ΟΙ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΟΙ ΠΙΟ ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, κατά την διάρκεια της ιστορίας, εμφανίστηκαν πολλοί ανθέλληνες, οι οποίοι με τα πεπραγμένα τους, έφεραν σε πολλές περιπτώσεις το έθνος μας ακόμα και στα όρια του αφανισμού.

Και στο τέλος, μόνο η αντίσταση, η γενναιότητα και η μαχητικότητα του λαού μας, ήταν αυτή που απέτρεψε τα άνομα σχεδία τους.

Αν και ο μισελληνισμός ξεκίνησε από την Αρχαιότητα (με τους Κάτωνα τον πρεσβύτερο,  Κικέρωνα και τον  Οράτιο), συνεχίστηκε τόσο στην Μεσαιωνική περίοδο (με τον Λιουπράνδο της Κρεμόνας), όσο και στην Νεότερη.

Ειδικά, στην νεότερη ιστορία, «αξιόλογο έργο» μισελληνισμού, επέδειξαν οι Γερμανοί (κάθε εποχής από τον Καρλομάγνο, ως τους Κάιζερ, Χίτλερ και Μέρκελ-Σόιμπλε στα νεότερα χρόνια), αλλά και οι Σοβιετικοί.

Πιο αναλυτικά, οι γνωστοί «φιλόσοφοι», Μαρξ και Ένγκελς, ακολουθώντας τον (ανιστόρητο) Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ, του οποίου το έργο γνώριζαν και εκτιμούσαν ιδιαιτέρως, πίστευαν ότι ο σύγχρονός τους ελληνικός πληθυσμός είναι σλαβικής καταγωγής, που διατήρησε όμως την ελληνική γλώσσα.

«Οι Έλληνες της Τουρκίας είναι ως επί το πλείστο σλαβικής καταγωγής, όμως υιοθέτησαν την σύγχρονη ελληνική γλώσσα. Πράγματι, με εξαίρεση λίγες ευγενικές οικογένειες της Κωνσταντινούπολης και της Τραπεζούντας, είναι τώρα γενικά αποδεκτό ότι πολύ λίγο καθαρό ελληνικό αίμα υπάρχει ακόμα και στην Ελλάδα», υποστήριζαν.

Αλλά και την περίοδο της βίαιης κολεκτιβοποίησης στην ΕΣΣΔ («πνευματικό τέκνο των Μαρξ-Ένγκελς») επί Στάλιν, πραγματοποιήθηκαν διώξεις σε βάρος των Ελλήνων, που ήταν κατεξοχήν αγροτικός πληθυσμός.

Αν και αρχικά τα κριτήρια των διώξεων ήταν πολιτικά και ταξικά, μετά το 1930 απόκτησαν εθνικό χαρακτήρα, καθώς εμφανίστηκαν μέσα στο κυβερνών κομμουνιστικό κόμμα της ΕΣΣΔ, «απόψεις μεγαλορωσικού σωβινισμού». Έτσι τα έθνη έπρεπε να συγχωνευθούν σε ένα μεγάλο σύνολο και οι εθνικές γλώσσες τους να γίνουν μία. 

Το 1937-1938 κορυφώθηκαν οι διώξεις σε βάρος των Ελλήνων, που έλαβαν τον χαρακτήρα πογκρόμ. Αυτό οφειλόταν και στην τάση δημιουργίας αυτόνομων ελληνικών περιοχών.

Έτσι φυλακίστηκαν όσοι ήταν άνω των 18 ετών, και εκτελέστηκαν ως εχθροί του λαού. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, άγγιξε κατά παραδοχές σοβιετικών αξιωματούχων, τις 50.000 Έλληνες.

Εκτός αυτών, η ελληνική γλώσσα τέθηκε εκτός νόμου, όπως και τα ελληνικά σχολεία που «μετατράπηκαν» σε γεωργιανά, ρωσικά, ουκρανικά, αρμενικά, ανάλογα με την «σοβιετική δημοκρατία».

Αντίστοιχα βίαιες ανθελληνικές αντιδράσεις, εκδηλώθηκαν επίσης, σε βάρος Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ανατολική Ρωμυλία, την Βουλγαρία, την Ρουμανία, και την Αγγλία, τόσο κατά την διάρκεια του 19ου , όσο και του 20ου αιώνα.

Αλλά οι μισέλληνες, που «διέπρεψαν» στον χώρο του ανθελληνισμού, στα νεότερα χρόνια, είναι βασικά τρεις:

Ο πρώτος ήταν ο Αυστριακός καγκελάριος Μέτερνιχ. Αυτός, όντας κύριος υποστηρικτής του απολυταρχισμού και μέγας εχθρός των δημοκρατικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, πολέμησε βιαία την Ελληνική Επανάσταση και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, προκειμένου να ενισχύσει τους Τούρκους στην κατάπνιξη της.

Πρότεινε ακόμη και αποστολή στρατού από την «Ιερά Συμμαχία» (http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1/) για την εξόντωση των εξεγερμένων Ελλήνων.

Φυσικά, ως γνωστόν, το σχέδιο του αυτό, απέτυχε, χάρις την έγκαιρη επέμβαση του Ιωάννη Καποδίστρια, τότε υπουργού εξωτερικών του ρώσου Τσάρου.

Ο Μέτερνιχ υποστήριζε για τα υπόδουλα έθνη στους Οθωμανούς τα εξής: «Περά από τα σύνορα μας, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η θέα 500.000 παλουκωμένων, γδαρμένων και κρεμασμένων ανθρώπων, δεν είναι και κανένα σπουδαίο ζήτημα».

Όλα αυτά, τα έλεγε κυρίως, επειδή φόβονταν, πως αν οι υπόδουλοι της πολυεθνικής και καταπιεστικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ελευθερωνόταν, τότε και στην Αυτοκρατορία που κυβερνούσε ο ίδιος (την Αυστροουγγρική), που ήταν και αυτή πολυεθνική, θα σημειωνόταν αντίστοιχες εξεγέρσεις.

Και αυτό, λόγω του ότι οι ελεύθεροι πια βαλκανικοί λαοί, θα αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόδουλους λαούς της Αυστροουγγαρίας, οι οποίοι και θα εξεγειρόταν, απειλώντας την έτσι με πλήρη διάλυση. Κάτι που ο Μέτερνιχ ήθελε πάση θυσία να αποφύγει.

Στο τέλος όμως, μετά την εξέγερση των Αυστριακών του 1848, ο Μέτερνιχ, αναγκάστηκε να το «σκάσει» μεταμφιεσμένος, προκειμένου να γλιτώσει από την οργή του ίδιου του του λαού και να καταφύγει για αρκετό διάστημα εξόριστος στην Αγγλία.

Τότε έχασε για πάντα την θέση του ως καγκελάριος και δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική ως το τέλος της ζωής του, αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι εξακολουθούσε να είναι μυστικοσύμβουλος του Αυστριακού Αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ.

(Τα βήματα του παλιού του συμπατριώτη, ακολουθεί σήμερα στην Αυστρία, ο γνωστός σε όλους μας, τωρινός υπουργός εξωτερικών της χώρας αυτής, ο Σεμπάστιαν Κουρτς-http://www.triklopodia.gr/meternix-ston-kourtz-diaxroniko-misos-austriakon-kata-elladas/).

Ο δεύτερος πιο γνωστός ανθέλληνας ήταν (και είναι ακόμα), ένας θαυμαστής του Μέτερρνιχ (του οποίου  μάλιστα η διδακτορική διατριβή είχε ως θέμα τον Μέτερνιχ και την διπλωματική πολιτική του), ο γνωστός σε όλους μας, Χένρυ Κίσσινγκερ.

Είναι πασίγνωστος ο ανθελληνικός ρόλος που διαδραμάτισε ως υπουργός εξωτερικών του Νίξον στο Κυπριακό (υποστηρίζοντας πάντα τις τουρκικές θέσεις), και βοηθώντας παράλληλα την Τουρκία στην παράνομη εισβολή και κατοχή της Κύπρου, στηρίζοντας την επιπλέον σε κάθε επιθετική της κίνηση κατά της Ελλάδας.

(Είναι δε ευρέως γνωστή και η φράση που αποδίδεται σε αυτόν και λέγεται πως ειπώθηκε για την χώρα μας τον Σεπτέμβριο του 1994:

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί.

Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε την γλώσσα, την θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ»).

Ο Κίσσινγκερ, έχασε οριστικά την θέση του, αρκετό καιρό μετά από την παραίτηση του Ρίσταρντ Νίξον (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD/), όταν έληξε η προεδρία του αντικαταστατή του, Φορντ, ο όποιος έχασε τις επόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, εξαιτίας ακριβώς του σκανδάλου του προκατόχου του, ενώ οι δημοκρατικοί αντίπαλοι του, υπό τον Κάρτερ πήραν την εξουσία.

Όμως, ακόμα και σήμερα, αν και δεν είναι πια υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, συνεχίζει να ασκεί πολίτη επιρροή, μιας και τις «σοφές συμβουλές» του, ακλούθησαν όχι μόνο πρώην (Ομπάμα), αλλά και νυν (Τραμπ), πρόεδροι των ΗΠΑ, και ο ίδιος είναι κατά κάποιον τρόπο, ο «μυστικοσύμβουλος» τους.

Ο τρίτος και πιο γνωστός ανθέλληνας στην εποχής μας, είναι ο διαβόητος πια σε όλους μας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (ο «μυστικοσύμβουλος» της Μέρκελ), ο σημερινός υπουργός οικονομικών της Γερμανίας.

Αυτός είναι, που με απύθμενο μίσος, υποστηρίζει κάθε πολιτικό και οικονομικό μέτρο (μέσω των μνημονίων που επιβάλλει με μανία κατά της στην χώρας μας, μαζί με την εξίσου ανθελληνίδα  καγκελάριο Μέρκελ), το οποίο καταστρέφει ολοσχερώς την πατρίδα μας.

Υποστηρίζει και αυτός, με μεγάλη θέρμη, όπως και οι δυο προκάτοχοι του, κάθε εχθρική κίνηση των Τούρκων προς την χώρα μας και θέλει, αφού κατορθώσει να την χρεοκοπήσει και επίσημα, να κλέψει μέσω των όρων των μνημονίων που επέβαλε (αγγλικό δίκαιο), όλο τον ορυκτό και τον υποθαλάσσιο της πλούτο (μέταλλα, γη, υπόγεια και μη ύδατα, πετρέλαια, φυσικό αέριο), για μια μπουκιά ψωμί.

(Κοινά χαρακτηριστικά και των τριών παραπάνω ατόμων, είναι το άκρατο μίσος για κάθε τι Ελληνικό, η μανιώδης υποστήριξη των Τούρκων, όπως και η τεράστια υποκρισία τους, παριστάνοντας πάντα πως αυτοί είναι οι «σωστοί και ηθικοί», ενώ τα θύματα τους οι «εγκληματίες» που αξίζουν μόνο τις χειρότερες τιμωρίες).

Θα καταφέρει άραγε ο «νέος Μέτερνιχ», ο Σόιμπλε, να εκπληρώσει τον στόχο που προσπάθησαν και οι προκάτοχοι του για την πλήρη καταστροφή της πατρίδας μας; Δεν είναι και πολύ σίγουρο, μιας και ως γνωστόν οι μεγάλοι του αντίπαλοι ετοιμάζουν σχέδια εναντίον του (http://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%89/), που αν υλοποιηθούν, το πιθανότερο είναι στο τέλος να κάνουν τον «νέο Μέτερνιχ», όπως και τον παλιό, να τρέχει μεταμφιεσμένος να ζητά και αυτός «άσυλο» σε ξένη χώρα.

[Και δεν είναι αυτά τα μόνο άτομα ή οργανισμοί, που φέρθηκαν υποκριτικά και εχθρικά, όχι μόνο στον λαό μας, αλλά σε όλους σχεδόν τους λαούς του κόσμου.

Υπάρχουν και παλαιότεροι, πιο έμπειροι «παίκτες», στον τομέα αυτό. Πολύ γνωστή ομάδα τέτοιου είδους ήταν (και είναι) οι Ιησουίτες.

Αυτοί είναι θρησκευτικό καθολικό τάγμα, που συγκροτήθηκε τον 16ο αιώνα στα πλαίσια της Αντιμεταρρύθμισης. Ιδρύθηκε το 1534 από τον ευγενή, πρώην στρατιωτικό (και προερχόμενο από την χώρα των Βάσκων) Ισπανό Ιγνάτιο Λογιόλα.

Το 1540 φτάνει στην Ρώμη και παίρνει την ευλογία του Πάπα και ορκίζεται επίσημα στην δέσμευση των τριών θρησκευτικών όρκων —της αγνότητας, της πενίας, και της υπακοής— όρκους που έπαιρναν όλοι οι μοναχοί των θρησκευτικών ταγμάτων.

Παράλληλα αποφάσισε να πάρει και τέταρτο όρκο — τον όρκο της υποταγής στον Πάπα, προσωπικά—. Και ήταν αυτός ο τέταρτος όρκος που ξεχώριζε τους Ιησουίτες από τα άλλα θρησκευτικά τάγματα.

Ο δε Πάπας Παύλος ο Γ΄, με την βούλλα Regimini militantis ecclesiae, που εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1540, τους αναγνώρισε σαν επίσημο θρησκευτικό τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Το όνομα Εταιρεία του Ιησού κατοχυρώθηκε επίσημα επί πάπα Γρηγόριου ΙΓ΄ το 1594. Το 1541 ο Λογιόλα εκπόνησε τον Καταστατικό Χάρτη της Εταιρείας και επίσης εκλέχτηκε πρώτος γενικός αρχηγός του τάγματος. Το 1550 ο χάρτης εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση του τάγματος και από τον Πάπα Ιούλιο τον Γ΄.

Για να εκπληρώσουν τους σκοπούς του τάγματός τους, οι Ιησουίτες καταρχήν επικεντρώθηκαν σε συγκεκριμένες δραστηριότητες:

Πρώτη και κύρια, η ίδρυση σχολείων σε όλη την Ευρώπη. Οι Ιησουίτες δάσκαλοι εκπαιδεύονταν και στις κλασικές σπουδές και στην θεολογία.

Δεύτερη δραστηριότητά τους η ίδρυση ιεραποστολών σε όλο τον κόσμο για την διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος σε όλον τον μη χριστιανικό κόσμο.

Tρίτον, η ανάσχεση της εξάπλωσης του προτεσταντισμού και η πρόσδεση των χριστιανών στον καθολικισμό και στην Ρώμη.

Για την επίτευξη ιδίως της «δεύτερης» δραστηριότητας τους, δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ακόμα τα πιο αθέμιτα μέσα, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους.

Έτσι σε όποιον αντιστεκόταν στις ύπουλες τους (και πολλές φορές ακόμα και βίαιες) προσπάθειες για προσηλυτισμό, δεν δίσταζαν ακόμα και να προβούν στην δολοφονία του (όπως έκαναν με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρη).

Και φυσικά προέβησαν και σε άγριες διώξεις και εκτελέσεις, όχι μόνο κατά των Ορθοδόξων, αλλά και των Προτεσταντών εχθρών τους.

Στις δε ασιατικές χώρες, προτιμούσαν να «διεισδύουν» στις εκεί πίστεις (ντόπιες θρησκείες), να «υιοθετούν» τα έθιμα τους και να ισχυρίζονται ότι είναι ακριβώς ίδια με αυτά του Χριστιανισμού, προκειμένου να προσηλυτίσουν τους κατοίκους των περιοχών αυτών στο παπικό δόγμα (ακόμα και όταν τα πιστεύω αυτά ήταν πλήρως αντίθετα με αυτά του Χριστιανισμού!!!).

Και όπου μπορούσαν, αντί του λαού, κατάφερναν να προσηλυτίσουν ανωτέρα μέρη της τοπικής αριστοκρατίας στον καθολικισμό, τους έπειθαν αργότερα, να τον επιβάλλουν με την βία στους υπηκόους τους.

Γενικά, τα μέσα που χρησιμοποίησαν ήταν τόσο βίαια και αθλία, που η λέξη Ιησουίτης κατέληξε να σημαίνει αυτόν που είναι υποκριτής και έχει σκανδαλώδη συμπεριφορά.

Για αυτό και δεν είναι καθόλου περίεργο, που και ο σημερινός πάπας, ο Φραγκίσκος, ο όποιος προέρχεται από το Ιησουίτικο τάγμα, χρησιμοποιεί ακριβώς τα ίδια μέσα με τον Λογιόλα.

Παριστάνει τον κάλο, που νοιάζεται για τους φτωχούς και την ειρήνη, και προσπαθεί, όπως παλαιότερα ο Λογιόλα,  να «διεισδύσει» σε όλες τις πίστεις (θρησκείες) του κόσμου, «υιοθετώντας τα πιστεύω τους.

Και φυσικά  πάντα ισχυριζόμενος,  ότι είναι ακριβώς ίδια με αυτά του Χριστιανισμού, προκειμένου να προσηλυτίσει τους κατοίκους όλου του κόσμου στο παπικό δόγμα (ακόμα και όταν τα πιστεύω τους είναι πλήρως αντίθετα με αυτά του Χριστιανισμού!!!).

Γιατί, ως κύριο (και τελικό) στόχο έχει πάντα την δημιουργία της Πανθρησκείας (μέσω του Οικουμενισμού και του θρησκευτικού συγκρητισμού), δηλαδή την ένωση όλων των θρησκειών, πάντα υπό την ηγεσία του.

Για αυτό και διοργανώνει συνεχείς οικουμενιστικές φιέστες, και δίνει χορηγίες πολλών εκατομμυρίων σε όποιον θρησκευτικό και πολίτικο ηγέτη τον υποστηρίζει ωε προς την πραγματοποίηση τους.

Και όπου μπορεί, αντί του λαού, να «προσηλυτίσει» κάποια ανωτέρα μέρη της πολιτικής ηγεσίας κάθε χώρας στους σκοπούς του αυτούς, τους «πείθει» αργότερα (μέσω πολλών χρημάτων), να τον επιβάλλουν ακόμα και στους υπηκόους τους (χωρίς φυσικά την θέληση τους).

Και αν κανείς τολμήσει να αντισταθεί ή να αρνηθεί να συμμετάσχει στο «όραμα» του αυτό, δεν θα διστάσει, όπως έπραξε και παλαιότερα το τάγμα του, να χρησιμοποιήσει εναντίον τους ακόμα και ανήλεη βία, προκειμένου να τους επαναφέρει και πάλι στην «τάξη» (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/12/blog-post_9.html).

Και έτσι, αποδεικνύεται τελικά, ότι οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους δεν αλλάζουν, και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο μονός τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων απατεώνων, όταν δεν θέλουν να συνετιστούν με το κάλο, είναι η γνωστή φράση του λαού μας, που λέει: «όπου δεν εστί λόγος, πίπτει ράβδος»].