ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΟΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, αμέσως μετά την διάλυση της τεράστιας Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλέξανδρου, αρχίσαν κατευθείαν οι μάχες μεταξύ των στρατηγών του για την απόκτηση της απολυτής εξουσίας, οι οποίοι υποκρινόταν ότι ενδιαφερόταν για την ενότητα του κράτους, αλλά στην πραγματικότητα, ήθελαν ή να ενώσουν όλο το κράτος υπό την ατομική ηγεσία τους, ειδάλλως, να ιδρύσει ο καθένας τους ένα ανεξάρτητο κράτος.

Τελικά, μετρά από πολλές συγκρούσεις και μάχες που ακολουθήσαν μεταξύ των διάδοχων, σχηματίστηκαν τελικά οριστικά υστέρα από σαράντα χρονιά, τέσσερα ανεξάρτητα μεταξύ τους κράτη με δικό του βασιλιά το καθένα (το βασίλειο των Αντιγονιδών στην κυρίως Ελλάδα, των Ατταλίδων στην Πέργαμο-τα εδάφη της σημερινής Τουρκίας, των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, καθώς και των Σελευκιδών στα εδάφη Συρίας-Μεσοποταμίας-Ιράν).

Στην συνέχεια, τα ανεξάρτητα πια αυτά κράτη, πολέμησαν με πολύ βίαιο τρόπο μεταξύ τους:

Έτσι, η Πέργαμος, πολέμησε πολλές φορές με τους Σελευκίδες στην Συρία, και πολλοί περγαμηνή βασιλείς (π.χ. ο Ατταλός ο Γ’), προσπάθησαν να καταλάβουν συριακά εδάφη των Σελευκιδών, ακόμα και να προσπαθήσουν να ανεβάσουν με μισθοφορικό στρατό, φιλικές προς τους ιδίους ηγεσίες στον θρόνο των Σελευκιδών, έχοντας πολλές φορές στις προσπάθειες τους αυτές και την βοήθεια δυνάμεων από την Δύση (των Ρωμαίων).

Τελικά, οι Σελευκίδες κατάντησαν τελικά ένα προτεκτοράτο των Ρωμαίων, ενώ στην Πέργαμο, η οποία αποτελούσε τον καλύτερο σύμμαχο των Ρωμαίων, από τους οποίους έλαβε και πολλά εδάφη στην Ασία, ως αμοιβή για την βοήθεια που τους προσέφερε, οι Ρωμαίοι, όταν νίκησαν τους Σελευκίδες, προσπάθησαν να την αποδυναμώσουν και αυτή, εκδιώκοντας μη φιλικούς στους ιδίους ηγέτες και μειώνοντας τα εδάφη της.

Είναι αλώστε γνωστή η ιστορία της διαθήκης του βασιλιά της Περγάμου, ο Ατταλός ο Γ’, ο οποίος με την διαθήκη του κληροδότησε το κράτος του στην Ρώμη, ενώ παράλληλα με την διαθήκη αυτή, το τεράστιο κράτος της Περγάμου, περιοριζόταν στην μικρασιάτικες κτήσεις και στην κυρίως πόλη της Περγάμου, ενώ οι υπόλοιπες κτήσεις δινόταν στους Ρωμαίους.

Επίσης, ιδιαίτερα βίαιοι υπήρξαν και οι πόλεμοι μεταξύ Πτολεμαίων της Αιγύπτου και των Σελευκιδών για τα εδάφη της Συρίας και της Φοινίκης-Παλαιστίνης, ενώ οι πρόσκαιρες προσπάθειες ένωσης των βασιλείων αυτών (π.χ. επί Πτολεμαίου του ΣΤ΄ του Φιλομήτωρος), απείχαν και λύθηκαν βίαια. 

Στην δε περιοχή της Κυρήνης (και μέρος της σημερινής Λιβύης), ηγέτης της περιοχής αυτής, ήταν ο Μάγας, έμεινε επικεφαλής της για πενήντα περίπου χρόνια, ενώ ανακηρύχτηκε βασιλιάς το 276 π.Χ., αμέσως μετά το θάνατο του Πτολεμαίου Σωτήριος.

Ο Μάγας, στην συνέχεια συνήψε συμμαχία με τους Σελευκίδες, προκειμένου να επιτύχει την ανεξαρτησία της Κυρήνης, ενώ λίγο μετά το 276 π.Χ., άρχισε εχθροπραξίες εναντίον του Πτολεμαίου του Β΄, επιτιθέμενος στην Αίγυπτο από τα δυτικά, ενώ ο Αντίοχος έκανε επίθεση στην Παλαιστίνη.

Τελικά όμως, ο Μάγας αναγκάστηκε να διακόψει την προσπάθειά του εξαιτίας της επανάστασης των Λιβύων νομάδων Μαρμαριδών. Στην δε ανατολή, ο Αντίοχος Α΄ ηττήθηκε από τα στρατεύματα του Πτολεμαίου.

Ο Μάγας, κατάφερε τελικά τουλάχιστον να διατηρήσει την ανεξαρτησία της Κυρήνης μέχρι τον θάνατό του το 250 π.Χ., αλλά λίγο αργότερα το κράτος του απορρίφθηκε εκ νέου από την Πτολεμαικό Αίγυπτο, οι ηγέτες της οποίας ενσωμάτωσαν τα εδάφη, τις εμπορικές οδούς και τις αποικίες της περιοχής στο Πτολεμαικό βασίλειο.

Στην κυρίως Ελλάδα, υπήρχε τότε μεγάλο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ενώ οι Έλληνες βρισκόταν μεταξύ τους σε συνέχεις διαμάχες.

Οι δε πολίτικες ηγεσίας της Ελλάδας τότε ήταν ιδιαίτερα ασεβείς και καταπιεστικές στον απλό λαό, ενώ ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος ο Ε’, λεηλατούσε με πειρατικά πλοία τα Ελληνικά νησιά και ιερά και έχτιζε βωμούς στην ασέβεια και την παρανομία, δείχνοντας με τον τρόπο του αυτό, απολυτή περιφρόνηση στο δωδεκάθεο.

Οι δε πολιτικοί των υπολοίπων Ελληνικών κρατών, ήταν πλήρως υποταγμένοι στους Ρωμαίους, υπάκουαν ασυζητητί σε όλες τις εντολές τους, τους καλούσαν να τους λύσουν αυτοί τα εσωτερικά τους προβλήματα, στήριζαν μόνο τα συμφέροντα της Ρώμης και των πλουσίων, αντί των Ελλήνων και των φτωχών, και γενικά, ήταν μεγάλοι προδότες και λακέδες των Ρωμαίων.

Την ιδιά περίοδο, στην περιοχή της Παλαιστίνης, ο διωγμός που εξαπέλυσε ο Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής έναντι των Εβραίων της περιοχής, είχε σαν αποτέλεσμα την έκρηξη της Επανάστασης των Μακκαβαίων (https://alophx.blogspot.gr/2017/04/blog-post_1.html) και την τελική ίδρυση του Ισραηλιτικού βασιλείου των Ασμοναίων στην περιοχή της Παλαιστίνης, Ισραήλ και μερών του Λίβανου κατά περιόδους.

Ο πόλεμοι αυτοί με τους Μακκαβαίους, αποδυνάμωσαν σημαντικά τους Σελευκίδες που είχαν πια περιοριστεί στην περιοχή της Συρίας (έχοντας κατά καιρούς τον Λίβανο υπό την κατοχή τους), ενώ έχασαν τα εδάφη της Μεσοποτάμιας υπέρ των Παρθών.

[Τα συνεχή πραξικοπήματα, οι δυναστικές διαμάχες, οι εναλλαγές βασιλιάδων, καθώς και η φυσική εξόντωση πολλών από αυτούς, αποδυνάμωσαν ακόμα περισσότερο το ήδη αποδυναμωμένο κράτος των Σελευκιδών].

Οι Ασμοναίοι, φρόντισαν επίσης έξυπνα να ενισχυόσουν στρατιωτικά τους διάφορους σφετεριστές που ήθελαν να καταλάβουν τον θρόνο των Σελευκιδών, αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τους εχθρούς τους.

Παράλληλα, συμμάχησαν από τα δυτικά με τους Σπαρτιάτες και τους Ρωμαίους, ενώ χάρις στην δύναμη τους, κατάφεραν να κρατήσουν και τους Πτολεμαίους σε μια πολιτική ευμενούς ουδετερότητας προς τους ίδιους (την κατάσταση αυτή, βοήθησε πολύ και η πολιτική αναταραχή που επικρατούσε τότε στην Αίγυπτο με εξεγέρσεις του λαού, και πτώση των τότε τυραννικών κυβερνώντων από αυτές, όπως π.χ. του Πτολεμαίου ο ΙΑ' Αλέξανδρου Β').

Τέλος, μετρά από πολλά έτη συγκρούσεων των κρατών αυτών, εμφανίστηκαν στην περιοχή οι Ρωμαίοι, οι οποίοι, ερχόμενοι από την Δύση, υπό τις εντολές του Πομπηίου του Μέγα, μέλους της  Πρώτης Τριανδρίας μαζί με τον Καίσαρα και τον Κράσσο (https://alophx.blogspot.gr/2017/06/blog-post_54.html), εισέβαλαν στην περιοχή και κατέλαβαν σταδιακά τα εδάφη της κυρίως Ελλάδας.

Επίσης, κατέστησαν την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Πέργαμο προτεκτοράτα τους, εισβάλοντας παράλληλα και καταλαμβάνοντας την Συρία, τον Πόντο και την Αρμένια, ενώ έστειλαν στρατό και στο Ισραήλ, με το οποίο είχαν συνάψει παλαιοτέρα συμμαχία (τότε το Ισραήλ, βρισκόταν υπό την κυριαρχία της μη Εβραϊκής, αλλά Αραβικής-Ιδουμαικής δυναστείας του Ηρώδη).

Αργότερα, οι Ρωμαίοι υπό την ηγεσία του Κράσσου, προσπάθησαν να εισβάλουν στα εδάφη των Παρθών, αλλά τελικά απέτυχαν πλήρως στην  προσπάθεια τους αυτή, ενώ ο ίδιος ο Κράσσος και το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του, σκοτώθηκε στην μάχη των Καρρών.

Η δε μετέπειτα σχεδιαζόμενη εκστρατεία του Καίσαρα έναντι των Παρθών, δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω της δολοφονίας του ιδίου.

Αντίθετα κιόλας, ήταν οι Πάρθοι αυτοί που τελικά εισέβαλαν αργότερα στην περιοχή της Παλαιστίνης και της Συρίας, ενώ οι Ρωμαίοι κατάφεραν να τους εκδιώξουν από αυτές, μόνο υστέρα από σκληρούς πολέμους.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, αμέσως μετά την διάλυση της τεράστιας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (https://alophx.blogspot.gr/2016/10/blog-post_12.html), αρχίσαν κατευθείαν οι μάχες μεταξύ των διάφορων Αράβων φυλάρχων για την απόκτηση της απολυτής εξουσίας (π.χ. Σαούντ, Χασεμιτών), οι οποίοι υποκρινόταν ότι ενδιαφερόταν για την ενότητα των Αράβων και του ισλάμ (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_52.html), αλλά στην πραγματικότητα, ήθελαν ή να ενώσουν όλους τους Άραβες υπό την ατομική ηγεσία τους, ειδάλλως, να ιδρύσει ο καθένας τους ένα ανεξάρτητο κράτος.

Τελικά, μετά από πολλές συγκρούσεις και μάχες που ακολούθησαν μεταξύ τους, σχηματίστηκαν τελικά οριστικά υστέρα από πολλά χρονιά πολέμων, πολλά και ανεξάρτητα μεταξύ τους Αραβικά κράτη με δικό του βασιλιά ή ηγέτη το καθένα (π.χ. το κράτος της Συρίας, του Ιράκ, της Αιγύπτου, ή της Τουρκίας, απέναντι από την Ελλάδα).

Στην συνέχεια, τα ανεξάρτητα πια αυτά κράτη, πολέμησαν με πολύ βίαιο τρόπο μεταξύ τους:

Έτσι, η Τουρκιά, πολέμησε πολλές φορές με την Συρία για την κατοχή της Αλεξανδρέττας, και πολλοί Τούρκοι ηγέτες (π.χ. ο Ερντογάν-https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_20.html), προσπάθησαν να καταλάβουν συριακά εδάφη, ακόμα και να προσπαθήσουν να ανεβάσουν με μισθοφορικό στρατό, φιλικές προς τους ίδιους ηγεσίες στον «θρόνο» της Συρίας, έχοντας πολλές φορές στις προσπάθειες τους αυτές και την βοήθεια δυνάμεων από την Δύση (π.χ. ΗΠΑ-Γερμανίας).

Τελικά, η Συρία,  κατάντησε τελικά στις μέρες μας ένα προτεκτοράτο των Ρώσων (τους ηγέτες της «Τρίτης Ρώμης», της Μόσχας), ενώ η Τουρκία, η οποία αποτελεί (παροδικό) σύμμαχο τους, κατέλαβε πολλά εδάφη στην Συρία, ως αμοιβή για την βοήθεια που τους προσέφερε.

Παρόλα αυτά, τόσο οι Ρώσοι, όσο και οι ΗΠΑ, είναι πιθανό, όταν τελειώσουν τον πόλεμο στην Συρία, να προσπαθήσουν να την αποδυναμώσουν την Τουρκιά, εκδιώκοντας μη φιλικούς στους ίδιους ηγέτες (π.χ. τον Ερντογάν-https://alophx.blogspot.gr/2017/04/16-2017.html) και μειώνοντας τα εδάφη της (https://alophx.blogspot.gr/2017/11/blog-post_5.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_8.html).

Επίσης, ιδιαίτερα βίαιοι υπήρξαν και οι πόλεμοι μεταξύ Αίγυπτου και Συρίας, ιδιαίτερα την περίοδο της διακυβέρνησης του ισλαμιστή Μόρσι, όταν αυτός, με την συμμαχία και χρηματοδότηση του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, έστειλε ισλαμιστές μισθοφόρους στην Συρία, προκειμένου να ρίξει τον Άσαντ, να εγκαθιδρύσει ένα φιλικό προς την συμμαχία καθεστώς, όπως επίσης και να δημιουργήσει και σημαντικούς ενεργειακούς αγωγούς που τους αρνούνταν το καθεστώς αυτό.

Ενώ ακόμα και ενώ οι πρόσκαιρες προσπάθειες ένωσης των κρατών αυτών (Συρίας-Αιγύπτου, π.χ. επί Νάσερ το 1962), απέτυχαν και λυθήκαν τελικά βίαια. 

Στην δε περιοχή της Κυρήνης και της σημερινής Λιβύης (https://alophx.blogspot.gr/2017/03/blog-post_23.html), ηγέτης της περιοχής αυτής, ήταν ο Καντάφι, έμεινε επικεφαλής της για σαρανταδύο περίπου χρόνια, ενώ ανακηρύχτηκε ηγέτης της χώρας αυτής το 1969 μ.Χ.

Ο Καντάφι, ο οποίος αρχικά ήταν θαυμαστής του Νάσερ της Αιγύπτου, τον οποίο και θεωρούσε αρχηγό του, μετά τον θάνατο του, απομακρύνθηκε από την επιρροή της Αιγύπτου και συνήψε συμμαχία με τους ανταγωνιστές της στον Παναραβισμό, Σύρους.

Τελικά όμως, ο Καντάφι, αναγκάστηκε να διακόψει την προσπάθειά του εξαιτίας της ισχύς της Αιγύπτου, ενώ κατάφερε να μείνει ηγέτης της χώρας, μέχρι τον θάνατό του το 2011 μ.Χ., ενώ το κράτος του, κινδυνεύει σήμερα να απορροφήσει από την Αίγυπτο (https://hellenicsunrise2.blogspot.gr/2018/03/blog-post_10.html#more), οι ηγέτες της οποίας θέλουν να ενσωματώσουν τα εδάφη του, τις εμπορικές οδούς και το πετρέλαιο της περιοχής στο κράτος τους.  

Στην κυρίως Ελλάδα αντίστοιχα, υπάρχει στις μέρες, μεγάλο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ενώ οι Έλληνες βρίσκονται σε συνέχεις διαμάχες μεταξύ τους.

Οι δε πολίτικες ηγεσίας της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα ασεβείς και καταπιεστικές στον απλό λαό, ενώ όλοι οι πρωθυπουργοί της χώρας, λεηλατούν οικονομικά τους Έλληνες μέσω των «πειρατικών μνημονίων», ενώ το ίδιο κάνουν και με την Εκκλησία και τους ναούς, χτίζοντας μέσω ασεβών νόμων, «βωμούς στην ασέβεια και την παρανομία», δείχνοντας με τον τρόπο του αυτό, και την απολυτή περιφρόνηση τους στην πίστη του λαού μας, την Ορθοδοξία.

Οι δε πολιτικοί των Ελληνικών κομμάτων, είναι πλήρως υποταγμένοι στους Αμερικάνους και την Γερμανία, και υπακούσουν ασυζητητί σε όλες τις εντολές τους, ενώ τους καλούν να τους λύσουν αυτοί τα εσωτερικά τους προβλήματα, στηρίζουν μόνο τα συμφέροντα τους και των πλουσίων, αντί των Ελλήνων και των φτωχών, και γενικά, είναι μεγάλοι προδότες και λακέδες των δυτικών (π.χ. στο Μακεδονικό, αλλά και σε όλα τα άλλα εθνικά θεματα).

Την ιδιά περίοδο, στην περιοχή της Παλαιστίνης, εξαιτίας του Ολοκαυτώματος του Χίτλερ, δημιουργήθηκε σε αυτή υστέρα από τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, το κράτος του Ισραήλ, το οποίο είχε υπό την κατοχή του επίσης την Παλαιστίνη, καθώς και διάφορων μερών του Λίβανου κατά περιόδους.

Ο πόλεμοι των Αράβων τους Ισραηλινούς (https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_68.html), αποδυνάμωσαν σημαντικά τους Σύρους που είχαν πια περιοριστεί στην περιοχή της Συρίας (έχοντας κατά καιρούς τον Λιβανό υπό την κατοχή τους-https://alophx.blogspot.gr/2017/11/blog-post_17.html), ενώ τα εδάφη του Ιράκ, έπεσαν υπό την επιρροή των Ιρανών.

[Όπως αντίστοιχα τα συνεχή πραξικοπήματα, οι πολιτικές διαμάχες, οι εναλλαγές κυβερνήσεων, καθώς και η φυσική εξόντωση πολλών από αυτούς, αποδυνάμωσαν ακόμα περισσότερο το κράτος της Συρίας, ήδη από την ίδρυση του].

Οι Ισραηλινοί, φρόντισαν επίσης έξυπνα να ενισχυόσουν στρατιωτικά τους διάφορους σφετεριστές που ήθελαν να καταλάβουν τον «θρόνο» της Συρίας (π.χ. τους αντικαθεστωτικούς ισλαμιστές αντάρτες που μάχονται το καθεστώς Άσαντ), αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τους εχθρούς τους.

Παράλληλα, συμμάχησαν από τα δυτικά με τους Έλληνες (για την κατασκευή του ενεργειακού αγωγού East Med-https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_4.html) και τις ΗΠΑ, ενώ χάρις στην δύναμη τους, κατάφεραν να κρατήσουν και τους Αιγυπτίους σε μια πολιτική ευμενούς ουδετερότητας προς τους ίδιους (την κατάσταση αυτή, βοήθησε πολύ και η πολιτική αναταραχή που επικρατεί στην Αίγυπτο με εξεγέρσεις του λαού, και πτώση των τότε τυραννικών κυβερνώντων από αυτές, λόγω της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης»-https://alophx.blogspot.gr/2017/05/blog-post_39.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/05/blog-post_21.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/06/game-of-thrones_7.html, https://alophx.blogspot.gr/2017/07/blog-post_73.html).

Τέλος, μετά από πολλά έτη συγκρούσεων των κρατών αυτών, εμφανίστηκαν στην περιοχή οι ΗΠΑ (ως νέοι Ρωμαίοι), οι οποίοι, ερχόμενοι από την Δύση, εισέβαλαν στην περιοχή και έκαναν μέσω των μνημονίων την Ελλάδα προτεκτοράτο τους (μαζί με τους Γερμανούς).

Επίσης, οι ΗΠΑ (οι Αγγλοαμερικανοί γενικότερα) κατέστησαν την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Τουρκιά προτεκτοράτα τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, εισβάλοντας παράλληλα στην Συρία, ενώ έστειλαν στρατό και στο Ισραήλ, με το οποίο είχαν συνάψει συμμαχία επιώ προεδρίας του Τραμπ.

Είναι πιθανό, οι ΗΠΑ, υπό την ηγεσία του Τραμπ, ο οποίος ζηλεύοντας την δόξα του Κράσσου, να προσπαθήσουν να εισβάλουν στα εδάφη των νέων Παρθών, του Ιράν, σε συμμαχία με το Ισραήλ (https://alophx.blogspot.gr/2016/11/blog-post_37.html).

Όμως, είναι πιθανόν, το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας τους, να είναι η πλήρης αποτυχία τους.

Και αντίθετα κιόλας, στην συνέχεια, οι Ιρανοί να είναι αυτοί που στην συνέχεια θα αντεπιτεθούν και με την βοήθεια των συμμάχων τους (Συρίας, Χεσμπολάχ, Ρωσίας, Κίνας), και θα εισβάλουν αργότερα στο Ισραηλίτης, μέσω της Συρίας-Λιβάνου-Παλαιστίνης, ενώ οι ΗΠΑ να καταφέρουν να τους εκδιώξουν από την περιοχή αυτή, μόνο υστέρα από σκληρούς πολέμους (https://alophx.blogspot.gr/2017/10/blog-post_95.html, https://alophx.blogspot.gr/2018/01/blog-post_95.html, https://alophx.blogspot.gr/2018/01/y.html).

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής; Τίποτε δεν αποκλείεται, και μόνο η λήψη των σωστών μέτρων από μέρους μας θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε οποιονδήποτε τον κίνδυνο ενός πολέμου, ο οποίος ενδέχεται να καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνος για την χώρα μας.

Γιατί όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι Ρωμαίοι: «Όποιος θέλει ειρήνη (στην χώρα του), προετοιμάζεται  (να αποκρούσει έναν) για (ενδεχόμενο) πόλεμο (εναντίον του από τους εχθρούς του)».