Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, ο λαός των Ούγγρων, κατάγεται από τις  νομαδικές φυλές των  Μαγυάρων (λαός  Ουρανικής και Ουραλικής και σλάβικης καταγωγής) , οι οποίες και έφτασαν στην κεντρική Ευρώπη το 895 μ.Χ., διάμεσου  Κεντρικής Ασίας, υπό την ηγεσία του  Άρπαντ, καταλαμβάνοντας στην πορεία με βία και λεηλασίες την περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας.

Οι Μαγυάροι από την πρώτη στιγμή που εισέβαλαν και κατέκτησαν την περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας,  αρχίσαν εξαπέλυσαν μια σειρά αιματηρών επιδρομών γεμάτες σφαγές και λεηλασίες, τόσο στην  Δυτική Ευρώπη, όσο και στο Βυζάντιο.

Αυτή η πορεία αίματος και λεηλασιών,  συνεχίστηκε για πολλές δεκαετίες, με αποτέλεσμα τεράστιες καταστροφές και εκατακόμβες θυμάτων στον άμαχο πληθυσμό λόγω της βιαιότητας των Μαγυάρων (έφτασαν σχεδόν ως την Ισπανία) ,αλλά στο τέλος, αυτοί ηττήθηκαν συντριπτικά  από τον Γερμανό Αυτοκράτορα  Όθωνα τον Α’ τον Μέγα στην μάχη του Λεχβελντ το 955 μ. Χ.

Το ίδιο έτος, ο τότε αρχηγός των Μαγυάρων, ο οποίος και ονομαζόταν Βάηκ, βαπτίστηκε Χριστιανός  με το όνομα Στέφανος  και στην συνέχεια αποφάσισε να δημιουργήσει  ένα ισχυρό βασίλειο με πρότυπο την Αγιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους.

Ο Στέφανος, ο οποίος στέφθηκε πρώτος βασιλιάς των Ούγγρων το  1001 μ.Χ., λόγω της εξαίρετης ηγεσίας του, αποκαλέστηκε αργότερα Μέγας, κατήργησε την δουλεία, επέβαλε μετριοπαθή  φορολογία στους υπηκόους του,  κατάφερε να νικήσει σε πολλές μάχες, επεκτείνοντας σημαντικά τα όρια του κράτους  του, ενώ παράλληλα, συνέβαλε σημαντικά και στην διάδοση του Χριστιανισμού στην Ουγγαρία.

Το βασίλειο των Μαγυάρων, τότε ήκμασε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, ενώ παράλληλα  γνώρισε μεγάλη οικονομική, γενόμενο  κέντρο εμπορίου και ενδιάμεσος σταθμός πολλών εμπορικών οδών της Κεντρικής Ευρώπης, ως ενδιάμεσος σταθμός για εμπόρους, οι οποίοι ταξίδευαν προς την Μέση Ανατολή.

Όμως, αυτή η περίοδος ακμής, δεν έμελλε να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού τον 13^ο μετρά Χριστόν αιώνα, το βασίλειο των Μαγυάρων  (Ούγγρων), δέχτηκε τις αιματηρές και καταστροφικές εισβολές  των Ταρτάρων, εξαιτίας της  επιδρομής των Μογγόλων και της Χρυσής Ορδής.

Όταν τελικά οι Μογγόλοι αποχωρήσαν, ο νέος βασιλιάς της χώρας, ο Μπελά ο  Δ΄, έπρεπε να προσπαθήσει να ανοικοδομήσει εκ νέου, το διαλυμένο και κατεστραμμένο από τους Μογγόλους κράτος του.

Στην συνέχεια και μετά από πολλές εναλλαγές, το στέμμα των Ούγγρων, πέρασε στον Σιγισμούνδο, τον Αυτοκράτορα της Αγίας  Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εκείνη την χρονική περίοδο, την ίδια εποχή που οι Οθωμανοί Τούρκοι, εισέβαλαν στην Κεντρική Ευρώπη.

Ο Αυτοκράτορας Σιγισμούνδο, ο οποίος  οργάνωσε μια ανεπιτυχή σταυροφορία εναντίον των Τούρκων,  ενώ μετά την ήττα του στην  Νικόπολη από αυτούς,  ο γιος του Αλβέρτος, ο οποίος και τον διαδέχτηκε στον θρόνο, εμπιστεύθηκε την άμυνα της Ουγγαρίας στον Ιωάννη Ουνυάδη, έναν ικανότατο στρατιωτικό ηγέτη της Ουγγαρίας, με  Ρουμανική καταγωγή.

Ο Ονυάδης, χάρις στις μεγάλες του στρατιωτικές ικανότητες, κατάφερε άθολη την διάρκεια της αρχιστρατηγίας του, να συγκρατήσει (νικώντας σε πολλές μάχες) προσωρινά τους Τούρκους, και πολεμώντας τους σε πολλές περιπτώσεις, όπως στην Βάρνα το  1444, ή στο Βελιγράδι το 1456.

Το 1458 μ.Χ., νέος βασιλιάς της χώρας στέφθηκε ο Ματθίας Κορβίνος, γιος του Ουνυάδη, ο οποίος και κατάφερε να συνεχίσει την νικηφόρα πορεία του πατέρα του έναντι των Οθωμανών.

Μετά τον θάνατο του Ματθία, οι Τούρκοι, υπό την διοίκηση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, εισέβαλαν στην Ουγγαρία, και το έτος  1526 μ.Χ., στην μάχη του Μοχάτς, οι Ούγγροι,  ηττήθηκαν συντριπτικά από τους Οθωμανούς, ενώ ο άτεκνος νεαρός βασιλιάς τους, ο Λουδοβίκος ο Β΄ σκοτώθηκε με μεγάλο μέρος των ευγενών και του στρατού του.

Από τότε, η χώρα, διαιρέθηκε σε τρία μέρη, ένα υπό την διοίκηση των Αυστριακών, ενώ στα αλλά δύο, ήταν το ένα υπό κατοχή από τους Οθωμανούς και το άλλο φόρου υποτελές σε αυτούς (ενώ, άλλη μια θλιβερή συνέπεια της την μάχης του Μοχάτς, ήταν και η κατάληψη της πρωτεύουσας της χώρας, της  Βούδας από τους Τούρκους).

Στην συνέχεια, και για πολλούς αιώνες, η ιστορία των Ούγγρων, ταυτίστηκε με αυτή των Αυστριακών Αψβούργων, οι οποίοι και καταφέραν ύστερα από αιώνες μαχών, να διώξουν τους Οθωμανούς από τα εδάφη της Ουγγαρίας, σχηματίζοντας με τον τρόπο αυτό, την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.

Στους δε αιώνες που ακολουθήσαν, πραγματοποιήθηκαν πολλές εξεγέρσεις των Ούγγρων εναντίον των Αυστριακών, με στόχο την ανεξαρτησία της χώρας τους, οι οποίες και καταπνίγηκαν τελικά με την βία.

Η πιο σημαντική από αυτές, ήταν η εξέγερση των ετών 1848-1849, όταν οι Ούγγροι επαναστάτες, σχεδόν κατάφεραν αν απελευθερώσουν τα εδάφη τους από τους  Αψβούργους, η οποία όμως τελικά  υπό συντρίφτηκε με τεράστια στρατιωτική συνδρομή των Ρώσων υπερ. των  Αυστριακών.

Τελικά, το 1867, η δυναστεία των Αψβούργων, κατόρθωσε να έρθει σε συμφωνία με τους Ούγγρους, στους οποίους και υποσχέθηκε συγκυριαρχία στην χώρα, καθιερώνοντας με τον τρόπο αυτό την διπλή μοναρχία της  Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, μεταξύ των Αυστριακών και των Ούγγρων.

Το καθεστώς της συγκυριαρχίας, κράτησε μέχρις και το 1914, όταν με την δολοφονία του διαδόχου του αυτοκρατορικού θρόνου, Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στο Σεράγεβο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, τότε επαρχίας της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος μεταξύ του συνασπισμού της Αντάντ και των Κεντρικών δυνάμεων.

 Μετά από τέσσερα έτη Πολέμου, η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία ηττήθηκε ολοσχερώς, ενώ στα εδάφη της, ιδρυθήκαν τα κράτη της  Αυστρίας, της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, καθώς  και της Ουγγαρίας.

Με τις συνθήκες του έτους 1920, αποσπάστηκαν από την Ουγγαρία πολλά εδάφη με Ουγγρικό πληθυσμό, μεγάλο μέρος των οποίων, αποδόθηκε στην  Ρουμανία (η επαρχία της Τρανσυλβανίας), διέμενε και ένας σημαντικός πληθυσμός Ούγγρων.

Το 1919, οι κομμουνιστές της χώρας, υπό την ηγεσία του Μπέλα Κουν και με την χρηματοδότηση του Λένιν, εξεγέρθηκαν (μετρά την παραίτηση της κυβέρνησης Κάρολοι) και εγκαθίδρυσαν μέσω πραξικοπήματος και βίας (οντάς μια μειονότητα που κάνεις δεν ήθελε να έχει για ηγέτη), την βραχύβια Ουγγρική Δημοκρατία των Σοβιέτ.

Σύντομα όμως, η διακυβέρνηση τους έγινε τόσο τυραννική, ώστε ο λαός της χώρας επαναστάτησε εναντίον τους, και τότε, λόγω του γεγονότος αυτού, βρήκαν οι Ρουμάνοι την ευκαιρία, να εισβάλουν στην χώρα, και να καταλάβουν την Βουδαπέστη.

Στην συνέχεια, παρέδωσαν τη ηγεσία της χώρας στον  ναύαρχο Μίλος Χόρτι, ο οποίος και διέλυσε με την βοήθεια τους την Ουγγρική Δημοκρατία των Σοβιέτ, ενώ τότε, σημειωθήκαν πολλές πράξεις αντεκδίκησης έναντι των κομμουνιστών.

Στηn διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ουγγαρία βρέθηκε στο πλευρό της Γερμανίας, αλλά ηττήθηκε τελικά και καταλήφθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα το 1945, ενώ το 1948, στην χώρα αυτή, εγκαθιδρύθηκε κομμουνιστικό καθεστώς.

Το 1956, σημειώθηκε εξέγερση των πολίτων έναντι του καταπιεστικού κομμουνιστικού καθεστώτος, αλλά το αίτημα του τότε πρωθυπουργού της χώρας, Ίμρε Νάγκυ, για  αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων, αποχώρηση της Ουγγαρίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, είχε ως τελικό αποτέλεσμα την στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών σε αυτή.

Η εξέγερση του ουγγρικού λαού, καταπνίγηκε στο αίμα (25.000 νεκροί), ο Νάγκυ συνελήφθη (εκτελέστηκε το έτος 1958), και στην χώρα εγκαθιδρύθηκε ένα στυγνά δικτατορικό φιλοσοβιετικό κομμουνιστικό καθεστώς, για τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Το 1989, ύστερα από τις εξελίξεις στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και την κατάρρευση του κομμουνιστικού Ανατολικού μπλοκ στην περιοχή αυτή, ο κομμουνισμός στην χώρα αυτή κατέρρευσε, ενώ την θέση του, πηρέ ένα (εξίσου στυγνό) νεοφιλελεύθερο (δήθεν δημοκρατικό) καθεστώς.

Τα περισσότερα μέλη της νέας κυβέρνησης, ήταν πρώην κομμουνιστές, τα οποία εν μια νυκτί, μεταμορφώθηκαν (τάχα) σε δημοκράτες και αντιστασιακούς στο πρότερο κομμουνιστικό καθεστώς, ενώ οικειοποιήθηκαν την κρατική περιουσία προς όφελος τους, αποκτώντας τεράστιες περιουσίες ή πουλήσαν μεγάλο μέρος της σε εταιρίες δυτικών συμφερόντων, φτωχοποιώντας πλήρως τον ίδιο τους τον λαό.

Δηλαδή στην χώρα αυτή, συνέβη επακριβώς ότι συνέβη και στην Ρωσία, αμέσως μετρά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

[Στην δε εξωτερική της πολιτική, η Ουγγαρία προσανατολίστηκε στην ένταξη της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ-ΕΕ) και σε μια συμμαχία με την Δύση, ενώ σε συνεργασία με την Τσεχία, την Σλοβακία και την Πολωνία, ίδρυσε την «Ομάδα του Βίζενγκραντ», τόσο για να επιτύχουν από κοινού οι χώρες αυτές τους παραπάνω στόχους, όσο και για να λύσουν τα μεταξύ τους προβλήματα.

Η Ουγγαρία, εισήλθε στην ΕΕ το 2004].

Όμως, η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζεται ως τις μέρες μας, άλλαξε την πολιτική κατάσταση στην χώρα αυτή. Στην Ουγγαρία, που ως τότε είχε υποφέρει από τις «μνημονικές» και νεοφιλελεύθερες πολιτικές που της επέβαλλε η ΕΕ της Γερμανίας και η Δύση, εκλέχτηκε ως πρωθυπουργός, ο πατριώτης Βίκτωρ Ορμπάν (αν και ο ίδιος ο Ορμπάν στα νιάτα του σπούδασε με υποτροφία του ιδρύματος Σόρος), το έτος 2010.

Αυτός, εκμεταλλευόμενος το μίσος του λαού του για την ΕΕ, καθώς και την ταυτόχρονη άνοδο του πατριωτισμού και του εθνικισμού στην Ουγγαρία (ο Ορμπάν κέρδισε σχεδόν το 50% των συνολικών ψήφων, ενώ οι ακροδεξιοί σχεδόν το 25%), στράφηκε κατά της ΕΕ και της Γερμανίας, αντιστάθηκε στην φιλολαθρομεταναστευτική πολιτική της, ενώ προώθησε πολύ καλές σχέσεις και με την Ρωσία του Πούτιν, καθώς και τις ΗΠΑ του Τραμπ.

Και όλα αυτά,  πάρα τις προσπάθειες του πανάθλιου συμπατριώτη του, του διαβόητου σε όλους μας Τζορτζ Σόρος (του οποίου ο Ορμπάν έκλεισε το προβοκατόρικο Πανεπιστήμιο Σόρος στην Βουδαπέστη), τον φίλο-χρηματοδότη των αναρχικών και των λαθρομεταναστών (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/01/blog-post_254.html,https://slpress.gr/koinonia/antiexousiastes-kai-organomeno-eglima-stratologoun-metanastes/,http://www.defence-point.gr/news/meta-tin-evropi-o-george-soros-stochopii-tora-ke-to-israil-gia-to-metanasteftiko), καθώς και υποκινητή πολλών (δήθεν αυθορμήτων) «εξεγέρσεων» (http://www.triklopodia.gr/%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BD%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B6/#).

Αυτός, βλέπει με τρόμο, το τέλος των πολιτικών του να έρχεται (https://www.pentapostagma.gr/2018/01/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%AE%CF%84%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD.html) και ωρύεται παραληρηματικά κατά πάντων, ακόμα και των μέσων δικτύωσης, που και ο ίδιος χρησιμοποιεί για την προπαγάνδα του (http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/01/google-facebook.html), ενώ την ίδια στιγμή, δέχεται και το άδειασμα των ΗΠΑ (https://www.pentapostagma.gr/2018/02/%CE%B5%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BC.html).

Και παρόλες τις πιέσεις από ΕΕ, Γερμανία και Σόρος, ο Ορμπάν (http://www.zougla.gr/kosmos/article/ougaria-o-viktor-ormpan-kerdise-tesera-akomi-xronia-stin-eksousia), θριάμβευσε στις εκλογές της 8 Απρίλιου στην χώρα του (δεύτερο βγήκε το ακροδεξιό κόμμα Jobbik), προς μεγάλη δυσαρέσκεια των Μέρκελ-Σόιμπλε και προς μεγάλη χαρά των συμμάχων του (των χωρών του Βίζενγκραντ, αλλά και της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της Κίνας).

[Επίσης, το 2018, οι Ούγγροι συγκρούονται με τους Ρουμάνους, αφού η ουγγρική μειονότητα στην Ρουμανία απαιτεί αυτονομία με την υποστήριξη της Ουγγαρίας (την οποία η Ρουμανία αρνείται πεισματικά), ενώ πρόσφατα, άρχισε να συγκρούεται και με την Ουκρανία για την ουγγρική μειονότητα της χώρας  αυτής (http://www.defence-point.gr/news/archisan-kolpa-zorika-pollon-me-tin-oungriki-mionotita-tis-oukranias)].

Το παράδειγμα του, πιθανώς θα λειτουργήσει ως «συγκοινωνούν δοχείο» για εκλογές σε άλλες χώρες, για την ανάδειξη παροιμιών με το δικό του πολιτικών κινημάτων (όπως τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ρωσία και Ιταλία το 2018, ενίσχυσαν τον ίδιο), κάτι που θα κάνει τα τσιράκια της ΕΕ, να χάσουν τον ύπνο τους;

(π.χ. στην Πολωνία, οπού στις αρχές του 2019 διεξάγονται βουλευτικές εκλογές και αναμένεται σε αυτές, να επικρατήσει το συμμαχικό προς τον Ορμπάν κόμμα του ομοϊδεάτη του Κανίσκι με σημαντικές για την Πολωνία συνέπειες-http://corfiatiko.blogspot.gr/2018/01/blog-post_146.html#more).

Θα είναι άραγε αυτή η μελλοντική πορεία των γεγονότων στην χώρα αυτή και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Άγνωστο, αλλά όπως λέει και λαϊκή παροιμία, η απάντηση στις προσπάθειες αλλογενών δυνάμεων να επιβληθούν συνεχώς και ξεδιάντροπα στα εθνικά συμφέροντα άλλων κρατών, θα μπορούσε να είναι: «μια του κλεφτή, δυο του κλεφτή, τρεις και η κακή του μοίρα».