ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ 5

ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ 5

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ.

Ως γνωστόν, στην Βίβλο περιγράφονται πολλά ιστορικά γεγονότα, τα οποία αντιστοιχούν κατά πολύ με γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους από όταν αυτή γράφτηκε. Τα σημαντικότερα εξ’ αυτών είναι τα εξής:

Έτσι, ιερές Πανήγυρεις γίνονταν στην Αρχαιά Ελλάδα και την Ρωμανία, όπως γίνονται και στην σύγχρονη Ελλάδα.

Στο Μεγάλο Συνέδριο ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός είπε ότι: «Θα δείτε τον Υιό του Ανθρώπου να κάθεται εκ Δεξιών του Πατρός» πριν Τον σταυρώσουν και αναστηθεί, όπως και ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας είπε πριν μαρτυρήσει από τους Εβραίους κοιτώντας στον ουρανό: «Βλέπω τον Υιό του Ανθρώπου να κάθεται στα σύννεφα εκ Δεξιών του Πατρός».

Ο  Πέρσης βασιλιάς Αχασβήρος παντρεύτηκε την Ιουδαία Ιουδίθ, όπως και Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης ο Β΄ τις Χριστιανές Μαρία και Σιρίν.

Ο Ναβαχοδονόσορας ο Β΄ ο Μέγας μετέφεραν αιχμάλωτους λαούς στην Βαβυλώνα, όπως και ο Χοσρόης ο Α΄ ο Μέγας και ο Χοσρόης ο Β΄ στην Περσία.

Ο Λόχος των Λομβάρδων κατά του Φρειδερίκου του Α΄ Μπαρμπαρόσα αποτελούνταν από 300 μέλη, όπως όσοι ήταν και οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα στην μάχη των Θερμοπύλων κατά των Περσών του Ξέρξη του Α΄, όπως και ο στρατός του Κριτή Γεδεών κατά των Μαδανιατών.

Έκαιγαν τους Χριστιανούς μέσα στην Σαμψούντα ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν, όπως και οι Γερμανοί κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα.

Άλλαξε το ισλαμικό ημερολόγιο με το Αυτοκρατορικό που ξεκινούσε με το έτος ίδρυσης της Περσικής Αυτοκρατορίας, όπως έκαναν και οι  Γάλλοι επαναστάτες το 1.789 μ.Χ. προσπαθώντας να αλλάξουν το ημερολόγιο από την γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και βάζοντας ως πρώτο έτος αυτό της Γαλλικής Επανάστασης, όμως στο τέλος οι τυραννικοί αυτοί ηγέτες έπεσαν και η δικαιοσύνη και το σωστό θριάμβευσαν ξανά.

Ο προστάτης της καισαρικής τομής είναι ο Άγιος Καισάριος, ένας νεαρός διάκονος που μαρτύρησε στην Terracina, ο οποίος έχει αντικαταστήσει και εκχριστιανίσει την παγανιστική μορφή του Καίσαρα, ενώ και αυτός σαν τον Ιούλιο Καίσαρα κατάγονταν από το Αρχαίο γένος των Ιουλίων.

Ο μάρτυρας (Saint Cesareo στα Ιταλικά) επικαλείται για την επιτυχία αυτής της χειρουργικής επέμβασης, επειδή θεωρήθηκε ο νέος «χριστιανικός Καίσαρας» – σε αντίθεση με τον «ειδωλολατρικό Καίσαρα» – τον Μεσαίωνα άρχισε να επικαλείται. από εγκύους να ευχηθούν φυσιολογικό τοκετό, για την επιτυχία της αποβολής του μωρού από τη μήτρα και άρα για την σωτηρία τους και του αγέννητου.

Η πρακτική συνεχίζεται, μάλιστα τον μάρτυρα Καισάριο επικαλούνται οι μέλλουσες μητέρες που λόγω προβλημάτων υγείας ή αυτού του μωρού πρέπει να γεννήσουν το παιδί τους με την μέθοδο της καισαρικής τομής.

Την 1^η Νοεμβρίου του 107 μ.Χ., ο Λούξουριος, κυβερνήτης της πόλης, έδεσε τον Καισάριο και τον Ιουλιανό (τοπικό πρεσβύτερο ) μαζί σε ένα σάκο και τους πέταξε στη θάλασσα, από έναν γκρεμό που ονομαζόταν «Πίσκο Μοντάνο», όπως πέθανε και η κυρά Φροσύνη με άλλες γυναίκες στα Ιωάννινα.

Οι Άνακτες στην Αρχαία Ελλάδα εκλέγονταν από τον λαό και ήταν ηγέτες στον πόλεμο και δικαστές, όπως ακριβώς και οι Κριτές στο Αρχαίο Ισραήλ. 

Οι Αρχαίοι Έλληνες και οι Εβραίοι έλεγαν ότι οι ψυχές όσων θάβονται εκτός της πατρίδας τους δεν βρίσκουν ανάπαυση.

Οι κάτοικοι του Κρότων υπό τον Μίλων εξόντωσαν τους αμαρτωλούς, ανήθικους και φιλοπόλεμους Συβαρίτες, όπως και οι Ισραηλίτικες φυλές αντίστοιχα τους αμαρτωλούς, ανήθικους και φιλοπόλεμους Βενιαμίτες.

Ο Αβιμέλεχ έσφαξε τους αδερφούς του από τους οποίους διασώθηκε μόνο ο μικρότερος ο Ιωθάμ και ο Αβιμέλεχ είχε κακό τέλος, όπως και η Γοθολία έσφαξε όλους τους διάδοχους της δυναστείας του Δαβίδ, εκτός από τον μικρότερο από τους πρίγκιπες τον Ιωάς και η Γοθολία είχε κακό τέλος.

Τόσο ο Μανωάχ, όσο και ο Γεδεών, όταν προσέφεραν θυσία στον Άγγελο που τους εμφανίστηκε και αυτός στην συνέχεια αποκαλύφθηκε μπροστά τους, αυτοί έπεσαν με τρόμο στο έδαφος, όπως και οι  Τωβίτ και Τωβίας όταν τους αποκαλύφθηκε ο Αρχάγγελος Ραφαήλ.

Ο τρόπος καταστροφής της πόλης Γαβαά από το Ισραήλ ήταν ο ίδιος με την καταστροφή της πόλης Γάι από τον Ιησού του Ναυή.

Μετά την αναφορά των πέντε κατάσκοπων του Δαν στην Λάισα, όπως και κατάσκοπων του Ιησού του Ναυή στην Ιεριχώ οι πόλεις αυτές καταστράφηκαν από τους Δανίτες και τους Ισραηλίτες αντίστοιχα.

Οι στρατιώτες του Εφραίμ στράφηκαν ενάντια στους Κριτές Γεδεών και Ιαφθάε αντίστοιχα γιατί τάχατες δεν τους είχαν καλέσει να πολεμήσουν με τους Αμμωνίτες και Μαδανιάτες αντίστοιχα. 

Ο Λευίτης από την Βηθλεέμ παντρεύτηκε μία παλλακίδα, με την οποία κάποτε τσακώθηκαν και μετέπειτα τα ξαναβρήκαν όταν αυτός πήγε και την ξαναβρήκε, όπως και ο Προφήτης Ωσηέ παντρεύτηκε μία ιερόδουλή και κάποια στιγμή αυτή τον εγκατέλειψε και  τα ξαναβρήκαν όταν αυτός πήγε και την ξαναβρήκε.

Αυτοκτονήσαν και αλληλοσκοτώθηκαν όταν ηττήθηκαν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα του Όθωνα όταν αυτός ηττήθηκε και αυτοκτόνησε, όπως ακριβώς και οι στρατοί των Ωρήβ, Ζεέβ, Ζεβάλ και Σαλμούνια των Μαδανιατών αλληλοσκοτώθηκαν όταν ηττήθηκαν από τον Γεδεών.

Νυχτερινή επίθεση έκανε ο Γεδεών και διέλυσε τον στρατό των Μαδανιατών στην Κορκάρ που είχαν στρατοπεδεύσει, όπως και με νυχτερινή επίθεση διέλυσε τον στρατό των Καρχηδονίων και των Ναούμηδων συμμάχων τους ο Σκιπίων ο Αφρικανός στην μάχη της Ούτικα.

Τόσο ο Εούδ, όσο και οι 700 επίλεκτοι της Γαβαά ήταν αριστερόχειρες και ήταν σφεντονιές οι 700, όπως ο Δαβίδ ενάντια στον Γολιάθ.

Οι δύο γυναίκες του Σαμψών, η Φιλισταία και η Δαλιδά, προκειμένου αυτός να τους πει τα μυστικά τους τους γκρίνιαζαν και τους ταλαιπωρούσαν, ενώ και οι δύο με απειλές και κολακείες από τους Φιλισταίους ή αμοιβές πείστηκαν να πράξουν τα παραπάνω.

Οι Ρηχαβίτες αντί για πόλεις και μετά την ίδρυση του Ισραήλ εμμέναν σε σκηνές και ζούσαν νομαδική ζωή, όπως και ο Χεβώρ ο Κεναίτης.

Η παρακμή της Ιουδαίας φαίνεται εν μέρει να είναι αποτέλεσμα των σχισμάτων εντός της Εβραϊκής θρησκείας, με αυτούς που τηρούν την αρχική πίστη, αυτούς που ακολουθούν τους Νόμους του Ανθρώπου (το Ταλμούδ) με επικεφαλής τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους που λέγεται ότι είχαν πιο φιλελεύθερες πεποιθήσεις (ή φιλελεύθερες τουλάχιστον σε σύγκριση με τους Φαρισαίους).

Εξετάζοντας την ιστορία του Ισραήλ και της Ιουδαίας, νομίζω ότι μπορεί να γίνει σύγκριση με τη Δυτική και την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθώς και οι δύο χωρίστηκαν πολιτικά, η αρχαιότερη από τις δύο παρήκμασε και αποστάτησε, και τελικά οι θρησκευτικές διαιρέσεις και οι πολιτικές διαμάχες οδήγησαν σε το εναπομείναν τμήμα που πρέπει να κατακτηθεί, έχοντας εκείνους που πιστεύουν αληθινά να ζουν υπό κατοχή. Επιφανειακά, οι ομοιότητες είναι εντυπωσιακές, αλλά θα χρειαστεί να το εξετάσω περαιτέρω σε μεταγενέστερη ημερομηνία.

Ζωοδόχος Πηγή Παναγία Αργοκοιλιώτισσα στην Νάξο Το χωριό των υπερφυσικών φαινομένων στην Νάξο!!! Το χωριό των υπερφυσικών φαινομένων στην Νάξο. ΚΥΚΛΆΔΕΣ Κορωνίς. Στο χωριό των υπερφυσικών φαινομένων, όπως ονομάστηκε η Κόρωνος της Νάξου, όπου το ήμισυ του πληθυσμού συνδιαλέγεται σε μια κατάσταση φοβερής υποβολής με την Παναγία, διαδραματίζονταν ανεξήγητα γεγονότα.

Άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, μιλούσαν καθημερινώς με την Παναγία, σε μια κατάσταση υπνωτικής ομαδικής υποβολής. Πριν, όμως, αναφερθούμε στα άκρως ενδιαφέροντα και άξια μελέτης φαινόμενα του φιλήσυχου και γραφικού αυτού ορεινού χωριού της Νάξου, θα έπρεπε πρώτα να ανατρέξουμε στην ιστορία της περιοχής.

Έτσι, μόλις απελευθερώθηκε το Κυκλαδίτικο αυτό νησί από τους Τούρκους, οι κάτοικοι των χωριών Βόθρου (μετέπειτα Κορώνου), Σκαδού και Κωμιακής έβλεπαν όνειρα σχεδόν όμοια. Μια γυναίκα λευκοντυμένη τούς έλεγε πως στην θέση “Αργοκοίλι” υπήρχε μέσα στην γη μια εικόνα της Παναγίας, φιλοτεχνημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Θεοσεβούμενοι όλοι τους, κατέφευγαν σε καθημερινή νηστεία και συγκεντρώνονταν στο σημείο, που τους υπεδείκνυε στον ύπνο τους η λευκοντυμένη γυναίκα και έσκαβαν για χρόνια ολόκληρα, δίχως να βρίσκουν τίποτε.

Αυτό διήρκεσε πολλά χρόνια, χωρίς να απογοητεύονται, επειδή τα όνειρα του πληθυσμού συνεχίζονταν αμείωτα. Πλην τούτων, πολλοί χωρικοί, κατά τον κάματο της εργασίας τους, βυθίζονταν ξαφνικά σε ύπνο και άρχιζαν να συνδιαλέγονται με την λευκοντυμένη κυρά.

Κι έφτασε το 1.835 μ.Χ… Άντρες και γυναίκες ξεκίνησαν πια να βλέπουν στα όνειρά τους πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Την 25η Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, ανήμερα του Ευαγγελισμού, ανευρέθηκε η περίφημη και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Τα όνειρα αυτά τα έβλεπαν κυρίως οι χωρικοί Χριστοδούλου και Νικ. Μανωλάς. Την παραμονή, λοιπόν, του Ευαγγελισμού, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, πρόβαλαν στον ουρανό του νησιού φωτεινά, υπέρλαμπρα σημάδια.

Το μέγα αυτό θαύμα διαδόθηκε στα πέρατα της Ελλάδας και την επόμενη ημέρα, ανήμερα 25^η Μαρτίου, συγκεντρώθηκαν χιλιάδες ευσεβών στον τόπο, όπου η γυναίκα με τα λευκά ενδύματα τοποθετούσε την εικόνα του Ευαγγελιστή Λουκά.

Ο Χριστοδούλου, μάλιστα, τρεις ημέρες νωρίτερα, είχε διατάξει νηστεία. Το μεσημέρι του Ευαγγελισμού περίμεναν όλοι σε βαθιά κατάνυξη, όπως είχε αιτηθεί η λευκοντυμένη γυναίκα, τον άνθρωπο, ο οποίος θα έπαιρνε τις οδηγίες Της, για να βρει την θαυματουργή εικόνα.

Τότε, έξαφνα, εμφανίστηκε σαν υπνοβάτης, κατάχλομος, στα άσπρα ντυμένος, ο 18χρονος ποιμένας Ιωάννης Μαγγιώρος. Όλος ο κόσμος, με επικεφαλής τον νεαρό βοσκό και τους ιερείς της περιοχής, κατευθύνθηκαν στο ήδη ανασκαμμένο μέρος. Εκεί, προχώρησε μπροστά ο βοσκός με μια σκαπάνη στα χέρια. Κατέβηκε μέσα στον λάκκο και εμφανίστηκε τρεις ολόκληρες ώρες αργότερα.

Στην επιστροφή του, βαστούσε στα χέρια του τρεις εικόνες: του Παντοκράτορα, της Θεοτόκου και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Το Χριστιανικό δέος, που πλημμύρισε τις ψυχές των πιστών, ήταν αδύνατο να περιγραφτεί. Έψαλλαν γονυπετείς, ενώ παράλληλα ακουγόταν μια γάργαρη βοή και νερό ΑΑγιασμένο αναπήδησε από τον τόπο, όπου ανασύρθηκαν οι τρεις εικόνες.

Έκτοτε, οι Χριστοδούλου και Μανωλάς οραματίζονταν τακτικά. Είχαν μετατραπεί σε προφήτες κάθε καλού, αλλά και κακού. Οι γεροντότεροι κάτοικοι της Κορώνου αφηγούνταν ότι και οι δυο τους είχαν προφητεύσει συμβάντα, όχι μονάχα της περιοχής, αλλά πανελλήνια και παγκόσμια.

Οι εικόνες αυτές τον ίδιο χρόνο κλάπηκαν. Οι Χριστοδούλου και Μανωλάς ισχυρίζονταν ότι γνώριζαν και τους κλέφτες, αλλά και την κρύπτη τους. Όμως, δεν το ομολογούσαν, διότι τους το είχε απαγορεύσει η Παναγία στις συνομιλίες τους.

Πέρασαν έτσι χρόνια και χρόνια. Οι δύο χωρικοί πέθαναν. Ο Μανωλάς είχε έναν γιο. Κατά την δύση της ζωής του, άρχισε κι εκείνος να οραματίζεται και να προτρέπει τους συγχωριανούς του να εργαστούν κοπιαστικά, ώστε να ξαναβρούν τις εικόνες. Ο ίδιος, μέχρι το 1.925 μ.Χ., οπότε και απεβίωσε, έψαχνε σχολαστικά για τον εντοπισμό τους.

Παρ’ ολίγον, θα λησμονούνταν οι παραδόσεις και οι οραματιστές, όταν, το 1.930 μ.Χ., ξανάρχισαν τα οράματα διαφόρων προσώπων της Κορώνου.

Πρώτη η μαθήτρια Γυμνασίου Νάξου, η Αικατερίνη Γ. Λεγάκη, δισεγγονή του Μανωλά, είδε στον ύπνο της την Αγία Άννα να της λέει ότι στο σπίτι που έμενε, ήταν κρυμμένη η εικόνα της Θεοτόκου. Της υπέδειξε, μάλιστα, και το σημείο και της ζήτησε να πει στον αδερφό της να παραλάβει την εικόνα και να τη μεταφέρει στην Κόρωνο.

Η μαθήτρια αφηγήθηκε το όνειρό της στον αδερφό της, που ήταν καθηγητής στο ίδιο Γυμνάσιο. Εκείνος μεταβίβασε τις πληροφορίες, που είχαν προκύψει από το όνειρο της Αικατερίνης, στην ιδιοκτήτρια της οικίας, όπου διέμενε η νεαρή μαθήτρια.

Πράγματι, η κυρία Ξένου εμπιστεύθηκε στον Νικηφόρο Λεγάκη ότι είχε μια εικόνα παλιά, για την οποία, όμως, δεν γνώριζε αν ήταν ή όχι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είχε πρωτοβρεθεί το 1.835 μ.Χ.

Ο Νικηφόρος Λεγάκης είχε ακούσει από παλιούς Κορωνίτες ότι το κλεμμένο εικόνισμα ήταν μικρό, με σκαλιστό πλαίσιο, κομμένο σε μια γωνιά από έναν παπά και ότι το κόψιμο του πλαισίου είχε γίνει από την Θεία Πρόνοια, ώστε να ανευρίσκεται ευκολότερα το εικόνισμα.

Η εικόνα, που έφερε η κυρία Ειρήνη Ξένου ενώπιον του Νικηφόρου Λεγάκη, είχε εκείνο το χαρακτηριστικό κόψιμο στο πλαίσιό του. Εν τούτοις, ο καθηγητής ήταν δύσπιστος. Είδε, όμως, κι αυτός στον ύπνο του την Αγία Άννα να του λέει πως αυτό ήταν το κλεμμένο εικόνισμα και πως έπρεπε να το μεταφέρει πίσω στην Κόρωνο.

Το ίδιο βράδυ, πέντε χωρικοί στην Κόρωνο έβλεπαν στον ύπνο τους το ίδιο ακριβώς όνειρο. Έτσι, την επομένη το πρωί, στις 2 Φεβρουαρίου του 1.930 μ.Χ., όλοι μαζί μετέφεραν την εικόνα στην Κόρωνο. Μόλις την εναπόθεσαν στην Εκκλησία του χωριού, το ξεροπήγαδο στον περίβολο του ναού γέμισε αμέσως αγίασμα.

Από την επόμενη κιόλας ημέρα, ξεκίνησαν τα περίεργα. Τρία αγοράκια και δύο κοριτσάκια, ηλικίας και τα πέντε 12 ετών, ανακοίνωσαν στους δικούς τους πως εμφανίστηκε στον ύπνο τους η Παναγία. Τα παιδιά αυτά, αφού αφηγήθηκαν λεπτομερώς το όνειρό τους, βυθίστηκαν σε υπνωτική κατάσταση, κατά την διάρκεια της οποίας συνομιλούσαν με κάποιο πρόσωπο και έκαναν διάφορες προφητείες.

Έκτοτε, καταλαμβάνονταν καθημερινά από την ανεξήγητη αυτή ύπνωση, προλέγοντας γεγονότα τοπικής ή γενικής φύσης, τα οποία πάντοτε επαληθεύονταν απολύτως.

Σιγά-σιγά, τα ίδια φαινόμενα άρχισαν να παρουσιάζονται και σε μεγάλους. Άντρες και γυναίκες πλέον προφήτευαν ή προλάβαιναν την κακή εξέλιξη κάθε είδους γεγονότων. Ενώ φαίνονταν ήρεμοι, ξαφνικά έπεφταν σε ύπνωση και μόλις κοιμούνταν, μιλούσαν για λογαριασμό της Θεοτόκου.

Το 1.935 μ.Χ., σε εκείνη την πρωτοφανή ομαδική υποβολή, είχαν περιπλακεί περί τους 65 άντρες, γυναίκες και παιδιά, προλέγοντας πολέμους και καταστροφές δια στόματος της Παναγίας, που έμελλε να αναστατώσουν και να συνταράξουν τον κόσμο ολόκληρο. (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/03/blog-post_496.html).

Ο Αρχέλαος μετέφερε την πρωτεύουσα της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας από τις Αίγες στην Πέλλα, όπως και Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Ρώμη στην Νέα/Δεύτερη Ρώμη/Κωνσταντινούπολη/Πόλη.

Η Νινευή της Παλαιάς Διαθήκης λέγεται ότι ήταν η πόλη Νίνος που έκτισε ο Νίνος, που για άλλους ήταν πλησίον του Ευφράτη και για άλλους πλησίον του Τίγρη προς τα Βορειανατολικά της Βαβυλώνας.

Έγινε Έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο όπου τους καταπίεζαν οι  Αιγύπτιοι, όπως και από το Μεσολόγγι λόγω της πολιορκίας των Τουρκοαιγυπτίων.

Ο Σολομών ήταν ο Εβραίος Λουδοβίκος «βασιλιάς Ήλιος».

Ο Δαβίδ αφιέρωσε σε ναό το σπαθί του Γολιάθ, όπως και ο Καίσαρας το υποτιθέμενο σπαθί που τάχατες οι Γαλάτες ισχυρίζονταν ότι είχαν πάρει από αυτόν.

Ο Ιωανάθαν και ο Δαβίδ ήταν κολλητοί και πολεμούσαν από κοινού στις μάχες, όπως ακριβώς και ο Ηφαιστίωνας και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Έπλεναν και έλουζαν τους ξένους στην Μυκηναϊκή Ελλάδα, όπως και ο Αβραάμ και ο Λωτ τα πόδια των ξένων και τους φιλοξενούσαν όλοι τους.

Η πυραμίδα λέγεται ότι πήρε το όνομα της από το (την φλόγα του) πυρ(ός), την λέξη σίτος που είχε σχήμα πυραμίδας από τα σιτοδοχεία που έφτιαξε ο Δίκαιος Ιωσήφ, από το Κοπτικό Πυραμόνε, που σημαίνει ακτίνα ήλιου.

Για έναν καρπό έχασαν ο Αδάμ και η Εύα τον Παράδεισο και για ένα πιάτο φάκες ο Ησαύ/Εδώμ τα πρωτοτόκια.

Ο απόγονος του Αγάγ Αμάν προσπάθησε να εξοντώσει τους Εβραίους και εξοντώθηκε και αυτός από έναν απόγονο του Κις (ο μεν Αγάγ από τον Σαούλ και ο Αμάν από τον Μαρδοχαίο και την Εσθήρ αντίστοιχα).

Η μητέρα του Shapur II ήταν Εβραία, ενώ η σύζυγος του Yazdgerd I και η μητέρα του Bahram V ήταν η Shushandukht , η οποία ήταν κόρη του Εξιλάρχη Huna Νέιθαν, όπως ήταν και η Εσθήρ σύζυγος του Αχασβηρου.

Ο Εβραίος βασιλιάς-μαριονέτα των Ρωμαίων, Υρκανός Β', έπεσε στα χέρια των Παρθών που του έκοψαν τα αυτιά για να τον καταστήσουν ακατάλληλο για διακυβέρνηση, όπως έγινε και στην Ρωμανία με τον Ηρακλεωνά και τον Ιουστίνο τον Β΄ τον Ρινότμητο.

Ο Ναδίρ Σαχ υποσχέθηκε: «Θα πάρω την Ρωσία, θα ξαναχτίσω την Ιερουσαλήμ και θα συγκεντρώσω όλα τα παιδιά του Ισραήλ μαζί, όπως ο Κύρος ο Μέγας» (ενώ τα ίδια έλεγε και ο Μέγας Ναπολέοντας). Ωστόσο, ο θάνατος τον πρόλαβε και δεν του το επέτρεψε.

Ο Όσιος Σέργιος του Ροντόνεζ πραγματοποίησε ανάσταση παιδιού (https://romioitispolis.gr/osios-sergios-toy-rantonez-i-anastasi-toy-paidioy/), όπως και οι Προφήτες Ηλίας και Ελισαίος, αλλά και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός.

Οι Άνακτες στην Αρχαία Ελλάδα εκλέγονταν από τον λαό και ήταν ηγέτες στον πόλεμο και δικαστές, όπως ακριβώς και οι Κριτές στο Αρχαίο Ισραήλ. 

Με πέτρα σκότωσε ο Δαβίδ τον Γολιάθ και ο Πλαταιές ο Αείμνηστος τον Μαρδόνιο.

Ως τον Οίθαλλο και την Γοργόφωνη οι χήρες δεν παντρεύονταν στην Αρχαία Ελλάδα, όπως ακριβώς συναινεί και στο Αρχαίο Ισραήλ το ίδιο χρονικό διάστημα.

Οι Εβραίοι και Ασσύριοι έλεγαν τους Έλληνες Javan, οι Πέρσες Juna, οι Αιγύπτιοι Quianan, οι Αρμένιοι Juvin και οι Άραβες Juna.

Ο Αυνάν και ο Πεισίστρατος, επειδή δεν ήθελαν κάνουν παιδιά με τις συζυγούς τους εκσπερμάτωναν και δεν τις αφήναν επίτηδες έγκυες. 

«Συν Αθηνά και χείρα κίνει» έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες και «Άγιε Γεώργιε βοηθέ με, βαλέ και εσύ το χέρι σου» οι Μεσαιωνικοί Έλληνες στην Ρωμανία.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία ζούσε γυμνή στην έρημο μόνη της, όπως και οι Πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα στον Παράδεισο. 

Αλλά και οι Αόρατοι Ασκητές στο Άγιο Όρος λέγεται ότι ήταν γυμνοί, αλλά τόσο αυτοί, όσο και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία όταν έβλεπαν άλλους ανθρώπους και Αγίους έβαζαν ενδύματα, όπως και οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο όταν γευτήκαν τους καρπούς του απαγορευμένου καρπού.

Ίπτατο τόσο η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, όσο και ο Όσιος Εφραίμ Αριζόνας.

Το Αρχαίο Βασίλειο του Ισραήλ ήταν ειδωλολατρικό και συγκρητιστικού και είχε εχθρικές σχέσεις και καταπίεζε το Βασίλειο του Ιούδα, ενώ με την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία πολλοί Εβραίοι που έμειναν στην περιοχή, είτε αναμείχθηκαν, είτε προσηλύτισαν τους αλλοφύλους που έφεραν οι Ασσύριοι στον Ιουδαϊσμό με συγκριτιστική στοιχεία και έτσι δημιουργήθηκαν οι Σαμαρείτες, οι οποίοι είχαν εχθρικές σχέσεις με τους αυθεντικούς Ιουδαίους.

Αντίστοιχα και στον Μεσαίωνα, πολλοί Εβραίοι που πήγαν στην Χαζαρία είτε προσηλύτισαν τους αλλοφύλους και δημιουργήσαν τους Ασκενάζι/Χαζάρους Εβραίους, στην ουσία όχι Ιουδαίους, αλλά ένα κράτος που ήταν ειδωλολατρικό και συγκρητιστικό, οι οποίοι είχαν εχθρικές σχέσεις με τους αυθεντικούς Ιουδαίους (Σεφαρδίτες και Μεναχέμ).

Αλλά και στις μέρες μας, το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ η πλειοψηφία των κατοίκων του είναι Χαζάροι/Ασκενάζι, αλλόφυλοι ή ανάμεικτοι και είναι όχι Ιουδαϊκό όπως στην Αρχαιότητα, αλλά ειδωλολατρικό και συγκρητιστικού στην ουσία, οι οποίοι έχουν εχθρικές σχέσεις με τους αυθεντικούς Ιουδαίους (Σεφαρδίτες και Μεναχέμ).

Συνελήφθησαν οι ηγέτες των επαναστατών Εβραίων επί Βαβυλωνίων (Σεδεκίας) και επί Ρωμαίων (Ιωάννης της Γισκάλας και Σιμών Μπαρ Γκιορά) συνελήφθησαν από τους εχθρούς τους (Ναβαχοδονόσορα και Τίτο) και πέθαναν σε αθλείς συνθήκες και βασανιστήρια στην φυλακή.

Τόσο τα οστά του Ιωακείμ, του Ρασπούτιν, της Ιεζάβελ, όσο και της Ολυμπιάδας, αλλά και του Βολτέρου έμειναν άθαφτα και πετάχτηκαν έξω από τάφους όσα είχαν θαφτεί.

Κατά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ και την πτώση της στους Βαβυλωνίους του Ναβαχοδονόσορα του Β΄ του Μέγα, ο Προφήτης Ιερεμίας συνελήφθη και φυλακίστηκε και μετέπειτα απελευθερώθηκε και του επιτράπηκε να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ για να ποιμάνει τον λαό του.

Αντίστοιχα κατά την πολιορκία της Πόλης και την πτώση της στους Τούρκους του Μωάμεθ του Β΄ του Πορθητής, ο αρχικά Μονάχος Γεώργιος Σχολάριος συνελήφθη και φυλακίστηκε και μετέπειτα απελευθερώθηκε και του επιτράπηκε να επιστρέψει στην Πόλη για να ποιμάνει τον λαό του ως ο πρώτος Ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την πτώση της Πόλης στους Τούρκους.

Με την πτώση της Ιερουσαλήμ στους Βαβυλώνιους, όπως και της Πόλης στους Τούρκους, πολλά ηγετικά στελέχη του, αλλά και μέρος του λαού διέφυγε στο εξωτερικό (στην Αίγυπτο και στην Ιταλία αντίστοιχα), όμως στην συνέχεια ο Ναβαχοδονόσορας ο Β΄ ο Μέγας και ο Μωάμεθ ο Β΄ ο Πορθητής επιτέθηκαν και στα κράτη αυτά και κατέστρεψαν ένα μέρος τους.

Τόσο με την πτώση της της Ιερουσαλήμ στους Βαβυλώνιους, όπως και της Πόλης στους Τούρκους ξεκίνησε ανταρτικό από τους Ιωναχάν, ο Ισμαήλ, ο Ιωανάθαν, ο Σεραίας και ο Ιαζανίας, όπως και στην κατεχόμενη Ρωμανία από ηγέτες όπως ο Κροκόδειλος Κλαδάς ή ο Θεόδωρος Μπουγάς.

Ήταν Ορθόδοξος Πατριάρχης στην Σερβία ο Παύλος στους διωγμούς των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο και στον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο των Νατοϊκών με την Σερβία, όπως και Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Ουκρανίας Ονούφριου στους διωγμούς των Ορθοδόξων στην Ουκρανία στον Ρωσοουκρανικό πόλεμο με την εισβολή των Ουκρανών νεοναζί και των δυτικών στην Μικρορωσία και την Νοβορώσια.

Ο Απόστολος Παύλος, πρώτα Σαούλ μετά το όραμα στην Δαμασκό έγινε από εχθρός του Θεού Χριστιανός, ενώ ο βασιλιάς του Ισραήλ Σαούλ από  πιστός αρχικά έγινε στο τέλος της ζωής του άπιστος και εχθρός του Θεού. 

Ο δεύτερος και μη νόμιμος άντρας της Μιχάλ ο Φαλτί, γιο του Άμις, την έφερε κλαίγοντας στον πρώτο και κανονικό της συζυγο, τον Δαβίδ και αμέσως μετά έφυγε, όπως και ο γελωτοποιός του Αττίλα έφερε την σύζυγο του στον Αττίλα κλαίγοντας και μετά έφυγε όταν ο Αττίλας τον εξόρισε.

Ζήτησε από τον γιο ενός πάροικου Αμαληκίτη να τον σκοτώσει πριν πεθάνει αργά και βασανιστικά από την αυτοκτονία του ο Σαούλ με σπαθί (σαν των Βάρου, Βρούτου και Κάσιου), όπως και ο Αβιμέλεχ ζήτησε το ίδιο από έναν στρατιώτη του όταν του έριξε μία μυλόπετρα μία γυναίκα στο κεφάλι για να μην πουν ότι πέθανε από αυτή. 

Τα λείψανα του Προφήτη Ελισαίου ανέστησαν νεκρό και του Αγίου Βάρβαρου γιάτρευαν αρρώστους.

Πλήθος λαού επισκέπτονταν στην έρημο του Ιορδανή τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή, όπως και τον Άγιο Βάρβαρο στην έρημο της Νήσσας.

Ο Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντίας, όπως και ο Άγιος Βάρβαρος είδαν παρόμοιο όραμα και οι δύο για τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Τρία έτη ασκήτεψε, νήστευε και προσεύχονταν για να γίνει Απόστολος ο Απόστολος Παύλος, όσα και ο Άγιος Βάρβαρος στην έρημο της Νήσσας για να γίνει Μονάχος στο Ξηρόμερο της Τρύφου.

 Ήταν Ναζιραίος ο Σαμψών και ο Άγιος Ιωάννης Νικοπολίτης Ξηρομέρου, όπως και ο Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος και Βαπτιστής και ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος.

Τρεις Πήχεις ήταν η αλυσίδα του Αγίου Βάρβαρου και συμβόλιζε την Αγία Τριάδα.

Ο Άγιος Βάρβαρος και ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ήταν μεγάλοι Ασκητές και οι δύο.

Στο Όρος Σινά κάλεσε ο Θεός τον Προφήτη Μωυσή, στο Όρος Κάμηλος τον Προφήτη Ηλία και στο Όρος Νήσσα τον Άγιο Βάρβαρο.

Από την Ήπειρο ξεκίναγαν οι επιδρομές του Αγίου Βάρβαρου στην Ελλάδα πριν γίνει Χριστιανός, ενώ από κυνηγούς από την Νικόπολη της Ηπείρου βρήκε τελικά κατά λάθος τον θάνατο ο ίδιος, ενώ ο Άγιος Ιωάννης Νικοπολίτης Ξηρομέρου ήταν ο πνευματικός του.

Σαν τον ληστή εκ δεξιών του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστό ο Άγιος Βάρβαρος είπε και αυτός όταν πέθαινε «Μνήσθητι μου Κύριε εν τη Βασιλεία σου» και έκανε στο τέλος της ζωής του σαν τον Απόστολο Παύλο ένα πνευματικό απολογισμό.

Ο Άγιος Βάρβαρος, όπως και οι άλλοι Άγιοι έλεγαν όλοι τους «Χριστιανός ειμί».

Οι Εδωμίτες, οι Μωαβίτες και οι Χριστιανοί επί των διωγμών των Ρωμαίων, των ισλαμιστών, των κομμουνιστών και των Ναζί, όταν τους δίωκαν οι εχθροί τους κατέφευγαν στις οπές της γης, στα βράχια και στις σπηλιές των βουνών για να διασωθούν.

Περιτομή έκαναν οι Ζουλού, οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Εβραίοι, ενώ όλοι τους ασκούσαν την πολυγαμία και ήταν Πατριάρχες. 

Οι Αβάροι της ίδιας οικογένειας μοιράζονταν την ίδια σύντροφο (https://corfiatiko.blogspot.com/2024/04/dna-1500.html), σαν τον αναδερφικό γάμο στους Αρχαίους Εβραίους.

Ως τάχατες «μάγο» συκοφαντούσαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό οι εχθροί του οι Φαρισαίοι όταν έκανε θαύματα και έλεγαν ότι τάχα τα κάνει «με την βοήθεια του Βεελζεβούλ», όπως και κάποιοι που ζήλευαν τους Αγίους Παίσιο και Πορφύριο τους συκοφαντούσαν τάχατες ως «μάγους».

Ο Μέγας Κωνσταντίνος με την χρήση του Λάβαρου του Σταυρού με το Χριστόγραμμα νίκησε τον Μαξέντιο στην μάχη της Μίλβιας Γέφυρας, όπως και τον Λικίνιο στην Χρυσούπολη.

Όπως ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε το φραγγέλιο ενάντια στους ασεβείς γραμματείς, Φαρισαίους, Σαδδουκαίους και τους αργυραμοιβούς και τους εμπορους στον Ναό του Σολομώντα, έτσι και ο Άγιος Νικόλαος χρησιμοποίησε το χαστούκι ενάντια στον ασεβή και αιρετικό Άρειο.

Τόσο τον Προφήτη Ησαΐα, όσο και τον Προφήτη Ιερεμία τον πριόνισαν οι Ιουδαίοι. 

Ο Άγιος Μόδεστος αναγνωρίστηκε ως Εθνάρχης από τους Πέρσες του Χοσρόη του Β΄ στα Ιεροσόλυμα, όπως έκανε και ο Μωάμεθ ο Β΄ με τον Πατριάρχη Γεννάδιο με τους Ρωμαίους και οι Πέρσες, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι με τους Εβραίους Αρχιερείς.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΑΔΗΣ. ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.

Ό Άδης η γέεννα η τα τάρταρα είναι στα έγκατα της γης. Ό Θεός, λίγο πριν εξορίσει τόν Αδάμ από τόν παράδεισο, αφού απαρίθμησε τίς επίγειες τιμωρίες του παραβάτη της θείας εντολής, τόν προειδοποίησε ότι μ’ αυτές θα ταλαιπωρείται, ώσπου να επιστρέφει στην γη, από την οποία προήλθε- «γιατί χώμα είσαι, καί στα χώμα θα επιστρέφεις», του είπε ό Κύριος.

Δεν του είπε ότι θα επιστρέφει στη γή μόνο μέ τό σώμα Ή καταδικαστική απόφαση, λοιπόν, γι` αυτόν πού επαναστάτησε εναντίον του Θεού είναι φοβερή, πολύ φοβερότερη άπ’ όσο αντιλαμβανόμαστε μέ μια γρήγορη καί ρηχή σκέψη.

0ι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως αποδεικνύεται από την ίδια τήν Γραφή, πάντοτε δέχονταν τά έγκατα της γης ώς τόπο του Άδη. «Πενθώντας θα κατεβώ στο παιδί μου, πού βρίσκεται στόν αδη», έλεγε κλαίγοντας απαρηγόρητα ό άγιος πατριάρχης Ιακώβ, όταν του έφεραν την ψευδή είδηση για τόν θάνατο του αγαπημένου του γιου Ιωσήφ.

Ό δίκαιος καί πολύπαθος Ιώβ, κυκλωμένος από φοβερές δοκιμασίες, ικέτευε τόν Θεό: «”Άσε με λίγη ανάπαυση να βρω, πριν πάω εκεί άπ’ όπου πια δεν θα γυρίσω, σε τόπο σκοτεινό καί ζοφερό, στην χώρα του αιώνιου σκοταδιού, όπου δεν υπάρχει φως, όπου δεν μπορεί κανείς να δει ζωή ανθρώπινη».

Ό πνευματοφόρος Μωυσής, ό νομοδότης του Ισραήλ, ανακοινώνοντας στον λαό την οργή του Θεού εναντίον του Κορέ καί τών συντρόφων του, είπε: «Αν οι άνθρωποι αυτοί πεθάνουν μέ φυσιολογικό θάνατο, κοινό γιά όλους, …τότε δεν μέ έστειλε ό Κύριος.

Αν, όμως, ό Κύριος κάνει θαύμα τρομερό, αν ανοίξει ή γή τό στόμα της καί τούς καταπιεί μαζί μέ τίς οικογένειές τους καί τίς σκηνές τους καί όλα τους τά υπάρχοντα, καί κατέβουν ζωντανοί στον αδη, τότε να ξέρετε ότι οι άνθρωποι αυτοί παρόργισαν τόν Κύριο».

Μόλις σώπασε ό Μωυσής, «σκίστηκε ή γή κάτω από τά πόδια τους καί, ανοίγοντας, κατάπιε όλους όσοι ήταν μέ τόν Κορέ, καθώς καί τίς οικογένειες τους καί τά ζώα τους. Καί κατέβηκαν στον άδη ζωντανοί…».

Ό προφήτης Δαβίδ έψαλλε στον Κύριο: «Ή ευσπλαχνία Σου γιά μένα είναι μεγάλη έσωσες την ψυχή μου από τά βάθη του αδη»89. Όταν ή ψυχή τού προφήτη Σαμουήλ κλήθηκε από μια νεκρομάντισσα, έπειτα από παράκληση του βασιλιά Σαούλ, πού ήθελε να μάθει από τόν νεκρό την έκβαση μιας μάχης μέ τούς Φιλισταίους, ή γυναίκα είπε: «Βλέπω έναν άνδρα όρθιο ν’ ανεβαίνει από τά βάθη της γης τυλιγμένος μ’ έναν μανδύα». Αμέσως ό Σαούλ κατάλαβε ότι αυτός ήταν ό Σαμουήλ.

Ό προφήτης Ησαΐας, αναφερόμενος στον σατανά, είπε: «Τώρα θα κατέβεις στον αδη, στα θεμέλια της γης». Παρόμοια εκφράζεται γιά τόν πεσμένο άγγελο καί ό προφήτης Ιεζεκιήλ: «Σείστηκαν τά έθνη από τόν κρότο της πτώσεώς του, όταν τόν έριχνα στον αδη μαζί μέ τούς ανθρώπους πού κατεβαίνουν στον τάφο. Τόν παρηγορούσαν στη γή όλα τά ωραία καρποφόρα δένδρα…

Κατέβα τώρα στα βάθη της γης μαζί μέ τά ωραία καρποφόρα δένδρα…». Ό προφήτης αποκαλεί αλληγορικά τόν πεσμένο άγγελο Φαραώ καί τόν παρομοιάζει μέ ωραίο καρποφόρο δένδρο, όπως ήταν πριν από την πτώση του. Την ίδια παρομοίωση χρησιμοποιεί καί γιά τούς άλλους Αγγέλους, πού άκολούθησαν τόν Εωσφόρο στήν πτώση του.

Στα έγκατα της γης τοποθετεί τόν αδη καί ή Καινή Διαθήκη. Πληροφορώντας μας γιά την κάθοδό Του στον αδη μαζί μέ την ανθρώπινη ψυχή Του, πού ήταν αχώριστη από τήν Θεότητα, ό Θεάνθρωπος είπε: «Ό Υιός του Ανθρώπου θα είναι στήν καρδιά της γης τρείς μέρες καί τρείς νύχτες». Ερμηνεύοντας τά Λόγια του Σωτήρα μας ό μακάριος Θεοφύλακτος, Λέει πώς ό Κύριος εκπλήρωσε την προφητεία Του καί «κατέβηκε στον υποχθόνιο τόπο, δηλαδή στον αδη».

Σύμφωνα μέ τούς άγιους αποστόλους Παύλο καί Πέτρο, ό Χριστός «κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης» «καί κήρυξε στις φυλακισμένες στον άδη ψυχές». «Ή θεώμενη ψυχή» του Χριστού, γράφει ό ιερός Δαμασκηνός, «κατέβηκε στον άδη, γιά να λάμψει τό φώς καί σ’ αυτούς πού βρίσκονταν κάτω από τή γή, στο σκοτάδι καί στη σκιά του θανάτου, όπως γιά όσους διέμεναν στη γή ανέτειλε ό ήλιος της δικαιοσύνης».

Στη ΙΔ’ Κατήχηση Φωτιζόμενων του άγιου Κυρίλλου Ιεροσολύμων διαβάζουμε: «Ό Κύριος Ιησούς στα Ευαγγέλια λέει: “Όπως ό Ιωνάς ήταν στήν κοιλιά του κήτους τρεις μέρες καί τρείς νύχτες, έτσι θα μείνει καί ό Υιός του Ανθρώπου στήν καρδιά της γης τρεις μέρες καί τρεις νύχτες”.

Καθώς εξέταζα τή διήγηση του Ιωνά, βρήκα πώς ή ζωή του έχει πολλά σημεία όμοια μέ τήν ζωή του Ιησού: Ό Ιησούς στάλθηκε από τόν Πατέρα να κηρύξει μετάνοια, καί ό Ιωνάς ανέλαβε μια τέτοια αποστολή. Μόνο πού ό Ιωνάς προσπάθησε να την αποφύγει από σχετική άγνοια, ένώ ό Κύριος μέ τήν θέλησή Του ήρθε στη γή, γιά να μετανοήσουμε καί να σωθούμε…

»Ό Ιωνάς ρίχτηκε στην κοιλιά του κήτους, ένώ ό Σωτήρας μας κατέβηκε εκούσια εκεί πού είναι τό νοητό κήτος του θανάτου, δηλαδή στον αδη. Καί κατέβηκε εκούσια, γιά να ξαναδώσει στη ζωή ό θάνατος όσους είχε καταπιεί, σύμφωνα μ’ αυτό πού βρίσκουμε στην Γραφή: “Εγώ από τά χέρια του αδη θα τούς απαλλάξω καί από τά χέρια του θανάτου θα τούς λυτρώσω”…

»Ό προφήτης Ιωνάς, όταν προσευχόταν καί έλεγε μέσ’ από την κοιλιά του κήτους, “Ικέτεψα τόν Κύριο στη θλίψη μου… μέσ’ από την κοιλιά του άδη”, λειτουργούσε σάν προφητική προτύπωση του Κυρίου καί Σωτήρα μας Ιησού. Καί είναι βέβαιο ότι αυτά τά έλεγε όντας στήν κοιλιά του κήτους.

Αλλά, ένώ βρισκόταν μέσα εκεί, έλεγε ότι βρισκόταν μέσα στον αδη. Κι αυτό γιατί προτύπωνε τόν Χριστό, πού έπρόκειτο να κατέβει στον αδη. “Υστερα, έκπροσωπώντας τόν Χριστό καί προφητεύοντας ξεκάθαρα, λέει:

“Βυθίστηκε ή κεφαλή μου στο χάσμα δύο βουνών”. Καί όμως ήταν στήν κοιλιά του κήτους! Σε ποιά βουνά, λοιπόν, είσαι χωμένος; Αλλά γνωρίζω, λέει, ότι αυτό πού τώρα ζω, τό ζω σάν προφητική προτύπωση εκείνου πού θα ζήσει Αυτός, ό όποιος πρόκειται να ταφεί στο μνήμα τό λαξευτό στήν πέτρα. Καί όντας στη θάλασσα ό Ιωνάς, λέει: “Κατέβηκα στην γή”. Τό λέει επειδή μέ τό πάθημά του προτύπωνε προφητικά τόν Χριστό, πού κατέβηκε στήν καρδιά της γης».

(Ό ορος άδης δηλώνει έναν σκοτεινό χώρο στα βάθη της γης, όπου κατέρχονται οι νεκροί. Ή Γέεννα είναι κοιλάδα στα δυτικά όρια της Ιερουσαλήμ, πού καταλήγει προς τόν νότο στον Χείμαρρο τών Κέδρων. Εκεί προσφέρονταν θυσίες παιδιών στον Μολόχ, σημιτικό θεό τών υποχθονίων δυνάμεων, πού ή λατρεία του, κυρίως τόν 8^ο Αΐ π.Χ., διαδόθηκε καί στον Ισραήλ (βλ. Β’ Παραλ. 28:3• 33:6).

Ό βασιλιάς Ίωσίας (639-609 π.Χ.) κατάργησε τίς θυσίες αυτές (βλ. Β’ Βασ. 23:10), μεταβάλλοντας την κοιλάδα σε νεκροταφείο γιά τούς ξένους καί τόπο όπου έριχναν καί έκαιγαν τά σκουπίδια Έτσι θεωρήθηκε τόπος κατάρας καί τελικά σύμβολο της αιωνίου κολάσεως.

Τα τάρταρα (ή ό τάρταρος) ώς υποχθόνιος τόπος τιμωρίας ήταν γνωστά ήδη στούς αρχαίους Έλληνες, πού τά τοποθετούσαν πιο κάτω κι από τόν αδη. Ό απόστολος Πέτρος τά αναφέρει ώς τόπο τιμωρίας τών αποστατών αγγέλων «Χώμα είσαι, καί στο χώμα θα επιστρέφεις».

Ή θεία καταδίκη αναφέρεται κυρίως, σύμφωνα μέ την άγια Εκκλησία μας, στήν ψυχή του ανθρώπου, ό όποιος γιά την παράβαση της εντολής τού Κυρίου καταδικάστηκε να θάβεται στη γή καί μέ τό σώμα καί μέ την ψυχή.

Ή καταδίκη, ωστόσο, πέφτει μ’ όλο της τό βάρος στήν ψυχή, καθώς αυτή καί μετά τόν χωρισμό της από τό σώμα εξακολουθεί να σκέπτεται καί να αισθάνεται. Έτσι, ή ενέργεια της τιμωρίας γίνεται αισθητή από την ψυχή, ένώ τό σώμα, αφού χωριστεί άπ’ αυτήν, άναισθητοποιεϊται πλήρως καί διαλύεται. Ό Άγιος Αθανάσιος ό Μέγας λέει: «Ή ανθρώπινη φύση ενωμένη μέ τή θεία (στο πρόσωπο του Κυρίου) προξένησε τρόμο στον αδη. Φώναζε, λοιπόν, ό άδης σ’ Εκείνον πού του έπαιρνε τούς νεκρούς:

“Γιατί ανατρέπεις την απόφαση πού πήρες στον παράδεισο; Γιατί ξεσχίζεις τό χρεόγραφο πού συνέταξες σε βάρος της ανθρώπινης φύσεως; Είμαι κατοχυρωμένος μέ τεκμήρια δίκαια εναντίον τών ανθρώπων. “Έχω τό “χώμα είσαι, καί στο χώμα θα επιστρέψεις’ ”» (Λόγος εις τό Άγιον Πάσχα, 4).)-(https://romioitispolis.gr/poy-vrisketai-o-adis-agios-ignatios-mpriantsaninof/).

Ο όσιος πατήρ ημών Ισαάκιος ήταν Σύρος αναχωρητής που ζούσε στην έρημο κατά τους χρόνους του διωγμού του αυτοκράτορα Ουάλη (364 μ.Χ.-379 μ.Χ.). Το 378 μ.Χ., ενώ ο Ουάλης ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει κατά των Γότθων παρουσιάστηκε απρόσκλητος μπροστά στον Αυτοκράτορα και του είπε: «Μεγαλειότατε, πρόσταξε να ανοίξουν οι Εκκλησιές – ήταν κλεισμένες για σαράντα χρόνια – και θα γυρίσεις νικητής».

Για δεύτερη φορά ο όσιος επανέλαβε το ίδιο διάβημα αλλά ο Αυτοκράτορας τον αγνόησε και συνέχισε το δρόμο του. Την τρίτη φορά, ο άνθρωπος του Θεού του έκλεισε το δρόμο και αρπάζοντας το χαλινάρι του αλόγου επέμενε στο αίτημά του.

Ο Αυτοκράτορας συγχυσμένος έδωσε εντολή να τον ρίξουν στο παρακείμενο ρέμα. Άγγελοι Θεού το φύλαξαν υγιή και τον μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη μπροστά στον έκπληκτο Αυτοκράτορα. Επίμονα ο όσιος επανέλαβε:

«Άνοιξε τις Εκκλησιές και θα επιστρέψεις από τον πόλεμο με χαρά. Αν δεν το κάνεις, να ξέρεις, ότι αφού τραπείς σε φυγή, θα κρυφτείς σε έναν αχυρώνα και εκεί θα καείς από τους εχθρούς σου». Ο αυτοκράτορας διέταξε να τεθεί υπό επιτήρηση και θα ασχοληθεί μαζί του επιστρέφοντας από την εκστρατεία.

Μία βδομάδα μετά την ήττα, την σφαγή των Βυζαντινών και το κάψιμο του Αυτοκράτορα- όπως προείπε ο Ισαάκιος – τον συνάντησαν επιζώντες στρατιώτες και πειράζοντάς τον, του είπαν: «Ετοιμάσου να δώσεις λόγο στον Αυτοκράτορα που επιστρέφει». Αλλά ο Άγιος αποκρίθηκε: «Πάνε τώρα επτά μέρες που έφτασε σε μένα η οσμή της καμένης σάρκας του» (https://romioitispolis.gr/byzantio-pos-antidroysan-oi-agioi-stis-aythairesies-ton-aytokratoron/).

Όπως ακριβώς και ο Μιχαίας απαντά στον αγγελιοφόρο ότι θα πει ό,τι του πει ο Κύριος (Α' Βασιλέων 22:14). Ο Μιχαίας εμφανίζεται ενώπιον του βασιλιά του Ισραήλ και όταν ρωτήθηκε αν ο Αχαάβ έπρεπε να πάει στη μάχη στην Ραμώθ-Γαλαάδ, ο Μιχαίας απαντά αρχικά με παρόμοια προφητεία με αυτή των άλλων προφητών με σκωπτικό τρόπο (Α' Βασιλέων 22:15β).

Στην συνέχεια, ο Αχαάβ αμφισβητεί τον Μιχαΐα και επιμένει να μην πει τίποτα παρά μόνο την αλήθεια στο όνομα του Κυρίου. Στην συνέχεια, ο Μιχαίας δίνει μια αληθινή προφητεία, στην οποία παραθέτει μια συνάντηση του Γιαχβέ με τα ουράνια στρατεύματα.

Σε αυτή την συνάντηση ο Γιαχβέ ρωτά ποιος θα δελεάσει τον Αχαάβ να πάει στην μάχη για να χαθεί (Α' Βασιλέων 22:19–20). Ένα πνεύμα εμφανίζεται και προσφέρεται να «είναι πνεύμα ψεύδους στο στόμα των προφητών» (Α' Βασιλέων 22:22).

Επομένως, οι προφητείες των άλλων προφητών ήταν αποτέλεσμα του ψεύδους πνεύματος. Ο Σεδεκίας , αρχηγός των 400 προφητών που μίλησαν υπέρ του Αχαάβ, χτυπά τον Μιχαΐα και ισχυρίζεται ότι ο Θεός μιλάει μέσω αυτού. Ως αποτέλεσμα της προφητείας του Μιχαΐα, ο Αχαάβ διέταξε τον Μιχαΐα να φυλακιστεί μέχρι να επιστρέψει από την μάχη, σώος (Α' Βασιλέων 22:27).

Ανησυχώντας ίσως για την προφητεία, ο Αχαάβ μεταμφιέστηκε στην μάχη αντί να οδηγήσει τα στρατεύματά του ανοιχτά ως βασιλιάς τους. Ωστόσο, ο Αχαάβ σκοτώθηκε στην μάχη αφού χτυπήθηκε από ένα βέλος που εκτοξεύτηκε τυχαία. Η προφητεία του Μιχαΐα εκπληρώθηκε, σε αντίθεση με τον λόγο 400 ψευδοπροφητών, οι οποίοι ενθάρρυναν τον Αχαάβ να επιτεθεί με μια πρόβλεψη νίκης.

Η Περσική επίθεση κατά της Αγίας Πόλης ξεκίνησε στις 15 Απριλίου. Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Άγιος Ζαχαρίας (609 μ.Χ.-630 μ.Χ./631 μ.Χ.), του οποίου η μνήμη τελείται στις 21 Φεβρουαρίου, έκρινε τότε να στείλει τον αββά Μόδεστο να διασχίσει τις γραμμές του εχθρού και να ζητήσει βοήθεια από τα Αυτοκρατορικά στρατεύματα που στρατοπέδευαν στην Ιεριχώ.

Πράγματι, ο άγιος μετέβη και έπεισε τα στρατεύματα να συνδράμουν τους πολιορκουμένους Ιεροσολυμίτες. Αλλ᾽ όταν ο βυζαντινός στρατός πλησίασε και είδε το μέγα πλήθος των πολιορκητών Περσών, έφυγαν φοβισμένοι, αφήνοντας την Ιερουσαλήμ και τον Άγιο Μόδεστο αβοήθητους.

Τότε ο σεπτός Γέροντας ανέβηκε για να προφυλαχθεί σε μια πέτρα μέσα σ᾽ ένα φαράγγι. Παρόλο δε που οι Πέρσες πέρασαν και από το σημείο που βρισκόταν ο Άγιος και βγήκαν επάνω στην ίδια πέτρα, η θεία χάρη τους τύφλωσε και δεν τον έβλεπαν (όπως και οι Σύροι που παραδθηκαν στον Ιωσαφάτ, ο Ελυμάς μάγος, αλλά και Μοναχοί που δίωκαν οι Σοβιετικοί στην Ρωσία)! Έτσι σώθηκε ο Μόδεστος, αφού ο Θεός τον προόριζε για υψηλότερη αποστολή, και κατέφυγε στην Ιεριχώ.

Μετά από πολιορκία που διήρκεσε τρεις εβδομάδες, στις 17 Μαΐου του 614 μ.Χ. οι Πέρσες γκρεμίζουν ένα μέρος από τα τείχη της Ιερουσαλήμ και εισβάλλουν στην πόλη, σαν εξαγριωμένα άγρια κτήνη που αναζητούν την λεία τους. Η λεηλασία που επέρχεται είναι ολοκληρωτική.

Οι Χριστιανοί κατέφυγαν σε σπήλαια, τάφρους, δεξαμενές και ναούς, προκειμένου να σωθούν. Οι κατακτητές δεν έδειξαν οίκτο. Δεν σεβάσθηκαν ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά, ούτε βρέφη, ούτε νέους, ούτε γέροντες, ούτε μοναχούς, ούτε κληρικούς. Οι Χριστιανοί σφαγιάζονται ανελέητα χωρίς διάκριση σε φύλο και ηλικία, οι κληρικοί εκτελούνται και οι ναοί της πόλης μαζί με τα μοναστήρια παραδίδονται στη φωτιά.

Ο Αρμένιος ιστορικός Σεβεός (7^ος Αι. μ.Χ.) αναφέρει τα εξής για τα γεγονότα: «Επί τρεις ημέρες έσφαζαν όλους τους κατοίκους της πόλης (όπως έκαναν και οι Σταυροφόροι και οι Τούρκοι στην Πόλη όταν την κατέλαβαν), και παρέμειναν μέσα σε αυτή επί 21 ημέρες. Μετά εξήλθαν και κατασκήνωσαν έξω από τα τείχη, και παρέδωσαν την πόλη στην φωτιά» (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2024/05/blog-post_261.html).

Ο Άγιος Αχχίλειος έβγαλε Θαυματουργικά λάδι από βράχο και ο Προφήτης Μωυσής το ίδιο από βράχο στην έρημο.

Στην Ελλάδα ζούμε την περίοδο των «ισχνών αγελάδων». Οι «παχιές αγελάδες» της Μεταπολίτευσης, με τον άκρατο δανεισμό, την υπερκατανάλωση και τον ευδαιμονισμό, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Και είναι φανερό ότι εισήλθαμε σε παρατεταμένη περίοδο σημαντικής ύφεσης και ραγδαίας πτώσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Κάθε παραλληλισμός λοιπόν με το Βιβλικό όραμα…

Ακόμα και ιερείς κυνήγησαν τον Άγιο Νεκτάριο Αίγινας από ζήλια, μίσος, εμπάθεια και φιλαρχία, αλλά στο τέλος αυτός δικαιώθηκε, όπως και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έπαθε τα ίδια από ιερείς, αλλά και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός από τους ιερείς, τους Αρχιερείς, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους.

Τόσο ο Μέγας Κωνσταντίνος, όσο και ο Μέγας Αλέξανδρος με τις εκστρατείες τους, απάλλαξαν και οι δύο τον κόσμο από πολλούς τοπικούς τυράννους.

Οι Άγιοι, οι Δίκαιοι (όπως ο Ιώβ), οι Προφήτες και οι Μάρτυρες δοκιμάστηκαν όλοι τους για να αποκτήσουν υπομονή, να αναδειχθούν οι αρετές τους και να ηττηθούν οι διώκτες τους, ο διάβολος και οι δαίμονες που τους πολεμούσαν, αλλά και να δοξαστεί ο Θεός.

Σαν άλλος Σολομών που μετά τον πατερά του πέτυχε ότι δεν έκανε ο Δαβίδ, να υλοποιήσει δηλαδή το όραμα που του έστειλε ο Κύριος για να κτίσει Ναό στο ονομα του (τον γνωστό σε όλους μας πρώτο Ναό του Σολομώντα) και η Αγία Γερόντισσα Μελετία υλοποίησε το όραμα που εστάλη στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντω και έκτισε στον τόπο που της είχε στείλει σε όραμα ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και η Αγία Παρασκευή περικαλλή Ναό, αφιερωμένο στην Αγία αυτή, δηλαδή στην Γλυκόβρυτή Αττικής, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1.930 μ.Χ.

Προσπάθησαν να παγιδευόσουν και να κατηγορήσουν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό οι εχθροί του Σαδδουκαίοι, Φαρισαίοι και Γραμματείς, όπως ακριβώς έκαναν και οι εχθροί του Προφήτη Ιερεμία στην εποχή, πολιτικοί και θρησκευτικοί.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός καταδικάστηκε στο Αρχαίο Ισραήλ άδικα σε θάνατο από τους Ισραηλίτες γιατί δεν ήταν όπως Τον περίμεναν αυτοί και θεωρούσαν ότι επαναστατούσε κατά του Μωσαϊκού Νομού, του βουλεύματος και της άρχουσας τάξης για να μην διαταραχθούν τα θρησκευτικά πράγματα, δηλαδή ένας εγκόσμιος Μεσσίας, όπως και ο Σωκράτης στην Αρχαιά Αθήνα γιατί η πόλη αυτή δεν άντεχε «καινά δαιμόνια» και θεωρούσαν ότι επαναστατούσε κατά της δημοκρατίας, του βουλεύματος και της άρχουσας τάξη για να μην διαταραχθούν τα θρησκευτικά πράγματα.

Έτσι και ο Κύριος και ο Σωκράτης καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν και οι δύο άφοβοι, σοφοί και ταπεινοί (ενώ αφήσαν οικογένειες και συγγενείς για να διδάξουν τους λαούς τους) με επονείδιστο τρόπο από τους εγωιστές συμπατριώτες τους (που είχαν ηττηθεί σε πολέμους και είχαν καταδικαστεί υπόδουλοι) και παρόλο που δεν έγραψαν γραπτά κάνεις τους, οι μαθητές τους τα κατέγραψαν και τα διέσωσαν.

Τα ανήθικα Σόδομα και Γόμορρα καταστράφηκαν από φωτιά από τον ουρανό και ίδιο επί Τίτου από Ηφαίστειο η πόλη Πομπηία.

Οι Προφήτες Ηλίας και Ελισαίος ανέστησαν τους γιους της χήρας της Σαρεπτά και της Σουναμίτισας, όπως έκανε και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός με την κορη του Ιαρείου.

«Δεν θα σε εγκαταλείψω» είπε ο Προφήτης Ελισαίος στον Προφήτη Ηλία πριν αυτός αναληφθεί, όπως και η Σουναμίτισα στον Προφήτη Ελισαίο μέχρι αυτός να πάει σπίτι της για να αναστήσει τον γιο της.

Ο Αβραάμ είπε στους βασιλείς των Σοδόμων και των Γομόρρων «Δεν θα δεχτώ κανένα δώρο» όταν τους έσωσε αυτούς και τις πόλεις του από τον Χολοδογόμερ και τους συμμάχους του, όπως ακριβώς είπε και ο Προφήτης Ελισαίος στον Νεεμάν τον Σύρο όταν τον θεράπευσε Θαυματουργικά από την λεπρά.

Πάνω από  100 έτη έζησαν ο Συμεών Θεόδοχος και ο Άγιος Ιωάννης Θεολόγος και Ευαγγελιστής.

Με πόθο έβλεπαν στο μπάνιο τους ο Δαβίδ την Βηρσαβεέ και οι δύο διεφθαρμένοι πρεσβύτεροί την Σουζάνα.

Τα αδέρφια της Δείνας σκότωσαν τους βιαστές και απήγαγαν τις γυναίκες τους.

Η Ιουδίθ εξόντωσε τον Ολοφέρνη και η Ιωήλ τον Σισερά.

Ο ευνούχος Βαγώας βρήκε νεκρό τον Ολοφέρνη που σκότωσε η Ιουδίθ στην σκηνή του, όπως και οι υπηρέτες του βασιλιά της Μωάβ Εγλών που σκότωσε ο Γεδεών.

Ραβίνος θεωρούνταν από τους ραβίνους ο Μέγας Αλέξανδρος και Φαραω από τους Αιγυπτίους.

Τόσο ο Τωβίτ, όσο και ο Ιώβ υπέστησαν πολλές δοκιμασίες, αλλά στο τέλος δικαιώθηκαν και ανταμείφθηκαν από τον Κύριο για την Τεράστια Πίστη και την Υπομονή τους.

Ελευθέρωσαν τους δούλους τους πριν πεθάνουν η Ιουδίθ και ο Ουάσιγκτον.

Ο Άγιος Χριστόφορος με ένα ψωμί τάισε πολλούς στρατιώτες θαυματουργικά όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, αλλά και ο  Άγιος Παναγιώτης των Αγράφων, ενώ έβλεπε στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας Πύρινες Φλόγες του Αγίου Πνεύματος σαν αυτές στην Πεντηκοστή και υπενθύμιζε σαν δίκες του αμαρτίες άλλων σαν τον Άγιο Ιάκωβο, Ηγούμενο της Μονής Δαβίδ.

Τρεις Μάγοι/Μαγουλά, σοφοί και ιερείς/αστρονόμοι του Ζωροάστρης, που είχαν την προφητεία του μάντη Βαλαάμ συνάντησαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό λίγο μετά την γέννηση Του, όπως και οι Αρχαίοι Έλληνες κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων.

Οι μάγοι έβαλαν δαίμονες στις επικλήσεις τους, όπως τον Αριμάν από τους Πέρσες και Χαλδαίους, ή τον Σατανά/Βεελζεβούλ από τους Εβραίους, ενώ την Ελλάδα έκαναν χρήση του Κρόνου, της Εκάτης, των Ερινυών και της Περσεφόνης και των νεκυοδαιμόνων.

Η μαγεία καταδικάζονταν με κάθε μορφή της σε θάνατο στο Αρχαίο Ισραήλ, στην Αρχαία Ελλάδα (στην Αρχαία Αθηνά και αλλού) και την Αρχαία Ρώμη, όπως και στην Ρωμανία και την Μεσαιωνική Δυτική Ευρώπη. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βρυέννιος έλεγε τριάντα χρόνια πριν από την πτώση της Πόλης στους Τούρκους ότι αυτή θα έπεφτε στα χέρια τους λόγω των αμαρτιών των ηγετών και του λαού, όπως και έγινε, ενώ τα ιδιά έλεγε και στους Ιουδαίους για τους ίδιους λόγους και ο Προφήτης Ιερεμίας (αλλά και ο Προφήτης Ιεζεκιήλ) και ότι θα έπεφταν στα χέρια των Βαβυλωνίων, όπως και έγινε.

Οι Έλληνες στην νεότερη και Μεσαιωνική εποχή και οι Αρχαίοι Ισραηλίτες έγιναν λόγω των ηττών τους, του χασίματος εδαφών και την εγκατάλειψη του Θεού λόγω συμμαχιών με αιρετικά ή ειδωλολατρικά έθνη (και ιδιοποίηση των λανθασμένων εθίμων και των πιστεύω τους), όταν τους εγκατάλειπε για τις αμαρτίες τους, χλεύη των άλλων εθνών.

Προέβαλαν ηρωική αντίσταση σαν πολεμίστριες οι χήρες Ιουδίθ και Μπουμπουλίνα κατά των εχθρών της πατρίδας τους και οι δύο.

Εδωσαν την Δόξα στην Παναγιά μας για την νίκη τους στο Πολυάραβο οι Μανιάτες, όπως και οι ηρωικοί αγωνιστές της Επανάστασης του 1.821 μ.Χ., Κολοκοτρώνης, Κανάρης, Μιαούλης, Αθάνασιος Διάκος, Μακρυγιάννης και Μπότσαρης αφιερώνοντας την νίκη τους στην Υπέρμαχο Στρατηγό, οι οποίοι έκαναν και πολλές νηστείες και προσευχές στην Παναγιά μας.

Ο Άγιος Παίσιος γιάτρεψε Θαυματουργικά τον παράλυτο Σταυρό, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στον παράλυτο και οι Απόστολοι τον παράλυτο του Ναού του Σολομώντα, ενώ παράλληλα ένας γλάρος έφερε Θαυμαστά στον Άγιο Παίσιο ψάρι, όπως ακριβώς και ένας κόρακας έφερνε φαγητό στον Προφήτη Ηλία.

Όταν οι Τρεις Μαγιές επέστρεψαν στην Περσία έχοντας γίνει Χριστιανοί έπεσαν όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα της χώρας και αυτοί μαρτύρησαν για τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, όπως και όταν ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός διέφυγε στην Αίγυπτο όταν έφτασε εκεί έπεσαν όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα της χώρας αυτής και την ιδιά περίοδο τα αθώα νήπια της Βηθλεέμ σφαγιάστηκαν από τον Ηρώδη στον διωγμό που αυτός ξεκίνησε, γενόμενοι με τον τρόπο αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί Μάρτυρες.

Σαν δούλος μεταμφιεσμένος διέφυγε ο Νικάνωρ από τους Ιουδαίος και ο Κερένσκι σαν μοναχή από τους μπολσεβίκους του (Εβραϊκής καταγωγής) Λένιν.

Για την απόκτηση χρήματων (είτε για αποζημιώσεις, εύρεση ρευστού, είτε για πολέμους) λεηλάτησαν ο Αντίοχος ο Γ΄ ο Μέγας τον ναό της «θέας» Ναναίας και ο γιος του Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής τον Ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα και προσπάθησε να κάνει το ίδιο με τον Ναό της Ελυμαίτιδας στην Περσέπολη, ενώ το ίδιο έκαναν και Φωκείς στους Δελφούς για τους ίδιους ακριβώς λόγους στον Γ’ Ιερό Πόλεμο στην Αρχαία Ελλάδα.

Για την απόκτηση βοσκοτόπων, χωραφιών και λάφυρων για τα αλόγα και τα κοπάδια ζωών τους νίκησαν και κατέλαβαν τις περιοχές των Μιναίων και των Αμαληκιτών η φυλή του Συμεών, των Αγαρηνών οι φυλές του Γαδ και του του Ρουβήν, όπως για τους ίδιους λόγους κατέκτησαν περιοχές της Ευρώπης οι Σκύθες, οι Ουννοι και οι Μογγόλοι. 

Οι Κορίτες ήταν φυλακές της σκηνής του Μαρτυρίου και πιο πριν του στρατοπέδου του Λαού του Κυρίου.

Η φωτιά που έπεσε από τον ουρανό και έκαψε την θυσία στον βωμό που έκτισε ο Δαβίδ στο χωράφι του Ορνά του Ιουβεσσαίων ήταν σημάδι ότι την ενέκρινε ο Θεός, όπως ακριβώς και η φωτιά που έπεσε από τον ουρανό και έκαψε την θυσία στον βωμό που έκτισε ο Προφήτης Ηλίας στο Όρος Κάρμηλο ήταν σημάδι ότι την ενέκρινε ο Θεός έναντι των ψευδο-θυσιών των ιερέων της αισχύνης του Βάαλ.

Γιοι από Συρία παλλακίδα του Μανασσή ήταν οι Ασρίηλ και Μαχίρ, ενώ γιοι από παλλακίδες του Ιακώβ ήταν οι Δαν και Νεφθαλείμ από την Βάλλα και οι Γαδ και Ασήρ από την Ζελφά, ο Χάλεβ είχε γιους από τις παλλακίδες του, από την μεν Μααχά τους Σεβέρ και Τιρχάνα και από την Έφα, τους Χαράν, Μωσά και Γαζέζ, ενώ ο Ιαφθάε ήταν γιος πόρνης από και ο Άγιος Άγιος Θεόδωρος ο Συκεώτης.

Η Ιερουσαλήμ ονομάζονταν από τον λαό και Πόλη του Δαβίδ, αν και ο ίδιος την είχε ονομάσει Ιερουσαλήμ, όπως και η Νέα/Δεύτερη Ρώμη, ονομάζονταν από τον λαό Κωνσταντινούπολη/Πόλη αν και ο Μέγας Κωνσταντίνος την είχε ονομάσει Νέα/Δεύτερη Ρώμη.

«Φύγετε από την Βαβυλώνα στον Βορρά για να σωθείτε γιατί θα καταστραφεί από άλλους λαούς» είπε ο Θεός διάμεσου του Προφήτη Ζαχαρία στους Ισραηλίτες, όπως το ίδιο είπε και ο Κύριος στους Χριστιανούς των Ιεροσολύμων όταν τα δουν περικυκλωμένα από στρατεύματα,

Με εντολή του Κυρίου ο Αρχάγγελος Ραφαήλ θεράπευσε τον πατέρα του Τωβία τον Τωβίτ, όπως και με εντολή του Θεού Άγγελος ταρακουνούσε την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ και οποιος έμπαινε στα νερά όταν αυτά ταρακουνιούνταν θεραπεύονταν άμεσα.

Δήθεν «Υπέρ-Απόστολοι» υπήρχαν στην Αρχαία Κόρινθο κατά τον Απόστολο Παύλο στην ομώνυμη επιστολή του, όπως και Υπερ-Χριστιανός αποκαλούνταν ο Άγιος Πορφύριος.

Ο Προφήτης Ιερεμίας και ο Απόστολος Παύλος είχαν το χάρισμα από τον Θεό να κτίζουν και να γκρεμίζουν.

Το χτύπημα άλλων λαών στο Αρχαίο Ισραήλ, όπως και στην Ρωμανία στον Μεσαίωνα και στην Ελλάδα στην νεότερη ιστορική περίοδο, ήταν σαν να έβαζαν αυτοί οι λαοί το χέρι τους στο μάτι του Θεού με την ανάλογη ανταπόδοση. 

Τόσο μεγάλη περιουσία σε κοπάδια είχαν ο Ιακώβ/Ισραήλ και ο Εδώμ/Ησαυ ώστε αναγκάστηκαν να μετακινούν σε διαφορετικές περιοχές στην Χαναάν, όπως έκαναν για τον ίδιο λόγο και ο Δίκαιος Προπάτορας Αβραάμ με τον ανιψιό του τον Λωτ.

Έριξαν σε ξερό πηγάδι οι αδερφοί τον Δίκαιο Ιωσήφ τον Πάγκαλο, όπως και οι εχθροί του τον Προφήτη Ιερεμία, όμως δεν τους σκότωσαν όπως σκέφτονταν αρχικά (όπως ήθελε να κάνει και ο Ησαυ/Εδώμ με τον αδερφό του τον Ισραήλ/Ιακώβ και αυτός στο τέλος το μετάνιωσε) και στην συνέχεια μετάνιωσαν για την πράξη τους αυτή και τους απελευθέρωσαν από αυτά, ενώ στο τέλος, τόσο ο Δίκαιος Ιωσήφ, όσο και ο Προφήτης Ιερεμίας κατέληξαν εξόριστοι και σχεδόν ή πλήρως φυλακισμένοι στην Αίγυπτο.

Έκλαψαν και έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του αλλού τα αδέρφια Ησαυ/Εδώμ και ο Ιακώβ/Ισραήλ, όπως και το ίδιο έγινε όταν έγινε η αναγνώριση του Αγίου Ιωσήφ του Δίκαιου και Πάγκαλου με τα αδέρφια του.

Σαν τα Σόδομα έγιναν οι περιοχές της Μωάβ, της Αμμών και της Εδώμ, όπως και η Νινευή και η Βαβυλώνα, δηλαδή αγκαθότοποι, έρημοι ή και λάκκοι αλατιού.

Με ξίφος και τόξο μάχονταν τους εχθρούς τους ο Ιακώβ/Ισραήλ και ο αδερφός του Ησαυ/Εδώμ.

Υπήρξαν μικρότεροι αδερφοί που υπερίσχυσαν σε μεγαλύτερους, όπως ο Ιακώβ/Ισραήλ στον Ησαυ/Εδώμ και ο Εφραίμ στον Μανασσή.

Ξένα γυναίκα παντρεύτηκε ο Εδώμ, τις Χετταίες Αδά, Ολιβάνα και Βασεμάθ, ο Ιούδας την κορη του Χετταίου Σουά, ο Προφήτης Μωυσής την Σεπφώρα από την Μαδιάμ, ο Δίκαιος Ιωσήφ την Αιγύπτια Ασενάθ και ο Σαμψών μία Φιλισταία.

Δίδυμα γέννησε η Ρεβέκκα από τον Ισαάκ, τον Ιακώβ/Ισραήλ και τον Εδώμ/Ησαυ, όπως και ο Ιούδας με την Ταμάρ, τον Φάρες και τον Ζάρα.

 Ο Φάρες και ο Ζάρα ήταν δίδυμοι, όπως και ο Ησαυ/Εδώμ και Ιακώβ/Ισραήλ, ο ενώ ο Ζάρα είχε δεμένη μία κόκκινη κλωστή από την μαία του στο χέρι, όπως και Ησαυ γεννήθηκε με κόκκινες τριχες.  

Προσπάθησαν να εγγυηθούν με τον εαυτό τους και τα παιδιά τους στον πατερά τους Ιακώβ/Ισραήλ ο Ιούδας και ο Ρουβήν για τον αδερφό τους τον Βενιαμίν.

3 μέρες φυλακίστηκαν τα αδέρφια του Δίκαιου Ιωσήφ, όπως και 3 μέρες έμεινε ο Προφήτης Ιωνάς στην κοιλιά του κήτους.

Ήπιαν και μέθυσαν ο Ιωσήφ ο Δίκαιος και τα αδέρφια του, όπως και ο Αχασβήρος και ο Ολοφέρνης.

Ο Πετεφρής αγόρασε και εμπιστεύτηκε τον Δίκαιο Ιωσήφ στην Αίγυπτο λόγω του ότι κατάφερνε να φέρει σε πέρας με επιτυχία κάθε έργο, όπως και ο αρχιδεσμοφύλακας, ενώ το ίδιο έγινε και με τον επόπτη/επιστάτη/προϊστάμενο προσωπικού με τον Προφήτη Δανιήλ και τους Τρεις Παίδες πριν τον παραδώσει στον Ναβαχοδονόσορα του Β΄ τον Μέγα.

Κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τα όνειρα του Βαβυλωνίου βασιλιά Βαλτάσαρ από τους σοφούς και τους μάγους του εκτός από τον Προφήτη Δανιήλ (όπως έγινε και με τα όνειρα του πατέρα του Ναβαχοδονόσορα τον Β΄ τον Μέγα) τον οποίο του σύστησε η μητέρα του.

Αντίστοιχα κάνεις δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τα όνειρα του Φαραω της Αίγυπτου από τους σοφούς και τους μάγους του εκτός από τον Άγιο Ιωσήφ τον Δίκαιο και Πάγκαλο, τον οποίο του σύστησε η ο αρχί-οινοχόος του.

Υπήρξαν δύο Ιωσήφ Δίκαιοι στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ο Ιωσήφ ο Δίκαιος και Πάγκαλος, όπως και ο Δίκαιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ. 

«ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΣΑΡΙΚΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ». Η ΤΥΧΗ ΠΟΥ ΕΠΕΦΥΛΑΞΑΝ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ) ΩΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΩΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟΥ 1.453 μ.Χ.

Ἡ ἀκριβὴς διατύπωση τῆς φράσης ποὺ ἀνήκει στὸ Μεγάλο Δούκα Λουκᾶ Νοταρᾶ, ἔχει ὡς ἑξῆς : Κρειττότερον ἰδεῖν ἐν μέσῃ Πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν. Ὅπως εἶναι ἀρκετὰ γνωστό, ἡ παραπάνω φράση ἔχει συγκεντρώσει τὰ πυρὰ τῶν δυτικότροπων «ἑνωτικῶν» διανοουμένων πολλῶν Αιώνων καὶ ἀποκαλεῖται «κληρονομημένος Βυζαντινός Βαλκανικός αντιδυτικισμός». Εἶναι ὅμως ἔτσι; Ποιός εἶχε δίκιο; Εἶναι δυνατὸ νὰ δοθεῖ μιὰ σαφὴς ἀπάντηση ἤ τὸ ἐρώτημα εἶναι καταδικασμένο νὰ βυθίζεται σὲ μιὰ στείρα ἑκατέρωθεν ἰδεολογικοποίηση;

Δυστυχῶς, κάποιες φορὲς καθίσταται ἐπιτακτικὸ ἀπὸ τὶς ἐπικρατοῦσες συνθῆκες, νὰ γίνεται ἐπιλογὴ μεταξὺ δύο κακῶν. Ἐννοεῖται, ὅτι αὐτὸ συμβαίνει ὅταν εἶναι ἀντικειμενικὰ ἀδύνατη ἡ ἀγαθὴ ἐπιλογή. Τότε ἐφαρμόζεται ὁ κανόνας «τὸ μὴ χεῖρον, βέλτιστον» ποὺ εἶναι οἰκεῖος καὶ στὴν ἀπονομὴ τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης, ἀλλὰ καὶ θεολογικὰ ὀνομάζεται κατὰ παραχώρηση θέλημα Θεοῦ.

Ἡ φιλονικία περὶ τοῦ ἄν ὑπῆρξε ὀρθὴ κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἡ ἐπιλογὴ τῶν σήμερα, 29 Μαἴου μνημονευομένων προγόνων μας, παρατείνεται ἀενάως λόγω τοῦ ὅτι γίνεται σὲ καθαρὰ θεωρητικὴ βάση, ὅπου φυσικά, εἶναι ἀδύνατη ἡ συμφωνία καὶ ἐπικρατοῦν ἰδεολογικὲς ἀγκυλώσεις. Γιὰ αυτό, θὰ θέλαμε νὰ συνεισφέρουμε μὲ τὸ παρὸν ἄρθρο ὄχι ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ ἕνα χειροπιαστὸ καὶ ἀδιαφιλονίκητο γεγονός, ὑπογραμμίζοντας τὴν τύχη ποὺ εἶχαν οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (Κάτω Ἰταλίας)3 μετὰ τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ μοίρα ποὺ εὶχαν οἱ συμπαγεῖς ὀρθόδοξοι καὶ ἑλληνικοὶ πληθυσμοί μετὰ τὸ 1.453 μ.Χ. δὲν εἶναι καὶ τόσο γνωστή, παραδόξως δὲ πολὺ σπάνια συσχετίζεται μὲ τὸ ἐν θέματι ἐρώτημα-δίλημμα στὴν ἀφθονοῦσα σχετικὴ φιλολογία γύρω ἀπὸ τὴν Ἅλωση.

Οἱ πληθυσμοὶ αὐτοὶ βρέθηκαν αὐτόματα στὴν ἴδια θέση μὲ τοὺς ἀνατολικότερα εὑρισκόμενους ὁμογενεῖς τους, δηλαδὴ στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἴμου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ἀλλοῦ ποὺ κατακτήθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Μὲ μία σημαντικὴ διαφορά: γιὰ αὐτοὺς δὲν ἐτέθη κἄν τὸ έρώτημα τοῦ Λουκᾶ Νοταρᾶ! Ἦταν ἤδη ἀποφασισμένο, ὅτι θὰ εὑρίσκοντο κάτω ἀπὸ τὴν τιάρα τοῦ πάπα!

Οἱ προσπάθειες ὑποταγῆς τους εἶχαν ἀρχίσει κιόλας ἀπὸ τὸν 11^ο Αἰῶνα μ.Χ. μὲ τὴν παρουσία τῶν Νορμανδῶν, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν εἰδικὴ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ συμφωνία μὲ τὸν πάπα, ἀλλὰ ἦταν πιὸ συγκαλυμμένες, καθὼς πάντοτε ὑπῆρχε ὁ φόβος, ὅτι τὰ στρατεύματα τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας μποροῦσαν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ ἐπέμβουν πρὸς ὑπεράσπισή τους, ὅπως εἶχε συμβεῖ καὶ στὸ παρελθὸν κατ’ ἐπανάληψη. Παρόμοιες προσπάθειες ὑποταγῆς εἶχαν συμβεῖ μετὰ καὶ τὴν πρώτη Ἅλωση (1.204 μ.Χ.), τὴν Β’ Σύνοδο τῆς Λυών (1.272 μ.Χ.-4 μ.Χ.), ἀμετακίνητα ἀπὸ τὴν πάγια παπικὴ ἐπιδίωξη.

Ὅταν ὅμως ἔπεσε ἡ Πόλη στοὺς Ὀθωμανοὺς ὁριστικά, καὶ εἰδικότερα μετὰ τὴ Σύνοδο τοῦ Τριδέντο (1.543 μ.Χ.), τότε φάνηκαν τὰ ἄγρια ἔνστικτα καὶ ἐκδηλώθηκε στὴν πληρότητά της ἡ κατὰ τῶν ὀρθοδόξων ἐπιβουλὴ σὲ ὅλο τὸ φρικιαστικό της μεγαλεῖο.

Βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ ποὺ στὸν καθολικισμὸ ἔχει ἐπικρατήσει ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τὴν κυριολεκτικὰ διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου ἐπικράτηση τῆς παπικῆς κακοδοξίας στὰ δυτικὰ κρατίδια. Συγκεκριμένα, τὰ μέρη τοῦ Νότου τῆς ἰταλικῆς χερσονήσου ἀπετέλεσαν τὸ ξεχωριστὸ βασίλειο Τῶν Δύο Σικελιῶν, τὸ ὁποῖο καὶ διατηροῦσε εἰδικὲς σχέσεις μὲ τὴν Ἰσπανία, τὴν πηγὴ τῶν ἱεροεξεταστῶν.

Ἀνεξήγητα, ἡ στυγνὴ καταπίεση ποὺ ἐπεφύλαξε ἡ Ἱερὰ Ἐξέταση σε συνεργασία μὲ τὶς κρατικὲς ἀρχὲς ἔχει γίνει εὑρύτερα γνωστὴ μόνο ἀπὸ τὴ μεταχείριση ποὺ εἶχαν οἱ Διαμαρτυρόμενοι, οἱ ἐπιστήμονες καὶ οἱ…μάγισσες.

Γιὰ τὴν εξοντωτικὴ αύτὴ καταπίεση ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀμέτρητα βιβλία, θεατρικὰ καὶ κινηματογραφικὰ ἔργα ποὺ ἔχουν ἀναδείξει πλήρως τὸ γεγονός, τοῦ πῶς κάθε ἀντιφρονῶν, ἄν δὲν μετέβαλλε τὶς ἀπόψεις του ποὺ δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὸ παπικὸ δόγμα, εὕρισκε φρικτὸ τέλος στὴν πυρά. Τὸ οἰκτρὸ αὐτὸ θέαμα εἶχε καταντήσει μία συνήθης πρακτικὴ ἐπὶ αἰῶνες σὲ ὅλη τὴ δυτικὴ Εὐρώπη.

Εἶναι ὅμως τελείως ἀδικαιολόγητο, νὰ μὴ γνωρίζουμε εὑρύτερα στὴν Ἑλλάδα τουλάχιστον, ὅτι ἡ ἰδια ἀκριβῶς μεταχείριση ἐπιφυλάχτηκε καὶ γιὰ τοὺς ὁμογενεῖς μας τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (Κάτω Ἰταλίας) μετὰ τὸ 1.453 μ.Χ.!

Δυστυχῶς άποδεικνύεται καὶ στὴν περίπτωση ποὺ ἐξετάζουμε, ὅτι ἡ ἀφήγηση καὶ ἡ θεματολογία εἶναι πλήρως ἐλεγχόμενη στὸ σύγχρονο Ελληνικὸ κράτος καὶ δὲν εὐνοεῖται ἡ συνειδητοποίηση καὶ ἀφύπνιση τῶν Ἑλλήνων.

Στὸ διὰ ταῦτα, ἡ μὲν χρήση τῆς μητρικῆς τῶν πληθυσμῶν ἑλληνίδος φωνῆς ἀπαγορεύτηκε ἔχοντας ὡς  ποινὴ τὸ κόψιμο τῆς γλώσσας, ἡ δὲ παραμονὴ στὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ δόγμα ἐθεωρεῖτο καὶ ἐκολάζετο μὲ τὸν θάνατο στὴν πυρὰ ὡς αἵρεση, σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως! Δὲς εἰκόνα4, καὶ βίντεο 5 ποὺ διηγεῖται Ελληνόφωνος.

Ἀναλυτικὰ στοιχεῖα δὲν εἶναι διαθέσιμα, ὅμως ἐκτιμοῦμε ὅτι κάπου φυλάσσονται τὰ σχετικὰ ἀρχεῖα μὲ τὰ πεπραγμένα τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει  ἔρευνα. Παρόλο ποὺ οἱ ἑλληνορθόδοξοι πληθυσμοὶ ἀντιστάθηκαν ἐπὶ μακρόν (ὁ τελευταῖος Ἕλληνας ἱερέας τοῦ χωριοῦ Καλημέρα στὸ Σαλέντο βρέθηκε δολοφονημένος τὸ 1.621 μ.Χ.), πάντως τὸ πρακτικὸ ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν παραπάνω, μετὰ καὶ τὴν καταπίεση ἐπὶ Μουσολίνι καὶ τὴ μετανάστευση, ἦταν ὁ ἀφανισμὸς σχεδὸν στὰ περισσότερα μέρη:

ἔτσι, ἡ μὲν γλώσσα στὴ μορφὴ τοῦ τοπικοῦ ἰδιώματος ἐπιβιώνει σὲ πολὺ λίγα χωριά, ἡ δὲ ὀρθοδοξία χάθηκε παίρνοντας οὐνιτικὴ μορφή, τοὺς λεγόμενους ἑλληνόρρυθμους ὅπου ἐπικρατοῦν οἱ ἀλβανόφωνοι.

Θεωροῦμε ὅτι καλύτερη ἀπόδειξη δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ γιὰ τὴν ὀρθότητα τῆς ἐπιλογῆς σαρίκι/τιάρα τῶν προγόνων μας πρὶν τὴν Ἅλωση, καθώς οἱ ὀρθόδοξοι πληθυσμοὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἀνατολῆς καὶ ὁ πολιτισμός τους -φυσικὰ ὄχι ἄνετα, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ πολλοὺς καὶ ἀπερίγραπτους διωγμούς- ἐπεβίωσαν σχεδὸν ἀτόφια ἀπὸ τὸ 1.453 μ.Χ. μέχρι καὶ τὸ 1.922 μ.Χ.-24 μ.Χ., δηλαδὴ γιὰ 5 περίπου αἰῶνες.

Ὕστερα, τὸ ἀντίχριστο καὶ ἀνθελληνικὸ σύστημα ἄλλαξε τακτική, καθὼς στὴν Τουρκία ἦρθε στὴν ἐξουσία τὸ κοσμικὸ κεμαλικὸ κράτος καὶ συνέχισε τὴν καταστροφή μὲ ἄλλο τρόπο, διὰ τοῦ ἐθνικισμοῦ. Ὅμως αὐτὴ ἦταν ἡ πρόκληση μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/05/1453.html)…

Η Αγία Περπέτουα ήταν o θηλυκός Σαμψών! H Αγία Αγία Περπέτουα που όταν την έγδυσαν μέσα στο δικαστήριο τα μαλλιά της μάκρυναν αμέσως για να σκεπάσουν τη γύμνια της ή στην Αγνή που το κορμί της έγινε τόσο βαρύ ώστε στάθηκε αδύνατον να την σηκώσουν για να τη βάλουν στο κρεβάτι της διακόρευσης (https://dimpenews.com/2024/05/29/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b8%ce%b5%ce%bd%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%b7-%cf%85%cf%80%ce%b1%cf%81/).

Αλλά και οι απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά την επίσκεψή τους στο Άγιο Όρος με σκοπό να εντάξουν τις Ιερές Μονές στο σχέδιό τους και να συλλειτουργήσουν με τούς παπικούς, προσπάθησαν με διπλωματία να τούς φέρουν σε συλλείτουργο.

Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τα περισσότερα Μοναστήρια με αποτέλεσμα να προχωρήσουν (μαζί με τους παπικους) σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οι βάρβαροι μη Χριστιανοί πειρατές δεν είχαν κάνει...

Και αφού έκαψαν τούς ανθενωτικούς μοναχούς στον Πύργο τής Μονής Ζωγράφου προχώρησαν και στην Μονή τού Βατοπαιδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, διά τούτο τον μεν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον κατεπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν εις τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον.

Τα ίδια περίπου συνέβησαν και εις την Ιερά Μονή των Ιβήρων, όπου άλλους με καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά τού Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους… Εις την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού…

Κι έτσι, ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης πού συλλειτούργησε έλιωσε όπως το κερί στην φωτιά από σύντομη αρρώστια και πέθανε, οι δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι (και κατ' άλλους 11), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφορισμένοι, και των οποίωντα κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19^ου Αιώνος μ.Χ. υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων πού τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τα σώματά τους (https://agiooros.org/media/%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%99%CE%91/%CE%97%20%CE%91%CE%99%CE%A1%CE%95%CE%A3%CE%99%CE%A3%20%CE%A4%CE%9F%CE%A5%20%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A5/%CE%9F%CE%B9%20%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82.pdf)…

Ο Αλή Πάσας κρέμαγε στον Πλάτανο της Άρτας πολλούς Έλληνες πατριώτες που έγιναν Μάρτυρες, όπως ακριβώς και οι Τούρκοι έκαναν το ίδιο μετά την Επανάσταση 1.866 μ.Χ. στα Περιβόλια στην Κρήτη, κρεμώντας  πολλούς Έλληνες πατριώτες που έγιναν Μάρτυρες σε έναν Πλάτανο της περιοχής.

Καταστράφηκαν λαοί που έκαναν ανθρωποθυσίες και γενοκτονίες από άλλους, όπως π.χ. οι Χαναναίοι από τους Ισραηλίτες και οι Ίνκας και Αζτέκοι από τους Ισπανούς.

Άπληστοι και φιλάργυροι ήταν ο μάντης Βαλαάμ Ιούδας ο Ισκαριώτης.

Επαναστάτησαν κατά του Θεού οι Κάιν, Νέμρωδ Κορέ κ.λπ.

Με τους Αγώνες τους, οι  Έλληνες το 1.821 μ.Χ. και οι Εβραίοι επί Μακκαβαίων έδιωξαν τους κατακτητές τους από την χωρά τους, με τον ίδιο τρόπο που το κατάφεραν και οι Αφγανοί και οι Βιετναμέζοι με τους δικούς τους κατακτητές.

Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. [Π.χ. Το πτώμα του Βασίλειου Β΄ Μακεδόνα πετάχτηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Ευρωπαίοι μια φλογέρα –ειρωνικά -.

Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «Η φλογέρα του βασιλιά»], όπως ακριβώς έκαναν και οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι με τα κόκκαλα των βασιλιάδων του Ισραήλ και του Ιούδα όταν κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και την Σαμάρεια.

Θεραπεύτηκαν πολλοί με το νερό που ταρακουνούσε ο Άγγελος στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ όταν έμπαιναν σε αυτή, όπως και ο Νεεμάν ο Σύρος στα νερά του Ιορδανή όταν μπήκε σε αυτά μετά την Θαυματουργική προσευχή του Προφήτη Ελισαίου.

«Μην ξεχνάς σε ποιον πρέπει να βασίζεσαι». "Ο Τιτανικός κατασκευάστηκε από εκατοντάδες ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Όταν τον είδε ο έμπειρος καπετάνιος Έντουαρντ Τζον Σμιθ, είπε ότι ακόμη και ο ίδιος ο Θεός δεν μπορούσε να τον βυθίσει. Ωστόσο, ο Τιτανικός βυθίστηκε στο πρώτο του ταξίδι.

   Η κιβωτός του Νώε κατασκευάστηκε από μόνο 8 άτομα, αλλά ήταν το μόνο πλοίο που επέζησε από τη μεγαλύτερη πλημμύρα στην ανθρώπινη ιστορία, τον κατακλυσμό. «Μην ξεχνάς σε ποιον πρέπει να βασίζεσαι» (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/06/blog-post_33.html).

Στην σύγχρονη ”Βαυαροκρατία” χωρίς .. έναν Παπουλάκο! Τα ”διαβολοτραγιά” της ΕΕ…Ο βίος του: Ο αυτέξουσιος άνθρωπος κι ο Άναρχος Θεός! To Λαϊκό Κίνημα…Οι Άγιοι Ακίνδυνοι αλλά … και οι Άγιοι Επικίνδυνοι σ΄αυτούς τους δεύτερους αλλά λεύτερους ανήκει ο Παπουλάκος..

Στην σύγχρονη ”Βαυαροκρατία” χωρίς .. έστω έναν Παπουλάκο! Υπόδουλη χώρα των Κουίσλιγκς και των Αρμοστών. Η επίσημη κρατική προπαγάνδα του Όθωνα και των Βαυαρών Αντιβασιλέων τον κατηγόρησε ότι είχε στρατολογηθεί από τον Κατακάζη από το πρέσβη του τσάρου στην Ελλάδα και περνούσε στον κοσμάκη την προπαγάνδα των Ρώσων.

Ο γεροκαλόγερος δεν μασούσε τα λόγια του απέναντι στην εξουσία στην ξενοκρατία. Τα έβαζε με τους ισχυρούς κι όχι όπου τον έπαιρνε. Μπρόγκαγε το Παλάτι. Κατηγορούσε το βασιλιά ότι είναι αβάπτιστος και ήθελε τον αποχριστιανισμό της χώρας ( ότι κάνουν και οι σημερινοί δυνάστες) ονόμαζε τους Βαυαρούς ”διαβολοτραγιά” χαρακτηρισμός που πάει γάντι στους Ευρωενωσιακούς.

Κατηγορούσε τους δασκάλους ότι δίδασκαν ” άθεα γράμματα” ενώ σήμερα τα πήξανε στον Θεό , έλεγε ότι οι Άγγλοι είναι Εβραίοι, ονόμαζε τα δικαστήρια ”γυφτόσπιτα” και κατηγορούσε την Ιερά Σύνοδο ότι αποτελείται από άθεους ενώ σήμερα δεν είναι άθεοι απλά οι περισσότεροι δουλεύουν για 2 Κυρίους έχουν 2 αφεντικά.. Τον ποιο πουλάνε από τους 2 είναι προφανές..

Ο Παπουλάκος έγινε ο νο 1 εχθρός του κράτους και της Εκκλησίας-προτεκτοράτο. Αλλά το κήρυγμα του είχε τρομερή απήχηση στις τοπικές κοινωνίες. Άρχισαν να τον θεωρούν άγιο. Κόβαν τρίχες από τα γένια του και τις έβαζαν σε κορνίζες, θεωρούσαν άγια τα μαχαιροπίρουνα που χρησιμοποίησε σκούπιζαν τον ιδρώτα του με μαντήλια που τα χρησιμοποιούσαν μετά για θεραπεία αρρώστων.

Η Ιερά Σύνοδος που είχε μετατραπεί σε Ανίερο Συνοδό της εξουσίας του απαγόρευσε να κηρύττει κι η αστυνομία άρχισε να τον κυνηγά. Τα πήρε στο κρανίο ο Παπουλάκος και κάλεσε το λαό σ΄Αντίσταση. Συγκρότησε σώμα εθελοντών ενόπλων που τον ακολουθούσαν στις περιοδείες για προστασία του από τα αποσπάσματα των χωροφυλάκων. Όποιοι άπλωσαν χέρι πάνω του είτε νομάρχες είτε έπαρχοι είτε μοίραρχοι σχεδόν λιντσαρίστηκαν από το λαό.

Μετονόμαζε τα χωριά ααπό όπου περνούσε. Και διαλαεί ότι πάει να καταλάβει με το λαό την Αθήνα κι έπειτα την Πόλη για να λειτουργήσει στην Αγια Σοφιά αυτή που έκανε τζαμί ο ΝΑΤΟικός μας Σύμμαχος. Στην Μονεμβασία τον υποδέχθηκαν 7.000 άτομα όταν μπήκε στην Καλαμάτα βαράγαν οι καμπάνες και στην Μάνη σήμανε ξεσηκωμός. Το σύστημα του έστησε καρτέρι στη Λακωνία.

Ήταν δεν ήταν τότε 64 χρονών. Ένα Τάγμα στρατού, εθνοφύλακες 2.000 χωροφύλακες , οροφύλακες 1 πυροβολαρχία και 5 πολεμικά πλοία εκστράτευσαν εναντίον του. Δεν τον έπιασαν. Χιλιάδες οπλισμένοι Μανιάτες τον περικύκλωσαν και απείλησαν ότι θα γίνει μακελειό. Περιφρούρηση. Κάνανε πίσω τα τσουτσέκια της εξουσίας..

Κι αφού δεν τον βάλαν στο χέρι στα ίσα ανέσυραν την παλιά αλάθητη μέθοδο της προδοσίας με δωροδοκία. Ο Παπουλάκος είχε καταφύγει στο μοναστήρι της Βοιδονίτσης κι έστειλε έναν αγράμματο παπά της συνοδείας του να μεταφέρει μηνύματα και ειδήσεις. Τον συλλάβανε.

Ήταν ο παπα Βασίλαρος. τον πήγαν στην Σπάρτη του την έπεσαν στρατηγοί νομάρχες και δεσποτάδες τον χαρτζιλ’ικωσαν αδρά με 6000 δραχμές και δέχθηκε να καταδώσει τον Παπουλάκο. Πήγε πάνω του 6 αστυνομικούς ντυμένους Μανιάτες χωρικούς που τον απήγαγαν. Τον φυλάκισαν στο μπουντρούμι του Ρίου στην Πάτρα. Δεν τον δίκασαν ποτέ από φόβο εξέγερσης. Διοικητική κράτηση..

Ο λαοφιλής Παουλάκος το λαικό ίνδαλμα ο άνθρωπος του Θεού κοιμήθηκε σε μονή της Άνδρου όπου η εξουσία τον είχε κλείσει σε κατ΄οίκον περιορισμό σε απομόνωση. Το 1.854 μ.Χ. εξορίστηκε στη Μονή Παναχράντου της Άνδρου, όπου απεβίωσε στις 18 Ιανουαρίου 1.861 μ.Χ. σε ηλικία 91 ετών και ετάφη εκεί. Την μέρα που πέθανε δάκρυσαν οι εικόνες των εκκλησιών λέει ο θρύλος..όσο για τον παπα Βασίλαρος είχε την τύχη του προδότη. Δολοφονήθηκε στις Σπέτσες.

Τα λαικά κινήματα δεν συγχωρούν.. Ούτε η θεία πρόνοια επεμβαίνει κατά την μοίρα του Ιούδα.. Ως και για τον ίδιο του τον πατέρα ο παπα Βσίλαρος έγινε μισητό πρόσωπο που τον καταριόταν κι όταν του φέραν το μαντάτο του θανάτου του γιου του έδωσε 2 τάλαρα φιλοδώρημα στον αγγελιαφόρο για τα ”συχαρίκια”.

Ο Παπουλάκος ο Άγιος στη μακριά μαύρη λίστα των μη αγιοκαταταχθέντων Αγίων που για ευνόητους λόγους το θρησκευτικό κατεστημένο τους πέταξε στα αζήτητα στην χωματερή της ιστορίας γεννήθηκε το 1.795 μ.Χ. στα ΄Αρμπουνα των Καλαβρύτων. Μέχρι πριν 2 δεκαετίες που το επισκέφθηκα το χωριό του πήγαινες με χωματόδρομο και μες στην εκκλησιά σου βγάζαν ένα σεντούκι όπου προσκυνούσες στη ζούλα την βλογημένη κάρα του.

Δεν είχαμε και πολλά θρησκευτικά βιβλία στο σπίτι. ίσως και καλύτερα τελικά. Μεταξύ των ελάχιστων ήταν το ένα η ζωή και το μαρτύριο κι οι προφητείες του Αγίου πατρο Κοσμά του Αιτωλού και το άλλο το βιβλίο ”ο Παπουλάκος” μ’ ένα υπέροχο εξώφυλλο με σκηνές από το βίο αλλά και τη διαπάλη για την υπεράσπισή του. Και ελλείψει άλλων σαν παιδί και σαν έφηβος τα διάβασα πάμπολλες φορές. Φαίνεται τα εμπέδωσα..γι αυτό με πιάσαν τώρα τελευταία στο στόμα τους κάποιοι σύγχρονοι παπα Βασίλαροι..

Αυτό είναι το πεπρωμένο των επαναστατών και των ανένταχτων Αγίων ( μη αγιοκαταταχθέντων) στην ραγιαδοκρατούμενη Ελλάδα. Ήταν χασάπης στο επάγγελμα και στα 60 του καλογέρεψε αρχικά στο Μέγα Σπήλαιο κι αργότερα ασκήτεψε σ΄ενα μοναστήρι που έκτισε ο ίδιος. Το έριξε έπειτα στις περιοδείες.. Ο λαός τον αγάπησε και τον φώναζε Άγιο Χριστόφορο ή Παπουλάκο. Το κοσμικό του όνομα Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ . Έτσι μίλησε ο Παουλάκος: ”Φοβοῦνται ν’ ἀκούσουν καὶ τὴν φωνή μου καὶ ν’ ἀντικρύσουν τὸ σκοῦφο μου. Χρόνια ζητάω νὰ κριθῶ κι ἀντὶς νὰ μὲ κρίνουν μὲ φυλακώνουν ἄκριτον καὶ πιστεύουν πῶς δένουν ἔτσι τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἄδικος ὅμως ὁ κόπος τους.

Φοβερὸ ἀστροπελέκι θὰ πέσει στὰ κεφάλια τους καὶ θὰ τοὺς κάμει στάχτη σὰν τὰ Σόδομα καὶ Γόμορα». (σέλ. 244). Eίμαστε στα προεόρτια της προφητείας του αφού για να τους κάμει στάχτη σαν τα Σόδομα και Γόμορα πρώτα θα έπρεπε να γίνουμε Σόδομα και Γόμορα.

Και τώρα που γίναμε και επίσημα με κρατική βούλα δεν απομένει παρά να επαληθευθεί! Υπάρχει κι αυτή η αγιοσύνη .. η λεβέντικη η απροσκύνητη η αδούλωτη η παλικαρίσια.. που προτάσεις το κοινό καλό από τη συμφεροντολογική ατομικιστικού τύπου σωτηρία…

Αλλά δεν θέλουν Αγίους λεύτερους ούτε πιστούς λεύτερους θέλουν πιστούς πρόβατα άβουλα κι άλογα κι αυτοί αφεντάδες και χειραγωγοί τους..κι ας μιλούν για αυτεξούσιο.. Ο αυτέξουσιος άνθρωπος κι ο Άναρχος Θεός.. αυτό είναι το ρομάντζο το ειδύλλιο της πιο σφοδρής αγάπης.. Τέτοιος ήταν ο βίος του Παπουλάκου (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2024/06/to.html)...

Τούρκος ερευνητής: Άγγελοι καθόρισαν τα σύνορα της Κωνσταντινούπολης. Ο Τούρκος επέστησε την προσοχή και στο σύμβολο του αετού. O Τούρκος ερευνητής και συγγραφέας Selçuk Eracun μοιράστηκε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ενδιαφέρουσες ιστορίες για την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης. Ο Eracun επέστησε την προσοχή στο σύμβολο του αετού και του φιδιού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο ίσχυε και στο Βυζάντιο.

Ο ερευνητής και συγγραφέας Erhan Altunay, ο οποίος είπε ότι η Κωνσταντινούπολη, της οποίας το πρώτο όνομα ήταν «Βυζάντιο», βρισκόταν στην περιοχή του Παλατιού Τοπκαπί, εξήγησε πώς οι Άγγελοι καθόρισαν τα σύνορα της Κωνσταντινούπολης σύμφωνα με τον Βυζαντινό πολιτισμό.

Υπενθυμίζεται ότι πριν από λίγες μέρες ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναφερόμενος στην Αγία Σοφία σημείωσε ότι με την μετατροπή της σε τζαμί αποκαταστάθηκε στην αρχική της ταυτότητα.

Ο σουλτάνος με αφορμή την 571^η επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης υπογράφει τον πρόλογο σε ένα τρίτομο σύγγραμα, το οποίο έχει τίτλο «Στα ίχνη του Ιερού Καλέσματος: Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης», «Μωάμεθ Πορθητής» και «Το τζαμί της Αγίας Σοφίας στον τουρκικό Τύπο», όπου αναφέρει ότι η Άλωση ήταν όνειρο Αιώνων για τους μουσουλμάνους και προκλητικά τονίζει ότι η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αποκατάσταση της στην αρχική της ταυτότητα (https://corfiatiko.blogspot.com/2024/06/blog-post_2.html).

Στον ποταμό Ευφράτη ηταν η περιοχή της Εδέμ (του Επίγειου Παράδεισου) και εκεί έζησαν οι πρωτόπλαστοι και εκεί έγινε και το προπατορικό αμάρτημα, ενώ εκεί βρίσκονταν και οι Γίγαντες της Αποκάλυψης και αυτή την περιοχή γύρω από τον Ευφράτη κάλυψε ο Κατακλυσμός του Νώε.

Επίσης, στην περιοχή γύρω από τον ποταμό αυτό ηταν η περιοχή της Βαβέλ και η σύγχυση των γλωσσών και των λαών και εκεί έγινε η εξέγερση του Νέμρωδ κατά του Θεού και ο ίδιος αυτοανακηρύχτηκε δήθεν «θεός» και έγινε ο πρώτος ιδρυτής της τυραννίας, ενώ στην Ουρ πλησίον του Ευφράτη κατοικούσε και ο Δίκαιος Προπάτορας Αβραάμ πριν μεταναστεύσει στην Γη της Επαγγελίας, της Χαναάν.

Επίσης, στην περιοχή αυτή βρίσκονταν η Βαβέλ/Βαβυλώνα και σε αυτή υπήρξε ένα πλήθος και ανάμειξη πολλών λαών και θρησκειών, αφού εκεί στέλνονταν πολλοί εξόριστοι λαοί από την γη τους για να ελέγχονται εύκολα.

(Εκεί στάλθηκαν οι Ιουδαίοι με την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, ενώ εκεί σκέφτονταν και οι Τούρκοι να στείλουν όλο τον Ελληνικό λαό μετά την καταστολή της εξέγερσης των Ορλοφικών για να μην επαναστατήσει ξανά, κάτι που αποφεύχθηκε χάρις στον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό που αν και φαινομενικά στάλθηκε για να «κατευνάσει» τους Έλληνες, τους κυρτέ για νέα επανάσταση κατά των Τούρκων και απελευθέρωση της Ορθόδοξης Ελλάδας).

Οι Βαβυλώνιοι κρέμασαν τους Ιουδαίους ηγέτες, όπως ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και ο Ιησούς του Ναυή κρέμασε τους πέντε Αμμοραίους βασιλείς, ενώ με την Κατοχή των Βαβυλωνίων ο κόσμος (πλούσιοι ή απλοί πολίτες του Ιούδα) από την πεινά και τις αρρώστιες πουλούσε τα χρυσά κοσμήματα του προκειμένου να βρει φαγητό και να μην πεθάνει από την πείνα και τις αρρώστιες, όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες τον Κάιρο της Γερμανικής Κατοχής για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα οι νικητές δεν έδιναν στους βίαιους επαναστάτες κομμουνιστές θέσεις στο Δημόσιο, όπως ακριβώς έγινε και με την νίκη του Μεγάλου Θεοδόσιου, όταν με την νίκη του επί των βίαιων ειδωλολατρών επαναστατών δεν τους έδινε θέσεις στο Δημόσιο (όπως ακριβώς έκανε πιο πριν από αυτόν ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός διώκοντας τους από το Δημόσιο αν δεν δέχονταν την ειδωλολατρία ως δήθεν «αληθινή θρησκεία»). 

Έγινε άκαμπτη η διάθεση του Φαραω στο να αφήσει τους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο και στο τέλος η χωρά του καταστράφηκε από τις Δέκα Πληγές του Φαραω, όπως και το βασιλιά Σιχών, ο οποίος δεν αφήσει τους Ισραηλίτες να περάσουν ειρηνικά από την χωρά του, με συνέπεια αυτή στο τέλος να καταστραφεί από τους Ισραηλίτες.

Οι Ιεροί Ναοί των Τεσσάρων Μαρτύρων στο Ρέθυμνο και των Τριών Ιεραρχών στην Θεσσαλονίκη επειδή δεν είχαν ολοκληρωθεί για πολλά έτη, έκαναν μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών τις λειτουργίες σε υπόγεια των Ναών αυτών.

Με τον οβολό των κάτοικων του Ρέθυμνου κτίστηκε ο Ιερός Ναός των Τεσσάρων Μαρτύρων επί Επισκοπείς Τίτου, όπως και ο Ναός της Αγίας Φωτεινής στο Φρέαρ του Ιακώβ, ενώ αυτοί οι δύο Ιεράρχες ζωγράφισαν και πολλές από τις τοιχογραφίες των Ναών αυτών.

Φως έπεφτε στο σημείο που μαρτυρήσαν οι Τέσσερις Μάρτυρες στο Ρέθυμνο την πρώτη νύκτα του Μαρτυρίου τους, σημάδι από τον Θεό που είναι Άγιοι, όπως ακριβώς έγινε και με τον Νεομάρτυρα Γεώργιο των Ιωάννινων.

Όταν δε ο δήμιος των Τεσσάρων Μαρτύρων σκούπισε με το μαντήλι που σκούπισε το αίμα των Τεσσάρων Μαρτύρων την μητέρα του, αυτή θεραπεύτηκε, όπως ακριβώς συνέβαινε με όσους χρησιμοποιούσαν τα μαντήλια κεφάλης των Αποστολών Πέτρου και Παύλου.

Ο Προφήτης Άγαμος προφήτεψε όπως και πολλοί Προφήτες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης (π.χ. οι Προφήτης Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, ο Άγιος Ιωάννης Ευαγγελιστής και Θεολόγος, οπαίος Κοσμάς ο Αιτωλός κ.λ.π.), μεγάλο λοιμό και πείνα στην Οικουμένη.

Και όπως ο Προφήτης Ιερεμίας με τον ξύλινο ζυγό στον τράχηλο του προφήτευε τον σιδερένιο ζυγό δουλείας των Βαβυλωνίων στους Ιουδαίους, έτσι και ο Προφήτης Άγαβος αφού πήρε την ζώνη του Αποστόλου Παύλου, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και προφήτευσε γι' αυτόν αυτά με την ζώνη δεμένη γύρω του προφήτεψε την σύλληψη του Απόστολου Παύλου και την αποστολή του στην Ρώμη.

Ο Ούγος της Ιταλίας, σύζυγος της Μαροζίας, το έσκασε μέσα σε ένα καλάθι σαν τον Απόστολο Παύλο (που κατέβηκε μέσα σε ένα καλάθι με σκοινιά τα τείχη της Δαμασκού όταν τον καταδίωκαν οι Ιουδαίοι για να τον σκοτώσουν) και κατέβηκε με σκοινί τα τείχη του κάστρου του, όπως ο Δαβίδ τον τείχος του σπιτιού του όταν τον καταδίωκαν οι άντρες του Σαούλ.

Στην Αρχαία Ελλάδα, στην Αρχαία Ρώμη, στην Ρωμανία και την Δυτική Ευρώπη, η μαγεία απαγορεύονταν.

Η Λουκρητία Βοργία χόρευε για τον πατερά της Αλέξανδρο Βοργία και τους καλεσμένους του όπως η Σαλώμη για τον Ηρώδη τον Αντύπα. 

Πρώην πόρνη ηταν η Ράαβ, όπως και η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα στην Ρωμανία.

Ο Ιησούς του Ναυή υπάκουσε όλες τις εντολές του Θεού, όπως και ο Δαβίδ εκτός από μία (με την Βηρσαβεέ).

Ο Θεός έριξε τα Τείχη της Ιεριχούς και ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός γκρέμισε τον Ιουδαϊκό δεύτερο Ναό του Σολομώντα και το παραπέτασμα του με την Ένδοξη Ανάσταση Του.

Άγγελος προστάτευε τον Θεόδωρο στα βασανιστήρια που του επέβαλε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης στο Ναό του Αγίου Βαβύλα, όπως ακριβώς και Άγγελος προστάτευες τους Τρεις Παίδες που έριξε στο καμίνι ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβαχοδονόσορας ο Β΄ ο Μέγας.

Στον Παράδεισο οι άνθρωποι μάθαιναν από τον Θεό τον Ουράνιο Τρόπο Ζωής, όπως ακριβώς μαθαίνουν στις μέρες μας από την Εκκλησιά.

Ο Άγιος Θεοφάνης ο Νεομάρτυρας στην φυλακή που είχε φυλακιστεί από τους Τούρκους προσευχήθηκε και έγινε σεισμός και άνοιξαν οι πύλες της φυλακής και τον έλουσε ουράνιο φως και οι δεσμοφύλακες του, του  ζήτησαν συγνώμη.

Αντίστοιχα και όταν οι Απόστολοι Παύλος και Σύλλας όταν τους έβαλαν οι Σαδδουκαίοι στην φυλακή που είχαν φυλακιστεί προσευχήθηκαν και έγινε σεισμός και άνοιξαν οι πύλες της φυλακής και τον έλουσε ουράνιο φως και ο δεσμοφύλακας τους, του  ζήτησαν συγνώμη και βαπτίστηκε στην συνέχεια Χριστιανός.

Η δε δούλη που έκανε μαντείες ακολουθώντας τους Αποστόλους Παύλο και Σύλλα είχε πνεύμα πύθωνος, όπως και η Πυθία.

Η θαυμαστή αφθαρσία του Λειψάνου του Αγίου Ιερομάρτυράς Γρηγορίου του Ε' (https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/63703-i-thavmasti-aftharsia-tou-leipsanou-tou-agiou-ieromartyros-grigoriou-tou-e) και αφθαρσία λείψανου Αγίου Γεράσιμου στην Κέρκυρα

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός Θαυμαστά βγήκε χωρίς να το καταλάβουν και χωρίς ανθρώπινη ενέργεια από τον Πανάγιο Τάφο Του όταν Αναστήθηκε και στην συνέχεια του άνοιξε τον τάφο ένας Άγγελος Θαυμαστά, χωρίς να Τον δουν οι φρουροί Του.

Αντίστοιχα και οι Απόστολοι που φυλακίστηκαν από τους Σαδδουκαίους μετά την Ανάσταση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού αποφυλακίστηκαν Θαυμαστά από έναν Άγγελο Κυρίου χωρίς να ανοίξουν οι πύλες και να το καταλάβουν οι φρουροί τους.

Τρωγλοδύτες, αποκαλούνταν από τους αρχαίους Έλληνες εκείνοι οι λαοί που η κοινωνική τους ανάπτυξη ήταν πολύ χαμηλή και ζούσαν μέσα σε σπηλιές που συχνά τις έσκαβαν οι ίδιοι. Τέτοιοι λαοί, στα αρχαία χρόνια υπήρχαν στην Αιθιοπία, Λιβύη, Σκυθία, Καύκασο, Αίγυπτο.

Ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες, τρώγοντας ζώα και ερπετά, εφάρμοζαν την πολυγαμία, γυρνούσαν γυμνοί, σκότωναν τους άρρωστους και ανάπηρους και οι γέροι τους, έβαζαν μόνοι τέρμα στην ζωή τους, όταν έφταναν τα 60 περίπου χρόνια, πιστεύοντας ότι γίνονται εμπόδιο στις διαρκείς μετακινήσεις της φυλής. Σήμερα οι τρωγλοδύτες όσο περνάει ο καιρός εξαφανίζονται Υπάρχουν μερικές φυλές, στην Β. Αφρική (https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Arxaioi_laoi_ths_Palaias_Diathikhs.htm#Enemetieim).

Τρωγλοδύτες αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη. Το πέμπτο έτος της βασιλείας του Ροβοάμ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου Σισάκ (Σουσακίμ) επιτέθηκε στην Ιερουσαλήμ με 1200 πολεμικά άρματα και 60.000 ιππείς. Ο ίδιος ήταν επικεφαλής ενός αναρίθμητου στρατού που τον αποτελούσαν Λίβυοι, Αιθίοπες και Τρωγλοδύτες. Αφού κυρίεψε τις οχυρωμένες πόλεις του Ιούδα, έφτασε και στην Ιερουσαλήμ. Ο Σισάκ (Σουσακίμ), κατά παραχώρηση του Κυρίου, μπήκε νικητής στην Ιερουσαλήμ, λεηλάτησε την πόλη και άρπαξε από το Ναό και το βασιλικό ανάκτορο ως λάφυρα όλα τα χρυσά αντικείμενα, καθώς και όλα τα χρυσά όπλα, ασπίδες και δόρατα, που είχε κατασκευάσει ο Σολομώντας, και τα πήγε στην Αίγυπτο (Β' Παραλειπομένων 12,2-11).

Υπήρχαν φυλές ασεβών Γιγάντων στην γη πριν τον Κατακλυσμό στην Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία, όπως και μετά, π.χ. οι Άνακιμ και οι Γίγαντες της Φιλισταία που εξόντωσαν οι Ισραηλίτες, οι Εμμαίοι που νίκησαν οι Μωαβίτες, οι Χορραίοι που νίκησαν οι Εδωμίτες, οι Ρεφαίτες που νίκησαν οι Αμμωνίτες, οι Αυίμ που νίκησαν οι Καφθωρίμ/Φιλισταίοι, ενώ οι τελευταίοι Γίγαντες εξοντωθήκαν αργότερα από τον Ιησού του Ναυή, τον Χάλεβ και τον Δαβίδ.

ΑΝΝΑΚΙΜ  Μια από τις φυλές των Γιγάντων που κατοικούσαν στην Χεβρών. Τον καιρό που ο Μωυσής έστειλε τους 12 κατασκόπους στην Γη της Επαγγελίας, κατοικούσαν στη Χεβρών οι γιγαντόσωμοι απόγονοι του Ανάκ (Ενάκ).

Οι κατάσκοποι ξεκίνησαν από την έρημο Φαράν, έλεγξαν όλη την χώρα από την έρημο Σιν έως την Ροόβ που βρίσκεται Βόρεια και πάει ο δρόμος προς την Αϊμάθ. Μετά επέστρεψαν στην έρημο και έφτασαν στην Χεβρών, όπου κατοικούσαν ο Αχιμά (Αχιμάν), ο Σουσί (Σεσσί) και ο Θολαμί (Θελαμί), γιοι του γίγαντα Ανάκ (Ενάκ) (Αριθμοί 13,22-23. 13,33. Δευτερονόμιο 1,28).

Ο Μωυσής, όταν έδινε τις τελευταίες οδηγίες στους Ισραηλίτες, έκανε λόγο για τους απογόνους του Ανάκ (Ενάκ), οι οποίοι ήταν άνθρωποι μεγάλου αναστήματος, κατοικούσαν σε πόλεις με υψηλά τείχη και ήταν ισχυροί στρατιωτικά (Δευτερονόμιο 9,1-2).

Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε τις πόλεις της νότιας Χαναάν, κατέλαβε και τη Χεβρών. Την πόλη πολιόρκησε και κατέλαβε ο Χάλεβ (Ιησούς του Ναυή 14,6-14). Τη Χεβρών την εποχή εκείνη την κατοικούσαν την εποχή εκείνη οι γίγαντες Ενακίτες. Η πόλη λεγόταν τότε Αρβόκ ή Κιριάθ-Αρβά (πόλη του Αρβά, ο Αρβά ήταν ο πιο μεγαλόσωμος άνθρωπος ανάμεσα στους Ενακίτες) (Ιησούς του Ναυή 14,15)-(https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Fules_Gigantwn.htm#Annakim).

Ο Χάλεβ, σύμφωνα με εντολή του Ιησού του Ναυή,  κατέλαβε τη Χεβρών, η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Ενακιτών και εξολόθρευσε τους τρεις γιούς του Ενάκ, τον Αχιμά (Αχιμάν), τον Σουσί (Σεσσί) και τον Θολαμί (Θελαμί) (Ιησούς του Ναυή 10,36-37. 15,13-14). Έτσι ο Ιησούς του Ναυή εξολόθρευσε τους γίγαντες Ενακίμ (Ανακίμ), που ζούσαν στη Χεβρών, στη Δαβίρ, στην Αναβώθ και σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της φυλής Ιούδα και του Ισραήλ. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους. Δεν απόμεινε πια απόγονος του γίγαντα Ενάκ (Ανάκ) στη χώρα, παρά μόνο μερικοί στη Γάζα, στην Γεθ και στην Ασεδώθ (Ιησούς του Ναυή 11,21-22).

Εμμαίοι. Μια από τις φυλές των Γιγάντων που κατοικούσαν στην Βασάν, Ανατολικά από την θάλασσα της Γαλιλαίας. Πρόκειται για μία ορεινή περιοχή. Στην Παλαιά Διαθήκη η Βασάν ονομάζεται "γη γιγάντων" (Δευτερονόμιο 3,13).

Εκεί, οι Γίγαντες υπήρχαν πριν και μετά από τον Κατακλυσμό. Οι Ραφαείμ (Ραφαείν ή Ρεφαΐτες) ήταν μια από τις δέκα φυλές που κατοικούσαν στην Χαναάν (Γένεση 15,18-20). Στο σημείο αυτό η Αγία Γραφή με τ' όνομα Ραφαείν ή Ρεφαΐτες εννοεί όλους τους Γίγαντες που κατοικούσαν στην Χαναάν.

Στην εποχή του Αβραάμ, κατά το 19ο και 18ο αιώνα π.Χ., όταν ο βασιλιάς του Ελάμ ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοί του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμά τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στην Βασάν (Γένεση 14,5).

Μετά την κατάληψη της Χαναάν από τους Ισραηλίτες, τα βόρεια σύνορα της φυλής Ιούδα περνούσαν νότια από την Ιερουσαλήμ, και μετά περνούσαν από το βουνό που βρίσκεται στα δυτικά του φαραγγιού Ονόμ και βόρεια της γης των Ραφαΐν (Γιγάντων) (Ιησούς του Ναυή 15,8)-(https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Fules_Gigantwn.htm#Rafaeim).

ΟΙ ΧΟΡΡΑΙΟΙ. Οι Χορραίοι ήταν αρχαίος λαός που κατοικούσε στο όρος Σηείρ, την εποχή του Αβραάμ (Γένεση 14,6). Άλλη ονομασία τους είναι και Χουρριανοί. Το όνομα τους προέρχεται από το "Χορρί", που σημαίνει "κατοικώ σε σπηλιά". Ανασκαφές σε όρη της Εδώμ και της Πέτρας έφεραν στο φως σπήλαια των Χορραίων.

Στην εποχή του Αβραάμ, κατά το 19^ο και 18^ο Αιώνα π.Χ., όταν ο βασιλιάς του Ελάμ ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοι του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμα τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στη Βασάν, τους Εμμαίους της πόλεως Σαυή και τους Χορραίους που κατοικούσαν στο όρος Σηείρ (Γένεση 14,5).

Εκδιώχθηκαν από τους Εδωμίτες (Δευτερονόμιο 2,12-22) και διασκορπίστηκαν σε διάφορες περιοχές (Γένεση 36,20-30). Χορραίοι ήταν οι κάτοικοι της Γαβαών και των γύρω πόλεων Κεφιρά, Βηρώθ και Ιαρίν, οι οποίοι όταν έμαθαν τι είχε κάνει ο Ιησούς του Ναυή στην Ιεριχώ και στην Γαΐ,  φοβήθηκαν και αποφάσισαν να ενεργήσουν με πανουργία για να γλιτώσουν την καταστροφή. Πήγαν στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών, στα Γάλγαλα, και προσπάθησαν να πείσουν τον Ιησού του Ναυή και τους Ισραηλίτες, ότι έρχονται από μια μακρινή χώρα και θέλουν να κάνουν συμμαχία μαζί τους.

Οι Ισραηλίτες πείστηκαν από τα λόγια τους και κάνανε μαζί τους συνθήκη ειρήνης (Ιησούς του Ναυή 9,3-21). Τρεις μέρες, όμως, μετά τη σύναψη της συνθήκης, όταν οι Ισραηλίτες πληροφορήθηκαν την απάτη δεν τους επιτέθηκαν, αλλά από κείνη την μέρα, οι Γαβαωνίτες έγιναν δούλοι των Ισραηλιτών και τους υποχρέωσαν να κόβουν ξύλα και να βγάζουν νερό για το θυσιαστήριο του Κυρίου (Ιησούς του Ναυή 9,22-27)-(https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Xorraioi.htm).

ΕΜΜΑΙΟΙ (ΟΜΜΑΙΟΙ). Μια από τις φυλές των Γιγάντων που κατοικούσαν Ανατολικά της Νεκράς θάλασσας και ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη. Ήταν γνωστοί και ως Ομμαίοι ή Ομμίν. Στην εποχή του Αβραάμ, κατά το 19^ο και 18^ο Αιώνα π.Χ., όταν ο βασιλιάς του Ελάμ ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοι του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμα τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στη Βασάν και τους Εμμαίους της πόλεως Σαυή (Γένεση 14,5).

Πριν απ' τους Μωαβίτες κατοικούσαν στην Μωάβ οι Εμμαίοι, λαός ισχυρός, πολυάριθμος και μεγαλόσωμοι, όπως οι Ανακίμ. Ανήκαν στις φυλές των Γιγάντων, όπως οι Ανακίμ, και οι Μωαβίτες τους ονόμαζαν Εμμαίους (Ομμίν) (Δευτερονόμιο 2,10-11).

ΖΟΥΜΖΟΥΜΕΙΜ (ΖΟΜΖΟΜΜΙΝ). Μια από τις φυλές των Γιγάντων που κατοικούσαν δυτικά του Ιορδάνη, κάπου ανάμεσα στην θάλασσα της Γαλιλαίας και στην Νεκρά θάλασσα. Στην εποχή του Αβραάμ, κατά το 19^ο και 18^ο Αιώνα π.Χ., όταν ο βασιλιάς του Ελάμ ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοι του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμα τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στην Βασάν και μαζί μ' αυτούς και άλλα έθνη (Γένεση 14,5).

Κάποτε η περιοχή των Αμμωνιτών ήταν χώρα, όπου κατοικούσαν οι γίγαντες, τους οποίους οι Αμμανίτες ονόμαζαν Ζομζομμίν. Ήταν λαός ισχυρός, πολυάριθμος και μεγαλόσωμοι όπως οι γίγαντες Ανακίμ. Ο Κύριος όμως τους εξαφάνισε όταν οι Αμμανίτες, τους έδιωξαν από την χώρα κι εγκαταστάθηκαν στην θέση τους (Δευτερονόμιο 2,20-21).

Μια από τις φυλές των Γιγάντων που κατοικούσαν στην Βασάν, Ανατολικά από τη θάλασσα της Γαλιλαίας. Πρόκειται για μία ορεινή περιοχή. Στην Παλαιά Διαθήκη η Βασάν ονομάζεται "γη γιγάντων" (Δευτερονόμιο 3,13).

Εκεί, οι Γίγαντες υπήρχαν πριν και μετά από τον Κατακλυσμό. Οι Ραφαείμ (Ραφαείν ή Ρεφαΐτες) ήταν μια από τις δέκα φυλές που κατοικούσαν στη Χαναάν (Γένεση 15,18-20). Στο σημείο αυτό η Αγία Γραφή με τ' όνομα Ραφαείν ή Ρεφαΐτες εννοεί όλους τους Γίγαντες που κατοικούσαν στην Χαναάν.

Στην εποχή του Αβραάμ, κατά το 19^ο και 18^ο Αιώνα π.Χ., όταν ο βασιλιάς του Ελάμ ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοι του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμα τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στη Βασάν (Γένεση 14,5).

Μετά την κατάληψη της Χαναάν από τους Ισραηλίτες, τα Βόρεια σύνορα της φυλής Ιούδα περνούσαν νότια από την Ιερουσαλήμ, και μετά περνούσαν από το βουνό που βρίσκεται στα δυτικά του φαραγγιού Ονόμ και Βόρεια της γης των Ραφαΐν (Γιγάντων) (Ιησούς του Ναυή 15,8).

Μετά από αρκετά χρόνια έγιναν καινούριες μάχες μεταξύ των Φιλισταίων και των Ισραηλιτών. Στην πρώτη μάχη πήρε μέρος κι ο Δαβίδ, ο οποίος λόγω της μεγάλης του ηλικίας κουράστηκε. Μεταξύ των Φιλισταίων ήταν και ο Ιεσβί, ένας από τους απογόνους των γιγάντων.

Το ακόντιο του ζύγιζε πάνω από 300 σίκλους χαλκού (3500 γραμμάρια περίπου). Ήταν ζωσμένος μ' ένα ρόπαλο και μ' αυτό όρμησε αποφασισμένος να σκοτώσει το Δαβίδ. Αλλά ο Αβεσσά έσπευσε και βοήθησε το Δαβίδ. Χτύπησε τον Ιεσβί και τον σκότωσε (Β' Βασιλειών 21,15-17).

Μετά την μάχη αυτή, έγινε μια καινούρια στην περιοχή της Γεθ, στη Γαζέρ, μεταξύ των Ισραηλιτών και των Φιλισταίων. Εκεί ο Σεβοχά (Σοβοχαΐ) από την Αστατώθ (Ουσά), σκότωσε το γίγαντα Σεφ (Σαφού).

Σε μια άλλη μάχη στην περιοχή της Γοβ, ο Ελεανάν (Ελλανάν), γιος του Αριωργίμ (Ιαΐρ) από την Βηθλεέμ, σκότωσε το Λαχμί, αδερφό του γίγαντα Γολιάθ από την Γεθ, που το ξύλο της λόγχης του ήταν σαν το αντί του αργαλειού.

Σε μια άλλη μάχη πάλι στην περιοχή της Γεθ, ήταν ένας γίγαντας φαλακρός, ο οποίος είχε έξι δάκτυλα στα χέρια και στα πόδια (συνολικά είχε 24 δάκτυλα). Αυτός έβριζε συνέχεια τους Ισραηλίτες, αλλά ο Ιωνάθαν, γιος του Σαμμαά (Σεμεΐ) και ανηψιός του Δαβίδ, τον σκότωσε.

Και οι τέσσερις αυτοί πολεμιστές ήταν οι τελευταίοι απόγονοι των γιγάντων, από τον οίκο του Ραφά στην Γεθ, και σκοτώθηκαν από το Δαβίδ και τους στρατιώτες του (Β' Βασιλειών 21,18-22. Α' Παραλειπομένων 20,4-8)-(https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Fules_Gigantwn.htm#Emmaioi).

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ. ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ. ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ. ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ. Ο Δαβίδ σκοτώνει το γίγαντα Γολιάθ. Σε αντίθεση με τις άλλες μυθολογίες, η Παλαιά Διαθήκη είναι πιο ρεαλιστική όσον αφορά την ύπαρξη και την δημιουργία των γιγάντων.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την Παλαιά Διαθήκη, όταν άρχισε το ανθρώπινο γένος να πληθαίνει, τότε οι άνθρωποι του Θεού, που κατάγονταν από την γενιά του Σηθ, έβλεπαν τις κόρες των διεφθαρμένων ανθρώπων, από την γενιά του Κάϊν, ότι ήταν όμορφες και τις πήραν για γυναίκες τους.

Από την ένωση των ανθρώπων του Θεού με τις διεφθαρμένες κόρες των ανθρώπων, κατάγονται και οι γίγαντες. Αυτοί έζησαν την πανάρχαια εποχή και ήταν άνθρωποι ονομαστοί για την τότε εποχή. Αλλά, όμως, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, έτσι κι αυτοί ήταν βουτηγμένοι στην αμαρτία και στην διαφθορά.

Ο Θεός, όταν είδε την σαρκικότητα των ανθρώπων, αποφάσισε να περιορίσει την διάρκεια ζωής των ανθρώπων σε 120 χρόνια (Γένεσις 6,1-4). Πριν από την διήγηση αυτή, η διάρκεια ζωής των ανθρώπων ήταν πολύ περισσότερη. Σύμφωνα πάντα με τη διήγηση της Βίβλου, ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια, ο Σηθ 912, ο Ενώς 905, ο Καϊνάν 910, ο Μαλελεήλ 895, ο Ιάρεδ 962, ο Ενώχ 365, ο Μαθουσάλα 969 και ο Λάμεχ 777 χρόνια.

Τον καιρό που ο Μωυσής έστειλε τους 12 κατασκόπους στην Γη της Επαγγελίας, κατοικούσαν στη Χεβρών οι γιγαντόσωμοι απόγονοι του Ανάκ (Ενάχ). Οι κατάσκοποι ξεκίνησαν από την έρημο Φαράν, έλεγξαν όλη την χώρα από την έρημο Σιν έως την Ροόβ που βρίσκεται βόρεια και πάει ο δρόμος προς την Αϊμάθ. Μετά επέστρεψαν στην έρημο και έφτασαν στην Χεβρών, όπου κατοικούσαν οι Αχιμάν, οι Σεσσί (Σεσαΐ) και οι Θελαμί (Ταλμαΐ), απόγονοι του γίγαντα Ανάκ (Ενάχ) (Αριθμοί 13,22-23. Δευτερονόμιο 1,28).

Η λέξη “γίγας” στην Παλαιά Διαθήκη είναι η Νephil, που σημαίνει ισχυρός, καταπιεστής, τύραννος, γίγαντας. Εμφανίζεται τρεις φορές στην Παλαιά Διαθήκη: (Γεν. 6,4, και Αρ. 13,33 δις). Στον πληθυντικό αποδίδεται με τη λέξη "Νεφιλείμ". Οι Γίγαντες τους οποίους αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη ονομάζονται και Ραφαΐν ή Ρεφαΐτες (Δευτερονόμιο 2,11), και είναι οι ίδιοι Γίγαντες με εκείνους όλων των άλλων παραδόσεων.

Από την παραπάνω αφήγηση μπορούμε να βγάλουμε ως συμπέρασμα, ότι μετά την δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό, υπήρξαν δύο γενιές ανθρώπων. Η γενιά του Σηθ, των ανθρώπων δηλαδή που ζούσαν κοντά στον Θεό, και η γενιά του Κάϊν, των ανθρώπων που ζούσαν μακριά από το Θεό και ήταν βουτηγμένοι στην αμαρτία και στην διαφθορά.

Κάποια στιγμή, όμως, άρχισαν να παντρεύονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα όλο το ανθρώπινο γένος να απομακρυνθεί πλέον από το Θεό και να χαθεί στην αμαρτία. Ένα από τα αποτελέσματα της ένωσης αυτής ήταν και η γέννηση των Γιγάντων, οι οποίοι, όπως φαίνεται και σε άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης, επικράτησαν στην γη.

Επίσης, όπως φαίνεται από τις περιγραφές, οι περισσότεροι από τους Γίγαντες χάθηκαν από κάποιο πόλεμο που είχαν με τους κανονικούς ανθρώπους (Γιγαντομαχία), και άλλοι από τον κατακλυσμό που έκανε ο Θεός, για να αφανίσει την κακία και την διαφθορά από την γη. Πάντως όποια θεωρία κι αν ακολουθήσει κανείς, σημασία έχει ότι από τον κατακλυσμό, είτε ήταν παγκόσμιος, είτε τοπικός, ότι σώθηκαν αρκετοί άνθρωποι, μεταξύ αυτών και αρκετοί από τους Γίγαντες.

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. Πιθανόν να είναι το κρανίο του Γολιάθ. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η περιοχή στην οποία επεβίωσαν κάποιοι από τη φυλή των γιγάντων Νεφιλείμ, ήταν η Βασάν, που ονομάζεται: "Γη γιγάντων" (Δευτερονόμιο 3,13). Πρόκειται για μία ορεινή περιοχή Ανατολικά της θάλασσας της Γαλιλαίας, κατάλληλη για επιβίωση από τον Κατακλυσμό που έπληξε την γη.

Εκεί, οι Γίγαντες υπήρχαν όχι μόνο μετά από τον Κατακλυσμό, αλλά και στις ημέρες του Αβραάμ και του Μωυσή. Όταν ο Χοδολλογομόρ και οι σύμμαχοί του, πήγαιναν για να πολεμήσουν με το στρατό των Σοδόμων και των Γομόρρων, στο πέρασμά τους κατέκοψαν τους Γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, στην Βασάν (Γένεση 14,5). Στην Παλαιά Διαθήκη, οι κατάσκοποι των ημερών του Μωυσή, βρήκαν τους Νεφιλείμ στην Χαναάν (Αριθμοί 13,33), όπου μάλιστα ονομάζει τους Γίγαντες "Νεφιλείμ". 

Σε άλλα εδάφια, όπως το Δευτερονόμιο 1,28, αναφερόμενο στο ίδιο γεγονός, ταυτίζει τους Νεφιλείμ με τους Ανακείμ. Με την λέξη Ανακείμ η Αγία Γραφή συσχετίζει, όλες τις φυλές γιγάντων που ζούσαν γύρω από τη θάλασσα της Γαλιλαίας, όπως ήταν οι Ραφαείμ, οι Εμμαίοι και οι Ζουμζουμείμ, τους οποίους εξολόθρευσαν οι απόγονοι του Λωτ (Δευτερονόμιο 2,10-11. 20-21).

Οι Ανακίτες ήταν "ισχυροί και πανύψηλοι» (Αριθμοί 13,22-23. 13,33. Δευτερονόμιο 9,1-2). Τον καιρό που ο Μωυσής έστειλε τους 12 κατασκόπους στην Γη της Επαγγελίας, κατοικούσαν στη Χεβρών οι γιγαντόσωμοι απόγονοι του Ανάκ (Ενάκ) και οι γιοι του ο Αχιμά (Αχιμάν), ο Σουσί (Σεσσί) και ο Θολαμί (Θελαμί) (Αριθμοί 13,22-23. 13,33. Δευτερονόμιο 1,28. 9,1-2. Ιησούς του Ναυή 15,14. Κριτές 1,10).

Ο Μωυσής, όταν έδινε τις τελευταίες οδηγίες στους Ισραηλίτες, έκανε λόγο για τους απογόνους του Ανάκ (Ενάκ), οι οποίοι ήταν άνθρωποι μεγάλου αναστήματος, κατοικούσαν σε πόλεις με υψηλά τείχη και ήταν ισχυροί στρατιωτικά (Δευτερονόμιο 9,1-2). Εδώ έχουμε και περιγραφή των Γιγάντων από τους ανιχνευτές που είχε στείλει ο Μωυσής για να κατασκοπεύσουν τους κατοίκους της Χαναάν:

«…όλοι όσους είδαμε εκεί είναι πανύψηλοι, και είδαμε και τους γίγαντες εκεί, τους γιους του Ανάκ από την γενιά των γιγάντων εμείς φαινόμασταν μπροστά τους σαν ακρίδες, και σαν τέτοιους μας έβλεπαν κι εκείνοι» (Αριθμοί 13,27-33. Δευτερονόμιο 1,24-25. 1,28).

Ο Ωγ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Αμορραίων, που κατοικούσαν στη Βασάν. Ο Ωγ ήταν ο μόνος που είχε απομείνει από τη γενιά των Γιγάντων στη Βασάν (Δευτερονόμιο 3,11. 29,6. Ιησούς του Ναυή 12,4. 13,12. 13,30-31). Το κρεβάτι του ήταν σιδερένιο και φυλάχτηκε στην ακρόπολη των Αμμωνιτών. Το μήκος του κρεβατιού του ήταν 9 πήχεις (4,5 περίπου μέτρα) και το πλάτος του 4 πήχεις (2,20 περίπου μέτρα) (Δευτερονόμιο 3,11).

Οι Ισραηλίτες πριν μπουν στη Χαναάν, έφτασαν στη περιοχή της Βασάν. Ο βασιλιάς της Βασάν, ο Ωγ, βγήκε με το στρατό του να τους πολεμήσει. Οι Ισραηλίτες χτύπησαν τη Βασάν και το στρατό της στην Εδραείν. Θανάτωσαν τον Ωγ και τους γιους του, όπως και όλο το λαό και κυρίεψαν την χώρα (Αριθμοί 21,33-35. Δευτερονόμιο 3,1-11. 29,6-7. Ιησούς του Ναυή 12,4-6. 13,12).

Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε τις πόλεις της νότιας Χαναάν, κατέλαβε και τη Χεβρών. Την πόλη πολιόρκησε και κατέλαβε ο Χάλεβ (Ιησούς του Ναυή 14,6-14). Τη Χεβρών την εποχή εκείνη την κατοικούσαν την εποχή εκείνη οι γίγαντες Ενακίτες. Η πόλη λεγόταν τότε Αρβόκ ή Κιριάθ-Αρβά ή Καριαθαρβοκσεφέρ (πόλη του Αρβά, ο Αρβά ήταν ο πιο μεγαλόσωμος άνθρωπος ανάμεσα στους Ενακίτες) (Ιησούς του Ναυή 14,15. Κριτές 1,10).

Ο Χάλεβ, σύμφωνα με εντολή του Ιησού του Ναυή,  κατέλαβε τη Χεβρών, η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Ενακιτών και εξολόθρευσε τους τρεις γιούς του Ενάκ, τον Αχιμά (Αχιμάν), τον Σουσί (Σεσσί) και τον Θολαμί (Θελαμί) (Ιησούς του Ναυή 10,36-37. 15,13-14. Κριτές 1,10).

Έτσι ο Ιησούς του Ναυή εξολόθρευσε τους γίγαντες Ενακίμ (Ανακίμ), που ζούσαν στη Χεβρών, στη Δαβίρ, στην Αναβώθ και σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της φυλής Ιούδα και του Ισραήλ. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους. Δεν απόμεινε πια απόγονος του γίγαντα Ενάκ (Ανάκ) στην χώρα, παρά μόνο μερικοί στη Γάζα, στη Γεθ και στην Ασεδώθ (Ιησούς του Ναυή 11,21-22).

Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε τις πόλεις της νότιας Χαναάν εξολόθρευσε τους γίγαντες Ενακίμ (Ανακίμ), που ζούσαν στη Χεβρών, στην Δαβίρ, στην Αναβώθ και σ' ολόκληρη την ορεινή περιοχή της φυλής Ιούδα και του Ισραήλ. Τους αφάνισε και κατέστρεψε τις πόλεις τους.

Δεν απόμεινε πια απόγονος του γίγαντα Ενάκ (Ανάκ) στην Χαναάν, παρά μόνο μερικοί στην Γάζα, στην Γεθ και στην Ασεδώθ (Ιησούς του Ναυή 11,21-22). Την Χεβρών πολιόρκησε ο Χάλεβ (Ιησούς του Ναυή 14,6-14).

Ο Χάλεβ, σύμφωνα με εντολή του Ιησού του Ναυή,  κατέλαβε τη Χεβρών, η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Ενακιτών και εξολόθρευσε τους τρεις γιούς του Ενάκ (Ανάκ), τον Αχιμά (Αχιμάν), τον Σουσί (Σεσσί) και τον Θολαμί (Θελαμί) (Ιησούς του Ναυή 10,36-37. 15,13-14. Κριτές 1,10).

Δαβίδ και Γολιάθ. Μετά από την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στη Γη της Επαγγελίας, οι υψηλόσωμες αυτές φυλές εξολοθρεύτηκαν, και δεν έμειναν πλέον Ανακείμ στο Ισραήλ. Μόνο στην Γάζα, στην Γεθ, και στην Άζωτο έμειναν, αναμεμειγμένοι με τους Φιλισταίους (Ιησούς Ναυή 11,21-22). Ένας απ' αυτούς ήταν και ο Γολιάθ από την Γεθ.

Το ύψος του ήταν περίπου 2,5 μέτρα. Φορούσε περικεφαλαία στο κεφάλι του και αλυσιδωτό θώρακα, από χαλκό και σίδηρο, που το βάρος του ήταν περίπου 50 κιλά. Είχε χάλκινες περικνημίδες στα πόδια του και χάλκινη ασπίδα στους ώμους του. Το δόρυ του ήταν χοντρό και μεγάλο, σαν το αντί του αργαλειού και η σιδερένια λόγχη του ζύγιζε περίπου 6,5 κιλά (Α' Βασιλειών 17,4-7).

Κατά την μονομαχία του Δαβίδ με το Γολιάθ, μετά τα ειρωνικά σχόλια του γίγαντα προς το μικρόσωμο Δαβίδ, εκείνος άπλωσε το χέρι του στο σακούλι, πήρε ένα λιθάρι και το εκσφενδόνισε ενάντια στο γίγαντα.

Το λιθάρι τρύπησε την περικεφαλαία και χώθηκε στο μέτωπο του Γολιάθ, ο οποίος πληγώθηκε θανάσιμα κι έπεσε με το πρόσωπο στην γη. Έπειτα ο Δαβίδ στάθηκε πάνω απ' το βαριά τραυματισμένο Γολιάθ, τράβηξε το ξίφος από την θήκη του Φιλισταίου και τον αποτέλειωσε, κόβοντάς του το κεφάλι (Α' Βασιλειών 17,41-51).

Μετά τη θανάτωση των εφτά απογόνων του Σαούλ από τους Γαβαωνίτες, ο Δαβίδ έδωσε διαταγή στον Δαν, γιο του Ιωά, που ήταν απόγονος των γιγάντων να κατεβάσει και να παραλάβει τα κρεμασμένα πτώματα, τα οποία ο Δαβίδ τα έθαψε μαζί με τα οστά του Σαούλ και του Ιωνάθαν, στον τάφο του Κις, πατέρα του Σαούλ (Β' Βασιλειών 21,11-14).

Μετά από αρκετά χρόνια έγιναν καινούριες μάχες μεταξύ των Φιλισταίων και των Ισραηλιτών. Στην πρώτη μάχη πήρε μέρος κι ο Δαβίδ, ο οποίος λόγω της μεγάλης του ηλικίας κουράστηκε. Μεταξύ των Φιλισταίων ήταν και ο Ιεσβί, ένας από τους απογόνους των γιγάντων.

Το ακόντιο του ζύγιζε πάνω από 300 σίκλους χαλκού (3500 γραμμάρια περίπου). Ήταν ζωσμένος μ' ένα ρόπαλο και μ' αυτό όρμησε αποφασισμένος να σκοτώσει το Δαβίδ. Αλλά ο Αβεσσά έσπευσε και βοήθησε το Δαβίδ. Χτύπησε τον Ιεσβί και τον σκότωσε (Β' Βασιλειών 21,15-17).

Μετά την μάχη αυτή, έγινε μια καινούρια στην περιοχή της Γεθ, στη Γαζέρ, μεταξύ των Ισραηλιτών και των Φιλισταίων. Εκεί ο Σεβοχά (Σοβοχαΐ) από την Αστατώθ (Ουσά), σκότωσε το γίγαντα Σεφ (Σαφού). Σε μια άλλη μάχη στην περιοχή της Γοβ, ο Ελεανάν (Ελλανάν), γιος του Αριωργίμ (Ιαΐρ) από την Βηθλεέμ, σκότωσε το Λαχμί, αδερφό του γίγαντα Γολιάθ από την Γεθ, που το ξύλο της λόγχης του ήταν σαν το αντί του αργαλειού.

Σε μια άλλη μάχη πάλι στην περιοχή της Γεθ, ήταν ένας γίγαντας φαλακρός, ο οποίος είχε έξι δάκτυλα στα χέρια και στα πόδια (συνολικά είχε 24 δάκτυλα). Αυτός έβριζε συνέχεια τους Ισραηλίτες, αλλά ο Ιωνάθαν, γιος του Σαμμαά (Σεμεΐ) και ανηψιός του Δαβίδ, τον σκότωσε.

Και οι τέσσερις αυτοί πολεμιστές ήταν οι τελευταίοι απόγονοι των γιγάντων, από τον οίκο του Ραφά στην Γεθ, και σκοτώθηκαν από το Δαβίδ και τους στρατιώτες του (Β' Βασιλειών 21,18-22. Α' Παραλειπομένων 20,4-8). Έτσι τον καιρό του Δαβίδ, σκοτώθηκαν και οι τελευταίοι γίγαντες τουλάχιστον στο χώρο του Ισραήλ (https://orthodoxoiorizontes.gr/Eguklopaideia/Laoi_kai_fules/Gigantes.htm);

Ο Δαβίδ σώθηκε σε κρίσιμη μάχη από τον συμπολεμιστή του Αβισάι, όπως ακριβώς και ο Μέγας Αλέξανδρος στην μάχη του Γρανικού από τον φίλο του Κλείτο τον Μελά.  

Τρεις μέρες μετά την Σταύρωση και τον θάνατο Του Αναστήθηκε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, όπως και τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Σαούλ και του γιου του Ιωανάθαν στην μάχη το πληροφορήθηκε ο Δαβίδ.

Με τον θάνατο του Σαούλ στην μάχη ένας Αμαληκίτης πήρε το στέμμα και το έφερε στον Δαβίδ που έγινε στην συνέχεια νέος βασιλιάς στην θέση του Σαούλ, όπως ακριβώς και μετά τον θάνατο του Ριχάρδου του Γ΄ της Αγγλίας στην μάχη, ο Λόρδος Στάνλεϊ πήρε το στέμμα του και το φόρεσε στον Ερρίκο τον Ζ’ στο πεδίο της μάχης, ο οποίος ανακηρύχτηκε/έγινε με τον τρόπο αυτό ο νέος βασιλιάς της Αγγλίας.

Ο Άγιος Παναγής Τυπάλδος Μπασιάς κατά το έτος 1.845 μ.Χ. περίπου τον κατέβαλε νευρική κρίση, που τον βασάνιζε αρκετά, του στερούσε τον ύπνο, τον έκανε να περπατάει την νύχτα και να φωνάζει μεγαλοφώνως και άλλες παρόμοιες εκφράσεις, που όταν συνερχόταν από αυτή την τρομερή έξαψη έπεφτε σε τρομερό φόβο και αδυναμία.

Παρόλα αυτά όπως λέει ο βιογράφος του Ζήσιμος Τυπάλδος, ο λαός ήξερε την δοκιμασία του αυτή και δεν ενοχλείτο. Απεναντίας όταν τον έβλεπαν έτρεχαν να ασπασθούν το χέρι του. Αυτή η δοκιμασία, που αρκετοί άγιοι την έχουν περάσει, θεωρείται ευλογία Θεού για να ζουν σε ταπείνωση και να μη γεννώνται γι’ αυτούς ο εγωισμός και τα πάθη.

Δέκα χρόνια μετά την ιεροσύνη του τού παρουσιάστηκε αυτή η νευρική νόσος, και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος στην (Β΄ Κορ. ΙΒ΄, 7) «…εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρωμαι», δηλαδή ήταν μια δοκιμασία από τον Θεό, ώστε πάντα με ταπείνωση και όχι με έπαρση να πορεύεται στην ιερή αποστολή του.

Κατά τα γηρατειά του που η ασθένεια αυτή όλο και τον ταλαιπωρούσε, την αντιμετώπιζε με υπομονή και εγκαρτέρηση. Δεν έπαψε ποτέ να διδάσκει και να προσεύχεται. Το 1.864 μ.Χ. ο εξαδέλφος του γιατρός, Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς, ο οποίος τού παρείχε ιατρική μέριμνα και βοήθεια, με αίτησή του ζητά από το Ιερατικό Ταμείον οικονομική στήριξη, δηλαδή κάποιο χρηματικό βοήθημα για να ανακουφίσει την φτώχεια του και την νόσο που βασάνιζε τον Άγιο (https://romioitispolis.gr/osios-panagis-mpasias-peri-thaymaton-kai-prooratikoy-charismatos/).

Τόσο στον Μέγα Αλέξανδρο, όσο και στον Μέγα Κωσνταντίνο οι μητέρες του Ολυμπιάδα και Αγία Ελένη, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή τους.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ξεκίνησε την καρρίερα του και την ζωή του από την Ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία, στην συνέχεια πήγε στην Δυτική Ρωμαική Αυτοκρατορία και έγινε ηγέτης της, στην συνέχεια ένωσε όλη την Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία τους και στο τελείωσε την την καρρίερα του και την ζωή του από στην Ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία, όπου και ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας και την Πόλη/Νέα-Δέυτερη Ρώμη/Κωνσταντινούπολη.

Ο Αθηναίος αιχμάλωτος στην Σικελία για να κρατήσει την ανάμνηση στην πατρίδα του απήγγειλε Ευριπίδη και για να θυμάται την πατρίδα του, όπως και ο Ιουδαίος εξόριστος στην Βαβυλώνα θυμόνταν την Ιερουσαλήμ στην εξορία του για τους ίδιους ακριβώς λόγους. 

Ο Διοκλητιανός μέγας διώκτης των χριστιανών ήταν στην Νικομήδεια και είχε τον Κωνσταντίνο δίπλα του να τον ελέγχει, ενώ έφυγε από την ζωή όταν βρισκόταν στην Νικομήδεια πάλι. Έτσι ήθελε ο Θεός για να του δείξει ότι από εκεί ξεκίνησε. Να του θυμίσει ότι μικρό παιδί από εκεί ξεκίνησε υπό την προστασία του σκληρού τύραννου Διοκλητιανού, κι έκανε αυτή την τεράστια πορεία και τελικά εκεί πέθανε και μεταφέρθηκε αργότερα το σκήνωμά του στον Ναό των Αγίων Αποστόλων.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος απελευθέρωσε την Ρώμη από τον τύραννο Μαξέντιο. Και έκανε πρωτεύουσα μετά την Κωνσταντινούπολη. Όταν μετέφερε την πρωτεύουσα στο Βυζάντιο, την ονόμασε Νέα Ρώμη. Όπως έχουμε τον Αδάμ, και τον Νέο Αδάμ.

Ποιος είναι ο Νέος Αδάμ; Ο Χριστός. Ο Αδάμ είναι ο παλιός άνθρωπος, ο χοϊκός άνθρωπος, ο πτωχός άνθρωπος, ο βρώμικος άνθρωπος, ο σάπιος άνθρωπος, ο άνθρωπος που δεν είχε καμία προοπτική, κανένα μέλλον παρά μόνο στον Άδη. Κι έπρεπε να ρθει ο Νέος Αδάμ, να πεθάνει με σταυρικό θάνατο, να πάει στον Άδη και να τραβήξει τον Αδάμ από τον Άδη (https://www.triklopodia.gr/%ce%b3%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b1%cf%82-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b8/).

Όπως είπε κάποτε για τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ο Τσόρτσιλ που είπε για τους πιλότους της ΡΑΦ: «τόσοι λίγοι και κάναν τόσα πολλά για πολλούς». Οι πιλότοι της ΡΑΦ ήταν οι μεγαλύτεροι ήρωες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου που σώσαν την Αγγλία, από την οποία ξεκίνησε ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Δεν το θεωρώ τυχαίο. Και μίλησα για την αντρεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αξίζουν τα εύσημα και σε τέτοιους ήρωες κι ας μην ήταν και ορθόδοξοι. Αν και πιστεύω πως υπήρχαν και Ορθόδοξοι πιλότοι μέσα στην ΡΑΦ, όπως ο Κληρίδης ο οποίος ήταν πιλότος της ΡΑΦ. Δεν έχει σημασία. Το έθιξα αυτό το γεγονός για το θέμα της αντρείας (https://www.triklopodia.gr/%ce%b3%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b1%cf%82-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b8/).

Ο Απόστολος Πέτρος προσευχήθηκε και μίλαγε στον Θεό και όταν είδε το Όραμα μα το σεντόνι από τον ουρανό και τα θηρία αρνήθηκε ορθώς ότι ποτέ στην ζωή έφαγε ή ήπιε κάτι ακάθαρτο με βάση τον Μωσαϊκό Νομό, όπως και ο Προφήτης Ιερεμίας προσευχήθηκε και μίλαγε στον Θεό και αρνήθηκε ορθώς ότι ποτέ στην ζωή έφαγε ή ήπιε κάτι ακάθαρτο με βάση τον Μωσαϊκό Νόμο.

Ανέστησε ο Απόστολος Παύλος τον Εύτυχο και τον παρέδωσε στους δικούς του, όπως και ο Απόστολος Πέτρος την Τάβλια, ο Προφήτης Ηλίας τον γιο της χήρας της Σαρεπτά, ο Προφήτης Ελισαίος τον γιο της Σουναμίτισας πάνω στο ανώγι και τους παρέδωσαν στις μητέρες τους, όπως και Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός τον γιο της χήρας, τον Λάζαρο και την κορη του Ιαρείου στο δωμάτιο της και την παρέδωσε άμεσα στους γονείς της.

Κάλεσαν άμεσα οι Πιστοί τον Απόστολο Πέτρο για να αναστήσει την Τάβλια, όπως και έγινε και η Σουναμίτισα τον γιο τον Προφήτη Ελισαίο όπως και έγινε.

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός αλυσοδέθηκε από τον Ηρώδη τον Αντύπα, όπως και ο Απόστολος Πέτρος από τον Ηρώδη τον Α΄ τον Αγρίππα, όπως και ο Απόστολος Παύλος και Σύλλας .

Έλεγαν ότι ηταν γιοι της απώλειας, της αδικίας και της αμαρτίας γεμάτοι πονηρά έργα και κακία και αδικία, ο Κάιν ο Απόστολος Ιωάννης Ευαγγελιστής και Θεολόγος, όπως και ο Απόστολος Παύλος για τον Ελυμά/Βαριησού και ο Απόστολος Πέτρος για τον Σιμών τον μάγο.

Παρακάλεσαν οι κάτοικοι της Σαμάρειας τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό να μείνει μαζί τους για μερικές μέρες, όπως ακριβώς και ο Εκατόνταρχος Κορνήλιος τον Απόστολο Πέτρο.

Ο Απόστολος Παύλος θεράπευσε κουτσό/παράλυτο στα Λίστρα, όπως και ο Κύριος Ημών Ιησού Χριστό τον παράλυτο και ο Απόστολος Παύλος τον Αινέα.

Η Λυδία φιλοξένησε τον Απόστολο Παύλο, η χήρα της Σαρεπτά τον Προφήτη Ηλία, η Σουναμίτισα τον Προφήτη Ελισαίο και η Χάμκω τον Ισαπόστολο Άγιο και Προφήτη Κοσμά τον Αιτωλό.

Οι κάτοικοι των Φίλιππων παρακάλεσαν τους Αποστόλους Παχυλούς και Σύλλα να φύγουν από την πόλη τους, όπως και οι κάτοικοι των Γαδαρηνών τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Στις πόλεις Αντιόχεια της Πισιδίας και στην Κόρινθο ο Απόστολος Παύλος τίναξε το χώμα των υποδημάτων και των σανδαλίων του στους Ιουδαίους της πόλης που τον δίωξαν και έφυγε, όπως και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στο Αθαμάνιο (https://choratouaxoritou.gr/?p=213471), ενώ στο χωριο αυτό κάποιοι τον περιέπαιζαν, όπως οι Ρωμαίοι στρατιώτες τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Στο Γηρομέρι έλεγαν ότι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ήταν ο Προφήτης Ηλίας και ο Δίκαιος Ενώχ (https://choratouaxoritou.gr/?p=213471), όπως και για τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό έλεγαν ότι ο Κύριος ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Προφήτης Ηλίας, ο Προφήτης Ιερεμίας ή κάποιος άλλος από τους Προφήτες που επέστρεψε. 

Όπως στην Πεντηκοστή, έλαβαν το Άγιο Πνεύμα με μορφή Πύρινων Γλωσσών, το ίδιο συνέβη και στο σπίτι του ευσεβούς Εκατόνταρχου Κορνήλιου, αλλά και στους 12 Πιστούς που βρήκε ο Απόστολος Παύλος στην Έφεσο.

Εισακουστήκαν από τον Θεό των ευσεβών και φιλάνθρωπων Εκατόνταρχου Κορνήλιου Καισάρειας και του Δίκαιου Τωβίτ.

Έπεσαν λέπια από τα ματιά του Αποστόλου Παύλου όταν προσευχήθηκε για αυτόν ο Προφήτης Ανανίας, ενώ το ίδιο συνέβη με την προσευχή και το μείγμα που αλείψαν ο Τωβίας και ο Αρχάγγελος Ραφαήλ στα ματιά του Τωβίτ.

Προφήτισσες ηταν οι κόρες του Ευαγγελιστή Φίλιππου, η Δεββώρα και η Άννα του Φανουήλ.

Προφήτεψε στον υπηρέτη του Αρχιερέα Ανανία που τον χτύπησε με εντολή του Ανανία ο Απόστολος Παύλος, όπως και στον ίδιο ότι θα ξεραθούν, όπως και ο Προφήτης Μιχαίας στον Σεδεκία του Κεναανά που τον χτύπησε ότι θα έρθει μέρα που θα τρέχει να κρυφτεί στο πίσω μέρος του σπιτιού του.

Οι αδερφές του Λάζαρου και η μητέρα του Αποστόλου Πέτρου υπηρετούσαν τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό όταν ανέστησε τον αδερφό των πρώτων Λάζαρο και θεράπευσε την δεύτερη όταν είχε υψηλότατο πυρετό, ενώ τον Απόστολο Παύλο στην φυλακή τον υπηρετούσαν οι φίλοι του.

Στον Άγιο Στέφανο τον Πρωτομάρτυρα, όπως και σε όλους τους Μάρτυρες και τους Νεομάρτυρες, όπως π.χ. τον Άγιο Γεώργιο εξ΄ Ιωάννινων οι ευσεβείς άνθρωποι και Πιστοί μάζευαν τα Ιερά Λείψανα τους το βραδύ ή με εξαγορά και τα διαφύλατταν.

Έπεσε ο Καίσαρας από το πλοίο στην θάλασσα για να σωθεί από την τρικυμιά στην Βρετανία, όπως και ο Απόστολος Παύλος και οι σύντροφοι του στο καράβι που τον μετέφερε στην Ρώμη.

Ο Σολομώντας έφτιαξε τον ομώνυμο Ναό του για τον Θεό και ο Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος και η Αγία Ελένη τον Πανάγιο Τάφο.

Τόσο ο Πεισίστρατος, όσο και ο Αυνάν, δεν ολοκλήρωναν την σύζευξη με τις γυναίκες τους γιατί δεν ήθελα να κάνουν μαζί τους παιδιά.

Σε χάλκινο ομοίωμα ζώου κλείστηκε ο Μανασσής, όπως ακριβώς και ο τύραννος Φάλαρις έβραζε σε χάλκινο ταύρο τους εχθρούς του, ενώ ο Μανασσής μεταφέρθηκε από την Ασσυρία από Άγγελο στα Ιεροσόλυμα, όπως και τον Προφήτη Αβακούμ από την Ιουδαία στην Βαβυλώνα στον λάκκο των Λέοντων στον Προφήτη Δανιήλ.

ΟΛΥΜΠΟΣ – Το εξωκκλήσι είναι το υψηλότερο εκκλησιαστικό κτίριο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παγκοσμίως. Ο Άγιος Διονύσιος, ιδρυτής της Μονής της Αγίας Τριάδας (σήμερα γνωστή ως Μονή Αγίου Διονυσίου), ίδρυσε επίσης το εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία τον 16^ο Αιώνα μ.Χ.

Χτίστηκε πάνω στα ερείπια Αρχαίου οικοδομήματος. Ο Άγιος Διόνυσος, που ασκήτευε, λέγεται ότι κατά καιρούς ζούσε στο εξωκκλήσι. Η κορυφή Προφήτης Ηλίας σε υψόμετρο 2.803 μέτρων βρίσκεται κοντά στις ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου (Μύτικας και Στεφάνι)-(https://romioitispolis.gr/olympos-to-exokklisi-einai-to-ypsilotero-ekklisiastiko-ktirio-tis-orthodoxis-ekklisias-pagkosmios/).

"Ξαφνικά λίγο πριν ξεσπάσει ο Ελληνοιταλικός πόλεμος άρχισαν να κλαίνε ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ σε όλη την Ελλάδα" Σήμερα όχι μόνο κλαίνε αλλά και μυροβλύζουν. Γιατί άραγε (https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2024/05/blog-post_68.html);

Προφητείες σχετικές με τον Άγιο Κωνσταντίνο και τον Ναό των Ιεροσολύμων.

Στον εσπερινό της εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης διαβάζονται τρία προφητικά αναγνώσματα. Αυτό σημαίνει τρία αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη, που έχουν σχέση με το περιεχόμενο της εορτής.

Να διευκρινίσουμε εδώ ότι ο εσπερινός είναι μια εκκλησιαστική τελετή (μια «ακολουθία», όπως λέμε), που γίνεται το απόγευμα («εσπέρα» = δύση, δηλ. η δύση του ηλίου). Προπαντός γίνεται οπωσδήποτε της παραμονής μιας εορτής, όπως και κάθε Σάββατο απόγευμα, που είναι η παραμονή της Κυριακής, δηλαδή της εβδομαδιαίας μας εορτής (κάθε Κυριακή είναι ένα «μικρό Πάσχα», επειδή αυτή είναι η μέρα της ανάστασης του Χριστού, γι’ αυτό και ονομάστηκε Κυριακή, δηλ. ημέρα του Κυρίου).

Όπως ο εσπερινός είναι η προετοιμασία για τη θεία λειτουργία που πρόκειται να πραγματοποιηθεί την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκειά του διαβάζονται αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη, που είναι η προετοιμασία για τον ερχομό του Χριστού στην γη.

Στην λειτουργία δεν διαβάζουμε Παλαιά Διαθήκη, αλλά μόνο την Καινή Διαθήκη (το ευαγγέλιο και κάποιο απόσπασμα από άλλο βιβλίο της Καινής Διαθήκης), διότι η θεία λειτουργία είναι ο ίδιος ο ερχομός του Χριστού στη γη, που κορυφώνεται με το μυστήριο της θείας κοινωνίας.

Λοιπόν, την παραμονή της εορτής των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στον εσπερινό που τελείται το απόγευμα της 20ής Μαΐου, διαβάζονται, όπως συνήθως, τρία προφητικά αναγνώσματα. Το ένα είναι από το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Γ΄ Βασιλειών» (κεφάλαιο 8, στίχοι 22-23 και 27-30) και μιλάει για την προσευχή του βασιλιά Σολομώντα προς τον Θεό, αφού είχε χτίσει στα Ιεροσόλυμα τον περίφημο ναό του.

Ο ναός αυτός καταστράφηκε μερικούς αιώνες αργότερα, στην συνέχεια ξαναχτίστηκε και τελικά καταστράφηκε το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους. Όμως ο Μέγας Κωνσταντίνος οικοδόμησε στην Ιερουσαλήμ έναν νέο ναό, τον Ναό της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, στον οποίο περιέκλεισε τον βράχο του Γολγοθά και τον πανάγιο Τάφο.

Έτσι, σύμφωνα με εμάς τους χριστιανούς, εκπληρώθηκαν οι προφητείες που έλεγαν ότι, όταν θα έρθει ο Μεσσίας (ο θεόσταλτος βασιλιάς που περίμεναν οι Εβραίοι, δηλαδή ο Χριστός), τα διάφορα έθνη του θα λατρεύουν τον αληθινό Θεό στον ναό Του στην Ιερουσαλήμ.

Οι Εβραίοι (Ιουδαίοι), οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν παραδέχονται ότι ο «Χριστός» (δηλ. ο αναμενόμενος βασιλιάς τους) ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, αλλά περιμένουν ακόμη και σήμερα έναν άλλο «βασιλιά», πιστεύουν πως όταν θα έρθει εκείνος που υποτίθεται ότι θα είναι ο «αληθινός Μεσσίας», θα χτίσει ξανά τον Ναό του Σολομώντα και θα εκπληρωθούν οι προφητείες.

Οι χριστιανοί όμως είμαστε βέβαιοι ότι οι προφητείες εκπληρώθηκαν ήδη και εκπληρώνονται διαρκώς, διότι στα Ιεροσόλυμα όντως έχει χτιστεί ο σπουδαίος και ιστορικός ναός του αληθινού Θεού, εκείνος που έχτισε τον 4^ο Αιώνα μ.Χ. εξ ονόματος του Χριστού ο Άγιος Κωνσταντίνος, στον τόπο όπου ο Χριστός σταυρώθηκε, ετάφη και αναστήθηκε.*

Πράγματι, στον ναό αυτόν έρχονται και λατρεύουν τον αληθινό Θεό άνθρωποι από όλη τη γη, από πολλά έθνη, και μάλιστα – ακριβώς όπως έλεγαν οι προφητείες – αυτά τα έθνη και οι βασιλείς τους έφεραν στην Ιερουσαλήμ κατά καιρούς πολλά από τα πλούτη τους, ενώ τα γκρεμισμένα από τους Ρωμαίους τείχη της τα έχτισαν «αλλογενείς» (ξένοι), οι οποίοι λατρεύουν εκεί τον αληθινό Θεό, και η Ιερουσαλήμ έγινε το πνευματικό κέντρο του κόσμου και δοξάστηκε (πνευματικά) όσο ποτέ άλλοτε.

Αυτά τα τελευταία λόγια βρίσκονται στις δύο άλλες προφητείες του εσπερινού της συγκεκριμένης εορτής, που προέρχονται από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, κεφάλαιο 61, στίχος 10, μέχρι τον στίχο 5 του κεφ. 62 το ένα ανάγνωσμα, και από το κεφάλαιο 60, στίχοι 1-16, το δεύτερο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκεί αναφέρεται ότι η Ιερουσαλήμ δεν θα χαρακτηρίζεται πια «Εγκαταλελειμένη» και «Έρημος» (όπως την κατάντησαν οι Ρωμαίοι το 70 μ.Χ.), αλλά «Θέλημα εμόν» (θέλημα του Θεού δηλαδή) και «Οικουμένη».

Φυσικά τα ονόματα αυτά έχουν συμβολικό χαρακτήρα και δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούνταν από τους ανθρώπους ως ονόματα του τόπου, αλλά η λέξη «Οικουμένη» (δηλ. κατοικημένη) χρησιμοποιήθηκε στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία για ολόκληρη την επικράτειά της και γενικά για όπου κατοικούσαν τουλάχιστον Χριστιανοί. Είναι λοιπόν ένας όρος που συναντούμε τις ρίζες του στην Αγία Γραφή.

 Εξάλλου, η προφητεία λέει ότι οι βασιλείς της γης θα χρησιμοποιούν «το όνομα της Ιερουσαλήμ το καινούργιο»**, το οποίο θα της έχει δώσει ο Κύριος, και όντως ο Μέγας Κωνσταντίνος της άλλαξε όνομα: της αποκατέστησε το αρχαίο και ιερό της όνομα (Ιερουσαλήμ), ενώ ο Αυτοκράτορας Αδριανός το 134 μ.Χ. την είχε ονομάσει Αιλία Καπιτωλίνα.

Λοιπόν, ας διαβάσουμε τα αναγνώσματα, όπως ακριβώς περιλαμβάνονται στο Μηναίο του Μαΐου, δηλαδή στο εκκλησιαστικό βιβλίο, από το οποίο λαμβάνονται οι ύμνοι και τα αναγνώσματα των εορτών του Μαΐου (υπάρχουν 12 Μηναία, ένα για κάθε μήνα, όπως λέει και το όνομά τους). Το άρθρο μας θα ολοκληρωθεί μετά τα τρία κείμενα.

Βασιλειών Γ΄ το ανάγνωσμα. Έστη Σολωμών κατά πρόσωπον του θυσιαστηρίου Κυρίου, ενώπιον πάσης εκκλησίας Ισραήλ, και διεπέτασε τας χείρας αυτού εις τον ουρανόν, και είπε:-Κύριε ο Θεός Ισραήλ, ουκ έστιν ως συ Θεός εν τω ουρανώ άνω, και επί της γης κάτω. Ει ο ουρανός και ο ουρανός του ουρανού ουκ αρκέσουσί σοι, πώς ο οίκος ούτος, ον ωκοδόμησα τω ονόματί σου;

Πλην και επιβλέψεις επί την δέησίν μου, Κύριε ο Θεός Ισραήλ, ακούειν της δεήσεως και της προσευχής, ης ο δούλός σου προσεύχεται ενώπιόν σου σήμερον προς σε, του είναι τους οφθαλμούς σου ανεωγμένους εις τον οίκον τούτον, ημέρας και νυκτός, εις τον τόπον, ον είπας: "Έσται το όνομά μου εκεί", του εισακούειν της προσευχής, ης προσεύχεται ο δούλός σου εις τον τόπον τούτον.

Και εισακούση της δεήσεως του δούλου σου και του λαού σου, Ισραήλ, όσα αν προσεύξωνται εις τον τόπον τούτον, και συ εισακούση εν τω τόπω της κατοικήσεώς σου εν τω ουρανώ και ποιήσεις και ίλεως έση.

Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα. Αγαλλιάσθω η ψυχή μου επί τω Κυρίω· ενέδυσε γαρ με ιμάτιον σωτηρίου και χιτώνα ευφροσύνης. Ως νυμφίω περιέθηκέ μοι μίτραν, και ως νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμω. Και ως γη αύξουσα το άνθος αυτής, και ως κήπος τα σπέρματα αυτού εκφύει, ούτως ανατελεί Κύριος δικαιοσύνην και αγαλλίαμα εναντίον πάντων των εθνών.

Διά Σιών ου σιωπήσομαι, και διά Ιερουσαλήμ ουκ ανήσω, έως αν εξέλθη ως φως η δικαιοσύνη μου, το δε σωτήριόν μου ως λαμπάς καυθήσεται. Και όψονται έθνη την δικαιοσύνην σου, και πάντες οι βασιλείς της γης την δόξαν σου, και καλέσουσι το όνομά σου το καινόν, ό ο Κύριος ονομάσει αυτό, και έση στέφανος κάλλους εν χειρί Κυρίου, και διάδημα βασιλείας εν χειρί Θεού σου.

Και ουκ έτι κληθήση Καταλελυμμένη, και η γη σου ουκ έτι κληθήσεται Έρημος· συ γαρ κληθήσεται, Θέλημα εμόν, και τη γη σου, Οικουμένη, ότι ευδοκήσει Κύριος εν σοί, και η γη σου συνοικισθήσεται. Και ως συνοικών νεανίσκος παρθένω, ούτω κατοικήσουσιν οι υιοί σου, και έσται ον τρόπον ευφρανθήσεται νυμφίος επί νύμφη, ούτως ευφρανθήσεται Κύριος επί σοί.

Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα. Φωτίζου, φωτίζου, Ιερουσαλήμ· ήκει γαρ σου το φως, και η δόξα Κυρίου επί σε ανατέταλκεν. Ιδού σκότος καλύψει γην, και γνόφος επί έθνη, επί σε δε φανήσεται Κύριος, και η δόξα αυτού επί σε οφθήσεται.

Και πορεύσονται βασιλείς τω φωτί σου, και έθνη την λαμπρότητί σου. Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου, και ίδε συνηγμένα τα τέκνα σου, ήκασι πάντες οι υιοί σου μακρόθεν, και αι θυγατέρες σου επ’ ώμων αρθήσονται.

Τότε όψει, και χαρήση και φοβηθήση και εκστήση τη καρδία ότι μεταβαλεί εις σε πλούτος θαλάσσης, και εθνών και λαών. Και ήξουσί σοι αγέλαι καμήλων, και καλύψουσί σε κάμηλοι Μαδιάμ και Γεφάρ. Πάντες εκ Σαβά ήξουσι, φέροντες χρυσίον, και λίβανον οίσουσί σοι, και λίθον τίμιον και το σωτήριον Κυρίου ευαγγελιούνται. Και πάντα τα πρόβατα Κηδάρ συναχθήσονται, και κριοί Ναβαιώθ ήξουσί σοι, και ανενεχθήσεται δεκτά επί το θυσιαστήριόν μου, και ο οίκος της προσευχής μου δοξασθήσεται.

Τίνες οίδε ως νεφέλαι πέτανται, και ωσεί περιστεραί συν νεοσσοίς; Εμέ νήσοι υπέμειναν και πλοία Θαρσίς εν πρώτοις αγαγείν τα τέκνα σου μακρόθεν και το αργύριον και το χρυσίον αυτών μετ’ αυτών, διά το όνομα Κυρίου το άγιον, και διά το τον Άγιον του Ισραήλ ένδοξον είναι. Και οικοδομήσουσιν αλλογενείς τα τείχη σου, και οι βασιλείς αυτών παραστήσονταί σοι· διά γαρ οργήν μου επάταξά σε και δια έλεός μου ηγάπησά σε.

Και ανοιχθήσονται αι πύλαι σου διά παντός, ημέρας και νυκτός ου κλεισθήσονται, εισαγαγείν προς σε δύναμιν εθνών, και βασιλείς αυτών αγομένους. Τα γαρ έθνη και οι βασιλείς, οίτινες ου δουλεύσουσί σοι, απολούνται, και τα έθνη ερημία ερημωθήσονται.

Και η δόξα του Λιβάνου προς σε ήξει εν κυπαρίσσω και πεύκη και κέδρω άμα, δοξάσαι τον τόπον τον άγιόν μου, και τον τόπον των ποδών μου δοξάσω. Και πορεύσονται προς σε δεδοικότες υιοί των ταπεινωσάντων σε και παροξυνάντων σε, και προσκυνήσουσιν επί τα ίχνη των ποδών σου πάντες οι παροξύναντές σε, και κληθήση Πόλις Κυρίου Σιών, του Αγίου Ισραήλ, διά το γεγενήσθαί σε εγκαταλελειμμένην και μεμισημένην, και ουκ ην ο βοηθών σοι. Και θήσω σε αγαλλίαμα αιώνιον, ευφροσύνην γενεαίς γενεών. Και θηλάσεις γάλα εθνών, και πλούτον βασιλέων φάγεσαι, και γνώση, ότι εγώ Κύριος ο σώζων σε, και εξαιρούμενός σε ο Θεός Ισραήλ.

Μερικά τελευταία σχόλια. Από τις παραπάνω προφητείες του προφήτη Ησαΐα είναι εμπνευσμένα και κάποια τροπάρια (ύμνοι) του «κανόνα της Αναστάσεως», του σπουδαίου υμνογραφικού έργου του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού που ψάλλεται στις εκκλησίες μας ανελλιπώς από τον 8οο αιώνα μ.Χ. μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα, τα τροπάρια:

«Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου Σιών και ίδε· ιδού γαρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών και βορρά, και θαλάσσης, και εώας τα τέκνα σου εν σοι ευλογούντα, Χριστόν εις τους αιώνας» (ωδή η΄, δηλ. 8).

«Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ·  η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν, και αγάλλου Σιών, συ δε αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τη εγέρσει του τόκου σου» (ωδή θ΄, δηλ. 9 – ένα από τα διασημότερα και πιο αγαπητά στον λαό μας πασχαλινά τροπάρια).

Νομίζω ότι έχει σημασία να παραθέσουμε και ένα απόσπασμα από τη μελέτη μας «Γιατί οι Εβραίοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας». Πρόκειται για σχολιασμό μιας αντίρρησης του Ιουδαίων εναντίον της πεποίθησής μας ότι ο Μεσσίας που περιμένουν ήδη ήρθε και είναι ο Ιησούς Χριστός.

Η αντίρρηση αυτή είναι ότι «ο αληθινός Μεσσίας θα ανοικοδομήσει το Ναό στην Ιερουσαλήμ, αλλά ο Ιησούς έζησε, ενώ ο ναός ήταν ακόμα όρθιος». Η χριστιανική απάντηση στον προβληματισμό αυτό είναι η ακόλουθη:

«Ο Ναός της Ιερουσαλήμ υπάρχει: είναι ο Ναός της Αναστάσεως. Δεν τον έχτισε ο ίδιος ο Ιησούς αυτοπροσώπως, αλλά οι πιστοί του – αλλά και ο Μεσσίας, όπως τον φαντάζονται οι Εβραίοι, ασφαλώς δε θα χτίσει το Ναό με τα χέρια του, αλλά θα χρησιμοποιήσει αρχιτέκτονες, μηχανικούς και οικοδόμους (όπως έκαναν και ο Σολομών και ο Ζοροβάβελ).

Ο Ιησούς δεν είναι κάποιος που έζησε και πέθανε στο παρελθόν, αλλά βρίσκεται διαρκώς σε επικοινωνία με τους αγίους Του. Γι’ αυτό ο Ναός της Ιερουσαλήμ είναι δικό Του έργο. Εκεί λατρεύεται ο μόνος αληθινός Θεός, εκεί τελείται η θεία λειτουργία (η τελειοποίηση της λατρείας του Θεού, όπως γινόταν στα χρόνια της Παλ. Διαθήκης – πρέπει βέβαια να μελετήσουν οι Ιουδαίοι τη σημασία της θείας λειτουργίας για να το κατανοήσουν αυτό) και εκεί προσφέρεται από το Θεό στους ανθρώπους το Άγιο Φως, ο θαυματουργικός χαρακτήρας του οποίου είναι τεκμηριωμένος πέρα από κάθε σοβαρή αμφισβήτηση.

Υπενθυμίζω και την προφητεία που δόθηκε διά του προφήτη Ησαΐα, κεφ. 60, 10-11, και η οποία φαίνεται να συνδέεται με τα παραπάνω, αν και ασφαλώς θα ολοκληρωθεί στα έσχατα: “και οικοδομήσουσιν αλλογενείς τα τείχη σου, και οι βασιλείς αυτών παραστήσονταί σοι· διά γαρ οργήν μου επάταξά σε και διά έλεον ηγάπησά σε. Και ανοιχθήσονται αι πύλαι σου διαπαντός, ημέρας και νυκτός ου κλεισθήσονται, εισαγαγείν προς σε δύναμιν εθνών και βασιλείς αυτών αγομένους” (Ησ. 60, 10-11) κ.λ.π.

Η προφητεία έχει εσχατολογική προέκταση: βλ. και στίχ. 19: “και ουκ έσται σοι έτι ο ήλιος εις φως ημέρας, ουδέ ανατολή σελήνης φωτιεί σου την νύκτα, αλλ’ έσται σοι Κύριος φως αιώνιον και ο Θεός δόξα σου”.

Ο Κύριος εδώ είναι ο Μεσσίας· πρβ. Αποκάλυψις 21, 23-26: “και η πόλις ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή· η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το Αρνίον [=ο Χριστός].

Και περιπατήσουσι τα έθνη διά του φωτός αυτής, και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν, και οι πυλώνες αυτής ου μη κλεισθώσιν ημέρας· νύξ γαρ ουκ έσται εκεί· και οίσουσι την δόξαν και την τιμήν των εθνών εις αυτήν”.

Θα πρέπει να προσέχουν οι Ιουδαίοι αδελφοί μας, γιατί υπάρχει και μια προφητεία για κάποιον που θα “καθίσει στο ναό του Θεού τον άγιο” αλλά δεν θα είναι ο Μεσσίας, αλλά ο “άνομος”, ο “άνθρωπος της αμαρτίας” (απόστολος Παύλος, Β΄ Θεσσαλονικείς, κεφ. 2), για τον οποίο μιλάει και η Αποκάλυψις Ιωάννου αρχίζοντας από το κεφ. 11 (το Θηρίον). Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού προειδοποιούν ότι ο ψευδομεσσίας αυτός θα οικοδομήσει το Ναό, για να ξεγελάσει τους Ιουδαίους και να γίνει δεκτός ως Μεσσίας».

Το ήθος του Αγίου Κωνσταντίνου. Η βεβαιότητα των χριστιανών για την αγιότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου φανερώνεται από το πλήθος των χριστιανών που φέρουν το όνομά του. Ο ιστορικός της εποχής Ευσέβιος καταγράφει ότι, αμέσως μετά τον θάνατό του, ο στρατός ξέσπασε σε θρήνους, από τον τελευταίο οπλίτη μέχρι τους ανώτερους αξιωματικούς, για «το σωτήρα, το φύλακα, τον ευεργέτη… τον αγαθό ποιμένα», ενώ παρόμοιες ήταν οι αντιδράσεις του λαού, όταν το σκήνωμά του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη (P.G. 20, 1220-1224).

Ας δώσω τώρα το λόγο σε μια σύγχρονη καθηγήτρια Ιστορίας, που θα μας εξηγήσει γιατί μπορεί να θρήνησαν τόσο οι άνθρωποι για τον θάνατο του βασιλιά τους: «Βαθύς ανθρωπισμός και μέριμνα διά την δικαιοσύνην χαρακτηρίζουν τα νομοθετικά κοινωνικά μέτρα, άτινα έλαβεν ο Κωνσταντίνος μετά την σύνοδον της Νικαίας. Διάκειται δυσμενώς προς την παλλακείαν και απηγόρευσε το βάρβαρον έθιμον των αγώνων των μονομάχων.

Δεν επιτρέπει να χωρίζουν τας οικογενείας των δούλων, όταν τα πωληθέντα κρατικά κτήματα, εις ά μέχρι τότε διεβίουν, διενέμοντο μεταξύ των νέων δικαιούχων. Κατήργησε τον διά σταυρού θάνατον, απηγόρευσε τον στιγματισμόν εις το πρόσωπον και εθέσπισεν, όπως οι κρατούμενοι εις τας φυλακάς δικαιούνται καθ’ εκάστην να βλέπουν το φως του ηλίου.

Χαρακτηριστικός της ενδελεχούς φροντίδος του αυτοκράτορος διά την επιβολήν της ηθικής τάξεως είναι ο νόμος ο κολάζων την απαγωγήν παρθένου και ο νόμος ο αξιών παρά του επιτρόπου, όπως σεβασθή την παρθενίαν της υπ’ αυτού επιτροπευομένης νεάνιδος» (Αικατερίνης Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή Ιστορία, Α΄, 324-610, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1.996 μ.Χ., σελ. 135).

Η απαγόρευση του στιγματισμού των καταδίκων στο πρόσωπο (με πυρακτωμένο σίδερο!), μέτρο ευνοϊκό κυρίως για τους δούλους, από επίδραση της χριστιανικής ιδέας για τον άνθρωπο ως πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού,  καθώς και η μέριμνα για τις οικογένειες των δούλων, σημαίνουν ότι ο δούλος αντιμετωπίζεται πλέον ως άνθρωπος, όχι ως αντικείμενο, πράγμα που ανατρέπει εντελώς της καθιερωμένη οπτική της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να φτάσουμε στο Χρυσόστομο, σχεδόν ένα Αιώνα μετά, που θα επιχειρηματολογήσει υπέρ της αδελφότητας κυρίων και δούλων (P.G. 62, 711).

Ο Κωνσταντίνος εξαγόραζε ο ίδιος και απελευθέρωνε αιχμάλωτους στρατιώτες του εχθρού, τους οποίους είχαν συλλάβει οι στρατιώτες του! (Ευσεβίου, Εις τον βίον του μακαρίου Κωνσταντίνου του βασιλέως, Λόγος Β΄, ΙΓ΄, P.G. 20, 992).

Προσθέτω σ’ αυτά την απαγόρευση της παλλακείας για τους έγγαμους (δηλ. της συνύπαρξης συζύγου και παλλακίδας – οι παλλακίδες ήταν οι ερωμένες), και το εξαιρετικά φιλολαϊκό μέτρο της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας «διά τον αστικόν πληθυσμόν», ενώ «οι κάτοικοι της υπαίθρου αφίενται ελεύθεροι να ρυθμίζουν τας αγροτικάς ασχολίας των, αναλόγως των καιρικών συνθηκών» (Αικατερίνης Χριστοφιλοπούλου, στο ίδιο, σημείωση)-(https://www.oodegr.com/oode/profities/genika/kwnstantinos_1.htm).

Βιβλική Τριανδρία. Στην Βίβλο οι τριανδρίες εμφανίστηκαν σε μερικά αξιοσημείωτα γεγονότα τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και στην Καινή Διαθήκη . Στο Βιβλίο της Εξόδου ο Μωυσής, ο αδελφός του Ααρών και, σύμφωνα με ορισμένες απόψεις, ο ανιψιός ή ο κουνιάδος τους, ο Χουρ ενήργησαν με αυτόν τον τρόπο κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ρεφιδίμ εναντίον των Αμαληκιτών. Αργότερα, όταν ο Μωυσής έλειπε στο όρος Σινά, ο Ααρών και η Χουρ αφέθηκαν επικεφαλής όλων των Ισραηλιτών.

Στα Ευαγγέλια ως ηγετική τριάδα μεταξύ των Δώδεκα Αποστόλων σε τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις κατά την δημόσια διακονία του Ιησού έδρασαν ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, γιος του Ζεβεδαίου και ο αδελφός του Ιωάννης . Ήταν οι μόνοι απόστολοι που ήταν παρόντες στην Ανάσταση της κόρης του Ιαΐρου, Μεταμόρφωση του Ιησού και Αγωνία στον Κήπο της Γεθσημανή.

Αργότερα, την εποχή της Παλαιοχριστιανικής Εκκλησίας, αυτή η τριάδα των κορυφαίων αποστόλων άλλαξε ελαφρώς μετά τον θάνατο του πρώην Ιακώβου, καθώς απαρτιζόταν από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, αδελφό του Ιησού, γνωστούς συλλογικά και ως οι τρεις Στύλοι του η Εκκλησία.

Τριανδρίες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ο Μωυσής (στο κέντρο) μαζί με τον Ααρών και τον Χουρ στην μάχη του Ρεφιδίμ. Ο Πέτρος (κάθεται στο κέντρο) μαζί με τον Ιωάννη και τον αδελφό του Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου (κάθεται LR) στην Μεταμόρφωση του Ιησού.

Ἡ ''ἀνάληψη'' τοῦ Προφ. Ἠλία ήταν τύπος τῆς Ἀνάληψης τοῦ Κυρίου.

Στην Αγία Συγκλητική ζήτησε και πήρε άδεια από τον Θεό ο διάβολος να την πολεμήσει τελευταία φορά, όπως ακριβώς έκανε και με τον Δίκαιο Ιώβ.

Τριάμισι χρόνια αντιστάθηκε η Αγία Συγκλητική στον διάβολο, όσα χρόνια δηλαδή και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός κήρυξε στην γη.

Ο διάβολος έβγαλε απαίσια δυσοσμία στον Ηρώδη, στον Αντίοχο τον Δ΄ τον Επιφανή και στην Αγία Συγκλητική.

Έγινε προσπάθεια γενοκτονίας των Χριστιανών από τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες, τους ισλαμιστές, τους φασίστες, τους ναζιστές (π.χ. το σχέδιο του Χίμλερ για αφανισμό του Χριστιανισμού επί και κυρίως μετά τον Β΄ΠΠ και την αντικατάσταση του από την Σκανδιναβική «θρησκεία» του Θωρ και των Βαλκυρίων), με την κατηγορία των δήθεν «άθεων, εχθρών του κράτους, παραβατών των νόμων του, εγκληματιών και ασεβών».

Όπως ακριβώς δηλαδή έγινε παλαιοτέρα προσπάθεια να γίνει παλαιοτέρα και στους Εβραίους από τους ειδωλολατρικούς λαούς των Αιγυπτίων του Φαραω της Εξόδου και του πατέρα του, των Ασσυρίων του Σεναρηχείμ, των Βαβυλωνίων του Ναβαχοδονόσορα, των Περσών του Αμάν και του Αχασβηρου, των Σελευκιδών του Αντίοχου του Δ΄ του Επιφανούς και των Ρωμαίων των Νέρωνα, Βεσπασιανού και Τίτου. 

Ο Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος και ο Άγιος Πορφύριος εργάζονταν από μικροί και οι δύο και έφυγαν από το σπίτι τους για να γίνουν μοναχοί.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής ασκήτεψε σκληρά στην έρημο, όπως και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία.

Δεύτερη Ιερουσαλήμ ονομάστηκε το Άγιο Όρος και η Πόλη.

Πέθανε πριν προλάβει να επιστρέψει στην πατρίδα του όπως σχεδίαζε ο Ναπολέων ο Γ’ από την Μεγάλη Βρετάνια, όπως και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωσήφ ο Β΄ από την Ρωσία.

Ο Ευγένιος Βούλγαρης έγραψε πάνω στην Αθωνιάδα την φράση που είχε γράψει και ο Πλάτωνας στην Ακαδημία.

Τόσο η Μονή Ξεροπόταμου, η οποία κατέρρευσε με σεισμό όταν έκανε επί Μιχαήλ Παλαιολόγου συλλειτουργό με τους αιρετικούς παπικούς (και καταστράφηκε σαν τα Σόδομα), όσο και η Μονή Αμαλφήνων (που ερημώθηκε από τότε και μέχρι σήμερα είναι έρημη σαν την Βαβυλώνα και την Νινευή), τιμωρήθηκαν για την αποστασία τους με τον αιρετικό παπισμό.

Για το Κύψελο στην Κόρινθο έλεγε για ένας χρησμός ότι θα ήταν ένας βράχος, ο οποίος θα κατέστρεφε τους αντιπάλους του, όπως ακριβώς και για τον Κύριο Ημών Ιησού χριστό έλεγε η γνωστή προφητεία του Προφήτη Δανιήλ ότι θα είναι το Μεγάλο Όρος/Βράχος/Πέτρα αρχικά που θα προέρχεται από άλλο Όρος και θα αποκοπεί χωρίς ανθρώπινο και θα συντρίψει όλα τα προηγούμενα μέταλλα/Βασίλεια του κόσμου.

Ο γιος του Βρύσωνα, ο Αιάκης προσέφερε το ένα δέκατο των λαφύρων του στο ναό της Ήρας στην Σάμο, όπως ακριβώς και ο Δίκαιος Πατριάρχης Αβραάμ προσέφερε το 1/10 Των λαφύρων στον Μελχισεδέκ.

Οι βασιλείς στην Αρχαία Σπάρτη είχαν περιορισμένη εξουσία, ανεκτή από το λαό, όπως ακριβώς είχαν και οι κριτές του Αρχαίο Ισραήλ

Η ακτήμονες στην Αρχαία Αθήνα έδιναν τους πλουσίους στο ένα έκτο της παραγωγής τους τον καιρό που νομοθέτης ήταν ο Δράκοντας, ενώ στην Αρχαία Αίγυπτο επί Δικαίου Ιωσήφ η Αιγύπτιοι έδιναν στο Φαραώ το 1/5 της παραγωγής τους.

Η Σπαρτή έστειλε τελεσίγραφο στην Περσία να μην καταπιέζει και να μην επιτεθεί στους συμμάχους της Αιγυπτίους, Λύδιους και Βαβυλωνίους, αλλιώς θα έπαιρνε μετρά αντίδρασης κατά των Περσών, όπως ακριβώς και η Ρώμη έστειλε τελεσίγραφο στους Σελευκίδες να μην καταπιέζει και να μην επιτεθεί στους συμμάχους της Ιουδαίους, αλλιώς θα έπαιρνε μέτρα αντίδρασης κατά των Σελευκιδών.

Ο Αρχαίος συγγραφέας Λακτάντιος, ονομάζονταν ο “Χριστιανός Κικέρων.

Αποκαλύφθηκε ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός μετά την Ανάσταση Του στους Αποστόλους που τον αρνήθηκαν, όπως και στον Απόστολο Παύλο που τον δίωκε και στο τέλος τους έκανε όλους Μεγάλους Αποστόλους που κήρυξαν την Πιστή του Χριστιανισμού σε όλη την οικουμένη.

Ο Άγιος Ιωάννης (Μαξιμοβιτς) σταματά έναν τυφώνα στις Φιλιππίνες (https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/07/blog-post_17.html), όπως ακριβώς έκανε και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός έκανε με τους Αποστόλους στην λίμνη στο πλοιάριο .

Φοβόντουσαν τον λαό και δεν απάντησαν αν το κήρυγμα του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστή προέρχονταν από τον Θεό ή τους ανθρώπους, όπως και την εκτίμηση που ο λαός είχε στους Αποστόλους και τους αφήσαν ελευθέρους και δεν τους εκτέλεσαν οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.

Όλοι εγκατέλειψαν τον Απόστολο Παύλο στην πρώτη δίκη του, όπως ακριβώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στην δίκη Του, ενώ ζήτησε να μην τους χρεώσει ο Θεός την αμαρτία αυτή, όπως έκανε και ο Άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος στους εκτελεστές του, αλλά και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στους εκτελεστές και δήμιους Του κατά την Σταύρωση Του. 

Υπήρξε Προφήτης Ανανίας επί της Βασιλείας Ασά, όπως και επί Αποστόλου Παύλου επί Πράξεων των Αποστολών, ενώ ο Προφήτης Ανανίας φυλακίστηκε από τον Ασά γιατί δεν του αρέσαν αυτά που έλεγε που είχε κακό τέλος, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Προφήτη Ιερεμία που φυλακίστηκε από τον Σεδεκία γιατί δεν του αρέσαν αυτά που έλεγε και είχε και αυτός κακό τέλος. 

Ο Προφήτης Μωυσής ηταν βραδύγλωσσος και τραυλός όπως ο Δαβίδ και ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος, ενώ τόσο ο Δαβίδ, όσο και ο Κλαύδιος όταν τους δίωκαν και ήθελαν οι  εχθροί τους να τους σκοτώσουν παρίσταναν τους δήθεν «χαζούς» για να γλιτώσουν και όταν οι εχθροί τους έπεσαν από την εξουσία κατάφεραν αργότερα να κερδίσουν την εξουσία και να ανορθώσουν τα κράτη τους.

Μακκαβαίοι ονομάζονταν και οι Φαρασιώτες, οι κάτοικοι του χωριού του Αγίου Παισίου στην Μικρά Ασία για την μεγάλη τους ευσέβεια.

Ο διάβολος στον Άγιο Παίσιο, όπως και στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό τους προκάλεσε να πέσουν στον γκρεμό για να τους σώσουν οι  Άγγελοι με θαυμαστό τρόπο.

Οι Εβραίοι είχαν την παλιά συνήθεια να συναθροίζονται —υπό την προεδρία ενός πρεσβύτερου— κοντά στις πύλες της Ιερουσαλήμ για να συζητήσουν και να αποφασίσουν πάνω στα κοινωνικά, πολιτικά και νομικά ζητήματα που τους απασχολούσαν, όπως ακριβώς και οι Αρχαίοι Έλληνες με τις συνελεύσεις τους, π.χ. στην Πνύκα και τις ψηφοφορίες τους ψήφιζαν και αποφάσιζαν για τα σημαντικά ζητήματα των πόλεων τους.

Έβγαλε τα βασιλικά σήματα στην μάχη για μην τους αναγνωρίσουν οι εχθροί τους, ο Αχαάβ και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και πέθαναν και οι δύο στην μάχη.

Η περιοχή της Προύσας και οι ομώνυμη πόλη πήρε το όνομα της από το βασιλιά Προυσία, όπως και η Αλεξάνδρεια από τον Μεγα Αλέξανδρο και η Κωνσταντινούπολη/Πόλη από τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Στον Άγιο Προκόπιο εμφανίστηκε και έδωσε εξ, Αποκαλύψεως Πιστή στον Άγιο Απόστολο Παύλο και τον Άγιο Προκόπιο.

Όταν γεννήθηκε ο Προφήτης Ηλίας λέγεται ότι ο πατέρας του είδες σε όραμα 2 λαμπροφορεμένους ανθρώπους να τον δένουν με φωτιά, όπως ακριβώς ειπώθηκε στον Άγιο Ζαχαρία από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ για τον ιό του, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Όταν ο πατέρας του προφήτη Ηλία πήγες στην Ιερουσαλήμ για να ζητήσει εξήγηση για το όραμα αυτό του είπαν ότι ο γιος του θα είναι σαν φλόγα και η μαχαίρα του θα είναι φωτιά, όπως ακριβώς ειπώθηκε και για την γέννηση του, οι και αυτός θα γίνει πάρα πολύ μεγάλος Προφήτης.

Μένα τριμμένο ράσο ήταν ο άγιος Πορφύριος και επίσης ο Όσιος Βησσαρίων ο Αγαθωνιτης, ενώ ο δεύτερος όπως ακριβώς και ο φιλόσοφος Επίκουρος ήταν ουσιαστικά τηρούσε την φράση «Λάβε βιώσας».

Η Ηρωδιάδα διάταξε την θανάτωση του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου επειδή αυτός την έλεγχε για την παράνομη συμβίωση της με τον Ηρώδη τον Αντύπα, όπως ακριβώς και στην Πολωνία η βασίλισσα Γκελ ανά διέταξε την εκτέλεση του Ιερομάρτυρα Κιχάνου επειδή και αυτός την έλεγχε επειδή είχε παντρευτεί παράνομα τον αδερφό του άντρα της, τον δούκα και βασιλιά Γκάφλετ, ο οποίος στο τέλος δολοφονήθηκε από τον λαό, όπως και η ίδια και τιμωρήθηκε όπως η Ηρωδιάδα και ο Ηρώδης ο Αντύπας.

Το αυτί του υπηρέτη του Αρχιερέα θεραπεύτηκε από τον ίδιο τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό όταν του το έκοψε ο Πέτρος, όπως και το χέρι του Ιουδαίου που πήγε να χτυπήσει το πάνω στο Πάναγνο Σώμα της Παναγιάς μας στην κηδεία της  κόπηκε από έναν Άγγελο και θεραπεύτηκε Θαυμαστά όταν αυτός όμως μετανόησε.

Επιώ τέσσερις Αιώνες συνέβαινε ένα Ολοκαύτωμα με τον Χριστιανών με τους διωγμούς τους από τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες στην Αρχαία Ρώμη μέχρι την ανάδειξη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όπως ακριβώς και οι Εβραίοι διώκονταν και έπαθαν Ολοκαύτωμα από τους Βαβυλωνίους (και τους Ρωμαίους και τους Γερμανούς μετέπειτα) από το οποίο τους έσωσε ο βασιλιάς Κύρος ο Μέγας, ενώ τους Αιγύπτιους που βασάνιζαν οι Πέρσες τους έσωσε αντίστοιχα ο Μέγας Αλέξανδρος.

Τόσο Άγιος Πορφύριος, όπως επίσης και ο Κύριλλος ο Θεσσαλονικές πρόβλεψαν και δύο τον θάνατό τους.

Τόσο ο Δίκαιος Αβραάμ, όσο επίσης και η Αγία Σολομωνή ήταν πρόθυμοι και οι δύο να θυσιάσουν τα παιδιά τους.

 Ηταν Φιλόξενοι με τους ξένους οι Δίκαιοί Αβραάμ και Ιώβ.

Τυμπανικός βρέθηκε ο Ιωαννίκιος που άρπαξε την θεση του Πατριάρχη Ιερεμία του Α’, όπως και οι αιρετικοί Μοναχοί της Μονής Βέκκου.

Ο Πατριάρχης Ιερεμίας ο Α΄ έκανε την Πρώτη Οικουμενική Συνοδό μετά την πτώση της Πόλης, όπως έκανε και περιοδείες στον Ελληνικό χώρο σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Δυο χρόνια έμεινε σε σπηλιά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όπως και ο Προφήτης Ηλίας, ενώ ο πρώτος, όπως και ο Λακτάντιος θεωρούνταν ικανότατοι ρήτορες ανάλογοι του Δημοσθένη και του Κικέρωνας στην Ρωμανία και τον Χριστιανικό Κόσμο.

Πάτησε την τυραννική Ιεζάβελ με το άρμα του ο στρατηγός Ιού, όπως και ο φανατικός ισλαμιστής Τσετσένους τρομοκράτης Σαμίλ Μπασάγεφ πατούσε δεμένους πάνω σε δρόμο με φορτηγά ζωντανούς τους αιχμάλωτους πολέμου και τους σκότωνε.  

Εξόντωσε ο Φινεές τον αμαρτωλό Ζιμβρή και την Μωαβίτισα, όπως και ο Προφήτης Ηλίας τους 400 ιερείς της αισχύνης του Βάαλ και τους 500 της Αστάρτης και οι δύο τους από ζήλο και αγάπη προς τον Θεό.

Η Μονή του Αγίου Νικολάου του Αγίου Γεροντάς Γαβριήλ Αγιοβαρναβίτη είναι ένα μικρό Άγιο Ορός.

«Θα σας βλέπω από τον ουρανό» έλεγαν στα πνευματικοπαίδι τους οι Άγιοι Παίσιος, Πορφύριος και ο Άγιος Γέροντας Γαβριήλ Αγιοβαρναβίτης.

Ο Άγιος Γαβριήλ ο Αγιοβαρναβίτης αγιογραφούσε για να βγάζει τα προς το ζην και μην επιβαρύνει οικονομικά άλλους για τα βιοτικά, όπως ακριβώς έκανε και ο Απόστολος Παύλος κατασκευάζοντας σκηνές.

Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Νουμεριανός εκτέλεσε πρωτα, αφού έκανε πολλά βασανιστήρια τα τρία παιδιά της Αγίας Χριστόδουλης, τον Ουρβανό, τον Παλιδιάνο και τον Επολόνιο, επειδή αυτά αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να γίνουν ειδωλολάτρες, ενώ τέλος μετά εκτελεστηκε και η ίδια, αλλά στο τέλος και ο τυραννικός αυτός μονάρχης είχε κακό τέλος.

Στον ειδωλολατρικό ναό και τον ιερέα και μάντη του που πρότεινε στον Ιουλιανό τον Παραβάτη και Αποστάτη να καταστρέψει τον Ναό και τα Λείψανα του Αγίου Βαβύλα και να κηρύξει διωγμό στους Χριστιανούς (κάτι που έκανε όντως ο Ιουλιανός) έπεσε φωτιά και τους κατέστρεψε σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και σαν τους στρατιώτες που πήγαν να συλλάβουν τον Προφήτη Ηλία.

Όπως ακριβώς και ο Σελευκίδης ηγεμόνας Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής εκτέλεσε πρώτα, αφού έκανε πολλά βασανιστήρια τα εφτά παιδιά της Αγίας Σολομωνής, επειδή αυτά αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να γίνουν ειδωλολάτρες, ενώ τέλος μετά εκτελεστηκε και η ίδια, αλλά στο τέλος και ο τυραννικός αυτός μονάρχης είχε κακό τέλος.

Ο Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι συν αυτώ 2593 μάρτυρες στρατιώτες όταν οι επιθέσεις των Περσών κατά του Ρωμαϊκού κράτους εντείνονταν, ο αρχιστράτηγος της Ανατολής Αντίοχος, ανάθεσε στον γενναίο χιλίαρχο Ανδρέα να ηγηθεί μιας δυναμικής επίθεσης, ώστε να απωθήσει τους βάρβαρους επιδρομείς μακριά από τις περιοχές αυτές. Να δοθεί μια δυναμική και μόνιμη λύση στο πρόβλημα. 

       Ο Ανδρέας υπάκουσε στην διαταγή του Αντίοχου να αναλάβει την δύσκολη αποστολή. Όταν έφτασαν στο πεδίο της μάχης κάλεσε τους στρατιώτες του και τους μίλησε ενθαρρύνοντάς τους: «Μην φοβάστε, θα νικήσουμε.

Στρέψτε τα βλέμματά σας στον ουρανό και προσευχηθείτε στον αληθινό Θεό των Χριστιανών, το Δημιουργό του Σύμπαντος, τον μόνο παντοδύναμο Κύριο. Αυτός θα εκμηδενίσει τους εχθρούς μας»! Οι στρατιώτες πράγματι πήραν ανεξήγητη δύναμη.

Με αλαλαγμούς και ιαχές θριάμβου όρμησαν στην μάχη και απώθησαν τους Πέρσες. Οι παρατάξεις των εχθρών διαλύθηκαν και οι πολεμιστές ντροπιασμένοι έτρεχαν να σωθούν. Το θαύμα έγινε, ο αληθινός Θεός τους βοήθησε να νικήσουν τους υπερφίαλους βαρβάρους εχθρούς (https://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%83-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%b5%ce%b1%cf%83-%ce%bf-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7%ce%bb-4/), όπως ακριβώς έκαναν και οι Μακκαβαίοι ενάντια στους Σελευκίδες.

Η διδασκαλία του Σωκράτη προετοίμασε το έδαφος για τον μονοθεϊσμό. Νύχτα έξοχη η καλοκαιρινή με αστροφεγγιά! Το θαύμα συντελέστηκε ήδη στο φως της ημέρας. Η κουφόβραση καταλάγιασε από τη δύση του ήλιου και έπειτα. Μέχρι τότε αυτός τόξευε τα παράθυρα και αντιφέγγιζε το σπάταλο φως του στους τοίχους των σπιτιών μας.

Η γαλατερή θολούρα της ζέστης, που έβγαζε αχνούς στον ορίζοντα και μετεωριζόταν από τον Υμηττό ως τη θάλασσα του Φαλήρου, είχε εξαφανιστεί αργά το απόγευμα και το μούχρωμα έφερε μια ανάσα δροσιάς και γαλήνη.

Γαλήνη φαινομενική, γιατί – πέρα από λίγα τριζόνια και κάποια σκυλιά που αλυχτούσαν αραιά και πού – οι άλλοι θόρυβοι που διαχέονταν κατά κύματα προϊούσας της νύχτας – ήταν υπόκωφοι, μουγκοί, σπασμωδικοί, και κυοφορούσαν πλήθος ζωές των πλασμάτων της νύχτας γεμάτες αγωνία.

Νύχτα βαθιά η χθεσινή, μυρωμένη απ’ τα αγριοτριαντάφυλλα, τα αγιοκλήματα, τα γιασεμιά και τις γκλισίνες στους φράχτες της γειτονιάς μας. Περιδιάβαινα με το βλέμμα μου, ξάγρυπνη, το πλησιέστερο ξέφωτο κι ύστερα σήκωσα τη ματιά μου ψηλά σπαθίζοντας τον ουρανό με τεταμένες τις διαισθήσεις.

”Κάπου μέσα στο Σύμπαν βρίσκεται ο πλανήτης των ψυχών”, σκεφτόμουν, ”και μέσα σ’ αυτές σιγοκαίει – φωτίζοντας τα σκοτάδια του σπηλαίου της – η ψυχή του Σωκράτη”… Η ψυχή του μεγάλου Αθηναίου φιλόσοφου του 5ου αι. π Χ (470/469–399 π.Χ), που εγκαινίασε τη μεγάλη στροφή της φιλοσοφίας από τη φύση (Ιωνική Σχολή Προσωκρατικών) στον άνθρωπο κι από τα επουράνια στην ανθρώπινη κοινωνία.

Κάτι που εντυπωσίασε τόσο πολύ τον Ρωμαίο Κικέρωνα (διάσημο ρήτορα του πρώτου μισού του τελευταίου προχριστιανικού αιώνα), ώστε να τον κάνει να διατυπώσει επιγραμματικά κάτι παρόμοιο με εκείνο του Πλούταρχου στα ”Ηθικά” του περί εξανθρώπισης της φιλοσοφίας από τον Σωκράτη (”Socrates autem primus philosophiam devocavit e caelo et in urbibus collocativit et in domus …”, σε ελ. μ.τ.φ: ”Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος που έφερε τη φιλοσοφία από τον ουρανό, την τοποθέτησε στις πόλεις και την έβαλε στο σπίτι”).

Αυτή η ενανθρώπιση της φιλοσοφίας από τον Σωκράτη ήταν θεμελιωμένη στη μέθοδό του για αναζήτηση της αλήθειας, η οποία ήταν το άλφα και το ωμέγα της διδασκαλίας του και ένα από τα κοινά που είχε με τον Χριστό, τα οποία συνηγορούν στον αρχαιοελληνικό ”προδρομικό” ρόλο του αιώνες πριν για την καθιέρωση του Μονοθεϊσμού.

Την καθιέρωση του Μονοθεϊσμού στη θέση του Πολυθεϊσμού του Δωδεκάθεου, αν και ο Αθηναίος φιλόσοφος και ο ιδρυτής του μονοθεϊκού Χριστιανισμού Χριστός αναζητούσαν την αλήθεια από διαφορετική αφετηρία.

Πέραν αυτού, η σπαργανώδης μορφή του Μονοθεϊσμού (στην εποχή του πρώτου) είχε πανθεϊστικό χαρακτήρα για την πλειονότητα των φιλοσόφων, εφ’ όσον ”συνέχεαν την Θεϊκή Ουσία με την ουσία των κτισμάτων και θεωρούσαν τα κτίσματα ως απόρροια της Ουσίας του Θεού” (Μιχ. Χούλης: Ο αρχαίος Ελληνικός Μονοθεϊσμός ως προ Χριστού Χριστιανισμός”)

Ο Σωκράτης όμως, ήταν ξεχωριστή περίπτωση στον χώρο αυτό, γιατί – σε μια σκοτεινή εποχή από θρησκευτικής άποψης, όπου ο απλός λαός ήταν δέσμιος των δαιμονίων του Πολυθεϊσμού και των πολυθεϊστικών ιερατείων – τόλμησε να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα με Λόγο Αλήθειας.

Ο Σωκράτης αναζητούσε την αλήθεια. Και την αναζητούσε αμφισβητώντας παραδοσιακές πεποιθήσεις και αρχές δια της διαλεκτικής-μαιευτικής μεθόδου, μέσω της οποίας περνούσε τον ακροατή-”μαθητή” του από τη δοκιμασία της ”τριπλής διηθήσεως” (φίλτρα αλήθειας, καλοσύνης και χρησιμότητας), ενώ ο Χριστός ανήγαγε την αναζήτηση της αλήθειας στο θρησκευτικό αξίωμα-προϋπόθεση: ”ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ” (Ευαγγελιστής Ιωάννης, 14,6).

Θρησκευτικό αξίωμα ισοδύναμο με ύψιστη τριπλή διακήρυξη και έμφαση στο ”Εγώ”, που δείχνει όχι εγωπάθεια, αλλά μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του Ιησού στον ρόλο του Μεγάλου ”Μεσίτη” μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Δείχνει, επίσης, ότι είναι ό Ένας εκ της θείας ουσίας της Αγίας Τριάδας (Πατήρ-Υιός και Άγιο Πνεύμα).

Πέραν των θεμάτων αυτών όμως, που διαφοροποιούν τις δύο προσωπικότητες σε ανθρώπινη βάση, διαφορά ”οπτικής” μεταξύ Χριστού-Σωκράτη υπάρχει και στο θέμα ανεύρεσης και αντιμετώπισης του κακού, αφού ο μεν ενσαρκωτής του Τριαδικού Θεού (ο Υιός και Λόγος του Θεού στη γη Ιησούς) ταυτίζει το κακό με την αμαρτία (που αντιμετωπίζεται με προσευχή και νηστεία), ο δε Σωκράτης πιστεύει ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του (” […] τὰ κακὰ οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι, οὐδ’ ἔστι τοῦτο, ὡς ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι ἐθέλειν ἰέναι ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν: Πλάτων, ”Πρωταγόρας”) και ότι το κακό είναι αποτέλεσμα της αμάθειας ή της άγνοιας των ανθρώπων.

Κοινώς, ”οι κακοί (κατά τον Σωκράτη) ενεργούν σαν ένα μικρό παιδί που πράττει χωρίς τη θέλησή του, όταν καταπίνει χάπια αντί για καραμέλες” (Α. Μπαγιόνας, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής ηθικής από τους προσωκρατικούς ως την αρχαία Ακαδημία, Θεσσαλονίκη 1.974 μ.Χ.).

Κάτι που επιδέχεται αυστηρής κριτικής (όπως και η άποψη του Σωκράτη ότι ”το κακόν υφίσταται εξ ανάγκης” [Πλωτίνος, ”Εννεάδες”, 3^ος Αι. π Χ]), γιατί αμφότερα αποτελούν εξαίρετο άλλοθι και για τους πιο στυγνούς δολοφόνους…

Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, για να μη δημιουργηθεί η εντύπωση της πλήρους διάστασης των απόψεων μεταξύ Σωκράτη-Χριστού, ότι βασική ομοιότητα μεταξύ τους είναι η ηθική και η ανθρωπολογική διδασκαλία τους. Επιπλέον, τα ελληνικά στοιχεία σκέψεων του πρώτου ενυπάρχουν στην ελληνοχριστιανική Ορθοδοξία και απέχουν μακράν εκείνων του Εθνισμού (Παντελής Γιαννουλάκης: ”Η αλήθεια για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους”).

Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι ήταν πέρα για πέρα άδικη η κατηγορία σε βάρος του Σωκράτη (αιτία παραπομπής του σε δίκη στην Ηλιαία) – από τους Μέλητο, Άνυτο, Λύκονα – περί αθεῒας και εισαγωγής νέων θεοτήτων, γιατί ο Αθηναίος φιλόσοφος ήταν βαθιά θρησκευόμενος.

Ο Σωκράτης έλεγε για τα θεία ”Το θείον τοσούτον και τοιούτον εστί, ώσθ’ άμα πάντα ορά και πάντα ακούειν και πανταχού παρείναι και άμα πάντων επιμελείσθαι”. Κάτι που ”μεταφράζεται” στον Χριστιανισμό ως ”ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός” (βλ. προσευχή: ”Βασιλεύ Ουράνιε”). Επιπλέον, αναδεικνύει παράλληλα τη σύνδεση ελληνικού πνεύματος και Ορθοδοξίας και, κατ’ επέκταση, Χριστιανισμού-Ελληνισμού.

Το θείον ”δαιμόνιον”, στην περίπτωση του Σωκράτη (το οποίο αφορούσε, στην ουσία, την συμβολοποιημένη η συνείδησή του), δεν ήταν παρά η ύψιστη έκφανση του δραστήριου και διορατικού πνεύματός του, που ”συνεργούσε” στην προσπάθειά του να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους. Τουλάχιστον έτσι εκλάμβανε τον οίστρο αυτό που τον συντρόφευε παιδιόθεν, ο μέγας φιλόσοφος. Σαν ειδική εντολή που του δόθηκε από τον Θεό.

Για τον Χριστό, πάλι, η θαυματουργή επενέργεια της προσευχής στον ουράνιο Πατέρα του προς θεραπεία πασχόντων ανθρώπων ή και ανάσταση ακόμα νεκρών (βλ. ανάσταση της 12χρονης κόρης του αρχισυναγωγού Ιαείρου και του φίλου του Λάζαρου από τη Βιθυνία), ήταν το δικό του… ”δαιμόνιο”, άρρηκτα συνδεδεμένα με τη διττή ιδιότητά του.

Την διττή φύση Του, καθώς ο Κύριος ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος (”Θεανδρικό” το πρόσωπό Του) και γι’ αυτό η Σάρκωση, η Ενανθρώπησή Του αποτελεί τρανή απόδειξη της ανυπέρβλητης αγάπης του Θεού-Πατέρα Του για τον άνθρωπο. Αγάπης που μόνο χαρά και αγαλλίαση μπορεί να φέρει στο κτιστό κόσμο (Ευαγγελιστής Ιωάννης).

Αγάπης που είναι η ρίζα της αρετής και της καλοσύνης όχι μόνο στον Χριστό (ο οποίος την ταυτίζει με την πίστη), αλλά και τον Σωκράτη (ο οποίος την ταυτίζει με τη σοφία, από την οποία θεωρεί ότι απορρέουν όλες οι άλλες αρετές, γιατί αυτές είναι το υπέρτατο αγαθό. Γι’ αυτό αντιπαραβάλλει στον λόγο του την αγάπη με τα αγαθά που φαντάζουν αξιοζήλευτα στη λαϊκή συνείδηση (ομορφιά, πλούτος, σωματική αλκή [δύναμη], ηδονές αισθήσεων κ.λ.π., αλλά δε συγκινούν τον ίδιο.

Αρκεί να θυμηθούμε – στην κορύφωση του έργου του Πλάτωνα ”Συμπόσιον”, αλλά και στο έργο του ”Φαίδρος” – το εγκώμιο του Σωκράτη για τον έρωτα, τη ”θεία αγάπη” (πηγή έμπνευσης του ”Πλατωνικού έρωτα” σε ελεύθερη μετάφραση: ”Έρωτας είναι ο πόθος της ψυχής για το αιώνιο αρχέτυπό της”), λόγος για τον οποίο ενδεχομένως παρεξηγήθηκε ο Σωκράτης, καθώς βρήκαν την αφορμή οι συκοφάντες του – λόγω των συναναστροφών του με τους νέους – να τον κατηγορήσουν ότι τους διαφθείρει.

Κατηγορία παντελώς άδικη και ανίερη, την οποία προώθησε σε τέτοιο βαθμό η Εθνική κοινωνία της εποχής του, ώστε να συμπαρασύρει ”επώνυμες” πένες Αθηναίων κωμωδιογράφων του 5ου αιώνα π Χ όπως ο Αριστοφάνης, ο οποίος διακωμώδησε τον μέγιστο φιλόσοφο της ανθρωπότητας στα έργα του ”Νεφέλες”, ”Όρνιθες” κλπ.

Άδικες και ανίερες κατηγορίες είχαν εκτοξευθεί σε αμφότερους (Σωκράτη-Χριστό), βέβαια, με συνέπεια την καταδίκη τους σε θάνατο. Κι ας δίδασκε μια ζωή ο πρώτος την έντιμη, την ηθική και τη δίκαιη ζωή. Κι ας είχε υπερασπιστεί τους νόμους της πατρίδας του αρνούμενος να δραπετεύσει από τη φυλακή, για να γλιτώσει την ζωή του (Πλάτων: ”Κρίτων”).

Ας είχε πει στον πλατωνικό διάλογο (Πλάτων: ”Γοργίας”) την συγκλονιστικά χριστιανική φράση ”εί αναγκαίον είη αδικείσθαι ή αδικείν, ελοίμην αν αδικείσθαι ή αδικείν” (μ.τ.φ: ”Αν ήταν ανάγκη να αδικώ ή να αδικούμαι, θα προτιμούσα να αδικούμαι παρά να αδικώ”) στην σύντομη στιχομυθία του με τον νεαρό αριστοκράτη Πώλο, εκπρόσωπο της Σχολής Σοφιστών του Γοργία, παρά το γεγονός ότι αμφότερα (το να αδικείς και να αδικείσαι) τα θωρούσε κακά (”φαύλα”) μιλώντας για το θέμα της αδικίας (Αριστοτέλης: ”Ηθικά Νικομάχεια”).

Έτσι εξηγείται γιατί στο δικαστήριο της Ηλιαίας – ενώπιον πεντακοσίων δικαστών και ενός άρχοντα – βασιλιά, οι οποίοι αποτελούσαν αντιπροσωπευτικό δείγμα της Αθηναϊκής κοινωνίας – ο Σωκράτης δεν παρακάλεσε, δεν προσπάθησε να συγκινήσει και δεν έκλαψε κατά την απολογία του, πεπεισμένος ότι ”είναι καλύτερα να τιμωρείσαι άδικα, παρά να γλιτώνεις από δίκαιη τιμωρία”

Συνελόντι ειπείν, ο Σωκράτης προτίμησε να εφαρμόσει στην πράξη την διδασκαλία του (σεβασμός της δικαστικής ανεξαρτησίας και συμμόρφωση στις δικαστικές αποφάσεις), αφού προηγουμένως είχε απορρίψει τους αθέμιτους τρόπους που του είχαν προταθεί από τον συνομήλικο συντοπίτη και συμμαθητή του Κρίτωνα (δραπέτευση δια της δωροδοκίας), για να αποδράσει από η φυλακή του.

Οι αθέμιτοι τρόποι, σημειωτέον, έδιναν κι έπαιρναν στην Αθηναϊκή Δημοκρατία της εποχής του Σωκράτη. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος ενήργησε σαν ένας προ Χριστού άγιος μένοντας πράος, ταπεινός, πιστός στους νόμους της πατρίδας του και τους κανόνες ηθικής του μέχρι το τέλος (θάνατος με κώνειο), όπως ο Ιησούς (ο μέγιστος της ηθικής Θεάνθρωπος). Ο Ιησούς που υπέμεινε από τους αλαζόνες της εποχής του λοιδορίες, χλευασμούς, ταπεινώσεις και βία (η οποία κλιμακώθηκε με τη Σταύρωσή του) προς χάριν της Σωτηρίας του Κόσμου.

Ο Νυμφίος Χριστός που οδηγήθηκε στον Γολγοθά ως ”πρόβατον επί σφαγήν […] Και ως αμνός άμωμος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού”, κατά την πρόβλεψη του Προφήτη Ησαῒα (Ησ. 53, 7) επιβεβαιώνοντας το Θείο Πάθος σε όλες του τις διαστάσεις (https://www.triklopodia.gr/%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%bb%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%bd%ce%b9%cf%8e%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%b4%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%b4/).

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ήταν ο Μωυσής των υπόδουλων Ελλήνων (όπως και ο Προφήτης Μωυσής των υπόδουλων Εβραίων, ενώ ο ένας έλαβε την Θεία Φώτιση στην έρημο της Μαδιάμ με την φλεγόμενη Βάτο και ο δεύτερος στο Άγιο Όρος), ένας δεύτερος Απόστολος Παύλος, ενώ και ο ηρωικός καλόγερος Σαμουήλ στο Κούγκι ήταν μαθητής του.

Ο Άγιος Φανούριος ρίχθηκε σ’ έναν λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δήμιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέ­λος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτι­κά εξημερωθεί απ’ την χάρη του Θεού, γι’ αυ­τό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια την συντροφιά του (https://orthodoxathemata.blogspot.com/2024/08/blog-post_179.html), .όπως έκαναν και με τον Προφήτη Δανιήλ.

Τρεις Παρθένους έχει η Εκκλησιά, σωματικά και πνευματικά, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, την Παναγιά μας και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο Προφήτης Σαμουήλ έκανε περιοδείες και απέδιδε δικαιοσύνη στο Ισραήλ, όπως και ο Ιωσαφάτ είχε ορίσει περιοδεύοντες δικαστές, ενώ το ίδιο έκανε και ο Πεισίστρατος στην Αθήνα.

Όταν κάνεις ήθελε να μάθει το μέλλον του στο Αρχαίο Ισραήλ πήγαινε στον Βλέποντα/Προφήτη και στην Αρχαιά Ελλάδα και στην Αρχαιά Ρώμη στην Πυθία και στις Σίβυλλες.

Οι Εδωμίτες εμμέναν σε σπηλιές και σε κώπες και τρύπες και στις σχισμές των βράχων στην γη, όπως έκαναν και οι Ισραηλίτες όταν εισέβαλαν οι Φιλισταίοι επί Σαούλ.

Ο δεύτερος και όχι νόμιμος άντρας της Μιχάλ Πελτιήλ την συνόδεψε μέχρι τον πρώτο και νόμιμο Δαβίδ κλαίγοντας και μετά τον έδιωξε ο Αβενήρ, όπως και ο νάνος τραγουδιστής κωμικός Zerco ή Zercon (που ανήκε στον αδερφό του Μπλέντα πριν τον δολοφονήσει ο Αττίλας) με κλάματα τραγούδαγε στην σύζυγο του που του την πηρέ για γυναίκα ο Αττίλας, ο οποίος τον έδιωξε μακριά επί ποινή θανάτου αν ξανάγυρναγε.

Τον άγριο χειμώνα της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα, τα έτη 1.941 μ.Χ.-1.942 μ.Χ. στην Δράμα, ο ευσεβής Θανάσης σώθηκε γιατί ο Θεός του πολλαπλασίαζε θαυμαστά τα φαγητά στο κελάρι, όπως στην χήρα Σαρεπτά το λαδί.

Ο Αξιωματικός, τελώνης στην Επαρχία της Αφρικής επί Ιουστινιανού Πέτρος, όπως και ο τελώνης Άγιος Ζακχαίος πούλησε όλα τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και έγινε ακτήμονας, ενώ όπως ο Άγιος Νεκτάριος, πούλησε και τον εαυτό του σαν δούλο.

Μία ευσεβή γιαγιά 86 ετών που επισκέφτηκε ένα Μοναστήρι, την ρωτήσαν πως θα σωθούν και αυτή τους απάντησε «Στην έρημο», σαν τον Αββά Μακάριο.

Ο Άγιος Βιτάλιος ο Μέγας επισκέπτονταν στα πορνεία και έπεισε πολλές πόρνες να αλλάξουν ζωή και να μετανοήσουν, όπως και ο Άγιος Πορφύριος.

Ο ακόλαστος που κορόιδευε τον Άγιο Βιτάλιο όταν πέθανε δαιμονίστηκε και αργότερα όταν συνήλθε έγινε Μονάχος και ευλαβής στον Άγιο τόσο πολύ που του εδωσαν το κελί του Αγίου, όπως και ο δήμιος που σκότωσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό στην κηδεία του όταν τον κορόιδεψε δαιμονίστηκε και έτρεχε γυμνός στους δρόμους και όταν τον άκουσε ο Αλή Πασάς τον έβαλε στην φυλακή όπου είχε κακό τέλος.

Πολλά έτη (και γενιές), πάνω από 100 έζησε ο Ιώβ, όπως και ο Άγιος Συμεών ο Θεόδοχο.  

Πανικός εστάλη από τον Θεό στους Φιλισταίους στην Μίσπα επί Σαμουήλ και στα Γάλγαλα επί Σαούλ.

Με την εισβολή των Φιλισταίων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εκστρατεία του ο Σαούλ κατά του Δαβίδ, όπως ακριβώς και ο Αντίγονος ο Δρωσών κατά της Σπάρτης με την εισβολή των Ιλλυριών.

Επειδή οι σωματοφυλακές του Σαούλ δεν ήθελαν να σκοτώσουν τον Ιερέα Αχιμέλεχ και τους ιερείς της Νωβ και τον λαό τους, τους σκότωσε ο Δωέγ ο Εδωμίτης, όπως και επειδή οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλέξανδρου επί Κάσσανδρου δεν ήθελαν να σκοτώσουν την μητέρα του και τους αντίπαλους τους στην Πύδνα, την σκότωσαν οι συγγενείς των θυμάτων της.

Συμπερασματικά, θα μπορούσε να πει κάνεις, ότι το ιερό βιβλίο της Αγίας Γραφής, εξετάζοντας πολλά από τα περιστατικά του, περιέχει πολλά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας, τα οποία είναι πάντα ιδιαίτερα διδακτικά για όλους τους αναγνώστες του.