ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν το 1815 πραγματοποιήθηκε στην Βιέννη της Αυστρίας το συνέδριο των νικητήριών δυνάμεων κατά της Γαλλίας του Μεγάλου Ναπολέοντα (με ενδιάμεσο στάδιο την πορεία των τελευταίων 100 ημερών επανόδου του στον θρόνο ως την μάχη του Βατερλό). Αυτό διεξήχθη αμέσως μετά την λήξη των πολέμων εναντίον της Γαλλίας και σε αυτό έλαβαν μέρος όλες οι συμμαχικές σε αυτή την προσπάθεια δυνάμεις (Ρωσία, Αγγλία, Αυστρία).

Εκεί αποφασίστηκε ο «αφοπλισμός», καθώς και η μείωση δύναμης της Γαλλίας, η επάνοδος στο προηγούμενο πολιτικό καθεστώς πριν την Γαλλική Επανάσταση στην χώρα αυτή, αλλά και στην Ευρώπη, όπως και η δημιουργία μίας «κοινής ευρωπαϊκής συμμαχίας».

Αυτή ήταν η λεγόμενη «Ιερά Συμμαχία» και ως κύριο σκοπό της είχε την διατήρηση του ισχύοντος Status quo της μοναρχικής Ευρώπης, την ενίσχυση των εξουσιών των βασιλιάδων, τον περιορισμό και εξάλειψη των δημοκρατικών καθεστώτων, όπως και την κατάπνιξη των διάφορων δημοκρατικών ή εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που θα προέκυπταν στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο (μετά από κοινή συνεννόηση των ηγετών της).

Στην «Ιερά Συμμαχία» πήραν μέρος ως μέλη, οι Ρώσοι, οι Αυστριακοί και οι Πρώσοι. Πιο μετά έγινε μέλος της και η Γαλλία (με την συνθήκη του  «Αιξ λα Σαπέλ» του 1818), ενώ η Μεγάλη Βρετανία αν και βρίσκονταν στην πλευρά των νικητών δεν έλαβε μέρος αυτή, κυρίως λόγω της πολιτικής της να μην δεσμεύεται με καμμιά συνθήκη για να μπορεί να έχει ελεύθερο περιθώριο αλλαγής πολιτικών συμμαχιών και ελιγμών στην Ευρώπη.

Έτσι θα μπορούσε να δρα ανάλογα με την περίσταση και να αλλάζει πλευρά αν χρειαζόνταν (είναι άλλωστε γνωστή η φράση της Βρετανικής διπλωματίας: «η Μεγάλη Βρετανία δεν έχει μόνιμους εχθρούς και συμμαχίες, αλλά μόνιμα συμφέροντα»).

Στην Βιέννη αποφασίστηκε η διεξαγωγή συνεχόμενων συνεδρίων της συμμαχίας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με την παράλληλη δημιουργία ενός διευθυντηρίου, αποτελούμενου από τους νικητές μονάρχες, για να αποφασίζει για τα περαιτέρω πολιτικά βήματα που θα έπρεπε να ακολουθήσουν τα μέλη, ανάλογα με τις καταστάσεις που θα είχαν διαμορφωθεί.

Συνολικά διεξήχθησαν τέσσερα τέτοια συνέδρια (το Συνέδριο του Αίξ λα Σαπέλ το 1818, το Συνέδριο του Τρόπαου το 1820, το Συνέδριο του Λάιμπαχ το 1821 και το Συνέδριο της Βερόνας το 1822).

Στα συνέδρια αυτά αποφασίστηκαν (και πραγματοποιήθηκαν) στρατιωτικές επεμβάσεις κατά διάφορων  επαναστατικών κινημάτων που είχαν εκραγεί, όπως π.χ. στην Ισπανία κατά του Βασιλιά Φερδινάνδου Ζ΄ το έτος 1820, και σε ηγεμονίες της Ιταλίας (ειδικότερα με την επανάσταση της Νάπολης και την αιματηρή καταστολή της από τα αυστριακά στρατεύματα), κατά του Βασιλιά Φερδινάνδου του Α΄.

Η δε Αγγλία είχε ήδη από το προηγούμενο συνέδριο αμφισβητήσει το δικαίωμα της πολιτικής των επεμβάσεων των πρώην συμμαχικών της Μεγάλων Δυνάμεων στην καταστολή οποιουδήποτε επαναστατικού κινήματος με ειδικό υπόμνημα του υπουργού εξωτερικών της χώρας Κάσλριγκ.

Το 1821 ξεκίνησε παράλληλα και η Ελληνική Επανάσταση (γνωστή και ως πόλεμος της ανεξαρτησίας). Εκεί παρά τις εχθρικές ενέργειες προς την χώρα μας του Αυστριακού καγκελάριου Μέττερνιχ, ο Τσάρος επέμεινε (και επέβαλε) να μην γίνει στρατιωτική επέμβαση, (κυρίως με τις αποτελεσματικές και αποτρεπτικές προς Μέττερνιχ ενέργειες του υπουργού του, Ιωάννη Καποδίστρια), και το έως τότε κοινό συμμαχικό μέτωπο διασπάστηκε.

Η δε Μεγάλη Βρετανία, μέσω των ληστρικών δανείων που έδωσε στους (και τότε) διεφθαρμένους πολιτικούς εκπροσώπους των Ελλήνων, όπως και την εγγύηση υποτέλειας και προστασίας που ζήτησαν κάποιοι από αυτούς, κέρδισε την πλήρη πολιτική υποταγή τους (και τεράστια πολιτική επιρροή της στην χώρα μας), χωρίς φυσικά να ερωτηθεί ποτέ ο λαός της.

Ακολούθησε μια βραχύβια Βαυαρική (Γερμανική κατοχή) στην χώρα μας υπό τον βασιλιά Όθωνα που μας επέβαλαν οι λεγόμενες προστάτιδες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), η λεγόμενη «Βαυαροκρατία» (μία περίοδος τεράστιου αυταρχισμού, πολιτικής καταπίεσης και διαφθοράς).

Αυτή προκάλεσε πολλά δεινά στην χώρα μας, όπως και την οικονομική της χρεωκοπία, μαζί με την εφαρμογή (και τότε) σκληρών και δημοσιονομικών οικονομικών πολιτικών κατά του Ελληνικού λαού.

Η περίοδος αυτή έληξε το 1863 (με την έξωση του Όθωνα), οπότε στην χώρα μας εγκαταστάθηκε σαν νέος βασιλιάς ο αγγλόφιλος Γεώργιος Α’ των Γλυξμπουργκ και η Αγγλική πολιτική επιρροή στην χώρα μας αποκαταστάθηκε.

Στην νεότερη ιστορία συνέβησαν παρεμφερή γεγονότα:  Το 1945 πραγματοποιήθηκε στην Γιάλτα της Κριμαίας το συνέδριο των νικητήριών δυνάμεων κατά της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ (. Αυτό διεξήχθη αμέσως μετά την λήξη των πολέμων εναντίον της Γαλλίας και σε αυτό έλαβαν μέρος όλες οι συμμαχικές σε αυτή την προσπάθεια μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Αγγλια, ΕΣΣΔ).

Εκεί αποφασίστηκε ο «αφοπλισμός», καθώς και η μείωση δύναμης της Γερμανίας (με το πέρας του πολέμου), η επάνοδος στο προηγούμενο πολιτικό καθεστώς πριν την άνοδο των ναζιστών στην χώρα αυτή, όπως και η δημιουργία μίας «παγκόσμιας συμμαχίας».

Αυτή ήταν ο γνωστός σε όλους μας ΟΗΕ, και ως κύριο σκοπό της είχε την διατήρηση του ισχύοντος Status quo στον κόσμο (με τις σφαίρες επιρροής που είχαν δημιουργηθεί), την υποτιθέμενη «διάδοση της ειρήνης και της δημοκρατίας», μαζί με τον περιορισμό και εξάλειψη των αυταρχικών-φασιστικών καθεστώτων.  

Επίσης στόχευε και στην κατάπνιξη των διάφορων «επικίνδυνων» πολιτικών ή απελευθερωτικών κινημάτων που θα προέκυπταν στον κόσμο (μετά από κοινή συνεννόηση των ηγετών της).

Στον ΟΗΕ πήραν μέρος ως μέλη, οι Ρώσοι (ΕΣΣΔ), οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί. Πιο μετά έγινε μέλος του και η Γερμανία (Ανατολική και Δυτική), ενώ η Μεγάλη Βρετανία αν και βρίσκονταν στην πλευρά των νικητών, κυρίως λόγω της πολιτικής της να μην δεσμεύεται με καμμιά συνθήκη για να μπορεί να έχει ελεύθερο περιθώριο αλλαγής πολιτικών συμμαχιών και ελιγμών στην Ευρώπη και στον κόσμο, έλαβε αρχικά μικρό μέρος σε αυτή.

Έτσι πίστευε πως θα μπορούσε να δρα ανάλογα με την περίσταση και να αλλάζει πλευρά αν χρειαζόνταν (είναι άλλωστε γνωστή η φράση της Βρετανικής διπλωματίας: «η Μεγάλη Βρετανία δεν έχει μόνιμους εχθρούς και συμμαχίες, αλλά μόνιμα συμφέροντα»).

Φυσικά στο τέλος υποτάχτηκε και παρέδωσε την πολιτική εξουσία και επιρροή που έλεγχε σε διάφορες χώρες στις ανερχόμενες ΗΠΑ, ως ηγέτιδας δύναμης της Δύσης.

Στην Γιάλτα αποφασίστηκε η διεξαγωγή συνεχόμενων συνεδρίων του ΟΗΕ ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με την παράλληλη δημιουργία μιας γενικής γραμματείας (διευθυντηρίου), αποτελούμενου από τους νικητές μονάρχες, για να αποφασίζει για τα περαιτέρω πολιτικά βήματα που θα έπρεπε να ακολουθήσουν τα μέλη, ανάλογα με τις καταστάσεις που θα είχαν διαμορφωθεί.

Από τότε έχουν διεξαχθεί πολλά τέτοια συνέδρια του οργανισμού αυτού. Στα συνέδρια αυτά αποφασίστηκαν (και πραγματοποιήθηκαν) πολλές στρατιωτικές επεμβάσεις κατά διάφορων  επαναστατικών κινημάτων που είχαν εκραγεί, όπως π.χ. στο Κονγκό το έτος 1960, και σε χώρες της Αμερικής (π.χ. το 1965 στην Δομινικανή Δημοκρατία).

Η δε Αγγλία είχε ήδη αρχίσει να αμφισβητεί το δικαίωμα της πολιτικής των επεμβάσεων της πρώην συμμαχικής της Μεγάλης Δύναμης (της ΕΣΣΔ) στην καταστολή οποιουδήποτε επαναστατικού κινήματος στα εδάφη της με ειδικό υπόμνημα (και λόγο) του πρώην υπουργού εξωτερικών της χώρας (και πρωθυπουργού), Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Λίγο μετά ξεκίνησε και ο λεγόμενος Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (τα έτη 1946-1949). Εκεί, προέκυψε πλήρη διαφωνία των πρώην συμμάχων (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Αγγλίας), ως προς το ποια πλευρά θα υποστήριζαν σε αυτόν, με αποτέλεσμα το κοινό έως τότε συμμαχικό μέτωπο να διασπαστεί (αυτή ήταν για πολλούς και η αρχή του λεγόμενου «Ψυχρού Πολέμου»).

Οι δε ΗΠΑ, μέσω των ληστρικών δανείων που έδωσαν στους (και τότε) διεφθαρμένους πολιτικούς εκπροσώπους των Ελλήνων, όπως και την εγγύηση υποτέλειας και προστασίας που ζήτησαν κάποιοι από αυτούς, κέρδισαν την πλήρη πολιτική υποταγή τους (και τεράστια πολιτική επιρροή της στην χώρα μας), χωρίς φυσικά να ερωτηθεί ποτέ ο λαός της.

Ακολούθησε μετά από περίπου 70 χρόνια στην χώρα μας, μια νέα (που θα ναι για πολλούς βραχύβια) Γερμανική κατοχή με κύριο εκπρόσωπο της τον Βαυαρό Υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (τον «νέο Μέττερνιχ» ή « νέο βασιλιά Όθωνα» κατά κάποιους- http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/67794/le-monde-o-volfgkangk-soimple-einai-o-sygxronos-vasilias-othon,  http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-fon-soimple-einai-o-meternix-toy-21oy-aiona).

Έτσι ξεκίνησε μέσω των προδοτικών πολιτικών ηγεσιών μας και των παράνομων και επαχθών οικονομικών που μας επέβαλαν οι λεγόμενες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της ΕΕ (ουσιαστικά της Γερμανίας), αλλά και της Αμερικής (του ΔΝΤ), η λεγόμενη περίοδος των μνημονίων (μία περίοδος τεράστιου αυταρχισμού, πολιτικής-οικονομικής καταπίεσης και διαφθοράς).

Αυτή προκάλεσε πολλά δεινά στην χώρα και πιθανώς να επιφέρει τελικά ακόμα και την ολική οικονομική της χρεωκοπία, λόγω της εφαρμογής σκληρών δημοσιονομικών και οικονομικών πολιτικών κατά του λαού μας.

Όμως στην εποχή μας οι Γερμανοί με τα καμώματα τους, κατάφεραν να στρέψουν και πάλι όπως παλαιότερα τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας εναντίον τους (Ρωσία, ΗΠΑ) και εάν αυτές αποφασίσουν μία νέα διάσκεψη της Βιέννης ή της Γιάλτας, αυτοί είναι πιθανό να χάσουν για άλλη μία φορά στην ιστορία τους (την τρίτη χρονικά), τον πόλεμο, μαζί με την ηγεμονία της Ευρώπης.

Μένει λοιπόν να δούμε αν και η περίοδος αυτή θα λήξει, όπως έληξε το 1863 με την έξωση του Όθωνα η Βαυαροκρατία στην χώρα μας, και σε αυτήν θα εγκατασταθεί νέο (αγγλόφιλο τότε, φιλοαμερικάνικο ή φιλορωσικό σήμερα) πολιτικό καθεστώς ή εάν ο βασανισμένος μας λαός τελικά θα ξυπνήσει και θα προτιμήσει αντί για την λεγόμενη «προστασία» των μεγάλων την δική του εθνική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία και ευημερία.