ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ BREXIT, ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ BREXIT, ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν τα έτη 2016 και 2017 έγιναν κάποιες πολύ κρίσιμες ψηφοφορίες με ιδιαίτερη πολιτική (και όχι μόνο) σημασία σε μεγάλες χώρες της Δύσης, τα αποτελέσματα των οποίων είχαν πολύ σημαντικές συνέπειες όχι μόνο στους λαούς των χωρών αυτών, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το πρώτο ήταν το δημοψήφισμα για την παραμονή ή μη της Μεγάλης Βρετανίας στην  ΕΕ τον Ιούνιο του 2016. Σε αυτό οι μόνοι υποστηρικτές του Brexit ήταν ουσιαστικά το «αντισυστημικό» κόμμα UKIP του Νιτζέλ Φαράτζ και κάποιοι πολιτικοί του Συντηρητικού κόμματος (όπως ο Μπόρις Τζόνσον).

Κατά την διάρκεια αυτού πραγματοποιήθηκε μία τεράστια προπαγανδιστική (και ψυχολογικού εκβιασμού) καμπάνια κατά των υποστηρικτών του Brexit, οι ίδιοι παρουσιαζόνταν ως ακροδεξιοί, ξενόφοβοι και φασίστες, ενώ παράλληλα υποστηρίζονταν πως το όχι στο δημοψήφισμα θα έφερνε την ολική οικονομική καταστροφή της χώρας.

Επίσης έκαναν θραύση ψευδείς δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες το ναι θα επικρατούσε και μάλιστα με σημαντική διαφορά, ενώ όλοι οι πολιτικοί της ΕΕ, ο Ομπάμα στις ΗΠΑ, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, παγκόσμια ειδησιογραφικά δίκτυα (ΜΜΕ), το ΔΝΤ, το Χόλυγουντ, ο ΟΗΕ, ακόμα και ο πάπας, όλοι υπερθεμάτιζαν υπέρ της ψήφου στο ναι.

Εκτός από αυτά, έγινε στις παραμονές της ψηφοφορίας μία προβοκατόρικη δολοφονική επίθεση σε μία Βρετανίδα πολιτικό Τζο Κοξ, του Εργατικού κόμματος (υποστηρίκτρια του ναι στο δημοψήφισμα) και ο δράστης, που πιάστηκε εύκολα, δήλωσε «αυθόρμητα» οπαδός του όχι και «συμπαθών» του UKIP. 

Η ΕΕ (με διαταγές της Μέρκελ) έδωσε αφειδώς πολλά κονδύλια (όπως και δηλώσεις) για να υποστηρίξει την εκστρατεία των υποστηρικτών του ναι, προκειμένου να «πείσει» τους Βρετανούς να παραμείνουν στην ένωση αυτή (ΕΕ) και στο τέλος να υποταχτούν απόλυτα οικονομικά και πολιτικά σε αυτή (στην πραγματικότητα στην Γερμανία).  

Φυσικά οι υποστηρικτές του όχι και του UKIP, κατηγορήθηκαν ως πράκτορες των Ρώσων και προδότες (και χρηματοδοτούμενοι από αυτούς), οι οποίοι εξυπηρετούσαν ξένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, αντί για τα συμφέροντα της ίδιας τους της χώρας.

Όμως στο τέλος, η πλειοψηφία του Αγγλικού λαού, παρά τις μεγάλες πιέσεις και εκφοβισμούς στις οποίες υπεβλήθη, είπε όχι στους εκβιασμούς όλων των πολιτικών (και μη) παραγόντων που αναφέρθηκαν παραπάνω, δίνοντας την πλειοψηφία στο όχι, ψηφίζοντας BREXIT και επιλέγοντας τελικά την ανεξαρτησία της χώρας τους, αντί για την υποταγή σε παγκόσμια διεφθαρμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. 

Τα ίδια συνέβησαν και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (του 2016) στην ψηφοφορία που διεξήχθη για την εκλογή του καινούργιου προέδρου των ΗΠΑ. Σε αυτή οι πάντες ήταν ουσιαστικά εναντίον του «αντισυστημικού» υποψηφίου Ντόναλντ Τραμπ.

Κατά την διάρκεια των εκλογών αυτών, πραγματοποιήθηκε μία τεράστια προπαγανδιστική (και ψυχολογικού εκβιασμού) καμπάνια κατά του Τραμπ, ο ίδιος παρουσιαζόνταν ως ακροδεξιός, ξενόφοβος, ομοφοβικός, φαλλοκράτης ή φασίστας και άπαντες υποστηρίζαν πως η εκλογή του θα έφερνε την ολική καταστροφή της χώρας.

Επίσης έκαναν θραύση ψευδείς δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες η Χίλαρυ θα επικρατούσε και μάλιστα με σημαντική διαφορά, ενώ όλοι οι πολιτικοί της ΕΕ, ακόμα και ο ίδιος ο απερχόμενος πρόεδρος Ομπάμα στις ΗΠΑ (κατά παράβαση του πολιτικού πρωτοκόλλου που λέει πως ένας απερχόμενος πρόεδρος δεν υποστηρίζει δημόσια κανέναν υποψήφιο), τάχτηκε ολοφάνερά υπέρ της.

Γενικά η πορεία και εκλογή του Τραμπ θυμίζει την φράση «μόνος εναντίον όλων». Είχε απέναντι του τα περισσότερα ΜΜΕ των ΗΠΑ και του κόσμου, τους πολιτικούς του κόμματος του, τους δημοκρατικούς αντιπάλους του, τα περισσότερα μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ, το Χόλυγουντ, τις περισσότερες κυβερνήσεις της ΕΕ και του κόσμου, το ΔΝΤ, την Διεθνή αμνηστία,  τον ΟΗΕ και τον πάπα, και στο τέλος κέρδισε θριαμβευτικά!!!

Την ίδια περίπου περίοδο, ο Τραμπ κατηγορούσε και τους συνεργάτες του Ομπάμα (κυρίως την αντίπαλο του για την προεδρία Χίλαρυ) για κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος και του αξιώματος της, ως υπουργός εξωτερικών (έρευνα FBI, WIKILEAKS), με αποτέλεσμα αυτή (η Χίλαρυ) να βρεθεί ένοχη και να απομακρυνθεί από το αξίωμά της. Αυτό όμως ήταν πρόσκαιρο, και σύντομα αποκαταστάθηκε.

Φυσικά για τις αποκαλύψεις αυτές, κατηγορήθηκαν ως υπεύθυνοι οι Ρώσοι, ακόμα και ο ίδιος ο Τραμπ υποστηρίχτηκε πως ήταν πράκτορας τους και προδότης (και χρηματοδοτούμενος από αυτούς), καθώς και ότι εξυπηρετούσε τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τους, αντί για τα συμφέροντα της ίδιας του της χώρας.

Η ΕΕ (με διαταγές της Μέρκελ) έδωσε αφειδώς πολλά κονδύλια (όπως και δηλώσεις) για να υποστηρίξει την καμπάνια υπέρ της Χίλαρυ, προκειμένου να «πείσει» τους Αμερικανούς να παραμείνουν την ψηφίσουν και να υποστηρίξουν την σχεδιαζόμενη ένωση ΗΠΑ-ΕΕ, μέσω της TTIP (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/01/blog-post_70.html).

Όμως στο τέλος, η πλειοψηφία του Αμερικανικού λαού, παρά τις μεγάλες πιέσεις και εκφοβισμούς στις οποίες υπεβλήθη, είπε όχι στους εκβιασμούς όλων των πολιτικών (και μη) παραγόντων που αναφέρθηκαν παραπάνω, δίνοντας την απόλυτη εκλογική πλειοψηφία στον Τραμπ, ψηφίζοντας τον μαζικά και επιλέγοντας τελικά την ανεξαρτησία της χώρας τους, αντί για την υποταγή σε παγκόσμια διεφθαρμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. 

Το ίδια γεγονότα περίπου επαναλήφθηκαν και στην Γαλλία, τον Μάιο του 2017, στην ψηφοφορία που διεξήχθη για την εκλογή του καινούργιου προέδρου στην χώρα αυτή, αν και με πολύ σημαντικές διαφορές ως προς τα αποτελέσματα σε σχέση με αυτά του BREXIT και της εκλογής του Τραμπ στις ΗΠΑ. Σε αυτές οι πάντες ήταν ουσιαστικά εναντίον της «αντισυστημικής» υποψηφίας Μαρίν Λεπέν.

Κατά την διάρκεια αυτών, πραγματοποιήθηκε μία τεράστια προπαγανδιστική (και ψυχολογικού εκβιασμού) καμπάνια κατά της Λεπέν, οι ίδια παρουσιαζόνταν ως ακροδεξιά, ξενόφοβη, ομοφοβική ή φασίστρια και όλοι υποστηρίζαν πως η εκλογή της θα έφερνε την ολική καταστροφή της χώρας.

Επίσης έκαναν θραύση δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο Μακρόν θα επικρατούσε και μάλιστα με σημαντική μεγάλη διαφορά, ενώ όλοι οι πολιτικοί της ΕΕ, ακόμα και ο ίδιος ο απερχόμενος πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ (κατά παράβαση του πολιτικού πρωτοκόλλου που λέει πως ένας απερχόμενος πρόεδρος δεν υποστηρίζει δημόσια κανέναν υποψήφιο), τάχτηκε ολοφάνερα υπέρ του Μακρόν.

Γενικά η πορεία και εκλογή της Λεπέν θυμίζει την φράση «μόνη εναντίον όλων». Είχε απέναντι της τα περισσότερα ΜΜΕ των ΗΠΑ και του κόσμου, τα περισσότερα μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας της ΕΕ και των ΗΠΑ, το Χόλυγουντ, τις περισσότερες κυβερνήσεις της ΕΕ και του κόσμου, το ΔΝΤ, την Διεθνή αμνηστία,  τον ΟΗΕ, ακόμα και τον πάπα!!! 

Την ίδια περίοδο, η Λεπέν κατηγορούσε τον αντίπαλο της για την προεδρία Μακρόν, για φοροδιαφυγή, ενώ έγγραφα που βγήκαν στην επιφάνεια (http://www.pronews.gr/portal/20170507/world/eyropaiki-enosi/56/gallia-apagoreythike-i-diakinisi-pliroforion-poy-apodeiknyoyn-oti), σχετικά με διαφθορά του Μακρόν, δεν έγιναν δεκτά προς έρευνα, με το επιχείρημα πως είχε λήξει η προεκλογική περίοδος.

Στην πραγματικότητα όμως, για να μην κλονιστεί το κατασκευασμένο προφίλ του υποτιθέμενα «αδιάφθορου» Μακρόν που είχαν κατάλληλα «δημιουργήσει» τα ΜΜΕ.

Φυσικά για τις αποκαλύψεις αυτές, κατηγορήθηκαν ως υπεύθυνοι οι Ρώσοι, ακόμα και ο ίδια η Λεπέν υποστηρίχτηκε πως ήταν πράκτορας τους και προδότης (και χρηματοδοτούμενη από αυτούς), καθώς και ότι εξυπηρετούσε τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τους, αντί για τα συμφέροντα της ίδιας της της χώρας.

Η ΕΕ (με διαταγές της Μέρκελ) έδωσε αφειδώς πολλά κονδύλια (καθώς και δηλώσεις) για να υποστηρίξει την καμπάνια υπέρ του Μακρόν, προκειμένου να «πείσει» τους Γάλλους να παραμείνουν στην ΕΕ και στο τέλος να υποταχτούν απόλυτα οικονομικά και πολιτικά σε αυτή (στην πραγματικότητα στην Γερμανία).  

Όμως στο τέλος, αυτή την φορά, αντίθετα με το BREXIT και την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ, η πλειοψηφία του Γαλλικού λαού, υπέκυψε στις μεγάλες πιέσεις και εκφοβισμούς και εκφοβισμούς, στους οποίες υπεβλήθη από όλους τους παραπάνω πολιτικούς (και μη) φορείς που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Έτσι έδωσε την (απόλυτη) εκλογική πλειοψηφία στον Μακρόν,  ψηφίζοντας τον μαζικά και επιλέγοντας τελικά αντί την ανεξαρτησία της χώρας τους, την πλήρη υποταγή σε παγκόσμια διεφθαρμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Έτσι φαίνεται πως ξεκινάει μία νέα, σκοτεινή περίοδος στην χώρα, που θα επηρεάσει σημαντικά την Ευρώπη και τον κόσμο μιας και σημαντικές ιδεολογίες, όπως ο πατριωτισμός και η ελευθερία, που αναδείχτηκαν σε αυτή, αλλά αυτή την φορά δεν φαίνεται να προτιμώνται πια από τους πολίτες της.

(Φυσικά αυτό το αποτέλεσμα δεν θα πρέπει σε καμμία περίπτωση να μας ξαφνιάσει. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ίδιοι οι λαοί της Δύσης επιλέγουν, μέσω εκλογών, τους ηγέτες που θα τους κυβερνήσουν, όπως επίσης και το γεγονός ότι πάντα «κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζει»).  

Τελείωσαν λοιπόν πλήρως οι εκλογές και ο ευρωσκεπτικισμός στην Γαλλία; Όχι ακριβώς. Απομένουν να γίνουν και οι βουλευτικές εκλογές στην Γαλλία τον Ιούνιο (τις 11 και τις 18 του μήνα αυτού). Γιατί όποιος και εάν είναι πρόεδρος (και παρά την ισχύ που έχει το αξίωμα του) δεν μπορεί να κυβερνήσει και να περνάει νόμους, αν δεν διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Και με την κατάσταση του πολιτικού σκηνικού στην Γαλλία τα πράγματα δεν φαίνονται καθόλου ρόδινα: υπάρχουν πολλά κόμματα (Ρεπουμπλικάνοι, Εθνικό Μέτωπο, Σοσιαλιστές, Αριστερά) και οι ηγέτες τους πιθανόν να μοιραστούν την εκλογική πίτα στα τέσσερα.

Όλοι αυτοί έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, και δεν μπορούν να συνεργαστούν πολλές φορές μεταξύ τους για πολιτικούς λόγους. Ένας δε από αυτούς, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της χώρας, Εμμανουέλ Μακρόν, δεν έχει (για την ώρα τουλάχιστον) ούτε καν πολιτικό κόμμα.

Είναι δε επίσης πιθανό, οι εκλογές αυτές, να επηρεαστούν και από πιθανά πολιτικά γεγονότα που μπορεί να συμβούν στην Ευρώπη μέχρι τότε (http://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%84%cf%89%cf%81%ce%b9%ce%bd%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9/), ενώ και οι εκλογές που θα γίνουν στις 8 Ιουνίου στην Μεγάλη Βρετανία, με πιθανή απόλυτη νικήτρια την ευρωσκεπτικίστρια Μέι, μπορεί να ενισχύσουν σημαντικά τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις και στην Γαλλία (Λεπέν, Μέλανσον).

Εννοείται ότι τέτοια πιθανά εκλογικά αποτελέσματα,  μπορούν να «μεγενθύνουν» τον ευρωσκεπτικισμό,  τον πατριωτισμό ή ακόμα και τον εθνικισμό στην Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο (Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ και Ιταλία-ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στην χώρα αυτή) και παρά κάποιες, προσωρινές όπως φαίνεται κατά βάση, αποτυχίες του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο (Αυστρία, Ολλανδία, Γαλλία), το κύμα αυτό στο τέλος να εξαπλωθεί και να επικρατήσει μακροπρόθεσμα σε πολλές χώρες της ΕΕ.

Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν νέες «υποψήφιες προς αναταραχή χώρες» στην Ευρωπαϊκή Ένωση (http://www.triklopodia.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%89/), στις οποίες τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν, ενώ και πολλοί «καλοθελητές» τις «παρακινούν να ξεσηκωθούν κατά της ΕΕ (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/02/blog-post_16.html), καθιστώντας έτσι την μόνιμη διατήρηση της γερμανικής ηγεμονίας σε αυτές ένα μη πιθανό ενδεχόμενο.

Γενικά η κατάσταση στην χώρα θυμίζει για πολλούς την κατάσταση που υπήρχε στην Γερμανία, λίγο πριν το 1933 και την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Ως γνωστόν το 1918 έληξε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η ηττημένη Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώσει υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις στους νικητές για πολλά χρόνια, ενώ παράλληλα της υπεβλήθησαν και μία σειρά δυσμενείς και επαχθέστατοι όροι για την ειρήνη (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/10/blog-post_99.html).

Όλα αυτά, μαζί με την κακή οικονομική κατάσταση που ακολούθησε, σε συνδυασμό με την πολιτική και κοινωνική αναταραχή (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/05/blog-post_12.html), είχαν ως συνέπεια την άνοδο λαϊκίστικων, ακροαριστερών και ακροδεξιών κομμάτων, τα οποία απαιτούσαν την εθνική αναγέννηση και αντίσταση τόσο στους ξένους καταπιεστές, όσο και στους ντόπιους προδότες που αποδέχτηκαν τις απαιτήσεις τους και κατέστρεφαν τον λαό.

Το πιο ανερχόμενο και δυναμικό από αυτά ήταν το κόμμα των Ναζί, υπό την ηγεσία του Αδόλφου Χίτλερ. Αυτός αφού εκμεταλλεύτηκε την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης του πληθυσμού και την πολιτική αναταραχή, κατάφερε να ελκύσει πολλά νέα μέλη στο κόμμα του.

Το 1923, η κατάσταση στην χώρα ήταν πιο έκρυθμη από ποτέ (από την στιγμή που τελείωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος), η οικονομία κατέρρεε, ο κόσμος μισούσε όλα σχεδόν τα παραδοσιακά κόμματα, ενώ παράλληλα είχε πραγματοποιηθεί και εισβολή ξένων (Γαλλικών) στρατευμάτων στην περιοχή του Ρουρ (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/04/1922.html).

Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση αυτή και προσπάθησε να οργανώσει πραξικόπημα στο Μόναχο, με σκοπό να καταλάβει την ηγεσία της τοπικής κυβέρνησης και σε περίπτωση επιτυχίας, με μία «πορεία προς το Βερολίνο» (αντίστοιχη με την «πορεία προς την Ρώμη» του Μουσολίνι), να καταλάβει την πρωτεύουσα και την ηγεσία σε όλη την χώρα, εγκαθιδρύοντας έτσι το πολιτικό καθεστώς του.

Η απόπειρα αυτή απέτυχε, μετά από μάχες που έλαβαν χώρα στην περιοχή και στο τέλος ο Χίτλερ και πολλοί οπαδοί του συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Εκεί τους απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες της της δολοφονίας των πολιτικών τους αντιπάλων (και όντως ναζί και κομμουνιστές αλληλοσκοτώνονταν), καθώς και της στάσης και της προσπάθειας ένοπλης και βίαιης κατάλυσης του πολιτεύματος.

Στο τέλος, μετά από μήνες δίκης ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο χρόνων, με δικαίωμα αίτησης για αναστολή μετά από 6 μήνες (που ο Χίτλερ όντως επικαλέστηκε και πέτυχε), ενώ το κόμμα του συνέχισε την λειτουργία του χωρίς τον ηγέτη του, αλλάζοντας αρχικά όνομα (είχε απαγορευτεί το κόμμα με την αρχική του ονομασία).

Ο Χίτλερ, όσο ήταν στην φυλακή έγραψε το βιβλίο «Ο Αγών μου», ενώ παράλληλα έγραφε επιστολές με συμβουλές για τους οπαδούς του, προκειμένου να τους ενημερώσει για τις απόψεις του σε σχέση με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας.

Εν τω μεταξύ η Γερμανία κατάφερε (με πολλά δανεικά από τις ΗΠΑ), να ξεπεράσει (για την ώρα) την κρίση και να ξαναμπεί σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι για την ώρα φαίνεται πως ο Χίτλερ και το πρόγραμμα του είχε ξεχαστεί, αν και οι ιδέες του συνέχιζαν να προωθούνται στον γερμανικό λαό.

Σε αυτό συνέβαλε και η αποδοχή από μέρους, τόσο των δεξιών, όσο και των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της χώρας αυτής του «σχεδίου Γιανκ» (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=423605) για τις αποζημιώσεις που έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία, που ήταν αντίστοιχο με τα προγράμματα του μνημονίων που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα.

Αυτή η κατάσταση εθνικής ταπείνωσης, της μεγάλης μετανάστευσης που είχε συμβεί στην χώρα (από Γερμανούς άλλων χωρών), σε συνδυασμό με την μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση που έπληξε θανάσιμα την Γερμανία το 1929 (όταν οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες-δανειστές ζήτησαν πίσω τα δανεικά που η Γερμανία δεν είχε να τους δώσει), έδωσε στο κόμμα του Χίτλερ, μία μεγάλη ώθηση.

Έτσι σταδιακά και αφού πρώτα κατάφερε να κάνει το κόμμα του, το πρώτο εκλογικά κόμμα της Γερμανίας, κερδίζοντας μετά από πολλές προσπάθειες, την εμπιστοσύνη και την συνεργασία των πολιτικών ελίτ της χώρας (των στρατιωτικών, των γαιοκτημόνων, των βιομηχάνων και των πολιτικών του λαϊκού κόμματος), ο Χίτλερ κατόρθωσε τελικά να γίνει αρχικά καγκελάριος και ύστερα φύρερ της Γερμανίας το 1933.

Είχαν πιο πριν προηγηθεί, το 1932, προεδρικές εκλογές στην χώρα αυτή. Σε αυτές ο Χίτλερ έβαλε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αντίπαλο τον Πάουλ φον Χίντενμπουργκ.

 

Στον πρώτο γύρο καταφέρνει να συγκεντρώσει το 30% έναντι 49% του Χίντενμπουργκ και στον δεύτερο συγκεντρώνει περίπου 37%, χάνοντας την εκλογή από τον Χίντενμπουργκ, που συγκεντρώνει το 53%. Οι εκλογές αυτές αποτελούν ένα είδος δημοσκόπησης τόσο για το Κόμμα όσο και για τον Ηγέτη του.

Από τον πολιτικό λόγο του Κόμματος έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα ο έντονος αντισημιτισμός (χωρίς, ασφαλώς, να απαλειφθεί ποτέ ολοσχερώς). Οι Γερμανοί δίνουν την ψήφο τους στον Χίτλερ κατά κύριο λόγο επειδή υπόσχεται να αναθερμάνει την Οικονομία (χωρίς, ωστόσο, να εξαγγείλει συγκεκριμένα μέτρα).

Επίσης υπόσχεται να αποκαταστήσει τον Νόμο και την τάξη. Αυτό είναι σημαντικό για τους πολίτες, καθώς η SA, αριθμώντας ήδη 400.000 μέλη, είναι μια από τις αντιμαχόμενες οργανώσεις (και τα άλλα μεγάλα Κόμματα, SPD και KPD, διαθέτουν αντίστοιχες ομάδες κρούσης), που μετατρέπουν πολλές γερμανικές πόλεις κυριολεκτικά σε πεδία μάχης. Κυρίως, όμως, υπόσχεται να αποκαταστήσει το Γερμανικό γόητρο, το οποίο είχε ταπεινωθεί από τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών.

Κανένα στέλεχός του, βεβαίως, δεν παραλείπει να αναφέρει ότι το Κόμμα θα προστατεύσει (η έκφραση που χρησιμοποιείται είναι «θα σώσει») την χώρα από την «Κομμουνιστική απειλή».

Ο Καγκελάριος Φραντς φον Πάπεν προκηρύσσει νέες εκλογές για τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ελπίζοντας να επιτύχει συσχετισμούς που να επιτρέπουν σχηματισμό ισχυρής Κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα για το NSDAP προκαλεί έκπληξη: Το ποσοστό του πέφτει στο 33% και 196 έδρες.

Σε αυτό συνέβαλε η μερική υποχώρηση της οικονομικής κρίσης αλλά και ο φόβος των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης, που το είχαν υποστηρίξει στις προηγούμενες εκλογές, ότι πράγματι το NSDAP μπορεί να ερχόταν στην εξουσία. Οι Ναζιστές, από την άλλη, έλαβαν το μήνυμα των εκλογών: Έπρεπε να πάρουν την εξουσία τώρα, πριν τα ποσοστά του Κόμματος μειωθούν ακόμη περισσότερο.

Απαιτούν από τον Πρόεδρο να ονομάσει τον Χίτλερ Καγκελάριο, αφού είναι ο ηγέτης του πρώτου Κόμματος στις εκλογές. Ο φον Πάπεν, ο διάδοχός του Κουρτ φον Σλάιχερ και πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως οι Κρουπ, πιέζουν τον, σφοδρά αντιτιθέμενο, Χίντενμπουργκ, προς αυτή την κατεύθυνση. Τελικά ο Πρόεδρος ενδίδει και ονομάζει τον Χίτλερ Καγκελάριο στις 30 Ιανουαρίου 1933. 

Η Κυβέρνηση που συγκροτείται περιλαμβάνει πολύ λίγους Ναζιστές, αλλά το Κόμμα ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του: Στις 27 Φεβρουαρίου ξεσπά η πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, αλλά το Κόμμα κατηγορεί τους Κομμουνιστές, καθώς συλλαμβάνεται στον τόπο της πυρκαγιάς ως υπεύθυνος ο νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής Μαρίνους φαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe).

 Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται στο έπακρο την θέση του και πείθει τον πρόεδρο φον Χίντενμπουργκ να εκδώσει το «Διάταγμα της Εξουσιοδοτήσεως» (γερμ. Ermächtigungsgesetz), με το οποίο αναστέλλονται οι δημοκρατικές ελευθερίες που είχε επιφέρει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Το πλήρες και ορθό όνομα του νόμου είναι «Νόμος για την σωτηρία του λαού και του Ράϊχ, 24.03.1933». Το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύσσεται εκτός Νόμου, οι ηγέτες του συλλαμβάνονται, τα μέλη του διώκονται.

Έχοντας απαλλαγεί από ένα βασικό ιδεολογικό αντίπαλο, ο Χίτλερ προκαλεί νέες εκλογές το Μάρτιο του 1933, με σκοπό να αποκτήσει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Οι εκλογές διεξάγονται με τον Χίτλερ Καγκελάριο και το αποτέλεσμα δίνει το 44% των ψήφων και 288 έδρες στο NSDAP.

Έχοντας υποστηρικτή το μικρό Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (DNVP), οι Εθνικοσοσιαλιστές επιτυγχάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο (52%). Η κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αρχίζει. Θα λήξει μόνον με τον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, το Μάιο του 1945.

Κατά παρεμφερή τρόπο, υποστηρίζεται από πολλούς, ότι παρόμοια γεγονότα συμβαίνουν και σήμερα στην Γαλλία. Η χώρα βρίσκεται υπό την οικονομική και πολιτική κατοχή της Γερμανίας, όπως ακριβώς ήταν η Γερμανία υπό την οικονομική και πολιτική της Γαλλίας στον Μεσοπόλεμο.   

Όλα αυτά τα γεγονότα, μαζί με την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, σε συνδυασμό με την πολιτική και κοινωνική αναταραχή, είχαν ως συνέπεια την άνοδο λαϊκίστικων, ακροαριστερών και ακροδεξιών κομμάτων (Λεπέν και Μελανσόν), τα οποία απαιτούσαν την εθνική αναγέννηση και αντίσταση τόσο στους ξένους καταπιεστές, όσο και στους ντόπιους προδότες που αποδέχτηκαν τις απαιτήσεις τους και κατέστρεφαν τον λαό.

Το πιο ανερχόμενο και δυναμικό από αυτά, ήταν το κόμμα του Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν. Αυτή, αφού εκμεταλλεύτηκε την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης του πληθυσμού και την πολιτική αναταραχή, κατάφερε να ελκύσει πολλά νέα μέλη στο κόμμα της.

Το 2017, η κατάσταση στην χώρα ήταν πιο έκρυθμη από ποτέ, η οικονομία κατέρρεε και ο κόσμος στην χώρα μισούσε όλα σχεδόν τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα του κατεστημένου.

Γιατί παρόλο που η Γαλλία είχε καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια με πολλά δάνειά από τράπεζες στις ΗΠΑ, να ξεπεράσει, για ένα διάστημα την μεγάλη οικονομική (πετρελαϊκή) κρίση του 80 και να ξαναμπεί σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης και έτσι για την ώρα να φαίνεται πως η Λεπέν και το πρόγραμμα της είχαν σχεδόν ξεχαστεί, αν και οι ιδέες της συνέχιζαν να προωθούνται στον γαλλικό λαό, σύντομα η κατάσταση άλλαξε.

Σε αυτό συνέβαλε και η αποδοχή από μέρους, τόσο των δεξιών (Σαρκοζύ), όσο και των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της χώρας αυτής (Ολάντ),  ενός «άτυπου» και βίαιου οικονομικού μνημονίου, το οποίο έπρεπε να εφαρμόσει η Γαλλία, αντίστοιχο με τα προγράμματα του μνημονίων που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα.

Αυτή η κατάσταση της εθνικής ταπείνωσης, της μεγάλης λαθρομετανάστευσης που είχε συμβεί στην χώρα, σε συνδυασμό με την μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, που έπληξε θανάσιμα και την Γαλλία από το 2010 και μετά (όταν οι ΗΠΑ, οι τράπεζες, αλλά και άλλες χώρες-δανειστές ζήτησαν πίσω τα δανεικά που η Γαλλία δεν είχε να τους δώσει), έδωσε στο κόμμα της Λεπέν, μία μεγάλη ώθηση.

Έτσι σταδιακά αυτή κατάφερε να κάνει το κόμμα της, ένα από πρώτα εκλογικά στην Γαλλία, κερδίζοντας μετά από πολλές προσπάθειες κατά κάποιους, ακόμα και την εμπιστοσύνη, μαζί με την συνεργασία, μέρους των πολιτικών ελίτ της χώρας (κυρίως των στρατιωτικών, των γαιοκτημόνων, των βιομηχάνων, αλλά και μεγάλο μέρος των φτωχότερων  λαϊκών τμημάτων-αγροτών, ανέργων και εργατών), τις οποίες θα συνέφερε μία έξοδος από την ΕΕ.

Είχαν, πιο πριν, προηγηθεί, τις 6 Μαΐου του 2012, προεδρικές εκλογές στην Γαλλία. Σε αυτές, η Λεπέν έβαλε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αντίπαλους τους Σαρκοζύ και Ολάντ.

Εκεί κατάφερε να συγκεντρώσει το 17.90%, έναντι 28.63% του Ολάντ και του 27.18% του Σαρκοζύ.  Οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν ένα είδος δημοσκόπησης τόσο για το Κόμμα του Εθνικού Μετώπου, όσο και για την ηγέτιδα του.

Από τον πολιτικό λόγο του Κόμματος αυτή την περίοδο, έχει πέσει τότε σε δεύτερη μοίρα ο έντονος αντιισλαμισμός (χωρίς, ασφαλώς, να απαλειφθεί ποτέ ολοσχερώς). Οι Γάλλοι έδωσαν την ψήφο τους στην Λεπέν κατά κύριο λόγο επειδή αυτή υπόσχονταν να αναθερμάνει την Οικονομία (χωρίς, ωστόσο, να εξαγγείλει συγκεκριμένα μέτρα).

Επίσης υπόσχονταν να αποκαταστήσει τον Νόμο και την τάξη και κυρίως το Γαλλικό γόητρο, το οποίο είχε ταπεινωθεί από τους την πλήρη πολιτική και οικονομική υποταγή της χώρας στην ΕΕ της Γερμανίας.

Τις 7 Μαΐου του 2017,  προκηρύσσονται νέες προεδρικές εκλογές στην Γαλλία. Η Λεπέν βάζει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για μία ακόμα φορά,  με αντίπαλους  τον Μακρόν, τον Φιγιόν, τον Αμόν και τον Μελανσόν.

Στον πρώτο γύρο η Λεπέν καταφέρνει να συγκεντρώσει το 21.30% έναντι 24.01% του Μακρόν.

Στον δεύτερο συγκεντρώνει περίπου 37,5 %, χάνοντας την εκλογή από τον Μακρόν, που συγκεντρώνει το 62,5 % (σύμφωνα με το πρώτο επίσημο exit poll).

Και οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν ένα είδος δημοσκόπησης τόσο για Εθνικό κόμμα όσο και για την ηγέτιδα του. Στον πολιτικό λόγο του Κόμματος την περίοδο αυτή και αντίθετα με τις προεδρικές εκλογές του 2012, πρωταρχικό λόγο κατείχε ο έντονος αντιισλαμισμός.

Οι Γάλλοι έδωσαν την ψήφο τους στην Λεπέν κατά κύριο λόγο, όχι μόνο επειδή υπόσχεται να αναθερμάνει την Οικονομία (χωρίς, ωστόσο, να εξαγγείλει συγκεκριμένα μέτρα), αλλά κυρίωε επειδή υπόσχεται να αποκαταστήσει τον Νόμο και την τάξη.

Νέες εκλογές, βουλευτικές αυτή την φορά, θα διεξαχθούν στην χώρα τον Ιούνιο του 2017. Από αυτές, θα φανεί σε σημαντικό βαθμό, κατά πόσον το κύμα του ευρωσκεπτικισμού που ανθεί στην Γαλλία και στην Ευρώπη, θα ενισχυθεί περαιτέρω.

Θα πρέπει τέλος να αναφερθεί ότι στην προεκλογική της εκστρατεία, η Λεπέν χρησιμοποίησε πολλές αφίσες (αλλά και αναφορές) σε κάποια ιδιαίτερα γνωστά και ηρωικά και πάρα πολύ σημαντικά για την Γαλλία ιστορικά πρόσωπα, προσπαθώντας να «ταυτιστεί» με αυτά και δηλώνοντας πως είναι πρότυπα της.

Έτσι μιας και ο τελικός γύρος των εκλογών στην Γαλλία διεξάγεται στις 7 Μαΐου του 2017, η Λεπέν τόνισε το πόσο σημαντική είναι αυτή η ημερομηνία για το έθνος και την ελευθερία της χώρας. Γιατί αυτή την ημερομηνία διεξήχθη μία σημαντική μάχη που έκρινε την ανεξαρτησία της.

Συγκεκριμένα τις 7 Μαΐου του 1429, η Ιωάννα της Λωραίνης νίκησε στην μάχη που γινόταν στην πολιορκούμενη Ορλεάνη, τραβώντας ένα βέλος από τον ώμο της και επιστρέφοντας τραυματισμένη για να ηγηθεί της τελικής νικηφόρας επίθεσης των γαλλικών στρατευμάτων, κατά των Άγγλων πολιορκητών.

Η νίκη αυτή σηματοδότησε μία κρίσιμη ιστορική φάση του Εκατονταετούς Πολέμου. Ήταν το σημείο καμπής, μετά το οποίο οι Γάλλοι, ενώ μέχρι τότε βρισκόταν ένα βήμα πριν τον ολοκληρωτικό αφανισμό, χάρις την πίστη, το θάρρος και τις ικανότητες της Ζαντ Αρκ άρχισαν την αντεπίθεση τους, η οποία στο τέλος κατέληξε στην απελευθέρωση της Γαλλίας και την οριστική εκδίωξη των Άγγλων κατακτητών από την χώρα αυτή.

Έτσι και η Λεπέν υποστήριξε, ότι και η 7 Μαΐου του 2017 μπορεί να γίνει ένα σημείο καμπής για την Γαλλία, όπως ήταν η μάχη της Ορλεάνης 7 Μαΐου του 1429 και κατά τον ίδιο τρόπο που εκδιώχθηκαν τότε οι Άγγλοι κατακτητές με την ισχύ της στρατιωτικής δύναμης, μπορούν σήμερα να εκδιωχθούν οι Γερμανοί κατακτητές με την ισχύ της πολιτικής δύναμης της εκλογικής ψήφου.

Επιπλέον έκανε αναφορές στον γενναίο και ηρωικό πατριώτη στρατηγό Κάρολο ντε Γκωλ, λέγοντας ότι μόνο αυτός αντιστάθηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Γερμανών, στο πλευρό των Συμμάχων.

Και προσθέτοντας, πως μόνο αυτός πολέμησε το δωσιλογικό, εντελώς υποταγμένο προς τους Γερμανούς καθεστώς του Βίσυ (των Πεταίν και Λαβάλ) και πως στο τέλος, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, κέρδισε, ελευθέρωσε την χώρα από την ναζιστική κατοχή, γενόμενος ηγέτης της, υπεράνω πολιτικών κομμάτων (φυσικά και με την συμμαχική βοήθεια των ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας και της ΕΣΣΔ).

Κατά αντίστοιχο τρόπο υποστήριξε η Λεπέν, πως μπορεί και η ίδια, εάν εκλεγεί, έχοντας πρώτα πολεμήσει τόσον καιρό το  δωσιλογικό, εντελώς υποταγμένο στους Γερμανούς, πολιτικό καθεστώς (των Σαρκοζί, Ολάντ, Βαλς και Μακρόν) της χώρας και να επιτύχει ότι και ο στρατηγός Ντε Γκολ.

Και ότι είναι δυνατό στο τέλος, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, να κερδίσει, και να ελευθερώσει την χώρα της από την μνημονιακή κατοχή της Μέρκελ, γενόμενη ηγέτιδα της, υπεράνω πολιτικών κομμάτων- http://news247.gr/eidiseis/kosmos/diethnis-politiki/gallikes-ekloges-h-lepen-paraiththhke-apo-thn-hgesia-toy-ethnikou-metwpoy.4640466.html (φυσικά και με την πιθανή συμμαχική βοήθεια των ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας και της Ρωσίας).

Το τι θα συμβεί από εδώ και στο  εξής στην Γαλλία, στην χώρα μας  και στην Ευρώπη μένει να φανεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να αντιληφθούμε τα μνήματα των καιρών και να λάβουμε τα μέτρα μας, πριν οι βίαιες «χιονοθύελλες» του χειμώνα, έρθουν και συνταράξουν συθέμελα τα πάντα.

Μόνο με αυτό τον τρόπο θα κατορθώσουμε τελικά να επιβιώσουμε και να επιτύχουμε στο μέλλον την ανάσταση και την ανάκαμψη της πολυαγαπημένης μας πατρίδας και του πολυβασανισμένου λαού της.