Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η πειρατεία, θεωρείται μαζί με την πορνεία, το εμπόριο, την κατασκοπία, την αλιεία, την γεωργία, την κτηνοτροφία, καθώς και την δουλειά των στρατιωτικών, ένα από τα αρχαιοτέρα επαγγέλματα που υπάρχουν στον κόσμο μας. 

Ήδη από την αρχαιότητα, ο «θεσμός της πειρατείας», «ευδοκιμούσε» σε πολλές χώρες της Μεσογείου.  Έτσι, στην Αρχαιά Ελλάδα, ήδη από τους Μυκηναϊκούς χρόνους (αλλά και στους Γεωμετρικούς και στους Αρχαϊκούς), η πειρατεία εφαρμοζόταν εκτενέστατα και μάλιστα θεωρούταν από τις τότε κοινωνίες, ένας ιδιαίτερα τιμητικός και ηρωικός τρόπος ζωής (όπως ακριβώς έκαναν και οι Τρώες).

Οι εισβολές των πειρατών σε άλλα πλοία (κυρίως εμπορικά), με στόχο την κλοπή των προϊόντων και των χρήματων που αυτά μετέφεραν ήταν συνέχεις, όπως και οι επιθέσεις σε λιμάνια και πόλεις, ενώ οι πειρατές, ορισμένες φορές ανάβαν μέσα στις νύκτες σε διαφορά σημεία φωτιές, προκειμένου να παραπλανήσουν τους καπετάνιους των διερχομένων πλοίων.

Με κύριο σκοπό, να τους κάνουν μέσω των φωτιών αυτών, να νομίσουν ότι πλησιάζουν σε λιμάνια και να τους κατευθύνουν προς τα μέρη που βρισκόταν αυτοί, και έτσι να τους ληστέψουν ευκολότερα.

Μάλιστα, την πειρατεία σε πολλές περιπτώσεις, δεν την εφάρμοζαν μόνο μεμονωμένα κράτη, αλλα την χρηματοδοτούσαν και την προωθήσαν ακόμα και ολόκληρες πόλεις και βασίλεια, με σκοπό τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό των ιδίων, συνάμα με την αποδυνάμωση (πολιτική, οικονομική και στρατιωτική) των εχθρικών έναντι των ιδίων κρατών.

Έτσι, στην Αρχαιότητα, ήταν γνωστές οι περιπτώσεις της επιδοτούμενης πειρατείας από την Σάμο (επί τυράννου Πολυκράτη), την Ιωνία, τους Αιτωλοακαρνάνες και τους Κρητικούς.

Η μεγάλη ανάπτυξη της πειρατείας στην Αρχαιότητα στην Αρχαιά Ελλάδα, είχε ως συνέπεια, πολλά Ελληνικά κράτη, εκτός των οχυρώσεων και της ναυπήγησης ισχυρών στολών και οπλών, να αναλάβουν στρατιωτικές εκστρατείες για την εξόντωση των πειρατών.

Πρώτη προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή ήταν σύμφωνα με τον ιστορικό Θουκυδίδη, οι εκστρατείες των Μινωιτών, τις οποίες ακολούθησαν στα μετέπειτα χρονιά, οι εκστρατείες της Α’ Αθηναϊκής συμμαχίας έναντι των πειρατών (με σκοπό αυτοί να παύσουν την παρεμπόδιση του επικερδούς για την Αθηνά εμπορίου στην Μεσόγειο), των Ροδίων, καθώς και του Μεγάλου Αλέξανδρου και των διαδόχων του.

[Παρόλα αυτά, κάποιοι βασιλείς της Μακεδονίας στα μετέπειτα χρονιά, όπως π.χ. ο Φίλιππος ο Ε’ και ο Πέρσες, επιδοτούσαν κουρσάρους για να εισβάλουν σε Ελληνικά και μη εδάφη, στήνοντας μάλιστα και βωμούς στην ασέβεια και στην παρανομία, με σκοπό με τρόπο αυτό, να δικαιολογήσου τις πράξεις τους].

Παράλληλα, στην αρχαιότητα, ιδιαίτερα βίαιοι και ικανοί πειρατές, θεωρούταν οι Φοίνικες, οι Ετρούσκοι και οι Ιλλυριοί. Οι Φοίνικες πειρατές όμως, ηττήθηκαν τελικά από τους Έλληνες και περιορίστηκε η δύναμη τους, οι Ετρούσκοι από τους Κυμαίους (ναυμαχία της Κυμης-https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/04/23/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82-524-%CF%80-%CF%87/), καθώς και τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο τον Α’ (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9/), ενώ οι Ιλλυριοί, συντρίφτηκαν οριστικά από τους Ρωμαίους στον Α' Ιλλυρικό Πόλεμο.

[Γνωστοί πειρατικοί λαοί στην Αρχαιότητα, ήταν και οι λεγόμενοι «λαοί της Θάλασσας», οι οποίοι, υστέρα από τις καταστροφές που έσπειραν για πολλά έτη στην Μεσόγειο, συντρίφτηκαν τελικά από τους Αιγυπτίους του Φαραώ Ραμσή του Γ’].

Η ίδια μοίρα (δηλαδή η στρατιωτική συντριβή από τους Ρωμαίους) έλαχε και στους διαβόητους Κιλικίους πειρατές από τον Πομπήιο τον Μέγα, επειδή αυτοί παρενοχλούσαν το ρωμαϊκό εμπόριο στην περιοχή και απαγάγανε συχνά Ρωμαίους πολίτες (ενώ στην διάρκεια των Μιθριδατικών πολέμων-http://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%BA/-,οι πειρατές της περιοχής αυτής, αποτέλεσαν συμμάχους του εχθρού τους, του Μιθριδάτη).

Έτσι, μετά την αποτυχημένη ναυτική εκστρατεία του στρατηγού Μάρκου Αντώνιου (πατερά του στρατηγού Μάρκου Αντώνιου της Β’ Τριανδρίας) και την συντριπτική ήττα και αιχμαλωσία του στην Κρήτη από τους πειρατές του νησιού, ανέλαβε την εκστρατεία έναντι αυτών και των πειρατών της Κιλικίας ο Πομπήιος (μέλος της Α’ Τριανδρίας), ο οποίος με την έξυπνη στρατηγική και τον ισχυρό στόλο του, τους διέλυσε πλήρως σε λίγους μόλις μήνες.

Συγκεκριμένα, χρησιμοποίησε 500 πλοία, 120.000 στρατιώτες και 6.000 τάλαντα (ένα ποσό μεγαλύτερο του μισού ετήσιου προϋπολογισμού των ΗΠΑ σε σημερινές συνθήκες), ενώ κατέστρεψε 120 πειρατικές βάσεις, 500 πλοία και θανάτωσε 10.000 πειρατές.

[Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Αρχαιότητας, η Δήλος, δεν πειράχτηκε ποτέ από τους Ρωμαίους, αφού σε αυτό κατέληγαν πολλές φορές ως σκλάβοι οι αιχμάλωτοι των πειρατών (όταν δεν δινόταν για αυτούς λύτρα), τους οποίους αγοράζαν πολύ συχνά, οι κατά τα άλλα υποτιθέμενοι Ρωμαίοι «διώκτες τους»].

Στην συνέχεια, η Μεσόγειος, αποτέλεσε για πολλούς αιώνες μια ασφαλή για το εμπόριο και την ναυσιπλοΐα «Ρωμαϊκή λίμνη», μέχρι και την εποχή της εισβολής των βάρβαρων στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (http://www.triklopodia.gr/400-%CE%BC-%CF%87-2018-%CE%BC-%CF%87-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD/,http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF-406-%CE%BC%CF%87-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9/), με μοναδικές εξαιρέσεις τις πειρατικές εισβολές  των Γότθων και Μερούλων τον 3^ο μετά Χριστόν αιώνα.

Το δε σημαντικότερο πειρατικό βασίλειο που ιδρύθηκε μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Μεσόγειο, ήταν αυτό των βανδάλων στην Καρχηδόνα, το οποίο μετά από πολλές δεκαετίες πειρατικής δράσης, διαλύθηκε τελικά από τον Βυζαντινό στρατηγό Βελισάριο το 534 μ.Χ.

Μια νέα περίοδος πειρατείας στην Μεσόγειο, ξεκίνησε με την άνοδο του ισλάμ, όταν οι φανατισμένοι Άραβες μουσουλμάνοι, επιτιθόταν στα Χριστιανικά πλοία, όχι μόνο για να επιτύχουν εύκολο και ταχύ πλουτισμό μέσω της πειρατείας ή για να αποδυναμώσουν τους κρατικούς εχθρούς τους, αλλά και γιατί πίστευαν ότι με τον τρόπο αυτό έπλητταν τους «απίστους» αλλοθρήσκους εχθρούς τους, και συνάμα διατράνωναν την ισχύ του ισλάμ.

Έτσι, πολλοί από τους πειρατές αυτούς, ήταν κρατικά επιδοτούμενοι από πολλά αραβικά ισλαμικά κράτη, με στόχο να πλήξουν τους Χριστιανούς ανταγωνιστές τους γεωπολιτικά και εμπορικά (αποκόπτοντας τους από διαδρομές εμπορίου και αποδυναμώνοντας την οικονομία τους μέσω κλοπής των εμπορικών τους προϊόντων και της καταστροφής πλοίων ή της αιχμαλωσίας υπηκόων τους).

Διαβόητο δε πειρατικό κράτος την περίοδο του Μεσαίωνα, ήταν το Αραβικό εμιράτο της Κρήτης, το οποίο διαλύθηκε και οι κάτοικοι του απελευθερωθήκαν από την κυριαρχία των Αράβων υστέρα από επιτυχή εκστρατεία του Βυζαντινού στρατηγού (και μετέπειτα Αυτοκράτορα) Νικηφόρου Φωκά, 

Επίσης, γνωστό πειρατικό κράτος, ήταν και το Αραβικό εμιράτο της Σικελίας, το οποίο διαλύθηκε από τους Νορμανδούς, οι οποίοι και συνέχισαν τις πειρατικές εκστρατείες του έναντι του Χριστιανικού Βυζάντιου (και των Αράβων).

Αλλά το πιο διάσημο Αραβικό πειρατικό κράτος, ήταν το Σελτζουκικό ισλαμικό κράτος του εμίρη Τζαχά, με πρωτεύουσα την Σμύρνη, το οποίο διεξήγαγε συνέχεις ναυτικές (και όχι μόνο) επιθέσεις κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 11^ο αιώνα μετά Χριστόν, αιχμαλωτίζοντας τους  κάτοικους των περιοχών με στόχο τα λύτρα ή την απόκτηση σκλάβων, ενώ ήθελε να καταλάβει ακόμα και την ίδια την Κων/λη και να στεφθεί Αυτοκράτορας της.

Με την βοήθεια δε ενός Βυζαντινού πλοιοκτήτη, δημιούργησε ισχυρό πολεμικό στόλο, και μέσω αυτού, κατέλαβε την Λέσβο, την Χίο, την Σάμο και την Ρόδο, και στην συνέχεια, συμμάχησε με τους Πετσενέγκους, με σκοπό να επιτεθούν από κοινού οι δυο σύμμαχοι στην Κων/λη και να την καταλάβουν.

Όμως ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας  Αλέξιος ο Α’ ο Κομνηνός, εκστράτευσε με 100.000 στρατιώτες έναντι 120.000 Πετσενέγκων, νικώντας τους στην μάχη στο Λεβούνιου (και ματαιώνοντας με τον τρόπο αυτό οριστικά τα σχέδια του Τζαχά), ενώ η μετέπειτα προσπάθεια του Τζαχά να συμμαχήσει με τον Σουλτάνο του Ρουμ, Κιλίτς (ή Κιλίτζ) Αρσλάν τον Α΄ έναντι των Βυζαντινών, απέτυχε χάρις την ικανή διπλωματία του Βυζαντινού Αυτοκράτορα.

Και μάλιστα, το 1094, μ.Χ., ο μεθυσμένος Τζαχά, δολοφονήθηκε από τον Κιλίτς Αρσλάν κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου στη Σμύρνη, ενώ ο γιος του, που τον διαδέχθηκε, έχασε πολλά εδάφη από τους Βυζαντινούς μετά την μάχη του Δορυλαίου.

[Βέβαια, υπήρχαν και λίγα ευρωπαϊκά πειρατικά σταυροφορικά κράτη, όπως π.χ. ήταν το κράτος των Ιωαννιτών ιπποτών στην Μάλτα, το οποίο επιτιθόταν στους Μουσουλμανικούς στόλους, εκτελώντας με τον τρόπο αυτό μια «ναυτική Σταυροφορία» κατά των ισλαμιστών εχθρών του].

Στα νεότερα χρονιά, ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε η πειρατεία κατά τον 16^ο, 17^ο, καθώς και τον 18^ο αιώνα, ο οποίοι και θεωρούνται ως η «χρυσή εποχή της πειρατείας». Τα έτη αυτά, η πειρατές (και κυρίως οι κουρσάροι), αυξήθηκαν αριθμητικά δε πολύ μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη, οντάς επιδοτούμενοι μάλιστα από τα ίδια τα ευρωπαϊκά κράτη.

Αυτό συνέβη, εξαιτίας του γεγονότος, του ότι πολλά ευρωπαϊκά κράτη, βρισκόταν σε πόλεμο μεταξύ τους (π.χ. οι προτεστάντες Άγγλοι και Ολλανδοί με τους καθολικούς Ισπανούς και Πορτογάλους, οι οποίοι εξουσίαζαν τον νέο Κόσμο (Αμερική), καθώς και τον πλούτο που αυτός περίεχε.

Οπότε οι Άγγλοι (κυρίως), χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν πειρατές, οι οποίοι επιτίθοταν σε ισπανικά πλοία που μετέφεραν πλούσια εμπορεύματα και χρυσό, και σε αντάλλαγμα αυτοί, έδιναν το σημαντικότερο μέρος των λάφυρων τους στους χρηματοδότες τους.

Επίσης, οι πειρατές αυτοί, επιτιθόταν σε εχθρούς και λιμάνια των Άγγλων σε παγκόσμια κλίμακα (π.χ. το παγκόσμιο πειρατικό ταξίδι και λεηλασίες του Σερ Φράνσις Ντέρεκ υστέρα από διαταγή της βασίλισσας Ελισάβετ και η διάλυση πολλών ισπανικών αποικιών και λιμανιών που αποδιοργάνωσε το ισπανικό εμπόριο και οικονομία ή η επιδρομή του ιδίου στην ισπανική πολεμική ναυτική βάση του Καδίξ).

Στην συνέχεια, οι ίδιοι πειρατές, ευδοκίμησαν στην Καραϊβική, και πάλι χάρις στην υποστήριξη των Μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες τους χρησιμοποιούσαν για να πληγούν τους εχθρούς τους, ενώ μέσω των λάφυρων από τις πειρατείες, έγιναν και οι ιδίες Μεγάλες δυνάμεις, χρηματοδοτώντας μεγάλες κατασκευές στις πρωτεύουσες τους και δυναμώνοντας τον στρατό και τον στόλο τους.

[Και φυσικά, έγιναν και οι ίδιοι οι πειρατές πλούσιοι, όπως ο διαβόητος Άγγλος κουρσάρος; Χένρι Μόργκαν, με τον πλούτο του οποίου από την πειρατεία, δημιούργησε ο συνονόματος απόγονος του την γνώση τράπεζα Μόργκαν, η οποία συνεχίζει να κουρσεύει τους λαούς μέσα από απάτες και τοκογλυφικά δάνεια, συνεχίζοντας επάξια με τον τρόπο αυτό το έργο του διάσημου πειρατή «προγονού» της].

Το ίδιο χρονικό διάστημα, οι Άγγλοι πειρατές, επιτίθονταν κατά Μουσουλμανικών στόχων, όπως  επίσης και στις ακτές της Υεμένης και της Ινδίας, πάντα με την σύμφωνη γνώμη των Άγγλων βασιλέων.

Όμως, η περίοδος αυτή έφτασε στο τέλος της, όταν οι πειρατές αρχίσαν να στρέφονται εναντίον ακόμα και των χρηματοδοτών τους, παρεμποδίζοντας το εμπόριο και την μεταφορά πρώτων υλών από τις αποικίες και τότε αυτοί, οργάνωσαν εναντίον τους ναυτική εκστρατεία και τους διέλυσαν.

Τα ίδια έπαθαν και οι κουρσάροι της Μπαρμπαλιάς (Αλγερία, Μαρόκο, Τυνήσια), όταν επιτέθηκαν εναντίον αμερικάνικων πλοίων και οι Αμερικανοί έστειλαν ισχυρό στόλο και στρατό στα κράτη αυτά, διαλύοντας τις πειρατικές βάσεις αυτών και τερματίζοντας οριστικά την «δράση» τους αυτή (όπως ακριβώς έκανε ο Πομπήιος παλαιοτέρα).

[Αλλά και οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, στα νεότερα χρόνια, χρησιμοποίησαν πειρατές κατά των εχθρών τους στα νεότερα χρόνια (π.χ. τους αδερφούς Μπαρμπαρόσα), αλλά αυτή μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό, υστέρα από την καταστροφή του οθωμανικού στόλου στην ναυμαχία της Ναύπακτου].

Στις μέρες μας, η διάλυση κρατών, όπως και η τεράστια φτώχεια άλλων, αποτελεί έναν καίριο παράγοντα για την ανάπτυξη της πειρατείας, καθώς και η τάση κάποιων ανθρώπων για εύκολο πλουτισμό, για «περιπέτεια», ο εθνικισμός, ή ο θρησκευτικός φανατισμός, όπως και η τάση κάποιων κρατών να χρησιμοποιούν τους πειρατές για την καταστροφή του εμπορίου και της οικονομίας άλλων κρατών.

[Και φυσικά, στις μέρες μας, έχουν αναπτυχθεί και νέα είδη πειρατείας, όπως π.χ. η αεροπειρατεία, η οποία μπορεί να διενεργείται τόσο με στόχο την απόκτηση λύτρων, αλλα συνάμα και για ιδεολογικούς λογούς (π.χ. οι αεροπειρατείες των Παλαιστίνιων στον Ψυχρό Πόλεμο), ή ακόμα και για «θρησκευτικούς λογούς» (π.χ. οι επιθέσεις αεροπλάνων στους δίδυμους πύργους τις 11 Σεπτέμβριου του 2001)].

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στον αιώνα μας, είναι ραγδαία αύξηση της πειρατείας στον  Ινδικό Ωκεανό, και κυρίως στην  ευρύτερη την Υεμένης και της Σομαλίας, οπού λόγω των εμφυλίων, της φτώχειας και της απολυτής κρατικής διάλυσης των χωρών αυτών, έχει αναπτυχθεί ραγδαία η πειρατεία και οι επιθέσεις των πειρατών στα εμπορικά πλοία στην κρίσιμη (οικονομικά και εμπορικά) περιοχή των Στενών του Άντεν.

Και εξαιτίας του γεγονότος, πως οι ντόπιοι ισλαμικοί πολέμαρχοι (εκ των οποίων κάποιοι συνδέονται με την Αλ Κάιντα και τον ISIS) επιτέθηκαν και πλοία δυτικών συμφερόντων, συνέλαβαν ομήρους και παρεμποδίζουν το διεθνές εμπόριο στην περιοχή, το 2008, υστέρα από απόφαση του ΟΗΕ, αποφασίστηκε εκστρατεία κατά των πειρατών στην περιοχή, η οποία συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

 Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και την πιο πρόσφατη πειρατική πράξη ενός πολύ γνωστού γειτονικού κράτους προς την χωρά μας, το οποίο, παραβίασε τα σύνορα μας και απήγαγε δυο συμπατριώτες μας στρατιωτικούς με στόχο τα «πολιτικά λύτρα».

Και όλα αυτά, υπό την ηγεσία ενός επηρμένου Τούρκου ηγέτη, ενός «νέου Τζαχά», ο οποίος, «μεθυσμένος» τις μέχρι τώρα επιτυχίες του, και έχοντας συμμαχήσει αρχικά με τους ισλαμιστές του ISIS (τους οποίους και χρηματοδοτούσε), και στην συνέχεια άλλοτε με τους Ρώσους και το ΝΑΤΟ, φαντασιώνεται την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για άλλη μια φορά (http://kokkinignosi.blogspot.gr/2016/10/blog-post_970.html).

Όμως, είναι πολύ πιθανό, οι δήθεν σύμμαχοι του (είτε αυτοί λέγονται Ρώσοι, είτε Αμερικανοί), όταν κρίνουν ότι δεν τους είναι πια χρήσιμος, να φροντίσουν να τους εξοντώσουν οριστικά πολιτικά ή βιολογικά (http://www.triklopodia.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B4/), και στην θέση του να αναδείξουν άλλους Τούρκους ηγέτες, πιο υπάκουους στους ίδιους, και με τον τρόπο αυτό, ο Ερντογάν να πάθει, ότι και ο εξίσου αλαζόνας εμίρης Τζαχάς.

Γιατί δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η ιστορία μπορεί πολλές φορές να επαναληφθεί και όπως έλεγε και ο ιστορικός Πολύβιος σε ένα γνωστό ρητό: του «Από την ιστορία μαθαίνουμε πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αλλά όλα έχουν τις αιτίες τους».

[Το άρθρο αυτό, αφιερώνεται στους δυο συμπατριώτες μας που αιχμαλώτισαν οι Τούρκοι στον Έβρο και που ακόμα αναμένεται η απελευθέρωση τους από τις Τουρκικές φυλακές και η ασφαλής επιστροφή τους στην πατρίδα μας].