Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Είναι γνωστό, ότι μετά την αρχική νομιμοποίηση του Χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθώς και την μετέπειτα αναγνώριση του ως επικρατούσα θρησκεία της, η Ορθόδοξη πίστη, είχε να αντιμετωπίσει, αμέσως μετά τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, σωρεία καταπίεσης από αυτοκράτορες, οι οποίοι ήταν είτε αιρετικοί (π.χ. οι αρειανιστές Κωνστάντιος και Ουάλης), είτε ειδωλολάτρες (π.χ. ο Ιουλιανός και μετέπειτα ο Ευγένιος)-(http://www.triklopodia.gr/%cf%80%cf%89%cf%83-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%b8%ce%bf%cf%83-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bb%ce%b1%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%89/).

Είναι ευρύτερα γνωστή η ιστορία του Ιουλιανού, καθώς και ο «τίτλος» του αποστάτη και παραβάτη, (τον οποίο δίκαια κέρδισε σύμφωνα με τις πράξεις του), που σε πολλούς παρουσιάζεται ως «ρομαντικός», «πολιτική και στρατιωτική μεγαλοφυΐα», «φοβερός φιλόσοφος», «μετριοπαθής και επιεικής», «ανεκτικός σε όλες τις πίστεις», «Μέγας», ακόμα και «πιστός ακόλουθος του Αρχαίου Δωδεκαθέου».

Η πραγματικότητα φυσικά, δεν έχει στην καμμία σχέση με την εικόνα αυτή του Ιουλιανού, μιας και ο ίδιος στην πραγματικότητα δεν έφερε σχεδόν καμμιά από τις «εξιδανικευμένες αρετές» ή την «αγιασμένη μορφή», την οποία η παραπάνω κατασκευασμένη περιγραφή του «προσάπτει».

Ο Ιουλιανός, όπως και ο αδερφός του, ο Γάλλος, μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν κάτω από την ανηλεή προσωπικότητα του αρειανιστή Αυτοκράτορα Κωνστάντιου, ο οποίος ήταν θείος τους (και παράλληλα μισούσε και κυνηγούσε τους Ορθοδόξους σε όλη την έκταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).

Ο Ιουλιανός, έχασε την μητέρα του λίγο μετά την γέννηση του, και έζησε με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ετεροθαλής αδερφός του Μεγάλου Κωνσταντίνου και τον αδερφό του, εντός της Αυτοκρατορικής οικογένειας.

Με τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ξέσπασε μία άγρια διαμάχη των κληρονόμων του για τον θρόνο (όπως ακριβώς μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου), και όσοι θεωρήθηκαν αντίθετοι στο καθεστώς του Κωνστάντιου, ή ότι θα μπορούσαν να εγείρουν διεκδικήσεις επί του θρόνου, εξοντώθηκαν ανελέητα.

Ανάμεσα σε αυτούς που εκτελέστηκαν, ήταν και ο πατέρας του Ιουλιανού, αλλά και πολλοί άλλοι συγγενείς του. Σίγουρα, ένα τόσο βίαιο γεγονός, θα επηρέασε πολύ τον εσώτερο ψυχισμό του, αφού όταν ο πατέρας του δολοφονήθηκε, ο ίδιος ήταν παιδί.

[Πιθανότατα, στην συνείδηση του Ιουλιανού, ως μικρού παιδιού, οι πράξεις του αιρετικού αρειανιστή Κωνστάντιου (ο οποίος όπως προαναφέρθηκε κυνηγούσε ανελέητα τους Ορθοδόξους), ταυτίστηκαν με τον ίδιο τον Χριστιανισμό, και ο ίδιος άρχισε να πιστεύει λόγω των γεγονότων αυτών, πως ο πίστη του Αυτοκράτορα (όχι η Ορθοδοξία) και γενικότερα ο Χριστιανισμός, ήταν υποτίθεται μια θρησκεία, γεμάτη τεράστια σκληρότητα και υποκρισία.

Ίσως τότε, και υπό την επίδραση του παιδαγωγού του, του Μαρδόνιου, ο Ιουλιανός άρχισε να πιστεύει και να εξιδανικεύει τον Αρχαίο κόσμο, απορρίπτοντας σιγά, σιγά τον Χριστιανισμό, πιστεύοντας στην πλήρη ηθική ακεραιότητα των Αρχαίων, ξεχνώντας, πως ότι είχε πάθει ο ίδιος προσωπικά, συνέβαινε με ακόμα χειροτέρους τρόπους και στην Αρχαιότητα].

Στην συνέχεια, ο ίδιος και αδερφός του, τέθηκαν υπό την αυστηρή προσωπική επίβλεψη του αιμοχαρούς Αυτοκράτορα Κωνσταντίου. Ο Κωνστάντιος, φρόντισε ο Ιουλιανός και ο αδερφός του, να λάβουν την αιρετική αρειανιστική, δήθεν «Χριστιανική μόρφωση».

Το ίδιο χρονικό διάστημα όμως, ο Ιουλιανός, απέκτησε και έναν αλλοεθνή, τον Σκύθη (μάλλον Γότθο στην πραγματικότητα), τον ευνούχο Μαρδόνιο, που ήταν θερμός υποστηρικτής του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, και ο οποίος και τον δίδαξε Όμηρο και Ησίοδο, ενώ παράλληλα του «μετέφερε» και τις πεποιθήσεις του αυτές, όντας ο πιο άμεσος και κύριος εκπαιδευτής του.

Στην συνέχεια, ο Κωνστάντιος, άρχισε να εξορίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τον Ιουλιανό και τον αδερφό του, κάτι το οποίο, πρόσθεσε στον Ιουλιανό περαιτέρω ψυχικό άγχος και ανασφάλεια, καθώς και συνεχή φόβο για την ίδια του την ζωή.

Κάποια στιγμή, ο Ιουλιανός, μετέβη στην Πέργαμο, όπου και παρακολούθησε τα μαθήματα του Αιδεσίου, μαθητή του Ιαμβλίχου, ενώ ο ίδιος ήρθε τότε ,για πρώτη φορά σε επαφή, με τον ψευδοφιλόσοφο Μάξιμο από την Έφεσο, ο οποίος και τον μύησε στα μυστήρια και την λατρεία του Μίθρα.

Την ίδια περίπου περίοδο, ο Κωνστάντιος, έχρισε τον αδερφό του Ιουλιανού, τον Γάλλο, ως «δοκιμαστικό» διάδοχο του, δίνοντας του το αξίωμα του Καίσαρα, τοποθετώντας τον παράλληλα, ως κυβερνήτη της Αντιόχειας.

Όμως, αυτός επέδειξε τόσο μεγάλη ανικανότητα και ταυτόχρονα απίστευτη βιαιότητα στον λαό της πόλης, κάτι που είχε ως τελικό αποτέλεσμα, τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Κωνστάντιος να διατάξει την σύλληψη και εκτέλεση του.

Ο Ιουλιανός, εξορίστηκε στα Μεδιόλανα, φοβούμενος πως θα είχε την ίδια τύχη, αλλά τότε, η επέμβαση της Αυτοκράτειρας, του έσωσε την ζωή (δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που θα τον έσωζε), ενώ στον ίδιο, επετράπη να εγκατασταθεί στην Αθήνα.

Στην Αθήνα, ο Ιουλιανός, εκτός των σπουδών του, συναναστράφηκε με τον ιεροφάντη των Ελευσίνιων μυστηρίων, εντρυφώντας στα μυστήρια αυτά.

Ύστερα, ανακλήθηκε στα Μεδιόλανα, οπού και τέθηκε υπό αυστηρότατο κατ’ οίκον περιορισμό, ενώ ετοιμαζόταν η εκτέλεση του, αλλά τον έσωσε για μία ακόμη φορά, η Αυτοκράτειρα Ευσεβία.

[Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν, πως η Αυτοκράτειρα τον βοηθούσε επειδή τον λυπόταν, άλλοι επειδή η ίδια και Αυτοκράτορας δεν είχαν γιο και ο Ιουλιανός ήταν ο μονός εν ζωή άντρας συγγενής τους για διαδοχή, ενώ άλλοι, απλά επειδή ήταν ερωτευμένη μαζί του].

Ο Ιουλιανός, χάρις στην Ευσεβία, παντρεύτηκε την αδερφή του Αυτοκράτορα, την Ελένη, ενώ ταυτόχρονα χρίστηκε Καίσαρας και στάλθηκε να κυβερνήσει την Γαλατία.

Ο Κωνστάντιος, πιθανόν τον έστειλε εκεί, με σκοπό, να πολεμήσει στην περιοχή τους βάρβαρους, και αν νικηθεί, να έχει την τύχη του αδερφού του, ενώ αν νικήσει, να λάβει ο ίδιος, ως Αυτοκράτορας, όλη την δόξα για την νίκη αυτή.

Εκεί, ο Ιουλιανός, προσπάθησε να διδαχτεί την στρατιωτική τέχνη από εγχειρίδια, μαθαίνοντας την ικανοποιητικά μέχρις ενός σημείου, ενώ μαζί με την πολυτιμότατη βοήθεια των παλαιών και εμπείρων στρατηγών του, νίκησε τους βαρβάρους (καρπώμενος όμως αυτός όλη την δόξα, ακόμα και για τις νίκες που κέρδισαν καθαρά οι διοικητές του).

[Αμέσως μετά, ο Ιουλιανός, νιώθοντας αρκετά ισχυρός, και κυριευμένος από άμετρη φιλοδοξία για την κατάληψη του θρόνου από τον ίδιο, για εκδίκηση για τον θάνατο της οικογένειας του, αλλά και για την επανεγκαθίδρυση της Αρχαίας θρησκείας, επαναστάτησε εναντίον του Κωνστάντιου.

Λίγους μήνες πριν τα γεγονότα αυτά, είχαν πεθάνει σχεδόν ταυτόχρονα, η Αυτοκράτειρα Ευσέβια, η αιώνια προστάτης Ιουλιανού, καθώς και η Ελένη, την οποία είχε νυμφευθεί ο Ιουλιανός].

Το χρονικό αυτό διάστημα, στην άλλη πλευρά της Αυτοκρατορίας, οι Πέρσες επιτίθονταν εναντίον του Κωνστάντιου, ενώ κατέλαβαν μετά από πολιορκία την πόλη της Αμίδας και έσφαξαν όλο τον πληθυσμό της.

Ο Κωνστάντιος, ζήτησε ενισχύσεις από τον Ιουλιανό, αλλά αυτός, μετά από μια «στάση» του στρατού, η οποία «τον ανακήρυξε υποτίθεται Αυτοκράτορα χωρίς την θέληση του», αρνήθηκε να τον βοηθήσει και ανακηρύχτηκε και αυτός Αυτοκράτορας.

(Στην πραγματικότητα, την «στάση» αυτή, διοργάνωσε, συμφωνά με μαρτύρια του εθνικού Ευναπίου, ο ίδιος ο Ιουλιανός, μαζί με τον συνεργάτη του,  τον Οριβάσιο.

Η ανταρσία αυτή του Ιουλιανού, εκείνη μάλιστα την χρονική περίοδο της επίθεσης των Περσών, μόνο πατριωτική για την Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να θεωρηθεί, μιας και τους έδινε την ευκαιρία, να επιτεθούν άνετα στο Ανατολικό τμήμα της.

Μην φοβούμενοι μάλιστα για αντίποινα, αφού ήξεραν πως ο εμφύλιος που ο Ιουλιανός ξεκίνησε, θα ανάγκαζε τον Αυτοκράτορα Κωνστάντιο, είτε να κάνει ειρήνη με τους όρους τους, είτε να έχει πόλεμο σε δυο μέτωπα, είτε να μεταφέρει όλο τον στρατό του στην Δύση εναντίον του Ιουλιανού, αφήνοντας όλο το Ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας στο έλεος τους.

Όλα αυτά, τα ήξερε ο Ιουλιανός, παρόλα αυτά, προτίμησε τον εμφύλιο και την φιλοδοξία για την προσωπική του άνοδο στην εξουσία, πάρα την ακεραιότητα και την πατριωτική αλληλεγγύη της Αυτοκρατορίας, έναντι της εχθρικής προς αυτήν Περσίας, ακόμα και έναν πιθανό διαμελισμό ή απώλεια εδαφών του κράτους).

Ο Ιουλιανός διέταξε τον στρατό να προελάσει εναντίον του Κωνστάντιου και ο Κωνστάντιος, ετοιμάστηκε επίσης να προελάσει με τον δικό του εναντίον του Ιουλιανού, αλλά στην διάρκεια της πορείας του, ο Κωνστάντιος, αρρώστησέ βαριά και πέθανε.

Για να αποτραπεί ο εμφύλιος, ένας Χριστιανός επίσκοπος που συνόδευε τον ετοιμοθάνατο πια Αυτοκράτορα Κωνστάντιο, του πρότεινε να αναγνωρίσει πριν πεθάνει, τον Ιουλιανό ως διάδοχο του, τόσο για να μην αιματοκυλιστεί το κράτος από πολλούς διεκδικητές του θρόνου, όσο και επειδή μετά από όσα είχε τραβήξει ο Ιουλιανός εξαιτίας του, ο Αυτοκράτορας, έπρεπε με κάποιο τρόπο να εξιλεωθεί για τα όσα κακά είχε κάνει στον ο Ιουλιανό.

Ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος δέχτηκε και πέθανε λίγο μετά, ενώ με τον τρόπο αυτό ο Ιουλιανός, απέμεινε ο μοναδικός και αδιαφιλονίκητος Αυτοκράτορας και στα δυο τμήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

[Και η μετέπειτα πορεία του Ιουλιανούς προς τους Χριστιανούς, έδειξε με ποιον τρόπο ο Ιουλιανός, ως Αυτοκράτορας πια, «ξεπλήρωσε» την ευεργεσία αυτή του επισκόπου].

Με το που έγινε μονοκράτωρ, ο Ιουλιανός, υποσχέθηκε καταρχάς στον λαό, ότι θα φέρει την ευημερία στην Αυτοκρατορία, ενώ στην συνέχεια, περιόρισε το προσωπικό των ανακτόρων, προσπάθησε να αναδιοργανώσει την διοίκηση, την δικαιοσύνη και τον στρατό.

Ο Ιουλιανός, σχεδίαζε να αναβιώσει την Αρχαιά θρησκεία και για τον λόγο αυτό, μετέβη στην Αντιόχεια, σχεδιάζοντας να την κάνει νέα πρωτεύουσα του κράτους του, αλλά και σχεδιάζοντας παράλληλα έναν «πόλεμο εκδίκησης» εναντίον των Περσών, που ο ίδιος τους είχε διευκολύνει με την πρότερη στάση του να επιτεθούν στην Αυτοκρατορία.

[Εδώ θα πρέπει να τονιστεί, ότι ο Ιουλιανός, αν και περιόρισε τις δαπάνες των ανακτόρων, αύξησε ταυτόχρονα αλόγιστα τις ζωωοθύσιες, ενώ ακολουθούσε τυφλά και με τεράστιο δέος τις οδηγίες του φιλοσόφου Μάξιμου.

Αυτός, είχε πείσει τον Ιουλιανό, πως ήταν η μετενσάρκωση του Μεγάλου Αλέξανδρου, και θα κατέλυε όπως εκείνος την Περσική Αυτοκρατορία και ως τότε θα ήταν ανίκητος και δεν θα πέθαινε, μια πεποίθηση που κάποιοι λένε ότι συνέβαλε και αυτή, στο να μην φορέσει ο Ιουλιανός πανοπλία, στην τελική σύγκρουση του με τους Πέρσες, όπου και σκοτώθηκε].

Στην Αντιόχεια, ο Ιουλιανός, έγινε χλεύη όχι μόνο των Χριστιανών, αλλά ακόμα και τον ομοθρήσκων του ειδωλολατρών, οι οποίοι αδιαφορούσαν για τις πεποιθήσεις και τα θρησκευτικά σχέδια του Αυτοκράτορα, ενώ σύμφωνα με τα γραπτά του ίδιου του Ιουλιανού, όταν πήγε να κάνει θυσίες στους «Θεούς» του, παρέστη σε αυτές μόνο ο ίδιος και ο ιερέας του ναού, και το μόνο ζώο που θυσιάσθηκε ήταν μια χήνα που είχε φέρει ο ιερέας αυτός!!!

Ο Ιουλιανός εξοργισμένος, έγραψε εναντίον των Αντιοχέων μία υβριστική σατυρική πραμάτεια (τον Αντιοχικό ή Μισοπώγων), ενώ ταυτόχρονα τους απειλούσε (ως ένας «καλός και πατριώτης Αυτοκράτορας» που αγαπάει τους υπηκόους του, την ευημερία τους και τις πόλεις του), ότι θα τους αφήσει στο έλεος των Περσών απροστάτευτους, έτσι ώστε αυτοί, να σφάξουν τους ίδιους και να καταστρέψουν  ολοσχερώς την πόλη τους!!!

[Με τα ίδια λόγια απειλούσε και τους κάτοικους της Νισίβης, ο «μετριοπαθής αυτός στην πίστη Αυτοκράτορας», αν δεν έπαυαν να είναι Χριστιανοί και δεν γινόταν Ειδωλολάτρες, όταν του ζήτησαν την βοήθεια του εναντίον των Περσών].

Στην συνέχεια, ξεκίνησε τον πόλεμο με τους Πέρσες. Τους επιτέθηκε αρχικά με πολύ στρατό και 1000 πλοία, φτάνοντας αρχικά μετά από μερικές νίκες σε μικρή απόσταση από την πρωτεύουσα τους, την Κτησιφώντα.

[Προ των πυλών της Κτησιφώντος, ο Ιουλιανός, αντιλαμβανόμενος κάποια δυσαρέσκεια εκ μέρους του στρατεύματος, προέβη κατά τον Σωζομενό, σε μία πραγματικά εξωφρενική κίνηση:

Κάλεσε τους αρχηγούς του στόλου που συνόδευε το στράτευμα, και τους διέταξε να ρίξουν τις προμήθειες στο ποτάμι, ώστε οι στρατιώτες, περιερχόμενοι σε αδιέξοδο, να μην έχουν πλέον άλλη επιλογή από το να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό στην μάχη, βλέποντας ως μόνη τους σωτηρία την κατάληψη της πλούσιας Κτησιφώντος.

Μάχη μέχρις εσχάτων όπως έλεγε και ο Χίτλερ στους Γερμανούς στο Στάλινγκραντ].

Όμως στην Κτησιφώντα, ο Ιουλιανός ηττήθηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Ακόμη και οι καλύτεροι στρατιώτες του Ιουλιανού, οι πιστές σε αυτόν μισθοφορικές δυνάμεις που τον είχαν ακολουθήσει από την Γαλατία, είχαν πλέον αρχίσει να δυσανασχετούν, καθώς οι συνηθισμένοι στα βόρεια κλίματα στρατιώτες, δεν μπορούσαν να αντέξουν την αποπνικτική ζέστη της Μεσοποταμίας. 

Ο ίδιος δε, είχε ενεργήσει μία μεγάλη προέλαση στα ενδότερα του περσικού κράτους, αλλά είχε επιμηκύνει αδικαιολόγητα τις οδούς ανεφοδιασμού του, έχοντας εκθέσει τον στρατό του σε κινδύνους που δεν μπορούσε πλέον να αντιπαλαίσει. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς, ότι ο αυτοκράτορας είχε χάσει πλήρως τον έλεγχο.

Ο Ιουλιανός, φαινόταν να έχει απωλέσει πλήρως την στρατηγική αρετή που είχε επιδείξει στο παρελθόν έναντι των βαρβάρων στον βορρά, και μαζί με αυτήν έχανε σιγά-σιγά και την εύνοια του στρατεύματος. 

Ένας ηλικιωμένος Πέρσης αιχμάλωτος, υπέδειξε ένα σύντομο δρόμο, ο οποίος, όπως έλεγε, μετά από τρεις η τέσσερις ημέρες δύσκολη πορεία θα οδηγούσε με ασφάλεια στα σύνορα· το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πάρουν μαζί τους μερικών ημερών τροφή και εφόδια.

Ο Ιουλιανός, πείσθηκε αφελώς. ότι ο αιχμάλωτος αυτός, έλεγε την αλήθεια (Ιωάννης Ζωναράς). Το αποτέλεσμα ήταν άκρως καταστροφικό για τον ίδιο και τους στρατιώτες του.

Στην διάρκεια της «επιστροφής του, δεχόταν συνεχή ανταρτοπόλεμο από τους Πέρσες, οι οποίοι πυρπολούσαν και ερήμωναν τα πάντα στην πορεία του υποχωρούντος ρωμαϊκού στρατού (τακτική καμένης γης).

Επί αρκετές ημέρες, ο ρωμαϊκός στρατός πορευόταν στα βουνά, μέσα από τρομερά βάραθρα και κάτω από τον καυτό ήλιο, με τους Πέρσες να εξαπολύουν κατά διαστήματα φονικές επιθέσεις, ενώ η πείνα και η δίψα γινόταν τόσο πιεστική, ώστε οι στρατιώτες αναγκάθηκαν να σκοτώσουν όλα τα άλογα του ιππικού, για να φάνε το κρέας τους.

Ταυτόχρονα, ο Ιουλιανός, διέταξε να καεί χωρίς λόγο ολόκληρος ο στόλος του (κάτι που έφραξε τον μόνο ασφαλή δρόμο διαφυγής του και έριξε το ηθικό του στρατεύματος) και περιέπεσε σε μία σωρεία σωρεία σοβαρών στρατιωτικών λαθών, χωρίς τους εμπείρους στρατηγούς, οι οποίοι τον είχαν βοηθήσει τόσο καίρια στην Γαλατία.

[Τους οποίους δεν πήρε μαζί για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα για την νομιζόμενη νίκη, φοβούμενος ίσως πως αν κάποιος από αυτούς αποκτούσε φήμη και δόξα στον στρατό, θα κινδύνευε η θέση του, όπως ακριβώς οι Χίτλερ και Στάλιν φοβόταν αργότερα και για τους δικούς τους στρατηγούς].

Μετά από αρκετές ημέρες πορείας, και ενώ τα σύνορα της αυτοκρατορίας δεν φαίνονταν πουθενά, ο Πέρσης αιχμάλωτος που είχε υποσχεθεί ότι θα οδηγούσε τους Ρωμαίους στην σωτηρία, οδηγήθηκε ενώπιον του Ιουλιανού, και ομολόγησε ότι είχε σκοπίμως αφήσει να συλληφθεί, για να δώσει στους Ρωμαίους παραπλανητικές πληροφορίες και να τους οδηγήσει στην καταστροφή, προτιμώντας να βρει τον θάνατο, παρά να δει την πατρίδα του σκλαβωμένη. 

Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Φιλοστόργιος, ο Πέρσης γέροντας, έχοντας καταφέρει να οδηγήσει το στράτευμα σε ερημική και αδιέξοδη τοποθεσία, όπου οι περισσότεροι Ρωμαίοι βρήκαν τον θάνατο, είχε παραδώσει τον ρωμαϊκό στρατό «έτοιμο θήραμα» στους ομοφύλους του.

Ο ρωμαϊκός στρατός, είχε αποκοπεί πλήρως από τις οδούς του ανεφοδιασμού του, και υπέφερε πλέον από κάθε λογής ελλείψεις, όπως παραδέχεται ο εθνικός ιστορικός Αμμιανός, που μετείχε και ο ίδιος στην εκστρατεία.

Οι στρατιώτες, είχαν αρχίσει να πιστεύουν μοιρολατρικά ότι, πριν προλάβουν να φθάσουν στα σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα έπεφταν όλοι νεκροί, είτε από την πείνα και την δίψα, είτε από τις φονικές επιθέσεις των Περσών. Κατά τον Σωζομενό, η στρατιά ήταν εξαντλημένη και από το μήκος της οδού και από την ένδεια των επιτηδείων.

Σε μια σύγκρουση με τους Πέρσες, ο Ιουλιανός βγήκε και τους επιτέθηκε χωρίς την πανοπλία του, και ένας από τους Άραβες Λαχμίδες συμμάχους των Περσών, τον χτύπησε με ένα ακόντιο στο στήθος (το ακόντιο αφαιρέθηκε στην συνέχεια, και αναγνωρίστηκε ότι άνηκε όντως στους Λαχμίδες συμμάχους των Περσών σύμφωνα με τον Εθνικό Λιβάνιο).

Ο Ρωμαϊκός στρατός, λόγω της κακής διαδρομής υποχώρησης που είχε ακολουθήσει ο Ιουλιανός, περικυκλώθηκε, ενώ με την απώλεια του ηγέτη του, έχασε και το ελάχιστο ηθικό που του είχε απομείνει ως τότε.

Προκειμένου να μην αφανιστεί από τους Πέρσες ο πλήρως περικυκλωμένος ρωμαϊκός στρατός (άνω των 100.000 αντρών), ο διάδοχος του Ιουλιανού, ο Ιοβιανός (που εκλέχτηκε επί του πεδίου της μάχης μιας και ο Ιουλιανός είχε παραλείψει να ορίσει διάδοχο), αναγκάστηκε, χωρίς την θέληση του και να φταίει ο ίδιος, να υπογράψει μια από τις πιο ντροπιαστικές συνθήκες ειρήνης στην ιστορία της Αυτοκρατορίας.

Και αυτό, προκειμένου να σώσει τον στρατό του, εξαιτίας της τεραστίας στρατιωτικής ήττας, μοναδικός υπεύθυνος της οποίας, ήταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός.

Ο Ιουλιανός, προσπάθησε με κάθε μέσο να επαναφέρει την Αρχαιά Θρησκεία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να αφανίσει τον Χριστιανισμό. Όμως, η δική του πίστη, δεν είχε καμμία σχέση ουσιαστικά σχέση με το αρχαίο δωδεκάθεο, όντας στην πραγματικότητα ένα συγκριτιστικό μείγμα θρησκειών (το ίδιο ακριβώς που κυριαρχούσε στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

Συγκεκριμένα, η πίστη του Ιουλιανού, ήταν ένα μείγμα της θρησκείας των αρχαίων Χαλδαίων, των τους Βαβυλώνιων, των Αιγυπτίων, και των Φρυγών, ενώ ο ίδιος ο  υποτιθέμενος «Ελληνολάτρης Δωδεκαθεϊστής» Ιουλιανός,  λάτρευε κυρίως τον Μίθρα, τον περσικό θεό του φωτός, πάρα τους Ολύμπιους Θεούς!!!

Ο Ιουλιανός, ειρωνευόταν επίσης τους Χριστιανούς, επειδή αυτοί δεν δέχονταν τον Ήλιο και την Σελήνη ως θεούς, ενώ ο ίδιος πίστευε, πως ήταν ο εκλεκτός των θεών, ο οποίος θα επανέφερε οριστικά την Αρχαία Θρησκεία.  

Ο Ιουλιανός, ένιωθε τεράστια έλξη για την μαντική και τις μαγικές τελετές, πραγματοποιούσε αυτοπρόσωπος πάμπολες ζωοθυσίες, τόσες πολλές, ώστε ο Εθνικός συγγραφέας Αμμιανός (και υποστηρικτής του Ιουλιανού) αναγνωρίζει, ότι αν είχε επιστρέψει νικητής από την μοιραία για αυτόν Περσική Εκστρατεία, πολύ σύντομα η αυτοκρατορία θα είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα ελλείψεως βοοειδών, από τις ατελείωτες ζωοθυσίες του Αυτοκράτορα της στον Μίθρα!!!

[Ο «Ελληνισμός», όπως τον αντιλαμβανόταν ο Ιουλιανός, ήταν οι θεοί και τα είδωλα, οι θυσίες στους βωμούς, οι μαντείες και οι μαγικές τελετές, ενώ η Ελληνική παιδεία ανήκε κατ' αυτόν μόνο σε όσους προσέρχονταν στα ιερά και θυσίαζαν στα είδωλα, ιδιαίτερα δε στους μυημένους στα μυστήρια και στις απόκρυφες επιστήμες (http://www.oodegr.com/neopaganismos/filosofoi/biblio_ioulianos/perieh.htm)].

Προσπάθησε επίσης ο Ιουλιανός, να δημιουργήσει και μία ειδωλολατρική εκκλησία με φιλανθρωπικά ιδρύματα, όχι φυσικά για να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αναξιοπαθούντες, αλλά για να αποκτήσει με δόλο νέους οπαδούς. Αντέγραψε επίσης για τον σκοπό αυτό, τις Χριστιανικές τελετές, την ασκητικότατα, την καλοσύνη, καθώς και την φιλανθρωπία των Χριστιανών προσπαθώντας να την εφαρμόσει στους ιερείς του.

Ο Ιουλιανός, ήταν επίσης υπέρ της καύσης έργων των Επικούρειων και των Σκεπτικών (αλλά και όσων γραπτών διαφωνούσαν γενικότερα με το σκεπτικό του), και δήλωνε ανοικτά την ικανοποίηση του για την απώλεια των περισσότερων τους, αποδίδοντας την χαιρέκακα στην «ορθή κρίση των θεών».

Τα πραγματικά πρότυπα του Ιουλιανού, δεν ήταν ο Πλάτων ή ο Αριστοτέλης (ο ίδιος στο έργο του «εις την μητέρα των θεών», χαρακτηρίζει άλλωστε τις θέσεις τους εντελώς ανεπαρκείς, αν δεν τις προσαρμόσει κανείς προς τις «προφητείες που έχουν δοθεί από τους θεούς», τους Χαλδαϊκούς και όχι Ελληνικούς χρησμούς), αλλά ο φίλος του ο Μάξιμος, ο μύστης Ιάμβλιχος, καθώς και ένα συνονθύλευμα ασυναρτησιών σαν τους Χαλδαϊκούς χρησμούς.

[Ο Ιουλιανός, αν και ανετράφη ως Χριστιανός πρίγκηπας, δεν έπαυσε να υποκρίνεται τον χριστιανό, ακόμη και όταν μυήθηκε στα ειδωλολατρικά μυστήρια, δεν έπαυσε να υποκρίνεται τον Χριστιανό. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, έμεινε στην ιστορία ως «Παραβάτης» και «Αποστάτης»].

Αρχικά, ο Ιουλιανός έκανε προσεκτικά βήματα στον στόχο του για την πλήρη εξάλειψη του χριστιανισμού, έτσι ώστε να μην ξεσηκώσει εναντίον του τον υπάρχοντα μηχανισμό της αυτοκρατορίας, ο οποίος ήταν φανερά Χριστιανικός.

Αλλά και για έναν ακόμα λόγο: Ξέροντας πως ο Χριστιανισμός είχε επεκταθεί και ενδυναμωθεί με τους βίαιους διωγμούς των Ρωμαίων Αυτοκράτορων εναντίον του, προσπάθησέ αρχικά να μην ακολουθήσει «βήματα» τους στον τομέα αυτό.

Για αυτό τον λόγο, ο Ιουλιανός αποφάσισε καταρχάς να κλονίσει τον Χριστιανισμό καταρχάς, με έμμεσους και ύπουλους διωγμούς.

[Ο Χριστιανισμός αποτελούσε την πίστη της πλειοψηφίας των κατοίκων της Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας, ενώ οι Ειδωλολάτρες ήταν πια μία μειονότητα, της οποία τα πιστεύω ο Ιουλιανός, προσπαθούσε να επιβάλει με την βία ή απάτες.

Αυτό ήταν κάτι που επιδείνωσε ιδιαίτερα την θέση των ειδωλολατρών αργότερα (http://www.triklopodia.gr/%cf%80%cf%89%cf%83-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%b8%ce%bf%cf%83-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bb%ce%b1%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%89/), ιδιαίτερα μετά το κίνημα του ειδωλολάτρη αξιωματούχου Προκοπίου, αλλά και τους διωγμούς του Αυτοκράτορα Ευγένιου εναντίον των Χριστιανών, αμέσως μετά από την τελική ήττα αυτών].

Ο Ιουλιανός, αποφάσισε αρχικά με διάταγμα, την ανάκληση από την εξορία των εξορισθέντων από τον Κωνστάντιο χριστιανών ιερέων και επισκόπων, παριστάνοντας δήθεν τον ανεξίθρησκο, αλλά στην πραγματικό με σκοπό, αυτοί να διεκδικήσουν εκ νέου τις επισκοπές που είχαν χάσει και οι είχαν εν τω μεταξύ πληρωθεί από νέους επισκόπους, ώστε όλοι αυτοί  να συγκρουστούν μεταξύ τους.

Έτσι, με διάταγμα αυτό, ο Ιουλιανός, πίστευε πως θα έσπερνε στην πραγματικότητα έναν σπόρο διχόνοιας, ο οποίος θα οδηγούσε την Εκκλησία σε έναν ολέθριο για αυτήν εμφύλιο πόλεμο.

Παράλληλα, ο Ιουλιανός διέταξε να ανοίξουν εκ νέου όλα τα ειδωλολατρικά ιερά που είχαν κλείσει κατά τις προηγούμενες δεκαετίες επί Κωνσταντίου και αν η περιουσία τους είχε δοθεί στην Χριστιανική Εκκλησία, αυτή ήταν υποχρεωμένη να την επιστρέψει. 

Αν κάποια δε ειδωλολατρικά ιερά, είχαν γκρεμισθεί, είτε από έλλειψη πιστών, αν τα είχαν κατεδαφίσει  Χριστιανοί (ως αυτουργοί ή υποκινητές) ή από φυσικές καταστροφές, διατασσόταν όλες οι κατά τόπους χριστιανικές Εκκλησίες να ανοικοδομήσουν οι ίδιες τα ειδωλολατρικά ιερά, ή να καταβάλουν το κόστος για την ανοικοδόμηση τους!!!

Αν αρνούνταν, θα δημευόταν η περιούσια τους και οι ίδιοι οι Χριστιανοί θα είχαν να υποστούν συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια.

Στην Έδεσσα, όπου διατάχθηκε η δήμευση των περιουσιακών στοιχείων της Εκκλησίας της, όσοι αντιδρούσαν απειλούνταν με φόνους, πυρπολήσεις και εξορίες!!!

Επίσης, της επέβαλε βαρύτατους φόρους και απείλησε ότι, αν τα ιερά δεν ξανακτίζονταν αμέσως, δεν θα έπαυε να είναι οργισμένος με την πόλη και να την τιμωρεί, και δεν θα φειδόταν ούτε της ζωής των «Γαλιλαίων», όπως αποκαλούσε υποτιμητικά τους Χριστιανούς ο Ιουλιανός (Εθνικός Λιβάνιος).

Ταυτόχρονα,  απαγόρευσε με νόμο στους Χριστιανούς την κατοχή σημαντικών πολίτικων και στρατιωτικών αξιώματων, σαν αυτό του έπαρχου, και χρησιμοποιώντας τον νόμο του αυτό ως πρόφαση, προκειμένου να απομακρύνει από τον στρατό κάθε χριστιανικό στοιχείο, καθιστώντας το στράτευμα πειθήνιο όργανο των μεθοδεύσεων του.

Προσπάθησε επίσης ο Ιουλιανός, να «ρίξει» κρυφά στην αγορά ειδωλόθυτα, δηλαδή κρέατα από θυσίες, απαγορευμένα στους Χριστιανούς, έτσι ώστε να τα φανέ αυτοί χωρίς να τα γνωρίζουν και να μολυνθούν από αυτά (αφού προερχόταν από θυσίες σε είδωλα), όμως το σχέδιο του ανακαλύφθηκε έγκαιρα από τους Χριστιανούς και απέτυχε παταγωδώς. 

[Στο «Κατά Γαλιταίων», ένα υβριστικό, χυδαιολογικό και συκοφαντικό κατά των Χριστιανών διήγημα, που έγραψε ο Ιουλιανός, πάντα απευθυνόταν στους Χριστιανούς με ειρωνεία, χυδαιολογία και ύβρεις, όπως ακριβώς και οι σημερινοί κυβερνώντες στην χώρα μας, κάνουν σήμερα με τους Ορθοδόξους Χριστιανούς]. 

Επιπλέον, ο Ιουλιανός, ο οποίος υποτίθεται μισούσε τους Χριστιανούς και τους προκατόχους τους (τους Εβραίους), συμμάχησε με τους Ιουδαίους, αν και ο ίδιος εμφανιζόταν ως Ελληνολάτρης και εχθρός τους, ενώ οι ίδιοι οι Ιουδαίοι εθεωρούντο άσπονδοι εχθροί του Ελληνισμού, επιδιώκοντας να συγκροτήσει μαζί τους ένα κοινό μέτωπο εναντίον του Χριστιανισμού.

Συνήργησε δε στην προσπάθεια τους να ξαναχτίσουν τον τρίτο ναό του Σολομώντα, ενώ αν και κόστος ανοικοδομήσεως του ναού ήταν τεράστιο (Εθνικός ιστορικός Αμμιανός), έσπευσε να αναλάβει με δημόσια δαπάνη το έργο αυτό (Με έξοδα δηλαδή των φορολογουμένων του κράτους)!!!

Ο Ιουλιανός, εκταμίευσε αμέσως τα απαιτούμενα χρήματα και τα έθεσε στη διάθεση των Ιουδαίων, ενώ έστειλε επί τόπου στα Ιεροσόλυμα τον προσωπικό του φίλο και συνεργάτη Αλύπιο, για να συντονίζει και να επιβλέπει προσωπικά την πορεία των έργων. Οι Ιουδαίοι, από την πλευρά τους, ρίχθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις στο έργο της ανοικοδομήσεως του ναού.

[Και όλα αυτά, με σκοπό να διαψεύσει τους Χριστιανούς και την προφητεία, πως ο ναός αυτός θα ξαναχτιστεί προς το τέλος των ημέρων, τον καιρό του αντίχριστου].

Τελικά όμως, το έργο αυτό, δεν κατέστη δυνατόν να προχωρήσει, εξαιτίας κάποιων εκπληκτικών φυσικών καταστροφών, όπως μίας μεγάλης νεροποντής που σκέπασε τα θεμέλια κάτω από τόνους λάσπης, ύστερα βίαιοι άνεμοι στην επανάληψη των διεργασιών, σκόρπισαν πολλά από τα οικοδομικά υλικά που είχαν συγκεντρωθεί, ενώ όταν οι εργασίες επαναλήφθηκαν εκ νέου, η γη τραντάχτηκε από ισχυρότατο σεισμό και ξέρασε από τα σπλάγχνα της τις πέτρες, σωριάζοντας σε ερείπια, προκαλώντας τον θάνατο πολλών από τους εργάτες (Εθνικός συγγραφέας Αμμιανός).

Στο τέλος, μετά από τόσες αποτυχίες, οι εργασίες για την ανέγερση του ναού ανεστάλησαν, ενώ τα σχεδία του Ιουλιανού και των Ιουδαίων απέτυχαν παταγωδώς, με μόνο «κέρδος» την άσκοπη (και τεράστια) σπάταλη χρήματων από το δημόσιο ταμείο, για ένα παντελώς αχρείαστο (και εμφυλιοπολεμικά διχαστικό) για την Αυτοκρατορία έργο.

Γενικότερη πολιτική δε του Ιουλιανού, ήταν υποτίθεται η θρησκευτική μετριοπάθεια, καθώς και η αποφυγή της χρήσης βίας από την μια θρησκευτική κοινότητα προς την άλλη.  

Στην πραγματικότητα όμως, ο Ιουλιανός υποκρινόταν απλώς ότι αποδοκίμαζε την βία, ενώ παράλληλα ενεθάρρυνε ανοικτά τους οπαδούς της ειδωλολατρίας να προβαίνουν σε κάθε λογής βιαιότητες ενάντια στους χριστιανούς.

Οι πόλεις γέμισαν από ταραχές, οι ειδωλολάτρες αναθάρρησαν, άρχισαν να επιδίδονται με ζήλο στις τελετές τους, και επιπλέον προκαλούσαν ανοικτά τους Χριστιανούς· και όταν οι Χριστιανοί ήλεγχαν την ειδωλολατρική πλάνη, οι ειδωλολάτρες, έχοντας την κάλυψη της αυτοκρατορικής αρχής, προέβαιναν σε κάθε λογής βιαιότητες εναντίον τους (Θεοδώρητος), ενώ οι βιαιότητες εις βάρος των χριστιανών παρέμεναν πάντα ατιμώρητες, καθώς θεωρούνταν ως απολύτως νόμιμα αντίποινα για τα όσα είχαν υποστεί οι εθνικοί επί Κωνσταντίνου και Κωνσταντίου.

[Όπως ακριβώς σήμερα ζητάνε κάποιοι νεοπαγανιστές, την σφαγή όλων των Χριστιανών, ως αντίποινα για την πτώση της Αρχαίας Ειδωλολατρίας.

Φυσικά, όταν οι Χριστιανοί ξαναήρθαν στην εξουσία, αρκετοί από αυτούς ήταν «λίγο τσαντισμένοι» με τις πράξεις αυτές των ειδωλολατρών συμπολιτών τους, και ήθελαν να τους «ανταποδώσουν» όλα τα «καλά» που τους είχαν κάνει αυτοί].

Κατά τους δέκα δε τελευταίους μήνες της βασιλείας του Ιουλιανού, οι Χριστιανοί, υφίσταντο κάθε λογής ταραχές και ενοχλήσεις, και μάλιστα με την δεδηλωμένη θέλησή του ιδίου του Αυτοκράτορα (Σωζομενός).

Στην Αλεξάνδρεια, οι εθνικοί της πόλεως επιτέθηκαν με ότι όπλα τους βρίσκονταν ενάντια στους Χριστιανούς, τραυματίζοντας πολλούς, και σφάζοντας ακόμη περισσότερους, και φθάνοντας ακόμη και μέχρι το σημείο να σταυρώσουν κάποιους, χλευάζοντας τον σταυρικό θάνατο.

Στην έξαρση των επεισοδίων, ο όχλος των φανατισμένων εθνικών, έσυρε τον επίσκοπο Γεώργιο έξω από την Εκκλησία, τον έδεσε σε μία καμήλα, τον κακοποίησε βάναυσα, και τέλος τον πυρπόλησε μαζί με την καμήλα.

Ο Ιουλιανός, περιορίσθηκε απλά σε μία «χλιαρή» επιστολή αποδοκιμασίας του φόνου, στην οποία εν τούτοις παρείχε πρακτικά πλήρη στήριξη στους πρωταιτίους των επεισοδίων.

Υπήρξαν και μία σειρά από μάρτυρες που μαρτύρησαν επί Ιουλιανού. Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας, διέταξε την καταδίκη σε θάνατο πολλών πιστών, όπως π.χ. του Άγιου Αρτέμιου (μετά από πολλά φρικτά βασανιστήρια), του πρεσβύτερου Θεοδώρητου στην Αντιόχεια (μαζί με την τη δήμευση της περιουσίας της Εκκλησίας της και το κλείσιμο όλων των ναών της), του Δομέτιου, όπου ο Ιουλιανός έδωσε διαταγή να κτισθεί η είσοδος του σπηλαίου του και να ταφεί ο μάρτυρας ζωντανός, ή όπως και δύο στρατιωτών, του Ιοβεντίνου και του Μαξιμίνου, οι οποίοι σε ένα συμπόσιο τόλμησαν να διακηρύξουν την Χριστιανική τους πίστη, θανατώθηκαν επίσης με την κατηγορία ότι ύβρισαν τον βασιλιά.

Ο Ιουλιανός, είχε αρχίσει σιγά, σιγά να εισέρχεται στον ολισθηρό και επικίνδυνο δρόμο της σκληρότητας απέναντι στον χριστιανισμό, ο οποίος ασφαλώς θα κατέληγε σε οδυνηρά αποτελέσματα (πλήρης διωγμός των Χριστιανών και πιθανός εμφύλιος στο κράτος), αν ο ίδιος δεν σκοτωνόταν τελικά στον πόλεμο εναντίον των Περσών.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όπως και Θεοδώρητος Κύρρου, έγραφαν ότι, όταν ο Αυτοκράτορας επρόκειτο να εκστρατεύσει κατά των Περσών, εκτόξευε μύριες απειλές κατά των χριστιανών, απειλώντας τους ότι μετά την επιστροφή του θα τους αφάνιζε όλους.

Ο Ιουλιανός, προσπάθησε επίσης (με «ανεξίθρησκο πάντα πνεύμα») να απαγορεύσει στους Χριστιανούς την Ελληνική παιδεία, με το «σκεπτικό», πως αφού οι κλασικοί συγγράφεις και ποιητές, τιμούσαν τους Αρχαίους Θεούς, μόνο όσοι πίστευαν σε αυτούς έπρεπε να τους διδάσκουν και να τους μαθαίνουν.

Επομένως, μέσω του διατάγματος αυτού, οι Χριστιανοί καθηγητές δεν μπορούσαν να διδάξουν κλασικούς, ούτε και οι Χριστιανοί μαθητές να τους διδαχθούν, ενώ όσοι ορίζονταν καθηγητές (και σε άλλα μαθήματα) έπρεπε υποχρεωτικά, να κάνουν θυσίες στους Αρχαίους Θεούς. 

[Ταυτόχρονα, ο Ιουλιανός υπολόγιζε ότι χωρίς τον πλούτο της Ελληνικής φιλοσοφίας, οι Χριστιανοί, δεν θα μπορούσαν να τον πολεμούν ιδεολογικά και δεν θα συνέχιζαν να διαψεύδουν τα επιχειρήματα του, με την φιλοσοφία μάλιστα των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, η οποία ο ίδιος πίστευε ότι άνηκε μόνο σε αυτόν, καθώς και στην ελίτ των υποστηρικτών του].

Ο «Ελληνισμός», όπως τον αντιλαμβανόταν ο Ιουλιανός, ήταν οι θεοί και τα είδωλα, οι θυσίες στους βωμούς, οι μαντείες και οι μαγικές τελετές· και η Ελληνική παιδεία ανήκε κατ' αυτόν σε όσους προσέρχονταν στα ιερά και θυσίαζαν στα είδωλα, και ιδιαίτερα στους μυημένους στα μυστήρια και στις απόκρυφες επιστήμες.

Στην Αντιόχεια, μια νύκτα, ένας κεραυνός έπληξε τον ναό του Απόλλωνος και προκάλεσε μεγάλη πυρκαγιά, ενώ οι προσπάθειες των ιερέων να κατασβέσουν την πυρκαγιά απέβησαν μάταιες.

Ο Ιουλιανός, ήταν πεπεισμένος ότι η πυρκαγιά που είχε αποτεφρώσει τον υπέροχο ναό και το άγαλμα του θεού δεν ήταν έργο της τύχης, αλλά αποτέλεσμα εμπρησμού που είχαν προκαλέσει οι Χριστιανοί και διέταξε να υποδειχθούν ως δράστες οι Χριστιανοί, και να βασανισθούν, μέχρι να αποκαλύψουν την «αλήθεια»…

Κατά διαταγή του Αυτοκράτορα, οι θύρες του μεγάλου Χριστιανικού ναού που είχε οικοδομήσει στην Αντιόχεια ο Κωνσταντίνος σφραγίσθηκαν, και απαγορεύθηκε στους χριστιανούς να εισέρχονται σε αυτόν, ενώ όλα τα πολύτιμα σκεύη, τα ιερά κειμήλια και τα αναθήματα, δημεύθηκαν ως αντίποινα για την καταστροφή του ναού του Απόλλωνος.

Η συγκέντρωση δε του αυτοκρατορικού στρατού στην πόλη (ας μην λησμονούμε ότι ο Ιουλιανός χρησιμοποιούσε την Αντιόχεια ως ορμητήριο για την εκστρατεία του κατά των Περσών), καθώς και η επίταξη των τροφίμων για το στράτευμα, σε συνδυασμό με την πτωχή συγκομιδή, είχαν προκαλέσει φοβερή σιτοδεία, κάτι ανάλογο ίσως με την πείνα του πρώτου χειμώνα της γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα.

Συνεπεία όλων των παραπάνω ήταν, η λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στον Αυτοκράτορα να διογκώνεται ημέρα με την ημέρα. Όλοι οι Αντιοχείς, ένιωθαν ότι η παρουσία του Αυτοκράτορα δεν ήταν ευχή, αλλά κατάρα για την πόλη τους.

Οι θρησκευτικές και παραθρησκευτικές τελετές, είχαν αυξηθεί όσο ποτέ άλλοτε, απορροφώντας και χρηματικά ποσά που όμοια τους δεν είχαν δαπανηθεί ποτέ στο παρελθόν (το τεράστιο κόστος παραδέχεται και ο Εθνικός συγγραφέας Λιβάνιος), και παντού γινόταν λόγος για μαντείες, χρησμούς, οιωνούς και προβλέψεις του μέλλοντος. 

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, σχεδόν καθημερινά, όπως γράφει ο ίδιος ο Εθνικός συγγραφέας Αμμιανός, οι στρατιώτες του Ιουλιανού έστηναν στα ιερά μεγάλα συμπόσια κραιπάλης, κατανάλωναν απίστευτες ποσότητες κρέατος από τα θύματα των θυσιών, έπιναν άφθονο κρασί χωρίς το παραμικρό μέτρο, και τέλος μεταφέρονταν στους στρατώνες μέσα από τους δρόμους της πόλεως τύφλα στο μεθύσι πάνω στους ώμους περαστικών.

Πρωταθλητές στα έκτροπα ήσαν οι Κελτοί και οι άλλοι βάρβαροι που απάρτιζαν τα εκλεκτά μισθοφορικά σώματα των βετεράνων, που είχε φέρει μαζί του ο Ιουλιανός από την Γαλατία. Συχνά, η συμπεριφορά αυτών των αγροίκων ξεπερνούσε κάθε όριο, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Αμμιανός.

 Όταν διαβάζουμε αυτές τις περιγραφές του Αμμιανού, μιας κάθε άλλο παρά εχθρικής προς τον Ιουλιανό πηγής, δεν δυσκολευόμαστε καθόλου να κατανοήσουμε τους λόγους που ξεσήκωσαν τον λαό της Αντιοχείας ενάντια στον Αυτοκράτορα του. Και βεβαίως οι λόγοι αυτοί δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τους λόγους που επικαλείται ο Ιουλιανός (http://www.oodegr.com/neopaganismos/filosofoi/biblio_ioulianos/perieh.htm).

Αυτή ήταν στην πραγματικότητα λοιπόν, η «όντως ανεξίθρησκη και μετριοπαθής» πολιτική του Ιουλιανού προς τους Χριστιανούς!!!!

Και στην μετέπειτα βυζαντινή περίοδο, πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1453, κάποιοι θεωρούμενοι ως πατριώτες αρχαιολάτρες φιλόσοφοι, τήρησαν πολύ αμφιλεγόμενη στάση.

Ένας από αυτούς, ήταν ο γνωστός αρχαιολάτρης φιλόσοφος, άλλα συνάμα φίλαρχος και δολοπλόκος πολίτικος, Μιχαήλ  Ψελλός, ο οποίος ακολουθούσε (κρυφά) την Αρχαιά λατρεία, ενώ συντέλεσε σημαντικά στην προδοσία του Ρωμανού Διογένη (μαζί με τον Ανδρόνικο Δούκα), η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Βυζαντινών στο Μαντζικέρτ, στην παράνομη εκθρόνιση του (με εμφύλιο πόλεμο και δολοπλοκίες).

Επίσης, συνέβαλε στην άνοδο και πτώση πολλών άλλων Αυτοκράτορων, αλλά και στον πλήρη αφοπλισμό του στρατού της Αυτοκρατορίας (ανοίγοντας με τον τρόπο αυτό τον δρόμο στους Τούρκους), για να κλέψει ο ίδιος και η αριστοκρατία τα κτήματα των στρατιωτών, ενώ προχώρησε και στο κατακλέψιμο των χρημάτων του δημοσίου, καθώς και σε πολλές άλλες προδοσίες έναντι του κράτους.

Ένας άλλος, ήταν ο Πλήθων, ο οποίος ζητούσε την δημιουργία εθνικού στρατού στο Βυζάντιο, καθώς και τον διαμοιρασμό των εθνικών κτημάτων στους φτωχούς και κοινοκτημοσύνη, προκειμένου υποτίθεται να δημιουργήσει μία νέα μικρομεσαία αγροτική τάξη και ακρίτες στρατιώτες, ήταν από τους πρώτους που «βούταγε» τα κτήματα τους, προκειμένου να αυξήσει την γη, που είχε ο ίδιος ως περιουσία (με αυτοκρατορικά χρυσόβουλα πάντα).

Επίσης, πρότεινε την υιοθέτηση της πολυγαμίας για τους άντρες, τους οποίους οι γυναίκες θα έπρεπε να υπακούν απόλυτα.

Το θρησκευτικό σύστημα του, ήταν μία συγκριτιστική μίξη πλατωνισμού (κυρίως), αλλά και ζωροαστρισμού, αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, μουσουλμανισμού και ιουδαϊσμού.

Ήθελε να το επιβάλει με την βία και όποιος δεν τα ασπαζόταν στο κράτος που ήθελε να ιδρύσει θα καίγονταν ζωντανός, όπως και οι μοίχοι, οι κτηνοβάτες, οι ομοφυλόφιλοι, αλλά και άλλες εθνικές, θρησκευτικές ή πολιτικές μειονότητες.

Το κράτος δε αυτό, θα κυβερνούταν από μία πολιτικοθρησκευτική ολιγαρχία (ελίτ), υπό την διεύθυνση του μονάρχη.  

Δεν διέφεραν και πολύ δε οι σκέψεις του, από αυτές του Ιουλιανού.

Στην νεότερη εποχή, ένας ακόμα «νέος Ιουλιανός» και ένας «νέος φιλόσοφος Μάξιμος», ο Χίτλερ και Χίμλερ στην Γερμανία, προσπάθησαν να εξοντώσουν τον Χριστιανισμό και να αναστήσουν την πίστη στις αρχαίες γερμανικές ειδωλολατρικές θεότητες, τον Θωρ και τις Βαλκυρίες.

Ιδιαίτερα δε του Χίμλερ, ο σκοπός αυτός, του είχε γίνει σωστή ψύχωση, ενώ ο ίδιος, έστελνε συνεχώς Χριστιανούς όλων των Χριστιανικών δογμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οραματιζόμενος τον πλήρη αφανισμό τους και την αναβίωση της αρχαίας ειδωλολατρίας των Γερμανών. Ετοιμαζόταν και αυτός (μαζί με τον Χίτλερ) μετρά τον νικηφόρο, όπως πίστευε πόλεμο, να αφανίσει εντελώς τον Χριστιανισμό (όπως ακριβώς και ο Ιουλιανός).

[Είναι γνωστό, πως και αυτοί, όπως ακριβώς ο Ιουλιανός με τους Πέρσες, έκαναν επίθεση εναντίον μιας ισχυρής και εξίσου ισχυρής και βίαιης με αυτούς χωράς, της ΕΣΣΔ, πολιορκήσαν την πρωτεύουσα της, απέτυχαν και καταστράφηκαν από την τακτική της καμένης γης, άλλα και τον ανταρτοπόλεμο και τον στρατό της ΕΣΣΔ.

Αντιγράφοντας και εδώ οι Γερμανοί τον Ιουλιανό, όταν επιτέθηκε κατά της Κτησιφώντας, με την αντίστοιχη πορεία, τελος και παράδοση του στρατού του, όπως π.χ. την παράδοση του Γερμανού στρατάρχη Πάουλους στο Στάλινγκραντ, ενώ και εδώ ο επιτιθέμενος ηγέτης, έτρεφε οράματα μεγαλείου (πως ήταν ο εκλεκτός της μοίρας), δεν εμπιστευόταν τους στρατηγούς του και πήρε μόνος του όλες τις λάθος αποφάσεις, με τις οποίες η χώρα του έχασε πλήρως τον πόλεμο].

Όταν όμως φάνηκε καθαρά, ότι η Γερμανία θα έχανε οριστικά τον πόλεμο το 1945, ο Χίμλερ, εγκατέλειψε τον αφέντη του, τον Χίτλερ, ενώ απελευθέρωσε τους λίγους εναπομείναντες Χριστιανούς που είχαν επιζήσει (ιερείς ή λαϊκούς), ζητώντας τους να προσευχηθούν για την ψυχή του!!!

[Φυσικά, ο ίδιος δεν γλίτωσε τελικά την τιμωρία που του άξιζε, όπως ακριβώς και ο αφέντης του].

Στην νεότερη εποχή, υπάρχει στην χώρα μας μία πολιτική οργάνωση και κόμμα (η Χρυσή Αυγή), η οποία θαυμάζει το «έργο και τους βίους» όλων των παραπάνω «ηρωικών ανθρώπων», ενώ πολλά μέλη της μισούν θανάσιμα τον Χριστιανισμό και θέλουν να τον αφανίσουν, αναβιώνοντας υποτίθεται στην θέση του την Αρχαιά Ελληνική Θρησκεία (ότι ακριβώς προσδοκούσαν οι Ιουλιανός, Ψελλός, Πλήθων, Χίτλερ, Χίμλερ).

Όμως, η πίστη τους αυτή, θυμίζει όχι φυσικά την αρχαιά Ελληνική θρησκεία, άλλα στην πραγματικότητα, μια συγκριτιστική πίστη πολλών θρησκειών, ακριβώς όπως ήταν η πίστη του Ιουλιανού και του Πλήθωνος.

[Είναι χαρακτηριστικό δε, πως κάποια μέλη του κόμματος αυτού, με συγριτιστικές σκέψεις, θεωρούν τον Χριστό, είτε σαν έναν αβατάρ, όπως στον θεοσοφισμό της Μπλαβτάσκυ, είτε σαν μία ενσάρκωση του Απόλλωνα και γιο του Ηλίου].

Ταυτόχρονα, πολλοί υποστηρίζουν, πως το κόμμα αυτό, έχει μια κρυφή ατζέντα για την καταστροφή του Χριστιανισμού, αν αναλάβει ποτέ την εξουσία, ενώ η όποια «υποτιθεμένη μεταμέλεια» τους είναι υποκριτική (άλλωστε ο ίδιος ο αρχηγός του κόμματος αυτού, Μιχαλολιάκος, έγραφε παλιά ύμνους στον Εωσφόρο).

Οπότε και στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής (όπως και στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου), θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί, μιας και οι «καιροί ουκ μενετοί», αφού ήδη έχει ξεκινήσει ένας διωγμός της Χριστιανικής πίστης στην χώρα μας, από την παρούσα κυβέρνηση, «ήπιος» αρχικά, όπως επί Ιουλιανού, ο οποίος αν δεν αντιδράσουμε, μπορεί να αποκορυφωθεί, είτε από τους ιδίους τους κυβερνώντες, είτε από τους «συντρόφους» τους Χρυσαυγές (αν πάρουν την εξουσία), στην «προσπάθεια» τους, να «διεκδικήσουν» τον «τίτλο» του «νέου Ιουλιανού».