, άπληστοι και διεφθαρμένοι, όπως και οι αριστοκράτες, οι οποίοι τυραννούσαν τον λαό και αρπάζαν την γη του, είχαν όλοι αποστατήσει από την αληθινή Πίστη στον Θεό (οι πρώτοι με την αποδοχή της αναίρεσης του παπισμού και οι δεύτεροι μέσω της υιοθέτησης της ειδωλολατρίας), οι γυναίκες ντύνονταν προκλητικά και ήταν ανήθικες όπως και οι άντρες, οι δικαστές δωροδοκούταν, το ιερατείο είχε ξεπέσει, ενώ κάνεις δεν άκουγε τους Προφήτες που τους ανήγγειλαν την επικείμενη πτώση και καταστροφή των κρατών αυτών λόγω της αποστασίας τους. 

Ό Άγιος Νέστωρας νίκησε τον Λιαίο κάτι που προκάλεσε την οργή του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού, όπως και ο Κουταλιανός νίκησε τον Αρχιπαλαιστή του Σουλτάνου Αβδούλ Μετζίτ, κάτι που προκάλεσε την οργή του τελευταίου.

Α. (Προφήτου Δανιήλ)

«...Καὶ ἰδοὺ τράγος Αἰγῶν, ἤρχετο ἀπὸ λιβός ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς καὶ οὐκ ἦν ἀπτόμενος τῆς γῆς... Καὶ ἦλθεν ἔως τοῦ κριοῦ τοῦ τὰ κέρατα ἔχοντος καὶ ἔδραμε πρὸς αὐτὸν ἐν ὁρμῇ τῆς ἰσχύος αὐτοῦ...Καὶ ἐξηγριάνθη πρὸς αὐτὸν καὶ ἔπεσεν τὸν κριὸν καὶ συνέτριψεν ἀμφότερα τὰ κέρατα αὐτοῦ...καὶ ἐριψεν αὐτὸν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ συνεπάτησεν αὐτὸν καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος αὐτὸν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτοῦ...

Ὁ Κριὸς ὁ ἔχων τὰ κέρατα, βασιλεύς Μήδων καὶ Περσῶν, ὁ Τράγος τῶν Αίγῶν, Βασιλεύς Ἑλλήνων...». Βασιλεύς Ἑλλήνων λοιπόν, Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών! Σύμφωνα μὲ τὸν Ἐβραῖο ἱστορικὸ Ἰώσηπο, ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν στὸ Δῖον, λίγο πρὶν ξεκινήσει τὴν ἐκστρατεία του κατὰ τῶν Περσῶν ἀπὸ τὴν Ἀμφίπολη, εἶχε Θεοπτία, εἶδε τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ποὺ τὸν παρότρυνε νὰ μὴν καθυστερήσῃ τὴν ἐκστρατεία του καὶ πὼς Ἐκεῖνος θὰ εἶναι πάντα στὸ πλευρό του.

Καὶ ἀγαπήθηκε ὁ Ἀλέξανδρος καὶ δὲν νικήθηκε ποτὲ καὶ διέδωσε τὸ Ελληνικὸ πνεῦμα καὶ τὴν γλῶσσα ποὺ γραφτήκανε τὰ Εὐαγγέλια. Καὶ στὸ Δῖον εἶναι θαμμένος, κοντὰ στὴν Παναγία τὴν Κονταριώτισσα, καὶ ἄς ψάχνουν ἄλλοι ἀλλοῦ.

Β. ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ

Σημεῖον μέγα φανερώθηκε στὸν οὐρανό καὶ «ὡς ὁ Παῦλος, οὐρανόθεν τὴν κλήσην ἐδέξατο » ὁ ἅγιος καὶ μέγας Κων/νος. Καὶ νικᾶ καὶ κηρύττει ἀνεξηθρησκεία καὶ θρησκευτικὴ ἐλευθερία, καὶ καλεῖ τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ μεταφέρει τὴν πρωτεύουσα τῆς 'Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας

στὴν ἐπτάλοφο ἀρχαῖα ἐλληνικὴ πόλη Βυζάντιο ΚΑΙ ΙΔΟΥ ἡ Νέα Ῥώμη, ἡ Κων/νου Πόλις , ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ τῶν Ἑλλήνων Ῥωμαίων πολιτῶν, τῶν Ῥωμηῶν, ἡ μακροβιότερη τῶν αἰώνων Αύτοκρατορία !

Γ. Ὁ Καρλομάγνος, προσαρτᾶ μὲ συνεχεῖς πολέμους στὸ Βασίλειο τῶν Φράγκων ὅλη σχεδὸν τὴν Δ.Εύρώπη τοποθετεῖ δικό του ἐπίσκοπο Ῥώμης καὶ «στέφεται» Αὐτοκράτωρ τῶν Ῥωμαίων τὸ 800 μ.Χ. Τὸ 1054 μ.Χ., ἐπέρχεται ὀριστικὰ ἡ ῤῆξις ἀνάμεσα στὴν Δυτικὴ καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, γνωστὴν ὡς Σχίσμα.Τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα, τὸ φιλιόκβε καὶ ἄλλες κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ, τὸν καθιστοῦν πλάνη καὶ αἵρεση.

Τὸ 1204 μ.Χ., οἱ Φράγκοι καταλαμβάνουν τὴν Κων/πολη καὶ τὴν λεηλατοῦν γιὰ 50 χρόνια. Ὁ ἄγιος βασιλιᾶς μας Ἰωάννης Βατάτζης, μὲ ἔδρα τὴν Νίκαια, προετοιμάζει τὸ ἔδαφος μὲ τὶς στρατιωτικὲς καὶ πολιτικές του ἰκανότητες, γιὰ τὴν ἀνακατάλυψη τῆς Κων/πόλεως καὶ τῶν ἄλλων χαμένων ἐδαφῶν. Κοιμήθηκε μὲ τὸ ὄνειρο καὶ μαρμάρωσε .Καὶ μαρμαρωμένος στέκει άκόμα καὶ περιμένει ὁ Άγιος βασιλιᾶς μας νὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα καὶ ἡ στιγμὴ νὰ βγάλῃ τὸ σπαθί του ἀπ' τὸ θηκάρι, ποὺ θὰ σημάνῃ, τὴν ὁλοκληρωτική μας ἀπελευθέρωση (http://oimos-athina.blogspot.com/2023/10/blog-post_33.html)!!!

Όπως ο Άγιος Απόστολος Παύλος από αρχικά διώκτης και εχθρός των Χριστιανών και του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού έγινε με ένα όραμα του Χριστιανός, έτσι και ο Άγιος Βάρβαρος, από αρχικά διώκτης και εχθρός των Χριστιανών και του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού έγινε και αυτός με ένα όραμα του Χριστιανός.

Έλαμπε σαν τον ήλιο και το φως το πρόσωπο του Προφήτη Μωυσή, όπως και του Αγίου Πρωτομάρτυρα Στέφανου, όπως έλαμπε και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κατά την διάρκεια της Μεταμόρφωσης Του στους μαθητές Του.

Ο Θεός έβγαλε τους Εβραίους, τον Παλαιό Ισραήλ από την Αίγυπτο του καταπιεστικού Φαραώ, τους Φιλισταίους από την Κρήτη, τους Αραμαίους από το Κιρ και τον Νέο Ισραήλ (την Μεσαιωνική Ρωμανία), τους Έλληνες από την σκλαβιά των Τούρκων.

Eί­μεθα σε εποχή που κυβερνάει κάποιος χειρότερος από το Pόμμελ. Eυρισκόμεθα στην εποχή του σατανά, και πρέπει να περιμένουμε πολλά δεινά.  Aλλά και κάποιο άλλο ιστορικό γεγονός συνδέει τον Άγιο Mηνά με την γλυκειά μας πατρίδα.

Tο 1.943 μ.Χ., τότε που ήμεθα σκλάβοι κάτω από Iταλούς και Γερμανούς, υπέφερε πολύ η πατρίδα μας. Tότε, κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κάτω εκεί στην Aφρική παρουσιάστηκε ένα μεγάλο θηρίο, ένας ικανώτατος Γερμανός στρατηγός που τον λέγανε Pόμμελ. Aυτός κυνηγούσε τους Άγγλους και πλησίαζε να μπει στην Aλεξάνδρεια. Θα κατελάμβανε όλη την Aφρική, θα προχωρούσε ακόμη πιο πέρα από το Σουέζ.

Φόβος και τρόμος τους κατέλαβε όλους. Εν τω μεταξύ οι μαυραγορίτες εδώ ευχόντουσαν και έλεγαν· «Bάστα, Pόμμελ!». Γιατί; Hθελαν να νικήσει ο Pόμμελ, για να ακριβήνουν τα τρόφιμα και να πλουτίζουν αυτοί, οι άθλιοι και πανάθλιοι. Tι θηρίο είναι ο άνθρωπος και τί πειρασμός είναι τα αργύρια!

Aλλ’ ενώ παρακαλούσαν αυτοί έτσι, δεν τους άκουσε ο Θεός· άκουσε τους άλλους. Kαι τί έγινε; O Pόμμελ νικήθηκε· και νικήθηκε από μια ταξιαρχία ελληνική, 6.700 Έλληνες! Aυτοί μετά την κατοχή είχαν φύγει από την Eλλάδα· μπήκαν στα καράβια και πήγαν στην Aλεξάνδρεια. Oταν έφτασαν εκεί, έκλαψε η Aλεξάνδρεια. Hρθαν Έλληνες, είπαν, θα νικήσουμε!…

Aυτοί σχημάτισαν μια ταξιαρχία 10.000 ανδρών. Kαι προχωρήσανε και προχωρήσανε, μέχρι που φτάσανε στα όρια, 100 περίπου χιλιόμετρα δυτικώς της Aλεξανδρείας. Eκεί στόπ. Tους σταμάτησε ο Pόμμελ.

Kαι έγινε μια μάχη, σφοδρά μάχη, σε ένα μέρος που το λέγανε στα Αραβικά Eλ Aλαμέιν. Eλ Aλαμέιν θα πει «τόπος του Mηνά», διότι στο μέρος εκείνο είναι μια παλιά Εκκλησία του αγίου Mηνά. Έμεινε ιστορικό το παραλιακό αυτό χωριό της Aιγύπτου, η οποία όπως ε­ίπαμε στην αρχή είναι ο τόπος που γεννήθηκε ο Άγιος Mηνάς.

Eκεί οι Eλληνες έδωσαν τήν μάχη. Έκαναν το σταυρό τους, έψαλαν το «Tη υπερμάχω Στρατηγώ…», αγωνιστήκανε, και νίκησαν το Pόμελ (όπως ακριβως στην πολιορκία της Πόλης από τους Αβαροσλάβους και τους Πέρσες, όπου οι ΄Έλληνες με την βοήθεια της Παναγιάς μας νίκησαν και απέκρουσαν τους εισβολείς). Oι Άγγλοι ανεγνώρισαν, ότι συντελεστής της νίκης αυτής ήταν και ο Άγιος Mηνάς, και χτίσανε καινούργια Εκκλησία, εκεί στο Eλ Aλαμέιν της Aφρικής.

Διότι εκεί για πρώτη φορά έσπασε ο Άξονας. Eκείνη την νύχτα ο Άγιος Mηνάς βγήκε από το μοναστήρι του, από το Εκκλησάκι του, και καβαλλάρης πάνω στο άσπρο άλογό του, επί κεφαλής των Eλλήνων στρατιωτών και αξιωματικών, κατετρόπωσε τις δυνάμεις του σκότους και της αμαρτίας (όπως ακριβως στην πολιορκία της Πόλης από τους Αβαροσλάβους και τους Πέρσες, όπου οι ΄Έλληνες με την βοήθεια της Παναγιάς μας, η οποία εμφανίστηκε οφθαλμοφανώς στους στρατιώτες μας, οι οποίοι νίκησαν και απέκρουσαν τους εισβολείς, όπως ακριβώς έκανε και στον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940 μ.Χ.).

Nα μιμηθούμε κ’ εμείς τον Άγιο Mηνά. Όπως εκείνος με το λόγο του, με το παράδειγμά του, με την ασκητική του ζωή αλλά και με την θυσία και τό αίμα του βεβαίωσε την πίστι του στον Χριστό, έτσι κ’ εμείς να εί­μεθα έτοιμοι για αγώνα.

Eί­μεθα σε εποχή που κυβερνάει κάποιος χειρότερος από το Pόμμελ. Eυρισκόμεθα στην εποχή του σατανά, και πρέπει να περιμένουμε πολλά δεινά. Aς γίνουμε μια άλλη ταξιαρχία με πανίσχυρο όπλο μας την προσευχή (https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/11/e.html).

Όταν ο Κύρος ο Μέγας κατέλαβε την Βαβυλώνα σκοτώθηκε ο γιος του βασιλιά Ναβονίδη Βαλτάσαρ, ενώ ο Βαβυλώνιος βασιλιάς αιχμαλωτίστηκε, όπως και όταν ο Κύρος ο Μέγας κατέλαβε το Βασίλειο των Λυδών ο βασιλιάς του Κροίσος αιχμαλωτίστηκε, ενώ ο γιος του Άτις σκοτώθηκε.

Αντίστοιχα και όταν ο Βαβυλώνιος βασιλιάς παλαιότερα κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και το Βασίλειο του Ιούδα, οι γιου του Ιουδαίου βασιλιά Σεδεκία σκοτώθηκαν από τους Βαβυλωνίους, ενώ ο βασιλιάς του Ιούδα αιχμαλωτίστηκε.

Τόσο ο Άγιος Παίσιος, όσο και ο Άγιος Καλλίνικος Εδέσσης όταν υπηρετούσαν στον Ελληνικό στρατό κατά την διάρκεια του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου, επέδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία, ενώ δεν σκότωσαν εχθρούς τους στις μάχες, ο δε Άγιος Καλλίνικος ονομάστηκε και «Ο Ιεραπόστολος του στρατιωτικού αντίσκηνου» και ανέχθηκε με Ιώβεια υπομονή τον κακοήθη όγκο στο κεφάλι.

Ο Κύριος/Θεός κατέστρεψε τον στρατό του Φαραω επί Προφήτη Μωυσή, όπως και του Πτολεμαίου του Δ΄ του Φιλοπάτωρα επί Αρχιερέα Ελεάζαρου, που ήταν και οι δύο τυραννικοί, ασεβείς και αλαζόνες ηγέτες της Αίγυπτου.

Ρητορική θρησκευτικού πολέμου χρησιμοποιήθηκε από τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο ενάντια στους Πέρσες, όπως και από τους Αυτοκράτορες Νικηφόρο Φωκά και Ιωάννη Τσιμισκή ενάντια στους Άραβες.

Υπήρξαν πολλοί Χριστιανοί Απολογητές, π.χ. οι Άγιοι Ευσέβιος Καισάρειας, ο Ιουστίνος, ο Ειρηναίος, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, όπως και στους Ιουδαίους παλαιοτέρα, π.χ. ο Φίλων και ο Φλάβιος Ιώσηπος. 

Οι Ιουδαίοι αναγνώρισαν ως «μεσσία» που τους απελευθέρωσαν από τους Βαβυλωνίους (και την Βαβυλώνια αιχμαλωσία) και τους Πέρσες αντίστοιχα, τον Κύρο τον Μέγα και τον Μέγα Αλέξανδρο, ενώ πιθανότατα ο Κύρος ο Μέγας και ο Μέγας Αλέξανδρος ταύτισαν τον Θεό/Ων/Γιαχβέ με τον Αχούρα Μάντζα και τον Δία αντίστοιχα.

Αντίθετα ο ασεβής, ανήθικος, ανήλεης, γενοκτόνος και συκοφάντης Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής/Επίμαχής ταύτισε τον Θεό/Ων/Γιαχβέ με τον Τυφώνα και την Ιουδαϊκή θρησκεία με μία δαιμονική θρησκεία και λατρεία του που είχε σκοπό δήθεν να καταστρέψει τον πολιτισμό και την ειδωλολατρική θρησκεία των ολύμπιων και να φέρει το σκοτάδι/τάρταρα στον κόσμο.

Για τον λόγο αυτό προσπάθησε να εξοντώσει με πλήρη γενοκτονία τους Ιουδαίους και να μετατρέψει τον Ναό του Σολομώντα σε ναό του Δία, ενώ και οι Υκσώς θεωρήθηκαν από τους Αιγυπτίους λάτρεις του Σετ, επειδή επί Απ όφι λάτρευαν ιδιαίτερα τον «θεό» αυτό και εκδιώχθηκαν και καταστράφηκαν πόα αυτούς μαζί με τους ναούς τους, ενώ ταύτισαν και αυτοί τον Τυφώνα με τον Σετ.

Ίσως και ο ανήλεης και ασεβής Φαραω της Εξόδου (όπως και ο όμοιος γενοκτόνος προκάτοχος του) να ταύτισε τον Θεό/Ων/Γιαχβέ με τον Σετ και να τον καταδίωξε, σε αντίθεση με τον Φαραω επί Ιωσήφ του Δίκαιου που ίσως ταύτισε τον Θεό/Ων/Γιαχβέ με τον Ρα, τον Όσιρι ή τον Ώρο.

Αντίστοιχη άποψη για την καταστροφή των θρησκειών και του πολιτισμού και των εθνών είχαν για τους Εβραίους/Ιουδαίους είχαν και ο Χίτλερ και ο Στάλιν, με τον μεν πρώτο να τους στέλνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον δεύτερο να μην προλαβαίνει να τους στείλει λόγω του θανάτου στα γκουλάγκ όπως σχεδίαζε.

Παρόλα αυτά, οι Εβραίοι αρχικά αναγνώριζαν τον Τρούμαν ως «νέους Κύρους» γιατί αποδέχτηκαν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και τους απελευθέρωσαν από την αιχμαλωσία των Ναζί (όπως και ο Κύρος ο Μέγας και ο Μέγας Αλέξανδρος από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και την Περσική κατοχή αντίστοιχα), όπως επίσης και τον Τραμπ που αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως την μόνη νόμιμη και ενιαία πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Επίσης, ως δήθεν χοιρολάτρες και ονηλάτες συκοφάντησαν οι Σελευκίδες επί Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανή τους Ιουδαίους, συκοφαντώντας ή δείχνοντας ότι δεν είχαν ιδέα ότι για τους Ιουδαίους οι όνοι και οι χοίροι ήταν όντα βδελυκτά.

Όπως ακριβώς αργότερα και οι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες συκοφάντησαν τον Νέο Ισραήλ, τους Χριστιανούς ότι δήθεν έκαναν ανθρωποθυσίες, ανθρωποφαγίες και οργιά, συκοφαντώντας τους ή και παραγνωρίζοντας ότι οι Χριστιανοί έλεγαν αδελφό και αδελφή κάθε Χριστιανό και Χριστιανή ανεξαρτήτως αν είχαν συγγενικά μαζί τους, ενώ η θυσία που μιλούσαν ήταν η Σταύρωση και η Ανάσταση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και σώμα και αίμα του Κυρίου η Θεία Κοινωνία/Μεταλαβιά και το αντίδωρο (https://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post_11.html).

Στο τέλος τόσο ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής, οι Σελευκίδες, όπως και η Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ηττήθηκαν από τον Παλαιό και τον Νέο Ισραήλ αντίστοιχα και το Θέλημα του Θεού επικράτησε.

Δεν περιγράφεται ο τρόμος που προκλήθηκε στους Εβραίους! Στην πόλη της Βηρυτού ζούσε κάποτε ένας χριστιανός σ’ ένα σπίτι το οποίο νοίκιαζε. Όταν έφυγε απ’ αυτό το σπίτι οριστικά, ξέχασε εκεί μια εικόνα του Σωτήρα. Ύστερα μετακόμισε στο ίδιο σπίτι ένας Εβραίος. Στην Βηρυτό υπήρχαν πολλοί Εβραίοι που έτρεφαν ιδιαίτερα πικρά αισθήματα για την Χριστιανική Πίστη.

Έτσι, λοιπόν, όταν βρέθηκε η εικόνα στο σπίτι, οι Εβραίοι την μετέφε­ραν εκεί όπου συνάζονταν και άρχισαν να την χλευάζουν όπως και οι πρόγονοί τους είχαν άλλοτε χλευάσει τον ίδιο τον ζωντανό Σωτήρα.

Επίσης έκαναν στην εικόνα ότι και οι πρόγονοί τους είχαν κάνει στον Σωτήρα: τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια με καρφιά, άλειψαν με ξίδι τα χείλη της εικόνας· μυκτήρισαν με κάθε δυνατό τρόπο την εικόνα του Σωτήρα.

Τέλος, κάποιος απ’ αυτούς πήρε μια λόγχη και κτύπησε την αγία εικόνα κάτω απ’ το πλευρό. Τότε – ω του θαύματος! – αίμα και νερό ανέβλυσαν από την πληγή της εικόνας, ακριβώς όπως και απ’ το ζωντανό σώμα του Εσταυρωμένου Κυρίου. Δεν περιγράφεται ο τρόμος που προκλήθηκε στους Εβραίους!

Ωστόσο έφεραν γρήγορα ένα δοχείο και μάζεψαν εκεί μέσα το αίμα και ύστερα έφεραν πολλούς αρρώστους, τυφλούς, κωφούς, χωλούς και δαιμονισμένους για να θεραπευθούν απ’ την εικόνα. Μόλις οι Εβραίοι έχριαν με το αίμα τους αρρώστους αυτοί θεραπεύονταν.

Όλη η πόλη συγκεντρώθηκε εκεί για να δει το θαύμα και όλοι δόξαζαν τον Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό· όλοι οι Εβραίοι σ’ εκείνη την πόλη μεταστράφηκαν και πίστεψαν στον ζωντανό και ζωοδότη Κύριο Ιησού Χριστό (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2020/01/blog-post_260.html).

Ο Ηρώδης ο Αντύπας που εκτέλεσε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή και εξευτέλισε και βασάνισε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό έβλεπε συνεχώς εφιάλτες και τον Ιωάννη Βαπτιστή στην συνείδηδη του (όπως και η Σαλώμη, η οποία γλίστρησε και έπεσε με τον λαιμό της σε έναν κοφτερό κομμάτι πάγου και σε μία παγωμένη λίμνη και αποκεφαλίστηκε όπως στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, του οποίου είχε ζητήσει το κεφάλι επί πινάκι), όπως ακριβώς συνέβη και με τον πρώτο αδελφοκτόνο και φονιά Κάιν σκότωσε τον αδελφό του, τον Άγιο και Δίκαιο Άβελ.

Οι δε διωγμοί των Χριστιανών από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, τους Ναζί και τους κομμουνιστές, θυμίζουν και τον διωγμό των Χριστιανών, των Σαολίν και Νίντζα από τους Σαμουράι στην Ιαπωνία, αλλά επίσης και από τους Πέρσες, τους Άραβες, τους Εβραίους και τους Τούρκους.

Τόσο ο Φαραω, όσο και ο Ηρώδης που έσφαξαν και οι δύο τα νήπια, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να δολοφονήσουν και τον Προφήτη Μωυσή και τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό είχαν και οι δύο τους κακό τέλος.

Οι αρουραίοι θεωρούνταν μιαρά όντα τόσο από τους Αρχαίους ιουδαίους και τους νέους παίκτες Ζωροάστρες.

 Οι Φιλισταίοι όταν άνοιξαν την Κιβωτό της Διαθήκης έπεσε πάνω τους πανούκλα και αποδεκατίστηκαν όπως ακριβώς συνέβη και με τους Ασσύριους τους Σεναρηχείμ όταν αυτός εισέβαλε στην Αίγυπτο και πολιορκούσε την Ιερουσαλήμ.

Ο ένδοξος Αυτοκράτορας της Ρουμανίας Ηράκλειος νίκησε με τον Τίμιο Σταυρό τους Πέρσες, όπως επίσης και ο Προφήτης Μωυσής με τον με τον Τίμιο Σταυρό τους Αμαληκίτες.

«Άγιος Χρυσόστομος της Σερβίας» ονομάζονταν ο Άγιος Νικόλαος Μελιβίροβιτς.

Η Ἁγία Τριάδα εμφανίστηκε θαυμαστά στὸν Ρώσο Άγιο Αλέξανδρο τοῦ Σβὶρ (https://balsamopsyxhs.gr/2023/11/27/%e1%bc%a1-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%e1%bd%b4-%e1%bc%90%ce%bc%cf%86%ce%ac%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%e1%bc%81%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ac%ce%b4/), όπως επίσης και στον Δίκαιο Πατριάρχη Αβραάμ.

Σε σάκο με φίδια στην θάλασσα της Θεσσαλονίκης έπνιξαν οι Τούρκοι την γυναικά Καρατασιάνα το 1.822 μ.Χ. γιατί δεν αλλαξοπίστησε, όπως και ο Αλή Πασά έπνιξε την Κυρά Βασιλική στην λίμνη των Ιωάννινων. 

Οι Ένδεκα, από τους Δώδεκα Αποστόλους, είχαν θάνατο μαρτυρικό. Έδωσαν την ζωή τους για την πίστη τους, υπέγραψαν το κήρυγμά τους με το αίμα τους. Συγκινητικό είναι ότι οι ένδεκα, από τους δώδεκα, είχαν θάνατο μαρτυρικό.

Έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, υπέγραψαν το κήρυγμά τους με το αίμα τους. Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι Δώδεκα Απόστολοι ολοκλήρωσαν την αποστολή τους ως εξής:

• Οι Πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη, ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς την γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.

• Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, με σταυρικό θάνατο, σε σταυρό με σχήμα Χ.

• Ο Άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.

• Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά πέθανε στην Έφεσο.

• Ο Άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.

• Ο Άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.

• Ο Άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.

• Ο Άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.

• Ο Άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου κρεμάστηκε σε Σταυρό.

• Ο Άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.

• Ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.

• Ο Άγιος Ματθίας παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.

Εαν από τους πρώτους Αποστολικούς χρόνους ο Απ. Παύλος μιλαει για ψευδαπόστολους οι οποίοι κηρύττουν τον Χριστό όχι από αγάπη αλλά από ιδιοτελής σκοπούς. Σήμερα που είναι το αληθινό κριτήριο για την συνέχεια του Αποστολικού έργου της πρώτης Εκκλησίας;

Που αλλού; Παραμόνο στο μαρτυρικό τους τέλος, το οποίο πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους αυτούς που συνεχίζουν το έργο των Αποστόλων. Γιατί όμως είχαν μαρτυρικό τέλος; Γιατί δεν άρεσαν στον κόσμο τούτο, αλλά μόνο στον Χριστό – δια τούτο μισεί υμάς ο κόσμος (Κατ. Ιωάννη 15.18)-(https://romioitispolis.gr/oi-endeka-apo-toys-dodeka-eichan-thanato-martyriko-edosan-ti-zoi-toys-gia-tin-pisti-toys-ypegrapsan-to-kirygma-toys-me-to-aima-toys/).

Το καλύτερο παιδί στην Ελλάδα το έκαναν ιερέα μέχρι πρόσφατα και στο Ισραήλ Ραβίνο.

Σε μικρή ηλικία έχασαν τον πατερά τους ο Απόστολος Παύλος και ο Άμσελ Μάγιερ Ρότσιλντ, ενώ και οι δύο ήταν ικανοί και συνέχισαν επιτυχώς τις επιχειρήσεις των γονιών τους, με τον πρώτο να γίνεται ο Άγιος Απόστολος των Εθνών και τον δεύτερο τον ιδρυτή της δυναστείας των μεγαλύτερων τυράννων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. 

Σε σπηλιές διέμεναν οι Εδωμίτες και οι  Τρωγλοδύτες, όπως και πολλοί άγριοι κάτοικοι της Σικελίας στην Αρχαιότητα.

Λέγεται ότι ο Άγιος Μερκούριος εξόντωσε τον ασεβή τύραννο Ιουλιανό τον Παραβάτη και ο Άγιος Δημήτριος τον τύραννο Σκυλογιάννη των Βουλγάρων.

Η Θαυματουργή Εικόνα της Παναγιάς μας στο Βλάντιμιρ, έσωσε την Μόσχα από δεκαήμερη πολιορκία από τον Ταμερλάνο το 1.395 μ.Χ., ενώ παράλληλα με αυτή νίκησε οριστικά ο Ιβάν ο Γ΄ ο Μέγας τους Μογγόλους στην μάχη του Ούγκρα το 1.480 μ.Χ., αλλά και τον στρατό του Ναπολέοντα και του Χίτλερ το 1.812 μ.Χ. και το 1.943 μ.Χ.

Όπως ακριβώς και με την Εικόνα της Παναγιάς μας νίκησαν ο λαός και ο στρατός της Πόλης τους Αβαροσλάβους και τους Πέρσες στην πολιορκία του 626 μ.Χ., ενώ και ο στρατός του Μεγάλου Κωνσταντίνου νίκησε τον Γαλέριο και τον Λκίνιο με το Λάβαρο του «Εν Τούτω Νίκα» το 312 μ.Χ. στην μάχη της Μίλβιας Γέφυρας και την μάχη της Χρυσούπολης το 324 μ.Χ.

Με την Προσευχή Του κατά την διάρκεια τρικυμίας στην λίμνη σταμάτησε την τρικυμία ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όπως και ο Άγιος Νικόλαος στην θάλασσα, ενώ όπως ο Κύριος ανέστησε και αυτός νεκρούς.

Οι ιερείς που μισούσαν την Σουζάνα στην Βαβυλώνα ψευδομαρτυρήσαν εναντίον της, όπως αντιστοιχα έκαναν και οι ιερείς που μισούσαν τον Άγιο Νεκτάριο Αίγινας στην Αλεξάνδρεια. 

Όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής βάπτιζε στον ποταμό Ιορδανή, έτσι και επί Βλαδίμηρου του Μέγα οι Ρώσοι βαφτίστηκαν στον ποταμό Δνείπερο.

Ο αρχηγός των Αλαμάνων Χναδομάριος είχε λόγω του μεγάλου ύψους του το προσωνύμιο «Γίγαντας», όπως και ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος (που είχε παράλληλα και το προσωνύμιο «Κύκλωπας»), αλλά και ο Φιλισταίους πολεμιστής Γολιάθ.

Με έναν μπλε Σταυρό στο μπράτσο τους ξεχώριζαν οι Ορθόδοξοι ΄Έλληνες από τους Άραβες και τους Εβραίους που μάχονταν για την κατοχή της Παλαιστίνης, όπως και οι Εβραίοι στα γκέτο που φόραγαν στο μπράτσο τους ένα κίτρινο αστέρι του Δαβίδ.

Οι εποχές που προηγήθηκαν από την άλωση της Θεσσαλονίκης και από την Άλωση της Πόλης έχουν πολλές ομοιότητες με την δική μας σήμερα. Τότε μεγάλοι και σοφοί Pατέρες της Εκκλησίας και του Γένους προείδαν τον κίνδυνο, μίλησαν προφητικά, ζήτησαν από τους άρχοντες και τον λαό να ανανήψουν, να μετανοήσουν.

Μετά την Άλωση της Βασιλευούσης, μία από τις χειρότερες εκείνες δοκιμασίες του, το Γένος μας δεν έμεινε αβοήθητο από τον Θεό, όταν με περισυλλογή, αυτοκριτική και μετάνοια καλλιέργησε τις ρίζες της πνευματικής του ελευθερίας, ανασύνταξε τις πνευματικές του δυνάμεις και ανέπτυξε τις αντιστάσεις του.

Ο Άγιος Συμεών ο Aρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο οποίος εκοιμήθη έξι μόλις μήνες πριν από την άλωση της πόλης του, και ο Άγιος Γεννάδιος ο Σχολάριος που έζησε την Άλωση της Βασιλευούσης, ομιλούν προφητικά για τα αίτια που οδήγησαν τότε στην καταστροφή.

Δεν εισακούσθηκαν. Μόνο όταν, διδαγμένο από τα παθήματά του, το Γένος ανένηψε, ήλθε «με χρόνους και καιρούς» η πολυπόθητη παλιγγενεσία. Και σήμερα, παρά την ζοφερή εικόνα που διαγράφεται στον ορίζοντα, η ελπίδα του Γένους δεν εξέλιπε. Επειδή υπάρχει η ανάμνηση και η αυτοκριτική (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/12/blog-post_72.html).

Αν μάλιστα  ο λαός που παριστάνει το γαϊδουράκι αποστατήσει και  δεν θέλει αυτή  την θέση τι γίνεται; Οι γραφές που κουβάλαγε για παράδειγμα ο Ελληνισμός θα χαθούν αν ο Ελληνισμός δεν στέκεται στο ύψος του;

Δεν θα πάρει την σκυτάλη άλλος λαός, όπως πχ  μετά την αποστασία του Βυζαντίου και τα συλλείτουργα στην Κωνσταντινούπολη, πήρε την σκυτάλη  ο  Ρωσικός  λαός,  μετά  απ’  αυτόν,  όταν  έπεσε  στον  κομμουνισμό,  πάλι  ο  Ελληνικός, και έπεται συνέχεια  (https://www.imdleo.gr/diaf/files/proph/2_epitomos_parts/23_theatro_JPII_Ratz.pdf);

Ο Βλαδίμηρος ο Μέγας του Κίεβου και η γιαγιά του Όλγα (της οποίας το όνομα βγαίνει από το όνομα της Ελένης), ήταν ότι ο Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος με την μητέρα του την Αγία Ελένη για την Ρωμανία, ενώ πρώτα η Αγία Ελένη και η Αγία Όλγα του Κίεβου έγιναν βαφτίστηκαν πρώτα Χριστιανές πριν τον γιο της πρώτης και τον εγγόνο της δεύτερης αντίστοιχα. 

Οι δύο γιοι του Ηλεί, Φίνεες και Χοφνί διέστρεφαν το Δίκαιο και πλάγιαζαν με τις γυναίκες του ιερού ή που το επισκέπτονταν ανήθικα, όπως και οι δύο διεφθαρμένοι πρεσβύτεροι στην Βαβυλώνα επί Προφήτη Δανιήλ και Σουζάνας, ενώ και οι δύο γιοι του Προφήτη και Κριτή Σαμουήλ σε αντίθεση με τον πατέρα τους ήταν άδικοι και διέστρεφαν το δίκαιο για χρήματα.

Ο Ποπλίων που βασάνιζε την Αγιά Αναστασία την Φαρμακολύτρια τυφλώθηκε από τον Θεό, όπως και ο μάγος Ελυμάς/Βαριησούς που εμπόδιζε τον Ρωμαίο Ανθύπατο Σέργιο Παύλο να πιστέψει επί Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα.

Πέθανε πάμφτωχος ο κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, όπως και ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος.

Μόνοι τους και διαβάζοντας αυτοδίδακτα τους Βίους Αγίων και το Ψαλτήριο έμαθαν γράμματα ο Άγιος Όσιος Πορφύριος και ο Γέρων Ιάκωβος Βαλαδήμος της Βίτας Ζαγορίου, ενώ και οι δύο μόνασαν στην συνέχεια στο Άγιο Όρος (όπως και ο Άγιος Παίσιος) και έγιναν στην συνέχεια ιερείς.

Δεν έπαθε τίποτα από τις σφαίρες που έριξαν πάνω του στην Κατοχή ο Γέρων Ιάκωβος Βαλαδήμος, όπως και ο Άγιος Παίσιος στον εμφύλιο πόλεμο, ενώ και οι δύο έλαμπαν από το Άγιο Φως σαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό κατά την Μεταμόρφωση Του στο Άγιο Όρος Θαβώρ.

Όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για να γλιτώσει από τους Τουρκαλβανούς διώκτες του κατεφυγε και κρύφτηκε στο σπίτι της Χάμκως και του γιου του, του Αλή Πασά, έτσι και ο  Γέρων Ιάκωβος Βαλαδήμος κρύφτηκε σε εάν σπίτι για να ξεφύγει από την δίωξη του από τους Τουρκαλβανούς (όπως και ο Προφήτης Ηλίας κρύφτηκε σε μία σπηλιά για να γλιτώσει από τους άντρες της Ιεζάβελ του Αχαάβ που τον καταδίωκαν), ενώ και οι δύο ήταν περιφερόμενοι ιεροκήρυκες και κυρ ήταν κατά των εξισλαμισμών στην Βόρειο Ήπειρο.

Κλειστά έμειναν από τον Θεό τα ματιά των καταδιώκων του Γεροντά Ιάκωβου Βαλαδήμου, όπως και των Αγίων μαθητών Κλεόπα και του Λουκά κατά την Πορεία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και αυτών προς την Εμμαούς.

Τα “αυτιά” και τα “μάτια” του βασιλιά – Μυστικές υπηρεσίες στην Αρχαιότητα. Στην Παλαιά Διαθήκη δεν γίνεται λόγος για “αυτιά”, αλλά για “μάτια” συνδεδεμένα περισσότερο με τον Θεό παρά με τον βασιλιά. Την πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση αποτελούν κάποια από τα οράματα του Προφήτη Ζαχαρία, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Δαρείου Α’.

Τον 18^ο Αιώνα π.Χ. στην πόλη Μάρι της Μεσοποταμίας (το σημερινό Τελ Χαρίρι της Συρίας) διάφοροι ιεροσκόποι ήταν επιφορτισμένοι να αναφέρουν στον βασιλιά κάθε εχθρική κίνηση ή συμπεριφορά που έπεφτε στην αντίληψη τους. Αργότερα, τον 8^ο και 7^ο Αιώνα π.Χ., η ίδια αποστολή είχε ανατεθεί σε αξιωματούχους της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας.

Για να κατανοήσει κανείς τον φόβο που εξέπεμπαν οι συγκεκριμένοι λειτουργοί, αρκεί να ειπωθεί ότι στη Μεσοποταμία ο μυστικός πληροφοριοδότης αντιμετωπιζόταν ως προσωποποιημένος δαίμονας. Αυτού του είδους οι δαίμονες διακρίνονταν για την ταχύτητα και μυστικότητά τους. Τους φαντάζονταν με καλυμμένα πρόσωπα και απροσδιόριστο σωματότυπο να εφορμούν με καταστροφική ταχύτητα σε απίθανες ή ακάθαρτες τοποθεσίες.

Οι εκφράσεις “τα αυτιά του βασιλιά” και “τα μάτια του βασιλιά” απαντούν για πρώτη φορά σε Αιγυπτιακές πηγές του 1500 π.Χ. περίπου. Αρκετούς Αιώνες μετά, εμφανίζεται ένας ικανοποιητικός αριθμός Αρχαίων Ελληνικών χωρίων, τα οποία αναφέρονται είτε σε πληρωμένους πληροφοριοδότες είτε σε κρατικές υπηρεσίες και αξιωματούχους της Περσικής Αυτοκρατορίας, αποκαλώντας τους “αυτιά και μάτια του βασιλιά” (βασιλέως ὦτα καὶ ὀφθαλμοί ή βασιλέως ὀφθαλμός, βλ. Ηρόδοτος 1.114, Αισχύλου Πέρσες 979, Ξενοφώντος Κύρου Ανάβασις. παιδ. 8.2.10 κ.ε.).

Ο Περσικός πολιτικός θεσμός συμφωνούσε με την θρησκευτική δοξασία ότι ο ηλιακός θεός Μίθρας είχε 1.000 αυτιά, 10.000 μάτια και 10.000 κατασκόπους, οι οποίοι επόπτευαν την χώρα (Ύμνος στον Μίθρα). Η διάδοση του θεσμού προς τις Ινδίες και την Κίνα τον 2^ο και 7^ο Αι. μ.Χ. οφειλόταν σε επίδραση του κράτους των Αχαιμενιδών.

Ας αναφερθεί παρεμπιπτόντως ότι το αντίστοιχο του Ινδο-Ιρανού Μίθρα στην Αρχαία Ελληνική θρησκεία είναι ο Ήλιος που βλέπει και ακούει τα πάντα, λειτουργώντας ως παρατηρητής-κατάσκοπος των θεών και των ανθρώπων (Ιλιάδα Γ 277, Ύμνος στην Δήμητρα). Κάποιες φορές ο Ήλιος αποκαλείται και “οφθαλμός του Δία” (Μακρόβιος 1.21.12).

Παλαιά Διαθήκη. Στην Παλαιά Διαθήκη δεν γίνεται λόγος για “αυτιά”, αλλά για “μάτια” συνδεδεμένα περισσότερο με τον Θεό παρά με τον βασιλιά. Την πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση αποτελούν κάποια από τα οράματα του Προφήτη Ζαχαρία, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Δαρείου Α’.

Σύμφωνα με τα οράματα του, ο Προφήτης είδε «έναν καβαλάρη πάνω σε κόκκινο άλογο και πίσω του άλλα κόκκινα, ψαρά και λευκά άλογα. Οι καβαλάρηδες ήταν απεσταλμένοι του Κυρίου που περιόδευαν την γη· μέσω αγγέλου μετέφεραν στον Κύριο ότι η γη κατοικείται και βρίσκεται σε ησυχία» (1.8-11).

Σύμφωνα με άλλο όραμα ο Ζαχαρίας είδε «μία χρυσή λυχνία με εφτά βραχίονες και εφτά λυχνάρια πάνω σε κάθε βραχίονα, ενώ δύο δέντρα ελιάς την τροφοδοτούσαν (ένα δέντρο εκ δεξιών και ένα εξ ευωνύμων).

Τα λυχνάρια συμβολίζουν τους επτά οφθαλμούς του Κυρίου που επιβλέπουν όλη την γη, και οι ελιές τους δύο εκλεκτούς άντρες που έχει τοποθετήσει ο Κύριος για να φροντίζουν ώστε η επιτήρηση να είναι συνεχής και αδιάλειπτη» (4.2-3, 4.10-14).

Τα παραπάνω οράματα αποτελούν μια απάντηση του Προφήτη προς τις περσικές μυστικές υπηρεσίες της εποχής του. Τα “μάτια του Κυρίου” φαίνεται να έχουν διπλή λειτουργία: από την μια λειτουργούν όπως “τα μάτια του βασιλιά”, δηλαδή εντοπίζουν συνωμοσίες ή παραπτώματα και τα αναφέρουν στην ανώτερη αρχή για να τιμωρηθεί ο ένοχος· από την άλλη, ο Προφήτης παρουσιάζει τα “μάτια του Κυρίου” ως παρηγοριά και προστασία των ευσεβών. Ο όρος της Παλαιάς Διαθήκης “μάτια του Θεού” έχει προκύψει μετά από αναγωγή ενός πολιτικού θεσμού σε θεολογικό επίπεδο.

Αρχαία Ελλάδα. Σε Περσική ή γενικά βαρβαρική επίδραση αποδίδει ο Αριστοτέλης την οργανωμένη παρακολούθηση πολιτών από κατασκόπους, η οποία αποτελούσε το θεμέλιο της ελληνικής τυραννίας (Πολιτικά 1313b.10-15).

Ο φιλόσοφος αναφέρει τις ποταγωγίδες των Συρακουσών και τους ωτακουστές (ὠτακουσταί) του Ιέρωνα ως παραδείγματα κατασκόπων σε τυραννικά καθεστώτα,. Η λέξη ποταγωγίς αποτελεί δωρική μορφή του προσαγωγίς και σημαίνει πληροφοριοδότρια-κατάσκοπος.

Κατά πάσα πιθανότητα οι ποταγωγίδες στρατολογούνταν από τις εταίρες και αυλητρίδες, δηλαδή από τις γυναίκες που είχαν πρόσβαση σε ιδιωτικές συναθροίσεις και συμπόσια ανδρών. Αυτές λειτουργούσαν προβοκατόρικα με σκοπό να παρασύρουν τα θύματά τους σε ειλικρινείς αντιδράσεις· π.χ. δεν δίσταζαν να εγείρουν έριδες μεταξύ των συμποτών, προκειμένου να εκμαιεύσουν μυστικά.

Για να προστατεύσουν το καθεστώς τους, οι Ελληνικές πόλεις-κράτη ενίσχυαν την αλληλοεπιτήρηση των πολιτών. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία αναγνώριζε σε κάθε πολίτη το δικαίωμα να λειτουργεί ως αυτόκλητος δημόσιος κατήγορος.

Μάλιστα, οι αμοιβές τέτοιων κατηγόρων έφταναν μέχρι τα τρία τέταρτα της δημευόμενης περιουσίας του καταδικασμένου. Η ύπαρξη κατασκόπων θεωρείται αναμενόμενη για την δημοκρατική Αθήνα και λογής-λογής συκοφάντες αναλάμβαναν τον ρόλο του καταδότη (πρβλ. Αριστοφάνη Αχαρνείς 818 κ.ε.).

Το κίνητρό τους ήταν κυρίως η χρηματική αμοιβή που αποκόμιζαν μέσα από εύστοχες καταγγελίες, ή εκβιάζοντας πλουσίους για να μη τους καταγγείλουν, ή λαμβάνοντας χρήματα από αντιπάλους επιφανών πολιτών για να προβούν σε καταγγελία αυτών.

Ένα άλλο κίνητρο για τους συκοφάντες ήταν η αύξηση της πολιτικής ή ρητορικής τους φήμης μέσα από εύστοχες καταγγελίες. Η Σπαρτιατική Κρυπτεία αποτελούσε ένα είδος μυστικής αστυνομίας· έργο της ήταν να περιπολεί την ύπαιθρο χώρα και να σκοτώνει τους πιο ρωμαλέους ή επικίνδυνους είλωτες.

Ρώμη.

Η Ρωμαϊκή Δημοκρατία προσέφερε κίνητρα σε όσους εργάζονταν άτυπα για την προστασία του κράτους (όπως πολύ υψηλές αμοιβές για παροχή πληροφοριών). Η Ρώμη, από την εποχή του Αυγούστου και μετά, διέθετε τις αστικές κοόρτεις (στρατιωτικά σώματα), τους λεγόμενους “Άγρυπνους φρουρούς” και άλλα όργανα στρατιωτικού τύπου για την παρακολούθηση και προστασία των πολιτών.

Επί Τραϊανού (1^ος Αιώνας μ.Χ.) οι φρουμεντάριοι (λοχίες και στρατιώτες) δεν ήταν μόνον επιφορτισμένοι με την προμήθεια του στρατού σε σιτηρά, αλλά ασκούσαν και κατασκοπεία. Επί Αδριανού (2^ος Αιώνας μ.Χ.) οι “Ευεργετημένοι” (δηλαδή όσοι στρατιώτες ήταν απαλλαγμένοι από αγγαρείες) και οι “Αδιάκριτοι” κατάρτιζαν λίστες με ονόματα υπόπτων πολιτών, μεταξύ αυτών και των χριστιανών.

Από τον Διοκλητιανό (3^ος Αιώνας μ.Χ.) και μετά, οι “Γενικοί Πράκτορες” και οι “Αδιάκριτοι” αποτελούσαν την κορυφή της μυστικής αστυνομίας ενός συστήματος με στρατιωτική οργάνωση και καλές πληροφορίες που προξενούσε τρόμο για τις εκβιαστικές του μεθόδους.

Βυζάντιο. Οι “Γενικοί Πράκτορες” συνέχισαν την δράση τους κατά την ύστερη αρχαιότητα και τους βυζαντινούς χρόνους. Μεταξύ 4^ου και 7^ου Αιώνα μ.Χ. υπάγονταν στον λεγόμενο Μάγιστρο των Οφφικίων, ο οποίος λειτουργούσε ως ένα είδος Υπουργού Εσωτερικής Ασφάλειας, Διοικητικής Εποπτείας και Επικοινωνιών.

Ο εν λόγω Μάγιστρος μετεξελίχθηκε τον 8^ο Αιώνα σε “Λογοθέτη του δρόμου”, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο των δημόσιων ταχυδρομείων, το οδικό δίκτυο, τις μετακινήσεις κρατικών αγγελιαφόρων, πρεσβευτών και ξένων διπλωματικών αποστολών. Σ’ αυτόν υπάγονταν οι διερμηνείς και μεταφραστές του κράτους.

Τον 10^ο Αιώνα μ.Χ. ο “Λογοθέτης του δρόμου” έφτασε να γίνει ο πρώτος αξιωματούχος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έχοντας τις δικαιοδοσίες ενός σύγχρονου Υπουργού Εσωτερικών, Ασφάλειας και Εξωτερικών.

Η ιστορική αναδρομή σε μυστικές υπηρεσίες της Αρχαιότητας ας κλείσει με αριστοφανικούς στίχους που παρωδούν τον “Oφθαλμό του βασιλέως”. Στην εμπόλεμη Αθήνα του 425 π.Χ. καλοπληρωμένοι πρεσβευτές επιστρέφουν μετά από μια μακροχρόνια “διπλωματική” επίσκεψη στην Περσία, όπου έτρωγαν και έπιναν του καλού καιρού.

Οι Αθηναίοι πρεσβευτές υπόσχονται στον λαό ανύπαρκτη βοήθεια από τον Μεγάλο Βασιλιά και έχουν μαζί τους έναν Πέρση αξιωματούχο για να το επιβεβαιώσει. Όμως, αυτός λέει σε τσάτρα-πάτρα ελληνικά την αλήθεια, ότι δηλαδή δεν πρόκειται να σταλεί καμία οικονομική βοήθεια. Και ενώ οι φιλοπόλεμοι πρεσβευτές παραποιούν τα λεγόμενά του, ο Δικαιόπολης, που είναι υπέρμαχος της ειρήνης, αντιλαμβάνεται την απάτη.

Ο “Οφθαλμός του βασιλιά” εμφανίζεται στην σκηνή ντυμένος με πολυτέλεια και συνοδευόμενος από δύο ευνούχους. Στο πρόσωπό του φορά μάσκα, στο κέντρο της οποίας έχει ζωγραφισθεί ένα τεράστιο μάτι, όμοιο με τον πλωραίο οφθαλμό των αρχαίων πολεμικών και εμπορικών πλοίων. Βλέποντάς τον ο Δικαιόπολης τρομάζει και λέει (Αχαρνείς 94-7): «Άρχοντα Ηρακλή! Μα τον ουρανό, άνθρωπε μου, με πλώρη πολεμικού μοιάζεις! Μήπως στρίβεις από κάβο, κατασκοπεύοντας τον ναύσταθμο;» (https://slpress.gr/istorimata/ta-aftia-kai-ta-matia-tou-vasilia-mistikes-ipiresies-stin-arxaiotita/).

Όπως οι Κριτές στο Αρχαίο Ισραήλ, έτσι και πολλοί ηγέτες στο Ισραήλ και αλλά έθνη εκλέχτηκαν ή ανέβηκαν στον θρόνο και ελευθέρωσαν τον λαό τους, π.χ. ο Δαβίδ από τους Φιλισταίους, ο Μαρκιανός από τους Ούννους, ο Ηράκλειος από τους Πέρσες, ο Ιβάν ο Γ΄ ο Μέγας από τους Τατάρους, οι  Dmitry Pozharsky και Kuzma Minin από τους Πολωνούς ή ο Καποδίστριας από τους Τούρκους.

Έταξε η μάνα Προφήτη Σαμουήλ τον γιο της για ιερέα αν γένναγε παιδί όντας άτεκνη και στείρα, όπως και οι γονείς της Παναγιάς μας, οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα έταξαν την Παναγιά μας αν γεννούσαν παιδί όντας μεγάλοι, άτεκνοι και στείροι.

Απίστευτες εικόνες: Εκκλησία στα Τρίκαλα βουλιάζει και έχει κλίση 17 μοιρών (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2023/12/17_20.html), σαν τον Πύργο της Πίζας!

Οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, αφού πρώτα Τον πρόδωσαν κατά την διάρκεια της Σταύρωσης και των Παθών Του, όπως ακριβώς και Σιωνιστές πρόδωσαν τους ομοεθνείς τους και τους παρέδωσαν στους Ναζί για να εξοντωθούν έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για την καταναγκαστική διαφυγή των Εβραίων στην Παλαιστίνη για να σωθούν.

Ο Άγιος Σάββας μπήκε προσευχόμενος σε έναν καιγόμενο φούρνο και δεν έπαθε τίποτα όπως και οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω στην Βαβυλώνα.

Οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, αφού πρώτα Τον πρόδωσαν κατά την διάρκεια της Σταύρωσης και των Παθών Του, όπως ακριβώς και Σιωνιστές πρόδωσαν τους ομοεθνείς τους και τους παρέδωσαν στους Ναζί για να εξοντωθούν έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για την καταναγκαστική διαφυγή των Εβραίων στην Παλαιστίνη για να σωθούν.

Με σκαρφάλωμα κατέλαβε ο Μέγας Αλέξανδρος και οι άντρες του την Άορνο Πέτρα, όπως και σκαρφαλώνοντας ο Ιωανάθαν και ο οπλοφόρος του νίκησαν και κατέλαβαν την Μιχμάς.

Ο Μεγάλος Κωνσταντίνος μετέφερε την πρώτευσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Ρώμη στην Πόλη/Νέα/Δευτερά Ρώμη δημιουργώντας έτσι την Ρωμανία το 330 μ.Χ., όπως και οι Τσέου μετέφεραν την πρωτεύουσα της Κίνας από την Λο-Γανγκ στην Τσέου Ουέι, ενώ και το 1.127 μ.Χ. μεταφέρθηκε στην Κίνα η πρωτεύουσα από Και Φανγκσέ στην Χανγκ Τσέου. 

Περίπου χίλιοι δούλοι με το τέλος του δεύτερου δουλικού πολέμου αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων, όπως ακριβώς έκαναν και οι Εβραίοι στην Μασάντα για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο Σαούλ και ο υπηρέτης του ρωτήσαν ,κορίτσια για να βρουν τον Προφήτη και Κριτή Σαμουήλ, όπως και ο δούλος του Αβραάμ ρώτησε την Ρεβέκκα για να βρει τον Ναχώρ.

Για τρεις γενιές έμειναν από την εποχή του Δίκαιου Ιωσήφ οι Εβραίοι αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο πριν απελευθερωθούν επί Προφήτη Μωυσή, όπως και για τρεις γενιές έμειναν αιχμάλωτοι οι Ρώσοι στο κομμουνιστικό καθεστώς πριν απελευθερωθούν από τον κομμουνιστικό ζυγό.

Πῶς ἔγινε ἡ ἀρχή τοῦ θεοδρόμου ἀστέρος που ὁδήγησε τους τρεῖς Μάγους εἰς τον Χριστόν. Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου. [...]Διήγηση από τα Πνευματικὰ Γυμνάσματα» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, διὰ τὸ πῶς ἔγινε ἡ ἀρχὴ τοῦ θεοδρόμου ἀστέρος ποὺ ὁδήγησε τοὺς τρεῖς Μάγους εἰς τὸν Χριστόν.

Εἶναι μία ἱστορία ποὺ μαρτυρεῖται ὡς ἀληθινὴ καὶ ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀλλὰ καὶ ἄλλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὑπῆρχε εἰς τὴν Περσίαν ἕνας περίφημος ναὸς τῆς Θεᾶς Ἥρας, ὁ ὁποῖος εἶχε πολλὰ εἴδωλα, χρυσὰ καὶ ἀργυρὰ καὶ εὑρίσκετο πλησίον τῶν βασιλικῶν ἀνακτόρων.

Μία ἡμέρα λοιπόν έπῆγε εἰς τὸν ναὸν ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας μὲ τὸν ἱερέαν τῶν εἰδώλων καὶ ἔμειναν ἄναυδοι μπροστὰ εἰς ἕνα ἐκπληκτικὸ θέαμα. Ὅλα τὰ εἴδωλα εἶχαν ἀρχίσει νὰ χορεύουν καὶ νὰ παίζουν μουσικὴ εὑρισκόμενα μέσα σὲ ἐκστατικὴ χαρά.

Μάλιστα, γυρίζοντας πρὸς τὸ μέρος τοῦ βασιλέως, τοῦ εἶπαν ὅλα μαζὶ τὰ ἑξῆς: «Σήμερα ἀπὸ τὴν Δέσποινα Πηγή, ποὺ τὸ ὄνομά της εἶναι Μαρία, θὰ ἀναβλύσῃ τὸ ἀθάνατο ὕδωρ. Θὰ γεννήσῃ παιδίον, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ ἀπὸ τὴν σάρκα του θὰ τρέφονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Αὐτὴ ἡ οὐράνιος Παρθένος ποὺ θὰ ἀναδειχθῇ εἰς Βασίλισσαν τοῦ κόσμου ἔχει τέκτονα ἀρραβωνιαστικό, ἀλλὰ δὲ γεννᾷ ἀπὸ μίξη ἀνδρός. Καὶ ἐμεῖς τὰ εἴδωλα πλέον εἴμαστε ἄτιμοι καὶ ἄδοξοι θεοί, χωρὶς δύναμιν καὶ χάριν.

Τὸ θεῖον βρέφος γεννᾶται εἰς τὴν Βηθλεέμ, ἀπὸ ὅπου πηγάζει ἡ σωτηρία δι’ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἀνέστη Βασιλεία ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰούδα, ἡ ὁποία θὰ καταργήσῃ τὰ μνημόσυνα καὶ θὰ ἀφανίσῃ ὅλες τὶς ἐνθυμήσεις τῶν Ἰουδαίων».

Ξαφνικά, καὶ ἐνῶ τὰ εἴδωλα ἔλεγαν ὅλα τὰ ὡς ἄνω, ἄνοιξε ἡ ὀροφὴ τοῦ ναοῦ καὶ ἕνας περίλαμπρος καὶ θαυμαστὸς ἀστέρας κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ ἐστάθη χαμηλὰ ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ναοῦ. Ἀμέσως ὅλα τὰ εἴδωλα ἔπεσαν κατὰ γῆς καὶ κατεκρημνίσθησαν (όπως έπεσαν και τα είδωλα όταν ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός έφτασε διωκόμενος από τον Ηρώδη ως βρέφος στην Αίγυπτο).

Τότε κατὰ παράκλησιν τοῦ βασιλέως, οἱ σοφοί του ἑρμηνεύοντας ὅλα τὰ ὡς ἄνω, τοῦ ἀνήγγειλαν τὴν γέννησιν τοῦ Θεανθρώπου καὶ τὸ τέλος, τὴν κατάργηση τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων. Ἀμέσως τότε ὁ βασιλεὺς ἔστειλε τοὺς τρεῖς Μάγους μὲ τὰ δῶρα, νὰ προσκυνήσουν ἐκ μέρους ὅλου τοῦ ἔθνους τῶν Περσῶν τὸν Χριστόν, τὸν βασιλέαν ποὺ προῆλθε ἀπὸ μία τόσον παράδοξον γέννησιν, καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ὁμολογία τῶν εἰδώλων, ἡ δύναμίς του ἦταν ἀνωτέρα ἀπὸ αὐτὴν τῶν θεῶν τῆς Περσίας.

Ὅταν δὲ οἱ Μάγοι ἔφθασαν στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ συνήντησαν τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων, διεπίστωσαν τὴν ἀναστάτωσιν ποὺ προεκλήθη εἰς τὸν κύκλον τους, ἀπὸ τὴν ἀναγγελία τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ.

Εἰς τὴν συζήτηση λοιπὸν ποὺ εἶχαν μαζί τους, ἀποστώμωσαν τοὺς ἀρχιερεῖς, λέγοντάς τους τὰ ἑξῆς: «Ἐσεῖς πληγώνεστε ἀντὶ νὰ χαίρεστε ἀκούγοντας ὅτι γεννήθηκε ὁ Χριστός, διότι ἦλθε γιὰ νὰ καταλύσῃ τὸν νόμον σας καὶ τὶς συναγωγές σας».

Τότε οἱ ἀρχιερεῖς θέλησαν νὰ δωροδοκήσουν τοὺς Μάγους, διὰ νὰ μὴν ποῦν σὲ κανέναν εἰς τὴν Παλαιστίνην διὰ τὸ θεῖο τοῦτο μυστήριο, γιατὶ τοὺς ἐνδιέφερε νὰ μὴν χάσουν τὴν ἐπιρροὴ ποὺ εἶχαν εἰς τὸν λαόν (όπως ακριβώς έκαναν και μετά την Ανάσταστη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού για να την αποκρύψουν).

Ἡ ἀπάντησις τῶν Μάγων ἦταν καταπέλτης: «Ἐμεῖς ὄντες Μάγοι εἰδωλολάτρες, ἤλθαμε ἀπὸ τὴν Περσία, μία μακρυνὴ χώρα, τῆς ὁποίας ὅλοι οἱ θεοὶ ἐμακάρισαν τὸν Χριστὸν ποὺ εἶναι βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων, δικός σας βασιλεύς, καὶ ἐσεῖς μᾶς δίνετε δῶρα διὰ νὰ ἀποκρύψουμε τὰ θαυμαστὰ μεγαλεῖα τῆς γέννησής του;».

Εὔκολα μπορεῖ νὰ διαπιστώσῃ κανεὶς ἀπὸ τὴν ὡς ἄνω ἱστορία, τὴν πνευματικὴν τύφλωσιν καὶ κατάντια τῶν Ἰουδαίων, ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ δαίμονες ἀνεδείχθησαν ὑπέρτεροί τους, καθὼς μέσῳ τῶν εἰδώλων ἐξύμνησαν, ἐμακάρισαν καὶ ἐπαίνεσαν τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Παναγίαν, ἐνῷ οἱ ἴδιοι θέλησαν νὰ ἀποκρύψουν τὴν γέννησιν τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπὸ τὴν πλευρά τους οἱ πρώην εἰδωλολάτρες μάγοι, διέφεραν τόσο πολὺ ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, ὥστε ζωγράφισαν ἀκόμα καὶ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, διὰ νὰ τὴν πάρουν εἰς τὴν χώραν τους, μὲ τὴν ἑξῆς ἐπιγραφήν: «Ἡ βασιλεία τῶν Περσῶν ἀφιέρωσε τὴν εἰκόνα ταύτην τῷ ἡλίῳ καὶ μεγάλῳ Θεῷ καὶ βασιλεῖ Ἰησοῦ».

Συνοψίζοντας, εἴδαμε ὅτι ἂν καὶ ζοῦσαν εἰς τὸ πνευματικὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας καὶ δὲν εἶχαν κανέναν νὰ τοὺς διδάξῃ τὴν ἀλήθειαν, οἱ τρεῖς μάγοι ἀμέσως μόλις τοὺς δόθηκε ἡ εὐκαιρία, βρέθηκαν κοντὰ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὸν ἀγάπησαν μὲ ὅλην τους τὴν καρδιάν.

Καταλαβαίνουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ποὺ γεννιόμαστε καὶ ζοῦμε μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, συμμετέχουμε εἰς τὰ ἄχραντα μυστήρια, μεταλαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουμε τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἐπισκιάζῃ, πόσον ἀναπολόγητοι θὰ εἴμεθα, ἐὰν φανοῦμε κατώτεροι τῶν μάγων καὶ πολὺ λίγοι σὲ σύγκριση μὲ τὸν φλογερὸ καὶ κατὰ Θεὸν ζῆλον καὶ ἐνθουσιασμό τους.

Καλούμεθα λοιπὸν νὰ βαδίσουμε εἰς τὸν δρόμον ποὺ χάραξαν οἱ Χριστολάτρες Μάγοι, κομίζοντας ὡς δῶρα εἰς τὸν Χριστόν, πίστιν, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη, διὰ νὰ βιώσουμε τὴν γέννησίν του εἰς τὴν φάτνην τῆς καρδιᾶς μας, ἔχοντας μείνει ὅσο πιὸ μακριὰ γίνεται ἀπὸ τὴν ὑποκρισίαν καὶ σκληροκαρδίαν τῶν Ἰουδαίων, ἀπὸ τὴν ὁποίαν, εἴθε πάντοτε νὰ μᾶς σκεπάζῃ ὁ Θεός. Ἀμήν (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/12/blog-post_353.html?m=1&fbclid=IwAR3ZdaTDHv9tqHFmA0IPxqh4ECVx6WzhlgHnw6njAAsDJZPivqXTYeMFo1I).

Μέσω του κύρους του και τον επηρεασμό της στον βασιλιά σύζυγο της Αχαάβ η Ιεζάβελ έπεισε πολλούς Ισραηλίτες να γίνουν ειδωλολάτρες και τους παρέσυρε παράλληλα στην ανηθικότητα, όπως ακριβώς και η σύζυγος του Επισκόπου των Θυγατέρων επί Αγίου Ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου, μέσω κύρους του και τον επηρεασμό της στον Επίσκοπο σύζυγο της Αχαάβ έπεισε πολλούς Χριστιανούς ενορίτες σαν άλλη Ιεζάβελ να γίνουν αιρετικοί νικολαίτες και τους παρέσυρε παράλληλα στην ανηθικότητα και την μοιχεία.

«Δεν ζω εγώ, ζει εν εμεί ο Χριστός» έλεγαν ο Άγιος Απόστολος των Εθνών Παύλος και ο Άγιος Παίσιος.

Πολλοί Άγιοι έγραψαν τους βίους άλλους Αγίων, όπως π.χ. ο Άγιος Παίσιος του Άγιου Αρσενίου του Καππαδοκία του Χατζεφέντη, ο Άγιος Μέγας Αθανάσιος του Άγιου Μεγάλου Αντωνίου, ο Άγιος Νικόδημος και ο Άγιος Σεραπίων του Αγίου Μάρκου του Αθηναίου και του Συμεών του Νέου Θεολόγου, ο Άγιος Ζωσιμάς της Αγίας Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. 

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ; Όταν ό Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στην Βηθλεέμ, Τον προσκύνησαν πρώτοι οί ποιμένες καί οί σοφοί (οί άστρονόμοι) από άνατολών, δηλαδή οί πιο άπλοι καί οί πιο σοφοί άνθρωποι τού κόσμου τούτου!

Ακόμη καί σήμερα, αύτοί πού ειλικρινέστερα άπ’ όλους λατρεύουν τον Ιησού Χριστό, ώς Θεό καί Σωτήρα, είναι οί πιο απλοί καί οί πιο σοφοί τού κόσμου. Απεναντίας, ή διεστραμμένη απλοϊκότητα καί ή ήμιμάθεια υπήρξαν πάντοτε εχθροί τής Θεότητος τού Χριστού καί πολέμιοι τού Εύαγγελίου Του.

Ποιοι ήταν οί σοφοί αύτοί άνθρωποι πού ήρθαν άπό άνατολών; Τό ερώτημα μελέτησε έπισταμένως ό άγιος Δημήτριος τού Ροστώφ. Λέει, λοιπόν, ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι βασιλείς ορισμένων μικρότερων περιοχών ή καί μεμονωμένων πόλεων στήν Περσία, τήν Αραβία καί τήν Αίγυπτο. Αύτοί ήταν επίσης καί ειδήμονες άστρονόμοι. Τό λαμπρό άστρο, πού είδαν , τούς φανερώθηκε για νά άναγγείλει τή γέννηση τού Νέου Βασιλέως (σ.τ.μ. τού Καινού Άδάμ).

Κατά τον άγιο Δημήτριο τού Ροστώφ τό άστέρι αύτό εμφανίστηκε σ’ αυτούς εννέα μήνες πριν άπό τή γέννηση τού Ιησού Χριστού, ήτοι κατά τον χρόνο τής ύπερφυούς συλλήψεως Αυτού στήν παρθενική μήτρα τής Ύπεραγίας Θεοτόκου. Οί σοφοί άστρονόμοι πέρασαν εννέα μήνες μελετώντας αύτό τό άστέρι καί προετοιμαζόμενοι γιά τό ταξίδι το όποιο τελικώς πραγματοποίησαν. ’Έφτασαν στη Βηθλεέμ λίγο άφότου γεννήθηκε ό Σωτήρας του κόσμου.

Ό ένας εξ αύτών ονομαζόταν Μελχιώρ. “Ηταν γέροντας με κατάλευκα μαλλιά και γένια. Αύτός πρόσφερε το χρυσάφι ώς δώρο στον Κύριο. Ό δεύτερος ονομαζόταν Γάσπαρ• ήταν νέος με ροδαλό πρόσωπο και αγένειος.

Αύτός πρόσφερε το λιβάνι ώς δώρο στον Κύριο. Ό τρίτος ονομαζόταν Βαλτάσαρ- είχε μελαχρινή επιδερμίδα και δασύτριχη γενειάδα. Αύτός πρόσφερε ώς δώρο στον Κύριο το μύρο. Αύτοί ήταν οί «μάγοι με τα δώρα». Μετά τον θάνατό τους τά σκηνώματά τους μεταφέρθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη- άπό τήν Κωνσταντινούπολη στο Μιλάνο καί άπ’ το Μιλάνο στήν Κολωνία.

Μπορούμε επίσης νά πούμε ότι οί τρεις αύτοί σοφοί άνδρες εκπροσωπούσαν τις τρεις κύριες φυλές τών ανθρώπων, πού κατάγονταν άπό τούς τρεις γιούς του Νώε: Σήμ, Χάμ καί Ίάφεθ. Ό Πέρσης σοφός εκπροσωπούσε τούς Ίαφεθίτες, ό Άραβας τούς Σημίτες καί ό Αιγύπτιος τούς Χαμίτες. Έτσι μπορούμε νά πούμε ότι διά μέσου τών τριών αύτών, τρόπον τινά, ολόκληρο το άνθρώπινο γένος προσκύνησε τον Ένανθρωπήσαντα Θεό καί Κύριο (https://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/12/blog-post_462.html)!

Κατά των ξενοφερτων ηγετων επαναστατησαν και τους εκδιωξαν οι Μακκαβιαοι αρχικα υπό του ιερα πατερα του Ιουδα του Μακαββαιου, τον Ματταθία τους Σελευκιδες του Αντιοχου του Δ΄ του Επιφανους και των δωσιλογων που τον υπηρετουσαν, όπως ακριβως και ο ιερεας Παπαφλεσας ξεσηκωσε τους Ελληνες το 1.821 μ.Χ. και μετά από μαρκροχορνο αγωνα εδιωξαν τους Τουρκους κατακτητες υπό την ηγεσια του Σουλτανου Μαχμουτ του Β΄ και των δωσιλογων Νενεκων που τους υπερηετουσαν.

Αυτό προσπαθησε να κανει και ο επισης ιερεας Παπουλακος για να διωξει τους ξενοφερτους Γερμανους Βαυαρους επί της Βασιλειας/τυραννιας/Γερμανικης κατοχης του Οθωνα, ο Αγιος Πατριαρρχης Ιωαννης ο Χρυσοστομος με την κατχοη των Γοτθων του Γαινα το 400 μ.Χ. με τους δωσιλογους συνεραγτες τους (https://alophx.blogspot.com/2022/03/400-2022-update.html)

Όπως και ο Αρχιεπισκοπος Μακαριος της Κυπρου με τους Βρετανους κατακτητες και τους ντοπιους δωσιλογους συνερργατες τους, αλλα πιθανοτατα και Πατριαρχης Σεργιος το 610 μ.Χ. επί Βασιλειας του ενδοξου Αυτοκρατορα Ηρακλειου, τον οπποίο μολις εκλεχτηκε τον βοηθησε να παρει με εξεγρση την εξουσία από τον τυραννο Φωκα, ο οποίος λίγο πριν πεσει για να αποκτησει βοηθεια δεχτηκε το πρωτειο και υποταχτηκε στον πάπα της Ρωμης (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84/, https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BE-%CE%BF%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF/, https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA/, https://national-pride.org/2014/11/19/%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B7-%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CF%83/

https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B7%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CF%84/).

Οι Αγώνες των παραπάνω ιεραρχών κατάφεραν σε πολλές από τις παραπάνω περιπτώσεις να διώξουν τους κατακτητές και τους ντόπιους δωσίλογους εθνοπροδότες συνεργάτες τους, όπως π.χ. επί Σελευκιδών, Γρόθων, Τούρκων και Βρετανών.

Το τι χαρά έκαναν οι Αιγύπτιοι που πήγε το ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ στην χώρα τους δεν περιγράφεται, αλλά ο Κύριος με αξίωσε να δω αυτήν την υποδοχή του εκεί μέχρι και τα δένδρα ελύγισαν για να ΤΟΝ προσκυνήσουν (όπως το ίδιο θα κάνουν και τον καιρό του Τέλους του Κόσμου, επί αντιχρίστου, όταν η Εικόνα της Παναγιάς μας θα φεύγει από το Άγιο Όρος).

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σημειώνει και τα εξής για την Φυγή του Ιησού: «Σημειούμεν δε ενταύθα τα χαριέστατα και αξιοσημείωτα ταύτα. Δηλαδή ότι ο Kύριος φεύγωντας εις την Aίγυπτον, όχι μόνον τα είδωλα εκείνης συνέτριψε, αλλά και τα φυτά έκαμε να τον προσκυνήσουν.

 Γράφει γαρ ο Σωζόμενος εις το πέμπτον βιβλίον της Eκκλησιαστικής Iστορίας, εν κεφαλαίω εικοστώ, ότι ο Xριστός φεύγωντας εις την Aίγυπτον διά τον φόβον του Hρώδου, όταν έφθασεν εις την πόρταν Eρμουπόλεως της Θηβαΐδος, μία περσική μηλέα, ήτοι ροδακινέα, έκλινεν έως κάτω την κορυφήν της και επροσκύνησεν αυτόν.

Eπειδή γαρ το φυτόν αυτό διά το μεγαλείον και κάλλος του επροσκυνείτο και ελατρεύετο από τους κατοίκους της πόλεως, διά τούτο ο εις το φυτόν αυτό κατοικών δαίμων, αισθανόμενος την παρουσίαν του Kυρίου, εφοβήθη και έφυγε.

Φεύγοντος δε του δαίμονος, έμεινε το φυτόν αυτό ιατρείας πολλάς εργαζόμενον, εάν μόνον έγγιζεν εις τους ασθενείς, φύλλον, ή φλούδα, ή κομμάτι από αυτό. Kαι τούτου μάρτυρες είναι και Παλαιστινοί και Aιγύπτιοι (https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/12/2015_26.html).

🔹Πιστεύεις δεν πιστεύεις, σήμερα είναι αργία και αυτό το οφείλεις στο Βυζάντιο.🔹

Στερεοτυπικά μιλώντας κάποιος θα υπέθετε πως τα Χριστούγεννα θεσπίστηκαν ως αργία από κάποιο δυτικό σύγχρονο φιλελεύθερο κράτος. Και όμως όχι. Τα Χριστούγεννα επιβλήθηκαν ως κρατική αργία και από τους Βυζαντινούς.🎅🎄

📈Ασχέτως αν δεν το γνωρίζουμε, κάποιους από τους σημαντικότερους εργασιακούς νόμους τους έχουμε κληρονομήσει από το Βυζάντιο.

🐣Το 321 μ.Χ. πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος καθιέρωσε την Κυριακάτικη αργία θεσπίζοντας με νόμο την απαγόρευση κάθε είδους οικονομικής δραστηριότητας. Η μόνη δραστηριότητα που επιτρεπόταν εκείνη την ημέρα ήταν η απελευθέρωση σκλάβων.

Φτάνουμε και στο 534 μ.Χ. όπου επί Ιουστινιανού αναθεωρήθηκε ένας νόμος του Θεοδοσιανού κώδικα και προστέθηκαν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα ως επίσημες κρατικές αργίες.  Αν δεν δουλεύετε σήμερα το χρωστάτε εμμέσως στον εικονιζόμενο. Αν από την άλλη δουλεύετε, καλή υπομονή (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/12/blog-post_237.html)!

Όπως ο Αλκιβιάδης έδωσε εντολή στον Αντίοχο να μην ναυμαχήσει τους Σπαρτιάτες όσο λείπει και αυτός δεν τον άκουσε ηττήθηκε από αυτούς, έτσι και οι Ιωσήφ και Αζαρίας δεν άκουσαν τον Ιούδα τον Μακκαβαίο που τους είπε να μην πολεμήσουν τους εχθρούς του Ισραήλ όσο αυτός θα λείπει και αυτοί αντίθετα τους πολέμησαν και ηττήθηκαν.

Οι Αμμωνίτες στην Παλαιά Διαθήκη άνοιγαν τις κοιλίες των εγκύων Ισραηλιτισσών στην Γαλαάδ, το ίδιο έκαναν και οι Τούρκοι με τις γυναίκες των Ρωμιών όταν κατακτούσαν την Μικρά Ασία.

Με προσφορά λαδιού γενόταν η παράδοση/υποτέλεια στους Αρχαίους Αιγύπτιους και στους Ασσύριους στο Αρχαίο Ισραήλ, όπως και στην Αρχαία Περσία η υποτέλεια/παράδοση γίνονταν με την προσφορά γης και ύδωρ στην Αρχαία Ελλάδα.

Τα Σόδομα, τα Γόμορρα, η Σύβαρις και τα Γάλγαλα ήταν πόλεις της ανομίας, ανήθικες, φιλοπόλεμες και άδικες και για αυτό στο τέλος καταστράφηκαν.

Ανάκλιντρα για γεύμα, κρασί, χορό, τραγούδι και διασκέδαση χρησιμοποιούσαν τόσο οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, όπως και οι Αρχαίοι Ισραηλίτες.

Τα παιδιά της Βηθλεέμ και τα παιδιά των Σοδόμων!!! Μετά τα Χριστούγεννα, όλος ο Χριστιανικός κόσμος επινοεί τρομοκρατημένη την Σφαγή των Παιδιών από τον Ηρώδη.  Ένα έγκλημα διαστάσεων που δεν μπορεί ποτέ να αξιολογηθεί.  Κάποιοι προσπαθούν να αμβλύνουν τη φρίκη λέγοντας ότι δεν υπήρχαν 14.000 μωρά, αλλά μόνο μερικές εκατοντάδες, λες και η δολοφονία ενός μωρού ή πολλών χιλιάδων δεν είναι στο ίδιο μητρώο της κόλασης.

 Σε άλλα μέρη, η δολοφονία των μωρών είναι ένας λόγος για προβληματισμό, για εκτίμηση της ζωής και για βαθύτερη σκέψη σχετικά με τις πραγματικές προτεραιότητες της ανθρωπότητας.  Για εμάς, αυτό το επεισόδιο της φυγάς ιστορίας του Θεού στη γη φαίνεται να περνά πολύ εύκολα.

 Ένα μωρό είναι και έχει ό,τι καλύτερο στον κόσμο.  Είναι η χαρούμενη σύνθεση των αξιών της ανθρωπότητας.  Όλη η αθωότητα του κόσμου βρίσκεται στα μάτια του.  Ένας μικρόσωμος άνθρωπος από όλα, που έχει όλα τα καλά. 

Το μωρό είναι το θεολογικό παράδειγμα της δημιουργίας του κόσμου, όλα μέσα του είναι «πολύ καλά», δεν έχει κανένα μικρό μίσος, ασχήμια, κακία ή αμαρτία.  Μόνο η αμαρτία κληρονομείται ως η αδυναμία της πτώσης, η ουσιαστική αστάθεια της αβάσεως των προγόνων.  Ταυτόχρονα, ένα μωρό δίνει νόημα σε ολόκληρο το σύμπαν. 

Μπορεί να φέρει την ευτυχία της γέννησης των γονιών του, ενώνει τα σπίτια, αλλάζει υπέροχα τη γνώμη των γονιών του, η αϋπνία τους είναι σκέτη ανάπαυση, το κλάμα του είναι δημιουργός χαράς.  Το πρόσωπο του παιδιού που αναρωτιέται με τις ερωτήσεις του κόσμου είναι η κορυφή της ομορφιάς που άφησε ο Θεός στην γη. 

Ο Θεός χαμογελάει μέσα από τα μωρά, κλαίει μέσα από αυτά, μας κοιτάζει από το στήθος της μητέρας μας με απέραντη αγάπη.  Τα ανθρώπινα μωρά δεν είναι απλώς ανθρώπινα μωρά, είναι οι εικόνες της αρχικής ανθρωπότητας, του αγίου και δοξάζοντας τον Θεό. 

Το βρέφος που θηλάζει στο στήθος της μητέρας είναι η πύλη του ουρανού, στην οποία ο Θεός τρέφει τον άνθρωπο από την αρχή του κόσμου και ο κατά το μέγιστο παρθένος άνθρωπος (η Μητέρα του Θεού) τρέφει θεϊκά τον Θεό.  Μόνο αργότερα τα μωρά θα πέσουν στην προσωπική βαρύτητα, και θα γεμίσουν με  την ύπαρξη της αμαρτίας.

 Η θανάτωση των μωρών από τον Ηρώδη, μόνο και μόνο για να μην πάρει κανείς το βασίλειό του, είναι η αρχή του ολοκληρωτικού κακού.  Ένα βρέφος δεν έχει δύναμη στην γη.  Όλη η δύναμή Του είναι στον ουρανό.  Μόνο μέσω του Σταυρού και μέσω της Ανάστασης, το άπειρο Παιδί μπορεί να πει: «Μου δόθηκε όλη η δύναμη στον ουρανό και στην γη». 

Ένα βρέφος δεν μπορεί να περπατήσει, να δέρνει, να μαλώσει ή ακόμα και να μιλήσει στην περιοριστική γλώσσα των ανθρώπων.  Ωστόσο, σε αυτό υπάρχει στον πυρήνα, στο καρύδι, όλη η πολυπλοκότητα της δημιουργίας που πηγάζει από την μυστική σκέψη του Θεού.  Στα μικρά μάτια του, κρύβονται μέσα στην ταπεινοφροσύνη, όλοι οι κόσμοι που θα δει, θα σκεφτεί ή θα δημιουργήσει στην πρόσκαιρη και αιώνια ζωή του.

.Γι' αυτό και η προφητεία του Ιερεμία προκαλεί έκπληξη: «Ακούστηκε φωνή στην Ράμα, θρήνος και θρήνος και πολύς κραυγές.  Η Ρέιτσελ έκλαιγε για τους γιους της και δεν ήθελε να παρηγορηθεί, γιατί δεν υπάρχουν πια». 

Όταν ένα παιδί πεθαίνει, ο πόνος στην καρδιά σου γίνεται η ίδια η καρδιά, η άβυσσος του παράλογου πόνου στην οποία χωράνε όλα τα δάκρυα αυτού του κόσμου.  Ο πατέρας μένει ορφανός για πάντα, και ο χρόνος δεν σκεπάζει την πληγή, αλλά την ανοίγει με κάθε στιγμή, σαν μια προφητεία του δικού του θανάτου. 

Μάλιστα, πέθαναν και οι γονείς των οποίων τα μωρά πέθαναν και μόνο ο Θεός συντηρεί την εύθραυστη ζωή εδώ, μέχρι να συναντήσουν τα παιδιά τους.  Η ζωή τους είναι μια απόσταση, ένα μεσοδιάστημα πόνου, που η λαχτάρα για το παιδί κρατάει χρόνο, μέχρι θανάτου.

 Πολλές φορές έθεσα στον εαυτό μου την ερώτηση: Γιατί ο Θεός έκαψε τα Σόδομα, με όλα τα μωρά μέσα, αλλά δεν έκαψε τους στρατιώτες του Ηρώδη;  Ο Δημιουργός γνώριζε ότι τα μωρά που γεννιούνταν στη χώρα της αμαρτίας της τρομερής διαστροφής θα κατέληγαν χειρότερα από τους γονείς τους. 

Γιατί το κακό δεν σταματά, είναι άπειρο, όπως και η κόλαση στην οποία τελειώνει.  Τα Σόδομα είναι το πρόσωπο του ατελείωτου πόνου του Θεού για να δούμε πώς αυτά τα υπέροχα μωρά θα καταλήξουν να τα χαλάσει το τίποτα, έτσι Αυτός, ο Εραστής των ανθρώπων, καίει την πόλη με φωτιά, για να μην φτάσουν τα μωρά των Σοδόμων στο ύψος του κακού. 

Η φωτιά των Σοδόμων τέθηκε για την αιώνια σωτηρία των νηπίων που βρίσκονταν σε αυτήν, γιατί οι ενήλικες είχαν ήδη μολυνθεί από το βδέλυγμα της ερήμωσης.  Ο θάνατος για αυτά τα μωρά είναι η οριστική φυγή τους από την κόλαση, είναι η ακύρωση μιας κλήσης του κακού μέσω της αγάπης και της καλοσύνης του Θεού.  Έτσι τα μωρά των Σοδόμων είναι τώρα στο φως, ως πείσμα της αγάπης ενάντια στο σκοτάδι που δεν θα μπορέσει να το συγκρατήσει για πάντα.

 Μας τρομάζει μάταια το δράμα των μωρών που σκότωσε ο Ηρώδης.  Στην διάρκεια της ζωής μας, η δολοφονία των πιο ιερών μελών της ανθρωπότητας συνεχίζεται πολύ πιο διακριτικά, πιο συστηματικά και πιο αποτελεσματικά. 

Τα νοσοκομεία όπου πρέπει να ακούγονται οι κρυστάλλινες φωνές της ζωής είναι στην πραγματικότητα σφαγεία της ανθρωπότητας, όπου σκοτώνονται χιλιάδες ιερά μωρά, προς αιώνια καταδίκη των γονιών τους. 

Η επίθεση του πονηρού από την αρχή του κόσμου δεν ήταν ποτέ περισσότερο επικεντρωμένη στα παιδιά.  Τα μωρά εξημερώνονται μπροστά σε υπολογιστές, δέχονται σεξουαλική επίθεση από την τηλεόραση, διεγείρονται ορμονικά από κάθε εικόνα pixel, διεγείρονται και τρέφονται με το κακό κάθε στιγμή. 

Σιγά σιγά το θείο φως σβήνει μέσα τους, για να αντικατασταθεί από τις συναρπαστικές λάμψεις της φωτιάς.  Η βία σκοτώνει, η σαρκική ηδονή που δεν γεννά μωρά σκοτώνει, η κακία σκοτώνει τον άλλον στην καρδιά μας.  Όλα διδάσκονται επιδέξια από έναν που από την αρχή ήταν δολοφόνος ανδρών.

 Η μόνη ανύπαρκτη κατηγορία ανθρώπων στην κόλαση είναι αυτή των (μικρών) παιδιών.  Και αυτό γιατί ο πιο τρομερός κατά συρροή δολοφόνος, στην αρχή της ζωής του, ήταν άγιος.  Ο ίδιος ο Εωσφόρος ως παιδί ήταν ένας φωτεινός Άγγελος. 

Η κόλαση με τα μωρά μέσα της μετατρέπεται φυσικά σε παράδεισο, η πνευματική πίσσα μέσα της ανθίζει με τις φωνές τους και η φωτιά σβήνει στα δάκρυα της αθωότητας.  Από αυτή την οπτική γωνία, ο θάνατος, μερικές φορές πρόωρος, πάντα παράλογος, είναι ακριβώς η υπονόμευση της αγάπης του Θεού για να μας βγάλει από την καταστροφική δίνη του δικού μας πόνου.  Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ανθρωπότητας είναι ότι ο Θεός δεν σε καταδικάζει ποτέ για αυτό που θα γίνεις! (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/12/blog-post_293.html)!!

Ο Μιχαήλ ο Β’ της Ηπείρου έδιωξε άδικα την αγνή και πιστή σύζυγο του. την Αγία Θεοδώρα για να ζήσει με την ερωμένη του, την βασίλισσά της Άρτας μόνη της με τον γιο τους στην έρημο για πολύ καιρό και αυτή έζησε περιπλανώμενη φτωχή στις ερημιές μέχρι που μετάνιωσε και την ζήτησε και την γύρισε πίσω.

Αντίστοιχα και η πιστή Γενοφέβα διώχτηκε άδικα από τον σύζυγο της Σιγφρίδη τάχατες για μοιχεία μετά από συκοφαντία, μόνη της με τον γιο τους στην έρημο για πολύ καιρό και αυτή έζησε περιπλανώμενη φτωχή στις ερημιές μέχρι που μετάνιωσε και την ζήτησε και την γύρισε πίσω.

Ο Άγιος Μάρτυρας Αριστοκλής, όπως ακριβώς και Διονύσιος ο Φιλόσοφος γδάρθηκαν και οι δύο από τους εχθρούς τους ζωντανοί (τους Ρωμαίους και τους Τούρκους αντίστοιχα).

Ο Καίσαρας εισέρχονταν ένδοξα με άρμα με πολλά άλογα είσοδο στους Θρίαμβους του στην Αρχαία Ρώμη ως Αυτοκράτορας/ισόβιος δικτάτορας και μονάρχης (όπως και ο Οκταβιανός Αύγουστος και όλοι οι διάδοχοι τους), ενώ ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε ταπεινά στην Αρχαία Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα ταπεινό μουλάρι ως ο αναμενόμενος Μεσσίας, Αρχιερέας, Βασιλιάς και Προφήτης του Ισραήλ από την γενιά του Δαβίδ.

Στον Προφήτη Ηλία ένας κόρακας έφερνε ένα κομμάτι κρέας και στον Άγιο Παύλο τον Θηβαίο ένα κομμάτι ψωμάκι στην έρημο και στις σπηλιές για να τρέφονται.

Όταν οι Γερμανοί απείλησαν τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο επί Γερμανικής Κατοχής ότι αν δεν πάψει να μιλάει για τα δεινά των Ελλήνων και των Εβραίων της Ελλάδας θα τον εκτελέσει, αυτός τους απάντησε: «Οι Έλληνες Αρχιερείς δεν τουφεκίζονται, κρεμόνται, παρακαλώ τηρήστε την παράδοση», ο Γερμανός διοικητής αναγκάστηκε να αποχωρήσει.

Αντίστοιχα και όταν ο Οθωμανός Σουλτάνος Σελίμ ο Α΄ ο Σκληρός είχε αποφασίσει να κλείσει όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες στην Αυτοκρατορία, ο Οικουμενικός Πατριάρχης έβαλε να χτυπούν σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας, ο Σουλτάνος απέιλησε ότι θα τον κρεμάσει, αυτός τους απάντησε: «Εγώ έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω ως Πατριάρχης, αν θέλετε να με κρεμάσετε να το σκοινί» και του έδωσε μία έτοιμη τριχιά για κρέμασμα και στην θέα της ο Σουλτάνος αναγκάστηκε να αποχωρήσει.

Ο Προφήτης Ελισαίος πολλαπλασίασε Θαυματουργικά το λαδί της χήρας ενός Προφήτη για να βρει αυτή και τα παιδιά της χρήματα για να ξεχρεώσουν τα χρέη τους, όπως και ο Άγιος Σπυρίδωνας μετέτρεψε σε χρυσό ένα φίδι για να δώσει χρήματα σε κάποιον να ξεπληρώσει τα χρέη του και μόλις αυτός τα ξεχρέωσε, επέστρεψε το φίδι τον Άγιο και αυτός το έκανε ξανά κανονικό ζώο.

«Τον ερχόμενο χρόνο τέτοια εποχή που θα είμαι ξανά εδώ» είπε ο Κύριος στην άτεκνη και ηλικιωμένη Σάρρα θα έχεις γιο, όπως και έγινε, ενώ το ίδιο είπε και συνέβη και ο Προφήτης Ελισαίος στην άτεκνη και ηλικιωμένη Σουναμίτισα.

Ο βασιλιάς του Ιούδα Εζεκίας έδειξε τα πλούτη του παλατιού του στους απεσταλμένους του Βαβυλώνιου βασιλιά Μερωδάχ-Βωλεσάν, όπως και ο Λύδιος βασιλιάς Κροίσος στους απεσταλμένους του Πέρση βασιλιά Κύρου του Μέγα και στον Σόλωνα.

Ο Απόστολος Παύλος όταν μεταστράφηκε και άρχισαν οι διωγμοί εναντίον του κατεφυγε για τρία χρόνια στην έρημο και μετά επέστρεψε ως ο Απόστολος των Εθνών του Χριστιανισμού, όπως και ο Προφήτης Μωυσής κατεφυγε αρχικά για να γλιτώσει από τον Φαραω στην έρημο για σαράντα χρόνια και τα επέστρεψε ως ο ηγέτης των Εβραίων και τους έβγαλε από την Αίγυπτο.

Μία Αγία γιαγιά από τα χωριά της Πεδιάδας της πάντα Ελληνικής Κύπρου φρόντισε και τα νόθα παιδιά του συζύγου της, όπως ακριβώς έκανε και η Οκταβία, αδερφή του Οκταβιανό και σύζυγος του Αντωνίου με τα παιδιά που έκανε αυτός με την Κλεοπάτρα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Σέργιος όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στην Ρωμανία, κατέλαβαν πολλά εδάφη της και αρπάξαν τον Τίμιο Σταυρό όταν κατέλαβαν και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ έδωσε ως δάνειο τους θησαυρούς και τα σκευή της Εκκλησίας στον Αυτοκράτορα Ηράκλειο για να φτιάξει χρήματα και να σώσει το κράτος.

Αντίστοιχα η Ορθόδοξη Εκκλησιά με την Μικρασιατική Καταστροφή έδωσε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της στο κράτος και της γης της για να την μοιράσει στον λαό, με αντάλλαγμα την μισθοδοσία του κλήρου από το κράτος.

Η Αγία Παρασκευή μέσα στο μεγάλο καζάνι που την έβαλε ο Αυτοκράτορας Αντωνίνος δεν καίγονταν χάρις στην βοήθεια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, όπως ακριβώς και οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω στην Βαβυλώνα επί Προφήτη Δανιήλ.

Η μάνα των Επτά Παίδων ζήτησε από τον Αντίοχο τον Δ΄ τον Επιφανή να πεθάνει τελευταία για να δει ότι όντως οι γιοι της θα πέθαιναν για την Πίστη τους, όπως ακριβώς έκανε και ο Μεγάλος Δούκας Νοταράς για τον ίδιο λόγο από τον Μωάμεθ τον Β’ τον Πορθητή. 

Ο Άγιος Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ και Επίσκοπος Σμύρνης Χρυσόστομος αν και μπορούσαν να διαφύγουν με πλοία προτίμησαν σαν γνήσιοι ιεράρχες να μείνουν και να θυσιαστούν/μαρτυρήσουν μαζί με τα ποίμνια τους στην Πόλη και την Σμύρνη αντίστοιχα, όπως ακριβώς έκανε και ο Τσαρλς Γκόρντον στο Χαρτούμ. 

Λέγεται ότι λίγο πριν την δολοφονία του Καίσαρα ο υπηρέτης ενός στρατιώτη του πήρε φωτιά πάνω του και δεν έπαθε τίποτα, όπως και οι Τρεις Παίδες εν Καμίνω στην Βαβυλώνα. 

Τα παιδιά της Βηθλεέμ και τα παιδιά των Σοδόμων!!! Μετά τα Χριστούγεννα, όλος ο Χριστιανικός κόσμος επινοεί τρομοκρατημένη την Σφαγή των Παιδιών από τον Ηρώδη.  Ένα έγκλημα διαστάσεων που δεν μπορεί ποτέ να αξιολογηθεί.  Κάποιοι προσπαθούν να αμβλύνουν τη φρίκη λέγοντας ότι δεν υπήρχαν 14.000 μωρά, αλλά μόνο μερικές εκατοντάδες, λες και η δολοφονία ενός μωρού ή πολλών χιλιάδων δεν είναι στο ίδιο μητρώο της κόλασης.

 Σε άλλα μέρη, η δολοφονία των μωρών είναι ένας λόγος για προβληματισμό, για εκτίμηση της ζωής και για βαθύτερη σκέψη σχετικά με τις πραγματικές προτεραιότητες της ανθρωπότητας.  Για εμάς, αυτό το επεισόδιο της φυγάς ιστορίας του Θεού στην γη φαίνεται να περνά πολύ εύκολα.

 Ένα μωρό είναι και έχει ό,τι καλύτερο στον κόσμο.  Είναι η χαρούμενη σύνθεση των αξιών της ανθρωπότητας.  Όλη η αθωότητα του κόσμου βρίσκεται στα μάτια του.  Ένας μικρόσωμος άνθρωπος από όλα, που έχει όλα τα καλά. 

Το μωρό είναι το θεολογικό παράδειγμα της δημιουργίας του κόσμου, όλα μέσα του είναι «πολύ καλά», δεν έχει κανένα μικρό μίσος, ασχήμια, κακία ή αμαρτία.  Μόνο η αμαρτία κληρονομείται ως η αδυναμία της πτώσης, η ουσιαστική αστάθεια της αβάσεως των προγόνων.  Ταυτόχρονα, ένα μωρό δίνει νόημα σε ολόκληρο το σύμπαν. 

Μπορεί να φέρει την ευτυχία της γέννησης των γονιών του, ενώνει τα σπίτια, αλλάζει υπέροχα τη γνώμη των γονιών του, η αϋπνία τους είναι σκέτη ανάπαυση, το κλάμα του είναι δημιουργός χαράς.  Το πρόσωπο του παιδιού που αναρωτιέται με τις ερωτήσεις του κόσμου είναι η κορυφή της ομορφιάς που άφησε ο Θεός στην γη. 

Ο Θεός χαμογελάει μέσα από τα μωρά, κλαίει μέσα από αυτά, μας κοιτάζει από το στήθος της μητέρας μας με απέραντη αγάπη.  Τα ανθρώπινα μωρά δεν είναι απλώς ανθρώπινα μωρά, είναι οι εικόνες της αρχικής ανθρωπότητας, του αγίου και δοξάζοντας τον Θεό. 

Το βρέφος που θηλάζει στο στήθος της μητέρας είναι η πύλη του ουρανού, στην οποία ο Θεός τρέφει τον άνθρωπο από την αρχή του κόσμου και ο κατά το μέγιστο παρθένος άνθρωπος (η Μητέρα του Θεού) τρέφει θεϊκά τον Θεό.  Μόνο αργότερα τα μωρά θα πέσουν στην προσωπική βαρύτητα, και θα γεμίσουν με  την ύπαρξη της αμαρτίας.

 Η θανάτωση των μωρών από τον Ηρώδη, μόνο και μόνο για να μην πάρει κανείς το βασίλειό του, είναι η αρχή του ολοκληρωτικού κακού.  Ένα βρέφος δεν έχει δύναμη στην γη.  Όλη η δύναμή Του είναι στον ουρανό.  Μόνο μέσω του Σταυρού και μέσω της Ανάστασης, το άπειρο Παιδί μπορεί να πει: «Μου δόθηκε όλη η δύναμη στον ουρανό και στην γη». 

Ένα βρέφος δεν μπορεί να περπατήσει, να δέρνει, να μαλώσει ή ακόμα και να μιλήσει στην περιοριστική γλώσσα των ανθρώπων.  Ωστόσο, σε αυτό υπάρχει στον πυρήνα, στο καρύδι, όλη η πολυπλοκότητα της δημιουργίας που πηγάζει από την μυστική σκέψη του Θεού.  Στα μικρά μάτια του, κρύβονται μέσα στην ταπεινοφροσύνη, όλοι οι κόσμοι που θα δει, θα σκεφτεί ή θα δημιουργήσει στην πρόσκαιρη και αιώνια ζωή του.

.Γι' αυτό και η προφητεία του Ιερεμία προκαλεί έκπληξη: «Ακούστηκε φωνή στην Ράμα, θρήνος και θρήνος και πολύς κραυγές.  Η Ρέιτσελ έκλαιγε για τους γιους της και δεν ήθελε να παρηγορηθεί, γιατί δεν υπάρχουν πια». 

Όταν ένα παιδί πεθαίνει, ο πόνος στην καρδιά σου γίνεται η ίδια η καρδιά, η άβυσσος του παράλογου πόνου στην οποία χωράνε όλα τα δάκρυα αυτού του κόσμου.  Ο πατέρας μένει ορφανός για πάντα, και ο χρόνος δεν σκεπάζει την πληγή, αλλά την ανοίγει με κάθε στιγμή, σαν μια προφητεία του δικού του θανάτου. 

Μάλιστα, πέθαναν και οι γονείς των οποίων τα μωρά πέθαναν και μόνο ο Θεός συντηρεί την εύθραυστη ζωή εδώ, μέχρι να συναντήσουν τα παιδιά τους.  Η ζωή τους είναι μια απόσταση, ένα μεσοδιάστημα πόνου, που η λαχτάρα για το παιδί κρατάει χρόνο, μέχρι θανάτου.

 Πολλές φορές έθεσα στον εαυτό μου την ερώτηση: Γιατί ο Θεός έκαψε τα Σόδομα, με όλα τα μωρά μέσα, αλλά δεν έκαψε τους στρατιώτες του Ηρώδη;  Ο Δημιουργός γνώριζε ότι τα μωρά που γεννιούνταν στη χώρα της αμαρτίας της τρομερής διαστροφής θα κατέληγαν χειρότερα από τους γονείς τους. 

Γιατί το κακό δεν σταματά, είναι άπειρο, όπως και η κόλαση στην οποία τελειώνει.  Τα Σόδομα είναι το πρόσωπο του ατελείωτου πόνου του Θεού για να δούμε πώς αυτά τα υπέροχα μωρά θα καταλήξουν να τα χαλάσει το τίποτα, έτσι Αυτός, ο Εραστής των ανθρώπων, καίει την πόλη με φωτιά, για να μην φτάσουν τα μωρά των Σοδόμων στο ύψος του κακού. 

Η φωτιά των Σοδόμων τέθηκε για την αιώνια σωτηρία των νηπίων που βρίσκονταν σε αυτήν, γιατί οι ενήλικες είχαν ήδη μολυνθεί από το βδέλυγμα της ερήμωσης.  Ο θάνατος για αυτά τα μωρά είναι η οριστική φυγή τους από την κόλαση, είναι η ακύρωση μιας κλήσης του κακού μέσω της αγάπης και της καλοσύνης του Θεού.  Έτσι τα μωρά των Σοδόμων είναι τώρα στο φως, ως πείσμα της αγάπης ενάντια στο σκοτάδι που δεν θα μπορέσει να το συγκρατήσει για πάντα.

 Μας τρομάζει μάταια το δράμα των μωρών που σκότωσε ο Ηρώδης.  Στην διάρκεια της ζωής μας, η δολοφονία των πιο ιερών μελών της ανθρωπότητας συνεχίζεται πολύ πιο διακριτικά, πιο συστηματικά και πιο αποτελεσματικά. 

Τα νοσοκομεία όπου πρέπει να ακούγονται οι κρυστάλλινες φωνές της ζωής είναι στην πραγματικότητα σφαγεία της ανθρωπότητας, όπου σκοτώνονται χιλιάδες ιερά μωρά, προς αιώνια καταδίκη των γονιών τους. 

Η επίθεση του πονηρού από την αρχή του κόσμου δεν ήταν ποτέ περισσότερο επικεντρωμένη στα παιδιά.  Τα μωρά εξημερώνονται μπροστά σε υπολογιστές, δέχονται σεξουαλική επίθεση από την τηλεόραση, διεγείρονται ορμονικά από κάθε εικόνα pixel, διεγείρονται και τρέφονται με το κακό κάθε στιγμή. 

Σιγά σιγά το θείο φως σβήνει μέσα τους, για να αντικατασταθεί από τις συναρπαστικές λάμψεις της φωτιάς.  Η βία σκοτώνει, η σαρκική ηδονή που δεν γεννά μωρά σκοτώνει, η κακία σκοτώνει τον άλλον στην καρδιά μας.  Όλα διδάσκονται επιδέξια από έναν που από την αρχή ήταν δολοφόνος ανδρών.

 Η μόνη ανύπαρκτη κατηγορία ανθρώπων στην κόλαση είναι αυτή των (μικρών) παιδιών.  Και αυτό γιατί ο πιο τρομερός κατά συρροή δολοφόνος, στην αρχή της ζωής του, ήταν άγιος.  Ο ίδιος ο Εωσφόρος ως παιδί ήταν ένας φωτεινός Άγγελος. 

Η κόλαση με τα μωρά μέσα της μετατρέπεται φυσικά σε παράδεισο, η πνευματική πίσσα μέσα της ανθίζει με τις φωνές τους και η φωτιά σβήνει στα δάκρυα της αθωότητας.  Από αυτή την οπτική γωνία, ο θάνατος, μερικές φορές πρόωρος, πάντα παράλογος, είναι ακριβώς η υπονόμευση της αγάπης του Θεού για να μας βγάλει από την καταστροφική δίνη του δικού μας πόνου.  Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ανθρωπότητας είναι ότι ο Θεός δεν σε καταδικάζει ποτέ για αυτό που θα γίνεις! (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/12/blog-post_293.html)!!

Κρυφά τόσο ο Άγιος Αρσένιος Χατζεφέντης, όσο και ο Άγιος Πορφύριος προσπάθησαν και κατάφεραν σε μικρή ηλικία να μπουν και να μονάσουν στο Άγιο Όρος και τα κατάφεραν.

Στις σχισμές των βράχων διέμεναν τόσο οι Εδωμίτες, όσο και οι Τρωγλοδύτες, οι Αρχαίοι κάτοικοι της Σικελίας που ζούσαν στις σπηλιές, όπως και πολλοί Κρητικοί πριν τον Μίνωα.

Ευνούχοι υπήρχαν τόσο στο Αρχαίο Ισραήλ, στα Ελληνιστικά κράτη, όσο και στην Αρχαία Ρώμη, άλλα και στην Ρωμανία.

Συνέτρωγε μαζί με τον Δαβίδ στο τραπέζι του ο Μεμφιβοσθέ και ο Ιωαχίν στο τραπέζι του Ελ-Μερωδάχ.

Τόσο ο Μέγας Ναπολέοντας, όσο και ο Μανασσής όταν ηττήθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν από τους εχθρούς τους και οι δύο μαλάκωσε την αιχμαλωσία η καρδιά τους και στο τέλος αναγνώρισαν και οι δύο ότι μόνο ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Μοναδικός Πραγματικός Θεός.

Ο βασιλιάς Ιωσίας εκπλήρωσε τα λόγια του Προφήτη από την Σαμάρεια και του αλλού Προφήτη στον Ιεροβοάμ τον Α΄ που έλεγε ότι θα διαλύσει τα ειδωλολατρικά ιερά και θα επαναφέρει την Πίστη στον αληθινό Θεό και του έδειξαν οι κάτοικοι της περιοχής την πλακά που έλεγε τα λόγια αυτά στον τάφο του και αυτός ευχαριστήθηκε και έδωσε προνόμια στους κάτοικους της περιοχής.

Αντίστοιχα και όταν ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Πέρσες και άρχισε την κατάκτηση της Περσίας, όταν έφτασε στα Ιεροσόλυμα ο Αρχιερέας Ιαδδός του έδειξε το χειρόγραφο των Προφητειών του Προφήτη Δανιήλ που έλεγε ότι ένας Έλληνας βασιλιάς από την Δύση με το σήμα των Αιγών θα κατέλυε το Περσικό κράτος και αυτός ευχαριστήθηκε και έδωσε προνόμια σε όλους τους κάτοικους της Ιουδαίας.

Ο Αχάβ και ο Σεδεκίας ήταν και οι δύο ψευδοπροφήτες των Εβραίων στην Βαβυλώνα που δεν μίλαγαν στο όνομα του Κυρίου αλλά έλεγαν και οι δύο ψέματα στον Εβραϊκό λαό, ήταν διεφθαρμένοι σαν τους δύο διεφθαρμένους προύχοντες επί Σουζάνας και Προφήτη Δανιήλ και τους δύο γιους του Ηλεί, ενώ όλοι αυτοί πλάγιαζαν παράνομα με τις γυναίκες που δουλεύαν στο ιερό και από τον λαό και μοίχευαν και είχαν όλοι τους κακό τέλος, τους μεν πρώτους τους έκαψε ο Ναβαχοδονόσορας, τους δευτέρους τους εκτέλεσε ο λαός όταν ανακάλυψε χάρις στον Προφήτη Δανιήλ την απατή τους και οι τρίτοι σκοτώθηκαν πολεμώντας με τους Φιλισταίους.

Οι Αμμωνίτες στην Παλαιά Διαθήκη άνοιγαν τις κοιλίες των εγκύων Ισραηλιτισσών στην Γαλαάδ, το ίδιο έκαναν και οι Τούρκοι με τις γυναίκες των Ρωμιών όταν κατακτούσαν την Μικρά Ασία.

Με προσφορά λαδιού γενόταν η παράδοση/υποτέλεια στους Αρχαίους Αιγυπτίους και στους Ασσύριους στο Αρχαίο Ισραήλ, όπως και στην Αρχαία Περσία η υποτέλεια/παράδοση γίνονταν με την προσφορά γης και ύδωρ στην Αρχαία Ελλάδα.

Τα Σόδομα, τα Γόμορρα, η Σύβαρις και τα Γάλγαλα ήταν πόλεις της ανομίας, ανήθικες, φιλοπόλεμες και άδικες και για αυτό στο τέλος καταστράφηκαν.

Ανάκλιντρα για γεύμα, κρασί, χορό, τραγούδι και διασκέδαση χρησιμοποιούσαν τόσο οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, όπως και οι Αρχαίοι Ισραηλίτες.

Λέγεται ότι ο Ιωαννίκιος έγινε από λαικός Μητροπολίτης Ρεθύμνου, όπως και ο Φώτιος Οικουμενικός Πατριάρχης στην Πόλη. 

«Μην λογαριάσεις αυτή την αμαρτία» ζήτησε από τον Θεό ο Άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος για τους δήμιους του, όπως και Απόστολος των Εθνών Παύλος για όσους τον εγκατέλειψαν κατά την διάρκεια της δίκης του στην Ρώμη.

Δελφίνια έσωσαν τον Άγιο Καλλίστρατο, όπως και τον Φίλανθο τον Λακεδαιμόνιο. 

Ακολασία στις τελετές τους χρησιμοποιούσαν οι αιρετικοί Νικολαίτες, οι Χλίστι και οι Σοδομίτες.

Οι Άβαροι στην πολιορκία της Πόλης κατέρρευσαν, διότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μια “περίεργη” καλοκαιρινή καταιγίδα ξέσπασε, με δυνατούς ανέμους, που παρέσυραν όλους όσους είχαν καταφέρει να ανέβουν στα τείχη και διευκόλυνε παράλληλα και τα στιβαρά Ελληνικά πλοία να εμβολίζουν και να βυθίζουν τα αντίστοιχα Αβαροπερσικά (https://kanenazori.com/2024/01/21/gerontas-efraim-papismos-fake-news/), όπως ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ηττήθηκε και ο στρατός των ειδωλολατρών αντιπάλων του Μεγάλου Θεοδοσίου στην μάχη του Φρίγιδου Ποταμού.

Η εικόνα της Παναγιάς μας λιτανεύονταν από τον ίδιο επί τρείς μέρες, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης από τους Αβαροσλάβους (https://kanenazori.com/2024/01/21/gerontas-efraim-papismos-fake-news/), όπως ακριβώς και κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιεριχού οι Εβραίοι έκαναν για εφτά μέρες τον γύρο της πολης αυτής και την έβδομη ήχησαν οι σάλπιγγες και έπεσαν τα τείχη αυτής.

Ο Φράγκος ψευτοαυτοκράτορας της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης Βαλδουΐνος ο Β’ Κουτερναί, έτρεχε με συνοδεία του στο λιμάνι να σωθεί, έχοντας αφήσει ήδη σκήπτρο και στέμμα στη κρεββατοκάμαρα του (https://kanenazori.com/2024/01/21/gerontas-efraim-papismos-fake-news/), όπως και Όθωνας στην Αθήνα όταν ο Θεόδωρος Γρίβας με επανάσταση τον έριξε από τον θρόνο, ενώ και οι δύο αυτοί μονάρχες πέθαναν στην εξορία και δεν πήραν ποτέ ξανά πίσω τον παράνομο θρόνο τους.

Οι ανθρωποθυσίες και οι κανιβαλισμοί και η καταπίεση μέσω πολέμων των Μινωιτών σε άλλες περιοχές οδήγησε στο τέλος στην έκρηξη του Ηφαιστείου της Θήρας και σε τσουνάμι και στην καταστροφή μέρους της Κρήτης και σε εμφύλιο και στο τέλος από την κατάκτηση από τους Μυκηναίους, ενώ η έκρηξη του ίδιου Ηφαιστείου αυτού επί Ρωμανίας το 726 μ.Χ. ήταν η αφορμή για την έναρξη της εικονομαχίας από τον αιρετικό εικονομάχο Αυτοκράτορα Λέων τον Γ΄ τον ΄΄Ισαυρο.

Αντίστοιχα και ο πόλεμοι και ο ανήθικος τρόπος ζωής και ο σοδομισμός και οι αμαρτίες των Σοδόμων΄και των Γομόρων οδήγησε στην καταστροφή τους με πυρ εξ’ ουρανού από τον Θεό, ενώ και οι ανήθικοι και φιλοπόλεμοι Συβαρίτες καταστράφηκαν μέσω ήττας και καταστροφής τους από τον Κρότωνα.

Ο Άγιος Θεόδοτος, ο πατέρας του Αγίου Μάμμα όπως και ο Απόστολος Παύλος ζήτησε από τους Ρωμαίους που τον συνέλαβαν παράνομα και τον έβαλαν φυλακή για την Πίστη του να τον ζητήσουν οι Ρωμαϊκές αρχές, κάτι που δεν που επιτρέπονταν με τον Ρωμαϊκό νόμο, αφού αυτοί ήταν Ρωμαίοι πολίτες, κάτι που τόνισαν και στους διώκτες τους.

Φίλος των Άγριων ζωών ήταν ο Άγιος Μάμμας, αλλά και ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης

Φαράγγι της Σφαγής λόγω των πολλών πτωμάτων που πέταγαν εκεί οι Ισραηλίτες η κοιλάδα Εννόμ, όπως και κοκκάλια ονομάστηκε η πεδιάδα στον γκρεμό που έπεσαν τα πολλά πτώματα των εισβολέων σφαγιαστών βάρβαρων Γαλατών στην Αρχαία Ελλάδα.

 Στο Αρχαίο και το σύγχρονο Ιραήλ, όπως και στην Ρωμανία και την σύγχρονη Ελλάδα υπήρξαν άτομα που ζητούσαν την βίαη επαναφορά και επιβολή της ειδωλολατρείας, νεοπαγανιστές, όπως π.χ. ο Ιεροβοάμ ο Α’, ο Μανασσής, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο Μιχαήλ Ψελλός, ο Πλήθων κ.λπ.

Η Δύναμη του Κυρίου και Θεού μετέφερε τον Προφήτη Ιεζεκιήλ πάνω από την Ιερουσαλήμ και σε ένα βουνό και του έδειξε την πόλη αυτή και τον Τρίτο Ναό του Σολομώντα, όπως και τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό ο Σατανάς τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ και στον Τρίτο Ναό του Σολομώντα και του έδειξε πάνω σε ένα βουνό όλα τα Βασίλεια του κόσμου.

Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ, όπως και ο Προφήτης Ιωάννης και Ευαγγελιστής και οι δύο συνάντησαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό με την μορφή Ανθρώπου πολύ λαμπερού και επίσης ο Προφήτης Ιεζεκιήλ, όπως και ο Προφήτης Αβακκούμ αρπάχτηκαν και οι δύο από τα μαλλιά τους από έναν Άγγελο, με τον μεν πρώτο να μεταφέρεται από τον Άγγελο στον Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ και να τον επιστρέφει πίσω και τον δέυτερο να μεταφέρεται από τον Άγγελο από την Ιουδαία στον λάκο των λεόντων στον Προφήτη Δανιήλ στην Βαβυλώνα και να τον επιστρέφει πίσω.  

Τόσο ο Ηλιόδωρος, όσο και ο Πτολεμαίος ο Δ΄ο Φιλοπάτωρ όταν προσπάθησαν να μπουν με ασέβεια και να συλήσουν τον Ναό του Σολομώντα, ταράχθηκαν και απωθήθηκαν με Θαυμαστό τρόπο από Αγγέλους και τον Θεό και έπεσαν κάτω λυπόθυμοι ως νεκροί και μεταφέρθηκαν έξω και οι δύο από τους φίλους τους προκειμένου να μην πεθάνουν και συνήλθαν και οι δύο λίγο αργόερα με Θεία Παραχώρηση.

Στην μάχη της Ελασσά ο Ιούδας ο Μακκαβαίος αν και οι σύντροφοι του τον παρότρυναν να αποχωρήσει από την περιοχή σε πιο οχυρωμένο σημείο με τους 800 άντρες που απέμειναν μαζί του (οι άλλοι αποχώρησαν όταν είδαν το μέγεθος του εχθρικού στρατού υπό την ηγεσία του Βακχίδη μαζί με προδότες σαν τον Άλκιμο, υπό την ηγεσία του Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου τον Ε’) και ο ίδιος έπεσε πολεμώντας ηρωικά με τους σρατιώτες του προκαλώντας πολλές απώλειες στους εχθρούς τους.

Αντίστοιχα στην μάχη στο Μανιάκι ο Παπαφλέσας αν και οι σύντροφοι του τον παρότρυναν να αποχωρήσει από την περιοχή σε πιο οχυρωμένο σημείο με τους 800 άντρες που απέμειναν μαζί του (οι άλλοι αποχώρησαν όταν είδαν το μέγεθος του εχθρικού στρατού υπό την ηγεσία του Ιμπραήμ μαζί με προδότες σαν τον Νενέκο, υπό την ηγεσία του Οθωμανού Σουλτάνου Μαχμούτ του Β’) και ο ίδιος έπεσε πολεμώντας ηρωικά με τους σρατιώτες του προκαλώντας πολλές απώλειες στους εχθρούς τους.

Για την επιτυχία της Επανάστασης και την Ελευθερία της Ελλάδας και της Ιουδαίας και την έυρεση συμμάχων και την διπλωματική και την στρατιωτική στήριξη από άλλους λαούς, τόσο οι Ιουδαίο επί Μακκαβαίων, όσο και οι Έλληνες στην Επανάσταση της Εθνεγερσίας του 1.821 μ.Χ. έστειλαν πρέσβεις στους Ρωμαίους και στους Αγγλογάλλους και τους Ρώσους αντίστοιχα.

Και όντως οι Ρωμαίοι, οι Αγγλογάλλοι και οι Ρώσοι έστειλαν πρέσβεις και πολέμησαν σε κάποιες μάχες τους εχθρούς των Ελλήνων και των Ιουδαίων αντίστοιχα για τα συμφέροντα τους και ανάγκασαν τους Σελευκίδες και τους Τούρκους (π.χ. Αντίοχο Δ’, Αντίοχο Ε’, Μαχμούτ του Β’, Ναυμαχία του Ναβαρίνου) να αποδεχθούν την ανεξατησία των λαών αυτών (για να έχουν αυτούς τους λαούς προτεκτοράτα τους και να ασκούν με αυτά και πίεση κατά των Σελευκιδών και των Τούρκων).

Μετά τον θάνατο του πατέρα τους Ματταθία Μακκαβαίου, η διαδοχή γίνονταν μεταξύ των γιων του Ιούδα, Ιωάναθαν και Σιμών μέχρι και τον θάνατο του τελευταίου και την άνοδο στον θρόνο του Ιωάννη, όπως και στην Σαουδική Αραβία μετά τον θάνατο του πατέρα τους Αμπντέλ Μπιν Αζίζ, η διαδοχή γίνονταν μεταξύ των γιων του μέχρι και τον θάνατο του Αμπντάλα και την άνοδο στον θρόνο του Σαλμάν.

Πορφύρα έστειλε στον Ιώαναθαν Μακκαβαίο ως αναγνώριση του αξιώματος του ως Αρχιερέα ο Αλέξανδρος ο Α΄ των Σελευκιδών, όπως ακριβώς και ο Αυτοκράτορας της Ρωμανίας Αναστάσιος ο΄Α’ έστειλε στον Φράγκο βασιλιά Κλόβι τον Α’ και Ρήγα των Φράγκων και του έδωσε το αξίωμα του υπάτου, του πατρίκιυο και επίτιμου πρόξενου.

Ο Μέγας Αλέξανδρος έστειλε χρυσές πανοπλίες και όπλα στην Αθήνα που τοποθετήθηκαν στον Παρθενώνα, όπως και σε ναούς στην Περσέπολη και την Ελυμαίδα, όπως ακριβώς και ο Συμεών Μακκαβαίος τοποθέτησε χρυσές πανοπλίες πάνω σε στήλους στις πυραμίδες που κατασκεύασε προς τιμήν του πατέρα του και των αδερφών του.

Οι Έλληνες και οι Μακκαβαίοι επαναστάτησαν πολλές φορές και έχασαν πολλούς ηγέτες τους στον αγώνα κατά των Τούρκων και των Σελευκιδών για ελευθερία και ανεξαρτησία αντίστοιχα (με θάνατο ή σύλληψη), όπως π.χ. τους αδερφούς Αλέξανδρο και Δημήτριο Υψηλάντη (που έκαναν πλήρη υπακοή στην μητέρα τους Ελισάβετ), τους αδερφούς Μακκαβαίους (που έκαναν πλήρη υπακοή στον πατέρα τους Ματταθία) και πολέμησαν κατά των εχθρών τους μέχρι την τελική νίκη.

Τελικά τα δύο αυτά έθνη απέκτησαν την ανεξαρτησία τους με εκλεγμένους από αυτά ηγέτες τον Σιμών Μακκαβαίο και τον Καποδίστρια (Αρχιερέας ο πρώτος, ενώ σύμφωνα με κάποιους μελετητές ο Καποδίστριας φοάραγε από μέσα από την μπλούζα του μοναχικό ράσο, δηλαδή είχε καρεί Μοναχός κρυφά λίγο πριν την δολοφονία του), οι οποίοι είχαν βίαιο τέλος, όπως και ο Άγιος Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ από τον Τούρκο Οθωμανό Σουλτάνο Μαχμούτ του Β’ και ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής τον ευσεβή Αρχιερέα Ονία τον Γ’.

Τόσο ο Ματταθίας ο Μακκαβαίος, όσο και ο Παπαφλέσσας ήταν και οι δύο ιερείς και φλογεροί πατριώτες που κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους λαούς τους κατά των καταπιεστών τους και να καταφέρουν αυτοί να ανεξαρτητοποιηθούν μετά τον θάνατο τους, ενώ απελευθέρωσαν τα υπόλοιπα εδάφη τους στην συνέχεια στις επόμενες δεκαετίες με πολλούς άλλους εθνικούς αγώνες, ενώ στο τέλος έγιναν και οι δύο προτεκτοράτα των δήθεν συμμάχων τους Ρωμαίων και δυτικών αντίστοιχα.

Για να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες του ο Ιωάννης Υρκανός άνοιξε τον τάφο του Δαυίδ αποκομίζοντας 3.000 τάλαντα αργύρου, όπως έκανε και ο Λαχάρης στην Αθήνα παίρνοντας τον χρυσό του, αλλά και όπως οι Σταυροφόροι και οι Τούρκοι έκαναν με τους τάφους των Αυτοκρατόρων της Ρωμανίας λεηλατώντας τους λόγω ασέβειας και απληστίας.

Ο Αλέξανδρος Ιανναίος εκδικήθηκε άγρια τους Φαρισαίους. Τους επιτέθηκε και αφού εξόντωσε αρκετούς πολιόρκησε τους υπόλοιπους στην πόλη Βεμασελή όπου κατέφυγαν. Ο Αλέξανδρος Ιανναίος κατέλαβε την πόλη και συνέλαβε αρκετούς αιχμαλώτους.

Κατόπιν γύρισε στην Ιερουσαλήμ και σταύρωσε 800 από αυτούς. Την ομαδική σταύρωση παρακολούθησε ο Ασμόναιος βασιλιάς από ένα πύργο ενώ ταυτόχρονα έπινε και διασκέδαζε με τις παλλακίδες του. Πριν την σταύρωση θανάτωσε μπροστά στους μελλοθάνατους τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, όπως ακριβώς έκανε άδικα και ο παρανοικός Αυτοκράτορας Νέρωνας στην Αρχαία Ρώμη με τους Χριστιανούς, κατηγορόντας τους άδικα για την πυρκαγιά της Ρώμης που άναψε ο ίδιος.

Ο Αλέξανδρος Ιανναίος πέθανε στην έρημο (76 π.Χ.) πολιορκώντας το φρούριο Ράγαβα. Σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες που άφησε στην σύζυγο του ο θάνατος του θα έπρεπε να παραμείνει μυστικός μέχρι την κατάληψη του φρουρίου, όπως έμεινε μυστικός και ο θάνατος του Κίμωνα μέχρι την νίκη του Αθηναικού στόλου κατά των Περσών και του Οθωμανού Σουλτάνου Σουλειμάν του Μεγαλοπρεπούς μέχρι την κατάληψη του φρουρίου Szigetvár στην Ουγγαρία.

Οι διαμάχες μεταξύ των γιων του Σελεύκου του Γ΄ και του αδερφού του Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανούς διαίρεσαν το Βασίλειο των Σελευκιδών και οι εμφύλιοι που ακολούθησαν το αποδυνάμωσαν τόσο πολύ που στο τέλος αυτό καταλύθηκε από τους Ρωμαίους του Πομπήιου του Μέγα.

Αντίστοιχα και οι διαμάχες μεταξύ των γιων του Υρκανού του Β΄ και του Αριστόβουλου του Β’ (όπως και η μεταξύ τους διαμάχη), διαίρεσαν το Βασίλειο των Σελευκιδών και οι εμφύλιοι που ακολούθησαν το αποδυνάμωσαν τόσο πολύ που στο τέλος αυτό καταλύθηκε από τους Ρωμαίους του Πομπήιου του Μέγα.

Σύμφωνα με την παράδοση ο ανιψιός του Υρκανού, του ακρωτηρίασε τα αυτιά δαγκώνοντας τον, προκειμένου να μην ξαναγίνει αρχιερέας (ο αρχιερέας έπρεπε να είναι σωματικά ακέραιος), ενώ για τον ίδιο λόγο ακρωτηριάστηκε ο Ηρακλέωνας και ο Ιουστιανός ο Β΄ο Ρινότμητος στην Ρωμανία γιατί ένας Αυτοκράτορας έπρεπε να είναι σωματικά ακέραιος.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ είχε υποτακτικό μία αρκούδα και ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης ένα λιοντάρι.

Ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας έγραψε ένα λεξικό και οι τάχατες «διαφωτιστές» μία δήθεν «εγκυκλοπαίδεια».

Ο Βακχιδης εριψε σε πηγαδι Εβραιους που σκοτωσε, όπως εκαναν και οι μπολσεβικοι του Λενιν με τον Τσαρο Μιχαηλ τον Β΄, τον διαδοχο και αδερφο του Τσαρου Νικολαου του Β (τα ιδια εκαναν και στον Νικολαο τον Β΄ και την οικογενεια του), και σε αλλα μελη της Αυτοκρατορικης οικογενειας όταν τους δολοφονησαν και τους πεταξαν σε ένα πηγαδι.

Εκαψαν ευσεβεις Ιουδαιους οι στρατιωτες του Αντιοχου του Δ΄ του Επιφανη που αρνηθηκαν να παραδωθουν, όπως ακριβως εκαναν και οι Βρετανοι κατακτητες με τον ηρωικο Ορθόδοξο Χριστιανό τον Γρηγόριο Αυξεντίου της πλαντα Ελληνικής Κύπρου όταν αυτος αρνηθηκε να παραδοθει σε αυτους.

Ο Ηλιοδωρος διακυρηξε τα εργα του Θεού στα Ιεροσολυμα, όπως και ο δαιμονισμενος των Γεργεσηνων διακυρητε στην Δεκαπολη τα εργα που εκανε σε αυτόν ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και τον θεραπευσε.

Οι Σελευκιδες του Αντιοχου του Δ΄ του Επιφανους, εκτος από τους διωγμους και τις εκτελεσεις των Εβραιων, εκαιγαν και τα βιβλια τους, όπως και οι Ρωμαιοι Αυτοκρατορες εκτος από τους διωγμους και τις εκτελεσεις των Χριστιανών εκαιγαν και τα βιβλια τους.

Ο Άγιος Γεώργιος των Τεσσαρων Νεομαρτυρων στο Ρεθυμνο είχε χασει το ένα χερι του, όπως και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης.

Με αλυσιδες κοιμονταν φυλακισμενοι και παθαιναν βασανιστηρια οι Άγιοι 4 Νεομαρτυρες του Ρεθυμνου, όπως και οι αιχμαλωτοι από τους Τουρκους Αρχιερεις και προκριτοι στην Τριπολιτσα κατά την διαρκεια της επαναστασης του 1.821 μ.Χ. από τους Τουρκους.

Ουρανιο φως στεκονταν πανω από τα λειψαν των 4 Αγίων Νεομαρτυρων στο Ρεθυμνο, όπως και στον Άγιο Γέωργιο τον Νεομαρτυρα εξ. Ιωαννινων.

Στις 28 Οκτοβριου γιορταζουν οι 4 Νοεμαρυτρες του Ρεθυμνου (Γεώργιος, Αγγελής, Μανουήλ, Νικόλαος), ο Άγιος Νέστορας, η μάχη της Μίλβιας Γέφυρας και η εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού στον Μέγα Κωνσταντίνο με την επιγραφη «Εν Τούτω Νίκα», αλλα και η επετειος του «ΟΧΙ» στους Ιταλους φασιστες Ιταλους του Μουσολινι.

Ο κοσμος ξεκινησε με νερο κατά τις μερες της Δημιουργίας από τον Θεό και αναγεννηθηκε από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό κατά την διαρκεια της Βάπτισης Του στον Ιορδανη Ποταμο από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή.

Στην ανακομιδή του άφθαρτου σκηνώματος του Ιωάννη Βατάτζη, πάρθηκε η Πόλη πίσω (δηλαδή το έτος 1.261 μ.Χ.).

Μία Ρωσική παροιμία λέει: «Οι Έλληνες είναι το Δεξί Χέρι (Maνus) του Θεού».

Συμπερασματικά, θα μπορούσε να πει κάνεις, ότι το ιερό βιβλίο της Αγίας Γραφής, εξετάζοντας πολλά από τα περιστατικά του, περιέχει πολλά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας, τα οποία είναι πάντα ιδιαίτερα διδακτικά για όλους τους αναγνώστες του.