Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΟΜΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΟΜΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, όταν το κράτος του Ισραήλ, ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το έτος 1948, τα δυο πρώτα έθνη, τα οποία έσπευσαν να το αναγνωρίσουν, ήταν αυτά των ΗΠΑ, καθώς και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ΕΣΣΔ, ευελπιστούσε ότι το Ισραήλ, λόγω της αριστερής του κυβέρνησης (υπό τον Νταβίντ Μπεν Γκούριον), το σύστημα των κολεκτιβικών κιμπούτζ της χωράς (που θύμιζαν τις σοβιετικές κολεκτίβες), αλλά και από το γεγονός πως πολλοί νέοι κάτοικοι του Ισραήλ, ήταν πρώην πολίτες της (κάτι που πίστευε πως θα βοηθούσε στην διάδοση του κομμουνισμού στο κράτος αυτό), πίστεψε πως το Ισραήλ, θα αποτελούσε φυσικό σύμμαχο της.

Όμως ο Στάλιν, ο τότε ηγέτης της ΕΣΣΔ, είχε κάνει λάθος. Το Ισραήλ, πάρα τις φαινομενικές ομοιότητες του με την ΕΣΣΔ, ήταν στην πραγματικότητα ένα εθνικιστικό κράτος, το οποίο είχε ιδρυθεί υπό την εθνικιστική ιδεολογία του Σιωνισμού (που ο ίδιος ο ΟΗΕ την είχε καταδικάσει ως ρατσιστική), ενώ είχε άμεση εξάρτηση από την Δύση και τις ΗΠΑ, των οποίων και αποτελούσε σύμμαχο.

Τότε, βλέποντας οι Σοβιετικοί, ότι το Ισραήλ παρίστανε τον φίλο τους, μόνο όσο χρειαζόταν ώστε να πάρει την ψήφο αναγνώρισης τους ως κράτος στον ΟΗΕ, εξοργισμένοι, γυρίσαν οριστικά την πλάτη τους σε αυτό και στράφηκαν προς τους Άραβες εχθρούς του.

Από αυτούς, αν και θα ήθελαν όλους να τους θέσουν υπό την επιρροή τους, γνωρίζοντας από την μια, ότι οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, δεν θα συμμαχούσαν ή θα υποτασσόταν ποτέ σε αυτούς (τόσο λόγω των διωγμών των μουσουλμάνων στην ΕΣΣΔ, όσο και λόγω της αντιμοναρχικής της τάσης, αλλά και των εντόνων οικονομικών και κοινωνών διάφορων τους) και από την άλλη, οι Άραβες, δεν ήταν θερμοί οπαδοί της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια άλλη τακτική:

Αποφάσισαν να συμμαχήσουν με τα (ισχυρά) Αραβικά κράτη εκείνα, τα οποία αν και είχαν εθνικιστική παναραβική πολιτική (π.χ. την Αίγυπτο του Νάσερ, το Ιράκ του Χουσεΐν, την Συρία του Άσαντ, την Λιβύη του Καντάφι ή την δικτατορική Αλγερία), τα οποία εκτός του μεγάλου πληθυσμού τους, διέθεταν επίσης και καίρια γεωστρατηγική θέση, καθώς και πολλά κοιτάσματα φυσικού αεριού και πετρελαίου.

Σε αυτά, φρόντισαν να αποστείλουν άμεσα πολλά όπλα (μαζί με στρατιωτικούς συμβούλους για την εκπαίδευση του στρατού τους), ενώ σε αλλά κατάφεραν να εγκαταστήσουν ακόμα και ναυτικές ή ακόμα και στρατιωτικές βάσεις (με αντάλλαγμα πάντα και την «συνδιαχείριση» των πλουσίων ορυκτών τους πόρων από την ΕΣΣΔ).

Στα κράτη δε της Μέσης Ανατολής, στα οποία η εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν εφικτή, όπως λογού χάρη στην Υεμένη, αυτή επιδιωκόταν (https://alophx.blogspot.gr/2017/12/blog-post_47.html), ενώ όσες στρατιωτικές οργανώσεις, μαχόταν υπερ. των Σοβιετικών, αμειβόταν με μεγάλες προμήθειες οπλών ή χρήματων (ακόμα και με την αποστολή Σοβιετικών στρατιωτικών ενισχύσεων, όπως στο Αφγανιστάν το 1979-http://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_34.html).

Φυσικά, οι Σοβιετικοί, δεν δίστασαν όταν συνέφερε τα συμφέροντα τους, να συνεργαστούν ακόμα και με παντελώς εχθρικά και ιδεολογικά με αυτά καθεστώτα, όπως το εχθρικό για την άθεη Σοβιετική Ένωση, ισλαμικό Ιράν (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/isis.html), και να το προμηθεύσουν όπλα στον πόλεμο του με το Ιράκ.

Αυτό το έκαναν, για το κέρδος, για να αποκτήσουν πρόσβαση στην ισχυρή γεωστρατηγική του θέση (η οποία θα τους έδινε πρόσβαση, τόσο στον Περσικό, όσο και στον Ινδικό Κόλπο) και κυρίως να «βάλουν χέρι» στα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αεριού, μετά την εκδίωξη των δυτικών χωρών από την χωρά αυτή, μέσω της υπογραφής ενός είδους συμμαχίας με το κράτος αυτό.

Όσον αφορά τους Άραβες, οι Σοβιετικοί φρόντισαν να τους ενισχύσουν με τεράστιο πολεμικό υλικό στους πολέμους αυτών με τους Ισραηλινούς, σε όλους τους πολέμους στους οποίους αυτοί πολέμησαν με τους Άραβες (http://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB-%CE%BC/).

Ταυτόχρονα οι Σοβιετικοί, φρόντισαν να δημιουργήσουν και πολλές στρατιωτικές ή ναυτικές βάσεις γύρω από την περιοχή της Μέσης Ανατολής (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη, Λιβανό ακόμα και στο Ιράν), στην προσπάθεια τους να περικυκλώσουν το Ισραήλ και τις εχθρικές για αυτούς πετρομοναρχίες του Κόλπου, έτσι ώστε σε περίπτωση πολέμου, να μπορούν να τις χτυπήσουν άμεσα από όλες τις πλευρές και να τις καταλάβουν στρατιωτικά.

Όλα αυτά, κράτησαν μέχρι και την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, από την κατάρρευση της οποίας και μετρά, έπαυσε η παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης (μετέπειτα Ρωσικής Ομοσπονδίας λόγω των μεγάλων οικονομικών της προβλημάτων μεταψυχροπολεμικά) στην περιοχή.

Ενώ, με την απομάκρυνση αυτής, σταμάτησε και η ροή του εφοδιασμού των συμμαχικών σε αυτή κρατών της Μέσης Ανατολής, καθώς και των Αραβικών τρομοκρατικών ομάδων ή ενόπλων κινημάτων που είχαν συμμαχήσει με αυτή (π.χ. της τρομοκρατικής οργάνωσης του Αμπού Νιντάλ ή την Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ).

Οπότε, λόγω της παύσης της ενίσχυσης αυτής, οι Άραβες αντίπαλοι του Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αποδυναμωθήκαν σημαντικά και αυτό κατάφερε να κυριαρχήσει σχεδόν απολυτά σε αυτή.

Από την Ρωσία, στην περιοχή αυτή, παρέμεινε μόνο η στρατιωτική της βάση στην Συρία και η συμμαχία της με την χωρά αυτή και το Ιράν. Και σαν μην έφταναν αυτά, από το 2003 και ύστερα, αμέσως μετά την εισβολή των Αμερικάνων στο Ιράκ, η επιρροή της Ρωσίας σε αυτή, φάνηκε πως έπεσε ακόμα περισσότερο:

Μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, ακολουθήσε η εκδίωξη των συμμαχικών προς την Μόσχα Σκύρων από τον Λιβανό (μέσω της δήθεν «επανάστασης των Κέδρων»), ενώ από το 2011, και την αρχή της υποτιθέμενης «Αραβικής Άνοιξης» στην Μέση Ανατολή (http://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4/, http://www.triklopodia.gr/%CF%80%CF%89%CF%83-%CE%B7-%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%83/), η Ρωσία, έχασε και τον σύμμαχο της Καντάφι.

Σύντομα, η (δήθεν) «Αραβική Άνοιξη», έφτασε και στην συμμαχική προς τους Ρώσους Συρία, στην προσπάθεια των δυτικών και των πετρομοναρχιών του Κόλπου, να αντικαταστήσουν το καθεστώς αυτό με ένα της αρέσκειας, να καταστρέψουν τον συμμαχικό άξονα της Συρίας με Ιράν και Μόσχα, αλλά και για να κατασκευάσουν τον εχθρικό προς την Μόσχα αγωγό Σαουδική Αραβία-Κατάρ-Ιορδανία-Συρία.

Ο αγωγός αυτός, θα μετέφερε το ανταγωνιστικό προς τους Ρώσους πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής στην Μεσόγειο, μέσω της οποίας αυτό, θα μεταφερόταν με τάνκερ στην Ευρώπη (υπό την ηγεμονία της Γερμανίας), η οποία με τον τρόπο αυτό, θα απεξαρντιόταν οριστικά οικονομικά και πολιτικά από τους Ρώσους.

[Το Ισραήλ, υποστήριζε όλη αυτή την προσπάθεια, τόσο πιστεύοντας πως μια «μελλοντική φιλοδυτική Συρία», θα έπαυε την συμμαχία με το Ιράν και την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, θα αναγνώριζε την παράνομη από αυτό προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν, και πως θα δεχόταν έναν ευνοϊκό προς το Ισραήλ, καθορισμό της ΑΟΖ των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αεριού, τα οποία βρίσκονται στα θαλασσιά υδάτων αυτών των δυο χωρών (και του Λιβανού)].

Όμως, τότε, ήταν που επενέβη η Ρωσία, στέλνοντας στρατό στην Συρία, χάρις στον οποίο, εκδίωξε οριστικά τους ισλαμιστές από την χωρά αυτή, ενώ στην Μέση Ανατολή, υποστήριξε την άνοδο «ισχυρών ηγετών» (στρατιωτικών και μη), όπως π.χ. του Σίσι στην Αίγυπτο ή του Χάφταρ στην Λιβύη (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CF%85%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83/), οι οποίοι όχι μόνο συμμάχησαν μαζί της, αλλά της παραχωρήσαν και ναυτικές βάσεις στις χώρες τους.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με άλλες χώρες, όπως π.χ. το Ιράν, το Σουδάν, τον Λιβανό ή την Υεμένη, οι οποίες βρίσκονται ήδη σε συνεννοήσεις με τους Ρώσους, προκειμένου να τους παράσχουν ναυτικές ή στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή (https://www.pentapostagma.gr/2018/02/%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF-%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BD-%CE%AD%CF%80%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%8D%CF%80%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF.html,  https://www.pentapostagma.gr/2017/11/%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF-%CE%B7-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1.html, https://www.pentapostagma.gr/2017/01/%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%AE%CF%81%CE%B8%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9.html, https://www.pentapostagma.gr/2017/11/ektakto-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CE%AC.html,  https://www.pentapostagma.gr/2017/01/%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%87%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF.html).

 Αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων, είναι για άλλη μια φορά η περικύκλωση του Ισραήλ και των εχθρικές για αυτών πετρομοναρχιών του Κόλπου, έτσι ώστε σε περίπτωση πολέμου, να μπορούν να τις χτυπήσουν άμεσα από όλες τις πλευρές και να τις καταλάβουν στρατιωτικά (με σκοπό να κατακτήσουν και οικειοποιηθούν τις πετρελαιοπηγές αυτής προς όφελος τους, μαζί με τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού των χωρών της περιοχής που συνορεύον με την Μεσόγειο).

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής; Άγνωστο, αλλά οι τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή (βομβαρδισμός της Συρίας και των Ρωσικών εγκαταστάσεων της περιοχής από Ισραήλ-ΗΠΑ, καθώς και η κατάρριψη Ισραηλινών μαχητικών από την Συριακή αεράμυνα και Ρώσους χείριστες, όπως και οι φήμες που ακούγονται για Αμερικανοισραηλινή εισβολή σε Λιβανό, Συρία ή Ιράν), δείχνουν πως μια πολεμική έκρηξη να μην είναι μακριά στην Μέση Ανατολή.

Κάτι που αν συμβεί θα προκαλέσει πιθανώς μια γενίκευση του πολέμου, με καταστρεπτικές συνέπειες, τόσο σε τοπικό, όσο ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδεικνύοντας τον πόλεμο στον μόνο πραγματικό κυρίαρχο της περιοχής, γιατί όπως έλεγε και ο γνωστός σε όλους μας φιλόσοφος Ηράκλειτος: «πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς».