Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν ή ήδη από την Αρχαιότητα, τα εδάφη της σημερινής Ελβετίας, κατοικήθηκαν από τον λαό των Ελβετών (κελτικής και γερμανικής καταγωγής), ο οποίος ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με την Αρχαία Ρωμαϊκή Δημοκρατία και τελικά, ύστερα από τις συνεχείς εκστρατείες των Ρωμαίων εναντίον του και συγκεκριμένα του Ιουλίου Καίσαρα, υποτάχτηκε σε αυτούς.

Για πολλούς αιώνες, οι Ελβετοί παρέμειναν υπό την κυριαρχία της ισχυρής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά τελικά από τον 5ο αιώνα μετά Χριστόν, οπότε και ξεκίνησαν οι βαρβαρικές εισβολές στα εδάφη της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτή τελικά, υστέρα από πολύχρονους αγώνες, κατέρρευσε και στα εδάφη της, δημιουργήθηκαν νέα βαρβαρικά Βασιλεία από τους λαούς που είχαν καταλάβει τις περιοχές της.

Στην συνέχεια, τον 6ο αιώνα μετά Χριστόν, την περιοχή της Ελβετίας, κατέλαβαν οι Φράγκοι, ενώ μετά την δύο σχεδόν αιώνων κυριαρχία αυτών, στην περιοχή αυτή  κυριάρχησαν οι Βουργουνδοί, μέχρι και τον 11ο αιώνα μ.Χ.

Τότε την ηγεσία της περιοχής αυτής, κατόρθωσαν να καταλάβουν οι Αυστριακοί Αψβούργοι, οι οποίοι και την ενσωματώσουν στο κράτος τους, κάνοντας την μία από τις πολλές επαρχίες τους.

Οι Αψβούργοι, προσπάθησαν επίσης να περιορίσουν τις ελευθερίες των ντόπιων αγροτών και λαών, ενώ επέβαλαν σε αυτούς πάρα πολλούς καταθλιπτικούς φόρους, ενώ ταυτόχρονα  τους φέρνονταν υπεροπτικά και με πολύ βία.

Άμεση συνέπεια της κατάστασης αυτής, ήταν οι αγρότες και γενικότερα οι λαοί της Ελβετίας, να ξεσηκωθούν έναντι των Αυστριακών καταπιεστών τους και στο τέλος, μετά από πολλούς αγώνες, να καταφέρουν τους διώξουν από τα εδάφη τους και να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος, το οποίο και ονόμασαν Ελβετική Ομοσπονδία.

Στην ουσία, το κράτος αυτό, αποτελούνταν από τα καντούνια τριών διαφορετικών λαών, παρόλο που ήταν ομόφυλοι μεταξύ τους (όντας όλοι πρώην γερμανικά φύλα), και συγκεκριμένα τα κανόνια των Γερμανόφωνων, των Ιταλόφωνων, καθώς και των Γαλλόφωνων.

Στον Μεσαίωνα, οι Ελβετοί έγιναν πολύ ικανότατοι επαγγελματίες μισθοφόροι (περιζήτητοι σε όλα τα βασίλεια της Δυτικής Ευρώπης), οι οποίοι χρησιμοποιούσαν μακριά δόρατα που θυμίζουν τις αρχαίες ελληνικές σάρισες, (μέσω των οποίων κατάφεραν να κερδίσουν και πολλές νίκες έναντι των Αυστριακών και να κερδίσουν την ελευθερία τους, καταστρέφοντας με αυτά, τόσο το πεζικό, όσο και το ιππικό των εχθρών τους).

Αντιπάλους δε σε αυτή την προσπάθεια, είχαν τους Γερμανούς μισθοφόρους Λάνγκσχεντ, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν παρεμφερείς μεθόδους με αυτούς, μαζί με πολύ μακριά σπαθιά με πολλές μυτερές άκρες, με τα οποία προσπαθούσαν να «ακινητοποιήσουν» και μα καταστρέψουν τα μακριά ακόντια των Ελβετών αντιπάλων τους.

Οι διαμάχες μεταξύ αυτών των δύο παρατάξεων, ήταν βίαιες και κράτησαν πολλά χρόνια, για σχεδόν δύο αιώνες, μέχρι και την ανακάλυψη της πυρίτιδας και των στρατιωτικών σωμάτων Τέρσιο από τους Ισπανούς, τα οποία και συντελέσαν στην οριστική πτώση των Ελβετικών μεταφορικών σωμάτων.

[θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε το γεγονός, ότι και το ορεινό ανάγλυφο της Ελβετίας, την βοήθησε πολύ επίσης να προστατευτεί από τους πολλούς αντιπάλους της, οι οποίοι ήταν δύσκολο να εισβάλουν στη χώρα αυτή, μιας και δεν υπήρχαν πολλά ελεύθερα περάσματα και πεδιάδες από τα οποία θα μπορούσαν να εισέλθουν εύκολα σε αυτήν για να την καταλάβουν].

Παρόλα αυτά, λίγο πριν την οριστική πτώση των Ελβετικών μισθοφορικών σωμάτων, αυτά κατάφεραν  να δείξουν το θάρρος τους, θυσιάζοντας μέχρι τους στρατιώτες τους, προκειμένου να προστατέψουν τον πάπα της Ρώμης κατά την διάρκεια μιας σοβαρής πολιορκίας της πόλης κατά τους χρόνους της Αναγέννησης.

Συνεπεία του γεγονότος αυτού ήταν ο πάπας, βλέποντας το θάρρος και την πίστη που είχαν προς αυτόν, να ιδρύσει την γνωστή προς τιμήν τους την γνωστή σε όλους μας  Ελβετική φρουρά του Βατικανού (η οποία δέχεται μόνο καθολικούς Ελβετούς στις τάξεις της), τα ρούχα της οποίας σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος, και η οποία αποτελεί μέχρι τις μέρες μας την προσωπική σωματοφυλακή και στρατό του πάπα.

Η διάδοση δε του προτεσταντισμού στην περιοχή αυτή κατά τον 16ο αιώνα μ.Χ., οδήγησε σε πολλές συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων καντονιών, τα όποια άλλα έμειναν πιστά στον πάπα, ενώ άλλα έγιναν προτεσταντικά.

Παρόλα αυτά, το κράτος αυτό κατόρθωσε να κρατήσει την συνοχή του και ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες, ενώ με την συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, αναγνωρίστηκε και επίσημα η ανεξαρτησία του κράτους αυτού.

Η ειρήνη, η ευημερία, καθώς και η ορθή χρήση και εξέλιξη του εμπορίου από πλευράς των Ελβετών, συντέλεσαν σημαντικά στην οικονομική πρόοδο της Ομοσπονδίας τους, καθώς και την ευημερία όλου σχεδόν του λαού τους.

Στους νεότερους χρόνους, η Ελβετία, κατακτήθηκε από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων τον 19^ο αιώνα και αποτέλεσε μία επαρχία της Μεγάλης Αυτοκρατορίας του.

Όμως, το έτος 1815, αμέσως μετά την οριστική πτώση του Ναπολέοντα, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου, Ιωάννης Καποδίστριας, προχώρησε στην αναδιοργάνωση του συντάγματος του κράτους αυτού, και προώθησε την μόνιμη ανεξαρτησία και ουδετερότητα του, εισάγοντας στο πολίτευμα αυτού, πολύ προηγμένες για την εποχή εκείνη πολιτικές μεταρρυθμίσεις.

Επίσης, ο Καποδίστριας, βοήθησε το κράτος αυτό να υιοθετήσει πολλά προοδευτικά οικονομικά μέτρα, τα οποία του επέφεραν ακόμη περισσότερη οικονομική ακμή, με συνέπεια να κερδίσει την ευγνωμοσύνη των κατοίκων του, οι οποίοι μέχρι και τις μέρες μας τον θεωρούνε ως ευεργέτη τους, ενώ έχουν κτίσει πολλά αγάλματα του Καποδίστρια στην χώρα τους, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς αυτόν.

Κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων που συντάραξαν την Ευρώπη, η Ελβετία παρέμεινε ουδέτερη και στους δύο, ενώ αποτέλεσε το κέντρο και καταφύγιο πολλών εξόριστων πολιτικών αντιφρονούντων της εποχής. 

Και επίσης, έναν έμμεσο σύμμαχο των Γερμανών, με τους οποίους συνεργάστηκε κατά την περίοδο της ηγεμονίας του Χίτλερ, ο οποίος μαζί με τους υπόλοιπους Ναζί, έστελνε στην Ελβετία πολλά κλοπιμαία, τα οποία είχαν αρπαχθεί ως λάφυρα από τις κατακτημένες από τους Γερμανούς χώρες της Ευρώπης.

[Παρόλα αυτά, θα πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Χίτλερ σχεδίαζε αν κέρδισε τον πόλεμο στην Ευρώπη, να καταλάμβανε κάποια στιγμή με έφοδο ακόμη και την ίδια την Ελβετία και να την έκανε τμήμα του τρίτου Ράιχ που ήθελε να δημιουργήσει].

Στις μέρες, η Ελβετία συνεχίζει να ευημερεί σε πολύ μεγάλους αριθμούς, έστω και αν δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα το κέντρο  της Διεθνούς τράπεζας διακανονισμών (https://alophx.blogspot.gr/2017/12/blog-post_7.html).

Επίσης, θα πρέπει να πούμε, ότι οι κάτοικοι της Ελβετίας οι οποίοι είναι σχεδόν εφτά εκατομμύρια, εκπαιδεύονται κάθε χρόνο στα όπλα, ενώ κάθε οικογένεια της χώρας έχει όπλα στο σπίτι της, τα οποία συνολικά μάλιστα είναι πολλαπλάσια σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό των κατοίκων της.

Και παρά το γεγονός, ότι πολλοί ζητούν από την Ελβετία και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς επίσης και το τι έγινε τραπεζικό κέντρο, όπως ασφαλές σημείο για ξέπλυμα και αποθήκευση μαύρου χρήματος-«φορολογικό παράδεισο» (είναι γνωστά τα 600 δις, τα οποία έχουν κλέψει και αποστείλει οι Έλληνες πολιτικοί στην Ελβετία), ενώ το κράτος αυτό, έχει μεγάλη ευημερία, στη χώρα αυτή, πρώτο έρχεται ένα ακροδεξιό κόμμα.

Το οποίο μάλιστα, αναλαμβάνει με την σειρά του ως καντούνι την διακυβέρνηση της χωράς αυτής, εφαρμόζοντας μάλιστα αντί αντιευρωπαϊκές, αντιμεταναστευτικές, καθώς και αντιισλαμικές πολιτικές, οι οποίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους κατοίκους της χώρας, οι οποίοι τις υπερψηφίζουν πολύ συχνά μέσω δημοψηφισμάτων, τα οποία έχουν καθιερωθεί στην χώρα αυτή από τον καιρό του Καποδίστρια και είναι ένας μόνιμος θεσμός της Ελβετίας.

Ποιο θα είναι άραγε το μέλλον της χώρας  αυτής; Θα κάνει άραγε το μοιραίο λάθος να ενταχτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα μάλιστα που τώρα αυτή πάει για διάλυση ή όπως πάντα και σοφά στο παρελθόν, θα διατηρήσει την ανεξαρτησία της με κάθε κόστος, δείχνοντας ποιος είναι ο ορθός τρόπος, προκειμένου ένα κράτος να ευημερεί;

Άγνωστο, αλλά μην ξεχνάμε ότι η ιστορία αποδεικνύει και μας διδάσκει το τι θα πρέπει να κάνουμε και τι θα πρέπει να αποφύγουμε στο μέλλον προκειμένου να πάει κάνεις μπροστά, γιατί όπως έλεγε και ο Ευριπίδης:  «Τυχερός είναι μόνο αυτός που διδάχτηκε ιστορία».