ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, στον Ισπανικό εμφύλιο (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_47.html), έλαβαν μέρος εκτός από τους ίδιους τους Ισπανούς και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Σοβιετική Ένωση) στο πλευρό και των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων στην Ισπανία, ενώ ο ρόλος τους στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αμφιλεγόμενος.

Στον πόλεμο αυτό, έγινε ταυτόχρονα εφαρμογή νέων πολεμικών δογμάτων και τεχνικών από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, οι οποίες απέκτησαν με τον τρόπο αυτό σημαντική πολεμική εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά και νέας τεχνολογίας πολεμικά όπλα (π.χ. άρματα μάχης και αεροπλάνα), τα οποία έπαιξαν καίριο ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που ακλούθησε.

Στους «δημοκρατικούς» οι Σοβιετικοί διέθεσαν έναν τεράστιο όγκο οπλισμού (εκατοντάδες πολεμικά αεροσκάφη, άρματα, βλήματα και πολυβόλα), τελευταίας μάλιστα τεχνολογίας (ίσης ή και ανώτερης των Γερμανικών), αλλά οι τελευταίοι έχασαν πάραυτα τον πόλεμο.

Αυτό συνέβη, εξαιτίας του γεγονότος του ότι φοβούταν τους επαγγελματίες αξιωματικούς του στρατού τους, θεωρώντας τους όλους συλλήβδην ως φασίστες και προχώρησαν στην συνέχεια σε αναίτιες καθαιρέσεις και διώξεις έναντι των περισσοτέρων από αυτούς, ενώ οι διωκόμενοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον Φράνκο.

Αμέσως μετά, αντικατέστησαν τους επαγγελματίες αξιωματικούς του στρατού, με κομματικά στελέχη, τα οποία εκλεγόταν μέσω κομματικών επίτροπων (και είχαν ως μόνο «προσόν» την πιστή τους στο κόμμα), αντί των στρατιωτικών γνώσεων, δήθεν στο όνομα της «ισότητας και της δημοκρατίας».

Αντίθετα, οι αντίπαλος τους, ο Φράνκο, χρησιμοποίησε όλους τους επαγγελματίες αξιωματικούς του στρατού του, μαζί με τις πιο προηγμένες πολεμικές μεθόδους στρατιωτικής τακτικής (που διδάχτηκε από τους Γερμανούς) και μέσω αυτών, νίκησε τους αντίπαλους του, οι οποίοι επιτιθόταν μαζικά και με γενναιότητα (όμως το θάρρος από μόνο του, χωρίς πολεμικές γνώσεις και ικανότητες δεν φτάνει για να επιφέρει την νίκη), αλλά τις περισσότερες φορές παντελώς ανοργάνωτα στον στρατό των εθνικιστών.

Επομένως οι «δημοκρατικοί» δεν έχασαν τον πόλεμο, ούτε λόγω της υπεροπλίας του Φράνκο, της έλλειψης πολεμικού υλικού από μέρους τους ή της τεχνολογικής ανωτερότητας των αντιπάλων τους, αλλά καθαρά για λόγους  κακής χρήσης των όπλων τους, καθώς και των σχεδόν ανύπαρκτων πολεμικών τακτικών τους. 

Η κάθε χώρα, υποστήριξε την κάθε πλευρά στον ισπανικό εμφύλιό πόλεμο για δικούς της λόγους.

Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, υπολόγιζαν ότι αν κέρδιζε ο Φράνκο, στην συνέχεια θα συμμαχούσε μαζί τους εναντίον των Γάλλων και των Άγγλων εχθρών τους σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο των ιδίων με αυτούς.

Τον περισσότερο αριθμητικά στρατό ενίσχυσης του Φράνκο, του τον απέστειλε ο Μουσολίνι, ο οποίος του απέστειλε επίσης (και του πούλησε) πολλά πολεμικά όπλα), ενώ ο Χίτλερ, του απέστειλε την μικρότερη αριθμητικά, αλλά ανώτερη ποιοτικά και πολεμικά «λεγεώνα του Κόνδορα» (επί χρήμασι πάντα).

Φυσικά, πάντα με το αζημίωτο, φροντίζοντας να του πουλήσει και όπλα σε πολύ υψηλές τιμές, πολύ πάνω από το κανονικού, ενώ σε πολλές περιπτώσεις απαιτούσε για την εμπλοκή του στον πόλεμο, πληρωμές απευθείας σε καθαρό χρυσό, δείχνοντας με το τρόπο αυτό, το ποσό πραγματικά «πολεμούσε» για την επικράτηση της ιδεολογίας του, αλλά και για ποιον λόγο στην πραγματικότητα εμπλέχτηκε στον πόλεμο αυτό.

Οι Γάλλοι από την πλευρά τους, υποστήριξαν τους «δημοκρατικούς» υπό τον φόβο, πως αν νικούσε ο Φράνκο, θα εμφανίζονταν ένα συμμαχικό στην Γερμανία και την Ιταλία φασιστικό καθεστώς στα νότα τους, ενώ οι ίδιοι θα περικυκλωνόταν πλήρως από τα δυτικά και τα νότια σύνορα τους. (Πηγή: Τα μεγάλα μυστικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της DNM Group).

Ιδιαίτερα, υπό την αριστερή κυβέρνηση Μπλουμ, οι Γάλλοι φρόντισαν να ενισχύσουν στρατιωτικά τους παρεμφερείς ιδεολογικά με αυτούς, «δημοκρατικούς» της Ισπανίας, πουλώντας τους όπλα (και αυτοί σε τιμές πολύ πάνω από το κανονικό), κρυφά όμως, μιας και η χώρα ήταν επισημά υπερ. της πολιτικής της «πλήρους ουδετερότητας», ενώ φοβόταν και τις αντιδράσεις της δεξιάς αντιπολίτευσης, αν αυτή ανακάλυπτε τις κρυφές της συμφωνίες με τους «δημοκρατικούς» της Ισπανίας.

Στο τέλος, όντως η δεξιά αντιπολίτευση τις ανακάλυψε, αναγκάζοντας τον Μπλουμ να τις ακυρώσει και να παύσει οριστικά να στηρίζει καθοιονδήποτε τρόπο τους «δημοκρατικούς» Ισπανούς, αφήνοντας τον όμως πρώτα να τους πουλήσει ότι αχρείαστα όπλα υπήρχαν στις Γαλλικές αποθήκες οπλισμού (οι οποίες περιείχαν κυρίως όπλα παλιάς τεχνολογίας).

Οι Άγγλοι. το έπαιζαν πάντα σε διπλό ταμπλό, πότε ενισχύοντας στρατιωτικά και πολιτικά τους «δημοκρατικούς», πότε τον Φράνκο (επιτρέποντας του μάλιστα να περάσει μέρος του στρατού του μέσω του Γιβραλτάρ, το οποίο οι Βρετανοί είχαν υπό την κατοχή τους, από την Αφρική στην κυρίως Ισπανία), ενώ σε όλη την διάρκεια του πολέμου, πουλούσαν όπλα και στις δυο πλευρές (ενώ επισημά ήταν υπέρ της πολιτικής της «πλήρους ουδετερότητας»).

Ταυτόχρονα, πολλές Αμερικάνικες εταιρείες χορηγούμασταν πετρέλαιο, χρήματα, οχήματα, και όπλα στον Φράνκο, όπως π.χ. του Φορντ ή  ΙΤΤ, πάντα σε τιμές πάρα πολύ ακριβότερες της αγοράς.  

Οι δε Σοβιετικοί, διέθεσαν έναν τεράστιο όγκο οπλισμού (εκατοντάδες πολεμικά αεροσκάφη, άρματα, βλήματα και πολυβόλα), τελευταίας μάλιστα τεχνολογίας (ίσης ή και ανώτερης των Γερμανικών), αλλά οι τελευταίοι έχασαν πάραυτα τον πόλεμο.

Μένοντας στο τέλος, το κύριο καθεστώς στήριξης των «δημοκρατικών» Ισπανών, η Σοβιετική Ένωση υπό τον Στάλιν, πωλούσε πετρέλαιο και όπλα στους «δημοκρατικούς», σε ιδιαίτερα υψηλές και τοκογλυφικές τιμές.

Ταυτόχρονα, μιας και οι ικανοί αξιωματικοί των «δημοκρατικών», είχαν σχεδόν εξαφανιστεί, ο Στάλιν τους απέστειλε 4.000 δικούς του αξιωματικούς για «βοήθεια» (καθώς και χιλιάδες «πολίτικους συμβούλους»), ενώ σύστησε και τις Διεθνείς κομμουνιστικές ταξιάρχες (με χιλιάδες κομμουνιστές εθελοντές από πολλά κράτη) για την ενίσχυση τους.

Ως αντάλλαγμα, τους ανάγκασε να «προσομοιάσουν» το καθεστώς τους με το δικό του (και να διορίσουν υποστηρικτές του στις πιο καίριες θέσεις της Ισπανικής «δημοκρατικής κυβέρνησης»), μεταμορφώνοντας με τον τρόπο αυτό την Ισπανική δημοκρατία, σε μία «δεύτερη Σοβιετία», ενώ ταυτόχρονα τους ζήτησε και άλλες «χάρες».

Ζήτησε λοιπόν καταρχάς από «δημοκρατικούς» Ισπανούς, να τους κρατήσει για ασφάλεια τα αποθέματα χρυσού της χώρας τους στην ΕΣΣΔ ως το τέλος του πολέμου (τα οποία και βούτηξε για τον ίδιο και δεν τα επέστρεψε ποτέ πίσω στην Ισπανία).

Στην συνέχεια, τους ζήτησε ογδόντα χιλιάδες δολάρια για την μεταφορά τους στην ΕΣΣΔ, εβδομήντα χιλιάδες δολάρια επιπλέον για την αποθήκευση τους, καθώς και άλλα εκατόν εβδομήντα τέσσερις χιλιάδες δολάρια πληρωμή κατ’ έτος για τα έξοδά φύλαξης τους!!!

Τυφλά να χουν οι καπιταλιστές ιμπεριαλιστές!!! Τους έκανε σκόνη στην τοκογλυφία και την απληστία. Πάντα φυσικά παγκόσμια απελευθέρωση και αδελφοσύνη των λαών!!!

Στην «χαριτωμένη» αυτή ατμόσφαιρα, από την μεν μια πλευρά, οι Ισπανοί στον εμφύλιό πόλεμο του 1936-1939 στην χώρα τους φώναζαν: «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες», ενώ στην απέναντι πλευρά απαντούσαν: «κομμούνια, κομμούνια, θα γίνετε σαπούνια» (όπως ακριβώς γινόταν και στον δικό μας εμφύλιό τα έτη 1946-1949).

[Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε εδώ, πως και η πολύ αγαπητή στον Στάλιν, «γενναία» Πασιονάρα, η οποία έλεγε πως ήταν έτοιμη να πεθάνει για την ιδεολογία της, έστειλε στην ΕΣΣΔ τον γιο της, προκειμένου αυτός να μην κινδυνεύσει να σκοτωθεί στον πόλεμο αυτό (αλώστε υπήρχαν πολλές άλλες μανές «ιδεαλιστικών κορόιδων» των Διεθνών ταξιαρχιών, οι οποίες θα μπορούσαν να χάσουν τους γιους τους), ενώ και η ίδια το έσκασε στην ΕΣΣΔ, όταν ο πόλεμος χάθηκε].

Ο Φράνκο στην συνέχεια, μετά την τελική επικράτηση του στον Ισπανικό εμφύλιο, κατέστη «ενδιάμεσος» για τον Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσω της παροχής προς τα γερμανικά πλοία και υποβρύχια, διυλιστηρίων ανεφοδιασμού και βάσεων ελλιμενισμού, ενώ έστειλε ελάχιστους «εθελοντές» ως ενίσχυση στον Χίτλερ κατά την εισβολή του στην ΕΣΣΔ, σοφά διαβλέποντας την τελική ήττα του Άξονα, και για τον λόγο αυτό, δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο αυτό.

[Επίσης, ο Φράνκο αρνήθηκε το σχέδιο «Φέλιξ» των Γερμανών, με το οποίο του πρότειναν κοινή εισβολή και κατάληψη του βρετανοκρατούμενου Γιβραλτάρ, της «πύλης της Μεσογείου», προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Χίτλερ].

Και από τότε, ο τρόπος εκμετάλλευσης μιας χώρας, από άλλες για το συμφέρον τους, ελάχιστα έχει αλλάξει, κάτι που θα πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς, δείχνοντας μας πως τους εμφυλίους και τις εσωτερικές διαμάχες κρατών, τα εκμεταλλεύονται επιδέξια ξένες δυνάμεις, κερδίζοντας οφέλη από αυτές, εφαρμόζοντας παράλληλα σε αυτές αριστοτεχνικά την γνωστή διχαστική τακτική του: «διαίρει και βασίλευε».