ΠΩΣ Η ΛΑΘΟΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥΣ, ΕΠΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΙΣΧΥΡΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΠΩΣ Η ΛΑΘΟΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥΣ, ΕΠΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΙΣΧΥΡΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, όλες οι αυτοκρατορίες στην διάρκεια της ιστορίας, έφεραν, με την χρήση βίας υπό την εξουσία τους, πληθώρα λαών, οι οποίοι διέφεραν σημαντικά σε πεδίο εθνικότητας, πίστης, ιστορίας, πολιτισμού (παραδόσεων), ακόμα και σε πολιτικό σύστημα.

Κυρίως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, προκειμένου να χρησιμοποιούν τους πληθυσμούς των κατακτημένων περιοχών ως «εξαναγκασμένο και άνευ κόστους εργατικό δυναμικό» (δούλους), αλλά και για να εκμεταλλευτούν τους ορυκτούς πόρους, την γη τους, το εμπορικό τους δίκτυο (στεριάς-θαλάσσης), καθώς και τα γεωστρατηγικά τους σημεία, χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους, προκειμένου να θέσουν τους πληθυσμούς αυτούς υπό τον άμεσο έλεγχο τους.

Η πρώτη μέθοδος, ήταν, όπως είναι φυσικό, η βία. Όποιος τολμούσε να εξεγερθεί ή να επαναστατήσει, πατασσόταν αμείλικτα.

Άλλη μέθοδος, ήταν, να δίνουν κάποια οικονομικά ή πολιτικά προνόμια σε όποιους από τους λαούς αυτούς και τους ηγέτες τους (δηλαδή τις ανώτερες πολιτικοοικονομικές ηγεσίες των), δεχόταν να υποταχτούν οικειοθελώς σε αυτούς και να συνεργαστούν μαζί τους.

Ταυτόχρονα με αυτά, προωθήσαν και μια κοινή παιδεία σε όλους τους υποταγμένους λαούς (όσους δεν ήταν δούλοι, οι οποίοι όμως δεν είχαν παρά ελάχιστα από τα δικαιώματα εν συγκρίσει με αυτά των Ρωμαίων πολιτών και άπειρες υποχρεώσεις, όντας στην πραγματικότητα μόνο σε λίγο καλύτερη θέση από τους δούλους), μέσω της οποίας προέβαλαν την αρχή και την ιδεολογία της μιας ενιαίας αυτοκρατορίας.

[Και πολλές φορές, έδωσαν ακόμα και το δικαίωμα σε πολλούς υποταγμένους, έτσι ώστε αυτοί να γίνουν επίσημα πολίτες της αυτοκρατορίας, όπως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καρακάλλας στους ελεύθερους πολίτες το 212 μ.Χ.

Προκειμένου αυτοί, ως «ελεύθεροι και επίσημοι υπήκοοι» της αυτοκρατορίας πια, να πληρώνουν περισσότερους φόρους και αυτή με τον τρόπο αυτό, να αποκτήσει καινούργια έσοδα-και κοινή συνείδηση πως ήταν και αυτοί πια Ρωμαίοι, συμπάσχοντας μαζί με τους «βέρους» Ρωμαίους στις φορομπηχτικές πληρωμές των φόρων].

Η τελευταία παράμετρος που σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν οι αυτοκράτορες, ήταν η πίστη. Για τον λόγο αυτό, και με το σκεπτικό ότι η θρησκεία ήταν ένα συνεκτικό και έμφυτο στοιχείο των λαών, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό, όχι φροντίζοντας για την υγιή πίστη των ανθρώπων, αλλά προκειμένου να επιτύχουν κάτι πολύ αποτρόπαιο.

Έχοντας συνείδηση του γεγονότος, ότι σε εκείνη την χρονική περίοδο, οι λαοί προέβαλαν την διαφορετικότητά τους μεταξύ των (σαν έθνη, σαν θρησκείες και κουλτούρες), μέσω της πίστης τους (και όχι π.χ. μέσω του εθνικισμού ή των άλλων πολίτικων ιδεολογιών όπως γίνεται σήμερα), και γνωρίζοντας πως υπήρχαν πολλές και διαφορετικές θρησκείες στην αυτοκρατορία, αποφάσισαν να παίξουν το χαρτί της αναγκαστικής θρησκευτικής ομογενοποίησης.

«Μια αυτοκρατορία, μια πίστη, ένας αυτοκράτορας» ήταν το σύνθημα τους και ο συγκρητισμός η πολιτική τους.

Προσπάθησαν για τον λόγο αυτό (προκειμένου να μην υπάρχουν δηλαδή ενωτικές και θρησκευτικές διαφοροποιήσεις στην απολυταρχική ηγεσία τους), να ενώσουν όλες τις θρησκείες της αυτοκρατορίας σε μια (με το καλό ή με την βία).

Αυτές, επιτρέπονταν μεν, να κρατήσει η καθεμιά τους, αρκετά από τα αρχικά της χαρακτηριστικά, αλλά υποχρεώνονταν από την άλλη παράλληλα, όλες τους, να θεωρούν (ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας), ως κοινό και ανώτατο Θεό τον αυτοκράτορα.

Αυτός, θεωρούταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης τους, όντας υποτίθεται ένας «Θεός επί γης» (και ποιος θα τολμούσε να επαναστατήσει και να μην υπακούσει έναν υποτιθέμενο «Θεό»;).

Οι μόνοι που αρνήθηκαν, στο όνομα της πίστης, τους να υποταχτούν στο ανήθικο αυτό πολιτικό σύστημα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, ήταν οι Χριστιανοί.

Ως συνέπεια του γεγονότος αυτού, λίγο μετά τα μέσα του πρώτου αιώνα μ.Χ., άρχισαν από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι βίαιοι διωγμοί των Χριστιανών, εξαιτίας του γεγονότος, του ότι αυτοί δεν δέχονταν την λεγομένη «θεοποίηση» των αυτοκρατόρων.

Παράλληλα τόνιζαν εμφατικά το γεγονός ότι κανένας άρχοντας ή αυτοκράτορας δεν ήταν Θεός, αλλά ένας άνθρωπος (απλά οι αυτοκράτορες πίστευαν πως αν «έπειθαν» τον κόσμο πως είναι «θεοί», τότε αυτοί θα τους έβλεπαν με δέος και θα τους υπάκουαν τυφλά-κάτι αντίστοιχο που προσπάθησαν να επιτύχουν και ολοκληρωτικές ιδεολογίες στον 20ο αιώνα, όπως ο φασισμός και ο κομμουνισμός).

Έτσι, αρνούνταν να εκτελέσουν τις λεγόμενες «υποχρεωτικές θυσίες» προς τιμήν του αυτοκράτορα, ενώ παράλληλα καυτηρίαζαν τα ψευδή και τις ανηθικότητες της ψεύτικης θρησκείας των διεφθαρμένων Ρωμαίων, όπως και την πολιτική καταπίεση, την κοινωνική αδικία-(http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1/).

Ταυτόχρονα, αρνούνταν και την βιαιότητα των  αιματοβαμμένου πολιτικού συστήματος της Ρώμης (π.χ. την δουλεία, τις θηριομαχίες ή τις θανατηφόρες συγκρούσεις μονομάχων στο Κολοσσιαίο). Για τους λόγους αυτούς, οι Χριστιανοί κατηγορούνταν ως εχθροί του κράτους και αρχίζαν αμέσως βίαιοι διωγμοί εναντίον τους.

Εκατομμύρια μαρτύρησαν τους τρεις πρώτους αιώνες, μετά από βίαια βασανιστήρια των ειδωλολατρών (περίπου 11 στο σύνολο, κυρίως στο ανατολικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και στο δυτικό).

Και όμως, πάρα τους σκληρούς και βίαιος αυτούς διωγμούς, οι Χριστιανοί, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αλλά συνάμα γίνονταν ακόμα περισσότεροι. Μάλιστα δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για ότι τους απειλούσαν ότι θα χάσουν και δεν θέλγονταν από τις ανταμοιβές που τους υπόσχονταν οι αυτοκράτορες:

Δεν φοβόταν για την ζωή τους, φέρονταν σε όλους, ακόμα και στους δήμιους και τους διώκτες τους με αγάπη, δεν τους μισούσαν, αλλά αντίθετα προσευχόταν για αυτούς, φρόντιζαν τους πάντες που είχαν ανάγκη, Χριστιανούς ή Ειδωλολάτρες, τα είχαν όλα κοινά (κοινοκτημοσύνη) και ήταν πάντα πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για την πίστη τους.

Επίσης πωλούσαν όλη τους την περιουσία και μοίραζαν τα χρήματα από την πώληση, ίσα σε όλους (και οι πλούσιοι και οι φτωχοί Χριστιανοί) και δεν τους ενδιέφεραν τα υλικά, αλλά τα πνευματικά αγαθά.

Ήταν νομοταγείς, και κάνεις δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει για απρέπεια ή για παράβαση των νόμων, όντας πάντοτε αισιόδοξοι και έτοιμοι και να θυσιαστούν ακόμα για τους αδελφούς και την πίστη τους.

Όλα αυτά, η πίστη, ο χαρακτήρας, η ευπρέπεια και το θάρρος των πρώτων Χριστιανών, εντυπωσίαζαν ακόμα και τους ειδωλολάτρες διώκτες τους, ακόμα και τον απλό λαό, οι οποίοι εντυπωσιασμένοι με όσα έβλεπαν, γίνονταν και αυτοί Χριστιανοί.

Στο τέλος, λίγο πριν την εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού στον ουρανό, την μάχη της Μίλβιας Γέφυρας, και την οριστική νίκη και επικράτηση του Χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Χριστιανοί αποτελούσαν ήδη το 45-50 % στο ανατολικό της τμήμα και το 25-30 % στο δυτικό.

Έτσι μετά την νίκη του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την ανακήρυξη του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας του κράτους, αυτός, όταν πια καταργήθηκαν όλα τα κρατικά εμπόδια για την εξάπλωση του, σύντομα επεκτάθηκε και έγινε η πλειοψηφούσα θρησκεία στην Αυτοκρατορία.

Γενικά, όχι μόνο η αρχή, αλλά συνάμα η επέκταση και η επικράτηση του Χριστιανισμού, ήταν από μόνη της ένα θαύμα. Μερικοί αγράμματοι ψαράδες από την Γαλιλαία (οι 12 απόστολοι) και ένας μορφωμένος (ο απόστολος Παύλος), πραγματοποίησαν ιεραποστολικές περιοδείες σε πάμπολα έθνη, φτωχοί οι ίδιοι, μην ζητώντας χρήματα, αλλά δουλεύοντας όπου πήγαιναν για να ζήσουν.

Μιλούσαν για τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη, την ανθρωπιά, δεν επιζητούσαν πλούτη, αξιώματα ή ανταμοιβές, δεχόταν παντού διωγμούς, εξευτελισμούς και διώξεις, αντιμετωπίζοντας στους διώκτες τους σαν αδελφούς τους, ενώ στο τέλος η «αμοιβή» τους, ήταν όλοι τους μαρτύρησαν με βίαιοι τρόπο, προσευχόμενοι στον Θεό για την σωτηρία των Χριστιανών αδελφών τους, αλλά ακόμα κα των ειδωλολατρών βασανιστών τους.

Και όμως τελικά, πάρα όλους αυτούς τους «παρανοϊκούς» για πολλούς τρόπους επέκτασης του Χριστιανισμού, αυτός όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά επεκτάθηκε και στο τέλος επικράτησε πλήρως στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Έτσι και μόνο το γεγονός της επέκτασης του Χριστιανισμού, υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες και με τον ασυνήθιστα περίεργο τρόπο που επετεύχθη, συνιστούσε από μόνο του ένα θαύμα.

[Και σε όλη την διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν οι διωγμοί του από εχθρικά καθεστώτα (π.χ. το ισλάμ, τον φασισμό και τον κομμουνισμό), συντέλεσαν πάντα στην ενδυνάμωση, την αναγέννηση και την επέκταση του σε όλο τον κόσμο, έτσι ώστε στις μέρες μας να αποτελεί την πιο μεγάλη Θρησκεία παγκοσμίως].

Και μαζί με τον Χριστιανισμό εισήχθη ο καινούργιος όρος του μαρτυρά της Πίστης, αλλά και αυτός της «μη βίας» (οι Χριστιανοί δεν αντιμετώπιζαν ποτέ τους διώκτες τους με βία, την οποία άλλωστε και καταδίκαζαν, αλλά μόνο με αγάπη), όρους τους οποίους θαύμασαν, ύμνησαν και οικειοποιήθηκαν πολλοί ιδεολόγοι στο διάβα της ιστορίας.

Με την ανάληψη δε της εξουσίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, ο Χριστιανισμός, ελευθέρα πια και χωρίς εμπόδια, επεκτάθηκε τάχιστα και σύντομα έγινε η κυρίαρχη πίστη στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Όμως, οι νέοι αυτοκράτορες, αν και χριστιανοί, παρόλο που επέφεραν σημαντικές βελτιώσεις στο σύστημα διακυβέρνησης της Αυτοκρατορίας (π.χ. κατάργηση των διωγμών και της λατρείας του αυτοκράτορα ως Θεού, κατάργηση της Σταύρωσης και υιοθέτησαν αρκετά άλλα φιλολαϊκά μέτρα), δεν άλλαξαν και την αυτοκρατορική ιδεολογία για μια ενιαία αυτοκρατορία.

Απλά, αποφάσισαν να στηριχτούν στην ενότητα που έδινε η νέα ακμαία πίστη του Χριστιανισμού και μέσω της αδελφικής αγάπης όλων των λαών που αυτή πρέσβευε (ανεξαρτήτως εθνικότητας, κοινωνικής τάξης ή φύλλου), να επιτύχουν την ενότητα όλων των λαών της αυτοκρατορίας, μέσω της κοινής πίστης τους στην χριστιανική αγάπη και την ενότητα.

[Οι πονηροί, αλλά έξυπνοι πολιτικά αυτοκράτορες, εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά στην ουσία το μήνυμα της χριστιανικής πίστης, αφού κατά την γνώμμη τους, όπως έκαναν και πιο πριν οι ειδωλολάτρες προκάτοχοι τους, αν όλοι οι λαοί είχαν ακριβώς την ίδια πίστη και πολιτική ιδεολογία, τότε ποτέ δεν θα διεκδικούσαν ανεξαρτησία από το κράτος, αφού δεν θα θεωρούσαν τους ίδιους ως ξεχωριστούς λαούς από τους άλλους, αλλά «κοινά εν τω Χριστώ πνευματικά» αδέλφια.

Πολιτικά, η σκέψη τους δεν ήταν ίσως λανθασμένη, αλλά παρέβλεπαν τις ισχυρές μνήμες, τις παραδόσεις, την ξεχωριστή (και σε πολλές περιπτώσεις αντιμαχόμενη με την Ρώμη) ιστορία τους, καθώς και την διαφορετική κουλτούρα των λαών αυτών].

Τότε ήταν, που «όλος τυχαίως», ξεπήδησαν οι αιρέσεις στην Αυτοκρατορία, με πρώτη αυτή του Αρείου στην Αίγυπτο, τον γνωστό αρειανισμό (αλλά και τις αιρέσεις των μονοφυσιτών σε Συρία και Μεσοποταμία αργότερα).

Όπως προαναφέρθηκε, εκείνη την χρονική περίοδο, οι λαοί προέβαλαν την διαφορετικότητά μεταξύ τους (σαν έθνη, θρησκείες και κουλτούρες), μέσω της πίστης τους (και όχι π.χ. μέσω του εθνικισμού ή των άλλων πολίτικων ιδεολογιών όπως γίνεται σήμερα).

Έτσι, πολλοί από τους λαούς αυτούς, οι οποίοι ήθελαν πάντα την ανεξαρτησία τους από την Ρώμη, αποδέχτηκαν άμεσα τα νέα αυτά, «και σωστά υποτίθεται δόγματα» του αιρετικού Αρείου (οι Αιγύπτιοι στην περίπτωση αυτή, γνωστοί σήμερα ως Κόπτες).

Και αυτό, προκειμένου να έχουν ένα σημείο διαφοροποίησης από την αυτοκρατορία και να μπορούν να ισχυριστούν, ότι αφού δεν είχαν πια κοινή θρησκευτική πίστη με αυτή, δεν μπορούσαν να είναι πια μέλη της.

Στον σκοπό τους αυτό, οι αιρετικοί, βοηθιούνταν και υποστηρίζονταν και από πολλούς ξένους «καλοθελητές» (κυρίως τους Πέρσες), οι οποίοι ανυπομονούσαν τα εδάφη αυτά και οι πληθυσμοί τους να γίνουν «ανεξάρτητα και ελευθέρα», και όταν αυτό συμβεί, να τα καταλάβουν φυσικά οι ίδιοι, υπό την εξουσία τους.

[Έτσι, οι Πέρσες υπόσχονταν ισονομία, μειωμένους φόρους, ελευθέρια λατρείας, μετριοπάθεια και δικαιοσύνη στους λαούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που δέχονταν τις αιρέσεις αυτές, αν αυτοί αποσπόνταν (επαναστατώντας εννοείται και δημιουργώντας έτσι ένα εσωτερικό μέτωπο στους Ρωμαίους, όταν θα τους επιτίθονταν ταυτόχρονα και οι ίδιοι οι Πέρσες) από αυτή και ενωνόταν μαζί τους.

Την ίδια στιγμή, και οι ειδωλολάτρες (φιλόσοφοι αρχικά) της Αυτοκρατορίας, υποστήριζαν με «φιλοσοφικά και ιδεολογικά» επιχειρήματα τις αιρέσεις αυτές, με σκοπό να επιφέρουν σε σύγκρουση ανάμεσα στους χριστιανούς αντιπάλους τους και να τους αποδυναμώσουν, και πάνω στο αλληλοφάγωμα τους να προσπαθήσουν οι ίδιοι να ανακαταλάβουν την εξουσία στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Κάτι που προσπάθησαν να επιτύχουν πραξικοπηματικά (όταν ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, πήραν μέσω του στρατού και με την βία ή την απειλή χρήσης της, την θέση των πριν από αυτούς, νόμιμων αυτοκρατόρων), πρώτα με τον αυτοκράτορα Ιουλιανό (και τον ειδωλολάτρη Προκόπιο).

[Ο Προκόπιος, προσπάθησε να πάρει και αυτός πραξικοπηματικά και ανεπιτυχώς, μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, την θέση του, από τον τότε νόμιμο χριστιανό αυτοκράτορα) και μετά με τον αυτοκράτορα Ευγένιο και τον Αβοργάστη στην Δύση].

Η δράση τους, καθώς και οι διωγμοί που αυτοί προκάλεσαν (μικροί ή μεγάλοι) οι αυτοκράτορες αυτοί (οι οποίοι εκπροσωπούσαν μια θρησκευτική μειοψηφία στην Αυτοκρατορία και καταπίεζαν  την πλειοψηφία), έναντι των Ορθοδόξων, εξόργισαν τους τελευταίους.

Αυτοί, κυνηγούταν, ήδη από τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, από τον αιρετικό αρειανιστή γιο του, τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο και υστέρα, είχαν να υποστούν συνεχόμενα τις διώξεις και τις απαγορεύσεις του αυτοκράτορα Ιουλιανού εναντίον τους, το πραξικόπημα του ειδωλολάτρη Προκόπιου, καθώς και τους διωγμούς του αυτοκράτορα Ευγένιου εναντίον τους, ως το τέλος σχεδόν του τέταρτου αιώνα μ.Χ.

Έτσι, δεν ξαφνιάζει, ίσως το γεγονός, πως ήταν λίγο «τσαντισμένοι» με τους ειδωλολάτρες και τους αιρετικούς της Αυτοκρατορίας, όπως και το γεγονός του ότι όταν ανέλαβε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Α’ την εξουσία, αρχίσαν οι «ανταποδώσεις» (οι δύο πριν από αυτόν αυτοκράτορες επέδειξαν επιείκεια, για το καλό της ενότητας της αυτοκρατορίας).

Ο Θεοδόσιος, θεωρήθηκε ότι επέβαλε τάχα τόσο σκληρά διατάγματα, τα οποία κατέστρεψαν πλήρως την ειδωλολατρική πίστη, παρόλο που στην πραγματικότητα, ελάχιστα είχαν αλλάξει όταν ο Ιουστινιανός ο Α’,  τα επανάφερε έναν αιώνα αργότερα.

Και οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί, «βοηθιούνταν» στο «έργο» τους αυτό, από τους Πέρσες, και σε πολλές περιπτώσεις κατέφευγαν σε αυτούς, προκειμένου να τους προστατέψουν (ιδίως όταν αποτυγχάναν να καταλάβουν την εξουσία της αυτοκρατορίας και είχαν να υποστούν διώξεις για τις πράξεις τους αυτές), πιστεύοντας παράλληλα στην υποτιθέμενη «μετριοπάθεια» και «ανεκτικότητα» τους.

[Αντίθετα, την περίοδο των διωγμών των χριστιανών στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι οποίοι  δεν απείλησαν ποτέ την εδαφική συνοχή της, εν αντιθέσι με τους αιρετικούς και τους ειδωλολάτρες μεταγενέστερα, καμμιά ξένη δύναμη δεν τους βοήθησε ή τους υποστήριξε, αλλά αντίθετα αυτοί διωκόταν για την πίστη τους, όχι μόνο στην Ρωμαϊκή και στην Περσική Αυτοκρατορία, αλλά και σε πολλά άλλα κράτη, ως και τις Ινδίες.

Βέβαια, όταν έβλεπαν τον φανατισμό που πραγματικά επικρατούσε στην Περσική αυτοκρατορία, ζητούσαν οι ίδιοι μέσω των ειρηνευτικών συνθήκων Ρώμης (και Βυζαντίου)- Περσών, να επιστρέψουν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία].
[Και στην μετέπειτα βυζαντινή περίοδο, πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1453, κάποιοι θεωρούμενοι ως πατριώτες αρχαιολάτρες φιλόσοφοι, τήρησαν πολύ αμφιλεγόμενη στάση.

Έτσι, ο Πλήθων, ο οποίος ζητούσε την δημιουργία εθνικού στρατού στο Βυζάντιο, καθώς και τον διαμοιρασμό των εθνικών κτημάτων στους φτωχούς και κοινοκτημοσύνη, προκειμένου υποτίθεται να δημιουργήσει μία νέα μικρομεσαία αγροτική τάξη και ακρίτες στρατιώτες, ήταν από τους πρώτους που «βούταγε» τα κτήματα τους, προκειμένου να αυξήσει την γη, που είχε ο ίδιος ως περιουσία (με αυτοκρατορικά χρυσόβουλα πάντα).

Επίσης, πρότεινε την υιοθέτηση της πολυγαμίας για τους άντρες, τους οποίους οι γυναίκες θα έπρεπε να υπακούν απόλυτα.

Το θρησκευτικό σύστημα του, ήταν μία συγκριτιστική μίξη πλατωνισμού (κυρίως), αλλά και ζωροαστρισμού, αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, μουσουλμανισμού και ιουδαϊσμού.

Ήθελε να το επιβάλει με την βία και όποιος δεν τα ασπαζόταν στο κράτος που ήθελε να ιδρύσει θα καίγοταν ζωντανός, όπως και οι μοίχοι, οι κτηνοβάτες, οι ομοφυλόφιλοι, αλλά και άλλες εθνικές, θρησκευτικές ή πολιτικές μειονότητες.

Το κράτος θα κυβερνούταν από μία πολιτικοθρησκευτική ολιγαρχία (ελίτ), υπό την διεύθυνση του μονάρχη.   

Και φυσικά, δεν ήταν ο μόνος υποκριτής φιλόσοφος. Πιο μετά, στην νεότερη εποχή, ο «διαφωτιστής» Βολταίρος, που υποτίθεται πως υπερασπιζόταν «μέχρι θανάτου» το δικαίωμα των άλλων για ελεύθερη έκφραση, υπερασπιζόταν και «έγλυφε» πάντα τους «φωτισμένους μονάρχες» που τους κυνηγούσαν και όχι φυσικά τον φτωχό λαό τους, που υπέφερε από τα έργα τους.

Ήταν ρατσιστής με τους φουκαράδες Αφρικανούς δούλους και τους θεωρούσε λίγο καλύτερους από τους χιμπατζήδες, ενώ ούτε και για την δικαιοσύνη ή την τιμιότητα του φημιζόταν.

Ως διοικητής μιας επαρχίας στην Πρωσία, διορισμένος από τον φίλο του, τον Μέγα Φρειδερίκο, καταχράστηκε (και έκλεψε) ως κυβερνήτης μεγάλά χρηματικά ποσά λόγω της απληστίας του, ενώ αυτή του επέφερε ήδη προσωπικά τεράστια έσοδα!!!

Για τον ίδιο λόγο, έκλεψε και τα ποιήματα και τα μουσικά έργα που είχε γράψει ο βασιλιάς Φρειδερίκος και ύστερα, το «έσκασε» στην Ευρώπη, προκειμένου να τα πουλήσει και να κερδίσει χρήματα.

Ο Μέγας Φρειδερικος, έπρεπε να εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό σε όλη την Ευρώπη, προκειμένου να τον πιάσει και να πάρει πίσω τα έργα του, και ο Βολταίρος, λόγω των διασυνδέσεων του, την γλίτωσε και του αφαιρέθηκε μόνο η διοίκηση της επαρχίας που διοικούσε ως τότε στην Πρωσία ως «τιμωρία», καθώς και οι τίτλοι που αυτή του έδινε.

Αυτός, ήταν ο πραγματικός «μέγας διαφωτιστής» Βολταίρος, ο οποίος «πλάσαρε» τις «ηθικές διαφωτιστικές φανφάρες», ως την «απόλυτη» υποτίθεται «ηθική» (καθώς και «ορθολογισμό-λογική»), θέλοντας στην πραγματικότητα μέσω αυτής, να αποκτήσει έναν ψευδο-«κώδικα ηθικής», που να δικαιολογεί για την πλήρως ανήθικη και αμοραλιστική του συμπεριφορά, καθώς και στην ανυπαρξία από πλευράς του κάθε έννοια ηθικής και δίκαιου].

 

Για τον λόγο αυτό, οι αυτοκράτορες, διαβλέποντας την διάλυση της συνοχής του κράτους τους, από την διάδοση τέτοιων διασπαστικών ιδεολογιών (και την στήριξη τους μάλιστα, από ξένα κέντρα που επέβλεπαν σε μια τέτοια εξέλιξη σε βάρος της αυτοκρατορίας), επενέβησαν άμεσα εναντίον των αιρετικών και των ειδωλολατρών.

Αυτό το έπραξαν, όχι φυσικά επειδή ήταν θρησκευτικοί φανατικοί που ήθελαν να σφάξουν κάθε αλλόθρησκο άπιστο, αλλά προκειμένου να διαφυλάξουν την ενότητα της Αυτοκρατορίας τους.

Αλώστε, πολλοί αυτοκράτορες, ως τότε ανέχονταν ακόμα και τους Εβραίους, τους Ζωροάστρες, τους Σαμαρείτες, ακόμα και πολλούς  Ειδωλολάτρες και δεν υποχρέωναν κανένα τους να γίνει με την βία Χριστιανός.

Βλέποντας όμως, ότι οι οποίες προσπάθειες τους για μετριοπάθεια (μικρή ή μεγάλη), έναντι ειδωλολατρών και αιρετικών, είχαν ως τότε αποτύχει, αλλάξαν τακτική και αρχίσαν την βίαιη ομογενοποίηση της αυτοκρατορίας, καθώς και την καταστροφή της δύναμης, όσων απειλούσαν την συνοχή της (κυρίως υπό τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό).

[Όπως όταν στην ΕΣΣΔ, όταν έπαψε η χρησιμοποίηση της «κοινής ενωτικής κομμουνιστικής ιδεολογίας», καθώς και η χρήση της κρατικής ισχύος και βίας για την «αναγκαστική ενοποίηση» διαφορετικών λαών, αυτή κατέρρευσε, τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο, διέτρεχε τότε και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

H δε δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όντως έπεσε οριστικά στα χέρια των βαρβάρων, όταν έπαψαν να υπάρχουν οι κύριοι παράγοντες συνοχής της-http://www.triklopodia.gr/400-%ce%bc-%cf%87-2017-%ce%bc-%cf%87-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b5%cf%83-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b9%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%83-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd/,http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf-406-%ce%bc%cf%87-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b4%cf%85%cf%84%ce%b9/].

Αυτή η περίοδος σύγκρουσης κράτησε σχεδόν έναν αιώνα ως τον πόλεμο Περσίας-Βυζαντίου, τον καιρό του σκληρού αυτοκράτορα Φωκά (και μετέπειτα του ένδοξου Ηρακλείου).

Τότε, οι Πέρσες εισέβαλαν στα βυζαντινά εδάφη και κατέλαβαν πολλά εδάφη όπου υπήρχαν πολλοί αιρετικοί πληθυσμοί (Μεσοποτάμια, Συρία, Αίγυπτος), αλλά και άλλες θρησκευτικές μειονότητες (π.χ. Εβραίοι), οι οποίοι τους υποδέχτηκαν αρχικά με μεγάλη χαρά ως απελευθερωτές. 

Οι Πέρσες άλλωστε, τους είχαν υποσχεθεί, ισονομία, μειωμένους φόρους, ελευθέρια λατρείας, μετριοπάθεια και δικαιοσύνη, αν επαναστατούσαν εναντίον των Ρωμαίων και ενωνόταν μαζί τους.

Και όντως, στην αρχή οι Πέρσες, παραχωρήσαν όλους τους ναούς των Ορθοδόξων στους μονοφυσίτες και κυνήγησαν άγρια τους Ορθοδόξους, ενώ σε συνεργασία με τους Ιουδαίους της Παλαιστίνης, σφάγιασαν 100.000 Χριστιανούς.

Όμως, όταν σταθεροποιήσαν την θέση τους, οι Πέρσες στράφηκαν έναντι των πρώην συμμάχων τους και τους κυνήγησαν και αυτούς τόσο αγρία, που όταν μετά την πτώση του τυράννου Φωκά, οι Βυζαντινοί υπό την ικανοτάτη ηγεσία του αυτοκράτορα Ηράκλειου, αντεπιτέθηκαν και ανακατέλαβαν τις περιοχές αυτές, οι μέχρι πριν εχθρικοί σε αυτούς πληθυσμοί, τους υποδέχτηκαν ως απελευθερωτές!!!

Με την λήξη δε του πολέμου, ύστερα από την τελική νίκη των Βυζαντινών, η τιμωρία των ενόχων των σφαγών στην περιοχή, καθώς και οι φόροι που ήταν αυτός αναγκασμένος να επιβάλλει λόγω των τεράστιων καταστροφών και των οικονομικών προβλημάτων, επέφεραν και πάλι δυσαρέσκεια στις περιοχές αυτές.

[Σε αυτό, «βοήθησε» σημαντικά και η αποτυχημένη προσπάθεια του αυτοκράτορα, να επιβάλλει το «ενωτικό» και αιρετικό,  τόσο για τους ορθοδόξους, όσο και για τους μονοφυσίτες, «δόγμα του μονοθελητισμού», το οποίο απέρριψαν με απέχθεια και αποτροπιασμό και οι δυο πλευρές].

Και η ιστορία επαναλήφθηκε και πάλι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Στην συνέχεια, ήρθαν οι Άραβες στην περιοχή, υπό τον «μανδύα του ισλάμ».

Και αυτοί, υποσχέθηκαν στους μονοφυσίτες της Αίγυπτου, της Μεσοποτάμιας και της Συρίας, ισονομία, μειωμένους φόρους, ελευθέρια λατρείας, μετριοπάθεια και δικαιοσύνη, αν επαναστατούσαν εναντίον των Ρωμαίων και ενωνόταν μαζί τους.

Και όντως, στην αρχή, οι Άραβες (όταν κατέκτησαν τις περιοχές αυτές), παραχωρήσαν όλους τους ναούς των Ορθοδόξων στους μονοφυσίτες, τους έδωσαν αρκετές φορολογικές ελαφρύνσεις, ενώ κυνήγησαν άγρια τους Ορθοδόξους.

Όμως, όταν σταθεροποιήσαν την θέση τους, οι Άραβες στράφηκαν βίαια έναντι των πρώην συμμάχων τους και τους κυνήγησαν και αυτούς τόσο αγρία (με διωγμούς, εξισλαμισμούς, χαράτσι και άλλα ωραία-http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bc%ce%b1%ce%b9%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%84%ce%b6%ce%b9/), που από τότε, και μέχρι σήμερα δεν έχουν σταματήσει ούτε στιγμή, οι διωγμοί των Χριστιανών (Ορθοδόξων και μη) από τους μουσουλμάνους σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής!!!

Στην νεότερη εποχή, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά από την προδοσία των πρακτόρων τους Μπολσεβίκων εις βάρος της ίδιας τους της χωράς (http://attikanea.blogspot.gr/2017/03/kai-meta.html), πολλά ρωσικά εδάφη στα οποία κατοικούσαν πληθυσμοί, που απεχθάνοταν την ρωσική κυριαρχία, αυτοί τους είδαν αρχικά ως ελευθερωτές.

Πιο πριν, οι ίδιοι είχαν ενθαρρύνει τον εθνικισμό και τις τάσεις ανεξαρτησίας των λαών αυτών από τους Τσάρους, προκειμένου να τους αποδυναμώσουν, δημιουργώντας έτσι ένα εσωτερικό μέτωπο στους Ρώσους, όταν θα τους επιτίθονταν ταυτόχρονα και οι ίδιοι, ανυπομονώντας τα εδάφη αυτά και οι πληθυσμοί τους, να γίνουν «ανεξάρτητα και ελευθέρα», και όταν αυτό συμβεί, να τα καταλάβουν φυσικά οι ίδιοι, υπό την εξουσία τους.

Έτσι, οι Γερμανοί, υπόσχονταν ισονομία, μειωμένους φόρους, δημοκρατία, ελευθέρια λατρείας, μετριοπάθεια, δυνατότητα ανεξαρτησίας και δικαιοσύνη στους λαούς της Ρωσικής αυτοκρατορίας, αν αυτοί αποσπόνταν από αυτή και ενωνόταν μαζί τους.

Και όντως, στην αρχή οι Γερμανοί, τους παραχωρήσαν μία «αυτονομία» και κυνήγησαν άγρια τους Ορθοδόξους εχθρούς τους, σε συνεργασία με τους λαούς αυτούς, σφαγιάζοντας πάμπολλους Ρώσους και Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Όμως, όταν σταθεροποιήσαν την θέση τους, οι Γερμανοί στράφηκαν με αχαλίνωτη βία και έναντι των πρώην συμμάχων τους και τους κυνήγησαν και αυτούς τόσο αγρία, που όταν αργότερα (οι σύμμαχοι της Αντάντ αρχικά και στην συνέχεια) οι Ρώσοι Μπολσεβίκοι του Λένιν αντεπιτέθηκαν και ανακατέλαβαν τις περιοχές αυτές, οι μέχρι πριν εχθρικοί σε αυτούς πληθυσμοί, τους υποδέχτηκαν ως απελευθερωτές!!!

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλήφθηκε και είκοσι χρονιά αργότερα, στις ίδιες ακριβώς περιοχές, με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές.

Τότε, οι πληθυσμοί της ΕΣΣΔ, στις περιοχές που είχαν κατακτήσει οι ναζί του Χίτλερ, όπως και τα σοβιετικά στρατεύματα που είχε αιχμαλωτίσει ο Χίτλερ (πέντε εκατομμύρια σε αριθμό), τα οποία είχαν καταγωγή από αυτές (π.χ. από την Ουκρανία, ή ακόμα και Ρώσους που μισούσαν τους μπολσεβίκους), απηυδησμένοι από την ανηλεή τυραννία του Στάλιν εναντίον τους, προτείναν στους ναζί, να τους στρατολογήσουν έναντι του σοβιετικού δυνάστη τους.

Οι ίδιοι, έβλεπαν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές, για άλλη μια φορά.

Πιο πριν, οι ίδιοι είχαν ενθαρρύνει με πράκτορες τους, τον εθνικισμό και τις τάσεις ανεξαρτησίας των λαών αυτών από τους Τσάρους, προκειμένου να τους αποδυναμώσουν, δημιουργώντας έτσι ένα εσωτερικό μέτωπο στους Σοβιετικους, όταν θα τους επιτίθονταν ταυτόχρονα και οι ίδιοι, ανυπομονώντας τα εδάφη αυτά και οι πληθυσμοί τους, να γίνουν «ανεξάρτητα και ελευθέρα», και όταν αυτό συμβεί, να τα καταλάβουν φυσικά οι ίδιοι, υπό την εξουσία τους.

Έτσι, οι Γερμανοί, υπόσχονταν ισονομία, μειωμένους φόρους, δημοκρατία, ελευθέρια λατρείας, μετριοπάθεια, δυνατότητα ανεξαρτησίας και δικαιοσύνη στους λαούς της Σοβιετικής αυτοκρατορίας, αν αυτοί αποσπόνταν από αυτή και ενωνόταν μαζί τους.

Και όντως, στην αρχή οι Γερμανοί, τους παραχωρήσαν μία «αυτονομία» και κυνήγησαν άγρια τους Σοβιετικούς εχθρούς τους, σε συνεργασία με τους λαούς αυτούς, σφαγιάζοντας πάμπολλους Ρώσους και Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Όμως, όταν σταθεροποιήσαν την θέση τους, οι Γερμανοί στράφηκαν με αχαλίνωτη βία και έναντι των πρώην συμμάχων τους και τους κυνήγησαν και αυτούς τόσο αγρία, που όταν αργότερα οι Ρώσοι Μπολσεβίκοι του Στάλιν αντεπιτέθηκαν και ανακατέλαβαν τις περιοχές αυτές, οι μέχρι πριν εχθρικοί σε αυτούς πληθυσμοί, τους υποδέχτηκαν ως απελευθερωτές!!!

[Σε όλο αυτό το σκηνικό, «βοήθησε» και η ρατσιστική κοσμοθεωρία και ιδεολογία του Χίτλερ, ο οποίος δεν θεωρούσε τους λαούς αυτούς ικανούς να πολεμήσουν ως στρατιώτες, ενώ ταυτόχρονα θεωρούσε υποτιμητικό, τέτοιοι «υπάνθρωποι», να πολεμούν στο πλάι των «υπεράνθρωπων» Γερμανών.

Έτσι, αντί να τους στρατολογήσει, προτίμησε, είτε να σφαγιάσει τους αιχμάλωτους στρατιώτες και τους πληθυσμούς των περιοχών αυτών, είτε να τους στείλει ως σκλάβους να δουλέψουν στα εργοστάσια στην Γερμάνια, ενώ παράλληλα άρχισε να κλέβει την γη τους, την οποία παρέδωσε σε Γερμανούς εποίκους.

(Τότε, οι λαοί αυτοί, αρχίσαν να σχηματίζουν αντάρτικες οργανώσεις εναντίον των Γερμανών, οι οποίες στην συνέχεια ενωθήκαν με τον Σοβιετικό στρατό, όταν αυτός αντεπιτέθηκε κατά των Γερμανών, μετά την μάχη του Στάλινγκραντ).

Με τον τρόπο αυτό, λόγω της άθλιας ιδεολογίας και του ρατσισμού του, ο Χίτλερ δεν έχασε μόνο την υποστήριξη των λαών αυτών και ένα πιθανό αξιόλογο στρατιωτικό δυναμικό, αλλά ίσως στο τέλος, ακόμα και τον ίδιο τον πόλεμο].

Τέλος, στις μέρες μας, για άλλη μία φορά, οι Γερμανοί, προσπαθούν υπό την ΕΕ, που έχουν υπό την ηγεσία τους, να δημιουργήσουν ένα νέο αυτοκρατορικό μόρφωμα, όπως ακριβώς έπραξαν και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες πριν από αυτούς.

Ως γνωστόν, η ΕΕ αποτελείται από πληθώρα λαών, οι οποίοι διαφέρουν σημαντικά σε πεδίο εθνικότητας, πίστης, ιστορίας, πολιτισμού (παραδόσεων), ακόμα και σε πολιτικό σύστημα.

Οι Γερμανοί, προκειμένου να χρησιμοποιούν τους πληθυσμούς των (κατακτημένων μέσω μνημονίων) περιοχών της ΕΕ, ως «εξαναγκασμένο και άνευ κόστους εργατικό δυναμικό» (δούλους), αλλά και για να εκμεταλλευτούν (και να «οικειοποιηθούν»-«κλέψουν») τους ορυκτούς πόρους, την γη τους, το εμπορικό τους δίκτυο (στεριάς-θαλάσσης), καθώς και τα γεωστρατηγικά τους σημεία, χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους, προκειμένου να θέσουν τους πληθυσμούς αυτούς υπό τον άμεσο έλεγχο τους.

Πρώτη μέθοδος, είναι, όπως είναι φυσικό, η βία. Όποιος τολμούσε να εξεγερθεί ή να επαναστατήσει (πολιτικά και οικονομικά) εναντίον τους, πατασσόταν αμείλικτα, μέσω της ισχυρής οικονομικής-πολίτικης (και όχι μόνο) πίεσης των Γερμανών.

Άλλη μέθοδος είναι, να δίνουν κάποια οικονομικά ή πολιτικά προνόμια σε όποιους από τους λαούς αυτούς και τους ηγέτες τους (δηλαδή τις ανώτερες πολιτικοοικονομικές ηγεσίες των), δεχόταν να υποταχτούν οικειοθελώς σε αυτούς και να συνεργαστούν μαζί τους.

Ταυτόχρονα με αυτά, προωθήσαν μια κοινή «ευρωπαϊκή» παιδεία σε όλους τους υποταγμένους λαούς (όσων δεν ήταν δούλοι σε αυτούς ή «PIIGS», όπως έλεγαν οι ίδιοι κοροϊδευτικά, οι οποίοι όμως δεν είχαν παρά ελάχιστα από τα δικαιώματα των Γερμανών πολιτών και άπειρες υποχρεώσεις, όντας στην πραγματικότητα μόνο σε λίγο καλύτερη θέση από τους «PIIGS»), μέσω της οποίας προέβαλαν την αρχή και την ιδεολογία της μιας ενιαίας Ευρωπαϊκής Ένωσης (μιας γερμανικής Αυτοκρατορίας στην πραγματικότητα).

[Και πολλές φορές έδωσαν ακόμα και το δικαίωμα σε πολλούς λαούς, έτσι ώστε αυτοί να γίνουν επίσημα μέλη της ΕΕ, , προκειμένου αυτοί, ως «ελεύθεροι» και επίσημα μέλη της ΕΕ πια, να πληρώνουν περισσότερους φόρους σε αυτή, παραχωρώντας την εθνική τους κυριαρχία στους Γερμανούς, και με τον τρόπο αυτό, να αποκτήσει η ΕΕ, καινούργια έσοδα και μέλη, με κοινή συνείδηση πως ήταν και αυτοί πια Ευρωπαίοι, συμπάσχοντας μαζί με τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις φορομπηχτικές πληρωμές των φόρων].

Η τελευταία παράμετρος που σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν οι Γερμανοί, ήταν η πίστη. Για αυτό, με το σκεπτικό ότι η θρησκεία ήταν ένα συνεκτικό και έμφυτο στοιχείο των λαών (όπως οι εθνότητες, η ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα των λαών), αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό, όχι φροντίζοντας για την υγιή πίστη των ανθρώπων, αλλά προκειμένου να επιτύχουν κάτι πολύ αποτρόπαιο.

Έχοντας συνείδηση του γεγονότος, ότι σε εκείνη την χρονική περίοδο, οι λαοί προέβαλαν την διαφορετικότητά τους μεταξύ των (σαν έθνη, σαν θρησκείες και κουλτούρες), μέσω της πίστης τους (ή μέσω του εθνικισμού ή και άλλων πολίτικων ιδεολογιών), και γνωρίζοντας πως υπήρχαν πολλές και διαφορετικές θρησκείες στην αυτοκρατορία, αποφάσισαν να παίξουν το χαρτί της αναγκαστικής θρησκευτικής ομογενοποίησης.

«Μια Ένωση, μια πίστη, ένας πρόεδρος για όλη την ΕΕ» ήταν το σύνθημα τους και ο συγκρητισμός (οικουμενισμός) η πολιτική τους.

Προσπάθησαν για τον λόγο αυτό (προκειμένου να μην υπάρχουν δηλαδή ενωτικές και θρησκευτικές διαφοροποιήσεις στην απολυταρχική ηγεσία τους), να ενώσουν όλες τις θρησκείες (και τα δόγματα) της Ευρώπης σε μια (με το καλό ή με την βία).

Αυτές, επιτρέπονταν μεν, να κρατήσει η καθεμιά τους, αρκετά από τα αρχικά της χαρακτηριστικά, αλλά υποχρεωνόνταν από την άλλη παράλληλα, όλες τους, να θεωρούν (ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας), ως κοινό και ανώτατο ηγέτη τους τον πάπα της Ρώμης.

Αυτός, θεωρούταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης τους, όντας υποτίθεται ο κυριότερος εκπρόσωπος του «Θεού επί της γης» (και ποιος θα τολμούσε να επαναστατήσει και να μην υπακούσει τον υποτιθέμενο «απολυτό αντιπρόσωπο» του Θεού στην γη;).

Για τον λόγο αυτό, οι Γερμανοί χρηματοδοτήσαν τα οικουμενιστικά συνέδρια, με σκοπό την ένωση όλων των θρησκειών της ΕΕ, υπό την  ηγεσία του πάπα, ο οποίος συνεργάζεται εντατικά με την Ένωση αυτή, φιλοδοξώντας να γίνει ένας «θρησκευτικός πλανητάρχης» και ηγέτης όλων των θρησκειών της γης. 

Εξαιτίας αυτών των γεγονότων, οι πάπες παριστάνουν τους «κάλους», μιλούν για «αγάπη», αλλάζουν (προδίδουν) ευκολά κάθε δόγμα της πίστης τους (https://www.efsyn.gr/arthro/o-papas-airetikos), με σκοπό να ενώσουν αρχικά όλους τους Χριστιανούς υπό την ηγεσία τους και στην συνεχεία και όλες τις υπόλοιπές θρησκείες της γης.

Η ΕΕ, υπό τους Γερμανούς αντίθετα, φιλοδοξεί να δημιουργήσει έναν «ευρωπαίο πολίτη», χωρίς εθνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητές και διχασμούς, υπό τον συνεργάτη της τον πάπα, ο οποίος με το υποτιθέμενο «θρησκευτικό αλάθητο» του θα τον υποτάσσει στην εξουσία της, ως αντάλλαγμα για την βοήθεια που έλαβε, προκειμένου να καταστεί ο θρησκευτικός ηγέτης της ΕΕ και του κόσμου.

[Με όλα αυτά, όσοι δεν δέχονται τοις μεθοδεύσεις και τις δωροδοκίες των Γερμανών, κατά των θρησκειών και των εθνοτήτων της ΕΕ, λοιδορούνται και κυνηγιούνται αγρία ως «θρησκευτικοί φανατικοί» και «εθνικιστές».

Για τον ίδιο λόγο, ΕΕ και πάπας, προσπαθούν να παρασύρουν στο μέρος τους, τους θρησκευτικούς ηγέτες των λαών της ΕΕ, προσπαθώντας να τους κάνουν να «εισχωρήσουν» και αυτοί στον οικουμενισμό].

Στην νεότερη εποχή, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (και μετά την λήξη του), ενθαρρύναν τον εθνικισμό και τις τάσεις ανεξαρτησίας των λαών αυτών από τους Σοβιετικούς.

Όλα αυτά, προκειμένου να τους αποδυναμώσουν, δημιουργώντας έτσι ένα εσωτερικό μέτωπο στους Ρώσους, ανυπομονώντας τα εδάφη αυτά και οι πληθυσμοί τους, να γίνουν «ανεξάρτητα και ελευθέρα», και όταν αυτό συμβεί, να τα καταλάβουν φυσικά οι ίδιοι, υπό την εξουσία τους (π.χ. μέσω της χρηματοδότησης της υποτιθέμενης «πορτοκαλί επανάστασης» στην Ουκρανία το 2004 ή μέσω του πραξικοπήματος κατά του Γιανουκόβιτς το 2014- http://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B7-%CE%BA/).

Παράλληλα, οι Γερμανοί, υπόσχονταν ισονομία, μειωμένους φόρους, δημοκρατία, ελευθέρια λατρείας, μετριοπάθεια, δυνατότητα ανεξαρτησίας και δικαιοσύνη στους πρώην λαούς της Σοβιετικής αυτοκρατορίας, αν αυτοί αποσπόνταν από αυτή και ενωνόταν μαζί τους, στην ΕΕ.

Και όντως, στην αρχή οι Γερμανοί, τους παραχωρήσαν μία «αυτονομία», καθώς και οικονομικές παροχές, σε όσα πρώην μέλη της ΕΣΣΔ και του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» (π.χ. τις βαλτικές χώρες, και τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης). 

Όμως, όταν σταθεροποιήσαν την θέση τους, οι Γερμανοί στράφηκαν με αχαλίνωτη βία και έναντι των πρώην συμμάχων τους και τους κυνήγησαν και αυτούς τόσο αγρία (μέσω μνημονίων), που σε όλες τους εξελέγησαν αντιγερμανικές, αντιευρωπαϊκές, ευρωσκεπτικιστικές, λαϊκίστικες ή ακροδεξιές κυβερνήσεις (ακόμα και στην ίδια την Γερμάνια)!!!

Αργότερα μάλιστα (οι Αγγλοαμερικάνοι αρχικά και στην συνέχεια) οι Ρώσοι του Πούτιν άρχισαν να θεωρούνται από όλους σχεδόν τους λαούς της ΕΕ, ως οι απελευθερωτές από την βάρβαρη γερμανική κυριαρχία και τυραννία!!!

Θα έχει άραγε και η προσπάθεια αυτή των Γερμανών την κατάληξη των προηγουμένων;

Αυτό είναι το πιθανότερο να συμβεί, κάτι που θα επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά, ότι στους αδιόρθωτους, βάρβαρους και παράλογους Γερμανούς δυνάστες, ταιριάζει μόνιμα για την «συμμόρφωση» τους, το γνωστό λαϊκό ρητό που λέει: «όπου δεν εστί λόγος, πίπτει ράβδος».