Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΜΑΗΣ ΤΟΥ 1968 ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΜΑΗΣ ΤΟΥ 1968 ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, τον Μάη του 1968, στην Γαλλία ξέσπασε η γνωστή σε όλους εξέγερση του Μάη του 1968.

Η αφορμή δε για την εξέγερση αυτή, δόθηκε με ένα άσχετο φαινομενικά περιστατικό:

Τον μήνα αυτό, ο φοιτητής τότε στο Πανεπιστήμιο Νάντερ του Παρισιού, ο Γαλλογερμανικής καταγωγής (όπως και ο Καρλομάγνος-http://alophx.blogspot.com/2018/11/blog-post_13.html), Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, γνωστός μετέπειτα και ως ο «κόκκινος Ντάνυ» (τόσο λόγω της «κόκκινης ιδεολογίας του», όσο και των κοκκινόξανθων μαλλιών του), αποφάσισε να διοργανώσει κατάληψη του Πανεπιστήμιου, καθώς και πολίτικες διαδηλώσεις.

Ο Κον Μπεντίτ, ο οποίος ήταν επηρεασμένος από την αριστερή ιδεολογία της εποχής, την αντικαπιταλιστική ρητορεία της, καθώς και από την λεγομένη (υποτιθέμενη) «σεξουαλική επανάσταση» στην Αμερική, φιλοδοξούσε καταρχάς να προωθήσει πολιτικές που θα ανέτρεπαν την ισχύ της παράδοσης και του καθολικισμού στο πολιτικό πεδίο (χαρακτηρίζοντας τες, ως τάχα ως συντηρητικές, οπισθοδρομικές και ξεπερασμένες).

Επίσης, ο Μπεντίτ, ο οποίος στήριζε και αλλά «καλούδια» που ήρθαν τότε από την Αμερική (όπως την χρήση των ναρκωτικών LSD, και του κινήματος της μαστούρας των χίπις), ήθελε ως φοιτητής, στις πορείες του, εκτός από την πολιτική υποστήριξη του στην αριστερά και την εναντίωση του στον καπιταλισμό, να επιτύχει και έναν άλλο στόχο:

Επειδή εκείνη την περίοδο, οι φοιτητές του Παρισιού είχαν πλυθυνθεί υπέρμετρα (είχαν αυξηθεί αριθμητικά ως και 70%) και οι φοιτητικές εστίες πια δεν τους χωρούσαν, ο Μπεντίτ, εκτός από ότι ήθελε να δημιουργούν νέες, ήθελε επίσης να επιτραπεί η συνεστίαση των φοιτητών.

Και αυτό στην πραγματικότητα, όχι γιατί τον ένοιαζε τον ίδιο η έλλειψη χώρου για τους υπολοίπους φοιτητές, προκειμένου αυτός και οι οπαδοί του να μπορούν να μαστουρώνουν και να οργιάζουν «ελεύθερα και συνεστιακά» με έξοδα του Γαλλικού κράτους.

Έτσι, ο Μπεντίτ, μαζί με άλλους 300 σχεδόν υποστηρικτές του ξεκίνησε τις πορείες και τις καταλήψεις, μετά από λίγο χρονικό διάστημα, οι Αρχές του Πανεπιστήμιου που φοιτούσε τον απείλησαν ότι αν δεν σταματούσε, θα επέβαλαν από την Σχολή, τόσο αυτόν, όσο και τους συντρόφους του.

Ο Μπεντίτ αρνήθηκε, ενώ κάλεσε στην συνέχεια και άλλους φοιτητές να τον υποστηρίξουν. Πραγματικά, σύντομα ήρθαν και φοιτητές και από αλλά πανεπιστήμια για να ενισχύσουν τον ίδιο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι συγκρούστηκαν με την αστυνομία, ενώ σημειώθηκαν και συλλήψεις.

Ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων αυτών, άρχισαν να συρρέουν και πολλοί άλλοι φοιτητές για να ενισχύσουν τον Μπεντίτ και τα αιτήματα του, ενώ σύντομα ενώθηκαν μαζί τους και πολλοί κάτοικοι που απεργούσαν εκείνη την στιγμή στο Παρίσι.

Οι κάτοικοι του Παρισιού, διαδήλωναν τότε για την μεγάλη ακρίβεια και το πάγωμα των μισθών, έχοντας οικονομικά αιτήματα, τελείως άσχετα με αυτά του Μπεντίτ, αλλά σύντομα οι δυο παρατάξεις ενώθηκαν, επειδή διαμαρτυρόταν ενάντια στην ίδια κυβέρνηση.

Και η κυβέρνηση αυτή, ήταν η κυβέρνηση του ικανοτάτου Γάλλου πατριώτη και προέδρου τότε της χώρας, του ηρωικού στρατηγού της αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, του Καρόλου Ντε Γκωλ.

Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, η κατάσταση στο Παρίσι εκτραχύνθηκε, ενώ στις έντονα βίαιες, μαζικές και συνεχόμενες απεργίες που ακολούθησαν (και σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Γαλλία), έφτασαν να λαβαίνουν μέρος σχεδόν τα τρία τέταρτα του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας.

Η κατάσταση δε εκτραχύνθηκε τόσο πολύ από τις βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών και της αστυνομίας, ώστε κάποια στιγμή, ο Ντε Γκωλ, εγκατάλειψε το προεδρικό μέγαρο και κατέφυγε σε μια στρατιωτική βάση στην περιοχή Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας.

Εκεί, αποφάσισε και την στρατηγική που θα ακολουθούσε έναντι των διαδηλωτών στην συνέχεια. Έτσι, έχοντας την υποστήριξη του Γαλλικού στρατού, επέστρεψε δυναμικά στην Γαλλία και εξήγγειλε ότι θα αύξανε τους μισθούς, θα μείωνε τις τιμές, ενώ παράλληλα θα διενεργούσε εκλογές μέσα σε έναν μήνα.

Με τον τρόπο αυτό, κατάφερε να διασπάσει τους διαδηλωτές, αφού οι εργάτες, ικανοποιημένοι με όσα πέτυχαν, εγκατέλειψαν τον τυχοδιώκτη Μπεντίτ και τους οπαδούς του, ενώ όταν αυτός και οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να κάψουν το χρηματιστήριο του Παρισιού, ο Μπεντίτ απελάθηκε άμεσα από την Γαλλία.

Έτσι, χωρίς την μαζική υποστήριξη των εργατών (οι οποίοι ήθελαν πτώση των τιμών και αυξήσεις στους μισθούς τους και όχι επανάσταση) και του ηγέτη τους Κον Μπεντίτ, οι υποστηρικτές του σύντομα διαλύθηκαν.

Ο δε Μπεντίτ και οι λιγοστοί οπαδοί του, πίστευαν ότι ο Ντε Γκωλ θα παραιτούνταν τελικά, και θα αναλάμβαναν οι ίδιοι την εξουσία στην Γαλλία, με μια επανάσταση σαν την Γαλλική (http://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.html), νομίζοντας ότι ο πρόεδρος Ντε Γκωλ το 1968, ήταν τόσο αδύναμος πολιτικά, όσο και ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΣΤ’ το 1789.

Όμως, είχαν κάνει ένα τεράστιο λάθος, αφού ο ικανότατος πολίτικος και στρατιωτικός Ντε Γκωλ, δεν ήταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος, αλλά ένας στιβαρός πατριώτης ηγέτης, ο οποίος θα έκανε το παν για την χωρά του, ενώ ούτε οι ίδιοι ήταν οι «νέοι Δαντόν, Μαρά και Ροβεσπιέρος».

Και πραγματικά, στις εκλογές που έγιναν τελικά ένα μήνα αργότερα από τότε που είχε εξαγγείλει ο Ντε Γκωλ, ο ίδιος σάρωσε εκλογικά, κερδίζοντας συνολικά 353 από τις συνολικά 468 έδρες του Γαλλικού κοινοβουλίου.

Τελικά, ο Ντε Γκωλ παραιτήθηκε ένα χρόνο αργότερα, το 1969, όχι επειδή είχε χάσει ή απειλούταν κάπου πολιτικά, αλλά επειδή έχασε ένα παντελώς δευτερεύον δημοψήφισμα για ανούσια διαδικαστικά ζητήματα με μικρή διαφορά, πικραμένος που οι Γάλλοι, οι οποίοι είχαν εγκρίνει κάθε δημοψήφισμα του, του είπαν αυτή την φορά όχι, έστω και οριακά σε ένα παντελώς ανούσιο ζήτημα.

[Ο δε «εξόριστος» Μπεντίτ, παρηγορήθηκε αργότερα, γενόμενος μέλος του κόμματος των Πρασίνων στην Γερμανία, ενώ στις μέρες μας, ο τάχα αντιακαπιταλιστής και αντιιμπεριαλιστής Μπεντίτ, έγινε ο καλύτερος υποστηρικτής του καπιταλισμού και των μνημονίων της ΕΕ, καθώς και οβόλων των ιμπεριαλιστικών πολέμων της Δύσης].

Όμως, εκτός όλων αυτών των παραμέτρων, υπήρχαν και μερικές ακόμη:

Η μια χώρα που υποστήριξε το κίνημα αυτό, ήταν η Σοβιετική Ένωση, πιστεύοντας ότι αν οι υποστηρικτές της ίδιας και της ιδεολογίας της (ο Μπεντίτ με τους οπαδούς του), κέρδιζαν μέσω επανάστασης την εξουσία στην Γαλλία, τότε η χώρα αυτή, η οποία είχε ήδη εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, θα γινόταν σύμμαχος της ίδιας και με τον τρόπο αυτό, θα αποδυναμωνόταν και θα διαλυόταν το εχθρικό για την ΕΣΣΔ δυτικό μπλοκ.

Όμως, υπήρχε τότε και άλλη μια χώρα, από το δυτικό μάλιστα μπλοκ, η οποία επιθυμούσε την απομάκρυνσή του Ντε Γκωλ από την εξουσία: Η χώρα αυτή, ήταν οι ΗΠΑ με τότε πρόεδρο τους, τον Λίντον Τζόνσον.

Αυτό συνέβαινε για πολλές αίτιες: Πρώτον, ο Ντε Γκωλ ήταν ένας Γάλλος πατριώτης, ο οποίος έβαζε τα συμφέροντα της Γαλλίας πάνω από αυτά των ΗΠΑ, ήταν σφοδρά αντιαμερικανός, ανέπτυξε την πυρηνική ικανότητα της Γαλλίας χωρίς την έγκριση των ΗΠΑ, ενώ ήταν και κατά του πολέμου του Βιετνάμ.

Επίσης, ο ίδιος έβγαλε την Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, συνεργαζόταν με την ΕΣΣΔ, τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά πάρα τις διαμαρτυρίες των ΗΠΑ, ενώ ήθελε μια ένωση ΕΣΣΔ-ΕΟΚ και τον σχηματισμό μιας Ευρώπης από το Βλαδιβοστόκ ως τα Ουράλια προς οργή των ΗΠΑ.

Επίσης, ο Ντε Γκωλ ήταν και κατά την εισδοχή της Αγγλίας στην ΕΟΚ και άσκησε βέτο σε αυτή, ενώ είχε ζητήσει και την αντικατάσταση του δολαρίου ως παγκοσμίου συναλλαγματικού νομίσματος, καθώς και την επιστροφή Γαλλικού χρυσού από τις ΗΠΑ (http://alophx.blogspot.com/2018/04/blog-post_16.html).

Έτσι, για πολλούς, αυτές οι πολίτικες του Ντε Γκωλ, προκάλεσαν την οργή των ΗΠΑ, και σύμφωνα με τους ίδιους, οι ΗΠΑ υποστήριξαν και αυτές την εξέγερση αυτή, σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια τους να ρίξουν τον Ντε Γκωλ από την εξουσία.

Στις μέρες μας, και πάλι στο Παρίσι, τον Νοέμβριου του 2018, φαίνεται πως επαναλαμβάνεται μια παρόμοια κατάσταση:

Έτσι, τον Νοέμβριο του 2018, στην Γαλλία, δημιουργήθηκε το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» (το οποίο πήρε το όνομά του από τα κίτρινα γιλέκα που φορούν κυρίως οι οδηγοί, οι οποίοι προειδοποιούν τους οδηγούς για τους κίνδυνο στον δρόμο).

Αφορμή για την δημιουργία του κινήματος αυτού, ήταν η μεγάλη αύξηση της τιμής των καυσίμων, αλλά και της φορολογίας γενικότερα από την κυβέρνηση Μακρόν, καθώς και η βάρβαρη οικονομική και «μνημονιακού τύπου» πολιτική της έναντι του Γαλλικού λαού, την οποία δίκαια αυτός την οποία χαρακτηρίζει ως πολιτική των πλουσίων.

Εξαιτίας αυτών των γεγονότων, καθώς και της βίαιης προσπάθειας επιβολής οικονομικών περικοπών στους μισθούς και τα επιδόματα των λαϊκών στρωμάτων, με παράλληλες φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους, στην Γαλλία ξέσπασαν βίαιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας (https://www.zougla.gr/kosmos/article/i-kitrini-orgi-ton-galon), στις οποίες έλαβαν μέρος, ενωμένοι με τους απεργούς και πολλοί φοιτητές, όπως και το 1968.

Όμως, το κίνημα αυτό, το οποίο δημιουργήθηκε στο διαδίκτυο, έχει μια για την ώρα ασαφή ταυτότητά, αφού δεν φαίνεται να το υποστηρίζει (ή το οργανώνει) για την ώρα εμφανώς κάποιο συγκεκριμένο συνδικάτο ή πολιτικό κόμμα.

Επίσης, ο Μακρόν αποφάσισε να αυξήσει τους φόρους στην βενζίνη, την στιγμή μάλιστα που η τιμή του πετρελαίου έχει πέσει τους τελευταίους δύο μήνες κατά 35%, ενώ, η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης στην χώρα αυτή παραμένει απίστευτα υψηλή, παρά το γεγονός ότι η ζήτησή του είναι χαμηλή εξαιτίας των υψηλών για την εποχή θερμοκρασιών.

Επιπλέον, η συνεχής επιβολή δυσβάστακτων φόρων χάριν συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων (κυρίως γερμανικών) έχει λυγίσει τους Γάλλους πολίτες,  και για τον λόγο αυτό σύμφωνα με πολλούς, οι Παριζιάνοι εξοργισμένοι αντιδρούν, ξεσηκώνονται και επαναστατούν (https://www.defence-point.gr/news/kati-symvainei-sto-parisi-kai-den-einai-gia-epanastates-quot-gialantzi-quot).

Σύμφωνα δε με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, οι οποίες δημοσιοποιήθηκαν μέσα στον Νοέμβριο, πάνω από τα τρία τέταρτα των Γάλλων θεωρούν δικαιολογημένη όλη αυτήν την κινητοποίηση των μελών του κινήματος.

Αυτή την στιγμή, την δημοσιά στήριξη τους στους διαδηλωτές, έχουν δηλώσει, τόσο  η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, όσο και ο ακροαριστερός Ζαν Λυκ Μελανσόν, ενώ σύμφωνα με την γνώμμη κάποιων, η «εξέγερση» αυτή, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο προς μια «νέα Γαλλική επανάσταση» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/1789-2016.htmlhttps://www.triklopodia.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1/#).

Ήδη πολλές εφημερίδες, έχουν συνθέσει για το κίνημα αυτό και τις κινητοποιήσεις του, τίτλους όπως «Το Παρίσι καίγεται», «Η κίτρινη επανάσταση», «Η επανάσταση των ατίθασων», «Τα Γαλλικά Δεκεμβριανά» ή «ο Νέος Γαλλικός Μάης του 68», ενώ οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του μνημονιακού προέδρου της χωράς Εμμανουέλ Μακρόν.

Και μάλιστα, την πεποίθηση αυτή, την ενισχύει και η ίδια η αλαζονική επίδειξη νεοπλουτισμού και περιφρόνησης των φτωχών, του ιδίου του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, καθώς και της συζύγου του, Μπριζίτ Τρονιέ.

Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγος της θυμίζουν στους Γάλλους πολύ τον βασιλιά τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης Λουδοβίκο τον ΙΣΤ’, καθώς και την αλαζονική σύζυγο του, την Μαρία Αντουανέτα.

Αυτή,  ενώ αρχικά ήταν αγαπητή στους Γάλλους, σύντομα με την περιφρονητική στάση της για τον Γαλλικό λαό, μαζί με την χειραγώγηση του Γάλλου βασιλιά εκ μέρους της. προκάλεσε το μίσος του, ο οποίος την θώρησε υπεύθυνη για τα δεινά του.

Και για πολλούς Γάλλους, το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλαμβάνεται στις μέρες μας στην Γαλλία, με τον αδίστακτο υπάλληλο των ανήλεων τοκογλύφων τραπεζιτών Ρότσιλτντ (http://alophx.blogspot.com/2018/05/blog-post_1.html), Μακρόν και την σύζυγο του.

[Την ίδια στιγμή, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», αρχίζει να εξαπλώνεται τώρα και στο Βέλγιο, με πολλά βίαια επεισόδια και συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις (https://www.defence-point.gr/news/to-kinima-ton-quot-kitrinon-gilekon-quot-exaplonetai-tora-kai-sto-velgio)].

Όμως, όπως στην περίπτωση του Μάη του 1968, έτσι και τον Νοέμβριο του 2018 στην Γαλλία, φαίνεται να υπάρχουν και στην περίπτωση αυτή ξένες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες επιθυμούν την πτώση του αδίστακτου και ανάλγητου Μακρόν για δικούς τους λογούς η καθεμία (https://www.triklopodia.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1/).

Η μια χώρα, είναι η Ρωσία, η οποία ελπίζει πιστεύοντας ότι αν οι υποστηρικτές της ίδιας και της ιδεολογίας της (Ευρωσκεπτικιστές υποστηρικτές του Ευρασιανισμού, π.χ.  η Λεπέν-http://alophx.blogspot.com/2017/06/blog-post_65.html), κερδίσουν μέσω επανάστασης την εξουσία στην Γαλλία, τότε η χώρα αυτή, θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, και θα γίνει σύμμαχος της ίδιας και με τον τρόπο αυτό, θα αποδυναμώσει και θα διαλύσει το εχθρικό για την ίδια ΝΑΤΟ, καθώς και την ΕΕ.

Όμως, υπάρχει και μια άλλη μια χώρα, από το δυτικό μάλιστα μπλοκ, η οποία επιθυμεί την απομάκρυνσή του Μακρόν από την εξουσία: Η χώρα αυτή, είναι οι ΗΠΑ με πρόεδρο τους, τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτό συμβαίνει, για πολλές αίτιες: Πρώτον, ο Μακρόν είναι απολυτά υποταγμένος στην Γερμανία των Μέρκελ-Σόιμπλε, ενάντια στα συμφέροντα του ίδιου του λαού, αλλά και των ΗΠΑ,  είναι σφοδρά αντιαμερικανός και ταυτόχρονα υπέρμετρα φιλογερμανός, ενώ παράλληλα, επιθυμεί την πολιτική και στρατιωτική αυτονόμηση της ΕΕ από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, μέσω της δημιουργίας του ευρωστρατού.

Επίσης, ο Μακρόν είναι και κατά της αποβολής της Αγγλίας από την ΕΕ μέσω του Brexit, είναι ενάντια στον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ, ενώ έχει ζητήσει και την αντικατάσταση του δολαρίου ως παγκοσμίου συναλλαγματικού νομίσματος από το ευρώ.

Έτσι, για πολλούς, αυτές οι πολίτικες του Μακρόν, έχουν προκαλέσει την οργή των ΗΠΑ, και σύμφωνα με τους ίδιους, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την εξέγερση αυτή, σε μια προσπάθεια τους να ρίξουν τον Μακρόν από την εξουσία.

Αν δε την θέση του Μακρόν καταλάβει κάποιος εθνικιστής σύμμαχος των ΗΠΑ (π.χ. η Λεπέν), τότε ο λεγόμενος Γαλλογερμανικός άξονας θα διαλυθεί, και μαζί με αυτόν και ο ευρωστρατός με την ΕΕ (http://alophx.blogspot.com/2018/08/blog-post.html).

Θα είναι άραγε αυτή η πορεία της Γαλλίας; Θα υπάρξει άραγε ένας επιτυχής αυτή την φορά «νέος Μάης του 1968», ο οποίος θα συμβάλει στην επικράτηση των πατριωτικών και ευρωσκεπτικιστικών ιδεολογιών αυτή την φορά, αντί για τις διεθνιστικές και παντελώς αντεθνικές αριστερές ιδεολογίες του «αρχικού Μάη»;

Τίποτε, δεν είναι απίθανο και μόνο η θέληση των ιδίων των λαών, θα είναι αυτή που θα αποφασίσει την μετέπειτα πορεία των εθνών τους. Εναπόκειται λοιπόν σε αυτούς να κάνουν την σωστά επιλογή και να καταφέρουν να επιστρέψουν τις πατρίδες τους σε νέες εποχές δόξας και ευημερίας.